Διαχωρισμός των παιδιών, αδυναμίες

[christiana08]

Σκορπινα μου,εγω σε θεωρω παρα πολυ τυχερη....Να χαιρεσαι την οικογενεια σου,κουκλα μου και να δεις τα παιδακια σου οπως επιθυμεις....Εχεις δικιο,η αγαπη πολλαπλασιαζεται....

[xamogelaki]

Έχω ακούσει πολλά κουλά αλλά αυτό που είπε η κουνιάδα φίλης μου είναι κορυφαίο και δείχνει πόσο στενόμυαλα μπορεί να σκέφτεται κάποιος που ο Θεός του δίνει τη χαρά και την ευτυχία να αποκτήσει παιδιά και αυτός κάθεται και υπολογίζει πράγματα και λέει μ@@λ@κι@ς

(η συγκεκριμένη -μπάζο μετά συγχωρήσεως σε εμφάνιση και κακιά αποδεδειγμένα- έψαχνε έναν πλούσιο γαμπρό, βρήκε έναν αφελή-κορόιδο τον παντρεύτηκε, κάναν ένα παιδάκι και δήλωσε ότι δεν πρόκειται να κάνει άλλο παιδί γιατί εκτός του πως θα μπορέσει να το αγαπήσει το άλλο , δε θέλει να μοιράσει την αγάπη της και να ζηλέψει το πρώτο, αλλά κυρίως το πρόβλημά της είναι πως θα μοιράσει στα παιδιά την περιουσία -που κουράστηκε να αποκτήσει-θα είναι πιο φτωχά, θα αποδυναμωθεί η αυτοκρατορία )

 

είναι αυτά σοβαρά πράγματα, που λέγονται από ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ νοήμονες???

 

 

αλλά αυτή είναι η δική μου ρομαντική ίσως άποψη

 

 

τουλαχιστον εχει μια καποια αυτογνωσια η κυρια φαντασου να μην ειχε συνειδητοποιησει οτι νιωθει ετσι και να αμολαγε παιδια λες κι ειναι αβγα και μετα να ανακαλυπτε οτι δεν μπορει να τα αγαπησει οπως το πρωτο!

 

χμμμμ, η αληθεια ειναι οτι αν εξαιρεσουμε τα περιουσιακα που το βρισκω γελοίο, εχω και εγω τέτοιους φόβους. μου φαινεται αδυνατον να μπορεσω να αγαπησω ξανα ετσι και φοβαμαι οτι το πρωτο θα ζηλεψει, θα πληγωθει, θα νιωσει παραμελημενο κτλ κτλ. πιστευω ομως οτι καποια στιγμη απλως θα με πιασει ξανα αυτη η δυνατη επιθυμια να κανω παιδακι και μολις δω το θετικο τεστ εγκυμοσυνης στο μπανιο θα το λατρεψω παλι αυτοστιγμεί! ήδη οι φόβοι μου το τελευταίο διάστημα άρχισαν να ξεθωριάζουν μαζί με την ανάμνηση των πόνων του τοκετού! ίσως αυτοί οι φόβοι οφείλονται στο γεγονός ότι είμαι μοναχοπαίδι και δεν εχω καμιά πείρα από οικογένειες με περισσότερα του ενός παιδιά.

[fistikaki]

elias-christina,

 

ξερεις τι σκεφτομαι....

 

ποσο περηφανη θα ενιωθε η μανα σου, αν μπορουσε να καταλαβει και να συλλαβει μεσα στο πονεμενο και θολωμενο απο την απωλεια μυαλο της,το ποσο ανωτερος ανθρωπος εισαι, ποσο αξιοπρεπης και ποση αγαπη εχεις στη καρδια σου, ωστε να σκεφτεσαι κατ αυτο το τροπο...

[iro]

Χριστίνακι από τη Λεμεσό,

 

Υποκλίνομαι και εγώ στην τεράστια καρδιά σου - που χωράει μαζί με τον πόνο για τον αδερφό - και την αγάπη/κατανόηση για τη μάνα.

Αν υπάρχει ένα πράγμα που σίγουρα ξέρω σε αυτή τη ζωή, είναι οτι άνθρωποι σαν και σένα είναι γραφτό να κάνουν τη διαφορά σε αυτό τον κόσμο. Αλλά αυτό ήδη θα το ψυχανεμίζεσαι...

 

Ποιά είμαι εγώ λοιπόν για να εναντιωθώ στο άγγιγμα της δικής σου κατανόησης; Καμία - ένα μικρό ερπετό νιώθω αυτή τη στιγμή μπροστά σου - αλλά την αλήθεια μου θα τη μοιραστώ:

 

Όταν έχασα έναν δικό μου άνθρωπο και έπαιζα κρυφτό με την τρέλα από τον πόνο, κοίταγα κατάματα τους ανθρώπους που με συλληπούνταν στην κηδεία και τους έλεγα ψυχρά: "Τι ήρθες να κάνεις εδώ;" - και εννοούσα: "Γιατί εσύ ζεις, και αυτός όχι;".

