Σημειώστε εδώ την εμπειρία σας (μωράκια στην θερμοκοιτίδα)

[marilina]

ΚΑΙ ΓΩ ΓΕΝΝΗΣΑ ΠΡΟΩΡΑ ΔΙΔΥΜΑΚΙΑ ΣΤΙΣ 34 Κ 3 ΜΕΡΕΣ. ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΔΥ ΜΕΙΝΑΝΕ ΣΤΟ ΔΙΑΧΥΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΛΟΓΩ ΠΡΟΩΡΩΝ ΣΥΣΠΑΣΕΩΝ(ΑΠΟ ΤΟΝ 5 ΜΗΝΑ) ΕΙΧΑΜΕ ΦΡΟΝΤΙΣΕΙ ΚΑΙ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ 3 ΔΟΣΕΙΣ ΕΝΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΝΕΥΜΟΝΑΚΙΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΩΝ. ΤΟΝ ΜΠΕΜΠΗ ΤΟΝ ΠΗΡΑ ΚΑΤΕΥΕΘΕΙΑΝ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΕΝΩ Η ΜΠΕΜΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ 2 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΣΤΗΝ ΜΕΝΝ ΤΟΥ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΒΑΡΟΣ. ΓΕΝΙΚΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΗΤΑΝ ΑΥΣΤΗΡΑ, ΜΕ ΑΥΣΤΗΡΟ ΩΡΑΡΙΟ ΕΠΙΣΚΕΨΕΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΜΑΜΑ Κ ΜΠΑΜΠΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΤΑΝ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΚΑΤΙ ΑΣΧΗΜΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗΤΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΕΜΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΑΣ ΦΕΡΘΗΚΑΝ ΑΨΟΓΑ. ΑΠΟ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΜΕΧΡΙ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ. ΕΜΕΙΣ ΒΕΒΑΙΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΛΑΦΡΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ..

[akrida]

Γέννησα και εγώ πρόωρα λόγω θρομβοφιλίας.32w+6d η μικρούλα μου ήταν μόλις 1.350 γραμμάρια.'Εμεινε στην θερμοκοιτίδα ενάμιση μήνα.Είναι φρικτό να γεννάς και να μην μπορείς να αγκαλιάσεις το παιδί σου,να το επισκέπτεσαι κάθε μέρα και να μην ξέρεις αν θα το βρεις με σωληνάκια ή χωρίς.Τέλος πάντων έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που γέννησα , η κορούλα μου είναι μία χαρά -εκτός από ένα μικρό φύσημα στην καρδιά- αλλά εγώ ακόμα δεν έχω ξεχάσει εκείνες τις μέρες.Οι περισσότεροι παιδίατροι από την μονάδα της ΜΕΝΝ του Ιασώ ήταν εντάξει αλλά ήτανε και δυο-τρεις που ήταν για κλωτσιές.Κανένας γονιός να μην μπαίνει εκεί μέσα..

[Ανδρομέδα]

εμεις γεννησαμε 24w και 6d γιατι ειχαμε ηλιθιο γιατρο και η μπεμπα μας διασωληνωθηκε στα πρωτα δευτερολεπτα της ζωης της... βγηκε 820γρ και 38 εκατοστα [αρκετα ψηλη] και φυσικα ειμαστε ακομα μεσα... ο δρομος στην μενν ειναι μακρυς και εχουμε μερες που τρεμουμε και αλλες που λεμε δοξα το θεο που τα καταφερνει... αυτο που εχω να πω εγω για τη μοναδα σε γονεις που περνανε τα ιδια με μενα ειναι να μην ακουνε ολες τις βλακειες που λενε οι γιατροι [τα λενε καπως χειροτερα για να φυλαξουν τον εαυτο τους αν παει κατι στραβα] και επισης πως ασφαλης οτι ολα πανε καλα θα νιωσετε μονο οταν ερθει η ωρα να πατε σπιτι... εκει μεσα ειμαστε μονο ενα μηνα και ηδη ειδαμε πολλα... κουραγιο σε ολους μας

[akrida]

Ανδρομέδα γεννήσαμε την ίδια σχεδόν μέρα με διαφορά χρόνου.Εγώ στις 28 Μαίου.Τελικά την πήραμε στα μέσα Ιουλίου.Αυτό που με βοηθούσε αφάνταστα ήταν οι φωτογραφίες του πριν και μετά που ήταν αναρτημένες στον διάδρομο της ΜΕΝΝ.Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να το πάρεις σύντομα κοντά σου και όσο μπορείς να χαϊδεύεις το μωράκι σου και να του μιλάς.Εγώ φοβόμουν στην αρχή να το χαϊδεύω μήπως το κολλήσω κάτι, αλλά διάβασα κάπου ότι ακόμα και τόσο μικρά καταλαβαίνουν τα πάντα..

[mariazei]

Το δικο μου προωρακι γεννηθηκε 32+2 στισ 27/12/2009.Ακομη πιστευω πως για οτι τραβηξε το μωρακι μου κ εγω εφταιξε ο γιατρος που ειχα τοτε.Εμεινε στη ΜΕΝ του Παπαγεωργιου 1 μηνα περιπου.Ο χειροτερος μηνας της ζωης μου.Οι γιατροι εκει μεσα ηταν μια χαρα, αυτες που ειχαν "προβλημα" ηταν οι νοσηλευτριες που προσεχαν τα μωρα.Συμπεριφεροντουσαν σα να ηταν καποιες εκει μεσα, δεν μιλουσαν καθολου ευγενικα, ηταν ψυχρες, κρυες και γενικως αντιπαθητικες.Εαν εβαζαν τον εαυτο τους στη θεση μας ισως αλλαζαν καπως αυτην την υπεροπτικη συμπεριφορα.Ακομη δεν εχω σβησει τιποτα απο ολες εκεινες τις μερες.Το μωρακι μου βεβαια ειναι μια χαρα κ μας τρελαινει!!!

[xara1]

