Καταλήψεις - Αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι

[2007rea]

τι να σου πω? δεν εχω ιδεα.....δεν βλεπω ηλεοραση και θεωρω οτι ειναι μεγαλα λαμογια οι καναλαρχες. Αυτο ομως δεν σημαινει τιποτα οσον αφορα τις καταληψεις. Οπως ειπαν και οι κοπελες η ανοχη μιας παρανομιας δεν σημαινει νομιμοποιηση των υπολοιπων.

 

Η συμπεριφορα μας όμως απεναντι στην καθε παρανομία είναι διαφορετική...

 

Η θέση μου συνοψίζεται στο εξής (Απο Fairclough - πως λέμε Ραμφος, το αααααακρως αντίθετο για ολοκληρωμενη αποψη)

"Η ερευνα επικεντρώνεται στο νεο καπιταλισμο (μεταμορφώσεις του καπιταλισμού, παγκοσμιοποίηση, νεοφιλελευθερισμός κτλ.) Οφείλουμε να μελετήσουμε τις πιθανότητες που προκύπτουν απο την αποδοχή τους ή την αντίσταση και την ανάπτυξη εναλλακτικων προτάσεων. Οι κοινωνικές αλλαγες εχου νικητές και ηττημένους. Στους ηττημένους κατατάσσουμε ένα αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, λιγότερη ασφάλεια, λιγότερη δημοκρατια και μεγάλη περιβαντολλογική καταστροφή.¨

 

Απλα δεν απορριπτω ελαφρα τη καρδια τις εναλλακτικές

[moon child]

Η συμπεριφορα μας όμως απεναντι στην καθε παρανομία είναι διαφορετική...

 

Η θέση μου συνοψίζεται στο εξής (Απο Fairclough - πως λέμε Ραμφος, το αααααακρως αντίθετο για ολοκληρωμενη αποψη)

"Η ερευνα επικεντρώνεται στο νεο καπιταλισμο (μεταμορφώσεις του καπιταλισμού, παγκοσμιοποίηση, νεοφιλελευθερισμός κτλ.) Οφείλουμε να μελετήσουμε τις πιθανότητες που προκύπτουν απο την αποδοχή τους ή την αντίσταση και την ανάπτυξη εναλλακτικων προτάσεων. Οι κοινωνικές αλλαγες εχου νικητές και ηττημένους. Στους ηττημένους κατατάσσουμε ένα αυξανόμενο χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών, λιγότερη ασφάλεια, λιγότερη δημοκρατια και μεγάλη περιβαντολλογική καταστροφή.¨

 

Απλα δεν απορριπτω ελαφρα τη καρδια τις εναλλακτικές

 

και γω ψάχνω για εναλλακτικές...

 

πιστεύεις οτι είναι εναλλακτική μια πρόταση που δημιουργεί νέα στρατόπεδα και διχόνοιες? αντιπαραθέσεις και τριβές? ....

 

την αίσθηση οτι κάποιοι μπορούν να κάνουν κάτι και καποιοι άλλοι πρέπει απλά να το υποστούν?

 

γιατί ειδικά από το τελευταίο έχουμε πάρει overdose, η ποικιλία μας μάρανε...

 

τι αλλάζει λοιπόν από αυτά που βλέπουμε και έχουμε ήδη στην καμπούρα μας?

[Aeriko]

αφου το θεμα τεθηκε σε φορουμ για γονεις εγω ενα εχω να πω: εαν το δικο μου παιδι ηθελε να αλλαξει τον κοσμο θα του εδειχνα ολους τους νομιμους τροπους για να το κανει.... απο εκει και περα αμα ήθελε να κανει το κομματι του και την επανασταση του θα του ελεγα: αυτο παιδι μου ειναι το σπιτακι μας, αμα θες κανε καταληψη στην βεραντα, στο δωμάτιό σου, στην αποθήκη βρε αδελφε, φερε και τίποτε φιλαρακια και αραχτε.... στο μπανιο μην κανεις μονο καταληψη γιατι εκει συνηθως την κανει ο πατέρας σου... ολα τα αλλα ειναι για τους ''τζάμπα μάγκες''...

