κοινωνικοποίηση

[ZWH]

Σωστο είναι αυτό που κανει τον κάθε ένα ευτυχισμενο.Εαν πχ η κορη σου μπορει να κανει φιλιες αλλα προτιμα να κανει παρεα μονο με 2 φιλες τοτε όλα καλα.Εσυ εισαι η μαμα της ...εσυ ξερεις το παιδι σου.Το πρόβλημα είναι όταν μιλαμε για παιδια τα οποια δεν καταφερνουν να κανουν φιλιες.Θελουν να κανουν φιλους αλλα δεν μπορουν.Η θεματοθετρια αναφερει αυτή ακριβως την κατασταση.Ενα παιδι που στη θεα και μονο των συμμαθητών του αντιδρα περιεργα και αμεσως κλεινεται.Αυτο λοιπον είναι θεμα που φωναζει ότι το παιδι χρειαζεται καποια βοηθεια.Κι εγω το γιο μου τον εβλεπα...γυριζε γυρω γυρω από τα παιδακια...ηθελε να παιξει μαζι τους,ηθελε να μπει στην παρεα τους αλλα δεν ηξερε πως...δεν τα καταφερνε.Εκει λοιπον δε μπορεις να αδιαφορήσεις και να πεις ότι το παιδι απλα επιλεγει τη μοναξια του.Καταλαβαινεις τι εννοω?

 

Τωρα το με τι ασχολείται το κάθε παιδι είναι άλλο θεμα.Ενα παιδι κοινωνικο δεν είναι ένα παιδι που γυριζει στις καφετεριες κάθε μερα.Μπορει να ασχολείται με τον αθλητισμο,τη ζωγραφικη,τη μουσικη η με οτιδήποτε άλλο.Λιγο αστοχο νομιζω να λεμε πως τα κοινωνικα παιδια είναι παιδια που το μονο που κανουν είναι να γυρνανε στις καφετεριες.Ετσι κι αλλιως είναι ασχετο θεμα αυτό.

 

Εσυ δλδ αν αντιμετώπιζες την κατασταση που αναφερει η θεματοθετρια παραπανω δε θα προβληματιζοσουν?

Εγραψα - αλλα μαλλον το προσπερνας- οτι εαν υπαρχει παιδακι που διαπιστωμενα δεν μπορει να κανει φιλιες ναι τοτε ψαχνεις να βρεις τροπο να τον βοηθησεις. Ομως εχουμε την ταση να βγαζουμε καποιον αντικοινωνικο επειδη επιλεγει ειτε την μοναξια ειτε να εχει το πολυ δυο φιλους! Εσυ επιμενεις οτι αυτο το παιδι, αυτος ο ανθρωπος εχει προβλημα. Δεν εχει Νικη μου προβλημα.. δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι ιδιοι και δεν περνανε ολοι καλα με τα ιδια πραγματα. Γιατι ντε και καλα θα πρεπει να σπρωξουμε ενα παιδι να εχει 500 φιλους ποτε δεν το καταλαβα.. Και ναι καποιοι ανθρωποι θεωρουν κοινωνικοτητα το να πηγαινει 5 φορες την εβδομαδα ο εφηβος στην καφετερια με 10 φιλους.. θεωρουν κοινωνικοτητα εναν ανθρωπο που περναει απο την πλατεια και λεει 200 γεια... και αντικοινωνικο καποιον που θα περασει και δεν θα μιλησει σε κανεναν... Αλλο ενα παιδι που καθεται σε μια μερια στεναχωρημενο γιατι δεν εχει βρει τον τροπο να κανει φιλους και αλλο ενα παιδι που επιλεγει να καθησει σε μια γωνια και να κανει κατι μοναχικο γιατι αυτο τον ευχαριστει. Ως παιδι με ενοχλουσε αφανταστα να ειναι το σπιτι μου γεματο καθε μερα με ανθρωπους που χορευαν, ετρωγαν τα μεζεδακια τους και δεν ξερω κι εγω τι αλλο. Προτιμουσα το δωματιο μου με μια φιλη να γελαμε.. μονη να διαβαζω τα εξωσχολικα μου ή οτιδηποτε αλλο. Αυτο δεν σημαινει οτι εχω προβλημα.. ... Μην δημιουργουμε προβληματα εκει που δεν υπαρχουν. Τωρα οσον αφορα τα παιδακια που δεν εχουν φιλους και θελουν.. ισως ενα πρτι στο σπιτι, ενα καλεσμα, να ελυνε το προβλημα.

[Niki81]

Ναι βρε Ζωη...εμεις λοιπον σε αυτό το θεμα μιλαμε για την περιπτωση παιδιων που δε καταφερνουν να κοινωνικοποιηθουν.Η κοπελα αναφέρεται σε μια συγκεκριμενη συμπεριφορά...την οποια προφανως δεν εχεις βιωσει μια και όπως λες κανενα παιδακι σου δεν ανηκει σε αυτή την κατηγορια.Ολα τα αλλα νομιζω είναι άλλο θεμα.

Δεν εχει νοημα να μιλαμε γενικα κι αοριστα γιατι ετσι η κοπελα δεν πρόκειται να βοηθηθεί.

