Οι "κακοί" ανθρώποι

[annoulen]

Σε ποια ηλικία και πώς μιλάτε στα παιδιά σας για τους "κακούς" ανθρώπους ?

 

Σκέφτομαι να τους δείξω 2-3 βιντεάκια που κυκλοφορούν για την παιδική σεξουαλική κακοποίηση.

Μήπως όμως είναι νωρίς ? Τα παιδιά μου είναι 5,5 κ 4 ετών.

 

Εσείς το έχετε κάνει ? τους έχετε μιλήσει ?

 

Εγώ πάντως ανά τακτά χρονικά διαστήματα τους αναφέρω τον κανόνα του "εσώρουχου", αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να το καταλάβουν, ειδικά ο μικρός μου.

[Dragonfly]

Εγώ πάντα ανέφερα τη φράση "κακός άνθρωπος" από τότε που άρχισαν να μιλάνε. πχ "δεν θα φεύγεις από κοντά μου μην σε κλέψει-πειράξει κτλ κάποιος κακός άνθρωπος".

Εσύ αναφέρεσαι μόνο στη σεξουαλική κακοποίηση ή θέλεις γενικώς να καταλάβουν ότι δεν έχουν όλοι γύρω μας τις καλύτερες προθέσεις;

[annoulen]

Εγώ πάντα ανέφερα τη φράση "κακός άνθρωπος" από τότε που άρχισαν να μιλάνε. πχ "δεν θα φεύγεις από κοντά μου μην σε κλέψει-πειράξει κτλ κάποιος κακός άνθρωπος".

Εσύ αναφέρεσαι μόνο στη σεξουαλική κακοποίηση ή θέλεις γενικώς να καταλάβουν ότι δεν έχουν όλοι γύρω μας τις καλύτερες προθέσεις;

 

Και στα δύο.

Ίσως περισσότερο στην σεξουαλική κακοποίηση, η οποία μπορεί να συμβεί κ από άνθρωπο που δεν είναι στο φάσμα του "κακού" για τα παιδιά μας, εννοώ ότι μπορεί να είναι κ ο γείτονας, λέμε τώρα, ο γυμναστής κτλ.

[vtgian]

Αν αναφέρεσαι ειδικά στο θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης, ίσως βρεις ενδιαφέρουσα την ιστορία της Ρίνας της Αστερίνας. Και έχε υπόψη ότι τέτοιου είδους κακοποίηση γίνεται συχνότερα από οικεία πρόσωπα, παρά από αγνώστους.

 

Καταλαβαίνω απόλυτα τις ανησυχίες σου. Είναι κάτι που με απασχολεί έντονα γιατί το ένστικτο με έσωσε τελευταία στιγμή από το να γίνω θύμα τέτοιας κακοποίησης. Ευτυχώς ένιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά και φώναξα για βοήθεια, πριν γίνει κάτι άσχημο. Μεγαλώνοντας διαπίστωσα πόσο σημαντικό είναι να μη χάσει αυτό το ένστικτο το παιδί, ώστε να καταλάβει ότι αυτό που γίνεται δεν είναι σωστό. Στην ιστορία που ανέφερα το γράφει χαρακτηριστικά. Όταν κάτι δεν πάει καλά, το παιδί νιώθει περίεργα στο στομάχι, σαν ανακάτεμα.

 

Έχω εστιάσει στα εξής σημεία, ως μέσα που θα βοηθήσουν το παιδί μου να προστατεύσει την ιδιωτικότητά του. Αρχικά,θέλω να καταλάβει ότι κυρίαρχος στο σώμα του είναι μόνο το ίδιο. Αυτό σημαίνει ότι από νεογέννητο, εξηγώ στο παιδί κάθε φορά γιατί πρέπει (αν πρέπει) να το αγγίξω σε ευαίσθητή του περιοχή (για να καθαρίσω, να βάλω κρέμα). Επίσης δεν αφήνω να αγγίξει κάποιος το παιδί (ακόμα και εγώ η ίδια) αν το παιδί δεν θέλει. Πχ δεν πιέζω το παιδί να δεχτεί να το φιλήσουν ή αγκαλιάσουν συγγενείς ενώ δε θέλει, δεν το πιέζω να κάτσει να το φιλήσω ή να το αγκαλιάσω. Ο στόχος μου με αυτό είναι να καταλάβει το παιδί ότι όσον αφορά το σώμα του, η στάση του πρέπει να είναι σεβαστή από όλους. Δε μιλάω φυσικά για ιατρικές πράξεις που είναι αναπόφευκτες, όσο και αν το παιδί δεν θέλει να συνεργαστεί. Εκεί έχω εξηγήσει από πριν τι θα γίνει και γιατί και προχωράμε αναγκαστικά.

 

Άλλο πράγμα που δουλεύουμε από την αρχή είναι η απενοχοποίηση της παιδικής σεξουαλικότητας. Είναι γνωστό ότι τα παιδιά έχουν ορμές (όχι με τον τρόπο που έχουν οι ενήλικες φυσικά). Δεν πρέπει να κάνουμε το παιδί να ντραπεί γι'αυτό, να νιώσει ένοχο, είναι μέρος της φύσης του. Μιλάμε για τα σεξουαλικά μας όργανα αποστασιοποιημένα, όπως θα μιλούσαμε για οποιοδήποτε άλλο όργανο του σώματός μας. Επίσης όταν το παιδί μας ρωτήσει για το σεξ, απαντούμε γι'αυτό που μας έχει ρωτήσει και μόνο (όχι παραπάνω), με απλά λόγια και χωρίς ψέμματα.

 

Επίσης πολύ συχνά τονίζουμε ότι αν κάποιος μας κάνει να νιώθουμε άσχημα, τότε αμέσως αναζητούμε βοήθεια από συγκεκριμένα άτομα εμπιστοσύνης.

 

Έχοντας κάνει τα παραπάνω, το παιδί θα έχει καταλάβει την αξία του σώματός του και το ένστικτο του κινδύνου θα μείνει αλώβητο. Νομίζω ότι είναι λάθος να "φοβήσουμε" χωρίς λόγο το παιδί, γιατί αν φτάσουμε στο άλλο άκρο φτάσει στο σημείο των ενοχών.

 

Με τη μεγάλη ακολουθήσαμε τα παραπάνω και είδα ότι είχαν αποτέλεσμα.

[Dragonfly]

Και στα δύο.

Ίσως περισσότερο στην σεξουαλική κακοποίηση, η οποία μπορεί να συμβεί κ από άνθρωπο που δεν είναι στο φάσμα του "κακού" για τα παιδιά μας, εννοώ ότι μπορεί να είναι κ ο γείτονας, λέμε τώρα, ο γυμναστής κτλ.

 

Ναι, ο κακός μπορεί να είναι και κάποιος γνωστός μας. Εγώ προσπαθώ να περάσω το μήνυμα ότι δεν πρέπει να απομονώνονται με κανέναν και για κανέναν λόγο. Ακόμα και στο σχολείο, πρέπει να υπάρχει κόσμος γύρω τους. Επίσης ο "κακός" δεν είναι απαραίτητα ενήλικας. Μπορεί να είναι και παιδί.

[annoulen]

....... το παιδί θα έχει καταλάβει την αξία του σώματός του και το ένστικτο του κινδύνου θα μείνει αλώβητο. .......

 

........

 

...... Εγώ προσπαθώ να περάσω το μήνυμα ότι δεν πρέπει να απομονώνονται με κανέναν και για κανέναν λόγο. .......Επίσης ο "κακός" δεν είναι απαραίτητα ενήλικας. Μπορεί να είναι και παιδί.

 

Συμφωνώ. Πολύ σημαντικά 1. να έχει το παιδί το ένστικτο του κινδύνου κ 2. να προσπαθεί πάντα να είναι με παρέα.

[magdoulini]

προσωπικα αποφευγω να χρησιμοποιω πολυ συχνα την εκφραση "κακος ανθρωπος"..."οτι θα σε κλεψουν,θα σε παρουν" και τα σχετικα...το παω περιγραφοντας τους χαρακτηρες των "κακων ανθρωπων" ...θεωρω οτι περισσοτερο θα βαλεις σε σκεψη ενα παιδι περιγραφοντας "τον κακο χαρακτηρα" και τι πιθανον να πραξει για να βλαψει, παρα φοβιζοντας το "οτι θα σε αρπαξουν"...

