Πώς επηρεάζει τη σχέση του ζευγαριού ο ερχομός ενός παιδιού;

[Babydust]

Αχ, παντως οι περισσοτερες φαινεται οτι ειχατε η εχετε καποιο προβλημα. Ειναι, ρε κοριτσια, οντως τοσο δυσκολα τα πραγματα οταν εχεις παιδι; Τοτε γιατι θελουμε ολοι τοσο πολυ να κανουμε; Γενικα ρωταω πληροφοριακα, μου εχουν γεννηθει ενα σωρο ερωτηματα απο τοτε που γεννησα, ισως φταινε οι ορμονες.. :rolleyes:

 

Η απάντηση στην ερωτησή σου είναι 'εξαρτάται'. Τι εννοώ πχ αν σου τύχει μωράκι που κοιμάται γενικά πολλές ώρες και ολόκληρη τη νύχτα από νωρίς τότε εννοείται πως είσαι ευκολότερα από ένα ζευγάρι που το μωρό τους γενικά κοιμάται λίγο και ξενυχτάει επί 2 χρόνια! Στη δεύτερη περίπτωση χρειάζεται να αφιερώσει το ζευγάρι περισσότερο χρόνο στο μωρό απ'οτι στην πρώτη και καταντάει να τσακώνεται λόγω αυπνίας και κούρασης (έτσι τουλάχιστον πάθαμε εμείς). Ή πχ εξαρτάται τι είδους γονιός είσαι... πχ υπάρχουν γονείς που ασχολούνται πολύ με τα παιδιά/ μωρά τους και έτσι δεν έχουν πολύ χρόνο για τους ίδιους και υπάρχουν γονείς που ασχολούνται λιγότερο χρόνο (πχ τα στέλνουν διακοπές στους/ με τους παππούδες όλο το καλοκαίρι) οπότε εκ των πραγμάτων έχουν περισσότερο χρόνο για τους ίδιους και τη σχέση τους ή τη δουλειά τους. Οπότε πραγματικά εξαρτάται

 

Στη δεύτερη ερώτησή σου η απάντηση για 'μενα είναι πως

1) υπάρχει το βιολογικό ρολόι που χτυπάει (πχ λές ας κάνω τώρα ένα παιδί γιατί αύριο μεθαύριο δεν ξέρω αν θα μπορώ)

2) η φύση (νιώθεις την ανάγκη να γίνεις μάνα)

3) βλέπεις πολλούς να κάνουν παιδιά οπότε το θεωρείς κάτι φυσιολογικό και το επόμενο βήμα μετά από ένα γάμο μία σχέση κτλ.

4) νομίζεις ΝΟΜΙΖΕΙΣ (γιατί είπαμε αυτό εξαρτάται )πως θα προσθέσει στη σχέση σου με τον άντρα σου και θα σε ολόκληρώσει ως άνθρωπο

 

Και πιστεύω προσωπικά πως αν δεν κάνεις παιδί δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει να είσαι γονιός (και τα θετικά και τα αρνητικά!) και οι δυσκολίες και οι χαρές!

[dimmi]

1) υπάρχει το βιολογικό ρολόι που χτυπάει (πχ λές ας κάνω τώρα ένα παιδί γιατί αύριο μεθαύριο δεν ξέρω αν θα μπορώ)

2) η φύση (νιώθεις την ανάγκη να γίνεις μάνα)

3) βλέπεις πολλούς να κάνουν παιδιά οπότε το θεωρείς κάτι φυσιολογικό και το επόμενο βήμα μετά από ένα γάμο μία σχέση κτλ.

4) νομίζεις ΝΟΜΙΖΕΙΣ (γιατί είπαμε αυτό εξαρτάται )πως θα προσθέσει στη σχέση σου με τον άντρα σου και θα σε ολόκληρώσει ως άνθρωπο

 

Και πιστεύω προσωπικά πως αν δεν κάνεις παιδί δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει να είσαι γονιός (και τα θετικά και τα αρνητικά!) και οι δυσκολίες και οι χαρές!

:shock::-) αχ μακάρι να ισχύει και το νο4 αλλιώς χανόμαστε

[Babydust]

και θα συμπληρώσω και κάτι που δεν θα το έλεγα αν δε βοηθούσε η ανωνυμία του φόρουμ.

 

Μερικές γυναίκες που ξέρω τις μέρες που ακουλούθησαν τη γέννα μετάνιωσαν που έγιναν μάνες. (Μιλάω για πρώτο παιδί). Άλλες το ένιωσαν για ένα δευτερόλεπτο άλλες για μια μέρα και άλλες για πολλές. Εγώ θυμάμαι το ένιωσα κάποιες φορές. (Και όχι δεν είχαμε όλες κατάθλιψη και δεν είμασταν για χάπια -ταλαιπωρημένες είμασταν ) Αλλά υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα 'μα τι το ήθελα?' επι δύο μήνες κοιμάμαι μάξιμουμ 1 ώρα συνεχόμενα. Και το μωρό μου όλο τσιρίζει. Ζωή είναι αυτή?ΑΛΛΑ το μαγικό είναι πως όσο μεγαλώνει το παιδί σου όσο δένεσαι μαζί του όχι μόνο δεν ξανάρχεται μια τέτοια στιγμή αλλά απορείς που υπήρξαν τέτοιες στιγμές! Αλλά η ταλαιπωρία που πέρασα με το μοναχοπαίδι μου είναι ένας από τους λόγους που σκέφτομαι πολύ σοβαρά να μην κάνω δεύτερο παιδί...

