Παιδιά ενός κατώτερου θεού

[marin]

Η καθημερινή ζωή ενός παιδιού στο ίδρυμα: (έτος 2007)

 

Ο Νίκος είναι 10 ετών. Έχει σύνδρομο Down. Είναι ένα από τα πιο μικρά παιδιά του ιδρύματος. Εισήχθη σε αυτό σε ηλικία δύο ετών.

 

Παραμένει σε ένα από τα τέσσερα δωμάτια θαλάμου του ισόγειου, στον οποίο βρίσκονται είκοσι πέντε παιδιά. Το δωμάτιό του, που μοιράζεται με άλλα τέσσερα παιδιά, είναι βαμμένο με άσπρο και πορτοκαλί χρώμα. Οι τοίχοι είναι δίχως κανένα διακοσμητικό στοιχείο, άδειοι. Υπάρχει μόνο ένα παράθυρο με προστατευτικά σίδερα.

 

Ο Νίκος ξυπνάει στις 7.30 το πρωί. Είναι δεμένος, με μία λωρίδα άσπρου σεντονιού, από το πόδι στο κρεβάτι. Φοράει ένα λερωμένο φαρδύ κοντό μπλε σκούρο ολόσωμο φορμάκι. Στις 8.00 μπαίνουν στο δωμάτιο δύο νοσοκόμες και μία περιθαλπόμενη του ιδρύματος με νοητική καθυστέρηση που τις βοηθάει στις δουλειές. Η μία νοσοκόμα σπρώχνει ένα σιδερένιο καρότσι στο οποίο επάνω είναι τοποθετημένα μπιμπερό και φάρμακα και κάτω μπάμπερς. Η μία κατευθύνεται στον Νίκο με ένα μπιμπερο γάλα. Τον ταΐζει στο κρεβάτι του, δεμένο. Ο Νίκος πίνει γρήγορα, δίχως να παίρνει ανάσα. Κυλάει γάλα από το στόμα στο λαιμό του. Το φορμάκι του λερώνεται. Στη συνέχεια η νοσοκόμα παίρνει από το καρότσι μια πλαστική σύριγγα που βρίσκεται μέσα σε ένα από τα μπουκάλια με σιρόπι. Χρησιμοποιεί την ίδια για την φαρμακοδοσία όλων των παιδιών. Την γεμίζει και πηγαίνει στο Νίκο. Οι κινήσεις προς το παιδί, είναι απότομες. Πιάνει απότομα και με δύναμη τα μάγουλά του και τα πιέζει. Το παιδί ανοίγει το στόμα με έκφραση οδύνης δίχως να αντιδρά. Του αδειάζει το φάρμακο και φεύγει προς ένα άλλο παιδί. Ο Νίκος μένει λερωμένος από το γάλα που έπεσε επάνω του. Ανοίγει το φερμουάρ από το φορμάκι του και προσπαθεί να βγάλει το πάμπερ του. Κατορθώνει να τραβήξει ένα μέρος και το σκίζει σε κομματάκια. Τα βάζει στο στόμα του. Αρχίζει και τα μασάει. Το στόμα του είναι μπουκωμένο.

 

Μετά από μισή ώρα, στις 11.30 μπαίνει ένας νοσοκόμος στο δωμάτιο. Βλέπει το παιδί και φωνάζει: "Πάλι τα ίδια, θα μας κλείσεις μέσα". Το σφίγγει από τα μάγουλα για να ανοίξει το στόμα του και να τον καθαρίσει. Ο Νίκος αρχίζει να κλαίει.

 

Στις 12.30 ανοίγει η πόρτα. Μπαίνει μία νοσοκόμα με το σιδερένιο καρότσι μεταφοράς του φαγητού. Στο επάνω ράφι είναι τοποθετημένη μια μεγάλη κατσαρόλα. Δίπλα, σιδερένια πιάτα σερβιρισμένα με φαγητό, όπως και στο κάτω ράφι. Η νοσοκόμα αρχίζει να δίνει τα φάρμακα στα παιδιά. Σε μία κουταλιά φαγητού βάζει τα φάρμακα και τους τα δίνει. Με το ίδιο κουτάλι για όλα. Στη συνέχεια παίρνει ένα πιάτο και αρχίζει το τάισμα του Νίκου. Το παιδί στέκεται όρθιο. Πιάνει το πιάτο με τα χέρια του. Καταπίνει γρήγορα δίχως διάλειμμα. Έπειτα, με μία βρεγμένη μπλούζα του σκουπίζει το στόμα. Στη συνέχεια πάει σε άλλο παιδί. Ο Νίκος συνεχίζει να την κοιτάει.

 

Στις 13.00 μπαίνει η άλλη νοσοκόμα με την περιθαλπόμενη που την βοηθά. Η νεαρή κοπέλα που έχει νοητική καθυστέρηση αρχίζει να αλλάζει πάμπερς στα παιδιά. Αφού πρώτα λύνει το Νίκο, του βγάζει το φορμάκι. Το παιδί μένει γυμνό, τον αλλάζει και του φοράει πάλι ένα μπλε σκούρο φορμάκι. Τον δένει στη μέση με ένα μακρύ κομμάτι από ένα σκισμένο σεντόνι, για να μην του πέφτει το πάμπερ. Έπειτα του δένει πάλι το πόδι στο κρεβάτι. Μετά ο Νίκος ξαπλώνει και κοιτά επίμονα το ταβάνι.

 

Στις 16.30 μπαίνει η νοσοκόμα στο δωμάτιο. Είναι η ώρα για το απογευματινό άλλαγμα. Ο Νίκος έχει ξανά λερωθεί. Η νοσηλεύτρια δεν δίνει σημασία σε τι κατάσταση βρίσκεται το παιδί.

Στις 20.20 έρχεται η νοσοκόμα για το βραδινό φαγητό και την φαρμακοδοσία. Ακολουθεί την ίδια διαδικασία όπως το μεσημέρι. Δίνει νερό σε όλα τα παιδιά με το ίδιο μπιμπερό. Τα φώτα του διαδρόμου και του δωματίου δεν σβήνουν. Ο Νίκος και τα άλλα παιδιά παραμένουν κλεισμένα στο δωμάτιο για όλο το βράδυ.

 

Αυτή είναι η καθημερινή ζωή του Νίκου και πολλών άλλων παιδιών που έχουν την ατυχία να περιθάλπονται στα Ελληνικά ιδρύματα. Δυστυχώς, τα προγράμματα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στη χώρα μας, τα οποία έδωσαν την ευκαιρία σε εκατοντάδες πρώην έγκλειστους στα ιδρύματα της χώρα μας να ζήσουν σε κοινοτικές δομές, δεν συμπεριέλαβαν τα ιδρύματα για παιδιά (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων).

 

Το κείμενο και η περιγραφή της καθημερινής ζωής του Νίκου, αποτελούν αποσπάσματα από επιστημονικό άρθρο, ομάδας κοινωνικών λειτουργών, με τίτλο “Παιδιά με αναπηρίες σε ιδρύματα στην Ελλάδα: Το φαινόμενο της παραμέλησης και κακοποίησης από το θεσμό” (Χ. Ασημόπουλος, Μ. Μαργαριτίδου, Α. Μαυρομάτη, Μ. Παρασχάκη, Ι. Ψαρά), το οποίο θα δημοσιευθεί σύντομα στο περιοδικό Κοινωνική Εργασία (Επιθεώρηση Κοινωνικών Επιστημών).

Τα δικαιώματα των παιδιών που ζουν σε ιδρύματα:

 

Το 2005 η Επιτροπή των Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης, λαμβάνοντας υπόψη τόσο τις επιπτώσεις του ιδρυματισμού στα παιδιά και τις σύγχρονες αποδεκτές αρχές φροντίδας τους, όσο και την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών του Ανθρώπου, υιοθέτησε την "Σύσταση προς τα κράτη μέλη σχετικά με τα δικαιώματα των παιδιών που ζουν σε ιδρύματα". Σε αυτήν, αναφέρεται ρητά ότι η τοποθέτηση των παιδιών σε ιδρύματα θα πρέπει να είναι η έσχατη λύση. Ότι θα πρέπει όταν αυτό συμβαίνει τα παιδιά στα ιδρύματα να μεγαλώνουν με αξιοπρέπεια, στις καλύτερες δυνατές συνθήκες, χωρίς να περιθωριοποιούνται και με πρωταρχικό στόχο την επιτυχή κοινωνική τους επανένταξη το συντομότερο δυνατόν. Ειδικότερα, τονίζεται ότι θα πρέπει να δίνεται η απαιτούμενη σημασία στις ειδικές ανάγκες των παιδιών με αναπηρία χωρίς ίχνος διάκρισης. Επίσης, αναφέρεται μεταξύ άλλων ρητά το δικαίωμα των παιδιών στην διατήρηση των οικογενειακών και κοινωνικών δεσμών, το δικαίωμα της υψηλής ποιοτικά ιατρικής φροντίδας προσαρμοσμένης στις ανάγκες και την ευημερία τους και το δικαίωμα του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για συνθήκες ανθρώπινης και μη υποτιμητικής μεταχείρισης. Ειδικότερα, το τελευταίο αφορά στην προστασία των παιδιών από σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, ταπεινωτική συμπεριφορά, κακομεταχείριση ή καθημερινή βία. Επιπλέον στην Σύσταση συμπεριλαμβάνονται κατευθυντήριες οδηγίες και προδιαγραφές ποιότητας. Μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι ο χώρος τοποθέτησης πρέπει να βρίσκεται κοντά στο οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού, η μονάδα φιλοξενίας πρέπει να είναι μικρής κλίμακας, ώστε να παρέχει μία όσο το δυνατόν πιο οικογενειακή ατμόσφαιρα, καθώς και ότι η ψυχοπαιδαγωγική στρατηγική πρέπει να στοχεύει στην ανάπτυξη του παιδιού, διατηρώντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επαφή με το δίκτυο της κοινοτικής ζωής εκτός ιδρύματος.