Η οδύνη τέτοιες ώρες μετατρέπεται σε μια τεράστια ζυγαριά μέσα μας: στη μια πλευρά ο χαμός, στην άλλη ο κόσμος όλος. Και για κάποιο φρικτό λόγο, βαραίνει πάντα ο χαμός - ο,τι και αν υπάρχει από την άλλη πλευρά..

 

Που θυμώνω λοιπόν με τη μαμά σου;

Όχι τότε, την ώρα του πόνου.

Τότε, την ώρα της χαράς - της δικής σου χαράς, του γάμου σου. Δεν θα υποδείξω εγώ τι όφειλε να νιώσει ή να πει. Αλλά σε σύγκριση με αυτό που μας περιέγραψες, νιώθω οτι σου άξιζε καλύτερα μια δική της τουλάχιστον σιωπή.

 

Σου χρωστά ένα τεράστιο συγνώμη. Θα προσεύχομαι να στο προσφέρει κάποτε.

Όχι μόνο γιατί σου αξίζει - αλλά γιατί αξίζει και στον αδερφό σου που αν μπορούσε να μιλήσει, θα τη μάλωνε...

 

Να είσαι καλά. Δεν σε ξέρω, αλλά σε κοιτάω πια σαν ένα από τα πρότυπά μου.

 

Μια αγκαλιά από μένα.

 

Ηρώ

[yls]

Έχω ακούσει πολλά κουλά αλλά αυτό που είπε η κουνιάδα φίλης μου είναι κορυφαίο και δείχνει πόσο στενόμυαλα μπορεί να σκέφτεται κάποιος που ο Θεός του δίνει τη χαρά και την ευτυχία να αποκτήσει παιδιά και αυτός κάθεται και υπολογίζει πράγματα και λέει μ@@λ@κι@ς

(η συγκεκριμένη -μπάζο μετά συγχωρήσεως σε εμφάνιση και κακιά αποδεδειγμένα- έψαχνε έναν πλούσιο γαμπρό, βρήκε έναν αφελή-κορόιδο τον παντρεύτηκε, κάναν ένα παιδάκι και δήλωσε ότι δεν πρόκειται να κάνει άλλο παιδί γιατί εκτός του πως θα μπορέσει να το αγαπήσει το άλλο , δε θέλει να μοιράσει την αγάπη της και να ζηλέψει το πρώτο, αλλά κυρίως το πρόβλημά της είναι πως θα μοιράσει στα παιδιά την περιουσία -που κουράστηκε να αποκτήσει-θα είναι πιο φτωχά, θα αποδυναμωθεί η αυτοκρατορία )

 

 

είναι αυτά σοβαρά πράγματα, που λέγονται από ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ νοήμονες???

 

 

αλλά αυτή είναι η δική μου ρομαντική ίσως άποψη

 

Εγώ συμφωνώ με τις απόψεις της κοπέλας!

 

Για μένα ήταν πολύ τραυματική εμπειρία το ξεχώρισμα που έκαναν οι γονείς μου. Γι΄αυτό και από πολύ μικρή ηλικία ήμουν φανατική οπαδός του ενός παιδιού.

Τώρα, αν γίνω ανύπαντρη μητέρα με εξωσωματική, εκ των πραγμάτων θα αποχτήσω ένα παιδί αφού τόσα μπορώ να θρέψω.

Αλλά και παντρεμένη να ήμουν, το ίδιο θα έκανα!

 

Όσον αφορά τα οικονομικά ζητήματα, πιστεύω πως στις μικρές και μεσαίες περιουσίες καλό είναι να υπάρχει ένα παιδί. Στις μεγαλύτερες το ιδανικό είναι 2-3 παιδιά, γιατί ο πολύς πλούτος δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα στους κληρονόμους και καθίσταται η διαχείριση των οικονομικών πιο δύσκολη. Βλέπε περίπτωση του γιου της Αλίκης Βουγιουκλάκη.

Γι΄αυτό και οι Λάτσηδες, Βαρδινογιάννηδες και λοιποί έχουν πολλά παιδιά.

[elias-christina]

elias christina εχεις μεγαλειο ψυχης αυτό μπορώ να πω μόνο!

 

Χαμογελακι μου σε ευχαριστω... αλλα δεν νοιωθω οτι ειναι ετσι, η ζωη σε κανει ορισμενες φορες διαφορετικο... Μακαρι να μην χρειαζοταν να ζησω αυτα που εζησα κ ας ημουν πιο ρηχη..

 

Καταρχήν αντιγράφω την αποπάνω μου, μπράβο σου για την ωριμότητά σου!

 

Σε ευχαριστω! Κ εχεις απολυτο δικιο στο οτι η αγαπη πολλαπλασιαζεται.

Εσυ το ξερεις σιγουρα καλα!

Να σου ζησουν τα τεσσερα αγγελουδια σου.

 

elias-christina,

 

ξερεις τι σκεφτομαι....

 

ποσο περηφανη θα ενιωθε η μανα σου, αν μπορουσε να καταλαβει και να συλλαβει μεσα στο πονεμενο και θολωμενο απο την απωλεια μυαλο της,το ποσο ανωτερος ανθρωπος εισαι, ποσο αξιοπρεπης και ποση αγαπη εχεις στη καρδια σου, ωστε να σκεφτεσαι κατ αυτο το τροπο...

