Ρωτήστε την ειδικό: Φάνια Βιλλιώτη Ψυχολόγος

[Φάνια Βιλλιώτη]

καλημερα σας!ο μεγαλος μου γιος την παρασκευη που μας περασε, ειχε την οδυνηρη εμπειρια να του κατεβασουν το πουλακι.αυτο βεβαια ειχε σαν αποτελεσμα να ποναει παρα πολυ, ειδικα μετα τη δευτερη μερα.το προβλημα μας ειναι το εξης..ενω ειχε κοψει τις πανες πολυ επιτυχως κ πολυ ευκολα απο το καλοκαιρι τωρα αρνειτια πεισματικα να πλησιασει τη λεκανη φοβουνμενος οτι θα πονεσει.τα κραταει εως οτου τα κανει πανω του.επισης αρνειται κ δε θελει να βαλει πανα.

πλεον δεν ποναει στην ουρηση καθως απο εχθες εχουμε επιτυχει να ουρει στην μπανιερα κ στον νιπτηρα σαν παιχνιδι.το θεμα μ ειναι οτι αυτο φυσικα πρεπει να σταμαστησει κ οτι τη νυχτα ενω οταν ηθελε να ουρησει μας φωναζε πλεον τα κανει πανω του κ κοιμαται βρεγμενος.

πως θα ξε-φοβηθει?τι μπορω να καων να τον βοηθησω?ειπαμε κατι ιστοριουλες σχετικες δεν εχουν βοηθησει.πλεον δεν του λεω να παει περιμενω να τον δω να περπατα στις μυτες για να τον παω.με εχει στεναχωσησει ιδιαιτερα γιατι αλλαζει κ η συμπεριφορα του, με πολλα κλαμματα εντονη αρνηση σε διαφορα θεματα πχ να ντυθει.

ταυτοχρονα εχει ερθει εδω κ 40 μερες κ το αδερφακι μας το οποιο το δεχτηκε παρα πολυ καλα κ τωρα αυτες τις μερες αρχισε να κανει κινηση οτι το χτυπαει,παντα μπροστα μ κ 'ειδοποιωντας' με.

συγνωμη αν τα εγραψα λιγο μπερδεμενα απλα δεν εχω κ καλο σημα κ ειπα να τα πω ολα με τη μια!

ευχαριστω εκ των προτερων!

Γεια σας!!

Σχετικά με το δεύτερο θέμα, η αλλαγή της συμπεριφοράς είναι συχνό φαινόμενο κατά την έλευση ενός νέου μωρού στην οικογένεια. Είναι φυσική αντίδραση και εκδήλωση συναισθημάτων ζήλιας. Σε αυτή την περίπτωση είναι σημαντικό να του αφιερώνετε χρόνο, να παίζετε μαζί και γενικότερα να συνεχίσετε κάποιες από τις συνήθειες που είχατε και πριν γεννηθεί το αδελφάκι του. Μια χρήσιμη συμβουλή είναι και η παρακάτω: προσπαθείστε να μην ρίχνετε τις ευθύνες στο μωρό. Δηλαδή καλό είναι να αποφεύγετε φράσεις όπως "θα πάμε στην παιδική χαρά αφού φάει το μωρό", "δε μπορώ τώρα ασχολούμαι με το μωρό", "δε θα κάνουμε τώρα αυτό γιατί κοιμάται το μωρό". Όλες αυτές οι φράσεις έχουν έναν κοινό παρονομαστή: εξαιτίας του μωρού δεν ικανοποιούνται οι επιθυμίες και οι ανάγκες του μεγαλύτερου παιδιού. Σε αυτή την περίπτωση τις αντικαθιστούμε με άλλες όπως "θα πάμε στην παιδική χαρά μετά το μεσημεριανό φαγητό", "θα έρθω σε 10 λεπτά! (να πάτε όμως σε 10 λεπτά)", "θα το κάνουμε αυτό το απόγευμα, όταν η ώρα είναι ... (να το τηρήσετε όμως αυτό που λέτε)". Σε αυτές τις περιπτώσεις φροντίστε να είστε συνεπείς σε αυτά που λέτε, ώστε ο γιος σας να ξέρει ότι αυτό που του λέτε θα πραγματοποιηθεί.

Σχετικά με το πρώτο θέμα που αναφέρατε, χρειάζεται χρόνος και σιγά σιγά θα το ξεπεράσει. Επίσης μιλήστε του για τα σημεία που δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να τα αγγίζει, παραμόνο οι γονείς και οι γιατροί.

 

Φάνια Βιλλιώτη

[derbybaby]

καλημερα!ευχαριστω πολυ για την απαντηση, οντως το ξεπερασαμε το ν φοβο κ χρησιμοποιουμε την λεκανη παλι κανονικα.σχετικα με τη ζηλεια ευτυχως καθως περασε ο καιρος κ το μωρο δεν ειναι συνεχεια στο στηθος κ εχει αρχισει να χαμογελα κ να συμμετεχει ο μεγαλος του κανει αγαπες κ του μιλαει.ειμαστε γενικα καλα!

[iris13]

Γεια σας!

Από αυτά που μου περιγράφετε μάλλον το θέμα σχετίζεται με την αυτοπεποίθηση και την κοινωνική συναναστροφή. Το να τη μαλώνετε κάποιες φορές δεν επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την αυτοπεποίθηση. Το να την επιβραβεύετε από την άλλη είναι πολύ σημαντικό. Επίσης, το να της αναθέτετε ευθύνες (ανάλογες για την ηλικία της) και να τις φέρνει εις πέρας και πάλι βοηθάει στο να χτιστεί η αυτοπεποίθηση. Μπορείτε επίσης μέσω παραμυθιών και παιχνιδιού ρόλων να υποδύεστε φίλους και γενικότερα θέματα που έχουν να κάνουν με προσέγγιση φίλων, με το πως νιώθουμε και πως αντιδρούμε όταν μας κοροϊδεύουν (δεν είναι κακό να αισθανθούμε άσχημα, αλλά μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε ...). Επιπλέον, παρατηρείστε τη συμπεριφορά της όταν συναναστρέφεται με παιδιά φίλων και γνωστών, εκτός σχολείου. Νιώθει πιο οικεία και είναι πιο άνετη μαζί τους; Διότι όπως πολύ σωστά είπατε στο σχολείο ενδέχεται να την κοροϊδεύουν και να στεναχωριέται πολύ (λογική αντίδραση) και να ντρέπεται τις παρέες. Όμως όλο και κάποια παιδάκια θα ταιριάξουν μεταξύ τους και θα ανθίσει η παρέα τους. Ωστόσο, ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χαρακτήρα. Σε καμία περίπτωση ένας χαρακτήρας που είναι ήπιων τόνων δε θα αλλάξει σε πολύ δυναμικό και "τσαμπουκά" ή το αντίθετο.

Φάνια Βιλλιώτη

 

Καλημερα κα Βιλλιωτη και ευχαριστω πολυ για την απαντηση σας!Θα προσπαθησω περισσοτερο να δουλεψω το θεμα της αυτοπεποιθησης με βαση τις συμβουλες σας!Μου προτεινατε να τις αναθετω και ευθυνες ωστε να νιωθει εκεινη πιο καλα.Αυτο το κανουμε συχνα γιατι και εγω και ο μπαμπας της ειμαστε υπερ στο να προσπαθει μονη της για πραγματα που θελει και ευτυχως σε αυτο το κομματι ανταποκρινεται πολυ καλα!Της αρεσει και εμεις ξερουμε οτι μπορουμε να την εμπιστευθουμε και το καταλαβαινει και η ιδια!Σχετικα με τους φιλους και παρεες οταν ερχεται σε επαφη με παιδια του κοινωνικου μας περιγυρου που δεν εχουν σχεση με το σχολειο ειναι τελειως διαφορετικη.Και μιλαει περισσοτερο και γενικα υπαρχει επικοινωνια καλυτερη.Τι να φταιει?Το οτι ειναι μονο τα δυο τους π.χ?Ενω στο σχολειο εχει να κανει με πολλα παιδια και "κομπλαρει"?Ειλικρινα δεν ξερω.Οπως και να εχει ελπιζω και εγω οπως λετε οτι καποια στιγμη θα ταιριαξει καπου και τα πραγματα θα αρχισουν να γινονται ευκολοτερα.Το αλλο που με απασχολει ειναι το θεμα της διεκδικησης και του δυναμισμου που σας προανεφερα και το τι θα μπορουσαμε να κανουμε για να παψει να ειναι τοσο συγκαταβατικη σε παιδια που θελουν να την χειριστουν(συνηθως με ασχημο τροπο).Πως θα την κανω να μην δεχεται να της συμβαινουν αυτα και να αντιδρασει(ειτε απαντωντας,ειτε να παει στην δασκαλα)γενικα να μην κατσει απραγη;Εστω να αμυνθει...Ειλικρινα αυτο ειναι και αυτο που με στεναχωρει περισσοτερο!Σας ευχαριστω ακομη μια φορα για τον χρονο σας!

