Η συμβουλη μου για καθε νεα συζυγο

[katerinak]

δε θα σου πω τιποτα για το γαμο σου,μονο οτι αν αλλαξεις εσυ θα αλλαξει κ αυτος..

θα σου οω γαι τον τροπο γραφης σου..λογοτεχνικος!μου αρεσες!

[G.Geo]

ΕΙΣΑΙ προνομιουχα απο ολες τις πλευρες..

εγω ειμαι σε ολα λιγη...τι εννοω?εργαζομαι οποτ εειμαι λιγο μαμα (τα παιδια με βλεπουν ελαχιστα το απογευμα)ειμαι λιγη στη δουλεια μου γιατι δεν βλεπω την ωρα να φυγω,ειμαι λιγη νοικοκυρα,λιγη μαγειρισα,λιγη συζυγος διοτι οταν αυτος θελει κοκο εγω προτιμω να κανω νανι λιγο ακομα,

ΕΝΩ ΕΣΥ φτανεις και περισευεις για ολους..για τα παιδια σου και τον αντρα σου..εισαι απλα ΤΕΛΕΙΑ.

 

Αυτό το αισθάνομαι κι εγώ πολλές φορές!!!!

Ξέρεις όμως τι με κρατάει? Η υψηλή αυτοεκτίμηση και το ότι πραγματικά πιστεύω ότι ένας άνθρωπος ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ τέλειος παντού, οπότε αναγκαστικά κάποια πράγματα παραμερίζονται...Και να σου πω και κάτι? αυτά που παραμερίζονται πιο πολύ, είναι η δουλειά και το νοικοκυριο!! Σιγά τα λάχανα!!! Δεν μπορεί αυτά να είναι τόσο σημαντικα!

Εξαλλου εγώ αισθάνομαι ότι κάνω το σωστό με το να φροντίζω περισσότερο το μικράκι μου, κάνοντας το κορόιδο για την σκόνη που έχει το πάτωμα.

[G.Geo]

Επίσης όλα αυτά, και οι τόσες κοπέλες που λένε ότι όλα αυτά κάτι τους θυμίζουν, δείχνουν πόσο πολύ κουράζεται πλεον η σύγχρονη γυναίκα, που πρέπει να είναι, σύζηγος, μαμά, νοικοκυρά, επαγκελματίας κτλ!! Ενω οι άντρες δούλευαν και δουλεύουν. Δεν αλλαξε κάτι γι' αυτους..

Τι την θέλαμε την ισότητα, σκέφτομαι ώρες ώρες? Για να χαλάμε τα σπίτια μας...Γιατί κι εμείς δεν μπορούμε να αντέξουμε τοση πίεση, και οι άντρες -οι πιο πολλοί δεν κατανοούν την κατάσταση να βοηθήσουν -μιας και είναι και καλομαθημένοι από τις μανάδες τους-!!

Και όλα αυτά φέρνουν γρκίνια, καβγάδες, απόσταση και ίσως χωρισμό.

Κι εγώ αισθάνομαι μόνοι μου, πολλές φορές στο "φορτίο" της οικογένειας, ο άντρας μου δουλεύει πρωί απογευμα, και το μεσημέρι τις 2 ώρες που ειναι σπίτι, απλά κοιμάται. Ερχεται στις 9 και φυσικά δεν κάνει τίποτα. Οταν ειχα κάνει το παιδί έφευγε στις 7 το πρωί και γύρναγε στις 9 το βράδυ, τρέχοντας να προλάβει το μωρό ξύπνιο, τις περισσότερες φορές δεν προλάβαινε!

Πολύ δύσκολες εποχές κορίτσια..Καλό κουράγιο σε όλες και για μένα το σωστό είναι να λέτε ότι αισθάνεστε, να μην τα κρατάτε μέσα σας, τουλάχιστον να ξέρει ο άλλος, τι νιώθετε, αν κάποια στιγμή σπάσετε να ξέρει γιατί...να του δώσετε την ευκαιρία να αλλάξει, έστω κι αν αυτό δεν γίνει ποτέ! Εστω κι αν σας λέει ότι γκρινιάζεται συνέχεια...

Και όσες μεγαλώνετε αγόρια προσέξτε να μην τα κάνετε όπως αυτούς που κατηγορούμε!

[LA LATINA]

Ωχ! Κοπελα μου περαστικα και αγυριστα! Δεν ειχω ιδεα για τα αυτοανοσα (για την πεθεριτιδα κατι εχει παρει το αυτακι μου ), ελπιζω να τη βρεις την ακρη. Οταν απο το ενα ακρο πας στο αλλο πως νιωθεις; Γιατι σε νιωθω για αυτο το "μη μεινει ασκουπιστο κουταλακι", οταν με πιανει η μεση μου βαζω εμπλαστρο-ζωνη-χαπια και συνεχιζω ακαθεκτη.

 

επειδη δε θελω να κουραζω και να επαναλαμβανομαι, διαβασε αν θες το θεμα "Ωχ εισαγωγη σε νοσοκομειο λογω μυοσιτιδας" για να μην πρηζω τα κοριτσια που τα διαβασαν ηδη

παντως εμενα ο αντρας μου με παρακαλαει να με βοηθησει

εγω ειμαι κολλημενη!

[mamavicky]

ακριβως δειξτου το.

καπως ετσι ειμαι κ εγω μονο που εγω εργαζομαι κιολας....φανταζομαι δηλαδη οι περισσοτερες γυναικες ετσι ειναι.

φαντασου να δουλευες κιολας.......

[Nantia]

Αγαπητη μου politissa,

 

Ολες λιγο πολυ μπορουν να βρουν τον ευατο σου (καποιες φορες στη ζωη τους) στα λεγομενα σου. Το θεμα ειναι πως διαχειριζεται ο καθενας μας ολο αυτο το συναισθηματικο "αλαλουμ".

Εσυ μαλλον εισαι στα αρχικα σταδια της καταθλιψης. Το καλο ειναι οτι το καταλαβαινεις και θελεις να κανεις κατι για αυτο. Να φυγει ολο αυτο που αισθανεσαι απο πανω σου. Και πιστεψε με αυτο που κανεις τωρα ειναι μια αρχη.

