Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[elenik]

Χαίρομαι. Να περάσουμε λοιπόν στο επόμενο ερώτημα;

 

ωχ... παλι μελετη κανεις καλο μου?

[georgiamami]

Εσύ Γεωργία τι τύπος είσαι; Πρωινός ή απογευματινός, που λέει και η διαφήμιση; Διώχνεις τις συμπεριφορές που σε ενόχλησαν ή τρίβεσαι πάνω τους προσπαθώντας να τις συνηθίσεις;

 

Στον ελαχιστο χρονο που εχω στη διαθεση μου, θα σου απαντησω οτι : α)δεν καταλαβα τι εννοεις πρωινος-βραδυνος. Ισως γιατι δεν εχω διαβασει ολες τις αναρτησεις σας και ειμαι απληροφορητη. Αν θες, εξηγησε το. και β) σε αυτο μπορω να απαντησω οτι διωχνω τις συμπεριφορες που με ενοχλουν μετα απο πολλες προσπαθειες κατανοησης-διορθωσης-βελτιωσης και ανοχης.

Δεν υπαρχει καμια περιπτωση να αποδεχθω κατι που με ενοχλει ....ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!!!!

Σε καλυψα????

[Mammy in love]

Γεια σας και πάλι.Λοιπόν εχθές είχαμε μια κουβέντα με την μάνα μου και την θεία μου (την αδερφή της).Μου δίνανε συμβουλές για το μωρό και πάνω στην κουβέντα πιάσαμε και το θέμα της διαπαιδαγώγησης ενός παιδιού.Η θεία μου έλεγε πως όταν το παιδί δεν καταλαβαίνει τότε του τις "ρίχνεις" για να καταλάβει.Της εξήγησα πως εγώ όταν τις "έτρωγα" δεν καταλάβαινα και ο λόγος που υπάκουα ήταν για να μην τις ξανά φάω.Αυτό που σίγουρα καταλάβαινα σαν παιδί ήταν ότι οι γονείς μου είχαν νεύρα εκείνη τη στιγμή.Ρώτησα και την μάνα μου αν υπήρχε σοβαρός λόγος για να φάω ξύλο...Εκείνη μου είπε πως όλοι οι γονείς κάνουν λάθη και μου εύχεται να καταφέρω να μην σηκώσω χέρι στο παιδί μου και να μην κάνω λάθη.Της εξήγησα ότι κάνω πολλές προσπάθειες για να μην σηκώσω χέρι στο παιδί μου γιατί έχω και πολλά νεύρα και ότι προτιμώ να ξεσπάσω στον άντρα μου τα νεύρα μου παρά στο παιδί μου.Είπαμε πολλά αλλά δεν θέλω να ανοιχτώ και πολύ και να τους πω αυτά που σκέφτομαι γιατί καήκαμε...Προτιμώ να πάω σε έναν ψυχολόγο και να τα βγάλω εκεί...

[Mammy in love]

Αρχικα (συγνωμη κι ολας) αλλα να πω οτι αυτο που περιγραφεις δεν ειναι "καλη" οικογενεια .

 

Προσωπικα απορω που δεν ξεσπασες νωριτερα και δεν μου κανει καθολου εντυπωση η αντιδραση σου προς εκεινους.

 

Πολλες φορες οταν γινομαστε γονεις και ερχομαστε στην θεση τους κατανοουμε καποια πραγματα. Εαν το ιστορικο ειναι θετικο φτανουμε να καταλαβουμε το γιατι σε καποια που τοτε φαινοντουσταν παραλογα.

Αν ομως ειναι αρνητικο ισως ερχεται η ωρα να καταλαβουμε ποσα στραβα μας ειχαν περασει ως αυτονοητα τοτε. Και τοτε ισως ποια ηρθε η στιγμη να αντιδρασουμε και να πουμε...ΦΤΑΝΕΙ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ.

 

Ξέρεις από πια άποψη είναι καλή οικογένεια;Ο πατέρας μου δεν πα να ήταν κομμάτια (δούλευε δύο δουλειές) θα μας έβγαζε τις βόλτες μας ,δεν αδιαφορούσε για εμάς.Και οι δύό τους είναι γονείς που κοιτάνε να βοηθήσουν τα παιδιά τους ίσως και σε υπερβολικό βαθμό κάποιες φορές...Δεν ξέρω αν είναι από τύψεις αλλά ειδικά εμένα με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ και οικονομικά και ψυχολογικά όταν τους είχα ανάγκη για στήριξη...Ο πατέρας του πατέρα μου ήταν πολύ αυστηρός οπότε πιστεύω πως ο δικός μου έκανε το καλύτερο που μπορούσε και ξέφυγε όσο μπορούσε από τα χνάρια του πατέρα του.Τι να πω ρε παιδιά...

[foubi]

το παρακολουθω καιρο το θεμα...αλλα τελικα ειναι τοσο δυσκολο να παρεις μερος...θεωρητικα κι εμενα η οικογενεια μου ειναι καλη. Οι γονεις μου σκιζονται ακομα για μας...δουλευουν απ τα ξημερωματα μεχρι την νυχτα για να μας βοηθησουν. Στερηθηκαν πολλα πραγματα για να μας μεγαλωσουν και να μας σπουδασουν,ομως....Ενω εκτιμω αφανταστα οσα εχουν κανει για μενα,αυτο μενει μονο στο κομματι που αφορα τα υλικα αγαθα. Συναισθηματικα νιωθω ενα απιστευτο κενο. Τριανταρησα, ειμαι μαμα δυο αγοριων κι ομως μου λειπει η μαμα μου. Μια καλη κουβεντα, ενα χαδι....πραγματα που για αλλους ειναι αυτονοητα.

Προσωπικα παλευω παρα πολυ να μην αναπαραγω τα λαθη που εγιναν. Και εως ενα σημειο τα καταφερνω. Το να χτυπησω το παιδι μου απλα ΔΕΝ υπαρχει σαν επιλογη για μενα. Ομως μου βγαινει μια απιστευτη επιθετικοτητα προς την μαμα μου ,την οποια δεν μπορω να την ελεγξω και υποφερω γιατι δεν θελω να βλεπουν τετοιες συμπεριφορες τα παιδια μου.

