Πώς φέρονται τα διδυμάκια σας μεταξύ τους?

[evgenia]

Καλημέρα σας!

Θέλησα να ανοίξω αυτό το νέο θέμα γιατί με απασχολεί πολύ τις τελευταίες μέρες.

Τα μωρά μου τα πάνε πολύ καλά μεταξύ τους. Ειδικά τώρα που περπατάνε και τα δύο, παίζουν πολύ μαζί. Ή θα ασχοληθούν με κάτι και οι δύο και θα τρελαθούν στο γέλιο ή ακόμα θα παίξουν κυνηγητό και κρυφτό (στα μέτρα τους φυσικά!). Ακόμα και όταν είναι στα κρεβατάκια τους που είναι απέναντι το ένα από το άλλο βρίσκουν τρόπους να απασχοληθούν μαζί και να γελάνε ξεκαρδιστικά! Γίνονται χαζοκαβγαδάκια μόνο όταν θέλουν το ίδιο παιχνίδι και οι δύο. Το τραβολογούν και κάποιος το κερδίζει. Μετά από 1 λεπτό έχει ξεχαστεί το θέμα. Και για θέματα ζήλιας δεν έχω καταλάβει κάτι γιατί ό,τι κάνω στο ένα κάνω και στο άλλο. Δεν μου δείχνουν κιόλας ότι ζηλεύουν.

Παρατηρώ όμως ότι εδώ και μερικές μέρες χτυπούν ο ένας τον άλλο. Αλλά όχι πάνω σε νεύρα ή σε καβγά. Εγώ καταλαβαίνω ότι το κάνουν για παιχνίδι γιατί είναι μέσα στην καλή χαρά (εκτός κι αν είναι καμουφλάζ !). Ο μικρός ειδικά, το κάνει και σε μας τους μεγάλους. Αλλά δεν διακρίνω καθόλου ενόχληση ή εκνευρισμό εκείνη την ώρα. Γι' αυτό το εκλαμβάνω ως παιχνίδι. Αυτό όμως που με ανησυχεί περισσότερο είναι ότι χρησιμοποιούν και παιχνίδια σε αυτό το "παιχνίδι". Παίρνουν κάτι στο χέρι και το φέρνουν στο κεφάλι του άλλου! Και φυσικά δεν υπάρχουν μόνο μαλακά παιχνίδια!!!

Σας έχει συμβεί? Πως το αντιμετωπίσατε?

Η δική μου αντίδραση είναι να τα απομακρύνω και να προσπαθώ να δείξω σε αυτόν που το έκανε ότι ήταν λάθος κι ότι ο άλλος πονάει και κλαεί. Η αντίδραση βέβαια είναι γέλια από μέρους του! Μέρικές φορές όταν γίνεται επανηλειμμένα βάζω τον έναν στο πάρκο (αυτόν που χτυπούσε) και τον άλλο εκτός πάρκου, στο χώρο που έχουν για παιχνίδι. Αυτό έγινε χθες πολύ έντονα. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά τρελαίνομαι κι εγώ καμιά φορά γιατί τρομάζω από τα κλάματα πόνου εκείνης της στιγμής.

[Serba]

Εvgenia, πολύ ωραίο θέμα άνοιξες,

 

τα δικά μου παιδιά παρόλο που συχνά παίζουν μαζί --κυρίως παιχνίδια ρόλων(εγώ είμαι η μαμά και εσύ ο μπαμπάς και έχουμε ένα μωρό το οποίο αλλάζουμε πάνα, πάμε στον γιατρό κλπ.)-- τις περισσότερες φορές η μεταξύ τους επικοινωνία μεταλλάσεται σε εντονότατο καβγά, ο οποίος οφείλεται σε ανταγωνισμό (δεν θα το ονόμαζα ζήλια), και σε τέτοιο σημείο που αν δεν τους προλάβω, έχουν πιαστεί στα χέρια-στην κυριολεξία-

 

ο μεταξύ τους ανταγωνισμός είναι του τύπου:

εγώ θα μαζέψω τις μπάλες και γιατί τις μαζεύεις εσύ,

εγώ θα βάλω πρώτος τα παπούτσια μου,

γιατί είπες πρώτος αυτό το τραγουδάκι αφού ήθελα να το πω πρώτη εγώ και άλλα ωραία

[Κοριτσομανα]

Zebra,τα μαλωματα μου θυμιζουν τα μεγαλα μου παιδια που δεν ειναι διδυμα αλλα η διαφορα τους ειναι 1,5 χρονου,ενω της Ευγενιας τα διδυμακια μου.

