κοινωνικοποίηση

[diminna]

summer99 να ήξερες πως σε καταλαβαίνω.

Ακριβώς τα ίδια ο δικός μου.

Όμως ξέρει κάτι; Δεν υπάρχει λόγος να κοιτάζουμε τα άλλα παιδιά, να συγκρίνουμε, να αναρωτιόμαστε και να πληγωνόμαστε.

Ίσως πολύ απλά να έχουμε ξεχωριστά παιδιά και να πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό.

[Αγγελίνα_2]

Καλησπέρα κορίτσια.

 

Ο δικός μου πήγε ανέλπιστα καλά. Αργήσαμε στον αγιασμό και στο δρόμο έτρεχε μπροστά μας, βρήκε το τμήμα του και μπήκε μέσα με τους υπόλοιπους. Μέχρι να γυρίσω να τον δω, είχε εξαφανιστεί στην τάξη του. Εγώ ήμουν με τον μικρό που φέτος είναι στην πρώτη και χωρίζονταν τα τμήματα.

 

Στο σπίτι, μου είπε πως κάθισε στην "παρεούλα" με 3 συμμαθητές του (τα θρανία είναι ανα 2, οπότε κάθονται σε τετράδες τα παιδιά). Αυτό με συγκίνησε πάρα πολύ, γιατί συνήθως έμενε μόνος του και καθόταν στην τελευταία θέση που περίσσευε, συχνά με 3 κορίτσια.

 

Γενικά βλέπω ένα άλλο παιδί. Αλλά "κρατάω μικρό καλάθι", φοβάμαι και να το πω, μην τυχόν το γρουσουζέψω.

 

summer δεν πείστηκε ο δικός σου ούτε για το θέατρο, ε;

 

Καλή σχολική χρονιά, να ευχηθώ...η Παναγια μαζί μας.

[Little Monkey]

Το δημοτικό το πέρασε μέχρι την τετάρτη κάνοντας παρέα με ένα κοριτσάκι και μετά τον παράτησε, έπαθε ένα σοκ. Τώρα θα πάει β γυμνασίου και δεν μιλάει με κανέναν στο σχολείο του.

Κάνει κάποια εξωσχολική δραστηριότητα π.χ. ξένη γλώσσα, ωδείο κάτι τέτοιο; Αναρωτιέμαι συγκεκριμένα αν κάνει κάτι που να είναι "σχολικό" (όχι αθλητισμό) αλλά σε πλαίσιο με λίγα άτομα.

[summer99]

summer99 να ήξερες πως σε καταλαβαίνω.

Ακριβώς τα ίδια ο δικός μου.

Όμως ξέρει κάτι; Δεν υπάρχει λόγος να κοιτάζουμε τα άλλα παιδιά, να συγκρίνουμε, να αναρωτιόμαστε και να πληγωνόμαστε.

Ίσως πολύ απλά να έχουμε ξεχωριστά παιδιά και να πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό.

 

Αυτό λέω συνέχεια στον εαυτό μου αλλά δε μπορώ να μην κοιτάζω τα άλλα, σήμερα πήγα τον μικρό στο σχολείο και πέρασα από το γυμνάσιο, καθόταν στα σκαλιά μόνος του, όλα τα υπόλοιπα σε παρείτσες μικρές ή μεγάλες. Ας ερχόταν κάποιος να μου πει, ότι πρέπει να κάνω αυτό για να αλλάξει, ακόμα και το χέρι μου θα έκοβα που λέει ο λόγος. Δεν αντέχεται αυτό, ότι πρέπει να συμβιβαστώ ναι, γιατί είναι όπως φαίνεται επιλογή του. Ασε πίκρα μεγάλη

 

Καλησπέρα κορίτσια.

 

Ο δικός μου πήγε ανέλπιστα καλά. Αργήσαμε στον αγιασμό και στο δρόμο έτρεχε μπροστά μας, βρήκε το τμήμα του και μπήκε μέσα με τους υπόλοιπους. Μέχρι να γυρίσω να τον δω, είχε εξαφανιστεί στην τάξη του. Εγώ ήμουν με τον μικρό που φέτος είναι στην πρώτη και χωρίζονταν τα τμήματα.

