Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[georgiamami]

Και για την ιστορια (οχι οτι αυτο δε θα μου συνεβαινε) ειχα στο κοντινο περιβαλλον μου μεχρι πριν 6 χρονια, ατομο με καταθλιψη (καποια απο ολες τις μορφες) και συμβιωσα μαζι του για 17 χρονια. Ετυχε ολων των φροντιδων μου και ειχα την τυχη να παιρνω οδηγιες απο πολυ καλο ψυχιατρο. Γι' αυτο και ... αντεξα. Παει κι αυτοοοοοοοοοοοοοοοο.

[alcyon]

Για τις ψυχικές ασθένειες είχα στο μυαλό μου... κατάθλιψη, μανία, παράνοια, διαταρραχές σκέψης, + + +.... συνήθως σε διάφορους και πολλαπλούς συνδυασμούς. Και μιλάω για ΜΗ ψυχιατρική βοήθεια. Στα παραδείγματα που έχω στο μυαλό μου, δεν ήταν και πολύ αισιόδοξα τα πράγματα..........

[agentP]

  georgiamami είπε:

Καπου διαβασα το εξης :

<<Αργα ή γρήγορα, ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει.>>

Πιστευετε πως ισχύει παντα αυτο?

Όχι πάντα. Βλέπω κακούς και εγωιστές ανθρώπους που έχουν κάποιον δίπλα τους να τον τυραννάνε, βλέπω και καλούς και άξιους ανθρώπους που καταλήγουν μόνοι και όλοι τους θεωρούν δεδομένους.

Πρέπει και να διεκδικούμε αυτό που πιστεύουμε ότι μας αξίζει.

  alan είπε:

Να το παρω αλλιώς????

Γιατι ΕΝΑΣ ανθρωπος (επι του προκειμένου η μητέρα) να αναλάβει να στηρίζει ολη την οικογένεια???...

...

Αν συμβαινουν τα παραπανω, ή εστω και ενα απο αυτα που οφείλετε η

Θυματα δεν γεννιομαστε, ΄μας κανουν και επειτα ...."βολευομαστε"-συνηθηζουμε σε αυτο γιατι οι ανατροπες είναι παντα δυσκολες.

Είναι καθένα από αυτά που έγραψες και όλα μαζί. Ίσως επειδή οι μαμάδες επενδύουν πιο πολύ συναίσθημα μέσα στην οικογένεια, είναι πιο ευάλωτες στη μοναξιά.

 

Πάντως με προβληματίζει το θέμα, είχα την εντύπωση, ότι όταν μεγαλώσουν τα παιδιά, θα μπορούσα να ξαναγυρίσω σε μια πιο "ελεύθερη" κατάσταση, συνειδητοποιώ όμως ότι μέχρι να μεγαλώσουν θα έχω φορτωθεί τόσα πολλά, που ίσως να μην έχω πια όρεξη.

Georgiamami, μήπως είναι καιρός να κάνεις τώρα, ό,τι ήθελες να κάνεις και δεν μπορούσες, όσο τα παιδιά σου ήταν μικρά;

[georgiamami]

[quote name=Ζέττα;

Georgiamami' date=' μήπως είναι καιρός να κάνεις τώρα, ό,τι ήθελες να κάνεις και δεν μπορούσες, όσο τα παιδιά σου ήταν μικρά;[/quote]

 

Κανω γλυκια μου. Εργαζομαι, κανω αθλητισμο, βγαινω π.χ. στις 11:00 μμ για ποτο με τον αντρα μου, φροντιζω τον κηπο και το περιβολι μου, διαβαζω λογοτεχνια, σερφαρω στο internet, "μιλω" μαζι σας και αλλες δραστηριοτητες. Και γενικα ειναι τοσο γεματη η καθε ημερα μου, που δεν προλαβαινω ουτε να βαρεθω, ουτε να ξεκουραστω. Δεν εχω ελλειψη εκφρασης συναισθηματων ή ενεργειων. Νιωθω καποιες φορες μοναξια και αδυναμια κατανοησης απο τους γυρω μου. Οταν <<αδειαζω>>.

 

Οπως λεω συχνα, ειμαι σαν την Ελλαδα. Το θυμαστε εκεινο το τραγουδακι : Η Ελλαδα ποτε δεν πεθαινει,δεν τη σκιαζει φοβερα καμια, μονο λιγο καιρο ξαποσταινει και ξανα προς τη δοξα τραβα.Ετσι για να μην ψυχοπλακωνομαστε... Φιλαρες

[Ellemphriem]

  elenik είπε:

θα με δειρετε αν απαντησω σε αυτο :lol: (πολλες, θα ηταν η απαντηση )

 

Ο καταθλιπτικος αν δεν κανω λαθος κανει κακο στον εαυτο του οχι στους αλλους.

Μην βαφτιζουμε τα παντα καταθλιψη και κρυβομαστε πισω απο αυτο.