Οταν εφυγα για σπουδες και συνηδητοποιησε η μαμα μου την συμπεριφορα της τα παραγματα αλλαξαν πολυ μεταξυ μας. Νομιζα πως συγχωρεσα,πηγα παρακατω....Ποσο λαθος ηταν αυτο που νομιζα.Οταν ηρθε η ωρα να κανω παιδι ολο το καθυστερουσα,φοβομουν πως δεν θα μπορουσα να παρω αλλο δρομο απ αυτον που ηξερα....Τωρα ξερω πως μπορω και γι αυτο θυμωνω τοσο πολυ με τους δικους μου. Προσπαθω να τα βαλω πισω μου,οπως ειχα κανει πριν. Ομως σε καθε αταξια του γιου μου ξεπροβαλλει στα ματια μου η αντιδραση που θα ειχε τοτε η δικη μου μαμα. Και χαιρομαι που αντιδρω διαφορετικα-με αγαπη και υπομονη που ουτε η ιδια δεν ξερω που βρισκω.Ομως με τσιμπαει αυτο το υπουλο γιατι? Γιατι οχι κι εκεινη?

Και την λυπαμαι ετσι που καθεται και δεχεται αυτη την συμπεριφορα μου, προσπαθωντας να εξιλεωθει για τα λαθη του παρελθοντος. Και θελω να της φωναξω"Μαμα ειναι πια τοσο αργα.... ". και μετα θελω να την παρω αγκαλια και να της πω παει περασαν αυτα. Ομως μετα ξυπναει παλι αυτο το γιατι και παλι απ την αρχη...

[georgiamami]

Και την λυπαμαι ετσι που καθεται και δεχεται αυτη την συμπεριφορα μου, προσπαθωντας να εξιλεωθει για τα λαθη του παρελθοντος. Και θελω να της φωναξω"Μαμα ειναι πια τοσο αργα.... ". και μετα θελω να την παρω αγκαλια και να της πω παει περασαν αυτα. Ομως μετα ξυπναει παλι αυτο το γιατι και παλι απ την αρχη...

 

Εγω, θα σε συμβουλευα να κανεις ενα κοκτειλ απο αυτα. Δηλαδη, να την παρεις αγκαλια και αν της πεις: Μαμα, μεγαλωσα, δεν μπορεις να γυρισεις το χρονο πισω και να μου δωσεις ο,τι δεν μου εδωσες. Μπορεις ομως να μη μου στερεις αλλο, αυτα που μπορεις ΤΩΡΑ να μου δωσεις!!!!!! Τολμησε το!!!!!!!

 

Εχω ξαναπει οτι στην κηδεια του πατερα μου, εκλαψα περισσοτερο για οσα στερηθηκε και οσα στερησε ..............απο την οικογενεια του λογω του εγωισμου του..!!!!!!!!!

[feggaraki]

 

Οταν ενα παιδι εχει μεγαλωσει σε οικογενειακο περιβαλλον οπου υπηρχαν εντονες διαφωνιες, υποτιμηση, προσβολη, κακοποιηση κ.α., ειναι δυνατον να δημιουργησει μια δικη του υγιη οικογενεια?

Παρακολουθησα λιγακι το θεμα και σκεφτηκα να πω και εγω καποια πραγματα.Εχω ζησει απο "την κοιλια της μαμας" εντονες διαφωνιες ,ο πατερας μου χτυπουσε την μητερα μου .Η μητερα μου συνεχεια προσπαθουσε να δωσει λυση στα προβληματα τους βαζοντας εμενα ως μεσολαβητη .Ετσι για πολλα χρονια προσπαθουσα να ειμαι αυτος που θα τους βοηθαει να τα βρουν μετα απο καυγαδες .Ακομη και τωρα ομως η μητερα μου δεν εχει καταλαβει το λαθος της ,δεν εχει καταλαβει οτι ειναι εγκληματικο να βαζει ενα παιδι σε τετοια διαδικασια .Καθε φορα που επεστρεφα σπιτι, ειχα τον φοβο και την αγωνια οτι θα τους βρω μαλλωμενους η οτι θα τους πετυχω να μαλλωνουν .Φρικη.Για χρονια πιστευα οτι ειμαι υποχρεωμενη να βρησκω τροπους για να τα βρισκουν μεταξυ τους .Α υτο συνεχηστηκε περιπου για 25 χρονια μεχρι που επαθα καταθλιψη και αυτο φυσικα το ανεχοταν ο τοτε συντροφος μου και ο τωρινος συζυγος μου .Εκανα πολυ μεγαλη προσπαθεια και με την βοηθεια της ψυχιατρου μου να σταματησω να ασχολουμαι με τους γονεις μου για να μπορω να ζησω για μενα και οχι για αυτους .Αλλα γυρνωντας πισω λυπαμαι παρα πολυ που δεν μπορεσα να το κανω πιο νωρις, ωστε να μην τα φορτωνω τα ψυχολογικα μου στον συντροφο μου

Μπορει να συσχετισει υποσυνειδητα τον συζυγο με τον <<κακο> πατερα ή την συζυγο με την <κακη> μητερα?

Εγω βλεπω ομοιες συμπεριφορες στην μητερα μου και στον συζυγο μου ,αλλα πρεπει να ειναι τυχαιο

Μπορει να κατηγορει και να επιριχνει ευθυνες αδικα?

Ζωντας τοσες αδικιες εχω μαθει να ειμαι δικαια και ετσι την αναζητω την δικαιοσυνη και τις ευθυνες παντα,δεν ανεχομαι και δεν αντεχω την αδικια

Μπορει, τελος, να οδηγηθει σε προσωπικο διαζυγιο επειδη οι γονεις του εμειναν μαζι αν και η ζωη τους ηταν αθλια?

Η μητερα μου ακομη με κατηγορει για το οτι δεν πηρε διαζυγιο ,μου λεει οτι δεν ηθελα να φυγω εγω ,δεν ηθελα να αφησω τον πατερα μου ,τοτε ημουν περιπου 9-10 χρονων

Τωρα η σχεση μου με τον συζυγο μου δεν ειναι καλη και σκεφτομαι τι ειναι τελικα το σωστο για τα παιδια να χωρισω η να μεινω?

 

δεν ξερω η ζωη ειναι τοσο δυσκολη......θα μπορουσα να γραφω με τις ωρες για τα συναισθηματα μου ....

[georgiamami]

feggaraki, σε καταλαβαινω ...απολυτα. Πολλους απο εμας, εδω και σε αλλα θεματα, βοηθησε το ανοιγμα της ψυχης και η εν βαθει ματια που κληθηκαμε να κανουμε.

Δες το ως μι ασυνεδρια σε ψυχολογο. Μιλησε, εξεφρασε τα συναισθηματα σου και βημα βημα, θα βρεις τον τροπο να ξεπερασεις ο,τι σε κραταει δεσμια στο παρελθον και σε εμποδιζει να χαρεις το παρον και το μελλον. Κυριως μην προδικασεις τον γαμο σου. Σιγουρα ο συντροφος σου εχει διαφορετικα χαρακτηριστικα συμπεριφορας απο την μητερα σου αλλα εσυ ...... υποσυνειδητα τα "καλλιεργεις".