 

Παιδιά στα ιδρύματα της χώρας μας:

 

Στη χώρα μας συνεχίζει να παραμένει ένα εκτεταμένο ιδρυματικό σύστημα που συγκροτείται από μεγάλα δημόσια ιδρύματα και πολλά μικρά ιδιωτικά ιδρύματα φιλανθρωπικών φορέων, διεσπαρμένα σε όλη τη χώρα, τα όποια εποπτεύονται από την κοινωνική πρόνοια του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα στο σύστημα φροντίδας των παιδιών με αναπηρίες συνεχίζει να κυριαρχεί ακραίου βαθμού ιδρυματισμός, σε σημείο που να καταργείται κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας και βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων και να παρατηρούνται γενικευμένα φαινόμενα ιδρυματικής παραμέλησης και κακοποίησης.

 

 

Αναρτήθηκε από Post.Scriptum.Inter-Action.

http://psi-action.blogspot.com/

[underage]

:cry::cry::cry::cry::cry:

[Αννικο]

[gavrias]

ΓΡΑΠΤΗ ΔΗΛΩΣΗ

 

σύμφωνα με το άρθρο 116 του Κανονισμού

των βουλευτών Kathy Sinnott, Bastiaan Belder, Elly de Groen-Kouwenhoven,

Μαρία Παναγιωτοπούλου-Κασσιώτου και Richard Howitt

σχετικά με τις διακρίσεις εις βάρος παιδιών με αναπηρία και την εισαγωγή

τους σε ιδρύματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Λήξη προθεσμίας: 15.7.2008

0024/2008

Γραπτή δήλωση σχετικά με τις διακρίσεις εις βάρος παιδιών με αναπηρία και την

εισαγωγή τους σε ιδρύματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο,

– έχοντας υπόψη το άρθρο 116 του Κανονισμού του,

A. λαμβάνοντας υπόψη ότι τα εθνικά σχέδια δράσης για την κοινωνική ένταξη (2003-2005)

(COM(2003)773) υπαγορεύουν ότι όλα τα παιδιά πρέπει να λαμβάνουν κατάλληλη

φροντίδα, εκπαίδευση και θεραπεία στο πλαίσιο της κοινότητας,

Β. λαμβάνοντας υπόψη ότι οι αρχές των ίσων ευκαιριών και της αποφυγής των διακρίσεων,

όπως περιγράφονται στο Άρθρο 16 του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1083/2006 του

Συμβουλίου, πρέπει να τηρούνται και ότι η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα

δικαιώματα του Παιδιού υπαγορεύει ότι τα κράτη πρέπει να διασφαλίζουν την "επιβίωση

και ανάπτυξη" των παιδιών,

Γ. λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Χάρτης των Θεμελιωδών jικαιωμάτων (2007/C 303/01)

περιλαμβάνει το δικαίωμα των παιδιών για ίση μεταχείριση, αξιοπρέπεια, εκπαίδευση και

ιατρική περίθαλψη,

j. λαμβάνοντας υπόψη ότι η εισαγωγή σε ιδρύματα παιδιών με αναπηρία είναι διαδεδομένη

στα κράτη μέλη και ότι αποτελεί διάκριση αφού παραβιάζονται τόσο οι προαναφερθείσες

αρχές όσο και η πολιτική της ΕΕ για την κοινωνική ένταξη,

1. καλεί την Επιτροπή και τα κράτη μέλη να σεβαστούν τον Χάρτη των Θεμελιωδών

jικαιωμάτων, ιδίως τα Άρθρα 1, 3, 14(2), 24, 26 και 35·

2. κάνει έκκληση για τη διάθεση και τον έλεγχο κονδυλίων της ΕΕ ώστε να διασφαλιστεί ότι

όλα τα κράτη μέλη θα μπορούν να παρέχουν την κατάλληλη φροντίδα στα παιδιά στο

πλαίσιο της κοινότητας·

3. καλεί την Επιτροπή και τα κράτη μέλη να λάβουν υπόψη τις βλαβερές συνέπειες της

ιδρυματοποίησης παιδιών με αναπηρία και να υποστηρίξουν την αποϊδρυματοποίηση

μέσω εναλλακτικών λύσεων όπως τις υπηρεσίες στο πλαίσιο της κοινότητας,

συμπεριλαμβανομένων των εγκαταστάσεων εκπαίδευσης και αναψυχής·

4. καλεί την Επιτροπή και τα κράτη μέλη να θέσουν τέλος στις εν λόγω παραβιάσεις των

θεμελιωδών δικαιωμάτων, και να εγγυηθούν την προστασία και πρόνοια για τα παιδιά

που εξαρτώνται από την κρατική μέριμνα·

5. αναθέτει στον Πρόεδρό του να διαβιβάσει την παρούσα δήλωση, συνοδευόμενη από τα

ονόματα των υπογραφόντων, στο Συμβούλιο και στα κοινοβούλια και τις κυβερνήσεις

των κρατών μελών.

[Αννικο]

Πολύ λυπάμαι που ακόμα και σήμερα 2009 η Ελλάδα εξάκολουθη να έχει έναν πολύ μεγάλο αριθμό εγκλείστων ατόμων με αναπηρίες σωματικές ή ψυχικές, χωρίς να δείχνει ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για τα άτομα σαν οντότητα άλλα τα αντιμετωπίζει σαν δημόσιο έξοδο και βάρος της κοινωνίας.

ΦΤΑΙΜΕ όλοι μας που δεν αντιδράμε!

[elenik]

 

Ειναι φρικτο. Δεν μπορω να φανταστω πως καποιοι ανθρωποι που εχουν προσληφθει να προσεχουν ανθρωπους με καποια ιδιαιτερα προβληματα δεν εχουν το παραμικρο συναισθημα ανθρωπιας μεσα τους . Να βρασω τους νομους. Πρεπει να ειναι θεσμοθετημενο να φερθουν σαν ανθρωποι στον συνανθρωπο τους και ειναι κατι που πρεπει καποιος να τους το επιβαλλει αυτο? Θα επρεπε να ειναι αυτονοητο γμτ.

Η απομακρυνση τετοιων ανθρωπων απο τετοιες θεσεις θα ηταν ο καλυτερος νομος. Πληρωστε γονεις και ανθρωπους που το εχουν περασει και το σεβονται αυτο που κανουν και οχι τον καθε ηληθιο που θελει να βολευτει μπας και σωθουμε.

[marin]

Εχτές δεν μπορούσα να γράψω κάτι, ήμουν πολύ φορτισμένη ψυχολογικά και δεν ήθελα ένα ήδη βαρύ κείμενο να το φορτώσω ακόμα πιο πολύ.

gavrias, ευχαριστώ για τη συμβολή σου, σου παραθέτω παρακάτω τις κοινοβουλευτικές ερωτήσεις για να καταλάβεις ότι δεν γίνεται τίποτα. Η αξιοπρέπεια περνάει πρώτα από τη τσέπη.

 

Κοινοβουλευτικές ερωτήσεις

4 Αυγούστου 2008

 

E-4408/08

 

ΓΡΑΠΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ υποβολή: Costas Botopoulos (PSE) , Evangelia Tzampazi (PSE) , Stavros Lambrinidis (PSE) , Katerina Batzeli (PSE) , Anni Podimata (PSE) , Stavros Arnaoutakis (PSE) , Maria Matsouka (PSE) και Maria Eleni Koppa (PSE) προς την Επιτροπή

 

 

Θέμα: Ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα

 

Απάντηση/απαντήσεις

H επένδυση στη δημόσια ψυχική υγεία του πληθυσμού της ΕΕ περιλαμβάνεται στους στρατηγικούς πολιτικούς στόχους της ΕΕ, σύμφωνα με την Πράσινη Βίβλο «Βελτίωση της ψυχικής υγείας του πληθυσμού. Προς μια στρατηγική σχετικά με την ψυχική υγεία για την Ευρωπαϊκή Ένωση» (COM(2005)0484).