[diminna]

Μετά από πολύ καιρό, καλησπέρα σε όλους! Σας καταλαβαίνω απόλυτα γιατί όπως έχω ξαναγράψει αντιμετωπίζω το ίδιο πρόβλημα. Φέτος ο μικρός μου θα πάει στην τρίτη τάξη και το πρόβλημα εξακολουθεί! Κι εγώ έχω απελπιστεί είναι αλήθεια όμως νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Θα δοκιμάσω και το θεατρικό παιχνίδι και επίσης θα ψάξω να βρω να τον γράψω σε κάποια παιδική χορωδία!

Έγραψα την προηγούμενη φορά ότι σέβομαι το χαρακτήρα του παιδιού μου.Επειδή πολλοί δεν κατάλαβαν τι εννοούσα,θέλω να διευκρινίσω ότι ναι μεν τον σέβομαι όμως αυτό δεν σημαίνει ότι μπορώ να αποδεχθώ αυτή την κατάσταση. Απλά προσπαθώ να μην τον πιέζω!

[Niki81]

Βρε summer ειπες ότι το παιδι ηταν ετσι μοναχικο στο σχολειο από την αρχη η κατι αλλαξε στην πορεια?Το ενδεχομενο πχ να εγινε κατι καποια στιγμη που να στεναχωρησε/φοβισε το παιδι το αποκλειεις?Στο σχολειο εννοω...ισως την περιοδο που αρνιοταν και να παει?

Οι συμμαθητες του τοσα χρονια είναι οι ιδιοι?Αυτα τα παιδια πως αντιμετωπιζουν το γιο σου,γνωριζεις?Η δασκάλες στο δημοτικο τι σου ελεγαν?Στην ταξη το παιδι συμμετεχει?Δε στα λεω όλα αυτά για να τα απαντησεις εδώ απλα να τα σκεφτεις...γιατι είναι βασικο νομιζω να εισαι σιγουρη ότι εχεις να αντιμετωπίσεις το χαρακτηρα του παιδιου και όχι με κατι άλλο.

 

Εγω στη θεση σου περα από την ενασχοληση με κατι ομαδικο (παρεπιπτοντως αν δοκιμασεις το θεατρο και δεις διαφορα ενημερωσε με)...θα σου προτινα αφενος να αφησει ςτο παιδι στην ησυχια του...μη του λες τπτ για το θεμα.Ακομα και για το θεατρο δλδ βρες καποιο τροπο να το προτινεις ώστε να μη ψιλιαστει ότι προσπαθεις να τον στειλεις για να κανει φιλους.Εκτος από αυτό όμως προσπαθησε να κρατησεις εσυ επαφες με καποιες μαμαδες.1-2 μαμαδες να αρχισεις να κανεις παρεα μαζι τους.Ειναι εφικτο κατι τετοιο?Να ερχεται σε επαφη δλδ με καποιους συμμαθητες του εκτος σχολειου.Το να βγαινετ εξω και το παιδι να ερχεται σε επαφη με συνομιληκους αλλα αλους κάθε μερα δε βοηθαει...είναι καλυτερα να ερχεται σε επαφη με τα ιδια παιδια συνεχως ώστε να δεθει και μαζι τους.

 

Εγω ενώ παλια πχ τα πηγαινα σε διαφορετικα παρκα κάθε μερα...πλεον εδώ και ένα χρονο παμε σε ένα συγκεκριμενο...ετσι ερχεται κάθε απόγευμα σε επαφη με τα ιδια παιδια..πραγμα που βοηθησε αρκετα στο να δεθει μαζι τους.

[Αγγελίνα_2]

dimnina καλά έκανες και ξαναέγραψες στο θέμα. Δώσε μας μερικές λεπτομέρειες αν θέλεις...έχεις άλλα παιδάκια; Μένετε σε επαρχία ή σε μεγάλη πόλη; Η "αντικοινωνικότητα" του παιδιού, σε τι σημείο φτάνει;

 

Επίσης, κορίτσια, εσείς από μόνες σας, έχετε εντοπίσει κάποιους παράγοντες που συντέλεσαν στο θέμα αυτό, πέραν της ιδιασυγκρασίας του παιδιου; Εγώ πχ το εντοπίζω σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι στα 3 του ανακαλύψαμε πως είχε αυτό που οι οφθαλμίατροι ονομάζουν "τεμπέλικο μάτι" και αναγκαζόμασταν να κλείνουμε το ένα με patch ώρες ατελείωτες. Όταν το φορούσε, δε δεχόταν επ' ουδενί να βγει έξω κι αυτή η φάση κράτησε 2 ολόκληρα χρόνια. Η παιδοψυχίατρος στο ΚΕΔΥΥ μου είχε πει πως εγώ έφταιγα γι' αυτό, πως έπρεπε να βρω τρόπο να τον πείσω να μην απομονωθεί, να κυκλοφορεί. Έκλαιγα για πολύν καιρό εξαιτίας αυτής της κουβέντας. Αλλά κάπου είχε δίκιο, ήταν κι η ηλικία κρίσιμη, θεωρώ πως αυτό το γεγονός έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο.

[diminna]

Στην Αθήνα μένουμε! Ο μικρός είναι το μόνο μου παιδί. Πριν γεννηθεί όμως έχασα το πρώτο μου μωρό μετά από τέσσερις μήνες παραμονής στην εντατική.