Η μικρή μας γεννήθηκε στην 36 εβδομάδα στο ΙΑΣΩ. Οι γιατροί θεώρούν τα παιδιά αυτής της βδομάδας ως πρόωρα και η μικρή αν και γεννήθηκε 3300 την βάλαν στην ΜΕΝΝ για παρακολούθηση. Πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μπήκε. Πριν 3 χρόνια γέννησα το γίο μου ακριβώς την ίδια βδομάδα με λιγότερα κιλά (2600) και δεν χρειάστηκε να μπει στη ΜΕΝΝ. Η εμπειρία μου με τη ΜΕΝΝ είναι μια από της χειρότερες. Την πρώτη μέρα που γέννησα θεώρησα ότι η μικρή είναι στον όροφο και περίμενα να μου τη φέρουν. Περίμενα, περίμενα τίποτα. Είμουν και μόνη στο δωμάτιο (ο άντρας μου έλειπε) και όταν ρώτησα μία νοσοκόμα το μόνο που μου είπαν ήταν να περιμένω τη γυναικολόγο μου. Με τα χίλια ζόρια μαθάινω ότι η μικρή είναι στη ΜΕΝΝ και όταν παίρνω τηλ ένας "γιατρός" ( ο θεός να τον κάνει γιατρό) μου λέει να πω στον άντρα μου να κατέβει για να του μιλήσει. Όπως καταλαβαίνετε τα έπαιξα τελείως. Εγώ δεν είχα ακόμη καταφέρω να σηκώθώ και ενώ του λέω ότι ο άντρας μου λείπει και θα αργήσει αυτός με απότομο ύφος μου λέει ότι θα μίλήσει μόνο στον άντρα μου. Το θέμα είναι ότι η μικρή δεν είχε τίποτα. Δουλεύω σε φαρμακευτική εταιρεία και έβαλα δικό μου άτομο να μάθει για ποιο λόγο μπήκε η μικρή στη ΜΕΝΝ. Ο ίδιος γιατρός απάντησε στο συνάδελφο μου ότι η μικρή δεν έιχε τίποτα αλλά επειδή το τελευταίο καιρό έχουν ρίξει τις τιμές βρήκαν άλλο νόμιμο μέσο να μαζέψουν λεφτά. Σε εμάς ο ίδιος γιατρός έλεγε ότι την παρακολουθούν να δουν αν θα φαει. Και στο παιδί μέχρι την τρίτη μέρα δεν είχαν κάνει προσπάθεια να το ταίσουν. Του είχαν βάλει μια πιπίλα και μου λέγαν ότι όταν θα τη δούν να προσπαθεί να " φάει " τα χεράκια της τότε θα κάνουν την προσπάθεια. Για να μην σας κουράζω με τις φωνες μας, τις απειλές μας και μετά από άπειρα τηλεφωνήματα του δικού μας παιδιάτρου τελίκα της δώσαν να φάει και άμεσως την βγάλαν και την βάλαν στην απλή παρακολούθηση. Η μικρή φυσικά έτρωγε παρα πολύ. Μια νοσοκομά ( να είναι καλά η κοπέλα) μας είπε ότι έτρωγε 50 γρ σε κάθε γεύμα. Τελικά τη μικρή την βγάλαμε με δικής μας ευθυνη μία μέρα αφότου βγήκα εγώ από το νοσοκομείο. Και αυτό γιατί όταν πήγαμε να την δούμε στο επισκεπτήριο η παιδιάτρος με ένα ύφος μας λέει ότι η μικρή παεί καλά και παρακολουθουν πως τα παέι με το γάλα. Ο άντρας μου τσατίζεται γιατί τα ίδια μας λέγαν όλες τις ημέρες και την ρωτάει " πόσο τρώει η μικρή και πόσα κιλά είναι" Και αυτή μας απαντάει" ε τρωέι απλα το παρακολουθούμε" . Εκείνη τη στιγμή απαιτήσαμε να μας πει συγκεκριμένα τι τρώει ανα πόσες ώρες και όταν ενημερωθήκαμε και μετά από επικοινωνία με το δικός μας παιδιάτρο τους ανακοινωσαμε ότι την πάιρνουμε. Φυσικά δεν τους άρεσε καθόλου και το δείξαν. Αλλα δεν αντέξαμε την κοροιδια άλλου. Θέλαν να την κρατήσουν σύνολο μια βδομάδα. Η μικρή είναι τώρα μια χαρά και πάρα πολύ λαίμαργη. Εγώ αυτό που θέλω να σας πω είναι να το ψάχνετε το θέμα όσο περισσότερο μπορείτε. Τα μεγάλα νοσοκομεία προσπάθούν από παντού να μαζέψουν χρήματα. Προσέχτε. Εγώ στερήθηκα τη μικρή τις πρώτες μέρες ...Να απαιτείται να μάθετε τα πάντα ακόμα και αν δεν σας ενημερώνουν!!!

[katerina23]

Η μικρή μας γεννήθηκε στην 36 εβδομάδα στο ΙΑΣΩ. Οι γιατροί θεώρούν τα παιδιά αυτής της βδομάδας ως πρόωρα και η μικρή αν και γεννήθηκε 3300 την βάλαν στην ΜΕΝΝ για παρακολούθηση. Πραγματικά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί μπήκε. Πριν 3 χρόνια γέννησα το γίο μου ακριβώς την ίδια βδομάδα με λιγότερα κιλά (2600) και δεν χρειάστηκε να μπει στη ΜΕΝΝ. Η εμπειρία μου με τη ΜΕΝΝ είναι μια από της χειρότερες. Την πρώτη μέρα που γέννησα θεώρησα ότι η μικρή είναι στον όροφο και περίμενα να μου τη φέρουν. Περίμενα, περίμενα τίποτα. Είμουν και μόνη στο δωμάτιο (ο άντρας μου έλειπε) και όταν ρώτησα μία νοσοκόμα το μόνο που μου είπαν ήταν να περιμένω τη γυναικολόγο μου. Με τα χίλια ζόρια μαθάινω ότι η μικρή είναι στη ΜΕΝΝ και όταν παίρνω τηλ ένας "γιατρός" ( ο θεός να τον κάνει γιατρό) μου λέει να πω στον άντρα μου να κατέβει για να του μιλήσει. Όπως καταλαβαίνετε τα έπαιξα τελείως. Εγώ δεν είχα ακόμη καταφέρω να σηκώθώ και ενώ του λέω ότι ο άντρας μου λείπει και θα αργήσει αυτός με απότομο ύφος μου λέει ότι θα μίλήσει μόνο στον άντρα μου. Το θέμα είναι ότι η μικρή δεν είχε τίποτα. Δουλεύω σε φαρμακευτική εταιρεία και έβαλα δικό μου άτομο να μάθει για ποιο λόγο μπήκε η μικρή στη ΜΕΝΝ. Ο ίδιος γιατρός απάντησε στο συνάδελφο μου ότι η μικρή δεν έιχε τίποτα αλλά επειδή το τελευταίο καιρό έχουν ρίξει τις τιμές βρήκαν άλλο νόμιμο μέσο να μαζέψουν λεφτά. Σε εμάς ο ίδιος γιατρός έλεγε ότι την παρακολουθούν να δουν αν θα φαει. Και στο παιδί μέχρι την τρίτη μέρα δεν είχαν κάνει προσπάθεια να το ταίσουν. Του είχαν βάλει μια πιπίλα και μου λέγαν ότι όταν θα τη δούν να προσπαθεί να " φάει " τα χεράκια της τότε θα κάνουν την προσπάθεια. Για να μην σας κουράζω με τις φωνες μας, τις απειλές μας και μετά από άπειρα τηλεφωνήματα του δικού μας παιδιάτρου τελίκα της δώσαν να φάει και άμεσως την βγάλαν και την βάλαν στην απλή παρακολούθηση. Η μικρή φυσικά έτρωγε παρα πολύ. Μια νοσοκομά ( να είναι καλά η κοπέλα) μας είπε ότι έτρωγε 50 γρ σε κάθε γεύμα. Τελικά τη μικρή την βγάλαμε με δικής μας ευθυνη μία μέρα αφότου βγήκα εγώ από το νοσοκομείο. Και αυτό γιατί όταν πήγαμε να την δούμε στο επισκεπτήριο η παιδιάτρος με ένα ύφος μας λέει ότι η μικρή παεί καλά και παρακολουθουν πως τα παέι με το γάλα. Ο άντρας μου τσατίζεται γιατί τα ίδια μας λέγαν όλες τις ημέρες και την ρωτάει " πόσο τρώει η μικρή και πόσα κιλά είναι" Και αυτή μας απαντάει" ε τρωέι απλα το παρακολουθούμε" . Εκείνη τη στιγμή απαιτήσαμε να μας πει συγκεκριμένα τι τρώει ανα πόσες ώρες και όταν ενημερωθήκαμε και μετά από επικοινωνία με το δικός μας παιδιάτρο τους ανακοινωσαμε ότι την πάιρνουμε. Φυσικά δεν τους άρεσε καθόλου και το δείξαν. Αλλα δεν αντέξαμε την κοροιδια άλλου. Θέλαν να την κρατήσουν σύνολο μια βδομάδα. Η μικρή είναι τώρα μια χαρά και πάρα πολύ λαίμαργη. Εγώ αυτό που θέλω να σας πω είναι να το ψάχνετε το θέμα όσο περισσότερο μπορείτε. Τα μεγάλα νοσοκομεία προσπάθούν από παντού να μαζέψουν χρήματα. Προσέχτε. Εγώ στερήθηκα τη μικρή τις πρώτες μέρες ...Να απαιτείται να μάθετε τα πάντα ακόμα και αν δεν σας ενημερώνουν!!!