 

Και άσε που τον πρώτο καιρό που όλα φαίνονταν βουνό σκεφτόμουν 'για δες, έκανα το παιδί και στο τέλος θα χωρίσω με τον άντρα μου' . Αλλά πιστεύω πως αν υπάρχει αγάπη αυτά ξεπερνιούνται. Και απλά γίνονται αναμνήσεις.

[gentriana]

Δε μπορώ να πω πως σκέφτηκα πως μετάνιωσα που έγινα μάνα, αλλά στιγμές απόγνωσης πολλές, ιδίως το πρώτο δίμηνο.

Υπάρχουν δυστυχώς φορές που του αγριομιλάω, εκνευρισμένη, ή και το πιάνω απότομα.

Αυτό που μου αναπτέρωσε το ηθικό ήταν τα πρώτα χαμόγελα του μωρού. Από τη στιγμή που ένιωσα πως μπορώ να επικοινωνήσω κάπως μαζί του, πως ανταποκρίνεται, όλα εγιναν καλύτερα.

Ο μπαμπάς στην αρχή βοήθησε πολύ, ιδίως τις νύχτες. Σιγά σιγά όμως ξεθύμανε ο ενθουσιασμός κάπως, αφού είδε πως τα κατάφερνα και μόνη μου...

Οπωσδήποτε, τα πράγματα μεταξύ μας δεν είναι ακριβώς ίδια. Πάντα είναι ανάμεσά μας το μωρό. Δεν έχω κάποιον να εμπιστευτώ να το αφήσω έστω να πάμε μόνοι μας μια βόλτα. Ώρες ώρες νιώθω μεγάλη ανασφάλεια για τη σχέση μας. Σκέφτομαι πως δεν ξέρω αν θα αντέξω μια ζωή να είμαστε μόνο γονείς και το ζευγάρι να πάει περίπατο. Από την άλλη όμως, δεν έχω και καμιά ιδιαίτερη διάθεση να τον πλησιάσω σαν γυναίκα, να τον φλερτάρω κλπ. Είμαστε καλοί σύντροφοι, δεν τσακωνόμαστε γενικά, αλλά τι θα γίνει με το αλατοπίπερο;

[gentriana]

Μερικές φορές σκέφτομαι επίσης ότι ίσως τον "χρησιμοποίησα" ασυνείδητα τον άντρα μου για να κάνω το μωρό και τώρα δε μου χρειάζεται πια! Γιατί τώρα το μωρό μου καλύπτει τις συναισθηματικές μου ανάγκες. Οιδιπόδειο κάργα!

[Babydust]

Δε μπορώ να πω πως σκέφτηκα πως μετάνιωσα που έγινα μάνα, αλλά στιγμές απόγνωσης πολλές, ιδίως το πρώτο δίμηνο.

Υπάρχουν δυστυχώς φορές που του αγριομιλάω, εκνευρισμένη, ή και το πιάνω απότομα.

Αυτό που μου αναπτέρωσε το ηθικό ήταν τα πρώτα χαμόγελα του μωρού. Από τη στιγμή που ένιωσα πως μπορώ να επικοινωνήσω κάπως μαζί του, πως ανταποκρίνεται, όλα εγιναν καλύτερα.

Ο μπαμπάς στην αρχή βοήθησε πολύ, ιδίως τις νύχτες. Σιγά σιγά όμως ξεθύμανε ο ενθουσιασμός κάπως, αφού είδε πως τα κατάφερνα και μόνη μου...

Οπωσδήποτε, τα πράγματα μεταξύ μας δεν είναι ακριβώς ίδια. Πάντα είναι ανάμεσά μας το μωρό. Δεν έχω κάποιον να εμπιστευτώ να το αφήσω έστω να πάμε μόνοι μας μια βόλτα. Ώρες ώρες νιώθω μεγάλη ανασφάλεια για τη σχέση μας. Σκέφτομαι πως δεν ξέρω αν θα αντέξω μια ζωή να είμαστε μόνο γονείς και το ζευγάρι να πάει περίπατο. Από την άλλη όμως, δεν έχω και καμιά ιδιαίτερη διάθεση να τον πλησιάσω σαν γυναίκα, να τον φλερτάρω κλπ. Είμαστε καλοί σύντροφοι, δεν τσακωνόμαστε γενικά, αλλά τι θα γίνει με το αλατοπίπερο;

 

