τσακωμοί με τον σύζυγο

[mkcm]

Καλά μην τρελαθούμε. Το ότι περνάνε οι άνθρωποι μια δύσκολη και καινούρια φάση και έχουν κάποιες εντάσεις δε σημαίνει απαραίτητα ότι δεν υπάρχει σεβασμός και αγάπη. Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις μπορεί να περάσουν από μία τέτοια φάση, το θέμα είναι, να βγουν, να μείνουν για πάντα εκεί!

Ούτε και οι φωνές για μένα δείχνουν έλλειψη σεβασμού. Ή μάλλον ναι, δεν είναι και η απόλυτη μορφή του σεβασμού, αλλά όλοι μας στους πιο δικούς μας ανθρώπους δεν ξεσπάμε? Το θέμα είναι να μην ξεσπάμε αιώνια.

 

Δε μίλησα στο βρόντο, ούτε απάντησα σε ένα πρόβλημα που αφορά απλές εντάσεις και τριβές. Η θεματοθέτρια είπε ξεκάθαρα, ότι λέγονται βαριές κουβέντες. Εκεί έγκειται η ένστασή μου. Κατά τη γνώμη ΔΕΝ είναι δικαιολογημένο να λέγονται μεταξύ συζύγων και γονιών βαριές κουβέντες, επειδή έχει επέλθει ένταση ή κούραση. Ούτε θεωρώ λογικό, θεμιτό και σύνηθες να ξεσπάμε τα νεύρα μας ή την κούρασή μας στους δικούς μας ανθρώπους, είτε αυτοί είναι οι γονείς, είτε οι σύζυγοι, είτε τα παιδιά. Ίσα - ίσα που ειδικά τους δικούς μας ανθρώπους πρέπει να τους προστατεύουμε από αρνητικά συναισθήματα.

Δηλαδή, εσείς θεωρείτε λογικό, επειδή κάποιος είναι κουρασμένος να ξεσπάσει πάνω σας ή τούμπαλιν...; Για μένα δεν είναι. Άλλο πράγμα να έχω τα νεύρα μου και να πω στον άντρα μου: "Άσε με τώρα λίγο γιατί έχω φορτώσει και θα συζητήσουμε μετά το τάδε ή δείνα θέμα/ να κάνουμε μετά εκείνο ή αυτό το πράγμα" και άλλο είναι επειδή έχω νεύρα να αρχίζω να λέω και να λέω πράγματα απλά και μόνο για να ξεσπάσω και μετά να το μετανιώσω.

Εδώ προσέχω στη δουλειά μου, στις φιλίες μου το πως θα απαντήσω σε μια ενδεχόμενη διαφωνία αν είμαι τσιτωμένη, δεν θα προσέξω πως και τι θα πω σε αυτόν που υποτίθεται αγαπώ περισσότερο απ' όλους;

[mkcm]

Για εμένα, όταν μια κοπέλα όπως η θεματοθέτρια αρχίζει και ανησυχεί για τη σχέση της και τις βαριές κουβέντες που προφανώς την πικραίνει το να τις λέει ή να τις ακούει, είναι στοίχημα να βρει τρόπο να πιει αυτόν τον "καφέ" με τον άντρα της πολύ πολύ νωρίτερα. Ίσως σημαίνει ότι οι χαρακτήρες και η σχέση δεν "σηκώνει" πια τόση ταλαιπωρία. Και ναι, εκεί θα βοηθήσει μια γιαγιά για 2 ώρες, δεν είναι ούτε τραγικό ούτε και θέλει τόση ανάλυση. Είναι ζωτικής σημασίας για τους γονείς.

 

Κι αν δεν υπάρχει η γιαγιά ή η διάθεση να εμπλακεί, τότε τι θα γίνει; Δεν είναι προσωπική ευθύνη του καθενός από μας να συγκρατεί τα νεύρα του και να μη λέει τις βαριές κουβέντες; Να βρει άλλους τρόπους ξεσπάσματος;

Η βοήθεια της γιαγιάς για 2 ώρες ΔΕΝ είναι ζωτικής σημασίας για τους γονείς. Υπάρχει πληθώρα παραδειγμάτων γύρω μας που το αποδεικνύει. Δεν έχουν όλοι χείρα βοηθείας και μια χαρά τα καταφέρνουν, χωρίς να μιλούν άσχημα μεταξύ τους.

