Ερωτική διάθεση και θηλασμός

[ChocolatePuma]

Ως μπαμπάς και ανήρ, τι πιστεύεις οτι μπορούμε εμείς να κάνουμε από την πλευρά μας για να βοηθήσουμε τους αντρούληδες μας να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα; Πώς μπορούμε να κάνουμε και για αυτούς τη ζωή λίγο πιο εύκολη μια και ως μαμάδες η ενέργεια μας διοχετεύεται στο μωρό;

 

Κάθε δική σου πρόταση θα είναι πολύτιμη - βρίσκεσαι στην άλλη πλευρά του ποταμού γαρ..

 

Εγω δυστυχως απ την πλευρα μου εχω κανει και συνεχιζω να κανω αυτα που θεωρω πως πρεπει να γινουν

Την βοηθαω στα παντα, ωστε να ξεκουραζεται

Παρολο που θηλαζει αποκλειστικα, προσπαθω να εχω εγω τον μπεμπη ολες σχεδον τις ωρες που δεν θηλαζει

Δεν θα πω τπτ για δωρακια, λουλουδια...κλπ, γιατι αυτα τα εκανα και πριν αρα ΔΕΝ κοβονται με τπτ

Και φυσικα δεν την πιεζω. Αλλα δυστυχως δεν εχει αλλαξει τπτ τους τελευταιους μηνες

[iro]

Ελπίζω ο τρόπος που χθες αναζήτησα την άποψή σου για το θέμα να μην σε έφερε στη δύσκολη θέση που περιγράφεις σήμερα - σε κάθε περίπτωση, δεν χρειάζεται να απαντήσεις, γιατί αντιλαμβάνομαι πως νιώθεις.

 

Αναφορικά με τη συζήτηση, το μόνο που μπορώ να μοιραστώ είναι η προσωπική μου εμπειρία: στην πρώτη μου κόρη, επειδή όλα μου φαίνονταν βουνό εκτός από τη δική μου ικανότητα ως μαμά και γυναίκα που μου φαίνονταν απλώς μυρμήγκι, η περίοδος της απόλυτης αποχής κράτησε 1 χρόνο (εκτός του 9μηνου της εγκυμοσύνης) άρα συνολικά... το άθροισμα των μηνών είναι υψοφοβικό.

 

Όλα άλλαξαν όταν ο άντρας μου έκρινε πως μπορούσαμε με ασφάλεια να αφήσουμε πίσω το μωρό: έκλεισε 3 μέρες στο Παρίσι, φύγαμε και όλα ήταν σαν να είχαν συμβεί μόλις εχθές.

 

Συμπέρασμα: ο τρόπος που αντιμετωπίζεις και μιλάς για την κατάσταση, μου δίνει το μήνυμα οτι ζεις μια απόλυτα υγιή σχέση αγάπης. Ακόμα και αυτό το δύσκολο διάστημα, μόνο να σας ενώσει μπορεί.. Την κατάλληλη στιγμή, όλα θα γίνουν όπως πριν και το μεσοδιάστημα "απουσίας" θα σου φανεί απίστευτα μικρό.

 

Αλλιώς μετράει ο χρόνος για τους ανθρώπους που αγαπιούνται.

 

Φιλικά,

Ηρώ

[ChocolatePuma]

... η περίοδος της απόλυτης αποχής κράτησε 1 χρόνο (εκτός του 9μηνου της εγκυμοσύνης) άρα συνολικά... το άθροισμα των μηνών είναι υψοφοβικό.

Γιατι μου ηρθε καπως αυτο που διαβασα???

 

Συμπέρασμα: ο τρόπος που αντιμετωπίζεις και μιλάς για την κατάσταση, μου δίνει το μήνυμα οτι ζεις μια απόλυτα υγιή σχέση αγάπης.

Ειναι οντως κατι ομορφο αυτο που ζουμε. Ειναι ομως ομορφο γιατι υπαρχει και ενα κομματι που συμπληρωνει το παζλ και λεγεται "ερωτας" ή ακομη και "σεξ"

Και επειδη τα παζλ ειναι σταθερα οταν εχουν ολα τα κομματια τους...αν λειψει ενα απ τα κομματια αυτα, τοτε υπαρχει θεμα

Για μενα θα ηταν το ιδιο αν το κομματι του παζλ λεγοταν "εμπιστοσυνη" ή "διασκεδαση" ή "χιουμορ"

Απλα αυτη τη στιγμη λειπει το κομματι που λεγεται "ερωτας"...