 

Στο σπίτι, μου είπε πως κάθισε στην "παρεούλα" με 3 συμμαθητές του (τα θρανία είναι ανα 2, οπότε κάθονται σε τετράδες τα παιδιά). Αυτό με συγκίνησε πάρα πολύ, γιατί συνήθως έμενε μόνος του και καθόταν στην τελευταία θέση που περίσσευε, συχνά με 3 κορίτσια.

 

Γενικά βλέπω ένα άλλο παιδί. Αλλά "κρατάω μικρό καλάθι", φοβάμαι και να το πω, μην τυχόν το γρουσουζέψω.

 

summer δεν πείστηκε ο δικός σου ούτε για το θέατρο, ε;

 

Καλή σχολική χρονιά, να ευχηθώ...η Παναγια μαζί μας.

 

Μακάρι να συνεχίσει έτσι, το εύχομαι με όλη μου την καρδιά, ίσως όλα να είναι θέμα χρόνου. Εμένα πήγε στο τελευταίο θρανίο και κάθησε γιατί αυτό είχε μία καρέκλα και δεν ήθελε να καθίσει με άλλον. Για το θέατρο πήρα τηλέφωνο και έκλεισα θέση, του το είπα αλλά ακόμα δεν έχει πει ότι θα πάει. Μου λέει ότι θέλει να κάνει ιππασία

 

Κάνει κάποια εξωσχολική δραστηριότητα π.χ. ξένη γλώσσα, ωδείο κάτι τέτοιο; Αναρωτιέμαι συγκεκριμένα αν κάνει κάτι που να είναι "σχολικό" (όχι αθλητισμό) αλλά σε πλαίσιο με λίγα άτομα.

 

Ξένη γλώσσα από την 1η γυμνασίου άρχισε ιδιαίτερα. στις προηγούμενες τάξεις πήγαινε σε φροντιστήριο αλλά ούτε εκεί μίλαγε με κανέναν. Προσπαθώ να συμβιβαστώ πια όπως λέει και η diminna, τι άλλο να κάνω, να τον πάρω από το χεράκι και να τον πάω σε παρέα, το έχω κάνει και αυτό αλλά αν δεν θέλει ο ίδιος να συμμετέχει απλά μένει παρατηρητής.

[Little Monkey]

Αφού το παιδί έχει θέμα με την κοινωνικοποίηση, γιατί κάνετε ιδιαίτερα? Ένα μικρό φροντιστήριο από αυτά που δουλεύουν με γκρουπάκια πιστεύω θα ήταν καλύτερη λύση. Να έχει τραπέζια συνεδρίου στις τάξεις, αντί για θρανία. Τώρα βέβαια μπορεί να είναι αργά γιατί το παιδί είναι μεγάλο και οι φιλίες έχουν ήδη εδραιωθεί. Προσπαθώ να σκεφτώ κάποια άλλη δραστηριότητα με λίγα άτομα ανά τάξη / ομάδα αλλά δεν μπορώ. Αν υπάρχει κάτι στην περιοχή σας, πιστεύω πως αξίζει να το δοκιμάσετε. Ούτε να απομονώνεται το παιδί στο σπίτι, ούτε να στρεσαριστεί μπαίνοντας σε μια μεγάλη ομάδα όπου θα αντιδράσει όπως αντιδρά στο σχολείο. Έχω υπόψιν μου αρκετές περιπτώσεις που παιδιά με πρόβλημα κοινωνικοποίησης έχουν ανοιχτεί μέσα σε μικρές ομάδες. Αλλά θέλει χρόνο και να βρεις το κατάλληλο περιβάλλον.

 

Γενικά νομίζω ότι πρέπει να επιδιώκετε την κοινωνική επαφή. Ακόμα κι αν το παιδί δεν (φαίνεται να) θέλει να συμμετέχει, είναι καλύτερα να βρίσκεται με άλλα άτομα της ηλικίας του, παρά κλεισμένο στο σπίτι. Ας είναι και παρατηρητής, δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για να είμαστε η καρδιά της παρέας.