 

Κοριτσακι μου καλο ειναι λαθος να προσπαθεις να αλλαξεις τον ανδρα σου. Εκει που πρεπει να εστιασεις ειναι πως θα αλλαξεις τον ευατο σου ωστε να γινει παλι οπως εσυ τον γουσταρεις.

Λυση σε ολα αυτα θα σου δωσει μονο ο εαυτο σου. Αν δουλεψεις μαζι του.

 

Ξεκινα με το να γραψεις σε ενα χαρτι τι θα σε εκανε για μια μερα πραγματικα χαρουμενη... Και βαλε στοχο να πετυχεις αυτην την μερα για σενα την ιδια......

Προσπαθησε να βρεις εναλλακτικες λυσεις ετσι ωστε να ξεκουραζεσαι περισσοτερο και να αφιερωνεις λιγο χρονο και για σενα... Και μην μου πεις οτι δεν γινεται αυτο..... Η ζωη σου εχει πολυ μεγαλη αξια και πρεπει να την προσεχεις........... Γινεται αρκει εσυ να το θελησεις...

Ξυπνα και δες τα πραγματα απο αλλη οπτικη γωνια................ Δες την αισιοδοξη πλευρα της ζωης.

Φωναξε ειμαι πολυ τυχερη που εχω εναν ανδρα να αγαπαω και να με αγαπαει

που εχω δυο αξιολατρευτα παιδια και που εχω ενα σπιτικο!!!!!!!!!!!!!

 

Ειμαι τυχερηηηηηηηηηηηηη Φωναξε το να το πιστεψεις.........

 

Αλλαξε σιγα σιγα τον τροπο που διαχειριζεσαι την μερα σου!!! Καντην πιο αναλαφρη με λιγοτερες ευθυνες. Κοιταξου στο καθρεφτη και πες δυνατα ειμαι δυνατη και μπορω να καταφερω τα παντα!!!!

Κουκλα μου το μυαλο μας κολλαει και εμεις πρεπει να το ξεκολησουμε απο ολες τις αρνητικες σκεψεις.............

Σου ευχομαι να ξεμπλοκαρεις γρηγορα και να χαρεις και παλι την ζωη που απλωχερα μας δινεται.......

[kLiMt]

Politissa, ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξουν κάποια πράγματα. Πρέπει να είσαι πολύ νέα ακόμα, αφού παντρεύτηκες νωρίς όπως καταλαβαίνω. Από τη στιγμή που δεν δουλεύεις, προσπάθησε να ασχοληθείς με κάτι που σου αρέσει 1-2 φορές την εβδομάδα. Ας μην είναι απαραίτητα δουλειά, ας είναι κάτι που σου αρέσει να κάνεις, ένα χόμπυ ή κάτι που ήθελες από καιρό...Για να ανέβει λίγο η ψυχολογία σου.

Και παράλληλα μην τα κρύβεις όλα μέσα σου, αγάπησε τον εαυτό σου και λέγε και καμιά κουβέντα, αλλιώς δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι... Πιστεύω ότι δε φταίει τόσο ο άντρας σου γιατί οι άντρες έτσι είναι συνήθως, όπου βολευτούν. Κι εγώ πολλές φορές, δε μιλάω για να μην προκαλέσω καβγά ή για να μη στενοχωρήσω τον άλλον...αλλά στο τέλος σκέφτομαι ρε γαμώτο από το να καταλήξω εγώ με κατάθλιψη και υπερκόπωση, ας στενοχωρηθεί λίγο και κάνας άλλος!

[melina_m]

να πω μερικές συμβουλές που μου φαντάζουν ωραίες , αν και γω δεν είμαι και "ανατολίτισα" ήταν η γιαγια μου όμως , του μπαμπα μου, η μαμά και ξέρω οτι αυτες οι γυναίκες εχουν τσαγανό και καπου τα τραβάνε μεν αλλα το απολαμβάνουν.

 

-λοιπον παίρνεις μια γυναικα για να σε βοηθάει καθε 15 ας πουμε στα πολλά.

- αυτα που σε καίνε τα τακατοποιείς μονη σου "για να μην σε καίνε".

- κανονίζεις να κανετε παρέες με οικογένειες που να υπάρχουν και άλλοι μπαμπάδες για να περνάτε όλοι καλά .

-κανονίζετε και πηγαίνετε μαζί σουπερ μαρκετ και σε μερικές εξωτερικές δουλειές .

και από κει και έπειτα ευχαριστάς τον Θεό που δεν εχετε και τιποτε πιο σοβαρό.

και τα παιδιά μεγαλώνουν σε περιβάλλον με αγάπη γιατί αυτο ειναι που μετράει πάνω απο όλα.

[Ευάκι]

Τι να πω, ακριβώς τι θέμα μου και μάλλον για όλες. Εγώ έχω όχι 1, αλλά 2 σπίτια (εξοχικό) που περνάμε κάθε ΣΚ. Το οποίο σημαίνει ως εργαζόμενη πως δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για δουλειές. Τα αφήνω, τα αφήνω προσπαθώ να κάνω τα βασικά, αλλά πάλι γίνεται χαμός. Το κακό είναι πως όταν οι δουλειές συσωρεύονται και ξέρω πως πρέπει να περάσουν από τα χέρια μου τα νεύρα μου είναι τσατάλια και γίνομαι μια μαμά που δεν μου αρέσω. Δεν ασχολούμαι όσο θα ήθελα και όσο πρέπει, το ίδιο και ο άντρας μου που ενώ προσπαθεί να συμβάλει περισσότερο στο τέλος καταλήγει να βλέπει τηλεόραση και εγώ να τρέχω σαν το Βέγγο. Χθες λοιπόν αποφασίσαμε να αλλάξουμε την καθημερινή ρουτίνα, κλείνοντας εντελώς τη ρημάδα την τηλεόραση, παίζοντας όλοι μαζί μετά το διάβασμα, και μετά τον ύπνο των παιδιών μαζί καθάρισμα. Για να δούμε...

