Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις....

[Stellinula]

Σας ευχαριστω πολύ κοριτσια μου, ειλικρινα...

 

..........σου στελνω πμ........και πολυ αγαπη

 

μάκια!!!

[pashalitsa]

Για να φτάσεις να συγχωρήσεις, πρέπει και ο άλλος να σου δείξει ότι έχει καταλάβει και έχει μετανιώσει... Όταν προσπαθεί να αποδείξει το αλάθητό του δε σου δίνει και πολλά περιθώρια... Εκτός και αν είναι ο άλλος ο Χριστός... Μόνο αυτός συγχώρεσε αυτούς που τον σταύρωσαν γιατί δεν ήξεραν τί έκαναν... Υπόψιν ότι υπάρχουν άνθρωποι που αν σε δουν να κάνεις "πίσω" σου επιτίθενται βαναυσότερα... και αν γυρίσεις και το άλλο μάγουλο, βουτάνε το μαστίγιο... Άρα ΜΑΚΡΙΑ!!!

[sweet_february]

Επ!! Τωρα το ειδα αυτο..

Στελλακι ξερω πως το τελευταιο πραγμα που σε νοιαζει αυτη τη στιγμη ειναι πως δεν εισαι η μονη που εχει περασει ζορικες καταστασεις, αλλα πιστεψε με.. Αναλογα συναισθηματα εχω βιωσει κι εγω..

Οκ.. Εμενα δεν με αφησε.. Υποτιθεται οτι ηταν εκει.. Ο μπαμπας μου μας αφησε οταν ημουν 6 μηνων και δεν ξαναεμφανιστηκε ποτε! Ποτε ομως.. Το εχω ξαναγραψει αλλα θα το γραψω αλλη μια: Ακομα κι ενα γ@μημενο βιβλιαριο ασθενειας που ηθελα να μου θεωρει, επρεπε να παρω ταξι, να παω Νικαια, να το αφησω στη γιαγια μου και οταν το θεωρουσε να ξαναπαω να το παραλαβω απο τη γιαγια μου. Και εξαιτιας αυτου του βιβλιαριου, εμαθα πως εχω εναν αδερφο, 15 ετων σημερα, απο λαθος υπαλληλου στη νομαρχια Καλλιθεας οταν πηγα να ζητησω τη διαγραφη μου απο το βιβλιαριο του. Αυτα σε ο,τι αφορα το μπαμπα μου. Ισως φανει πολυ σκληρο, αλλα το μονο που εχω να "καταλογισω" σε αυτον ειναι πως με αφησε.. Τιποτα λιγοτερο, τιποτα περισσοτερο!

Με τη μανα μου παλι ηταν αλλιως.. Ηταν "κοσμας".. Εγω μπορει να πηγαινα σπιτι δαρμενη (επειδη με χτυπουσε ο πρωην μου), με ρηξη τυμπανου απο το νοσοκομειο κι εκεινη να μη με ρωταγε καν "μα καλα ποιος σε εκανε μπλε μαρεν?".. Μπορει να ερχοταν το χαρτι απο το σχολειο με τις απουσιες μου, να κοντευα να μεινω αλλα ποτε δεν ενδιαφερθηκε που παω και τι κανω τις ωρες που ελειπα.. Οταν μια φορα γυρισα και της ειπα πως εχω καθυστερηση (ουσα 17 ετων) η απαντηση της ηταν "οπως εστρωσες κοιμησου και αν εισαι εγκυος, να βρεις την ακρη σου αλλου, οχι στο σπιτι ΜΟΥ" (παντα το τονιζε αυτο! Ερχοταν στο δωματιο μου και μου ζητουσε λεφτα (απο το χαρτζιλικι που μου εδινε ο παππους μου) γιατι της τα ετρωγε ολα ο πατριος μου για να πινει. Σε καποια φαση της ζωης της αποφασισε να τον διωξει αλλα την ειχε χρεωσει μεχρι το λαιμο κι εγω στα 14 μου επιασα δουλεια νυχτα σε μπαρακι για να της στελνω πισω λεφτα. Και τα καταφεραμε, ενα μεγαλο μερος του δανειου εφυγε. Μετα απο 4 χρονια χωρις τον πατριο μου με καλεσε εξω για φαγητο και οταν πηγα ξερεις τι αντικρισα? Τη μανα μου αγκαλιτσα με τον πατριο να μου ανακοινωνουν πως ειναι και παλι "μαζι".. Εγω εκλαιγα κι εκεινη μου φωναζε πως πρεπει να απογαλακτιστω (γιατι το μυαλο της πιστευε πως κλαιω επειδη θα παει να μεινει μαζι του και θα την αποχωριστω. Λες και τοσα χρονια μεναμε μαζι... ).. Ανεχομουν πραγματα απο εκεινη επειδη μια ζωη φοβομουν πως θα με αφησει κι εκεινη οπως ο μπαμπας μου και θα μεινω παντελως μονη..

