Δυστυχισμένοι ενηλικες!Ποσο φταινε τελικα οι γονεις μας?

[AthinaP]

Παρακαλουθώ τη συζήτηση και θα ήθελα να επισημάνω δύο πράγματα !) Νομίζω η θεματοθέτρια όταν έθεσε το ερώτημα δεν είχε στο μυαλό της ακραία περιστατικά π.χ. βιασμοί. Νομίζω ότι μιλάμε για όλους εμάς με τα καθημερινά προβλήματα και όχι για ακραίες καταστάσεις, 2) Επίσης νομίζω ότι σχεδόν πάντα το πιο σωστό ας πω είναι κάπου στη μέση. Δηλ. σίγουρα οι συμπεριφορές των γονιών επηρεάζουν τα παιδιά, όμως και η γονιδιακή προδιάθεση παίζει μεγάλο ρόλο. Όμως όσα λάθη και να κάνουμε , γιατί κάνουμε πολλά ένα πράγμα είναι σημαντικό η αγάπη που έχουμε για τα παιδιά μας, τα οποία και το καταλαβαίνουν αυτό και ξέρουν ότι είναι προτεραιότητά μας εκείνα.

 

 

Ναι αυτό... και δεν ειναι μόνο η οικογένεια και τα γονίδια... Είναι και τυχαίοι παράγοντες.

 

Δηλαδή οι λίγοι που τα έκαναν κατά 90% σωστά στη ζωή τους (γιατί το 100% να υποθέσουμε ότι δεν είναι ανθρώπινο), εκείνοι που είχαν υπέροχη σχέση μεταξύ τους και με τα παιδιά τους, και είχαν μια σχετική επιτυχία κοινωνική και οικονομική, αυτοί εξασφάλισαν πχ ότι τα παιδιά τους δεν θα φάνε ποτέ κάποια απόρριψη απο μελλοντικό σύντροφο και ότι τα παιδιά τους τέλος πάντων δεν θα έχουν ματαιώσεις στη ζωή τους;

 

Πέραν τούτων, έτσι βγάζοντας και εγώ ένα επιφανειακό συμπέρασμα για την κοπέλα του τόπικ, είναι ότι δεν είχε εμπειρία μέσα στο σπίτι της για το πώς είναι μια ουσιαστική σχέση ανάμεσα σε ένα ζευγάρι. Όσοι δεν το είδαν από τους γονείς τους είναι καταδικασμένοι να μην τους συμβεί ποτέ; Ίσως έχουν μια αρνητική προδιάθεση, αλλά δεν είναι και δεδομένο ότι θα είναι άτυχοι στη ζωή τους. Ευτυχώς υπάρχουν πολλοί δρόμοι για όλους.

[FEHKO]

Δηλ. σίγουρα οι συμπεριφορές των γονιών επηρεάζουν τα παιδιά, όμως και η γονιδιακή προδιάθεση παίζει μεγάλο ρόλο.

 

Eλα που και για τη γονιδιακη προδιαθεση , οι γονεις ευθυνονται στην πλειοψηφια των χαρακτηριστικων!

[boy'smam]

Διαβάζω από πολλούς "να συγχωρήσουμε τους γονείς μας" και να τραβήξουμε μπροστά.

 

Τι σημαίνει αυτό? Αφεση αμαρτιών? Να μην τους μισούμε? Να μην τους κατηγορούμε για τα λάθη που κάνουμε εμείς? Να τους εξηγούμε?

Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν συγχωρούνται με τις παραπάνω έννοιες.

Θα πω κάτι ακραιο για να γινω κατανοητή: Μια κόρη που έχει βιαστεί από τον πατέρα της πρέπει να τον συγχωρήσει για "να πάει μπροστά"? Πρέπει να συγχωρήσει και τη μητέρα της που "δεν ειχε καταλάβει"? (Αν διαβάσουμε στατιστικές ειναι ΠΟΛΛΑ τετοια περιστατικά που καταγγέλονται.)

 

 

 

Επίσης δεν ειναι μόνο οι γονείς που επηρεάζουν τα παιδιά, αλλά και οι υπόλοιποι ενήλικες που εμπλέκονται (δάσκαλοι, καθηγητές, προπονητές κ.ο.κ.)

