Επιστροφή στην δουλειά

[Phani]

Απ’ ότι κατάλαβα αρκετές μαμάδες από εσάς, εργάζεστε.

Εγώ εργάζομαι πάλι εδώ και έναν μήνα, αλλά μου είναι πάρα πολύ δύσκολο. Το μυαλό μου είναι συνέχεια στην μικρή και κοιτάζω άπειρες φορές κατά την διάρκεια της ημέρας τις φωτογραφίες της. Ευτυχώς που ο μπαμπάς της δεν εργάζεται αυτό το διάστημα (είναι 8-μηνός) και είμαι ήρεμη από την άποψη επίβλεψης και φροντίδας του μωρού όταν λείπω. Τα καταφέρνει μια χαρά!

Όμως, τον Σεπτέμβριο μάλλον θα τον φωνάξουν πάλι πίσω στην δουλεία . . .

Υποτίθεται ότι θα ερχόταν η μάνα μου από την Θεσσαλονίκη (όλοι μας οι συγγενείς είναι εκεί) η οποία και θα έχει βγει στην σύνταξη, να βοηθήσει μένοντας εδώ 2-3 εβδομάδες, να παίρνω εγώ έπειτα 1 εβδομάδα άδεια, και να ξαναέρχεται. Τουλάχιστον μέχρι τα Χριστούγεννα θα μπορούσε να γίνει άνετα αυτό.

Την περασμένη όμως εβδομάδα, μου «έκανε νερά» σ’ αυτό το θέμα, ενώ είχαμε συμφωνήσει αρχικά. Δεν ξέρω τι να κάνω . . . Babysitter δεν θέλω να βάλω γιατί δεν μπορώ να εμπιστευτώ ξένο άτομο.

 

Εσείς τι κάνατε σε παρόμοια κατάσταση?

Πως αισθάνεστε την επιστροφή σας στην δουλειά γενικότερα?

[Sofia]

Σε ακριβώς αντίστοιχη κατάσταση.

Μέναμε εμείς στην Αθήνα και η μαμά μου (ευτυχώς στην σύνταξη και δυστυχώς χωρίς μπαμπά) στην επαρχία κοντά στην θεσ/νίκη.

Όταν η μικρή μου έγινε 4 μηνών έπρεπε να επιστρέψω στην δουλειά, οπότε κουβάλησα την μαμά μου στην Αθήνα.

Βέβαια ήταν δύσκολο για εκείνην γιατί ήταν ξένη σε ένα ξένο μέρος...

 

Αντέξαμε περίπου 3 μήνες (Οκτώβριο - Δεκέμβριο).... Τα βροντήξαμε όλα και μετακομίσαμε στην επαρχία (όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα). Έχουμε την μαμά μου δίπλα για ό,τι χρειαζόμαστε, έχουμε γενικά ανθρώπους να στηριχτούμε και επιτέλους το παιδί μας μεγαλώνει όπως θα θέλαμε και όχι στον χαμό της Αθήνας...

 

όλα αυτά βέβαια με το κόστος της επαγγελματικής σταδιοδρομίας και ανόδου... όχι τόσο για μένα (γιατί ήμουν πολύ τυχερή και βρήκα δουλειά καλύτερη από αυτήν που είχα στην Αθήνα!!!) αλλά για τον σύζυγο... αλλά πού θα πάει;; θα την βρούμε την άκρη!!!

[mama]

Δυσκολα τα πράγματα, phani μου, και τα΄χουμε περάσει όλες...

Εγω ευτυχώς είχα και μαμα και πεθερά κοντα κι έτσι όταν επέστρεψα στη δουλειά ο μικρός έμενε μαζί τους (ειχαμε καθημερινο δρομολογιο έρχονταν εκείνες σπιτι, μετα καναμε το μωρό πακέτο και το πηγαινοφέρναμε πότε στη μια ποτε στην άλλη). Σέκείνο το διάστημα, μου έλειπε πολυ αλλά ήξερα ότι είναι με άτομα ΑΠΟΛΥΤΗΣ εμπιστοσύνης κι έτσι αισθανόμουν καλά.