Δεν ξερω ισως να κανω λαθος αλλα καταθλιπτικο ανθρωπο να βαραει τα παιδια του δεν ξερω αν εχω γνωρισει. Σχιζοφρενη ...ισως

 

Ελενη μπαινω για να διορθωσω οπως πρεπει καποια πραγματα. Ενα μεγαλο συγνωμη που σου επιτεθηκα ετσι, δεν σου αξιζε και ειδα πως δεν διαβασα σωστα αυτο που εγραψες πανω στην στεναχωρια μου οταν ειδα την λεξη και σκεφτηκα την εννοια καταθλιψη. Και ενα συγνωμη απο τις αλλες κοπελες αν τις αναστατωσα ανευ λογου. Σβηστε οτι εγραψα κοριτσια. Οσο για το δημοσιευμα το υπολοιπο δεν θα το διαβασω γιατι με ενοχλουν πολλα (οχι απο εσας, αλλα απο εμενα) και κανω λαθο και στεναχωρω ανθρωπους που δεν φταινε σε τιποτα. Θα σας δω με χαρα στα υπολοιπα δημοσιευματα.

[elenik]

κι εγω την εχω παθει απο βιασυνη ουκ ολιγες φορες . Πιο πανω αν δεις φουντωσα για το ακριβως αντιθετο και δεν ειδα οτι λεγανε για ατομα χωρις θεραπεια

 

Ολοι την παταμε καποιες φορες. Μην το σκεφτεσαι καν .

Οταν λυνονται ,ξεκαθαριζουν και ξεχνιουνται

[arleta]

  alcyon είπε:

Για τις ψυχικές ασθένειες είχα στο μυαλό μου... κατάθλιψη, μανία, παράνοια, διαταρραχές σκέψης, + + +.... συνήθως σε διάφορους και πολλαπλούς συνδυασμούς. Και μιλάω για ΜΗ ψυχιατρική βοήθεια. Στα παραδείγματα που έχω στο μυαλό μου, δεν ήταν και πολύ αισιόδοξα τα πράγματα..........

 

εχω την εντυπωση πως πολλοι ανθρωποι δεν αποδεχονται καν πως εχουν καποιο απο τα προβληματα που αναφερεις. και μιλαμε για την ποχη των γιονιων μας. για πολλους, η αντιμετωπιση της καταθλιψης, της παρανοιας κτλ σημερα ειναι θεμα ταμπου, ποσο μαλλον πριν 20, 30 χρονια κτλ. μακαρι ολοι οσοι καταλαβαιναν οτι κατι δε παει καλα με τον εαυτο τους να ειχαν το θαρρος να το αντιμετωπισουν. αλλα δυστυχως δε γινεται παντα... ο καθενας κουκουλωνει το προβλημα του και συνεχιζει τη πορεια που εχει χαραξει στο μυαλο του...

πισης μη ξεχναμε πως οι προηγουμενες γενιες ειχαν μεγαλο προβλημα για το τι θα πει ο κοσμος. "χαθηκαν" πολλες ζωες στο βωμο της κριτικης του κοσμου. κι αυτο το λεω κι απο τη δικη μου εμπειρια... η μανα μου ειναι 48 χρονων κι εγω με τον αδερφο μου μεγαλωσαμε συμφωνα με τα "θελω" του κοσμου...

εδω λεμε οτι υπηρχαν γονεις που φοβοντουσαν μην τους πιασει ο κοσμος στα στοματα του για μικροπραγματα, ποσο μαλλον για μια τετοια ασθενεια "απαγορευμενη" οπως η καταθλιψη.....

[georgiamami]

Please!!!!!!!

 

Το θεμα ειναι οι επιπτωσεις των ασχημων παιδικων βιωματων στην εξελιξη του ενηλικα και στην συμπεριφορα που εξαγει.

 

Η καταθλιψη παει σε αλλο post.

 

Ευχαριστω

[arleta]

georgiamami

εχεις δικιο... αλλο πραγμα η καταθλιψη, αλλα οταν οι γονεις εχουν τετοιου ειδους προβληματα επηρεαζονται πολυ τα παιδια, γι αυτο αναφερεται.....

προσωπικα θεωρω πως ολα ξεκινουν απο τις ψυχες μας κι οταν αυτες δεν ειναι υγειης αστα να πανε... ποσο μαλλον οταν εχεις να μεγαλωσεις παιδια...