Δεν ηθελα καν να αγγιξω το θεμα κακοιησης σωματικη-ψυχικης και σεξουαλικης!

οποτε το να συγχωρεσουμε μια μαμα που ηταν αγχωτικη και νευρωτικη οπως πολλες μαμαδες δυστυχως, ειναι απλουστερο.Βεβαια αν η αυτη μαμα ειχε ενημερωθει οτι με την συμπεριφορα της βλαπτει το παιδι της και δεν εκανε καν προσπαθεια τοτε αλλαζει.

Οταν γεννηθηκε ο μικρος μου ο γιος ηταν παρα πολυ γκρινιαρης και νευρικος δεν ηρεμουσε ποτε!εκλαιγε παρα πολυ και δεν κοιμοταν καθολου.Οταν πλεον το συζητησα με τον παιδιατρο η πρωτη του ερωτηση ηταν πως ειμαι εγω μεσα στο σπιτι!δεν χρειαστηκε καν να απαντησω!καταλαβα αμεσως οτι εφταιγα εγω που ημουν σε πολυ χαλια ψυχολογικη κατασταση.Μολις ηρεμισα εγω,ηρεμισε και το μωρο.καποια πραγματα δεν ειναι τυχαια!

 

 

 

 

Eλα που και για τη γονιδιακη προδιαθεση , οι γονεις ευθυνονται στην πλειοψηφια των χαρακτηριστικων!

 

αυτο που το βαζεις?βεβαια κι αυτο εμενα δεν μου λεει και πολλα!

μεγαλωσα με εναν πολυ νευρικο μπαμπα.οταν νευριαζε ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει!Η μαμα μου αργοτερα μου ελεγε συνεχεια ποσο μοιαζω με τον μπαμπα μου.αφου ετρωγα την "πρωτη"σφαλιαρα που συνειδητοποιουσα οτι γινομαι κατι που δεν αντεχα ετρωγα και τη "σφαλιαρα"της "απορριψης" απο τη μαμα μου αφου ο κυριος λογος που χωρισε τον μπαμπα μου ηταν τα νευρα του!Εφταιγα εγω η το περιβαλλον στο οποιο μεγαλωσα???Ιδου η αποροια!

.Ευτυχως εγω το δουλεψα πολυ μεσα μου και πλεον ειμαι πολυ μα πολυ πιο ηρεμη αλλα καμια φορα ακομη και ο αντρας μου μου λεει ποσο μοιαζω σε καποιες αντιδρασεις με τους γονεις μου και φριττω!!!

Βεβαια τους γονεις μου τους υπεραγαπω και τους εχω συγχωρησει απο την στιγμη που καταλαβα γιατι ηταν αυτοι που ηταν.αλλα για να το πετυχω αυτο μετα την ψυχοθεραπεια τα εβγαλα ολα απο μεσα μου και ολα οσα ειχα μεσα στο μυαλο μου τους τα ειπα στον καθενα ξεχωριστα.Η αντιδραση τους ηταν καλυτερη απο αυτη που περιμενα αφου εγινε μια κουβεντα εκ βαθεων και απο τοτε η σχεσεις μας ειναι αψογες!

επισης πλεον δεν μπορω να κατηγορησω τους γονεις μου για τα δικα μου λαθη.Αφου τα συνειδητοποιησα το βαρος ειναι πανω μου.

Το ζητημα ειναι ομως να μην φτανουμε σε αυτο το σημειο...

[Λαΐδα]

εγω εχω μεινει στο μηνυμα του/της Unpluged

Αν μείνει στη βαρύτητα της οικογένειας θα γίνει δορυφόρος των οικογενειακών παραδόσεων, και δεν θα μπορέσει ποτέ να χαράξει τη δική του διαδρομή. Για να φύγουμε όμως από την τροχιά που βρεθήκαμε, πρέπει να αναπτύξουμε αντίθετες δυνάμεις (έτσι λέει η φυσική και επαληθεύει η ζωή). Και όσο πιο δυνατή είναι η βαρύτητα - αν πρόκειται πχ. για καταπιεστική οικογένεια- τόσο πιο δυνατές πρέπει να είναι αυτές οι δυνάμεις, που φτάνουν μέχρι την αυτοκαταστροφή, αν η βαρύτητα είναι ακραία δυνατή.