 

Ακριβως τα ιδια εζησα και εγω η μικρη 36 εβδομαδων 2.700 χωρις κανενα αλλο προβλημα. Το λαθος στην δικη μας περιπτωση ειναι οτι δεν καναμε φασαρια και την αφησαμε να μεινει μεσα 8 μερες , 8 εφιαλτικες μερες για εμενα και την μικρη που στερηθηκε την αγκαλια της μαμας της , 8 μερες που καθε μερα την εβλεπα μελανιασμενη και σε αλλο σημειο απο τα τρυπηματα γιατι οπως μου ελεγαν ηταν ζωηρη και πεταγε τους ορους , κι εμενα 3 μερες αταιστο να κλαιει συνεχεια και να την μπουκωνουν με πιπιλες, και τι παραξενο την πρωτη φορα που την ταισα στην παρακολουθηση η μικρη ηπιε 70 μλ με την μια χωρις να κουραστει ουτε λεπτο. Τελικα τηνπηραμε και το κοριτσακι μας ειναι μια χαρα ειναι 5,5 μηνων και 8 κιλα με φοβερη αναπτυξη, το κακο ομως που μας εκαναν εκει μεσα , οι 8 μερες που ζησαμε η μια μακρυα απο την αλλη δεν θα αλλαξουν ποτε. Μακαρι να ηξερα ενα τροπο να τους κυνηγησω, να μαθουν ολες οι μελλουσες μανουλες τι εστι Ιασω γιατι για εκεινους μπορει να ειμαστε 300 ευρω την ημερα ομως για εμενα το τρυπημενο και βασανισμενο παιδι μεσα στην θερμοκοιτιδα ητανε τομωρο μου.

[my_Kelly]

Η μικρή μου γεννήθηκε 35+4 εβδομάδες με καισαρική. Λόγω του ότι είχα παρουσιάσει διαβήτη κύησης γνώριζα από πριν πως θα έμπαινε για ένα εικοσιτετράωρο στην παρακολούθηση. Τελικά το μωρό μου έμεινε στην "παρακολούθηση" τις 3 από τις 4 βραδιές που έμεινα στο Μητέρα, χωρίς να έχει απολύτως τίποτα από ό,τι κατάλαβα. Το παιδί μου το έβλεπα στα επισκεπτήρια και ήταν απολύτως καλά. Μου έλειπε φοβερά, έβλεπα τις διπλανές μου στο δωμάτιο να ταϊζουν τα μωράκια τους και για να μην τρελαθώ έφευγα και περπατούσα στους διαδρόμους ξημερώματα..παρόλο που πονούσα από την καισαιρκή.

Τελικά κατάλαβα πως την κράτησαν μέσα για τα λεφτά, αυτά που έτσι κι αλλιώς θα τα πάρεις πίσω από το ΙΚΑ απότε σου λέει "γιατί να μην το κάνουμε?" Όταν "ξύπνησα" κι εγώ λοιπόν και άρχισα να απαιτώ έντονα να βγει το παιδί μου, η αρχιπαιδίατρος εκει πέρα τσαντίστηκε και μας είπε "τι θα γίνει μ'εσάς όλο ρωτάτε, κι εσείς και η μαία σας και ο γυναικολόγος σας". Μα το θεό, μου ήρθε να την πλακώσω στα χαστούκια..

Τελικά την έφεραν στον όροφό μου την τελευταία βραδιά.

 

Αυτοί κέρδισαν κάποια λίγα λεφτά παραπάνω αλλά εγώ έχασα τις πρώτες μέρες του παιδιού μου, δεν κατάφερα ποτέ να θηλάσω γιατί δεν την είχα για να την βάλω στο στήθος μου και το μωρό μου ένιωσε τη μοναξιά από τις πρώτες ώρες της ζωής της. Για πείτε μου, πόσο κοστίζει αυτό?????

[xara1]

Φαντάζεστε πόσο λεφτά έχουν φαγωθεί από το ΙΚΑ με αυτό το τρόπο? Οκ εμείς θα τα πάρουμε πίσω αλλά με αυτό το τρόπο ξεζουμίζουν έναν οργανισμό. Οι παραπάνω κοπέλες έχουν δίκιο. Όταν όλες είχαν τα μωρά τους δίπλα εμείς τα βλέπαμε πίσω από ένα γυαλί αντιμετωπίζοντας τις ειρωνίες των γιατρών. Μας στέρησαν τις πρώτες μέρες. Θα το πω ξανά. Να απαιτείται πάντα να μάθετε όλες τις λεπτομέρειες για τα μωρά σας. Από το πόσο πίνει έως και ακόμα και το όνομα του γιατρού που το παρακολουθεί. Εμένα δεν θέλανε καν να μου πουν το όνομα τους. Πρέπει να σταματήσει αυτή η κοροιδιία πια. Φυσικά υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος που κάποιο μωράκι θα χρειαστεί να μπει στη ΜΕΝΝ. Άλλο το ένα και άλλο η κοροιδία και όλα για τα χρήματα.

[mitsi1]

Απαραδεκτα ολα αυτα που διαβαζω...Να υποβαλουν τις μανουλες σε μια τετοια ψυχοφθορα διαδικασια, οπως ειναι αυτη της μενν, την οποια εζησα για 25 μερες, ειναι απλα φρικτο...θελουν ξυλο κατι τετοιοι ανθρωποι!!!!!!!!!!!!!

[lineal]

Καλησπερα,

η δικη μου ιστορια δεν εχει τελειωσει,αλλα κοντευει και ευχομαι την επομενη εβδομαδα να εχω το μωρακι μου αγκαλια.

Γέννησα στις 9/7/10 στο νοσοκομειο σερρων με καισαρικη κανοντας ραχιαια.

Στις 10 και 10 βγηκε ο μπομπιρας και αμεσως ακουσα το κλαματακι του.

Οι μαιες ηταν πολυ καλες,υποστηρικτικες και με βοηθησαν με το χιουμορ τους να μη χασω τη ψυχραιμια μου ουτε στιγμη.

Αφου με πηγαν στο δωματιο μου στις 11.30 περιπου,περιμεναμε ολοι μας τον μπεμπη,ομως η οικογενεια προλαβε και τον ειδε αφου μολις γεννησα η μαια τον εβγαλε να τον δουν.

Η ωρα ομως περνουσε και το μωρο δε μου το φερναν και μενα με ζωναν τα φιδια.

Καταλαβα οτι κατι τρεχει και παρακαλουσα τους παντες να πανε να ρωτησουν,ομως αυτοι με λεγαν οτι επειδη ειναι παρασκευη μαλλον οι μαιες θα χουν κι αλλες δουλειες και γιαυτο αργησαν-αυτα με τα λεγαν οι συγγενεις μου

Η ωρα πηγε 2 το μεσημερι,καμμια ενημερωση,αφου η προισταμενη-κατα τα λεγομενα του αντρος μου ελεγε οτι οπου να ναι θα το φερουν.

Με τα πολλα και μαλλον στη τυχη ενημερωσαν τον αντρα μου απο το τμημα παιδιατρικης οτι το παιδι ειχε προβλημα με την αναπνοη του και μπηκε θερμοκοιτιδα και το βραδυ ή αυριο θα μου το φερουν.

Ολα καλα,μπορουσαμε να περιμενουμε μια μερα.

Οι συγγενεις φυγανε,η συνοδος μου εφυγε,αφου ενιωθα μια χαρα-ευτυχως δε πονουσα καθολου και ετσι περασε το βραδυ.

Την αλλη μερα κι ενω περιμενα απο ωρα σε ωρα το παιδι,ερχεται ενας παιδιατρος,φοβισμενος και μαγκωμενος.Ηρθε σταθηκε μπροστα μου,με κοιταει,τον κοιταω και με λεει:"Ειμαι ο παιδιατρος"

εγω:"ναι;"

"το παιδι θα παει στο Ιπποκρατειο" μου λεει

και γω εμεινα σεκος.