Μπορεις και εχεις καθε δικαιωμα να εχεις τη δικη σου ζωη. Μην την αφησεις ερμαιο της τυχης της!!!!! ή της ατυχιας της!!!!

[feggaraki]

Εγω, θα σε συμβουλευα να κανεις ενα κοκτειλ απο αυτα. Δηλαδη, να την παρεις αγκαλια και αν της πεις: Μαμα, μεγαλωσα, δεν μπορεις να γυρισεις το χρονο πισω και να μου δωσεις ο,τι δεν μου εδωσες. Μπορεις ομως να μη μου στερεις αλλο, αυτα που μπορεις ΤΩΡΑ να μου δωσεις!!!!!! Τολμησε το!!!!!!!

 

Εχω ξαναπει οτι στην κηδεια του πατερα μου, εκλαψα περισσοτερο για οσα στερηθηκε και οσα στερησε ..............απο την οικογενεια του λογω του εγωισμου του..!!!!!!!!!

Θα ηθελα και εγω μια μαμα που εχει μετανοιωσει για οσα ασχημα μου εχει "προσφερει" ,μια μαμα που να μου πει συγνωμη που σε πικρανα τοσο η εστω να αλλαξει την συμπεριφορα της τωρα, δηλαδη να μην εχει μουτρα ολη την ωρα ,να μην κατηγορει τον πατερα μου συνεχεια για ο'τι της εχει συμβει ,να μην μου λεει- δεν εκανες τιποτα για να βελτιωσεις την σχεση μας-δεν σταματησες ποτε τον πατερα σου ,ποιος εγω που παντα τους χωριζα οταν χτυπιοντουσαν :shock::shock: ,εγω που αφιερωσα ολα μου τα παιδικα και νεανικα χρονια στο να προσπαθω να τα βρισκουν μεταξυ τους (αφου δεν χωριζαν),που ντρεπομουν να βγω εξω μετα τους καυγαδες τους ,αφου ακουγοντουσαν παντου

και το κορυφαιο ,να μου λεει οτι εσυ γεννηθηκες με καταθλιψη ,δες και τις φωτογραφιες σου μικρη ,ησουν συνεχεια μουτρωμενη,οτι δεν φταιει για την καταθλιψη σου η οικογενειακη μας ζωη:shock::shock::shock:

και η αδελφη μου στην ιδια περιπου φαση με μενα ,λιγο καλυτερα ως δευτερο παιδι

και φυσικα με κατηγορει για οποιο λαθος ,δικο μου ,δημιουργοντας παντα την αισθηση οτι ειμαι ανικανη

Κυριως μην προδικασεις τον γαμο σου. Σιγουρα ο συντροφος σου εχει διαφορετικα χαρακτηριστικα συμπεριφορας απο την μητερα σου αλλα εσυ ...... υποσυνειδητα τα "καλλιεργεις".

δυσκολο να μην τον προδικασω τελικα ,συγχωρειται η απιστια?

[foubi]

Εγω, θα σε συμβουλευα να κανεις ενα κοκτειλ απο αυτα. Δηλαδη, να την παρεις αγκαλια και αν της πεις: Μαμα, μεγαλωσα, δεν μπορεις να γυρισεις το χρονο πισω και να μου δωσεις ο,τι δεν μου εδωσες. Μπορεις ομως να μη μου στερεις αλλο, αυτα που μπορεις ΤΩΡΑ να μου δωσεις!!!!!! Τολμησε το!!!!!!!

 

Εχω ξαναπει οτι στην κηδεια του πατερα μου, εκλαψα περισσοτερο για οσα στερηθηκε και οσα στερησε ..............απο την οικογενεια του λογω του εγωισμου του..!!!!!!!!!

Αχ georgiamami τι ωραιο που θα ηταν αυτο που προτεινεις....Φανταζει ομως τοσο ουτοπικο.Δυστυχως η μαμα μου ειναι σαν ενα μικρο παιδακι. Ειναι καλοκαρδη κατα βαθος αλλα δεν εχει τις αντοχες να σταθει σε καποιον. Βυθιζεται μεσα στα -ανυπαρκτα κατα την ταπεινη μου γνωμη-προβληματα της. Κλεινεται μεσα στον μικροκοσμο της και δεν εχει χωρο για κανενα αλλο. Αν πας να της ανοιξεις την καρδια σου για κατι σημαντικο τις περισσοτερες φορες θα σε αγνοησει πετωντας κατι που θα σκεφτει εκεινη την ωρα. Πως να ανοιχτεις....Και καθε φορα λεω την επομενη θα κρατησω αποστασεις, θα φερθω οπως μου φερονται ομως καθε φορα αναιρω τον εαυτο μου.

Η μονιμη γκρινια του συζυγου ειναι πως στρουθοκαμηλιζω...δεν παραδεχομαι πως μου φερονται και τρεχω οποτε με εχουν αναγκη βαζοντας τα παντα σε δευτερη μοιρα...Και το κακο ειναι πως εχει δικιο. Αλλα ειναι κατι που δεν βρισκω το κουραγιο να διορθωσω...

[Πάνος Β]

Καλησπέρα σε όλες,

 

Γεωργία,

 

με κάλυψες.

 

Φούμπι,

 

Οταν εφυγα για σπουδες και συνηδητοποιησε η μαμα μου την συμπεριφορα της τα παραγματα αλλαξαν πολυ μεταξυ μας. Νομιζα πως συγχωρεσα,πηγα παρακατω....

 

Κι εγώ είχα τα ίδια αποτελέσματα, όταν έφυγα για σπουδές. Για την σχέση με τους γονείς μου, εκείνη η περίοδος ήταν τα καλύτερα μας χρόνια. Εγώ προσωπικά το αποδίδω στην απόσταση.

 

Τωρα ξερω πως μπορω και γι αυτο θυμωνω τοσο πολυ με τους δικους μου ... Ομως με τσιμπαει αυτο το υπουλο γιατι? Γιατι οχι κι εκεινη?

 

Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που ταλαιπωρήθηκαν από την οικογένεια τους, έχουν κενά στην συναισθηματική τους ωρίμανση. Οι απώλειες των τόσο σημαντικών πρώτων χρόνων, τα άσχημα παραδείγματα, η εκμετάλλευση και η συμφεροντολογία των εγωκεντρικών τους γονιών, δημιούργησαν ορισμένα ατροφικά μέλη στην συναισθηματική τους υπόσταση.

 

Εν ολίγοις, είναι ώριμοι και ανώριμοι ταυτόχρονα. Ένα μέρος τους είναι πολύ ώριμο, γιατί αναγκάστηκε να ωριμάσει γρήγορα, στην προσπάθεια του να ανταπεξέλθει στην κακομεταχείριση των γονιών του. Ένα άλλο μέρος, είναι ακόμα παιδί και διψάει όπως το παιδί, θέλει όπως το παιδί, πονάει και φοβάται όπως το μικρό παιδί.