 

Κανένας κόσμος δεν άλλαξε ποτέ και πουθενά ΝΟΜΙΜΑ!!! Ούτε μέσα από το σπίτι του 'επαναστάτη'! Ευτυχώς κανένας έφηβος δεν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο χωρίς να τον αμφισβητήσει από τις ρίζες του... Αλί σε εμάς που ενταχθήκαμε στο σύστημα και ξεχάσαμε τη δική μας εφηβεία... καλά θα κάνουμε να τη θυμηθούμε γιατί θα κληθούμε να την αντιμετωπίσουμε... και την ανομία της και την εκ βάθρων αμφισβήτησή της... και τα πρώτα θύματά της (ΕΥΤΥΧΩΣ!) θα είμαστε εμείς οι ίδιες!

[Aeriko]

Το θέμα, τελικά, δεν είναι αν και κατά πόσο οι καταλήψεις εγκαταλειμμένων κτηρίων είναι ή όχι κινηματικές, ατελέσφορες, παραγωγοί ενός άλλου πολιτισμού, στέκια εκτόνωσης της νεολαιίστικης αδρεναλίνης, "άντρα ανομίας" ή πυρήνες του καινούργιου που έρχεται.

 

Το θέμα είναι ότι συμβολίζουν τη θέληση του ανθρώπου, του νέου ανθρώπου, να αντιστέκεται στον παραλογισμό της ύπαρξης της όποιας εξουσίας. Και στον ακόμη μεγαλύτερο παραλογισμό της επιβολής αυτής της εξουσίας με τη βία.

 

Γι' αυτό και στέκομαι πάντα αλληλέγγυος στις καταλήψεις, όπως αυτή της Βίλλα Αμαλίας. Αλληλέγγυος στους νέους που πήγαν σήμερα στην ανακατάληψη, βέβαιοι πως θα συλληφθούν και θα οδηγηθούν στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ.

 

Για να διατηρώ άσβεστη την ελπίδα μέσα μου ότι αυτός ο κόσμος κάποτε, ναι, θ' αλλάξει.

 

Για να μένω πιστός στην ουτοπία - που, έρθει δεν έρθει, με σώζει και με κρατάει ακόμη ζωντανό.

 

Και τίποτα δεν με εκφράζει καλύτερα, απʼ αυτά εδώ τα λόγια:

 

Φωτιά

στον κόσμο ετούτο

να καεί

να ζεσταθούμε

(Ιάσων Λειδινός)

 

* Ο Θέμης Δημητρακόπουλος είναι συγγραφέας και πολιτικός επιστήμονας

 

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=742642

 

μην μου πέιτε για την πηγή μου και τη μας λες ufo

ένα τετοιο κέιμενο και σταση δε νομίζω αν μπορεί να φιλοξενηθεί στο mega ή στο skai ..(νομίζω δλδ )αυτα ειναι μια σταση ενός συγγραφέα πολιτικού επιστήμονα τεσπα

 

Ωραίος ο Δημητρακόπουλος! Ευτυχώς (γι' αυτόν και για μας) διαφροποιήθηκε γρήγορα από τις πολιτικές του επιλογές... αυτό μπορεί να τον κάνει μέχρι και... αξιόλογο!

[AthinaP]

Κανένας κόσμος δεν άλλαξε ποτέ και πουθενά ΝΟΜΙΜΑ!!!

 

Ορίστε; Η πλειονότητα των κρατών που προσφέρουν καλή ζωή ζωή στους πολίτες τους σήμερα, το έκανε αυτό νόμιμα και δημοκρατικά.

 

Αν μιλάμε για αλλαγή προς κάποια άλλη κατεύθυνση, όχι απαραίτητα καλύτερη, αυτό πολλές φορές έχει γίνει με τρόπο "επαναστατικό", τα τελευταία χρόνια.

[Λαΐδα]

Κανένας κόσμος δεν άλλαξε ποτέ και πουθενά ΝΟΜΙΜΑ!!! Ούτε μέσα από το σπίτι του 'επαναστάτη'! Ευτυχώς κανένας έφηβος δεν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο χωρίς να τον αμφισβητήσει από τις ρίζες του... Αλί σε εμάς που ενταχθήκαμε στο σύστημα και ξεχάσαμε τη δική μας εφηβεία... καλά θα κάνουμε να τη θυμηθούμε γιατί θα κληθούμε να την αντιμετωπίσουμε... και την ανομία της και την εκ βάθρων αμφισβήτησή της... και τα πρώτα θύματά της (ΕΥΤΥΧΩΣ!) θα είμαστε εμείς οι ίδιες!