Για να το πετύχει αυτό το παιδί μας πρέπει να μας απομυθοποιήσει, να μας απορρίψει, να μας συγχωρήσει και να μας αποδεχτεί ξανά, με άλλους όρους αυτή τη φορά. Στο τελευταίο αυτό στάδιο θα μπορέσει να καταλάβει πόσο το αγαπάμε. Δυστυχώς δεν υπάρχει πιο εύκολος τρόπος, ακόμα και στις... καλύτερες οικογένειες.

Εμάς ο στόχος είναι να περάσουν τα παιδιά ομαλά και από τα τέσσερα στάδια και να μην κολλήσουν σε κάποιο.

 

Αυτη η συγχωρεση ειναι απαραιτητη.....τους συγχωρουμε που μας 'αναγκασαν' να τους απομυθοποιησουμε και να τους απορριψουμε. γιατι εχει και αυτο το κοστος τους.

 

Τωρα αν θα ημουν σε θεση να συγχωρησω σοβαρα παραπτωματα....δεν ξερω....ειναι πολλα που παιζουν ρολο...

Εχει διαφορα ας πουμε αν καποιος ειναι αλκοολικος και με χτυπησε η αν καποιος με χτυπησε επειδη ετσι γουσταρει....φανταζομαι δηλαδη.

 

Μαλλον βαζεις στη ζυγαρια μεσα σου τι ειναι καλυτερο. Τι σε ευχαριστει περισσοτερο.... Να τους εχεις στη ζωη σου η οχι.

[νανσυ2]

Τςςς τώρα!

Τι τα έχουμε τα γαλόνια! :lol: (Ναι ψωνίστηκα! )

 

<---- μου πάνε τα κερατάκια;

 

Είμαι οφφ τόπικ το ξέρω.... Απλά κάνω πλάκα... μη με παρεξηγείς!

 

 

 

 

δε σε παρεξηγω:rolleyes:

[νανσυ2]

αυτο που το βαζεις?βεβαια κι αυτο εμενα δεν μου λεει και πολλα!

μεγαλωσα με εναν πολυ νευρικο μπαμπα.οταν νευριαζε ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει!Η μαμα μου αργοτερα μου ελεγε συνεχεια ποσο μοιαζω με τον μπαμπα μου.αφου ετρωγα την "πρωτη"σφαλιαρα που συνειδητοποιουσα οτι γινομαι κατι που δεν αντεχα ετρωγα και τη "σφαλιαρα"της "απορριψης" απο τη μαμα μου αφου ο κυριος λογος που χωρισε τον μπαμπα μου ηταν τα νευρα του!Εφταιγα εγω η το περιβαλλον στο οποιο μεγαλωσα???Ιδου η αποροια!

.Ευτυχως εγω το δουλεψα πολυ μεσα μου και πλεον ειμαι πολυ μα πολυ πιο ηρεμη αλλα καμια φορα ακομη και ο αντρας μου μου λεει ποσο μοιαζω σε καποιες αντιδρασεις με τους γονεις μου και φριττω!!!

Βεβαια τους γονεις μου τους υπεραγαπω και τους εχω συγχωρησει απο την στιγμη που καταλαβα γιατι ηταν αυτοι που ηταν.αλλα για να το πετυχω αυτο μετα την ψυχοθεραπεια τα εβγαλα ολα απο μεσα μου και ολα οσα ειχα μεσα στο μυαλο μου τους τα ειπα στον καθενα ξεχωριστα.Η αντιδραση τους ηταν καλυτερη απο αυτη που περιμενα αφου εγινε μια κουβεντα εκ βαθεων και απο τοτε η σχεσεις μας ειναι αψογες!

επισης πλεον δεν μπορω να κατηγορησω τους γονεις μου για τα δικα μου λαθη.Αφου τα συνειδητοποιησα το βαρος ειναι πανω μου.

Το ζητημα ειναι ομως να μην φτανουμε σε αυτο το σημειο...

 

 

μου αρεσαν οσα ειπες,κ χαιρομαι που πηρες τελικα την ευθυνη της ζωης σου κ πηγαν ολα καλα...

[Daphne-]

 

Μέσα στη θωράκιση, θεωρώ λογικό να είναι η διακοπή της επαφής.

