Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[angel_mammy]

Επειδή έχω τη "μύγα" ( ανέφερα και πριν τις φοβίες μου να μιλήσω μέσα στο φόρουμ) ΄μήπως αναφέρεσαι σε μένα?

[georgiamami]

Επειδή έχω τη "μύγα" ( ανέφερα και πριν τις φοβίες μου να μιλήσω μέσα στο φόρουμ) ΄μήπως αναφέρεσαι σε μένα?

Οχι καλη μου. Αναφερθηκα γενικα γιατι οπως ειπε η Αlcyon <<δυσκολα σπανε οι σιωπες>>. Και χαιρομαι πουεχεις μια ευτυχισμενη οικογενεια.

[elenik]

ΑΚΡΙΒΩΣ !!!! Και γινεται υποσεινηδητα και φταιει η παιδικη ηλικια για ολα αυτα. Εγω ειχα προτυπο μια μανα να ουρλιαζει....μετα ΒΙΑΣ συγκρατω τα νευρα μου ορισμενες φορες....και στον αντρα μου δεν τα καταφερνω παντα. Προσπαθω να τα καταφερω αλλα ειναι λες και εχω φυτιλι μεσα μου. .

Και ειναι αναμενομενο. Ειναι ο μονος τροπος διαπαιδαγωγησης που εχεις μαθει και βγαινει αυθορμητα.

Και μπραβο που το ελεγχεις οσο μπορεις.

 

 

Η κολλητη μου εχει ενα πατερα που χτυπαγε την μανα της και υποβιβαζε εκεινη. Αυτος που ερωτευτικε ειναι ιδιος ο πατερας της....σε ολη του την συμπεριφορα......Και ναι φταινε οι γονεις και η παιδικη ηλικια για ολο αυτο.

Δεν νομιζω. Στο μονο που πιστευω οτι φταινε οι γονεις της ειναι η χαμηλη αυτοεκτιμηση της. Δεν εχει "εμπεδωσει" το ποσο λαθος ηταν ολο αυτο και θεωρει οτι αυτο αξιζει και γι αυτο συμβιβαζετε. Αυτο ειναι μια τρυπα που καποτε πρεπει να βγει. Και μονο εκεινη μπορει να βρει την δυναμη να την κανει.

Το τρυπακι της αυτολυπησης και της χρεωσης ολων των λαθων μας σε αλλους ειναι μεγαλη λουμπα.

Ειμαστε ολοι υπευθυνοι για τις αποφασεις μας και τις πραξεις μας απο την στιγμη που τις κανουμε εμεις πια.

[angel_mammy]

georgiamami απλώς το παλέυω. Σίγουρα πέρνω δύναμη από το μικρούλι μου. Πιστευω οτι όταν ανοιγόμαστε μπορούμε να βρούμε την άκρη. Ακόμα και εδώ. Προβλήματα έχω. Γενικά δεν είμαι άνθρωπος που θα μπορούσε να πάει σε ένα ψυχολόγο. Δεν είμαι άνθρωπος που μπορώ να ανοίξω την ψυχή μου. Ίσως και αυτός είναι ο λόγος που εκδηλώνω όλα αυτά τα περίεργα ψυχοπαθολογικά κατα καιρούς. Δεν κατάφερα να "δουλέψω" με τον εαυτό μου όμως. Όταν έχασα τον πατέρα μου, διαπίστωσα πως παρά τη στεναχώρια, ο εγκεφαλός μου θες να το πείς, ο χαρακτήρας μου θες να το πεις, έμαθα να κοιτάω μπροστά. Αγαπώ τον μπαμπά μου και τον σκέφτομαι και μου λείπει. Όμως, δεν κάθομαι να σκέφτομαι. Ποιος εγώ που το "έκαιγα" απο τις χιλιάδες σκέψεις και δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ. Μέ κάποιο τρόπο σταμάτησα να κοιτάω το παρελθόν. Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να βοηθήσει. Αλλά όταν μου έρχονται άσχημες σκέψεις στο μυαλό, προσπαθώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Πλέον γίνεται σχεδόν αυτόματα. Ίσως δεν είναι ο σωστός τρόπος, γιατί τα απωθημένα παραμένουν, αλλά τουλάχιστον προχωράω μπροστά. Δεν έχω καταλάβει εαν έχεις ζήσει κάτι δύσκολο και τι ακριβώς σε βασανίζει. Δεν έχω "λύσει" το πρόβλημά μου, αλλά καταβάλω μεγάλες προσπάθειες να επικεντρωθώ σε προβλήματα που μπορώ να λύσω. Δεν ξέρω εαν με κατανοείς.

[elenik]

Βασική προϋπόθεση.... να απομακρυνθεί από τις αιτίες που προξενούν όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Ό,τι δουλειά κι αν κάνει κάποιος με τον εαυτό του, αν βρίσκεται σε ένα περιβάλλον όπου οι αιτίες εξακολουθούν να υπάρχουν, τίποτα δε θα αλλάξει.

Δεν χρειαζεται να απομακρυνθει.