[Melia13]

Αγαπημενη politissa διαβασα το κειμενο σου ξανα και ξανα για να σου απαντησω, αλλα και τι να σου πω? Στο γαμο συνταγες δεν υπαρχουν αυτο που για μενα ειναι σωστο σ αλλη φαινεται αδιανοητο. Αυτο που δεν αντιληφθηκα ειναι αν περα απο την κουραση την σωματικη και ψυχικη υπαρχει ακομα μια φλογιτσα που καιει, δηλαδη αγαπη υπαρχει? Θαυμασμος, ενδιαφερον, αυτο που λεμε νοιαξιμο για τον συντροφο σου? Και απο την πλευρα του αντιστοιχα τι γινεται? Δεν ξερω αν ειμαι σε θεση να σου δωσω συμβουλες, παντως αν εβαζες τα παιδια νωρις για υπνο ετοιμαζες ενα μεζεδακι ,μια μπυριτσα καθοσασταν και συζητουσατε με τον αντρα σου πως περασατε τη μερα σας,τα νεα σας, τα σχεδια σας, πως σου φαινεται? Ασε τις δουλειες του σπιτιου και τα πλυσιματα δεν τελειωνουν ποτε ετσι κι αλλιως. Οταν εισαστε μαζι απολαυστε ο ενας τη συντροφια του αλλου. Κι αυτο με τα ιδιαιτερα μια δουλεια λιγων ωρων δεν μου φαινεται ασχημο, θ ανεβει η ψυχολογια σου. (Φιλολογια εχεις τελειωσει? Γραφεις πολυ ομορφα!) Ευχες να πανε ολα καλα!

[DimiAl]

ΕΙΣΑΙ προνομιουχα απο ολες τις πλευρες..

εγω ειμαι σε ολα λιγη...τι εννοω?εργαζομαι οποτ εειμαι λιγο μαμα (τα παιδια με βλεπουν ελαχιστα το απογευμα)ειμαι λιγη στη δουλεια μου γιατι δεν βλεπω την ωρα να φυγω,ειμαι λιγη νοικοκυρα,λιγη μαγειρισα,λιγη συζυγος διοτι οταν αυτος θελει κοκο εγω προτιμω να κανω νανι λιγο ακομα,

ΕΝΩ ΕΣΥ φτανεις και περισευεις για ολους..για τα παιδια σου και τον αντρα σου..εισαι απλα ΤΕΛΕΙΑ.

 

 

Ετσι ακριβώς.

Η γνώμη μου είναι να μειώσεις τις δυνατότητες σου. πχ αγαπούλα, πέρνα απο το ΣΜ, δεν πρόλαβα να πάω, σε παρακαλώ πετάς το παιδί στο μπαλέτο γιατί έχω πονοκέφαλο?

Σιγά σιγά, οι αλλαγές θέλουν χρόνο.

[GEOELI]

Αγαπητη μου politissa,

 

Ολες λιγο πολυ μπορουν να βρουν τον ευατο σου (καποιες φορες στη ζωη τους) στα λεγομενα σου. Το θεμα ειναι πως διαχειριζεται ο καθενας μας ολο αυτο το συναισθηματικο "αλαλουμ".

Εσυ μαλλον εισαι στα αρχικα σταδια της καταθλιψης. Το καλο ειναι οτι το καταλαβαινεις και θελεις να κανεις κατι για αυτο. Να φυγει ολο αυτο που αισθανεσαι απο πανω σου. Και πιστεψε με αυτο που κανεις τωρα ειναι μια αρχη.

 

Κοριτσακι μου καλο ειναι λαθος να προσπαθεις να αλλαξεις τον ανδρα σου. Εκει που πρεπει να εστιασεις ειναι πως θα αλλαξεις τον ευατο σου ωστε να γινει παλι οπως εσυ τον γουσταρεις.

Λυση σε ολα αυτα θα σου δωσει μονο ο εαυτο σου. Αν δουλεψεις μαζι του.

 

Ξεκινα με το να γραψεις σε ενα χαρτι τι θα σε εκανε για μια μερα πραγματικα χαρουμενη... Και βαλε στοχο να πετυχεις αυτην την μερα για σενα την ιδια......

Προσπαθησε να βρεις εναλλακτικες λυσεις ετσι ωστε να ξεκουραζεσαι περισσοτερο και να αφιερωνεις λιγο χρονο και για σενα... Και μην μου πεις οτι δεν γινεται αυτο..... Η ζωη σου εχει πολυ μεγαλη αξια και πρεπει να την προσεχεις........... Γινεται αρκει εσυ να το θελησεις...

Ξυπνα και δες τα πραγματα απο αλλη οπτικη γωνια................ Δες την αισιοδοξη πλευρα της ζωης.

Φωναξε ειμαι πολυ τυχερη που εχω εναν ανδρα να αγαπαω και να με αγαπαει

που εχω δυο αξιολατρευτα παιδια και που εχω ενα σπιτικο!!!!!!!!!!!!!

 

Ειμαι τυχερηηηηηηηηηηηηη Φωναξε το να το πιστεψεις.........

 

Αλλαξε σιγα σιγα τον τροπο που διαχειριζεσαι την μερα σου!!! Καντην πιο αναλαφρη με λιγοτερες ευθυνες. Κοιταξου στο καθρεφτη και πες δυνατα ειμαι δυνατη και μπορω να καταφερω τα παντα!!!!

Κουκλα μου το μυαλο μας κολλαει και εμεις πρεπει να το ξεκολησουμε απο ολες τις αρνητικες σκεψεις.............

Σου ευχομαι να ξεμπλοκαρεις γρηγορα και να χαρεις και παλι την ζωη που απλωχερα μας δινεται.......

 

Πάρα πολύ σωστή ανάλυση και σκέψεις. Και θα συμφωνήσω κι εγώ στο να μην προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άλλον αλλά τον εαυτό μας. Ο άλλος δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν το θελει ο ίδιος. Και πόσο βέβαια αν θα πρέπει να ζοριστεί. Εμεις όμως που θέλουμε να νοιώσουμε καλύτερα και που χρειαζόμαστε κάποιες αλλαγές στη ζωή μας για να πάρουμε ανάσα, πρέπει να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε. Και μετά σε όποιον αρέσουμε, τουλάχιστον να είμαστε ικανοποιημένες με τον εαυτό μας.