Κοίτα είναι πολύ νωρίς για να απελπίζεσαι γιατί το μωρό σου είναι ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ. Δε νομίζω υπάρχουν ζευγάρια που βρίσκουν τους ρυθμούς τους τόσο νωρίς (και αυτό δεν το λέω για να νιώσω εγώ και εσύ καλύτερα ). Πάντως καλό είναι να τον βάλεις στο παιχνίδι της φροντίδας του μωρού όσο περισσότερο μπορείς. Γιατί είναι σημαντικό και για αυτόν και για το μωρό και για σενα να έχουν μια πολύ καλή δυνατή σχέση και να είναι και πολύ δεμένοι μεταξύ τους. Γενικά οι άντρες συνήθως δεν παίρνουν μόνοι τους τέτοιου είδους πρωτοβουλίες. Καλύτερα να του πείς πχ μπορείς να το ταίσεις εσύ γιατί έχω μια δουλίτσα? Και μετά 'τι ωραία που τα κατάφερες, μπράβο βρε αγάπη μου -μαζί μου τέτοια ώρα δεν αδειάζει συνήθως το μπουκάλι -σε ευχαριστώ, να'σαι καλά/ καλά που έχω εσένα!!!' ή αν θηλάζεις, 'σε παρακαλώ μήπως μπορείς να του κάνεις εσύ μπάνιο απόψε (και μετά έπαινος και ευχαριστώ). Η επιβράβευση και η κολακεία πιάνουν πολύ σαν μέθοδοι.

 

Επίσης έγραψες οτι δεν έχεις διάθεση να τον φλερτάρεις. Προσπάθησε. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Και συνήθως όταν εκείνος είναι ικανοποιημένος θέλει να κάνει και περισσότερα για 'σενα και για το μωρό σας. (Αυτή η συμβουλή πιάνει και τη λέω να την ακούω και εγώ η ίδια)

[Babydust]

Μερικές φορές σκέφτομαι επίσης ότι ίσως τον "χρησιμοποίησα" ασυνείδητα τον άντρα μου για να κάνω το μωρό και τώρα δε μου χρειάζεται πια! Γιατί τώρα το μωρό μου καλύπτει τις συναισθηματικές μου ανάγκες. Οιδιπόδειο κάργα!

 

Μη σκέφτεσαι έτσι. Είμαι σίγουρη πως όταν γνώρισες τον άντρα σου το πρώτο πράγμα που σου πέρασε από το μυαλό δεν ήταν 'να ο μελλοντικός πατέρας του παιδιού μου' ή 'πως θα μείνω έγκυος'

Αυτό που σου συμβαίνει τώρα είναι πως λόγω ηλικίας και αναγκών του μωρού έχεις γίνει περισσότερο μητέρα παρά σύντροφος (είναι προσωρινό -στο χέρι σου είναι να μη συνεχίσεις να'σαι έτσι όταν πχ το παιδί σου είναι 5 ετών!) Και έτσι πχ απο εκεί που αγκάλιαζες τον άντρα σου τώρα κουβαλάς αγκαλιά όλη μέρα ένα μωρό. Φάση είναι θα περάσει.

[kounelitsa]

Εμείς κορίτσια κάναμε 9 μήνες να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι..ειδικά τους 4!!! Πρώτους μήνες έκανα και 3-4 μέρες να κοιμηθώ..το μωρό έκλαιγε συνέχεια, ο άντρας μου δούλευε ο καημένος πολλές ώρες και παρόλα αυτά όταν γυρνούσε ανλάμβανε και το μωρό για να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι μου...οοοολη μερα κλάμα..αν δεν το περάσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις...πραγματικα....τεστάρονται οι αντοχές σου, η υπομονή σου, όλα!!!

 

Ο πρώτος μήνας ήταν δύσκολος, ήμασταν και οι δύο πολύ ευέξαπτοι από την κούραση και την αυπνιά...ένα κουτάλι να έπεφτε στο πάτωμα ήμουν έτοιμη να κάνω φόνο!!!! Βέβαια και οι δύο κάναμε πίσω και υπομονη, ποτέ δεν έχουμε κάνει ομηρικούς καυγάδες. Σιγά σιγά συνηθίσαμε το καθημερινό, ολοήμερο κλάμα και προσαρμοστήκαμε!!! Πάει πέρασε και αυτό.

 

Να προσθέσω ότι είχα 9 μήνες εμετους όπότε και εκει ο άντρας μου πιέστηκε αρκετα. Βγήκαμε αλώβητοι και σκεφτόμαστε αργότερα και για δύτερο παρά τις δυσκολίες (γιατί πιθανότατα να έχω μια παρόμοια εγκυμοσύνη)

 

Εχω όμως και φίλη μου που το μωρό της ήταν αγγελούδι, το ξυπνούσαν για να φάει και ξανακοιμόταν και μετά από λίγο χώρισαν...υπήρχαν και από πριν προβλήματα και φυσικά μετά έγιναν τεράστια. Ο άντρας της το θεωρούσε λογικό να αφήνει λεχώνα και νεογέννητο και να βγαίνει με τους φίλους του, ή να τρωει στη μάνα του κάθε μέρα....και άλλα τέτοια.