[georgiamami]

Μπουνιτσα, (χαριτωμενο ονοματακι), ειμαι πεπεισμενη οτι ο καθενας μας βγαζει συμπεριφορες που διδαχθηκε. Οσο κι αν το παλευουμε, ερχονται καποιες στιγμες που αθελα μας κανουμε οτι ειδαμε. Λεμε οτι ακουσαμε. Ειναι αξιοι συγχαρητηριων οσοι καταφεραν να ελεξουν απολυτα και παντα αυτη τη συμπεριφορα. Εγω δεν ειμαι απο αυτους. Βεβαια δεν εχω μιμηθει το "ξυλο" ισως γιατι δεν ειμαι αντρας (σου θυμιζω οτι ο πατερας χειροδικουσε στη μητερα). Αλλα τις φωνες επιβολης δεν τις γλιτωσα. Κατα καποιο τροπο βλεπω σε μενα καποια στοιχεια του πατερα "δασκαλου" και της μητερας ¨δασκαλας". Κι εγω σαν καλη μαθητριουλα, πηρα και απο τους δυο.

(Διευκρινιση τον ορο δασκαλος την εννοω ως πρωτυπο και καθοδηγητη και οχι ως επαγγελμα.Για να μην με παρεξηγησετε)

[angel_mammy]

georgiamami καλησπέρα,

 

Καθώς τα παιδιά σου έχουν πλέον μεγαλώσει, και τα σημερινά παιδιά αυτής της ηλικίας, δεν έχουν καμμία σχέση με τα παιδιά έστω και της προηγούμενης γενιάς. (αλλάζουν οι καιροι τόσο γρήγορα και "μεγαλώνουν" γρηγορότερα) Μου πέρασε από το μυαλό μου το "συνδρομο της άδειας φωλιάς". Δεν νομίζω οτι πρέπει να έχουν φύγει από το σπίτι τα παιδιά, αλλά και μόνο ότι ήδη ζουν τη ζωή τους ανεξάρτητα (δεν μιλάω για οικονομική ανεξαρτησία αλλά για κοινωνική) από μια μητέρα που ήταν πάντα εκεί, θα μπορούσε να είναι κάτι τέτοιο που σε έχει επιρεάσει. Μπορεί να μην έχει καμμία σχέση, απλώς το λέω σαν ιδέα. ίσως γι αυτό παρότι είσαι υπερδραστήρια απ'οτι ακούω, να μην αρκείσε/καλύπτεσαι στις δραστηριότητές σου.

 

Φιλικά.

[angel_mammy]

delete

[arleta]

  georgiamami είπε:

Μπουνιτσα, (χαριτωμενο ονοματακι), ειμαι πεπεισμενη οτι ο καθενας μας βγαζει συμπεριφορες που διδαχθηκε. Οσο κι αν το παλευουμε, ερχονται καποιες στιγμες που αθελα μας κανουμε οτι ειδαμε. Λεμε οτι ακουσαμε. Ειναι αξιοι συγχαρητηριων οσοι καταφεραν να ελεξουν απολυτα και παντα αυτη τη συμπεριφορα. Εγω δεν ειμαι απο αυτους. Βεβαια δεν εχω μιμηθει το "ξυλο" ισως γιατι δεν ειμαι αντρας (σου θυμιζω οτι ο πατερας χειροδικουσε στη μητερα). Αλλα τις φωνες επιβολης δεν τις γλιτωσα. Κατα καποιο τροπο βλεπω σε μενα καποια στοιχεια του πατερα "δασκαλου" και της μητερας ¨δασκαλας". Κι εγω σαν καλη μαθητριουλα, πηρα και απο τους δυο.

(Διευκρινιση τον ορο δασκαλος την εννοω ως πρωτυπο και καθοδηγητη και οχι ως επαγγελμα.Για να μην με παρεξηγησετε)

 

το bοunιtsa προερχεται απο τα χερια του ποντικομικρουλη μου, που οταν γεννηθηκε τα ειχε παντα σε μπουνιτσες!!!!!

προσωπικα επειδη εχω διδαχθει πολυ ασχημες συμπεριφορες απο τους γονεις μου (σωματικη και λεκτικη βια) εγω κανω μονο τα αντιθετα. φυσικα μου πηρε πολυ χρονο μεχρι να φτασω εδω. πριν καταληξω με το συντροφο μου ολες οι σχεσεις μου ειχαν στοιχεια απο τους γονεις μου, κι εγω παθητικα τα δεχομουν. τωρα δε ξερω τι σκατα εγινε κι ολα αλλαξαν ξαφνικα. ισως φταιει και το παρελθον του καλου μου που κι οι δυο προσπαθουμε παρα πολυ για μια ομορφη και υγειη οικογενεια. φυσικα δε θα συγχωρησω ποτε τους γονεις μου, για τις ασχημες εικονες που εχω σαν παιδι, για τις αμετρητες ωρες μοναξιας, για την ανυπαρκτη αυτοπεποιθηση, για τη μανια τους να τα ξερουν ολα, για τη ζωη που και οι ιδιοι δεν εζησαν....

ειλικρινα ομως προσπαθω για τον εαυτο μου και την οικογενεια μου. το παλευω οσο κι αν αυτο στοιχιζει. μακαρι να ειχα και τα λεφτα να το κανω και με εναν ειδικο....