[Αγγελίνα_2]

Αχ summer99 αυτό το "καθόταν στα σκαλιά μόνος του", στην καρδιά με χτύπησε. Κι εγώ φοβάμαι να περάσω απ' το σχολείο στο διάλειμμα, μπας και δω κανένα τέτοιο σκηνικό και φρίξω, μετά από το ελπιδοφόρο ξεκίνημα. Σήμερα δεν πήγα, επίτηδες...αλλά μάλλον αύριο θα πάω.

 

Η ιππασία είναι εξαιρετική ιδέα, νομίζω. Αλλά και για το θέατρο, αν δε σου το απέρριψε ορθά κοφτά, καλό είναι να επιμείνεις, με το μαλακό βέβαια. Κι αυτό που λέει η Little Monkey ακούγεται πολύ καλό, εφ' όσον υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην περιοχή σου.

 

Καλή δύναμη βρε κορίτσι. Κοίτα να μην παραμελείς τον εαυτό σου...να σε προσέχεις. Και να γράφεις στο θέμα! Εγώ πάντως θα σας ενημερώνω για την εξέλιξη.

[Unpluged]

Σκέφτομαι ότι πόσο ευτυχισμένοι είναι οι γονείς που τα παιδιά τους δεν αντιμετωπίζουν τέτοιο πρόβλημα, πόσο ξέγνοιαστοι, από αυτό τουλάχιστον, που τα δικά τους παιδιά κάνουν τις παρέες τους και δεν ανησυχούν αν το παιδί μου είναι μόνο του ή θα πάει στο σχολείο και δε θα έχει/μπορεί να μοιραστεί μια καλοκαιρινή ανάμνηση με ένα φιλαράκι του, γιατί δυσκολεύεται στην επικοινωνία και όλο αυτό με ρίχνει κάτω, και αισθάνομαι ανήμπορη πια. Μίλησα και με την παιδοψυχολόγο που ξέρει το παιδί, μου είπε ότι έχουμε κάνει τα πάντα, ότι είναι και γονιδιακό το θέμα, πολύ ντροπαλός, ότι αν θέλει να μου στείλει κάποιον στο σπίτι για να βλέπει το παιδί αλλά αυτό δεν θέλει της είπα. Μου είπε ότι αν αποφασίσει να πάει στο θεατρικό θα τον βοηθήσει αφού δεν θα χρειάζεται να είναι ο εαυτός του και θα παίζει ρόλους, αλλά ούτε εκεί έχει συμφωνήσει ακόμα. Στενοχωριέμαι τόσο για το παιδί μου γιατί νιώθω ότι χάνει τα καλύτερα του χρόνια και στέκω έτσι χωρίς να μπορώ να τον βοηθήσω.

 

 

Αγαπητή summer99,

 

δεν ξέρω λεπτομέρειες για την προσωπική σου περίπτωση, θα μιλήσω όμως ως μητέρα εφήβων και μάλιστα πολύ εκλεκτικών στις παρέες τους.

Πρώτα από όλα μην θεωρείς ότι τα άλλα παιδιά μεγαλώνουν αβίαστα. Όλοι οι γονείς προβληματίζονται για τα παιδιά τους και σίγουρα ένα παιδί δεν μεγαλώνει σωστά με ... ξέγνοιαστους γονείς. Κανένα! Οπότε μην νομίζεις ότι είσαι εξαιρετική περίπτωση.

Θα σε στεναχωρήσω όμως, γιατί θα επιμείνω ότι το οικογενειακό περιβάλλον έχει μεγάλη σημασία στην κοινωνικότητα. Δεν υπάρχουν βέβαια συνταγές, αλλά εκεί είναι το μυστικό: στους γονείς. Ο μεγάλος μου γιος είχε απομακρυνθεί από τον κολλητό του και μετά από πολλή συζήτηση και αγώνα συνειδητοποιήσαμε ότι τον ενοχλούσε που κάναμε καλή παρέα με τους γονείς του και αισθανόταν ότι δεν ήταν ο φίλος του αλλά ο γιος των φίλων μας. Τρελό? Ναι, αλλά έγινε. Όταν απομακρυνθήκαμε διακριτικά και αφήσαμε την οικογενειακή μας σχέση στο παρασκήνιο, τα παιδιά επανήλθαν στα κανονικά τους.

