Παραμύθια γραμμένα απο τα μέλη του φόρουμ

[angela]

Αγαπητοί μου φίλοι,

δημοσιεύω εδώ άλλο ένα από τα παραμύθια μου και ελπίζω να το απολαύσετε εσείς και τα παιδιά σας.

Καλή ανάγνωση!

 

 

Το ασημένιο κουταλάκι!

 

 

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη

Δώστης κλώτσο να γυρίσει παραμύθι να αρχινίσει!

 

 

Υπήρχε σε μια οικογένεια μια παράδοση:

Το κάθε νέο μέλος της να παίρνει σαν δώρο ένα ασημένιο κουταλάκι μόλις το μωρό έβγαζε το πρώτο του δοντάκι. Έτσι για το καλό, για να το ασημώσουν και να είναι όλα του τα δοντάκια πάντα γερά.

 

Τώρα το νέο μέλος ήταν ο Αργύρης, που το όνομά του σήμαινε αργυρός δηλαδή ασημένιος! Όλοι τώρα ήλπιζαν ότι ο Αργύρης από εδώ και μπρος θα ήταν διπλά τυχερός! Έκαναν μάλιστα και γιορτή για την επίσημη πια απονομή του ασημένιου κουταλιού με την σκαλιστή λουλουδάτη λαβή. Ήρθαν όλοι στην γιορτή, παππούδες, γιαγιάδες, θείοι και θείες, αλλά και όλα τα ξαδέλφια και ω!... ήτανε πολλοί! Tα ξαδέλφια ήταν όλα μεγαλύτερα και έτσι ξέρανε και αυτά ασημένιο κουταλάκι τι πάει να πει!

 

Τραπέζι στρώσανε πλούσιο με όλα τα καλά και έκατσε η οικογένεια για τη μεγάλη αυτή οικογενειακή γιορτή, στη μέση το κουταλάκι ακόμη μέσα στο κόκκινο βελούδινο κουτί, και είχε μεγάλη αγωνία να δει, Αργύρης τι πάει να πει!

Ο Παππούς Αργύρης ξεκίνησε να λέει στον μικρούλη Αργύρη, ότι τώρα είναι πια μεγάλος και θα έχει μια επίσημη θέση στο τραπέζι και του έδωσε στο χέρι το ασημένιο κουταλάκι να το περιεργαστεί.

 

Ο Αργύρης θαύμασε με τα έκπληκτα μικρά μπλε ματάκια του την αξιοθαύμαστη λουλουδάτη ασημένια του λαβή και ευθείς στο στοματάκι του τη βάζει για να τη γευτεί. Χειροκροτήματα και γέλια στο τραπέζι και σιδερένια τα δοντάκια του φώναζαν όλοι και έτσι άρχισε το φαγοπότι και η γιορτή.

 

Όταν τελείωσε η γιορτή, αργά το βράδυ δηλαδή, για ύπνο πήγε και αμέσως όνειρα γεμάτα χαρά είδε μέχρι το πρωί.

 

Η μαμά αφού καθάρισε μαζί με τον μπαμπά τα πιάτα συμμαζέψανε και όλα τα μαχαιροπήρουνα, το ασημένιο κουταλάκι στο συρτάρι βάλανε μαζί με τα υπόλοιπα κουτάλια και πιρούνια της γιορτής.

 

Τα φώτα κλείσανε, καληνύχτα είπανε και κοιμήθηκαν και εκείνοι κουρασμένοι, αλλά ευτυχισμένοι, μέχρι το πρωί.

 

Στο συρτάρι τώρα το ασημένιο κουταλάκι δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ανήσυχο ήταν και από την μεγάλη του χαρά που βγήκε έξω από το κουτί μετά από τόσο καιρό ήθελε με κάποιον να την μοιραστεί. Έτσι έσπρωξε τον διπλανό του που ήταν ένα καλογυαλισμένο πιρούνι και του είπε:

 

- «Ε, εσύ, είναι όμορφη μέσα σε αυτό το σπίτι η ζωή;»

 

- «Καλή; Για σένα ναι άσε μας εμάς!»

