Σχολείο και διαζύγιο

[ANF]

Ας τα πάρουμε απο την αρχή γιατί δεν προλαβάινω να γράφω και μπαίνω διαβάζω και βγαίνω, το 2007 χώρισα με τον πρώην σύζυγο και μένω με τα παιδιά σε άλλο σπίτι κλπ.

 

Εχουμε μείνει πολυ καλοί φίλοι βλέπει τα παιδιά όποτε θέλει και γενικά είναι μία πολυ πολυτισμένη κατάσταση, τόσο που οι δασκάλες δεν κατάλαβαν καμία απολύτως διαφορά στην συμπεριφορά των αγοριών, τους το ειπα εγω και νόμιζαν οτι τους κανω πλακα . Να συμπληρώσω οτι εχω δεχθεί πάρα πολλές φορές συγχαρητήρια από τις ψυχολογους του σχολείου και του παιδικού για τον τρόπο που το χεριστήκαμε και τα παιδιά είναι ανέγγιχτά από το γεγονός.

 

Και οι δύο ξέρουν την αλήθεια, οτι δηλαδή χωρίσαμε γιατί δεν γινόταν να μενουμε μαζί γιατί δεν ταιριάζαμε και υπήρχαν τσακωμοί κλπ και δεν έχουν κανενα απολυτως κομπλεξ ή πρόβλημα (βοηθάει και η ηλικία σε αυτο), σήμερα λοιπόν το πρωί στο σχολείο με πλησίασε μια φίλη του Νίκου και μου είπε κατα λέξη "ο Νίκος μου έιπε οτι χωρίσατε εσεις οι δυο" στην αρχή σοκαρίστηκα γιατί δεν περίμενα από ενα 6χρονο να μιλησει με τέτοιο τρόπο σε εναν ενήλικα, αλλα μετά την χάιδεψα στο κεφάλι και της ειπα "τι να κάνουμε συμβάινουν αυτα" και μου απάντησε "ναι αυτο ακριβώς ειπα και εγω στους γονείς μου"

 

Ρώτησα λοιπον τον Νίκο με τροπο τι ακριβως της είπε και μου απάντησε "ελα μωρε μαμά, οτι δεν ταιριάζατε και απλα εφυγε ο μπαμπας απο το σπίτι, να παω τωρα να παίξω"?

 

Από την μια πλευρα είδα ενα χαλαρό κοριστάκι και εναν Νικο πολυ χαλαρό, που πραγματικα με χαροποιεί πάρα πολυ γιατί δεν το βλεπει ως ταμπού και το εχει επεξεργαστεί μεσα του, από την άλλη όμως αναρωτιέμαι πόσο μπορεί ενα εξωγενής παράγοντας (πχ. συμμαθητής) να κομπλεξάρει ένα παιδί (ενω δεν είναι κομπλεξαρισμένο) και ποια πρέπει να είναι η δική μου αντίδρασή?

 

Θα ήθελα να μου απαντήσουν όσες μαμάδες είναι στην ίδια θέση με εμενα και ολες γενικά οι μαμάδες να πουν την αποψή τους.

 

Ευχαριστώ

[manoula]

Λοιπόν, θα σου πω την εμπειρία μου ως παιδί χωρισμένων γονιών.

Εμένα οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουνα πολύ μικρή, ελάχιστα τους θυμάμαι μαζί. Επιπλέον ο πατέρας μου ήταν κατα βάση άφαντος, ζούσε σε άλλη πόλη και ήταν και εξαφανισμένος γενικώς. Σκέψου ότι δεν ήξερα ούτε τί δουλειά κάνει. Τον έβλεπα ανά κάποια χρόνια για μερικές ώρες. Η μητέρα μου μου είχε μιλήσει ξεκάθαρα για το τί είχε συμβεί, γιατί χώρισαν και ποιες είναι οι αιτίες της κατάστασης αυτής. Επίσης υπήρχε ένας οικογενειακός περίγυρος που έκανε την απουσία του πατέρα ανεπαίσθητη. Πραγματικά δηλαδή δεν αισθανόμουν "παρατημένη", είχα αγάπη, ασφάλεια, δεν είχα εκτεθεί σε άσχημες καταστάσεις, ούτε άκουγα άσχημα λόγια για τον πατέρα μου. Με λίγα λόγια είχα στο μυαλό μου ότι η δική μας οικογένεια είναι αυτή που είναι, διαφέρει από τις άλλες αλλά αυτό είναι η δική μας πραγματικότητα που δεν με κάνει να μειονεκτώ σε κάτι.

Στο σχολείο και γενικά στις συναναστροφές μου με τα παίδιά δεν αντιμετώπισα πρόβλημα, υπήρξαν φάσεις που έπρεπε να απαντήσω σε ερωτήσεις, να εξηγήσω κάποια πράγματα, όμως δεν ένιωσα ποτέ άσχημα γι΄ αυτό.

