Unconditional Parenting[συζήτηση για τις πρακτικές που συστήνει το βιβλίο]

[maan]

κορίτσια συγγνώμη που εξαφανίστηκα το πρωί..αλλά έγινε ένας πανικός με κάτι επιταγές κ ψιλοέτρεχα...anyway επανήλθα...

 

ίσως να μην το εξέφρασα σωστά..και τώρα που το διαβάζω έτσι που το είπα καλά το καταλάβατε....

 

δεν εννοούσα να κάνεις μαζί την σκανταλιά με το παιδί με την έννοια...θέλει να κάνει ζημιά την κάνω μαζί του...

 

αυτό που συμβουλεύει ο συγγραφεύς...είναι ότι σίγουρα κάθε γονιός γνωρίζει το παιδί του..και είναι σίγουρος για τα όρια του, τις προτιμήσεις του κλπ κλπ...

αυτό που συμβουλεύει είναι να διαβάζεις το παιδί συνεχώς....

 

να έχεις μάτια κ αυτιά πάνω του να το αφήνεις να σε καθοδηγεί στα θέλω του και πχ όταν αντιληφθείς ότι θέλει να χτυπήσει ένα παιδάκι να έχεις ένα κουκλάκι μαζί σου, να το "μεταμορφώσεις" σε παιδάκι και να το χτυπάτε μαζί μέχρι τελικής πτώσης σε... γέλια!!

 

ελπίζω να καταλαβαίνετε τώρα το νόημα που ήθελα να πω...

 

αυτό απαιτεί τρελοοοοοο χρόνο...και προσπάθεια....

αν κ θεωρητικά είναι μια υπέροχη ιδέα...κατά τη δική μου γνώμη κ ιδιοσυγκρασία...

 

αυτό που έλεγε συνεχώς κ συνεχώς είναι ... να διαβάζεις το παιδί...να καταλαβαίνεις τι θέλει πριν το ζητήσει...να είστε "μαζί" όχι μαμά κ παιδί...αλλά 2 παιδάκια...

μια μαμά που βλέπει τους μεγάλους όπως θα τους έβλεπε ένα παιδί....μια μαμά που βλέπει τα παιδάκια σαν παιδάκι...

 

τώρα τι να σας πω...

προσπαθώ κ εγώ....

 

υ.γ. ρε τραβελινγκ!!! σιγά που χτυπησε ο ντυλανάκος την μικρή...ίσα που την έσπρωξε για να πάρει το γουρουνάκι!!! δεν πιστεύω να το πήρες κατάκαρδα?????????? :) εγώ τότε θα έπρεπε να φουντάρω με τη μικρή που σήκωσε τον παιδότοπο στο πόδι...το γιατί δεν κατάλαβα ακόμα... πάντως το βιβλίο το ακολούθησα...ρώτησα τουλάχιστον 400 φορές " τι θέλεις?" χαχαχαχαχαχα

sorry για το off

[maan]

;

 

μήπως είναι πιο εύκολο τελικά να προσπαθούμε να ακούσουμε τον εαυτό μας, αντί να αλλάζουμε παγιωμένες μας αντιλήψεις ή τακτικές, για να υιοθετήσουμε τη θεωρία;

 

πάντως αν κ έχει γενικές γραμμές καθοδήγησης το βιβλίο...

αυτό είναι που σε προτρέπει kink..

να προσπαθείς να διαβάσεις το παιδί...κ να μην ακολουθείς αυτά που είναι παγιωμένα.. κ συνεχώς έλεγε..κάθε παιδί είναι διαφορετικό...και ο γονιός πρέπει να συμβαδίζει με τη διαφορετικότητα του ακόμα κ αν έχει 2-3-4 παιδιά...

 

επίσης, να σας πω, ότι εγώ το βιβλίο το διάβασα στα αγγλικά..και τα αγγλικά αν κ λέω ότι τα γνωρίζω επαρκώς, δεν είναι η μητρική μου γλώσσα..και κρατήστε κ καμμιά επιφύλαξη γι αυτά που λέω:oops:

[emmaki]

κορίτσια συγγνώμη που εξαφανίστηκα το πρωί..αλλά έγινε ένας πανικός με κάτι επιταγές κ ψιλοέτρεχα...anyway επανήλθα...

 

ίσως να μην το εξέφρασα σωστά..και τώρα που το διαβάζω έτσι που το είπα καλά το καταλάβατε....

 

δεν εννοούσα να κάνεις μαζί την σκανταλιά με το παιδί με την έννοια...θέλει να κάνει ζημιά την κάνω μαζί του...

 

αυτό που συμβουλεύει ο συγγραφεύς...είναι ότι σίγουρα κάθε γονιός γνωρίζει το παιδί του..και είναι σίγουρος για τα όρια του, τις προτιμήσεις του κλπ κλπ...

αυτό που συμβουλεύει είναι να διαβάζεις το παιδί συνεχώς....

 

να έχεις μάτια κ αυτιά πάνω του να το αφήνεις να σε καθοδηγεί στα θέλω του και πχ όταν αντιληφθείς ότι θέλει να χτυπήσει ένα παιδάκι να έχεις ένα κουκλάκι μαζί σου, να το "μεταμορφώσεις" σε παιδάκι και να το χτυπάτε μαζί μέχρι τελικής πτώσης σε... γέλια!!