 

- «Δεν σε καταλαβαίνω, θα μου πεις; Γιατί εγώ δεν ξέρω, ήμουν πολύ καιρό μέσα σ΄ένα κουτί και σε αυτό το σπίτι δεν έχω ξαναμπεί»

 

- «Για σένα θα είναι πολύ καλή! Δεν είδες σήμερα, για σένα την κάνανε τη γιορτή. Εμάς μας φέρανε εδώ και αφού μας έπλυναν και μας γυάλισαν μας έβαλαν στο συρτάρι και μας χρησιμοποιούν μόνο στις γιορτές, δεν είμαστε εμείς τα καθημερινά τους. Άσε με όμως τώρα γιατί κουράστηκα και θέλω να κοιμηθώ.»

 

Το ασημένιο κουταλάκι δεν πολύ κατάλαβε τα λόγια του πιρουνιού .

 

- «Γιατί είμαι τυχερό αφού και εμένα εδώ με έβαλαν με τα καλά που θα βγαίνουν μόνο στις γιορτές! Εγώ κατάλαβα πως θα είμαι κάθε μέρα έξω μαζί με τον Αργύρη να τον ταΐζω αλλά και να παίξω!»

 

Βυθίστηκε στις σκέψεις του και αποκοιμήθηκε.

 

Το άλλο πρωί που ο Αργύρης το αβγό του ήταν να φάει, αμέσως η μαμά του έβγαλε το ασημένιο κουταλάκι από το συρτάρι και τον βοήθησε να φάει.

 

Χαρούμενο ήταν το ασημένιο κουταλάκι όταν πλυμένο και γυαλισμένο στο συρτάρι για ύπνο ξανάπαει.

 

- «Δεν με ξεχάσανε» είπε με δυνατή φωνή.

 

- «Μα φυσικά δε σε ξεχάσανε», είπε το καλογυαλισμένο πιρούνι τώρα που ήταν φρέσκο από τον πολύ τον ύπνο.

 

- «Εσένα σε αγαπούν ξεχωριστά, εδώ που σε φυλάνε δε θα σε μπερδέψουν με τα άλλα καθημερινά τους μαχαιροπήρουνα γιατί εσύ ανήκεις μόνο στον Αργύρη. Θα σε χρησιμοποιήσει πολλές φορές, κάθε μέρα και σε κάθε περίσταση, μέρα και νύχτα.

 

Θα σε χρησιμοποιήσει για να φάει, για να πάρει τα φάρμακά του, θα σε δαγκώνει όταν θα τον τρώνε τα ούλα του και θα βγάζει τα υπόλοιπα δοντάκια του, θα θέλει να σε κάνει κουπί για την χάρτινη βάρκα του, να σε κάνει καταπέλτη για να παίξει με τα λαχανικά του, αλλά και κρυφά θα σε βγάλει στην αυλή για να σκαλίζει μαζί σου το χώμα και να το γευτεί, γιατί έτσι μεγαλώνει ένα παιδί.»

 

- «Ω!... Kι όταν μεγαλώσει θα με πετάξει;»

 

«Θα σε αναζητήσει γιατί μόνο εσύ θα του δώσεις την ασφάλεια που ζητεί, ξέρεις είναι δύσκολο το πιρούνι να κουμαντάρεις, αλλά και η ώρα σου σαν έρθει και σε βάλει στο κουτί θα ξέρεις ότι ήσουν ο πιο χρήσιμος του φίλος.