 

φετος (πρωτακι) καναμε και μια κουβεντα και για τα "κακα παιδακια" που δυστυχως εγω πιστευω οτι υπαρχουν και κανουν τα παντα για να βλαψουν αλλα παιδια...εδω αναγκαστηκα να εστιασω στην λεξη "κακος" για να εξηγησω τις πιθανες συμπεριφορες...αλλα δεν εχουν ολα τα παιδακια το ενστικτο του κινδυνου,οσο και να νομιζουμε εμεις οτι τα εχουμε πει ολα,τα εχουμε προετοιμασει για ολα...θεωρω οτι αυτο εχει να κανει με την ωριμοτητα του παιδιου και οχι με το ποσο μπλα μπλα εχουμε εμεις κανει...(χωρις αυτο να σημαινει οτι εμεις σαν γονεις δεν πρεπει συνεχως να μιλαμε,να θυμιζουμε,να εστιαζουμε)...αυτο δυστυχως θα κριθει μονον στην πραξη,αν συμβει κατι πως θα το αντιμετωπισει ενα παιδι στην δεδομενη στιγμη...

[kine]

Διαφωνώ κάθετα με το να γίνετε οποιαδήποτε "εκπαίδευση" για τη σεξουαλική κακοποίηση ή την κακοποίηση γενικά και τον κανόνα του εσωρούχου ειδικά.

 

Διαφωνώ επίσης με την προσέγγιση "κακοί άνθρωποι".

 

Επεξηγώ:

Ο τρόπος για να μάθει ένα παιδί να προστατεύει τον εαυτό του (και τους γύρω του) από κακόβουλες συμπεριφορές (ενηλίκων και μη), είναι να αποκτήσει συγκεκριμένη εικόνα για το πρόσωπό του, να έχει κατανόηση του σώματος του, των αναγκών του, να ξέρει πότε αισθάνεται άσχημα και να το εκφράζει ζητώντας βοήθεια από τους οικείους του. Να έχει αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση και να έχει το θάρρος της γνώμης του, ώστε να μπορεί να εκφράζει ανοιχτά και με σιγουριά την επιθυμία του ή την άρνηση του σε μια πράξη τρίτου.

 

Οι προσεγγίσεις τύπου "κακός άνθρωπος", "κακό παιδί" ή "κανόνας εσωρούχου", χειροτερεύουν τα υπάρχοντα προβλήματα κατά τη γνώμη μου (για να μην πω ότι τα δημιουργούν).

 

Επεξηγώ:

Στην περίπτωση του "κακού ανθρώπου", προσπαθούμε να μάθουμε στο παιδί να αποφεύγει την επαφή με έναν "κακό" άνθρωπο, χωρίς όμως να έχουμε συγκεκριμένο αντικείμενο να του παρουσιάσουμε, ώστε να μπορεί το παιδί να κρίνει μόνο του, ποια σημάδια κάνουν έναν άνθρωπο κακό και πως να τον αναγνωρίζει μόνο του.

 

Δηλαδή του λέμε "μη πας μακρυά γιατί θα σε πάρει κανένας κακός άνθρωπος" και αυτό σημαίνει : μόνο η μαμά κι ο μπαμπάς είναι καλοί, μόνο κοντά μας είσαι καλά, κάθε μακρινό είναι επικίνδυνο. Αφενός αυτό δεν αληθεύει, αφετέρου, με αυτόν τον τρόπο ευνουχίζεται και ο πειραματικός χαρακτήρας του παιδιού, που πάντα θέλει να εξερευνήσει το άγνωστο (και αυτό είναι και το φυσικό) και η ικανότητά του, να αναγνωρίζει τον κίνδυνο με τα δικά του αισθητήρια και τις δικές του γνώσεις. Επιπλέον, δημιουργούμε την πεποίθηση πως ο κόσμος είναι πάντοτε δυνάμει κακός, εκτός κι αν μας προστατεύει η παρουσία του ισχυρού ενήλικα. Αυτό δημιουργεί αίσθημα ανασφάλειας και αγωνίας στο παιδί, χωρίς αντικειμενικό λόγο.

 

Ο "κανόνας του εσωρούχου" κινείται την ίδια λογική αλλά είναι επιπλέον ένας πουριτανισμός με αμφίβολα αποτελέσματα.

 

Επεξηγώ:

Μαθαίνει στο παιδί να βάζει ως σημείο αναφοράς κινδύνου το εσώρουχο κι όχι την σωματική του αυτονομία και αυτοδιάθεση. Δαιμονοποιεί το άγγιγμα και το εσώρουχο το ίδιο ως σύμβολο, λες και ο μόνος κίνδυνος είναι το φυσικό άγγιγμα και η σεξουαλική κακοποίηση ως πράξη. Αντιθέτως, ένα παιδί που ξέρει να εκτιμά τις ανάγκες του και να αναγνωρίζει τα συναισθήματα που του προκαλούνται (στην λογική που περιέγραψε η vtgian), δεν χρειάζεται να οριοθετήσει στο σημείο του εσωρούχου ή να κοιτά μην κανείς το αγγίξει εκεί ή το δει ή... ή... ή... ή... . Πολύ νωρίτερα, απομακρύνεται από πρόσωπα που αισθάνεται ότι το κοιτούν περίεργα ή το περιεργάζονται ή το μιλούν με τρόπο κακόβουλο.

 

Επιπλέον, πιστεύω ότι ο κανόνας του εσωρούχου, σεξουαλικοποιεί πρόωρα πολλές ενέργειες, πράξεις, κινήσεις, αγγίγματα και λέξεις με αποτέλεσμα να "μπλοκάρει" τα παιδιά και να εμποδίζει την ελεύθερη έκφραση και τον αυτοπειραματισμό στην πρώτη παιδική ηλικία.

 

Και για να θέσω και την αντίστροφη οπτική, προσπαθώντας να μην κακοποιηθεί το παιδί μας, του "βάζουμε" στο μυαλό την ιδέα της κακοποίησης. Παίρνουμε δηλαδή την ασχήμια ενός ανώμαλου ανθρώπου και την εισάγουμε σταδιακά στον κόσμο του παιδιού που είναι καθαρός και αγνός εκ φύσεως. Βρομίζουμε το μυαλουδάκι ενός παιδιού, προκειμένου να αποφύγουμε μια αποτρόπαια ενέργεια εις βάρος του. Την κακοποίηση όμως της παιδικής συνείδησης, την διαπράττει ο ίδιος ο γονιός με αυτή τη μέθοδο.

[magdoulini]

 

Επιπλέον, πιστεύω ότι ο κανόνας του εσωρούχου, σεξουαλικοποιεί πρόωρα πολλές ενέργειες, πράξεις, κινήσεις, αγγίγματα και λέξεις με αποτέλεσμα να "μπλοκάρει" τα παιδιά και να εμποδίζει την ελεύθερη έκφραση και τον αυτοπειραματισμό στην πρώτη παιδική ηλικία.

 

.

 

 

σε αυτο που αναφερεις συμφωνω παρα πολυ, καθοτι μου ειναι εξαιρετικα αποκρουστικος ο κανονας του εσωρουχου και ποτε δεν τον χρησιμοποιησα για να εξηγησω κατι στο παιδι μου...

[Dragonfly]

 

Επεξηγώ:

Στην περίπτωση του "κακού ανθρώπου", προσπαθούμε να μάθουμε στο παιδί να αποφεύγει την επαφή με έναν "κακό" άνθρωπο, χωρίς όμως να έχουμε συγκεκριμένο αντικείμενο να του παρουσιάσουμε, ώστε να μπορεί το παιδί να κρίνει μόνο του, ποια σημάδια κάνουν έναν άνθρωπο κακό και πως να τον αναγνωρίζει μόνο του.