[Lucy]

Ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξει η κατάσταση...

Νόμίζω ότι το κίνητρο πρέπει να είναι και για τους δυο σας το τι μήνυμα περνάτε στα παιδιά σας... Ότι η μαμά είναι υποχρεωμένη να φροντίζει τα πάντα και να υπηρετεί τον μπαμπά? Ότι η γυναίκα υπηρετεί τον άντρα πασά? Το πόσο αγαπάς κάποιον δεν έχει να κάνει με το να του προσφέρεις τα πάντα στο πιάτο. Και εγώ αγαπάω τα παιδιά μου, αλλά θα τους κάνω κακό αν μάθουν να τα περιμένουν όλα έτοιμα και να εξαρτώνται από κάποιον άλλον μια ζωή.

Επίσης τα παιδιά σας βλέπουν την αναβλητικότητα που υπάρχει γενικώς. Αν υπάρχει μια δουλειά που πρέπει να γίνει, θα πρέπει να βρείτε τρόπο να την κάνετε σύντομα (από κοινού. Όχι μόνο εσύ).

Θα πρέπει να υπάρχει καταμερισμός εργασιών. πχ ο άντρας σου θα αναλάβει το χερούλι που έχει χαλάσει, εσύ θα αναλάβεις τα χαρτιά του ΤΕΒΕ. Ο άντρας σου θα πάει supermarket, εσύ θα πας στην τράπεζα κτλ...

Καταμερισμός εργασιών και μέσα στο σπίτι. Ο ένας θα αναλάβει το τάισμα των παιδιών ή πχ να τα κάνει μπάνιο, ενώ ο άλλος θα καθαρίζει την κουζίνα κτλ...

Προσέχτε το τι μήνυμα περνάτε στα παιδιά σας γιατί θα τα ακολουθεί μια ζωή. Τα παιδιά μιμούνται τι συμβαίνει στο σπίτι και μετά θα το βρουν μπροστά τους.

Κάτσε λοιπόν και συζήτησε την κατάσταση με τον άντρα σου ευθέως (όχι με έμμεσο τρόπο). Παραδέξου ότι έκανες λάθος τόσο καιρό, παραμέλησες τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου και εκείνος έκανε λάθος γιατί έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να διεκπαιρεώσει κατι απλό από μόνος του. Έφτασε στο σημείο να εξαρτάται από εσένα και η μόνη του υποχρέωση να είναι να πάει στη δουλειά το πρωί και τίποτα άλλο.

[Aeriko]

Επίσης όλα αυτά, και οι τόσες κοπέλες που λένε ότι όλα αυτά κάτι τους θυμίζουν, δείχνουν πόσο πολύ κουράζεται πλεον η σύγχρονη γυναίκα, που πρέπει να είναι, σύζηγος, μαμά, νοικοκυρά, επαγκελματίας κτλ!! Ενω οι άντρες δούλευαν και δουλεύουν. Δεν αλλαξε κάτι γι' αυτους..

Τι την θέλαμε την ισότητα, σκέφτομαι ώρες ώρες? Για να χαλάμε τα σπίτια μας...Γιατί κι εμείς δεν μπορούμε να αντέξουμε τοση πίεση, και οι άντρες -οι πιο πολλοί δεν κατανοούν την κατάσταση να βοηθήσουν -μιας και είναι και καλομαθημένοι από τις μανάδες τους-!!

 

Η ΙΣΟΤΗΤΑ είναι ένα παραμύθι! Δεν υπάρχει ισότητα ή αν υπάρχει σίγουρα δεν είναι αυτό που βιώνουμε! Μπορείς να πας εσύ να δουλέψεις οικοδομή; Εγώ όχι. Ο άντρας μου ναι. Μπορεί ο άντρας μου να γεννήσει; Όχι. Εγώ ναι! Εκ των πραγμάτων λοιπόν δεν υπάρχει ισότητα! Η ισότητα που ζήτησαν οι γυναίκες και τους δόθηκε είχε ένα και μόνο αποτέλεσμα: ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΕΚΑΝΕ! Γιατί εστίασαν στη γυναίκα και όχι στον άντρα... να αποκτήσει η γυναίκα ίσα δικαιώματα... οι ίσες υποχρεώσεις από την άλλη πλευρά όμως ξεχάστηκαν Το σκίσιμο των σουτιέν δεν είναι ισότητα! Καταρράκωση της θηλυκότητας ήταν!

[EleThess]

Εχω κανει καφεδακι και σας διαβαζω κουκλες μου. Με βοηθατε παρα , μα παρα πολυ και σας ευχαριστω για το ενδιαφερον.

Σας οφειλω καποιες απαντησεις, αρχιζω λοιπον να γραφω.

Εχω ενα ψιλοθεματακι με την καταθλιψη, εχω και ενα μικρο ιστορικο, αλλα προσπαθω να την παλεψω. Απλα οι δικες μου "κακες" μερες ειναι πολυυυ κακες.

Εχω σπουδασει θεολογια( απο επιλογη) και θεωρω τον εαυτο μου θρησκευομενο.Σαφως και δεν παραληπω να ευχαριστω καθε μερα το Θεο για τα παιδια που μου χαρισε και το συντροφο που βρηκα, την υγεια μας, τους γονεις μας και την ευημερια μας.Ναι, ειμαι πραγματικα ευγνωμων για οσα εχω.Η πιστη βοηθα στα δυσκολα και εγω εχω βρει καταφυγιο πολλες φορες εκει.

Η φλογα υπαρχει, μονο που σιγοκαιει, τα κουτσουρα μπηκαν στο αλλο καζανι, εκει που κοχλαζουν οι υποχρεωσεις!