Και ο μικρός όταν γεννήθηκε έκατσε στην εντατική ένα μήνα και κινδύνεψε η ζωή του. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν πολύ προστατευτική όμως ειλικρινά δεν νομίζω ότι φταίω για την μοναχικότητα του. Φταίω που είναι κακομαθημένος λίγο, σε καμία όμως περίπτωση δεν φταίω που είναι μοναχικός κακομαθημένος. Έχω κάνει τα πάντα! Τον έχω πάει όπου μπορείτε να φανταστείτε. Θέλει να πηγαίνει σε γιορτές, σε γενέθλια, σε πάρτυ αλλά είναιμόνος του. Αν τον ρωτήσεις θα σου πει ότι όλοι στην τάξη είναι φίλοι του αλλά θέλει να είναι μόνος του. Η διάγνωση στο ΚΕΔΔΥ ήταν ψυχοσυναισθηματικές δυσκολίες και ανωριμότητα.

Προσπαθώ να τον σπρώχνω παντού όμως πειραματόζωο δεν πρόκειται να το ξανακάνω!

[Αγγελίνα_2]

Όχι, προς Θεού. Άλλωστε τι άλλο έμεινε να του κάνεις;

 

Κι από το ΚΕΔΔΥ σου πρότειναν κανέναν τρόπο αντιμετώπισης της κατάστασης;

[diminna]

Καλημέρα! Στο ΚΕΔΔΥ μου είπαν να κάνω συνεδρίες με παιδοψυχολόγο σε στυλ παιχνιδοθεραπείας.Το έκανα περίπου πέντε μήνες σε έναν εκπληκτικό άνθρωπο, ο οποίος κάποια στιγμή μου είπε ότι πρέπει να σταματήσω τις συνεδρίες, να ενθαρρύνω το παιδί σε κάθε τι ομαδικό και να περιμένω το χρόνο να κάνει τη δουλειά του γιατί οι άνθρωποι από τη φύση τους αναζητούν τη δυαδικότητα.

Φέτος σκέφτομαι να τον πάω θεατρικό παιχνίδι και παιδική χορωδία.

Ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.

[summer99]

Niki ο γιος μου στον παιδικό έκανε παρέες, όταν πήγε νήπιο ξεκίνησε να κάνει παρέα με ένα κοριτσάκι που ήξερε από τον παιδικό μέχρι την τετάρτη δημοτικού. Όταν πηγαίναμε διακοπές γνώριζε παιδάκια και έκανε παρέες αλλά στο σχολείο ήθελε μόνο με αυτό. Στην τρίτη δημοτικού ξεκίνησα έπιασα φιλίες με μια μαμά ενός συμμαθητή του και έξω έκαναν παρέα αλλά στο σχολείο λες και δεν τον γνώριζε, όταν τον ρωτούσα μου έλεγε ότι εγώ θέλω να κάνω παρέα μόνο με την κ....... Δεν ήθελε να παίζει μπάλα, δεν ασχολιόταν με αυτό, στο τέλος της τετάρτης το κοριτσάκι κατά κάποιο τρόπο τον παράτησε (αυτό το έμαθα στο τέλος της πέμπτης δημοτικού, δηλαδή 1 χρόνο μετά αφού έγινε) και στην αρχή της πέμπτης ήταν τελείως μόνος του. Μετά δεν ήθελε να πάει, είχαμε πολλά προβλήματα, έβλεπε παιδοψυχολόγο για 2 χρόνια, εμείς βλέπαμε ψυχολόγο και στο τέλος της έκτης σταμάτησε να πηγαίνει. Στην διάρκεια έκανα πολύ παρέα με κάποιες μαμάδες από την τάξη του, γνώρισε τα παιδιά αλλά ήταν πάντα απόμακρος από αυτά και στο σχολείο δεν τους μίλαγε. Είναι τα ίδια παιδιά περίπου και στο γυμνάσιο με αυτά που ήταν στο δημοτικό. Κάποια προσπάθησαν να τον πλησιάσουν αλλά ήταν αρνητικός, δεν ήθελε να παίξει, δεν ήθελε να πάει. Ο παιδοψυχολόγος μου είχε πει ότι έχει κοινωνικό άγχος και αυτό θέλει πολύ χρόνο για να περάσει.Αυτό το καλοκαίρι δεν πήγε καθόλου στο πάρκο που πάνε τα άλλα, κόλλησε με την βαφτιστήρα μου και κάνουν παρέα που είναι στην ίδια ηλικία και μέχρι εκεί. Μέσα μου ξέρω ότι κάπου έφταιξα και εγώ και ο άντρας μου και το παιδί μας δυσκολεύεται τόσο πολύ και ίσως θα δυσκολεύεται σε όλη του τη ζωή και αυτό με πληγώνει πάρα πολύ. Πήγαινε και ταο κβο ντο για δύο χρόνια και μετά τα παράτησε. Κάποια στιγμή τσακωνόμασταν πολύ με τον άντρα μου και δεν βλέπαμε τα σημάδια που μας έδινε, δε μας ενδιέφερε αυτό τις πρώτες τάξεις του δημοτικού.

[diminna]

Θεωρώ ότι είναι άδικο να ρίχνεις ευθύνες στον εαυτό σου!

[Αγγελίνα_2]

Κι εγώ το ίδιο...αλίμονο αν κάθε παιδί με γονείς που καυγαδίζουν αντιδρούσε με τον ίδιο τρόπο. Εγώ τότε έπρεπε να είμαι ο κυανοπώγων, στο οικογενειακό περιβάλλον που μεγάλωσα. Απλά ίσως λόγω των άλλων προβλημάτων, δεν εντοπίσατε έγκαιρα το μέγεθος του όλου θέματος.