 

Δηλαδή του λέμε "μη πας μακρυά γιατί θα σε πάρει κανένας κακός άνθρωπος" και αυτό σημαίνει : μόνο η μαμά κι ο μπαμπάς είναι καλοί, μόνο κοντά μας είσαι καλά, κάθε μακρινό είναι επικίνδυνο. Αφενός αυτό δεν αληθεύει, αφετέρου, με αυτόν τον τρόπο ευνουχίζεται και ο πειραματικός χαρακτήρας του παιδιού, που πάντα θέλει να εξερευνήσει το άγνωστο (και αυτό είναι και το φυσικό) και η ικανότητά του, να αναγνωρίζει τον κίνδυνο με τα δικά του αισθητήρια και τις δικές του γνώσεις. Επιπλέον, δημιουργούμε την πεποίθηση πως ο κόσμος είναι πάντοτε δυνάμει κακός, εκτός κι αν μας προστατεύει η παρουσία του ισχυρού ενήλικα. Αυτό δημιουργεί αίσθημα ανασφάλειας και αγωνίας στο παιδί, χωρίς αντικειμενικό λόγο.

 

Σε ηλικία 2 χρονών για παράδειγμα, ναι, το να απομακρυνθεί από τους γονείς του μόνο κινδύνους εμπεριέχει. Και το ίδιο το παιδί δεν έχει αίσθηση του κινδύνου. Μεγαλώνοντας του εξηγείς ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ή όλα τα παιδιά καλές προθέσεις και πρέπει να είναι προσεκτικό. Να ακολουθεί κάποιους κανόνες.

Σε πιο μεγάλη ηλικία, πχ στο δημοτικό έχει πλέον αίσθηση του κινδύνου, μπορεί να ξεχωρίσει κάποιες εν δυνάμει επικίνδυνες καταστάσεις, αλλά δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι σε θέση να προστατεύσει τον εαυτό του... Εγώ δίνω συμβουλές του τύπου "δεν απομωνονόμαστε για κανένα λόγο ή ό,τι και αν σου πει αυτός που προσπαθεί να σε απομονώσει".

 

Για τον κανόνα του εσωρούχου, συμφωνώ ότι μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα και σίγουρα μπερδεύει ένα παιδί.

 

Για την αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση κτλ συμφωνώ, αλλά είναι κάτι που χρειάζεται πολύ χρόνο για να κτιστεί.

[Lisbet]

Εγώ έχω μιλήσει για κακούς ανθρώπους, που κλέβουν τα παιδιά και δεν ξαναγυρίζουν στο σπίτι τους, από τα 4 περίπου. Να μη μιλάνε σε ξένους, να αντιδρούν και να ζητούν βοήθεια αν κάποιος πάει να τα παρασύρει, αν τους πει ότι με έστειλε η μαμά σου να σε πάρω από το σχολείο κι όλες τις προφάσεις που χρησιμοποιούν. Τι να κάνουν αν χαθούν. Επίσης επιμένω πάρα πολύ στο να μην απομονώνονται, είτε με συνομίληκους είτε με ενηλίκους, για κανέναν λόγο. Στα μαγαζιά, δεν τα αφήνω ποτέ να πάνε μόνα τους τουαλέτα.

 

Όμως, παρόλο που το 11χρονο παιδί μου γνωρίζει για το σεξ εδώ και δύο χρόνια, για την παιδοφιλία δεν έχω μιλήσει ακόμα ξεκάθαρα. Έχω πάρει κι έχουμε διαβάσει το βιβλιαράκι "Καποιος με ενοχλεί" αλλά έχω μπει σε λεπτομέρειες. Δεν ξέρω αν είναι σωστό ή λάθος, αλλά δε μου βγαίνει να το κάνω.

[annoulen]

........ Παίρνουμε δηλαδή την ασχήμια ενός ανώμαλου ανθρώπου και την εισάγουμε σταδιακά στον κόσμο του παιδιού που είναι καθαρός και αγνός εκ φύσεως. Βρομίζουμε το μυαλουδάκι ενός παιδιού, προκειμένου να αποφύγουμε μια αποτρόπαια ενέργεια εις βάρος του. Την κακοποίηση όμως της παιδικής συνείδησης, την διαπράττει ο ίδιος ο γονιός με αυτή τη μέθοδο.

 

Kine, όταν είχα αρχίσει να τους λέω "τον κανόνα του εσώρουχου" (καλώς ή κακώς, τώρα το έκανα, δεν αλλάζει), τα σκεφτόμουν κ όλα αυτά που λες. Απλώς δεν μπορούσα να βρω έναν απλό κ κατανοητό τρόπο για να μάθω στα παιδιά μου να προφυλάγονται.

Άλλωστε για αυτό έθεσα κ το ερώτημα, να δω τι κάνουν κ οι λοιπές μητέρες.

[kine]

anoulen μην απολογείσαι. Κι εγώ είχα τον προβληματισμό "τι θα κάνω" όταν έρθει η ώρα, όταν πρωτο άκουσα τον κανόνα εσωρούχου, γιατί μου χτυπούσε πολύ άσχημα ο τρόπος αυτός, αλλά δεν είχα κατανοήσει πώς αλλιώς μπορώ να αποτρέψω τέτοιες ενέργειες.

 

Αυτό που θέλω να πω, είναι πως με έναν τέτοιο κανόνα και με τέτοιου είδους λογική, αντί να προστατέψεις το παιδί από ενδεχόμενη παρενόχληση, το εκπαιδεύεις σε συσχετισμούς πονηρούς, οι οποίοι συνήθως δεν ισχύουν. Δηλαδή, πολλά παιδάκια θα "δείξουν" το βρακί τους, στο νήπιο, προς χάριν σοκαρίσματος της μικροπαρέας ή θα χρησιμοποιήσουν λέξεις ταμπού για το παιδικό μυαλό τους, όπως κώλος ή πιπί για να γελάσουν και να ντραπούν ταυτόχρονα. Αυτά τα παιδικά παιχνίδια, έχουν νόημα για τα παιδιά και έχουν λόγο να λαμβάνουν χώρα όποτε κι όταν προκύπτουν, χωρίς την παρέμβαση ενήλικα. Σιγά σιγά θα αναπτυχθεί έτσι κι αλλιώς αίσθημα ντροπής, ανάγκη ιδιωτικότητας και όσα άλλα περιλαμβάνει η κοινωνικοποιημένη συμπεριφορά ενός ατόμου, στην δική μας κοινωνία.

 

Με τις παρεμβάσεις όμως τύπου "κανόνας εσωρούχου", οδηγούνται τα πράγματα πολύ γρηγορότερα σε συγκεκριμένες στάσεις, πριν προλάβει το παιδί να νιώσει την ανάγκη για όλα αυτά. Δεν νομίζω ότι αυτό προστατεύει όμως. Απλώς μπερδεύει και απολυτοποιεί, αποκόπτοντας μάλιστα από την διαδικασία διαμόρφωσης κριτικής σκέψης των νηπίων.

[kine]

Σε ηλικία 2 χρονών για παράδειγμα, ναι, το να απομακρυνθεί από τους γονείς του μόνο κινδύνους εμπεριέχει. Και το ίδιο το παιδί δεν έχει αίσθηση του κινδύνου. Μεγαλώνοντας του εξηγείς ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ή όλα τα παιδιά καλές προθέσεις και πρέπει να είναι προσεκτικό. Να ακολουθεί κάποιους κανόνες.

Σε πιο μεγάλη ηλικία, πχ στο δημοτικό έχει πλέον αίσθηση του κινδύνου, μπορεί να ξεχωρίσει κάποιες εν δυνάμει επικίνδυνες καταστάσεις, αλλά δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι σε θέση να προστατεύσει τον εαυτό του... Εγώ δίνω συμβουλές του τύπου "δεν απομωνονόμαστε για κανένα λόγο ή ό,τι και αν σου πει αυτός που προσπαθεί να σε απομονώσει".

 

Για τον κανόνα του εσωρούχου, συμφωνώ ότι μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα και σίγουρα μπερδεύει ένα παιδί.

 

Για την αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση κτλ συμφωνώ, αλλά είναι κάτι που χρειάζεται πολύ χρόνο για να κτιστεί.

 

Δεν είναι ακριβώς έτσι. Απομάκρυνση μπορεί να σημαίνει να πάει στην διπλανή ή παραδιπλανή κούνια, να ακολουθήσει ένα άλλο παιδάκι σε ένα επιτόπιο παιχνίδι κ.α. Αυτές οι ενέργειες δεν είναι από μόνες τους επικίνδυνες.