αυτο ξερεις ποτε συνεβαινε? οταν η κοινωνια ηταν το χωριο μας μονο και ο κακος αρχηγος επαιρνε τη σοδεια μας. ναι τοτε ξεπαστρευαμε παρανομα ισως τον κακο αρχηγο και γλιτωναμε.

Τωρα ομως δεν ειναι ετσι.

Τωρα αυτο που θελουν δεν ειναι η σοδεια μας μονο, γιατι ξερουν οτι αν μας παρουν τη σοδεια η ιστορια θα ξαναεπαναληφθει. Το προβλημα τωρα ειναι το μυαλο μας που μας παιρνουν με τον εναν η με τον αλλο τροπο.

Ριχνουν στο τραπεζι διαφορες πολιτικες ομαδουλες και απο πισω ΟΙ ΙΔΙΟΙ ανθρωποι κινουν τα νηματα. Ο φανατσιμος και η υπερβολη ειναι συμμαχοι τους.

Για να αλλαξει ο κοσμος πρεπει να αλλαξουμε εμεις, απλο. Πρεπει να υιοθετησουμε αλλες πρακτικες, φτανουν οι θεωριες.

Πρακτικες που να εχουν εφαρμογη και λυση στις κοινωνιες μας.

Για εμενα μια ειναι η λυση....εφοδια....οταν τα εχεις μπορεις και να σκεφτεις και να αλλαξεις και να αλλαξεις και τον κοσμο σου...ενας ενας και ολοι μαζι.

Αυτος που μπαινει στον ξενο χωρο και κωλοβαραει και τον θεωρει δικο του και απαιτει ειναι ο ιδιος που μεθαυριο ισως μπει και στον δικο σου χωρο και απαιτει αυτα για τα οποια δεν κουραστηκε να εχει..εσυ ειχες κουραστει ομως. Και μιλαω για τις 'κακες' καταληψεις.

Γιατι ξαναλαεω αλλο να προσφερεις και αλλο να στα παιρνουν.

Αν λοιπον περιμενουμε οτι ο κοσμος θα αλλαξει με το να απαιτουμε κωλοβαρωντας και ημιπαρανομωντας, η απαντηση ειναι ναι, φυσικα και θα αλλαξει και θα συνεχισει να εχει τον δρομο που εχει παρει...προς το χειροτερο δηλαδη.

[Λαΐδα]

και κατι ακομη που δεν σχολιασα...αυτο με την καραμελα του οτι 'ξεχασαμε την εφηβεια και ενταχθηκαμε στο συστημα'.....αυτο εχει καταστρεψει πολυ κοσμο μην το λετε στους νεους ανθρωπους που ψαχνουν αφορμη να κωλοβαρεσουν και αυτοι....

εφηβεια δεν ειναι αμφισβητω τα παντα και προμηθευομαι και καμια μασκουλα ...εφηβεια ειναι αμφισβητω τα κακως κειμενα και προετοιμαζω τον εαυτο μου να προσφερω καλυτερες λυσεις.

Το συστημα για το οποιο μερικοι φωναζουν ειναι τα ιδια τα προβληματα της ζωης...ας μαθουμε στα νεα παιδια πως να τα αντιμετωπιζουν ....να μαθουν να δημιουργουν και οχι να γκρεμιζουν.

[jackrussel]

τι ωραια που τα λες λαιδα μου,,,

εφηβεια, αλιμονο αν ολη μας τη ζωη την βλεπαμε εγκλωβισμενοι απο την οπτικη και τη θεση του εφηβου,,,ποσο πραγματα θα χαναμε! και ποσο θα εχανε τελικα η εφηβεια απο την αξια της

 

καποιος ειχε πει ενα υπεροχο

ο ανθρωπος λεει που δεν γερναει ειναι αυτος που ζει τα πραγματα στην ωρα τους

[Maiden1]