 

ελπίζω να καταλαβαίνετε τώρα το νόημα που ήθελα να πω...

 

αυτό απαιτεί τρελοοοοοο χρόνο...και προσπάθεια....

αν κ θεωρητικά είναι μια υπέροχη ιδέα...κατά τη δική μου γνώμη κ ιδιοσυγκρασία...

 

αυτό που έλεγε συνεχώς κ συνεχώς είναι ... να διαβάζεις το παιδί...να καταλαβαίνεις τι θέλει πριν το ζητήσει...να είστε "μαζί" όχι μαμά κ παιδί...αλλά 2 παιδάκια...

μια μαμά που βλέπει τους μεγάλους όπως θα τους έβλεπε ένα παιδί....μια μαμά που βλέπει τα παιδάκια σαν παιδάκι...

 

τώρα τι να σας πω...

προσπαθώ κ εγώ....

 

υ.γ. ρε τραβελινγκ!!! σιγά που χτυπησε ο ντυλανάκος την μικρή...ίσα που την έσπρωξε για να πάρει το γουρουνάκι!!! δεν πιστεύω να το πήρες κατάκαρδα?????????? :) εγώ τότε θα έπρεπε να φουντάρω με τη μικρή που σήκωσε τον παιδότοπο στο πόδι...το γιατί δεν κατάλαβα ακόμα... πάντως το βιβλίο το ακολούθησα...ρώτησα τουλάχιστον 400 φορές " τι θέλεις?" χαχαχαχαχαχα

sorry για το off

 

Μα όταν μεγαλώνεις παιδιά αυτό έτσι και αλλιώς δνε πρέπει να το κάνεις;

Να μπεις στη δική τους θέση και να δεις πώς βλέπουν τα ίδια τα πράγματα και γιατί πανε να κάνου αυτό που θέλουν (π.χ. πάει στα μάτια της κουζίνας γιατί είναι περίεργη να δει αν όντως καίνε....εγώ πάντως έτσι είχα κάνει, ήθελα να δω αν κατεβάζονατς την κατσαρόλα και γυρνώντας το κουμπί το μάτι έκαιγε ακόμα....έκαιγε!). Εκείνη τη στιγμή ο ενήλικας πρέπει να "δει" με τα μάτια του παιδιού και να το απομακρύνει.

Ομοίως και με το χτύπημα. Πρέπει το παιδί να βγάλει κάπου αλλού αυτή την ενέργεια/μανία/ο,τι άλλο είναι που το κάνει να πάει να χτυπήσει το άλλο παιδάκι....

Δεν ξέρω....γενικά είμαι λίκο κάπως με όοοολα αυτά τα βιβλία που προτείνουν τρόπους διαπαιδαγώγησης με μορφή συνταγών (υποθέτω ότι και αυτό κάτι τέτοιο είναι). Είμαι πιο πολύ υπέρ της κοινής λογικής (και αυτό εφαρμόζω και στη δουλειά μου, αντί να είμαι με ένα βιβλίο παιδαγωγικών θεωριών στο χέρι και να λέω "θα κάνω αυτό γιατί το είπε ο τάδε παιδαγωγός")

[christiana08]

Πολυ καλο.....ΤΕΛΕΙΩΣ IMPOSSIBLE για μας...δυστυχως!!!!

[stellaTD]

παιδιά όπως μας τα περιέγραψα η maan κάπως έτσι μεγαλώνω εγώ το γιο μου αλλά από ένστικτο χωρίς να έχω διαβάσει κάτι σχετικό...

 

 

πριν προλαβω να σε διαβασω πηγα να γραψω κ εγω το ιδιο ! θα συμφωνησω οτι ειναι ο ιδανικοτερος τροπος να βοηθησουμε να καταλαβει μονο του το παιδι τις οποιεσδηποτε κινησεις του και οχι να του δειξουμε τι πρεπει να κανει απλα και μονο επειδη εμεις ξερουμε. (αποψη μου φυσικα)

[BLUBLU]

Κοριτσια το βιβλιο αυτο υπάρχει κ σε μετάφραση ελληνικών. Θα με κουραζε να το διαβασω στα αγγλικα, αν κ με ενδιαφέρει ως γονέας αλλα κ εκπαιδευτικός.

[DALIA]

λοιπόν η θεωρία στηρίζεται στο να μην προσπαθείς να διαπαιδαγωγήσεις ένα παιδί με αυτά που πιστεύεις ότι είναι σωστά... αλλά στο να προσπαθείς να δουλεύεις μαζί με το παιδί... (κοινώς να μπεις στον κόσμο του, να βλέπεις τα πράγματα όπως τα βλέπει το παιδί, κ όχι όπως ένας μεγάλος)

 

και γενικά να προσπαθούμε (στο μέτρο του δυνατού) φυσικά να αφήνουμε τα παιδιά να αποφασίζουν....όχι να ακολουθούν τις αποφάσεις μας...