 

 

Μάλλον αυτό που λέω... αντιστοιχεί στην ανάπτυξη μιας -κάποιας- ψυχικής ανθεκτικότητας.

 

Και αυτό δε βρίσκει εφαρμογή μόνο στη σωματική κακοποίηση αλλά σε κάθε είδους κακοποίηση.

Εγω δεν θα το έλεγα θωράκιση. Αντιθέτως...

Φοράμε πανοπλία - θωρακιζόμαστε όταν κάτι ετοιμάζεται να μας πονέσει...

Οταν αυτο το κάτι που μας πονάει βγει στην επιφάνεια και το αντιμετωπίσουμε στα "ισα", παύει να ειναι απειλητικό και να μας "πονάει".

 

Θυμάστε το μικρό Πρίγκηπαμε με τα Μπαομπάπ? Τα καθάριζε τακτικά για να μην πνίξουν το μικρό πλανήτη του. Οταν έφυγε σκεφτόταν οτι θα έχουν μεγαλώσει και θα απειλούν το τριαντάφυλλο του. Αλλά το τριαντάφυλλο θα βρει μια θεσούλα ανάμεσα σε δυο ρίζες, έτσι είπε.(Αλλά μπορει και να το έπνιξαν τα Μπαομπαπ)

 

Θέλω να πω οτι ακόμα και η νεύρωση του καθενός μας εάν δεν αντιμετωπιστει/ ισως και ξεριζωθεί την κατάλληλη στιγμή θα πνίξει τους μικρούς πλανήτες των παιδιών μας...

 

Εγω δεν συγχωρώ. Ποια ειμαι εγω στο κάτω κάτω? Δεν είμαι ο Πάπας, ουτε ο Θεός. Εξηγώ. Ερμηνεύω. Δεν κρατάω κακία για πολύ γιατί δεν κάνει και καλό στην υγεία.

Τους γονείς μου τους κράτησα μέσα στην καθημερινότητα μου, κάτι το οποίο ηθελαν κι εκείνοι και επιδίωξαν. Εξάλλου τους χρειάζομαι. Κάθε παιδί χρειάζεται τους γονείς του. Κι οταν κάνει τη δική του οικογένεια και αυτονομηθεί τους χρειάζεται. Ειναι η πρώτη σχέση, η πρώτη αγάπη.

Αλλά τα Μπαομπάπ..όπου τα δω...τα ξεριζώνω! Θέλει δουλειά αδιάκοπη!

[Daphne-]

"Δυστυχισμένοι ενήλικες. Πόσο φταίνε τελικά οι γονείς μας?"

Δεν ξέρω πώς ορίζεται η διαρκής δυστυχία (ούτε και η διαρκής ευτυχία). Συνήθως οι άνθρωποι έχουν τα "πάνω" τους και τα "κάτω" τους, αλλά και τα "κανονικά" τους. Ποιος ειναι "δυστυχισμένος" στ αλήθεια?

Δεν φταίει κανείς.

Και εάν κάποιος χρησιμοποιώντας ως άλλοθι "το αμαρτίες γονέων" δεν προχωρά στη ζωή του (και διαβάζει και Γιοσαφάτ...), απλώς ΘΕΛΕΙ για τους δικούς του λόγους να μείνει εκει.

[alcyon]

Εγω δεν θα το έλεγα θωράκιση. Αντιθέτως...

Φοράμε πανοπλία - θωρακιζόμαστε όταν κάτι ετοιμάζεται να μας πονέσει...

Οταν αυτο το κάτι που μας πονάει βγει στην επιφάνεια και το αντιμετωπίσουμε στα "ισα", παύει να ειναι απειλητικό και να μας "πονάει".

.....

 

Άνθρωπος: μηχανή προγραμματισμένη να προσαρμόζεται.

Θα ήταν αφελές αν είχε φάει τα μούτρα του (και μάλιστα πολλές φορές), αλλά εκείνος εξακολουθούσε να αγνοεί την αυτοπροστασία του.

 

Θωράκιση υπάρχει όπου υπάρχει κίνδυνος. Και εφόσον δεν έχει εξαλειφθεί μια αιτία, ο κίνδυνος είναι διαρκής. Όσο κι αν το έχει δουλέψει κάποιος μέσα του και να έχει ηρεμήσει, εξακολουθεί να απαιτείται η αυτοπροστασία.