[yogini]

Αγαπητή κα Βιλλιώτη αντιμετωπιζω κι εγω δυστυχώς πρόβλημα με τον 4χρονο γιό μου καθώς γέννησα προ 3 μηνών. Ήταν ένα ήσυχο σχετικά αγόρι, δεν του άρεσαν οι φωνές κτλ. Εμείς γενικά ειμαστε πολύ ήρεμοι στο σπίτι, δεν φωνάζουμε, δεν χτυπάμε, τον είχα πολύ μαζεμένο παρόλο που ειμαι γενικά αυστηρη. Τον Οκτώβρη ξεκίνησε και προνήπιο και άρχισε και απο εκει κάποιες άσχημες συμπεριφορές που έμαθε στο νέο του περιβάλλον ωστόσο εδω και δύο εβδομάδες έχει μεταμορφωθεί σε άλλο παιδί. Δάγκωσε ενα άλλο αγοράκι στον παιδότοπο (τον είχε δαγκωσει ενα δίχρονο προ ημερων και απο εκεί το ξεσήκωσε), μου φωνάζει, με χτυπάει κτλ. Δυστυχώς προσπαθώντας να αποφύγω και κάποια κινουμενα σχέδια με τέρατα τον άφησα να δει και Καραγκιόζη και τον λάτρεψε και άρχισε και απο εκεί να μιμήται άσχημη γλώσσα (δίνουν συνεχεια καρπαζιες κτλ). Μέχρι στιγμής δεν εκδηλώνει επιθετικότητα προς το μωρό αλλά μονο προς εμένα και ίσως τσακωθεί με κάποιο παιδάκι. Μου πέταξε και μια βρισιά ξαφνικά προχθες, δεν δώσαμε σημασία αλλα σήμερα σε μια έκρηξη θυμού το ξαναείπε. Διαβάζω βιβλία προσχολικής αγωγής με οδηγίες κτλ αλλά άκρη δεν βγάζω. Κατανοώ οτι φταίει η έλευση του μωρού και προσπαθω να του αφιερώσω λίγο χρόνο αλλά ακόμα και μετά το παιχνίδι τα ίδια κάνει. Σχεδόν μέρα παρα μέρα έχουμε έκρηξη θυμού. Είναι παιδί που έχει πολλά θετικά στοιχεία αλλα΄και πολυ ισχυρό πείσμα.

 

-Τι μπορώ να κάνω ώστε να σταματήσει την βίαιη συμπεριφορά; προσπαθώ τώρα να ελαττώσω σταδιακά τον Καραγκιόζη και τον παροτρύνω να βλέπει άλλα "ήρεμα" παιδικά.

-Πως αντιμετωπίζουμε τις βρισιές ειδικά όταν το παιδί ειναι σε μια τόσο αναστατωμένη περίοδο;

-Πως μπορώ να του πω να μην μιμήται τις άσχημες συμπεριφορές; γιατι έλκονται και ξεσηκώνουν μόνο απο αυτές;

[Foula76]

ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΩ ΤΗ ΛΥΣΗ « ΣΠΕΡΜΑ ΔΟΤΗ»

 

Καλησπερα σας . Όπως φαινεται από τον τιτλο , προσπαθω να συμφιλιωθω με αυτή την ιδέα (και αναγκαστικη για μας λυση) εδώ και 2 χρόνια. Δυσκολευομαι αρκετα , ίσως και περισσοτερο από το συζυγο. Οσο και αν φαινεται περιεργο , το συζυγο μου δεν τον «φοβαμαι» καθολου απέναντι σε ένα παιδι που δε θα είναι γενετικα δικο του.Τον εαυτο μου φοβαμαι. Κάνω συνεχως ασχημες σκεψεις και φοβαμαι το πώς θα αντιδρασω σε κάποια «στραβά» που θα εχει ενδεχομενως το παιδι μας.

Π.χ σε περιπτωση που δε μου μοιαζει καθολου θα το βλεπω ομορφο; Ή θα αναρωτιέμαι αν αυτή είναι η φατσα του δοτη; Αν εχει μια κλιση σε κατι διαφορετικο από μας ,θα μου «ξενιζει» ;

Έχω φοβιες μηπως δεν το αγαπησω οσο θα αγαπουσα ένα «δικο μας» παιδι , γιατι τον αντρα μου τον λατρευω και πάντα ονειρευομουν να εχουμε οικογενεια με πολλα κουτσουβελα .

Προσφατα συνεβη κατι που μου «μαλακωσε» κάπως αυτές τις φοβιες. Πριν 2 μήνες προχωρησαμε τελικα σε σπερματεγχυση (με σπερμα δοτη) αλλά το μωρο παλινδρομησε στην 8η βδομαδα. Δεν το περιμενα , αλλά κατέρρευσα , το ιδιο και ο συζυγος. Σημερα 15 μερες μετά και με λιγο καλυτερη ψυχολογια σκεφτομαι πως αν δεθηκα τοσο με ένα μπιζελακι και προλαβα σε ένα μηνα να νιωσω τοσα πολλα , τι θα συμβει με ένα ολοκληρο μωρο/παιδι. Κάπου χαρηκα γιατι μου φανηκε πως αμβλυνθηκαν οι φοβιες μου. Απευθυνομαι όμως σε σας γιατι δεν ξερω αν λογω της συναισθηματικης καταρρευσης καταλαγιασαν προς το παρον οι φοβοι μου και αργοτερα εμφανιστουν ξανά. Τι να κάνω για να τους ξεπερασω τελειως;

[Φάνια Βιλλιώτη]

ΠΩΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΩ ΤΗ ΛΥΣΗ « ΣΠΕΡΜΑ ΔΟΤΗ»

 

Καλησπερα σας . Όπως φαινεται από τον τιτλο , προσπαθω να συμφιλιωθω με αυτή την ιδέα (και αναγκαστικη για μας λυση) εδώ και 2 χρόνια. Δυσκολευομαι αρκετα , ίσως και περισσοτερο από το συζυγο. Οσο και αν φαινεται περιεργο , το συζυγο μου δεν τον «φοβαμαι» καθολου απέναντι σε ένα παιδι που δε θα είναι γενετικα δικο του.Τον εαυτο μου φοβαμαι. Κάνω συνεχως ασχημες σκεψεις και φοβαμαι το πώς θα αντιδρασω σε κάποια «στραβά» που θα εχει ενδεχομενως το παιδι μας.

Π.χ σε περιπτωση που δε μου μοιαζει καθολου θα το βλεπω ομορφο; Ή θα αναρωτιέμαι αν αυτή είναι η φατσα του δοτη; Αν εχει μια κλιση σε κατι διαφορετικο από μας ,θα μου «ξενιζει» ;

Έχω φοβιες μηπως δεν το αγαπησω οσο θα αγαπουσα ένα «δικο μας» παιδι , γιατι τον αντρα μου τον λατρευω και πάντα ονειρευομουν να εχουμε οικογενεια με πολλα κουτσουβελα .

Προσφατα συνεβη κατι που μου «μαλακωσε» κάπως αυτές τις φοβιες. Πριν 2 μήνες προχωρησαμε τελικα σε σπερματεγχυση (με σπερμα δοτη) αλλά το μωρο παλινδρομησε στην 8η βδομαδα. Δεν το περιμενα , αλλά κατέρρευσα , το ιδιο και ο συζυγος. Σημερα 15 μερες μετά και με λιγο καλυτερη ψυχολογια σκεφτομαι πως αν δεθηκα τοσο με ένα μπιζελακι και προλαβα σε ένα μηνα να νιωσω τοσα πολλα , τι θα συμβει με ένα ολοκληρο μωρο/παιδι. Κάπου χαρηκα γιατι μου φανηκε πως αμβλυνθηκαν οι φοβιες μου. Απευθυνομαι όμως σε σας γιατι δεν ξερω αν λογω της συναισθηματικης καταρρευσης καταλαγιασαν προς το παρον οι φοβοι μου και αργοτερα εμφανιστουν ξανά. Τι να κάνω για να τους ξεπερασω τελειως;

 

Καλημέρα σας!

Είναι πολύ όμορφο που πήρατε από κοινού την απόφαση αυτή, από τη στιγμή που το θέλετε πραγματικά και οι δύο.

Ένας άνθρπος αγαπάει ένα παιδί όχι επειδή είναι γενετικά δικό του, αλλά επειδή μεγαλώνει μαζί του, βλέπει καθημερινά την ανάπτυξή του, εισπράττει την αγάπη του, αντιλαμβάνεται πόσο σημαντικός είναι για το παιδί αφού αποτελεί πρότυπο γι' αυτό και άλλα πολλά.

Αυτές οι σκέψεις -και όχι φοβίες κατά τη γνώμη μου- είναι λογικές τη στιγμή που προσπαθείτε να κάνετε κάτι το οποίο μέχρι τώρα σας είναι άγνωστο. Επιπλέον, είναι πολύ σημαντικό που αντιληφθήκατε ότι υπήρξε το δέσιμο πριν καλά καλά σχηματιστεί το έμβρυο, πόσο μάλλον όταν θα έχετε ένα μωρό μπροστά στα μάτια σας!

Σχετικά με το αν θα έχει κλίσεις διαφορετικές από τις δικές σας, αυτό μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή σε όλα τα παιδιά του κόσμου!!! Μην ξεχνάτε, ότι μπορεί τα γονίδια να έχουν ένα ρόλο στο σχηματισμό της προσωπικότητας ενός ανθρώπου, αλλά και το περιβάλλον όπου αναπτύσσεται αυτός ο άνθρωπος παίζει καθοριστικό ρόλο. Τα παιδιά μιμούνται τους γονέίς! Τους έχουν πρότυπα!

