Όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις....

[fenaki]

Εγώ πάντως για κάτι τέτοια και χειρότερα δεν τη συγχώρεσα εντελώς τη μάνα μου.

Δηλαδή προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι την έχω συγχωρέσει, αλλά κάθε φορά που προσπαθεί να μου κάνει υποδείξεις σχετικά με το παιδί, αισθάνομαι μόνο πόνο και θυμό. Τίποτα άλλο. Υστερά βέβαια ησυχάζω και πάλι την αγαπώ, αλλά μόνο "εκ αποστάσεως" πια...

 

Και ναι, έχω συνέχεια τύψεις, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς είμαι από τους ανθρώπους που δεν εκδηλώνουν την ντροπή τόσο ευκολά όσο θα το ήθελαν οι άλλοι... γι'αυτό κάποιοι με θεωρούν αναίσθητη, αλλά... χε...τηκα! Στο κάτω κάτω κανένας δεν ξέρει τι κουβαλάω μέσα μου και πόσο ντρέπομαι και γιατί.

 

καλοπέρασες και εσυ ε...?βρε κορίτσια γιατι έχετε τύψεις?

[bp-IOLH]

Προσπάθησε να βρεις τη δύναμη να τη συγχωρήσεις, όχι γι' αυτήν αλλά για τον εαυτό σου. Έτσι θα ηρεμήσει η ψυχή σου. Αν κάθεσαι να σκέφτεσαι ξανά και ξανά τα όσα σου έκανε, το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να ξύνεις την πληγή και να μην επουλώνεται ποτέ.

Η συγχώρεση είναι μεγάλη υπόθεση.

Ναι, το ξέρω, είναι πολύ δύσκολο. Έχεις χίλια δίκια, δεν υπάρχει δικαιολογία για όσα σου έκανε.

Μη με παρεξηγήσεις που επικεντρώνω στο να τη συγχωρήσεις. Απλώς περνάω φάση "να συγχωρήσω ή να μη συγχωρήσω" (όχι τη μάνα μου φυσικά, για άλλα πρόσωπα μιλάω). Επειδή ένιωθα την ψυχή μου βαριά, αποφάσισα να συγχωρήσω, γιατί ο πόνος και η στενοχώρια που μου έχουν προκαλέσει άλλα άτομα, με κούραζε και ένιωθα ότι όλο αυτό γύριζε πίσω σ' εμένα. Πήρα ένα τηλέφωνο με σκοπό να συγχωρήσω κι άκουσα πάλι κάτι βλακείες μα κάτι βλακείες. Και γύρισα πάλι εκεί που ήμουν: να συγχωρήσω ή όχι?

Το σκεφτόμουν όλη νύχτα και αποφάσισα ότι δεν θ' αφήσω κανέναν να βλάψει την ψυχή μου και να αλλιώσει τον χαρακτήρα μου. Και θα το πετύχω. Με τη συγχώρεση.

Θωράκισε τον εαυτό σου και πες ότι ήσουν άτυχη, είχες μια μάνα που δεν μπόρεσε να αντεπεξέλθει στον ρόλο της. Άστην να λέει ό,τι θέλει.

Α, και που είσαι? Μπορεί όντως να έχει αρχίσει να σκέφτεται διαφορετικά. Μόνο που τώρα νιώθεις ότι είναι αργά. Όμως ποτέ δεν είναι αργά.

Ο άντρας μου και τα αδέλφια του πνέουν μένεα εναντίον του πατέρα τους. Δεν στάθηκε στο πλάι τους ως πατέρας. Τότε που τον χρειάζονταν αυτός βρισκόταν στον κόσμο του.

Στα 80 του προφανώς αναλογίστηκε τα λάθη του, θυμήθηκε ότι έχει και παιδιά (όλα τα παιδιά άνω των 40 πλέον) και αποφάσισε να κάνει πράγματα για τα παιδιά του. Έλα όμως που τα παιδιά του ούτε να τον δουν? Ο άντρας μου έχει πολύ θυμό μέσα του. Προσπαθώ να τον πείσω να τον συγχωρήσει. Είναι ανένδοτος. Εγώ πάλι τον πεθερό τον κατασυμπαθώ. Ο άντρας μου μού λέει "δεν τον ξέρεις, γι' αυτό τον συμπαθείς". Ε, και τι να κάνω? Να θυμώσω με τον πεθερό? Αφού δεν μπορώ.

[bp-IOLH]

Α, και ξέχασα να γράψω πριν ότι εγώ έχω το αντίθετο "πρόβλημα". Έχω πάρει και παίρνω από τους γονείς μου τόση μα τόση αγάπη που συνεχώς αναρωτιέμαι αν εγώ θα μπορώ να δώσω στο παιδί μου (αν καταφέρω και κάνω παιδί) την αγάπη που έχω πάρει ή έστω τη μισή.

Πραγματικά αυτό είναι κάτι που με απασχολεί και όσες φορές έμεινα έγκυος, από τις πρώτες σκέψεις μου ήταν αν θα καταφέρω να δώσω στο παιδί μου όσα έχουν δώσει οι γονείς μου για μένα (συναισθηματικά εννοώ, γιατί οικονομικά οι άνθρωποι δεν είχαν και πολλά να δώσουν).

[latiatoula]

Σας ευχαριστώ, ώρες ώρες νιωθω παιδουλα ακόμα αναζητώντας το χαμενο χάδι της μάνας μου, για την ακρίβεια το ανυπαρκτο χάδι της μάνας μου...

 

Καθώς λοιπόν βλέπω να είναι η ΤΕΛΕΙΑ μάνα για τον ετεροθαλή αδερφό μου, εμένα αυτο με λυπεί πολύ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ (όχι για τον αδερφό μου, για την μανα μου)...τον αδερφό μου τον λατρεύω...