 

Είμαι παθών και ξέρω. Μου πήρε καιρό να το ανακαλύψω και στους άλλους, γιατί δεν έχουν όλοι οι "παθώντες" τις ίδιες αδυναμίες. Άλλος έχει ατροφικό χέρι, άλλος πόδι, άλλος μάτι. Εγώ, από πολύ νωρίς στην ζωή μου κατάλαβα πως αν δεν προστατέψω εγώ τον εαυτό μου, κανένας δεν θα το κάνει. Έτσι, πολύ γρήγορα απέκτησα ένστικτα επιβίωσης που συνήθως οι άνθρωποι τα ανακαλύπτουν όταν αρχίζουν να εργάζονται και να μένουν μόνοι τους. Κι ότι μαθαίνεις μικρός το μαθαίνεις καλά.

 

Από την άλλη μεριά, ένα κομμάτι μου δεν μεγάλωσε ποτέ. Το ρολόι του σταμάτησε στο χρόνο των άτυχων συμβάντων της οικογενείας μου. Κι έτσι, είμαι ταυτόχρονα περισσότερο ώριμος από την ηλικία μου και λιγότερο ώριμος από την ηλικία μου.

 

Γι' αυτό μην εκπλήσσεσαι και μην περιμένεις πολλά από τον εαυτό σου. Καμιά φορά είναι καλό να είμαστε και λίγο ανώριμοι. Πως θα ωριμάσει εξάλλου η ανώριμη πλευρά μας; Με την τριβή. Με την πράξη. Ξεσπάθωσε λοιπόν, βγάλε τον θυμό σου και άστον να σε οδηγήσει στην λύτρωση. Γιατί όλοι εμείς τα πονεμένα και παραπονεμένα παιδιά, αυτό ψάχνουμε. Την λύτρωση.

 

Πράγμα το οποίο με φέρνει σε μια άλλη πλευρά που ήθελα να συζητήσω. Ως συνήθως, θα μακρυγορήσω πάλι γιατί είμαι ένας αθεράπευτος γραφιάς!

 

Στα μάτια ενός παιδιού, ο γονιός είναι η προσωποποίηση της αγάπης και της θαλπωρής. Είναι οι πέτρες πάνω στις οποίες πατάει για να μάθει να περνάει τα ποτάμια της ζωής. Είναι η φωτιά που το ζεσταίνει στα κρύα βράδυα.

 

Όταν λοιπόν ένας γονιός δεν είναι τα παραπάνω, ή τα προσφέρει με σκληρά ανταλλάγματα, τότε η καρδιά του παιδιού αισθάνεται προδομένη. Ο γονιός δεν είναι γονιός. Υποσχέθηκε αλλά δεν παρέδωσε. Αθέτησε τον όρκο του να αγαπάει και να προστατεύει το παιδί του. Αντί να δώσει, πήρε πίσω. Αντί να προσφέρει, εκμεταλλεύτηκε.

 

Στον κόσμο του συναισθήματος, η συμπεριφορά του γονιού είναι μια προδοσία. Από την υποσυνείδητη αυτή κατανόηση πηγάζει το μεγαλύτερο μέρος του θυμού μας. Γι' αυτό και τώρα που έγινες γονιός θυμώνεις περισσότερο. Κι εγώ θυμώνω περισσότερο με τους γονείς μου από τότε που έγινα γονιός. Γι' αυτό επίσης ψήνεσαι από ένα "γιατί". Τώρα που είσαι γονιός, είδες την άλλη πλευρά. Ξέρεις ότι τα πράγματα γίνονται και αλλιώς. Και η προδοσία των γονιών σου, η αθέτηση της υπόσχεσης τους, σε χτυπάει στο κεφάλι.

 

ΕΛπίζω να μην σε αναστατώσω με τα λόγια μου. Αν είναι πολύ άστοχα, να ξέρεις ότι μιλούν περισσότερο για μένα παρά για σένα, μιας και μεταφέρω τις δικές μου εμπειρίες. Εσένα δεν σε ξέρω και ούτε μπορώ να σε μάθω επειδή διάβασα δύο ποστ σου. Απλά, υπήρξε κάτι στα λόγια σου που με "κέντρισε" και θέλησα να γράψω τα παραπάνω.

 

Καλή δύναμη σε όλους,

 

Πάνος

[foubi]

 

Εν ολίγοις, είναι ώριμοι και ανώριμοι ταυτόχρονα. Ένα μέρος τους είναι πολύ ώριμο, γιατί αναγκάστηκε να ωριμάσει γρήγορα, στην προσπάθεια του να ανταπεξέλθει στην κακομεταχείριση των γονιών του. Ένα άλλο μέρος, είναι ακόμα παιδί και διψάει όπως το παιδί, θέλει όπως το παιδί, πονάει και φοβάται όπως το μικρό παιδί.

 

 

Στα μάτια ενός παιδιού, ο γονιός είναι η προσωποποίηση της αγάπης και της θαλπωρής. Είναι οι πέτρες πάνω στις οποίες πατάει για να μάθει να περνάει τα ποτάμια της ζωής. Είναι η φωτιά που το ζεσταίνει στα κρύα βράδυα.

 

 

Δεν θα μπορουσες να εκφρασεις καλυτερα το πως νιωθω ακομα κι αν με ηξερες χρονια ολοκληρα. Αυτο ακριβως αισθανομαι. Δυο κομματια.

Απ τη μια σαν να ειμαι ογδοντα χρονων να πρεπει να νοιαζομαι για ολους. Να στεκομαι στις δυσκολες στιγμες τους. Να πρεπει να με απασχολει συνεχως η σκεψη και της "αλλης" οικογενειας-πως περνουν,πως νιωθουν, μην τυχει και τους απογοητευσω ή τους στεναχωρησω. Τι βαρυ φορτιο να πρεπει απο τοσο νωρις να φορτωνεσαι ευθυνες που δεν σου ανηκουν...

Κι απ την απ την αλλη νιωθω σαν να εχω κολλησει στα οκτω. Να εχω αναγκη να με αγκαλιαζουν, να με στηριζουν, να μου πουν "δεν πειραζει, ΜΑΖΙ θα το ξεπερασουμε, ΕΜΕΙΣ ειμαστε εδω για σενα"

 

 

 

Οσον αφορα στο δευτερο κομματι με εκανες να δακρυσω. Αυτη η μανα θελω να ειμαι για τα παιδια μου, και θυμωνω που μου στερησαν το αυτονοητο. Οχι μονο γιατι τα στερηθηκα εγω σαν παιδι, αλλα -ισως και περισσοτερο- γιατι μου στερησαν την ικανοτητα να το χαρισω αυτο στα παιδια μου χωρις να παλεψω...Δεν ξερω αν βγαζει νοημα....