Οταν εμεινα εγκυος, εκανε μια στροφη απιστευτη.. Πληρωνε και πληρωνει ακομα το μεγαλυτερο μερος των εξοδων μας.. Και πανω σε μια αναλαμπη της, πηγε και μου εδωσε την ψιλη κυριοτητα του σπιτιου της.. Και τι να τα κανω ολα αυτα? Εγω τη μανα μου ηθελα (οπως κι εσυ).. Την οποια δεν την ειχα.. Την οποια την εβλεπα καθημερινα αλλα δεν την εβλεπα.. Πριν μια εβδομαδα της ζητησα να ερθει να με βοηθησει γιατι το τελευταιο διαστημα εχω θεμα με τους ιλιγγους και ο αντρας μου δουλευε.. Ηρθε και με εκανε σκ@τα! Τσακωθηκαμε γιατι οπως μου ειπε δεν διαπαιδαγωγω σωστα το παιδι μου, το εχω κανει νευρασθενικο και οταν μεγαλωσει δεν θα θελει ουτε να με φτυσει.. Κι ολα αυτα επειδη μαλωσα τη Μαρια.. Ισως προσπαθει να κανει την αυτοκαθαρση της μεσα απο το εγγονι της.. Αλλα, δεν ξερω αν με καταλαβαινεις.. Δεν μπορω να αντεξω να κανει ακομα κι αυτο πανω στις δικες μου πλατες.. Κουραστηκα πια! Ειπε πολλα λογια τα οποια δεν μου παει το χερι να γραψω.. Κι εγω εμεινα παλι να την ακουω χωρις να απαντω γιατι ο φοβος που ανεκαθεν ενιωθα πως θα με αφησει εχει ριζωσει βαθια μεσα μου και δεν μπορω να τον διωξω..

Εν κατακλειδι: Εγινα μανα και εμαθα.. Πως δεν μπορουμε να ειμαστε τελειοι σε ολα.. Πως ουτε και οι γονεις μας μπορουσαν.. Πως πολλες φορες δεν αρκει απλα να εισαι "εκει".. Πως τα πολλα λογια οχι μονο ειναι φτωχεια, αλλα πληγωνουν και ανεπανορθωτα.. Πως δεν εχει σημασια η ποσοτητα αλλα η ποιοτητα.. Πως ο χρονος δεν γυρνα πισω και τα λαθη ακομα κι οταν διορθωνονται (που λεει ο λογος) παντα πονανε..

Και γι' αυτο ακριβως δεν θελω να ασχολουμαι αλλο με το τι εκανε ή τι δεν εκανε εκεινη.. Θελω να ασχοληθω μονο με οσα κανω εγω με το δικο μου παιδι! Θελω να πατησω στα ποδια μου! Θελω να αφησω το παρελθον πισω μου!

Τι λες? Το προσπαθουμε παρεουλα?

[pardalofistiki]

Επ!! Τωρα το ειδα αυτο..

Στελλακι ξερω πως το τελευταιο πραγμα που σε νοιαζει αυτη τη στιγμη ειναι πως δεν εισαι η μονη που εχει περασει ζορικες καταστασεις, αλλα πιστεψε με.. Αναλογα συναισθηματα εχω βιωσει κι εγω..