Αν λοιπόν υπάρχει αγάπη και επιθυμία για ένα παιδί, ενδιαφέρον και θέληση για τη φροντίδα και την υγιή ανάπτυξή του, οι σκέψεις που σας απασχολούν κατά καιρούς σιγά σιγά θα εξαλείφονται.

 

[Panayiota]

Γεια σας, ονομάζομαι Παναγιώτα. Έχω μια κόρη 4 χρονών. Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι η κόρη μου ζηλεύει την 2.5 χρονών κόρη της αδελφής μου. Η ζήλεια έχει χτυπήσει κόκκινο τους τελευταίους μήνες. Πηγαίνουν στο ίδιο νηπιαγωγείο αλλά σε διαφορετική τάξη. Σημειώστε ότι η αδελφή μου μένει σε διαμέρισμα πάνω από το πατρικό μου σπίτι. Όταν λοιπόν πηγαίνουμε για επίσκεψη στους γονείς μου, φυσικό είναι να βρίσκουμε πάντα εκεί το μωρό της αδελφής μου. Η κόρη μου καραδοκεί...μόλις δώσουμε κάτι στο άλλο παιδάκι το θέλει αυτή. Πρέπει πρώτα να ρωτάμε την δική μου κόρη τι θέλει και μετά ότι μείνει να το πιάσει η αδελφότεκνη μου. Παλαιότερα κάναμε το χατίρι στη δική μου κόρη και έπιανε πάντα εκείνο που ήθελε. Τώρα όμως που μεγάλωσε και η αδελφότεκνη μου επειμένει και εκείνη να γίνει το δικό της. Το αποτέλεσμα είναι να τσακώνονται συνεχώς λεκτικά και κάποτε η κόρη μου να γίνει επιθετική και να την κτυπά. Προσπαθήσαμε όλοι η οικογένεια να της αγνοήσουμε αλλά δυστυχώς δεν γίνεται τίποτα. Συνεχίζουν το ίδιο βιολί και ξεκινούν τα κλάματα. Τι μπορούμε να κάνουμε γιατρέ? Πώς να το χειριστούμε το θέμα?

[salomi]

Καλησπέρα σας,

 

Εχω και εγω ενα θέμα που αφορά στη ζήλια μεταξύ αδελφών. ο μεγάλος μου 4 και 3 μήνες ενω στην αρχή ήταν σχετικά ανεκτό το επίπεδο της ζήλιας που ένιωσε προς το αδερφάκι του εχει πλέον τους τελευταίους μήνες ξεφύγει το μωρό είναι πλέον 8 μηνών και άρχισε και αυτό να είναι πιο δραστήριο και να ψιλοδιεκδικεί οπότε όλο αυτό τον στρεσάρει χωρίς ομως ευτυχώς ακόμη να γίνει βίαιος. απλά δεν τον αφήνει να αγγίζει τίποτα θέλει να κάνει οτι κάνει ο μικρος πχ ακόμη και να με κοιτάει απλά ο μικρός την ώρα που τον έχω στην αγκαλιά μου χώνεται κ αυτός στην αγκαλιά μου και με κοιτάει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. να τρώει πάντα 1ος να χώνεται αυτός στην αγκαλιά μου πριν το κάνει το μωρό κλπ. όπως είπα βία δεν υπάρχει εκτός απο κάτι απότομα τραβήγματα παιχνιδιών απο το χέρι του μικρού. όμως εχθές μου είπε κάτι που με τρόμαξε. μου είπε πως είδε στον ύπνο του πως κάποιος χτυπούσε μπουνιές το μωρό και το μωρό -δεν μπορώ ούτε καν να το πω- τελοσπάντων δεν είχε καλή κατάληξη. τον ρώτησα εμεις που ήμασταν και είπε πως ήμασταν εκει όλοι αλλα απλά κοιτούσαμε χωρίς να επέμβουμε ωστε να σώσουμε το μωρό. πρωτίστως με τυραννάει το ερώτημα αν τελικά είναι τόση μεγάλη η ζήλια που νιώθει που όλα αυτα είναι ''ευσεβής πόθοι'' και δευτερευόντος σκέφτομαι μήπως τελικά είναι σκέψεις που τις κάνει και ντρέπεται και μου τα παρουσιάζει σαν όνειρο? άρχισα να φοβάμαι μήπως δεν το χειρίζομαι σωστά και αρχίσει να ξεφεύγει η κατάσταση. ομολογώ πως υπάρχουν στιγμές που έχω κουραστεί γιατί δεν είχα ούτε έχω καθόλου βοήθεια απο μανα πεθερά και δεν πάει ακόμη σχολείο και τον έχω μαλώσει αλλα ποτέ δεν σταμάτησα να του δείχνω την αγάπη μου και με λόγια και με πράξεις αλλα κει να περνάω χρόνο μόνο μαζί του. πείτε μου σας παρακαλώ, να με τρομάζει το ''όνειρο'' ή είναι σύνηθες το φαινόμενο. συγνώμη αν σας κούρασα.

[feugath]

Καλημέρα σας Κα Βαλλιώτη,

Έχω σχέση 2,5 χρόνια περιπου, και ο συντροφός μου έχει ένα κοριτσάκι 4 έτων απο τον προηγούμενο γάμο του. Με την μικρή έχουμε γνωριστεί και τα πάμε πάρα πολύ καλα, είμαι ιδιαιτέρα προστατευτική μαζί της λόγω ότι και γω είμαι παιδί χωρισμένων γονίων με πολύ ασχήμες καταστάσεις. Σε αυτο που ζητάμε την συμβουλή σας είναι το εξής: Όταν γνωριστήκαμε (πριν ένα χρόνο περίπου) με συστησαν ώς φίλη της οικογένειας, με την δέουσα προσοχή για το παιδί, δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να αισθανθει ασχημα και να πληγωθει. Μέχρι και σήμερα είμαι η φίλη και με την γλυκιτητα της με φωνάζει "θεια". Το θέμα είναι πως θέλουμε να προχωρησουμε με τον συντροφο μου, και αποφασισαμε, αφου θα την έχει όλο τον Αυγουστο, να της μιλήσει για εμάς. θα θέλαμε να πάμε σε κάποιον παιδοψυχολόγο για να μας καθοδηγησει, αλλά τα οικονομικά μας δεν μας το επιτρέπουν. Πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε-να κάνει αυτη τη μετάβαση ο συντροφος μου? Δεν θέλουμε ούτε να μπερδευτει το παιδι, ούτε να πληγωθει. Να σημειωσω πως με τρόπο σιγα σιγα προσπαθουμε να μην χρησιμοποιητε το προθεμα θεία, και πως η μικρή έχει ταυτήσει πως όταν προκείτε για τον μπαμπα, καπου έκει γύρω είμαι και γω. Για να γίνω πιο σαφης όταν πλέον αναφέρετε στον Πατέρα της,ρωτάει ταυτοχρονά και για μένα. π.χ. Που είναι ο μπαμπας και η feugath?

 

Σας ευχαριστώ εκ των πρωτέρων

Επεξεργάστηκαν 5 Αυγούστου,2013 by feugath
Συμπληρωση πληροφοριών

[Φάνια Βιλλιώτη]

Γεια σας, ονομάζομαι Παναγιώτα. Έχω μια κόρη 4 χρονών. Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι η κόρη μου ζηλεύει την 2.5 χρονών κόρη της αδελφής μου. Η ζήλεια έχει χτυπήσει κόκκινο τους τελευταίους μήνες. Πηγαίνουν στο ίδιο νηπιαγωγείο αλλά σε διαφορετική τάξη. Σημειώστε ότι η αδελφή μου μένει σε διαμέρισμα πάνω από το πατρικό μου σπίτι. Όταν λοιπόν πηγαίνουμε για επίσκεψη στους γονείς μου, φυσικό είναι να βρίσκουμε πάντα εκεί το μωρό της αδελφής μου. Η κόρη μου καραδοκεί...μόλις δώσουμε κάτι στο άλλο παιδάκι το θέλει αυτή. Πρέπει πρώτα να ρωτάμε την δική μου κόρη τι θέλει και μετά ότι μείνει να το πιάσει η αδελφότεκνη μου. Παλαιότερα κάναμε το χατίρι στη δική μου κόρη και έπιανε πάντα εκείνο που ήθελε. Τώρα όμως που μεγάλωσε και η αδελφότεκνη μου επειμένει και εκείνη να γίνει το δικό της. Το αποτέλεσμα είναι να τσακώνονται συνεχώς λεκτικά και κάποτε η κόρη μου να γίνει επιθετική και να την κτυπά. Προσπαθήσαμε όλοι η οικογένεια να της αγνοήσουμε αλλά δυστυχώς δεν γίνεται τίποτα. Συνεχίζουν το ίδιο βιολί και ξεκινούν τα κλάματα. Τι μπορούμε να κάνουμε γιατρέ? Πώς να το χειριστούμε το θέμα?