Σημαντικά βήματα προόδου στον τομέα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης έγιναν στην Ελλάδα με την υλοποίηση του προγράμματος ΨΥXAΡΓΩΣ, το οποίο συγχρηματοδοτήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή με στόχο την αποασυλοποίηση, τη μείωση των ασθενών στα ψυχιατρεία και τη λειτουργία δομών κοινωνικής επανένταξης. Στο πλαίσιο υλοποίησης του προγράμματος αυτού λειτουργούν πάνω από 160 μονάδες ψυχικής υγείας και στεγαστικές δομές οι οποίες απασχολούν περί τους 2 500 εργαζόμενους και φιλοξενούν 2 000 ψυχικά ασθενείς παρέχοντας παράλληλα ιατρικές υπηρεσίες σε τουλάχιστον 10 000 πολίτες.

Εξαιτίας της λήξης της κοινοτικής συγχρηματοδότησης το πρόγραμμα λειτουργεί σήμερα με μεγάλες δυσκολίες. Από το 2005 το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης περικόπτει διαρκώς τη χρηματοδότηση, δεν καταβάλλει πλήρως τα έξοδα λειτουργίας και τους μισθούς στους απασχολούμενους υπαλλήλους, οι οποίοι παραμένουν επί μήνες απλήρωτοι, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατή η εύρυθμη λειτουργία των μονάδων ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης. Tο κλείσιμό τους θα αποτελέσει μεγάλο πλήγμα στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα, θέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική και ψυχική ακεραιότητα εκατοντάδων ασθενών.

Δεδομένων των στόχων που θέτει η Πράσινη Βίβλος και της ανάγκης να εξασφαλιστεί η σταθερή και απρόσκοπτη συνέχιση του προγράμματος ψυχιατρικής μεταρρύθμισης στην Ελλάδα, ερωτάται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή:

1.

Είναι ενήμερη των συγκεκριμένων εξελίξεων;

2.

Υπάρχουν δυνατότητες συνέχισης της κοινοτικής χρηματοδότησης του προγράμματος;

3.

Υπάρχει αίτημα των ελληνικών αρχών για ένταξη του προγράμματος ΨΥXAΡΓΩΣ στο Επιχειρησιακό Tομεακό Πρόγραμμα «Ανάπτυξη Ανθρώπινου Δυναμικού»; Εάν ναι, ποιο είναι το ύψος των πόρων που θα διατεθούν για το πρόγραμμα ΨΥXAΡΓΩΣ καθώς και το χρονοδιάγραμμα για την απορρόφηση των σχετικών κοινοτικών κονδυλίων;

4.

Πώς σκοπεύει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή να διαφυλάξει τη βιωσιμότητα των λειτουργουσών δομών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης;

 

http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=WQ&reference=E-2008-4408&language=EL

Κοινοβουλευτικές ερωτήσεις

17 Φεβρουαρίου 2009

 

E-0909/09

 

ΓΡΑΠΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ υποβολή: Dimitrios Papadimoulis (GUE/NGL) προς την Επιτροπή

 

 

Θέμα: Χρηματοδότηση δομών ψυχικής υγείας

 

Απάντηση/απαντήσεις

Το Υπουργείο Υγείας σε δελτίο τύπου αναφέρει: «η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προέβη σε αναστολή για την ενδιάμεση πληρωμή του Επιχειρησιακού Προγράμματος Υγείας και Πρόνοιας, επισημαίνοντας ότι η αναστολή αυτή ισχύει μέχρι την πλήρη διευθέτηση της βιωσιμότητας των ιδιωτικών δομών ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης». Το σοβαρό πρόβλημα της υποχρηματοδότησης των μονάδων ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης επισημαίνει και ο Συνήγορος του Πολίτη ο οποίος διαπίστωσε ότι, λόγω των περικοπών, κινδυνεύει να ματαιωθεί το όραμα της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και να εγκαταλειφθεί ο στόχος του προγράμματος «Ψυχαργώ».

Θα επιθυμούσα η Επιτροπή να με ενημερώσει:

1.

Ποιοι είναι οι λόγοι που οδήγησαν στην αναστολή πληρωμής που αναφέρει το Υπουργείο Υγείας; Σε τι ποσό αναφέρεται, ποια μέτρα περιλαμβάνει και ποια αναμένεται να είναι η διάρκεια της;

2.

Κινδυνεύει το πρόγραμμα «Ψυχαργώ» λόγω υποχρηματοδότησης; Ποιες είναι οι σχετικές υποχρεώσεις των ελληνικών αρχών και σε ποιες ενέργειες οφείλουν να προβούν;

 

http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?type=WQ&reference=E-2009-0909&language=E

 

χωρίς να δείχνει ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για τα άτομα σαν οντότητα άλλα τα αντιμετωπίζει σαν δημόσιο έξοδο και βάρος της κοινωνίας.

 

Δυστυχώς Αννίκο έτσι είναι.

 

Δεν μπορω να φανταστω πως καποιοι ανθρωποι που εχουν προσληφθει να προσεχουν ανθρωπους με καποια ιδιαιτερα προβληματα δεν εχουν το παραμικρο συναισθημα ανθρωπιας μεσα τους . Να βρασω τους νομους. Πρεπει να ειναι θεσμοθετημενο να φερθουν σαν ανθρωποι στον συνανθρωπο τους και ειναι κατι που πρεπει καποιος να τους το επιβαλλει αυτο? Θα επρεπε να ειναι αυτονοητο γμτ.

Η απομακρυνση τετοιων ανθρωπων απο τετοιες θεσεις θα ηταν ο καλυτερος νομος. Πληρωστε γονεις και ανθρωπους που το εχουν περασει και το σεβονται αυτο που κανουν και οχι τον καθε ηληθιο που θελει να βολευτει μπας και σωθουμε.

 

Συμφωνώ μαζί σου, πρέπει κάποιος να εκπαιδευτεί για να συμπεριφερθεί ανθρώπινα; "Θα επρεπε να ειναι αυτονοητο γμτ.:twisted:"

Όλοι εμείς οι γονείς με ιδιαίτερα παιδιά είμαστε θεραπευτές για τα παιδιά μας. Χωρίς να έχουμε σπουδάσει, ξέρουμε λογοθεραπεία, εργοθεραπεία και ειδική αγωγή.

 

Το τι θα γίνουν τα παιδιά μας, όταν εμείς θα έχουμε πεθάνει είναι αυτό που πονάει περισσότερο. Αυτή η συζήτηση γίνεται τώρα τελευταία σε όλα τα αυτιστικομπλοκ και προσπαθούμε οι γονείς να βρούμε λύσεις ώστε τα παιδιά μας να μην βιώσουν αυτό που βίωσε ο Νίκος και κάθε Νίκος.

[Maggie]

Αυτός είναι ο πολιτισμός μας

[antigoni84]

ώρες ώρες συνειδητοποιώ πως ζω σε μια χωρα που αν δεν εισαι αρτιμελής εισαι χαμενος απο χερι,ο αναπηρος ειναι ανάξιο λόγου ατομο φαίνεται και δεν χρειαζεται να βγαίνει απ το σπίτι ή πολλές φορες γίνεται παιχνίδι και κερδίζουμε οταν του δυσκολεύουμε τη ζωή,τα δε ατομα με ιδιαίτερες ικανότητες........αστο καλύτερα.Τελικά οι σύγχρονοι Ελληνες πισω απο τον υποτιθέμενο πολιτισμό μας,κρύβουμε την μεγαλύτερη απανθρωπια,τουλάχιστον οι Αρχαίοι Σπαρτιάτες τους εριχναν στο καιάδα και το μαρτύριο τέλειωνε με τη μια,σήμερα κλείνονται ψυχές σε ιδρύματα και περνάνε μια βασανιστική ζωή,τι σοι διαστροφή ειναι αυτή Θεέ μου???????????????Χειρότερα και απο ζούγκλα είμαστε,γιατι και τα θηρία οταν χορτάσουν σταματούν,ενω ο ανθρωπος ποτέ.Ντρεπομαι για τη χωρα που ζώ,χε@#%κα για την Ακρόπολη και τους Ολυμπιακούς αγωνες,να ζω σαν ανθρωπος θέλω και να μην ακούω ιστορίες σαν του μικρού Νίκου που με κανουν να σιχαίνομαι που ειμαι ανθρωπος και που αυτά γίνονται στη χώρα μου.

[gavrias]

gavrias, ευχαριστώ για τη συμβολή σου, σου παραθέτω παρακάτω τις κοινοβουλευτικές ερωτήσεις για να καταλάβεις ότι δεν γίνεται τίποτα. Η αξιοπρέπεια περνάει πρώτα από τη τσέπη.

