ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ...

[petalouda]

Επηρεασμενη απο το ευχαρηστηριο μην της Αριας προς τη μητερα της μου ξυπνησε την ελλειψη του πατερα μου!

 

Χωρισανε με τη μητερα μου πριν 4 1/2 χρονια κ ηταν δικη του η ευθυνη κυριως. Η οικογενεια μου διαλυθηκε οπως γινεται σε αυτες τις περιπτωσεις...το πηρα πολυ ασχημα. Στην αρχη μου εφταιγε εκεινος, του θυμωσα δεν του μιλουσα...μετα θυμωσα κ με τη μανα μου...εφυγα απτο σπιτι!!

Ποιο σπιτι δηλ. το σπιτι της μανας μου, το καινουριο που μετακομισε γιατι το δικο μας σπιτι ειχε μεινει λειψο. Ο καθενας ειχε παρει τα πραγματα του κ ειχε φυγει. Ματαια εγω κ ταδερφια μου προσπαθουσαμε...σαν πληγωμενα πουλια σκορπισαμε εκεινο τον καιρο...

 

Ευτυχως την μανα μου δεν την τυφλωσε τοσο ο εγωισμος κ μας ξαναμαζεψε. Τα αδερφια μου ειχαν κ τα σπιτια τους σε αλλες πολεις λογω δουλειας βεβαιως κ οπως πριν η ζωη πηρε κανονικους ρυθμους. Κανονικους λεω κ κλαιω... τιποτα δεν ηταν οπως πριν.Δουλευα πολυ κ προσπαθουσα κι οταν δεν δουλευα να μην μενω σαυτο το σπιτι.

 

Καποια στιγμη ανακαλυψα οτι μου ελειπε παρα πολυ ο πατερας μου, ο οποιος ολο αυτο τον καιρο ειχε εξαφανιστει γιατι ελεγε οτι δεν τον καταλαβαινουμε. Ισως να ηταν κι ετσι ισως οχι. Πηγα κ τον βρηκα, τον αγκαλιασα κι εκλαιγα, εκλαιγα... Εκλαιγε κι εκεινος. Πρωτη φορα τον ειδα να κλαιει...

 

Μετα περασε ο καιρος εκανα το μωρο μου, παντρευτηκα κ εκανα την οικογενεια μου. Ο πατερας μου πηγε να μεινει σε ενα νησι με τη νεα του συντροφο λιγο πριν μεινω εγκυος κ ερχοταν κ ερχεται αραια.Μιλαμε βεβαια στο τηλ αλλα δεν ειναι το ιδιο.

 

Υποτιθεται οτι τωρα που εχω γινει μανα κ που εχω κανει οικογενεια δε θα επρεπε να με πειραζει τοσο. Με πειραζει ομως...μου λειπει κ ομπαμπας μου κ το σπιτι μας κ ολαα.... Ισως ειναι που πλησοαζουν οι γιορτες κ γιορταζει κιολας... Δεν ξερω αλλα μερικες φορες νιωθω οτι ειμαι μικρο παιδακι που εχει χαθει κφωναζει τη μαμα κ τον μπαμπα. Εκει σκεφτομαι οτι υπερβαλλω κ σταματαω να το σκεφτομαι λεγοντας οτι υπαρχουν κ χειροτερα.

 

Τωρα που σας γραφω αυτα ομως θελω να μοιραστω μαζισας οτι μερικες φορες, ναι γινομαι παιδι, ναι μου λειπει ο μπαμπας μου, ναι μου λειπει το σπιτι μας κ δεν ντρεπομαι καθολου γιαυτο.

 

Με συγχωρειτε για το μεγαλο ποστ κ συγνωμη αν σας κουρασα!!!