 

Αγαπητή Panayiota,

οι δύο ξαδέρφες είναι λογικό να τσακώνονται για το ποια θα πάρει πρώτη το καλύτερο ή αυτό που της αρέσει, ειδικά όταν η πρώτη έχει να αντιμετωπίσει το "μοίρασμα" με την δεύτερη. Είναι σημαντικό να μιλάτε και στις δύο για το ότι είναι ξαδέρφες και θα έχει η μία την άλλη να παίζουν και να μοιράζονται πιθανόν πράγματα και καταστάσεις. Όσο μπορείτε να μην τους δίνετε ερεθίσματα ώστε να ζηλεύουν. Δηλαδή, αν για παράδειγμα δοθεί στη μία ένα παιχνίδι, πιθανόν να το θέλει και η άλλη. Σε αυτή την περίπτωση δώστε τους παραπάνω παιχνίδια να παίξουν. Εξηγείστε και στις δυο ότι αν θέλουν να τσακώνονται να το κάνουν χωρίς η μία να χτυπά την άλλη, διότι μπορεί κάποια από τις δύο να χτυπήσουν άσχημα. Σε αυτό το θέμα να είστε απόλυτοι, μιας και τίθεται το ζήτημα της σωματικής ακεραιότητας. Προσπαθείτε να ενισχύετε και το ομαδικό παιχνίδι. Επιπλέον καλό θα είναι να μην υπάρχει εμφανής προτίμηση σε κάποιο από τα δύο κορίτσια. Τέλος, μιλήστε με την κόρη σας και ρωτήστε τη γιατί τσακώνεται με την μικρή της ξαδέρφη, τι την ενοχλεί; Ελπίζω να κάλυψα το μεγαλύτερο μέρος της ερώτησης σας.

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση στη διάθεσή σας,

 

Φάνια Βλλιώτη

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλησπέρα σας,

 

Εχω και εγω ενα θέμα που αφορά στη ζήλια μεταξύ αδελφών. ο μεγάλος μου 4 και 3 μήνες ενω στην αρχή ήταν σχετικά ανεκτό το επίπεδο της ζήλιας που ένιωσε προς το αδερφάκι του εχει πλέον τους τελευταίους μήνες ξεφύγει το μωρό είναι πλέον 8 μηνών και άρχισε και αυτό να είναι πιο δραστήριο και να ψιλοδιεκδικεί οπότε όλο αυτό τον στρεσάρει χωρίς ομως ευτυχώς ακόμη να γίνει βίαιος. απλά δεν τον αφήνει να αγγίζει τίποτα θέλει να κάνει οτι κάνει ο μικρος πχ ακόμη και να με κοιτάει απλά ο μικρός την ώρα που τον έχω στην αγκαλιά μου χώνεται κ αυτός στην αγκαλιά μου και με κοιτάει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. να τρώει πάντα 1ος να χώνεται αυτός στην αγκαλιά μου πριν το κάνει το μωρό κλπ. όπως είπα βία δεν υπάρχει εκτός απο κάτι απότομα τραβήγματα παιχνιδιών απο το χέρι του μικρού. όμως εχθές μου είπε κάτι που με τρόμαξε. μου είπε πως είδε στον ύπνο του πως κάποιος χτυπούσε μπουνιές το μωρό και το μωρό -δεν μπορώ ούτε καν να το πω- τελοσπάντων δεν είχε καλή κατάληξη. τον ρώτησα εμεις που ήμασταν και είπε πως ήμασταν εκει όλοι αλλα απλά κοιτούσαμε χωρίς να επέμβουμε ωστε να σώσουμε το μωρό. πρωτίστως με τυραννάει το ερώτημα αν τελικά είναι τόση μεγάλη η ζήλια που νιώθει που όλα αυτα είναι ''ευσεβής πόθοι'' και δευτερευόντος σκέφτομαι μήπως τελικά είναι σκέψεις που τις κάνει και ντρέπεται και μου τα παρουσιάζει σαν όνειρο? άρχισα να φοβάμαι μήπως δεν το χειρίζομαι σωστά και αρχίσει να ξεφεύγει η κατάσταση. ομολογώ πως υπάρχουν στιγμές που έχω κουραστεί γιατί δεν είχα ούτε έχω καθόλου βοήθεια απο μανα πεθερά και δεν πάει ακόμη σχολείο και τον έχω μαλώσει αλλα ποτέ δεν σταμάτησα να του δείχνω την αγάπη μου και με λόγια και με πράξεις αλλα κει να περνάω χρόνο μόνο μαζί του. πείτε μου σας παρακαλώ, να με τρομάζει το ''όνειρο'' ή είναι σύνηθες το φαινόμενο. συγνώμη αν σας κούρασα.

 

Αγαπητή Salomi,

Στην ηλικία των 4 ετών είναι αδύνατο ένα παιδί να κάνει σκέψεις που στη συνέχεια να τις παρουσιάζει σαν όνειρο. Είναι ολοφάνερη η ζήλια που τρέφει για το μικρότερο αδελφάκι και συγχρόνως είναι λογικό να συμβαίνει αυτό. Όπως θα δεις και σε άλλες απαντήσεις μου παρακάτω, φρόντισε να μην κατηγορείτε το μωρό για όλα (π.χ. θα κάνουμε αυτό μετά, γιατί τώρα ταΐζω το μωρό, αντ' αυτού πείτε θα κάνουμε αυτό μετά το μεσημεριανό φαγητό). Επιπλέον δώστε χρόνο και στον μεγάλο. Κάντε οι δυο σας πράγματα που τον ευχαριστούν. Κάντε του εσύ την αγκαλιά, πριν σου εκδηλώσει εκείνος τη ζήλια του (ερχόμενος στην αγκαλιά σου). Σε κάθε περίπτωση βάλτε τα όρια ως προς τη συμπεριφορά του στο μωρό (π.χ. δεν χτυπάμε το μωρό). Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία, αλλά με υπομονή και επιμονή θα βελτιωθούν τα πράγματα στην καθημερινότητα.

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση στη διάθεσή σας,

 

Φάνια Βιλλιώτη

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλημέρα σας Κα Βαλλιώτη,

Έχω σχέση 2,5 χρόνια περιπου, και ο συντροφός μου έχει ένα κοριτσάκι 4 έτων απο τον προηγούμενο γάμο του. Με την μικρή έχουμε γνωριστεί και τα πάμε πάρα πολύ καλα, είμαι ιδιαιτέρα προστατευτική μαζί της λόγω ότι και γω είμαι παιδί χωρισμένων γονίων με πολύ ασχήμες καταστάσεις. Σε αυτο που ζητάμε την συμβουλή σας είναι το εξής: Όταν γνωριστήκαμε (πριν ένα χρόνο περίπου) με συστησαν ώς φίλη της οικογένειας, με την δέουσα προσοχή για το παιδί, δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να αισθανθει ασχημα και να πληγωθει. Μέχρι και σήμερα είμαι η φίλη και με την γλυκιτητα της με φωνάζει "θεια". Το θέμα είναι πως θέλουμε να προχωρησουμε με τον συντροφο μου, και αποφασισαμε, αφου θα την έχει όλο τον Αυγουστο, να της μιλήσει για εμάς. θα θέλαμε να πάμε σε κάποιον παιδοψυχολόγο για να μας καθοδηγησει, αλλά τα οικονομικά μας δεν μας το επιτρέπουν. Πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε-να κάνει αυτη τη μετάβαση ο συντροφος μου? Δεν θέλουμε ούτε να μπερδευτει το παιδι, ούτε να πληγωθει. Να σημειωσω πως με τρόπο σιγα σιγα προσπαθουμε να μην χρησιμοποιητε το προθεμα θεία, και πως η μικρή έχει ταυτήσει πως όταν προκείτε για τον μπαμπα, καπου έκει γύρω είμαι και γω. Για να γίνω πιο σαφης όταν πλέον αναφέρετε στον Πατέρα της,ρωτάει ταυτοχρονά και για μένα. π.χ. Που είναι ο μπαμπας και η feugath?

 

Σας ευχαριστώ εκ των πρωτέρων

 

Αγαπητή Feugath,

σε αυτές τις περιπτώσεις ο κάθε γονιός βρίσκει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να νιώσει άνετα ώστε να μιλήσει στο παιδί του. Ο τρόπος επίσης καθορίζεται και με την ηλικία του κάθε παιδιού. Μερικά σημαντικά σημεία είναι τα εξής:

1. να έχει τον δικό της χώρο στο σπίτι σας

2. να ξέρει ότι η γυναίκα του μπαμπά την αγαπάει αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αντικαθιστά τη μαμά της

3. να της μιλάτε με ειλικρίνεια σε όσα εκείνη ρωτάει

4. να χρησιμοποιείτε λέξεις που μπορεί να κατανοήσει χωρίς να μπερδεύεται

Ακόμα κι αν υπάρξουν δύσκολες στιγμές, εάν υπάρχει αγάπη και επικοινωνία με το παιδί όλα μπορούν να ξεπεραστούν.