[georgiamami]

Καλη μου Μπουνιτσα, το φανταστηκα αυτο με το μικρουλη σου και να τον χαιρεσαι. Εγω τον μικρο το δικο μου τον φωναζω μερικες φορες <Ποντικομικρουλη>.

Τα πρωτα χρονια του γαμου μου και με το μεγαλωμα των παιδιων δεν μου εμενε πολυς χρονος για να ασχοληθω με τα <εσωψυχα> μου. Τωρα μεγαλωσαν τα παιδια μου και σχεδον εχουν τραβηξει το δρομο τους. Κι εμεινα εγω με <το εγω μου> να το βαλω σε ταξη. Σου ευχομαι βεβαια, σε εσενα και σε ολες τις κοπελες, οταν θαρθει η ωρα του απολογισμου σας, να μην κουραστειτε πολυ. Δουλευω κι εγω με μενα, απο .... οταν θυμαμαι τον εαυτο μου. Μα ξερεις δεν ειναι οι συνθηκες παντα ευνοικες. Ανατρεπονται πολλα. Και καμια φορα σε παρασερνει η μπαλα και οταν μπει <γκολ> συνερχεσαι.Ισως δεν ειναι κατανοητα τα γραφομενα μου. Λυπαμαι. Απλα γραφω τις σκεψεις μου συμφωνα με τις γνωσεις και τις εμπειριες μου.

[arleta]

georgiamami

καλα κανεις και γραφεις οπως σκεφτεσαι... σε καταλαβαινω....

εγω επειδη εχω βαρεθει να γραφω τις σκεψεις μου και τα αισθηματα μου, πλεον οποτε εχω προβλημα πιανω το καλο μου, τον βαζω κατω και του μιλαω... με κουβεντα και καλη διαθεση επανερχομαι. δε ξερω αν ειναι σωστο αυτο, αλλα ειναι ο ανθρωπος μου και παντα "προχειρος" να με ακουσει. αντε να βρεις ενα φιλο την ωρα που τον θες να του πεις τα δικα σου.... ενω ο ανθρωπος μου ειναι παντα εκει. το μελλον θα δειξει αν ειναι σωστο η λαθος.

οσο για τις συνθηκες σιγουρα δεν ειναι παντα οι καταλληλες. χρειαζεται διαθεση και επιμονη. η καθημερινοτητα μας αποροφα και τα προβληματα μας ανατρεπουν τα σχεδια. ετσι ειναι ομως αυτα....

[georgiamami]

  bounitsa είπε:

georgiamami

καλα κανεις και γραφεις οπως σκεφτεσαι... σε καταλαβαινω....

εγω επειδη εχω βαρεθει να γραφω τις σκεψεις μου και τα αισθηματα μου, πλεον οποτε εχω προβλημα πιανω το καλο μου, τον βαζω κατω και του μιλαω... με κουβεντα και καλη διαθεση επανερχομαι. δε ξερω αν ειναι σωστο αυτο, αλλα ειναι ο ανθρωπος μου και παντα "προχειρος" να με ακουσει.

 

 

Και φυσικα αυτο ειναι το καλυτερο και να φροντιζεις παντα ετσι να ειναι ο καλος σου. Τι πιο καλυτερο απο τον αντρα σου. Εγω .... ατυχησα στο θεμα. Πως λενε: στου κουφου την πορτα.... Βαρεθηκε να με ακουει....

[alcyon]

  georgiamami είπε:

................ Βαρεθηκε να με ακουει....

Δηλαδή σε άκουγε παλιά και μετά σταμάτησε; Γιατί έχω μια εντύπωση πως δεν άκουγε ποτέ... άρα δε μπορεί να "βαρέθηκε"........

 

[συγνώμη κι όλας... ίσως δεν πρέπει να ανακατεύομαι σε αυτά.......]

[georgiamami]

  alcyon είπε:

Δηλαδή σε άκουγε παλιά και μετά σταμάτησε; Γιατί έχω μια εντύπωση πως δεν άκουγε ποτέ... άρα δε μπορεί να "βαρέθηκε"........

 

[συγνώμη κι όλας... ίσως δεν πρέπει να ανακατεύομαι σε αυτά.......]

Ειπαμε, δημοσια φορουμ.... Το <ακουγε> σχετικο.

[πιγκουινακι]

ΑΚΟΥΓΕ ,ΔΕΝ ΑΚΟΥΓΕ ,ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ οταν ακουγε μονο αυτος το ξερει...(ο καθενας συζυγος εννοω)

δεν ξερω, εμενα μου αρεσει να με ακουει οταν μοιραζομαι πραγματα απο τα παλια,μου αρεσει

να αισθανομαι οτι ενδιαφερεται και να νιωθω πως ειναι διπλα μου και δε θα επιτρέψει να ξαναπληγωθω!

 

 

αλλα δεν ξερω πως να το πω... κατι , κατι δε γινεται...