Οκ.. Εμενα δεν με αφησε.. Υποτιθεται οτι ηταν εκει.. Ο μπαμπας μου μας αφησε οταν ημουν 6 μηνων και δεν ξαναεμφανιστηκε ποτε! Ποτε ομως.. Το εχω ξαναγραψει αλλα θα το γραψω αλλη μια: Ακομα κι ενα γ@μημενο βιβλιαριο ασθενειας που ηθελα να μου θεωρει, επρεπε να παρω ταξι, να παω Νικαια, να το αφησω στη γιαγια μου και οταν το θεωρουσε να ξαναπαω να το παραλαβω απο τη γιαγια μου. Και εξαιτιας αυτου του βιβλιαριου, εμαθα πως εχω εναν αδερφο, 15 ετων σημερα, απο λαθος υπαλληλου στη νομαρχια Καλλιθεας οταν πηγα να ζητησω τη διαγραφη μου απο το βιβλιαριο του. Αυτα σε ο,τι αφορα το μπαμπα μου. Ισως φανει πολυ σκληρο, αλλα το μονο που εχω να "καταλογισω" σε αυτον ειναι πως με αφησε.. Τιποτα λιγοτερο, τιποτα περισσοτερο!

Με τη μανα μου παλι ηταν αλλιως.. Ηταν "κοσμας".. Εγω μπορει να πηγαινα σπιτι δαρμενη (επειδη με χτυπουσε ο πρωην μου), με ρηξη τυμπανου απο το νοσοκομειο κι εκεινη να μη με ρωταγε καν "μα καλα ποιος σε εκανε μπλε μαρεν?".. Μπορει να ερχοταν το χαρτι απο το σχολειο με τις απουσιες μου, να κοντευα να μεινω αλλα ποτε δεν ενδιαφερθηκε που παω και τι κανω τις ωρες που ελειπα.. Οταν μια φορα γυρισα και της ειπα πως εχω καθυστερηση (ουσα 17 ετων) η απαντηση της ηταν "οπως εστρωσες κοιμησου και αν εισαι εγκυος, να βρεις την ακρη σου αλλου, οχι στο σπιτι ΜΟΥ" (παντα το τονιζε αυτο! Ερχοταν στο δωματιο μου και μου ζητουσε λεφτα (απο το χαρτζιλικι που μου εδινε ο παππους μου) γιατι της τα ετρωγε ολα ο πατριος μου για να πινει. Σε καποια φαση της ζωης της αποφασισε να τον διωξει αλλα την ειχε χρεωσει μεχρι το λαιμο κι εγω στα 14 μου επιασα δουλεια νυχτα σε μπαρακι για να της στελνω πισω λεφτα. Και τα καταφεραμε, ενα μεγαλο μερος του δανειου εφυγε. Μετα απο 4 χρονια χωρις τον πατριο μου με καλεσε εξω για φαγητο και οταν πηγα ξερεις τι αντικρισα? Τη μανα μου αγκαλιτσα με τον πατριο να μου ανακοινωνουν πως ειναι και παλι "μαζι".. Εγω εκλαιγα κι εκεινη μου φωναζε πως πρεπει να απογαλακτιστω (γιατι το μυαλο της πιστευε πως κλαιω επειδη θα παει να μεινει μαζι του και θα την αποχωριστω. Λες και τοσα χρονια μεναμε μαζι... ).. Ανεχομουν πραγματα απο εκεινη επειδη μια ζωη φοβομουν πως θα με αφησει κι εκεινη οπως ο μπαμπας μου και θα μεινω παντελως μονη..