 

marlin,κι εγώ γι'αυτό το παρέθεσα,γιατί στο 2008 οι ευρωβουλευτές βρίσκονται στο στάδιο των εκλήσεων!

Είναι πολλά αυτά που πρέπει να αλλάξουμε όλοι μας για να μην υπάρχει κανένας Νίκος σε ίδρυμα.

Νοοτροπία,νομοθεσία για της αναδοχές,ενημέρωση,στήριξη των βιολογικών γονιών για να μπορέσουνε να ανταπεξέλθουν σε ότι συνεπάγεται η φροντίδα ενός ιδιαίτερου παιδιού (ψυχολογική και οικονομική)...

Και μέχρι τότε,χιλιάδες μικρά θύματα.

Ίσως ο Νίκος,μας κάνει να βρεθούμε πιό κοντά στους αγώνες των ανθρώπων που διεκδικούν τα αυτονόητα γι'αυτά τα παιδιά αν μη τι άλλο.

[Anna_08]

:-(:-(:-(

:x:x:x:x:x

:oops::oops::oops:

 

 

Λύπη,θυμός,ντροπή

 

 

 

 

Νομίζω αυτές οι τρεις λέξεις εκφράζουν τα πάντα

[Θεοδόσιος]

ο Νίκος και κάθε " Νίκος" ειναι δικό μας παιδί και όλοι αυτοί εκεί μέσα πληρώνονται από εμάς γαι να τον φροντίσουν . Ως πότε όμως θα τους αφήνουμε να φέρονται στον κάθε Νίκο με αυτό τον τρόπο;

Έλεος πια!!!

Είναι και δικά μας αυτά τα παιδιά!!!

[marin]

Διαβάζοντας τα σχόλια...πέρασαν τα μάτια μου πάνω από την λέξη "ευθανασία".

Καταλαβαίνω τη λογική ενός τέτοιου σχολίου.

 

Δεν είναι όμως λύση να γίνεις δολοφόνος για να διατηρήσεις τον πολιτισμό του αψεγάδιαστου στον οποίο ζούμε. Σε λίγο θα εκτελούμε όποιους κυκλοφορούν με πατερίτσες, έχουν σημάδια στο πρόσωπο ή παραπάνω κιλά.

 

Η αλήθεια είναι πως η κοινωνία μας δεν αναγνωρίζει την αξία του ανθρώπου ως άνθρωπο αλλά μόνο την αξία του παραγωγικού και υγιούς ανθρώπου.

 

Ζήτω λοιπόν οι παραγωγικοί και υγιείς, οι νέοι και ωραίοι. Οι άλλοι ας πεθάνουν γιατί κοστίζει σε χρήμα ακόμη και η άθλια ζωή που τους προσφέρουμε.

 

Ακόμα και οι αρχαίοι Έλληνες που θαύμαζαν το ωραίο είχαν για θεό τους τον Ήφαιστο, ένα άσχημο και κουτσό Θεό για να δώσει το μήνυμα ότι η αναπηρία μπορεί να είναι και θεική.

[feravgia]

Ακόμα και οι αρχαίοι Έλληνες που θαύμαζαν το ωραίο είχαν για θεό τους τον Ήφαιστο, ένα άσχημο και κουτσό Θεό για να δώσει το μήνυμα ότι η αναπηρία μπορεί να είναι και θεική.

 

Συμφωνώ απολύτως, όχι μπορεί να είναι θεική, είναι θεική και γίνεται μάλιστα όταν υπάρχει η σωστή αντιμετώπιση από όλους μας, ...

 

Το κάθε τι πάνω μας και γύρω μας για κάποιο λόγο υπάρχει και πρέπει να προσπαθούμε να το βελτιώνουμε και να το υποστηρίζουμε έτσι ώστε να δίνουμε χαρά σε μας και στους γύρω μας... πόσο μάλλον όταν αυτό είναι ένα παιδί με ειδικές ανάγκες... που ξέρεις ότι πάντα θα θέλει φροντίδα...

 

... τι να πώ...

υπάρχει τόση αδικία γύρω μας... που θα φτάσουμε πια...:sad:

[gavrias]

Αρθρο: Παιδιά με ανάγκες

Νάντια Ζγέρα

 

Μαθήτρια Γ' Τάξης 6ου Γυμνασίου Σερρών

 

Μπορεί, σήμερα, η κοινωνία μας να θεωρείται μια από τις πιο σύγχρονες που υπάρχουν, όμως σε ορισμένα θέματα οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, υιοθετούν τρόπους συμπεριφοράς που υπήρχαν δεκάδες χρόνια πριν. Ένα ολοζώντανο και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα παιδιά με ειδικές ανάγκες.

Όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση ενός ανθρώπου που, είτε από την αρχή της ζωής του είτε αργότερα, αντιμετωπίζει διανοητικά ή κινητικά προβλήματα. Πολλοί, πιστεύουν ότι η ζωή αυτών των ανθρώπων είναι ένα ατέλειωτο δράμα, και έχουν δίκιο. Όμως αυτοί οι άνθρωποι είναι πιο δυνατοί από κάθε άλλον. Κι αυτό γιατί καθημερινά παλεύουν για να κερδίσουν τη ζωή.

Σίγουρα, οι περισσότεροι από εμάς, αν αντιμετωπίζαμε μια παρόμοια κατάσταση θα καταθέταμε τα όπλα αμέσως και θα πέφταμε σε βαθιά μελαγχολία. Αντίθετα, οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο δεν «τα παρατάνε», αλλά, δίνουν μάχες για να σταθούν στα πόδια τους και να κερδίσουν μια ίση μεταχείριση από τους γύρω τους. Προσπαθούν να κάνουν τους άλλους να τους δουν από άλλη γωνία και να αντιληφθούν ότι, αφού όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα και δυνατότητες, οι διακρίσεις απαγορεύονται. Δυστυχώς όμως ζούμε σε μια κοινωνία, που όσο κι αν χαρακτηρίζεται μοντέρνα, δεν είναι.

Όλοι βλέπουν τα παιδιά με ειδικές ανάγκες σαν άτομα ανίκανα που δεν μπορούν να κάνουν τίποτʼ άλλο από το να κάθονται. Αντιπροσωπεύουν για πολλούς, τα άχρηστα μέλη της κοινωνίας που είναι καταδικασμένα σε αργό θάνατο από την αρχή της ζωής τους. Η άποψη αυτή είναι πραγματικά ντροπή να υπάρχει. Στην ουσία τα άτομα αυτά πολλές φορές έχουν περισσότερα ταλέντα κι από έναν αρτιμελή και υγιή άνθρωπο. Ακόμα από πολύ παλιά έχουμε θαυμαστά παραδείγματα ατόμων που διακρίθηκαν αν και τυφλοί, παραπληγικοί, κωφάλαλοι κ.α. Καθένας ξεχωριστά πρέπει να επικεντρώνει την προσοχή του στα πνευματικά χαρίσματα ενός ανθρώπου και όχι στις εξωτερικές αρετές. Ιδιαίτερα αυτά τα άτομα, έχουν ανάγκη από αναγνώριση και συμπαράσταση και όχι από οίκτο. Προσπαθούν να ορθοποδήσουν, ενώ παράλληλα οι άλλοι τους βάζουν «τρικλοποδιές».

Από την άλλη πλευρά, η κοινωνία έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα. Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν βοηθητικά μέσα για να διευκολύνουν την μετακίνηση αυτών των ανθρώπων είναι τραγικό και τους κάνει να νιώθουν ξεχασμένοι και περιθωριοποιημένοι.

Τα άτομα με ειδικές ανάγκες , που ουσιαστικά είναι άτομα με ευαισθησίες, όπως πολύ σωστά υποστηρίζουν κάποιοι, δεν μπορούν να έχουν μια επαρκή επαφή με τον έξω κόσμο. Τα Μ.Μ.Ε. δεν φροντίζουν αποτελεσματικά για την ενημέρωση και διασκέδαση τους με ειδικά προγράμματα, αφού είναι πολλές φορές μη πραγματοποιήσιμη. Τα κέντρα διασκέδασης και γενικότερα τα μαγαζιά κάθε είδους συχνά δεν τους δέχονται γιατί τους θεωρούν ένα πρόβλημα. Επιπλέον, οι πιο πολλοί εργοδότες τους απορρίπτουν γιατί επιζητούν ανθρώπους χωρίς ιδιαιτερότητες, ακόμα και αν έχουν περισσότερα προσόντα. Αυτή είναι η αλήθεια που δυστυχώς είναι πολύ σκληρή. Πραγματικά, είναι εξωφρενικό να βλέπεις τέτοια αδικία και αβάσιμη διάκριση σε μια κοινωνία.