[Josephine]

Καλά, βρε mkcm, ας μην είναι γιαγιά, ας είναι μια παιδαγωγός. Σχηματικά μιλάμε κι ο καθένας αξιοποιεί όποια βοήθεια έχει. Δίκιο έχεις στον αλληλοσεβασμό, αλλά μην υποτιμάς τόσο το πόσο στρεσογόνο γεγονός είναι το νεογέννητο μέχρι το πρώτο έτος και φυσικά μην υποτιμάς πόσο ευεργετική είναι η βοήθεια. Μπορεί κι εσύ και άλλα ζευγάρια να μην την είχατε και να τα καταφέρατε και χωρίς, αλλά εδώ μιλάμε για κάποιον που έγραψε ποστ ζητώντας βοήθεια. Προφανώς έχει ανάγκη βοήθεια, προφανώς εξαντλήθηκαν οι αντοχές και δεν χρειάζεται ένα απλό ταρακούνημα για να κάτσει να τα βρει με τον σύντροφο έτσι απλά.

[Niki81]

Δεν είναι ολοι οι ανθρωποι ιδιοι και δεν είναι ολοι οι χαρακτήρες ιδιοι.Εγω μιλωντας από τη δικη μου εμπειρια θα πω ότι αυτό που μας βοηθησε πολύ ηταν να μη μαζεύουμε πραγματα μεσα μας.Καποια στιγμη αρχισαμε να λεμε απευθειας ότι μας ενοχλεί.Γιατι η συσσωρευμενη κουραση σε συνδυασμο με συσσωρευμενα παραπονα φερνει εντασεις.

 

Ως προς τις ασχημες κουβέντες που μπορει να ειπωθουν είναι πολύ απλο να τις απαγορεύσεις.Ομορφα κι ωραια όχι τη στιγμη της εντασεις αλλα τη στιγμη της γαληνης εξηγεις στον αλλον ότι δε του επιτρεπεις να σου μιλαει ασχημα.

 

Επισης μπορεις τη στιγμη που ο άλλος είναι ετοιμος να εκραγεί..γιατι ναι μερικοι φτανουμε και σε αυτό το σημειο...να κρατησεις εσυ το μωρο και να τον στειλεις μια βολτουλα να περπατησει λιγο να ερθει να ξελαμπικαρει.Γενικα σε τέτοιες δυσκολες περιοδους κοιταμε πως θα βοηθήσουμε ο ενας την αποφορτιση του αλλου και όχι πως θα αποδειξουμε αν εχουμε η όχι δικιο.Μετα από πολλους καβγαδες και πολλες δυσκολες στιγμες εμαθα στη νευρικη στιγμη του αλλου να σωπαίνω...ακομα κι αν πιστευω ότι είναι λαθος.Ετσι και ο άλλος ηρεμει πιο γρηγορα και μετα συζητάς τις οποιες διαφορες.

[mkcm]

 

Ως προς τις ασχημες κουβέντες που μπορει να ειπωθουν είναι πολύ απλο να τις απαγορεύσεις.Ομορφα κι ωραια όχι τη στιγμη της εντασεις αλλα τη στιγμη της γαληνης εξηγεις στον αλλον ότι δε του επιτρεπεις να σου μιλαει ασχημα.

 

Επισης μπορεις τη στιγμη που ο άλλος είναι ετοιμος να εκραγεί..γιατι ναι μερικοι φτανουμε και σε αυτό το σημειο...να κρατησεις εσυ το μωρο και να τον στειλεις μια βολτουλα να περπατησει λιγο να ερθει να ξελαμπικαρει.Γενικα σε τέτοιες δυσκολες περιοδους κοιταμε πως θα βοηθήσουμε ο ενας την αποφορτιση του αλλου και όχι πως θα αποδειξουμε αν εχουμε η όχι δικιο.Μετα από πολλους καβγαδες και πολλες δυσκολες στιγμες εμαθα στη νευρικη στιγμη του αλλου να σωπαίνω...ακομα κι αν πιστευω ότι είναι λαθος.Ετσι και ο άλλος ηρεμει πιο γρηγορα και μετα συζητάς τις οποιες διαφορες.