"Ποτε θα παει;"

"Σε καμμια ωρα με το ασθενοφορο,αν θελει ο αντρας σας να παει πιο μπροστα με το αμαξι εκει"

"Μπορω να το δω;" ρωταω και μου απαντησε πως ναι.

Περιμενα ομως τον αντρα μου γιατι ειχα και τον καθετηρα,φορουσα και κεινη την τεραστια πανα και οσο να ναι χρειαζομουν βοηθεια.

Ο αντρας μου, πριν προλαβω να του πω τι συνεβη, συναντησε τον ιδιο τον παιδιατρο απ εξω και του ειπε πως του εχει καλα νεα.

"Τι νεα;"ρωταει ολο χαρα ο αντρας μου

"Το παιδι θα παει στο Ιπποκρατειο"

Σεκος και ο αντρας μου.

Ερχεται και παμε μαζι να δουμε το μωρο.Εκει εγω κλαμα,οι μαιες ή νοσοκομες-δε ξερω τι ηταν-αμιλητες να μη ξερουν τι να με πουν,λες και δεν ηξεραν τι τρεχει και τι θα γινει με το μωρο και να μη τα πολυλογω ειδα λιγο τον μπεμπη μου και ξαναπηγα στο δωματιο,οπου τυχαια ηταν ενας αλλος παιδιατρος,που ενημερωνε την διπλανη μου για το μωρο της και εδινε οδηγιες για διαφορα.

Ρωτησα και αυτον και με ειπε οτι καλυτερα να παει το παιδι Ιπποκρατειο,γιατι εδω-στο νοσοκομειο σερρων-δεν υπαρχει πολυ προσωπικο και πως τις προαλλες ενα παιδι στη θερμοκοιτιδα εκανε εμετο και δε το ειδε κανεις και παραλιγο να κανει αναρροφηση.Και πως το παιδι μου δεν εχει και τπτ αλλα καλυτερα στο Ιπποκρατειο.Αυτο με ησυχασε για λιγο.

Εν τω μεταξυ η κοπελα διπλα μου χαρακτηρισε τον πρωτο παιδιατρο που με ειπε τα νεα για το Ιπποκρατειο απαραδεκτο ετσι οπως μου το ειπε.Το ιδιο πιστευω και γω.

Επειδη τον γιατρο μου,που με ξεγεννησε σαββατοκυριακο ηταν απιθανο να τον δω,πηρα τηλ τη γυναικολογο μου που ειχα απ εξω και με καθησυχασε οτι αυτο ειναι κατι που συμβαινει και πιθανως να ειναι απο το διαβητη που ειχα.Λανθανοντας διαβητης παρακαλω.

Πηρα και την εξωτερικη ενδοκρινολογο και με καθησυχασε κι αυτη.Μου ειπε οτι δεν ειναι κατι που δε συμβαινει,να μη στεναχωριεμαι και το μωρο θα ειναι καλα σε λιγες μερες.Να ναι καλα οι γυναικες.Με καθησυχασαν,γιατι απο το νοσοκομειο δε πηρα μια πληροφορηση του τι συμβαινει.

Το μωρο το πηγαν Ιπποκρατειο,ειχε μασκουλα που επαιρνε ανασα και την επομενη μερα,κυριακη,με ειπαν οτι διασωληνωθηκε.

Παγωσα οταν το μαθα.

Εδω να αναφερω οτι ο αντρας μου μου αποκρυψε το γεγονος οτι στο Ιπποκρατειο του ειπαν για το ενδεχομενο διασωληνωσης για να μη στεναχωρηθω,ομως κακως εκανε οπως του ειπα,γιατι μετα οταν μου το πληροφορησαν νομιζα οτι παει χειροτερα.

Τελος παντων μη ξεροντας τι να κανω,πηρα μια φιλη τηλεφωνο που ο αφελφος της σπουδασε ιατρικη παιδιατρικη.Το παιδι με εξηγησε οτι δεν ειναι κατι ανησυχητικο και σε λιγες μερες μαλλον θα ειναι καλα.Επισης η φιλη μου ειχε γνωστο στο Ιπποκρατειο που ομως δυστυχως ελειπε σε διακοπες,ομως με ειπε οτι θα κοιταζε τι μπορουσε να κανει.Ολα αυτα με δωσαν κουραγιο.

Εν τω μεταξυ οι επισκεψεις απο φιλους και συγγενεις στο νοσοκομειο ηταν για μενα επιπονες,δεν ηθελα ΚΑΝΕΝΑΝ,ομως τι να γινει δε μπορουσα να τους διωξω,ετσι φορουσα το χαμογελο μου και μαλλον εγω τους εδινα κουραγιο

Τη δευτερα η φιλη μου με πηρε τηλ.και με ειπε οτι ο γνωστος της στο Ιπποκρατειο της ειπε οτι το παιδι ειναι καλα,απλα του ελειπες ενας παραγοντας ( τον οποιο αναπληρωσαν στο Ιπποκρατειο,οτι θα βγει απο την εντατικη και θα τον εχω συντομα.

Μονο που δε χορεψα οταν το ακουσα.

Προς το μεσημερι ειδα να περναει ο γιατρος μου,με χαιρεταει,τον ρωταω"τι εγινε με το παιδι μου γιατρε;"

"τι εγινε;"με ρωταει κι αυτος

"δε το χω δει καθολου,μπηκε κατευθειαν θερμοκοιτιδα κι απο κει Ιπποκρατειο"

"Δε ξερω τιποτε"η απαντηση του"δε με ενημερωσαν,κατσε να παω να μαθω"

Τι του λες τωρα;

Επιστρεφει και με λεει οτι απο τον διαβητη το μωρο επειδη ηταν σε "γλυκο"περιβαλλον συνηθισε και μολις βγηκε επεσαν οι σφυγμοι του και θα περασει και θα παει καλα τωρα.

Σε λιγο μου ξαναρχεται με τη παιδιατρο

Τον ρωτησα εκεινη την ωρα οτι δε θα πρεπε αφου ηξερε οτι εχω διαβητη να κανουν μια ενεση τον μικρο με το που γεννηθηκε για να μη κανει υπογλυκαιμια;

με λεει πως τελικα δεν ηταν αυτο και η παιδιατρος με ειπε πως εξαιτιας του διαβητη και του υποθυροειδισμου μου το παιδι παρουσιασε αναπνευστικη ανεπαρκεια οχι μολις γεννηθηκε αλλα μετα και θα γινει καλα.

Οπως καταλαβαινετε 100 διαφορετικες εξηγησεις

Ομως εγω ξαναρωτησα τη γυναικολογο μου και την ενδοκρινολογο μου, οι οποιες με ειπαν πως αλοιμονο αν φταιει ο θυροειδης,αφου σχεδον ο μισος πληθυσμος εχει θυροειδη και πως μαλλον με το που βγηκε ο μικρος θα επαθε αναρροφηση και πως μαλλον αυτο θα φταιει σε συνδυασμο και με το διαβητη.

Τη τριτη βγηκα και πηγα κατευθειαν θεσσαλονικη να δω το γιαβρι μου.

Μολις τον ειδα ηρεμησα και η απο κει ενημερωση με βοηθησε πολυ γιατι ειδα οτι εχω να κανω με γιατρους.

Φυσικα καθημερινα μεχρι να παω επαιρνα τηλ πρωι απογευμα και χωρις να δειξουν οι ανθρωποι οτι τους κουρασα με ενημερωναν για τη πορεια του μωρου μου.

Η διπλανη μου που γεννησαμε ιδια μερα-αυτη πιο νωρις-με βοηθησε παααρα πολυ.Επισης η μητερα της που καθοταν ολη μερα να τη βοηθαει επισης με βοηθησε.