Και ο ενας χρονος που λες...ειναι απιστευτα μεγαλο χρονικο διαστημα

Τοσο για τις συναισθηματικες αναγκες, οσο και για τις σωματικες...

[sunsun]

Μία ιδανική πρώτη προσέγγιση θα ήτανε ένα Σάββατο πρωί αν δεν δουλεύετε ή Κυριακή, αφού το μωρό ταϊστεί, αλλαχθεί και κοιμάται, χωρίς να το έχετε συζητήσει πριν, να κάνετε ένα ντουσάκι και μετά να της έλεγες πως τελευταία έχει χάσει κιλά, και το πρόσωπό της λάμπει και είναι πολύ όμορφη μανούλα.

 

Μετά, μπορείς να την αγγίξεις ερωτικά στο στήθος και να της δώσεις φιλάκι στο λαιμό, και να της πεις τί ωραία που μυρίζει.

 

Αρκετά πρακτικό;

 

Για δοκίμασε... το πολύ μπλα μπλα ίσως την κάνει να θέλει να είναι τέλεια και αγχώνεται. Απ ό,τι κατάλαβα πρέπει να μην επιτρέπει στον εαυτό της να είναι ευάλωτη.

[ChocolatePuma]

Μαλλον δεν εχω γινει κατανοητος!!!!

Να το παρουμε παλι απ την αρχη, αλλα αλλιως...

Σκεφτομαι : Η γεννηση του μωρου μας, μας εχει γεμισει ευτυχια, ομορφα συναισθηματα, οι δυσκολες πρωτες μερες εχουν περασει, περναμε ολοι μας υπεροχα!

Εγω ομως συνεχιζω να σκεφτομαι τον ερωτα...γιατι δεν ισχυει το ιδιο και για τη συζυγο μου?

(και μην μου πειτε περι διαφορων των δυο φυλλων, γιατι εγω δεν αναφερομαι στη σωματικη αναγκη, αλλα κυριως στη συναισθηματικη αναγκη)

Μια προσεεγγιση θα ηταν να πει καποιος, πως αυτη τη συναισθηματικη της αναγκη, η γυναικα μου την καλυπτει πλεον με αλλα συναισθηματα που της προσφερει η μητροτητα

Και γω ομως ως πατερας νιωθω διαφορα!

Ε γιατι να μην ισχυει το ιδιο και στο θεμα του ερωτα?

[iro]

Σε καταλαβαίνω - το μωρό δεν προστίθεται απλώς σε ένα ζευγάρι, αλλάζει ριζικά το τοπίο: δεν το χαλάει, απλώς φτιάχνει ένα καινούριο. Αρα, είσαι πια στη διαδικασία να φτιάξεις ένα νέο, διαφορετικό παζλ: δεν θα είναι το παλιό.

 

Όσο για αυτό που περιγράφεις στο τελευταίο μήνυμά σου: μόλις έβαλες σε λόγια τον λόγο για τον οποίο διαιωνίστηκε το ανθρώπινο είδος - είναι βαθιά εγγεγραμμένο στο DNA μας η γυναίκα να "σώζει" το μωρό (από πείνα, παρηγοριά, ακαθαρισίες, κρύο, και λοιπά... άγρια θηρία) και ο άντρας να μην ξεχνάει τον αναπαραγωγικό του ρόλο - θυμήσου οτι κάποτε τα παιδιά δεν ζούσαν εύκολα: Κάποιος έπρεπε να θυμάται το σεξ πιο έντονα για να μην εκλείψει το είδος. Είναι βαθιά ανθρωπολογικό το θέμα...

 

Το ξέρω οτι δεν σε βοηθάω. Σου εγγυώμαι οτι θα βρείτε τους ρυθμούς σας..

[sunsun]

Οκ μάλλον το πήρα στραβά το θέμα.

 

Ξέρεις οτι όσο θηλάζουμε οι ορμόνες που μας κάνουν να θέλουμε σεξ είναι σε καταστολή; Δεν έχουμε περίοδο, δεν είμαστε γόνιμες και η φύση έχει προβλέψει;

 

Μικρό ποσοστό γυναικών έχει αυξημένη όρεξη, όπως και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

 

Επίσης, δεν ξέρω πόσο καιρό είστε μαζί και νομίζω είναι σημαντικό. Δηλαδή, αν πχ έμεινε έγκυος στους 3 μήνες σχέση είναι διαφορετικό από το αν είσαι ήδη 5 χρόνια ζευγάρι, οπότε έχει "εδραιωθεί" το σεξ.