Εγώ πάντως αλληλέγγυα σε πιτσιρίκια που καλά καλά δεν ξέρουν σε τι πιστεύουν δεν θα σταθώ. Γιατί πιτσιρίκια πιάσανε στην Βιλα Αμαλίας και χαμογελούσαν μέσα από τις κλούβες θριαμβευτικά μη γνωρίζοντας τι σημαίνει η σύλληψή τους. Κι ευτυχώς αυτό το σύστημα που βρίζουνε δεν τους μαύρισε το ποινικό μητρώο και τους άφησε ελεύθερους (πολλούς, όλους; πραγματικά δεν γνωρίζω) γιατί αν τους το μαύριζε δεν υπήρχε γυρισμός. Πλέον στις δουλειές σε μεγάλες εταιρείες ζητάνε και αντίγραφο ποινικού μητρώου. Στο δημόσιο, στο στρατό, στις τράπεζες; Και γελούσανε οι έφηβοι. Και γελούσανε και κάποιοι από τους καναπέδες του σπιτιού τους γιατί αυτόι δεν ήταν στην κλούβα και ο "στρατός" τους έκανε καλά την δουλειά του.

 

Και βρήκανε και μπουκάλια για βόμβες μολότωφ αυτές που πετάνε στα μαγαζιά και τα καίνε και κόσμος χάνει τα μεροκάματά του γιατί το μαγαζί που δούλευε έγινε κάρβουνο και μέχρι να φτιαχτεί βλέπουμε. Και οι μαγαζάτορες επίσης πρέπει να παραγγείλουν εμπόρευμα ξανά και ίσως να φτιάξουν το μαγαζί από τη τσέπη τους γιατί το ασφαλίσαν κατά της πυρκαγιάς και όχι κατά τρομοκρατικής ή κακόβουλης ενέργειας και δεν πήρανε τίποτα από τις ασφαλιστικές. Και έλεος πια μ'αυτό το "μπατσοι" γιατί αν μας τύχει κάτι τους μπάτσους θα φωνάξουμε και αυτοί θα έρθουν. Και αυτοί με 3 Ευρώ την ώρα δουλεύουνε. Και ναι υπάρχουν και οι βρώμικοι αλλά δεν είναι όλοι έτσι. Δέρνουνε θα μου πείτε. Ας φάει κάποιος μια μολότωφ στο κεφάλι ή στα πόδια και να γίνει λαμπάδα και ας κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Θα το κάνει;;

 

Την εφηβεία μου δεν την ξέχασα. Την θυμάμαι. Θυμάμαι ότι αντιδρούσα αλλά λύσεις δεν πρότεινα. Φώναζα κι εγώ μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι μέχρι που τους κάλεσα κι εγώ γιατί κάποιοι μπήκαν στο σπίτι μου. Έβγαλα τις αρβύλες και το τζην σωλήνα γιατί δεν με κοίταζε κανένα αγόρι (τρόμαζανε τι να κάνουμε και ήμουνα μόνη, έβγαλα τα εφτά σκουλαρίκια από το αυτί γιατί δεν με παίρνανε για δουλειά σαν σερβιτόρα και αντιμετωπίζαμε τότε πρόβλημα επιβίωσης (όχι οικονομικό, επιβίωσης) και τελικά γνώρισα ανθρώπους με τα ίδια προβλήματα με μένα που γνωρίζανε όμως πολύ καλά σε τι πιστεύουνε γιατί σχηματίσαν άποψη ως ενήλικες πλέον και όχι ως έφηβοι. Και δεν θέλω να ξαναγίνω έφηβη ούτε ως μυαλό γιατί πολύ απλά είμαι 32 ετών και περισσότερο καλό είδα ως "ενταγμένη στο σύστημα" παρά ως επαγγελματίας αντιρρησίας.

 

Χρειάζεται τελικά να αποδείξουμε ότι προσφέρουμε για να είμαστε κατά των καταλήψεων; Εγώ δεν προλαβαίνω πραγματικά να συμμετέχω σε δράσεις αλληλεγγύης. Όταν παώ ΣΜ ψωνίζω για τα συσίτια και that's it. A!Σέβομαι και τους συμπολίτες μου και προσπαθώ να μην πειράξω κανέναν. Κάτι είναι κι αυτό. Πληρώνω κι ένα μάτσο φόρους μπας και βγούμε λίγο νωρίτερα απ'όλο αυτό το γολγοθά. Πλήρως ενταγμένη στο σύστημα όπως βλέπετε.