Άσχημα με έκαναν να νιώσω κάποιοι δάσκαλοι και καθηγητές που σε δημόσιες συζητήσεις στην τάξη του τύπου "τί δουλειά κάνουν οι γονείς σας", παραξενεύονταν που δεν ήξερα τίποτα για τον πατέρα μου, ρωτούσαν να μάθουν επί τόπου πράγματα που βασικά δεν ήθελα να πώ μπροστά σε 30 άτομα και με κοιτούσαν πολλές φορές με λύπη. Αυτό πραγματικά με έκανε να νιώθω αμήχανα. Στη φάση αυτή η μητέρα μου μου μιλούσε ακόμη μία φορά για το γιατί, μου εξηγούσε ότι είμαστε μια χαρά απλά διαφορετικοί από την πλειοψηφία και γι΄ αυτό κάνει η κατάστασή μας εντύπωση και μου τόνιζε συνεχώς ότι δεν έχω λόγο να αισθάνομαι άσχημα γι΄ αυτό. Σε ακραίο σημείο έφτασε να έρθει να μιλήσει σε δασκάλα (σκάψου ότι τα διαζύγια πριν από 20+ χρόνια ήτα πολύ λιγότερα από σήμερα).

Για να μη γράψω κι άλλα, νομίζω από όσα γράφεις ότι έχιες βρει τον τρόπο να του μιλήσεις και να καταλάβει τί συμβαίνει οπότε και να προκύψει θέμα θα το συζητήσετε με τον ίδιο τρόπο που επικοινωνείτε μέχρι σήμερα και ότι πρόβλημα προκύψει θα αντιμετωπιστεί! Ένα ςπροβληματισμός είναι πολύ πιθανό να του δημιουργηθεί αλλά νομίζω ότι έχετε καλό κώδικα επικοινωνίας. Εξάλλου όταν δεν έχεις ο ίδιος πρόβλημα δύσκολα θα σου το δημιουργήσει άλλος, έτσι νομίζω τουλάχιστον...

[ANF]

Σε ευχαριστώ πάρα πολυ για την απάντηση, μαλλον με τους δικους μου φοβους παίζω...

 

Με ανακούφισες πάρα πολυ... ουφ...

[manoula]

Ε, γίνεται να είσαι μανούλα και να μην ανησυχείς;;Δε γίνεται

Πραγματικά εύχομαι να μην αντιμετωπίσετε προβλήματα τέτοιου είδους!

[ANF]

Άσχημα με έκαναν να νιώσω κάποιοι δάσκαλοι και καθηγητές που σε δημόσιες συζητήσεις στην τάξη του τύπου "τί δουλειά κάνουν οι γονείς σας", παραξενεύονταν που δεν ήξερα τίποτα για τον πατέρα μου, ρωτούσαν να μάθουν επί τόπου πράγματα που βασικά δεν ήθελα να πώ μπροστά σε 30 άτομα και με κοιτούσαν πολλές φορές με λύπη. Αυτό πραγματικά με έκανε να νιώθω αμήχανα...

 

Αυτό έχει ΕΥΤΥΧΩΣ! αλλάξει στις μέρες μας, οι εκπαιδευτικοί συναντούν πολλά παιδιά χωρισμένων γονιών και τα αντιμετωπίζουν ακριβώς οπως και τα αλλα (τουλάχιστον στο δικο μας σχολειο).

 

Πραγματικά πρέπει να "χτίσουμε" γερους χαρακτήρες στα παιδιά μας, να μην επηρεάζονται απο τους έξω... πράγμα πολυ δύσκολο...

[ANF]

Απορώ δεν υπάρχουν χωρισμένοι γονείς σε αυτο το φόρουμ?

[xara4]

Θα σου πω την δικια μου ιστορια.Λοιπον οπως εχω ξαναγραψει και οι δικοι μου οι γονεις χωρισαν οταν ημουν μικρη.Οι γονεις μου ειχαν αρκετα καλες σχεσεις μεταξυ τους.Η μαμα μου το ειχε χειριστει αρκετα καλα το θεμα και δεν ειχαμε προβλημα με τους γυρω μας.Το προβλημα αρχεισε για μενα οταν παντρευτηκε η μητερα μου.Αυτο που πιστευω εγω ειναι το πως θα χειριστεις εσυ το διαζυγιο και την σχεση σου με τον πρωην συζυγο σου θα επιρεασει τα παιδια σου .Και ως τωρα το πας καλα

[ANF]

Δηλαδή πιστεύεις οτι σε αυτή την ηλικία η επιρροή της οικογένειας είναι πιο δυνατή από τους συμμαθητές, σωστά κατάλαβα?

 

Ελπίζω να συνεχίσω να τα πηγαίνω "καλά" γιατί και για μενα εινια μια πρωτόγνωρη κατάσταση... αλλα έχω μιλήσει πάρα πολυ στα παιδιά και υπάρχει κοινή γραμμή και απο τον πρωην συζυγο και αυτο βοηθάει πάρα πολύ.