Αν βρει τα κοτσια να τους κοψει την φορα και πια να κανει απολυτα κατανοητο το οτι δεν ειναι παιδακι και δεν το οριζουν (γιατι αλλο ενα μικρο ανυμπορο πλασμα και αλλο ενας ενηλικας απεναντι τους) και σταθει στο υψος του πιστευω οτι ειναι ακομα καλυτερο κι απο την απομακρυνση.

[sweet_february]

Δύσκολα σπάνε αυτές οι σιωπές....

Πιστεύω πολλοί θα βλέπουν, αλλά λίγοι θα τολμούν να γράψουν..... κι αν γράψουν... δε θα μπαίνουν σε βαθιές λεπτομέρειες... Είναι σκληρό, δύσκολο και συχνά πονάει....

Θα συμφωνησω... Το βλεπω εδω και δυο μερες το θεμα και δεν τολμουσα να το αγγιξω.. Οχι γιατι ειναι κακο να μιλας για οσα σε εχουν πονεσει αλλα γιατι φοβαμαι να μπω σε λεπτομερειες.. Πολλες φορες τα θυματα εχουν πειστει απο τους θυτες πως εχουν μεριδιο ευθυνης σε οσα τους συμβαινουν και οταν εχεις φτασει σε σημειο να ακους καθημερινα απειλες για να μην μιλησεις (σε οποιονδηποτε) τοτε ακομα κι οταν μπορεσεις να μιλησεις, πιο ευκολα σου βγαινει η σιωπη...

Εχω γραψει πολλες φορες εδω στο φορουμ, διαφορα περιστατικα που συνεβησαν στην παιδικη/προεφηβικη/εφηβικη μου ηλικια, αλλα τωρα που μπορω να κατσω να γραψω κατεβατα ολοκληρα με οσα εχω περασει δεν μου βγαινει.. Το μονο που μπορω να πω ειναι πως η ζωη μου ολοκληρη ειναι "τιτλοι".. Πρωτος τιτλος: Παιδι χωρισμενων γονιων Δευτερος τιτλος: Παιδι με πατερα απων Τριτος τιτλος: Παιδι με αλκοολικο πατριο Τεταρτος τιτλος: Παιδι με ετεροθαλη αδελφακι που αντιμετωπιζει προβληματα υγειας σοβαρα.. Κι επειτα ερχονται και οι ταμπελες: "καημενο", "αλητακι".. Στο Δημοτικο οι μαμαδες δεν αφηναν τα παιδια τους να κανουν παρεα μαζι μου γιατι προερχομουν απο την "οικογενεια - ντροπη".. Μια πλατεια πολυσυχναστη ειχε ο δημος μας και σε εκεινη επινε ο πατριος μου, σε εκεινη πηγαινε τις γκομενες.. Καμμια μαμα δεν αναρωτηθηκε αν κανει οσα κανει αυτος ο ανθρωπος σε δημοσιο χωρο, τι μπορει να κανει σπιτι του και τι συνεπειες εχει αυτο στα παιδια (εμενα και την αδερφη μου), το μονο που ηταν απαραιτητο να γινει ειναι να απομονωθω κι εγω και η αδερφη μου απο τα υπολοιπα πιτσιρικια γιατι δεν φταναμε τις δικες τους οικογενειες!

Και καπως ετσι κυλησε ο καιρος και εφτασα στην εφηβεια.. Ο μπαμπας μου απων.. Ουτε τηλεφωνο, ουτε τι-πο-τα.. Ακομα κι ενα βιβλιαριο ασθενειας που ηθελα να μου θεωρει επρεπε να παρω ταξι, να παω Νικαια, να το αφησω στη γιαγια μου κι οταν το θεωρουσε να ξαναπαρω ταξι και να παω να το παραλαβω.. Δεν με ενοιαξε ποτε το "γιατι" μου συμπεριφεροταν ετσι.. Αυτο που με εκανε να βραζω απο οργη ηταν η αδιαφορια του.. Εκει λοιπον, γυρω στην εφηβεια αποφασιζει η μανα μου να χωρισει απο τον πατριο.. Γυρναμε στο πατρικο και μενουμε με τους γονεις της -σημειωτεον ο παππους μου παπας- και τα ορια στενευουν ακομα περισσοτερο.. Μην ντυνεσαι ετσι, μην περπατας ετσι, μην μιλας ετσι, ενας καταλογος με αμετρητα μη.. Και καπου στα 15 μπανει στη ζωη μου ο 1ος μου "ερωτας".. Λιγο πιο μεγαλος απο εμενα (αμελητεα διαφορα) και μου δινει την ευκαιρια να φευγω απο το σπιτι! Δεν με ενοιαζε τιποτα: ουτε το γεγονος πως μου φεροταν ασχημα, ουτε που με χτυπουσε -τα θεωρουσα απλα επιτρεπομενες συμπεριφορες- το μονο που ηθελα ηταν να φευγω απο το σπιτι. Ο πατερας του ειχε μπαρ σε νησι. Καθε Πασχα και καλοκαιρι ημουν εκει, δουλευα νυχτα (παρανομα) κι εστελνα λεφτα πισω στη μανα μου.. Ειδα πολλα μεσα στη νυχτα, αλλα δεν θελω να ξεχασω τιποτα γιατι αυτα μου θυμιζουν πως ειμαι αυτο που ειμαι σημερα!