 

Οι ισορροπημένες σχέσεις με τους άλλους είναι αποκλειστικά θέμα αυτοεκτίμησης και την αυτοεκτίμηση την χτίζουμε εμείς οι γονείς ΜΟΝΟ. Θα σε συμβούλευα λοιπόν να έχεις υπομονή και να μιλάς με το παιδί. Να συζητάτε, κυρίως να σου μιλάει. Για άσχετα πράγματα, μέσα από τα οποία θα προκύψουν και σχετικά. Πες του δεν πειράζει που δεν έχεις φίλους, θα έχεις πάντα φίλη εμένα και ξεκίνα να συζητάτε. Μην δίνεις τόση σημασία. Μετά από λίγο, θα βρεις ακριβώς τι το απασχολεί το παιδί.

Και..... άλλαξε ψυχολόγο. Δεν είναι γονιδιακό να μένει ένα παιδί το διάλειμμα μόνο του.

[miriki]

Αγαπητή summer99,

 

δεν ξέρω λεπτομέρειες για την προσωπική σου περίπτωση, θα μιλήσω όμως ως μητέρα εφήβων και μάλιστα πολύ εκλεκτικών στις παρέες τους.

Πρώτα από όλα μην θεωρείς ότι τα άλλα παιδιά μεγαλώνουν αβίαστα. Όλοι οι γονείς προβληματίζονται για τα παιδιά τους και σίγουρα ένα παιδί δεν μεγαλώνει σωστά με ... ξέγνοιαστους γονείς. Κανένα! Οπότε μην νομίζεις ότι είσαι εξαιρετική περίπτωση.

Θα σε στεναχωρήσω όμως, γιατί θα επιμείνω ότι το οικογενειακό περιβάλλον έχει μεγάλη σημασία στην κοινωνικότητα. Δεν υπάρχουν βέβαια συνταγές, αλλά εκεί είναι το μυστικό: στους γονείς. Ο μεγάλος μου γιος είχε απομακρυνθεί από τον κολλητό του και μετά από πολλή συζήτηση και αγώνα συνειδητοποιήσαμε ότι τον ενοχλούσε που κάναμε καλή παρέα με τους γονείς του και αισθανόταν ότι δεν ήταν ο φίλος του αλλά ο γιος των φίλων μας. Τρελό? Ναι, αλλά έγινε. Όταν απομακρυνθήκαμε διακριτικά και αφήσαμε την οικογενειακή μας σχέση στο παρασκήνιο, τα παιδιά επανήλθαν στα κανονικά τους.

 

Οι ισορροπημένες σχέσεις με τους άλλους είναι αποκλειστικά θέμα αυτοεκτίμησης και την αυτοεκτίμηση την χτίζουμε εμείς οι γονείς ΜΟΝΟ. Θα σε συμβούλευα λοιπόν να έχεις υπομονή και να μιλάς με το παιδί. Να συζητάτε, κυρίως να σου μιλάει. Για άσχετα πράγματα, μέσα από τα οποία θα προκύψουν και σχετικά. Πες του δεν πειράζει που δεν έχεις φίλους, θα έχεις πάντα φίλη εμένα και ξεκίνα να συζητάτε. Μην δίνεις τόση σημασία. Μετά από λίγο, θα βρεις ακριβώς τι το απασχολεί το παιδί.

Και..... άλλαξε ψυχολόγο. Δεν είναι γονιδιακό να μένει ένα παιδί το διάλειμμα μόνο του.

 

Αυτό. Όσο εσωστρεφές κι αν είναι ένα παιδί εδώ φτάνουμε στην κοινωνική φοβία...