[alan]

  vivikk είπε:

Ειπωθηκε οτι ενας καταθλιπτικος αν παιρνει τη θεραπεια του ειναι ο.κ, καπου μαλιστα ειχα ακουσει το ιδιο και για τη σχιζοφρενεια! το συζητησα λοιπον με ενα γνωστο μου ψυχιατρο αλλα βλεπω και ένα ατομο του φιλικου μου περιβαλλοντος που παλευει με την καταθλιψη.

Το συμπερασμα που εβγαλα ειναι οτι τα φαρμακα βοηθουν να παραμενει ''εδω'' και λειτουργικος ο ανθρωπος αλλα απο μονα τους δεν αποτελουν πανακεια!θελει και ψυχοθεραπεια για να στηριχθουν και να ανασκευασουν πολλες απο τις αντιληψεις τους,να μπορεσουν να ανταποκριθουν στην εργασια τους ,θελει και στηριξη και κατανοηση απο το περιβαλλον γιατι συμβαινει να σταματανε και τη θεραπεια και φτου κι απο την αρχη.Επισης τα φαρμακα αυτα δεν ειναι καραμελες! έχουν πολλες δυσαρεστες παρενεργειες και πρεπει να τις παλεψουν και αυτες!και ολα αυτα οταν ειναι συνειδητοποιημενο το ατομο και θελει να βοηθησει τον εαυτο του!το αντιλαμβανομαι-ισως εχω και λαθος- σαν ενα μεγαλο στοιχημα ζωης να καταφερουν να ζησουν μια πληρη,όμορφη ζωή και να ειναι δοτικοι και επαρκεις σε πρακτικο και συναισθηματικο επιπεδο οταν ειναι γονεις!

 

allan συμφωνω για την ομαδικη ψυχοθεραπεια ,ειχα κανει πριν απο καποια χρονια για καποιους μηνες δραματοθεραπεια-ομαδικη- και με βοηθησε αφανταστα .ευκαιριας δοθησης θα ηθελα να ξαναπαω...Πιστευω πως το οτι μιλαμε εδωμεσα ειναι σπουδαιο αλλα σιγουρα δε μπορει να υποκαταστησει τη δουλεια που γινεται με την καθοδηγηση ενος καλου επαγγελματια σε βαθος χρονου.πολυ ανθρωποι εχουν μια επιφυλαξη για διαφορους λογους

Μας έχει περασει και μια εξηζητημενη εικονα με ντιβανια, πλουσιες κυριες ,κ.τ.λ

Υπαρχουν πολλες ,πολυ βοηθητικες (και προσιτες) επιλογες!

 

 

 

Στο πρωτο μέρος εχω να συμπληρώσω οτι αυτες οι καταστάσεις πολυ συχνά υποτροπιάζουν. Ο γιατρός ισως λοιπον αναγκαστει να δωσει επιπλεον ψυχοφάρμακα, ή οταν τα κόψει για λιγο καιρο (γιατι παντα ο στοχος είναι να τα κόψει) με ενα συμβαν να ξανακυλήσει. Μαλιστα αν δεν κανω λάθος την ανοιξη δυστυχώς είναι μια εποχη που υποτροπιάζονυ ευκολα (νομίζω οτι δεν λεω λάθος)

Παντως τα φαρμακα δεν λύνουν ολα τα προβλήματα: εχω γνωστη που συγγενικο της προσωπο λαμβανει κανονικα την αγωγη του για σχιζοφρένεια και απλα δεν είναι βλαπτικη για την ιδια ή τους γυρω της. Παντως ουτε λειτουργικη είναι ουτε είναι δυνατον να βγει εκτος σπιτιου και να μην την κοιτανε ολοι

 

Στο 2ο μερος: πραγματι καμια σχεση με ντιβανια, "χρυσο μου" , πες μου για τα παιδικα σου χρόνια και αμερικανιες. Η αλήθεια είναι οτι και εγω κατι τετοια περιμενα αλλα καμια σχεση.Και εχω να καταθεσω οτι στην ομαδα ειδα κυρία να καταφερνει να κόψει 7 φαρμακα και να ειναι μια χαρα πλεον

Η αληθεια είναι οτι ειναι πολυ γονιμες οι εδω συζητησεις ομως το αποτελεσμα μιας συζητησεις με εναν ειδικο ειναι ταχύτερο και ουσιαστικότερο, κακα τα ψέματη

[ΘΑΛΑΣΣΑ]

Εντυπωσιάζομαι συνέχεια με το πόσα πράγματα ανακαλύπτει κανείς για το γονεϊκό του ρόλο σ' αυτό το φόρουμ. Μόλις μελέτησα όλο το όντως πολύ μεστό και δύσκολο αυτό θέμα, το οποίο και μένα με απασχολεί τον τελευταίο καιρό.