 

Συγνώμη που ρωτάω αλλα ο γάμος της μητέρας σου σε στεναχώρησε? θα την ήθελες ανύπαντρη?

[xara4]

Τοτε ναι στα 17.Ενιωσα μονη μου και της ξαναμιλησα στα 35.Αστα πικρη ιστορια

[elenik]

Εγω θα πω απλα ΜΠΡΑΒΟ και στους 2 σας που βοηθησατε να παρουν τοσο ομαλα τα παιδια την ολη εξελιξη. Σπανιο πολυ σπανιο και θελει 2 σωστους ΓΟΝΕΙΣ.

[ANF]

Ναι χρειάζεται προσπάθεια και συννενόηση και απο τις δύο πλευρές, αν ο ένας χτίζει και ο άλλος γκρεμίζει δεν γίνεται τίποτα!!!

 

Στην δική μας κατάσταση δεν μπλέχτηκαν τρίτοι άνθρωποι και γι αυτο δεν υπάρχει πικρία, απλά δεν ταιριάζαμε όπως χιλιάδες άλλοι άνθρωποι!!! ο στόχος είναι τα δικά μας λάθη να μην τα "πληρώσουν" τα παιδιά μας, γι αυτό χωρίσαμε για να μην ζουν τα παιδιά σε ένα κακό περιβάλλον και γι αυτό τώρα κάνουμε συντονισμένες κινήσεις για να ζουν τα παιδιά μας σαν όλα τα υπολοιπα παιδιά.

 

Δεν το παίζω καμία σπουδαία και όλα αυτά που γράφω τα κατάφερα μετά από λάθη και μεγάλη προσπάθεια, αλλα τώρα πλεον νομίζω ότι πάμε καλα

 

Και για την ιστορία, μου μίλησε μόνος του ο Νίκος με μία χαλαρώτητα για το συμβάν και μου είπε "εγώ, η Χριστίνα και αλλα παιδιά είμαστε στην ίδια κατάσταση" του λεω "δηλαδή"? "δηλαδή έχουμε δύο σπίτια και όλα τα δώρα διπλά" τι ωραία που τα σκέφτονται τα παιδιά

[Μαριλίνα]

Είμαι κι εγώ παιδί γονιών που χώρισαν όταν ήμουνα πολύ μικρή.

Οι γονείς μου τηρήσανε τυπικές σχέσεις και κανείς δεν ξαναπαντρεύτηκε.

έμενα με τον πατέρα μου και είχα και τη γιαγιά μου και τη θεία μου μαζί.

Το μόνο πρόβλημα που θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή ήταν ότι στην τάξη μου ήμουνα το μοναδικό παιδί με χωρισμένους γονείς.

Πλέον, αφού τα έχετε βρει με τον σύζυγο τόσο καλά, κι αφού τα παιδιά το έχουν πάρει τόσο καλά, να μην ανησυχείς για τίποτα. Ούτως ή άλλως, απ' τη στιγμή που δεν υπάρχει τρίτο πρόσωπο, είναι φυσικό να μην υπάρξουν πικρίες μεταξύ σας και να μην μπορούν πολλοί να κάνουνε... σχόλια!!

Συνέχισε έτσι!!

[ANF]

Το μόνο πρόβλημα που θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή ήταν ότι στην τάξη μου ήμουνα το μοναδικό παιδί με χωρισμένους γονείς.

 

Δεν ξέρω πόσο χρονών εισαι, αλλα μας φαντάζομαι στην ίδια ηλικία περίπου, πραγματικά τότε ήταν ελάχιστα τα παιδιάκια και μπορουσε άνετα μια τάξη να μην έχει κανένα παιδιάκι χωρισμένων γονιών... στην δική μου τάξη ήμουν η μόνη που είχε πεθάνει ο πατέρας της, αλλα δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερα προβληματα γιατί με βοήθησε πάρα πολυ η δασκάλα μου, που δεν με έφερε ποτέ σε δύσκολη θέση, με ερωτήσεις του τύπου "τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς σου" κλπ.

 

Φαντάζομαι οτι ήταν δύσκολα χρόνια για σένα, αλλα σίγουρα σε ωρίμασε σαν άνθρωπο.

 

Πλέον υπάρχουν πολλά παιδιά χωρισμένων γονιών, ομως κάπου θα βρεθεί ένα παιδί από κάποιον "κολλημένο" γονέα που θα κάνει ένα σχόλιο και αυτό φοβάμαι...

[ANF]

Τοτε ναι στα 17.Ενιωσα μονη μου και της ξαναμιλησα στα 35.Αστα πικρη ιστορια

 

Εύχομαι τώρα η σχέση σας να είναι δυνατή και να αναπληρώσετε το κενο.