 

Αν σου πω πως ουτε καν της περνα απο το μυαλο?

Και νομιζω πως δεν θα καταλαβει ποτε?

 

Χριστίνακι από τη Λεμεσό,

 

Υποκλίνομαι και εγώ στην τεράστια καρδιά σου - που χωράει μαζί με τον πόνο για τον αδερφό - και την αγάπη/κατανόηση για τη μάνα.

Αν υπάρχει ένα πράγμα που σίγουρα ξέρω σε αυτή τη ζωή, είναι οτι άνθρωποι σαν και σένα είναι γραφτό να κάνουν τη διαφορά σε αυτό τον κόσμο. Αλλά αυτό ήδη θα το ψυχανεμίζεσαι...

 

Ποιά είμαι εγώ λοιπόν για να εναντιωθώ στο άγγιγμα της δικής σου κατανόησης; Καμία - ένα μικρό ερπετό νιώθω αυτή τη στιγμή μπροστά σου - αλλά την αλήθεια μου θα τη μοιραστώ:

 

Όταν έχασα έναν δικό μου άνθρωπο και έπαιζα κρυφτό με την τρέλα από τον πόνο, κοίταγα κατάματα τους ανθρώπους που με συλληπούνταν στην κηδεία και τους έλεγα ψυχρά: "Τι ήρθες να κάνεις εδώ;" - και εννοούσα: "Γιατί εσύ ζεις, και αυτός όχι;".

Η οδύνη τέτοιες ώρες μετατρέπεται σε μια τεράστια ζυγαριά μέσα μας: στη μια πλευρά ο χαμός, στην άλλη ο κόσμος όλος. Και για κάποιο φρικτό λόγο, βαραίνει πάντα ο χαμός - ο,τι και αν υπάρχει από την άλλη πλευρά..

 

Που θυμώνω λοιπόν με τη μαμά σου;

Όχι τότε, την ώρα του πόνου.

Τότε, την ώρα της χαράς - της δικής σου χαράς, του γάμου σου. Δεν θα υποδείξω εγώ τι όφειλε να νιώσει ή να πει. Αλλά σε σύγκριση με αυτό που μας περιέγραψες, νιώθω οτι σου άξιζε καλύτερα μια δική της τουλάχιστον σιωπή.

 

Σου χρωστά ένα τεράστιο συγνώμη. Θα προσεύχομαι να στο προσφέρει κάποτε.

Όχι μόνο γιατί σου αξίζει - αλλά γιατί αξίζει και στον αδερφό σου που αν μπορούσε να μιλήσει, θα τη μάλωνε...

 

Να είσαι καλά. Δεν σε ξέρω, αλλά σε κοιτάω πια σαν ένα από τα πρότυπά μου.

 

Μια αγκαλιά από μένα.

 

Ηρώ

 

Βρε Ηρω μου... με εκανες κ εκλαψα

Ειναι τιμη μου να με εχεις εσυ εμενα προτυπο, σε ευχαριστω μεσα απο την καρδια μου.

Οσον αφορα την δικη σου απωλεια, δεν ξερω πως κ τι κ σε ποιον συνεβη, αλλα αν τον λατρευες οπως εγω εκεινον, σε καταλαβαινω απολυτα.

Το δικο μου μυαλο μοιραζοταν συνεχεια μεταξυ τρελας κ λογικης..

Πηγαινα κ ερχομουν σε ενα κοσμο παρανοιας.

Δεν καταλαβαινα κανεναν κ τιποτα..

Το μονο που ηθελα ηταν τις τελευταιες του στιγμες ακομα κ εκεινες που ηδη ειχε "φυγει" να νοιωθει οτι οι ανθρωποι τον αγαπουν κ θα κανουν οσα πρεπει για εκεινον, να φυγει με αξιοπρεπεια!

Οσο κ αν μου φαινεται κ μενα της ιδιας παραξενο να λεω κατι τετοιο,

ο χρονος ειναι γιατρος, μαλακωνει τον πονο κ μενει η γλυκια αναμνηση κ η εμπειρια που μου προσεφερε ολο αυτο... μενει η αλλαγη μου σαν ανθρωπος, αυτο μαζι με της γεννησης της κορης μου με βοηθησαν να καταλαβω τα πιο σημαντικα πραγματα στην ζωη.

Ευχομαι να ερθει η ωρα να απαλυνει κ δικος σου πονος.

Και παλι σε ευχαριστω, ηταν κατι που δεν το περιμενα.

 

Τελος παντων ας μην χαλαμε το θεμα που ανοιξε η φιλη μας.

Να ειστε καλα ολες! Ειστε πραγματικες φιλες κ ας μην σας γνωρισα ποτε μου.

 

Σας φιλω, Χριστινα.

[MARGIO]

Θα συμφωνησω οτι η αγαπη πολλαπλασιαζεται αλλα νομιζω οτι το να δειχνεις αδυναμια σε ενα παιδι για οποιοδηποτε λογο δεν σημαινει οτι δεν αγαπας το αλλο.Τωρα οσο αναφορα εμενα ημουν η αδυναμια του παππου μου.Οι γονεις μου δεν εδειξαν ιδιαιτερη αδυναμια σε καμια απο τις δυο μας αλλα ο παππους μου εδειχνε φανερα την αδυναμια του σε μενα.Αυτο εκανε την αδερφη μου να απομακρυνθει σχετικα απο αυτον και να κολλησει περισσοτερο με τη γιαγια μας.