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση στη διάθεσή σας,

 

Φάνια Βιλλιώτη

[feugath]

Αγαπητή Feugath,

σε αυτές τις περιπτώσεις ο κάθε γονιός βρίσκει τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να νιώσει άνετα ώστε να μιλήσει στο παιδί του. Ο τρόπος επίσης καθορίζεται και με την ηλικία του κάθε παιδιού. Μερικά σημαντικά σημεία είναι τα εξής:

1. να έχει τον δικό της χώρο στο σπίτι σας

2. να ξέρει ότι η γυναίκα του μπαμπά την αγαπάει αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αντικαθιστά τη μαμά της

3. να της μιλάτε με ειλικρίνεια σε όσα εκείνη ρωτάει

4. να χρησιμοποιείτε λέξεις που μπορεί να κατανοήσει χωρίς να μπερδεύεται

Ακόμα κι αν υπάρξουν δύσκολες στιγμές, εάν υπάρχει αγάπη και επικοινωνία με το παιδί όλα μπορούν να ξεπεραστούν.

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση στη διάθεσή σας,

 

Φάνια Βιλλιώτη

Σας ευχαριστώ παρα πολυ.

Θα ήθελα την συμβουλη σας σε κάτι ακόμη.

Ανεφερε το παιδι (χώρις ακόμη να της έχει μιλησει ο Πατέρας της) στην μητέρα της πώς έπαψα να είμαι θεία της και πώς ειμαι φίλη της πια. Και εμπιστευτίκα της είπε πως νομίζει πως είμαστε ζευγαρι με τον Πατέρα της.

Το θέμα μου είναι το εξής: Χθες (δοκιμάζοντας με νομίζω) με φώναξε 2 φορές μαμα ενώ πρώτα με είχε φωνάξει με το ονομα μου. Την πλησίασα και της είπα πώς έγω είμαι φίλη σου, δεν είμαι η μανουλα σου, η μανουλα σου είναι η ..., έτσι θέλω να σε λέω μου απάντησε (λίγο επιτακτικά). Και της εξήγησα ξανά, πως έχει μανούλα, και πώς όλοι μας έχουμε μία μανούλα μόνο. Το χειρίστηκα σωστά? και πώς πρέπει να της απαντάω σε τέτοιες περιπτώσεις?

Σας ευχαριστώ και πάλι.

[Φάνια Βιλλιώτη]

Σας ευχαριστώ παρα πολυ.

Θα ήθελα την συμβουλη σας σε κάτι ακόμη.

Ανεφερε το παιδι (χώρις ακόμη να της έχει μιλησει ο Πατέρας της) στην μητέρα της πώς έπαψα να είμαι θεία της και πώς ειμαι φίλη της πια. Και εμπιστευτίκα της είπε πως νομίζει πως είμαστε ζευγαρι με τον Πατέρα της.

Το θέμα μου είναι το εξής: Χθες (δοκιμάζοντας με νομίζω) με φώναξε 2 φορές μαμα ενώ πρώτα με είχε φωνάξει με το ονομα μου. Την πλησίασα και της είπα πώς έγω είμαι φίλη σου, δεν είμαι η μανουλα σου, η μανουλα σου είναι η ..., έτσι θέλω να σε λέω μου απάντησε (λίγο επιτακτικά). Και της εξήγησα ξανά, πως έχει μανούλα, και πώς όλοι μας έχουμε μία μανούλα μόνο. Το χειρίστηκα σωστά? και πώς πρέπει να της απαντάω σε τέτοιες περιπτώσεις?

Σας ευχαριστώ και πάλι.

 

Αγαπητή Feugath,

το ότι της μίλησες με ειλικρίνεια είναι σημαντικό, διότι όπως προανέφερα το χτίσιμο μιας σχέσης εμπιστοσύνης που βασίζεται στην ειλικρίνεια είναι από τα βασικότερα πράγματα. Καλό είναι να έχεις μια σταθερή συμπεριφορά. Δηλαδή, εφόσον της εξήγησες ότι έχει μαμά και αυτό δεν αλλάζει, να συνεχίσεις να λες το ίδιο (όχι π. χ. τη μία να της λες είμαι θεία, την άλλη μαμά, την άλλη φίλη, κ.λ.π. ως παράδειγμα το φέρνω αυτό). Και καλό είναι και ο μπαμπάς αλλά και η μαμά να έχουν μια κοινή άποψη σε όσα λέγονται στο παιδί. Συμπερασματικά λοιπόν, ειλικρίνεια, συνέπεια στα λεγόμενα μας και η γνώμη όλων να έχει μια κοινή γραμμή (όσο αυτό είναι εφικτό).

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση στη διάθεσή σας.

 

Καλή συνέχεια,

Φάνια Βιλλιώτη

[mariatsirou]

Καλησπερα,εχω ενα αγορακι 3 χρονων,εχουμε κοψει την πανα ενα χρονο (μερα-νυχτα),εδω και 10 μερες αρνειται να κανει κακα στο γιο-γιο και τα κανει πανω του.Αρχικα,τον ειχα παρει με το καλο αλλα τωρα εξαντλειται η υπομπονη μου.

Τι με συμβουλευετε να κανω?

[linav]

K. Bιλλιώτη γεια σας, η 8χρονη κόρη μου ήταν πάντα ένα ιδιαίτερα κακόφαγο και λιγόφαγο παιδί, δεν δοκιμάζει καινούριες γεύσεις, τρώει πάντα μικρή ποσότητα φαγητού, ωστόσο είναι υγιέστατη και υπερδραστήρια. Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ ότι κρατάει πάρα πολύ ώρα το φαγητό στο στόμα της, μασάει πάρα πολύ αργά και σαν να φοβάται να καταπιεί. Μια μέρα μάλιστα ήρθε έντρομη και μου είπε ότι κατάπιε μία χυλοπίτα χωρίς να το καταλάβει και χωρίς να την μασήσει. Ισως κάπου είδε ή άκουσε κάτι περί πνιγμού και την έχει επηρεάσει ψυχολογικά, αυτό έχω καταλάβει, όταν όμως την ρωτάω μου λέει ότι δεν γνωρίζει κάτι περί αυτού. Εγώ πώς θα μπορούσα να την βοηθήσω να το ξεπεράσει? Όπως καταλαβαίνετε, η ώρα του φαγητού έχει καταντήσει για μας εφιάλτης! Βλέπουμε ότι είναι πολύ αγχωμένη στο τραπέζι και πραγματικά στενοχωριόμαστε και μεις, αλλά μάλλον είναι καλύτερα να μην της το δείχνουμε. Τί να κάνουμε? Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[lianakleopatra]

Γεια σας. Μια ερώτηση και απο εμένα. Εχθές το βράδυ η κόρη μου, 10 ετών,μοναχοπαίδι, έπαθε κάτι σαν κρίση πανικού. Είχε προηγηθεί μια αρκετά έντονη ημέρα με πολλά διαβάσματα και πίεση γιατί έχει διαγωνίσματα, επισκέψεις, τσακωμό εμού με τον σύζυγο που ήταν μπροστά η μικρή και στο τέλος, πριν κοιμηθούμε, ήρεμοι είμασταν - επειδή με ρώταγε επίμονα αυτές τις μέρες- αποφάσισα να της πω για τον Αγιο Βασίλη. Δεν της είπα ότι δεν υπάρχει, αντιθέτως υπάρχει αλλά ότι τα υλικά δώρα τα παίρνουν οι γονείς και ότι εκείνος δίνει άλλα δώρα στα παιδάκια, ευγένεια, υγεία, να είναι καλοί μαθητές κ.λ.π. Ε! με το που της το είπα, μου λέει μαμά δεν νιώθω καλά, δεν ξέρω τι έχω, την πιάνει ένα ανεξέλεγκτο τρέμουλο και φόβος. Εγινε άσπρη σαν το πανί, δεν πονούσε πουθενά απλά ένιωθε ένα πνίξιμο και έτρεμε. Σταδιακά ηρέμησε αλλά εγώ φοβήθηκα. Πριν γίνει όλο αυτό, μου είχε πει ότι δεν θέλει να μας ακούει να τσακωνόμαστε γιατί ταράζεται η καρδιά της. Της έχω εξηγήσει ότι όλοι οι γονείς τσακώνονται κάπου κάπου και δεν σημαίνει κάτι κακό αυτό. Σας παρακαλώ, πείτε μου πώς να το αντιμετωπίσω αν το ξαναπάθει;

[teacher40]