 

Θα μου πείτε γιατι τα ανασκαλευεις και βρωμάνε??? Γιατι τώρα συνηδητοποιησα ΠΟΣΟ μεγάλει κουβέντα και πόσο ΚΥΡΟΣ κουβαλάει η λέξη ΜΑΝΑ και λέγοντας μου ότι "όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις" εμένα έρχετε αντιστροφα στο κεφάλι μου το μήνυμα

 

"Ναι, τώρα που έγινα μάνα κατάλαβα.....ΟΧΙ την ΜΑΝΑ μου αλλά το ότι ΠΟΤΕ δεν θα εγκαταλείψω τον γιό μου για άλλους έρωτες και άλλα παιδιά, ΠΟΤΕ δεν θα τον διώξω απο την ζωή μου, ΠΟΤΕ δεν θα τον αμφισβητήσω και ΠΟΤΕ δεν μα ποτέ δεν θα πάψω να τον αγαπάω"[/quote]

 

Μπράβο! Μείνε σε αυτό, και προσπάθησε να αφήσεις πίσω όλες τις αρνητικές εμπειρίες που έχεις από τη δική σου μητέρα.Εσύ, να γίνεις η μάνα που δεν ήταν η μάνα σου σε σένα. Έχεις περάσει πολλά και είναι δικαιολογημένη η πίκρα σου. Τώρα όμως έχεις το δικό σου παιδί και θα του δώσεις όλα όσα εσύ στερήθηκες. Χρησιμοποίησε τις αρνητικές εμπειρίες σου, προς όφελός σου. Δεν μιλάω εκ πείρας, καμία σχέση, εμένα η δική μου μαμά ήταν και είναι υπερπροστατευτική και μας είχε και μας έχει πολύ από κοντά εμένα και τα αδέρφια μου, αλλά, από εμπειρίες φίλων μου, έχω δει το εξής: τα παιδιά που τα πίκραναν οι γονείς τους, γίνονται οι καλύτεροι γονείς για τα δικά τους παιδιά. Έτσι θα γίνεις και εσύ!

Και θα σου πω και τι μου λέει η δική μου μαμά, η οποία δεν είναι τέλεια, ούτε υπήρξε ποτέ τέλεια, αλλά δεν με άφησε ποτέ, πάντα ήταν και είναι δίπλα μου όποτε τη χρειάστηκα και τη χρειάζομαι (το ίδιο ισχύει και για τα αδέρφια μου) και αυτό μου αρκεί. Λοιπόν, μου έχει πει το εξής: "όταν θα γίνεις μάνα, να γίνεις καλύτερη από μένα. Και γενικά, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος από μένα".

[mikro_thiriaki]

καλοπέρασες και εσυ ε...?

 

 

ε ναι, με το παραπάνω...

Παλιά προσπαθούσα να εξηγήσω κάπως όλη αυτή τη φρίκη στον άντρα μου, αλλά το μόνο που εισέπραξα είναι το ότι κάθε φορά που μαλώνουμε για καμιά χαζομάρα μου λεει διάφορες κρυάδες είδους "δεν φταις εσύ που είσαι άχρηστη, η μάνα σου φταιει" κλπ

Τελος πάντων, σε αυτά δεν δίνω σημασία γιατι τώρα ξέρω πως ακριβώς είναι η σχέση του με τη δικιά του μάνα, που τη θεωρεί κάτι ενδιάμεσο μεταξύ υπηρέτριας και γειτόνισσας (τουλαχιστον αυτο δείχνει), δηλ. δεν του έλειψε καμιά φορα, οπότε χαλάλι... ας τον να λεει...

[christiana08]

Θα συμφωνησω με ολα οσα σου ειπαν τα κοριτσια πιο πανω.

Εχω ομως μια απορια...

Ολη αυτη η ελλειψη αγαπης και ολα αυτα τα αρρνητικα βιωματα που καποιος μπορει να εχει εξαιτιας της (οποιου ειδους) απορριψης απο τους γονεις του,"βγαζουν" στον χαρακτηρα μας ελαττωματα και συμπεριφορες,τις οποιες πιθανον να μην ειχαμε,εαν μεγαλωναμε σε μια ισορροπημενη οικογενεια.

Πως μπορει καποιος να συγχωρεσει,ξεχασει,οταν ερχεται καθε μερα αντιμετωπος με τον ιδιο του τον εαυτο και πραγματα που θα ηθελε να ειναι διαφορετικα στον χαρακτηρα του?

 

Δεν ξερω αν γινομαι κατανοητη...

[sternchen]

"Αν θες να μάθεις να αγαπάς, πρέπει πρώτα να μάθεις να συγχωρείς..."

 

Μα την αγάπη αληθινά... τη γνωρίζεις μόνο όταν ανοίξεις την καρδιά στη συγχώρεση.

Αυτό είναι το πιο δύσκολο.

 

Πάντα έχεις τον τρόπο σου και λες με λίγα λόγια αυτό που θέλω να πω κι εγώ, αλλά φλυαρώ!

Θέλει μεγάλη ψυχή να είσαι, για να συγχωρείς!

Εγώ κατάφερα και συγχώρεσα τον πατέρα της κόρης μου και τους γονείς του, γιατί δεν άντεχα να έχω κακία μέσα μου, με χαλάει και δεν το θέλω.

 

η συγχωρεση ειναι μεγαλο πραγμα.... αμα το καταφερεις, θα κανεις στον εαυτο σου μεγαλο δωρο.... θα παρει ανασα η ψυχη σου...

δεν ειναι ευκολο

Φυστίκι μου καλό, συμφωνώ μαζί σου και χαίρομαι που δεν μας έχεις εγκαταλείψει !

 

Αν κάθεσαι να σκέφτεσαι ξανά και ξανά τα όσα σου έκανε, το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να ξύνεις την πληγή και να μην επουλώνεται ποτέ.

Η συγχώρεση είναι μεγάλη υπόθεση.

 

Και πονάνε αυτές οι άτιμες πληγές πάρα πολύ.

Εγώ έχω αποφασίσει πως σε αυτόν τον μάταιο και προσωρινό κόσμο, δεν θέλω να έχω κακίες και μίση με κανέναν, φοβάμαι μήπως όταν θα "φύγω", δεν έχω προλάβει να συγχωρέσω ή να συμφιλιωθώ με όσους με πικραίνουν και αυτή η σκέψη με βασανίζει, οπότε είμαι "τρεις λαλούν και δυο χορεύουν" και σε όποιον αρέσει!

 

 

Επειδή ένιωθα την ψυχή μου βαριά, αποφάσισα να συγχωρήσω, γιατί ο πόνος και η στενοχώρια που μου έχουν προκαλέσει άλλα άτομα, με κούραζε και ένιωθα ότι όλο αυτό γύριζε πίσω σ' εμένα. .

 

Το έχω αισθανθεί αυτό που περιγράφεις και όντως είναι πολύ ψυχοφθόρο, εγώ όλους αυτούς που μας βλάπτουν τους λυπάμαι, γιατί έχουν φτωχή καρδιά.