 

Τους άλλους παράγοντες τους γράψανε τα κορίτσια προηγουμένως.

 

Εγώ συνιστώ υπομονή μέχρι να σταματήσει το θηλασμό και μετά το συζητάς περισσότερο. Αφού έχουν περάσει αρκετοί μήνες, φαντάζομαι δεν αργεί και αυτό...

[ChocolatePuma]

...θα δειξει....

Εγω παντως νιωθω πως εχουμε πεσει σε ενα τελμα...και μας τραβαει προς τα κατω

Εγω προσπαθω να μας βγαλω και η γυναικα μου ενω το καταλαβαινει αυτο που συμβαινει, αδυνατει να κανει το παραμικρο

Μ

αλλον το κλεισαμε το θεμα

Ολες οι απαντησεις οδηγουν στην μαγικη λεξη "υπομονη"...η οποια λεγεται ευκολα...αλλα στην πραξη η λεξη υπομονη ειναι εχθρος της λεξης χρονος!

Οσο ο χρονος περναει, τοσο η υπομονη εξανεμιζεται!

 

Αλλα οπως εγω δεν μπορω να βρεθω στη θεση σας...και εσεις (και δεν το λεω ως "αντιπαλοι") δεν μπορειται να βρεθειτε στη δικη μου θεση....

[joe]

Βρε Chocolate Puma μου,ειναι λογικο να μη θελει σε αυτη τη φαση η γυναικα σου.Εγω εχω γεννησει εδω και 5μιση μηνες και ελαχιστες φορες μεχρι στιγμης ξεκιναω εγω το "παιχνιδι"!!!

Πρεπει να κανει ο αντρας μου την πρωτη κινηση για να γινει κατι!!!

Λιγο ο θηλασμος,λιγο η προσαρμογη στα νεα δεδομενα,χρειαζεται το χρονο της η γυναικα-η καθε γυναικα.Πολυ σωστα το λες,υπομονη,και σε λιγο καιρο θα δεις που θα ξαναγινει ενεργο ηφαιστειο η γυναικα σου!!! Το λεω γιατι φανταζομαι (κι ελπιζω) οτι αυτο θα συμβει και σε μενα!!!

[frene]

Αχχ ChocolatePuma,μην βαζεις συνεχεια αυτο το προσωπακι ,με στεναχωρεις γιατι σε καταλαβαινω...

Αλλά κατι παθαινουμε ρε γμτ,κατι μετα την γεννα,κατι, δεν ξερω τι και δεν.....δεν υπαρχει ορεξη,διαθεση...

Πραγματικα,ολα αυτα που ειπαν τα κοριτσια ισχυουν λιγο πολυ αλλά εγω αν με ρωτησεις προσωπικα δεν ξερω να σου πω ακριβως τους λογους για τους οποιους το εχω παθει.Πραγματικα σου λεω,δεν ξερω...αλλα ενα ειναι σιγουρο,οπως πριν ΔΕΝ ειμαι!!!

Περιμενω το come back,που θα παει θα μου ρθει...

 

Οπως λεει και η τρομερη joe:

και σε λιγο καιρο θα δεις που θα ξαναγινει ενεργο ηφαιστειο η γυναικα σου!!! Το λεω γιατι φανταζομαι (κι ελπιζω) οτι αυτο θα συμβει και σε μενα!!!

[ChocolatePuma]

 

Αλλά κατι παθαινουμε ρε γμτ,κατι μετα την γεννα,κατι, δεν ξερω τι και δεν.....δεν υπαρχει ορεξη,διαθεση...

Πραγματικα,ολα αυτα που ειπαν τα κοριτσια ισχυουν λιγο πολυ αλλά εγω αν με ρωτησεις προσωπικα δεν ξερω να σου πω ακριβως τους λογους για τους οποιους το εχω παθει.Πραγματικα σου λεω,δεν ξερω...αλλα ενα ειναι σιγουρο,οπως πριν ΔΕΝ ειμαι!!!