[gentriana]

Είμαι σίγουρη πως όταν γνώρισες τον άντρα σου το πρώτο πράγμα που σου πέρασε από το μυαλό δεν ήταν 'να ο μελλοντικός πατέρας του παιδιού μου' ή 'πως θα μείνω έγκυος'

 

Σίγουρα δε μου πέρασε από το μυαλό, αφού ούτε καν σκόπευα να κάνω παιδιά. Όμως τελικά η φύση ξέρει καλύτερα από μας. Και πιστεύω πως κάθε γυναίκα υποσυνείδητα διαλέγει συντρόφους με αυτό το κριτήριο. Πώς θα κάνει γερά και όμορφα παιδιά, κι ανάλογα διαλέγει τον άντρα που μπορεί να της τα κάνει. Γιατί ελκυόμαστε από την ομορφιά και την αρμονία; Γιατί κατά κανόνα, στη φύση, συνεπάγεται υγεία και αν ζευγαρώσουμε με ένα τέτοιο ταίρι θα έχουμε τους επιθυμητούς απογόνους με πολλές πιθανότητες επιβίωσης. Όλο αυτό μπορεί να μην το καταλαβαίνει η γυναίκα, σε μεγάλο βαθμό γίνεται και με τη μυρωδιά. Είναι επιστημονικά διαπιστωμένα αυτά.

[Babydust]

Μήπως όμως γενικά τώρα νιώθεις 'απογοητευμένη' από τον άντρα σου που δεν σε βοηθάει όπως τις πρώτες μέρες και έχεις στραφεί υποσυνείδητα ή συνειδητά προς το μωρό για να καλύψεις τις συναισθηματικές ανάγκες του μωρού αλλά και τις δικές σου?

[Maiden1]

Στην πρώτη επίσκεψη στον γυναικολόγο τον ρώτησε αν μπορώ να κάνω δουλειές. Απάντησε ναι αλλά σε λογικά πλαίσια και εφόσον οι μόνες δουλειές που έκανα ήταν πλυντήρια, σίδερο, μαγείρεμα, σούπερ μάρκετ (έρχεται γυναίκα μία φορά την εβδομάδα) δεν βοηθούσε καθόλου. Μέχρι που έπαθα την αποκόλληση και τα έκανε αυτός. Μόλις γέννησα με καισαρική σταμάτησε να βοηθάει από την πρώτη μέρα, μου πέταξε το αμίμητο "αυτό το πηγαιν'έλα στο μαιευτήριο με τσάκισε" για τις φορές που ερχόταν να μας δει και την έπεφτε για ύπνο αφήνοντας εμένα να παλεύω μ'ενα μωρό που χτυπιόταν τα βράδια (μόνο τότε, όλη την ημέρα κοιμόταν). Μου έριξε και την μάνα του από δίπλα και μου λέγανε και οι 2 "ε, να πηγαίνεις κι εσύ ένα σούπερ μάρκετ να παίρνεις τον αέρα σου". Κατέβαζα σκουπίδια, μαγείρευα, θήλαζα και αποστείρωνα (μικτή διατροφή), κουβάλαγα 2-3 πράγματα κάθε φορά γιατί δεν έπρεπε να σηκώνω βάρη αλλά που...Ακόμα με τις γάζες στην κοιλιά ήμουνα.

Τον αγαπάω και τον λατρεύω και είμαι ακόμα καψούρα μαζί του αλλά όταν τα σκέφτομαι αυτά με πιάνει μία αηδία και μου 'ρχεται να τον πλακώσω στις γρήγορες. Και γιατί δεν μίλαγες θα μου πείτε. Γιατί είχα πιο σημαντικά πράγματα να κάνω από το να κάθομαι να τσακώνομαι (το μωρό) θα σας πω. Όταν η μικρή έφτασε 3 μηνών και μπηκαν σε μια σειρά (σχετικό είναι αυτό αλλά σίγουρα καλύτερα από τις αρχές) τα είπα και ξέσπασα. Ακόμα όμως το κραταώ.

[gentriana]

Μήπως όμως γενικά τώρα νιώθεις 'απογοητευμένη' από τον άντρα σου που δεν σε βοηθάει όπως τις πρώτες μέρες και έχεις στραφεί υποσυνείδητα ή συνειδητά προς το μωρό για να καλύψεις τις συναισθηματικές ανάγκες του μωρού αλλά και τις δικές σου?

Δε θέλω να γίνομαι αχάριστη. Ο άντρας μου μας αγαπά και μας στέκεται. Μόνο που είναι περισσότερο απών απο όσο θα ήθελα.

Όσο για το μωρό, νομίζω πως απλώς νιωθω ερωτευμένη μαζί του και δεν έχω χώρο για τίποτε αλλο...

[gentriana]

Στην πρώτη επίσκεψη στον γυναικολόγο τον ρώτησε αν μπορώ να κάνω δουλειές. Απάντησε ναι αλλά σε λογικά πλαίσια και εφόσον οι μόνες δουλειές που έκανα ήταν πλυντήρια, σίδερο, μαγείρεμα, σούπερ μάρκετ (έρχεται γυναίκα μία φορά την εβδομάδα) δεν βοηθούσε καθόλου. Μέχρι που έπαθα την αποκόλληση και τα έκανε αυτός. Μόλις γέννησα με καισαρική σταμάτησε να βοηθάει από την πρώτη μέρα, μου πέταξε το αμίμητο "αυτό το πηγαιν'έλα στο μαιευτήριο με τσάκισε" για τις φορές που ερχόταν να μας δει και την έπεφτε για ύπνο αφήνοντας εμένα να παλεύω μ'ενα μωρό που χτυπιόταν τα βράδια (μόνο τότε, όλη την ημέρα κοιμόταν). Μου έριξε και την μάνα του από δίπλα και μου λέγανε και οι 2 "ε, να πηγαίνεις κι εσύ ένα σούπερ μάρκετ να παίρνεις τον αέρα σου". Κατέβαζα σκουπίδια, μαγείρευα, θήλαζα και αποστείρωνα (μικτή διατροφή), κουβάλαγα 2-3 πράγματα κάθε φορά γιατί δεν έπρεπε να σηκώνω βάρη αλλά που...Ακόμα με τις γάζες στην κοιλιά ήμουνα.