 

Αυτό ακριβώς εννοώ. Δε χρειάζεται ούτε γιαγιά, ούτε παιδαγωγός για να "μαζευτούμε" όταν βλέπουμε, ότι έχουμε ξεφύγει.

Δε διαφωνώ, ότι η θεματοθέτρια ζήτησε βοήθεια, γι' αυτό και απάντησα. Απλά δε συμφωνώ με το ότι η βοήθεια μπορεί να είναι έξωθεν. Δε θα λύσει κανένα πρόβλημα.

Αυτό που εγώ νομίζω ότι θα βοηθήσει είναι αφενός να αποφεύγεται το να ξεστομίζονται πράγματα που θίγουν τον άλλον και βεβαίως να μην επιτρέπεται να λέγονται σε μας πράγματα που μας θίγουν και τη στιγμή της έντασης να βρίσκονται τρόποι εκτόνωσης.

Π.χ. είναι πολύ εύκολο, όπως λέει κι η Νίκη, τη στιγμή που ο άλλος είναι έτοιμος να εκραγεί να τον φτάσεις στα άκρα. Εκείνη την ώρα απλά κάνεις πέρα εγωισμούς κλπ., δεν του μιλάς, τον αφήνεις να ημερμήσει και συζητάτε σε άλλη φάση το θέμα. Ή είσαι εσύ σε φάση που θα εκραγείς και βλέπεις, ότι αν σου πει ο άλλος άλλη μια κουβέντα θα γίνει Σαράγιεβο. Λές ένα απλό: "Είμαι έτοιμη να εκραγώ, είμαι στα όριά μου, άφησέ με 10' να ηρεμήσω κι επανερχόμαστε".

Μάλλον το βλέπει η καθεμιά από άλλη οπτική. Για μένα το να ξεστομίζονται βαριές κουβέντες είναι πολύ σοβαρό θέμα και χρειάζεται να κόβεται ΑΜΕΣΑ και ευθύνη γι' αυτό έχει το ζευγάρι και μόνο, άλλοι μάλλον το θεωρούν ήσσονος σημασίας και πιστεύουν ότι ένας τρίτος μπορεί να φέρει πάλι την ισορροπία ανάμεσα στο ζευγάρι...

[mama_3]

Ως έμπειρη μανούλα 3 παιδιών και χωρίς να είχα βοήθεια από γιαγιάδες θα σου πω την συμβουλή μου!

Όταν σε ένα ζευγάρι έρχεται το πρώτο παιδί διαταράσσονται οι ισορροπίες και αλλάζει η καθημερινότητά του ακόμη και σε πρακτικά θέματα. Εάν υπάρχει καλή επικοινωνία ανάμεσα στο ζευγάρι και εγκαίρως παρθούν όλα τα μέτρα το νέο μέλος θα έρθει να προσφέρει μόνο έξτρα αγάπη και ευτυχία στο ζευγάρι και εκεί δημιουργείται η οικογένεια.

Είναι λογικό ότι με τον ερχομό του πρώτου μωρού, έρχονται ευθύνες, κούραση, άγχος που μέχρι τότε το ζευγάρι δεν ήταν προετοιμασμένο. Οπότε αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Πρέπει να κάτσετε κάτω με τον σύζυγο και να δείτε τι άλλαξε στην ζωή σας με τον ερχομό του παιδιού. Π.χ. ένα ζευγάρι μπορεί να πήγαινε σινεμά κάθε Σάββατο, κάτι που να το γέμιζε γιατί π.χ. είναι σινεφίλ και τώρα με το μωρό δεν μπορεί να γίνει. Λύση: πληρώνεις μία γυναίκα για να πάτε σινεμά ή το κρατάει η γιαγιά (εάν υπάρχει) για να μην χάσει το ζευγάρι μία αγαπημένη του συνήθεια.

Σου έφερα ένα απλό παράδειγμα για να σου δείξω ότι σε όλα υπάρχει λύση, όσο βουνό και εάν μας φαίνεται ένα «πρόβλημα» στην αρχή.