Και αν είσαι τυχερός μπορεί σύντομα να τον ξαναδείς και να παίξεις με τον αδελφό του»

 

- «Α!... Αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Μου έδωσες μεγάλη χαρά. Σε ευχαριστώ, τώρα μπορώ ήσυχο να ξεκουραστώ γιατί η ώρα περνά και η φρουτόκρεμα θα έρθει μετά»

 

Έτσι ήσυχο και ευτυχισμένο το ασημένιο κουταλάκι το μέλλον του με τον Αργύρη του θαρρεί και κάνει μια ευχή:

 

Να είναι κάθε μέρα δίπλα στον Αργύρη και να χαίρετε μαζί του τη ζωή σε κάθε στιγμή, καλή είναι αυτή ή κακή!

 

Άλλωστε έτσι δεν κάνουν οι φίλοι;

 

 

 

Συγγραφέας - Επιμέλεια:

Αγγελική Παπασταύρου

[angela]

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

 

 

Κοιτάζοντας μια φωτογραφία ενός απλού δέντρου μέσα σε ένα δάσος πόσες άραγε ιστορίες θα μπορούσαν να αναπηδήσουν από τα βάθη ενός κουρασμένου μυαλού;

Πόσες διαμορφωμένες ιστορίες καθημερινής τρέλας θα μπορούσαν να αναγεννηθούν;

Πόσες σκέψεις, πόσοι ήχοι χαράς , λύπης , απελπισίας θα μπορούσαν να δημιουργηθούν κοιτώντας απλά μια εικόνα;

Πόσος πόνος και πόση απόρριψη χρειάζεται μια ψυχή για να οραματιστεί, να νοιώσει , να βιώσει τον πόνο και την χαρά;

Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις…!

 

Κι όμως κοιτώντας μια μέρα με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση μια απλή φωτογραφία σε ένα περιοδικό, που έτσι απλά απεικόνιζε ένα απλό δέντρο σε ένα απλό δάσος δίχως κάτι το ιδιαίτερο, μια ολόκληρη ιστορία που εξέφραζε όλα μου τα καθημερινά βιώματα και τα καθημερινά μου πλέον συναισθήματα, παραμόρφωσαν αυτή την απλή εικόνα, την ζωντάνεψαν, της έδωσαν μοναδική κίνηση, μοναδικούς ήχους και ένα μοναδικό νόημα!

 

Ήταν ένα πρωινό που είχαμε επιστρέψει από την καθημερινή μας βόλτα στην παιδική χαρά της γειτονιάς και είχαμε βιώσει πάλι για άλλη μια φορά την κακία του κόσμου, τον ρατσισμό για το διαφορετικό, την αγωνία για το πότε επιτέλους θα μπορέσουμε και εμείς να γίνουμε αποδεχτοί , πότε το μυαλό της κοινωνίας μας θα είναι έτοιμο να μας δει με τα μάτια της ψυχής, να μας νοιώσει και εμάς σαν αναπόσπαστο μέλος της και θα είναι έτοιμη να κοιτάξει και πέρα από το εξωτερικό περιτύλιγμα, να δει την ομορφιά και την αρτιμέλεια της δικής μας ιδιαίτερης ψυχής!

 

Αναρωτιόμουνα πότε ο κόσμος θα πάψει να είναι μικρόψυχος και κακός και πότε επιτέλους θα μάθει να μας δέχεται γιαυτό που είμαστε, όπως είμαστε δίχως όρους , όταν πήρα ένα περιοδικό στα χέρια μου έτσι μηχανικά γιατί αυτό βρέθηκε μπροστά μου και ήθελα να ηρεμήσω το ανήσυχο και επαναστατημένο πνεύμα μου.

Καθώς ξεφύλλιζα ήδη μερικές σελίδες με ανούσιο περιεχόμενο ξαφνικά στην επόμενη σελίδα το βλέμμα μου καθηλώθηκε πάνω σε μια φωτογραφία ενός δέντρου σε ένα δάσος. Τότε εντελώς ξαφνικά η απλή αυτή φωτογραφία άρχισε να παραμορφώνεται στα μάτια μου, να αποκτά κίνηση αλλά και ήχους.