Τον αγαπάω και τον λατρεύω και είμαι ακόμα καψούρα μαζί του αλλά όταν τα σκέφτομαι αυτά με πιάνει μία αηδία και μου 'ρχεται να τον πλακώσω στις γρήγορες. Και γιατί δεν μίλαγες θα μου πείτε. Γιατί είχα πιο σημαντικά πράγματα να κάνω από το να κάθομαι να τσακώνομαι (το μωρό) θα σας πω. Όταν η μικρή έφτασε 3 μηνών και μπηκαν σε μια σειρά (σχετικό είναι αυτό αλλά σίγουρα καλύτερα από τις αρχές) τα είπα και ξέσπασα. Ακόμα όμως το κραταώ.

 

Εντάξει, δικαίως αγανακτείς και πικραίνεσαι με τέτοια συμπεριφορά. Και τι να κάνεις, θα μου πεις. Να χωρίσεις; Να φτάσεις στα άκρα; Πώς αντιμετωπιζεται η αντρική γαιδουριά τελικά, αν δε θέλεις να χαλάσεις την οικογένειά σου; Όταν τον άλλον ΔΕΝ ΤΟΝ ΝΟΙΑΖΕΙ τι μπορείς να κάνεις;

Δεν έχω καταλήξει κάπου. Μόνο διαπιστώσεις μπορώ να κάνω για τον απίστευτο εγωκεντρισμό και την ανωριμότητα των περισσότερων ανδρών.

[Maiden1]

Κάνεις υπονονή και λες θα δει πόσο κουράζομαι και θα επέμβει. Αλλά τελικά αφού βγαίνει το πρόγραμμα δεν επεμβένει. Κι ας έχεις διαλυθεί εσύ. Μέχρι 1 μηνός το παιδί το κάναμε μαζί μπάνιο. Έκανε μπάνιο μέρα παρά μέρα στην καλύτερη κάθε 2 μέρες το συνηθέστερο. Το παιρνα κι εγώ και το έκανα στο χέρι με την γνωστή λαβή για τα νεογέννητα. Από τον ένα μήνα και μετά και με αφορμή ένα επαγγελματικό ταξίδι που τον κράτησε μακριά 2 βδομάδες, έμαθα να την κάνω μόνη μου μπάνιο στην μπανιερίτσα της και από τότε το παιδί κάνει κάθε μέρα μπανιο. Προχθές ψόφησα στην κυριολεξία με τα διάφορα που έπρεπε να γίνουν και δεν πρόλαβα να την κάνω μπάνιο. Της έπλυνα τον πωπό και λέω "αύριο το πρωί" στο χέρι όπως παλιά. Και γυρνάει και μου λέει "ξέρεις το να μένει το παιδί μες στο κατακαλόκαιρο άπλυτο είναι απαράδεκτο" Δεν μας χ...εις ρε Νταλάρα; Σηκώθηκαν τα πόδια να βαρέσουν το κεφάλι. Και καλά παλιά δεν δούλευα, τώρα δουλεύω και συνεχίζω να κάνω ό,τι έκανα αλλά λείπω και 10 ώρες από το σπίτι.

 

Συμπεράσμα: Αν και οι 2 καταλάβουν τι έχει συμβεί και αν οι βάσεις είναι γερές τότε το παιδί σε δένει γιατί αποκτάς κάτι κοινό με τον άλλον. Αν όμως τρέχει μόνο ένας και ο άντρας συνεχίζει την εργένικη ζωή του τότε αρχίζει να κουνιέται το οικοδόμημα.

[annoula1987]

Εγώ πάλι δεν τον ήθελα κοντά μου τους πρώτους 2 μήνες!!!Γίνανε πολλά 2 μήνες πριν γεννήσω (χωρίς να φταίει βέβαια αλλά μου στοίχισε πάρα πολύ κυρίως στο θέμα "σιγουριά για το μέλλον")και ίσως να έπαιξε κι αυτό ρόλο που απομακρύνθηκα.Ακόμα και όταν γεννούσα δεν ήθελα κανέναν κοντά μου!!Μετά από δυο μήνες όμως άρχισα να βγαίνω για ψώνια και να τον αφήνω με το μωρό για κανένα μισάωρο κι έτσι έχουν δεθεί πολύ!!Τρελλαίνεται να αλλάζει πάνες (βέβαια μόνο όταν έχει κατουρήσει μόνο),παίζει μαζί του το πρωί και το μεσημέρι για να κοιμηθώ λίγο,τον ζητάει όταν για αρκετή ώρα τον έχω εγώ και γενικά είμαστε καλά,να προσθέσω ότι οι σχέσεις μας άρχισαν να βελτιώνονται όταν αρχίσαμε ξανά το άθλημα!!Πιστεύω ότι τους πρώτους μήνες παίζει τεράστιο ρόλο και οι ορμόνες!!Τώρα ο μικρός είναι 5,5 μηνών σχεδόν και είμαστε όπως παλιά με την μόνη εξαίρεση ότι ό,τι είναι να κάνουμε,το κάνουμε βράδυ!!Α φροντίζω να κοιμίζω το μωρό 8-9 η ώρα το πολύ για να έχουμε χρόνο για τους δυο μας!!Βέβαια ποτέ δεν πολυβγαίναμε και έτσι δεν μας λείπει αυτό και δεν πιεζόμαστε!Φέρνουμε φίλους στο σπίτι και είμαστε μια χαρά!!