 

Μιας και μίλησες για κακοποίηση, ας αναφερθώ κι εγώ εκεί. Ο γονιός ας πούμε πως σπάει στο ξύλο το παιδί με το παραμικρό ακόμα και στο παρόν. Αυτό ως ενήλικος πλέον τι είναι πιο φρόνιμο να κάνει να φύγει ή να κάτσει; Κι αν κάτσει τι μας δείχνει; Πως είναι "υπεράνω";

 

Θεωρώ τη θωράκιση ως τη λογική απόκριση.

 

Σαν τα φρούτα. Εκεί που τα πληγώνει το διπλανό κλαδί φτιάχνουν μια πολύ σκληρή φλούδα, τοπικά. Αν προσπαθούσε το φρούτο να κρατήσει την "κανονική" φλούδα και σε εκείνο το σημείο... θα καταστρεφόταν σιγά σιγά ολόκληρο. Θωρακίζεται απέναντι στον κίνδυνο. Είναι υγιές και εξακολουθεί να είναι το ίδιο νόστιμο.

[Daphne-]

Χμ ναι ..αλλά δεν είμαστε μηχανές προγραμματισμένες.

Ειμαστε απρογραμμάτιστες..εξου και οι απρόβλεπτες αντιδράσεις.

 

Ομως ναι συμφωνώ, εάν μεινουμε "εκει" να τις τρώμε, ακομα και αν μεινουμε "ψυχικά" εκει να τις τρωμε, την πανοπλία τη χρειαζόμαστε απαραιτήτως.

 

Ομως η πανοπλία δημιουργει προβληματα επιπλέον βάλε-βγάλε...

Εμεις ειμαστε άνθρωποι και έχουμε πόδια να "φύγουμε". Τα φρούτα αναγκαστικά θωρακίζονται έχουν μόνο το κοτσάνι.

[Λαΐδα]

Το να πεις φευγω δεν σημαινει απλως 'ξαλαφρωνω'....Φευγω σημαινει απορριπτω. Και καλα αν απορριπτεις καποιον ο οποιος δεν ειναι οικογενεια. Αν φευγεις -απορριπτεις ομως τη μαμα και τον μπαμπα, ποσο απλο νομιζεις οτι ειναι?

Γιατι αυτοι οι ανθρωποι που ισως σε πληγωνουν τοσο ωστε να φυγεις, σου εχουν δωσει και απεραντες στιγμες αγαπης...αφοσιωσης...

Οκ , αν ειναι εγκληματιες τους απορριπτεις. Αν δεν ειναι ομως? Παντα θα σε τρωει το σαρακι μηπως εσυ τελικα δεν τους εκτιμησες σωστα.

[Daphne-]

Το να πεις φευγω δεν σημαινει απλως 'ξαλαφρωνω'....Φευγω σημαινει απορριπτω. Και καλα αν απορριπτεις καποιον ο οποιος δεν ειναι οικογενεια. Αν φευγεις -απορριπτεις ομως τη μαμα και τον μπαμπα, ποσο απλο νομιζεις οτι ειναι?

Γιατι αυτοι οι ανθρωποι που ισως σε πληγωνουν τοσο ωστε να φυγεις, σου εχουν δωσει και απεραντες στιγμες αγαπης...αφοσιωσης...

Οκ , αν ειναι εγκληματιες τους απορριπτεις. Αν δεν ειναι ομως? Παντα θα σε τρωει το σαρακι μηπως εσυ τελικα δεν τους εκτιμησες σωστα.

 

Οχι δεν σημαίνει αυτο. Φευγω σημαίνει και "αφήνω πίσω μου".

 

Βλέπω αυτα που έχω ή δεν έχω και "φεύγω", από αυτα που δεν έχω, γιατί δεν τα πήρα.

 

Παυω να συντηρω ελπίδες οτι θα τα πάρω. Γιατί δεν μου τα δώσανε, επειδή δεν είχαν, επειδή..κτλ κτλ κτλ.

 

Φευγω σημαίνει παυω να περιμένω κάτι που δεν μου έδωσαν και ισως τελικά δεχτω αυτους τους γονεις που δεν μου έδωσαν επειδη..ειναι αυτοι που ειναι! Και βγάζω την πανοπλία τότε...