Και αισιως φτανω στα 18, με ενα απολυτηριο ισα για να περασω την ταξη και γνωσεις μηδεν -περα απο λιγα αγγλικα-.. Καταλαβαινω πως απο καιρο κατι "παιζεται" πισω απο την πλατη μου, μεχρι που η μανα μου μου αποκαλυπτει πως ειναι ξανα μαζι με τον πατριο μου.. Ποσο χαμενη ενιωσα.. Κι αποφασιζω να κανω κατι πια για εμενα! Δουλευοντας απογευματα, γραφομαι σε πρωινο ΤΕΕ και προσπαθω να γινω νοσηλευτρια. Σε εκεινη τη δουλεια γνωρισα και τον αντρα μου, στον οποιο δεν εκρυψα ποτε τι ακριβως εχω περασει ολα αυτα τα χρονια.. Ημουν 19 οταν νοικιασαμε μαζι ενα σπιτι και αρχισα να κανω τη δικη μου ησυχη αρχη.. Νομιζα πως δεν μου επιφυλασσει κατι αλλο η μοιρα και το τελευταιο χαστουκι ηρθε οταν πληροφορηθηκα απο λαθος υπαλληλου στη Νομαρχια Καλλιθεας πως εχω εναν ακομα αδερφο -απο το μπαμπα μου- για τον οποιο δεν με ειχε ενημερωσει ποτε κανεις..

Ναι, ειμαι ενα φοβισμενο πλασμα και το μονο που αναζητω ειναι λιγη ηρεμια και το παιδι μου να μεγαλωσει σε ενα ηρεμο περιβαλλον! Δεν γνωριζω τιποτα αλλο περα απο την τελευταια μου παραγραφο!

[sweet_february]

Και ναι.. Προσπαθω να ξεπερασω τον εαυτο μου για να μην τα σκατωσω..

[sternchen]

Φαίη μου , κοριτσάκι μου , τι να πω ; Είσαι ηρωίδα , στο γράφω ειλικρινά .

Πρόσπαθησε απλά να μην κάνεις αυτά που δεν θέλεις να σου κάνουν .

Πορεύομαι με αυτή την αρχή στη ζωή μου , πάντα πριν πω ή πράξω κάτι , προσπαθώ όσο μπορώ να εκτιμήσω τις όποιες συνέπειες υπάρξουν από τις δικές μου πράξεις και πάντα δοκιμάζω τον εαυτό μου και τα παιδιά μου . Εαν δεν μου αρέσει κάτι για μένα και την οικογενειά μου , τότε γιατί να το κάνω σε κάποιον άλλον ;

 

Πολύ ωραίο τόπικ . Για πολλά χρόνια είχα πολύ άσχημες σχέσεις με τη μητέρα μου , δεν τα πηγαίναμε ποτέ καλά . Είναι κλειστός χαρακτήρας με άσχημες παιδικές αναμνήσεις και πάρα πολλές φοβίες . Δεν υπήρξε ποτέ τρυφερή και στοργική και παλιά νόμιζα πως δεν με αγαπούσε και πάνω σε καυγάδες και διαφωνίες της μίλαγα άσχημα και της έλεγα πως την μισούσα . Αυτή από την πλευρά της πίστευε πως ήμουν ένα αχάριστο πλάσμα , γιατί ως μητέρα μας πρόσεχε και μας φρόντιζε πάρα πολύ , απλά δεν επικοινωνούσαμε καθόλου καλά λόγω των δικών της υπαρξιακών προβλημάτων . Με τον πατέρα μου έχω μια λατρεμένη σχέση , όσα δεν μου έδινε η μητέρα μου , μου τα έδινε ο πατέρας μου , ήταν ο ανθρωπός μου , το στηριγμά μου και η δυναμή μου .

Όταν ήμουν μικρή και έκανα καμιά αταξία , με φοβέριζε η μητέρα μου , με το να μου λέει πως θα το πει στον πατέρα μου αυτό που έκανα . Ήταν το χειροτερό μου , δεν ήθελα με τίποτα να πέσω στα μάτια του πατέρα μου , όπως πίστευα ότι είχα πέσει στα μάτια της μητέρας μου . Ζούσα με αυτόν τον φόβο , τι θα έκανα εαν θα έχανα από σύμμαχο τον πατέρα μου ; Πω πω το σκέφτομαι τώρα και το ζω από την αρχή .

Αποτέλσμα ήταν όταν μετακομίσαμε στην Ελλάδα απο το εξωτερικό σε ηλικία 11 χρονών και ο πατέρας μου πηγαινοερχόταν επι 6 χρόνια κάθε 1-2 μήνες λόγω δουλειάς , να είμαι τόσο δυστυχισμένη και να νιώθω τόσο ξεκρέμαστη , που ήμουν σαν ένα χαμένο πλάσμα μέσα σε ένα λαβύρινθο . Μετρούσα τις ώρες και τις μέρες μέχρι να ξανά δω τον πατέρα μου .