Πριν λίγο καιρό ήταν η μέρα παγκοσμίως αφιερωμένη σʼ αυτούς τους εκπληκτικούς ανθρώπους. Όλοι ξαφνικά στράφηκαν σʼ αυτούς και πρότειναν λύσεις. Τα Μ.Μ.Ε. είχαν σαν πρώτο θέμα την απαράδεκτη συμπεριφορά της κοινωνίας προς τους συγκεκριμένους ανθρώπους, ενώ όλες οι συζητήσεις αναφέρονταν σʼ αυτούς. Παρόλα αυτά, μια μέρα ήταν και πέρασε. Εκείνη η μέρα όμως αρκεί για να διορθώσει τα πράγματά, ή μήπως η σκέψη μας και μόνο είναι αρκετή; Χρειάζεται να γίνουν πολλά για να φτάσουμε σʼ ένα ικανοποιητικό επίπεδο. Μερικά εξαρτώνται από την πολιτεία ενώ άλλα από εμάς τους ίδιους.

Αρχικά τα πάντα ξεκινάνε από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αν εξαλείψουμε τις διακρίσεις και τους συμπεριφερόμαστε σαν κανονικούς ανθρώπους, γιατί έτσι είναι, τότε θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα. Ακόμα, όμως, πρέπει να τεθούν σε εφαρμογή προγράμματα που θα επιταχύνουν και θα ομαλοποιούν την ένταξή τους στην κοινωνία. Η κοινωνία θα πρέπει να τους θεωρεί ίσα και ενεργά μέλη της γιατί αλλιώς δεν μπορεί να επιτευχθεί τίποτα. Παράλληλα, σε όλους τους δημόσιους χώρους πρέπει να τοποθετηθούν όλα όσα διευκολύνουν την μετακίνηση και διαμονή τους εκεί. Ιδρύματα και ειδικά σχολεία τέλεια εξοπλισμένα πρέπει να είναι στις πρώτες μέριμνες της πολιτείας, έτσι ώστε να αποκτήσουν εκπαίδευση ίση με αυτήν των ευρωπαϊκών χωρών.

Σίγουρα υπάρχουν χιλιάδες άλλα προβλήματα που τους απασχολούν και χρειάζονται διευθέτηση, όμως τα παραπάνω ήταν τα σημαντικότερα που θα μπορούσαν να γίνουν. Τα πάντα, όμως, πρέπει να θυμόμαστε ότι αρχίζουν από την δικιά μας νοοτροπία και τον δικό μας τρόπο σκέψης. Τέλος είναι σημαντικό να ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι μας χρειάζονται γιατί είναι πολύ ευαίσθητοι και γίνονται αδύναμοι χωρίς την βοήθειά μας.

 

http://www.6gymnasio.gr/ACTIVITIES/arthra/pedia_anagkes/pedia_eid.html

[athens2006]

Τελευταια το σκεφτομαι πολυ συχνα πως μπορω να προσφερω κατι στα παιδακια στα ιδρυματα. Δεν εχω την οικονομικη δυνατοτητα που θα ηθελα να μπορω να προσφερω και ετσι σκεφτηκα να προσφερω την παρουσια μου, ειτε σε παιδακια σε ορφανοτροφεια ειτε σε παιδακια με συνδρομα. Δεν μπορω να διαβαζω τετοια πραγματα. Προτεινα και του συζυγου να γινουμε αναδοχοι γονεις. Δεν αξιζει τα παιδακια να ζουν ετσι.... εγω τουλαχιστον θα απαγορευσω στον εαυτο μου να το δεχεται...

[helen18]

΄Ενιωσα μεγάλη λύπη και συγκίνηση διαβάζοντας την ζωή αυτού του παιδιού και όλων των παιδιών με παρόμοια προβλήματα.

Ένιωσα να βουρκώνουν τα μάτια μου όπως ίσως και όλων όσων διάβασαν την μονότονη καθημερινότητα αυτού του παιδιού.

Θύμωσα και απογοητεύτηκα με την επαγγελματική ψυχρότητα αυτών των ανθρώπων...

Διάφορα συναισθήματα...

 

Όμως εγώ σε λίγο θα κλείσω τον υπολογιστή μου και θα συνεχίσω την δικιά μου καθημερινότητα ξεχνώντας(δυστηχώς) τον Νίκο και όλα αυτά τα παιδάκια που τα ονομάσαμε παιδιά ενός κατώτερου Θεού!

Εγώ και όλοι εσείς θα συνεχίσουμε την καταναλωτική μας μανία...θα συνεχίσουν να μας ενδιαφέρουν μόνο τα υλικά αγαθά...το πως θα ανέβουμε κοινωνικά...θα ..θα ,,θα ....

Αύριο οι περισσότεροι από μας θα έχουμε ξεχάσει τον Νίκο και κάθε Νίκο που ζει μακριά από το φως του ήλιου,που δεν έχει παίξει ποτέ όπως τα δικά μας παιδιά,που δεν έχει νιώσει την στοργή και την αγκαλιά της μάνας...

Παιδιά ,παρατημένα σε ιδρύματα που το μόνο που πραγματικά θέλουν είναι η Αγάπη αυτών που τα έφεραν στον κόσμο.

Μα ποτέ δεν θα πάρουν αυτό που πραγματικά αξίζουν...

Θα είναι πάντα τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού,κι ας έχουν τον Θεό μέσα τους!

[Jean]

Ειμαστε ολοι υπευθυνοι γι' αυτα που συμβαινουν. Ολοι. Υπευθυνοι και υπολογοι. Ντρεπομαι για λογαριασμο μας. Μπραβο μας, που μαθαμε να ζουμε με το "μακρυα απ' τον κωλο μας κι ας ειναι οτι να' ναι. Μακρυα απ' τα παιδια μας και ποιος χεστηκε"

Αυτα ειναι τα ιδρυματα μας γιατι εμεις το επιτρεψαμε. Ποτε κανενας δεν κατεβηκε να διαμαρτυρηθει για τα παιδια του κατωτερου Θεου, ουτε ο ιδιος ο κατωτερος Θεος. (μα ποιος ειναι τελοσπαντων; ) Παλια τα διαβαζα κι εκλαιγα, αλλα ντρεπομαι να χυσω κι αλλα κροκοδειλια δακρυα. Δεν αξιζουν σ' αυτα τα παιδια ουτε καν τα δακρυα μας, γιατι ειναι ψευτικα. Ντροπη στου αρμοδιους, ντροπη στους πολιτκους, ντροπη σε ολους μας.

Την αλλη φορα που θα ζητησουν την ψηφο μας, οποιοι κι αν ειναι αυτοι, σκεφτειτε καλα τη δυναμη που τους δινετε...

[mata]

Διάφορα συναισθήματα...

 

Μα ποτέ δεν θα πάρουν αυτό που πραγματικά αξίζουν...

Θα είναι πάντα τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού,κι ας έχουν τον Θεό μέσα τους!

 

Θα ζούνε πάντα με το άδικο....δυστυχώς....

[marin]

Θέλω να πω ότι δεν είναι θέμα δικό μας, του καθενός από εμάς ξεχωριστά να ασκούμε κοινωνική πολιτική.

Ο κάθε ένας από εμάς έχει τη ζωή του, τη καθημερινότητά του, τα δικά του προβλήματα, και γι' αυτό το λόγο αναθέτουμε σε κάποιους άλλους αυτή την ευθύνη οι οποίοι οικειοθελώς ζήτησαν και ζητάνε τη ψήφο μας κάθε 4 χρόνια και απαιτούμε, γιατί τους αμοίβουμε πλουσιοπάροχα, να μεριμνήσουν για μας τους υπόλοιπους αν βρεθούμε σε ανάγκη (π.χ. ανεργία, ιατρική περίθαλψη).

Για το λόγο αυτό πληρώνουμε φόρους, όλοι συνολικά, για τις περιπτώσεις που ίσως χρειαστούμε βοήθεια κάποια στιγμή ή δεν χρειαστούμε ποτέ - το ευκταίο- για κάποιους άλλους συναθρώπους μας που βρίσκονται σε ανάγκη.

 

Τώρα ο καθένας από εμάς όπως λέει και η φίλη μας η μαθήτρια με την ωριμότητα μεγάλου ανθρώπου πρέπει να αλλάξουμε πρώτα από όλα εμείς οι ίδιοι.

[gavrias]

Είκοσι χρόνια μετά την «ντροπή» της Λέρου όπου οι απαράδεκτες συνθήκες εγκλεισμού των ασθενών στην ψυχιατρική κλινική συγκλόνισαν την κοινή γνώμη σε παγκόσμιο επίπεδο, το «φάντασμα» των άθλιων συνθηκών κάνει και πάλι την εμφάνιση του στο Δρομοκαΐτειο Θεραπευτήριο Αθηνών.

 

Ρεπορτάζ του BBC από την Αθήνα αποκαλύπτει ότι σε «ορισμένους τομείς λίγα πράγματα έχουν αλλάξει από την δεκαετία τουʼ80».