[Niki81]

Αυτό που περιγραφεις είναι μια χρονια αγχωδης διαταραχή σωστα?Εχω περασει δυσκολες περιοδους στη ζωη μου με κρισεις πανικου και εχωταλαιπωρηθει για μηνες εξαιτίας τους.Απο την εμπειρια μου θα σου πω ότι τετοιου είδους αγχωδεις διαταραχες που φτανουν να γινονται χρονιες δεν είναι κατι που προκαλείται από κατι.Θεωρω δλδ πως πισω από αυτά υπαρχει μια προδιαθεση κατι ισως γονιδιακο ισως και κληρονομικο.Ψυχολογος δεν είμαι...στο λεω καθαρα από την εμπειρια τη δικη μου.Μπορει λοιπον τα λαθη τα δικα σας ως γονεις να ενισχυσαν λιγο την προδιαθεση του παιδιου.Η το λαθος σου όπως ειπες να ηταν ότι αργησατε να δειτε τα σημαδια...σε καμια περιπτωση όμως δεν νομιζω η αιτια να είναι κατι που κανατε η δεν κανατε εσεις ως γονεις.

 

Ας μη κρυβομαστε εξαλλου...ολοι οι γονεις κανουμε τα λαθη μας...αναπόφευκτα.Επισης οι περισσοτεροι ξερεις εθελοτυφλούμε...δε βλέπουμε πραγματα στα παιδια μας ή αν θελεις αρνουμαστε να τα δουμε.Εγω γι αυτό επιμενω παντα ότι πρεπει να μιλαμε πολύ με τους ανθρώπους που συναναστρέφονται τα παιδια μας.Μια καλη δασκαλα μπορει να βοηθησει πολύ μια μαμα να κατανοησει προβλήματα σε ένα παιδακι.Ακομα και ένα φιλος σε μεγαλυτερη ηλικια.

 

Θα χρειαστεί πολύ υπομονή εκ μερους σας...ακομα κι αν το παιδι αρνειται η αντιδρα μην νευριάζεις από αυτό...πηγαινε λιγο με τα νερα του.Αλλα με τπτ μη το αφηνεις να κλεινεται μεσα.Εξω ακομα και μαζι σας.Για αρχη καλυτερα μαζι σας.Θα είναι πολύ μεγαλο βημα το παιδι να ξεπερασει ολο αυτό.Ενα βημα τη φορα όμως.Βαλτον πχ σε μια δραστηριοτητα και δωσε του χρονο να προσαρμοστει...μην επιχειρήσεις με τη μια να τον βαλεις σε πολλες δραστηριότητες...θα μπλοκαρει πιστευω.Και αν αρνειται να παει μη θυμωνεις...προσπαθησε με κουβεντα να τον πεισεις.Να ειστε διπλα του γιατι σε τέτοιες φασεις χρειαζεσαι διπλα σου ατομα που να κατανοουν τι περνας...όχι να σε ζοριζουν η να σε πιεουν.Στο λεω γιατι υποθετω ότι κι εσενα η υπομονή σου καποιες στιγμες εξαντλείται και σου βγαινουν ισως νευρα.Και ποτε μα ποτε μη τον συγκρινεις με αλλα παιδια ουτε καν με τον αδερφο του.

 

Τωρα εγω αν ημουν στη θεση σου δε θα σταματα τον παιδοψυχολογο ειδικα σε αυτή την ηλικια που το παιδι μπαινει στην εφηβεια.

[summer99]

Σκέφτομαι ότι πόσο ευτυχισμένοι είναι οι γονείς που τα παιδιά τους δεν αντιμετωπίζουν τέτοιο πρόβλημα, πόσο ξέγνοιαστοι, από αυτό τουλάχιστον, που τα δικά τους παιδιά κάνουν τις παρέες τους και δεν ανησυχούν αν το παιδί μου είναι μόνο του ή θα πάει στο σχολείο και δε θα έχει/μπορεί να μοιραστεί μια καλοκαιρινή ανάμνηση με ένα φιλαράκι του, γιατί δυσκολεύεται στην επικοινωνία και όλο αυτό με ρίχνει κάτω, και αισθάνομαι ανήμπορη πια. Μίλησα και με την παιδοψυχολόγο που ξέρει το παιδί, μου είπε ότι έχουμε κάνει τα πάντα, ότι είναι και γονιδιακό το θέμα, πολύ ντροπαλός, ότι αν θέλει να μου στείλει κάποιον στο σπίτι για να βλέπει το παιδί αλλά αυτό δεν θέλει της είπα. Μου είπε ότι αν αποφασίσει να πάει στο θεατρικό θα τον βοηθήσει αφού δεν θα χρειάζεται να είναι ο εαυτός του και θα παίζει ρόλους, αλλά ούτε εκεί έχει συμφωνήσει ακόμα. Στενοχωριέμαι τόσο για το παιδί μου γιατί νιώθω ότι χάνει τα καλύτερα του χρόνια και στέκω έτσι χωρίς να μπορώ να τον βοηθήσω.

[Αγγελίνα_2]

Είναι όντως πολύ δύσκολη κατάσταση.