Και εγώ θα συμφωνήσω ότι σε ένα ζευγάρι το να λέγονται βαριές κουβέντες μόνο κακό μπορεί να κάνει και είναι και η «εύκολη λύση» για να ξεσπάσει προσωρινά αλλά μακροπρόθεσμα θα φανεί πόσο κακό θα κάνει στην σχέση του.

Και μία απλή αναζήτηση να κάνεις στο ιντερνετ θα βρεις πολλά που μπορεί να σε βοηθήσουν από ένα απλό βιβλίο μέχρι συμβουλευτική γονέων.

Σου παραθέτω ενδεικτικά ένα link…

http://www........gr/mama/sxeseis/article/283/otan-to-paidi-apomakrynei-to-zeygari/

[livinath]

Η εκρηκτική στο γάμο μας είμαι εγώ και γι'αυτό θα πω ότι η mk έχει απόλυτο δίκιο... Και έτοιμα στο χέρι να στα έχουν όλα η κούραση από το ξενύχτι μπορεί να σου δημιουργήσει ένταση. Μεγαλώνοντας μπορεί να γίνεται πιο εύκολο το πράγμα διότι κάποια στιγμή το παιδί αυτοεξυπηρετείται για τις βασικές του ανάγκες (τρώει μόνο του, πάει τουαλέτα, κάνει μπάνιο κλπ) αλλά βγαίνουν πάντα μπροστά θέματα προς επίλυση, θέματα που φέρνουν εντάσεις λόγω απόκλισης απόψεων κλπ. Και μάλιστα πλέον το παιδί αλληλεπιδρά, που σημαίνει ότι μπορεί να αντιλαμβάνεται πλήρως την διαφωνία ακόμα κι όταν αυτή είναι σχεδόν σιωπηλή. Πόσο μάλλον δε αν το ζευγάρι πλακώνεται...!

 

Επειδή λοιπόν είχα βοήθεια από την μαμά μου θα πω ότι την ένταση - όταν υπήρχε - δεν την αποφόρτιζε. Κι αυτό γιατί την ευθύνη για το παιδί μας την είχαμε ο μπαμπάς της κι εγώ καθώς και την φροντίδα της για σχεδόν όλο το 24ωρο. Και μου έφτιαχνε και κανα φαΐ, μου έβαζε και κανα πλυντήριο ή κράταγε την εγγονή της, αν χρειαζόταν να λείψω και δεν μπορούσα να την πάρω μαζί, που και που. Και την είχαν κρατήσει και με τον μπαμπά μου 2 φορές και είχαμε πάει και 1 τριήμερο και 1 πενθήμερο μόνοι μας μέχρι να γίνει 1.5 έτους. Και? Το βράδυ που ξύπναγε ανά 1.5 ώρα επειδή έβγαζε δόντια κι έκλαιγε απαρηγόρητη, ο μπαμπάς της κι εγώ ξυπνούσαμε και μετά από 4 τέτοια βράδια το πρωί ζαλιζόμασταν από την αϋπνία και ήμασταν σε φάση που μπορεί να τσακωνόμασταν και με την καφετιέρα. Αλλά υπήρχε η συνείδηση και στους δυο μας ότι ζοριζόμαστε. Και οι δύο. Και υπήρχαν στιγμές έντασης αλλά ξέραμε ότι είναι από την κούραση και δίναμε τόπο στην οργή. Τι νόημα θα είχε άλλωστε? Και τώρα? Που η κόρη μας έχει μεγαλώσει και εξακολουθούν να προκύπτουν θέματα τα οποία μπορούν κάλλιστα να δημιουργήσουν ένταση, τι θα γίνει? Κι εγώ δεν κρατιέμαι εύκολα και βράζω αλλά τι άλλο θα πρέπει να κάνω? Να τον μπινελικώνω για να βγάζω τα νεύρα μου επειδή είναι ο δικός μου άνθρωπος? Πάω μια βόλτα στο άλλο δωμάτιο, παίρνω βαθιές ανάσες, κάνω ένα τσιγάρο, οτιδήποτε. Όχι ότι δεν διαφωνούμε ποτέ έτσι... Αλλά έχει μεγάλη διαφορά η διαφωνία από το να βριζόμαστε.