Τώρα πια που είμαι κι εγώ μητέρα και έχω συνειδητοποιήσει γιατί η μητέρα μου δεν μεγάλωσε σωστα και γιατί φερόταν έτσι , έχουμε πολύ καλύτερες σχέσεις , την αγαπάω και την σέβομαι περισσότερο , αλλά το κένο υπάρχει μες στην ψυχή μου και όταν βλέπω πολύ τρυφερές μητέρες ζηλεύω πάρα πολύ .

[nekt]

με φροντισαν ,δουλεψαν για μενα ,στερηθηκαν, πιστεψαν πως όλα γινονται για το καλο μου , με βοηθησαν οταν το ειχα αναγκη εστω και βγαζοντας το μου ξινο μετα,'ηταν διπλα μου οταν αρρωστησα -έστω με το δικο τους υστερικο τροπο...]

 

δεν έχω βρει απαντηση, εκει που λεω βρηκα μια ισοροππια εκει και τη χανω ,αλλα εχω μια αισθηση οτι ειμαι σε καλο δρομο

δε συζηταω ποτε μαζι τους το παρελθον.οσες φορες το επιχειρησα γινεται ενα χαος χωρις κανενα νοημα -μονο που βγαινω τρελη και φαντασιοπληκτη στο τελος.

 

το ιδιο και με τα παιδια αν πω μαμα έλα να τα κρατησεις δυο ώρες να παω σινεμα θα πρεπει να ακουω για καμια βδομαδα κριτικες που με γυριζουν πισω σε εξευτελισμους των παιδικων μου χρονων.οταν μονοι τους θελουν να παρουν τα εγγονια τους στο σπιτι τους (και ειναι καλοι παππουδες ομολογω!) δε λεω οχι!

 

 

Κούκλα μου θα μπορούσα να τα είχα γράψει εγώ αυτά (κι άλλα μερικά ακόμη).Έχεις καταφέρει να μην σε επηρεάζουν καθόλου;Αν ναι μπράβο σου!Εγώ ακόμη μερικές φορές με ένα υστερικό-αλλοπρόσαλο τηλεφώνημα τους μπορεί να κλαίω δυο ώρες.Και ναι μετά από όση δουλειά έχω κάνει μπορώ τώρα να δείξω κατανόηση και να πω ότι "τόσα μπορούσαν", αλλά είναι πολλές φορές που αναρωτιέμαι, γιατί έζησα μεσα στην υστερία και την απόρριψη.Τι θα είχε γίνει αν είχα βάλει ένα οριστικό Χ;

[alcyon]

Ο δρόμος για την αγάπη, περνά από τη συγχώρεση.....

 

Σαφώς όμως.. δεν πρέπει να λησμονείται η θωράκιση για να μην υπάρξουν νέες πληγές.

 

Δεν χρειαζεται να απομακρυνθει.

Αν βρει τα κοτσια να τους κοψει την φορα και πια να κανει απολυτα κατανοητο το οτι δεν ειναι παιδακι και δεν το οριζουν (γιατι αλλο ενα μικρο ανυμπορο πλασμα και αλλο ενας ενηλικας απεναντι τους) και σταθει στο υψος του πιστευω οτι ειναι ακομα καλυτερο κι απο την απομακρυνση.

 

Αυτό που λες ισχείει για φυσιολογικές οικογένεις που τυχαίνει να "χάσουν" πότε πότε το μέτρο, αλλά επανέρχονται. Στις εμπειρίες στις οποίες αναφέρεται το θέμα, λόγω της έλλειψης σύγκρισης του ποια είναι η φυσιολογική συμπεριφορά και ποια όχι, επειδή δεν υπάρχει ισορροπία που να μπορεί να σταθεί (όσο απλή κι αν φαίνεται), είναι απαραίτητη η απομάκρυνση. Οι περισσότεροι που "ξέφυγαν" είναι όσοι κατάφεραν να απομακρυνθούν από την αιτία των προβλημάτων τους. Κι αυτή στις περιπτώσεις που συζητιέται εδώ, είναι η ίδια η οικογένεια.

[πιγκουινακι]

Κούκλα μου θα μπορούσα να τα είχα γράψει εγώ αυτά (κι άλλα μερικά ακόμη).Έχεις καταφέρει να μην σε επηρεάζουν καθόλου;Αν ναι μπράβο σου!Εγώ ακόμη μερικές φορές με ένα υστερικό-αλλοπρόσαλο τηλεφώνημα τους μπορεί να κλαίω δυο ώρες.Και ναι μετά από όση δουλειά έχω κάνει μπορώ τώρα να δείξω κατανόηση και να πω ότι "τόσα μπορούσαν", αλλά είναι πολλές φορές που αναρωτιέμαι, γιατί έζησα μεσα στην υστερία και την απόρριψη.Τι θα είχε γίνει αν είχα βάλει ένα οριστικό Χ;

 

δεν εχω απαντηση να σου δωσω! αυτο με το τηλεφωνημα μου συμβαινει κι εμενα που και που ,κακα τα ψέματα .Ωστοσο κατι μεσα μου μου λεει οτι τ οριστικο χ δεν ειναι λυση..