 

Εγώ, πάντως, όταν εξαντλούνται όλα τα ανθρώπινα περιθώρια, εναποθέτω τις ελπίδες μου στο Θεό. Προσεύχομαι καθημερινά για το πρόβλημα που με απασχολεί και βοηθούμαι ποικιλοτρόπως.

 

Επίσης, έχω το συνήθειο, από τότε που ξεκίνησε ο μεγάλος τα νήπια, να κάνω μια φανουρόπιτα και να πηγαίνω να μου τη διαβάζουν στην εκκλησία την παραμονή της γιορτής του Αγίου Φανουρίου (26/8 ). Διαβάζω τα ονόματα μόνο των παιδιών, για να πάει καλά η σχολική χρονιά.

[argini]

Καλησπέρα. Θα ήθελα μια διευκρίνηση. Τα παιδακια έχουν έρθει σε επαφή μονο με παιδοψυχολόγους?/ Παιδοψυχιάτρος δεν τα έχει δει? Για μένα η διαφορά είναι τεράστια. Η σύγχρονη ψυχιατρική έχει μια τεράστια και περίπλοκη ταξινόμηση. Το να καταλάβει κανεις εγκαίρως πχ αν ενα παιδι βιώνει μετατραυματική διαταραχη του στρες είναι πολυ βασικό. Συμπερασματικα μια γνωμη και απο εναν εμπειρο παιδοψυχιάτρο ενδεχομενως να βοηθουσε στον καθορισμό της στρατηγικης προσέγγισης των παιδιών. Πολυ κοντινος μου ανθρωπος ταλαιπωρηθηκε επι μηνες γιατι κανεις δεν εκανε την σωστη διάγνωση και τελικα όταν πήγε σε εναν διαβασμενο και συγχρονο ψυχιάτρο κυριολεκτικα λυτρωθηκε.

[Αγγελίνα_2]

Καλημέρα argini, τον δικό μου τον είχε δει η παιδοψυχίατρος του ΚΕΔΔΥ. Δε μου συνέστησε συνεδρίες ή περαιτέρω διερεύνηση, αλλά ομαδικές δραστηριότητες, θέατρο κι αυτά που ήδη έχω αναφέρει.

[summer99]

argini και μένα τον έβλεπαν από την Πέμπτη δημοτικού το παιδοψυχιατρικό τμήμα του Αγλαία και οι ίδιοι μας παρέπεμψαν σε παιδοψυχίατρο για να κάνει συνεδρίες έξω, άλλαξε δύο γιατί δεν του ταίριαζε ο πρώτος, ο δεύτερος ήταν πιο νέος και μπόρεσε να τον πλησιάσει.Όμως στο τέλος της έκτης δεν ήθελε να πηγαίνει άλλο, με την παιδοψυχίατρο μίλησα και μου είπε ότι εμείς σαν γονείς τα έχουμε κάνει όλα, μου πρότεινε να μου στείλει ως και στο σπίτι κάποια για να βλέπει το παιδί αλλά ξέρω ότι θα αρνηθεί. Είμαι σε απόγνωση, διαβάζω ποστ που γράφουν ότι το παιδί μου παραείναι κοινωνικό και τι να κάνω και πραγματικά λέω από μέσα μου μακάρι να ήταν και το δικό μου.

[argini]

To κάθε παιδάκι δεν ξερεις ανα πάσα στιγμη τι πρόβλημα μπορει να παρουσιάσει...και ο γονιος που διαβαζει αυτην την στιγμη και το παιδι του βρισκεται στο νοσοκομειο θα σκεφτεται άλλα...αν τα παιδακια δεν εχουν "υπόστρωμα" δηλ αν αυτη η σταση τους δεν οφειλεται σε μια εν γένει "παθολογια" τότε με υπομονη και δουλεια καποια στιγμη το φαινομενο θα αμβλυνθει...ξερω ενηλικα που ξεκινησε να μετεχει σε θεατρικες ομαδες ακριβως επειδη ειχε δει στον εαυτο του προβλημα επικοινωνιας κια κοινωνικότητας και τελικα βελτιώθηκε...τα παιδακια σας ειναι τυχερα που έχουν εσας για μανουλες που τοσο προσπαθειτε και αγωνιάτε!

[Αγγελίνα_2]

summer όταν οι αρνητικές σκέψεις επιμένουν, να φέρνεις στο νου σου όλους αυτούς τους γονείς με τα παιδάκια που έχουν σύνδρομα, είναι παράλυτα, άρρωστα με ανίατες ασθένειες...που θα έδιναν και την ψυχή τους να "ανταλλάξουν" τον καθημερινό τους γολγοθά με την αντικοινωνικότητα! Τι να πουν κι αυτοί οι άνθρωποι; Άλλωστε κάθε οικογένεια έχει τον αγώνα της, εγώ δεν ξέρω κανέναν που να τα 'χει όλα τέλεια. Αν δεν ήταν αυτό...μπορεί να ήταν κάτι πολύ χειρότερο!

 

Στο λέω, παρ' όλο που ξέρω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι να βγούμε από το πρόβλημά μας και να δούμε παραδίπλα...αλλά πραγματικά βοηθάει να σκεφτόμαστε και ετσι, όταν βλέπουμε ότι κινδυνεύουμε να μας πάρει τελείως από κάτω.