[Αγγελίνα_2]

Το παιδί μου βγαίνει στο σχόλασμα μούσκεμα στον ιδρώτα από το κυνηγητό με τους συμμαθητές του στα διαλείμματα. 4 χρόνια τώρα παρακολουθούσα τα άλλα να βγαίνουν συζητώντας, λαχανιασμένα και ξαναμμένα και τώρα, που επιτέλους αντικρύζω την ίδια εικόνα, μου φαίνεται πως βλέπω όνειρο. Φοβάμαι ακόμα να πιστέψω πως αφήσαμε εκείνες τις μέρες πίσω μας ανεπιστρεπτί.

 

Εν τω μεταξύ, οι άλλες μαμάδες γύρω μου μιλάνε για τα μικρά μας, που φέτος είναι πρώτη και μέχρι σήμερα ήταν χωρίς δασκάλα, ποια είναι αυτή που ήρθε, από ποιο σχολείο, αν έχει ξαναπάρει πρώτη, αν θα είναι καλή, γεμάτες αγωνία κι εγώ είμαι η μόνη που δε συμμετέχω...βλέπω τον μικρό να βγαίνει από την πόρτα με ένα χαμόγελο από το ένα αυτί ως το άλλο και μου έρχεται φλας το εντελώς διαφορετικό ύφος του μεγάλου όταν σχολούσε σε αυτή την ηλικία και τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα.

[diminna]

Αγγελίνα από τη μια ζηλεύω αλλά από την άλλη χαίρομαι! Μπράβο κορίτσι μου, να ησυχάσεις κι εσύ και να πάρουμε κι εμείς σειρά!

Επειδή δεν θυμάμαι, πόσο είναι ο μικρός σου;

[Niki81]

Μπραβο Αγγελινα..να εχετε μια καλη σχολικη χρονια κουκλα.Ευτυχως κι εμεις τα παμε καλα για την ωρα...μαλιστα τον βλεπω να συμμετεχει και αρκετα σε όλα.Τον εχω ηδη ξεκινησει και καποιες εξωσχολικες δραστηριότητες....τα εχω πεθανει στο εξω τα πιτσιρικια μιλαμε...αλλα εχουμε βρει ωραια παρεουλα και για τα παιδια και για μενα και κανουμε κάθε απόγευμα πραγματάκια με τους φιλους μας.Ειναι λιγο κουραστικο αλλα χαλαλι...οσο τον βλεπω να το χαιρεται και να ανοίγεται μου περναει η κουραση.

 

Summer θελει υπομονή και δουλεια το θεμα με το παιδακι σου...το ξερω ότι ηλπιζες πως κατι θα αλλαζε αλλα ετσι απότομα και ξαφνικα δε θα αλλαξει τπτ το ξερεις.Υπομονη.Θα συμφωνησω κι εγω και στο ειπα και σε άλλο μηνυμα μου πως το παιδι χρειαζεται καποιον ειδικο διπλα του...πρεπει καπως να τον κανεις να το δεχτει αυτό.Ειναι πολύ βασικο.Οση θεληση και διαθεση και αντοχες να εχεις εσυ...καποια πραγματα καλο μου δεν είναι στο χερι σου...το βλέπεις .Δε μπορεις να τον βοηθήσεις μονη σου.Χρειαζεται βοηθεια το παιδι.Τωρα που ξεκινήσατε σχολειο πως περνατε τα απογεύματα σας.Εχει χρονο να βρεθει εστω με τη βαφτιστηρα σου καποιες μερες?Τι κανει τα απογεύματα?

[Αγγελίνα_2]

Κορίτσια, χίλια ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Να που υπάρχει φως στο τούνελ, να που οι προσπάθειες που κάνουμε, δεν πέφτουν στο κενό, αποδίδουν καρπούς κάποια στιγμή. Το ποια στιγμή θα είναι αυτή, δεν μπορούμε να το ξέρουμε, αλλά πετάω από τη χαρά μου, που μπορώ να γράψω ένα μήνυμα αισιοδοξίας σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα, που μας παίδεψε όσο τίποτα άλλο και παιδεύει κι άλλες οικογένειες.