Οι δικές μου σκέψεις:

 

Πρώτα απ' όλα πρέπει κανείς να φτάσει να είναι σε θέση να αναγνωρίζει την παθολογία της πατρικής του οικογένειας. Έχω την εντύπωση πως είναι από μόνο του πολύ δύσκολο βήμα. Να αποστασιοποιηθεί από ό,τι έζησε και να καταφέρει να το αντιμετωπίσει "αντικειμενικά", να βρει τα θετικά και τα αρνητικά του.

 

Επειτα πρέπει να ασκηθεί να "βλέπει από απόσταση" και τον εαυτό του. Πόσα απ' όσα αυθόρμητα κάνει κανείς δεν είναι "αντιγραφή " όσων έζησε και μάλιστα όσων ως παιδί τον πλήγωναν και τον πονούσαν.

 

Μετά έρχεται ο καθημερινός αγώνας. Ειδικά απέναντι στα παιδιά του, όπου πρέπει κάθε δευτερόλεπτο να επαναλαμβάνει ότι πάνωαπ' όλα είναι η αγάπη του για το παιδί. Μ' αυτήν οδηγό θα το αγκαλιάσει, θα του γελάσει, θα το μαλώσει, θα του θέσει όρια...

 

Τελευταία θα έβαζα τη συγχώρηση. Με άγγιξε πολύ ο τρόπος που μίλησε γι' αυτή η vivikk. Συμφωνώ ότι χωρίς αυτή είναι πολύ εύκολο να μείνει κάποιος μια ζωή να σκιαμαχεί με το παρελθόν.

 

Και κάτι τελευταίο: με εκφράζει πολύ ο γνωστός στίχος, "ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό". Το ζω με κοντινό μου άνθρωπο που θαυμάζω απεριόριστα, το βλέπω και σε πολλές από σας.

 

Καλή δύναμη σε όλους μας!

[Vitsi]

ΚΑλησπερα και απο μενα....

 

Εδω και 7χρονια,ανηκω στην κατηγορια ¨παιδι χωρισμενων γονιων" και ομολογω πως αργησα και πολυ να μπω σ αυτην!Απο μικρη,βλεποντας την κατασταση στο σπιτι μου,πιστευα πως αργα ή γρηγορα οι γονεις μου θα φτασουν στο σημειο να μενουν χωριστα.

Για να μπω στο θεμα μας...Πιστευω ακραδαντα πως τα βιωματα απ τα παιδικα μας χρονια ,μας στιγματιζουν και πολλες φορες,μας βγαζουν συμπεριφορες,τις οποιες δεν εχουμε καν επιλεξει..Απλα "βγαινουν"αυθορμητα...

Δεν μπορω να πω πως εχω μονο ασχημες αναμνησεις,απλα αυτες επικρατουν οταν κανω αθελα μου αναδρομη στο παρελθον.Μεγαλωσα με αξιες,μ εκαναν ενα ευγενικο και καλο ανθρωπο(κατε με παντα),αλλα δεν μπορεσαν να καλλιεργησουν πολλα στοιχεια της προσωπικοτητας μου.Μεσο διαπαιδαγωγησης..το ξυλο...ακομη και για το παραμικρο... Και περισσοτερο απ τη μητερα μου,ακομη και σε εφηβικη ηλικια,μπροστα σε κοσμο και περιττο να σας πω,ποσο πολυ μειωσε την προσωπικοτητα μου και ποσο μ εκανε να νιωσω απεχθεια προς το προσωπο της!Σκληρο μεν,αλλα εκεινη το προκαλεσε!

 

Δεν ξερω τι να πρωτοπω....Θα σας κουρασω...ΚΑι τα περισσοτερα ηρθαν μετα τον χωρισμο των γονιων μου.Μια μανα ανημπορη να στηριξει τα παιδια της,αντιθετως,ηρθε μια αντιστροφη ρολων και εκεινη εγινε ξαφνικα η αδυναμη και εγω με την αδερφη μου οι κηδεμονες της.Ασχημες εμπειριες,ασχημες εικονες!!!Απο τοτε και μετα απ οσα εκανε,με χει απομακρυνει απο κοντα της και ειλικρινα δεν εχουμε ιδιαιτερη σχεση!

 

Αυτο που με στενοχωρει πιο πολυ απ ολα,ειναι το οτι μου χει λειψει η αγαπη,μια μανα και ενας πατερας να ειναι διπλα μου οταν τους χρειαζομαι και οχι να προσπαθω παντα να λυσω τυχον δυσκολιες μονη μου!!!!

Θεωρω επισης αδικο,οτι μεσα στις σχεσεις μου με το αντιθετο φυλο,μου βγαινουν πολλες ασχημες αντιδρασεις,αναπαραγω ο,τι εβλαπα τοσα χρονια μεσα στο σπιτι μου και νιωθω τοσο μα τοσο ασχημα γιατι δεν το θελω!!!!Μισω τον εαυτο μου που φερομαι με υστερια και κομπλεξ στον εκαστοτε συντροφο μου και τους διωχνω σιγα-σιγα απο πλαι μου!Δεν λεω,εχουν ανεχτει πολλα απο μενα οι 2 μακροχρονιες σχεσεις μου,αλλα δεν ειναι και υποχρεωμενοι να μενουν και να ειναι "Θυματα"των δικων μου ασχημων βιωματων.