Τις κορες μου εννοειτε οτι τις λατρευω και τις δυο αλλα ειναι γεγονος οτι τα συναισθηματα που ενιωσα με την πρωτη δεν θα μπορουσαν να ειναι ιδια και με την δευτερη και τα θετικα και τα αρνητικα και εννοω οτι με την δευτερη ηταν λιγο πολυ ολα γνωστα δεν ειχα την ιδια αγωνια το ιδιο αγχος την ιδια λαχταρα για το ποτε θα περπατησει,θα μιλησει κλπ.Αδικο το ξερω αλλα...

Βεβαια τωρα που μεγαλωσε λιγο αλλαζουν τα πραγματα γιατι το καθε παιδι ειναι μοναδικο και καταφερνει να σε κερδισει με τα δικα του μοναδικα καμωματα.Για παραδειγμα η πρωτη μου κορη ειναι πιο ομιλητικη πιο κοινωνικη ενω η δευτερη πιο χαδιαρα πιο ναζιαρα και ετσι σε κερδιζουν με διαφορετικο τροπο η καθε μια.

[elenik]

Παντα λενε και τα δυο δαχτυλα ειναι ιδια και το ιδιο πονας οποιο κι αν κοψεις θελοντας να δειξουν οτι μια μανα αγαπαει το ιδιο τα παιδια της.

Ναι τα αγαπαει το ιδιο και ναι οποιο και αν πονεσει για οτιδηποτε το ιδιο θα κλαψει και θα πονεσει το ιδιο.

....

Σημερα ειχαμε τραπεζι σε ενα φιλο. Καταβαλλοντας υπερανθρωπες προσπαθειες και κυνηγοντας το Βασιλη να δοκιμασει μια μπουκια ντοματα (ναι 6 χρονων και δεν τον εχω πεισει να δοκιμασει τι ειναι η ντοματα) και βλεποντας με αφηνιασμενη μου λεει ο καλεσμενος. "Ναι αλλα του εχεις αδυναμια και το ξερεις".

Κολησα. Εκεινη τη στιγμη κοιταξα τα 2 παιδια μου και .... κοιτοντας τον Βασιλη ενοιωσα κουρασμενη και γεματη ενταση , κοιτωντας τον Γιαννη να γυρναει με το λουκανικο και να τρωει μονος του....ηρεμη και χαλαρη.

Δεν ξερω γιατι αλλα ολα ειναι πιο ευκολα με τον Γιαννη. Απο την στιγμη που μπηκε απο το μαιευτηριο. Περιμεναμε να αρχισει να ουρλιαζει οπως ο Βασιλης και να τρεχουμε ασταματητα ... δεν εγινε.

Ετρωγε τα παντα με μεγαλη ευκολια ... και ακομα τρωει.

Παιζει μονος του ... κατι που για τον Βασιλη ακομα και τωρα ειναι αγνωστη λεξη.

Δεν δειχνει θυμωμενος ... ενω ο Βασιλης μονιμως για κατι μουρμουραει.

Ο Βασιλης δειχνει να ειναι πιο ευαισθητος και γενικα πιο "ζεστος" αλλα με τον τροπο του διωχνει τους παντες απο διπλα του. Οπου καυγας και σαματας θα εχει κανει παντα κατι.

Με τρομαξε η ιδεα οτι στο βαθος της ψυχης μου...ισως διαχωριζω τα παιδια μου.

Θα ηθελα τις αποψεις σας. Σας εχει συμβει ποτε?

[militsa]

Εχω κι εγώ δυο παιδάκια. Απο την εγκυμοσύνη του 2ου ένιωθα πολυ πιο όμορφα με το νέο μωρό...έλεγα συνέχεια <<αυτό το μωρό είναι δικό μου!!>> λες και το άλλο δεν είναι!! Δεν ξέρω γιατί το έλεγα...κάτι μέσα μου το ένιωθε...και πραγματι έχω πιάσει τον εαυτό μου να αναρωτιέται μηπως τελικά έχει αδυναμία στο μικρότερο..γιατί και μένα στην αρχή (γιατί τώρα έχει γίνει χειρότερος απο τον πρώτο!!!) ήταν αρνάκι ο μικρός και ο μεγάλος τερατάκι....κι όμως..όποτε βάζω το μεγάλο για ύπνο και τον κοιτάζω νιώθω απέραντη αγάπη..η σκέψη και μονο ότι θα μπορουσε να του συμβεί κάτι μου τρυπάει την καρδιά ή όποτε έρχεται και μου λέει <<Αγάπησέ με μαμά>> και με σφίγγει πάνω του νιώθω απέραντη αγάπη ...τελικά και για τα δύο πονάμε το ίδιο απλώς μας βγάζουν διαφορετικό είδος αγάπης ο κάθε ένας και είναι λογικό...αγαπάς το κάθε σου παιδι με διαφορετικές πτυχές του εαυτου σου. Δεν μπορεί τα συναισθηματά σου να είναι απολύτως ίδια και για τα δύο παιδιά!! Η αγάπη όμως δεν παύει να υπάρχει και είναι ίση και για τους δύο!!