Καλημέρα σας...είμαι 33 ετών παντρεμένη σχεδόν 2 χρόνια. Αγαπάω πάρα πολύ τον άντρα μου και με αγαπάει κι εκείνος. Πριν ένα χρόνο ανακαλύψαμε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που έχει (με τα νεφρά του). Θεωρώ ότι παρόλο που είναι ένα σοβαρό και μη αναστρέψιμο πρόβλημα είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε βρει πολύ καλό γιατρό, το βρήκα με στα πρώτα του στάδια και με κάποιες αλλαγές που κάναμε στη διατροφή δείχνει να πηγαίνει καλά. Κάνουμε τακτικά εξετάσεις και οι τελευταίες σε σύγκριση με τις πρώτες είναι πολύ καλύτερες, πράγμα που δείχνει ότι δεν υπάρχει επιδείνωση αλλά σταθεροποίηση. Δεν έχουμε βρει τι προκάλεσε το πρόβλημα και γι' αυτό και δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί, δηλαδή αν θα υπάρξει επιδείνωση και πότε...Αυτό λοιπόν μου έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο άγχος. Σκέφτομαι συνεχώς αρνητικά, ότι θα χρειαστεί να κάνει αιμοκάθαρση, ότι μπορεί να τον χάσω...και δε χαίρομαι τίποτα...Καταλαβαίνω ότι δεν είναι φυσιολογικό να φοβάμαι τόσο πολύ γιατί μπορεί να παραμείνει πολλά χρόνια σε αυτό το στάδιο που είναι τώρα και που δεν του δημιουργεί κανένα πρόβλημα (δεν έχει συμπτώματα, το βρήκαμε τελείως τυχαία). Υπάρχει κι ενα ιστορικό κατάθλιψης στην οικογένεια μου (πάσχει η αδερφή μου). Μήπως αυτοί οι πανικοί που παθαίνω και ο φόβος ότι θα χάσω τον άντρα μου δείχνουν ότι ίσως έχω κι εγώ θεματάκι κατάθλιψης ή κάτι παρόμοιο; Μήπως χρειάζεται να πάω σε κάποιον ψυχολόγο; Είναι φυσιολογικό επειδή υπάρχει ένα πρόβλημα υγείας στην οικογένεια να ζω καθε μέρα με το φόβο ότι θα χάσω το αγαπημένο μου πρόσωπο; Μπορεί τελικά εγώ που είμαι απόλυτα υγιης να πάθω κάτι ανά πάσα στιγμή και να φύγω πρώτη...έτσι δεν είναι; Πιστεύετε ότι είναι ένα αγχος δικαιολογημένο μέχρι να δούμε πως εξελίσσεται η ασθένεια; ή χρειάζεται να μιλήσω σε κάποιον ειδικό; Σήμερα επειδή σε 10 μέρες θα κάνουμε μια εξέταση έχω ξυπνήσει με φοβερό άγχος, σκέφτομαι συνέχεια ότι θα καταλήξει να κάνει αιμοκάθαρση και θα υποφέρει και κλαίω όλη μέρα....

[Φάνια Βιλλιώτη]

Αγαπητή Rina80,

το άγχος που μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος στη σκέψη ότι "θα χάσει τον άνθρωπό του" είναι απολύτως φυσιολογικό. Ωστόσο, εάν αυτό το άγχος γίνεται "κόμπος" που σε εμποδίζει να χαίρεσαι την καθημερινότητα και δε μπορείς να το διαχειριστείς μόνη σου, τότε θα σου πρότεινα να μιλήσεις με κάποιον ψυχολόγο. Τα προβλήματα υγείας είναι θέματα που προκαλούν έντονο άγχος τόσο στους ασθενείς όσο και στα οικεία πρόσωπα. Όμως αυτό, δε σημαίνει ότι καθηλώνεται όλη μας η ζωή. Δε μπορώ να μπω στη διαδικασία διάγνωσης κατάθλιψης από απόσταση ούτε είναι τόσο απλό θέμα να προβείς σε διάγνωση.

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση, στη διάθεσή σου.

Φάνια Βιλλιώτη

Καλημέρα σας...είμαι 33 ετών παντρεμένη σχεδόν 2 χρόνια. Αγαπάω πάρα πολύ τον άντρα μου και με αγαπάει κι εκείνος. Πριν ένα χρόνο ανακαλύψαμε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που έχει (με τα νεφρά του). Θεωρώ ότι παρόλο που είναι ένα σοβαρό και μη αναστρέψιμο πρόβλημα είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε βρει πολύ καλό γιατρό, το βρήκα με στα πρώτα του στάδια και με κάποιες αλλαγές που κάναμε στη διατροφή δείχνει να πηγαίνει καλά. Κάνουμε τακτικά εξετάσεις και οι τελευταίες σε σύγκριση με τις πρώτες είναι πολύ καλύτερες, πράγμα που δείχνει ότι δεν υπάρχει επιδείνωση αλλά σταθεροποίηση. Δεν έχουμε βρει τι προκάλεσε το πρόβλημα και γι' αυτό και δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί, δηλαδή αν θα υπάρξει επιδείνωση και πότε...Αυτό λοιπόν μου έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο άγχος. Σκέφτομαι συνεχώς αρνητικά, ότι θα χρειαστεί να κάνει αιμοκάθαρση, ότι μπορεί να τον χάσω...και δε χαίρομαι τίποτα...Καταλαβαίνω ότι δεν είναι φυσιολογικό να φοβάμαι τόσο πολύ γιατί μπορεί να παραμείνει πολλά χρόνια σε αυτό το στάδιο που είναι τώρα και που δεν του δημιουργεί κανένα πρόβλημα (δεν έχει συμπτώματα, το βρήκαμε τελείως τυχαία). Υπάρχει κι ενα ιστορικό κατάθλιψης στην οικογένεια μου (πάσχει η αδερφή μου). Μήπως αυτοί οι πανικοί που παθαίνω και ο φόβος ότι θα χάσω τον άντρα μου δείχνουν ότι ίσως έχω κι εγώ θεματάκι κατάθλιψης ή κάτι παρόμοιο; Μήπως χρειάζεται να πάω σε κάποιον ψυχολόγο; Είναι φυσιολογικό επειδή υπάρχει ένα πρόβλημα υγείας στην οικογένεια να ζω καθε μέρα με το φόβο ότι θα χάσω το αγαπημένο μου πρόσωπο; Μπορεί τελικά εγώ που είμαι απόλυτα υγιης να πάθω κάτι ανά πάσα στιγμή και να φύγω πρώτη...έτσι δεν είναι; Πιστεύετε ότι είναι ένα αγχος δικαιολογημένο μέχρι να δούμε πως εξελίσσεται η ασθένεια; ή χρειάζεται να μιλήσω σε κάποιον ειδικό; Σήμερα επειδή σε 10 μέρες θα κάνουμε μια εξέταση έχω ξυπνήσει με φοβερό άγχος, σκέφτομαι συνέχεια ότι θα καταλήξει να κάνει αιμοκάθαρση και θα υποφέρει και κλαίω όλη μέρα....

[Φάνια Βιλλιώτη]

Αγαπητή lianakleopatra,

ένα παιδί 10 ετών μπορεί να συζητήσει και να εκφράσει αυτά που αισθάνεται. Οπωσδήποτε η μέρα που μου περιέγραψες ήταν δύσκολη και αν κάτι τέτοιο γίνεται συχνά σίγουρα δε βοηθάει τόσο το παιδί. Σε περίπτωση που αυτό επαναληφθεί ίσως θα μπορούσες να μιλήσεις με κάποιον ειδικό προκειμένου να σε κατευθύνει.

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση, στη διάθεσή σου.

Φάνια Βιλλιώτη

Γεια σας. Μια ερώτηση και απο εμένα. Εχθές το βράδυ η κόρη μου, 10 ετών,μοναχοπαίδι, έπαθε κάτι σαν κρίση πανικού. Είχε προηγηθεί μια αρκετά έντονη ημέρα με πολλά διαβάσματα και πίεση γιατί έχει διαγωνίσματα, επισκέψεις, τσακωμό εμού με τον σύζυγο που ήταν μπροστά η μικρή και στο τέλος, πριν κοιμηθούμε, ήρεμοι είμασταν - επειδή με ρώταγε επίμονα αυτές τις μέρες- αποφάσισα να της πω για τον Αγιο Βασίλη. Δεν της είπα ότι δεν υπάρχει, αντιθέτως υπάρχει αλλά ότι τα υλικά δώρα τα παίρνουν οι γονείς και ότι εκείνος δίνει άλλα δώρα στα παιδάκια, ευγένεια, υγεία, να είναι καλοί μαθητές κ.λ.π. Ε! με το που της το είπα, μου λέει μαμά δεν νιώθω καλά, δεν ξέρω τι έχω, την πιάνει ένα ανεξέλεγκτο τρέμουλο και φόβος. Εγινε άσπρη σαν το πανί, δεν πονούσε πουθενά απλά ένιωθε ένα πνίξιμο και έτρεμε. Σταδιακά ηρέμησε αλλά εγώ φοβήθηκα. Πριν γίνει όλο αυτό, μου είχε πει ότι δεν θέλει να μας ακούει να τσακωνόμαστε γιατί ταράζεται η καρδιά της. Της έχω εξηγήσει ότι όλοι οι γονείς τσακώνονται κάπου κάπου και δεν σημαίνει κάτι κακό αυτό. Σας παρακαλώ, πείτε μου πώς να το αντιμετωπίσω αν το ξαναπάθει;

[ziu_zitsu]

Καλησπέρα, θα ήθελα κι εγώ την άποψη σας... και σας ευχαριστώ εκ των πρωτέρων.

 

Μέχρι τον Σεπτέμβριο όλα πήγαιναν ρολόι στην ζωή μου. Τέλος Αυγούστου έμαθα πως είμαι εγκυος. Αισθάνθηκα πως τα είχα όλα. Την απόλυτη ευτυχία.

Αρχες Σεπτέμβρη μαθαίνω πως η εγκυμοσύνη δεν προχωραει. Εχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Κάνω απόξεση και εξετάσεις. Όλα καλά. Εγώ όμως συνεχίζω να είμαι ράκος.