Συζητουσαμε για διαφορα,γελουσαμε,με διναν κουραγιο και γενικα ηταν μεγαλη η βοηθεια τους.Μολις χωριστηκαμε δωσαμε ραντεβου μολις σαραντησουμε να παμε σε παιδοτοπο με τα μικρουλια μας

Σημερα που γραφω εχει περασει μια βδομαδα που γεννησα,ο μικρος αναπνεει μονος του,αυριο θα παω να του δωσω γαλατακι,που ξεκινησα να βγαζω με θηλαστρο και να αποθηκευω στη καταψυξη και με ειπαν οτι μαλλον την επομενη εβδομαδα θα παρω τον μικρο σπιτι.

Δυο φορες εχω παει μεχρι τωρα να δω τον μικρο μου.Τη μια ηταν σε ανοιχτη θερμοκοιτιδα λογω του οτι ηταν διασωληνομενος,την αλλη σε κλειστη,αφου του βγαλαν τα σωληνακια.

Δε τον εχω παρει ακομα αγκαλια,αλλα πιστευω αυριο που θα τον ταισω να τον κρατησω

Πιστευω πως αν ειχα εξαρχης την καταλληλη πληροφορηση για το τι συμβαινει και τι μπορει να συμβει στο μωρο-δηλ οτι εξαρχης επρεπε να με πουν οτι το παιδι ειναι για αυτους τους λογους στη θερμοκοιτιδα,τι πιθανοτητες υπαρχουν να μεινει μεσα,ποσες μερες,οτι υπαρχει πιθανοτητα να παει ιπποκρατειο-θα ημουν πιο ησυχη και δε θα περνουσαμε τετοιο ζορι με τον αντρα μου και γενικα ολοι μας.

 

Θελω να πω σε ολους τους γονεις που περνανε τα ιδια σε καλυτερη κατασταση ή χειροτερη,υπομονη,πιστη στο μωρο τους οτι θα τα παει μια χαρα και απ οπου μπορουν να παρουν μια πληροφορια,μια κουβεντα που να δινει θαρρος να το κανουν γιατι ειλικρινα βοηθαει απο το να φτασεις να τρελαθεις.

Μη μπαινετε στο τρυπακι να εξηγειτε σε γνωστους και φιλους τι συμβαινει κι ας εχουν ολη τη καλη διαθεση.

Προσπαθηστε να δινετε οσο δυνατον λιγοτερες πληροφοριες πχ"παει καλα το μωρο" ή "παει σταθερα" ή αν δεν αντεχετε μη σηκωνετε καν το τηλεφωνο.οπως εγω σε ορισμενες περιπτωσεις.

ειναι δικαιωμα σας.

Να ξερετε ολα θα παν καλα και να μη το βαζετε κατω,η απελπισια ειναι οτι χειροτερο για το μικρουλι σας,αυτες τις στιγμες θελει δυναμη.

Οταν θελετε να κλαψετε να κλαιτε,εκτονωνει την ενταση που νιωθετε,ετσι τουλαχιστον γινοταν με μενα και μετα το κλαμα εβλεπα πιο καθαρα.

Λοιπον αυτα απο μενα.

Χιλια συγνωμη αν κουρασα με το μεγαλο ποστ μου.

 

Ελπιζω την αλλη βδομαδα να γραφω και να κραταω αγκαλια τον μικρο μου...

[lineal]

να πω πως γεννησα 38η εβδομαδα,ο μικρος γεννηθηκε 3.080 γραμμαρια

[mitsi1]

Σου ευχομαι συντομα να μας ξαναγραψεις κρατωντας τον μπομπιρακο σου αγκαλια!!!!! Να σας ζησει...Τι να πω για οσα γραφεις, ειναι απλα τραγικο να μην υπαρχει σωστη ενημερωση στους γονεις για ενα τοσο σοβαρο ζητημα, αλλα εξηγησεις και δικαιολογιες διαφορες ή καθολου ενημερωση απο ανθρωπους που θελουν να λεγονται γιατροι...Ειναι λυπηρο ολο αυτο...υπομονη καλη μου και συντομα θα παρεις τον μπεμπακο σου στο σπιτι σας και ολα αυτα θα ξεχαστουν...οπως ξεχασα και γω τη δικη μας περιπετεια, σε 10 μερες ακριβως η μπεμπουλα μου γινεται 1 ετους, απιστευτο μου φαινεται...Περυσι τετοια εποχη ημουν χαλια και φετος καμαρωνω ενα ζιζανιο απεριγραπτο!!!!!!!!!!!! και παλι να σας ζησει!!!!

[ιανουαριος 2010]

Καλησπερα,

η δικη μου ιστορια δεν εχει τελειωσει,αλλα κοντευει και ευχομαι την επομενη εβδομαδα να εχω το μωρακι μου αγκαλια.

Γέννησα στις 9/7/10 στο νοσοκομειο σερρων με καισαρικη κανοντας ραχιαια.

Στις 10 και 10 βγηκε ο μπομπιρας και αμεσως ακουσα το κλαματακι του.

Οι μαιες ηταν πολυ καλες,υποστηρικτικες και με βοηθησαν με το χιουμορ τους να μη χασω τη ψυχραιμια μου ουτε στιγμη.

Αφου με πηγαν στο δωματιο μου στις 11.30 περιπου,περιμεναμε ολοι μας τον μπεμπη,ομως η οικογενεια προλαβε και τον ειδε αφου μολις γεννησα η μαια τον εβγαλε να τον δουν.

Η ωρα ομως περνουσε και το μωρο δε μου το φερναν και μενα με ζωναν τα φιδια.

Καταλαβα οτι κατι τρεχει και παρακαλουσα τους παντες να πανε να ρωτησουν,ομως αυτοι με λεγαν οτι επειδη ειναι παρασκευη μαλλον οι μαιες θα χουν κι αλλες δουλειες και γιαυτο αργησαν-αυτα με τα λεγαν οι συγγενεις μου

Η ωρα πηγε 2 το μεσημερι,καμμια ενημερωση,αφου η προισταμενη-κατα τα λεγομενα του αντρος μου ελεγε οτι οπου να ναι θα το φερουν.

Με τα πολλα και μαλλον στη τυχη ενημερωσαν τον αντρα μου απο το τμημα παιδιατρικης οτι το παιδι ειχε προβλημα με την αναπνοη του και μπηκε θερμοκοιτιδα και το βραδυ ή αυριο θα μου το φερουν.

Ολα καλα,μπορουσαμε να περιμενουμε μια μερα.

Οι συγγενεις φυγανε,η συνοδος μου εφυγε,αφου ενιωθα μια χαρα-ευτυχως δε πονουσα καθολου και ετσι περασε το βραδυ.

Την αλλη μερα κι ενω περιμενα απο ωρα σε ωρα το παιδι,ερχεται ενας παιδιατρος,φοβισμενος και μαγκωμενος.Ηρθε σταθηκε μπροστα μου,με κοιταει,τον κοιταω και με λεει:"Ειμαι ο παιδιατρος"

εγω:"ναι;"

"το παιδι θα παει στο Ιπποκρατειο" μου λεει

και γω εμεινα σεκος.

"Ποτε θα παει;"

"Σε καμμια ωρα με το ασθενοφορο,αν θελει ο αντρας σας να παει πιο μπροστα με το αμαξι εκει"

"Μπορω να το δω;" ρωταω και μου απαντησε πως ναι.

Περιμενα ομως τον αντρα μου γιατι ειχα και τον καθετηρα,φορουσα και κεινη την τεραστια πανα και οσο να ναι χρειαζομουν βοηθεια.

Ο αντρας μου, πριν προλαβω να του πω τι συνεβη, συναντησε τον ιδιο τον παιδιατρο απ εξω και του ειπε πως του εχει καλα νεα.