Παρόλο που ξαφνιάστηκα δεν ήθελα να πάρω τα μάτια μου από την μαγική πια εικόνα που ζωντάνευε μπροστά μου και αφέθηκα στο να την θαυμάζω και να παρασύρομαι μέσα της ζώντας έτσι σαν απλός θεατής το παραμύθι…

 

Το δέντρο όλο και μεγάλωνε, φούντωνε και γέμιζε την εικόνα.

Σε αντίθεση το δάσος όλο και μίκρυνε και μίκραιναν τα δέντρα και έχαναν τα φύλλα τους την λεβεντιά τους και σκέβρωναν οι κορμοί τους και γίνονταν όλο και πιο καχεκτικά, έως ότου στο τέλος παραμορφώθηκαν τελείως.

 

Κάτι σε αυτό το δέντρο μου φαινόταν τόσο οικείο , ένοιωθα όμορφα και στοργικά όταν το κοίταζα και δεν έβλεπα σε αυτό τα φύλλα και τα κλαδιά του αλλά την ψυχή του. Ήταν σαν να έβλεπα το πρόσωπο ενός αγγέλου, το πρόσωπο του παιδιού μου, ήταν όμορφο συναίσθημα σας λέω , αχ πόσο με ηρεμούσε…

 

Στη βάση του κορμού του άρχισαν να δημιουργούνται οι φιγούρες ανθρώπων, μικρών παιδιών με τους γονείς τους, δασκάλες, άνθρωποι της πόλης, επιστήμονες με άσπρές στολές και γάντια .

 

Ακούγονταν και ήχοι στο δάσος, ήχοι από τα χιλιάδες πουλάκια, τα γέλια και οι φωνές από τα παιδιά του σχολείου που είχαν πάει εκεί για εκδρομή , ήχοι από τα αυτοκίνητα που έφερναν τους επιστήμονες για την έρευνα τους στο δέντρο , αλλά και από τους άλλους ανθρώπους που κοίταζαν, ( γιατί άραγε; ) , το πελώριο πια δέντρο που καμάρωνε για την λεβεντιά και ομορφιά του.

 

Όμως έτσι ξαφνικά άρχισε να παραμορφώνεται πάλι αυτή η γαλήνια εικόνα.

Σύννεφα πολλά μαζεύτηκαν πάνω από το πελώριο δέντρο, μα το υπόλοιπο δάσος εξακολουθούσε να το ραντίζει με φως ο ήλιος.

Κοιτώντας τώρα καλύτερα είδα ότι το δέντρο το κοιτούσαν οι άνθρωποι με πολύ κακία, επικράτησε πανικός και οι γονείς απομάκρυναν τα παιδιά τους κλείνοντας τους μάλιστα τα μάτια με τα χέρια για να μην βλέπουν πια το δέντρο. Οι δασκάλες απομάκρυναν γρήγορα τα παιδιά κοντά από το δέντρο και συνέχισαν την εκδρομή τους στο υπόλοιπο δάσος. Οι κάτοικοι της πόλης έφυγαν για τις δουλειές τους και οι επιστήμονες αφού πήραν τα δείγματα που ήθελαν εξαφανίστηκαν και αυτοί.

Όλοι απέφευγαν αυτό το δέντρο και προτιμούσαν τα υπόλοιπα γιατί αυτό απλά ήταν διαφορετικό, και αυτό τους τρόμαζε, τους φόβιζε, τους παραξένευε!

 

Ησυχία επικράτησε, ούτε τα πουλάκια ακούγονταν πια μιας και εκείνα εξαφανίστηκαν από το δέντρο και εκείνο πια έστεκε μόνο και θλιμμένο .

Ένοιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου γιατί ένοιωθα τον πόνο του την απορία του την μοναξιά του. Μου ήταν γνώριμο το συναίσθημα αυτό …

Ένα δάκρυ άρχισε να κυλά καυτό στο μάγουλό μου και σε λίγο άλλο ένα και άλλο, μαζί με έναν κόμπο που ανέβαινε στο λαιμό και ψέλλισα ένα «γιατί;».