[vera]

Δεν ειμαι ακομα σε τετοια φαση με τα παιδια μου, αλλα με τους γονεις μου το αισθανομουν αυτο......ο ενας προτιμουσε εμενα η αλλη τον αδερφο μου......με πειραζε τοτε, αλλα τα τελευταια χρονια αρχισα να το καταλαβαινω.....οτι ενδεχομενως να μη μπορεις να το αποφυγεις, ακομα κι αν δεν το ομολογεις στον εαυτο σου....και ισως χωρις συγκεκριμενους λογους, απλα λογω χαρακτηρα το ενα παιδι να ναι πιο κοντα σε σενα...

 

Σημαντικο ισως ειναι να το κατανοεις και να το δουλευεις.....να μην επιτρεπεις δλδ αδικιες και προτιμησεις να δυσκολεψουν τις σχεσεις σας.

[melisoula]

αχ elenik τι θεμα εθιξες.... το ειχα παντα απορια για το αν οι γονεις μου

μας ξεχωριζαν καταβαθος μεσα τους κ ειχαν καποια "αδυναμια"... δυστυχως δεν μπορω να σου απαντησω με σιγουρια γιατι προς το παρον εχω ενα παιδακι!

αν και πιστευω οτι υπαρχει διαχωρισμος καταβαθος μεσα μας... εγω πχ εχω αδυναμια στην μητερα μου κανω δλδ διαχωρισμο... κ με τα δακτυλα το παραδειγμα δεν με πειθει... εννοειτε οτι ο πονος ειναι ο ιδιος αλλα... η χρησιμοτητα του καθε δακτυλου διαφορετικη πχ ο αντιχειρας ειναι πολυ χρησιμος σε σχεση με καποιο αλλο...

περιμενω με αγωνια τις απαντησεις απο τις μανουλες με δυο κ τρια παιδακια γιατι πραγματικα ειναι ενα θεμα που με εχει διχασει κ δεν εχω ακομη προσωπικη γνωμη!

[elenik]

Mε το που τελειωσα το ποστ χθες ειδα και την απαντηση μπροστα μου .

Θα σας πω αργοτερα γιατι καποιος κουναει την καρεκλα μου και με επιασε ναυτι :lol::mrgreen:

[elenik]

.και ισως χωρις συγκεκριμενους λογους, απλα λογω χαρακτηρα το ενα παιδι να ναι πιο κοντα σε σενα...

ο Βασιλης ειναι τοσο ιδιος εγω που ....αστα να πανε. Αν συγκρουστουμε....

[elenik]

Και επιτελους βρηκα χρονο να γραψω.

Με το που τελειωσα το ποστ προχθες οπως ξαναειπα ειδα την απαντηση μπροστα μου (παντα οταν βλεπω γραμμενες τις σκεψεις μου γινονται ολα πιο ξεκαθαρα και γι αυτο το κανω :D).

 

Λοιπον.. ο Βασιλης παντα θυμωμενος και γενικα στην τσιτα οπως ειχα πει.

Χμμμ αυτο ηταν . Ειχε ερθει πια ο καιρος να μαθω αυτο που λεγαμε τοσο καιρο στην θεωρια και ποτε δεν καταφερνα να κανω πραξη. :lol:... την οριοθετηση. Το ξεκαθαρισμα του τι αντεχω, τι αντεχει και το πως μπορουμε και οι δυο ευτυχισμενοι και οχι εγω ξεπατωμενη και ο Βασιλης παντα παραπονουμενος και αντε παλι εγω γεματη τυψεις να ξανατρεχω προσπαθωντας...! Γενικα ενα ψιλοξεκαθαρισμα ρολων (καλη η ισοτητα αλλα.... μην παμε και στην αλλη ακρη να κανονιζει ο Βασιλης τα παντα).

Ξεκινησα λοιπον ρωτωντας ξεκαθαρα τον Βασιλη γιατι νοιωθει θυμωμενος, γιατι με κοιταει με εκεινα τα ματια που ενω ειναι ευθεια κοιτανε στο ταβανι περιμενοντας τι..δεν ξερω και γεματος ενταση. Ημουνα ηρεμη .. απολυτα ηρεμη και σταθερη . Μου ειπε οτι οταν παιζει με κατι ο Γιαννης παει και του το παιρνει και δεν μπορει να ασχοληθει με τιποτα χωρις να τον ενοχλησει και χιλια δυο τετοια.

 

Του εξηγησα οτι ο Γιαννης ειναι σε μια ηληκια που δεν καταλαβαινει και με αυτο τον τροπο θελει να συμμετεχει αλλα ακομα δεν ειναι η ηληκια του και οτι και εκεινος αυτα εκανε κλπ. Τσπα καταληξαμε οτι το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι υπομονη δειχνοντας του Γιαννη τι επιτρεπετε και τι απαγορευετε με ηρεμο τροπο ωστε σιγα σιγα να το καταλαβει.