"Τι νεα;"ρωταει ολο χαρα ο αντρας μου

"Το παιδι θα παει στο Ιπποκρατειο"

Σεκος και ο αντρας μου.

Ερχεται και παμε μαζι να δουμε το μωρο.Εκει εγω κλαμα,οι μαιες ή νοσοκομες-δε ξερω τι ηταν-αμιλητες να μη ξερουν τι να με πουν,λες και δεν ηξεραν τι τρεχει και τι θα γινει με το μωρο και να μη τα πολυλογω ειδα λιγο τον μπεμπη μου και ξαναπηγα στο δωματιο,οπου τυχαια ηταν ενας αλλος παιδιατρος,που ενημερωνε την διπλανη μου για το μωρο της και εδινε οδηγιες για διαφορα.

Ρωτησα και αυτον και με ειπε οτι καλυτερα να παει το παιδι Ιπποκρατειο,γιατι εδω-στο νοσοκομειο σερρων-δεν υπαρχει πολυ προσωπικο και πως τις προαλλες ενα παιδι στη θερμοκοιτιδα εκανε εμετο και δε το ειδε κανεις και παραλιγο να κανει αναρροφηση.Και πως το παιδι μου δεν εχει και τπτ αλλα καλυτερα στο Ιπποκρατειο.Αυτο με ησυχασε για λιγο.

Εν τω μεταξυ η κοπελα διπλα μου χαρακτηρισε τον πρωτο παιδιατρο που με ειπε τα νεα για το Ιπποκρατειο απαραδεκτο ετσι οπως μου το ειπε.Το ιδιο πιστευω και γω.

Επειδη τον γιατρο μου,που με ξεγεννησε σαββατοκυριακο ηταν απιθανο να τον δω,πηρα τηλ τη γυναικολογο μου που ειχα απ εξω και με καθησυχασε οτι αυτο ειναι κατι που συμβαινει και πιθανως να ειναι απο το διαβητη που ειχα.Λανθανοντας διαβητης παρακαλω.

Πηρα και την εξωτερικη ενδοκρινολογο και με καθησυχασε κι αυτη.Μου ειπε οτι δεν ειναι κατι που δε συμβαινει,να μη στεναχωριεμαι και το μωρο θα ειναι καλα σε λιγες μερες.Να ναι καλα οι γυναικες.Με καθησυχασαν,γιατι απο το νοσοκομειο δε πηρα μια πληροφορηση του τι συμβαινει.

Το μωρο το πηγαν Ιπποκρατειο,ειχε μασκουλα που επαιρνε ανασα και την επομενη μερα,κυριακη,με ειπαν οτι διασωληνωθηκε.

Παγωσα οταν το μαθα.

Εδω να αναφερω οτι ο αντρας μου μου αποκρυψε το γεγονος οτι στο Ιπποκρατειο του ειπαν για το ενδεχομενο διασωληνωσης για να μη στεναχωρηθω,ομως κακως εκανε οπως του ειπα,γιατι μετα οταν μου το πληροφορησαν νομιζα οτι παει χειροτερα.

Τελος παντων μη ξεροντας τι να κανω,πηρα μια φιλη τηλεφωνο που ο αφελφος της σπουδασε ιατρικη παιδιατρικη.Το παιδι με εξηγησε οτι δεν ειναι κατι ανησυχητικο και σε λιγες μερες μαλλον θα ειναι καλα.Επισης η φιλη μου ειχε γνωστο στο Ιπποκρατειο που ομως δυστυχως ελειπε σε διακοπες,ομως με ειπε οτι θα κοιταζε τι μπορουσε να κανει.Ολα αυτα με δωσαν κουραγιο.

Εν τω μεταξυ οι επισκεψεις απο φιλους και συγγενεις στο νοσοκομειο ηταν για μενα επιπονες,δεν ηθελα ΚΑΝΕΝΑΝ,ομως τι να γινει δε μπορουσα να τους διωξω,ετσι φορουσα το χαμογελο μου και μαλλον εγω τους εδινα κουραγιο

Τη δευτερα η φιλη μου με πηρε τηλ.και με ειπε οτι ο γνωστος της στο Ιπποκρατειο της ειπε οτι το παιδι ειναι καλα,απλα του ελειπες ενας παραγοντας ( τον οποιο αναπληρωσαν στο Ιπποκρατειο,οτι θα βγει απο την εντατικη και θα τον εχω συντομα.

Μονο που δε χορεψα οταν το ακουσα.

Προς το μεσημερι ειδα να περναει ο γιατρος μου,με χαιρεταει,τον ρωταω"τι εγινε με το παιδι μου γιατρε;"

"τι εγινε;"με ρωταει κι αυτος

"δε το χω δει καθολου,μπηκε κατευθειαν θερμοκοιτιδα κι απο κει Ιπποκρατειο"

"Δε ξερω τιποτε"η απαντηση του"δε με ενημερωσαν,κατσε να παω να μαθω"

Τι του λες τωρα;

Επιστρεφει και με λεει οτι απο τον διαβητη το μωρο επειδη ηταν σε "γλυκο"περιβαλλον συνηθισε και μολις βγηκε επεσαν οι σφυγμοι του και θα περασει και θα παει καλα τωρα.

Σε λιγο μου ξαναρχεται με τη παιδιατρο

Τον ρωτησα εκεινη την ωρα οτι δε θα πρεπε αφου ηξερε οτι εχω διαβητη να κανουν μια ενεση τον μικρο με το που γεννηθηκε για να μη κανει υπογλυκαιμια;

με λεει πως τελικα δεν ηταν αυτο και η παιδιατρος με ειπε πως εξαιτιας του διαβητη και του υποθυροειδισμου μου το παιδι παρουσιασε αναπνευστικη ανεπαρκεια οχι μολις γεννηθηκε αλλα μετα και θα γινει καλα.

Οπως καταλαβαινετε 100 διαφορετικες εξηγησεις

Ομως εγω ξαναρωτησα τη γυναικολογο μου και την ενδοκρινολογο μου, οι οποιες με ειπαν πως αλοιμονο αν φταιει ο θυροειδης,αφου σχεδον ο μισος πληθυσμος εχει θυροειδη και πως μαλλον με το που βγηκε ο μικρος θα επαθε αναρροφηση και πως μαλλον αυτο θα φταιει σε συνδυασμο και με το διαβητη.

Τη τριτη βγηκα και πηγα κατευθειαν θεσσαλονικη να δω το γιαβρι μου.

Μολις τον ειδα ηρεμησα και η απο κει ενημερωση με βοηθησε πολυ γιατι ειδα οτι εχω να κανω με γιατρους.

Φυσικα καθημερινα μεχρι να παω επαιρνα τηλ πρωι απογευμα και χωρις να δειξουν οι ανθρωποι οτι τους κουρασα με ενημερωναν για τη πορεια του μωρου μου.

Η διπλανη μου που γεννησαμε ιδια μερα-αυτη πιο νωρις-με βοηθησε παααρα πολυ.Επισης η μητερα της που καθοταν ολη μερα να τη βοηθαει επισης με βοηθησε.

Συζητουσαμε για διαφορα,γελουσαμε,με διναν κουραγιο και γενικα ηταν μεγαλη η βοηθεια τους.Μολις χωριστηκαμε δωσαμε ραντεβου μολις σαραντησουμε να παμε σε παιδοτοπο με τα μικρουλια μας

Σημερα που γραφω εχει περασει μια βδομαδα που γεννησα,ο μικρος αναπνεει μονος του,αυριο θα παω να του δωσω γαλατακι,που ξεκινησα να βγαζω με θηλαστρο και να αποθηκευω στη καταψυξη και με ειπαν οτι μαλλον την επομενη εβδομαδα θα παρω τον μικρο σπιτι.