Μέσα σε 1 μήνα έχασα 6 κιλά. Εκεί που πάω να συνέλθω (τέλος Οκτωβριου περίπου) παθαίνει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας ο πατέρας μου. Ένα μήνα συνολικά στα νοσοκομέια. Εκεί κατέρρευσα. (στο ενδιάμεσο αρρώστησε και νοσηλεύτηκε και η αδερφή μου, γυναικολογική εγχείρηση η κολλητή μου και έκανε επέμβαση η 5χρονη ανηψιά μου)

έχει 2 εβδομάδες που έχει βγει από το νοσοκομείο και αναρρώνει καλά. Τουλάχιστον περνω κουράγιο απ΄αυτον.

 

Είναι στιγμές που αισθάνομαι οτι θα αρχίσω αν ουρλιάζω και δεν θα σταματήσω ποτε. Απο απόγνωση, από φόβο. Από ένα μεγάλο γιατι.

 

Ειμαστε στην φάση που ξαναπροσπαθούμε για μωρό. Αλλα φοβάμαι. Μην ξαναπεράσω τα ίδια. αν και μεσα μου πιστεύω πως μόνο μια τελειόμηνη εγκυμοσύνη θα με κανει ξανά ευτυχισμένη..

Ο άντρας μου σε όλα αυτά είναι μαζί μου 100%.

 

Συγγνώμη για το μακροσκελες μήνυμα και τις σκέψεις χωρίς ειρμό.

 

Πιστεύεται πως θα πρεπει να επισκεφτώ καποιον ψυχολόγο? ή θα το ξεπεράσω μόνη με τον καιρο??

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλησπέρα, θα ήθελα κι εγώ την άποψη σας... και σας ευχαριστώ εκ των πρωτέρων.

 

Μέχρι τον Σεπτέμβριο όλα πήγαιναν ρολόι στην ζωή μου. Τέλος Αυγούστου έμαθα πως είμαι εγκυος. Αισθάνθηκα πως τα είχα όλα. Την απόλυτη ευτυχία.

Αρχες Σεπτέμβρη μαθαίνω πως η εγκυμοσύνη δεν προχωραει. Εχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Κάνω απόξεση και εξετάσεις. Όλα καλά. Εγώ όμως συνεχίζω να είμαι ράκος.

Μέσα σε 1 μήνα έχασα 6 κιλά. Εκεί που πάω να συνέλθω (τέλος Οκτωβριου περίπου) παθαίνει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας ο πατέρας μου. Ένα μήνα συνολικά στα νοσοκομέια. Εκεί κατέρρευσα. (στο ενδιάμεσο αρρώστησε και νοσηλεύτηκε και η αδερφή μου, γυναικολογική εγχείρηση η κολλητή μου και έκανε επέμβαση η 5χρονη ανηψιά μου)

έχει 2 εβδομάδες που έχει βγει από το νοσοκομείο και αναρρώνει καλά. Τουλάχιστον περνω κουράγιο απ΄αυτον.

 

Είναι στιγμές που αισθάνομαι οτι θα αρχίσω αν ουρλιάζω και δεν θα σταματήσω ποτε. Απο απόγνωση, από φόβο. Από ένα μεγάλο γιατι.

 

Ειμαστε στην φάση που ξαναπροσπαθούμε για μωρό. Αλλα φοβάμαι. Μην ξαναπεράσω τα ίδια. αν και μεσα μου πιστεύω πως μόνο μια τελειόμηνη εγκυμοσύνη θα με κανει ξανά ευτυχισμένη..

Ο άντρας μου σε όλα αυτά είναι μαζί μου 100%.

 

Συγγνώμη για το μακροσκελες μήνυμα και τις σκέψεις χωρίς ειρμό.

 

Πιστεύεται πως θα πρεπει να επισκεφτώ καποιον ψυχολόγο? ή θα το ξεπεράσω μόνη με τον καιρο??

 

Αγαπητή ziu_zitsu,

μια εγκυμοσύνη δεν είναι εύκολη και απλή διαδικασία. Κάποιες φορές συναντάμε γυναίκες που έχουν εύκολη εγκυμοσύνη χωρίς καμιά δυσκολία και άλλες φορές συναντάμε γυναίκες που πέρασαν από πολλές δυσκολίες μέχρι να έχουν κι αυτές μια "φυσιολογική" εγκυμοσύνη. Στη δική σου περίπτωση συνέβησαν αρκετά περιστατικά μετά από το δυσάρεστο για εσένα γεγονός, τα οποία είναι πιθανό να σε τάραξαν και να σε δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο. Ωστόσο, αν θεωρείς ότι όλα αυτά σε κάνουν να μη μπορείς να χαρείς την καθημερινότητά σου και σε καταβάλουν πολύ, σε σημείο που θες με κάποιο τρόπο να τα αντιμετωπίσεις αλλά νιώθεις ότι δε μπορείς τότε ίσως να σε βοηθούσε η επίσκεψη σε κάποιον ψυχολόγο. Αυτό θα το αποφασίσεις εσύ, καθώς έχει να κάνει με τις ανάγκες του εαυτού σου και με το πως αισθάνεσαι καλύτερα.

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση στη διάθεσή σου,

Φάνια Βιλλιώτη

[ψαράκι]

Καλημέρα σας!

Ο μεγάλος γιος μας (5,5 χρονών τώρα) τον Σεπτέμβρη ξεκίνησε νηπιαγωγείο σε καινούριο σχολείο. Το τμήμα αποτελείται από 20 παιδιά: 15 κορίτσια και 5 αγόρια. Στον παιδικό είχαμε για 2,5 χρόνια την αντίθετη εικόνα: 10 αγόρια και 3 κορίτσια. Στο παλιό σχολείο του είχε φίλους "κολλητούς" και ήταν πολύ χαρούμενος!

Και τώρα πάει και γυρνάει χαρούμενος από το σχολείο, μόνο που μερικές φορές νοσταλγεί την παλιά του τάξη και τους φίλους του. Μέχρι στιγμής δεν έχει αναπτύξει την ποιότητα φιλίας που είχε στον παιδικό.

Σημειώστε ότι είναι ένα παιδί με ηγετικό χαρακτήρα που συχνά θέλει να είναι αυτός ο αρχηγός κι αυτό είναι ένα πρόβλημα ίσως στην ενωμάτωση του σε μια ήδη υπάρχουσα "παρέα" (παιδιά που πήγαιναν στο σχολείο αυτό από πέρσυ).

 

Επίσης σημειώστε ότι ήδη έχω μιλήσει με την δασκάλα για να τον παρακολουθήσει πιο στενά την ώρα του διαλείμματος, όπου μου έχει αναφέρει ότι "δεν με παίζουν τα παιδιά", γιατί μέσα στην τάξη δεν υπάρχει πρόβλημα.

 

Το θέμα που μας προβληματίζει - και γνωρίζοντας την σημασία, αλλά και την δυσκολία της δημιουργίας φίλων στο σχολείο - είναι αν η σύνθεση της τάξης (πολύ περισσότερα κορίτσια) θα τον επιρρεάσει αρνητικά στα επόμενα σχολικά χρόνια σχετικά με την δημιουργία φιλιών λόγω του ότι δεν υπάρχει μεγάλη "ποικιλία" χαρακτήρων στα αγόρια για να ταυτιστεί με κάποια από αυτά.

 

-Μήπως θα στερηθεί της δυνατότητας ένταξης σε μια ομάδα αγοριών ή/και θα στερηθεί την απαραίτητη άμιλλα με παιδιά του ίδιου φύλου, λόγω του μικρού αριθμού αγοριών?

-Αυτή η "έλλειψη" μπορεί να καλυφθεί με την ενασχόληση του αργότερα με κάποιο σπορ στον αθλητικό σύλλογο της γειτονιάς ή στους προσκόπους?

-Γενικά, ο μεγαλύτερος αριθμός κοριτσιών θα επιρρεάσει αρνητικά την διαμόρφωση του χαρακτήρα του και την εξέλιξη του σαν αγόρι, μιας και το να είσαι αγόρι στο σχολείο είναι από μόνο του ήδη δύσκολο?

-Αυτό το αρνητικό στοιχείο είναι αρκετό για να σκεφτούμε αλλαγή σχολείου στην πρώτη δημοτικού? (ακραία λύση που δεν θα την επιδιώξουμε...)

 

Σημειώστε τέλος ότι στο διάλειμμα υπάρχουν άλλα 4 αγόρια από το άλλο τμήμα και προσπαθεί να ενταχθεί στην ομάδα 2 συγκεκριμένων αγοριών που ήταν μαζί από πέρσυ.

Φυσικά του έχουμε εξηγήσει ότι δεν γίνεται να είναι φίλος με όλα τα παιδιά και ότι για να ενταχθεί στην ομάδα που θέλει πρέπει να κάνει υποχωρήσεις.

 

Διάβασα κι αυτό το άρθρο και προβληματίστηκα ακόμα περισσότερο:

http://www.mypsychologist.gr/el/published-articles/goneis-paidia-efivoi/34-2010-05-29-20-16-59

 

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!

[Φάνια Βιλλιώτη]

Καλημέρα σας!