 

Κι επειδή περάσαμε και δύσκολες φάσεις όλα αυτά τα χρόνια αφού ήρθε η κόρη μας, σοβαρές, τραυματικές απώλειες στη ζωή μας, επιμένω. Στα πολύ δύσκολα η ένταση θα ξαναβγεί αν δεν υπάρχει ΚΟΙΝΗ συνείδηση στο ζευγάρι ότι τα ζόρια τα περνάνε και τα αντιμετωπίζουν μαζί, όχι ο ένας απέναντι από τον άλλο. Είναι σύζυγοι όχι αντίπαλοι. Είναι αδιανόητο να στολίζουν ο ένας τον άλλον με κοσμητικά στην πρώτη δυσκολία.

 

Θα πω λοιπόν στην θεματοθέτρια να πάρει τον άντρα της από το χέρι σε μια στιγμή ηρεμίας και να του πει πως ως ζευγάρι δεν αξίζουν να συμπεριφέρονται ο ένας στο άλλο σαν εχθροί. Και πως την επόμενη φορά που θα τους βγει η ένταση να σκεφτούν πριν ξεστομίσουν οτιδήποτε, όχι την δική τους κούραση, αλλά την κούραση του άλλου. Σταματήστε να σκέφτεστε με το "εγώ" μπροστά και μπείτε ο καθένας στα παπούτσια του άλλου και θα βρείτε την λύση για το πρόβλημά σας. Εύχομαι να πάνε όλα καλά.

[Dragonfly]

Φταίω εγώ, εμείς ή έτσι είναι η φάση τώρα επειδή η μπέμπα είναι μικρή ακόμα και αυτό θα καλυτερέψει με τον καιρό;

 

Λυπάμαι που στο λέω αλλά δεν θα καλυτερεύσει με τον καιρό. Απλώς θα αλλάζουν οι ανάγκες του παιδιού. Μην σου πω ότι εγώ αναπολώ την εποχή που τα παιδιά ήταν 10 μηνών...

 

Συμφωνώ με τις προλαλήσασες ότι δεν γίνεται ο ερχομός ενός μωρού - μαζί με τις δυσκολίες που υπάρχουν- να φέρνει και βαριές κουβέντες. Τι θα κάνατε αν είχατε και δεύτερο παιδί;;

 

Πρέπει να οργανωθείτε, να συνειδητοποιήσετε ότι ένα μωρό έχει και ανάγκες και φέρνει περιορισμούς και να προσαρμοστείτε ανάλογα.

[Niki81]

Λυπάμαι που στο λέω αλλά δεν θα καλυτερεύσει με τον καιρό. Απλώς θα αλλάζουν οι ανάγκες του παιδιού. Μην σου πω ότι εγώ αναπολώ την εποχή που τα παιδιά ήταν 10 μηνών...

 

Συμφωνώ με τις προλαλήσασες ότι δεν γίνεται ο ερχομός ενός μωρού - μαζί με τις δυσκολίες που υπάρχουν- να φέρνει και βαριές κουβέντες. Τι θα κάνατε αν είχατε και δεύτερο παιδί;;

 

Πρέπει να οργανωθείτε, να συνειδητοποιήσετε ότι ένα μωρό έχει και ανάγκες και φέρνει περιορισμούς και να προσαρμοστείτε ανάλογα.

 

Κι όμως μη το λες αυτό.Εμας το δευτερο παιδι ηρθε πολύ νωρις.Οταν εμαθα ότι είμαι παλι εγκυος πανικοβληθηκα...και γιατι βοηθεια δεν ειχα αλλα και γιατι η σχεση με τον αντρα ου ηταν σε πολύ κρισιμο σημειο.Ειπα θα διαλυθουμε με το δευτερο.Κι όμως πολύ μαγικα και πολύ ομορφα το δευτερο μωρο εφερε στην οικογενεια μας τρομερες ισορροπιες.

 

Και ναι τα πραγματα με τον καιρο παντα καλυτερευουν...γιατι προσαρμόζονται ολοι στο ρολο τους.Η προσαρμογή αυτή θελει χρονο για ολους.Γι αυτό παντα ο ερχομος του πρωτου παιδιου είναι ο πιο δυσκολος.Μου κανει μεγαλη εντυπωση που αυτό που περιγραφει η κοπελα σας φαινεται ασυνηθιστο.