 

Όμως η εικόνα πάλι παραμορφώθηκε και σκουπίζοντας τα δάκρυα μου παρατήρησα μια παιδική φιγούρα να ξεπροβάλλει από τον κορμό.

Δύο χεράκια να το αγκαλιάζουν, δύο χειλάκια να το φιλάνε και ένα χαμόγελο να του χαρίζεται απλόχερα .

Αυτή η παιδική αθώα ψυχούλα που είδε πέρα από το περιτύλιγμα, μέσα από την βιτρίνα, βαθύτερα μέσα στην καρδιά του , πιο πέρα από το σύνολο και το κατεστημένο , που ακόμη δεν γνώριζε τι πάει να πει κακία και φθόνος, του άπλωσε το χέρι, το δέχτηκε γιαυτό που ήταν και του πρόσφερε ότι πιο πολύτιμο είχε, δίχως αντάλλαγμα, την αγάπη .

 

Άραγε υπάρχει ελπίδα σκέφτηκα αμέσως και μέχρι να σκουπίσω ξανά το δάκρυ της χαράς πια που κύλησε αυτή τη φορά, κατάφερα να διαβάσω και την λεζάντα που έγραφε, έτσι απλά :

Το Δέντρο Της Ντροπής!!!

Μα μέσα στην καρδιά μου θα είναι για πάντα έτσι απλά :

Το Δέντρο Της Ελπίδας!!!

 

 

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους αυτούς που νοιώθουν ή είναι διαφορετικοί και το σύνολο δεν τους αποδέχεται!

 

Συγγραφέας

Παπασταύρου Δ.Αγγελική

 

[rosi]

Απλά, πρωτότυπα και συγκινητικά τα κείμενά σου, Αγγελική! Και με ωραία μηνύματα πάνω από όλα! Συνέχισε να γράφεις!

 

Φαντάσου τα τυπωμένα και με ωραία εικονογράφηση πόσο όμορφα θα ήταν! Κι αν δε σε ενδιαφέρει να τα εκδώσεις σκέψου τι σαβούρα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και ίσως αλλάξεις γνώμη...

[angela]

χαίρομαι που σας αρέσει!

Θα ήθελα πολύ να το δώ και με την εικονογράφηση που ήδη έχω σκεφτεί και ... ζωγραφίσει!!! το θέμα είναι ότι δεν ξέρω κανέναν για να το κάνει

Πιστεύω όμως ότι πολύ σύντομα θα δείτε μια αντιπροσωπευτική εικόνα για την ιστορία μου εδώ:

http://www.noesi.gr/node/1386

[rosi]

Συγνώμη, το δέντρο και το παιδάκι στο "νόηση" το έχεις ζωγραφίσει εσύ;

[angela]

καλό έτσι;;;

Την συγκεκριμένη εικόνα την βρήκα στο διαδίκτυο αργά χτες το βράδυ αφού είχα ήδη δημοσιεύσει την ιστορία και είναι ακριβώς αυτό που σκεφτόμουνα!!!

Αυτό που ζωγράφισα , σκιτσάρισα μάλλον εγώ, είναι ένα δάσος άσχημο ασπρόμαυρο σαν αυτά που βλέπουμε στα θρίλερ με ένα δέντρο καταπράσινο και όμορφο στο κέντρο! Δεν έχω όμως σκάνερ για να το περάσω και δεν ζωγραφίζω και τόσο καλά!

[rosi]

ψηφιακή φωτογραφική δεν έχεις;

[angela]

οχι μόνο ένα κινητό που δεν τραβάει και καλά και τώρα είναι για σερβις στον Γερμανό , κατάλαβα τι εννοείς , θα δω πως μπορώ να το κάνω!

[ΜΑΡΥ.Τ]

Να σου πω τι σκέφτομαι πολλές φορές βρε Αγγέλα???