 

Η απόγνωση που αναφέρεις συνέχεια πως νιώθεις, δεν είναι καλό πράγμα...έχεις δοκιμάσει να ζητήσεις εσύ η ίδια βοήθεια ειδικού; Γιατί, πέρα από όλα τα άλλα,η κατάσταση είναι ψυχοφθόρα και στρεσογόνα και για εσένα την ίδια, σε μεγάλο βαθμό.

[Niki81]

Συμφωνω απολυτα με την Αγγελινα...η ψυχολογια η δικη σου είναι πολύ βασικη..πως θα βοηθήσεις το παιδι αν εσυ πρωτα δεν εισαι καλα?Καταλαβαινω ότι είναι δυσκολο...ότι όλα αυτά σε εξαντλουν ψυχολογικα...λογικα οσα λες...λογικα και οσα αισθάνεσαι...ειτε αυτό είναι θυμος ειτε απογοητευση ειτε ενοχες.Ομως κουκλα το παιδι σου είναι υγιες και γερο...αυτό είναι πολύ βασικο.Διπλα μας υπαρχουν τοσα προβλήματα...οικογενειες που ταλαιπωρουνται και βασανίζονται με προβλήματα μη αντιμετωπίσιμα και αυτό πρεπει να μας βοηθαει να εκτιμάμε εμεις οσα εχουμε...ακομα κι αν δεν είναι οσα θα ευχομασταν.

 

Όταν ο μεγαλος μου γιος ηταν 20 μηνων ξαφνικα παρουσιασε καποια θεματα υγειας...μπήκαμε στο νοσοκομειο μεσα στη νυχτα με ένα παιδι που παθαινε σπασμούς κάθε μια ωρα...χωρις λογο κι αιτια.Οταν οι γιατροι ξεστομισαν για πρωτη φορα τη λεξη 'επιληψια' νομιζω απλα χαθηκα...σαστισα.Μειναμε μεσα στο παιδων 5 μερες.5 μερες μεσα εκει ειδα γυρω μου τοσα ασχημα...παιδια αρρωστα σοβαρα,παρατημενα...τοσα που όταν βγηκαμε πλεον το δικο μας αντιμετωπισιμο πρόβλημα μου φαινοταν παιχνιδακι...ελεγα απλα...παλι καλα.Γι αυτό λοιπον καποιες φορες βοηθαει να βλέπουμε και τα χειροτερα.

 

Βασανίζεσαι...γι αυτό αν μπορεις να λαβεις εσυ για σενα καποια βοηθεια μη το αφηνεις.

 

Τωρα για το παιδι ρε συ summer ετσι όπως τα λες καταλαβαίνω ότι και οι γιατροι συμφωνουν ότι τοπαιδι θα επρεπε να συνεχισει τις συνεδρειες με καποιο ψυχολογο η ψυχιατρο αλλα ο μικρος αρνειται να παει.Ομως καλη μου αυτό είναι το πιο βασικο...πρεπει να καταφέρετε το παιδι να πηγαινει.Εκει θα εδινα εγω βαση.Αυτο που ειπες να ερχεται καποιος σπιτι ισως είναι ακομα καλυτερα.Δε σου κρυβω πως κι εμεις κάθε φορα πλεον που πηγαίνουμε νοσοκομειο λογω εξετασεων που πρεπει να γινονται παμε κλαιγοντας.Αλλα αν πρεπει να παει ..πρεπει.Κι εμενα γκρινιαζει,ουρλιαζει αλλα ξερω πως πρεπει να παει για να γινουν όλα σωστα.Δελεασε τον με κατι που του αρεσει,μιλησε του αλλα είναι βασικο αυτό κοριτσακι.Ενας ειδικος μπορει να το βοηθησει με τροπο που εσυ δε μπορεις.Τωρα θα μυ πεις από τη μια σου λεμε να μη του μιλας γι αυτό και να μη τον πιεζεις αλλα πως να τον πεισεις να παει στις συνεδριες χωρις να τον πιεσεις.Ειναι δυσκολο το ξερω.Αν καποια ειδικος αρχιζε να ερχεται σπιτι σας αρχικα ως φιλη σου και καλα για καφε και σιγα σιγα να πρσεγγιζε το παιδι?Γινεται αραγε κατι τετοιο?

 

Όταν ο ψυχίατρος λεει ότι όλα εσεις τα προκαλεσατε (πραγμα το οποιο όπως σου ξαναειπα δεν το πιστευω)...ο ψυχίατρος όμως τι εννοει?Τι είναι δλδ αυτό που κανατε και οδηγησε εκει?Αν θελεις απαντας εννοείται...σε ρωταω από περιεργια γιατι ξερεις ολοι γονεις ειμαστε και κανουμε λαθη.Ειπες ότι ειχατε προβλήματα με τον αντρα σου...δε σου κρυβω ότι κι εμεις εχουμε αρκετα και παντα σκέφτομαι τι αντκτυπο εχει αυτό στα παιδια.

 

Το παιδι αντιλαμβάνεται τη δυσκολια του αυτη?Τη συζηταει μαζι σου?Η αρνειται ακομα και μαζι σου να το συζηταει?

 

Παντως μια σημαντικη βοηθεια που μπορεις να προσφερεις στο παιδι σου είναι να του δειχνεις ότι τον καταλαβαίνεις και εισαι διπλα του.