[summer99]

Προσωπικά θεωρώ ότι ο ερχομός ενός ή και περισσότερων παιδιών, επηρεάζει πάρα πολύ, ακόμα και όταν υπάρχει μια καλή σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι. Βγαίνουν στην επιφάνεια όλα τα στραβά του χαρακτήρα μας, και του άνδρα και της γυναίκας. Αυτο το είδα και σε μένα και στον άνδρα μου, όλα τα ελαττώματά μας βγήκαν, επίσης φάνηκαν και οι διαφορές απόψεων που έχουμε πάνω σε αρκετά θέματα τα οποία βέβαια αφορούν το μεγάλωμα των παιδιών. Δε συμφωνουμε σε τίποτα και ερχόμαστε άπειρες φορές σε σύγκρουση. Και η αλήθεια είναι ότι ο άνδρας μου ασχολήθηκε και συνεχίζει να ασχολείται με τα παιδιά, και πάνες άλλαξε και ξενύχτησε και έπαιξε μαζί τους και παίζει. Όμως οι τσακωμοί πια είναι πολλοί γιατί οι αντοχές είναι λίγες.

[nenapant]

αν αρχισω να μιλαω δεν θα τελειωνω,για αυτο λεω μονο, οτι η σχεση μας εχει αλλαξει παρα πολυ προς το κακο,η αγαπη και ο ερωτας υπαρχει αλλα η καθημερινοτητα μας εχει φθιρει... και που ειμαστε ακομα!!!!

[gentriana]

Αρχίζω να φοβάμαι το χωρισμό κι εγώ. Σπάνια περνάμε πια καλά μαζί. Το κυριότερο: εγώ έχω μαζέψει πολλά παράπονα από όλη τη διάρκεια της σχέσης μας, τα οποία δεν εισακούγονται. Ούτε καν μου δίνει την ευκαιρία να τα εκφράσω. Κι απλά περιφέρομαι σιωπηλή με μούτρα κατεβασμένα κάνοντας δουλιές στο σπίτι -όχι και το πιο ευχάριστο θέαμα για έναν άντρα, αλλά δεν έχω κέφι και για τίποτε άλλο. Έχω φοβερά παράπονα για το πόσο απών ήταν στην εγκυμοσύνη μου αλλά και τώρα με το μωρό. Λείπει πολλές ώρες καθημερινά, πέρα από τη δουλειά, σε κάποια χόμπι, τα οποία εκείνος θεωρεί ζωτική ανάγκη. Και εγώ αισθάνομαι πως όποτε έχει κενό και μένει μαζί μου ότι κάνει αγγαρεία. Νιώθω πως βάζει τριτο-τέταρτη προτεραιότητά του τη γυναίκα του και το παιδί του.

Εκείνος αντί να με ακούσει και να συνειδητοποιήσει τι κάνει, τα βάζει μαζί μου, ότι είμαι παράλογη και υπερβολική και του χαλάω τη διάθεση.

Και μερικές φορές πάλι κάνει μια απρόσμενη χειρονομία και τα ξεχνάω όλα -ή θέλω να τα ξεχάσω προς στιγμήν.

Μόνο όταν γεννήθηκε το μωρό και λίγο μετά, ήρθαμε πολύ κοντά. Εδώ και κάποιους μήνες όμως ζουμε κάπως σαν ξένοι, κινούμαστε μηχανικά μέσα στο σπίτι, η αγάπη μας όλη πάει στο μωρό και μεταξύ μας τίποτα.

Δεν ξέρω τι να κάνω... Άμα χαθεί η αγάπη ξαναβρίσκεται;

[annoula1987]

Αρχίζω να φοβάμαι το χωρισμό κι εγώ. Σπάνια περνάμε πια καλά μαζί. Το κυριότερο: εγώ έχω μαζέψει πολλά παράπονα από όλη τη διάρκεια της σχέσης μας, τα οποία δεν εισακούγονται. Ούτε καν μου δίνει την ευκαιρία να τα εκφράσω. Κι απλά περιφέρομαι σιωπηλή με μούτρα κατεβασμένα κάνοντας δουλιές στο σπίτι -όχι και το πιο ευχάριστο θέαμα για έναν άντρα, αλλά δεν έχω κέφι και για τίποτε άλλο. Έχω φοβερά παράπονα για το πόσο απών ήταν στην εγκυμοσύνη μου αλλά και τώρα με το μωρό. Λείπει πολλές ώρες καθημερινά, πέρα από τη δουλειά, σε κάποια χόμπι, τα οποία εκείνος θεωρεί ζωτική ανάγκη. Και εγώ αισθάνομαι πως όποτε έχει κενό και μένει μαζί μου ότι κάνει αγγαρεία. Νιώθω πως βάζει τριτο-τέταρτη προτεραιότητά του τη γυναίκα του και το παιδί του.