[georgiamami]

Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων που ταλαιπωρήθηκαν από την οικογένεια τους, έχουν κενά στην συναισθηματική τους ωρίμανση. Οι απώλειες των τόσο σημαντικών πρώτων χρόνων, τα άσχημα παραδείγματα, η εκμετάλλευση και η συμφεροντολογία των εγωκεντρικών τους γονιών, δημιούργησαν ορισμένα ατροφικά μέλη στην συναισθηματική τους υπόσταση.

Εν ολίγοις, είναι ώριμοι και ανώριμοι ταυτόχρονα. Ένα μέρος τους είναι πολύ ώριμο, γιατί αναγκάστηκε να ωριμάσει γρήγορα, στην προσπάθεια του να ανταπεξέλθει στην κακομεταχείριση των γονιών του. Ένα άλλο μέρος, είναι ακόμα παιδί και διψάει όπως το παιδί, θέλει όπως το παιδί, πονάει και φοβάται όπως το μικρό παιδί.

 

 

Είμαι παθών και ξέρω. Μου πήρε καιρό να το ανακαλύψω και στους άλλους, γιατί δεν έχουν όλοι οι "παθώντες" τις ίδιες αδυναμίες. Άλλος έχει ατροφικό χέρι, άλλος πόδι, άλλος μάτι. Εγώ, από πολύ νωρίς στην ζωή μου κατάλαβα πως αν δεν προστατέψω εγώ τον εαυτό μου, κανένας δεν θα το κάνει. Έτσι, πολύ γρήγορα απέκτησα ένστικτα επιβίωσης που συνήθως οι άνθρωποι τα ανακαλύπτουν όταν αρχίζουν να εργάζονται και να μένουν μόνοι τους. Κι ότι μαθαίνεις μικρός το μαθαίνεις καλά.

 

Στα μάτια ενός παιδιού, ο γονιός είναι η προσωποποίηση της αγάπης και της θαλπωρής. Είναι οι πέτρες πάνω στις οποίες πατάει για να μάθει να περνάει τα ποτάμια της ζωής. Είναι η φωτιά που το ζεσταίνει στα κρύα βράδυα.

Όταν λοιπόν ένας γονιός δεν είναι τα παραπάνω, ή τα προσφέρει με σκληρά ανταλλάγματα, τότε η καρδιά του παιδιού αισθάνεται προδομένη. Ο γονιός δεν είναι γονιός. Υποσχέθηκε αλλά δεν παρέδωσε. Αθέτησε τον όρκο του να αγαπάει και να προστατεύει το παιδί του. Αντί να δώσει, πήρε πίσω. Αντί να προσφέρει, εκμεταλλεύτηκε.

Πάνος

 

Συμφωνω ....απολυτα!!!!

[feggaraki]

Πανο τα γραφεις πολυ ευστοχα ,πραγματικα εισαι απιστευτος

Οντως τελικα εχουμε μια ωριμη και μια ανωριμη πλευρα

Βεβαια εγω καταφερα να σταματησω να ασχολουμαι με το προβλημα των γονιων μου ,δεν με νοιαζει γιατι μαλλωσαν ,δεν καθομαι να ρωτησω τι τους ενοχλει,πρεπει να ζησω και εγω,για να το καταφερω αυτο περασαν χρονια ,ειχα τυψεις ,μου φαινοταν αδιανοητο να τους αφησω να μαλλωνουν χωρις να ανακατευτω και το αποτελεσμα? σταματησαν να μαλλωνουν ,υπαρχουν προστριβες αλλα καμια σχεση με το παρελθον

Εκανα χρονια ψυχοθεραπεια για να καταφερω να ειμαι καλα οταν θα κανα παιδια ,αλλα τελικα ηρθε η επομενη προδοσια, αυτη του συζυγου, οταν εμεινα εγκυος στο πρωτο μου παιδι και για καιρο μεχρι να το μαθω

Για μενα αυτη η προδοσια ειναι χειροτερη απο αυτη των γονιων μου και δεν χωραει στην λογικη ,ειμαι και παλι σε αδιεξοδο

Ολες μου οι προσπαθειες να καταφερω να εξασφαλισω ενα χαρουμενο μελλον για τα παιδια μου επεσαν στο κενο.

[georgiamami]

Δεν θα μπορουσες να εκφρασεις καλυτερα το πως νιωθω ακομα κι αν με ηξερες χρονια ολοκληρα. Αυτο ακριβως αισθανομαι. Δυο κομματια.

Απ τη μια σαν να ειμαι ογδοντα χρονων να πρεπει να νοιαζομαι για ολους. Να στεκομαι στις δυσκολες στιγμες τους. Να πρεπει να με απασχολει συνεχως η σκεψη και της "αλλης" οικογενειας-πως περνουν,πως νιωθουν, μην τυχει και τους απογοητευσω ή τους στεναχωρησω. Τι βαρυ φορτιο να πρεπει απο τοσο νωρις να φορτωνεσαι ευθυνες που δεν σου ανηκουν...

Κι απ την απ την αλλη νιωθω σαν να εχω κολλησει στα οκτω. Να εχω αναγκη να με αγκαλιαζουν, να με στηριζουν, να μου πουν "δεν πειραζει, ΜΑΖΙ θα το ξεπερασουμε, ΕΜΕΙΣ ειμαστε εδω για σενα"

 

Οσον αφορα στο δευτερο κομματι με εκανες να δακρυσω. Αυτη η μανα θελω να ειμαι για τα παιδια μου, και θυμωνω που μου στερησαν το αυτονοητο. Οχι μονο γιατι τα στερηθηκα εγω σαν παιδι, αλλα -ισως και περισσοτερο- γιατι μου στερησαν την ικανοτητα να το χαρισω αυτο στα παιδια μου χωρις να παλεψω...Δεν ξερω αν βγαζει νοημα....

 

 

Foubi, θα συμφωνησω και μαζι σου ....απολυτα!!!! Και επιπλεον να νιωθω ενοχες οταν αδυνατω να ανταπεξελθω στις "απαιτησεις" τους.

Αλλα, μεσα απο αυτα τα βιωματα, εχω υιοθετησει το αποφθεγμα : <<Ο,τι δε με σκοτωνει, με κανει πιο δυνατη>> και ετσι ...στεκομαι ορθια και δυνατοτερη. Επισης, μετετρεψα το θυμο μου σε πεισμα και περηφανεια. Τοσο, που καμια φορα τρομαζω κι εγω η ιδια απο αυτο που ........ βλεπω.

Τελικα, αυτο που μας ταλανιζει ειναι οτι "εχουμε δυο διαφορετικες ηλικιες" που αλληλοσυγκρουονται μεταξυ τους.