 

συνεχώς αναρωτιέμαι αν εγώ θα μπορώ να δώσω στο παιδί μου (αν καταφέρω και κάνω παιδί) την αγάπη που έχω πάρει ή έστω τη μισή.

Πραγματικά αυτό είναι κάτι που με απασχολεί και όσες φορές έμεινα έγκυος, από τις πρώτες σκέψεις μου ήταν αν θα καταφέρω να δώσω στο παιδί μου όσα έχουν δώσει οι γονείς μου για μένα (συναισθηματικά εννοώ, γιατί οικονομικά οι άνθρωποι δεν είχαν και πολλά να δώσουν).

 

Ιολάκι μου μα κάτι σκέψεις που κάνεις;

Και μόνο που αναρωτιέσαι, καταλαβαίνει κανείς τι ψυχούλα είσαι!

Θα γίνεις η καλύτερη μαμά του κόσμου, θέτικη σκέψη, χαμόγελο και δεν μασάμε τίποτα!!!

[Aeriko]

Μην της ζητάτε να συγχωρήσει! Δεν γίνεται! Είναι πολύ πληγωμένη για να μπορέσει να συγχωρήσει τη μάνα της! Δεν είναι ακόμα έτοιμη.... κάποια στιγμή θα συμβεί και τότε θα το κάνει... τώρα δεν μπορεί! Και δεν μπορεί γιατί μαθαίνει να είναι ΜΑΝΑ! Δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να γίνει η μάνα της μάνας της γιατί αυτό ουσιαστικά της λέτε! Αυτή τη στιγμή την πλημμυρίζει αγάπη για το παιδί της και βγαίνει το παιδί από μέσα της και ουρλιάζει από πόνο που δεν μπόρεσε να προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα στη δική του μάνα... Είναι μια μάχη που πρέπει να δώσει. Και θα ολοκληρωθεί όταν νιώσει έτοιμη να τα βγάλει από μέσα της στον "εχθρό".... Τότε και μόνο τότε ίσως μπορέσει όχι να συγχωρέσει γιατί αυτό δεν γίνεται, αλλά να το αφήσει πίσω! Και να επιτρέψει στη μάνα της να είναι... γιαγιά με την ελπίδα ότι με αυτό τον τρόπο θα λυτρωθεί εκείνη... γιατί μπορεί να "έχει το αλάθητο" αλλά βαθιά μέσα της την ξέρει την αλήθεια... γι' αυτό προσπαθεί να "εξαγοράσει" το παρόν αγνοώντας το παρελθόν.

 

Στέλλα... κάνε ό,τι ορίζει η καρδιά σου!

[riniw 1980]

......πολύ προβληματισμένη.........

θες να σου πω τί μου συνέβη μόλις χτες;.................

Έχω αναφέρει οτι έχω χάσει τη μαμά μου απο παιδί...ο μπαμπάς μου δεν δείχνει συναισθήματα εκτός αν είναι νευριασμένος....μεγαλώσαμε με χριτοπαναγίες...κάθε μέρα για διαφορετικό λόγο...πάντα κάτι ήταν λάθος...στηνν εφηβεία που ήμουν παχουλή ξέρεις τί άκουγα;;;;;επειδή δεν ήμουν καλή μαθήτρια άκουγα οτι αυτή την έχουμε να τρώει μόνο τρώει και παχαίνει...στα 20 κι αφού παντρεύτηκε η αδερφή μου βρέθηκα στο άγνωστο να κρατάω ένα σπίτι 7 ατόμων...4 άντρες 1 αδερφο και 1 αδερφή στο λύκειο και εγω...δεν έβγαινα γιατί δε δούλευα και δεν μου έδινε λεφτά...διακοπές στην Κρήτη όπου κράταγα κι εκεί το σπίτι γιατί η γιαγιά ήταν 75 χρονών...ο παππούς παθαίνει άνοια τον φέρνουμε στην Αθήνα τον είχαμε σπίτι αρχικά κι είχα και τους παππούδες σπίτι και κατόπιν το καλοκαίρι στην Κρήτη με γέρο άνθρωπο άρρωστο...αρραβωνιάστηκα στα 27 έναν άχρηστο μπας και ξεφύγω τίποτα...χώρισα έπιασα δουλειά γύρισα στο σπίτι και ξανά το ίδιο...να ελέγχει να προσβάλλει..να..να..να...

κάνω υπομονή καταπίνω προσβολές...

χτες τσακωθήκαμε κι έλειπα για καμιά ώρα να ηρεμήσω..δεν είμαι 16 31 είμαι...

[fenaki]

είναι πολυ πολύπλοκο το θέμα και διαφορετικές περιπτωσεις....απλά θεωρω πως αυτά τα άτομα είναι πιο δυνατα δεν φοβουνται......εξαρτάται πάντα πως θα το πάρεις......και κάποια στιγμή συγχωρείς.....ή απλά το δέχεσαι χωρίς να ξίνεις πληγές.....

πχ....η πεθερά μου όταν την γνωρισα άρχισε να κατηγορεί την μάνα της ότι και καλά την πέταξε απο 12 χρονων.....αλλά μετα απο πολλά χρόνια ειδα ότι δεν ίσχυε αυτο....λογω της φτώχειας η μανα της την έστειλε να μεινει με την μεγαλυτερη αδερφή της η οποία ήταν παντρεμένη....και την έβλεπε συχνα....απλά ειχε κρατήσει τα αγόρια να δουλευουν στα χωράφια γιατι ήταν μόνη.....και εκεινη την έστειλε στην Αθήνα....όταν πέθανε η γιαγιά και κάθισα και της τα ειπα.......της εξηγεισα πως το μίσος της δεν την αφηνε να δει καθαρά........και πως αν δεν την έστελνε η γιαγιά στην Αθήνα θα ήταν τωρα στο χωριο των 15 κατοικων να αρμέγει πρόβατα.....

ενω τωρα στα 65 της εχει πάει και 15 ταξιδια στο εξωτερικο....

βέβαια αυτο την έκανε να ειναι πολυ κομπεξική ε....στα 40 της γιαγιάς ήταν συνεχεια μανουλα μου και μανούλα μου................