Ο μεγάλος γιος μας (5,5 χρονών τώρα) τον Σεπτέμβρη ξεκίνησε νηπιαγωγείο σε καινούριο σχολείο. Το τμήμα αποτελείται από 20 παιδιά: 15 κορίτσια και 5 αγόρια. Στον παιδικό είχαμε για 2,5 χρόνια την αντίθετη εικόνα: 10 αγόρια και 3 κορίτσια. Στο παλιό σχολείο του είχε φίλους "κολλητούς" και ήταν πολύ χαρούμενος!

Και τώρα πάει και γυρνάει χαρούμενος από το σχολείο, μόνο που μερικές φορές νοσταλγεί την παλιά του τάξη και τους φίλους του. Μέχρι στιγμής δεν έχει αναπτύξει την ποιότητα φιλίας που είχε στον παιδικό.

Σημειώστε ότι είναι ένα παιδί με ηγετικό χαρακτήρα που συχνά θέλει να είναι αυτός ο αρχηγός κι αυτό είναι ένα πρόβλημα ίσως στην ενωμάτωση του σε μια ήδη υπάρχουσα "παρέα" (παιδιά που πήγαιναν στο σχολείο αυτό από πέρσυ).

 

Επίσης σημειώστε ότι ήδη έχω μιλήσει με την δασκάλα για να τον παρακολουθήσει πιο στενά την ώρα του διαλείμματος, όπου μου έχει αναφέρει ότι "δεν με παίζουν τα παιδιά", γιατί μέσα στην τάξη δεν υπάρχει πρόβλημα.

 

Το θέμα που μας προβληματίζει - και γνωρίζοντας την σημασία, αλλά και την δυσκολία της δημιουργίας φίλων στο σχολείο - είναι αν η σύνθεση της τάξης (πολύ περισσότερα κορίτσια) θα τον επιρρεάσει αρνητικά στα επόμενα σχολικά χρόνια σχετικά με την δημιουργία φιλιών λόγω του ότι δεν υπάρχει μεγάλη "ποικιλία" χαρακτήρων στα αγόρια για να ταυτιστεί με κάποια από αυτά.

 

-Μήπως θα στερηθεί της δυνατότητας ένταξης σε μια ομάδα αγοριών ή/και θα στερηθεί την απαραίτητη άμιλλα με παιδιά του ίδιου φύλου, λόγω του μικρού αριθμού αγοριών?

-Αυτή η "έλλειψη" μπορεί να καλυφθεί με την ενασχόληση του αργότερα με κάποιο σπορ στον αθλητικό σύλλογο της γειτονιάς ή στους προσκόπους?

-Γενικά, ο μεγαλύτερος αριθμός κοριτσιών θα επιρρεάσει αρνητικά την διαμόρφωση του χαρακτήρα του και την εξέλιξη του σαν αγόρι, μιας και το να είσαι αγόρι στο σχολείο είναι από μόνο του ήδη δύσκολο?

-Αυτό το αρνητικό στοιχείο είναι αρκετό για να σκεφτούμε αλλαγή σχολείου στην πρώτη δημοτικού? (ακραία λύση που δεν θα την επιδιώξουμε...)

 

Σημειώστε τέλος ότι στο διάλειμμα υπάρχουν άλλα 4 αγόρια από το άλλο τμήμα και προσπαθεί να ενταχθεί στην ομάδα 2 συγκεκριμένων αγοριών που ήταν μαζί από πέρσυ.

Φυσικά του έχουμε εξηγήσει ότι δεν γίνεται να είναι φίλος με όλα τα παιδιά και ότι για να ενταχθεί στην ομάδα που θέλει πρέπει να κάνει υποχωρήσεις.

 

Διάβασα κι αυτό το άρθρο και προβληματίστηκα ακόμα περισσότερο:

http://www.mypsychologist.gr/el/published-articles/goneis-paidia-efivoi/34-2010-05-29-20-16-59

 

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!

 

Αγαπητή/έ "ψαράκι",

αντιλαμβάνομαι την αγωνία και το ενδιαφέρον για τη σχολική καθημερινότητα του παιδιού. Αρχικά να αναφέρω ότι η μετάβαση από ένα σχολείο σε κάποιο άλλο αποτελεί αλλαγή. Οι αλλαγές δεν είναι εύκολες σε κανέναν μας, πόσο μάλλον στα μικρά παιδιά. Επιπλέον, η εύρεση νέων φίλων είναι μια όχι τόσο εύκολη διαδικασία. Πολλές φορές είναι και χρονοβόρα.

Η επιλογή μιας εξωσχολικής δραστηριότητας που αρέσει στο παιδί θεωρώ ότι είναι σημαντική για την ανάπτυξη της προσωπικότητας, των δεξιοτήτων και της κοινωνικοποίησης. Βοηθά το παιδί να εκτονώνεται, να νιώθει σημαντικό, να εντάσσεται σε μια ομάδα συνομηλίκων και να μαθαίνει.

Το αν θα "στερηθεί της δυνατότητας ένταξης σε μια ομάδα" θα φανεί στο πέρασμα αυτής της χρονιάς. Είναι κάτι που δε μπορεί κανείς να το διαπιστώσει με σιγουριά εκ των προτέρων. Το παιδί θα μπει σε μια διαδικασία αλληλεπίδρασης με τους συμμαθητές του αλλά και με τα παιδιά του άλλου τμήματος και στην πορεία θα ταιριάξει με κάποιους. Θα μπορούσα να σας προτείνω να έρθετε σε επαφή με τους γονείς των άλλων αγοριών και κάποιο απόγευμα να μαζευτείτε σε κάποιο σπίτι ώστε τα παιδιά να παίξουν κι εκτός σχολείου. Αν όχι όλα τα αγόρια, ένα ή δύο από αυτά.

Σχετικά με την αλλαγή σχολείου που αναφέρατε, πιστεύω ότι ορθά σκέφτεστε να μην το επιδιώξετε, διότι είναι μια λύση η οποία εξυπηρετεί καταστάσεις ιδιαίτερες και δύσκολες.

Ο "ηγετικός" χαρακτήρας είναι ένα χαρακτηριστικό που κάποιοι άνθρωποι έχουν και στο μέλλον μπορούν να το αξιοποιήσουν χρήσιμα. Αναφορικά με τις φιλίες στα πρώτα χρόνια των κοινωνικών σχέσεων, ίσως προκαλέσει εντάσεις και συγκρούσεις κάποιες φορές, τις οποίες καλό θα ήταν να ξεπεράσει ομαλά. Η επίλυση συγκρούσεων με τους συνομηλίκους είναι μια σημαντική δεξιότητα.

Τέλος, για το άρθρο που μου παραθέσατε, δε θα ήθελα να μπω σε διαδικασία να το κρίνω. Σίγουρα υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα, αυτό όμως δε σημαίνει απαραίτητα ότι η ζωή στο σχολείο για τα αγόρια είναι δυσκολότερη.

Συνεχίστε να στέκεστε δίπλα στις ανησυχίες του παιδιού, να το στηρίζετε ακούγοντάς το, να το ενθαρρύνετέ να συναναστρέφεται με τους συμμαθητές του, να του λέτε για τις αμοιβαίες υποχωρήσεις ανάμεσα στις φιλίες και δώστε του χρόνο μέχρι να αποδεχτεί πλήρως την αλλαγή.

 

Για οποιαδήποτε διευκρίνηση στη διάθεσή σας,

Φάνια Βιλλιώτη

[ψαράκι]

Κυρία Βιλλιώτη,

 

Σας ευχαριστώ για την άμεση και κατατοπιστική σας απάντηση.

Κι εμείς σκεφτόμαστε πως πρέπει να δώσουμε χρόνο στο παιδί γιατί πρόκειται για μια μεγάλη αλλαγή! Εδώ σε μεγαλύτερο σπίτι μετακομίζεις και... χάνεσαι για ένα διάστημα! (όχι ότι το έχουμε βιώσει, αλλά έτσι λένε!!!)

Κι ο χρόνος αυτός θα πρέπει να είναι πέραν του "κλασσικού" "Μέχρι τα Χριστούγεννα". Ίσως να πάρει και μέχρι το Πάσχα κι αν συνεχιστούν ΚΑΙ ενταθούν τα "παράπονα" τότε το ξαναβλέπουμε.

 

Επίσης, ήδη έχουμε ανταλλάξει επισκέψεις με 3 αγόρια. Ίσως θα πρέπει να σχεδιάσουμε νέες προσκλήσεις με κάθε ένα ξεχωριστά, κάτι που μου πρότεινε και ο γιος μου "να καλέσουμε πρώτα τον Γιώργο, μετά τον Κώστα και μετά - όταν σου πω εγώ - να τους καλέσουμε μαζί"!

 

Τέλος, αν κατάλαβα καλά, τον συντριπτικά μεγαλύτερο αριθμό κοριτσιών στην τάξη δεν τον θεωρείτε ως κάτι το αξιολογήσιμο (θετικό ή αρνητικό) ή - να το θέσω αλλιώς - ως παράγοντα που θα έπρεπε να μας προβληματίζει. Αν κάνω λάθος στο συγκεκριμένο, θα με βοηθούσε πολύ η διευκρίνιση σας.

 

Σας ευχαριστώ και πάλι!!!