[argini]

Aυτό που δεν μπορω να κατανοησω summer99 είναι ότι ο γιος σου ΕΚΤΟΣ σχολείου κανει καποια στοιχειώδη παρεα με παιδια...δηλ γραφεις ότι κανει παρεα με την βαφτιστηρα σου...οτι παλαιότερα έπαιζε με εναν συμμαθητή του ΕΚΤΟΣ σχολειου αλλα στο σχολικο περιβαλλον δεν μιλουσε στο ιδιο συμμαθητη...επισης φαινεται ότι το παιδι συνεχίζει με τα ίδια παιδια απο το δημοτικο και στο γυμνασιο...μήπως άραγε θα ειχε νόημα μια αλλαγη σχολικου περιβαλλοντος?????? Μήπως σε ενα νεο περιβαλλον κανει πιο ευκολα μια "νεα αρχη"?? Μήπως τα παιδια τον εχουν ήδη χαρακτηρισει ως μοναχικο και πλεον δυσκολευεται να ενταχθει στις ηδη εδραιωμενες παρεες?? Φυσικα απο την άλλη πλευρα ενα νεο περιβαλλον ενδεχεται να ειναι πιο στρεσογονο....το παιδι εχει ζητησει ποτέ να αλλάξει σχολείο??/?

[ΜΑΜΑ ΛΕΝΑ]

Γεια σου summer διαβασα τον προβληματισμο σου για τον γιο σου κ ειπα να παρω το θαρρος ν σου πω κατι μηπως κ βοηθησω καπως,Ειμαι μια μανουλα 4 παδιων τα κοριτσια μου εινααι 21 φοιτητρια 12,5 θα παει πρωτη γυμνασιου κ τα αγορια 7 κ 8 .Οπως καταλαβαινεις απο ολα εχει ο δικος μου ο μπακτες ΔΟΞΑ ΣΟΙ Ο ΘΕΟΣ!Ομως δυσκολα πολυ κρατιουντε τα βλασταρια μου ισσοροπιμενα κ ανθισμενα,αγωνας κοπελα μου μεγαλος το μεγαλωμα των παιδιων.Χαρες πολλες φυσικα αλλα και πολυ ΑΓΩΝΙΑ.

Δεν θα κατσω να σε ζαλισω για τα δικα μου προβληματα με τα παιδια μου γιατι θα ξημερωσω κ δεν εχει και νοημα νομιζω.Αυτο ομως που θελω να σου πω ειναι ενα ''οτι ο ανθρωπος δεν το μπορει ,το μπορει ο Θεος''

Αρκετα τα παιδια μου αρκετα κ τα προβληματα της οικογενειας(κι οχι μονο απο τα παιδια αλλα κ απο μας τους μεγαλους)μεσα απο την καρδια μου το λεω μονο Εκει βρηκα παρηγορια μονο Εκει βρηκα λυσεις μονο Εκει το μεγαλο εγινε μικρο.

Ενα ακομα θα σου πω κ θα κλεισω γιατι δεν θελω να γινομαι κουραστικη.

 

Οπως ανεφερα η μεγαλη μου η κορη ειναι φοιτητρια κ σπουδαζει στην επαρχια,ισως να μπορεις λιγο να φανταστεις τον φοβο μου κ την αγωνια που το παιδι ειναι εκτος σπιτιου κ πολης.Λοιπον εφυγε την Παρασκευη με ενα σοβαροτατο προβλημα στο οποιο δεν φαινοταν απο πουθενα να υπαρχει λυση.Σημερα πηγα στη Εκκλησια κ παρακαλεσα την Παναγια να βοηθησει το παιδι μου γιατι εγω οτι ηταν ανθρωπινος να κανω το κανα και δεν παιρνουσε τιποτα ααλλο απο το χερι μου.ΤΟ ΚΑΝΕ!!!!!Το λεω κ ανατριχιαζω ακομα .Βρεθηκε λυση απο το πουθενα(ανθρωπινα).

 

Συγχωρα με αν εγινα ενοχλητικη (αν θελεις αν λεω)προτου ταλαιπωρηθεις κ εσυ κ το παιδι σου(κ ισως κ το αλλο σου το παιδι κ ο συζυγος)σε παιδιψυχολογους κσε ψυχιατρους κ σε οτι οτηδηποτε αλλο (που απο οτι διαβασα ο γιος δεν θελει αλλο )πηγαινε κοπελα μου σε μια εκκλησια αναψε ενα κερακι κατσε μεσα κ αφεσου.Μιλα στην Παναγια και θα σε ακουσει.Η δικια μου η μαμα δεν ζει πια βρηκα ομως μεσα μου την Μεγαλη Μανα αυτην που νιωθει ολες εμας κ δεν μας αφηνει ουτε λεπτο απροστατευτες ουτε εμας ουτε τα παιδια μας.

 

Χιλια συγνωμη αν ενοχλησα ειτε εσενα ειτε οποιαδηποτε αλλη κοπελα.Σου ευχομαι ολα να σου πανε καλα κ το προβλημα να λυθει αμεσα.Καλο ξημερωμα.