 

Ακούστε το ρεπορτάζ του BBC

 

Το ρεπορτάζ επικεντρώνεται στην γυναίκεια πτέρυγα του Δρομοκαΐτειου. «Καθώς πλησιάζω στη πτέρυγα νομίζω ότι πρόκειται για εγκαταλελειμμένο κτήριο. Οι τοίχοι καταρρέουν και τα σπασμένα παντζούρια αιωρούνται από τα παράθυρα», σημειώνει η δημοσιογράφος.

 

«Βλέπω ασθενείς ξαπλωμένες στα κρεβάτια σε άδεια δωμάτια να κοιτούν το ταβάνι…Καθώς περπατώ στους διαδρόμους παρατηρώ δερμάτινα λουριά και σιδερένιους κρίκους κάτω από τα κρεβάτια», συνεχίζει η δημοσιογράφος.

 

«Είμαστε αναγκασμένοι να δένουμε τους ασθενείς κατά την διάρκεια της νύχτας για να μην περιφέρονται άσκοπα και ενοχλούν τους άλλους ασθενείς», δηλώνει η επικεφαλής του νοσηλευτικού προσωπικού Μαρία Μακράκη.

 

Ο καθηγητής Γιώργος Αστρινάκης, ψυχίατρος, την διακόπτει λέγοντας:«Tις δένετε όπως δένουν τους σκύλους …αυτή μάλλον είναι η κτηνιατρική προσέγγιση στην ψυχιατρική». Ταυτόχρονα δείχνει στην δημοσιογράφο τα μικρά κουβαδάκια κάτω από τα κρεβάτια που χρησιμεύουν σαν πρόχειρες τουαλέτες.

 

Η δημοσιογράφος του βλέπει με τα ίδια της τα μάτια μια γυναίκα δεμένη στο κρεβάτι. «Όταν την αφήνουμε ελεύθερη γίνεται επιθετική προς τις άλλες ασθενείς», σημειώνει η κ. Μακράκη. «Δεν έχουμε το αναγκαίο προσωπικό για να παρέχουμε σωστή περίθαλψη» λέει και προσθέτει ότι λόγω των περικοπών, υπάρχουν μόλις δυο νοσοκόμες για τριάντα ασθενείς.

 

Το 1989 –σημειώνει το ρεπορτάζ- η Ευρώπη σοκαρίσθηκε από τις φωτογραφίες δεμένων και γυμνών ασθενών στην Ψυχιατρική κλινική της Λέρου.

Οι φωτογραφίες του Observer και τα ρεπορτάζ διεθνών τηλεοπτικών σταθμών έκαναν τον γύρο του κόσμου. Το «νησί των καταδικασμένων» -όπως χαρακτηρίσθηκε η Λέρος – ανάγκασε την ελληνική πολιτεία να λάβει μέτρα και να προωθήσει μεταρρυθμίσεις. Όμως αυτή η προσπάθεια φαίνεται ότι εξασθενεί και σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχει χειροτέρευση, σημειώνει το BBC.

 

Οι Βρυξέλλες προειδοποιούν

 

Ο αρμόδιος Επίτροπος της ΕΕ Βλάντιμιρ Σπίντλα προειδοποιεί την Ελλάδα να μην εγκαταλείψει τις προσπάθειες βελτίωσης του τομέα. «Οι μεταρρυθμίσεις συνεχίζονται, αλλά πρέπει να τονίσω ότι εάν οι ασθενείς είναι δεμένοι στα κρεβάτια τους για ώρες ολόκληρες ή μέρες αυτό είναι παντελώς απαράδεκτο. Με λυπεί πως κάτι τέτοιο γίνεται σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης", δηλώνει ο επίτροπος.

 

Η ΕΕ απειλεί ότι εάν δεν προωθηθούν αλλαγές μέσα στον επόμενο μήνα τότε θα διακόψει την παροχή οικονομικής βοήθειας για κοινωνικά έργα προς την Ελλάδα.

 

http://www.foreignpress-gr.com/

[marin]

Ακούστε και το: Echos of "Island of the Damned" από το BBC

 

 

Η ζωή στην κοινότητα είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα και αποτελεί προϋπόθεση για την κατάκτηση όλων των άλλων δικαιωμάτων, γι' αυτό και υποστηρίζουμε την κατάργηση των ιδρυμάτων.

 

Η μεταστέγαση όμως των εγκλείστων ανθρώπων από τα ιδρύματα σε κοινοτικές δομές δεν αρκεί για να εξασφαλίσει αυτά τα δικαιώματα. Οι σύμβουλοι αξιολόγησης ψυχικής υγείας, από τα πρώτα χρόνια υλοποίησης του προγράμματος “Ψυχαργώς”, είχαν επισημάνει “…Πρέπει συνεχώς να επαγρυπνούμε, ώστε να μην αντικατασταθούν τα παλιά ιδρύματα με νέες δομές διαφορετικής μορφής που όμως θα έχουν την αντίληψη του ιδρύματος. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι ότι οι εργαζόμενοι ασυνείδητα βάζουν στο μυαλό τους όρια σχετικά με το τι μπορεί να επιτύχει ένα άτομο και ότι αυτό μπορεί να γίνει αυτό-εκπληρούμενη προφητεία. Η εμπειρία μας δίδαξε ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει στην αρχή της διαδικασίας αποϊδρυματισμού, πόσο πολύ θα μπορέσει κάθε άτομο να ανακτήσει μια φυσιολογική, πλήρη ζωή”.

 

Το σημερινό ρεπορτάζ του BBC μας “θύμισε” ότι η κατάσταση των ιδρυμάτων παραμένει τραγική και την περασμένη Κυριακή στο indymedia “ανέβηκαν” φωτογραφίες από οικοτροφείο στις οποίες φαίνονται καθηλωμένοι άνθρωποι. Τα τραγικά ελληνικά ιδρύματα υπάρχουν, αλλά και ο κίνδυνος να μεταφερθεί η ιδρυματική αντίληψη στις κοινοτικές δομές είναι πλέον ορατός.

 

Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουν οι όποιες διαμάχες μεταξύ όλων των αρμοδίων (που θεωρούν ότι το έργο της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης τους ανήκει) και να καταλήξουμε σε κάποιες βασικές αρχές ή θα περιμένουμε το επόμενο “επετειακό αφιέρωμα” του BBC; Και επιτέλους, υπάρχει πολιτεία;

Αναρτήθηκε από Post.Scriptum.Inter-Action.

http://psi-action.blogspot.com/

[μαμαλευτερακι]

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΉΜΟΥΝ ΕΚΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΩ ΑΓΚΑΛΙΑ ………….

 

ΕΤΣΙ ΕΝΙΩΣΑ ΟΤΑΝ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΣΤΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΜΕ ΤΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ …….

 

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΜΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΩ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΜΑΝΟΥΛΑΣ ΓΑΛΑ ……………!!!!!!!!!!!!1

 

ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΙΑΣ ΜΑΝΟΥΛΑΣ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΒΑΛΣΑΜΟ ΣΤΟΝ ΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΨΥΧΟΥΛΕΣ

[marin]

Τα ιδρύματα για παιδιά με αναπηρίες στην Ελλάδα

 

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, στη χώρα λειτουργούν 34 δημόσια ιδρύματα κλειστής περίθαλψης που συνολικά περιθάλπουν περίπου 3.000 άτομα κάθε ηλικίας (εξαιρουμένου της τρίτης ηλικίας) με αναπηρίες νοητικές, σωματικές, κινητικές και κοινωνικές, δυναμικότητας 40-200 περιθαλπομένων το κάθε ένα.

 

Μεταξύ αυτών είναι και τα πέντε Κέντρα Περίθαλψης Παιδιών (ΚΕ.ΠΕ.Π) που πάσχουν από χρόνιες ασθένειες, σωματικές αναπηρίες ή βαριά νοητική καθυστέρηση, δυναμικότητας φιλοξενίας συνολικά 300 παιδιών. Επιπλέον λειτουργούν και δεκάδες μικρού μεγέθους ιδιωτικά ιδρύματα (φιλανθρωπικών και εκκλησιαστικών φορέων) για 3.000 περιθαλπόμενους με αναπηρίες. Συνολικά περί τα 6.000 άτομα με αναπηρίες παραμένουν στα ιδρύματα, τα περισσότερα επί πολλά έτη και ορισμένα για όλη τους την ζωή. Το 30% αυτών είναι παιδιά, έφηβοι και νέοι.

Τα ιδρύματα δεν έχουν σαφή κριτήρια εισαγωγής των περιθαλπομένων σύμφωνα με ηλικία, παθήσεις, είδος αναπηρίας και βαθμό λειτουργικότητας. Δέχονται αδιαφοροποίητα άτομα με πολλές και διαφορετικές ανάγκες. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τους πενιχρούς πόρους που διατίθενται για τη λειτουργία τους, σε όρους οικονομικούς και ανθρώπινου δυναμικού, έχει σαν αποτέλεσμα την περιορισμένη έως ανύπαρκτη παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών στα άτομα με τις ειδικές ανάγκες που έχουν αναλάβει να φροντίζουν.