[jackrussel]

να μου λειπει η βυσσιναδα

στα 40 μου να γινω καρικατουρα της εφηβης που υπηρξα μπρρρρρ

η της εφηβης που θα ηθελα να εχω υπαρξει ξανα μπρρρρρρρ, αυτο ειναι χειροτερο ως σεναριο

 

ουτε μια μερα πισω,,,,,,

[fistikaki]

να ηταν πιτσιρικια καλα θα ηταν........................

[UFO]

έιναι ευχάριστο ( για μένα τουλάχιστον ) οτι βγαίνουν συμπεράσματα

μεσο εποικοδομητικής συζήτησης με επιχειρήματα απο όλες τις πλευρές

πάνω σε αυτο το θέμα

καταλήψεις αυτο - διαχειριζόμενοι χώροι

[UFO]

και ενα ενδιαφέρον κείμενο :

 

Η χρονιά της γέννησής μου ταυτίζεται σχεδόν με την εποχή πτώσης της χούντας στην Ελλάδα. Δεν έχω μνήμες πολέμου, εμφυλίου, δεν έχω ρίζες αριστερές ή δεξιές, δεν έχω αγώνες στο βιογραφικό μου. Είμαι ο μέσος σύγχρονος ανθρωπάκος. Μεγάλωσα στην εποχή των μεγάλων αλλαγών της μεταπολίτευσης. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν εύκολα. Στιγματίστηκαν από δυο γονείς που δούλευαν πολύ για να προσφέρουν τα πάντα στα παιδιά τους, που έλπιζαν σε μια καλύτερη κοινωνία, κι απʼ την ιδεολογία πως η τιμιότητα, η γνώση και η εργατικότητα οδηγούν στην προσωπική και επαγγελματική επιτυχία και κοινωνική αναγνώριση. Σʼ αυτό το πλαίσιο δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να ενταχθώ σε συλλογικότητες, πίστευα ότι η πρόοδός μου ήταν καθαρά θέμα ατομικής εργασίας και προσπάθειας. “Κοίτα τη δουλειά σου κι άσε τους άλλους να κάνουν ότι αυτοί νομίζουν. Ο καλός άνθρωπος δε χάνεται. Αν είσαι εσύ εντάξει δεν υπάρχει περίπτωση να μην αναγνωριστεί.”

 

Με σημαία μου λοιπόν τις αρχές και τα πιστεύω αυτά, προχωρούσα στη ζωή. Κάθε χρόνος της ενήλικης ζωής μου που περνούσε, λειτουργούσε σαν ένας μικρός σεισμός που κουνούσε τις βάσεις πάνω στις οποίες είχα οικοδομήσει τη ζωή μου. Ήμουν τίμια αλλά οι άλλοι με αντιμετώπιζαν ως γραφική. Ήμουν εργατική, αλλά οι άλλοι το θεωρούσαν βλακεία να μη λουφάρω όταν μπορούσα. Είχα γνώσεις, αλλά δε φαινόταν να ενδιαφέρεται κανείς γιʼ αυτές. Πίστευα στην ατομική εργασία και προσπάθεια, αλλά χαρούμενη ήμουν μόνο όταν τύχαινε να συνεργάζομαι και να πετυχαίνω πράγματα μαζί με άλλους.

 

Όλʼ αυτά λειτουργούσαν για χρόνια σαν τριγμοί των βάσεών μου, αλλά ποτέ δεν είχα τολμήσει να τʼ αμφισβητήσω. Έως….

 