 

 

Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει αλλά με το δικό μου μυαλό αυτά είναι και το σωστό και κατε με λογικά

 

 

"Να παει ο μικρος να χτυπησει τη δικια σου.. τι πρεπει να κανω, να την κοπανησω κι εγω για να δει οτι η αγαπη μου ειναι ανευ ορων; Τι διδασκει αυτο και στα δυο αυτα παιδια; Η να τον αφησω να τριβει την κιμωλια στο χαλι επειδη ετσι του αρεσει; Μπορει να ειναι καταπληκτικο συναισθημα (συμφωνω) αλλα δεν πρεπει να μαθει οτι υπαρχει ο τοπος και ο χρονος για ολα; Καποια πραγματα που μπορουμε να τα κανουμε στο σπιτι μας δεν τα επιβαλουμε στους οικοδεσποτες των σπιτιων που επισκεπτομαστε πχ'

 

Προσωπικά αν ο μικρός χτυπήσε κάποιο παιδάκι ή αν πει ότι το χτύπησε κάποιο παιδάκι πάντα ρωτάω ΓΙΑΤΙ...( κάντε το κάποια στιγμή και πιστέψτε με ότι θα εκπλαγείται )....εννοείται ότι πάντα τα μάτια μου είναι στο παιδί...

Με την κιμωλία, πόσο κακό είναι αυτό που κάνει από την στιγμή που το ευχαριστιέται??? το πολύ πολύ να κάνει 2 λεπτά με το σκουπάκι να τα μαζέψει...thats it....

Όσο αναφορά τα ξένα σπίτια συνήθως τα παιδιά συμπεριφέρονται όπως στο σπίτι μας...δηλ. ο δικός μου αν πάμε κάπου και τον κεράσουν οτιδήποτε πάντα θα ρωτήσει που να κάτσω να φάω....( δεν γυρνάμε με τρόφιμα όλα το σπίτι )...τώρα θα μου πεις αν του επιτρέπεις να τρίβει την κιμωλία δεν θα το κάνει και αλλού...? τι πιθανότητες υπάρχουν να βρει στο ξένο σπίτι κιμωλία και αν βρει είμαι σίγουρη ότι η μάνα θα βρει τρόπο να μην το κάνει...

 

Καλό είναι να μπαίνουν και κάποια όρια στα παιδιά. Εμένα ο γιός μου είναι ο Μπιν Λάντεν της σκανταλιάς. Μπορεί να κάψει το σπίτι σε ένα λεπτό αν τον αφήσεις. Πόσες σκανταλιές δηλαδή να κάνουμε μαζί? Στο νοσοκομείο θα πάω στο τέλος. Ξέρω γω.... ή εγώ είμαι ανεπίδεκτη μαθήσεως και εφαρμογής τέτοιων θεωριών ή αυτές οι θεωρίες "μπάζουν".

 

Νομίζω ότι τα περισσότερα παιδιά είναι κάπως έτσι, το μυαλό τους δουλεύει σε απίστευτους ρυθμούς...Σκέψου αν τον αφήσεις μέχρι που μπορεί να φτάσει...?

 

Γενικά θα έλεγα ότι θέλω το παιδί μου να ακολουθεί τις αποφάσεις μου σε ορισμένα θέματα, αλλά και να καταλαβαίνει το γιατί. Τώρα, αν είναι πολύ μικρό για να καταλάβει, αρκεί απλώς να με ακούει

 

Είσαι παιδί οκ ? Πρέπει να πας σε ένα γάμο π.χ. ή μια κοινωνική υποχρέωση όπου δεν υπάρχουν άλλα παιδιά να παίξεις ή να συναναστραφείς...Κάποια ώρα το παιδί θα κάτσει θα φάει, μετά από κάποια ώρα πόσο λογικό είναι να αρχίσει να γκρινιάζει ????

 

 

Να ρε παιδί μου (σορρυ για το ρε ), η 14μηνη κόρη μου πάει συνέχεια και πασπατεύει την κουζίνα, γυρνάει τους διακόπτες, και πιάνει τα μάτια και άλλα τέτοια ωραία. Ε, προφανώς δεν μπορώ να έρθω στη θέση της. Απλώς θα την απομακρύνω από εκεί όσες φορές χρειαστεί. Προς το παρόν, πάντως, επιμένει.

 

Ακριβώς σε εκείνη την ηλικία ο δικός μου είχε καεί ( άσχημα ) από τα μάτια μπροστά σε'μένα και την πεθερά μου....τον είχα απομακρύνει άπειρες φορές από εκεί και του είχα εξηγήσει...από τότε που κάηκε δεν ξαναπλησίασε....

Προσωπικά θεωρώ δεδομένο ότι θα χτυπήσει και θα αρρωστήσει....

Και πάλι, σόρρυ αν είναι λίγο οφ τόπικ, αλλά αυτός ο προβληματισμός μου ήρθε. Με το σκεπτικό ότι θεωρίες υπάρχουν πολλές και χανόμαστε στο να τις μάθουμε και να τις εφαρμόσουμε, χάνοντας έτσι χρόνο από το να επικοινωνήσουμε αυθόρμητα με το παιδί (κι ας κάνουμε λάθη).