 

Υπήρξαν στιγμές που έχανα κι εγώ τις ελπίδες μου και την υπομονή μου, που εκνευριζόμουν αφάνταστα, που, μέσα στα προβλήματα της υπόλοιπης καθημερινότητάς μας, τα ίδια όπως σε κάθε οικογένεια και κάποια πιο σοβαρά, είχαμε κι αυτό στο κεφάλι μας και σκεφτόμουν, δηλαδή πρέπει να αγωνιστώ ακόμα και για να μάθω σε ένα παιδί πώς να παίξει; Το αυτονόητο; Δηλαδή έλεος! Γιατί δε μπορεί να είναι απλά σαν τον αδελφό του; Δε ντρέπομαι να τα παραδεχτώ εδώ μέσα, γιατί ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν απόλυτα τι λέω και μακάρι να βοηθηθούν κι άλλοι γονείς, που απλά διαβάζουν και δεν είναι μέλη του φόρουμ.

 

Μην το βάζετε λοιπόν ούτε εσείς κάτω. Αξίζει τον κόπο! Ίσως η ώρα που θα αλλάξουν όλα να είναι μακριά, ίσως να είναι και κοντά, αλλά, όποτε και να έρθει, είναι τόσο γλυκιά! Και θα πρέπει να αναγνωρίσω για άλλη μια φορά τη συμβολή του συζύγου στην όλη προσπάθεια, που υπήρξε καθοριστικής σημασίας.

 

dimnina, ο δικός μου φέτος είναι στην τετάρτη. Καταλαβαίνω την αντίδρασή σου, καλή μου, όμως, από ό,τι θυμάμαι, ο δικός σου είναι μικρότερος, μην απελπίζεσαι λοιπόν! Όπως τα καταφέραμε εμείς, θα τα καταφέρετε κι εσείς!

 

Niki81, έτσι όπως τα λες είναι και καταλαβαίνω πως τα πάτε πολύ καλά, είμαι απόλυτα βέβαιη πως σύντομα θα δείτε τη μεγάλη αλλαγή!

 

summer99 υπήρξε καμια εξέλιξη με τις δραστηριότητες;

[diminna]

Αγγελίνα φέτος πάμε τρίτη.Υπάρχει κάτι που νομίζεις ότι τον βοήθησε περισσότερο;

[Αγγελίνα_2]

dimnina εγώ το λέω και το φωνάζω πως, από δραστηριότητες, η πιο ωφέλιμη ήταν το θέατρο. Βέβαια, ήταν εξαιρετικός κι ο δάσκαλος, είχε πολύ μεράκι, όρεξη κι αγάπη για τα παιδιά, άκουγε τους προβληματισμούς μας, δούλευε με το καθένα χωριστά. Ενδεχομένως και το καράτε, που λένε πως αυξάνει την αυτοπεποίθηση.

 

Ωστόσο το βασικό βασικό, ήταν η καθημερινή συναναστροφή με παιδιά και μάλιστα με αγόρια της ηλικίας του, πράγμα που μας δυσκόλεψε πολύ, γιατί στον άμεσο κύκλο μας, δεν υπάρχει ούτε ένα. Το τι συμβιβασμούς κι ανοίγματα στις συναναστροφές μου αναγκάστηκα να κάνω, εγώ, η όχι-και-τόσο-κοινωνική, η αυτάρκης, η σπιτόγατα, η επιλεκτική στις σχέσεις μου, δεν περιγράφεται, τι να σας λέω. Πάντως είχαμε αποτέλεσμα κι αυτό είναι που έχει σημασία. Χαλάλι του, θα τα ξανάκανα όλα από την αρχή κι ακόμη περισσότερα, για να τον ακούω να μου λέει στο σχόλασμα ότι, την ώρα της γυμναστικής, έπαιξε μπάσκετ, έβαλε καλάθι και νίκησε η ομάδα του. *εμότικον που κλαίει από συγκίνηση* Πού τις είδα εγώ αυτές τις χαρές; Πέρυσι, όταν τα άλλα έπαιζαν μπάσκετ, έπαιζε σκοινάκι με τα κορίτσια ή γυρνούσε μόνος του γύρω γύρω στην αυλή.

 

Σε ευχαριστώ Θεέ μου μεγαλοδύναμε!