άλλο παράδειγμα ειναι η μάνα μου...βέβαια δεν είναι το ίδιο όπως των κοριτσιών.....απλά η μάνα μου συνέχεια ακόμη και τώρα....ζει την απορριψη.....της μάνας της.....ο θειος μου μονο ειναι αυτός που έχει προβλήματα..ο κανακάρης της.....ακόμη και εμεις τα ανήψια του έμεσα έχουμε υποχρέωση να τον βοηθάμε....δεν στήριξε ποτε την μάνα μου στο να την ακούσει.....να πάνε μια βόλτα...μια ζωή της φόρτωνε τα προβλήματα του θειου μου.....ακούω συνέχεια την μάνα μου να λεει πως την μεγάλωσε η γιαγιά της μέχρι 11 χρονων κοιμόταν αγκαλιά με την γιαγιά της.....ακόμη και τώρα που εγω ειδικά αυτη την γιαγιά την λατρευω.....αν την πάρω τηλεφωνο....θα αρχίσει την κλάψα.....την μάνα μου με 3 παιδιά δεν την βοήθησε ποτε.....έκανε τοσα χειρουργία και πήγαινα εγω δίπλα στην μάνα μου...........παιδάκι δημοτικού.......δεν ειναι κακιά η γιαγιά μου και εννοειται πως μας αγαπά.....αλλά τι να πω....έτσι μεγάλωσαν.....εκεινες οι γεννιές να είναι σκληροι?

[σπουργίτι]

Μην της ζητάτε να συγχωρήσει! Δεν γίνεται! Είναι πολύ πληγωμένη για να μπορέσει να συγχωρήσει τη μάνα της! Δεν είναι ακόμα έτοιμη.... κάποια στιγμή θα συμβεί και τότε θα το κάνει... τώρα δεν μπορεί! Και δεν μπορεί γιατί μαθαίνει να είναι ΜΑΝΑ! Δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να γίνει η μάνα της μάνας της γιατί αυτό ουσιαστικά της λέτε! Αυτή τη στιγμή την πλημμυρίζει αγάπη για το παιδί της και βγαίνει το παιδί από μέσα της και ουρλιάζει από πόνο που δεν μπόρεσε να προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα στη δική του μάνα... Είναι μια μάχη που πρέπει να δώσει. Και θα ολοκληρωθεί όταν νιώσει έτοιμη να τα βγάλει από μέσα της στον "εχθρό".... Τότε και μόνο τότε ίσως μπορέσει όχι να συγχωρέσει γιατί αυτό δεν γίνεται, αλλά να το αφήσει πίσω! Και να επιτρέψει στη μάνα της να είναι... γιαγιά με την ελπίδα ότι με αυτό τον τρόπο θα λυτρωθεί εκείνη... γιατί μπορεί να "έχει το αλάθητο" αλλά βαθιά μέσα της την ξέρει την αλήθεια... γι' αυτό προσπαθεί να "εξαγοράσει" το παρόν αγνοώντας το παρελθόν.

 

Στέλλα... κάνε ό,τι ορίζει η καρδιά σου!

 

Αχ Aeriko μου! Χαίρομαι πάντα τα μηνυματάκια σου, γιατί συνήθως περιέχουν αυτά που θα ήθελα να πω, αλλά δεν βρίσκω τα κάτάλληλα λόγια (ποτέ δεν ήμουν εύκολη σε αυτό).

Νομίζω ότι για να έρθει η "λύτρωση" πρέπει να περάσεις από άλλα στάδια πρώτα! Να νιώσεις τον πόνο, να βουλιάξεις σε αυτόν, να τον επεξεργαστείς, να τον καταλαγιάσεις, να θυμώσεις, να εκφράσεις το θυμό σου, να αποδεχτείς όλα αυτά τα συναισθήματα και τέλος να αποφασίσεις αν πρέπει/μπορείς να συγχωρήσεις ή όχι και να προχωρήσεις!

Stellinula είναι πολύ νωρίς ακόμη να επεξεργαστείς τα συναισθήματά σου για τη μαμά σου σε συνδυασμό με τον ερχομό του μωρού σου! Προσπάθησε όσο μπορείς να το αφήσεις όλο αυτό σε μια ακρούλα στην ψυχή και στο μυαλό σου και επικεντρώσου σε όλα αυτά τα όμορφά συναισθήματα που σε πλημμυρίζουν κοιτώντας το μωρό σου! Αν μπορείς, κράτησε τη μαμά σου σε κάποια απόσταση για λίγο... χρειάζεσαι χρόνο και ηρεμία για σένα και το μωρό σου!

[Stellinula]

Αυτή τη στιγμή την πλημμυρίζει αγάπη για το παιδί της και βγαίνει το παιδί από μέσα της και ουρλιάζει από πόνο που δεν μπόρεσε να προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα στη δική του μάνα...

 

 

όλο σου το πόστ ήταν σαν να εγραφες τον ψυχισμό μου, όμως αυτο το συγκεκριμενο ειναι αυτο που σκέφτομαι καθημερινα απο την ώρα που γεννησα τον γιό μου.......:(

 

είναι πολυ πολύπλοκο το θέμα και διαφορετικές περιπτωσεις....απλά θεωρω πως αυτά τα άτομα είναι πιο δυνατα δεν φοβουνται......εξαρτάται πάντα πως θα το πάρεις......και κάποια στιγμή συγχωρείς.....ή απλά το δέχεσαι χωρίς να ξίνεις πληγές.....

πχ....η πεθερά μου όταν την γνωρισα άρχισε να κατηγορεί την μάνα της ότι και καλά την πέταξε απο 12 χρονων.....αλλά μετα απο πολλά χρόνια ειδα ότι δεν ίσχυε αυτο....λογω της φτώχειας η μανα της την έστειλε να μεινει με την μεγαλυτερη αδερφή της η οποία ήταν παντρεμένη....και την έβλεπε συχνα....απλά ειχε κρατήσει τα αγόρια να δουλευουν στα χωράφια γιατι ήταν μόνη.....και εκεινη την έστειλε στην Αθήνα....όταν πέθανε η γιαγιά και κάθισα και της τα ειπα.......της εξηγεισα πως το μίσος της δεν την αφηνε να δει καθαρά........και πως αν δεν την έστελνε η γιαγιά στην Αθήνα θα ήταν τωρα στο χωριο των 15 κατοικων να αρμέγει πρόβατα.....

ενω τωρα στα 65 της εχει πάει και 15 ταξιδια στο εξωτερικο....

