Ξεροκεφαλη και ζωηρη

[evi32]

Τι κανετε με τα ζωηρα παιδια σας; Εμας ειναι 2,5 κ μας αλλαζει τα φωτα! Ειναι γενικα πολυ ξεροκεφαλη θελει να γινεται το δικο της κ χτυπιεται μεχρι εμετου αν δεν γινει, δεν θελει να ντυθει πλυθει αλλαχτει κτλ κ ειναι ενας σιφουνας ολη μερα που κουραζει απιστευτα. Δεν φανταζομασταν πριν γεννηθει οτι θα ειναι τοσο δυσκολο...να πω οτι δεν εχουμε καμια βοηθεια κ μου στοιχιζει πολυ αυτο. Επισης δεν φημιζομαι για την υπομονη μου σαν ατομο. Απο μικροτερη ηλικια εχω διαφορα θεματα ψυχολογιας (κρισεις πανικου, φοβιες, υπερβολικο αγχος) και ειλικρινα δεν ξερω πως να χειριστω την κατασταση...προσφατα αρχισα να βλεπω ψυχολογο αλλα θα ηθελα κ τις μαμαδιστικες συμβουλες σας...ευχαριστω!!!

[lelaki1980]

Τι κανετε με τα ζωηρα παιδια σας; Εμας ειναι 2,5 κ μας αλλαζει τα φωτα! Ειναι γενικα πολυ ξεροκεφαλη θελει να γινεται το δικο της κ χτυπιεται μεχρι εμετου αν δεν γινει, δεν θελει να ντυθει πλυθει αλλαχτει κτλ κ ειναι ενας σιφουνας ολη μερα που κουραζει απιστευτα. Δεν φανταζομασταν πριν γεννηθει οτι θα ειναι τοσο δυσκολο...να πω οτι δεν εχουμε καμια βοηθεια κ μου στοιχιζει πολυ αυτο. Επισης δεν φημιζομαι για την υπομονη μου σαν ατομο. Απο μικροτερη ηλικια εχω διαφορα θεματα ψυχολογιας (κρισεις πανικου, φοβιες, υπερβολικο αγχος) και ειλικρινα δεν ξερω πως να χειριστω την κατασταση...προσφατα αρχισα να βλεπω ψυχολογο αλλα θα ηθελα κ τις μαμαδιστικες συμβουλες σας...ευχαριστω!!!

 

Φυσιολογικοτατη η συμπεριφορα της μικρης σου οπως και η δικια μου ακριβως κανει τα ιδια.δεν ακουει τιποτα και κανεναν αν δε γινει το δικο της αρχιζει και κοπαναει τα παντα και γενικως ειναι παρα πολυ ζωηρη.πριν απο λιγο κοπαναγε το πληκτρολογιο του υπολογιστη γιατι δεν της ανοιγα να παιξει.τελικα της ανοιξα γιατι δεν μπορω να ακουω συνεχεια γκρινια.δεν ξερω αν ειναι σωστο η λαθος αλλα δε μπορω αλλο μιας και εχω δοκιμαει τα παντα και ειμαι σιγορη γιαυτο(εκτος απο ξυλο που δεν υπαρχει περιπτωση να το κανω αυτο εκτος αντε μια σιγανη στο ποπο)εγω απο αυτα που ζηταει την μερα της κανω τα μισα.αυτα που δεν της κανω βρισκω δικαιολογια του τυπου οτι αν δεν σταμστησεις δε θα σε παω κουνιες κτλ.δεν βγαινει διαφορετικα...φαση ειναι και θα περασει.θα την στειλω και προνηπιο απο σεπτεμβρη και θα δουμε τοτε.οποτε πραττεις οσο μπορεις πιο χαλαρα...δειξε αδιαφορια...δεν πειραζει αν δε ντυνετε....δεν πειραζει αν δε τρωει ολο της το φαγητο.....χαλαρωσε και μην τρελενεσε.αν κατσουμε και κανουμε η διμουμε σημαδια σε ολες τις τρελιτσες και μη των παιδιων μας και ειδικα αν ημαστε ολη κερα μαχι τους τοτε θα κλαταρουμε!!επειδη λοιπον και εγω σεν ειμαι ηρεμος χαρακτηρας καταρχας συγχαιρω τις μαμαδρς που εξημερονουν τα παιδια τους αλλα εγω προσωπικα εχω δοκιμασρι τα παντα και η δικια μου λυση ειναι ψυχραιμια αδιαφορια στα ξεσπασματα και επισης πολυ συζητηση οταν ηρεμει εξηγοντας τους λογους που δεν μπορει να συμπεριφερετε ετσι....αλλες φορες πιανει αλλες φορες οχι.......μονο υπομονη λοιπον!!!