 

Αυτη ακριβως ειναι η απαντηση που περιμενα! Πως τελικα κατι συμβαινει, κατι γινεται...κατι δεν υπαρχει....κατι αλλο υπαρχει...κλπ κλπ

Συμβαινει δηλαδη κατι, χωρις κανεις να μπορει να αντιδρασει...απλα οφειλουν ολοι να κανουν υπομονη!

Και "ολοι μας" ελπιζουμε αυτο το "κατι" να φυγει οπως ακριβως ηρθε...και να ξαναγινουν ολα οπως πριν!

 

Και αν δεν γινουν...

[frene]

σιγουρα θα γινουν,100%!

Αφου ολες το παθαμε,σημαινει οτι ειναι φυσικο επακολουθο της εγκυμοσυνας-γεννας-μητροτητας και δεν ειναι δυνατον να μην επανελθουμε!!!

Καηκαμε Θα μας παρατησετε και θα πατε να βρειτε καμια χωρις παιδια!!!

Περα απο την πλακα,σιγουρα θα επανελθουμε,δεν ειναι δυνατον να μεινουμε ετσι,ανορεχτες!!!

Και να ρωτησω,το συζητατε πολυ το θεμα;;;

Μηπως να μην το συζητατε και τοσο?Μηπως αυτο της δημιουργει αγχος;;

Γιατι κι εμεις το παρασυζητησαμε και σε καλο δεν μας βγηκε....

[sunsun]

Να είσαι σίγουρος. Ούτε 3 μήνες δεν είναι που γεννήσατε.. Δες στα μηνύματά σου τί άγχος περνούσατε μέχρι αρχές Μαϊου με θηλασμούς κτλ... Λίιιιιγη υπομονή. Ο χρόνος περνάει πολύ γρήγορα όταν είσαι σπίτι και θηλάζεις. Εγώ που γέννησα Μάιο ούτε που κατάλαβα πώς πέρασε ο Ιούνιος.

 

Έχεις πολύ ωραία στοιχεία στον χαρακτήρα σου, απ'όσο μπορώ να σε κρίνω, αλλά είσαι λίγο στην τσίτα, αν μου επιτρέπεις. Όλα θα γίνουν πολύ σύντομα όπως πριν !

[ChocolatePuma]

Γιατι κι εμεις το παρασυζητησαμε και σε καλο δεν μας βγηκε....

 

Νομιζω πως το συζηταμε τοσο ωστε να μην μας κουρασει

[ChocolatePuma]

 

Έχεις πολύ ωραία στοιχεία στον χαρακτήρα σου, απ'όσο μπορώ να σε κρίνω, αλλά είσαι λίγο στην τσίτα, αν μου επιτρέπεις. Όλα θα γίνουν πολύ σύντομα όπως πριν

 

Δεν ειναι ουτε αγχος ουτε πιεση. Ειναι ενδιαφερον για τον ανθρωπο σου, για τη σχεση που εχεις μαζι του. Η αληθεια ειναι πως περιμενα πιο ενθαρυντικα μηνυματα, αλλα ειδα πως

1ον το εχετε αποδεχτει ως γεγονος...μεχρι να "περασει". Κατι δηλαδη σαν ιωση

2ον το χρονικο διαστημα σε οσες κοπελες τελικα το 'ξεπερασαν' ηταν ιδιαιτερα μεγαλο!

[frene]

Ποτε γεννησατε?Αν ειναι οπως τα λεει η sunsun,ουτε 3 μηνες...θα σου πω μονο οτι τοτε δεν περνουσε ουτε απο την ακρη του μυαλου μου....Τωρα αρχισε να μου το γρατσουναει λιγακι,που αρχισα κι εγω να χαλαρωνω με το μωρο.Τοτε,το μυαλο μου ηταν ΜΟΝΟ εκει...όλα τα άλλα παγερα αδιαφορα....

Φαντασου οτι μολις χθες,για πρωτη φορα αφησα το μωρο σπιτι με τον αντρα μου και την μαμα μου και πηγα σε μια συναυλια!Πρωτη φορα απο τοτε που γεννησα αφησα το μωρο βραδυ και βγηκα...

Και μαντεψε.η συναυλια αναβληθηκε....χαχαχαχχα

Βγηκε ο γυφτος να χορεψει κι εσπασε το νταουλι,λεει ο λαος....

Πηγα παντως για μαι μπυρα....