βέβαια αυτο την έκανε να ειναι πολυ κομπεξική ε....στα 40 της γιαγιάς ήταν συνεχεια μανουλα μου και μανούλα μου................

άλλο παράδειγμα ειναι η μάνα μου...βέβαια δεν είναι το ίδιο όπως των κοριτσιών.....απλά η μάνα μου συνέχεια ακόμη και τώρα....ζει την απορριψη.....της μάνας της.....ο θειος μου μονο ειναι αυτός που έχει προβλήματα..ο κανακάρης της.....ακόμη και εμεις τα ανήψια του έμεσα έχουμε υποχρέωση να τον βοηθάμε....δεν στήριξε ποτε την μάνα μου στο να την ακούσει.....να πάνε μια βόλτα...μια ζωή της φόρτωνε τα προβλήματα του θειου μου.....ακούω συνέχεια την μάνα μου να λεει πως την μεγάλωσε η γιαγιά της μέχρι 11 χρονων κοιμόταν αγκαλιά με την γιαγιά της.....ακόμη και τώρα που εγω ειδικά αυτη την γιαγιά την λατρευω.....αν την πάρω τηλεφωνο....θα αρχίσει την κλάψα.....την μάνα μου με 3 παιδιά δεν την βοήθησε ποτε.....έκανε τοσα χειρουργία και πήγαινα εγω δίπλα στην μάνα μου...........παιδάκι δημοτικού.......δεν ειναι κακιά η γιαγιά μου και εννοειται πως μας αγαπά.....αλλά τι να πω....έτσι μεγάλωσαν.....εκεινες οι γεννιές να είναι σκληροι?

 

αλλο να πάρεις λάθος εσυ μυνηματα και αλλο να σου λέει ξεκαθαρα τους λόγους που σε διωχνει...

 

η πιο εντονη απο τις 3 ηταν όταν μου ειπε "φυγε εξαφανισου, εγω θελω να ζησω τον ερωτα μου με τον ανδρα μου (δευτερος) και το παιδι μου (ετεροθαλης αδερφός μου), εσυ δεν χωρας πουθενα"

[fenaki]

όλο σου το πόστ ήταν σαν να εγραφες τον ψυχισμό μου, όμως αυτο το συγκεκριμενο ειναι αυτο που σκέφτομαι καθημερινα απο την ώρα που γεννησα τον γιό μου.......:(

 

 

 

αλλο να πάρεις λάθος εσυ μυνηματα και αλλο να σου λέει ξεκαθαρα τους λόγους που σε διωχνει...

 

η πιο εντονη απο τις 3 ηταν όταν μου ειπε "φυγε εξαφανισου, εγω θελω να ζησω τον ερωτα μου με τον ανδρα μου (δευτερος) και το παιδι μου (ετεροθαλης αδερφός μου), εσυ δεν χωρας πουθενα"

 

Δεν την διακιολογώ απλά έφερα κάποια παραδειγματα απαντώντας στην χριστιάννα.....

η δική σου περιπτωση ειναι πολυ σκληρή....και όπως ανεφερα...πιο πάνω....ειναι δύσκολο....εγώ προσωπικά δεν πιστευω πως θα ειχα τύψεις ή θα την έβαζα σπιτι μου......θα της έλεγα τι έγινε μας τελείωσε ο Έρωτας τώρα.....?

[joela]

Να ήξερες πως σε καταλαβαινω.Η δική μου η μάνα δε με παράτησε αλλά ήταν παντοτε παρούσα απούσα.

Ενιωθά τύψεις όταν μου έλεγε εγώ στερήθηκα τη ζωή για να μεγαλώσω εσένα κ τα αδέρφια σου.Εγώ μπορούσα να είμαι καλύτερα(κάτσε ρε κοπέλα!!!!εγώ που φταίω για΄τις επιλογές της ζωής σου).

Ευτυχώς έχω εναν υπέροχο αντρα και με βοήθησε(και βοηθάει γιατί παντα υπάρχει ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ)να αφήσω κάποια πράγματα πίσω μου και να αγαπώ τη μητέρα μου γι΄αυτό που είναι προσπαθοντας να μην με εππηρεάζει.Φυσικά δεν έχω καμία απαίτηση πλέον απο εκείνη(συναισθηματική,γιατί χρηματική δεν είχα ποτέ) και δεν της επιτρέπω επίσης καμία απαίτηση.

Εχω ένα υπέροχο γιο 18 μηνών και περιμένω ένα κοριτσάκι το οποίο όταν μαθευτικε το φύλο η πρωτη της κουβέντα ήταν άντε τη βγάλαμε την Ολγίτσα.

και η δική μου πρωτη(και τελευταία)ήταν Αριάδνη......

Πως να θέλω να ακουστεί το όνομα της μητέρας μου όταν κάποια στιγμη γύρισε και μου είπε...Ευχομαι ο γιο σου να γίνει ρεμάλι για να καταλάβεις τι πέρασα και όταν τι ρώτησα....μα καλά θα ευχαριστήθείς η απάντηση ήταν ΝΑΙ!!!!!!!!!!

Αγαπώ τη μάνα μου αλλά για 'μένα μετά απο αυτό δεν υπάρχει.....Ανέχτηκα,ξεπερασα,συγχώρεσα,δικαιολόγησα ΠΟΛΛΑ.

ΟΧΙ όμως και αυτό....ΔΕΝ θα δεχτώ ΚΑΝΕΙΣ να λέεει τέτοια πράγματα για τα παιδιά μου.

Οταν έμαθα οτι έχω κορίτσι ντρέπομαι που το λέω αλλά στεναχωρήθηκα και ξέρετε γιατί? οχι γιατί δεν μου αρέσουν τα κορίτσια,αλλά γιατί φοβήθηκα(και φοβάμαι) οτι θα αδικήσω το κοριτσάκι μου,οτι δεν θα είμαι καλή μάνα γι'αυτό(ενώ με το γιο μου,η λατρεία μου βγαίνει αυθόρμητα).Φοβάμαι οτι το μόνο που θα ξέρω να κάνω είναι να την πληγώνω......

[christiana08]

είναι πολυ πολύπλοκο το θέμα και διαφορετικές περιπτωσεις....απλά θεωρω πως αυτά τα άτομα είναι πιο δυνατα δεν φοβουνται......εξαρτάται πάντα πως θα το πάρεις......και κάποια στιγμή συγχωρείς.....ή απλά το δέχεσαι χωρίς να ξίνεις πληγές.....