Έως ότου έφτασε η εποχή της λεγόμενης κρίσης. Όπως όλοι αρχικά πίστεψα πως: κρίση είναι θα περάσει. Στήθηκα μπροστά απʼ την TV να δω τι λένε οι “εκπρόσωποί” μας στη βουλή, προσπάθησα να πειστώ από επιχειρήματά τους, αλλά κι από επιχειρήματα δημοσιογράφων των επικρατούντων και κυρίαρχων ΜΜΕ. Το μόνο που κατάφερα ήταν νʼ ανεβάζω την πίεσή μου την ώρα των ειδήσεων και των πολιτικών εκπομπών κι έπειτα για να ισορροπήσω να φλερτάρω με την κατάθλιψη στον καναπέ μου. Μετά από χρόνια αποχής αποφάσισα να πάω να ψηφίσω στις εκλογές. Αυτό που επέλεξα φυσικά δεν ήταν η επικρατούσα τάση. Τότε λοιπόν ήταν που αποφάσισα….δεν ξέρω πως και γιατί – μάλλον είναι αυτή η αρχέγονη δύναμη που όλοι έχουμε μέσα μας και που μας σπρώχνει στη ζωή – να κλείσω την TV. Ξαφνικά ο χρόνος μου πολλαπλασιάστηκε. Κι ενώ για χρόνια θεωρούσα πως η τηλεόραση με βοηθά να χαλαρώσω μετά από μια κουραστική μέρα, ανακάλυψα κι άλλα πράγματα που λειτουργούσαν έτσι, για να μην πω και καλύτερα. Αργότερα ένιωσα την ανάγκη να μην είμαι μόνη πια. Τότε αποφάσισα να συμμετέχω στον Ιστό. Είχα ένα γνωστό εκεί κι ήταν ο μόνος από τους φίλους μου που χαμογελούσε, που είχε μια γλύκα στη ματιά του και μια ηρεμία όταν μιλούσε. Αυτά ήταν που με τράβηξαν σʼ αυτόν -αυτά ήταν μάλλον που μου έλειπαν πιο πολύ στη ζωή μου- κι έτσι σε μια προσπάθεια να τον γνωρισω καλύτερα, άρχισα να συχνάζω στα “λημέρια” του, ένας εκ των οποίων και μια κατάληψη ο “Ιστός”. Και ναʼ μαι πια κοντά στα 40, για πρώτη φορά έως τώρα, σʼ ένα χώρο “κέντρο ανομίας”, σύμφωνα με τα λεγόμενα των κουστουμάτων της τηλεόρασης. Αυτό ήταν και το κρίσιμο σημείο, η κρίσιμη καμπή στην ατομικό-κεντρική – έστω οικογενειακό-κεντρική – ζωή μου. Έκανα την υπέρβασή μου να πάω σε κάτι που δε γνώριζα καν τι είναι.

 

Κι ενώ στην τηλεόραση άκουγα για χώρους ανομίας, γκαζάκια, μπουκάλια μπύρας και κοντάρια εγώ το μόνο γκαζάκι που συνάντησα είναι για να φτιάχνουμε ελληνικό καφέ στη γιαγιά γειτόνισσα που έρχεται πού και πού να μας επισκεφθεί και που χαίρεται καθώς λέει που άνοιξε ο χώρος του Ιστού, γιατί εκεί πήγαινε σχολείο όταν ήταν μικρή και σπάραζε η καρδιά της να τον βλέπει να ρημάζει. Άσε και που οι φωνές των παιδιών που ξαναζωντανεύουν το χώρο της θυμίζουν τους συμμαθητές της. Μπουκάλια μπύρας δε βρήκα καθόλου, γιατί η ομάδα είχε αποφασίσει να αγοράζει αλουμινένια κουτάκια μπύρας για όποιον θέλει να πιει μια μπύρα στο συλλογικό καφενείο και να τα δίνουν όταν αδειάζουν σʼ ένα συντοπίτη τους, ο οποίος τα πάει για ανακύκλωση, κι έτσι βγάζει ένα μεροκάματο για να μεγαλώσει τα παιδιά του. Όσο για κοντάρια… έχουμε πολλά … σκουπόξυλα … βλέπετε ο χώρος είναι μεγάλος, έχουμε και αυλή και….ο καθαρισμός του χώρου είναι δουλειά όλων μας. Δουλειά όλων μας όμως είναι και η συμμετοχή στις αποφάσεις….βλέπετε εδώ δεν έχουμε εκπροσώπους. Ο καθένας εκπροσωπεί τον εαυτό του και μόνο. Καμιά ομάδα, καμιά πολιτική ή άλλη παράταξη. Έμαθα επίσης να έχω γνώμη πάλι γιʼ αυτά που μας συμβαίνουν. Να μη φοβάμαι να την εκφράσω δημόσια, εστιάζοντας όμως όχι στη γκρίνια, αλλά στις λύσεις. Έμαθα επίσης, ότι οι γύρω μου σέβονται τη γνώμη μου. Κι έμαθα επίσης και το πιο σημαντικό. Έμαθα να σέβομαι κι εγώ τη γνώμη των άλλων, να μην κρίνω, να μην υποβαθμίζω τίποτα και κανέναν. Ο καθένας έχει τη δική του συνεισφορά, ανάλογα με το χρόνο, τις δυνάμεις, τις γνώσεις, τις ικανότητες και το βαθμό διαθεσιμότητάς του. Ξαναεκπαιδεύτηκα νʼ αποφασίζω όχι με πλειοψηφικό τρόπο, αλλά με συναινετικό. Ναι, ακόμα ρίχνω νερό στο κρασί μου ενίοτε – βλέπετε έχω ποτιστεί από τον ατομισμό της εποχής μου- όμως πια για μένα είναι σημαντικότερη η ομάδα και η συνοχή της, παρά η επικράτηση των δικών μου απόψεων.