 

Η κατάσταση που επικρατεί στα ιδρύματα αυτά αποκαλύφθηκε σε όλη της την έκταση για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν υλοποιήθηκε στη χώρα το πρώτο πρόγραμμα αποϊδρυματισμού στο τομέα των ιδρυμάτων για άτομα με πολλαπλές αναπηρίες (νοητικές-σωματικές-κινητικές-κ.α.), το «Πρόγραμμα Αποασυλοποίησης και Αποκατάστασης του ΠΙΚΠΑ της Λέρου» (Τσιάντης, 1995). Το πρόγραμμα αυτό πραγματοποιήθηκε από ομάδα ειδικών ψυχικής υγείας, υπό την διεύθυνση του Αν. Καθηγητή Παιδοψυχιατρικής κ. Ι. Τσιάντη. Στο ίδρυμα διαπιστώθηκε να επικρατούν απαράδεκτες και απόλυτα υποβαθμισμένες συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής, κακή διατροφή, συνωστισμός των ατόμων σε πτέρυγες, με ανεπαρκή θέρμανση, απουσία ανελκυστήρα και κινητικών βοηθημάτων.

Η πλειονότητα των ατόμων παρέμεναν κατάκοιτα δίχως υποστήριξη ως προς τις κινητικές τους δυνατότητες. Υπήρχε έλλειψη προσωπικού και ειδικότερα επιστημονικού, έλλειψη ιατρονοσηλευτικής και φυσικοθεραπευτικής περίθαλψης, πλήρης απουσία ειδικού εξοπλισμού και εκπαιδευτικού υλικού. Διαπιστώθηκε εκτεταμένη χρήση βίας από το προσωπικό και της μεθόδου της καθήλωσης (δέσιμο στο κρεβάτι).

 

Το 2001, ομάδα ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων επισκέφθηκε τρία (3) Κέντρα Περίθαλψης Παιδιών (ΚΕ.ΠΕ.Π.) και διαπίστωσε να ισχύουν στη λειτουργία τους παρεμφερείς συνθήκες με τις προαναφερόμενες στο ΠΙΚΠΑ της Λέρου (EUMAP, 2006). Επίσης το 2001, έρευνα του Συνηγόρου του Πολίτη στο ίδρυμα «Θεομήτωρ» της Λέσβου διαπίστωσε απαράδεκτες συνθήκες (Μητροσύλη, Παπαδάκη και Φυτράκης, 2001).

Το πόρισμα της αυτεπάγγελτης αυτής έρευνας κατέληγε συμπερασματικά ότι «οι εν γένει συνθήκες λειτουργίας του ιδρύματος όχι μόνο δεν συμβάλλουν στην πραγμάτωση της περίθαλψης, αλλά αντίθετα οδηγούν σε προσβολή της αξίας του ανθρώπου, της προσωπικότητας και του δικαιώματος όσων διαβιούν εκεί να τύχουν ειδικής φροντίδας και μέριμνας για την υγεία τους από το κράτος (σελ. 27)».

 

Το 2005, μελέτη που πραγματοποιήθηκε για τα δικαιώματα των ατόμων με νοητική καθυστέρηση σχετικά με την εκπαίδευση και την εργασία, στο πλαίσιο του διακρατικού προγράμματος EUMAP (EU Monitoring and Advocacy Program), έδειξε ότι για τα παιδιά και τους εφήβους με σοβαρές αναπηρίες δεν υπάρχει κανενός είδους πρόνοια σε σχέση με την εκπαίδευση και την απασχόλησή τους και τελούν σε πλήρη εγκατάλειψη (EUMAP, 2006).

 

Το 2006, σε επίσκεψη σε Ίδρυμα Χρόνιων Παθήσεων της Βόρειας Ελλάδας διαπιστώθηκε ότι είκοσι παιδιά και έφηβοι, μεταξύ αυτών παιδιά 3-10 ετών, από τους πενήντα συνολικά περιθαλπόμενους ήταν δεμένα από τα πόδια και τα χέρια στα κρεβάτια τους. Το 2008, πόρισμα του Σώματος Επιθεωρητών Υγείας Πρόνοιας, μετά από ελέγχους που πραγματοποίησε σε ιδρύματα, διαπιστώνει ότι σε πολλά από αυτά επικρατούσαν άθλιες συνθήκες, δεν τηρούνταν βασικοί κανόνες λειτουργίας, λειτουργούσαν χωρίς σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, κάλυπταν μόνο βασικές ανάγκες των φιλοξενούμενων, χωρίς καμία επιστημονική μέθοδο, αλλά και χωρίς την τήρηση των στοιχειωδών κανόνων υγιεινής.

 

Η καθημερινή ζωή των παιδιών στα ιδρύματα: Ιδρυματική παραμέληση και κακοποίηση

 

Διαχρονικά, τα δεδομένα δείχνουν ότι η καθημερινή ζωή των παιδιών στα ιδρύματα χαρακτηρίζεται από παραμέληση των αναγκών φροντίδας τους, σε έσχατο σημείο, και κακοποίηση.

 

Αντιμετωπίζονται σαν να έχουν υποδεέστερες και διαφορετικές ανάγκες από αυτές που έχουν οι υπόλοιποι άνθρωποι. Σε σχέση με τα κοινωνικά αποδεκτά και ισχύοντα, ζουν σε συνθήκες ακραίας υποβάθμισης.

Η έννοια του προσωπικού χώρου είναι ανύπαρκτη και οι οχλήσεις συνεχείς και αναπόφευκτες. Δεν τηρούνται βασικοί κανόνες υγιεινής και καθαριότητας. Η καθαριότητα και η υγιεινή των δοντιών είναι ανύπαρκτη. Μένουν λερωμένα με ούρα και κόπρανα. Οι ανάγκες τους να βρίσκονται σε ένα περιβάλλον που τους παρέχει ασφάλεια δεν εκπληρώνονται. Τα μέλη του προσωπικού τις περισσότερες ώρες αποσύρονται στο γραφείο τους, αφήνοντας τα παιδιά με τις ειδικές ανάγκες δίχως εποπτεία. Τα παιδιά παραμένουν σε εγκατάλειψη και μοναξιά, δίχως κανενός είδους ψυχαγωγικής, εκπαιδευτικής ή δημιουργικής δραστηριότητας. Τα κατάκοιτα παιδιά δεν έχουν βοήθεια να αναπτύξουν τις κινητικές τους δυνατότητες, καθώς δεν υπάρχει μέριμνα για τις απαραίτητες φυσιοθεραπείες. Ο ορίζοντας που αντικρίζουν και τα οπτικά ερεθίσματα που έχουν περιορίζονται στους τοίχους και το ταβάνι του δωματίου τους, καθώς για πολλά χρόνια δεν εξέρχονται από αυτό, ούτε καν μετακινούνται από το κρεβάτι τους.

 

Οι υποβαθμισμένες συνθήκες και οι παροχές για τα παιδιά στα ιδρύματα δημιουργούν την αίσθηση ότι αυτά σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους δεν έχουν κοινές ανάγκες και ευαισθησίες και είναι ενδεικτικές της έλλειψης κοινωνικού ενδιαφέροντος για αυτά.

 

Υποδεικνύουν στα μέλη του προσωπικού την χαμηλή αξία που η κοινωνία εναποθέτει στην εργασία τους και στα παιδιά με αναπηρίες που τους αναθέτει να φροντίζουν. Αποτέλεσμα είναι τα μέλη του προσωπικού να αποκλείουν τα παιδιά έξω από τα όρια της ηθικής τους υποχρέωσης.

 

 

Μέσω διεργασιών αποπροσωποποίησης καταλήγουν να τα αντιλαμβάνονται ως να έχουν χάσει τις ανθρώπινες ιδιότητές τους και έτσι στα ιδρύματα χρησιμοποιείται η μέθοδος της «καθήλωσης» των παιδιών, δηλαδή της ακινητοποίησης στο κρεβάτι με δέσιμο στα κάγκελα.

 

Η σιωπή είναι εύκολο να συγκαλύπτει αυτά τα θέματα όταν συμβαίνουν στο πλαίσιο κλειστών ιδρυματικών συστημάτων. Εξαιτίας αυτού δυστυχώς στην Ελλάδα συνεχίζεται, σχεδόν είκοσι έτη μετά την πρώτη εξαγγελία προγράμματος αποϊδρυματισμού, να διατηρούνται ιδρύματα που λειτουργούν με απαράδεκτες συνθήκες που καταργούν κάθε έννοια ανθρώπινου δικαιώματος και αξίας.