Θελω με αυτο να πω οτι σιγα σιγα.μου φευγει το αγχος του μωρου και επανερχομαι.

Ειναι πολυ νωρις για σας,μην στεναχωριεσαι....

[frene]

 

Δεν ειναι ουτε αγχος ουτε πιεση. Ειναι ενδιαφερον για τον ανθρωπο σου, για τη σχεση που εχεις μαζι του. Η αληθεια ειναι πως περιμενα πιο ενθαρυντικα μηνυματα, αλλα ειδα πως

1ον το εχετε αποδεχτει ως γεγονος...μεχρι να "περασει". Κατι δηλαδη σαν ιωση

Εχεις δικιο μωρε,ιωση δεν ειναι΄...αλλά ξερεις αυτα τα πραγματα σου ερχονται απο μεσα σου...Δυστυχως δεν ειναι κουμπι να το πατας κα ινα σου ερχεται η ορεξη...

 

2ον το χρονικο διαστημα σε οσες κοπελες τελικα το 'ξεπερασαν' ηταν ιδιαιτερα μεγαλο!

Οσο κι αν ειναι,θα περασει...Ξερεις τι υπομονη εκανα εγω στην αθλια εγκυμοσυνη που ειχα,ΤΕΡΑΣΤΙΑ,μετρουσα σαν φανταρος τις μερες...αλλά περασε!!!

[hara]

Το καλύτερο είναι η μεταξύ σας επικοινωνία!

Να μπορείτε σαν ζευγάρι να εκμηστηρεύεστε τα πάντα!

Ρώτησέ την γιατί εκείνη προσωπικά έχει τόσο κλειστεί στον εαυτό της!

Τώρα είναι έτσι με την πρόφαση της γέννας ή απλά εφόσον το σέξ βγήκε απο τη μέση τώρα αυτό έγινε εμφανές;;

 

Για δές το γενικότερα....και όχι μόνο το σαρκικό κομμάτι της σχέσης!

 

Προσπάθεια για επικοινωνία!

 

Ναί, το ορμονικό επηρεαζει...ναί είναι δύσκολο για τη γυναίκα να αποδεχτεί το σώμα της...αλλά αυτές οι δικαιολογίες ωχριούν μπρός στην έλλειψη επικοινωνίας!

[myrto]

ChocolatePuma, ναι είναι κάτι για το οποίο δεν μπορείς παρά να περιμένεις να περάσει με υπομονή και κατανόηση, που πιστεύω ότι έχεις...

Δεν μπορώ να σου πω κάτι πιο ενθαρυντικό και επειδή η ψυχολογική πλευρά του θέματος την οποία ανέπτυξαν οι προήγούμενες κοπέλες (και που εκφράζει κι εμένα απολύτως) σου φαίνεται λίγο αόριστη και θεωρητική άκου και την πρακτική που μοιάζει τόσο αυτονόητη που την ξεχνάμε: ΚΟΥΡΑΣΗ,τρελλή και απερίγραπτη κούραση...νομίζω ότι δεν έχω κουραστεί τόσο πολύ στη ζωή μου όσο στους πρώτους μήνες του αποκλειστικού θηλασμού...

Ήταν ότι πιο δύσκολο (και όμορφο συνάμα) είχα κάνει στη ζωή μου!!!! Δεν σου φαίνεται αρκετός λόγος; Σου φαίνεται ότι θα κρατήσει για πάντα; Δεν είναι έτσι. Η επιθυμία θα ξανάρθει, όμως για μένα επιθυμία υπάρχει όταν ξαναεμφανίζονται στη ζωή μας όλα αυτά που αποτελούν ''τροφή'' για μια σχέση : όμορφα πραγματα που κάνουμε μαζί, μια βόλτα, μια ταινία ένα ταξίδι, μια εκ βαθέων συζήτηση μαι μπύρα στο μπαλκόνι...Η κούραση όμως που σου ανέφερα και το στρες της μητρότητας δεν μας αφήνουν να τα απολάυσουμε...και ναι είναι κάπως εγκεφαλική για μας η επιθυμία....