φυσικα με την προυποθεση οτι μιλαμε για δυσλειτουργικες οικογενειες που δεν ξεπερνανε ενα καποιο οριο αν εχουμε να κανουμε με πολυ προχωρημενες καταστασεις και εντελως ''αρρωστα'' ατομα ,αλλαζει το πραγμα.

 

συμφωνω παρεπιπτοντως και με την elenic οτι ειναι λουμπα η αυτολυπηση και το συνεχες φορτωμα ευθυνων σε αλλους! απο τη στιγμη που ειμαστε ενηλικες και αφου εχουμε την τυχη να συνειδητοποιουμε το προβλημαμας, μπορουμε να προσπαθησουμε να φτιαξουμε τη ζωη μας με τους δικους μας ορους,αλοιμονο αν ειμασταν καταδικασμενες!

[elenik]

alcyon διαβασε λιγο το μην της grafistria και θα καταλαβεις τι εννοω.

Πιστευω οτι ολοι αυτοι που το κανουν (κακοποιηση παιδιου) ειναι θρασυδειλοι και παιρνουν δυναμη απο την αδυναμια του αλλου να ορθωσει αναστημα και να πει ΟΧΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΩ.

[πιγκουινακι]

το μηνυμα της grafistria εστιαζει περισσοτερο στη σωματικη κακοποιηση,βεβαια ένας ενηλικας δε θα επιτρεψει να τον δειρει η μαμα του!και για την ευθεια λεκτικη κακοποιηση παλι ο ενηλικας δε θα επιτρεψει ευκολα να τον αποκαλουν βλακα ,ζωον, λαθος της ζωής μου και δεν ξερω τι αλλα κοσμητικα διαλεγουν οι γονεις κατα καιρους.

το προβλημα ομως ειναι οτι υπαρχουν κακοποιησεις ,προσβολες και εξευτελισμοι που γινονται με πολυ πιο πλαγιο τροπο και η αντιδραση ειναι πολυ πιο δυσκολη Αν πας να πεις κατι βγαινεις τρελη ,''μυγιαγγιχτη'',προβληματικη

αν δεν πεις τιποτε βραζεις μεσα σου!

(συγγνωμη κοριτσια εδω εκανα εντιτ γιαττι αρχικα εβαλα καποιες λεπτομερειες που τελικα ειδα οτι δεν ήθελα να εκθεσω!)

δε βγαινει ακρη ετσι.απλα το αποδεχεσαι οτι ετσι είναι τα πραγματα,λες ''εγω αυτο πιστευω για τον εαυτο μου? όχι.., το βλεπεις με χιουμορ και πας παρακατω

και βεβαια προσοχη στην ποσοτητα!αντεχω σε δοσολογια καμια φορα τη βδομαδα ας πουμε

Αν μεναμε πανω-κατω και επρεπε να αντιμετωπιζω καθε μερα το τρελοκομειο των παιδικων μου χρονων θα σαλταριζα κι εγω!

[georgiamami]

Γεια σας και σημερα. Απο ολα τα μηνυματα που διαβασα, συμπερανα οτι υπαρχουν πολλα παιδια με παρομοια βιωματα με τα δικα μου (και νομιζα οτι ημουν μονο εγω, αντε και 2-3 αλλα στην Ελλαδα). Δυστυχως. Επισης, ολες μας, πρασπαθησαμε να ξεφυγουμε απο αυτη την κατασταση που μας δηλητιριαζε, και φτιαξαμε δικες μας οικογενειες. Εχουμε επιγνωση των πληγων μας, επιδιωκουμε να μην επαναλαβουμε τα λαθη των γονιων μας, αλλα καπου βαθια μεσα μας υπαρχει ενα αγκαθι που οταν οι συνθηκες το ευνοουν μας τσιμπαει. Επειδη εχω ζησει σκηνες που δεν εχει νοημα ουτε καν να τις αναφερω γιατι σιγουρα οι λεπτομερειες θα θυμισουν σε πολλες απο εσας, δικες σας στιγμες και δε θελω να οξυνω τα πραγματα. Σας λεω ομως, πως οσο και αν γυριζουμε το κεφαλι σε οτι μας πονα, δεν το ξεπερναμε. Πρεπει να βρουμε το κουραγιο να το αντιμετωπισουμε για να πορευθουμε γαληνια σε οποια ζωη επιλεξουμε να κανουμε στο εξης. Στη δικη μου περιπτωση, νιωθω μια ανακουφιση (οπως σας εχω πει δεν επικοινωνουσα με τον πατερα μου, παρα μονο λιγο καιρο πριν πεθανει) γιατι πηγα πριν φυγει απο τη ζωη. Βεβαια δεν ειχε νοημα, οσο ζουσε να του μιλησω για οσα με πονεσαν,για τα λαθη του γιατι πλεον πονουσε και ο ιδιος απο την εγκαταλλειψη και την αρρωστεια του. Παρολαυτα ομως τον συγχωρησα και παρακαλω το Θεο να τον αναπαυσει. Το οτι ειχα τη δυναμη να τον συγχωρησω θεωρω οτι ηταν ενα βημα απο μερια μου προς την γαληνη μου. Τουλαχιστο δεν εχω κακία.