[Dragonfly]

Κι όμως μη το λες αυτό.Εμας το δευτερο παιδι ηρθε πολύ νωρις.Οταν εμαθα ότι είμαι παλι εγκυος πανικοβληθηκα...και γιατι βοηθεια δεν ειχα αλλα και γιατι η σχεση με τον αντρα ου ηταν σε πολύ κρισιμο σημειο.Ειπα θα διαλυθουμε με το δευτερο.Κι όμως πολύ μαγικα και πολύ ομορφα το δευτερο μωρο εφερε στην οικογενεια μας τρομερες ισορροπιες.

 

Μήπως απλά προσαρμοστήκατε; Ένα σοκ το τρώμε όλοι στην αρχή. Στη συνέχεια άλλοι προσαρμόζονται και οργανώνονται, άλλοι συνεχίζουν να αναπολούν την παλιά ζωή και να περιμένουν πότε θα "στρώσει" το παιδί...

[Dragonfly]

Και ναι τα πραγματα με τον καιρο παντα καλυτερευουν...γιατι προσαρμόζονται ολοι στο ρολο τους.Η προσαρμογή αυτή θελει χρονο για ολους.Γι αυτό παντα ο ερχομος του πρωτου παιδιου είναι ο πιο δυσκολος.Μου κανει μεγαλη εντυπωση που αυτό που περιγραφει η κοπελα σας φαινεται ασυνηθιστο.

 

Μα αυτό λέω και εγώ. Ότι χρειάζεται προσαρμογή... Αλλά μέχρι να γίνει αυτή η προσαρμογή δεν θυμάμαι να είπαμε βαριές κουβέντες...

[livinath]

Κι όμως μη το λες αυτό.Εμας το δευτερο παιδι ηρθε πολύ νωρις.Οταν εμαθα ότι είμαι παλι εγκυος πανικοβληθηκα...και γιατι βοηθεια δεν ειχα αλλα και γιατι η σχεση με τον αντρα ου ηταν σε πολύ κρισιμο σημειο.Ειπα θα διαλυθουμε με το δευτερο.Κι όμως πολύ μαγικα και πολύ ομορφα το δευτερο μωρο εφερε στην οικογενεια μας τρομερες ισορροπιες.

 

Και ναι τα πραγματα με τον καιρο παντα καλυτερευουν...γιατι προσαρμόζονται ολοι στο ρολο τους.Η προσαρμογή αυτή θελει χρονο για ολους.Γι αυτό παντα ο ερχομος του πρωτου παιδιου είναι ο πιο δυσκολος.Μου κανει μεγαλη εντυπωση που αυτό που περιγραφει η κοπελα σας φαινεται ασυνηθιστο.

 

Άσχετο... Μου θύμησες ένα συνάδελφο... Όταν έμεινε έγκυος η γυναίκα του στο τρίτο του είχε θυμώσει και δεν του μίλαγε για 10 μέρες! :lol::lol:

[Niki81]

Μήπως απλά προσαρμοστήκατε; Ένα σοκ το τρώμε όλοι στην αρχή. Στη συνέχεια άλλοι προσαρμόζονται και οργανώνονται, άλλοι συνεχίζουν να αναπολούν την παλιά ζωή και να περιμένουν πότε θα "στρώσει" το παιδί...

 

Όχι δεν προσαρμοστηκαμε.Με το πρωτο παιδι ημουν εγω πανω σε ένα παιδι και ο αντρας μου ισως ενιωθε λιγο στην απεξω.Οτι ξαφνικα ολο μου το βαρος επεφτε στο μωρο.Οταν ηρθε το δευτερο αναγκαστηκα όλα μοιραστηκαν.Σταματησαμε να λογομαχούμε για το ποιος εχει δικιο ως προς την ανατροφη του παιδιου και μπορέσαμε να συνεργαστούμε ώστε να λειτοργησουμε ως οικογενεια.

[Dragonfly]

Μα προσαρμογή είναι και αυτή... Το να συνειδητοποιήσετε ότι το μωρό είναι ευθύνη και των δύο και πως μόνο αν συνεργαστείτε θα έχετε αποτελέσματα...

[nikol*]

Λυπάμαι που στο λέω αλλά δεν θα καλυτερεύσει με τον καιρό. Απλώς θα αλλάζουν οι ανάγκες του παιδιού. Μην σου πω ότι εγώ αναπολώ την εποχή που τα παιδιά ήταν 10 μηνών...