 

Χαίρομαι…ναι ΧΑΙΡΟΜΑΙ πια που υπάρχει ένας χώρος που μπορώ να προτείνω και να πραγματοποιήσω δράσεις, αλλά και να βοηθήσω στην υλοποίηση δράσεων που έχουν προταθεί από άλλους και που όμως βρίσκω ενδιαφέρουσες ή χρήσιμες. ΧΑΙΡΟΜΑΙ που τα παιδιά μου από μικρά μαθαίνουν στη συνεργασία, τη συνδημιουργία, την αλληλεγγύη, την προσφορά, το μοίρασμα χώρων, αντικειμένων και απόψεων. ΧΑΙΡΟΜΑΙ που η εθελοντική προσφορά των άλλων, αλλά και η δική μου μπορούν να τους προσφέρουν ό,τι η καπιταλιστική κρίση τους στέρησε -μουσική, χορό, επαφή με το θέατρο, τα εικαστικά – και το κυριώτερο όλων, επαφή με ανθρώπους δημιουργικούς, αισιόδοξους, δραστήριους, καλλιεργημένους, ευαίσθητους. ΧΑΙΡΟΜΑΙ που εκπαιδεύομαι στην πράξη στην άμεση δημοκρατία και τη δημοκρατική λήψη αποφάσεων. ΧΑΙΡΟΜΑΙ που ζω και συνδυαμορφώνω πια μια κοινότητα-κοινωνία αλληλεγγύης κι ανθρωπιάς. ΧΑΙΡΟΜΑΙ που δεν είμαστε πια μόνοι μας στην κρίση.

 

ΝΑΙ, τολμώ να πω ότι χαίρομαι. Ίσως αυτό να είναι και το πιο ριζοσπαστικό κι ανατρεπτικό που μπορεί να ομολογήσει κανείς αυτή την εποχή. Καταλαβαίνω απόλυτα πως οι αυταρχικές δομές του κράτους θα με/μας προτιμούσαν λυπημένους, τρομαγμένους, φοβισμένους κι ακινητοποιημένους στο σπίτι μας. Θα ήταν πιο εύκολο να μας χειραγωγήσουν έτσι. Κι όμως εγώ δεν κάθομαι μόνη στο σπίτι μου πια. Έχω ένα δεύτερο συλλογικό σπίτι, με πολλούς “συγκατοίκους”. Αυτή και μόνο αυτή είναι η μοναδική επανάσταση που μπορώ για την ώρα να τολμήσω. Αν γιʼ αυτές τις δράσεις μου αξίζει να προσαχθώ στο τμήμα, να συλληφθώ, ή να δικαστώ με χαρά θα το κάνω. Αν γιʼ αυτό μου αξίζει να συμπεριληφθώ στους “παράνομους” αυτής της χώρας, θα είναι τιμή μου. Είναι το λιγότερο που οφείλω στα παιδιά μου, στην αξιοπρέπειά μου, στον εαυτό μου. Νιώθω πια στο πετσί μου πως η τιμιότητα και η εργατικότητα μπορούν να μας πάνε – κι όχι να με πάνε – μπροστά, μόνο αν συνδυαστούν με τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, τη συμμετοχή και τις δημοκρατικές κι όχι αντιπροσωπευτικές διαδικασίες. Και φυσικά πια ξέρω, πως η πράξη της κατάληψης δημόσιου χώρου – όχι για ίδιο, αλλά για δημόσιο συμφέρον – είναι καθαρά πολιτική. Όχι όμως παράνομη. Παράνομη την έχρισε η κεντρική εξουσία, καθώς δεν τη βολεύει καθόλου η αυτοοργάνωση των ανθρώπων, η συμμετοχή και αυτενέργεια των πολιτών.