Τα κοριτσια μου παλι ειναι το θεμα που σκοπευω να εστιασω κυριως την προσοχη μου.Συμφωνω πως τα οικοκυρικα δεν ειναι τοσο σημαντικα οσο αυτες οι ψυχουλες και η διαμορφωση του χαρακτηρα τους.Μαλλον επρεπε καποιος να μου πει πως καθε αλλο παρα καλο τους κανω.Δε θελω να γινουν σαν και εμενα.Να παρει η ευχη, πολυ διαφορετικα μου τα ειχαν μαθει.Κρατω τις συμβουλες σας ως οδηγο και θα προσπαθησω μερα με τη μερα να αλλαξω κατι, για χαρη τους και για χαρη μου.Καλου κακου να μου το θυμιζετε ποτε ποτε γιατι τωρα εχω παρει τις βαλεριανες μου και με επιασε η ευθυμια σημερα!

Εχω μονο μια ελαφρα πικρη γευση στο στομα.Γιατι θα πρεπει να συζητησω με τον αντρα μου ξανα τα ιδια αυτονοητα πραγματα;Γιατι να ειναι τοσο δυσκολο;Να πρεπει να ζητησω κατι για να το κανει;Δεν το βλεπει;Οσες φορες ρωτησα με κοιταξε με ενα βλεμμα γεματο απορια και ψελισε κατι μισολογα, απο αυτα που οι αντρες λενε καθε φορα που τους στριμωχνεις.Το πηρα το μηνυμα, πρεπει να διεκδικω καθημερινα και να κραταω και παντα "κατι" και για μενα.Αυτο θα κοιταξω να μαθω και στις κορες μου.

[Lucy]

Ήθελα να σχολιάσω 2 πράγματα.

 

1) Ισότητα σημαίνει ίδια δικαιώματα και ίδιες υποχρεώσεις για όλους και όχι να κάνουμε όλοι ακριβώς τα ίδια πράγματα.

 

2) Politissa το "αυτονόητο" δυστυχώς είναι σχετικό. Να ξέρεις ότι όσο χώρο αφήνεις στον άλλον, αυτός τον καταλαμβάνει. Όσο πας προς τα πίσω, ο άλλος έρχεται μποστά.

Αυτό που πρέπει να περάσεις και στον άντρα σου και στα παιδιά σου είναι πως όλοι έχουν ίδια δικαιώματα και ίδιες υποχρεώσεις. Δεν υπάρχει κάτι που είναι αποκλειστική ευθύνη του ενός σε ένα ζευγάρι. Την ίδια ευθύνη έχουν και οι 2 για τα πάντα μέσα στο σπίτι.

[τον]

Ήθελα να σχολιάσω 2 πράγματα.

 

1) Ισότητα σημαίνει ίδια δικαιώματα και ίδιες υποχρεώσεις για όλους και όχι να κάνουμε όλοι ακριβώς τα ίδια πράγματα.

 

2) Politissa το "αυτονόητο" δυστυχώς είναι σχετικό. Να ξέρεις ότι όσο χώρο αφήνεις στον άλλον, αυτός τον καταλαμβάνει. Όσο πας προς τα πίσω, ο άλλος έρχεται μποστά.

Αυτό που πρέπει να περάσεις και στον άντρα σου και στα παιδιά σου είναι πως όλοι έχουν ίδια δικαιώματα και ίδιες υποχρεώσεις. Δεν υπάρχει κάτι που είναι αποκλειστική ευθύνη του ενός σε ένα ζευγάρι. Την ίδια ευθύνη έχουν και οι 2 για τα πάντα μέσα στο σπίτι.

 

Συμφωνο απόλυτα μαζι σου ................

τα ιδια με ολες σας ειχα και εγω μονο που μετα το τριτο παιδι ειπα τερμα ...δεν θα τα κανω ολα εγω τελος.............. και ετσι αναγκαστηκε να αναλαβει δραση ...πχ στα εξοσχωλικα των μεγαλων παιδιων ειπα οταν ηταν σεπτεβρης και ηταν οι εγγραφες οτι δεν τα γραφω πουθενα διοτι δενθα τρεχω και φετος σαν την τρελη περα δωθε.........

Δεντου αρεσε και ειπε οτι θα τα αναλαβει αυτος και ετσι και εκανε διοτι εγω ειπα οχι δεν το κανω.... ετσι απλα

και καποιες φορες που μου ελεγε να παω διοτι δεν προλαβαινε, του ελεγα δεν πηραζει να μην πανε .....δεν πιστευε στ αυτια του...και εβαζε την μανα του να κανει το δρομολογιο ..παλια με ενοχλοσου τωρα καθολου ....σκασιλα μου...πρωτα εγω και η ηρεμια μου και μετα ολα τα αλλα

αν ειμαι εγω καλα θα ειναι και οι υπολοιποι γυρω μου

Αργησα αλλα το καταλαβα ........Το ιδιο και με τις δουλειες του σπιτιου

ολοι βοηθανε εστω και με φωνη μικρη μεγαλη ...δεν πειραζη ας ειμαι η κακια της παρεας .....υπομονη αλλο δεν κανω για να περιμενω να αλαξη ο πασας οχι απλα αλαξα εγω και ολοι γυρω μου ....

[lop]

κλάρα πόσο δίκιο έχεις, αφού και στην δική μου περίπτωση αναγκάστηκε από τις περιστάσεις να ασχοληθεί (είχε δική του επιχείρηση δεν είχε καθόλου χρόνο μέχρι το 2005 που αφού την έκλεισε και ΝΑΙ έχει περισσότερο χρόνο και χρήματα). Βέβαια έως τότε εγώ και για 9 χρόνια τα είχα επωμιαστεί όλα (τον πασά, το σπίτι, τα 2 παιδιά και την δουλειά μου - 5-6 24ωρες βάρδιες τον μήνα-μέχρι που μου έκατσε αυτοάνοσο (ναι από υπερβολικό άγχος να τα προλάβω όλα και κούραση) stella7778 δεν είσαι μόνη, και εκεί πλέον αναγκάστηκε να αναλάβει αφού έιχα συχνές εισαγωγές στο νοσοκομείο. Τώρα και ασχολείται και κάθε Σάββατο βοηθάει στο καθάρισμα του σπιτιού, (πολλές φορές το κάνει μόνος του), και ΣΜ πάει και όλα. Θα μου πείς έπρεπε να αρρωστήσω για να το καταλάβει; Ουδέν κακό αμιγές καλού. Και όπως είπε και ορθώς μιά άλλη κοπέλα, όσο τον αφήνεις αυτός απλώνεται...Και για να μην παρεξηγηθώ τα κούτσουρα γίναν κάρβουνα και ακόμα ...καίνε ύστερα από 17 χρόνια μαζί και μετά από τόσα που περάσαμε. Απλά κορίτσια χρόνο μόνοι μας δεν έχουμε (ανάμεσα στις τόσες υποχρεώσεις των παιδιών 14 και 10 παρακαλώ) και θα ήθελα και πολύ σωματική αντοχή παραπάνω για να ανταπεξέλθω στο εγχείρημα...Φιλιά και υπομονή σε όλες μας.