[elin]

Υποτιθεται οτι τωρα που εχω γινει μανα κ που εχω κανει οικογενεια δε θα επρεπε να με πειραζει τοσο. Με πειραζει ομως...μου λειπει κ ομπαμπας μου κ το σπιτι μας κ ολαα.... Ισως ειναι που πλησοαζουν οι γιορτες κ γιορταζει κιολας... Δεν ξερω αλλα μερικες φορες νιωθω οτι ειμαι μικρο παιδακι που εχει χαθει κφωναζει τη μαμα κ τον μπαμπα. Εκει σκεφτομαι οτι υπερβαλλω κ σταματαω να το σκεφτομαι λεγοντας οτι υπαρχουν κ χειροτερα.[\quote]

 

 

Μην νιώθεις άσχημα για τα συναισθήματά σου. Οι γονείς θα είναι πάντα οι "μεγάλοι" κ μεις "παιδιά", όχι μόνο από την δική τους οπτική, αλλά κ από την πλευρά μας. Είναι λογικό να θέλεις τους γονείς σου μαζί, όπως είχες συνηθίσει κ τώρα ο χωρισμός να σου διαταράσσει την ηρεμία σου.

 

Δεν είμαι η καθ'ύλην αρμόδια να σου απαντήσω, καθότι δεν έχω βιώσει την κατάσταση που περιγράφεις. Πιστεύω όμως ότι το να λυγίζουμε λόγω συνθηκών κάποιες φορές είναι ανθρώπινο.

 

Προσπάθησε ίσως να σκεφτείς ότι αυτή κατάσταση μπορεί για τους γονείς σου κ μόνο να είναι καλύτερη από την προηγούμενη, στα πλαίσια του "το μη χείρον βέλτιστο".

 

Έχω να σου πω κ κάτι ακόμη. Ο πόνος από καταστάσεις που ενέχουν πρόσωπα αγαπημένα δεν περνάει εξ'ολοκλήρου, απλά συνηθίζεται κάποια στιγμή. Δυστυχώς όλοι πρέπει να μάθουμε να ζούμε έτσι.

 

Το παιδί που υπάρχει μέσα μας δεν θα φύγει, ακόμη κ αν γίνουμε γονείς, ακόμη κ ως τα βαθιά γεράματα. Κ κάτι ακόμη, αναφορικά με αυτό που λέμε όταν έχουμε προβλήματα, ότι "υπάρχουν κ χειρότερα". Σίγουρα υπάρχουν. Αλλά ο καθένας βιώνει το πρόβλημά του με το δικό του τρόπο κ σε σχέση με τις υπόλοιπες καταστάσεις που αντιμετωπίζει. Οπότε...

 

Δεν θέλω όμως να κλείσω απαισιόδοξα. Σκέψου ότι έχεις την τύχη να έχεις τη δική σου οικογένεια και προσπάθησε να μην επαναλάβεις ό,τι θεωρείς πως οι γονείς σου χειρίστηκαν λάθος. Δλδ αυτή την δύσκολη κατάσταση χρησιμοποίησε την για κάτι θετικό κ εποικοδομητικό.

 

Ύστερα, δεν ξέρεις...μπορεί με την πάροδο του χρόνου να εξομαλυνθούν οι σχέσεις των δικών σου κ να υπάρξουν στιγμές που να μπορέσετε να συνυπάρξετε (σε γιορτές ίσως)-ακόμη κ αν έχουν προστεθεί νέα "μέλη", όπως η σύντροφος του πατέρα σου.

 

Εύχομαι το Πνεύμα των Χριστουγέννων να σου χαρίσει την γαλήνη κ ηρεμία που επιθυμείς!

[christiana08]

Petalouditsa μου,καλημερα...Κανεναν δεν κουρασες,ουτε κανενας παρεξηγει τα συναισθηματα σου.Δεν εχω ιδια εμπειρια με σενα,αλλα συμφωνω με την Elin οτι οι γονεις ειναι παντα γονεις και τα παιδια παντα παιδια.Τα συναισθηματα σου προς αυτους θα ειναι ιδια ειτε εισαι 16 ειτα 106 χρονων.Σου ευχομαι ο,τι καλυτερο και να εχεις τον πατερα σου διπλα σου,οπως τον θελεις.

[evangelia]

πεταλούδα μου καλημέρα.

με επηρέασε αρκετά το θέμα σου.

και εμένα το σπίτι μου διαλύθηκε,όχι λόγω χωρισμού αλλά θανάτου.πριν από 2 χρόνια έφυγε η μαμά μου 1 μήνα πριν το γάμο μου,ήμουν 24 χρονών..αδέρφια δεν έχω και έμεινα μόνη με τον μπαμπά μου.δεν μπορούσα να μείνω στιγμή στο πατρικό μου και αφού το σπίτι μου ήταν έτοιμο,συζήσαμε πριν το γάμο..εκτός από τα βασικά,όλα μου τα πράγματα είναι ακόμα στο άλλο σπίτι(πρέπει κπ στιγμή να πάω να τα μαζέψω, δεν πάει άλλο!!!).