 

Ομως ολα τα "φευγω" και ολοι οι χωρισμοι, και οπως το εννοεις εσυ, αλλα και οπως το εννοω εγω εμπεριέχουν πόνο.

 

*Εγω ακόμα δεν την έχω βγάλει, σχέδια κάνω, γιατί έχει αρχίσει να με βαραίνει!

[Λαΐδα]

ενα παιδι δεν 'φευγει' απο τους γονεις του αν δεν τους απορριψει....το 'αφηνω πισω μου' ερχεται μετα....στη συγχωρεση.

[Daphne-]

ενα παιδι δεν 'φευγει' απο τους γονεις του αν δεν τους απορριψει....το 'αφηνω πισω μου' ερχεται μετα....στη συγχωρεση.

Μπορει να φυγει απορίπτοντας κάποια πραγματα-οχι όλα, και μετα να ξαναγυρίσει για να συγχωρήσει. Κατάβε οτι ο θυμός το έκανε να βλέπει πολύ μεγαλα κάποια αρνητικα που έκρυβαν τα θετικα ισως.

Συγχωρεί γιατί κι εκείνο πλήγωσε άδικα.

 

Ναι συμβαίνει αλλα οχι πάντα.

[Λαΐδα]

Απο τη μια θελω να γραψω απο την αλλη σκεφτομαι οτι παιζουμε ποιος θα πει την τελευταια λεξη.....

Και ειλικρινα δεν μου αρεσει αυτο το παιχνιδι.

Υπαρχει παιδι που δεν απορριπτει 'καποια' πραγματα? Νομιζω οχι...Ειναι στη φυση των νεων.

Σε αυτην την περιπτωση ομως αφενος δεν υπαρχει λογος για καποιον να 'φυγει' αφετερου δεν δημιουργουνται ιδιατερες νευρωσεις.

Τα προβληματα ξεκινανε οταν νιωθεις οτι ο τροπος που σε μεγαλωνουν ειναι 'ξενος'. Η οταν υπαρχεις μονο για να τους ικανοποιεις. Δεν μιλαμε δηλαδη για την απλη, λογικη αμφισβητηση μικρων προς μεγαλων. Μιλαμε για την αισθηση του 'δεν εντεχω, θα σκασω'...την αισθηση του 'προτιμω να μην υπαρχω παρα να υπαρχω ετσι'.

Καμια νευρωση δεν αντιμετωπιζεται 'την καταλληλη στιγμη' Αν ηταν ετσι δεν θα γινονταν νευρωση. Αν αντιμετωπιστουν , θα ειναι πολυ μετα....Θα ειναι πανω σε καποιον απολογισμο για το 'τι συνεβη και εφτασα ως εδω'.

Ειναι ευκολο ξαναλεω να αφηνεις πισω η να επιλεγεις ανθρωπους που ομως δεν ειναι οι γονεις σου...Οταν ομως το 'τερας' μεσα σου ειναι 'οι δημιουργοι' σου, περιπλεκονται τα πραγματα. Εκτος αν ειναι στα αληθινα 'τερατα'.....που συνηθως δεν ειναι.

Και ναι, συγχωρει καποιος που εχει τετοια θεματα, αν θελει να προχωρησει. Αλλιως μενει εκει και στοιχειωνει στο τοτε.......

[love4]

Αισθανομαι παρα μα παρα πολυ τυχερη που οι αναμνησεις απο τους γονεις μου ειναι μονο καλες , δε μου εχουν δημιουργησει ουτε ενα προβληματισμο και αισθανομαι μονο ευγνωμοσυνη γι αυτους...απο το ροζ συννεφακι μου νομιζα οτι αυτο συνεβαινε και στους περισσοτερους...