 

Δεν το ειχα καταλαβει πως απαντησες σε μενα,χαρα μου...

 

Αυτο που ηθελα να πω ειναι το εξης....και θα σου το πω με παραδειγμα...

 

Η μεγαλη μου η κορη ειναι ενα παιδι που εχει ταση να κλεινεται στον εαυτο του.Εγω πρεπει να την καθοδηγησω στο να εκφραζει τα συναισθηματα της..Αν δεν το κανω,θα παραμεινει ετσι...αν δε την απορριψω,αυτο το χαρακτηριστικο της θα οξυνθει...αυτο αργοτερα μπορει να της "κοστισει" στην ζωη της,εαν υφισταται σε τεραστιο βαθμο..

Πως θα μπορεσει να με συγχωρεσει,οταν θα αντιμετωπιζει προβληματα εξαιτιας της απορριψης μου,που διαμορφωσαν τον χαρακτηρα της?

Ενα απλο παραδειγμα εβαλα,θα μπορουσα να αναφερθω σε ανασφαλεια,σε ζηλεια,σε κτητικοτητα,σε βιαιοτητα..

 

Εμενα,καποια πραγματα με "κουραζουν"στον χαρακτηρα μου και ενω νοιωθω το αισθημα να μην τα επιβαλλω στην οικογενεια μου,δεν μπορω να μην τα νοιωθω...Και εχοντας τωρα παιδακια,βλεπω τρομερες δυνατοτητες,στο ποσα μπορεις να καταφερεις με αγαπη και υποστηριξη,για την διαμορφωση του χαρακτηρα τους.

Και απογοητευομαι που δεν ειχα την ιδια δυνατοτητα ως παιδι.

Δεν τιθεται (για μενα),θεμα συγχωρεσης πια,η κατασταση της δεν μου αφνει περιθωρια να της ειμαι θυμωμενη,αλλα οχι πως δεν λυπαμαι για αυτο το κατι τι καλυτερο (γιατι μην νομιζεις,δεν εχω και τρελα παραπονα,μια χαρα εξελιχθηκα),που θα μπορουσα να ειμαι.

 

Ξερω ομως αλλους ανθρωπους που αυτο τους κοστισε πικρα.

 

Και βεβαια,δεν λεω πως ολοι οσοι ειχαν παιδικα χρονια ασχημα,εχουν ολοι θεματα,σε καμια περιπτωση!

 

 

Στελλιτσα,αυτη ακριβως την συζητηση ειχα κανει με τον αντρα μου πριν μηνες.Του ειπα συγκεκριμμενα,αφου θυμηθηκα αυτο που μου ειχε πει η μητερα μου "Οταν θα γινεις μανα θα καταλαβεις...",του ειπα λοιπον

"Που να ηξερε τι συμπερασματα εχω βγαλει..".

 

Σε καταλαβαινω και πιστευω κι'εγω πως δεν πρεπει να νοιωθεις καμια ενοχη...Ειναι ανθρωπινο αυτο που νοιωθεις.

 

Μακαρι,απο'δω και περα,να εχεις παντα μια ευτυχισμενη και ισορροπημενη ζωη!!!

[aleca]

Ολη αυτη η ελλειψη αγαπης και ολα αυτα τα αρρνητικα βιωματα που καποιος μπορει να εχει εξαιτιας της (οποιου ειδους) απορριψης απο τους γονεις του,"βγαζουν" στον χαρακτηρα μας ελαττωματα και συμπεριφορες,τις οποιες πιθανον να μην ειχαμε,εαν μεγαλωναμε σε μια ισορροπημενη οικογενεια.

Πως μπορει καποιος να συγχωρεσει,ξεχασει,οταν ερχεται καθε μερα αντιμετωπος με τον ιδιο του τον εαυτο και πραγματα που θα ηθελε να ειναι διαφορετικα στον χαρακτηρα του?...

καποια φιλη μου είπε ότι η λεπτη ισορροπια που κανει μερικους ανθρωπους να συγχωρουν τους γονεις τους και αλλους οχι, ειναι το αν τελικα ενιωσαν αγαπητα όταν ηταν μικρα. Δηλαδη αυτοι που ενιωσαν αγαπη αλλα ότι οι γονεις τους πχ ειχαν ασχημο τροπο να το εκφρασουν ειναι σε σαφως καλυτερη θεση απο εκεινα τα παιδια που δεν ενιωσαν αγαπη ποτε.

Σε καθε περιπτωση ομως πιστευω οτι θελει πολυ δουλεια απο το 'παιδι'....εσωτερικη δουλεια...και φυσικα επιπονη. Όλοι οι ανθρωποι έχουν την δυνατοτητα να κατανοησουν το 'σωστο' ακομη και αν δεν το εζησαν.

Ο πονος παντα ακολουθαει την οργη και εκει συνηθως 'τα παιδια' αποσυρονται απο την εσωτερικη διαδικασια. Με τη θεληση τους αποχωρουν και ξαναγυριζουν στην οργη. Αν καταφερουν και ξεπερασουν το σημειο του 'πονου' αυτοματα βρισκονται σε αλλη κατασταση πιστευω. Τοτε μονο μπορεις να συγχωρεσεις ή εστω να αφησεις πισω ό,τι συνεβη.....αλλιως παντα θα εισαι αντιμετωπος και με ό,τι 'κακο' σου αφησε αυτη η ιστορια, νομιζω

 

Μην της ζητάτε να συγχωρήσει! Δεν γίνεται! Είναι πολύ πληγωμένη για να μπορέσει να συγχωρήσει τη μάνα της! Δεν είναι ακόμα έτοιμη.... κάποια στιγμή θα συμβεί και τότε θα το κάνει... τώρα δεν μπορεί! Και δεν μπορεί γιατί μαθαίνει να είναι ΜΑΝΑ! Δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να γίνει η μάνα της μάνας της γιατί αυτό ουσιαστικά της λέτε! Αυτή τη στιγμή την πλημμυρίζει αγάπη για το παιδί της και βγαίνει το παιδί από μέσα της και ουρλιάζει από πόνο που δεν μπόρεσε να προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα στη δική του μάνα... Είναι μια μάχη που πρέπει να δώσει. Και θα ολοκληρωθεί όταν νιώσει έτοιμη να τα βγάλει από μέσα της στον "εχθρό".... Τότε και μόνο τότε ίσως μπορέσει όχι να συγχωρέσει γιατί αυτό δεν γίνεται, αλλά να το αφήσει πίσω! Και να επιτρέψει στη μάνα της να είναι... γιαγιά με την ελπίδα ότι με αυτό τον τρόπο θα λυτρωθεί εκείνη... γιατί μπορεί να "έχει το αλάθητο" αλλά βαθιά μέσα της την ξέρει την αλήθεια... γι' αυτό προσπαθεί να "εξαγοράσει" το παρόν αγνοώντας το παρελθόν.