 

Νιωθω οργη,που αν και μολις 22 ετων,καλουμαι να αντιμετωπισω αλλοτρια προβληματα και καταστασεις που επηρεαζουν και τη δικη μου προσωπικη ζωη,με τους συντροφους μου....Δεν μ αφηνουν να ζησω την ηλικια μου,την ξεγνοιασια και μια ζωη,οπως υποθετω,τοσα αλλα συνομηλικα παιδια....

[georgiamami]

Βικούλα, σε διαβασα με προσοχη και θα σου πω στα γρηγορα μια γνωμη μου. Αν νομιζεις οτι σου κανει καλο να εκφραστεις και να βγαλεις απο μεσα σου αυτες τις σκεψεις που εχεις στο μυαλουδακι σου, καντο ελευθερα εδω. Μιλωντας για το προβλημα μας, ερχομαστε αντιμετωποι με αυτο και αναγκαζομαστε να το επιλυσουμε. Βρισκουμε διεξοδους και ισως τελικα παψει να ειναι προβλημα.Οχι οτι ξεχνιεται αλλα ξεπερνιεται. Αν διαβασες τα προηγουμενα ποστ, θα καταλαβες οτι "δεν εισαι μονη". Αρα, σε καταλαβαινουμε. Ο.τι χρειαστεις.....

Και κατι αλλο. Οσο νιωθεις οργη, θα βλαπτεις τον εαυτο σου. Πρεπει να βρεις τη δυναμη να συγχωρεσεις και μετα να μετατρεψεις την οργη σε αγαπη.Μονο με την αγαπη θα νιωσεις τη γαληνη που αναζητα η ψυχη σου.

[Stellinula]

  georgiamami είπε:

Γεια σας. θα ηθελα να μοιραστουμε τις αποψεις σας, τις εμπειριες σας, τους προβληματισμους οσων αφορα το θεμα :

Μπορει μια ασχημη παιδικη ηλικα να δημιουργησει προβληματα στην μετεπειτα ζωη ως ενηλικα?

Για να γινω πιο σαφης:

Οταν ενα παιδι εχει μεγαλωσει σε οικογενειακο περιβαλλον οπου υπηρχαν εντονες διαφωνιες, υποτιμηση, προσβολη, κακοποιηση κ.α., ειναι δυνατον να δημιουργησει μια δικη του υγιη οικογενεια?

Μπορει να συσχετισει υποσυνειδητα τον συζυγο με τον <<κακο> πατερα ή την συζυγο με την <κακη> μητερα?

Μπορει να κατηγορει και να επιριχνει ευθυνες αδικα?

Μπορει, τελος, να οδηγηθει σε προσωπικο διαζυγιο επειδη οι γονεις του εμειναν μαζι αν και η ζωη τους ηταν αθλια?

Ευελπιστω, να βρω τα λανθασμενα βηματα μου για να διορθωσω την πορεια ζωης μου. Ευχαριστω.

 

 

Απαντάω βάση των δικών μου βιωμάτων που είναι ουκ ολίγα και βάση αυτών τοποθετούμε ανάλογα στα ερωτήματα σου....

 

1)Οταν ενα παιδι εχει μεγαλωσει σε οικογενειακο περιβαλλον οπου υπηρχαν εντονες διαφωνιες, υποτιμηση, προσβολη, κακοποιηση κ.α., ειναι δυνατον να δημιουργησει μια δικη του υγιη οικογενεια?

 

Φυσικά και μπορεί να δημιουργήσει μια όχι μόνο υγιη αλλά και ευτυχισμένη οικογένεια...Ο λόγος? Γιατί δεν λαμβάνει πάντα το παιδί όλα τα παραπάνω που αναφέρεις με άσχημο τρόπο, μπορεί να τα λαμβάνει ως μαθήματα προς αποφυγήν στην πορεία της ζωής του..Σημαντικό βεβαίως ρόλο παίζει και η πάστα του παιδιού ποια θα είναι...Τέλος μην ξεχνάς ότι ¨Από Ρόδο βγαίνει αγκάθι και από αγκάθι βγαίνει Ρόδο"

 

2)Μπορει να συσχετισει υποσυνειδητα τον συζυγο με τον <<κακο> πατερα ή την συζυγο με την <κακη> μητερα?