 

Ειναι σχεδον συνεχεια μαζι, παιζουν, πηδανε, κανουν βολτες μαζι. Ως και τρυφεραδες μαζι κανουνε. Κλαιει η μια, κλαιει απο λυπη 'η ζηλια και η αλλη. Αλλα ζηλευονται και αρκετα.

 

Διεκδικουν τα πραγματα τους αν τα αρπαξει η αλλη, τραβανε μαλλια και πιο παλια βαρουσαν κεφαλια με βαρια αντικειμενα. Τι να εξηγω, τι να τιμωρω με ενος λεπτου απομονωση σε καρεκλα,τι αδιαφορια, τιποτε. Ειδικα τωρα, οταν νευριασουν, σιγουρα θα αρπαξουν μαλι.Αλλα το κανουν και στις μεγαλες, οποτε ευκαιρουν! Πιο λιγο στην πρωτη ομως, γιατι ξερουν οτι δεν τις παιρνει και ανταποδιδει και αυτη ενω η αλλη τις λυπαται...

 

Αρα, ξερουν ποσο τα παιρνει, Ευγενια... Λυση; Αν γνωριζετε, δε μας τη μαρτυρατε και σε εμας;

[zafiri]

Kαι μένα μία από τα ίδια!!! Ο "μικρός"(ένα λεπτό μικρότερος) χτυπάει συνέχεια τον "μεγάλο" σε σημείο που πολλές φορές κυνδινεύει. Δεν ξέρω τι να κάνω πλέον, δεν πιάνει τίποτα. Τα απομακρύνω και λέω ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνει, αλλά έχω διαβάσει γιαυτό το θέμα ότι πριν τα 2 έτη δεν μπορούν να καταλάβουν τις έννοιες του καλού και του κακού και το κάνουν ως παιχνίδι. Βέβαια εμείς πρέπει να έχουμε συνέχεια το νου μας γιατί υπάρχει κίνδυνος, χτυπάνε με πολλή δύναμη!!! Και όσο βλέπουν ότι αντιδρούμε το κάνουν περισσότερο, αλλά και μεις δεν μπορούμε να τα αφήσουμε ανεξέλεγκτα!!!

Πάντως μου κάνει εντύπωση ότι αυτός που τις τρώει δεν αντιδράει επιθετικά απέναντι στον άλλο ποτέ παρά κάθεται και κλαίει και με αναζητάει. Ότι δηλαδή δεν έχει καθόλου επιθετική διάθεση!!! Ίσως είναι και θέμα χαρακτήρα(μπορεί να κάνω και λάθος!!)

Τα δικά μου είναι 14 μηνών αγόρια!!!

[teti]

Τα δικά μας τα διδυμάκια είναι 20 μηνών και τσακώνονται παρα πολύ καθημερινά.Στην αρχή ο ένας βαρούσε τον άλλο και ο άλλος δεν αντιδρούσε καθόλου.τώρα πια ύπαρχει ανταπόδωση σε κάθε χτύπημα μεχρι τελικής πτωσης. Οι στιγμές που παίζουν μαζί αρμονικά είναι λίγες.Υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός για όλα και δεν δέχονται το μοιρασμα σε τίποτα.Πολύ κουραστκές στιγμές για τους γονείς..PLEASE HELP!!

[voula2]

τα δικά μου είναι μεγαλύτερα και βγάζουν τα μάτια τους από το πρωϊ μέχρι το βράδυ που θ α κοιμηθουν! .

Εχω καταλήξει ότι είναι απολύτως φυσιολογικό γιατί ερευνουν ακόνη τον κόσμο και τα όριά τους αλλά και γιατί εκδηλώνουν ακομη τα συναισθήματα που δεν είναι ακόμη σε θέση να χειραγωγήσουν.

Ο παιδικος σταθμός βοηθάει πολύ στην ωρίμανση της συμπεριφοράς τους αν τύχουν σε κάποια καλή παιδαγωγό. Μέχρι τότε, μανουλες, υπομονή γιατί είναι δύσκολα τα πράγματα! υπομονή και θα μάθουν, τι θα κάνουν?