[summer99]

αγγελινα κλαίω πραγματικά με αυτά που γράφεις και είναι αλήθεια πόσο περιμένουμε εμείς οι γονείς που έχουν τέτοιο πρόβλημα τα παιδιά μας να ζήσουμε τέτοιες στιγμές, για εκείνα οχι για μας, και να μη μπορούμε να χαρούμε ούτε για τα άλλα μας παιδιά. Πόσες υποχωρήσεις έχω κάνει και εγώ στις κοινωνικές μου επαφές, λες και έψαχνα για μένα παρέες, τόσο πολύ. Τα υπόλοιπα θα τα γράψω αργότερα γιατί είμαι από κινητό. Ένα ακόμη άγχος προστέθηκε, ομαδική εργασία στην τεχνολογία,

[diminna]

Σήμερα γύρισε ο μικρός από το σχολείο και μου είπε ότι ήθελε να παίξει με τους φίλους του (εννοούσε τους συμμαθητές του) αλλά δεν ήξερε πως.

Κορίτσια τι να του πω; Διδάσκεται το παιχνίδι με φίλους;

[Αγγελίνα_2]

Καλό σημάδι αυτό! Ρώτα τον καταρχάς, τι παιχνίδι έπαιζαν;

[Dragonfly]

Σήμερα γύρισε ο μικρός από το σχολείο και μου είπε ότι ήθελε να παίξει με τους φίλους του (εννοούσε τους συμμαθητές του) αλλά δεν ήξερε πως.

Κορίτσια τι να του πω; Διδάσκεται το παιχνίδι με φίλους;

 

Εγώ θα ρωτούσα "τι έπαιζαν τα άλλα παιδιά;" Να πας να παίξεις μαζί τους. Ή έστω να χαμογελάσεις ή να τους μιλήσεις.

[diminna]

Moυ είπε ότι θέλει να παίξει αλλά δεν ξέρει πως.

Του είπα ότι αύριο να πάει μαζί τους να τρέξει.

Ανέφερα το τρέξιμο, γιατί με το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ δεν το έχει.

Σας έχω ξαναπεί ότι είναι πολύ μοναχικό παιδί.

Το χειρίστηκα καλά;

[Αγγελίνα_2]

Πολύ καλά. Είδες, το πρώτο βήμα έγινε! Να του λες να είναι κοντά στα παιδιά, μαζί με τα παιδιά, να μην κάθεται μόνος του, εγώ αυτό του έλεγα.

[diminna]

Αγγελίνα όταν διάβαζα τα μηνύματα σου ήταν σαν να τα έγραφα εγώ.

Σήμερα τον έγραψα στην θεατρική ομάδα της Ρουγγέρη.

Μια φορά την εβδομάδα είναι και θα ξεκινήσει από το Νοέμβρη.

Σκέφτομαι και για κάτι πιο ομαδικό αλλά δεν ξέρω τι!

[Αγγελίνα_2]

dimnina σε καταλαβαίνω. Πάρε κουράγιο από μένα καλή μου, σου λέω, εγώ βλέπω ένα άλλο παιδί φέτος. Σαν το το άγγιξε η νεράιδα με το μαγικό ραβδί!

 

Το θέατρο θα τον βοηθήσει οπωσδήποτε, πίστεψέ με. Θα λες, γιατί δεν το πήγα νωρίτερα. Ειδικά στη Ρουγγέρη, νομίζω πως είναι μετά βεβαιότητας σε καλά χέρια!

 

Τα περισσότερα παιδιά στα διαλείμματα παίζουν κυνηγητό, κρυφτό κλπ γιατί δεν υπάρχει χρόνος για ολόκληρο παιχνίδι ποδοσφαίρου. Σε αυτά μπορεί σίγουρα να ακολουθήσει, έτσι ξεκινήσαμε κι εμείς από πέρυσι δειλά δειλά.

[Niki81]

Δεν ηξερε πως να παιξει το παιχνιδι που επαιζαν τα υπολοιπα παιδια η δεν ηξερε πως να τα προσεγγισει ώστε να μπει στην παρεα τους?