Λιγο πριν κλεισει χρόνο, αποφασίσαμε να πάρουμε babysitter. Δεν ψάξαμε για παιδικό σταθμό, κυρίως διότι θεωρουσαμε ότι ήταν πολυ μωρό ακόμα. Περάσαμε διάφορα - αλλάξαμε αρκετές μέχρι να φτάσουμε σε αυτη που εχουμε τωρα, 5 χρόνια μετά (μπορω να γράψω πολλές ιστορίες σε άλλο τοπικ!!!!!). Εϊναι δυσκολη ιστορία: το μεγάλο παιδι μπορει να σου πει αν περναει καλα ή όχι με μια ξενη γυναικα, στο μωρό πρέπει να το "πιάσεις" στον αέρα, να το διαισθανθείς, γιατι δεν είναι πάντα φανερό! Και αυτο που θεωρείς εσύ αυτονόητο σε σχέση με καθαριότητα (πχ. πλενουμε τα χερια μετα το άλλαγμα του μωρου και πριν του φτιάξουμε το γάλα), προσοχή, φροντιδα, καλη συμπεριφορα, δεν είναι πάντα και πρέπει παντα να τα ελέγχεις.

Απο τότε, πάντως, που πηγαινουν τα παιδια μου παιδικό σταθμο - εδω και 3 χρόνια - δεν έχω πια τις επιφυλάξεις που είχα παλια, έχω γνωρισει γονεις που είχαν εκει τα παιδια τους απο μωρα 6 μηνων και είναι πάρα πολυ ευχαριστημενοι. Στο κάτω κατω, σέναν σωστό σταθμο, υπαρχουν υποδομές, τα παιδια τα παρακολουθεί παιδιατρος τακτικα, και οι κοπελες που τα προσεχουν ειναι εκπαιδευμενες.

Σε μπέρδεψα?

[rena]

Δυσκολα τα πραγματα...Εγω ειμαι απο τις τυχερες που εχω αδεια σχεδον ενα χρονο οποτε το παιδακι μου θα εχει γινει ενα χρονο οταν θα επιστρεψω στη δουλεια.Παρ ολο που εχω μαμα και πεθερα κοντα σκεφτομαι να το στειλω σε βρεφικο σταθμο.ΘΕωρω οτι εχει να μαθει πολλα και απο εναν καλο σταθμο,ενω αν παρεις γυναικα εχεις καποια μειον

 

1. Αν δεν ειναι και τοσο καλη,αυτο θα εχει αμεση επιπτωση στο παιδι αφου θα ειναι πολλες ωρες μονο μαζι της,ενω στον σταθμοθα ειναι και με αλλα παιδακια και η επιδραση λιγο-πολυ θα αμβλυνεται

 

2. Στο σταθμο θα ερθει σε επαφη με αλλα παιδακια και θα αρχισει λιγο-πολυ να κοινωνικοποιειται.Τουλαχιστον αφου δεν θα ειναι με μαμα-μπαμπα ας κανει κατι διαφορετικο απο το να καθεται σπιτι με ενα ξενο ατομο

 

Ετσι το βλεπω εγω τουλαχιστον.Σκεψου οτι υπαρχουν μητερες που πρεπει στις 20 μερες να πανε παλι πισω στη δουλεια τους οποτε τα στελνουν σε σταθμο ή σε γυναικα.Μη το βλεπεις οτι ειναι και τοσο κακο...

[mimika]

Συμφωνω με τον σταθμο κι ας μην εχω ακομα γεννησει.

 

Ειναι προτιμοτερο για το παιδι να παει εκει και οσο πιο μικρο τοσο το καλυτερο για την κοινωνικοποιηση του.

 

Η Μαρια Στυλιανακη θα εχει παααααρα πολλα επιχειρηματα γι'αυτο.

[ΡΟΥΛΑ]

Το χειρότερο συναίσθημα να αφήνεις το μωράκι σου στα χέρια κάποιου άλλου και συ να πρέπει να φύγεις.

Εμείς βάλαμε την μικρή περίπου 55 ημερών στο σταθμό για να συνηθίζει όταν εγώ μετά από λίγες μέρες θα γύριζα στην δουλειά. Στις αρχές έπαιρνα τουλάχιστον 10 τηλέφωνα στο σταθμό (η πλέον αγχωτική μάνα), μετά από κάποιες μέρες απλά τα τηλεφωνήματα γίνανε 8.