η ζωή μου πήρε τη μανούλα τόσο νέα αλλά μου έστειλε σαν δώρο μια κορούλα, η οποία είναι για μένα τα πάντα!!!!!!!!!!!!!!!

παρόλα αυτά,μέχρι και σήμερα παραμιλάω στον ύπνο μου και φωνάζω"μαμά-μπαμπά",βλέπω πως την αγκαλιάζω και είμαι πολύ χαρούμενη.νιώθω ασφάλεια και ζεστασιά.ώσπου ξυπνάω και μένω με την χαρά

μακάρι να υπήρχε κάπου και ας μην την έβλεπα συχνά,ας μιλούσαμε μόνο.

απλά θέλω να σου πω πως τουλάχιστον μπορείς και μιλάς μαζί του..κάτι είναι και αυτό.και όταν νιώσεις πολύ χάλια, πάρε το καράβι και το μωρό σου και πήγαινε να τον δεις τί πιο ωραίο....

[petalouda]

Elin και Xristianna (συμπεθερα!!) ειστε πολυ καλες κ ευχαριστω για τις ευχες σας. Αυτο το οτι οι γονεις ειναι παντα γονεις κ σκεφτονται κ λειτουργουν σαν γονεις παντα το ειχα εμπεδωσει εδω κ χρονια.

Το οτι κι εγω μπορω να λειτουργω ακομα σαν παιδι με μπερδευει κ μαλλον γιατι εγινα αποτομα μαμα κ ανελαβα ευθυνες κ χρεη οικογενειας.

Ηταν ενα ξεσπασμα αυτο που το ειχα μεσα μου καιρο κ βγηκε σας ευχαριστω που ειστε εδω για ολα!

 

Evangellia μου σε καταλαβαινω οχι απολυτα βεβαια και λυπαμαι παρα πολυ για τη μαμα σου. Σημασια τωρα εχει οτι εχεις το αγγελουδι σου το παιρνεις αγκαλια κ σιγουρα η μαμα σου σε καμαρωνει απο τη γωνια των αγγελων!!!

[Aggeloudia]

Κοριτσάκι μου γλυκά σας καταλαβαίνω στο μέτρο του δυνατού...δεν βιώνω κάτι τέτοιο αμ'αλογο με χαμό ή χωρισμό και ευχομαι ο ΜΕΓΑΛΟΔΥΜΑΝΟΣ να μου τους χαρίζει για χρόνια ακόμα όπως μου τους χάρισε ολα αυτά τα χρόνια.

Σας καταλαβαίνω όμως και δικαιολογώ ΑΠΟΛΥΤΑ οποια σκέψη ή αδυναμία και επιθυμία να τους αγγαλιάσουμε και να τους έχουμε κοντά μας ανεξάρτητα αν κάναμε δική μας οικογένεια, αλλά όπως ειμαστε μητέρες και συζυγοι άλλο τόσο ειμαστε και ακόμα παιδιά κάποιον γονιών...κάποιας μαμάς και κάποιου μπαμπά...

Δυστυχώς η ευτυχώς ο ομφάλιος λόρος κόβεταο ΜΟΝΟ με τον θάνατο...Μονο οταν έρθει εκεινη η στιγμή τα πράγματα αλλάζουν...

Θυμάμαι την μητέρα μου οταν εχασε τον πατέρα της που ΥΠΕΡΛΑΤΡΕΥΕ (ενας αγιος άνθρωπος...) και που ειμασταν εμεις κοτζάμ γαιδάρες, που ο παππους ήταν άρρωστος , που ήταν 75 χρόνων...η μητέρα μου με αγγάλιασε και μου ειπε...¨"τώρα ειμαι ορφανή..." Δεν θα το ξεχάσω...

Κρατήστε τους ζωντανούς στην μνήμη σας και ετσι δεν θα πεθάνουν ποτέ...