Εκείνος αντί να με ακούσει και να συνειδητοποιήσει τι κάνει, τα βάζει μαζί μου, ότι είμαι παράλογη και υπερβολική και του χαλάω τη διάθεση.

Και μερικές φορές πάλι κάνει μια απρόσμενη χειρονομία και τα ξεχνάω όλα -ή θέλω να τα ξεχάσω προς στιγμήν.

Μόνο όταν γεννήθηκε το μωρό και λίγο μετά, ήρθαμε πολύ κοντά. Εδώ και κάποιους μήνες όμως ζουμε κάπως σαν ξένοι, κινούμαστε μηχανικά μέσα στο σπίτι, η αγάπη μας όλη πάει στο μωρό και μεταξύ μας τίποτα.

Δεν ξέρω τι να κάνω... Άμα χαθεί η αγάπη ξαναβρίσκεται;

 

Κοριτσάκι μου,η αγάπη δεν χάνετε τόσο εύκολα...Όταν γέννησα εγώ(Φεβρουάριο),ήμουν αποφασισμένη πως μόλις καλοκαιριάσει και ξεπεταχτεί ο μικρός,θα τα μαζέψω και θα φύγω!!!Τώρα είμαστε πολύ καλά!!Ο μικρός είναι πλέον σχεδόν 7 μηνών και μπορούν να έρθουν πιο κοντά,πηγαίνουν μαζί βόλτες κι με αφήνουν να κάνω κάποιες δουλειές και να ξεκουραστώ,παίζουν μαζί,διασκεδάζουν πολύ να περνάνε χρόνο μαζί...Αυτό όμως άρχισε να συμβαίνει εδώ και 2 μήνες,πριν έτρεχα εγώ όλη μέρα με το μωρό,με τις δουλειές και η ψυχολογία χάλια!!Κάνε υπομονή,πιστεύω θα φτιάξουν τα πράγματα μόλις ξεπεταχτεί το μικράκι σας...

[geogri]

γεια σας κοριτσια. επαναφερω το θεμα γιατι με απασχολει κ εμενα .ειμαι 18 εβδομαδων εγκυος κ ενω στην αρχη ειχα φρικαρει με την εγκυμοσυνη ( σκεφτομουν δεν ειμαι ετοιμη να γινω μανα και λοιπες βλακειες) τελικα ειμαι απιστευτα χαρουμενη κ το περιμενω πως κ πως. ο αντρας μου (ειμαστε 5 χρονια μαζι, παντρεμενοι λιγους μηνες αλλα συζουμε 2 χρονια ) απο την πρωτη στιγμη πετουσε στα συννεφα με την εγκυμοσυνη. μου ελεγε για αυτο παντρευτηκαμε κ.τ.λ. γενικα ειναι υποδειγμα αντρα, με βοηθαει στις δουλειες, δεν μου θυμωνει ποτε, ειναι πολυ καλος ανθρωπος ειμαι πολυ τυχερη που τον εχω. το μονο προβλημα ειναι οτι του αρεσει πολυ να βγαινουμε εξω. μεχρι στιγμης ειχα πολυ καλη εγκυμοσυνη κ συνεχισαμε το προγραμμα μας: Παρασκευη για ποτο απο τις 10 ως τις 2-3 και Σαββατο τα ιδια κ χειροτερα. δεν λεω, μου αρεσει κ εμενα να βγαινω αλλα ελεος, υπαρχουν βραδια που κουτουλαω απο τη νυστα κ δεν καταλαβαινει να φυγουμε! οποτε το συζητησαμε μου λεει οκ, δεν θα βγαινουμε αλλα ξερω οτι θα καταπιεζεται, κ στενοχωριεμαι να τον κλεινω μεσα. ξερω οτι δεν θα παραπονεθει αλλα δεν θα ειναι ευτυχισμενος! κ απορω, οταν γεννησω με το καλο τι θα γινει? ενταξει, θα εχω τη μαμα μου για βοηθεια αλλα γινεται να αφηνουμε συνεχεια το μωρο για να βγαινουμε? τι θα γινει, δεν ξερω! πως θα πειστει να μενουμε σπιτι και να το θελει, να μην το κανει απο υποχρεωση??? να τονισω οτι σε ολο αυτο επηρεαζεται πολυ κ απο τον κουμπαρο μας, που ειναι κολλητοι απο παιδια κ ο οποιος ειναι ελευθερος κ μας πρηζει συνεχεια για εξω! σορυ για το μεγαλο μηνυμα αλλα πραγματικα θα σκασω!!!φοβαμαι οτι θα γεννηθει το μωρο, θα μενουμε σπιτι , ο αντρας μου δεν θα παραπονιεται αλλα μεσα του θα σκαει κ αυτο σιγουρα καποτε θα βγει προς τα εξω κ θα γινουμε σκ..α!!!