Οταν εμεινα εγκυος, εκανε μια στροφη απιστευτη.. Πληρωνε και πληρωνει ακομα το μεγαλυτερο μερος των εξοδων μας.. Και πανω σε μια αναλαμπη της, πηγε και μου εδωσε την ψιλη κυριοτητα του σπιτιου της.. Και τι να τα κανω ολα αυτα? Εγω τη μανα μου ηθελα (οπως κι εσυ).. Την οποια δεν την ειχα.. Την οποια την εβλεπα καθημερινα αλλα δεν την εβλεπα.. Πριν μια εβδομαδα της ζητησα να ερθει να με βοηθησει γιατι το τελευταιο διαστημα εχω θεμα με τους ιλιγγους και ο αντρας μου δουλευε.. Ηρθε και με εκανε σκ@τα! Τσακωθηκαμε γιατι οπως μου ειπε δεν διαπαιδαγωγω σωστα το παιδι μου, το εχω κανει νευρασθενικο και οταν μεγαλωσει δεν θα θελει ουτε να με φτυσει.. Κι ολα αυτα επειδη μαλωσα τη Μαρια.. Ισως προσπαθει να κανει την αυτοκαθαρση της μεσα απο το εγγονι της.. Αλλα, δεν ξερω αν με καταλαβαινεις.. Δεν μπορω να αντεξω να κανει ακομα κι αυτο πανω στις δικες μου πλατες.. Κουραστηκα πια! Ειπε πολλα λογια τα οποια δεν μου παει το χερι να γραψω.. Κι εγω εμεινα παλι να την ακουω χωρις να απαντω γιατι ο φοβος που ανεκαθεν ενιωθα πως θα με αφησει εχει ριζωσει βαθια μεσα μου και δεν μπορω να τον διωξω..

Εν κατακλειδι: Εγινα μανα και εμαθα.. Πως δεν μπορουμε να ειμαστε τελειοι σε ολα.. Πως ουτε και οι γονεις μας μπορουσαν.. Πως πολλες φορες δεν αρκει απλα να εισαι "εκει".. Πως τα πολλα λογια οχι μονο ειναι φτωχεια, αλλα πληγωνουν και ανεπανορθωτα.. Πως δεν εχει σημασια η ποσοτητα αλλα η ποιοτητα.. Πως ο χρονος δεν γυρνα πισω και τα λαθη ακομα κι οταν διορθωνονται (που λεει ο λογος) παντα πονανε..

Και γι' αυτο ακριβως δεν θελω να ασχολουμαι αλλο με το τι εκανε ή τι δεν εκανε εκεινη.. Θελω να ασχοληθω μονο με οσα κανω εγω με το δικο μου παιδι! Θελω να πατησω στα ποδια μου! Θελω να αφησω το παρελθον πισω μου!

Τι λες? Το προσπαθουμε παρεουλα?

 

 

΄δεν το ειχα διαβασει ανα το εχεις αναφερει ξανά!!! έχεις πολύ κουράγιο και δυναμη!! με αυτή τη δύναμη, να στηρίζεις τα παιδιά σου και τον άντρα σου!! θα γίνουν παιδιά με αυτοπεποίθηση σαν εσενα

[fistikaki]

ποσο παραξενο ειναι να εισαι εσυ γονιος του γονιου σου... απο μικρο παιδι...

 

και ποσο συνηθισμενο..

[Stellinula]

H κορούλα σου ειναι 2 ετών, σου πήρε 2 χρόνια όμως να το παλέψεις ή απο την αρχη το πάλεψες??? Περασες και συ πολλά και περνάς όπως εγώ....

 

Θέλω πολύ σε ευχαριστω Γλυκιέ μου Φλεβάρη!!!

[elenik]

το παιδί όμως πρέπει να έχει γιαγιά ή τουλάχιστον να μην μπορεί να κατηγορήσει τη μάνα του για το ότι δεν την έχει...

 

Πολυ σωστο αυτο.

 

Stellinula υπαρχουν πραγματα που καταλαβα και δικαιολογησα στους γονεις μου οταν εγινα μανα, υπαρχουν και πραγματα που με εκαναν να καταλαβω ποσο λαθος ηταν. Υπηρχαν πραγματα που εγιναν και ξερω τις συνεπειες πανω μου.

Ολο μας το ειναι και ολη μας η υποσταση χτιζει εναν ανθρωπο που μαθαινει απο τα παθηματα του.

Εχεις μαθει τις συνεπειες των πραξεων της μητερας σου γιατι τις βιωσες. Εκεινη δεν εχει νοιωσει πως ειναι να εισαι η παθουσα οποτε ισως και να μην εχει καταλαβει καν πως εννοιωθες.