[foubi]

Αχ αυτες οι ενοχες..... ο αντρας μου συνεχεια με μαλωνει που φορτωνομαι τοσες ενοχες πανω μου. Αισθανομαι υπευθυνη για τα παντα....τα παντα ομως.

 

 

Να αναφερω και ενα αλλο ερωτημα που με βασανιζει....Τελικα και ενας αμετοχος γονιος φερει τις ιδιες ευθυνες με αυτον που προκαλει τα προβληματα?

Τον μπαμπα μου τον ειχα παντα σε ενα βαθρο...ηταν το φως στο σκοταδι μου. Ανθρωπος ανοιχτομυαλος, καθολου καταπιεστικος, με απεριοριστη κατανοηση.... Ομως απο τοτε που εγινα μαμα θυμωνω και με εκεινον. Επεσε ο ηρωας μου απ το βαθρο του κι αυτο με σκοτωνει γιατι δεν εχω απο που να πιαστω...

Επεσε γιατι ξαφνικα συνειδητοποιησα ποσο ευκολο ηταν γι αυτον να αλλαξει την κατασταση, αλλα δεν το εκανε... Σχολιαζε καποιες φορες τη μαμα μου γι αυτα που εκανε, ακομα το κανει και την πικραινει απιστευτα. Ενω ομως ειχε τη δυναμη να την συνεφερει, να την βοηθησει να βγει απ το αδιεξοδο... προτιμουσε να μενει θεατης, να λεει ετσι ειναι πως να την αλλαξουμε.... Και το λεω συνειδητοποιημενα πως ειχε την δυναμη γιατι η μαμα του τον λατρευει και τον σεβεται απιστευτα και αν το ζητουσε εκεινος σιγουρα θα αλλαζε.....

Νιωθω τοσο αχαριστη που τα γραφω αυτα.... το ξερω πως θα εδιναν και τη ζωη τους για μας....αλλα.... νιωθω τετοιο κενο μεσα μου και καποιος ρε γμτ εχει την ευθυνη γι αυτο..... Νομιζα πως με τον χρονο οι πληγες γιατρευονται....ποσο λαθος......

[fido-dido]

βλεπω τοσο καιρο το θεμα κι ολο π[αω να απαντησω κι ολο κανω πισω.... θα πω πρωτα δυο πραγματα για τους δικους μου γονεις. η μανα μου μεγαλωσε σε μια οικογενεια με μια μητερα ψυχασθενη που ολη την ωρα τσακονωταν με τον πατερα της, φωναζε κι αν δν περνουσε το δικο της απειλουσε ν αυτοκτονησει, της παιρνανε τα μαχαιρια απ τα χερια, και την ψαχνανε τα βραδια που εφευγε απ το σπιτι για "να πεσει στο ποταμι", και μεχρι που παντρευτηκε η μανα μου τα ιδια εκανε, δν ηθελε να παντρευτει κ να φυγει, ενω της εχει πει παρα πολλες φορες οτι δν την ηθελε κ κατεφευγε σε αυτοσχεδιες προσπαθειες για να αποβαλει.

ο πατερας μου μεγαλωσε επισης με μια μανα τρελη,που τους ειχε ολους σηκω πανω-κατσε κατω και καθε φορα που τα παιδια της εκαναν καποια αταξια τα χτυπουσε με σανιδα ή τα κρεμαγε με τριχια απο τα δεντρα στην αυλη- το θειο μου παραλιγο να τον χασει ετσι, κατα τ αλλα πληρες αδιαφορια, το μικροτερο γιο της τον φορτωσε στις θειες μου απο εφηβο με πολλα δυσαρεστα αποτελεσματα.

οταν παντρευτηκαν λοιπον οι γονεις μου ηταν 30 χρ, δν ηταν δηλαδη πιτσιρικια, τεςπα η μανα μου δουλευε σαν το σκυλι στα χωραφια, ο πατερας μου μαζι της και κατα καιρους σε εποχιακες δουλειες. πηραν κι ενα δανειο να χτισουν σπιτι γιοατι μεχρι τοτε μενανε με τους γονεις του πατερα μου.

ο πατερας μου λοιπον οσο ημασταν μικρα δν τον θυμαμαι σχεδον ποτε στο σπιτι, γυριζε και πηγαινε στο καφενειο κ τις ταβερνες του χωριου και οτι ειχε τα επινε με τους φιλους του, η μανα μου να φροντιζει 3 μωρα γεννημενα στο χρονο, το σπιτι κια οτι αλλες δουλέιες ειχε. αργοτερα που μεγαλωσαμε λιγο ηρθαν κι αλλα προβληματα. ο πατερας μου αρχισε να πινει πιο πολυ κ να γυριζει μεθυσμενος, οποτε ΄η φωναζε τη μανα μου ή αν εβρισκε την παραμικρη αφορμη εδερνε εμενα, που σαν μεγαλυτερη επρεπε να δινω το καλο παραδειγμα. δν πληρωνε τα δανεια του με αποτελεσμα να ερχονται συχνα κατασχετηρια και κυριως να στερει απο μας πραγματα, γιατι ενταξει να δεχτω οτι ημασταν φτωχοι, να δεχτω να δουλευω στα χωραφια σαν ενηλικας αλλα οσο και να με υποτιμουσε μπορουσα να καταλαβω οτι δν εχουμε λεφτα επειδη τα πινει και τα παιζει στα χαρτια. ρουχα μας αγοραζε μια-δυο φορες το χρονο κ συνηθως με τα λεφτα των νονων, τα υπολοιπα ρουχα μας ηταν απ τα μεγαλυτερα ξαδερφια μας, ακομα και το κατοσταρικο που μας εδινε για να παρουμε κατι στο σχολειο μας το χτυπουσε.