Συμφωνώ με τις προλαλήσασες ότι δεν γίνεται ο ερχομός ενός μωρού - μαζί με τις δυσκολίες που υπάρχουν- να φέρνει και βαριές κουβέντες. Τι θα κάνατε αν είχατε και δεύτερο παιδί;;

 

Πρέπει να οργανωθείτε, να συνειδητοποιήσετε ότι ένα μωρό έχει και ανάγκες και φέρνει περιορισμούς και να προσαρμοστείτε ανάλογα.

 

Ηθελα κι εγώ να το πω...μια χαρά μου φαίνεται η ηλικία των 10 μηνών...ένα μωρουδάκι, με κούραση ΠΑΝΤΑ..αυτό δεν τελειώνει....που το κουμαντάρεις, το πας βόλτες με το καρότσι, κάνει βηματάκια....γλύκα

 

Όπως ειπανε κ άλλες κοπέλες .....το άγχος κ η κούραση συνεχίζεται.....

 

Niki81, για τις βαριές κουβέντες διαφωνούμε, όχι για την προσαρμογή του ζευγαριού που είναι απαραίτητη

[Niki81]

Μα προσαρμογή είναι και αυτή... Το να συνειδητοποιήσετε ότι το μωρό είναι ευθύνη και των δύο και πως μόνο αν συνεργαστείτε θα έχετε αποτελέσματα...

 

Δεν ηταν συνειδητοποιηση...απλα δεν υπηρχε άλλη επιλογή.Δυο μωρα μεσα στο σπιτι δε σου αφηνουν και πολύ χρονο ουτε καν για ν ατσακωθεις.

 

Μπορεις να το πεις όπως θελεις όμως.Απλα για μενα είναι κατι συνηθες.Εγω σε οσες φιλες μου ετοιμάζονται να γεννησουν τους το λεω να είναι ετοιμες για δυσκολιες με το συζυγο τον πρωτο καιρο.

[nikol*]

Δεν ηταν συνειδητοποιηση...απλα δεν υπηρχε άλλη επιλογή.Δυο μωρα μεσα στο σπιτι δε σου αφηνουν και πολύ χρονο ουτε καν για ν ατσακωθεις.

 

Μπορεις να το πεις όπως θελεις όμως.Απλα για μενα είναι κατι συνηθες.Εγω σε οσες φιλες μου ετοιμάζονται να γεννησουν τους το λεω να είναι ετοιμες για δυσκολιες με το συζυγο τον πρωτο καιρο.

 

 

Ξέρεις πάντα εξαρτάται κ απο τον σύζυγο...εμένα ξυπνούσε πάντα στο 3ωρο που ξυπνούσε κ το μωρό , ο ένας γάλα , ο άλλος άλλαζε κ όλα καλά.Επιπλέον είναι απο τους άντρες που του άφηνες το νεογέννητο-μωρό-παιδί κ έκανε τα πάντα στην εντέλεια.Κι ας δούλευε

[livinath]

Ξέρεις πάντα εξαρτάται κ απο τον σύζυγο...εμένα ξυπνούσε πάντα στο 3ωρο που ξυπνούσε κ το μωρό , ο ένας γάλα , ο άλλος άλλαζε κ όλα καλά.Επιπλέον είναι απο τους άντρες που του άφηνες το νεογέννητο-μωρό-παιδί κ έκανε τα πάντα στην εντέλεια.Κι ας δούλευε

 

Καλέ κι ο δικός μου! Και μου έκανε και παρατηρήσεις ενίοτε...!

[livinath]

Αλλά το ξενύχτι, ξενύχτι... Και δεν το πάλευα....!

[nikol*]

Καλέ κι ο δικός μου! Και μου έκανε και παρατηρήσεις ενίοτε...!

 

εννοείται κ παρατηρήσεις.....

εδώ Μ,Πέμπτη με μωρό 7 ημερών μου έφερε να βάψω αυγά , κ επειδή μου είπε ''αα..έσπασαν κάποια'' ..έκλαιγα κ ούρλιαζα

 

αλλά να λες βαριές κουβέντες είναι άλλο πράγμα

[livinath]

εννοείται κ παρατηρήσεις.....