Αν μεγαλώνοντας δεν καταφέρω να περάσω τα μηνύματα που θέλω στον γιο μου , θα του εκτυπώσω όλα αυτά που γράφεις και θα του τα δώσω να τα διαβάσει, είμαι σίγουρη ότι θα μιλήσουν στην καρδιά του…..

Αν μέχρι τότε τα έχεις εκδώσει και εικονογραφήσει ακόμα καλύτερα .

Οπότε έχεις σίγουρα τον πρώτο αγοραστή σου !

[elenik]

Εχεις χαρισμα. Μην το αφησεις στο θα. Καν το .

[angela]

Εχεις χαρισμα. Μην το αφησεις στο θα. Καν το .

 

αντε και το έχω το χάρισμα. άντε και έχω γράψει καμπόσα, άντε και θέλω να τα δω σε βιβλίο, ακόμη και σε εφημερίδα ή περιοδικό. τι πρέπει να κάνω και που να αποτανθώ;;;

Ξέρει κανείς;;;

[Νίκη]

angela μου άρεσε πολύ... Είναι ταλέντο αυτό... Και δεν πρέπει να πάει έτσι... Νομίζω μιλάς σε κάποιον εκδοτικό οίκο ?? Αν ξέρει κάποιος ας με διορθώσει

[rosi]

Γίνονται κατά καιρούς και διάφοροι διαγωνισμοί στους οποίους μπορείς να παίρνεις μέρος ... ποίησης ξέρω σίγουρα ότι γίνονται πολλοί κάθε χρόνο...

Δες εδώ http://www.elogos.gr/ και κυρίως εδώ: http://lesxi.elogos.gr/

Μπορείς να γραφτείς συνδρομήτρια και σε κάποιο λογοτεχνικό περιοδικό και φυσικά άρχισε να στέλνεις αντίτυπα στους εκδοτικούς οίκους... είμαι σίγουρη ότι όλο και κάποιος θα ενδιαφερθεί

[ΣΟΦΙΑ]

Συμφωνώ!!! Κυνηγησέ το!!!! Το αξίζεις... Κάθε φορά που διαβάζω παραμύθι στο Δημήτρη... Σκέφτομαι Α! ρε Αντζελα που ειναι τα ωραία σου παραμυθια...

[maria]

Αντζελα είναι πολύ όμορφα τα παραμύθια σου και σε ευχαριστούμε πολύ που τα μοιράζεσαι μαζί μας..

 

Και εγπω συμφωνώ να το κυνηγήσεις το θέμα γιατί τόσο όμορφε ιστορίες πρέπει να διαδωθούν και στο ευρύ κοινό!!

 

Συνέχισε την προσπάθεια σου. Υποστηρικτές θα έχεις εμάς!!

[angela]

Γίνονται κατά καιρούς και διάφοροι διαγωνισμοί στους οποίους μπορείς να παίρνεις μέρος ... ποίησης ξέρω σίγουρα ότι γίνονται πολλοί κάθε χρόνο...

Δες εδώ http://www.elogos.gr/ και κυρίως εδώ: http://lesxi.elogos.gr/

Μπορείς να γραφτείς συνδρομήτρια και σε κάποιο λογοτεχνικό περιοδικό και φυσικά άρχισε να στέλνεις αντίτυπα στους εκδοτικούς οίκους... είμαι σίγουρη ότι όλο και κάποιος θα ενδιαφερθεί

 

αυτό θα κάνω σήμερα κιόλας, να είστε όλοι καλά και άμα έχω νέα θα σας ενημερώσω!

[Νίκη]

Έχεις ένα τρελό τρελό ... ΦΑΝ ΚΛΑΜΠ

[BIZELI]

Αγγελική υπέροχα μπράβο σου!!!τώρα τα είδα!!!