 

Κατά την δική μου πάντοτε οπτική των πραγμάτων, ο γονέας μπορεί και πρέπει να κρατάει για τον εαυτό του όλη την αγωνία και την ανασφάλεια που νιώθει για τους κινδύνους που υπάρχουν γύρω μας. Δεν πρέπει να επιφορτίζει το παιδί με αίσθημα ανασφάλειας και αγωνίας σε τόσο μικρή ηλικία. Θα έρθει μόνο του όταν είναι η ώρα του άλλωστε.

 

Το παιδί πρέπει να αισθάνεται, ασφαλές και οικεία, άνετο και τολμηρό. Να έχει την ικανότητα να πειραματιστεί, να ψαχουλέψει, να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και να μάθει από τα παθήματα του. Εμείς είμαστε το άγρυπνο μάτι που θα πρέπει να απομακρύνουμε πιθανούς σοβαρούς κινδύνους από κοντά του, ώστε να μπορέσει να διατηρήσει την αθωότητα του, όσο περισσότερο μπορεί στο πλαίσιο της κοινωνίας που μεγαλώνει πάντοτε.

 

Διαφωνώ με την άποψη πως θέλει χρόνο να μαθευτούν αυτά. Θέλει χρόνο για έναν ενήλικα που έχει μάθει να νιώθει πάντοτε ανασφάλεια και φόβο, να αρχίσει να έχει αυτοεκτίμηση, να βασιστεί στις δυνάμεις του και να διώξει το αναίτιο αίσθημα φόβου που του δημιουργεί άγχος και αγωνία.

 

Για ένα παιδί όμως, που μεγαλώνει με τις φροντίδες και την αγάπη των γονέων του, το αίσθημα ασφάλειας πρέπει να είναι δεδομένο. Η οικογενειακή κατάσταση είναι αυτή που δίνει στο παιδί την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση που ψάχνουμε, όχι κάποιου είδους εκπαιδευτική διαδικασία. Οταν οι γονείς μας, μας αγαπούν άνευ όρων, είναι πάντοτε κοντά μας και μας φροντίζουν, μας παρηγορούν και ενισχύουν την διάθεση μας να πειραματιστούμε, τότε αναπτύσσουμε αυτά τα στοιχεία.

[Niki81]

Διαφωνώ κάθετα με το να γίνετε οποιαδήποτε "εκπαίδευση" για τη σεξουαλική κακοποίηση ή την κακοποίηση γενικά και τον κανόνα του εσωρούχου ειδικά.

 

Διαφωνώ επίσης με την προσέγγιση "κακοί άνθρωποι".

 

Επεξηγώ:

Ο τρόπος για να μάθει ένα παιδί να προστατεύει τον εαυτό του (και τους γύρω του) από κακόβουλες συμπεριφορές (ενηλίκων και μη), είναι να αποκτήσει συγκεκριμένη εικόνα για το πρόσωπό του, να έχει κατανόηση του σώματος του, των αναγκών του, να ξέρει πότε αισθάνεται άσχημα και να το εκφράζει ζητώντας βοήθεια από τους οικείους του. Να έχει αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση και να έχει το θάρρος της γνώμης του, ώστε να μπορεί να εκφράζει ανοιχτά και με σιγουριά την επιθυμία του ή την άρνηση του σε μια πράξη τρίτου.

 

Αυτά είναι πραγματα που τα παιδια τα αναπτυσσουν μεγαλωνοντας και με τα χρονια.Υπαρχουν δε πολλα παιδια που δεν εχουν αυτοπεποιθηση οσο αλλα.οσο και να τα δουλευεις και να προσπαθεις ως γονιος κάθε παιδι εχει και το δικο του χαρακτηρα.Οφειλεις λοιπν να προστατεψεις και το δυναμικο παιδι και το αδυναμο.

 

Οι προσεγγίσεις τύπου "κακός άνθρωπος", "κακό παιδί" ή "κανόνας εσωρούχου", χειροτερεύουν τα υπάρχοντα προβλήματα κατά τη γνώμη μου (για να μην πω ότι τα δημιουργούν).

 

Επεξηγώ:

Στην περίπτωση του "κακού ανθρώπου", προσπαθούμε να μάθουμε στο παιδί να αποφεύγει την επαφή με έναν "κακό" άνθρωπο, χωρίς όμως να έχουμε συγκεκριμένο αντικείμενο να του παρουσιάσουμε, ώστε να μπορεί το παιδί να κρίνει μόνο του, ποια σημάδια κάνουν έναν άνθρωπο κακό και πως να τον αναγνωρίζει μόνο του.

 

 

Δηλαδή του λέμε "μη πας μακρυά γιατί θα σε πάρει κανένας κακός άνθρωπος" και αυτό σημαίνει : μόνο η μαμά κι ο μπαμπάς είναι καλοί, μόνο κοντά μας είσαι καλά, κάθε μακρινό είναι επικίνδυνο. Αφενός αυτό δεν αληθεύει, αφετέρου, με αυτόν τον τρόπο ευνουχίζεται και ο πειραματικός χαρακτήρας του παιδιού, που πάντα θέλει να εξερευνήσει το άγνωστο (και αυτό είναι και το φυσικό) και η ικανότητά του, να αναγνωρίζει τον κίνδυνο με τα δικά του αισθητήρια και τις δικές του γνώσεις. Επιπλέον, δημιουργούμε την πεποίθηση πως ο κόσμος είναι πάντοτε δυνάμει κακός, εκτός κι αν μας προστατεύει η παρουσία του ισχυρού ενήλικα. Αυτό δημιουργεί αίσθημα ανασφάλειας και αγωνίας στο παιδί, χωρίς αντικειμενικό λόγο.

 

 

Μα δε λες στο παιδι ετσι γενικα κι αοριστα για κακους ανθρώπους.Δινεις συγκεκριμένα παραδείγματα συμπεριφορας που δεν είναι νορμαλ.πχ το να ερθει ενας ανθρωπος που δεν τον γνωρίζεις σου πει να μπεις στο αυτοκινητο του...είναι επικινδυνη και λαθος συμπεριφορά αρα δεν το κανεις για κανενα λογο ότι κι αν σου πει.

 

 

Ουτε του λες μη παςε μακρυα γιατι θα σε παρει ενας κακος ανθρωπος ετσι γενικα κι αοριστα.Εξηγεις.πχ αν πας με τα παιδια σου περιπατο στο βουνο θα τους μιλησεις για το τι κινδυνους πρεπει να προσεξουν εκει.Αν τα πας σε μια συναυλια παλι οφείλεις να εξηγήσεις πως υπαρχει η δυνατοτητα να χαθει.Δε νομιζω ότι υπαρχουν γονεις οι οποιοι ετσι απλα πετανε ατακες για κακους ανθρώπους.

Ο "κανόνας του εσωρούχου" κινείται την ίδια λογική αλλά είναι επιπλέον ένας πουριτανισμός με αμφίβολα αποτελέσματα.

 

Επεξηγώ:

Μαθαίνει στο παιδί να βάζει ως σημείο αναφοράς κινδύνου το εσώρουχο κι όχι την σωματική του αυτονομία και αυτοδιάθεση. Δαιμονοποιεί το άγγιγμα και το εσώρουχο το ίδιο ως σύμβολο, λες και ο μόνος κίνδυνος είναι το φυσικό άγγιγμα και η σεξουαλική κακοποίηση ως πράξη. Αντιθέτως, ένα παιδί που ξέρει να εκτιμά τις ανάγκες του και να αναγνωρίζει τα συναισθήματα που του προκαλούνται (στην λογική που περιέγραψε η vtgian), δεν χρειάζεται να οριοθετήσει στο σημείο του εσωρούχου ή να κοιτά μην κανείς το αγγίξει εκεί ή το δει ή... ή... ή... ή... . Πολύ νωρίτερα, απομακρύνεται από πρόσωπα που αισθάνεται ότι το κοιτούν περίεργα ή το περιεργάζονται ή το μιλούν με τρόπο κακόβουλο.

 

Επιπλέον, πιστεύω ότι ο κανόνας του εσωρούχου, σεξουαλικοποιεί πρόωρα πολλές ενέργειες, πράξεις, κινήσεις, αγγίγματα και λέξεις με αποτέλεσμα να "μπλοκάρει" τα παιδιά και να εμποδίζει την ελεύθερη έκφραση και τον αυτοπειραματισμό στην πρώτη παιδική ηλικία.