Όταν η γυναίκα σου μπορέσει να απολαύσει ένα καφέ με μια φίλη της χωρίς να σκέφτεται ανά δίλεπτο το μωρό, τότε θα μπορέσει να χαρεί και της δικές σας στιγμές που κατα τη γνώμη μου αποτελούν την αρχή της ερωτικής επίθυμίας....αν εσένα σου φαίνεται πολλοί οι 3,4,5 μήνες χωρίς σεξ σίγουρα και γιαυτην είναι πολλοί οι 3,4,5 μήνες χωρίς χρόνο να μείνει λίγο με τον εαυτό της, να σκέφτεί κάτι πέραν του μωρού της, να νιώσει ότι δεν είναι αποκλειστικά και μόνο μαμα....

 

και μετά από όλο αυτό το μπλα-μπλα καταλήγουμε στο γνωστο και μην εξαιρετέο :Υπομονή...υπομονή αλλά όχι απελπισία....μην απελπίζεσαι σε παρακαλώ, η γυναίκα σου το νιώθει και ήδη θα νιώθει αρκετές στιγμές απελπισία στο νέο της ρόλο...ας μην της προσθέτεις.(μμμ, τώρα σε κάνω να νιώθεις και τύψεις...όσο πάμε χειροτερεύουμε )

[Eliza]

Να μπώ κι εγώ στην κουβέντα?

 

Υπόσχομαι να είμαι λίγο πιο ενθαρρυτνική

 

Δεν ειναι ουτε αγχος ουτε πιεση. Ειναι ενδιαφερον για τον ανθρωπο σου, για τη σχεση που εχεις μαζι του. Η αληθεια ειναι πως περιμενα πιο ενθαρυντικα μηνυματα, αλλα ειδα πως

1ον το εχετε αποδεχτει ως γεγονος...μεχρι να "περασει". Κατι δηλαδη σαν ιωση

2ον το χρονικο διαστημα σε οσες κοπελες τελικα το 'ξεπερασαν' ηταν ιδιαιτερα μεγαλο!

 

ChocolatePuma (που από το γραφόμενά σου φαίνεσαι γλυκύτατος άνθρωπος) ΟΛΕΣ τελικά το ξεπερνάνε. Άλλες πιο γρήγορα και άλλες πιο αργά.

Αφήνω για λίγο στην άκρη ορμόνες κλπ και βάζω στο τραπέζι κάτι λίγο διαφορετικό.

Από τη στιγμή που έρχεται ένα μωράκι στον κόσμο η κάθε μανούλα προσανατολίζει τις προτεραιότητες της προς αυτό. Γιατί έτσι πρέπει να γίνει και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Το αποτέλεσμα?

Προσωπικός χρόνος = 0:?

Ακόμα και αν εσύ κάνεις ό,τι είναι δυνατόν για να βοηθήσεις, να ξεκουράσεις, να..., να..., να...(ο άντρας μου μόνο που δεν θήλαζε )

Ξέρεις πόσο δύσκολο ψυχολογικά μπορεί να είναι αυτό? Οποιαδήποτε στιγμή της μέρας και της νύχτας να πρέπει να είσαι διαθέσιμη....και να μην κοιμάσαι ΠΟΤΕ 6-7 (για να μην πω συνεχόμενες ώρες?

Όσο ο καιρός περνάει, τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν σε μια (νέα) τάξη και να γίνονται πιο εύκολα. Αυτός ο χόνος εξαρτάται πιο πολύ από το μωρό και λιγότερο από εμάς.

Όταν λοιπόν μπορέσεις να ξαναβρεις λίγο προσωπικό χρόνο, η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει Ξαναρχίζεις να υπάρχεις ως άτομο-γυναίκα, εκτός από μάνα.

Υποθέτω πώς εκεί είναι το κλειδί

 

Πιάσε λοιπόν το puzzle της σχέσης σου και ξαναφτιάξτο από την αρχή. Υπάρχει ένα καινούριο κομμάτι που αλλάζει όλους τους συσχετισμούς Δεν είναι μόνο το κομμάτι 'έρωτας' που λείπει από τη θέση του.

 

Υ.Γ. Να σημειώσω ότι εγώ είμαι από αυτές που το ξεπέρασαν μάλλον γρήγορα. Τόσο που δεν μπορώ να πώ ότι το βρήκα μπροστά μου σαν πρόβλημα. Ναι υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις.

[sunsun]

Εγώ κορίτσια δεν το έχω "πάθει" καθόλου. Τώρα αυτό είναι ενθαρρυντικό ή όχι; Όπως το πάρεις...