 

Ναι διεκδικώ τον τίτλο “πολιτικό ον” πια για τον εαυτό μου. Επαναδιεκδικώ την ελληνική ετυμολογία της λέξης “Δήμος”. Δήμος δεν είναι για μένα ο Δήμαρχος, το δημοτικό συμβούλιο, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι ή οι υπάλληλοι ή το σύνολο των διοικητικών υπηρεσιών του δήμου. Δήμος είναι: το σύνολο των πολιτών που έχουν δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά. Δήμος είμαστε όλοι εμείς. Δικαίωμα και υποχρέωση νʼ αποφασίζουμε για τη ζωή και την πόλη μας έχουμε εμείς. Οι ελάχιστοι δημόσιοι χώροι που έχουν απομείνει πια, ανήκουν σε όλους, σε μας, στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας. Το τι θα κάνουμε μʼ αυτούς, αλλά και με τη ζωή μας συνολικά είναι θέμα δικό μας κι όχι κάποιων που αυτοαποκαλούνται “αυθεντίες” και που καθημερινά αποδεικνύονται διαπλεκόμενοι. Καταλήγω λέγοντας, πως ναι, είναι πράξη πολιτική να διεκδικούμε το μέλλον μας, την αξιοπρέπεια των παιδιών μας.

 

Ο “Ιστός” είναι χώρος ανοιχτός σʼ όποιον και όποια θέλει να συμμετέχει.

 

Στον Ιστό “είμαστε στο “εμείς” και όχι στο “εγώ”.

 

Ο “Ιστός” είμαστε ΕΜΕΙΣ.

 

Το μέλλον είναι στα χέρια μας.

 

απο : http://istosxaidari.wordpress.com

[Καλλιτεκνια]

Σέβομαι και τους συμπολίτες μου και προσπαθώ να μην πειράξω κανέναν. Κάτι είναι κι αυτό.

Το παν,επιτρεψε μου να πω.Κι οτι πιο επαναστατικο διαβασα μεσα σε τοσες σελιδες.

[AthinaP]

Όπως φαίνεται κάποιες από αυτές τις κινήσεις, ανέλαβαν δουλειές για τις οποίες κάποιοι πληρώνονται να τις κάνουν και μάλλον αυτοί που πληρώνονται δεν τις κάνουν τόσο καιρό με τον καλύτερο τρόπο.

 

Αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω ότι κάποιοι δήμοι αφήνουν εσκεμμένα κάποιους χώρους να υποβαθμίζονται ήταν κάτι πολύ χρήσιμο που βγήκε από την κουβέντα.

 

Μια εικόνα όχι ιδανική υπήρχε πριν καιρό στη δική μας περιοχή και με πρωτοβουλίες κατοίκων τα πράγματα έγιναν καλύτερα. Δεν μιλάμε για κατάληψη.

 

Αυτό που με παραξένεψε, για να μην πω με θύμωσε στη νοοτροπία ορισμένων ανθρώπων που για τον Α ή Β λόγο έμειναν θεατές, είναι να μην περιμένουμε από τους δημοτικούς υπάλληλους να κάνουν τη δουλειά τους, ειδικά λέει τώρα, που τους έκοψαν τους μισθούς.

 

Και ρωτώ... να ρωτήσω; να μη ρωτήσω;

 

Πώς περνάνε τη μέρα τους; Κάνουν άλλες δουλειές στο γραφείο ή αλλού για να βγάζουν λεφτά; Δεν εκτιμούν που φαίνεται ότι όλες οι κυβερνήσεις μέχρι στιγμής τουλάχιστον προσπάθησαν να μη χάσει κάποιος τη δουλειά του; Δεν εκτιμούν που τόσα χρόνια μπορεί να έπαιρναν πολλαπλάσιο εισόδημα σε σχέση με αντίστοιχη δουλειά "έξω" ενώ "έξω" υπήρχαν απαιτήσεις για ποιοτική δουλειά; Άλλο αν ξεγελάστηκαν και μπορεί να μην επένδυσαν αυτά τα χρήματα με τον καλύτερο τρόπο.

 

Αυτά, επειδή το θέμα συνδέθηκε και με την κρίση και τι αντικαθιστά κάθε φορά μια κίνηση-πρωτοβουλία ανθρώπων.