 

ακριβώς γι'αυτό το λόγο συν το ότι το κάθε παιδί είναι διαφορετικό δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο διαπαιδαγώγησης....

περισσότερο με καλύπτουν οι εμπειρίες ζωής που διαβάζω στο φόρουμ ή η συναναστρωφή μου με άλλους γονείς παρά τέτοια βιβλία....

 

αυτό που συμβουλεύει ο συγγραφεύς...είναι ότι σίγουρα κάθε γονιός γνωρίζει το παιδί του..και είναι σίγουρος για τα όρια του, τις προτιμήσεις του κλπ κλπ...

αυτό που συμβουλεύει είναι να διαβάζεις το παιδί συνεχώς....

 

νομίζω ότι πολύ καλά τα λέει ο συγκεκριμένος συγγραφέας

 

[culte]

παιδιά όπως μας τα περιέγραψα η maan κάπως έτσι μεγαλώνω εγώ το γιο μου αλλά από ένστικτο χωρίς να έχω διαβάσει κάτι σχετικό...

 

και εγώ! εκπλήσσομαι μάλιστα που υπάρχει βιβλιο....

[culte]

και εγώ για να μην παρεξηγηθώ βάζω όρια στην μικρή...και την μαλώνω μάλιστα

 

αλλά δεν την τιμωρώ..της εξηγώ...ότι αν το κάνει αυτό θα χτυπήσει, θα πέσει, θα χαλάσει κλπ...και η αλήθεια είναι ότι ακούει περισσότερο εμένα με αυτόν τον τρόπο παρά τον μπαμπά της που της βάζει τις φωνές και την τιμωρεί..σε αυτον θα το ξανακάνει από απλή αντιδραση και μόνο

[Katerina45]

Εγώ έχω 2παιδιά αρκετά ζωηρά. Μου είναι αδύνατο να τους επιτρέπω να κάνουν πράγματα επικίνδυνα. Ο γιος μου π.χ. αρέσκετε με το να ανεβαίνει στο 2ο όροφο του κρεβατιού τους κ να πέφτει κάτω και τις περισσότερες φορές κάθεται η κόρη μου από κάτω με φόβο να την πλακώσει. Σε αυτή την περίπτωση τον απομακρύνω και τους απασχολώ ευχάριστα.

Βάζω όρια σε πολλές καταστάσεις της καθημερινότητας διότι λειτουργεί ανεξέλεγκτα. Σε αυτή την περίπτωση όμως παύω να σέβομαι τα θέλω του παιδιού μου?

Πως θα μπορούσα να εφαρμόσω το unconditional parenting?

[Katerina45]

και εγώ για να μην παρεξηγηθώ βάζω όρια στην μικρή...και την μαλώνω μάλιστα

 

αλλά δεν την τιμωρώ..της εξηγώ...ότι αν το κάνει αυτό θα χτυπήσει, θα πέσει, θα χαλάσει κλπ...και η αλήθεια είναι ότι ακούει περισσότερο εμένα με αυτόν τον τρόπο παρά τον μπαμπά της που της βάζει τις φωνές και την τιμωρεί..σε αυτον θα το ξανακάνει από απλή αντιδραση και μόνο

 

Κι εγώ τους μαλώνω Κιουλτάκι. Αλλά πολλές φορές για να με σέβονται είμαι πολύ αυστηρή κ μετά αισθάνομαι τύψεις. Ο Γ. επειδή μαλώνει σπάνια όταν το κάνει τιμωρεί κιόλας και χειροτερεύει τα πράγματα...

Ξέρεις τι μου είπε η αναπτυξιολόγος?

Όταν βάζουμε όρια σε κάτι κ το παιδί το επαναλαμβάνει σταματάμε να εξηγούμε πλέον κι εξαναγκάζουμε το παιδί. Π.χ. στην περίπτωση μας με το κρεβάτι που του το έχω πει πόσες φορές, την επόμενη πρέπει να πάω κ να του ζητήσω με ηρεμία να κατέβει δίνοντας του 3ευκαιρίες. Στην 3η, αν δεν το έχει κάνει, πρέπει να τον κατεβάσω με το ζόρι, χωρίς άσκηση βίας αλλά με επιμονή!

Αυτό πως λέγεται?

[kokoraki]

Όταν βάζουμε όρια σε κάτι κ το παιδί το επαναλαμβάνει σταματάμε να εξηγούμε πλέον κι εξαναγκάζουμε το παιδί. Π.χ. στην περίπτωση μας με το κρεβάτι που του το έχω πει πόσες φορές, την επόμενη πρέπει να πάω κ να του ζητήσω με ηρεμία να κατέβει δίνοντας του 3ευκαιρίες. Στην 3η, αν δεν το έχει κάνει, πρέπει να τον κατεβάσω με το ζόρι, χωρίς άσκηση βίας αλλά με επιμονή!

Αυτό πως λέγεται?