Επομενως στο θεμα αυτο δεν μπορω να μιλησω απο προσωπικη πειρα...γενικοτερα ομως και τα τελευταια χρονια ιδιαιτερα εχω καταληξει στο συμπερασμα οτι η συγχωρεση που δινουμε στους αλλους πρωτιστως αποτελει λυτρωση για μας...οποτε προσπαθω να συγχωρω τους αλλους ωστε να μη νιωθω το τοσο οδυνηρο συναισθημα του ΘΥΜΟΥ...εξαιρωντας προφανως τις ακραιες καταστασεις θα προτεινα συγχωρεση γι αυτους που μας εφεραν στη ζωη αν εκαναν πραγματα που μας πληγωσαν, να προσπαθουμε να αφηνουμε πισω τις δυσαρεστες καταστασεις ...επισης πιστευω οτι οταν καποιος αναφερεται συνεχως στα ασχημα βιωματα του που δεν μπορει να ξεπερασει το κανει και λιγο για να "δικαιολογησει" στον εαυτο του τις αδυναμιες του..Ολοι οι ανθρωποι ειμαστε πολυ δυνατοι αρκει να το πιστεψουμε. Η αποδειξη ειναι τοσοι πολλοι που τα εχουν καταφερει βρισκοντας την ευτυχια και πετυχαινοντας στη ζωη τους παρα τις δυσκολιες

[alcyon]

Κι οι δύο δίκιο έχετε. Τονίζετε διαφορετικό σημείο στη χρονική σειρά.

 

Ένα "φεύγω", σημαίνει πως πολύ νωρίτερα έχει πραγματοποιηθεί εσωτερικά η αποδέσμευση.

 

Το "φεύγω" αρχικά εμπεριέχει πόνο (θλίψη, θυμό, ένταση). Όταν καταλαγιάζει και ξεχαστεί κάπου θαμμένο, αρχίζει να αναδύεται και να γίνεται ο απολογισμός. Εκεί ανάλογα με το πόσο καλή δουλειά θα κάνει το παιδί ... θα εξαρτηθεί το αν θα έρθει η ανακούφιση της συγχώρεσης (δεν είναι ταυτόσημη με επιστροφή) ή αν θα διατηρηθούν στοιχεία θυμού ... οπότε αρχίζουν και οι περιπλοκές.

 

η συγχωρεση που δινουμε στους αλλους πρωτιστως αποτελει λυτρωση για μας...οποτε προσπαθω να συγχωρω τους αλλους ωστε να μη νιωθω το τοσο οδυνηρο συναισθημα του ΘΥΜΟΥ

Αυτό.

Και δε χρειάζεται να εξαιρέσεις τις πιο ακραίες καταστάσεις. Ο δρόμος για την ηρεμία περνά κι αυτός από τέτοιο μονοπάτι. Μόνο που είναι πιο δύσκολο να το διαβεί κανείς, αναλόγως του τραύματος που έχει υποστεί (εφόσον μιλάμε για πιο ζόρικες περιστάσεις).

 

 

Και φυσικά, το αποτύπωμα όλων αυτών... αφήνεται στα παιδιά μας! Αν "φυλάμε" κάτι, αν "το έχουμε αφήσει πίσω", αν... , αν... .... Έτσι είναι η ζωή.

[Daphne-]

Λαίδα ειναι ετσι οπως τα λέει η Αlcyon! (Εκτός από τη "συγχώρεση" που εάν σημαίνει "δίνω άφεση αμαρτιών" εγώ δεν δίνω! Γιατί αυτό που ειναι "αμαρτία" για μένα, για τον άλλον μπορει να μην είναι. Οπότε το μόνο που μου μένει ειναι να εξηγήσω και να δεχτώ.)

Αlcyon ευχαριστώ για τη διερμηνεία!

Δεν ξέρω κατά πόσο εκφράζω καλα γραπτως αυτο που θέλω να πω..

(Το σίγουρο ειναι οτι δεν ημουν ποτέ καλή στην Εκθεση...)

[Λαΐδα]

Δαφνη, Δεν συγχωρεις??

Οι ανθρωποι γυρω σου, δεν κανουν λαθη??

εσυ δεν κανεις λαθη?

Στο παιδι σου λες ζητας συγνωμη (και καλα κανεις), δεν θα μπορουσε να σου ζητησει με λογια η με τον τροπο της κα η μαμα σου?

[Daphne-]

Δαφνη, Δεν συγχωρεις??

Οι ανθρωποι γυρω σου, δεν κανουν λαθη??

εσυ δεν κανεις λαθη?

Στο παιδι σου λες ζητας συγνωμη (και καλα κανεις)

Nαι. Και στο παιδί μου ζητώ συγνώμη και τα παραπάνω που έγραψες.