[yls]

Πεταλούδα μην αισθάνεσαι καθόλου ενοχές. Οι γονείς είναι το συναισθηματικό μας καταφύγιο, με ελάχιστες εξαιρέσεις...

 

Μια φίλη μου έλεγε πως, όταν ο τριαντάχρονος άντρας της και πατέρας 2 μικρών κοριτσιών, έχασε από ασθένεια την μητέρα του, έκλαιγε και είχε φρικτούς εφιάλτες για πάνω από ένα χρόνο.

 

Ο πατέρας μου, που είναι 75 ετών, το 2004 έχασε, από βαθειά γηρατειά, την μάνα του. Ξέρεις τι μου είπε μετά την κηδεία? "Από αυτή την στιγμή έπαψα να είμαι ΠΑΙΔΙ!!". Κουφάθηκα όταν το άκουσα. Όμως, αργότερα, όταν το επεξεργάστηκα, κατάλαβα πως είχε δίκιο.

 

Η ενεργή παρουσία του γονιού μας επιτρέπει να είμαστε παιδιά. Όσο και να έχουμε πετύχει στην ζωή μας, όσο και να είμαστε ευτυχισμένοι με δικές μας οικογένειες, έχουμε την ανάγκη να ξέρουμε πως κάπου εκεί έξω υπάρχει κάποιος που θα μας συγχωρέσει ό,τι και να κάνουμε, θέλει το καλό μας ανυστερόβουλα, θα μας δώσει μια συμβουλή, θα μας πει ένα "δεν πειράζει" σε μια δύσκολη στιγμή.

[Solini]

Ισως σχετικο ίσως και ασχετο το παρακάτω περιστατικο που θα περιγραψω! Αλλα ίσως σας βοηθησει! Τον Μαρτιο που μας πέρασε ο καλός μου έχασε τον πατερα του απο καρδιά... το σοκ πολυ μεγάλο και άργησε πολυ να συνέλθει! Μολις ειπαμε οτι ok συνηλθε αρχές Αυγουστου χάνει και την μητέρα του!!!!!

Οσές μέρες η μητέρα του ήταν αρρωστη της εδινε κουραγιο με υποτιθέμενη εγκυμοσύνη μου και με το εγγονι που θα ερχοταν.(οπως αποδειχτηκε τελικα δεν ηταν καθολου υποτιθέμενη η εγκυμοσυνη.) Μια εβδομαδα μετα τον θανατο της-ήταν σε άθλια ψυχολογικη κατασταση και με το δικιο του βέβαια- μαθαμε οτι ειμαι εγκυος!!!!!!

Η χαρα αντικατεστησε την λύπη! Που θέλω να καταλήξω 5 μήνες μετα τον 8ανατο της μαμας του στο μέσο της εγκυμοσυνης μου ειναι μες την τρελη χαρα αλλα ωρες ωρες πέφτει απιστευτα με κρισεις αγχους αριθμίες κλπ!

Το συμπερασμα λοιπονν των παραπάνω ειναι να μην αφήνουμε ή κρυβουμε τιποτα βαθια μέσα μας γιατι όλα πρέπει να κανουν τον κύκλο τους.Η λύπη και η στεναχώρια αν δεν βγουν γινονται πληγη μεσα μας που μας τρώει και δεν μας αφηνει να παμε παρακατω!και απο το κρύψε κρύψε ξεχναμε στο τελος την πραγματική αιτία.

Petalouda μου θα σου πω οτι ειπα και στον καλο μου! μίλα για οτι σε πειραζει και μην τα κρατας μέσα σου και μή φοβασαι οτι μπορει να κουραζεις ή να πρήζεις τον ανθρωπο σου(γι'αυτο ειμαστε αλλωστε εκει!! )και αν δεις οτι οι ανθρωποι που ειναι κοντα σου δεν μπορουν να σε βοηθησουν ρώτα και εναν ειδικο!!!Δεν ειναι κακό!

Τα τραυματα της ψυχής ειναι αυτα που αργουν περισσοτερο να κλεισουν και καμια φορα δεν κλεινουν ποτέ!

 

 

p.s.Συγγνωμη αν σας κουρασα! ελπιζω να βοηθησα λίγο!