[angelina]

Ήθελα να ρωτήσω τις μαμάδες που έχουν ανάλογη εμπειρία και τη Μαρία αν έχουν να με συμβουλέψουν κάτι σχετικά με την επιστροφή μου στη δουλειά. Από 1η Οκτώβρη, που η μικρή θα είναι 14 μηνών, ξεκινάω να δουλεύω και θα λείπω από τις 7 το πρωί μέχρι τις 4. Από τότε που γέννησα είμαι μαζί με τη μικρή σχεδόν όλη μέρα κάθε μέρα, εκτός από κάποιες σκόρπιες ώρες εδώ και κει που την αφήνω στη γιαγιά της ή στον μπαμπά της, οι οποίοι θα την κρατάνε και τις ώρες που θα δουλεύω. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι για τόσες πολλές ώρες στη διάρκεια της ημέρας δεν την έχω αφήσει ποτέ, πόσο μάλλον κάθε μέρα. Τώρα τελευταία δε όταν με δει να φεύγω κλαίει σπαρακτικά! Υπάρχει κάποιος τρόπος να προετοιμάσω ένα παιδί αυτής της ηλικίας για τον αποχωρισμό?

Επίσης, επειδή η δουλειά του άντρα μου είναι λίγο απρόβλεπτη και η μητέρα μου κουράζεται πολύ με τη Ναταλία, υπάρχει μια σκέψη να την κρατάνε που και που η άλλη της γιαγιά και μια θεία, τις οποίες τις ξέρει μεν και περνάει καλά μαζί τους αλλά δεν έχει την οικειότητα που έχει με τη μαμά μου. Να περιμένω να προσαρμοστεί πρώτα λίγο και μετά να το επιχειρήσω? Είναι καλό για το παιδί να εναλλάσσονται τα πρόσωπα που το κρατάνε ή αποσυντονίζεται? (δεδομένου και ότι τις περισσότερες φορές θα την πηγαίνουμε στα σπίτια τους).

Ελπίζω να μη σας κούρασα αλλά έχω προβληματιστεί πολύ

[Μαρια Στυλιανακη]

όσο περισσότερο μπορείς να συνηθίσει απο πρίν τα πρόσωπα αυτά, αλλά απλώς για πιό λίγη ώρα τόσο καλύτερο.

 

ο σχόχος είναι να αισθανθεί τα πρόσωπα τους ώς γνωριμα.

εαν τα πρόσωπα αυτα είναι 2 ή 3 δεν είναι κακό.

θα ήταν κακό αποδιοργανωτικό να ήταν 10 γιατί δεν μπορεί να δέσει και με τους δέκα.

 

μια και δύο εβδομάδες πρίν, δηλ απο τώρα ξεκίνα οπωδήποτε την προσαρμογή

(θα βοηθήσεις και εκείνη αλλά και εσένα να αιθανθείς ότι δίνεις χρόνο στη μικρή σου να προσαρμοστεί).

 

την πρώτη μέρα που θα την αφήσεις θα την αφήσεις για μισή ώρα όχι παραπάνω..

(θα πάς σουπερμάρκετ ή σε κάποιο αλλο μαγαζί εκεί κοντά- κάνε κάτι ευχάριστο και χαλαρωτικό - έστω απλώς μια βολτίτσα )

όταν την αφήσεις θα πείς στο άτομο που είναι εκεί απο πρίν, ότι όταν κλείσει η πόρτα δεν θα κοιτάνε μια ώρα την πόρτα με το παιδί γιατι το παιδί θα αισθανθεί ότι είναι κάτι δραματικό.

θα έχουν εκείνη τη στιγμή έτοιμα παιχνίδια και κατευθείαν θα πάνε τη μικρή απο εκεί να παίξουν. μουσικές κτλ κτλ κτλ.

την δεύτερη μέρα μια ώρα,

την τρίτη μέρα πάλι μια ώρα

την τέταρτη μέρα δύο ώρες (κανόνισε καφεδάκι με φίλη σου για ψυχολογική υποστήριξη)

την πέμπτη μέρα πάλι δύο ώρες (μια απο τα ίδια)

την έκτη μέρα το ίδιο .........