εδω να πω οτι η πρωτη μου σκεψη να φυγω απ το σπιτι ηταν οταν ημουν 7 χρονων, απο τοτε θυμαμαι να κλαιω συνεχεια. εκτος απ το ξυλο θυμαμαι που συνεχεια μας συγκριναν με αλλα παιδακια, συνεχεια μας υποτιμουσαν, και κυριως μας χτυπουσαν οσα εκαναν για μας

τα [πραγματα χειροτερεψαν στην εφηβεια. η μανα μου μερα νυχτα εκλαιγε τη μοιρα της, σ εμας ενα σωρο απαγορευσεις, οχι μονο για εξοδους, θυμαμαι να εχω φαει ξυλο κ να με αποκαλει π......ανα επειδη ειχα παει σχολειο με βαμμενα νυχια, τις εφαγα κι επειδη εβρισα ενα παιδι απ το χωριο που μου ελεγε διαφορα προστυχα και πολλες αλλες φορες. στο σχολειο με απειλουσαν οτι αν δεν εβγαζα συγκεκριμενο βαθμο δε θα με εστελνε στην επομενη ταξη αλλα θα με κρατουσε σπιτι να πηγαινω στα προβατα, ειχε την απαιτηση να δουλευουμε αλλα οταν ζητουσαμε χρηματα για κατι δν ειχε ποτε, εγω αρχισα να κλεινομαι ακομα περισσοτερο στον εαυτο μου, δεν ηιθελα να συναντψ καθολου τον πατερα μου πηγαινα για υπνο απ τις 9 για να μη με χτυπησει- αν και εχει τυχει πολλες φορες να με σηκωσει απ το κρεβατι για να τις φαω, παλι για ασημαντη αφορμη. τοτε αρχισα να παρουσιαζω εντονα συμπτωματα καταθλιψης. εκανα κι αποπειρες αυτοκτονιας. στο λυκειο αρχισα παλι να ανοιγομαι δειλα δειλα και π[αλι μονο με ατομα που τυχαινε να εχουν κι αυτα παρομοια βιωματα, λες και τους εντοπιζα σαν μαγνητης, ισως και να με αποθουσαν τα φυσιολογικα ευτυχισμενα παιδια. εκιε με προφαση την ενισχυτικη διδασκαλιακαθομουν στο σχολειο ως αργα για να μην πηγαινω σπιτι, μετα κλεινομουν στο δωματιο κ εκανα οτι διαβαζα. το ξυλο συνεχιστηκε αλλα οχι τοσο συχνα. δεν εχαναν ομως ευκαιρια να με μειωνουν και να με συγκρινουν με αλλες κοπελες που ηταν πιο καλες μαθητριες, πιο νοικοκυρες, πιο ευγενικες, κλπ. τοτε εγινε κατι που τους ταρακουνησε, μια μερα για καποιο σοβαρο λογο που ομολογο οτι αξιζε τιμωρια, εφαγα τοσο ξυλο που κατεληξα να λιποθυμησω. μετα αρχισα να εχω πιο εντονες ψυχολογικες διαταραχες και καποια προβληματα υγειας. φοβηθηκαν με πηγαν στο νοσοκομειο οπου μου διεγνωσαν καρδιακο νοσημα και καταθλιψη. ταρακουνηθηκαν, ο πατερας μου δεν με ξαναχτυπησε, ακομα και να μου φωναξει φοβοταν.

 

ομως ολα αυτα εμειναν μεσα μου, η καταθλιψη εμφανιζεται ξανα και ξανα. οταν εφυγα απ το σπιτι εκανα απανωτα ενα σωρο λαθος επιλογες σε σχεσεις κ φιλους, ειχα πολλα μπλεξιματα, επαιρνα ναρκωτικα- ευτυχως τα βαρεθηκα και τα κοψα, νοιωθω συνεχεια οτι φταιω, φοβαμαι να ανοιχτω σε ανθρωπους, φοβαμαι μη βγαλω την ιδια συμπεριφορα στα παιδια μου. ειναι φορες που καθομαι μονη μου τα θυμαμαι και κλαιω, ο αντρας μου ομολογω πως με βοηθαειο παρα πολυ, τα ξερει τα περισσοτερα και μ εχει στηριξει αρκετα, περισσοτερο κι απ οσο περιμενα, και γι αυτο ειναι επιφυλακτικος με τους γονεις μου. οι δικοι μου παλι οπως εχω πει αλλου δεν ηθελαν τπο γαμο και η μανα μου πεταξε αρκετες φορες πικροχολα σχολια ακομα και μπροστα στον αντρα μου κατι που εμενα μ εκανε να κλαιω κι αυτον τουρκο.

σιγα σιγα παντως νοιωθω οτι θα το ξεπερασω και θα συνεχισω τη ζωη μου. πλεον εχω καλυτερες σχεσεις μαζι τους, αλλα θελω να τις αφησω τυπικς, ο πατερας μου εκτος απο καποια οικονομικα μπλεξιματα δε μου ξαναδημιουργησε προβλημα η μανα μου ομως σε καθε ευκαιρια μου χτυπαει τις θυσιες που εκανε, το οτι ανεχοταν τον πατερα μου τοσα χρονια για χαρη μας -στην πραγματικοτητα φοβαται να τον αφησει μονο του εστω κ για δυο μερες, κι οταν τη ρωταω γιατι τον αφηνε να με χτυπαει μου λεει οτοι εφταιγα κι εγω και οτι το κανε για το καλο μου.

συγνωμη για το σεντονι αλλα ηθελα να τα πω καπου

[georgiamami]

dimi.dimi............... θα ηθελα να σου πω ή μαλλον να σε κανω μια μεγαλη αγκαλια.Ειλικρινα, νιωθω απολυτα τα συναισθηματα σου και ευχομαι ολα αυτα που σημαδεψαν το παρελθον σου να ειναι μονο παρελθον και πλεον να εχεις ενα μελλον μονο με ευχαριστες στιγμες.

Ο ανθρωπος που τολμα να κοιταξει καταματα τις πληγες του, ξεκινα να τις .....γιατρευει!!!!! Καλη δυναμη!!!

[feggaraki]

 

σιγα σιγα παντως νοιωθω οτι θα το ξεπερασω και θα συνεχισω τη ζωη μου. πλεον εχω καλυτερες σχεσεις μαζι τους, αλλα θελω να τις αφησω τυπικς, ο πατερας μου εκτος απο καποια οικονομικα μπλεξιματα δε μου ξαναδημιουργησε προβλημα η μανα μου ομως σε καθε ευκαιρια μου χτυπαει τις θυσιες που εκανε, το οτι ανεχοταν τον πατερα μου τοσα χρονια για χαρη μας -στην πραγματικοτητα φοβαται να τον αφησει μονο του εστω κ για δυο μερες, κι οταν τη ρωταω γιατι τον αφηνε να με χτυπαει μου λεει οτοι εφταιγα κι εγω και οτι το κανε για το καλο μου.

συγνωμη για το σεντονι αλλα ηθελα να τα πω καπου

ομολογω οτι ανατριχιασα με αυτα που διαβασα

οσο για τις θυσιες που λενε οι γονεις ,ειναι απλα γελιο

και εμενα η μητερα μου τα ιδια μου λεει,θυσιαστηκε για μας

το μονο που πρεπει να κανουμε εμεις με τετοιους γονεις ειναι να ειμαστε αδιαφοροι και να μην παιρνουμε τα δικα τους προβληματα κατακαρδα,γιατι με τοσα προβληματα που εχουν δημιουργησει στα παιδια τους δεν υπαρχει χωρος για τα δικα τους προβληματα;)

οσο για τον αντρα σου προσπαθησε να μην τον φορτωνεις κιαλλο με τα συγκεκριμενα προβληματα,οσο μπορεις ....