 

Και για να θέσω και την αντίστροφη οπτική, προσπαθώντας να μην κακοποιηθεί το παιδί μας, του "βάζουμε" στο μυαλό την ιδέα της κακοποίησης. Παίρνουμε δηλαδή την ασχήμια ενός ανώμαλου ανθρώπου και την εισάγουμε σταδιακά στον κόσμο του παιδιού που είναι καθαρός και αγνός εκ φύσεως. Βρομίζουμε το μυαλουδάκι ενός παιδιού, προκειμένου να αποφύγουμε μια αποτρόπαια ενέργεια εις βάρος του. Την κακοποίηση όμως της παιδικής συνείδησης, την διαπράττει ο ίδιος ο γονιός με αυτή τη μέθοδο.

 

 

Σε βρισκω πολύ υπερβολικη.Στα παιδια μιλαμε όχι μονο για να προστατεψουμε το παιδι από τυχον κακοποιηση αλλα και για να του δειξουμε πως καποια πραγματα δεν μπορει ουτε το ιδιο να τα κανει.Ναι όλα τα πιτσιρικια εκει γυρω στα 6-7 περνανε μια φαση που ολη την ωρα τα ακους να λενε και να ασχολούνται με τον ποπο του αλλου ,τα λενε και χαζογελάνε.Προσωπικα θεωρω χρεος μου όμως να εξηγησ στο παιδι μου ότι δεν επιτρεπεται πχ ουτε να του κατεβαζουν τα παντελόνια στο σχολειο και να χαζογελάνε πυτε όμως και ο ιδιος επιτρεπεται να κανει κατι τετοιο.Δε χρειαζεται σωνει και νετ να μιλησεις για κακοποιηση ουτε να φοβισεις το παιδι.Του εξηγεις όμως ποιες συμπεριφορες είναι σωστες και ποιες λαθος.

 

Όλα αυτά χρειαζονται χρονο...είναι συζητήσεις που κανεις ξανα και ξανα και αφιερώνεις χρονο...ώστε και κατανοητα να γινουν στο παιδι αλλα και να εκφρασει τις οποιες αποριες του.

[summer wine]

... Απομάκρυνση μπορεί να σημαίνει να πάει στην διπλανή ή παραδιπλανή κούνια, να ακολουθήσει ένα άλλο παιδάκι σε ένα επιτόπιο παιχνίδι κ.α. Αυτές οι ενέργειες δεν είναι από μόνες τους επικίνδυνες.

 

Κατά την δική μου πάντοτε οπτική των πραγμάτων, ο γονέας μπορεί και πρέπει να κρατάει για τον εαυτό του όλη την αγωνία και την ανασφάλεια που νιώθει για τους κινδύνους που υπάρχουν γύρω μας. Δεν πρέπει να επιφορτίζει το παιδί με αίσθημα ανασφάλειας και αγωνίας σε τόσο μικρή ηλικία. Θα έρθει μόνο του όταν είναι η ώρα του άλλωστε.

 

Το παιδί πρέπει να αισθάνεται, ασφαλές και οικεία, άνετο και τολμηρό. Να έχει την ικανότητα να πειραματιστεί, να ψαχουλέψει, να δοκιμάσει τις δυνάμεις του και να μάθει από τα παθήματα του. Εμείς είμαστε το άγρυπνο μάτι που θα πρέπει να απομακρύνουμε πιθανούς σοβαρούς κινδύνους από κοντά του, ώστε να μπορέσει να διατηρήσει την αθωότητα του, όσο περισσότερο μπορεί στο πλαίσιο της κοινωνίας που μεγαλώνει πάντοτε.

 

Διαφωνώ με την άποψη πως θέλει χρόνο να μαθευτούν αυτά. Θέλει χρόνο για έναν ενήλικα που έχει μάθει να νιώθει πάντοτε ανασφάλεια και φόβο, να αρχίσει να έχει αυτοεκτίμηση, να βασιστεί στις δυνάμεις του και να διώξει το αναίτιο αίσθημα φόβου που του δημιουργεί άγχος και αγωνία.

 

Για ένα παιδί όμως, που μεγαλώνει με τις φροντίδες και την αγάπη των γονέων του, το αίσθημα ασφάλειας πρέπει να είναι δεδομένο. Η οικογενειακή κατάσταση είναι αυτή που δίνει στο παιδί την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση που ψάχνουμε, όχι κάποιου είδους εκπαιδευτική διαδικασία. Οταν οι γονείς μας, μας αγαπούν άνευ όρων, είναι πάντοτε κοντά μας και μας φροντίζουν, μας παρηγορούν και ενισχύουν την διάθεση μας να πειραματιστούμε, τότε αναπτύσσουμε αυτά τα στοιχεία.

Ακριβως ετσι.

Ειναι πολυ σωστα ολα οσα εγραψες, απο το πρωτο post.

 

Δηλαδή του λέμε "μη πας μακρυά γιατί θα σε πάρει κανένας κακός άνθρωπος" και αυτό σημαίνει : μόνο η μαμά κι ο μπαμπάς είναι καλοί, μόνο κοντά μας είσαι καλά, κάθε μακρινό είναι επικίνδυνο. Αφενός αυτό δεν αληθεύει, αφετέρου, με αυτόν τον τρόπο ευνουχίζεται και ο πειραματικός χαρακτήρας του παιδιού, που πάντα θέλει να εξερευνήσει το άγνωστο (και αυτό είναι και το φυσικό) και η ικανότητά του, να αναγνωρίζει τον κίνδυνο με τα δικά του αισθητήρια και τις δικές του γνώσεις. Επιπλέον, δημιουργούμε την πεποίθηση πως ο κόσμος είναι πάντοτε δυνάμει κακός, εκτός κι αν μας προστατεύει η παρουσία του ισχυρού ενήλικα. Αυτό δημιουργεί αίσθημα ανασφάλειας και αγωνίας στο παιδί, χωρίς αντικειμενικό λόγο.

 

Ο "κανόνας του εσωρούχου" κινείται την ίδια λογική αλλά είναι επιπλέον ένας πουριτανισμός με αμφίβολα αποτελέσματα.

 

Επεξηγώ:

Μαθαίνει στο παιδί να βάζει ως σημείο αναφοράς κινδύνου το εσώρουχο κι όχι την σωματική του αυτονομία και αυτοδιάθεση. Δαιμονοποιεί το άγγιγμα και το εσώρουχο το ίδιο ως σύμβολο, λες και ο μόνος κίνδυνος είναι το φυσικό άγγιγμα και η σεξουαλική κακοποίηση ως πράξη. Αντιθέτως, ένα παιδί που ξέρει να εκτιμά τις ανάγκες του και να αναγνωρίζει τα συναισθήματα που του προκαλούνται (στην λογική που περιέγραψε η vtgian), δεν χρειάζεται να οριοθετήσει στο σημείο του εσωρούχου ή να κοιτά μην κανείς το αγγίξει εκεί ή το δει ή... ή... ή... ή... . Πολύ νωρίτερα, απομακρύνεται από πρόσωπα που αισθάνεται ότι το κοιτούν περίεργα ή το περιεργάζονται ή το μιλούν με τρόπο κακόβουλο.

 

Επιπλέον, πιστεύω ότι ο κανόνας του εσωρούχου, σεξουαλικοποιεί πρόωρα πολλές ενέργειες, πράξεις, κινήσεις, αγγίγματα και λέξεις με αποτέλεσμα να "μπλοκάρει" τα παιδιά και να εμποδίζει την ελεύθερη έκφραση και τον αυτοπειραματισμό στην πρώτη παιδική ηλικία.

 

Και για να θέσω και την αντίστροφη οπτική, προσπαθώντας να μην κακοποιηθεί το παιδί μας, του "βάζουμε" στο μυαλό την ιδέα της κακοποίησης. Παίρνουμε δηλαδή την ασχήμια ενός ανώμαλου ανθρώπου και την εισάγουμε σταδιακά στον κόσμο του παιδιού που είναι καθαρός και αγνός εκ φύσεως. Βρομίζουμε το μυαλουδάκι ενός παιδιού, προκειμένου να αποφύγουμε μια αποτρόπαια ενέργεια εις βάρος του. Την κακοποίηση όμως της παιδικής συνείδησης, την διαπράττει ο ίδιος ο γονιός με αυτή τη μέθοδο.

 

Γραφεις και αναλυεις πολυ ωραια τις συμπεριφορες γονεων και την επιδραση τους στην παιδικη ψυχη.