 

Χωρίς να είμαι ειδική, νομίζω ότι αυτό λέγεται normal parenting:-P. Πάνω κάτω οι περισσότεροι γονείς τα ίδια κάνουμε, δηλ. πρώτα εξηγούμε, μετά ξαναεξηγούμε, την τρίτη και φαρμακερή "αναγκάζουμε" με ήπιους τρόπους. Εγώ προσωπικά δεν τιμωρώ - δεν έχει νόημα στην ηλικία που είναι ο γιος μου εξάλλου - αλλά πάντα προσπαθώ να θέτω όρια εξηγώντας. Όταν η εξήγηση πάει περίπατο, τον απομακρύνω από το hot spot της σκανταλιάς και κάνουμε κάτι άλλο - ή δεν προλαβαίνουμε γιατί αρχίζει το ουάαααααα

[DALIA]

Παιδιά δεν είπε κανένας ότι δεν υπάρχουν όρια..Απλά τα όρια διαφέρουν από σπίτι σε σπίτι ( π.χ εγώ τον αφήνω να πηδάει από το κρεββάτι αλλά εγώ δεν έχω άλλο μικρό ) και από παιδί σε παιδί....

Εγώ δεν μπορώ να πω ότι είμαι από τις μαμάδες του μη και να μαλώσω πχ επειδή έγινε μούσκεμα προσπαθώντας να βάλει νερό σε παιχνίδι playmobil...To καλό όμως όταν θα μαλώσω ξέρει ότι το εννοώ και ξέρει ότι έκανε κάτι πολύ κακό...με απλά λόγια προσωπική γνώμη είναι ότι το πολύ το κύριε ελεησον το βαριέται και ο παππάς..

[maan]

αχ κορίτσια μάλλον εγώ δεν τα μετέφερα σωστά...

σίγουρα όλες προσπαθούμε να καθοδηγήσουμε τα παιδιά μας χωρίς φωνές κ υστερίες στην "σωστή" συμπεριφορά...

αυτό είναι το διαφορετικό που σου δίνει αυτή η μέθοδος...

 

δεν σε αφήνει να καθοδηγείς το παιδί...

αχχχ πώς να το εξηγήσω μου είναι λίγο δύσκολο....θα προσπαθήσω με ένα παράδειγμα που έδινε από τις πρώτες σελίδες το βιβλίο...

 

κατεβαίνεις από ένα αεροπλάνο κ λέει ο διπλανός σου στο παιδί

"μπράβο ήσουν πολύ καλό παιδί..."

τι σημαίνει δλδ καλό;

καλό είναι το παιδί που δεν έκανε φασαρία;

που δεν δημιούργησε πρόβλημα στους μεγάλους;

που έφαγε όλο το φαί που θεώρησε η μαμά του ότι έπρεπε να φάει;

που κοιμήθηκε ήσυχο χωρίς γκρίνια;

τι ακριβώς ήταν καλό παιδί;

 

και μη μου πείτε ότι δεν λέτε κ εσείς συνεχώς τη φράση..."είσαι πολύ καλό παίδι;"

επειδή εγώ τουλάχιστον την έχω ψωμοτύρι...

 

εεεε αυτό δεν το αποδέχεται η μέθοδος...

επειδή με αυτή τη συμπεριφορά δείχνεις στο παιδί ότι για να είναι καλό πρέπει να έχει συγκεκριμένου τύπου συμπεριφορά...διαφορετικά είναι τί; κακό; δύστροπο; αντιδραστικό;

τι;

 

επίσης...

 

όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να είναι...ανεξάρτητα...κ να έχουν εμπιστοσύνη στον ευατό τους...έτσι δεν είναι;

πόσοι από εμάς όμως θέτουμε ρεαλιστικούς για εμάς στόχους σε αυτά;

 

πχ αυτό που αναφέρθηκε πριν...να μην πατάει τις κιμωλίες....

αυτό είναι ρεαλιστικός στόχος για ένα μεγάλο...για το παιδί ίσως όχι...

για ποιό ακριβώς λόγο θα πρέπει το παιδί να υπακούσει εμάς...κ όχι εμείς το παιδί;...

κ να πάμε μαζί του μόνο σε μέρη που μπορεί να συμπεριφερθεί "ανεξάρτητα"?

 

επίσης...όλοι δεν ζητάμε από τα παιδιά μας να ζητήσουν "συγγνωμη" όταν κάνουν κάτι άσχημο;

τι ακριβώς πιστεύουμε εκείνη τη στιγμή; ότι μόλις πουν τη μαγική λέξη...θα αισθανθούν αυτομάτως λυπημένα για την συμπεριφορά τους; η στη χειρότερη περίπτωση, ενδιαφέρονται πραγματικά αν τα παιδιά εκείνη τη στιγμή έχουν μετανοιώσει την πράξη τους;

 

εεε για τα παραπάνω...και για διάφορες άλλες καταστάσεις...σε καθοδηγεί πώς να σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή...

 

έλπίζω κάπως να σας έδωσα να καταλάβετε...

 

δεν το έχει διαβάσει καμμία άλλη να βοηθήσει;...νομίζω ότι δεν εκφράζω καλά αυτά που λέει στην πραγματικότητα...

[culte]

αχ κορίτσια μάλλον εγώ δεν τα μετέφερα σωστά...