 

Το video με τίτλο "Being an Unperson" το βρήκαμε στο www.youtube.com/silentmiaow

Το κείμενο (απόσπασμα άρθρου του Χ. Ασημόπουλου, κοινωνικού λειτουργού PhD) το βρήκαμε στο δελτίο επικοινωνίας της Ε.Ψ.Υ.Π.Ε. "ένεκα λόγου".

 

http://psi-action.blogspot.com/2009/07/blog-post_23.html

[Sam]

Μέτρα άλλων εποχών εξαιτίας των ελλείψεων προσωπικού αντίκρισε ο Συνήγορος του Παιδιού σε επισκέψεις του στα ιδρύματα του Σκαραμαγκά και των Λεχαινών «E» 11/9

 

Τον σύγχρονο Καιάδα επιφυλάσσει η ελληνική πολιτεία για παιδιά με αναπηρίες που δεν έχουν δική τους οικογένεια να τα φροντίσει. Ετσι είναι δυνατό να χαρακτηριστούν ορισμένα τουλάχιστον από τα ιδρύματα όπου παιδιά κάθε ηλικίας αφήνονται να χάσουν τελικά κάθε αξιοπρέπεια και κάποιες φορές και τη ζωή τους με τη σφραγίδα του ίδιου του κράτους...

 

Στα κρατικά κέντρα περίθαλψης και χρόνιων παθήσεων, όπου κατά κανόνα φιλοξενούνται παιδιά -στις περισσότερες περιπτώσεις και μετά την ενηλικίωσή τους και εφ όρου ζωής- που πάσχουν από νοητική υστέρηση και σωματικές αναπηρίες. Δεν λείπουν άτομα που παρουσιάζουν διαταραχές του αυτιστικού φάσματος.

Η εξαιρετικά ελλιπής στελέχωση των ιδρυμάτων αυτών οδηγεί αναγκαστικά τους λιγοστούς ανθρώπους που απασχολούνται εκεί σε χρήση μεθόδων που μόνο σύγχρονες και ανθρώπινες δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.

Την εικόνα αυτή αποκαλύπτει ο Συνήγορος του Παιδιού, Γιώργος Μόσχος, ο οποίος πραγματοποίησε με συνεργάτες του από τον Συνήγορο του Παιδιού επίσκεψη στο Κέντρο Χρονίων Παθήσεων Παίδων Αθηνών στον Σκαραμαγκά και στο Κέντρο Περίθαλψης Παίδων Λεχαινών Ηλείας. Τους ειδικούς επιστήμονες της Ανεξάρτητης Αρχής συνόδευσε και η σύζυγος του Προέδρου της Δημοκρατίας, ψυχολόγος κυρία Μαίη Παπούλια, μεταφέροντας και το ενδιαφέρον του συζύγου της για το συγκεκριμένο ζήτημα.

Σύμφωνα με τον κ. Μόσχο, οι σοβαρότατες ελλείψεις σε εξειδικευμένο προσωπικό που παρουσιάζουν τα συγκεκριμένα κέντρα οδηγούν τους εργαζόμενους στο να υιοθετούν παρά τη θέλησή τους «σκληρά» μέτρα, προκειμένου να ελέγξουν την κατάσταση. Ορισμένες από τις πρακτικές αυτές που παραπέμπουν σε άλλες εποχές είναι το να δένονται στο κρεβάτι τους οι περιθαλπόμενοι, αλλά ακόμα και να περιορίζονται σε ξύλινα κουβούκλια ώστε να αποφεύγεται η πιθανότητα αυτοτραυματισμού τους. Πολύ κοινή είναι επίσης η χρήση κάμερας στους θαλάμους, καθώς το ελάχιστο νοσηλευτικό προσωπικό αδυνατεί να παρακολουθεί επαρκώς τους «φιλοξενούμενους».

Ενδεικτικό είναι ότι στο κέντρο των Λεχαινών εργάζονται 8 βοηθοί νοσηλευτές, από τους οποίους κανένας δεν είναι επιστημονικά εξειδικευμένος σε ΤΕΙ ή ΑΕΙ, οι οποίοι είναι επιφορτισμένοι να παρακολουθούν 77 νοσηλευόμενους ενώ, όπως επισημαίνει ο κ. Μόσχος, θα έπρεπε να αντιστοιχεί ένας νοσηλευτής σε κάθε έναν ή δύο φιλοξενούμενους. Την ίδια ώρα, κανένας φυσιοθεραπευτής δεν απασχολείται στο κέντρο, ενώ τις υπηρεσίες της προσφέρει μόνο μια εργοθεραπεύτρια.

Παρ όλα αυτά, στα χαρτιά εμφανίζονται 80 εργαζόμενοι στο ίδρυμα. Πρόκειται για 17 υπαλλήλους καθαριότητας, 4 φύλακες, 12 εργάτες, 2 υδραυλικούς, 2 ηλεκτρολόγους , 21 άτομα βοηθητικό προσωπικό και άλλους διοικητικούς υπαλλήλους. Σχεδόν ανύπαρκτη είναι η παρουσία επιστημονικού προσωπικού.

Το αποτέλεσμα είναι η μοίρα των παιδιών αυτών να προδιαγράφεται αρνητικά με την είσοδό τους στο κέντρο που κανονικά θα έπρεπε να τα προστατεύει. Οχι μόνο δεν τους δίνεται η δυνατότητα να βελτιώσουν την υγεία και τις δεξιότητές τους, αλλά βρίσκονται διαρκώς εκτεθειμένα σε ατυχήματα κάποτε θανατηφόρα.

Ο Συνήγορος του Παιδιού συνεχίζει τις επισκέψεις του σε αντίστοιχα κέντρα (10 συνολικά για παιδιά) προκειμένου να διατυπώσει σε πόρισμα τα συμπεράσματα και τις προτάσεις του για την επίλυση του σοβαρού κοινωνικού προβλήματος.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΑΡΓΥΡΩ ΛΥΤΡΑ

 

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Γιώργος Μόσχος Συνήγορος του Παιδιού

Οι ευθύνες αφορούν και εμάς τους πολίτες

Θα πρέπει οπωσδήποτε παιδιά και ενήλικοι με τόσο σοβαρές παθήσεις να πάψουν να βρίσκονται στον κοινωνικό αποκλεισμό. Να μη διακινδυνεύεται η ζωή και η αξιοπρέπειά τους συνεχώς και να μην απουσιάζει η προσωπική φροντίδα για την κάλυψη των αναγκών τους.

Θα πρέπει οπωσδήποτε η χώρα μας να βρει τρόπους να φροντίζει περισσότερο και ιδιαίτερα τα άτομα με αναπηρίες και όχι να τα παραμελεί και να τα αποκρύπτει από την υπόλοιπη κοινωνία.

Οι εργαζόμενοι στα κέντρα περίθαλψης είναι άνθρωποι πολύ καλών προθέσεων που παλεύουν όσο μπορούν, αισθάνονται όμως και οι ίδιοι περιθωριοποιημένοι, έχουν χάσει το ηθικό τους εξαιτίας της εγκατάλειψης. Εκείνοι δίνουν τον αγώνα τους, το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς που είμαστε απ έξω. Οι ευθύνες είναι διαχρονικές, πολιτικές αλλά και κοινωνικές. Αφορούν και όλους μας τους πολίτες.

 

Γιάννα Μαρνελάκη ψυχοπαιδαγωγός - σύμβουλος οικογένειας

Επιβάλλεται να κλείσουν τα άσυλα

Τα άσυλα τα δημιουργεί η αντίληψη της κοινωνίας ότι κάθε διαφορετικό άτομο πρέπει να περιθωριοποιείται, γιατί η ίδια δεν αντέχει να το πλησιάσει και να το βοηθήσει. Τα άσυλα δημιουργήθηκαν για να «διευκολύνουν» τόσο την κοινωνία και το σύστημα όσο και τις οικογένειες από τις οποίες προέρχονταν τα άτομα που βρίσκονται σε αυτά. Πολλές φορές η οικογένεια προκαλεί πρόσθετα προβλήματα ψυχικής υγείας στα άτομα που παρουσιάζουν νοητικές, σωματικές και αισθητηριακές αναπηρίες.

Ακόμα πιο τραγικές είναι οι περιπτώσεις ατόμων που καταλήγουν σε ψυχιατρικά άσυλα, ενώ ήταν «φυσιολογικά», διότι η οικογένεια ήταν ανίκανη να αντεπεξέλθει στον ρόλο της (γονείς φυλακισμένοι, παιδιά, εξαρτημένοι από ουσίες, ανάπηροι κ.ά. κοινωνικές δυσκολίες). Σήμερα, με τον αγώνα των αναπηρικών κινημάτων διεθνώς, την εξέλιξη της ψυχιατρικής, της φαρμακοθεραπείας, της ψυχοθεραπείας, άλλων εξειδικευμένων θεραπειών και της ειδικής αγωγής, μπορούν και επιβάλλεται να κλείσουν τα άσυλα.

πηγή

 

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=5974895