[Mary_Chris]

Γεια σας, συμπάσχουσες.

Κι η δικιά μου έτσι είναι, αν και λίγο μικρότερη, 20 μηνών. Ήθελα να σας ρωτήσω, αν τα δικά σας ήταν έτσι και μικρότερα (αν δηλαδή είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας) ή πιστεύετε ότι περνάτε και περνάμε τη φάση... των terrible twos;

Με άλλα λόγια, λέτε να υπάρχει ελπίδα να ηρεμήσουν ή αγοράσαμε λαχείο...;;

[lelaki1980]

Εμενα η δικια μου με το που εκλεισε τα δυο αλλαξε συμπεριφορα δραματικα.πριν ηταν ενα ζωηρο αλλα κανονικο παιδι απο την αποψη οτι ακουγε και λιγο.ειναι τωρα τριαμησι και ακομα παλευουμε στα καθημερινα μας.

[xena]

Ολα τα παιδάκια σχεδόν τα κάνουν αυτά τα πείσματα και τις υπερβολές. Αν τα διαχειριστείτε με υπομονή, θετικότητα και ίσως και εξυπνάδα, όλα αυτά θα ομαλοποιηθούν.

Εγώ κατέληξα πως αλλάζει 180 μοίρες η κόρη μου όταν της φέρομαι όμορφα και δεν φωνάζω και δεν κάνω υστερίες, όταν την παίρνω με το καλό, οταν της εξηγώ ΓΙΑΤΙ δεν πρέπει να κάνουμε κάτι και ταυτόχρονα κάνουμε κάτι άλλο (όχι ανταλλάγματα, απλά απόσπαση προσοχής), όταν γίνομαι παιδί (ζούμε σε ένα παραμυθάκι: πωπωωωωω λερώσαμε την μπλούζα μας - πάμε να αλλάξουμε αμέσως γιατί αν μας δει η μπάρμπυ δεν θα θέλει να παίξει μαζί μας!!!!) και όταν γενικότερα όταν της δείχνω την αγάπη μου κι όχι το άγχος μου. Πολύ δύσκολο να συγκρατείται ένας γονιός, πολύ ακραίο, αλλά πραγματικά είναι ο μόνος τρόπος να ελέγξεις την κατάσταση.

Και πρόγραμμα παιδιά. Το πρόγραμμα σώζει.

Κι όταν είστε στα όρια σας, γυρίστε την πλάτη, μετρήστε ώς το 10, βγείτε για μερικά δευτερολεπτα απ' το δωμάτιο και θυμηθείτε πως είναι ένα μωρό, ένα μικρό παιδάκι που μαθαίνει και δοκιμάζει, δεν το κάνει επίτηδες, γυρίστε, ανοίξτε την αγκαλιά σας και χαμογελάστε του: όλα θα πάνε καλύτερα!!

[evi32]

Ευχαριστω για τις συμβουλες κατ αρχας! Το θεμα ειναι οτι μεγαλωνοντας βλεπω οτι τα πραγματα δυσκολευουν κ καμια φορα με πιανει απελπισια οτι δεν προκειται ποτε να φτιαξει η κατασταση , εγω θα ουρλιαζω κ αυτη θα κλαιει κ θα χτυπιεται. Νιωθω τεραστια ψυχικη κ σωματικη κουραση που ωρες ωρες νομιζω οτι δεν μπορω να αντεπεξελθω στην καθημερινοτητα...την κατασταση επιδεινωνει το γεγονος οτι δεν εχω κ υποστηρηξη απο κανεναν μεθεωρουν υπερβολικη κ ο αντρας μου υστερικη. Επισης να πω οτι η μικρη ειναι συνεχως κολλημενη πανω μου σε σημειο να μη μπορω πολλες φορες να κανω τα βασικα...

[lelaki1980]

Ευχαριστω για τις συμβουλες κατ αρχας! Το θεμα ειναι οτι μεγαλωνοντας βλεπω οτι τα πραγματα δυσκολευουν κ καμια φορα με πιανει απελπισια οτι δεν προκειται ποτε να φτιαξει η κατασταση , εγω θα ουρλιαζω κ αυτη θα κλαιει κ θα χτυπιεται. Νιωθω τεραστια ψυχικη κ σωματικη κουραση που ωρες ωρες νομιζω οτι δεν μπορω να αντεπεξελθω στην καθημερινοτητα...την κατασταση επιδεινωνει το γεγονος οτι δεν εχω κ υποστηρηξη απο κανεναν μεθεωρουν υπερβολικη κ ο αντρας μου υστερικη. Επισης να πω οτι η μικρη ειναι συνεχως κολλημενη πανω μου σε σημειο να μη μπορω πολλες φορες να κανω τα βασικα...