μετα απο μια εβδομάδα έτσι, τότε αυξάνεις την ώρα, και θα αρχίσει και να εμπιστεύεται και να δέχεται και το φαγητό και τα υπόλοιπα.

 

έτσι ώστε σταδιακά να αυξήσεις την ώρα.

 

έτσι θα δώσεις και ευκαιρεία στα άλλα άτομα που θα την προσέχουν να συνηθίσουν σε αυτήν και στο πως να την απασχολήσουν για τόσες ώρες.- αυτή η ηλικία αρχίζει και είναι απαιτητική ώς προς την απασχόληση.

 

στο ΚΑΘΕ σπίτι που θα πάει θα ακολουθήσεις αυτή τη διαδικασία.

είναι κάτι που επιβάλλεται να το κάνεις, γιατί αλλιώς θα είναι σόκ για το παιδί σου ξαφνικά μια μέρα να σε ψάχνει ώρες, χωρίς να ξέρει πως να το εκφράσει και να μη ξέρει που πήγες και αν θα γυρίσεις.

 

με αυτή τη διαδικασία, θα ξέρει ότι πάντα θα γυρνάς ακόμα και όταν περάσουν πολλές ώρες.

 

να διασφαλίσεις ότι και στα δύο σπίτια θα υπάρχουν πολλά παιχνίδια, και ότι ο χώρος είναι ασφαλής για ένα παιδάκι τέτοιας ηλικίας.

επίσης, θα πείς κάποιους βασικούς κανόνες πρώτων βοηθειών - (πχ αν πνίγεται δεν βάζουμε ποτέ το δάχτυλο στο στόμα του παιδιού, αλλά χτυπάμε την πλάτη για να φύγει αυτό που εμποδίζει στην αναπνοή.)

 

πες τους όταν κάνει κάτι λάθος ή επικίνδυνο να μη λένε μή - αλλά απλώς να το εμποδίζουν και να μιλάνε και να είναι ενθουσιώδεις σε όλες τις άλλες στιγμές.

γράψε μια λίστα με τα αγαπημένα παιχνίδια και δραστηριότητες του παιδιού σου, ποιους ήχους λατρεύει τι την ηρεμεί, τι την φοβίζει, ποια μουσική της αρέσει. (ποιά οικοσυσκευή της αποσπα΄την προσοχή)

 

(κόπιαρε την και για τις δύο)

επίσης, οπωσδήποτε κάνε κόπιες τα αγαπημένα της cd και δώσε τα και πες τους να τα παίξουν απο τη πρώτη μέρα κιόλας.

η μουσική χαλαρώνει πολύ ειδικά εάν είναι μουσική που ξέρουν απο το σπίτι τους.

[Μαρια Στυλιανακη]

(και εννοείται μην κάνεις αυτή τη διαδικασία, μια ώρα να την αφήσεις στο ένα σπίτι μετα να πας στο άλλο και εκεί να την αφήσεις μια ώρα! )

 

πρέπει να γίνουν ξεχωριστά!

θα έλεγα ότι καλύτερα να ξεκινήσει πρώτα με ένα άτομο, και μετά απο κανά 2-3 εβδομάδες, η γιαγιά της (η μαμά σου) ή όποιος άλλος την προσέχει,

να την πηγαίνει στην άλλη γιαγιά και στη θεία. έτσι σιγά σιγά όπως έκανες εσύ.

 

έτσι, δεν θα αισθανθεί προδομένη απο σένα ότι και καλά την αφήνεις σε έναν και μετά την αφήνεις και σε άλλον αλλά ότι κάπως η αλλαγή αυτή είναι αλλαγή στο είδος της απασχόλησης που της κάνει το σόι .

 

(αυτό για το διάστημα που θα είναι οι πρώτες φορές που πηγαίνει στην άλλη γιαγιά, ενώ έχει ήδη συνηθίσει την δική σου μαμά,... όπου εσύ θα είσαι ήδη στην δουλειά! )

 

αυτό που μπορείς να κάνεις όσο κάνεις τώρα την προσαρμογή όπου θα την αφήνεις μόνη της, είναι να πάτε μαζί και ναμήν την αφήσεις, στο σπίτι της δεύτερης γιαγιάς δηλ πεθεράς, το απόγευμα πχ. - να είσαι μαζί εκεί.