[summer99]

πραγματικά ευχαριστώ όλες σας για τις απαντήσεις, μερικές περνάτε παρόμοια κατάσταση, ναι δεν είναι ευχάριστο, η ψυχή μου μαυρίζει όταν σκέφτομαι ότι το δικό μου διαφέρει από τα άλλα, ότι κλείνεται μέσα του και απομονώνεται από επιλογή του γιατί δεν νιώθει ο ίδιος καλά. Νικη, πηγαίναμε και εμείς με τον άντρα μου σε ψυχολόγο για δύο χρόνια, από όταν ξεκίνησαν τα σοβαρά προβλήματα με το παιδί, μας βοήθησε, το είχα συζητήσει, το ήξερε. Δεν δείχνω κάτι στο παιδί πια, για παράδειγμα σήμερα δεν βγήκε με την βαφτιστήρα μου και δεν ήθελε βέβαια να πάει στο δικό μας πάρκο όπου θα ήταν εκεί τα άλλα παιδιά, δεν του είπα απολύτως τίποτα, ούτε έδειξα πόσο με στενοχώρησε για μια ακόμη φορά αυτή η άρνηση που βγάζει. Argini προσπαθήσαμε να αλλάξουμε και σχολείο, μας το ζήτησε στην πέμπτη δημοτικού αλλά μετά ήθελε να επιστρέψει, το συζητήσαμε τότε με τον παιδοψυχίατρο που τον έβλεπε και είπε ότι η αλλαγή θα του προκαλούσε περισσότερο στρες και αφού δεν ήθελε να αλλάξει, ας τον αφήσουμε εκεί, μπορεί να ένιωθε την ανάγκη να το παλέψει. Τα παιδιά γενικά είναι τα ίδια που ήταν και στο δημοτικό. Χθες ήμουν στο πάρκο με τον μικρό και πέρασαν κάτι παιδιά από την τάξη του και με ρώτησαν που είναι ο ......, τους είπα μια δικαιολογία και μετά ο γιος μου όταν γύρισε από κάπου που είχε πάει με τον πατέρα του, με ρώτησε ποιους είδα. Του είπα και το μόνο που μου είπε ήταν ότι δεν πρόκειται να τους μιλήσει όταν θα τους δει. Μια άρνηση φοβερή και αυτά τα παιδιά είχαν προσπαθήσει να τον πλησιάσουν, όσο και να ψάχνω δεν μπορώ να καταλάβω. ΜΑΜΑ ΛΕΝΑ έχω παρακαλέσει, έχω κλάψει αλλά δυστυχώς κάτι δεν κάνω σωστά γιατί δεν βλέπω φως. Αγγελίνα ξέρω ότι άλλοι αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά θέματα υγείας, μάλιστα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση και πραγματικά είναι ότι χειρότερο και προσεύχομαι να πάνε όλα καλά. Δε θέλω να είμαι αχάριστη, απλά 3 χρόνια τώρα έχω προσπαθήσει τόσο πολύ, που νόμιζα κάποια στιγμή ότι βελτιώθηκε, αλλά τελικά μόνο εγώ προσπαθούσα.

[Αγγελίνα_2]

Summer μου ελπίζω να μη με παρεξήγησες...δε θα πρόσβαλα ποτέ μια μητέρα που έχει παλέψει όπως εσύ, και μάλιστα για ένα τέτοιο θέμα, που έχει αγγίξει και τη δική μου οικογένεια. Το είπα μόνο για να μην απελπίζεσαι εσύ, να μη χάνεις εσύ το κουράγιο σου, γιατί φαίνεται πόσο βαθιά έχεις επηρεαστεί - το ίδιο ακριβώς θα ένιωθα κι εγώ στη θέση σου, βέβαια. Τι να λέμε. Αυτό το "διαφορετικό" και μάλιστα όταν είναι εμφανές σε όλους, είναι μαχαιριά στην καρδιά της μάνας. Σε καταπίνει και δε σ' αφήνει να δεις τίποτα πέρα από αυτό.

 

Αλλά και τόση άρνηση, βρε παιδί μου, πραγματικά, έχεις δίκιο να μη μπορείς να καταλάβεις. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε, να προτείνουμε κάτι που θα σε διευκόλυνε, καλή μου, αλλά όταν δε συνεργάζεται το ίδιο το παιδί, είναι πραγματικά πάρα πολύ δύσκολα. Δεν ξέρω τι άλλο να πω, εμείς συνήθως τα συζητάμε με τον πνευματικό μας αυτά τα πράγματα, που, πάνω κάτω, μας δίνει τις ίδιες απαντήσεις και συμβουλές με τους ειδικούς. Αν πιστεύεις πάντως, ένας καλός πνευματικός θα βοηθούσε τουλάχιστον τη δική σου ψυχολογία και διάθεση...αν θα ήθελες να δοκιμάσεις κι αυτόν τον τρόπο, κάποια στιγμή.

 

Εύχομαι να αλλάξει κάτι με το νέο σχολικό έτος...να πειστεί το αγόρι σου έστω για το θέατρο. Αν υπάρξει κάποια βελτίωση, έστω και μικρή, γράψτη μας, θα χαρούμε πολύ να τη μάθουμε. Καλό μήνα σε όλους μας!

[summer99]

Το δικό μου παιδί πάλι χωριστά από τα άλλα, πάλι όταν τελείωσε ο αγιασμός, πήρε τα βιβλία του και έφυγε κατευθείαν για το σπίτι, ούτε να καθήσει λίγο με τα άλλα, ούτε να μιλήσει με τους συμμαθητές του. Κοιτάω τα άλλα και σκέφτομαι τι άραγε έχουν παραπάνω και πληγώνομαι.