 

Οσον αφορά τους δικούς μου γονείς δεν ειχαν κάνει κάποιο σημαντικό λάθος κατά την δική τους άποψη, ωστε να μου ζητήσουν να τους συγχωρήσω. Ειτε έμεσα,ειτε άμεσα.

Οπότε τους συγχώρεσα* προκαταβολικά!

 

*Εβαλα επίτηδες τη λέξη για να γινω κατανοητή.

 

υσ. Ασχετο αλλά ακουσα τελευταία, οτι παιδοψυχολόγος συμβούλευσε να μη ζητάμε "συγνώμη" από τα παιδιά μας, διότι με αυτό τον τρόπο μειώνεται το κύρος μας ως γονέων στα μάτια τους....Ημαρτον έχω να πω γι αυτό....

[Λαΐδα]

καλα....οι ψυχολογοι δεν πιστευω οτι εχουν και καποια 'συγκεριμενη κοινη θεωρια'....Οπως ολοι οι ειδικοι εχει ο καθενας τους την δικη του παντιερα. Την οποια πολλες φορες την αλλαζουν αναλογα τον καιρο!

Για αυτο αποφευγω να ''τσεκαρω ψυχολογους''...τσεκαρω ψυχολογια μονο...των παιδιων μου δηλαδη!

Κατα τα αλλα, θα ελεγα οτι τελικα πες πες, συγκλινουν ΚΑΙ εδω οι αποψεις μας.....

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ! χαχαχχαχα

[Daphne-]

Κατα τα αλλα, θα ελεγα οτι τελικα πες πες, συγκλινουν ΚΑΙ εδω οι αποψεις μας.....

ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ! χαχαχχαχα

Ναι!:lol::lol:

(Εχω μια ένσταση πάλι σχετικά με το θέμα των ψυχολόγων και του διαβάσματος):lol:

[alcyon]

:)

[νανσυ2]

κοριτσια..να μιλησω λιγο προσωπικα....

εγω δυσκολευομαι να συγχωρησω τους γονεις μου για κατι που εχει πανω απο 15χρ

εννοειται οτι δεν δεχονται ας πουμε το λαθος τους,οποτε δε παιζει απο μερους τους συγνωμη

μεχρι προσφατα,που τα σκαλισα λιγο,δεν ηξερα οτι τους ειχα θυμο για αυτο που εγινε τοτε

το εφερε η κουβεντα,κ το ειπα καπως στη μανα μου,το παραπονο μου,αλλα δε βρηκα κατανοηση

ξερω τι πρεπει να κανω...αλλα νομιζω οτι δεν θελω να το κανω!τρελο ε?

ξερω δλδ οτι πρεπει να τους συγχωρησω κ να το ξεχασω,αλλα ενω νομιζα οτι δε μπορουσα,ανακαλυψα οτι δεν ηθελα...κ βεβαια η σταση τους με βοηθαει σε αυτο

δε ψαχνω πια να βρω το δικιο μου...αλλα θελω να νιωσω καλυτερα

στη δικη μου περιπτωση,ισχυει ο τιτλος της κοπελας που εβαλε το θεμα

(ασχετο,αλλα που ειναι?)

προσπαθω να τα ξεκαθαρισω στο μυαλο μου κ να σπασω το μοτιβο..που με ακολουθει απο τοτε

προσπαθω να γινω καλυτερη,για να ειμαι καλυτερη μητερα

[Λαΐδα]

Ολοι προσπαθουμε Νανσυ, κανεις δεν τα εχει καταφερει τελεια οταν περναει απο τετοια μονοπατια.

Ειναι προσφατη η αποδοχη μεσα σου (οτι οι ανθρωποι σου εκαναν λαθη) και θελει και αυτο το χρονο του, να ωριμασει. Να σε'φαει' λιγουλακι...'γιατι', 'πως' κλπ.

Κανουμε κατι να θυμασαι μονο οταν θελουμε και οχι οταν πρεπει,. Μονο ετσι περναει.....ετσι πιστευω τουλαχιστον.

Εισαι μαμα, ξερεις πως ειναι να 'κανακευεις' αυτον που αγαπας, να τον στηριζεις, να του συμπαραστεκεσαι...να τον κρινεις με αγαπη, να τον εμπιστευεσαι.

Κανε το ιδιο και στον εαυτο σου....γινε εσυ η 'μαμα' του