 

(και αυτό είναι και ένας τρόπος να αισθανθεί αυτά τα άτομα πιο οικεία )

 

οπότε

πρώτα προσαρμογή στην μαμά σου, όταν αρχίσεις δουλειά και περάσει μια εβδομάδα, τότε να ξεκινάς και το να μείνει μόνη της και στην άλλη γιαγιά.

 

παράληλα απο την αρχή, θα την πηγαίνεις συχνά στην άλλη γιαγιά χωρίς να την αφήνεις ακόμα - δεν θέλεις να αισθάνετε ότι όπου πάτε θα την αφήνεις, και άν στη μια γιαγιά μένεις εκεί μαζί της, αυτό θα την καθησυχάζει.

 

όσο μπορείς άσε κάποιο διάστημα στο πότε θα πηγαίνει και στην δεύτερη γιαγιά.

όσο το καθυστερήσεις κάπως τόσο καλύτερα.

εαν γινόταν να περάσουν 2 εβδομάδες να είναι μόνο με μαμάσου μπαμπά της όσο εσύ δουλεύεις, θα είναι ιδανικό, - και μετά να ξεκινήσετε και με την δεύτερη γιαγιά.

 

εγώ αυτό θα προσπαθούσα κάπως να κρατήσω σαν πρόγραμμα αν ήμουν εσύ.

βέβαια στην πράξη είναι αλλιώς τα πράγματα, δεν ξέρω. !

βλέποντας και κάνοντας.

πάντως ότι κάνετε να το κάνετε σταδιακά.

[angelina]

Ευχαριστώ πάρα πολύ για την αναλυτικότατη και πολύ κατατοπιστική απάντηση!

Θα ξεκινήσω από τη Δευτέρα κιόλας για να έχουμε χρόνο να προσαρμοστεί (Ευκαιρία και για κανένα καφέ ).

[angelina]

Τα νεότερα από την αντίδραση της Ναταλίας.

 

Όπως σας είχα πει ξεκίνησα τη δουλειά την προηγούμενη Δευτέρα. Όλη τη βδομάδα η μικρή ακολούθησε κανονικά το πρόγραμμά της και στο φαί και στον ύπνο και στο σπίτι το δικό μας και στης μητέρας μου. Με όλους τα πήγαινε μια χαρά αλλά όταν εγώ γύριζα σπίτι "μου κράταγε μούτρα" για κανά 10λεπτο και όταν το ξεπερνούσε δεν ξεκόλλαγε από πάνω μου για την υπόλοιπη μέρα.

Το ΣΚ όμως άρχισαν τα δύσκολα....Ενώ κοιμόταν το πρωί γύρω στις 11 για καμιά ώρα και μετά πάλι το μεσημέρι τουλάχιστον 2 ώρες το Σάββατο δεν ήθελε να κοιμηθεί με τίποτα παρ'όλο που νύσταζε απίστευτα! Δοκίμασα ό,τι μπορούσα να σκεφτώ: από την τεχνική του "Κοιμίσου παιδί μου", που είχα εφαρμόσει και παλιότερα κι έτσι είχαμε ρυθμίσει τον ύπνο της, μέχρι τραγούδια, αγκαλιές κλπ. Κοιμόταν πάνω μου και μόλις έκανα να κουνήσω έστω και το χέρι μου, για να ξεπιαστώ λίγο, ξύπναγε κι έκλαιγε σπαρακτικά . Από τις 7.30 το πρωί ξανακοιμήθηκε στις 9 το βράδυ! Χθες ευτυχώς κοιμήθηκε λίγο το μεσημέρι και το απέδωσα στο ότι κατάλαβε ότι εγώ δε θα έφευγα κι ησύχασε. Σήμερα όμως πάλι τα ίδια! Δεν κοιμήθηκε ούτε το πρωί στη μητέρα μου ούτε τώρα που είναι σπίτι με το μπαμπά της θέλει να κοιμηθεί.

Τι να κάνω? Μήπως επειδή το Σάββατο λύγισα και την έβγαλα από το κρεβάτι (που παλιότερα δεν το έκανα) τώρα το έμαθε και το εκμεταλλεύεται? Να επιμείνω δηλ. στην παλιότερη τακτική μας ή έχει ταραχτεί τόσο πολύ που λείπω και δεν κάνει να τη ζορίσω κι άλλο?