[alcyon]

dimi.dimi

σε νιώθω... Τα λόγια μου είναι φτωχά... αλλά να ξέρεις πως σε νιώθω...

[rkt]

Τόσο καιρό το έβλεπα το θέμα, αλλά δεν είχα μπει να διαβάσω.

Σήμερα που μπήκα, διάβασα μόνο για την dimi.dimi. Και έμεινα άφωνη.

Τι πράγματα είναι αυτά ρε γαμώτο?

Τι να σου πω κοπέλα μου? Ένα μεγάλο μπράβο που το παλεύεις και βγαίνεις νικήτρια. Δεν θα σου πω ότι σε νοιώθω, γιατί δεν...

Δεν έχω τέτοια βιώματα, οπότε ψέματα θα πω. Θα σου πω μόνο ότι εξοργίστηκα. Και θύμωσα.

Πραγματικά μερικοί άνθρωποι δεν κάνουν για γονείς. Θα έπρεπε να στειρώνονται. Ή να τους αφαιρείτε η επιμέλεια.

Dimi.dimi, keep walking... και πάλι λυπάμαι. Και πάλι μπράβο.

Α στο καλό πρωινιάτικα.

[georgiamami]

Πραγματικά μερικοί άνθρωποι δεν κάνουν για γονείς. Θα έπρεπε να στειρώνονται. Ή να τους αφαιρείτε η επιμέλεια.

 

Με αφορμη αυτη τη φραση σου θα κανω μια ερωτηση:

Ποιος /ποια ειναι αυτος/η που θα κρινει αν καποιος κανει για γονιος ή οχι?????

Λαμβανοντας υποψη οτι ο καθε ανθρωπος εχει μια Χ συμπεριφορα λογω χαρακτηρα, αλλα του "βγαινει" μια αλλη συμπεριφορα η οποια καθοριζεται απο τους συνανθρωπους του περιβαλλοντος τους, της συνθηκες επιβιωσης - διαβιωσης και την πραγματοποιηση των στοχων και επιλογων του καθως και τα απωθημενα που κουβαλαει, καταληγει να μην ειναι ο γονιος που και ο ιδιος θα ηθελε.

Πιστευω πως το σωστο ειναι να φτανουμε συνειδητα στο σημειο να γινουμε γονεις, και να βαζουμε στοχο να γινουν τα παιδια μας, καλυτερα απο εμας.

Δυστυχως ομως ......... συμβαινει να δημιουργουνται πολλες οικογενειες χωρις σωστες βασεις και κατα συνεπεια τα παιδια θα επωμιστουν το κοστος.

[feggaraki]

Λαμβανοντας υποψη οτι ο καθε ανθρωπος εχει μια Χ συμπεριφορα λογω χαρακτηρα, αλλα του "βγαινει" μια αλλη συμπεριφορα η οποια καθοριζεται απο τους συνανθρωπους του περιβαλλοντος τους, της συνθηκες επιβιωσης - διαβιωσης και την πραγματοποιηση των στοχων και επιλογων του καθως και τα απωθημενα που κουβαλαει, καταληγει να μην ειναι ο γονιος που και ο ιδιος θα ηθελε.

ετσι ειναι

βγαινει μια αλλη συμπεριφορα

υπαρχουν στιγμες που ειμαι στεναχωρημενη και δεν μπορω να συγκρατησω να νευρα μου και ξεσπαω στο παιδι ,οχι οτι τσιριζω, υψωνω ομως τι φωνη μου και μετα εχω τυψεις

και συγκεκριμενα στη δικη μου την περιπτωση προσπαθησα να συγχωρησω τον αντρα μου για την απιστια αλλα δεν τα καταφερνω και ετσι η μονη λυση ειναι ο χωρισμος

το ξερω οτι δεν ειναι καλο για τα παιδια, αλλα δεν ειναι καλο επισης να ζουν σε μια οικογενεια οπου θα υπαρχει παντα υπερενταση ,αυτο δηλαδη που εζησα και εγω σαν παιδι

[fido-dido]

Τόσο καιρό το έβλεπα το θέμα, αλλά δεν είχα μπει να διαβάσω.

Σήμερα που μπήκα, διάβασα μόνο για την dimi.dimi. Και έμεινα άφωνη.

Τι πράγματα είναι αυτά ρε γαμώτο?

Τι να σου πω κοπέλα μου? Ένα μεγάλο μπράβο που το παλεύεις και βγαίνεις νικήτρια. Δεν θα σου πω ότι σε νοιώθω, γιατί δεν...

Δεν έχω τέτοια βιώματα, οπότε ψέματα θα πω. Θα σου πω μόνο ότι εξοργίστηκα. Και θύμωσα.

Πραγματικά μερικοί άνθρωποι δεν κάνουν για γονείς. Θα έπρεπε να στειρώνονται. Ή να τους αφαιρείτε η επιμέλεια.

Dimi.dimi, keep walking... και πάλι λυπάμαι. Και πάλι μπράβο.

Α στο καλό πρωινιάτικα.

θα βγω νικητρια μονο αν καταφερω και δν συμπεριφερθω κι εγω ετσι στα δικα μου παιδια. γιατι η συμπεριφορα μας εξαρταται ΚΑΙ απο τα βιωματα μας. το θεμα δεν ειναι αν εκαναν για γονεις ή οχι. σιγουρα αν ειχαν καποιον να τους συμβουλεψει αν δεν ειχαν και οι ιδιοι ασχημα βιωματα, οπως εγραψα στην αρχη, θα ηταν [πολυ καλυτεροι. απλα εκαναν αυτο που θεωρουσαν φυσιολογικο αφου αυτα εβλεπαν απο τους γονεις τους αλλα και απο το περιβαλ΄λον τους, πχ η γειτονισσα εδερνε τα παιδια της με σανιδα επειδη δεν εφερναν καλους βαθμους ενω ποτε δν εκατσε να τα διαβασει, τουλαχιστον οι δικια μου η μανα στα μαθηματα μας βοηθουσε αρκετα.

και στ αδερφια μου ευτυχως δεν φερθηκαν ετσι, αλλα στην αδερφη μου της κανουν ψυχολογικο πολεμο απο τοτε που τελειωσε το σχολειο.

[Lucy]

θα βγω νικητρια μονο αν καταφερω και δν συμπεριφερθω κι εγω ετσι στα δικα μου παιδια.

 

 

Αυτό είναι το πιο σημαντικό...

 

Επειδή η βία (όλων των ειδών) δυστυχώς αναπαράγεται, όσοι έχετε άσχημα βιώματα προσέξτε να μην κάνετε τα ίδια στα παιδιά σας...