Μετα του ειπα οτι οταν θυμωνει και κανει ετσι τα ματακια του και γριλιζει δεν κανουμε κατι γιατι θυμωνει εκεινος , θυμωνουμε εμεις γιατι αρπαζετε αμεσως και μαλωνουμε για κατι που ισως ειναι απλο.

 

Συμφωνησαμε λοιπον να βρουμε επιτρεπομενους τροπους να ξεσπαει το θυμο του και ειπαμε οτι ολοι θυμωνουμε αλλα βρισκουμε τροπους να το ξεσπασουμε και αφου μπορουμε και μιλαμε το συζηταμε δινοντας την ευκαιρια και στον αλλο να μας εξηγησει οτι δεν ειναι ολα οπως νομιζουμε (πχ οταν μπαινουμε απο βολτα δεν μπορουμε να ξαναβγουμε γιατι η μαμα εχει και δουλειες να κανει και αν δεν της κανει θα μαζευτουν πολλες την επομενη και ετσι την επομενη δεν θα βγουμε καθολου).

 

Οταν πχ τρωμε και η μαμα βαζει κατι στο τραπεζι το δοκιμαζουμε πριν το αποριψουμε - ισως και να μας αρεσει αλλα και να μην μας αρεσει.. θα ξερουμε εστω τι ειναι αυτο που δεν μας αρεσει και γιατι.

Νομιζω οτι βρηκαμε μια μεση λυση και ευχομαι να κρατησει...

 

Δεν ξερω αν λεγεται ακριβως οριοθετηση ολο αυτο που εκανα αλλα για μενα ηταν μια συζητηση που εθεσα τα ορια των αντοχων μου στον Βασιλη :-D8)

[στελλα 30]

καλημερα σας!!!! ηθελα και εγω να σας γραψω τι μου συμβαινει.........να ακουσω και αποψεις και να δω αν εχει ξανασυμβει κατι παρομοιο. Ειμαι παντρεμενη εδω και 6 χρονια και εχω 2 παιδακια και φυσικα σε αυτες τις σχεσεις ολα καλα δοξα το θεο!!!Το προβλημα ξεκιναει απο την πεθερα και τις κουνιαδες που πριν παντρευτω δεν με ηθελαν εμενα και την οικογενεια μου.......και αυτο γιατι χαλασε μια σχεση της αδερφης μου με εναν τυπο,που ετυχε ο αδερφο του να παντρευτει την κουνιαδα μου.Οπως καταλαβαινεται πεθερα και κουνιαδες πηραν το μερος της οικογενειας της αλλης και αυτο συνεβη λογω της υπερβολικης αδυναμιας που εχει η πεθερα στην κορη της την συγκεκριμενη (αδυναμια στην συγκεκριμενη κορη υπηρχε εξ αρχης).Εγιναν διαφορα σκηνικα με λογια , φασαριες αποστροφη στον γιο της(αντρα μου) και στα εγγονια της μεχρι και περιουσιακα θεματα προεκυψαν για να επωφεληθουν οι κορες της.....δεν μιλαμε μεχρι σημερα. Και λεω γιατι τοση κακια??Δεν ειναι παιδι της και αυτο???Πως μπορει και ζει χωρις να ξερει αν ειναι καλα??Ειμαι μανα και αυτο δεν το διανοουμαι.....με τιποτα......Αναρωτιμαι ωρες ωρες αν δεν ημουν εγω θα ειχαν γινει ολα αυτα???Ο αντρας μου φυσικα λεει οτι δεν θελει καμια επαφη μαζι τους......ειναι πολυ θυμωμενος και οτι αν δεν ημουν εγω δεν θα ειχαμε αυτα τα υπεροχα παιδια, αλλα εγω αισθανομαι οτι περα απο τη δικη μας οικογενεια ειναι μονος και λυπαμαι που ειμαι εγω υπαιτια γι αυτο.

Να προσθεσω οτι αυτα που κανει η πεθερα στο γιο της τα εχει ζησει στην δικη της οικογενεια(δηλ ηταν αυτη το παραμελημενο παιδι) Συγνωμη αν σας κουρασα περιμενω τις αποψεις σας και τις δικες σας ιστοριες

[maela]

Συγνωμη... αλλα ολα αυτα.. επειδη η αδελφη σου τα ειχε με τον αδελφο του μπατζανακι σου ???Μου ακουγεται πολυ τρελο!Σε τι δηλ βασιστηκαν?Τι τους ενοχλησε ακριβως?Επειδη ετυχε τα παιδια να μην ταιριαξουν???Γιαδωσε λεπτομερειες!Απαραδεκτο μου ακουγεται παντως !

[στελλα 30]

Συγνωμη... αλλα ολα αυτα.. επειδη η αδελφη σου τα ειχε με τον αδελφο του μπατζανακι σου ???Μου ακουγεται πολυ τρελο!Σε τι δηλ βασιστηκαν?Τι τους ενοχλησε ακριβως?Επειδη ετυχε τα παιδια να μην ταιριαξουν???Γιαδωσε λεπτομερειες!Απαραδεκτο μου ακουγεται παντως !