[Μαρια Στυλιανακη]

κάνε ότι αισθάνεσαι....

η ηλικία αυτή είναι ευαίσθητη... εγώ θα την έπερνα στο κρεβάτι μου άν ένιωθα ότι και μένα μου έλειπε.

εγώ θα ήμουν για ένα διάστημα ελαστική μέχρι να συνηθίσει στην αλλαγή αυτή και μετά σιγά σιγά θα γυρνούσα πάλι στο παλιό σύστημα.

[angelina]

Ευχαριστώ για την απάντηση Μαρία

Η αλήθεια είναι ότι δε με βρίσκει σύμφωνη η λύση του να παίρνω το παιδί στο κρεβάτι μας (παρόλο που εγώ πολύ θα το ήθελα αγκαλίτσα),

αλλά πάνω στην απελπισία μου το ΣΚ το δοκίμασα κι αυτό. Επειδή όμως δεν το έχει συνηθίσει και έχει συνδυάσει το κρεβάτι μας με παιχνίδι μόλις την ακουμπήσεις εκεί σηκώνεται κι αρχίζει να χοροπηδάει

Το κακό είναι ότι επειδή εγώ λείπω πλέον τις ώρες του ύπνου της όλοι οι άλλοι κάνουν ο καθένας ό,τι του έρθει και δυσκολεύουν ακόμη πιο πολύ τα πράγματα. Για να δούμε....

[vaskokkal]

Καλησπέρα σε όλους. Είπα κ εγώ να πω τον "πόνο" μου. Σε μία έβδομάδα γυρίζω στη δουλειά. Ολοι μου λένε και πολύ έκατσες κ τυχερή είσαι που έχεις ακόμα τη δουλειά σου, ότι θα ξεφεύγω λίγο από το παιδί κ το σπίτι κλπ. Έλα που εγώ αγχώνομαι κ στεναχωριέμαι πάρα πολύ. Εδώ κ ένα μήνα πριν κοιμηθώ με βασανίζουν οι ίδιες σκέψεις. Πώς θα μείνει το παιδί με τη γιαγιά - πεθερά μου (η οποία θα κρατάει κ του κουνιάδου μου το μικρό), ότι το παιδί θα αλλάξει συμπεριφορά κ δεν θα με θέλει πια, ότι δεν θα θέλει να έρχεται σπίτι κ θα προτιμάει το σπίτι του παππού. Αν η πεθερά μου θα τα καταφέρει με το μικρό που εξελίσσεται σε ζωηρό αγοράκι ή θα δίνει όλη της την προσοχή στο άλλο που είναι 4 μηνών; Πολλές σκέψεις, να περάσω κ στο άλλο ρεύμα πως θα τα καταφέρνω εγώ με δουλειά παιδί κ σπίτι - νοικοκυριό.....

Δυστηχώς οι δικοί μου γονείς είναι μακριά κ δεν μπορούν να κρατούν κ αυτοί το παιδί παρά μόνο όταν θα έρχεται για λίγες μέρες η μαμά μου.

Δεν ξέρω με έχει πιάσει αμόκ. Λυπάμαι πάρα πολύ που θα τον αφήσω σε ξένα χέρια αυτά τα τόσο όμορφα χρόνια του και θα λείπω τόσες ώρες (7.30-3.00), αφού είπα στον άντρα μου ότι αν είμασταν καλύτερα οικονομικά και αν ήταν λίγο καλύτερες κ πιο θετικές οι εποχές θα έπερνα μία άδεια ανευ αποδοχών για δύο ακόμα χρόνια.

Μήπως είμαι υπερβολική κ θα μου περάσουν αυτές οι σκέψεις; Εσείς πως αντιμετωπίσατε την επιστροφή στη δουλειά σε θέματα παιδιού, σπιτιού κλπ;

[κλάρα]

οι σκεψεις σου και οι φοβοι σου ειναι φυσιολογικες μην στεναχωριεσαι ομως.....οι πρωτες εβδομαδες θα ειναι δυσκολες...και μετα και εσυ και το μωρακι σου θα βρειτε τους ρυθμους σας....και θα το αφησεις στην γιαγια του σε δικο του ανθρωπο που το αγαπαει και το ποναει...ολα θα πανε καλα ...μην ανχονεσαι.....και οσο για το σπιτι...μην τρελαθουμε κιολας.....οι δουλειες ας πανε και πισω...προτερεοτητα θα εχει το παιδι σου.....