[νινα88]

Καλημερα. Με λενε Politissa και σημερα δεν ειμαι καλα.Ειναι παλι μια απο τις μερες που φλερταρω με την καταθλιψη μου.

Ας τα παρουμε ομως την ιστορια απο την αρχη.Απο μικρη οταν με ρωτουσαν τι θα κανω οταν μεγαλωσω εγω απαντουσα με χαρα "Θα παντρευτω", πραγμα και το οποιο εκανα μολις τελειωσα το πανεπιστημιο.Κεραυνοβολος ερωτας, ωραια σχεση.Γνωριστηκαμε το 1998, παντρευτηκαμε το 2002, καναμε και δυο κορουλες το 2003 και το 2006.Ολα ωραια και καλα.Η υγεια μας καλα, τα οικονομικα μας καλα, οι σχεσεις με τους γονεις μας καλες(κατι ψιλα με την πεθερα βεβαια τα εχω , αλλα και ποια δεν εχει,εχουμε και φιλους να πιουμε ενα κρασι.

Εγω ομως κουραστηκα.Και καθε μερα που περνα νιωθω ολο και πιο κουρασμενη.

Απο την πρωτη μερα του γαμου μας θεωρησα καλο , μιας και δεν εργαζομαι, να εχω τον αντρα μου πασα. Ολα στο χερι του τα ειχα.Παντοφλες , καφε, τα ετοιμαζα τα ρουχα του σετακια στις κρεμαστρες, του εβαζα σαπουνακια πανω στο μαξιλαρι του να μυριζει ωραια, εκανα απο το πιο απλο μεχρι ο,τι βαζει ο νους σας.Ο αντρας μου ερχοταν απο τη δουλεια , ετρωγε , κοιμοταν μεχρι τις 21:00 και μετα καθοταν στο σαλονι, εβαζε τα ποδια στο τραπεζι και εγω τον περιποιομουν.Μου αρεσε ολο αυτο, το ευχαριστιομουν.

Ηρθε το πρωτο μας παιδακι και φυσικα τα ανελαβα εξ ολοκληρου ολα μιας και ο αντρας μου φοβοταν να το πιασει αλλα και αρνιοταν να βοηθησει στο αλλαγμα η στο ταισμα πχ. Το σκηνικο το ιδιο.Ερχοταν απο τη δουλεια, ετρωγε, κοιμοταν μεχρι τις 21:00 και μετα εβλεπε τηλεοραση και ηθελε αγκαλιτσες.Καπου εκει επαθα την πρωτη μου υπερκοπωση και την πρωτη μου καταθλιψη.

Μιλησαμε και φυσικα εμεινε εκπληκτος απο αυτα που ακουσε.Ημουν δεδομενα "ανατολιτισσα" για αυτον και του φανηκε περιεργο οταν ζητησα τη βοηθεια και τη συμμετοχη του σε μερικα θεματα του σπιτιου.Τα πραγματα αλλαξαν προς το καλυτερο για λιγο καιρο,ξεπερασα εγω τα προβληματα μου και φυσικα μετα επανηλθαμε στα παλια καλα μας!

Το ιδιο μοτιβο ακολουθησε και με το δευτερο παιδακι μας.Εχοντας υποσυνειδητα τυψεις που δεν εργαζομουν μερα με τη μερα αναλαμβανα ολοενα και περισσοτερες ευθυνες για να μην τον κουραζω, για να μην τον πιεζω.Μικρα μικρα πραγματακια που μαζευονται και γινονται βουνο.

Κατα καιρους συζητουσαμε, ζητουσα βοηθεια, κατι διορθωνοταν, συμμετειχε λιιιιγο παραπανω αλλα μετα παλι τα ιδια.Παραλληλα εγω αρχισα να εχω διαφορα ψιλοπροβληματακια. Τενοντιτιδες, οσφυαλγια, αυχενικο και αρκετα σκαμπανεβασματα στην ψυχολογια μου.Το σωμα μου χτυπουσε καμπανακια και εκανα πως δεν τα ακουγα.

Οχτω χρονια μετα, ανοιγω το πρωι τα ματια μου και δε θελω να σηκωθω απο το κρεββατι.Νιωθω τοσο, μα τοσο κουρασμενη. Εχει στιγμες που νιωθω πως δεν μπορω να παρω αερα απο πουθενα.Ολα, μα ολα πρεπει να περασουν απο το χερι μου.Αν δεν ενδιαφερθω απλα δε θα γινουν, ακομα και τα βασικα.Και αυτο με πνιγει. Δε νομιζω πως αντεχω αλλο να εχω την εννοια ολων. Φυσικα και το εχουμε συζητησει με τον αντρα μου αλλα δεν αλλαζει κατι ριζικα. Ειμαι τοσο δεδομενη για αυτον που δεν μπορει να καταλαβει πως κατι που το κανω επι 8 χρονια τωρα ξαφνικα δεν το αντεχω. Στα ματια του φαινομαι ως τρελη και δυστυχως εχει δικιο. Τοσο καιρο η σταση μου ειναι ακρως παθητικη. Τοσο καιρο τον αφηνα να ειναι σχεδον επισκεπτης στο σπιτι μας, πως να αρχισω να διεκδικω τωρα;

Με αγαπα και τον αγαπω, αλλα μαλλον δε φτανει μονο αυτο σε ενα γαμο.Τα περιμενει ολα απο εμενα, οπως αλλωστε γινοταν τοσο καιρο, εγω ομως δεν εχω αλλο κουραγιο.Νιωθω την απουσια του μεσα στη ζωη μου.Ειναι στο σπιτι δεν ειναι στο σπιτι, δεν εχει και μεγαλη διαφορα.Εγω απο την πλευρα μου κουραζομαι σωματικα αλλα κυριως ψυχικα και μετα γινομαι ευερεθιστη και ολα μου βρωμανε.Δεν τα εξωτερικευω, τα κραταω μεσα μου και μετα το ριχνω στις βαλεριανες.Μ'αγαπα αλλα δε νοιαζεται, εχει συνηθισει να τα βρισκει ολα τα θεματα τακτοποιημενα.