Δυο φορες εχω παει μεχρι τωρα να δω τον μικρο μου.Τη μια ηταν σε ανοιχτη θερμοκοιτιδα λογω του οτι ηταν διασωληνομενος,την αλλη σε κλειστη,αφου του βγαλαν τα σωληνακια.

Δε τον εχω παρει ακομα αγκαλια,αλλα πιστευω αυριο που θα τον ταισω να τον κρατησω

Πιστευω πως αν ειχα εξαρχης την καταλληλη πληροφορηση για το τι συμβαινει και τι μπορει να συμβει στο μωρο-δηλ οτι εξαρχης επρεπε να με πουν οτι το παιδι ειναι για αυτους τους λογους στη θερμοκοιτιδα,τι πιθανοτητες υπαρχουν να μεινει μεσα,ποσες μερες,οτι υπαρχει πιθανοτητα να παει ιπποκρατειο-θα ημουν πιο ησυχη και δε θα περνουσαμε τετοιο ζορι με τον αντρα μου και γενικα ολοι μας.

 

Θελω να πω σε ολους τους γονεις που περνανε τα ιδια σε καλυτερη κατασταση ή χειροτερη,υπομονη,πιστη στο μωρο τους οτι θα τα παει μια χαρα και απ οπου μπορουν να παρουν μια πληροφορια,μια κουβεντα που να δινει θαρρος να το κανουν γιατι ειλικρινα βοηθαει απο το να φτασεις να τρελαθεις.

Μη μπαινετε στο τρυπακι να εξηγειτε σε γνωστους και φιλους τι συμβαινει κι ας εχουν ολη τη καλη διαθεση.

Προσπαθηστε να δινετε οσο δυνατον λιγοτερες πληροφοριες πχ"παει καλα το μωρο" ή "παει σταθερα" ή αν δεν αντεχετε μη σηκωνετε καν το τηλεφωνο.οπως εγω σε ορισμενες περιπτωσεις.

ειναι δικαιωμα σας.

Να ξερετε ολα θα παν καλα και να μη το βαζετε κατω,η απελπισια ειναι οτι χειροτερο για το μικρουλι σας,αυτες τις στιγμες θελει δυναμη.

Οταν θελετε να κλαψετε να κλαιτε,εκτονωνει την ενταση που νιωθετε,ετσι τουλαχιστον γινοταν με μενα και μετα το κλαμα εβλεπα πιο καθαρα.

Λοιπον αυτα απο μενα.

Χιλια συγνωμη αν κουρασα με το μεγαλο ποστ μου.

 

Ελπιζω την αλλη βδομαδα να γραφω και να κραταω αγκαλια τον μικρο μου...

ολα να σας πανε τελεια και γρηγορα στο σπιτακι σας!! να σου ζησει να ειναι γερος σαν τα ψηλα βουνα..

[souzi201]

lineal εύχομαι σύντομα να έχεις κοντά σου το μωράκι σου, πολύ σωστό αυτό που λες για τους συγγενείς και φίλους, όσο λιγότερα ξέρουν τόσο καλύτερα κι όπου αισθάνεσαι καλά να παίρνεις υποστήριξη.

Η δική μου εμπειρία έχει ως εξής: έσπασαν τα νερά μου ξαφνικά όταν ήμουν 29 εβδομάδων και 5 ημερών. ευτυχώς πήγα κατευθείαν στο μαιευτήριο και επειδή με έβαλαν αμέσως σε utopar δεν έκανα διαστολή. κατάφερα και έμεινα 16 μέρες στο μαιευτήριο στο κρεβάτι -με απίστευτο άγχος κάθε μέρα να πάρω λίγο χρόνο ακόμη- κι έτσι η μικρούλα μου γεννήθηκε 31 εβδομάδων και 6 ημερών 1400γρ. Ευτυχώς δεν αντιμετώπισε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας, της έβαλαν οξυγόνο μόνο για τις δύο πρώτες ημέρες και μετά η πορεία της ήταν ομαλή μόνο που άργησε λίγο να πάρει το βάρος. έμεινε συνολικά στη ΜΕΝΝ του ΙΑΣΩ 47 μέρες -41 μέρες στις εντατικές και 6 στην απλή παρακολούθηση- και την πήραμε 2040γρ. κι εγώ διάβαζα διάφορα για τις εντατικές και με το παραμικρό ήμουν πάντα ετοιμοπόλεμη! επίσης είμαι σίγουρη ότι ισχύουν στο έπακρο όλα αυτά που περιγράφουν άλλες μανούλες. ωστόσο στη δική μας περίπτωση δεν μπορώ να πω ότι μας κράτησαν παραπάνω ούτε ότι άκουσα τίποτα κουλό. ίσα ίσα κορίτσια αυτό που έβλεπα είναι ότι τα προχωρούσαν τα μωράκια όσο μπορούσαν πιο γρήγορα, π.χ. αν κάποιο πρηζόταν η κοιλίτσα του και του έκοβαν τη σίτιση, την ίδια μέρα θα προσπαθούσαν ξανά αν έβλεπαν την παραμικρή βελτίωση αυτό το είδα με τα μάτια μου. κι επίσης, πράγμα σπάνιο μάλλον, ήταν υπέρ του μητρικού θηλασμού και το προωθούσαν, ότι απορίες είχες μπορούσες να συζητήσεις με την προϊσταμένη -εμένα η μικρή μου δεν ήπιε ξένο, έβγαζα το γάλα μου και το πήγαινα και της το έδιναν και μέχρι τώρα πίνει δικό μου -τώρα άρχισα να τη βάζω και στο στήθος σιγά σιγά.

Δύο πράγματα μου φάνηκαν απαράδεκτα: το ένα ότι κάποιοι γιατροί (έχει πάρα πολλούς), προφανώς επειδή ήταν πολλά τα μωρά, κάποιες φορές δεν σου έκαναν καλή ενημέρωση -οι μαίες ήξεραν καλύτερα π.χ. πόσο τρώει το μωράκι κάθε μέρα και δεύτερον, μερικές φορές είχαν έλλειψη από κάποια πράγματα, απλά μεν, βασικά δε π.χ. την πετσετούλα που βάζουν πάνω από τη θερμοκοιτίδα ή αυτά τα στρογγυλά στρωματάκια που τα βάζουν μέσα τα μωράκια και είναι σαν φωλίτσα. δεν μπορώ να διαννοηθώ ότι σε ένα τέτοιο πανάκριβο νοσοκομείο έχουν έλλειψη από τέτοια είδη όσα μωράκια κι αν είναι. αυτά έχω να παρατηρήσω, είμαι σίγουρη ότι ισχύουν και όλα τα υπόλοιπα, ίσως να μην μου έτυχαν εμένα. πιστεύω ότι παίζει ρόλο και ο γιατρός που έχει κανείς σε όλα αυτά. πάντως είναι εξαιρετικά τραυματικό για μια μανούλα να είναι μακριά από το μωράκι της και όλο αυτό που πλένεσαι και αποστειρώνεσαι για να δεις το μωράκι σου και που περιμένεις να στην ουρά, εμένα μου φαινόταν ότι δεν θα περάσει ποτέ ο καιρός για να βγούμε από κει και να την πάρω κοντά μου. τουλάχιστον είχε ένα πρόγραμμα που το λένε kangouro care και σου έδιναν το μωράκι αγκαλίτσα σε γυμνό σώμα ώστε να νοιώθει την επαφή, οπότε όταν πέρασε τα 1500γρ την έπαιρνα που και που, κάτι ήταν κι αυτό. Την πρώτη φορά που την πήρα με πήραν αμέσως τα ζουμιά θυμάμαι και όλο με ρώταγαν οι μαίες αν είμαι κρυωμένη ευτυχώς, τέλος καλό όλα καλά, τώρα την έχουμε στο σπίτι ένα μήνα και κάτι και είναι μια χαρά, παίρνει και βάρος. εύχομαι σε όλες τις μανούλες με προωράκια να τα κρατήσουν στην αγκαλιά τους χωρίς την απαίσια πράσινη ρόμπα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα

[lineal]

Σας ευχαριστω πολυ κοριτσια

τον μπομπιρακο τον πηρα τη τριτη και αυτη τη στιγμη κοιμαται μεσα.ειμαι τοοσο πολυ χαρουμενη!