[dimmi]

καλή μου γιατί δε βγαίνει ο άντρας σου με τον κουμπάρο δηλαδή?

Δε χρειάζεται να είστε και οι δύο διαρκώς με το μωρό

[geogri]

καλή μου γιατί δε βγαίνει ο άντρας σου με τον κουμπάρο δηλαδή?

Δε χρειάζεται να είστε και οι δύο διαρκώς με το μωρό

 

δεν βγαινει μονος, θελει κ εμενα! αντε να βγει 1 φορα μονος κ μετα θα μου λεει δεν μπορω να σε αφηνω μονη, νιωθω τυψεις! καλε, δεν υπαρχει λογικη τι να λεμε τωρα!

[kikileuteris]

Προτού καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία, θα ήθελα να τονίσω πως είμαι κατά της άποψης κάνω παιδί για να βελτιώσω τη σχέση μου.

 

Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 7 χρόνια. Είμαι πολύ ερωτευμένη και η σχέση μας υπήρξε πολύ παθιασμένη. Σε όλα τα επίπεδα. Και στα κακά. Όταν μαλώναμε μας άκουγαν 5 τετράγωνα τουλάχιστον...

 

Αυτά κόπηκαν μαχαίρι όταν κάναμε παιδί. Επειδή, και οι 2 θέλουμε να υπάρχει στο σπίτι ηρεμία για τα παιδιά, απλά τα κόψαμε μαχαίρι. Κυρίως εγώ, γιατί ομολογώ ότι εγώ είμαι η οξύθυμη. Έτσι λύνουμε πλέον τις διαφορές μας με ηρεμία, άλλοτε κανονική, άλλοτε σχετική.

 

Άρα μπορώ να πω ότι τα παιδιά πήγαν τη σχέση μας 1 βήμα μπροστά.

 

Παρατηρώ, διορθώστε με αν κάνω λάθος, ότι όσες γράφετε έχετε μόνο 1 παιδί. Το λέω αυτό γιατί θέλω να σας εξηγήσω, πως, καμμία σχέση το πρώτο με το δεύτερο.

 

Όταν γέννησα το γιο μου και μετά, πέρασα μια περίεργη φάση. Λίγο το ότι δεν είχε οδηγίες χρήσης, λίγο το ότι επρόκειτο για ένα ανρωπάκι τελικά και όχι για κούκλα, αλλά κυρίως γιατί ξαφνικά απέκτησα έναν καινούριο ρόλο, έγινα μητέρα.

 

Από ότι έχω ακούσει από γύρω μου όλες οι μανούλες περνάνε λίγο περίεργα στην αρχή. Άλλη με επιλόχειο, άλλη δε θέλει το μωρό, άλλη τον άντρα κτλ.

 

Εγώ πέρασα μια φάση που ένιωθα ότι τελείωσα σα γυναίκα. Ένιωθα την ανάγκη να βγω, να κοπροσκυλιάσω σαν 20 χρονών... ότι τελείωσε η ζωή μου...ερχόταν η κουμπάρα μου επίσκεψη και την έπαιρνα και πηγαίναμε στα κλαμπ 2 τη νύχτα!!!!!Ε, σιγά σιγά το ξεπέρασα.

 

Και στο 2ο παιδί, δεν ένιωσα τπτ από τα παραπάνω. Γιατί απλά ήξερα!Τπτ δε με άγχωνε δε με έκανε να νιώθω άσχημα, τπτ.

 

Χαρακτηριστικά να σας πω, ότι με έπαιρνε η μάνα μου τηλ στο γιο μου να δει πως πάω και της έλεγα:άστα μαύρα χάλια 3 φορές ξύπνησε μέσα στη νύχτα...40 ημερών ο γιος...πόσες ήθελες Χριστιανή μου να ξυπνάει?Και ο καημένος μόνο για να φάει ξυπνούσε!Εγώ όμως μιλούσα θαρρείς και ήρθε η συντέλεια του κόσμου.

 

Στην κόρη, στο ίδιο τηλέφωνο πολύ χαλαρά έλεγα:όλα καλά, ξύπνησε όπως όλα τα παιδιά να φάει!

 

Εν ολίγοις κόρες ψυχραιμία!Όλα στο μυαλό είναι!Θα δείτε ότι αν το θέλετε μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε τα πράγματα!

[dimmi]

δεν βγαινει μονος, θελει κ εμενα! αντε να βγει 1 φορα μονος κ μετα θα μου λεει δεν μπορω να σε αφηνω μονη, νιωθω τυψεις! καλε, δεν υπαρχει λογικη τι να λεμε τωρα!

κοίτα έτσι είναι και ο δικός μου αλλά δε μπορώ να τρέχω έξω όταν το μόνο που θέλω είναι το κρεβάτι μου και να κάνω 2 δουλειές σπίτι. Ειλικρινά μακάρι να είναι αυτά όλα μας τα προβλήματα!

 

kikileuteris επιτέλους ένα αισιόδοξο μήνυμα, επειδή είμαι κι γω οξύθυμη ελπίζω σε βελτίωση της σχέσης μετά, μπροστά στο παιδί δεν παίζουν αυτά...ήδη τα έχουμε ξεκαθαρίσει. Στην πράξη βέβαια είναι πιο δύσκολο