 

Το προβλημα ηταν οτι η πεθερα επρεπε να επιλεξει με ποια απο τις δυο οικογενειες θα ειχε σχεσεις(βασει της δικη της λογικης) πχ δεν μπορουσαμε ολοι μαζι και οι 3 οικογενειες να βρεθουμε σε μια γιορτη,οποτε και αυτη διαλεξε την οικογενεια την αλλη για να μην στεναχωρεθει η αγαπημενη της κορη που οπως ελεγε ειναι πολυ ευαισθητη!!!! η σταση μιας λογικης γυναικας θα ηταν να ειχε καλες σχεσεις και ουδετερες και με τις δυο οικογενειες και με τα δυο της παιδια βεβαια!! και βεβαια αφου κρατησε επαφες με την αλλη οικογενεια λεχθηκαν και ασχημα λογια για την δικη μου οικογενεια......ξερεις πως γινεται σε εναν χωρισμο ο ενας ειναι παντα ο κακος.το θεμα ειναι ομως οτι επρεπε να υποστηριξει ολα τα παιδια της και οχι μονο ενα.και ολα αυτα ηταν μονο η αρχη!!!μετα ειχαμε συνεχεια προβληματα μην κανουμε εμεις πρωτα παιδι απ την κορη της , οτι εχουμε καλυτερη δουλεια εμεις απο την κορη της και τον γαμπρο της ,μετα προεκυψαν και περιουσιακα θεματα για να ευνοησει παλι την κορη και πολλα αλλα κουλααααα.το ασχημο ειναι οτι για ολες αυτες τις βλακειες δεν μιλαει μανα με γιο και αισθανομαι οτι ειμαι υπαιτια απ την μια αλλα δεν εκανα και κατι απ την αλλη και λυπαμαι γι αυτο και αναρωτιεμαι πως μπορει να συμβαινει τετοιο πραγμα δηλ μια μανα να φτασει σε σημειο να ξεχωριζει τα παιδια της .....πραγμα το οποιο εχει βιωσει και η ιδια απο την οικογενεια της.

[το θαυμα στην κοιλια]

Εγω εχω αλλο θεμα................ χειροτερο....

τα παιδια μου δεν μπορω να τα διαχωρησω με τιποτα αλλα φοβαμαι οτι (εχω ενα αγορι και ενα κοριτσι) οτι τα παιδια της κορης μου θα τα νοιωθω πιο πολυ εγγονια απο του γιου μου :shock::shock::shock: κουφο ε? ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΥΤΟ?

[sofi@p]

Το προβλημα ηταν οτι η πεθερα επρεπε να επιλεξει με ποια απο τις δυο οικογενειες θα ειχε σχεσεις(βασει της δικη της λογικης) πχ δεν μπορουσαμε ολοι μαζι και οι 3 οικογενειες να βρεθουμε σε μια γιορτη,οποτε και αυτη διαλεξε την οικογενεια την αλλη για να μην στεναχωρεθει η αγαπημενη της κορη που οπως ελεγε ειναι πολυ ευαισθητη!!!! η σταση μιας λογικης γυναικας θα ηταν να ειχε καλες σχεσεις και ουδετερες και με τις δυο οικογενειες και με τα δυο της παιδια βεβαια!! και βεβαια αφου κρατησε επαφες με την αλλη οικογενεια λεχθηκαν και ασχημα λογια για την δικη μου οικογενεια......ξερεις πως γινεται σε εναν χωρισμο ο ενας ειναι παντα ο κακος.το θεμα ειναι ομως οτι επρεπε να υποστηριξει ολα τα παιδια της και οχι μονο ενα.και ολα αυτα ηταν μονο η αρχη!!!μετα ειχαμε συνεχεια προβληματα μην κανουμε εμεις πρωτα παιδι απ την κορη της , οτι εχουμε καλυτερη δουλεια εμεις απο την κορη της και τον γαμπρο της ,μετα προεκυψαν και περιουσιακα θεματα για να ευνοησει παλι την κορη και πολλα αλλα κουλααααα.το ασχημο ειναι οτι για ολες αυτες τις βλακειες δεν μιλαει μανα με γιο και αισθανομαι οτι ειμαι υπαιτια απ την μια αλλα δεν εκανα και κατι απ την αλλη και λυπαμαι γι αυτο και αναρωτιεμαι πως μπορει να συμβαινει τετοιο πραγμα δηλ μια μανα να φτασει σε σημειο να ξεχωριζει τα παιδια της .....πραγμα το οποιο εχει βιωσει και η ιδια απο την οικογενεια της.

 

πολλές φορές οι άνθρωποι αναπαράγουν αυτό που έχουν βιώσει ως παιδιά, ακόμη κι αν ξέρουν ότι είναι λάθος.

[sofi@p]

Εγω εχω αλλο θεμα................ χειροτερο....

τα παιδια μου δεν μπορω να τα διαχωρησω με τιποτα αλλα φοβαμαι οτι (εχω ενα αγορι και ενα κοριτσι) οτι τα παιδια της κορης μου θα τα νοιωθω πιο πολυ εγγονια απο του γιου μου :shock::shock::shock: κουφο ε? ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΥΤΟ?

τί ηλικία έχουν τα παιδιά σου?