Χαιρομαι να σε διαβαζω. Λες και διαβαζω αρθρο παιδοψυχιατρου.

[vtgian]

Niki διαφωνώ στο θέμα της αυτοπεποίθησης. Δεν είναι κάτι που μερικοί γεννιούνται έτσι και μερικοί αλλιώς και η ψυχολογία το έχει τεκμηριώσει αυτό. Η απόκτηση αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης είναι καθαρά αποτέλεσμα εξωτερικών παραγόντων και ξεκινάει, αν όχι καθορίζεται από την ανατροφή.

 

Αντικειμενικά μιλώντας και βάσει των δημοσιεύσεων της ΕΛΑΣ, το να σου κλέψουν το παιδί είναι εξαιρετικά απίθανο. Απαγωγές παιδιών στην Ελλάδα έχουμε αν όχι μηδενικές, απειροελάχιστες.Και όμως, έχουμε όλοι ακούσει μαμάδες που φωνάζουν στα παιδιά τους στο σούπερ μάρκετ, στο πάρκο, στο δρόμο "άμα φύγεις από κοντά μου θα σε πάρει ο κλέφτης/γύφτος/παλιατζής". Είναι πιο εύκολο να φοβίσουμε για να πετύχουμε γρήγορα το σκοπό μας, παρά να εξηγήσουμε. Σε ένα χώρο πχ mall θα εξηγήσεις στο παιδί ότι αν απομακρυνθεί υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί (αλλά μέχρι εκεί). Θα πρέπει όμως και να του πεις τι να κάνει, αν συμβεί αυτό, που να ζητήσει βοήθεια, ποιον να ακολουθήσει. Τα κάνουμε πολλοί γονείς αυτά νομίζεται; Οι πιο πολλοί θα ρίξουν μια απειλή "κακών ανθρώπων" και καθάρισαν.

 

Δε νομίζω ότι είπε κανείς να μη μιλήσουμε καθόλου στο παιδί. Το τι θα του πούμε όμως και με ποιον τρόπο, είναι εξαιρετικά σημαντικό (μεταξύ άλλων και για την αυτοεκτίμησή του). Πχ πως θα εξηγήσεις σε ένα νήπιο ή προσχολικής ηλικίας παιδί γιατί δεν είναι επιτρεπτό να κατεβάζει το βρακί του, χωρίς να του δημιουργήσεις παράλληλα ενοχές. Δίνοντας χροιά απαγορευμένου, αυτόματα στα μάτια του νηπίου η κατάσταση μεγαλοποιείται. Η δική μου προσέγγιση είναι αυτή της απομυθοποίησης. Από νωρίς δηλαδή, το παιδί να ξέρει το σώμα του. Όλοι έχουμε "πιπί" και η μαμά και ο μπαμπάς, άρα σιγά το σημαντικό! Δεν είναι αστείο, δεν είναι απαγορευμένο, δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Είναι δικό μας και κάνουμε εμείς και μόνο ότι θέλουμε μαζί του.

[Niki81]

Niki διαφωνώ στο θέμα της αυτοπεποίθησης. Δεν είναι κάτι που μερικοί γεννιούνται έτσι και μερικοί αλλιώς και η ψυχολογία το έχει τεκμηριώσει αυτό. Η απόκτηση αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης είναι καθαρά αποτέλεσμα εξωτερικών παραγόντων και ξεκινάει, αν όχι καθορίζεται από την ανατροφή.

 

Δεν ξερω τι τεκμηριωση εχει δωσει η ψυχολογια...ξερω αυτό που βλεπω και ζω.Και πιστευω ακράδαντα ότι κάθε ανθρωπος γεννιεται με καποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικα.Σαφως και παιζει καθοριστικο ρολο η ανατροφη αλλα να καταφερεις να αλλαξεις τελειως καποια χαρακτηριστικα του αλλου το θεωρω αν όχι απιθανο ...πολύ δυσκολο.Μεγαλωνω (όπως και πολλες μαμαδες) δυο παιδια τα οποια είναι τελειως διαφορετικα μεταξυ τους από μωράκια.

Αντικειμενικά μιλώντας και βάσει των δημοσιεύσεων της ΕΛΑΣ, το να σου κλέψουν το παιδί είναι εξαιρετικά απίθανο. Απαγωγές παιδιών στην Ελλάδα έχουμε αν όχι μηδενικές, απειροελάχιστες.Και όμως, έχουμε όλοι ακούσει μαμάδες που φωνάζουν στα παιδιά τους στο σούπερ μάρκετ, στο πάρκο, στο δρόμο "άμα φύγεις από κοντά μου θα σε πάρει ο κλέφτης/γύφτος/παλιατζής". Είναι πιο εύκολο να φοβίσουμε για να πετύχουμε γρήγορα το σκοπό μας, παρά να εξηγήσουμε. Σε ένα χώρο πχ mall θα εξηγήσεις στο παιδί ότι αν απομακρυνθεί υπάρχει ο κίνδυνος να χαθεί (αλλά μέχρι εκεί). Θα πρέπει όμως και να του πεις τι να κάνει, αν συμβεί αυτό, που να ζητήσει βοήθεια, ποιον να ακολουθήσει. Τα κάνουμε πολλοί γονείς αυτά νομίζεται; Οι πιο πολλοί θα ρίξουν μια απειλή "κακών ανθρώπων" και καθάρισαν.

 

Ναι εχεις δικιο...στην Ελλαδα απαγωγες παιδιων αφορουν κυριως την αρπαγη από τον έναν γονιο σε περιπτωση διαζυγίου.Το ότι μεχρι τωρα κατι δεν εχει συμβει...εσενα σου εξασφαλιζει ότι δε θα συμβει και ποτε?

 

Προσωπικα δεν ζω με καμια φοβια ότι καποιος θα μου παρει τα παιδια.Ουτε ακουω γυρω μου γονεις να φοβεριζουν με γυφτους και παλιατζιδες.Παλια αυτά ναι ισχυαν..πλεον όμως όχι.Τουλαχιστον όχι στον δικο μου περιγυρο...για το δικο σας δε γνωρίζω.Αρα το ότι οι περισσοτεροι γονεις απλα πετανε απειλες και φοβεριζουν πιτσιρικια δεν το πιστευω.

Δε νομίζω ότι είπε κανείς να μη μιλήσουμε καθόλου στο παιδί. Το τι θα του πούμε όμως και με ποιον τρόπο, είναι εξαιρετικά σημαντικό (μεταξύ άλλων και για την αυτοεκτίμησή του). Πχ πως θα εξηγήσεις σε ένα νήπιο ή προσχολικής ηλικίας παιδί γιατί δεν είναι επιτρεπτό να κατεβάζει το βρακί του, χωρίς να του δημιουργήσεις παράλληλα ενοχές. Δίνοντας χροιά απαγορευμένου, αυτόματα στα μάτια του νηπίου η κατάσταση μεγαλοποιείται. Η δική μου προσέγγιση είναι αυτή της απομυθοποίησης. Από νωρίς δηλαδή, το παιδί να ξέρει το σώμα του. Όλοι έχουμε "πιπί" και η μαμά και ο μπαμπάς, άρα σιγά το σημαντικό! Δεν είναι αστείο, δεν είναι απαγορευμένο, δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Είναι δικό μας και κάνουμε εμείς και μόνο ότι θέλουμε μαζί του.

 

Όπως ακριβως εσυ εξηγεις ότι το πουλι μας είναι δικο μας και κανουμε εμεις και μονο εμεις ότι θελουμε μαζι του και το παιδακι το καταλαβαινει...ετσι μια χαρα καταλαβαινει ότι και το βρακακι του είναι δικο του αρα μπορει να κανει αυτος ότι θελει με αυτό...δε μπορει όμως καποιος άλλος να του το κατεβαζει και να τον κοροιδευει.Γιατι θεωρεις ότι εγω θεωρω ενοχες ενώ εσυ όχι.

[kine]

Niki81 δεν αμφισβητώ τις προθέσεις κάθε γονέα, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου, που θέλει να νουθετήσει το παιδί του, που θέλει να το προστατέψει και να αποτρέψει κάθε κακό να του συμβεί. Παίρνω ως δεδομένο, προς χάριν της συζήτησης και με τον τρόπο που το έθεσε η annoulen πως θέλουμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας από κινδύνους και "περίεργους" ανθρώπους.