 

Αν θελεις με ακους...το μυστικο ειναι να χαλαρωσεις και να μην τρελενεσε με το παραμικρο που μπορει να σου κανει το παιδι.δηλαδη τι πειραζει να μην κανεις τα καθιερωμενα που μπορει να κανει ας πουμε μια αλλη μαμα?πειραζει ας πουμε αν καμια φορα δεν κανει μπανιο για δυο μερες?σαφεστατα και οχι.η μικρη ουρλιαζει γιατι ουρλιαζεις και εσυ πολυ απλα.το παιδι εννοειτε και κατω θα χτυπηθει και θα ουρλιαξει κτλ οπως και εσυ...αλλα δεν μορεις να φωναζεις καθε μερα.δειξε αλλοτε αδιαφορια αλλοτε σοβαροτητα...παιξτο λιγο πειραματισου δες με τι μπορεις να εισαι εσυ πανω απο ολα χαλαρη και ολα τα αλλα θα ερθουν απο μονα τους.η δικια μου ειναι πολυ ατιθαση αλλα μπορω να πω σε μερικα εχω βρει το κουμπι της.και η δικια μου ειναι κολλημενη πανω μου.ξερεις τι κανω?τουαλετα παω μαζι της.απο το να κατουρηθω πανω μου και να την εχω να κοπαναει τις πορτες της λεω μπες μεσα παει και αυτη τουαλετα και τελος.ολα καλα.επισης δεν τολμω να κανω μπανιο μονη μου.την βαζω και αυτη μεσα.και οπως εχω πει και σε αλλο ποστ δεν με νοιαζει αν κανω καλα η οχι.θελω οσο ειναι δυνατον να ειμαι χαλαρη και να μην φωναζω.η μικρη μπορει να ουρλιαζει και εγω να καθομαι να δω κατι στην τηλεοραδη.της λεω γιατι κλαις?εγινε κατι?αν οχι και απλα θελεις να κλαψεις πηγαινε στο δωματιο σου η αν θελεις μπορεις να σταματησεις και να κατσουμε παρεουλα να δουμε τηλεοραση.εεε ολο και κατι θα κατσει απο αυτα.απλα εχω πειραματιστει πολυ μαζι της και μπορω να πω οτι εχω καταφερει κατι.....δεν ειναι αγωνας δρομου θα ηρεμησουν σιγουρα τα πραγματα.....εσυ για αρχη το μονο που πρεπει να κανεις ειναι μονο να χαλαρωσεις και μην σε νοιαζει αν ολα εναι στην εντελεια και ετσι οπως θα τα ηθελες εσυ....και εννοω απο το παιδι μεχρι και το αν ειναι τακτοποιημενο το σπιτι!!!!!

[mkcm]

Εγώ αυτό που έχω καταλάβει από τη μικρή διετή εμπειρία μου ως μαμά ενός μωρού - σίφονα (από τη στιγμή που γεννήθηκε) είναι ότι ορισμένα βασικά στοιχεία της προσωπικότητας του μωρού εντείνονται όσο μεγαλώνει.

Εμένα η μικρή μου από νεογέννητο ήταν ζωηρό. Είχε από ημερών κόψει τους πολύωρους ημερήσιους ύπνους επικεντρώνοντας στο νυχτερινό και απαιτώντας τις ώρες που ήταν ξύπνια να την πηγαινοφέρνουμε στο σπίτι, στο δρόμο, στο πάρκο για να βλέπει....ναι, ναι....

Τώρα που είναι 2 χρονών όλη μέρα δεν έχει ησυχία, εκτός από τις 1,5 - 2 ώρες που κοιμάται το μερημέρι. Χοροπηδάει, σκαρφαλώνει, τρέχει, μιλάει ασταμάτητα, ζητάει, απαιτεί και φυσικά τις ώρες που είμαστε μαζί δεν ξεκολλάει από πάνω μου: "Μαμά, έλα μαζί μου" είναι το μόνιμο μότο.

Όταν δε γίνει το δικό της χτυπιέται σα χταπόδι, κλαίει, ουρλιάζει. Όταν της ζητάω να σταματήσει να κάνει κάτι γιατί είναι επικίνδυνο, μπορεί να σπάσει κάτι, κλπ., απλά με κοιτάει πονηρά, παίρνει ύφος μαφιόζου και το ξανακάνει τρίβοντάς το μου στα μούτρα. Όταν τα παίρνω κρανίο και βάζω φωνή, απλά μου χαμογελάει και μου λέει: "Έλα μαμά αγαγιά (αγκαλιά)" με αποτέλεσμα να μετανιώνω μέχρι όσο δεν πάει που της φώναξα.