[lovely people]

Εγω εχω αλλο θεμα................ χειροτερο....

τα παιδια μου δεν μπορω να τα διαχωρησω με τιποτα αλλα φοβαμαι οτι (εχω ενα αγορι και ενα κοριτσι) οτι τα παιδια της κορης μου θα τα νοιωθω πιο πολυ εγγονια απο του γιου μου :shock::shock::shock: κουφο ε? ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΥΤΟ?

 

Μπας και τα παιδιά σου έχουν καλύτερη σχέση με την μαμά σου απο οτι με την πεθερά (πιο συχνή επικοινωνία). Πάντα η σχέση μανας κόρης (σε μεγάλη ηλικία λέω) είναι διαφορετική απο εκέινη του γιού. Έχουν περισσότερα πράγματα να πουν, είναι και οι 2 μάνες, συζυγοι. Ερχονται πιο κοντά. Ισως γι αυτό.

[nikol_te]

δυσκολο θεμα.

εγω ημουν παντα το καλο παιδι,ουσιαστικα μεγαλωνα μονη μου.μου ειχαν εμπιστοσυνη οι γονεις μου,αλλα κ πολυ οριοθετημενη.

με τον αδερφο μου εκαναν τα ακριβως αντιθετα.ακομη κ τωρα που ειναι στα 30 του τον κανακευουν.του εχουν μεγαλη αδυναμια.πραγματα που για μενα ηταν αυτονοητα,για τον αδερφο μου δεν ισχυαν,γιατι του εχουν αδυναμια.ειλικρινα τους εχει βγαλει το λαδι τοσα χρονια.

αυτη η συμπεριφορα,ειχε ως αποτελεσμα να εχουμε μια μονιμη κοντρα με τον αδερφο μου κ μια επιθετικοτητα.δεν μπορουμε να συζητησουμε,δεν μπορουμε να παμε για ενα καφε,γιατι με μια κουβεντα,βγαινει ολη η πικρα κ καταληγουμε να μαλλωνουμε για τα ιδια πραγματα παντα.

φυσικα προσπαθησα να μιλησω με τη μητερα μου,να της εξηγησω πως βλεπω τα πραγματα,με εβγαλε τρελη κ οτι ζηλευω τον αδερφο μου κ δεν το ξανακουβεντιασα.πλεον με τον αδερφο μου εχουμε μονο τα απαραιτητα,γιατι δεν μπορω να συγχυζομαι καθε φορα.

[marchalina]

Αραγε πόσο επηρεαζει η δικη μας θεση στην οικογενεια(του γονιου)..αν δηλαδη ημασταν το πρωτο ή το δευτερο παιδι..το χαιδεμενο ή το παραμελλειμενο..

τον πιθανο διαχωρισμο στα παιδια μας;

[χριστινάκι π.]

Κι εμάς μας ξεχώριζε πάντα η μαμά μας δυστυχώς :(:(!

 

Εγώ και η δίδυμη αδερφή μου (με την οποία είμαστε τρομερά αγαπημένες και δεμένες) είμασταν οι μικρότερες. Η μεγάλη έχει 3 χρόνια διαφορά από εμάς. Ε λοιπόν η μαμά μας μας το έχει ξεκαθαρίσει από χρόνια ότι στη μεγάλη έχει αδυναμία, ότι εμείς ήμασταν χαζές και άσχημες ενώ αυτή όμορφη και χαρισματική και άλλα πολλά. Σαν αποτέλεσμα είχαμε διαρκώς μια σχέση μίσους με τη μεγάλη, λόγω της απόρριψης που βιώναμε. Ακόμα και σήμερα δεν έχουμε πολλά πολλά και είναι πολύ κρίμα.

Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι και ο μπαμπάς δεν έχει αδυναμία σε καμία, είναι καταπλητικός!

 

Ο αντίκτυπος σε εμένα προσωπικά;;;Τρομερή ανασφάλεια, ζήλεια προς τον άντρα μου (μήπως με απορρίψει), επιθετικότητα, οξυθυμία, αδυναμία σύναψης φιλικών σχέσεων με διάρκεια, αντικοινωνικότητα....Όλα τα καλά!!!

 

Παρόλα αυτά εμείς οι δύο ωριμάσαμε, προκόψαμε κτλ. Η μεγάλη φέρεται ακόμα σαν 16χρονο και ακόμα τη νταντεύει η μανούλα!

 

Γι'αυτό μανούλες σας παρακαλώ μην δείξετε ποτέ αδυναμία σε ένα από τα παιδάκια σας, τα καταστρέφεται όλα μαζί!Εγώ έχω ήδη αποφασίσει ότι όταν με αξιώσει ο Θεός να κάνω παιδάκια δεν πρόκειται να κάνω τα ίδια λάθη!

[χριστινάκι π.]

Στέλλα δεν πιστεύω ότι ευθύνεσαι εσύ, απλώς η πεθερά έψαχνε αφορμή για να ευνοήσει για άλλη μια φορά το αγαπημένο της παιδί...Αφού και ο άντρας σου το βλέπει αυτό, εσύ χαλάρωσε και ζήσε όμορφα και χωρίς περιττές τύψεις τη ζωή σου!