 

Το ζήτημα είναι ΠΩΣ το καταφέρνω αυτό κι αν οι προθέσεις μου αρκούν για να επιτύχω το επιθυμητό αποτέλεσμα, που πιστεύω για κάθε γονέα είναι ένα παιδί ικανό να προστατεύει και να προστατεύεται από κινδύνους, να μπορεί να ζητήσει βοήθεια και να ξέρει που να απευθυνθεί για ότι χρειάζεται, να μη φοβάται και να μη νιώθει ενοχικά αν προσπαθήσουν να το παρενοχλήσουν (ενήλικας ή συνομήλικος του).

 

Αν συμφωνούμε με τα παραπάνω λοιπόν, το πως προκύπτει από την οικογενειακή συμβίωση και τον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά μας μαζί μας κι όχι από το πως θα τα εκπαιδεύσουμε να αντιμετωπίζουν τους κινδύνους. Η εκπαίδευση είναι ένα στοιχείο έξω από την εμπειρία και γι'αυτό μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα, αλλά δύσκολα και μετά από πολύ χρόνο και κόπο και χωρίς σίγουρο αποτέλεσμα.

Αντίθετα, ο τρόπος ζωής μέσα στο σπίτι, είναι βίωμα και διδάσκει άθελα μας, όλα όσα ξέρει ένα παιδί. Την αυτοπεποίθηση ας πούμε, δεν την "μαθαίνεις" γιατί όσο κι αν σου επεξηγήσουν με επιχειρήματα και παραδείγματα ότι "πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση", δεν θα την αποκτήσεις ποτέ, αν έχεις μεγαλώσει με τρόπο που σε έκανε να νιώθεις μονίμως ανεπαρκής και ανασφαλής ως προς τις δυνάμεις σου και τις ικανότητες σου.

 

Με την ίδια λογική, το να μαθαίνεις σε ένα παιδί ότι υπάρχουν κίνδυνοι παντού, μακρυά μας όλα είναι επικίνδυνα, κάθε ξένος είναι ένας δυνάμει επικίνδυνος άλλος και να ενισχύουμε τέτοια παραδείγματα, καλλιεργείς το αίσθημα ανασφάλειας, την αγωνία, τον φόβο που με τη σειρά τους μπορούν να ενισχύσουν την έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης διότι αισθάνεται ιδιαίτερα ανίκανο σε σχέση με το μέγεθος των κινδύνων που ελλοχεύουν παντού και που αυτό δεν μπορεί να αποτρέψει, παρά μόνο αν είναι υπό την επίβλεψη και παρακολούθηση του κηδεμόνα του.

 

Αφού λοιπόν καλλιεργείς τον φόβο και την ανασφάλεια, έχοντας ενδόμυχα την ιδέα πως "ο φόβος φυλάει τα έρμαια", έρχεσαι εκ των υστέρων, να "διδάξεις" την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση σε ένα παιδί που έχει γαλουχηθεί μέσα στο παράδειγμα του κινδύνου και της ανασφάλειας. Τότε λοιπόν, είναι όντως δύσκολο και θέλει πολύ χρόνο και μάλλον δεν θα επιτευχθεί ποτέ ορθά, το να μπορέσει να νιώσει το παιδί αυτό ικανό και άξιο, δυνατό και αποφασιστικό για να δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε αυτόν τον κόσμο.

 

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, είναι εννοείται λίγο υπερβολικός ο λόγος μου. Δεν κινούνται όλα στα άκρα! Απλώς θέτω το παράδειγμα με μια υπερβολή για να γίνω πιο κατανοητή σε συμβολικό επίπεδο.

[Niki81]

Είναι πολύ υπεβολικος κατ εμε ο λογος σου και ετσι συζητηση δε μπορει να σταθει για πολύ.Ολα σου τα παραδείγματα αφορουν παιδια που τρομοκρατουνται και τα συμπερασματα που βγαζεις ομοιως.Προφανως το να λες σε ένα παιδι ότι κάθε τι περα από τη μαμα και το μπαμπα είναι επικινδυνο...κανει το παιδι ενοχικο,ανασφαλη και το τρομοκρατει.Αλλα αυτό δεν ισχυει.Δεν ξερω κιολας .Εσεις πραγματικα στον περιγυρο σας βλέπετε γονεις να τρομοκρατουνκαι να απειλουν τα παιδια τους με αυτό τον τροπο?

 

ΥΓ Μεγαλωνμω 2 παιδια τελειως διαφορετικαΟ ενας είναι πολύ δυναμικος ενώ ο άλλος αρκετα ανασφαλης.Με βαση αυτο που λες θεωρεις ότι ο ενας είναι δυναμικος γιατι εγω τον βποηθαω να νιωθει καλα με τον εαυτο του ενώ στον μεγαλο μου συμπεριφέρομαι ασχημα κανοντας τον να νιωθει ανεπαρκης και λιγος.Εννοειται δικαίωμα σου να πιστευεις ότι θελεις...

[kine]

Δεν αναφέρομαι ούτε σε τρομοκρατία από τους γονείς, ούτε σε τρομοκρατημένα παιδιά. Αυτές οι πρακτικές, εμπεριέχουν το φόβο ως κίνητρο και δεν χρειάζεται να είναι ιδιαίτερα απειλητικές για να γαλουχήσουν φοβισμένους ανθρώπους. Αρκεί ότι το κίνητρο είναι αρνητικό, είναι ο φόβος, είναι ο κίνδυνος, είναι η πιθανότητα (που τίθεται ως βεβαιότητα) του αγνωστου.

 

Αντίθετα, η vtgian έδωσε μερικά παραδείγματα θετικής ενίσχυσης της προσωπικότητας του παιδιού, που μπορούν να έχουν πολύ καλύτερα αποτελέσματα, ως προς το ζητούμενο: να μάθει το παιδί να αυτοπροστατεύεται και να ζητά βοήθεια όταν το κρίνει. Να μάθει να έχει κρίση κι όχι να φοβάται.

 

Προφανώς κάθε παιδί έχει την προσωπικότητα του. Το πόσο θα ενισχυθεί αυτή η προσωπικότητα ή θα καταπιεστεί, ποια στοιχεία της θα αναδειχθούν και ποια θα απωθηθούν, πόσο θα κρατήσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ή θα ομοιομορφίσει , αν θα γίνει ένας υγιής ψυχικά ενήλικας ή θα αποκτήσει ψυχώσεις, έχει να κάνει με την ανατροφή του.

 

Αν δεν θέλεις να συμμετέχεις καλώς, αλλά δεν νομίζω να σε εμποδίζει ο τρόπος που παραθέτω τις σκέψεις μου γι'αυτό. Διότι τις επισημάνσεις αυτές τις έχω ήδη θέσει.

 

Δεν είναι δυνατόν για κάθε παράδειγμα που συζητάμε να λέμε "το δικό μου παιδί είναι κάπως αλλιώς κι άρα δεν ευσταθεί η συλλογιστική σου". ΚΑΘΕ παιδί είναι διαφορετικό κι αυτό είναι δεδομένο. Οπως και να τα μεγαλώσεις, κάπου θα ομοιάζουν και κάπου αλλού θα διαφέρουν. Μονάχα σχηματικά μπορούμε να συζητήσουμε μια τόσο γενική συνθήκη. Η αυτοαναφορικότητα δεν πιστεύω ότι προάγει με κάποιον τρόπο τον διάλογο αυτό.

[Niki81]

Συγγνωμη αλλα εγω εδω συμμετεχω ως μαμα και με βαση τη δικη μου εμπειρια μιλαω.Ουτε κι εμενα μου αρεσουν οι γενικοτητες αλλα καποιες προφανως εκφραζονται ετσι.

 

Ο φοβος παντως ειναι ενα συναισθημα οπως ολα τα αλλα και ως τετοιο θα πρεπει να αντιμετωπιζεται.Ενα παιδι θα πρεπει να μαθει να διαχειριζεται και να ξεπερναει και αυτο.

 

Γιατι οσο λαθος ειναι να προκαλουμε αθελα μας φοβο σε ενα παιδι...αλλο τοσο λαθος ειναι να μη λεμε τπτ και να τα εχουμε να ζουν σε ροζ συννεφακι απο το μονιμο φοβο μας μη τους δημιουργησουμε φοβιες.