Την ιδια αντιμετωπιση εχει και με τα παιδια.Τα αγαπα αλλα δε θα ρωτησει πχ πως περασαν στο σχολειο η αν μαλωσαν με την καλυτερη τους φιλη.Την κατασταση αυτη τα παιδια τη βλεπουν.Προσπαθω να τα μπαλωσω αλλα τα ξεγελας; Δεν τα ξεγελας.

Και ετσι φτασαμε στη σημερινη μερα που γραφω και κλαιω, κλαιω και γραφω.Δεν ξερω γιατι καθομαι και τα γραφω ολα αυτα, δεν ξερω αν θα θελει καποιος να τα διαβασει.Δεν ξερω τι θα κανω. Μαλλον υπομονη...

Θελω ομως να δωσω μια συμβουλη σε οσες ξεκινανε τωρα την οικογενεια τους.Κοριτσια, προσεξτε τι δινετε ως δεδομενο.Η δυναμη της συνηθειας ειναι τοσο μεγαλη που πολυ δυσκολα αλλαζει, αν αλλαζει.Πρεπει να υπαρχει συνεργασια σε ενα γαμο. Τα χρονια περνανε , φευγει ο πρωτος ενθουσιαμος, οι κακες συνηθειες παυουν να φαινονται χαριτωμενες.Οι υποχωρησεις καλο θα ειναι να 'ναι αμοιβαιες, διαφορετικα ξυπνας μια μερα σαν και εμενα και χτυπας το κεφαλι σου γιατι βρεθηκες σε μια κατασταση που η ιδια δημιουργησες.Συνηθως τοτε ειναι ειναι αργα.

Σας ευχαριστω για το χρονο σας.

Αυτα που γραφεις με ταραξαν λιγο... Βρισκομαι στην ιδια κατασταση που βρισκοσουν πριν τον ερχομο των παιδιων σας.. επειδη δεν εργαζομαι νιωθω και εγω την υποχρεωση να κανω τα παντα στο σπιτι χωρις να περιμενω βοηθεια απο τον συντροφο μου. Στην προκειμενη φαση ειναι κατι που με ευχαριστει γιατι ειμαι κυρια στο σπιτι μου χωρις το αγχος της εργασιας.. Αργοτερα ομως θα ειμαι το ιδιο χαρουμενη?? Ισως επειδη ειναι αρχη δεν ξερω... Αλλα πως να αλλαξεις μια κατασταση με την οποια εισαι ευχαριστημενη τωρα??(για εμενα μιλαω) Δεν μπορω να δωσω συμβουλη ή να εκφερω αποψη για την περιπτωση σου γιατι δεν εχω παιδια.. ευχομαι ομως τα καλυτερα για σενα πανω απο ολα...

[agentP]

Κι εγώ το πήρα απόφαση ότι δεν μπορώ πια... Όταν ήμουν νιόπαντρη, δούλευα όλη την εβδομάδα μέχρι το βράδυ, έμπαινα σπίτι στις 9, μαγείρευα, μάζευα την κουζίνα, ως τις 11:30 είχα τελειώσει. Το Σάββατο έκανα πάντα όλο το σπίτι γενική από το πρωί ως τι 4:00 το απόγευμα, πήγαινα λαϊκή και σούπερ μάρκετ μόνη μου και κατέβαζα και τα σκουπίδια...

Μετά τα παιδιά άρχισε να μην μου φτάνει η μέρα κι ας δούλευα πια ως το μεσημέρι. Όταν είχα μόνο τα δύο παιδιά, άρχιζα να μαζεύω το σπίτι στις 9 το βράδυ και τελείωνα στη 1 τα μεσάνυχτα, πλυντήρια, σίδερο, σφουγγάρισμα. Μετά το τρίτο παιδί, κλάταρα ελαφρώς, δεν μπορώ πια, κουράστηκα, αδιαφορώ ... καθαρίζω τα πάνω - πάνω κι άμα προλάβω, ο άντρας μου σερβίρεται μόνος του, άμα έχει κέφι μπορεί και να μαζέψει την κουζίνα καμιά φορά το σαβατοκύριακο, πηγαίνει μόνος του σούπερ μάρκετ. Δεν μου αρέσει που δεν έχω πια πρόγραμμα στις δουλειές, αλλά δεν μπορώ... προτιμώ να καθίσω μια ώρα το βράδυ στο ίντερνετ παρά να σφουγγαρίζω.

Όσο πρόσεχα πολύ το σπίτι, στεναχωριόμουν πολύ εύκολα με τη συμπεριφορά του άντρα μου. Κάθε πιτσιλιά στον καθρέφτη του μπάνιου, την έπαιρνα σαν προσωπική προσβολή... Δεν μπορούσα να καθήσω και να δω μια ταινία π.χ. αν ήξερα ότι στο παρκέ της κρεβατοκάμαρας αχνοφαίνεται μια πατημασιά. Εκείνος όμως και τώρα που κάνω μόνο τ' απαραίτητα, δεν παραπονέθηκε ποτέ ούτε για φαγητό, ούτε για καθαριότητα.

Πρέπει να υπάρχει αλληλοβοήθεια στην οικογένεια και να κρατάς πάντα ένα κομμάτι της ημέρας για σένα. Φρόντισε και τον εαυτό σου, μην περιμένεις από τον άντρα σου να πάει στο ΤΕΒΕ, πήγαινε μόνη σου. Είναι σημαντικό να βάζεις και μικρούς εφικτούς στόχους, ίσως αν έπιανες δουλειά να ξέφευγες απ' το σπίτι και να σου έκανε καλό.