 

Ανάλογα με το τι εικόνες βλέπει επανηλημένα και με ποιούς πρωταγωνιστές. Δηλαδή αν βλέπει μονίμως της γυναίκα να βρίζει τον άνδρα κτηνώδώς και ο άνδρας να σκύβει το κεφάλι και να τα ακούει ή ακόμα αν το παιδί βλέπει τον άνδρα να σαπίζει στο ξύλο την μητέρα μπορεί να συλλάβει στο μυαλλουδάκι του τον "κακό" και τον "καλό". Όσο και αν κάποια στιγμή αποδειχθεί ότι δεν ήταν έτσι αυτοί οι 2, το βίωμα θα είναι πάντα βίωμα στην ψυχή του παιδιού!!! Μην ξεχνάς ότι το ζευγάρι μπορεί να τα βρεί ή και να χωρίσει κάποια στιγμή το παιδάκι όμως την μανία, τον πόνο και όλα τα άσχημα σκηνικά δεν θα τα ξεχάσει ποτέ και θα μείνουν για πάντα ανεξίτιλα χαραγμένα στην μνήμη του...

 

3)Μπορει να κατηγορει και να επιριχνει ευθυνες αδικα?

 

όχι δεν μπορεί αυτό να γίνει απόλυτα και μόνο από βιώματα της παιδικής του ηλικίας από στην οικογένεια του αλλά και στην διαμόρφωση χαρακτήρα και μαθημάτων που του έχουν δωθεί από εξωτερικούς παράγοντες, δάσκαλοι, φίλοι, συναναστροφές και το αίσθημα δικαίου που διαμορφώνει μεγαλόνωντας προς όλους και για όλους...

 

4) Μπορει, τελος, να οδηγηθει σε προσωπικο διαζυγιο επειδη οι γονεις του εμειναν μαζι αν και η ζωη τους ηταν αθλια?

 

Το παιδί καθώς μεγαλώνει αποφασίσει ποια θηρία και δαίμονες θα κρατήσει μέσα του και ποια θα διώξει. Αν αποφασίσει να κρατάει μέσα του την άθλια ζωή των γονιών του και την συνδέει άμεσα με την δική του ζωή τότε θα συγκρίνει συνεχώς καταστάσεις και με τίποτα δεν θα είναι ευχαριστημένος με αποτέλεσμα να οδηγηθεί ίσως σε πιθανό διαζύγιο. Αν όμως έχει αποφασίσει να κουβαλάει απλά τον Σταυρό του και τους δαίμονες του σαν απλά ένα καλό παράδειγμα προς αποφυγήν τότε δεν θα καταλήξει σε πιθανό διαζύγιο. Μην όμως ξεχνάμε ότι επειδή για όλους υπάρχει το άλλο μισό και ο δάσκαλός μας μπορεί να βρεθεί ένα ατομο το οποίο θα συπληρώνει το παιδί -ενήλικα και θα τον βοηθήσει να κάνει πέρα τους δαίμονες του και τελικά να πορευτούν μαζι στην ζωή με τον σωτήρα του!!!

 

 

 

Θα μπορούσα να σου γράφω μέχρι μεθαύριο για πολλά τέτοια θέματα...Ελπίζω να έβαλα το λιθαράκι μου στους προβληματισμούς σου και να βοήθησα έστω και λίγο!!!:lol:

[Vitsi]

  georgiamami είπε:

Βικούλα, σε διαβασα με προσοχη και θα σου πω στα γρηγορα μια γνωμη μου. Αν νομιζεις οτι σου κανει καλο να εκφραστεις και να βγαλεις απο μεσα σου αυτες τις σκεψεις που εχεις στο μυαλουδακι σου, καντο ελευθερα εδω. Μιλωντας για το προβλημα μας, ερχομαστε αντιμετωποι με αυτο και αναγκαζομαστε να το επιλυσουμε. Βρισκουμε διεξοδους και ισως τελικα παψει να ειναι προβλημα.Οχι οτι ξεχνιεται αλλα ξεπερνιεται. Αν διαβασες τα προηγουμενα ποστ, θα καταλαβες οτι "δεν εισαι μονη". Αρα, σε καταλαβαινουμε. Ο.τι χρειαστεις.....

Και κατι αλλο. Οσο νιωθεις οργη, θα βλαπτεις τον εαυτο σου. Πρεπει να βρεις τη δυναμη να συγχωρεσεις και μετα να μετατρεψεις την οργη σε αγαπη.Μονο με την αγαπη θα νιωσεις τη γαληνη που αναζητα η ψυχη σου.

 

Εκφραζομαι παντου,οπου μου δινεται η ευκαιρια και προπαντων νιωθω ανετα...

Για μενα το σημαντικο ειναι το οτι εχω βρει τη ριζα του προβληματος και δεν εθελοτυφλω...Το επομενο βημα τωρα,ειναι να προσπαθησω να το επιλυσω ή τουλαχιστον να με βελτιωσω....

 

Οσο για την συγχωρεση....Ειλικρινα,αν και εχω μαθει να ξεχναω ή καλυτερα να προσπερνω...Με τη μητερα μου,δεν μπορω να το κανω...Με χει πληγωσει πολυ..ΚΑι οι πληγες μου δεν γιατρευονται!!