 

σουζη χαιρομαι που ολα πηγαν καλα.

αυτο το kangouro care πολυ ωραιο με ακουγεται.

οντως το να εισαι στη σειρα,να πλενεσαι και να αποστειρωνεσαι για να δεις το μωρο σου,ειναι τραυματικο,αλλα ολα ξεχνιουνται μολις το παρεις αγκαλια,εκεινη τη στιγμη ειναι για σενα και για το μωρο,ολοι οι αλλοι λες και εξαφανιζονται.

 

θελω να πω για ακομα μια φορα κουραγιο και υπομονη σε οσους περνουν τα ιδια και πως ευχομαι απο τα βαθη της ψυχης μου ολα να παν καλα

[souzi201]

lineal μπράβο που πήρες το μωράκι σου :grin: άντε τώρα θα αναπληρώσετε το χαμένο χρόνο...εγώ τις πρώτες μέρες που την έπαιρνα αγκαλιά όλο με έπαιρναν τα ζουμιά, μετά όμως συνειδητοποιείς ότι όλα τέλειωσαν και σου περνάει. και πάλι να σου ζήσει κοπέλα μου

[mariangelina]

Θα ήθελα να καταθέσω και τη δική μου εμπειρία. Διαβάζω όσα γράφετε και το μόνο που ευχομαι είναι όλες οι μανούλες να κρατήσουν σύντομα τα αγγελούδια τους στην αγκαλιά τους στο σπίτι τους. Η δικη μου περιπέτεια ακόμα δεν έχει τελειώσει...Την περίοδο της λοχείας δεν την κατάλαβα. Το μωράκι μπήκε στο Παίδων αμέσως μετά τη γέννηση του με Υποψία λοίμωξης...Του έδωσαν αντιβίωση για 15 ημέρες, τώρα ψάχνουν να βρουν γιατί δεν πάιρνει ικνοποιητικό βάρος...έχουν περάσει ήδη 25 ημέρες κι ακόμα διάγνωση δεν υπάρχει...Κοιμάμαι με lexotanil. Εχω χάσει τις πρωτες ημέρες του παιδιού μου και αυτό δεν αναπληρώνεται με τιποτα στον κόσμο. Είναι έυκολο να λές στον άλλο κάνε υπομονή. Τα λόγια είναι εύκολα σ' αυτες τις περιπτώσεις. Δεν θέλω πια να μιλάω σε κανέναν. Οι περισσότεροι ρωτουν από περιέργεια και δεν τους αντέχω. Δυστυχως δεν υπάρχει κανένας απολύτως να με στηρίξει. Προσπάθω λοιπον μόνη μου. Η μόνη στιγμή που αισθάνομια ότι ολος ο κόσμος είναι δικός μου είναι όταν παιρνω το μωράκι μου στην αγκαλιά την ώρα του επισκεπτηρίου....

[lineal]

αχ μαριαντζελινα πολυ στεναχωρηθηκα με οσα διαβασα.

καταλαβαινω απολυτα το ψυχισμο σου,που δε θες να μιλας σε κανενα και δε τους αντεχεις.

το μωρο δεν εχει παρει βαρος καθολου οσο ειναι στο παιδων;

αν εχεις νεα θα ηθελα πολυ να μαθω.

ευχομαι ολα να παν καλα και να μην ανησυχεις για το χαμενο χρονο,θα δεθειτε και με το παραπανω οταν παρεις το μωρακι σου στο σπιτι

ευχομαι να ειναι πολυ συντομα

[mariangelina]

αχ μαριαντζελινα πολυ στεναχωρηθηκα με οσα διαβασα.

καταλαβαινω απολυτα το ψυχισμο σου,που δε θες να μιλας σε κανενα και δε τους αντεχεις.

το μωρο δεν εχει παρει βαρος καθολου οσο ειναι στο παιδων;

αν εχεις νεα θα ηθελα πολυ να μαθω.

ευχομαι ολα να παν καλα και να μην ανησυχεις για το χαμενο χρονο,θα δεθειτε και με το παραπανω οταν παρεις το μωρακι σου στο σπιτι

ευχομαι να ειναι πολυ συντομα

lineal σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου...Ευτυχως το μωράκι άρχισε να παιρνει βάρος αλλά έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας...Οπως σου είπα η μόνη χαρα είναι όταν το κρατάω στην αγκαλίτσα μου τις ώρες του επισκεπτηρίου. Είναι δυσκολες οι στιγμές αυτές για κάθε μάνα. Δίνω κουράγιο στον εαυτό μου. Κανεις δε μπορεί να σε στηρίξει...μόνο ο εαυτός σου.

[souzi201]

Mariangelina μου να σου ζήσει το μωράκι σου και σου εύχομαι γρήγορα να το πάρεις κοντά σου. δυστυχώς το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι υπομονή και όσο το δυνατόν θετικές σκέψεις. το δύσκολο είναι ότι ο χρόνος και οι μέρες κυλούν βασανιστικά αργά. . στο λέω εγώ που πήγαινα πρωί-απόγευμα στη ΜΕΝΝ για 47 μέρες και δεν μπορούσα ούτε να την πάρω αγκαλίτσα τη μικρούλα μου. ωστόσο τα δύσκολα κάποια στιγμή τελειώνουν, ο χρόνος θέλει δεν θέλει κυλάει τελικά. προσπάθησε να είσαι όσο το δυνατόν καλύτερα, σκέψου ότι το μωράκι σου σε χρειάζεται δυνατή όταν θα έρθει με το καλό στο σπίτι Think pink

[lineal]

όλα θα παν καλα.

οπως με ειπε και μια φιλη στο νοσοκομειο οταν περνουσα τις δικες μου δυσκολιες "μονο η μανα νιωθει ποτε το παιδι της θα γινει καλα"

και προσπαθουσα με ολο μου το ψυχισμο να δινω κουραγιο σε μενα και το μπεμπη μου κι ας ηταν μακρια.

μονο εσυ ξερεις και νιωθεις το παιδακι σου.

εσυ ξερεις οτι θα γινει καλα,να εισαι σιγουρη γιαυτο

[lineal]

τελικα τι να εγινε με την mariangelina;

[mariangelina]

τελικα τι να εγινε με την mariangelina;

Κουκλίτσα μου σ' ευχαριστω για το ενδιαφέρον σου. Βγήκαμε από το νοσοκομείο πριν από 15 ημέρες και πινουμε το γαλατάκι κας για να γίνουμε μεγάλοι άντρες!!!! Μια μέρα θα σας γράψω αναλυτικά τι πέρασαμε μέσα στο νοσοκομείο...προς το παρον θέλω να τα αφήσω όλα πίσω μου και να ασχοληθώ με το αντράκι μου. Εχασα τόσες πολυτιμες στιγμές και θέλω να χορτάσω το παιδάκι μου. Πολλα φιλια και κουράγιο σε όλους τους γονεις που βρίσκονται στο διάδρομο ενος νοσοκομείου περιμένοντας στο επισκεπτήριο να δουν τα παιδάκια τους.

[souzi201]

Μπράβο mariangelina! Κι εγώ έμπαινα να δω νέα χι χι

Να σου ζήσει και πάλι! αντε τώρα τέλειωσαν όλα και θα χαρείτε ανενόχλητοι τις αγκαλίτσες και τα φιλάκια σας