[erica]

chocolatepuma,

 

είμαι αυτή που σε πήρε κυρίως απο τα μούτρα...

η όντως ειρωνική ατάκα μου δεν πήγαινε προσωπικα σε σένα και συγνώμη που έτυχε να βγάλω τον "γρύλο" μου πάνω σου... η ειρωνία μου πηγαινε γιατί αυτή η διαφορετική αντίληψη πραγμάτων (οι γυναίκες τα βλέπουν όλα θεωρητικά ενω΄εσείς ζητάτε την πρακτική συμβουλή) είναι η κατακλείδα σε όλους τους καβγάδες με τον αντρα μου....

Συγνωμη λοιπόν ξανά, αν ένιωσες άσχημα απο τα λόγια μου, έχεις δίκιο έπρεπε να προσέξω περισσότερο...

 

Σε αυτά που ειπώθηκαν εδω δεν θα προσθέσω κάτι παραπάνω...Ναι , υπομονή είναι αυτό που πρέπει να κάνεις....και αν σου φαίνεται πολύς ο χρόνος...ναί είναι πολύς....μία "πρακτική" ελπίδα μόνο να σου δώσω....

 

Εγώ που αντιμετώπισα το ίδιο πρόβλημα με τη γυναίκα σου αν και μου πήρε πααααρα πολύ χρόνο να το ξεπεράσω, όσες φορές βρισκόμασταν σε διακοπές (καλοκαιρινές, χειμερινές, weekend οτιδήποτε), ως εκ δια μαγείας, δεν είχα πρόβλημα!!!!!

Να σημειώσω, ότι το μωρό το παιρναμε παντα μαζί.....

 

Μήπως να ξεκινήσετε τις εκδρομές????

 

Αυτό που πρέπει να λύσει η γυναίκα σου δεν χωρεί άλλης βοήθειας απο σένα - πέραν των όσων λές οτι κάνεις - ...είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Υπάρχουν μέσα της 3 θεριά που παλευουν: η μάνα, η γυναίκα και η αγάπη της για σένα....πρέπει να τις βάλει όλες στη θέση τους...αλλά αυτές θέλουν όλες να είναι πρωταγωνίστριες!

Με το να της το συζητάς πολύ συχνά (έχω ανάγκες και εγώ , νιώθω παραμελημένος κτλ) την βάζεις στο φαύλο κύκλο της απογοήτευσης (ούτε καλη μάνα είμαι, ούτε καλή γυναίκα ειμαι, και έχω κάνει και τον άντρα μου σκ%$%^, θα σηκωθεί να φύγει....τίποτα δεν μπορώ να καταφέρω = αυτοεκτίμηση στο μηδέν = ο έρωτας/σεξ άγνωστη λέξη.... )

 

Ξέρω ότι είναι δύσκολα και για σένα...καταλαβαίνω και ας μη μου φαίνεται...προσπάθησε να μη χάσεις το χιούμορ σου...είναι το μόνο που θα σας σώσει.........και οι εκδρομές (απο τη δική μου εμπειρία)!

[joe]

Και "ολοι μας" ελπιζουμε αυτο το "κατι" να φυγει οπως ακριβως ηρθε...και να ξαναγινουν ολα οπως πριν!

 

Και αν δεν γινουν...

 

Βρε δεν υπαρχει περιπτωση να μη γινουν!!! Αμα ηταν ετσι,τοτε πώς κανει ο κοσμος και δυο και τρια παιδια;

[aglaia]

 

Βρε δεν υπαρχει περιπτωση να μη γινουν!!! Αμα ηταν ετσι,τοτε πώς κανει ο κοσμος και δυο και τρια παιδια;

 

[aglaia]

...θα δειξει....

Εγω παντως νιωθω πως εχουμε πεσει σε ενα τελμα...και μας τραβαει προς τα κατω

Εγω προσπαθω να μας βγαλω και η γυναικα μου ενω το καταλαβαινει αυτο που συμβαινει, αδυνατει να κανει το παραμικρο

Μαλλον το κλεισαμε το θεμα

(

 

Αν και οι προλαλήσασες το κάλυψαν το θέμα θα γράψω κι εγώ γιατί μου φάνηκες κάπως απελπισμένος έτσι που έγραψες για το τέλμα που σας τραβάει προς τα κάτω...