,,και ετσι για να νιωσεις καλυτερα δεν εισαι η μοναδικη που αφηνεις το παιδακι σου γαι να επιστρεψεις στην δουλεια... και να θεωρεις τον εαυτο σου τυχερη που εχεις δουλεια(απο τοι καταλαβα εισαι στο δημοσιο) και καθισες διπλα στο μωρακι σου τοσους μηνες.....

Θετικη σκεψη και ολα θα πανε καλα....και ειπαμε δεν εισια μονο εσυ.....και εγω αφήνω τον μικρουλη μου σε βρεφικο σταθμο απο τις 7.30 το πρωι ως τις 3 το μεσημερι......και οσο για τις τυψεις που εχω....αστο καλυτερα.......αλλα ειπαμε αισθανομαι τυχερη που εχω δουλεια.....

[kourkoumpini]

Εχεις πανικοβληθει και ειναι απολυτα φυσιολογικο. πρωτη φορα τον αφηνεις (τουλαχιστον οχι σε ξενα χερια) και εινια λογικο να σκεφτεσαι και πώς θα φαει και αμα σε ψαξει και αμα θα εινια καλα και αμα θα κοιμηθει και και και...

1) σκεψου οτι οντως εχεις δουλεια

2) ειπαμε τουλαχιστον δεν θα εινια σε ξενα χερια. Ειδικα αν η πεθερα σου εινια νεα και γερη δεν εχεις να φοβασαι τιποτα. Θα κανει και παρεα με τον αλλο μπεμπη σε λιγο και μια χαρα θα περναν τα ξαδερφακια.

3) Εννοειται πως δεν θα σε ξεχασει και εννοειεται οτι θα σε ψαξει και οτι θα γυρναει στο σπιτι και θα ανυπομονει να γυρισεις απο τη δουλεια. Μανα ειπαμε ειναι μονο μια οσο καλη και να ειναι η γιαγια.

4) Στις δουλειες θα συμβαλει και ο συζυγος λιγο, θα κανετε τιποτα και το σκ και θα αρχισει και ο μικρος την προπονηση (πλακα κανω). Θα κανετε παρεα κανοντας δουλειες.

5) Μην τα σκεφτεσαι ΟΛΑ μαζι. Σκεψου τα ενα ενα. Αφηνε τον απο τωρα καμια ωρα στη γιαγια για να εξοικειωνεται και να καταλαβει οτι θα ξαναγυρνας. Και αυξανε προοδευτικα τις ωρες.

 

Μη νομιζεις και εγω αυτα σκεφτομαι απο τωρα γιατι και εγω απο σεπτεμβρη τον αφηνω σε παιδικο τον οποιο παιδικο ακομα δεν βρηκα εννοειται.

[vaskokkal]

Ευχαριστώ βρε κορίτσια όλα αυτά που λέτε τα σκέφτομαι στο καπάκι μετά τις αρνητικές σκέψεις κ παρηγοριέμαι. Για να μην παρεξηγηθώ, εννοείται ότι η πεθερά μου έχει δειξει και έχει δώσει τα καλύτερα για μας μέχρι στιγμής κ δεν εννοώ ότι είναι ξένη, αλίμονο παιδί του παιδιού της είναι - πήρε κ το όνομα του άντρα της το εγγόνι της- απλά εννοώ ότι δεν θα ναι στα δικά μου χέρια.

Πάντως ήδη νιώθω καλύτερα γιατί όντως ξέρω ότι υπάρχουν ένα σωρό ομοιοπαθούσες και μητέρες οι οποίες αναγκάστηκαν κ άφησαν τα παιδιά τους από πολύ μικρά είτε σε παιδικό σταθμό είτε σε γιαγιά είτε σε νταντά.

Κ δόξα τω θεώ ναι ακόμα έχω δουλειά και εύχομαι και ελπίζω για πολύ καιρό ακόμα.