[anthie g]

μακάρι ο μπαμπάς μου να ζούσε σε ένα νησί με την συντροφό του και όποτε ήθελα να πήγαινα να τον δώ και να μην τον είχα δει αποστεωμένο να λιώνει από καρκίνο σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου. Στο γράφω έτσι σκληρά απλά για να καταλάβεις ότι ακόμα και αν έκανε λάθη και έχεις μέσα σου θυμό για εκείνον είναι ο μπαμπάς σου και σε αγαπάει. Οποτε θέλεις να τον δείς πήγαινε σε περιμένει, και εκείνος αισθάνεται περίεργα απέναντι σου λόγω της αλλαγής της οικογενειακής σας κατάστασης. είναι δύσκολο το καταλαβαίνω αλλά σκέψου ότι έχεις και τους δύο σου γονείς γερούς και αυτό είναι δώρο.

[Μαρθα]

Βίωσα και εγώ το διαζύγιο των γονιών μου σε μεγάλη ηλικία. Το δεύτερο παιδί μου ήταν 5 μηνών τότε. Πέρασα πολύ δύσκολες καταστάσεις, ο αδερφός μου ήταν φαντάρος και του το κρύβαμε, εγώ φιλοξενούσα τη μητέρα μου στο σπίτι η οποία ήταν ενα φάντασμα του εαυτού της, ο πατέρας μου με κατηγορούσε ότι πήρα το μέρος της, παράτησα τη δουλειά μου για να είμαι μαζί της και μου γύρισε μπούμερανγκ (μεγάλη ιστορία).

 

Οι γιορτές είναι η χειρότερη περίοδος. Σκέφτεσαι πώς ήταν όταν είσασταν όλοι μαζί μια οικογένεια και σε πληγώνει που δεν μπορείς να το έχεις πια. Τα τελευταία 2 χρόνια αποφεύγω τις γιορτές. Προσπαθώ να φεύγω από το σπίτι γιατί δεν αντέχω. Η οικογένεια του άντρα μου μαζευόταν σπίτι μου, γονείς, αδέρφια, ανίψια, θείοι, θείες, ξαδέρφια κι εγώ ήμουν μόνη. Ένιωθα ορφανή... Είναι απίστευτο το κενό....

 

Το καταλαβαίνω πως όσοι έχουν χάσει από θάνατο τους γονείς το θεωρούν υπερβολικό αυτό το συναίσθημα αλλά σκεφτείτε πως εμείς τους έχουμε ζωντανούς και δεν μπορούμε να τους χαρούμε όπως θέλουμε, δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί τους όπως παλιά...... Ο θάνατος είναι κάτι οριστικό, τελεσίδικο. Δεν έχεις επιλογή, αργά ή γρήγορα θα το πάρεις απόφαση. Όταν όμως καθημερινά ξέρεις πως ο πατέρας σου είναι σε μια μεριά και η μητέρα σου σε μιαν άλλη και δεν μπορείς να τους έχεις, αυτό πονάει, πιστέψτε με, ΠΟΝΑΕΙ ΠΟΛΥ!!!

 

Οποτε θέλεις μπορούμε να τα λέμε, στείλε μου πμ.

[petalouda]

Οι γιορτές είναι η χειρότερη περίοδος. Σκέφτεσαι πώς ήταν όταν είσασταν όλοι μαζί μια οικογένεια και σε πληγώνει που δεν μπορείς να το έχεις πια. Τα τελευταία 2 χρόνια αποφεύγω τις γιορτές. Προσπαθώ να φεύγω από το σπίτι γιατί δεν αντέχω. Η οικογένεια του άντρα μου μαζευόταν σπίτι μου, γονείς, αδέρφια, ανίψια, θείοι, θείες, ξαδέρφια κι εγώ ήμουν μόνη. Ένιωθα ορφανή... Είναι απίστευτο το κενό....

 

 

 

Αυτο ειναι το χειροτερο συναισθημα. Θελεις να εχεις τους γονεις σου μαζι σε κατι τετοιες στιγμες κ δεν μπορεις.... Κοριτσια ευχαριστω ολες για το ενδιαφερον σας. Σας νιωθω πραγματικα δικους μου ανθρωπους οταν μπορω κ εκφραζω ετσι τα συναισθηματα μου κ βρισκω ανταποκριση!!