σίγουρα όλες προσπαθούμε να καθοδηγήσουμε τα παιδιά μας χωρίς φωνές κ υστερίες στην "σωστή" συμπεριφορά...

αυτό είναι το διαφορετικό που σου δίνει αυτή η μέθοδος...

 

δεν σε αφήνει να καθοδηγείς το παιδί...

αχχχ πώς να το εξηγήσω μου είναι λίγο δύσκολο....θα προσπαθήσω με ένα παράδειγμα που έδινε από τις πρώτες σελίδες το βιβλίο...

 

κατεβαίνεις από ένα αεροπλάνο κ λέει ο διπλανός σου στο παιδί

"μπράβο ήσουν πολύ καλό παιδί..."

τι σημαίνει δλδ καλό;

καλό είναι το παιδί που δεν έκανε φασαρία;

που δεν δημιούργησε πρόβλημα στους μεγάλους;

που έφαγε όλο το φαί που θεώρησε η μαμά του ότι έπρεπε να φάει;

που κοιμήθηκε ήσυχο χωρίς γκρίνια;

τι ακριβώς ήταν καλό παιδί;

 

και μη μου πείτε ότι δεν λέτε κ εσείς συνεχώς τη φράση..."είσαι πολύ καλό παίδι;"

επειδή εγώ τουλάχιστον την έχω ψωμοτύρι...

 

εεεε αυτό δεν το αποδέχεται η μέθοδος...

επειδή με αυτή τη συμπεριφορά δείχνεις στο παιδί ότι για να είναι καλό πρέπει να έχει συγκεκριμένου τύπου συμπεριφορά...διαφορετικά είναι τί; κακό; δύστροπο; αντιδραστικό;

τι;

 

επίσης...

 

όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να είναι...ανεξάρτητα...κ να έχουν εμπιστοσύνη στον ευατό τους...έτσι δεν είναι;

πόσοι από εμάς όμως θέτουμε ρεαλιστικούς για εμάς στόχους σε αυτά;

 

πχ αυτό που αναφέρθηκε πριν...να μην πατάει τις κιμωλίες....

αυτό είναι ρεαλιστικός στόχος για ένα μεγάλο...για το παιδί ίσως όχι...

για ποιό ακριβώς λόγο θα πρέπει το παιδί να υπακούσει εμάς...κ όχι εμείς το παιδί;...

κ να πάμε μαζί του μόνο σε μέρη που μπορεί να συμπεριφερθεί "ανεξάρτητα"?

 

επίσης...όλοι δεν ζητάμε από τα παιδιά μας να ζητήσουν "συγγνωμη" όταν κάνουν κάτι άσχημο;

τι ακριβώς πιστεύουμε εκείνη τη στιγμή; ότι μόλις πουν τη μαγική λέξη...θα αισθανθούν αυτομάτως λυπημένα για την συμπεριφορά τους; η στη χειρότερη περίπτωση, ενδιαφέρονται πραγματικά αν τα παιδιά εκείνη τη στιγμή έχουν μετανοιώσει την πράξη τους;

 

εεε για τα παραπάνω...και για διάφορες άλλες καταστάσεις...σε καθοδηγεί πώς να σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή...

 

έλπίζω κάπως να σας έδωσα να καταλάβετε...

 

δεν το έχει διαβάσει καμμία άλλη να βοηθήσει;...νομίζω ότι δεν εκφράζω καλά αυτά που λέει στην πραγματικότητα...

 

εντάξει εγώ το κατάλαβα και ΔΕΝ θα το κάνω!

[kokoraki]

Ρε κορίτσια, κολλήσαμε με το παράδειγμα της κιμωλίας....Ξεχάστε το πια....Ένα παράδειγμα έδωσε η travellingmum και βέβαια ήταν για να διευκολύνει την κουβέντα.

 

Όσο για αυτό που λέει η maan

κατεβαίνεις από ένα αεροπλάνο κ λέει ο διπλανός σου στο παιδί

"μπράβο ήσουν πολύ καλό παιδί..."

τι σημαίνει δλδ καλό;

καλό είναι το παιδί που δεν έκανε φασαρία;

που δεν δημιούργησε πρόβλημα στους μεγάλους;

που έφαγε όλο το φαί που θεώρησε η μαμά του ότι έπρεπε να φάει;

που κοιμήθηκε ήσυχο χωρίς γκρίνια;

τι ακριβώς ήταν καλό παιδί;

 

και μη μου πείτε ότι δεν λέτε κ εσείς συνεχώς τη φράση..."είσαι πολύ καλό παίδι;"

επειδή εγώ τουλάχιστον την έχω ψωμοτύρι...

 

εεεε αυτό δεν το αποδέχεται η μέθοδος...