[georgiamami]

Οι ενοχες που νιωθω οφειλονται στο εξης: Οι γονεις αν και ερωτευτηκαν, παντρευτηκαν λογω προωρης εγκυμοσυνης. Ακολουθησε αποκτηση και αλλων παιδιων (ξερετε, τοτε δεν ηξεραν να προφυλασσονται). Οι συνθηκες ζωης τους ηταν δυσκολες απο οικονομικης αποψης. Ο πατερας μου ξεσπουσε στη μανα μου ως το πιο δικο του οικειο προσωπο που περνουσε η μπογια του, κι εκεινη εγκλωβισμενη και ανημπορη να διαφυγει, εμενε εκει και υπομενε τα παντα. Καταβαθος τον αγαπουσε και τον δικαιολογουσε. Ηταν ατομο με χαμηλη αυτοεκτιμηση ενω συγχρονως ηταν αυτη που δουλευε πολλες δουλειες για να επιβιωσουμε. Και οσο η μαμα <ανεβαινε> τοσο ο μπαμπας την κακοποιουσε για να μην του παρει τον αερα. Ωσπου μια μερα μας ειπε το εξης :Εμεινα μαζι του και τον ανεχτηκα για να μπορεσω να σας μεγαλωσω και να εχετε ενα ονομα οτι ειστε "απο οικογενεια" και οχι απο ιδρυματα (θεωρουσε δεδομενο πως αν τον χωριζε, εμας τα παιδια θα μας επαιρναν στα ιδρυματα). Αυτο με φορτωσε υπαρξιακες ενοχες. Εγω και τα αδερφια μου, την "αναγκασαμε" να δεχεται κακοποιηση επειδη υπηρχαμε. Αυτοματα, μας φορτωσε τις ευθυνες των δικων της λαθων, της δικης της αναποφασιστικοτητας. Και τωρα ακομα, με εμεσο τροπο προσπαθει να μας φορτωνει ο,τι εκεινη δεν μπορει να πραγματοποιησει. Τωρα καταλαβαινεται γιατι πιστευω πως το κεφαλαιο για μενα θα κλεισει μονο οταν <<φυγει>> απο τη ζωη??

Νιωθω ενοχη που σκεφτομαι ετσι. Αλλα επειτα απο τοσα χρονια αυτογνωσιας και σκεπτικισμου, καταληγω σε αυτο το συμπερασμα.

Την αγαπαω, την κατανοω, την λυπαμαι για οσα στερηθηκε και οσα υπεφερε για να μας μεγαλωσει αλλα δεν ηταν δικο μου χρεος να πληρωσω? Ηταν και ειναι για μενα ενα πρωτυπο μανας που θυσιαζεται για τα παιδια της. Αλλα ως εκει. Δεν φταινε τα παιδια αν οι γονεις δεν μπορουν να τα βρουν μεταξυ τους. Καποτε με ρωτησε <<Εκανα καλα που δεν τον χωρισα οταν ησασταν μικρα?>> και εγω απαντησα <Ξερω οτι εκανες ασχημα που δεν μας προστατεψες απο οσα ειδαμε και ακουσαμε ζωντας μαζι του>. Βγαζετε κανενα συμπερασμα βρε κοριτσια? Τα χω ολα μπερδεμενα. Πανω που παω να βαλω μια ταξη, γινονται παλι ολα ανω κατω ..........

[alcyon]

Πάντως τέτοια προβλήματα τα βιώνουν χειρότερα τα αγόρια...... Δεν έχουμε κανέναν εδώ να μας πει τη δική του άποψη...

 

Έχετε αναρωτηθεί αν πίσω από αυτή την συμπεριφορά των γονιών κρύβονται άλλα (ίσως... ψυχικά) νοσήματα;

[georgiamami]

Πάντως τέτοια προβλήματα τα βιώνουν χειρότερα τα αγόρια......

 

Γιατι το λες αυτο?

[elenik]

Ωσπου μια μερα μας ειπε το εξης :Εμεινα μαζι του και τον ανεχτηκα για να μπορεσω να σας μεγαλωσω και να εχετε ενα ονομα οτι ειστε "απο οικογενεια" και οχι απο ιδρυματα (θεωρουσε δεδομενο πως αν τον χωριζε, εμας τα παιδια θα μας επαιρναν στα ιδρυματα). Αυτο με φορτωσε υπαρξιακες ενοχες. Εγω και τα αδερφια μου, την "αναγκασαμε" να δεχεται κακοποιηση επειδη υπηρχαμε. Αυτοματα, μας φορτωσε τις ευθυνες των δικων της λαθων, της δικης της αναποφασιστικοτητας. Και τωρα ακομα, με εμεσο τροπο προσπαθει να μας φορτωνει ο,τι εκεινη δεν μπορει να πραγματοποιησει. Τωρα καταλαβαινεται γιατι πιστευω πως το κεφαλαιο για μενα θα κλεισει μονο οταν <<φυγει>> απο τη ζωη??