Που καταλήγω: το παιδί μου με κάτι ό,τι γουστάρει και το ξέρει....

Τι λύσεις βρήκα:

1. Δε θα κάτσω να μαλώσω, να απαγορεύσω, κλπ. πράγματα που δε χρειάζεται (π.χ. έχει πάρει ένα παιχνίδι και το κοπανάει στον τοίχο, της λέω μια φορά ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα το παιχνίδι να χαλάσει και αυτό μόνο, οπότε αν χαλάσει, χάλασε...εκείνη θα χάσει - όχι βέβαια ότι πτοείται).

2. Επιμένω με πολύ ηρεμία και αποφασιστικότητα στα σοβαρά (π.χ. δε σκαρφαλώνουμε στη βιβλιοθήκη, δεν μπαίνουμε στη λεκάνη της τουαλέτας, δεν πηδάμε από την αλλαξιέρα - ναι, ναι καλά διαβάζετε...., τρώμε το φαΐ που υπάρχει στο τραπέζι....δεν έχει άλλο είναι το μόνο που διαθέτει το μαγαζί..... και άλλα παρόμοια).

3. Παρατάω τις δουλειές μου (δεν κάνω πολλές όταν είναι ξύπνια) για να την κάνω αγκαλιά όποτε το θέλει και συνδυάζω δουλειές με παιχνίδι. π.χ. μαγειρεύω και της δίνω κι εκείνης μια κατσαρόλα με ζυμαρικά, όσπρια, κλπ. για να μαγειρέψει.

4. Παίζω πάρα μα πάρα πολύ μαζί της (κηνυγητό, κρυφτό, διάβασμα, ζωγραφική, κλπ.).

5. Βγαίνουμε πολλές βόλτες και φυσικά

6. Πολλές πολλές αγκαλιές και φιλιά μέσα στη μέρα και αμέτρητα σ' αγαπώ.

Δεν μπορώ να πω ότι έχει κόψει τελείως τα πείσματα, αλλά με μια αγκαλιά ξεχνιέται και χαλαρώνει. Πάντως, αυτό που λένε ότι όταν πάνε παιδικό στρώνουν.... μύθος. Εμένα η δικιά μου εκεί είναι υπόδειγμα, με αποτέλεσμα να μου λένε οι δασκάλες μακάρι να είχαμε άλλα 10 τέτοια..... .

Πάρτο χαλαρά, όταν κάνει σαν αφινιασμένο απλά πάρτο αγκαλιά, χωρίς να λες τίποτα και θα ηρεμήσει.

Α, και κάτι άλλο. Σε μένα όταν της πως π.χ. ότι αν συνεχίσει να ζωγραφίζει τον τοίχο θα μπει τιμωρία, αυτό δεν πιάνει με τπτ. Άμα όμως της πω ότι ο μαρκαδόρος θα μπει τιμωρία τότε μετά την τρίτη ειδοποίηση παίρνω το μαρκαδόρο, τον βάζω τιμωρία και η δικιά μου το δέχεται....

[Macorina]

Αν διαβάζετε αγγλικά το παρακάτω ποστ σχετικά με το θέμα έχει πάρα πολλή πλάκα:

http://mylifesuckers.com/the-terrible-threes/

 

Νομίζω ότι όλα τα δίχρονα έχουν τις ίδιες συμπεριφορές. Βοηθάει να αναισθητοποιηθείς λίγο σε όσα κάνει. Να μη δίνεις τόση σημασία, και όχι βέβαια φωνές και τέτοια, γιατί νομίζω ότι μετά θα είναι τρισχειρότερα, γιατί θα το κάνει κι εκείνη. Αγοράζουν αμέσως σ'αυτή την ηλικία. Εμάς μας έχει βοηθήσει, θεωρώ, που προσπαθούμε να τον βάζουμε στο παιχνίδι δηλαδή ότι κάνουμε να είναι κι αυτός μέσα, αν θέλει. Δηλαδή απλώνουμε ρούχα, κι αυτός να φέρνει μανταλάκια, αν πρέπει να ντυθεί, "αν ντυθείς πχ και βάλεις παπούτσια θα κάνεις ποδήλατο ή θα πάμε στις κούνιες" Αλλιώς δεν μπορούμε. Μπορεί να κλάψει (δεν έχει ανακαλύψει τον εμετό βέβαια ακόμα), αλλά κάποια στιγμή το χωνεύει. Η λογική είναι να αισθάνεται ότι έχει μέχρι ένα σημείο τον έλεγχο των θεμάτων που τον αφορούν. Νομίζω, ότι το γεγονός ότι δεν έχουν έλεγχο είναι που τους τη δίνει περισσότερο απ'όλα.