επειδή με αυτή τη συμπεριφορά δείχνεις στο παιδί ότι για να είναι καλό πρέπει να έχει συγκεκριμένου τύπου συμπεριφορά...διαφορετικά είναι τί; κακό; δύστροπο; αντιδραστικό;

τι;

 

ε, κι εγώ την έχω ψωμοτύρι αυτή τη φράση (και ποτέ την αντίθετη - ήσουν κακό παιδί)... Εγώ όταν το παιδί μου πετάει τα κουτάλια με το φαγητό, τσιρίζει επειδή δεν του δίνω το μηχανάκι του φραπέ να το χώσει στο λαιμό του, επειδή δεν τον αφήνω να πηδήξει από το τραπεζάκι του σαλονιού στην καρέκλα της τραπεζαρίας, ε ναι, μέσα μου βράζω από τσαντίλα και τον λέω (πάλι από μέσα μου) τζαναμπέτη και αντάρτη (με την κακή έννοια και όχι την ηρωική). Άρα κι εγώ όπως και πολλές από τις άλλες μαμάδες, έχουμε στο μυαλό μας ένα στερεότυπο "καλού" ή "συνεργάσιμου" παιδιού που αυτόματα μας βγαίνει όταν αντιμετωπίζουμε καταστάσεις και συμπεριφορές που δε συνάδουν με αυτό. Προσωπικά μάλλον δεν είμαι έτοιμη για τέτοιου είδους εγχειρήματα...

[DALIA]

maan εγώ σε καταλαβαίνω

 

Το ρεζουμέ είναι ότι αυτή η μέθοδος λέει να μπαίνουμε στη θέση των παιδιών...

[DALIA]

Ρε κορίτσια, κολλήσαμε με το παράδειγμα της κιμωλίας....Ξεχάστε το πια....Ένα παράδειγμα έδωσε η travellingmum και βέβαια ήταν για να διευκολύνει την κουβέντα.

 

λάθος kokoraki δεν κολλήσαμε απλά το χρησιμοποιήσα και εγώ για διευκόλυνση...

νομίζω ότι όταν μιλάμε με real παραδείγματα είναι πιο βατές οι συζητήσεις

[kokoraki]

λάθος kokoraki δεν κολλήσαμε απλά το χρησιμοποιήσα και εγώ για διευκόλυνση...

νομίζω ότι όταν μιλάμε με real παραδείγματα είναι πιο βατές οι συζητήσεις

 

Mea culpa

[MY TREASURE]

το πολυ το διαβασμα πολλες φορες αποπροσανατολιζει.

αισθάνομαι οτι όλα ειναι τάσεις.

Ο καθενας εφαρμοζει και απο μια μεθοδο και ομως τα παιδια δεν γινονται πάντα αγγελουδια, υπάκουα,....

[DALIA]

Mea culpa

 

άμα θέτε να πάρουμε το δικό σου παράδειγμα...πόσο μπορεί να χτυπήσει το παιδί άμα πηδήξει από το τραπεζάκι στην καρέκλα ???

κάποια στιγμή θες δε θες θα πηδήξει...

[Σνουφελ μου]

Σχετικα με το καλο παιδι κ.λ.π. κατι που ειναι κανονας για να μην επιρρεαζουμε τη ψυχολογια του παιδιου ειναι "να μην χαρακτηριζουμε ποτε το παιδι ως καλο,κακο,ατακτο κ.λ.π. αλλα τη πραξη του..."

 

Δε λεμε σε ενα παιδι που ητανε ησυχο σε μια φαση οτι "ησουν πολυ καλο παιδι" (που δε σηκωθηκες κ.λ.π.) ειναι αοριστο και δεν εχει σαφη εννοια στο μυαλο του παιδιου.

 

οτι λεμε πρεπει να εχει ακριβεια,να του δινει την αισθηση της ασφαλειας(πως οτι του λεμε ειναι το σωστο) και παντα μεσα να μη βαλετε το αισθημα αγαπης απο τους γονεις.θελω να πω πως οταν λες σ ενα παιδι ησουν κακο παιδι,δημιουργειται ανασφαλεια στο οτι ο γονεις δε θα το αγαπαει το ιδιο.

 

Θωρητικα μπορει να πουμε οτι καλο ειναι να φοβαται οτι αν κανει κατι κακο να φοβαται οτι δε θα το αγαπαμε,αλλα δεν ειναι ετσι....Ο εκφοβισμος εχει αντιθετα αποτελεσματα μακροπροθεσμα...

 

(Συνχωρεστε με αν το πηγα λιγο μακρια...)

[travellingmum]

εμενα μου ξενιζει ιδιαιτερα η ιδεα της ανυπαρξιας του επαινου... Οταν κανουμε κατι διαφορετικο και δυσκολο, ολοι μα ολοι μας θελουμε να αναγνωρισει καποιος την προσπαθεια μας

πχ στην τουαλετα... δε θα πεις μπραβο στο παιδακι που καταφερε για πρωτη/δευτερη/τριτη φορα να κανει τα τσισακια του εκει αντι στο πατωμα (χωρις αυτο να σημαινει οτι θα μαλωσεις αυτο που δεν τα καταφερε), οταν ομως τελικα τα καταφερει και ειναι περηφανο για τον εαυτο του, δεν ειναι φυσιολογικο να του "μπραβο"; Απο ενστικτο και μονο;;

 

πισω στο παραδειγμα της κιμωλιας, αν το εκανε στο δικο μου σπιτι μπορει να τον εβγαζα στο μπαλκονι να την τριψουμε μαζι, να δει πως ειναι, να του εξηουσα οτι δεν το κανουμε μεσα στο σπιτι, ή οτι το κανουμε και μετα παιρνουμε το σκουπακι (που του αρεσει και πολυ) και τη μαζευουμε. οταν ειμαστε σε αλλο σπιτι, ακουμε αυτους που τους ανηκει... Κι εγω μπορει να ξυνω τον πισινο μου ολη μερα στο σπιτι μου (λεμε τωρα...μην το παρετε σοβαρα ) αλλα δε θα το κανω στην εκκλησια (αν πηγαινα...).