 

Προφανως και ειναι το ζητουμενο μας το παιδι να μπορει να αυτοπροστατευτει και να ζητησει βοηθεια αλλα καπως πρεπει να μαθει ποτε πρεπει να ζητησει βοηθεια και με ποιους τροπους.Δεν ειναι αυτονοητα ολα αυτα στο μυαλο ενος παιδιου.

[ΑΡΓΚ]

Γιατί πρέπει να λέμε ψέματα στα παιδιά; Η να κουκουλώνουμε την αλήθεια; Νομίζω ότι αυτός ο υπερπροστατευτισμός είναι νέα σχετικά συνήθεια, και όχι ό,τι πιο ασφαλές για τα παιδιά μας (που έτσι κι αλλιώς θα ενημερωθούν και παραπληροφορηθούν, αν όχι από εμάς, από το internet ή από το φίλο που έχει ανεξέλεγκτη πρόσβαση στο internet)

Ενα παιδί που τελειώνει το Δημοτικό δεν είναι δυνατό να μην ξέρει τι είναι π.χ. ο βιασμός για μένα. Είναι παράλογο να μην ξέρει, δεν είναι ένας θεωρητικός κίνδυνος. Για να μην πω ότι δεν καταλαβαίνω γιατί πολύ πριν τη σχολική ηλικία να μην γνωρίζει σε γενικές γραμμές τι είναι το σεξ ή πώς γεννιούνται τα μωρά.

Η ένα παιδί και 5 χρονών ακόμη, μην πω και 3, να μην αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν και κακοί άνθρωποι, να μην ξέρει ότι αν νιώθει άβολα πρέπει να ζητήσει βοήθεια, να μας μιλήσει, να μην κρατήσει μυστικά κλπ, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουν όλοι το καλό του. Δεν χρειάζεται να πιστεύει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί για να νιώθει ασφάλεια, ούτε είναι η αλήθεια αυτή.

Ούτε μου φαίνεται λογικό ένα παιδάκι από το προνήπιο κιόλας να μην γνωρίζει ποια είναι τα σεξουαλικά του όργανα, πώς λέγονται, να μην γνωρίζει τι δεν είναι παιχνίδι, πώς να μιλήσει γι αυτα κλπ.

Τα παιδιά ακολουθούν το παράδειγμά μας. Αν το σεξ είναι θέμα ταμπού, δε μιλάμε γι αυτό, αποφέυγουμε να ονοματίσουμε τα γεννητικά όργανα, λέμε "θα μάθεις όταν μεγαλώσεις" ή ακόμη χειρότερα λέμε ένα αφηρημένο ψέμα, όταν το παιδί ρωτά για το σεξ, τότε αν υπάρξει πρόβλημα, πιστεύω δε θα μας μιλήσει ή θα νιώσει ένοχο. Αν γνωρίζει ότι απαντάμε στις ερωτήσεις του, έχει εξοικειωθεί με το σώμα του και τη λειτουργία του, νομίζω είναι πολύ πιο πιθανό να μην νιώσει φόβο και ντροπή και να μας μιλήσει πριν να είναι αργά.

[kine]

Αγγεκ όταν μιλάς για υπερπροστατευτισμό και ψέματα, σε ποια στάση αναφέρεσαι; Διότι μπερδεύτηκα λίγο.

 

Επίσης, γιατί το παιδί πρέπει να μάθει μια δεδομένη στιγμή που θα αποφασίσουμε εμείς; Αν είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε στις ερωτήσεις του περί γεννητικών οργάνων και σεξ, αναπαραγωγής και όποιας άλλης απορίας προκύψει ΟΤΑΝ του προκύψει, μια χαρά θα μάθει το παιδί μας ότι πρέπει να μάθει και φυσικά κάποια πράγματα θα τα μάθει μόνο του, μέσα από τον πειραματισμό και τη φλυαρία με τους συνομηλίκους, όταν θα έχει αναπτύξει το κάθε παιδί την περιέργεια.

 

Το να "εκπαιδεύσεις" όμως, προς αποφυγήν του βιασμού, πριν να έχει το παιδί οποιαδήποτε περιέργεια, είναι αλλοίωση της συνείδησης του και παρέμβαση που δημιουργεί στρεβλώσεις κατ' εμέ.

[Niki81]

Γιατί πρέπει να λέμε ψέματα στα παιδιά; Η να κουκουλώνουμε την αλήθεια; Νομίζω ότι αυτός ο υπερπροστατευτισμός είναι νέα σχετικά συνήθεια, και όχι ό,τι πιο ασφαλές για τα παιδιά μας (που έτσι κι αλλιώς θα ενημερωθούν και παραπληροφορηθούν, αν όχι από εμάς, από το internet ή από το φίλο που έχει ανεξέλεγκτη πρόσβαση στο internet)

Ενα παιδί που τελειώνει το Δημοτικό δεν είναι δυνατό να μην ξέρει τι είναι π.χ. ο βιασμός για μένα. Είναι παράλογο να μην ξέρει, δεν είναι ένας θεωρητικός κίνδυνος. Για να μην πω ότι δεν καταλαβαίνω γιατί πολύ πριν τη σχολική ηλικία να μην γνωρίζει σε γενικές γραμμές τι είναι το σεξ ή πώς γεννιούνται τα μωρά.

Η ένα παιδί και 5 χρονών ακόμη, μην πω και 3, να μην αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν και κακοί άνθρωποι, να μην ξέρει ότι αν νιώθει άβολα πρέπει να ζητήσει βοήθεια, να μας μιλήσει, να μην κρατήσει μυστικά κλπ, γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουν όλοι το καλό του. Δεν χρειάζεται να πιστεύει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί για να νιώθει ασφάλεια, ούτε είναι η αλήθεια αυτή.

Ούτε μου φαίνεται λογικό ένα παιδάκι από το προνήπιο κιόλας να μην γνωρίζει ποια είναι τα σεξουαλικά του όργανα, πώς λέγονται, να μην γνωρίζει τι δεν είναι παιχνίδι, πώς να μιλήσει γι αυτα κλπ.

Τα παιδιά ακολουθούν το παράδειγμά μας. Αν το σεξ είναι θέμα ταμπού, δε μιλάμε γι αυτό, αποφέυγουμε να ονοματίσουμε τα γεννητικά όργανα, λέμε "θα μάθεις όταν μεγαλώσεις" ή ακόμη χειρότερα λέμε ένα αφηρημένο ψέμα, όταν το παιδί ρωτά για το σεξ, τότε αν υπάρξει πρόβλημα, πιστεύω δε θα μας μιλήσει ή θα νιώσει ένοχο. Αν γνωρίζει ότι απαντάμε στις ερωτήσεις του, έχει εξοικειωθεί με το σώμα του και τη λειτουργία του, νομίζω είναι πολύ πιο πιθανό να μην νιώσει φόβο και ντροπή και να μας μιλήσει πριν να είναι αργά.

 

 

Ως προς το σεξ,το πως γινονται τα παιδια κλπ κι εγω προτιμω να απαντω όταν ρωτάνε και ότι ρωτάνε.Φετος στην πρωτη δημοτικου ο μεγαλος μου βλεπω ότι εχει αρκετες αποριες και εχουμε πει καποια πραγματα και παλι όμως όχι με πολλες λεπτομεριες.Ομως συνεχως του λεω αν ακουει κατι στο σχολειο η από τους φιλους του που δεν το καταλαβαινει η δε γνωριζει τι είναι να με ρωτάει για να τα λεμε και να τα εξηγουμε.Και απανταω μονο όταν είμαι σιγουρη για το τι θα πω.Ομοιως και για το θεμα του θανατου...που για μενα είναι ακομα πιο δυσκολο και τα παιδια με ρωτάνε συνεχως.

 

Τωρα ο βιασμος που αναφέρεις,δεν ξερω ποτε και πως μιλας σε ένα παιδι για κατι τετοιο.Προφανως δεν πας ξαφνικα στα δεκα,δωδεκα να του μιλησεις για κατι τοσο ασχημο .Γι αυτό κιολας θεωρω ότι από μικρα σιγα σιγα ανοίγεις καποια θεματα.Και τα παιδια πλεον ακουνε πολλα και ρωτάνε πολλα σχετικα νωρις.