ωραιο ποστ!!! Στο μονο που δεν συμφωνω 100% ειναι πως επιτρεποντας στη μαμα να γινει γιαγια θα λυτρωθει....δεν θα λυτρωθει γιατι ουτε η γιαγια που θα πρεπει να ειναι, θα ειναι....στα ματια της Stellinula . Θα ξερει ομως οτι δεν στερησε απο το παιδι της την ευκαιρια να γνωρισει τη γιαγια του.

 

η πιο εντονη απο τις 3 ηταν όταν μου ειπε "φυγε εξαφανισου, εγω θελω να ζησω τον ερωτα μου με τον ανδρα μου (δευτερος) και το παιδι μου (ετεροθαλης αδερφός μου), εσυ δεν χωρας πουθενα"

:shock:..εδω δεν εχω λογια....:sad:

[fenaki]

Να ήξερες πως σε καταλαβαινω.Η δική μου η μάνα δε με παράτησε αλλά ήταν παντοτε παρούσα απούσα.

Ενιωθά τύψεις όταν μου έλεγε εγώ στερήθηκα τη ζωή για να μεγαλώσω εσένα κ τα αδέρφια σου.Εγώ μπορούσα να είμαι καλύτερα(κάτσε ρε κοπέλα!!!!εγώ που φταίω για΄τις επιλογές της ζωής σου).

Ευτυχώς έχω εναν υπέροχο αντρα και με βοήθησε(και βοηθάει γιατί παντα υπάρχει ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ)να αφήσω κάποια πράγματα πίσω μου και να αγαπώ τη μητέρα μου γι΄αυτό που είναι προσπαθοντας να μην με εππηρεάζει.Φυσικά δεν έχω καμία απαίτηση πλέον απο εκείνη(συναισθηματική,γιατί χρηματική δεν είχα ποτέ) και δεν της επιτρέπω επίσης καμία απαίτηση.

Εχω ένα υπέροχο γιο 18 μηνών και περιμένω ένα κοριτσάκι το οποίο όταν μαθευτικε το φύλο η πρωτη της κουβέντα ήταν άντε τη βγάλαμε την Ολγίτσα.

και η δική μου πρωτη(και τελευταία)ήταν Αριάδνη......

Πως να θέλω να ακουστεί το όνομα της μητέρας μου όταν κάποια στιγμη γύρισε και μου είπε...Ευχομαι ο γιο σου να γίνει ρεμάλι για να καταλάβεις τι πέρασα και όταν τι ρώτησα....μα καλά θα ευχαριστήθείς η απάντηση ήταν ΝΑΙ!!!!!!!!!!

Αγαπώ τη μάνα μου αλλά για 'μένα μετά απο αυτό δεν υπάρχει.....Ανέχτηκα,ξεπερασα,συγχώρεσα,δικαιολόγησα ΠΟΛΛΑ.

ΟΧΙ όμως και αυτό....ΔΕΝ θα δεχτώ ΚΑΝΕΙΣ να λέεει τέτοια πράγματα για τα παιδιά μου.

Οταν έμαθα οτι έχω κορίτσι ντρέπομαι που το λέω αλλά στεναχωρήθηκα και ξέρετε γιατί? οχι γιατί δεν μου αρέσουν τα κορίτσια,αλλά γιατί φοβήθηκα(και φοβάμαι) οτι θα αδικήσω το κοριτσάκι μου,οτι δεν θα είμαι καλή μάνα γι'αυτό(ενώ με το γιο μου,η λατρεία μου βγαίνει αυθόρμητα).Φοβάμαι οτι το μόνο που θα ξέρω να κάνω είναι να την πληγώνω......

 

επειδή έχω κόρη.....όταν θα σε φωνάζει μανούλα......θα λιώσεις σαν το κερί...........και εγω όταν έμαθα ότι ειχα κορη ουτε κρυο ουτε ζέστη......έλεγα οκ.....γερο να βγει......αλλά τωρα είμαστε αχωριστες....κάθε πρωί μου δίνει φιλί την ώρα που την αφηνω στον παιδικό και αν δεν μου δώσει γυρνάει πισω και μου λέει....φιλάκι μανούλα μου................μην το βλέπεις έτσι....καλά έκανε ο άντρας σου και σε βοήθησε......γιατι συγνώμη κίολας αλλά η μαμά σου φαίρεται χαζά.....απλά θέλει να ειναι το επίκεντρο.....έφυγες απο κοντά της και πλέον δεν σε κάνει ότι θέλει............αυτό καμιά φορά κάνει τους γονείς κυρίως μαμάδες να μην δέχονται πως μας πληγωνουν....μην φοβάσαι καθόλου.....το παιδί σου εσυ θα το μεγαλώσεις.....και θα δεις πως ίσωα να κάνεις και περισσότερο τα στραβά μάτια............;) με το καλό και μην επηρεάζεσαι.........

[Aeriko]

δεν είπα αλέκα μου ότι θα είναι καλή γιαγιά... πως να γίνει καλή γιαγιά; Για να γίνεις καλή γιαγιά πρέπει να έχεις υπάρξει... μάνα Ναι στα μάτια της Στέλλας πάντα θα υπολείπεται (μπορώ να το υπογράψω και με τα 4 άκρα)... το παιδί όμως πρέπει να έχει γιαγιά ή τουλάχιστον να μην μπορεί να κατηγορήσει τη μάνα του για το ότι δεν την έχει... Μπήκα σ' αυτό το δίλημμα και το έλυσα... Το αν θα λυτρωθεί ή όχι η γιαγιά και με ποιο τρόπο ας απασχολήσει εκείνη...

[Stellinula]

ουφ......αλλα λεει η καρδια μου να κάνω (λογω ελειψης αγαπης όταν ήμουν μικρη) αλλα το μυαλο μου (λογω του γιόκα μου που θα του δινω απλετη αγαπη ).....