Ειναι νομιζω και για τα παιδια σημαντικο να καταλαβουν τετοιους κανονες.. οτι καποιες πραξεις μας μπορει να πληγωσουν τους αλλους... οτι δε μπορουμε να κανουμε στον παιδικο/νηπιαγωγειο/παιδοτοπο/σπιτι φιλων ο,τι ακριβως κανουμε στο σπιτι μας γιατι εκει υπαρχουν κι αλλα ατομα με διακιωματα στη διασκεδαση και την προστασια της περιουσιας τους...

 

maan, το πηρα κατακαρδα γιατι εγινε επανηλλειμμενα εκεινο το πρωινο, μεχρι που τον πηρα και φυγαμε... δεν της ζητησε, δεν επαιζε μαζι της, την εσπρωχνε για να παρει αυτο που ηθελε.... και δεν ειναι τετοιο παιδι ο Ντυλαν... Τι να πω, εχουν τις μερες τους κι αυτα, αλλα δε μπορει να ξεσπαει τα νευρα του στο δικο σου το παιδι, ετσι; Πως θα σου φαινοταν αν ηταν αντιστροφα τα πραγματα; Λεω να τους δωσουμε αλλη μια ευκαιρια αυτους τους δυο... μπορει να τα βρουνε

[kokoraki]

Σχετικα με το καλο παιδι κ.λ.π. κατι που ειναι κανονας για να μην επιρρεαζουμε τη ψυχολογια του παιδιου ειναι "να μην χαρακτηριζουμε ποτε το παιδι ως καλο,κακο,ατακτο κ.λ.π. αλλα τη πραξη του..."

 

Δε λεμε σε ενα παιδι που ητανε ησυχο σε μια φαση οτι "ησουν πολυ καλο παιδι" (που δε σηκωθηκες κ.λ.π.) ειναι αοριστο και δεν εχει σαφη εννοια στο μυαλο του παιδιου.

 

οτι λεμε πρεπει να εχει ακριβεια,να του δινει την αισθηση της ασφαλειας(πως οτι του λεμε ειναι το σωστο) και παντα μεσα να μη βαλετε το αισθημα αγαπης απο τους γονεις.θελω να πω πως οταν λες σ ενα παιδι ησουν κακο παιδι,δημιουργειται ανασφαλεια στο οτι ο γονεις δε θα το αγαπαει το ιδιο.

 

Θωρητικα μπορει να πουμε οτι καλο ειναι να φοβαται οτι αν κανει κατι κακο να φοβαται οτι δε θα το αγαπαμε,αλλα δεν ειναι ετσι....Ο εκφοβισμος εχει αντιθετα αποτελεσματα μακροπροθεσμα...

 

(Συνχωρεστε με αν το πηγα λιγο μακρια...)

 

 

Γι΄αυτό κι εγώ, όπως έγραψα πριν, τα λέω από μέσα μου:-P Δε λέω, κρατιέμαι μερικές φορές με το ζόρι....αλλά δεν χρησιμοποιώ χαρακτηρισμούς στο παιδί. Συνήθως λέω ότι κάτι που έκανε είναι πολύ καλό ή πολύ κακό, χαρακτηρίζω δλδ την πράξη και όχι το παιδί. Ο εσω κόσμος μου όμως φωνάζει "είσαι ένα μεγάλο ζιζάνιο" (στην καλύτερη...). Στις καλές φάσεις, μου ξεφεύγει πολλές φορές και του λέω ότι είναι πολύ καλός (τί να κάνω....έχω αδυναμίες).

 

Επίσης, να σχολιάσω ότι απο τα ποστ εγώ δεν κατάλαβα ότι καμία μαμά θέλει το παιδάκι της να φοβάται ότι αν κάνει κάτι κακό δε θα το αγαπά. Ίσα ίσα που με τα γραφόμενα όλες δείχνουν ότι αυτό ακριβώς προσπαθούν να αποφύγουν. Δεν υποστηρίζει κανείς τον εκφοβισμό.

 

Επίσης, DALIA μου, το ξέρω ότι θα πηδήξει... Το πόσο θα χτυπήσει το λένε τα άπειρα καρούμπαλα και μελανιές που έχω κουράρει με βιτάμ τους τελευταίους 5 μήνες που περπατάει....

[travellingmum]

να τονισω οτι δεν ειμαι κατα του UP γιαιτ δεν το γνωριζω... αλλα καποιες μαμαδες λενε οτι ειναι μεν δυσκολα στην αρχη (πρεπει να βγεις απο πολλες συνηθειες) αλλα οτι τελικα η ζωη τους εγινε ευκολοτερη και η οικογενεια πιο ευτυχισμενη..