 

Το εχεις συζητησει ποτε ξεκαθαρα μαζι της? Το πως νοιωθεις? Ισως αυτο σε λυτρωσει.

 

Στην ζωη μας υπαρχουν οι ανθρωποι που κανουν λαθη απο αγνοια συνεπειων και ανθρωποι που θελουν να μας πληγωσουν.

Δεν ξερω τι ακριβως εχει συμβει με την μητερα σου αλλα ισως ... λεω ισως να μην εχει συναισθηση του ποσο κακο σου προκαλεσε (και ομως υπαρχουν και αυτοι ).

 

Σου θετω ενα παραδειγμα. Θα εχεις δει γονεις μεσα στο forum που θεωρουν το ξυλο διαπαιδαγωγηση . Αν ρωτησεις το παιδι τους σε 20 χρονια θα δεις ποσο διαφορετικη αποψη θα εχει.

Εκεινοι το βλεπουν απο πλευρα ...οριοθετησης, εκεινο αλλοιως.

Οι "φυσιολογικοι" ανθρωποι βεβαια και τριτοι ξερουμε τι ειναι σωστο και τι λαθος.

 

Τσπα , το θεμα ειναι το εξης.

Δεν εισαι κακια που δεν συγχωρεις, δεν εισαι κακια που αυτα που προσφερει τωρα δεν μπορουν να αναπληρωσουν το κενο.

Εισαι απλα ενας ανθρωπος με βιωματα και ασχημες αναμνησεις που ομως ειμαι σιγουρη οτι ειναι ενας απο τους λογους που θα εισαι τελειος γονεας.

Γιατι? Γιατι εχεις την συναισθηση του τι σημαινει πληγωνω ενα παιδι, ποσο ευκολα γινεται αυτο και ποσο βαθυ σημαδι αφηνει.

 

Μην συγχωρεις αν δεν εισαι ετοιμη και μην το κανεις ποτε αν δεν το νοιωσεις. Δεν ειναι κακο και δεν ειναι υποχρεωτικο να το κανεις.

Κανε οτι εσυ νοιωθεις.

 

Με τον καιρο θα το αφησεις πισω σου και ολο αυτο το μισος θα γλυκανει βλεποντας τι προσφερεις εσυ στο παιδι σου.

 

Απλα να ξερεις οτι το οτι δεν προκαλεσες εσυ ολα τα συναισθηματα που επρεπε και βγαζει το παιδι σου σε σενα δεν ειναι δικο σου λαθος. Υπαρχουν ανθρωποι που βαζουν την προσωπικη τους ζωη πανω απο την γονεϊκη τους ιδιοτητα .

 

Φιλια

[Stellinula]

Ελενικ μου προσπαθησα να το κάνω αυτο που λες...δηλαδη να βρώ πραγματα για να την διαιολογησω για αυτα που μου έκανε..Ξερεις κάτι??? Δεν ΒΡΗΚΑ ΤΙΠΟΤΑ απολυτως...

[Φαίη2010]

Δεν εχουν συναισθηση της πραγματικοτητας. Εχουν πλασει αλλο σεναριο στο μυαλο τους απο αυτο που εζησαν. Αμυνα νομιζω ειναι αυτο....

Αν μπορουσαν να καταλαβουν....αν ενιωθαν εστω και λιγο ποσο πονο προκαλεσαν, δεν θα το αντεχαν....

Μη βασανιζεσαι....

Εδω ειναι η ζωη...τωρα! Οσο δικαιωμα εχει το πλασματακι να ζησει ευτυχισμενο, αλλο τοσο εχουν και οι κακες στιγμες να μεινουν στο παρελθον....ετσι πιστευω....

Μπορεις να αισθανεσαι ο,τι θες για τη μητερα σου. Δεν χρειαζεται να λογοδοτησεις σε κανεναν...ουτε στον εαυτο σου....απλα αποδεξου πως ό,τι εγινε δεν αλλαζει και καταλαβε οτι εισαι τουλαχιστον τυχερη που ηρθε τωρα μια τοσο μεγαλη αγαπη!!

 

Θα συμφωνησω απολυτα με αυτα τα ωραια λογια!