 

ποπο πολυ αντιθετα ρε παιδια δεν ειναι??? εγω δεν ενιωσα ενω ο γιος μου θα νιωσει ότι εγω στερηθηκα!!!

[fenaki]

ουφ......αλλα λεει η καρδια μου να κάνω (λογω ελειψης αγαπης όταν ήμουν μικρη) αλλα το μυαλο μου (λογω του γιόκα μου που θα του δινω απλετη αγαπη ).....

 

ποπο πολυ αντιθετα ρε παιδια δεν ειναι??? εγω δεν ενιωσα ενω ο γιος μου θα νιωσει ότι εγω στερηθηκα!!!

 

μην συγκρίνεις εσένα με τον γιό σου....δεν είναι δίκαιο.......αλλος άνθρωπος εσυ αλλος η μάνα σου άλλος ο γιός σου.....

ξέρεις όμως τι δεν βλέπεις...?ότι θα πάρεις και εσυ αγάπη απο το παιδι σου.....αυτό να σε νοιάζει .....και δεν το λέω απο θέμα απαίτησης.......αλλά πως θα ξεκινήσεις την δική σου ιστορία με το παιδι σου............εσυ θα στήσεις τα θεμέλια της δική σας οικογένειας....

μήπως θα πρεπει να μιλήσεις με κάποιον ειδικό........?εισαι και σε περιέργη φάση....αν δεν κάνω λάθος εισαι πολυ νέα μαμά.....όλα σε επηρεαζουν τωρα....

[mikro_thiriaki]

Θα συμφωνησω με ολα οσα σου ειπαν τα κοριτσια πιο πανω.

Εχω ομως μια απορια...

Ολη αυτη η ελλειψη αγαπης και ολα αυτα τα αρρνητικα βιωματα που καποιος μπορει να εχει εξαιτιας της (οποιου ειδους) απορριψης απο τους γονεις του,"βγαζουν" στον χαρακτηρα μας ελαττωματα και συμπεριφορες,τις οποιες πιθανον να μην ειχαμε,εαν μεγαλωναμε σε μια ισορροπημενη οικογενεια.

Πως μπορει καποιος να συγχωρεσει,ξεχασει,οταν ερχεται καθε μερα αντιμετωπος με τον ιδιο του τον εαυτο και πραγματα που θα ηθελε να ειναι διαφορετικα στον χαρακτηρα του?

 

Δεν ξερω αν γινομαι κατανοητη...

 

ακριβώς. Δεν μπορώ να πω για ΟΛΑ τα ελαττώματα αλλά τα μισά από όσα έχω σίγουρα προέρχονται από την εφηβεία μου που υπήρξε απλά μια τεράστια απόρριψη και τίποτα άλλο

[fenaki]

Η μεγαλη μου η κορη ειναι ενα παιδι που εχει ταση να κλεινεται στον εαυτο του.Εγω πρεπει να την καθοδηγησω στο να εκφραζει τα συναισθηματα της..Αν δεν το κανω,θα παραμεινει ετσι...αν δε την απορριψω,αυτο το χαρακτηριστικο της θα οξυνθει...αυτο αργοτερα μπορει να της "κοστισει" στην ζωη της,εαν υφισταται σε τεραστιο βαθμο..

Πως θα μπορεσει να με συγχωρεσει,οταν θα αντιμετωπιζει προβληματα εξαιτιας της απορριψης μου,που διαμορφωσαν τον χαρακτηρα της?

Ενα απλο παραδειγμα εβαλα,θα μπορουσα να αναφερθω σε ανασφαλεια,σε ζηλεια,σε κτητικοτητα,σε βιαιοτητα..QUOTE]

 

χριστιάνα μου με την κόρη σου μάλλον το ψάχνεις απο λάθος πλευρά.....αν ειναι στην εφηβεία....άστην μην την πιεζεις......εσυ γινε ο leader αν της δείχνεις εσυ αγάπη....και γενικά πως το να εκφράζεσαι ειναι σημαντικο.....χωρίς πίεση θα στρώση μονη της....αν την μπριζώνεις συνέχεια θα σε μισήσει και δεν θα κατλάβει ΄και ίσως νομίζει πως την απορρίπτεις γιατι θες να την κάνεις να φέρεται οπως νομίζεις εσυ σωστό.......

στην περιπτωση της Στελλινούλας όμως έχουμε άσχημα ψυχικά βιώματα.........διότι η μάνα της της έκανε ότι χειρότερο.....εγω θα την πέταγα έξω...θα την ξεφτίλιζα......και σιγά μην το μετάνιωσε......απλώς ειναι εγωίστρια.......και ζητάει το ακατόρθωτο πια....

θεωρώ πως όλες οι συμβουλές που ακούστηκαν ήταν για το καλο της να μην ασχολείται γιατι ειναι κάτι πολυ συμαντικό και αυτη την στιγμή προέχει το δικό της παιδι και η δικη της ηρεμία.........ειναι σκληρο και το παιδι να πετάξει έξω την μάνα του αλλά......δεν γίνεται.....αν η κοπέλα συνέλθει......και έχει την διάθεση να έχει απλώς μια σχέση με την μάνα της.....έχει καλώς....αλλά τότε θα το έχει παλέψει να το ξεχάσει και θα υποφέρει λιγότερο............

[christiana08]

Οχι,Φενακι μου,δεν καταλαβες,παραδειγμα εφερα,η Σοφουλα μου ειναι 4 χρονων,δεν εβαλα προβληματισμο για μενα και την κορη μου,απλα ηθελα να το απλοποιησω για να γινω πιο κατανοητη και να πω πως εαν την απορριψω εγω,αργοτερα θα βασανιζεται στην ζωη της απο διαφορα προβληματα και θα ξερει πως φταιω εγω,οποτε πως θα με συγχωρησει??

[fenaki]

Οχι,Φενακι μου,δεν καταλαβες,παραδειγμα εφερα,η Σοφουλα μου ειναι 4 χρονων,δεν εβαλα προβληματισμο για μενα και την κορη μου,απλα ηθελα να το απλοποιησω για να γινω πιο κατανοητη και να πω πως εαν την απορριψω εγω,αργοτερα θα βασανιζεται στην ζωη της απο διαφορα προβληματα και θα ξερει πως φταιω εγω,οποτε πως θα με συγχωρησει??

 

ΟΚ :grin:

[Ellemphriem]

..........σου στελνω πμ........και πολυ αγαπη