 

Εγω στον δικο μου όταν δυσκολευοταν να προσεγγισει τα αλλα παιδακια του ελεγα πως παντα να είναι χαμογελαστος και ευγενικος...να παει στα παιδακια και να πει...μπορω να παιξω κι εγω μαζι σας?Εγω τουλάχιστον στο δικο μου παιδι εβλεπα ότι ηθελε μια σαφη οδηγια...του τυπου πας και λες αυτό...όχι γενικότητες.Οχι πως το εκανε ποτε αλλα με βαση αυτή την οδηγια καταλαβαινε τα δικα του λαθη...γιατι πρωτα εκανε τη γκαφα και μετα γινοταν η κουβεντα.Για παράδειγμα καθοταν και τους κοιταζε η από αμηχανια μιλαγε με νευρα με αποτέλεσμα να τρωει πορτα.Οταν μετα μου ερχοταν πισω με τη μουρη στο πατωμα του εξηγουσα τι ηταν καλυτερο να πει ώστε να καταλαβει τι κανει λαθος.

 

Παραλληλα είχαμε κανει πολλες φορες τη συζητηση σχετικαμε το ότι δε θελουν ολοι να παιζουν μαζι μας...όπως δε θελουμε κι εμεις να παιζουμε με αλλους...αρα αν καποιος μας πει πως δε θελει να παιξει μαζι μας δε στεναχωριόμαστε απλα βρίσκουμε άλλη παρεα.Ειναι βασικο αυτό γιατι ο δικος μου τουλάχιστον εφαγε αρκετες πορτες.

 

Πλεον ευτυχως το εχουμε ξεπερασει αυτό το εμποδιο...πλεον τρεχει και μπαινει με τη μια στις παρεεςΕλπιζω να μη μου πισωγυρισει παλι γιατι δε θα το αντεξω.

[diminna]

Niki81 ο δικός μου απλώς αδιαφορούσε.

Αφού είχα αγχωθεί και είχα τρέξει παντού.

Όλα καλά, απλά αδιαφορούσε.

Έλεγε ότι όλα τα παιδιά ήταν φίλοι του αλλά πίστεψε με, επικοινωνία ανύπαρκτη.

Πρώτη φορά εξέφρασε την επιθυμία να παίξει.

Αυτό όμως που μου είπε είναι αλήθεια.

Δεν ξέρει,δεν έχει μάθει να παίζει!

[Αγγελίνα_2]

Το ίδιο πρόβλημα είχε κι ο δικός μου dimnina. Για την ακρίβεια, δεν αδιαφορούσε, αλλά ντρεπόταν/δείλιαζε να πάρει μέρος στο παιχνίδι, οπότε προτιμούσε να μένει μακριά. Δεν έφαγε ποτέ πόρτα από κανέναν κι αυτό ήταν που με έσκαγε πιο πολύ. Του έλεγα, αν δεν κάνεις πρώτος την κίνηση να προσεγγίσεις τους άλλους, δε θα σε παρακαλέσουν εκείνοι να παίξεις μαζί τους, αφού τους δίνεις την εντύπωση πως προτιμάς να είσαι μόνος.

 

Αυτό που λέει η Νίκη είναι σωστό, να ρωτάει τα παιδιά.

 

Παρεμπιπτόντως, κάτι ομαδικό που μας βοήθησε επίσης, είναι το κατηχητικό, όσο παράξενο κι αν ακούγεται. Πηγαίνουν και 3 συμμαθητές του και περνάνε πολύ καλά εκεί. 5-10 λεπτά τους μιλάνε στην αρχή για το Ευαγγέλιο και μετά παίζουν ομαδικά παιχνίδια με λέξεις, επιτραπέζια, σκάκι και πινγκ πονγκ. Επίσης, τους ενθαρρύνουν πολύ να διηγούνται, λένε ιστοριούλες και ανέκδοτα. Έχουν και παιδική χορωδία. Δεν το περίμενα να του αρέσει τόσο πολύ, γιατί είχα εντελώς άλλη εικόνα για τα κατηχητικά, αλλά αυτός κατέβασε τα μούτρα μόλις του είπα πως θα ξεκινήσουν μέσα Οκτωβρίου, ήθελε νωρίτερα λέει!