εδώ Μ,Πέμπτη με μωρό 7 ημερών μου έφερε να βάψω , κ επειδή μου είπε ''αα..έσπασαν κάποια'' ..έκλαιγα κ ούρλιαζα

 

αλλά να λες βαριές κουβέντες είναι άλλο πράγμα

 

Α, εμείς τα αντιμετωπίζαμε με χιούμορ! Μου έλεγε δηλαδή κάτι για τον τρόπο που την κράταγα ή την έπλενα και τον κοιτούσα με νόημα και απαντούσα... Yes madam (στυλ Φιλιππινέζας, ξέρεις.. ) :lol: Ε, μετά καταλάβαινε το υπερβολικό του πράγματος και γελούσε απλά.

 

Έχεις δίκιο για το βρίσιμο όμως... Αν βριζόμουν με τον άντρα μου αυτό θα σήμαινε πως έχω χάσει τον σεβασμό μου προς αυτόν, πως θα στεκόμασταν ως ζευγάρι μετά δεν μπορώ να καταλάβω. Και απορώ όταν συμβαίνει και με άλλους αλλά προφανώς ο καθένας το χειρίζεται διαφορετικά.

[nikol*]

Α, εμείς τα αντιμετωπίζαμε με χιούμορ! Μου έλεγε δηλαδή κάτι για τον τρόπο που την κράταγα ή την έπλενα και τον κοιτούσα με νόημα και απαντούσα... Yes madam (στυλ Φιλιππινέζας, ξέρεις.. ) :lol: Ε, μετά καταλάβαινε το υπερβολικό του πράγματος και γελούσε απλά.

 

Έχεις δίκιο για το βρίσιμο όμως... Αν βριζόμουν με τον άντρα μου αυτό θα σήμαινε πως έχω χάσει τον σεβασμό μου προς αυτόν, πως θα στεκόμασταν ως ζευγάρι μετά δεν μπορώ να καταλάβω. Και απορώ όταν συμβαίνει και με άλλους αλλά προφανώς ο καθένας το χειρίζεται διαφορετικά.

 

αχαχχαχα....καλό !!!!

ααχχ...εκείνη την μέρα έψαχνα να παραγγείλω θήλαστρο...κ είχα κ τα αυγά:p

 

υοουυουυ..ακόμη μου λέει ''του στέγνωσες τα μαλλιά '' , ''ντύστον καλά, κάνει κρύο''

[livinath]

αχαχχαχα....καλό !!!!

ααχχ...εκείνη την μέρα έψαχνα να παραγγείλω θήλαστρο...κ είχα κ τα αυγά:p

 

υοουυουυ..ακόμη μου λέει ''του στέγνωσες τα μαλλιά '' , ''ντύστον καλά, κάνει κρύο''

 

Αχαχαχαχαχα!!! Κι εμένα τα ίδια!! Καμιά φορά του θυμίζω ότι μαζί την κάναμε, δεν την γνώρισα τώρα και συνέρχεται! :lol: Μέχρι και η μικρή τον έχει πάρει χαμπάρι και γελάει πια...!!

[Niki81]

Ξέρεις πάντα εξαρτάται κ απο τον σύζυγο...εμένα ξυπνούσε πάντα στο 3ωρο που ξυπνούσε κ το μωρό , ο ένας γάλα , ο άλλος άλλαζε κ όλα καλά.Επιπλέον είναι απο τους άντρες που του άφηνες το νεογέννητο-μωρό-παιδί κ έκανε τα πάντα στην εντέλεια.Κι ας δούλευε

 

Ε ναι βεβαια.Εμενα ηταν στο στυλ το παιρνω αγκαλια και φοβάμαι μη σπασει.

[nikol*]

Αχαχαχαχαχα!!! Κι εμένα τα ίδια!! Καμιά φορά του θυμίζω ότι μαζί την κάναμε, δεν την γνώρισα τώρα και συνέρχεται! :lol: Μέχρι και η μικρή τον έχει πάρει χαμπάρι και γελάει πια...!!

 

:p:p:p:p εγώ πλέον τον κοιτάζω με ύφος ''όχι άλλο κάρβουνο''...πόσα χρόνια θα τα λες