Eσυ και τα αδερφια σου γνωριζετε πολυ καλα την αληθεια.

Δεν ειχε την δυναμη να φυγει και το ξερει.

Δεν ειχε την δυναμη επειδη δεν αντεχε την "ρετσινια" της χωρισμενης ,

δεν ειχε την δυναμη επειδη πιστευε οτι εκεινη δεν μπορει να τα καταφερει,

δεν ειχε την δυναμη επειδη ... απλα δεν πιστευε πως μπορει και επειδη ειχε πειστει οτι ετσι ειναι και το αποδεχθηκε .

Και ολο αυτο το ειχε βαφτισει οικογενεια και αγαπη.

 

Και ναι ολοι αυτοι ηταν οι δικοι της φοβοι και ολα οσα λες ειναι αληθεια.

Αλλα αφησε την.

Ειναι σκληρο να δεχθεις οτι εκανες κακο στα παιδια σου ενω στο μυαλο σου πιστευες οτι τα προστατευεις.

 

Τα σημαδια μεσα της δεν φευγουν και τα ψυχολογικα της ειναι πολλα.

Και ναι πληρωνετε την δικη της αδυναμια που στο μυαλο της ομως δεν υπαρχει.

 

 

Νιωθω ενοχη που σκεφτομαι ετσι. Αλλα επειτα απο τοσα χρονια αυτογνωσιας και σκεπτικισμου, καταληγω σε αυτο το συμπερασμα.

Την αγαπαω, την κατανοω, την λυπαμαι για οσα στερηθηκε και οσα υπεφερε για να μας μεγαλωσει αλλα δεν ηταν δικο μου χρεος να πληρωσω? Ηταν και ειναι για μενα ενα πρωτυπο μανας που θυσιαζεται για τα παιδια της. Αλλα ως εκει. Δεν φταινε τα παιδια αν οι γονεις δεν μπορουν να τα βρουν μεταξυ τους. Καποτε με ρωτησε <<Εκανα καλα που δεν τον χωρισα οταν ησασταν μικρα?>> και εγω απαντησα <Ξερω οτι εκανες ασχημα που δεν μας προστατεψες απο οσα ειδαμε και ακουσαμε ζωντας μαζι του>. Βγαζετε κανενα συμπερασμα βρε κοριτσια? Τα χω ολα μπερδεμενα. Πανω που παω να βαλω μια ταξη, γινονται παλι ολα ανω κατω ..........

Ειναι σταση υγιους ατομου ολο αυτο και μην νοιωθεις καμια ενοχη.

Το καθηκον της ηταν να σας προστατευσει.

Δεν ειχε την δυναμη και ηταν λαθος.

Το ξερει και το ξερεις.

 

Και οχι δεν φταις για τιποτα. Ειχε επιλογες. Πολλες μαλιστα απο την στιγμη που ηταν οικονομικα ανεξαρτητη.

Αν δεν ειχε τα χρηματα αντε να βρω μια δικαιολογια.

Απο την στιγμη που ειχε ομως..... οχι δεν βρισκω.

 

Το μονο που μπορω να καταλαβω και να αποδεχθω ηταν οτι τοτε δυστυχως το ξυλο δεν ηταν αιτια διαζυγιου. Ακομα και ο βιασμος στον γαμο ηταν νομιμος.

Τοτε πηγαινες μαυρη απο το ξυλο στην αστυνομια και σε εστελνε σπιτι σου.

Και ειναι δυσκολο να πειστεις οτι ειναι λαθος οταν ακομα και ο νομος το βρισκει φυσιολογικο.

Και ευτυχως αυτο αλλαξε. Αργησε αλλα αλλαξε.

[georgiamami]

Ειχε επιλογες. Πολλες μαλιστα απο την στιγμη που ηταν οικονομικα ανεξαρτητη.

Αν δεν ειχε τα χρηματα αντε να βρω μια δικαιολογια.

Απο την στιγμη που ειχε ομως..... οχι δεν βρισκω.

Δεν ηταν ανεξαρτητη οικονομικα γιατι ο πατερας δεν εργαζοταν ποτε, της ασκουσε τετοια πλυση εγκεφαλου που δεν την αφησε ουτε ενσημα να καλλησει, και ολα τα λεφτα που εβγαζε -οσα εβγαζε περιστασιακα ως εργατρια- πηγαιναν ολα σε δαπανες συντηρησης της οικογενειας. δεν περισσευε μια.Δεν ειχε και καμια στηριξη απο τη δικη της οικογενεια.

[elenik]

Γιατι το λες αυτο?