[ΡΕΝΑΖ]

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ...ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ ΤΟΥΣ...ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΠΑΙΔΙΑ(ΤΟΣΟ ΗΣΥΧΑ)..ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΔΕΝ ΤΙΣ ΑΝΤΕΧΩ.... ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ..... ΕΚΤΟΣ ΒΕΒΑΙΑ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΞΩ ΜΕ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ Π.Χ ΣΧΩΛΕΙΟ ,ΠΑΙΔΟΤΟΠΟ, ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΕ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΕ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ Η ΜΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗ... ΑΒΥΣΟΣ Η ΨΥΧΗ ΔΕΝ ΛΕΝΕ?

[Μαρια Στυλιανακη]

θα βοηθήσει να απευθυνθείς γενικά και στους δυο οταν συμβαίνει κάτι τέτοιο,

και να πείς

 

προσέχουμε το σώμα μας / τους άλλους

 

κάνοντας οο οο χαιδευοντας την πλατουλα/ώμο λιγο.

και βάζοντας το χέρι σου σαν φράκτης, έτσι ώστε να μην εχει επιτυχια η προσπάθεια χτυπηματος του οποιουδήποτε.

 

καλύτερα δηλαδή να μην απομακρύνεις τον ένα ή τον άλλο απο εκεί που βρίσκονται αλλά απλώς να βαλεις ένα φράγμα/το χέρι σου, σαν ένδειξη ότι αυτό δεν ειναι κάτι που το αφήνουμε να γίνει,

 

μην τους μιλήσεις θυμωμένα ή κάτι τέτοιο,

και πάντα όταν πονάει κάποιος να δίνεις πρώτα προσοχή σε αυτόν που πόνεσε,

και μην μπεις στον πειρασμό να μιλήσεις και να πεις οτιδήποτε στο άλλο που είναι ο δράστης.

 

δωσε βάρος στο ότι πόνεσε το παιδάκι που πόνεσε δείχνοντας οτι αυτό ειναι αυτό που μένει σαν συναίσθημα.

συνήθως αυτό βοηθάει στο να νιώσουν ενσυναίσθηση τα παιδιά.

η ενσυναίσθηση είναι ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβουν σιγά σιγά γιατί δεν ειναι καλό να χτυπάμε.

 

δεν ειναι θέμα κανόνα που επιβάλλεται, το θέμα ειναι να το αισθανθούν,

αλλά αυτό δεν αλλάζει απο την μια μέρα στην άλλη, θέλει μια διαρκή προσπάθεια για ένα διάστημα.

 

και φυσικά όχι θυμούς απο πλευράς των γονιών, είναι μια κλασσική συμπεριφορά παιδιών τέτοιας ηλικίας που δεν σημαίνει κάτι,

θέλει απλώς αυτή την καθοδήγηση.

αν συνεχίζει ακριβώς μετά το παιδί/δραστης να χτυπάει, επαναλαμβάνει δηλαδή την πράξη αυτή, τότε φυσικά θα χρειαστεί να το απομακρύνετε χωρίς να πειτε κάτι άλλο.

καταλαβαίνουν πάρα πολλά πράγματα τα παιδιά ακόμα και τόσο μικρά,

και αισθάνονται ότι η πράξη τους είχε σαν αποτέλεσμα μόνο να τους απομακρύνει απο το παιχνίδι που ήθελαν.

αυτό είναι ήδη μια επίπτωση που είναι ικανή να λειτουργήσει αποτρεπτικά,

όταν γίνεται σε σταθερή βαση. - ειδικά οταν βλέπουν ότι μετά απο αυτή τη πράξη, ο γονιός/παιδαγωγός, πλησιάζει περισσότερο και το άλλο παιδί αντί εκείνα - άλλη μια επίπτωση πολύ σημαντική.

 

όλα αυτά πρέπει να γίνονται πολύ φυσικά, με φυσικό τρόπο χωρίς υπερβολές ή απότομες κινήσεις.

[ΡΕΝΑΖ]

εγω για οτι αφορα την σωματικη βια ενα εχω να πω.... οταν ηταν μικροτερεσ και εκαναν κατι, ετρωγαν μια και στο κολαρακι, απλα επειδη και εμας ετσι μας μεγαλωσαν...βλεποντας ομως οτι ηταν λιγακι βιαιες μεταξυ τους μιλωντας και με καποιον ειδικο. μου ειπε να μην τις ξανααγγιξω ουτε με το πιο απαλο χτυπημα. εφαρμοζω τη μεθοδο της τιμωριας, δηλαδη οσο χρωνον ειναι το παιδι τοσο λεπτα μπαινει τημωρια στο δωματιο του....και πραγματικα απο τοτε δεν εχω ξαναδει βια μεταξυ τους.....δυστιχως δεν τα ξερουμε ολα και πρεπει συνεχως να ενοιμερωνομαστε.