Και αυτα τα λογια θα μου επιτρεψεις Αλεκακι να τα κρατησω μεσα μου, για την δικη μου μητερα.

Ας μεινουν οι κακες στιγμες στο παρελθον και ολα τα ασχημα και τα περιεργα πισω μας.

Και ναι ημουν πολυ τυχερη γιατι εχω δυο αγκαλιτσες που μου σβηνουν ολα τα δακρυα μεσα μου.

[Thaumataki]

Αχ τί θυμήθηκα.....

Όταν ήμουν στα 18, 20, 22 και έβγαινα και γυρνούσα στις 5, στις 6, στις 7, το κινητό να βαράει από τη μάνα μου ''Πού είσαι;'', ''Γιατί αργείς'', ''Είσαι καλά;'', ''Μην αργήσεις'' κλπ... Πόσες φορές δε το σήκωνα επίτηδες και τσακωμοί μετα στο σπίτι..... ''Ωχου μωρε μαμά/μπαμπά τί να πάθω δηλαδή; Αμάν πια με τις φοβίες σας!'' και να μου απαντάνε ''Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις...'' και τώρα που έγινα, σκέφτομαι πως όταν μου πάει 10, 11 και μου ζητήσει να πάει μέχρι το περίπτερο (δε θέλω καν να σκέφτομαι να μου ζητήσει να πάει για βόλτα με τους φίλους του), θα τρέμει το φιλοκάρδι μου μη πάθει τίποτα όσο δε θα έχω την επίβλέψη του για αυτά τα 5-10'....

Πόσες φορές έλεγε η μαμά μου ή ο μπαμπάς μου ''Ακόμη και τη ζωή μου δίνω για να ζήσεις και να είσαι ευτυχισμένη'' και πόσες φορές σκεφτόμουν πως όλα αυτά που λέγανε είναι υπερβολές..... Και τώρα εάν μου λέγανε ''Πέθανε για να ζήσει ο γιός σου ευτυχισμένος και υγιής'' από το γκρεμό θα έπεφτα χωρίς 2η σκέψη!

[aleca]

Θα συμφωνησω απολυτα με αυτα τα ωραια λογια!

Και αυτα τα λογια θα μου επιτρεψεις Αλεκακι να τα κρατησω μεσα μου, για την δικη μου μητερα.

Ας μεινουν οι κακες στιγμες στο παρελθον και ολα τα ασχημα και τα περιεργα πισω μας.

Και ναι ημουν πολυ τυχερη γιατι εχω δυο αγκαλιτσες που μου σβηνουν ολα τα δακρυα μεσα μου.

:):)

 

..... Και τώρα εάν μου λέγανε ''Πέθανε για να ζήσει ο γιός σου ευτυχισμένος και υγιής'' από το γκρεμό θα έπεφτα χωρίς 2η σκέψη!

και εγω....αλλα εχω παρακαλεσει τον αντρα μου να δειξει πρωτα αυτος την ατελειωτη αγαπη του!:lol:

[alepapa]

......πολύ προβληματισμένη.........

θες να σου πω τί μου συνέβη μόλις χτες;.................

Έχω αναφέρει οτι έχω χάσει τη μαμά μου απο παιδί...ο μπαμπάς μου δεν δείχνει συναισθήματα εκτός αν είναι νευριασμένος....μεγαλώσαμε με χριτοπαναγίες...κάθε μέρα για διαφορετικό λόγο...πάντα κάτι ήταν λάθος...στηνν εφηβεία που ήμουν παχουλή ξέρεις τί άκουγα;;;;;επειδή δεν ήμουν καλή μαθήτρια άκουγα οτι αυτή την έχουμε να τρώει μόνο τρώει και παχαίνει...στα 20 κι αφού παντρεύτηκε η αδερφή μου βρέθηκα στο άγνωστο να κρατάω ένα σπίτι 7 ατόμων...4 άντρες 1 αδερφο και 1 αδερφή στο λύκειο και εγω...δεν έβγαινα γιατί δε δούλευα και δεν μου έδινε λεφτά...διακοπές στην Κρήτη όπου κράταγα κι εκεί το σπίτι γιατί η γιαγιά ήταν 75 χρονών...ο παππούς παθαίνει άνοια τον φέρνουμε στην Αθήνα τον είχαμε σπίτι αρχικά κι είχα και τους παππούδες σπίτι και κατόπιν το καλοκαίρι στην Κρήτη με γέρο άνθρωπο άρρωστο...αρραβωνιάστηκα στα 27 έναν άχρηστο μπας και ξεφύγω τίποτα...χώρισα έπιασα δουλειά γύρισα στο σπίτι και ξανά το ίδιο...να ελέγχει να προσβάλλει..να..να..να...