Πιστευω οτι η alcyon το λεει :

Γιατι το αγορι που βλεπει την μανα να κακοποιειτε

νοιωθοντας ο αντρας του σπιτιου (οπως του λενε ολοι συνηθως)

και ανικανος να κανει κατι

φορτωνεται ολη την ευθυνη

και δυσκολα αποφευγει το να μην ακολουθησει τον ιδιο δρομο.

Και ναι σημαδευετε περισσοτερο.

 

Τα αδερφια σου δεν σε χτυπησαν ποτε? (αν εχεις αδερφους)

[elenik]

Δεν ηταν ανεξαρτητη οικονομικα γιατι ο πατερας δεν εργαζοταν ποτε, της ασκουσε τετοια πλυση εγκεφαλου που δεν την αφησε ουτε ενσημα να καλλησει, και ολα τα λεφτα που εβγαζε -οσα εβγαζε περιστασιακα ως εργατρια- πηγαιναν ολα σε δαπανες συντηρησης της οικογενειας. δεν περισσευε μια.Δεν ειχε και καμια στηριξη απο τη δικη της οικογενεια.

 

Ηταν η δικη της τσεπη.

Αρα μπορουσε να σας συντηρησει χωρις εκεινον.

Οπως εκανε αλλωστε.

Δεν τον χρειαζοταν για να ζησετε και να εχετε φαγητο και σπιτι .

 

Το οτι τον λυποταν και φοβοταν πως θα ζησει εκεινος ηταν αλλου παπα ευαγγελιο.

Οπως επισης και η απειλη που συνηθως παιζει ¨"αν φυγεις θα σε σκοτωσω, θα σκοτωθω και χιλιες 2 τετοιες..."

[alcyon]

Γιατι το λες αυτο?

Από εμπειρία...

 

Πιστευω οτι η alcyon το λεει :

Γιατι το αγορι που βλεπει την μανα να κακοποιειτε

νοιωθοντας ο αντρας του σπιτιου (οπως του λενε ολοι συνηθως)

και ανικανος να κανει κατι

φορτωνεται ολη την ευθυνη

και δυσκολα αποφευγει το να μην ακολουθησει τον ιδιο δρομο.

Και ναι σημαδευετε περισσοτερο.

 

Τα αδερφια σου δεν σε χτυπησαν ποτε? (αν εχεις αδερφους)

 

Σωστό κι αυτό, αν και το παράδειγμα που έχω στο μυαλό μου απέχει μακράν ...

 

 

Για να υπάρχουν τέτοιες συνθήκες δεν είναι απαραίτητη η κακοποίηση μεταξύ των γονιών. Ένας γονιός μόνος του μπορεί "άνετα" να προβεί σε συναισθηματική/σωματική/κτλ κακοποίηση των παιδιών χωρίς ο ίδιος να είναι θύμα κακοποίησης εκείνο το διάστημα. Ας πούμε πως.... έτσι τα έμαθε, έτσι τα έκανε... ελειπής, ανεπαρκής, όπως θέλεις πάρτο... Είχε όμως αυτό τον τρόπο. Τα αγόρια όμως.... δύσκολα.... Το ένα δεν ξέφυγε ποτέ από τους "δαίμονές" του. Με τον καιρό ηρέμισε μεν, αλλά ο ίδιος δεν αισθάνεται ολοκληρωμένος άνθρωπος. Για τον άλλο.... θα δείξει... ακόμα είναι νέος, αλλά σίγουρα το βιώνει κι εκείνος έντονα......

[georgiamami]

 

Τα αδερφια σου δεν σε χτυπησαν ποτε? (αν εχεις αδερφους)

Δεν εχω αδερφους. Μεταξυ μας οι αδερφες παιξαμε και χτυπηθηκαμε οπως ολα τα παιδια, τιποτα παραπανω. Και οι γονεις μας (και οι δυο) δεν ασκησαν πανω μας σωματικη βια περισσοτερη απο αλλους γονεις. Καποιο χαστουκακι οχι τιποτα σοβαρο.

Η μεγαλη μου αδερφη, ομως ασκησει σωματικη βια στο παιδι της!!!!!!!!!!!

Οι αλλες κι εγω, οχι.

[georgiamami]

Πάντως τέτοια προβλήματα τα βιώνουν χειρότερα τα αγόρια...... Δεν έχουμε κανέναν εδώ να μας πει τη δική του άποψη...

 

Έχετε αναρωτηθεί αν πίσω από αυτή την συμπεριφορά των γονιών κρύβονται άλλα (ίσως... ψυχικά) νοσήματα;

 

Τωρα που το λες και το ξανασκεφτομαι, ο πατερας μου προερχοταν απο οικογενεια που ο πατερας του χτυπουσε τη μητερα του και αυτος ηταν ανημπορος να την υπερασπιστει....

Να 'τα τα κληρονομικα νοσηματα.

[alcyon]

Αυτό που λες είναι συμπεριφορά που μιμήθηκε...

Έλεγα αν καμιά είχε παρατηρήσει ψυχικό νόσημα.... (ή κάποιο άλλο νόσημα που να είχε ψυχικές επιπτώσεις).