Απλά οι άτιμες αυτές σκέψεις με βασανίζουν....

[Eve]

Κι εγω καπως ετσι ημουν οταν αφησα τα 2 παιδια πριν λιγους μηνες, η μικρη ηταν 14 μηνων. Στο 1ο παιδι ειχα κατσει σπιτι πολυ λιγοτερο.

Εκλαιγα καιρο πριν, στενοχωριομουν και αγχωνομουν, αλλαζε η ζωη μου παλι ξαφνικα σε μια μερα, εγω λειπω 9-6++, ολη μερα σχεδον.

Συνηθισα στη δουλεια και στη νεα ταξη πραγματων μεσα σε 2-3 μερες (ουτε καν εβδομαδες..) Η δουλεια με ισσοροπησε, το εξω μου εκανε πολυ καλο και δεν το μετανιωσα καθολου που επεστρεψα.

[DFR]

Σήμερα δεν είμαικαθόλου καλά. σε λίγο καιρό πρέπει να γυρίσω στην δουλεία καθως τελειώνει το εξάμηνο του ΟΑΕΔ και εχω φρικάρει. τόσους μήνες δεν το σκεφτόμουν καν το απέφευγα αλλα όσο περνάει ο καιρός δεν μπορώ ούτε να κοιμηθώ. Που αφήσω το παιδάκι μου? Η μαμά μου δουλεύει η πεθερά μου σαν να μην υπάρχει. Τι θα κάνω? Πως θα αφήσω σε μια ξένη γυναίκα το μωρό μου? Φοβάμαι έχω τρελαθεί. Τώρα παίζει ο μικρός στο καροτσάκι του και εγώ κλαίω...

[demi]

εγω θα ειχα αγχος ΑΝ ΔΕΝ ΓΥΡΝΟΥΣΑ στη δουλεια....με τι θα μεγαλωσουν ???ενας μισθος δεν φτανει και ως γνωστον μονο με φιλακια ΔΕΝ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ....

[sofi@p]

εγώ έστελνα ήδη τον μεγάλο στον παιδικό και για τη μικρή είχα βρει μια κοπέλα να την κρατάει στο σπίτι. ερχόταν στο σπίτι 15 μέρες πριν ξεκινήσω τη δουλειά για να την μάθει και να τη συνηθίσει και η μικρή. καθόλου άγχος δεν είχα για το ότι θα γυρνούσα στη δουλειά. ίσα-ίσα που ανυπομονούσα. με τα παιδάκια μου ασχολούμαι όλες τις υπόλοιπες ώρες της μέρας και τη δουλειά μου τη θεωρώ πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.

[DFR]

εγω θα ειχα αγχος ΑΝ ΔΕΝ ΓΥΡΝΟΥΣΑ στη δουλεια....με τι θα μεγαλωσουν ???ενας μισθος δεν φτανει και ως γνωστον μονο με φιλακια ΔΕΝ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ....

Ναι το ξέρω αυτό και θελω απ την μία να γυρίσω μου αρέσει η δουλεία μου πολύ αλλα δεν ξέρω τι έχω πάθει φοβάμαι να τον αφήσω σε μια ξένη έχω πανικοβληθεί...

[elenaki_]

http://www.parentscafe.gr/showthread.php?t=3754

[DFR]

εγώ έστελνα ήδη τον μεγάλο στον παιδικό και για τη μικρή είχα βρει μια κοπέλα να την κρατάει στο σπίτι. ερχόταν στο σπίτι 15 μέρες πριν ξεκινήσω τη δουλειά για να την μάθει και να τη συνηθίσει και η μικρή. καθόλου άγχος δεν είχα για το ότι θα γυρνούσα στη δουλειά. ίσα-ίσα που ανυπομονούσα. με τα παιδάκια μου ασχολούμαι όλες τις υπόλοιπες ώρες της μέρας και τη δουλειά μου τη θεωρώ πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.

ποσο μηνών τα άφησες ? τον μικρό τον έστειλες απο μικρο μικρό παιδικό?

[DFR]

http://www.parentscafe.gr/showthread.php?t=3754

 

\Τρελα θα μου έρει μου είσαι λίγο μακριά. είμαι αθήνα καλή μου σε ευχαριστώ πολύ πάντως