κάνω υπομονή καταπίνω προσβολές...

χτες τσακωθήκαμε κι έλειπα για καμιά ώρα να ηρεμήσω..δεν είμαι 16 31 είμαι...

 

Γιατί τα υπομένεις όλα αυτά??? Σήκω φύγε τώρα και φτιάξε τη ζωή σου.....

[alepapa]

Αχ!!!! Μεγάλη κουβέντα....

 

Δεν μπορώ να φανταστώ να γίνονται αυτά τα πράγματα γιατί μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πολύ αγάπη την οποία δίνω και στο παιδί μου....

Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να φαίρομαι έτσι στο κοριτσάκι μου, να μη το χαιδεύω, να μην το φιλάω, να μην το αγκαλιάζω κάθε μέρα. Είναι ο τρόπος ζωής μου και δεν θα τον αλλάξω για όλο το χρυσάφι του κόσμου....

Αυτή είναι ο θησαυρός μου!!!

Όσο πληγωμένη και αν είσαι διώξτο από μέσα σου... πέτα το μακριά και δώσε στο αγοράκι σου την ολοκληρωτική λέξη της Μάνας.

[riniw 1980]

Γιατί τα υπομένεις όλα αυτά??? Σήκω φύγε τώρα και φτιάξε τη ζωή σου.....

 

 

το υπομένεις γιατί έχεις ανάγκη ένα μέρος στον κόσμο να αποκαλείς "σπίτι" και "οικογένεια"....γιατί ξέρεις οτι κάποιος στον κόσμο θα χαρεί με τη χαρά σου και θα κλάψει με τη λύπη σου...θα φύγω,ναι,με τους δικούς μου όρους και μια υπόσχεση στον εαυτό μου να με βοηθήσει ο Θεός κι η μάνα μου απ'οπου κι αν είναι να μην κάνω τα ίδια λάθη

[PEPI1979]

το υπομένεις γιατί έχεις ανάγκη ένα μέρος στον κόσμο να αποκαλείς "σπίτι" και "οικογένεια"....γιατί ξέρεις οτι κάποιος στον κόσμο θα χαρεί με τη χαρά σου και θα κλάψει με τη λύπη σου...θα φύγω,ναι,με τους δικούς μου όρους και μια υπόσχεση στον εαυτό μου να με βοηθήσει ο Θεός κι η μάνα μου απ'οπου κι αν είναι να μην κάνω τα ίδια λάθη

Ελπίζω να βρεις την δύναμη να κάνεις αυτά που θες και να κανεις την δική σου οικογενεια.

[PEPI1979]

Ελενικ μου προσπαθησα να το κάνω αυτο που λες...δηλαδη να βρώ πραγματα για να την διαιολογησω για αυτα που μου έκανε..Ξερεις κάτι??? Δεν ΒΡΗΚΑ ΤΙΠΟΤΑ απολυτως...

Δεν μπορω να καταλάβω αυτά που λες γιατι εμένα η μητερα μου μας μεγάλωσε μόνη της με την βοηθεια των γονιών της και ακόμα μας βοηθάει ..Αλλά το μόνο που μπορώ να πω είναι να αφησεις όσα μπορείς πίσω σου και να κοιτάξεις μπροστά . Εχεις το παιδάκι σου και κρατησε όσο καλυτερη την διαθεση σου για να γεμίσεις τις ώρες σας . τίποτα δεν διορθωνεται αλλά εσύ ξερεις πως πρεπει να είσαι ΚΑΛΗ ΜΑΜΑ. Και ας το έμαθες με αυτόν τον τρόπο .