 

Θα σου γράψω κάτι που δεν είναι άμεσα σχετικό με το θέμα αλλά θα σε βοηθήσει να καταλάβεις λίγο αυτό που μπορεί να συμβαίνει.

 

Μου το είπε μια μαμά όταν γέννησε το δεύτερο παιδί της:

 

"Στην αρχή νόμισα ότι μόνο το δεύτερο αγαπώ και δεν υπάρχει πια χώρος για το πρώτο...

Όταν γέννησα το πρώτο νόμισα ότι δεν πρόκειται να αγαπήσω έτσι ξανά και το θυμόμουν στη δεύτερη εγκυμοσύνη κι έλεγα το δεύτερο θα είναι αδικημένο...

Τελικά το καθένα είχε όλη μου την αγάπη όταν την είχε απόλυτη ανάγκη. Το πρώτο τρίμηνο δεν υπήρχε στον κόσμο τίποτα άλλο πέρα από το παιδί μου και αυτό έγινε και στο πρώτο παιδί και στο δεύτερο.

Μετά το πρώτο τρίμηνο άρχισα σιγά σιγά να βλέπω και τον κόσμο γύρω μου, μου πήρε μήνες να νιώσω ότι επικοινωνώ κανονικά με όλους αλλά νομίζω ότι όλα έγιναν όπως έπρεπε..."

 

Η συντροφική σχέση είναι μια σχέση έντονα συναισθηματική και σωματική. Το ίδιο και η σχέση με το μωρό. Όταν έρχεται ένα μωρό που είναι απόλυτα εξαρτημένο, μπορεί η μαμά να νιώσει ότι η σχέση την απορροφά τελείως και δεν υπάρχει χώρος ούτε για το σύντροφο, που τον θέλει μόνο ως συμπαραστάτη, ούτε ακόμη και για το άλλο παιδί. Εξαρτάται από το πόσο απαιτητικό είναι το μωρό, εξαρτάται από τις αντοχές της μαμάς, εξαρτάται από το πως λειγουργεί η μαμά σε όλες αυτές τις απαιτήσεις. Λίγες μητέρες συνειδητοποιούν τι συμβαίνει, όμως στις περισσότερες συμβαίνει για ένα μικρό ή μεγαλύτερο διάστημα.

 

Η σχέση της μητέρας με το μωρό μπορεί να είναι πολύ εσωστρεφής για 3-6 μήνες, μετά αρχίζει και γίνεται πιο εξωστρεφής, χωράνε κι άλλοι στη σχέση και κυρίως η μητέρα αρχίζει και ξαναέχει σχέσεις με τον υπόλοιπο κόσμο πλην του μωρού.

 

Ολες οι απαντησεις οδηγουν στην μαγικη λεξη "υπομονη"...η οποια λεγεται ευκολα...αλλα στην πραξη η λεξη υπομονη ειναι εχθρος της λεξης χρονος!

Οσο ο χρονος περναει, τοσο η υπομονη εξανεμιζεται!

 

Αχ, τι να σου πούνε... Δεν υπάρχουν και συνταγές. Σκέψου όμως την ίδια τη μητέρα που ξαφνικά βρίσκεται χωρίς "εγώ". Κάθε μωρό για να επιβιώσει πρέπει να κατακτήσει όλο το είναι της μητέρας του, την ψυχή της και το σώμα της... Η μητέρα για κάποιο διάστημα βρίσκεται σε άλλον κόσμο. Ο πατέρας όσο και να συμπαραστέκεται και να βοηθάει είναι έξω από αυτό, ο εαυτός του λειτουργεί κανονικά, όμως η μαμά για ένα διάστημα δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο ως μαμά-μωρό. Όμως αυτό ποτέ δεν είναι για πάντα. Δες τις γυναίκες γύρω σου μια χαρά είναι όλες! Αλλά όσο είναι αφοσιωμένες στα μωρά τους συνήθως δεν τις βλέπεις, τις βλέπεις μετά!

 

Αλλα οπως εγω δεν μπορω να βρεθω στη θεση σας...και εσεις (και δεν το λεω ως "αντιπαλοι") δεν μπορειται να βρεθειτε στη δικη μου θεση.... :

Άνδρες από τον Άρη, Γυναίκες από την Αφροδίτη... Από άλλον πλανήτη είμαστε... Όμως για να καταφένουμε και να αγαπιόμαστε τόσο πολύ κάτι σημαίνει...