[LA LATINA]

[quote=lop;

το γελοιο ειναι οτι εγω μονη μου εβγαλα τα ματια μου

ο ανθρωπος απο την πρωτη μερα με παρακαλουσε να τα κανουμε ολα μαζι και να με βοηθαει

αν και δε δουλευω μου ελεγε οτι ειμαστε 2 σ αυτο το σπιτι και δε θελει δουλα

αλλα εγω εκει...........δουλα και κυρα!!! και τωρα......αληθεια αν θες μου λες εσυ τι εχεις?

[τον]

Κι εγώ το πήρα απόφαση ότι δεν μπορώ πια... Όταν ήμουν νιόπαντρη, δούλευα όλη την εβδομάδα μέχρι το βράδυ, έμπαινα σπίτι στις 9, μαγείρευα, μάζευα την κουζίνα, ως τις 11:30 είχα τελειώσει. Το Σάββατο έκανα πάντα όλο το σπίτι γενική από το πρωί ως τι 4:00 το απόγευμα, πήγαινα λαϊκή και σούπερ μάρκετ μόνη μου και κατέβαζα και τα σκουπίδια...

Μετά τα παιδιά άρχισε να μην μου φτάνει η μέρα κι ας δούλευα πια ως το μεσημέρι. Όταν είχα μόνο τα δύο παιδιά, άρχιζα να μαζεύω το σπίτι στις 9 το βράδυ και τελείωνα στη 1 τα μεσάνυχτα, πλυντήρια, σίδερο, σφουγγάρισμα. Μετά το τρίτο παιδί, κλάταρα ελαφρώς, δεν μπορώ πια, κουράστηκα, αδιαφορώ ... καθαρίζω τα πάνω - πάνω κι άμα προλάβω, ο άντρας μου σερβίρεται μόνος του, άμα έχει κέφι μπορεί και να μαζέψει την κουζίνα καμιά φορά το σαβατοκύριακο, πηγαίνει μόνος του σούπερ μάρκετ. Δεν μου αρέσει που δεν έχω πια πρόγραμμα στις δουλειές, αλλά δεν μπορώ... προτιμώ να καθίσω μια ώρα το βράδυ στο ίντερνετ παρά να σφουγγαρίζω.

Όσο πρόσεχα πολύ το σπίτι, στεναχωριόμουν πολύ εύκολα με τη συμπεριφορά του άντρα μου. Κάθε πιτσιλιά στον καθρέφτη του μπάνιου, την έπαιρνα σαν προσωπική προσβολή... Δεν μπορούσα να καθήσω και να δω μια ταινία π.χ. αν ήξερα ότι στο παρκέ της κρεβατοκάμαρας αχνοφαίνεται μια πατημασιά. Εκείνος όμως και τώρα που κάνω μόνο τ' απαραίτητα, δεν παραπονέθηκε ποτέ ούτε για φαγητό, ούτε για καθαριότητα.

Πρέπει να υπάρχει αλληλοβοήθεια στην οικογένεια και να κρατάς πάντα ένα κομμάτι της ημέρας για σένα. Φρόντισε και τον εαυτό σου, μην περιμένεις από τον άντρα σου να πάει στο ΤΕΒΕ, πήγαινε μόνη σου. Είναι σημαντικό να βάζεις και μικρούς εφικτούς στόχους, ίσως αν έπιανες δουλειά να ξέφευγες απ' το σπίτι και να σου έκανε καλό.

 

εύγε!!!!:-P:-P

[giotaki83]

ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ!!!!!!!!!!!! Δεν υπάρχει δικαιολογία, απλά έτσι μας έμαθαν! Τρέλα με την καθαριότητα, με το συμμάζεμα, με, με, με.....Επιτέλους πότε ικανοποιούμαστε;;; Ούτε τα παιδιά μας, ούτε ο άντρας μας δεν θα το καταλάβει εάν το σπίτι δεν είναι ξεσκονισμένο μια μέρα, ούτε εάν δεν είναι πλυμμένα όλα τα πιάτα. Τη σήμερον ημέρα που η τεχνολογία μας εχει βοηθησει ( πρέσσα σιδερώματος, πληντύρια πιάτων ρούχων, στεγνωτήρια, κλπ) πολλες δουλειές τελειώνουν σε ελάχιστο χρόνο. Τα παλιά χρόνια που οι γυναίκες φρόντιζαν μόνο το σπίτι, δεν καναν αυτά που κάνουμε εμείς αλλά όλες τις δουλειές που κάνουν τα σημερινά μηχανήματα, τις έκαναν στο χέρι. Ήταν κανονική αλλα απλήρωτη εργασία. Σημερα που αυτές οι δουλειές δεν υφίστανται, ανακαλύψαμε καινούργιες για να έχουμε να ασχολούμαστε και να δικαιολογούμε την ύπαρξη μας στο σπίτι. Θέλουμε να νιώθουμε ότι τα προσφέρουμε όλα αυτά. Πρέπει να μπει ένα πρόγραμμα των απαραίτητων δουλειών. Και όχι δεν είναι πολλες. Οι υπόλοιπες θα μαζεύονται σε μία συγκεκριμένη μέρα, όπου ο σύζυγος θα πάει τα παιδιά βόλτα σε γιαγιά, πάρκο, κινηματογράφο, κλπ και με την ησυχία μας τις κάνουμε ( πχ παράθυρα, κάγκελα, παρκε, ντουλάπια, κλπ). Όταν αλλάξουμε μυαλο θα αλλάξει και η ζωή μας!

[lop]

stella7778 έχεις πμ

[agentP]

εύγε!!!!:-P:-P

Ομοιοπαθής... Κανείς δεν αναγνωρίζει τη δουλειά της νοικοκυράς, το πολύ - πολύ να πουν γιατί τρώγεται όλη μέρα.

..παλια με ενοχλούσαν τωρα καθολου ....σκασιλα μου...πρωτα εγω και η ηρεμια μου και μετα ολα τα αλλα

αν ειμαι εγω καλα θα ειναι και οι υπολοιποι γυρω μου

Έτσι...