[angela]

Το έβαλα!!!

http://www.elogos.gr/cs/forums/t/293.aspx

 

τώρα γράψτε μου και τα σχόλιά σας εκεί!!! (ψωνάρα!!!)

[ΜΑΡΥ.Τ]

Μπράβο Αγγέλα

Τώρα το είδα!!

Σε μας του φόρουμ θα μας δώσεις αυτόγραφα ε

[ΜΑΡΥ.Τ]

Το έβαλα!!!

http://www.elogos.gr/cs/forums/t/293.aspx

 

τώρα γράψτε μου και τα σχόλιά σας εκεί!!! (ψωνάρα!!!)

 

Δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γράφεις σχόλια στην συγκεκριμένη σελίδα!!

Να υποθέσω ότι φταίει η ώρα και το μυαλό μου υπολειτουγεί?

[IOKASTH]

αγγελικη με εχει συγκινησει ιδιαιτερα η προσωπικοτητα σου και ο αγωνας σου γενικοτερα..πραγματικα εχω συγκλονιστει απτον τροπο γραφης σου..γραφω απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου πολλα χρονια καθως ηταν και ειναι ο μονος τροπος να εκφρασω την διαφορετικοτητα μου εσωτερικα παντα...πιστευω ακραδαντα στο ταλεντο σου και πιστευω πως πρεπει να το κυνηγησεις το ονειρο...γραφω στο http://www.stixoi.gr και υπογραφω ως betty boop αν θελεις να δεις,πιστευω πως κι αυτο το σαιτ θα σε βοηθησει..περιμενω νεα σου..

[angela]

Το έβαλα!!!

http://www.elogos.gr/cs/forums/t/293.aspx

 

τώρα γράψτε μου και τα σχόλιά σας εκεί!!! (ψωνάρα!!!)

 

Δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γράφεις σχόλια στην συγκεκριμένη σελίδα!!

Να υποθέσω ότι φταίει η ώρα και το μυαλό μου υπολειτουγεί?

 

μπορείς να γράψεις σχόλια στο κάτω δεξί μέρος αν πατήσεις το "quick reply" !!!

Εεεε μόνο θετικά θα προτιμούσα στην αρχή, μην πυροβολείται τον συγγραφέαααα!!!

[angela]

αγγελικη με εχει συγκινησει ιδιαιτερα η προσωπικοτητα σου και ο αγωνας σου γενικοτερα..πραγματικα εχω συγκλονιστει απτον τροπο γραφης σου..γραφω απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου πολλα χρονια καθως ηταν και ειναι ο μονος τροπος να εκφρασω την διαφορετικοτητα μου εσωτερικα παντα...πιστευω ακραδαντα στο ταλεντο σου και πιστευω πως πρεπει να το κυνηγησεις το ονειρο...γραφω στο http://www.stixoi.gr και υπογραφω ως betty boop αν θελεις να δεις,πιστευω πως κι αυτο το σαιτ θα σε βοηθησει..περιμενω νεα σου..

 

και σε αυτό γράφτηκα σήμερα...βρε έχω χάσει τον λογαρισμό πια...με το ψευδώνυμο angelapapa!

http://stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&sort=date&order=desc&poet_id=18102

Μόνο που απότι είδα είναι μόνο για τραγούδια και ποιήματα και σε αυτό τον τομέα υστερώ λίγο! Εβαλα τα δύο καλά που έχω γραψει και τώρα θα πρέπει να βρώ το χρόνο να διαβάσω πρώτα τα δικά σου IOKASTH και μετά ενός Ηλια που μου απάντησε, ντροπή

[angela]

Εχουμε νεώτερα και σε αυτό το θέμα δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό της αναπηρίας disabled οι 2 ιστορίες μου , θα τις βρείτε και ηλεκτρονικά εδώ:

http://www.disabled.gr/lib/?p=12886#more-12886

http://www.disabled.gr/lib/?p=12885

 

Αντε σκόρδα όλα καλά μας πάνε!