[Κοριτσομανα]

Μαρία, ευχαριστούμε για την ενημέρωση. Εγω θα το δοκιμασω παντως και αν θα δω αποτέλεσμα θα ενημερωσω.

 

Αλλα τι γλυκουλες που ειναι οταν παιζουν οι δυο τους...Μιλανε, καθονται και κανουν σκερτσια μεταξυ τους, γελανε...και μαζι συνεχεια, αυτοκολλητες. Τις κανω χαζι...

Και οταν καταλαβαινουν οτι ειμαι αγχωμενη για το μαθημα μου οπως να διαβασω ή να φυγω γρηγορα γιατι εχω πρωτη ωρα μαθημα στο σχολειο που διδασκω, τοτε ειναι που κολλανε πανω μου κυριολεκτικα και περπατω με ενα μωρο στο καθε ποδι. Μηπως σας θυμιζει κατι αυτο; Το αγχος με το πολυ κλαμμα των διχρονων μωρων με παραλυει...

[Άννα__]

Tα δικά μου κοριτσάκια δεν μπορώ να πω πως ήταν ποτέ ιδιαίτερα βίαια.Βέβαια στην ηλικία των 2 και 3 ετών δεν καταλάβαιναν πολλά και κάποιες φορες χρησιμοποιούσαν βία το ένα στο άλλο.Δεν ξερω πως το έβλεπαν αλλα για παράδειγμα η μια έπαιρνε ένα παιχνίδι,το κοπανούσε στο κεφάλι της άλλης και μετά γελάγανε και οι δυο μαζί Εγω και ο συζυγος δεν ξέραμε πως να αντιδράσουμε,αλλα είδαμε πως όσο μαλώναμε τόσο περισσότερο το κάνανε.Τωρα που μεγαλώσανε(πάνε νήπιο)είναι πολυ δεμμένες μεταξύ τους.Δεν λεω πως δεν τσακώνονται.Όμως οταν καποιος μεγάλος πάρει μέρος στην διαμμάχη τους και προσπαθήσει να βρει ποια προκάλεσε τον καυγά,σε κλάσματα δευτερολέπτου τα διδυμάκια μου γίνονται ένα! Σε κοιτάνε και οι δυο με ένα ανήξερο βλέμμα σαν να σου λένε ''ποιον καυγά;εμείς δεν ακούσαμε τίποτα!''(είναι και ομοζυτικές και αν δεν τις ξέρεις αντε να βρεις άκρη!Εδω και εγώ πολλες φορές πάνω στη φούρια μου τις μπερδευω χιχι).Κάποιες φορές όλο αυτό είναι πολύ εκνευριστικό αλλα εγω να πω και την αλήθεια μου τις χαίρομαι!Είναι τοσο πολυ δεμμένες,και πιστευω αυτο το δέσιμο αναμεσα στα αδέρφια το δημιουργούμε εμείς οι γονείς.Οι κορές μου δεν με κουράζουν σχεδόν καθόλου.Κάθονται και οι δυο μαζί,ζωγραφίζουν,παίζουν,μιλάνε!Τρελλαίνομαι να τις ακούω να κάνουνε διάλογο ή να τις βλέπω αγκαλίτσα Όσο μεγαλώνουν τα διδυμάκια σας,τόσο πιο πολύ θα δένονται και θα κάνουν παρεούλα.

[evgenia]

Μετά από τις συμβουλές της Μαρίας τις οποίες ακολούθησα (όχι πάντα κατά γράμμα ) είδα διαφορά! Δεν γίνεται πλέον αυτό με το ξύλο στο άσχετο και το να πετάνε πράγματα ο ένας στον άλλο. Και όταν ο ένας πάρει το παιχνίδι με το οποίο απασχόλείται ο άλλος, εκεί επεμβαίνω ανάλογα με την περίπτωση για να μη γίνει καβγάς. Δεν ευνοώ τον έναν εις βάρος του άλλου ποτέ. Σε αυτό είμαι ΠΟΛΥ προσεκτική!

Σίγουρα κάνουμε λάθη ως γονείς, το θέμα είναι να τα διορθώνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε!