Η συμβουλη μου για καθε νεα συζυγο

[EleThess]

Καλημερα. Με λενε Politissa και σημερα δεν ειμαι καλα.Ειναι παλι μια απο τις μερες που φλερταρω με την καταθλιψη μου.

Ας τα παρουμε ομως την ιστορια απο την αρχη.Απο μικρη οταν με ρωτουσαν τι θα κανω οταν μεγαλωσω εγω απαντουσα με χαρα "Θα παντρευτω", πραγμα και το οποιο εκανα μολις τελειωσα το πανεπιστημιο.Κεραυνοβολος ερωτας, ωραια σχεση.Γνωριστηκαμε το 1998, παντρευτηκαμε το 2002, καναμε και δυο κορουλες το 2003 και το 2006.Ολα ωραια και καλα.Η υγεια μας καλα, τα οικονομικα μας καλα, οι σχεσεις με τους γονεις μας καλες(κατι ψιλα με την πεθερα βεβαια τα εχω , αλλα και ποια δεν εχει,εχουμε και φιλους να πιουμε ενα κρασι.

Εγω ομως κουραστηκα.Και καθε μερα που περνα νιωθω ολο και πιο κουρασμενη.

Απο την πρωτη μερα του γαμου μας θεωρησα καλο , μιας και δεν εργαζομαι, να εχω τον αντρα μου πασα. Ολα στο χερι του τα ειχα.Παντοφλες , καφε, τα ετοιμαζα τα ρουχα του σετακια στις κρεμαστρες, του εβαζα σαπουνακια πανω στο μαξιλαρι του να μυριζει ωραια, εκανα απο το πιο απλο μεχρι ο,τι βαζει ο νους σας.Ο αντρας μου ερχοταν απο τη δουλεια , ετρωγε , κοιμοταν μεχρι τις 21:00 και μετα καθοταν στο σαλονι, εβαζε τα ποδια στο τραπεζι και εγω τον περιποιομουν.Μου αρεσε ολο αυτο, το ευχαριστιομουν.

Ηρθε το πρωτο μας παιδακι και φυσικα τα ανελαβα εξ ολοκληρου ολα μιας και ο αντρας μου φοβοταν να το πιασει αλλα και αρνιοταν να βοηθησει στο αλλαγμα η στο ταισμα πχ. Το σκηνικο το ιδιο.Ερχοταν απο τη δουλεια, ετρωγε, κοιμοταν μεχρι τις 21:00 και μετα εβλεπε τηλεοραση και ηθελε αγκαλιτσες.Καπου εκει επαθα την πρωτη μου υπερκοπωση και την πρωτη μου καταθλιψη.

Μιλησαμε και φυσικα εμεινε εκπληκτος απο αυτα που ακουσε.Ημουν δεδομενα "ανατολιτισσα" για αυτον και του φανηκε περιεργο οταν ζητησα τη βοηθεια και τη συμμετοχη του σε μερικα θεματα του σπιτιου.Τα πραγματα αλλαξαν προς το καλυτερο για λιγο καιρο,ξεπερασα εγω τα προβληματα μου και φυσικα μετα επανηλθαμε στα παλια καλα μας!

Το ιδιο μοτιβο ακολουθησε και με το δευτερο παιδακι μας.Εχοντας υποσυνειδητα τυψεις που δεν εργαζομουν μερα με τη μερα αναλαμβανα ολοενα και περισσοτερες ευθυνες για να μην τον κουραζω, για να μην τον πιεζω.Μικρα μικρα πραγματακια που μαζευονται και γινονται βουνο.

Κατα καιρους συζητουσαμε, ζητουσα βοηθεια, κατι διορθωνοταν, συμμετειχε λιιιιγο παραπανω αλλα μετα παλι τα ιδια.Παραλληλα εγω αρχισα να εχω διαφορα ψιλοπροβληματακια. Τενοντιτιδες, οσφυαλγια, αυχενικο και αρκετα σκαμπανεβασματα στην ψυχολογια μου.Το σωμα μου χτυπουσε καμπανακια και εκανα πως δεν τα ακουγα.

Οχτω χρονια μετα, ανοιγω το πρωι τα ματια μου και δε θελω να σηκωθω απο το κρεββατι.Νιωθω τοσο, μα τοσο κουρασμενη. Εχει στιγμες που νιωθω πως δεν μπορω να παρω αερα απο πουθενα.Ολα, μα ολα πρεπει να περασουν απο το χερι μου.Αν δεν ενδιαφερθω απλα δε θα γινουν, ακομα και τα βασικα.Και αυτο με πνιγει. Δε νομιζω πως αντεχω αλλο να εχω την εννοια ολων. Φυσικα και το εχουμε συζητησει με τον αντρα μου αλλα δεν αλλαζει κατι ριζικα. Ειμαι τοσο δεδομενη για αυτον που δεν μπορει να καταλαβει πως κατι που το κανω επι 8 χρονια τωρα ξαφνικα δεν το αντεχω. Στα ματια του φαινομαι ως τρελη και δυστυχως εχει δικιο. Τοσο καιρο η σταση μου ειναι ακρως παθητικη. Τοσο καιρο τον αφηνα να ειναι σχεδον επισκεπτης στο σπιτι μας, πως να αρχισω να διεκδικω τωρα;

Με αγαπα και τον αγαπω, αλλα μαλλον δε φτανει μονο αυτο σε ενα γαμο.Τα περιμενει ολα απο εμενα, οπως αλλωστε γινοταν τοσο καιρο, εγω ομως δεν εχω αλλο κουραγιο.Νιωθω την απουσια του μεσα στη ζωη μου.Ειναι στο σπιτι δεν ειναι στο σπιτι, δεν εχει και μεγαλη διαφορα.Εγω απο την πλευρα μου κουραζομαι σωματικα αλλα κυριως ψυχικα και μετα γινομαι ευερεθιστη και ολα μου βρωμανε.Δεν τα εξωτερικευω, τα κραταω μεσα μου και μετα το ριχνω στις βαλεριανες.Μ'αγαπα αλλα δε νοιαζεται, εχει συνηθισει να τα βρισκει ολα τα θεματα τακτοποιημενα.

Την ιδια αντιμετωπιση εχει και με τα παιδια.Τα αγαπα αλλα δε θα ρωτησει πχ πως περασαν στο σχολειο η αν μαλωσαν με την καλυτερη τους φιλη.Την κατασταση αυτη τα παιδια τη βλεπουν.Προσπαθω να τα μπαλωσω αλλα τα ξεγελας; Δεν τα ξεγελας.

Και ετσι φτασαμε στη σημερινη μερα που γραφω και κλαιω, κλαιω και γραφω.Δεν ξερω γιατι καθομαι και τα γραφω ολα αυτα, δεν ξερω αν θα θελει καποιος να τα διαβασει.Δεν ξερω τι θα κανω. Μαλλον υπομονη...

Θελω ομως να δωσω μια συμβουλη σε οσες ξεκινανε τωρα την οικογενεια τους.Κοριτσια, προσεξτε τι δινετε ως δεδομενο.Η δυναμη της συνηθειας ειναι τοσο μεγαλη που πολυ δυσκολα αλλαζει, αν αλλαζει.Πρεπει να υπαρχει συνεργασια σε ενα γαμο. Τα χρονια περνανε , φευγει ο πρωτος ενθουσιαμος, οι κακες συνηθειες παυουν να φαινονται χαριτωμενες.Οι υποχωρησεις καλο θα ειναι να 'ναι αμοιβαιες, διαφορετικα ξυπνας μια μερα σαν και εμενα και χτυπας το κεφαλι σου γιατι βρεθηκες σε μια κατασταση που η ιδια δημιουργησες.Συνηθως τοτε ειναι ειναι αργα.

Σας ευχαριστω για το χρονο σας.

[my_Kelly]

Δώσε του να διαβάσει αυτό που έγραψες εδώ. Αν σ'αγαπάει, θα το ΔΙΑΒΑΣΕΙ και θα πράξει αναλόγως.

[stellaTD]

Δώσε του να διαβάσει αυτό που έγραψες εδώ. Αν σ'αγαπάει, θα το ΔΙΑΒΑΣΕΙ και θα πράξει αναλόγως.

 

 

συμφωνω απολυτα!!! Οτι συνηθιζετε - ξεσυνηθιζετε!

[Μαριρενα]

ναι ειναι δυσκολο να αλλαξεις καποιες καταστασεις που δημιουργεις στους αλλους με την συνηθεια

παραδειγμα

πριν το παιδι οταν μεναμε στο σπιτι της πεθερας δεν ξεραν απο βασικους κανονες υγιηνης ουτε στο σκουπισμα ουτε στα πιατα ουτε στο πλυσιμο των χεριων αυτο πριν δεν με πειραζε και τοσο

τωρα με το παιδι μου την δινει στα νευρα να μην μπορουν να πλυνει ενα πιατο η τα χερια τους μετα απο το μπανιο και το πατωμα να μην καθαριζει με τιποτα απο την συσωρευμενη βρωμια χρονων

οταν δε με ενοχλουσε ειμασταν ολοι αγαπημενοι οταν βρισκομασταν μαζι

τωρα ειμαι η τρελη της παρεας η υστερικη και η παραξενη που κανενας δεν δινει σημασια

ωρες ωρες φλερταρω πολυ εντονα με την ιδεα του διαζυγιου

 

 

φιλη μου politissa δεν εισαι η μονη που χτυπας το κεφαλι σου στον τοιχο

κριμα που δεν μενουμε πιο κοντα να το χτυπαμε μαζι για συμπαρασταση

[Aeriko]

Ποτέ δεν είναι αργά! Έχεις τη δύναμη να δώσεις στον άλλο να καταλάβει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο... με μικρά καθημερινά αρχικά... χωρίς γκρίνια... με αδιαφορία για τα ανούσια... αν το μήνυμα δεν βρει παραλήπτη... αρχίζεις και παραμελείς και άλλα... Μόνο για τα παιδιά μας πρέπει να είμαστε δεδομένοι! Μόνο γι' αυτά!

[GEOELI]

Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Για τους άνδρες τα δεδομένα είναι δεδομένα. Και όσα πιο πολλά δεδομένα κατακτούν από την γυναίκα τους τόσο πιο πολλά ζητάνε και τους κάνει και εντύπωση πως μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο να μην αντέχουμε. Ή από την άλλη, η δικαιολογία που βρίσκει ο δικός μου άντρας είναι ότι "εσύ φταις που κουράζεσαι γιατί εσύ προκαλείς την ταλαιπωρία σου". Ναι σίγουρα, αν για ένα σπίτι και για 2 παιδιά ενδιαφέρεται μόνο ο ένας και βασικό μου μέλημα είναι τα παιδια μου- "μας" να παιρνάνε καλά και όχι να κάθονται στο σπίτι, ποιος θα τρέξει με τα παιδιά από δω και από κει. Από τον καναπέ δεν γίνονται αυτά, ούτε από την καρέκλα του υπολογιστή ...

[GEOELI]

Ποτέ δεν είναι αργά! Έχεις τη δύναμη να δώσεις στον άλλο να καταλάβει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο... με μικρά καθημερινά αρχικά... χωρίς γκρίνια... με αδιαφορία για τα ανούσια... αν το μήνυμα δεν βρει παραλήπτη... αρχίζεις και παραμελείς και άλλα... Μόνο για τα παιδιά μας πρέπει να είμαστε δεδομένοι! Μόνο γι' αυτά!

 

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ! Αλλά όπως καταλαβαίνεις, όταν τα δεδομένα καταρρέουν επέρχεται η γκρίνια και η μουρμούρα και το σκηνικό αρχίζει να γίνεται πολύ κουραστικό. Εκει τίθεται ζήτημα πόσο αντέχεις.

[Aeriko]

Μα εκεί είναι το κλου... χωρίς γκρίνια και μουρμούρα από τη δική σου μεριά... "μέχρι εδώ μπόρεσα... τελεία παύλα... εγώ δεν μπορώ άλλο... αλλά σ' αγαπάω και είμαι εδώ απλώς κάτω από άλλους όρους... και όρια".

[EleThess]

Αχ κοριτσια σας ευχαριστω.Ειδικα σημερα ηθελα καπου να τα πω.

Aeriko, δεν γκρινιαζω , ουτε μουρμουριζω.Ποτε ομως! Τα κραταω ολα μεσα μου μεχρι να σκασω και οταν φτασω στο αμην παω και αγοραζω διαφορες μ@λ@κιες και ξεδινω.

Μαριρενα μου θα ερθω να πνιξουμε στις τσικουδιες τον πονο μας!

Οσες φορες λοιπον προσπαθησα να περασω υπογειως το μηνυμα, ο παραληπτης απλα δεν ενδιαφερθηκε ποτε να το παρει.Εχω παραμελησει επιτηδες τα ψιλολογια, για να ανακαλυψω πως τα ορια της ανοχης του ειναι σαφως πολυ πιο χαλαρα απο τα δικα μου.Εχουμε π.χ. περιπου δυο χρονια χαλασμενο το χερουλι της μπαλκονοπορτας, δεν κλειδωνει, απλα κλεινει μονο.Του ζητησα να το φτιαξει και δεχτηκε, οχι δε μου λεει ποτε.Ακομα το φτιαχνει... Εκεινα τα ρημαδοχαρτια του ΤΕΒΕ...Ειμαι ανασφαλιστη γιατι δεν εχει παει ακομα το εκκαθαριστικο της εφοριας.

Παντως GEOELI και εμενα αυτο που με τσουζει ειναι τα παιδια.Τι γινεται οταν ο ενας τρεχει σαν το Βεγγο σε μπαλετα και γυμναστικες, παρτυ και παρκα και ο αλλος ειναι με το λαπτοπ μπροστα στην τηλεοραση;Ποσο να τα μπαλωσω;Καθε φορα πρεπει να τον "σπρωξω" για να κανουμε κατι ολοι μαζι η να παμε καπου ολοι μαζι και αυτο μεχρι τωρα με κουραζε μονο, τωρα αρχιζει να με θυμωνει κιολας.

[stella261011]

οντως η δυναμη της συνηθειας δεν αλλαζει ευκολα ,πολυ σωστη η συμβουλη σου .ευχομαι να βρειτε τη χρυση τομη με τον συζυγο και να ειστε ευτυχισμενοι απο τα λεγομενα σου καταλαβα οτι αγαπιεστε ,προσπαθησε να του δωσεις να καταλαβει ακριβως τι περνας.ευχομαι να πανε ολα καλα.

[Katerina45]

Ξέρεις τι μου θύμισες? Την ελληνική ταινία "Οικογένεια Χωραφά" όπου η μάνα δεν άντεξε πλέον και τους παράτησε κι έφυγε διακοπές να ξεκουραστεί...

Δεν έχω να σε συμβουλεύσω κάτι.. Θα σου ευχηθώ κι εγώ να καλυτέρεψουν τα πράγματα αν και πιστεύω ότι είναι καθαρά στο χέρι σου να τα αλλάξεις! Άρχισε να κάνεις πράγματα για σένα!

Πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου..

[Ev]

Δώσε του να διαβάσει αυτό που έγραψες εδώ. Αν σ'αγαπάει, θα το ΔΙΑΒΑΣΕΙ και θα πράξει αναλόγως.

 

αυτο ημουν ετοιμη να σου γραψω...απο το στομα μου το πηρες!

[eirini ag]

Καλημερα. Με λενε Politissa και σημερα δεν ειμαι καλα.Ειναι παλι μια απο τις μερες που φλερταρω με την καταθλιψη μου.

Ας τα παρουμε ομως την ιστορια απο την αρχη.Απο μικρη οταν με ρωτουσαν τι θα κανω οταν μεγαλωσω εγω απαντουσα με χαρα "Θα παντρευτω", πραγμα και το οποιο εκανα μολις τελειωσα το πανεπιστημιο.Κεραυνοβολος ερωτας, ωραια σχεση.Γνωριστηκαμε το 1998, παντρευτηκαμε το 2002, καναμε και δυο κορουλες το 2003 και το 2006.Ολα ωραια και καλα.Η υγεια μας καλα, τα οικονομικα μας καλα, οι σχεσεις με τους γονεις μας καλες(κατι ψιλα με την πεθερα βεβαια τα εχω , αλλα και ποια δεν εχει,εχουμε και φιλους να πιουμε ενα κρασι.

Εγω ομως κουραστηκα.Και καθε μερα που περνα νιωθω ολο και πιο κουρασμενη.

Απο την πρωτη μερα του γαμου μας θεωρησα καλο , μιας και δεν εργαζομαι, να εχω τον αντρα μου πασα. Ολα στο χερι του τα ειχα.Παντοφλες , καφε, τα ετοιμαζα τα ρουχα του σετακια στις κρεμαστρες, του εβαζα σαπουνακια πανω στο μαξιλαρι του να μυριζει ωραια, εκανα απο το πιο απλο μεχρι ο,τι βαζει ο νους σας.Ο αντρας μου ερχοταν απο τη δουλεια , ετρωγε , κοιμοταν μεχρι τις 21:00 και μετα καθοταν στο σαλονι, εβαζε τα ποδια στο τραπεζι και εγω τον περιποιομουν.Μου αρεσε ολο αυτο, το ευχαριστιομουν.

Ηρθε το πρωτο μας παιδακι και φυσικα τα ανελαβα εξ ολοκληρου ολα μιας και ο αντρας μου φοβοταν να το πιασει αλλα και αρνιοταν να βοηθησει στο αλλαγμα η στο ταισμα πχ. Το σκηνικο το ιδιο.Ερχοταν απο τη δουλεια, ετρωγε, κοιμοταν μεχρι τις 21:00 και μετα εβλεπε τηλεοραση και ηθελε αγκαλιτσες.Καπου εκει επαθα την πρωτη μου υπερκοπωση και την πρωτη μου καταθλιψη.

Μιλησαμε και φυσικα εμεινε εκπληκτος απο αυτα που ακουσε.Ημουν δεδομενα "ανατολιτισσα" για αυτον και του φανηκε περιεργο οταν ζητησα τη βοηθεια και τη συμμετοχη του σε μερικα θεματα του σπιτιου.Τα πραγματα αλλαξαν προς το καλυτερο για λιγο καιρο,ξεπερασα εγω τα προβληματα μου και φυσικα μετα επανηλθαμε στα παλια καλα μας!

Το ιδιο μοτιβο ακολουθησε και με το δευτερο παιδακι μας.Εχοντας υποσυνειδητα τυψεις που δεν εργαζομουν μερα με τη μερα αναλαμβανα ολοενα και περισσοτερες ευθυνες για να μην τον κουραζω, για να μην τον πιεζω.Μικρα μικρα πραγματακια που μαζευονται και γινονται βουνο.

Κατα καιρους συζητουσαμε, ζητουσα βοηθεια, κατι διορθωνοταν, συμμετειχε λιιιιγο παραπανω αλλα μετα παλι τα ιδια.Παραλληλα εγω αρχισα να εχω διαφορα ψιλοπροβληματακια. Τενοντιτιδες, οσφυαλγια, αυχενικο και αρκετα σκαμπανεβασματα στην ψυχολογια μου.Το σωμα μου χτυπουσε καμπανακια και εκανα πως δεν τα ακουγα.

Οχτω χρονια μετα, ανοιγω το πρωι τα ματια μου και δε θελω να σηκωθω απο το κρεββατι.Νιωθω τοσο, μα τοσο κουρασμενη. Εχει στιγμες που νιωθω πως δεν μπορω να παρω αερα απο πουθενα.Ολα, μα ολα πρεπει να περασουν απο το χερι μου.Αν δεν ενδιαφερθω απλα δε θα γινουν, ακομα και τα βασικα.Και αυτο με πνιγει. Δε νομιζω πως αντεχω αλλο να εχω την εννοια ολων. Φυσικα και το εχουμε συζητησει με τον αντρα μου αλλα δεν αλλαζει κατι ριζικα. Ειμαι τοσο δεδομενη για αυτον που δεν μπορει να καταλαβει πως κατι που το κανω επι 8 χρονια τωρα ξαφνικα δεν το αντεχω. Στα ματια του φαινομαι ως τρελη και δυστυχως εχει δικιο. Τοσο καιρο η σταση μου ειναι ακρως παθητικη. Τοσο καιρο τον αφηνα να ειναι σχεδον επισκεπτης στο σπιτι μας, πως να αρχισω να διεκδικω τωρα;

Με αγαπα και τον αγαπω, αλλα μαλλον δε φτανει μονο αυτο σε ενα γαμο.Τα περιμενει ολα απο εμενα, οπως αλλωστε γινοταν τοσο καιρο, εγω ομως δεν εχω αλλο κουραγιο.Νιωθω την απουσια του μεσα στη ζωη μου.Ειναι στο σπιτι δεν ειναι στο σπιτι, δεν εχει και μεγαλη διαφορα.Εγω απο την πλευρα μου κουραζομαι σωματικα αλλα κυριως ψυχικα και μετα γινομαι ευερεθιστη και ολα μου βρωμανε.Δεν τα εξωτερικευω, τα κραταω μεσα μου και μετα το ριχνω στις βαλεριανες.Μ'αγαπα αλλα δε νοιαζεται, εχει συνηθισει να τα βρισκει ολα τα θεματα τακτοποιημενα.

Την ιδια αντιμετωπιση εχει και με τα παιδια.Τα αγαπα αλλα δε θα ρωτησει πχ πως περασαν στο σχολειο η αν μαλωσαν με την καλυτερη τους φιλη.Την κατασταση αυτη τα παιδια τη βλεπουν.Προσπαθω να τα μπαλωσω αλλα τα ξεγελας; Δεν τα ξεγελας.

Και ετσι φτασαμε στη σημερινη μερα που γραφω και κλαιω, κλαιω και γραφω.Δεν ξερω γιατι καθομαι και τα γραφω ολα αυτα, δεν ξερω αν θα θελει καποιος να τα διαβασει.Δεν ξερω τι θα κανω. Μαλλον υπομονη...

Θελω ομως να δωσω μια συμβουλη σε οσες ξεκινανε τωρα την οικογενεια τους.Κοριτσια, προσεξτε τι δινετε ως δεδομενο.Η δυναμη της συνηθειας ειναι τοσο μεγαλη που πολυ δυσκολα αλλαζει, αν αλλαζει.Πρεπει να υπαρχει συνεργασια σε ενα γαμο. Τα χρονια περνανε , φευγει ο πρωτος ενθουσιαμος, οι κακες συνηθειες παυουν να φαινονται χαριτωμενες.Οι υποχωρησεις καλο θα ειναι να 'ναι αμοιβαιες, διαφορετικα ξυπνας μια μερα σαν και εμενα και χτυπας το κεφαλι σου γιατι βρεθηκες σε μια κατασταση που η ιδια δημιουργησες.Συνηθως τοτε ειναι ειναι αργα.

Σας ευχαριστω για το χρονο σας.

Αχ και να 'ξερες ποσο σε καταλαβαινω...καποια μου θυμιζουν αυτα που γραφεις!!!

[κλάρα]

...τι μου θυμισες τωρα.....!!!!!μηπως οι αντρες μας ειναι αδελφια ή εχουν καπου την ιδια ριζα???..να το ψαξουμε λιγο...

Εγω ομως ημουν ενα βημα πιο πανω απο εσενα.....ο πασας μου ειχε δυο να τον...υπηρετουν...εμενα και την πεθερα μου μιας και ζουσαμε ολοι στο ιδιο σπιτι.....οποτε οταν ηρθαν τα παιδια αν κατι δεν προλαβαινα να του προσφερω εγω...το εκανε η μαμα του...!!!!!δεν ηξερε τι θα πει να βαλει το πιατο στον νυπτιρα....να κανει μπανιο και να μαζεψει τα νερα...και τα απλυτα του απο το πατωμα να τα βαλει στο καθαθι...μιλαμε για απολυτη εξαρτηση.....και οσο για τις υποχρεωσεις των παιδιων απλα αμμετοχος...ολα εγω....μπαλετα,βολτες,παρκα.....κτλ....

Ολα αυτα ομως ειναι παρελθον.....ειναι αυτο που λεμε εχει ο καιρος γυρισματα....μεσα σε ενα χρονο αρρωσταινει η πεθερα μου απο καρκινο και φευγει...εγω διοριζομαι 600 χλμ μακρια και αποφασισαμε πως πρεπει να παω για το καλο της οικογενειας και η μητερα μου αρρωσταινει βαρια και νοσηλευεται για μηνες σε νοσοκομειο....και ξαφνικα χανεται ο κοσμος κατω απο τα πόδια του..... μενει μονος του με 3 παιδια και ολη την φροντιδα των παιδιων και του σπιτιου για 6 ολοκληρους μηνες με μοναδικη βοηθεια τον μπαμπα μου και εμενα επισκεπτρεια καθε σ/κ.....

Καταλαβε την αξια μου...και την προσφορα μου στο σπιτι...και τωρα με 4 παιδακια πια...οι ευθηνες ειναι μοιρασμενες...και ο καθενας κανει οτι μπορει για να βοηθησει τον αλλον....

Απλα κοπελα μου πρεπει να υπαρξει κατι να τον ταρακουνησει....να καταλαβει πως πρεπει οι ευθηνες και οι υποχρεωσεις να ειναι μοιρασμενες....

Τι να πω σου ευχομαι ολα να πανε καλα...και να μαθεις να φροντιζεις λιγακι και τον ευατο σου....

[EleThess]

Πω πω τι λες τωρα; Εχω την αισθηση πως ο δικος μου θα ειχε αυτοπυρποληθει την πρωτη μερα! χι χι

Παντως, οσο διαβαζω αυτα που μου γραφετε, βλεπω πως μαλλον πρεπει να κανω περα απο υπομονη, δεν παει αλλο αυτο το βιολι.Η αληθεια ειναι πως τωρα η μικρη μου παει προνηπια και λιγακι δυσκολευομαι με το χρονο μου.Σκεφτομουν ομως μολις παει δημοτικο να κοιταξω για καμια δουλιτσα, ισως μαθηματα οπως εκανα στα νιατα μου η κατι σε γραφειο.Ισως εαν δουλευα και εγω εκτος σπιτιου, στα ματια του να φανταζα ως "ισοτιμη" (χμ, ισως δεν ειναι και ο καταλληλοτερος ορος αλλα καταλαβαινετε τι θελω να πω), θα υπηρχαν και θεματα καθαρα πρακτικα και ισως τοτε να μοιραζομασταν ευθυνες και φροντιδα.

[LA LATINA]

α ρε φιλεναδα.......δωσε ενα φασκελο και σε μενα!!!! που ο δικος μου παρακαλουσε να με βοηθαει και δεν τον αφηνα......τα ιδια με σενα !!! απ τα 15 περιμενα να παντρευτω και να κανω παιδια, μη σου πω και νωριτερα......και το χαιρομουν τοσο να τα κανω ολα

"δεν ειμαι αναπηρος" ελεγε ο καημενος "μπορω να βαλω να φαω και να πλυνω το πιατο μου"

ασυζητιτι ΟΧΙ εγω

 

τρια χρονακια και τσιμπησα ενα ωραιοτατο αυτοανοσο που μια με παραλυει μια με αφηνει

(ειμαι και του αχγους- μην υπαρχει κουταλακι στην πιατοθηκη ασκουπιστο)

και τωρα με δυο παιδια 3,5 και 1,5 του εδωσα αθελα μου ολο το βαρος της γης.......

πριν εναμιση μηνα μου εφερνε και το δισκο να φαω...και με βοηθουσε να παω και τουαλετα.....παλευω να μη μεινω αναπηρη......και ξερεις ποση σχεση εχουν τα αυτοανοσα με την κουραση και το στρες??????? ΝΑ ΜΗ ΜΑΘΕΙΣ ΠΟΤΕ ΚΑΛΗ ΜΟΥ!!!!!!!!

(συμβαλλει και η οξεια πεθεριτιδα παντα!!!)

[Aeriko]

Σίγουρα κάτι πρέπει να κάνεις γιατί τα ψώνια δεν βοηθούν απλώς καταπνίγουν στιγμιαία όσα σε πνίγουν 24/24 και 7/7! Το τι θα το βρεις εσύ ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα σου και του καλού σου... αν νομίζει πως θα ταρακουνηθεί τύπωσε αυτό που έγραψες και κόλα το στο ψυγείο (στον δικό μου θα δούλευε αυτό γιατί το ανοίγει μόνος του )

[EleThess]

Ωχ! Κοπελα μου περαστικα και αγυριστα! Δεν ειχω ιδεα για τα αυτοανοσα (για την πεθεριτιδα κατι εχει παρει το αυτακι μου ), ελπιζω να τη βρεις την ακρη. Οταν απο το ενα ακρο πας στο αλλο πως νιωθεις; Γιατι σε νιωθω για αυτο το "μη μεινει ασκουπιστο κουταλακι", οταν με πιανει η μεση μου βαζω εμπλαστρο-ζωνη-χαπια και συνεχιζω ακαθεκτη.

[eleanax]

αχ βρε κορίτσια! αυτά θα μας φάνε, κι όλο λέμε να κάνουμε ένα break κι όλο συνεχίζουμε ακάθεκτες! εγώ πάλι ένα δεν καταλαβαίνω, όλοι οι έλληνες σύζυγοι βγαίνουν από το ίδιο καλούπι? καρμπόν? τι παίζει, ή μάλλον τις πταίει , μόνο εμείς έχουμε μαμάδες που φροντίζουν να μας μάθουν να είμαστε τα κορόιδα? ντεν καταλαβαίνει!

[mariakou]

Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τον άντρα μου αλλά με τον πατέρα μου!!! Ήταν παντρεμένοι με τη μάνα μου 31 χρόνια. Η μάνα μου δούλευε, είχαν και 2 παιδιά κι όμως μας είχε κακομάθει όλους αλλά τον πατέρα μου περισσότερο. Εκανε όλα όσα γράφεται παραπάνω. Του έβρισκε πάντα τα ρούχα του, το φαγητό του πάντα στο τραπέζι, ασχολούνταν εκέινη με τα παιδιά και το σπίτι, για όλα εκείνη. Το αποτέλεσμα: αρρώστησε και τη χάσαμε κι ο πατέρας μου στις αρχές δεν ήξερε ούτε πού είναι τα ποτήρια ούτε που είναι τα σώβρακά του τίποτα. Και για το παραμικρό με έπαιρνε τηλέφωνο. Εγώ ήμουν έγκυος στον 5 μήνα, έιχα και τον πόνο μου με το χαμό της μάνας μου κι από την άλλη τον πατέρα μου να μην μπορεί καν να αυτοεξυπηρετηθεί μέσα στο ίδιο του το σπίτι!!! Κι αντί να ψάξει να τα βρει όσα έψαχνε, με έπαιρνε τηλέφωνο! Και τώρα μετά από 1 χρόνο και κατι, έχει μάθει αρκετά αλλά μετά από κόπο και καβγάδες μαζί μου. Με όλα αυτά θέλω να πω ότι τίποτα και κάνείς δεν είναι δεδομένο. Η μάνα μου ήταν πάντα στο άγχος κια στο τρέξιμο να μας έχει όλους ευχαριστημένους και ποτέ δεν κα΄ταλαβε πόσο κακό μας έκανε!

[EleThess]

Δεν το ειχα σκεφτει ποτε απο αυτη την οπτικη γωνια...

[demi]

ΕΙΣΑΙ προνομιουχα απο ολες τις πλευρες..

εγω ειμαι σε ολα λιγη...τι εννοω?εργαζομαι οποτ εειμαι λιγο μαμα (τα παιδια με βλεπουν ελαχιστα το απογευμα)ειμαι λιγη στη δουλεια μου γιατι δεν βλεπω την ωρα να φυγω,ειμαι λιγη νοικοκυρα,λιγη μαγειρισα,λιγη συζυγος διοτι οταν αυτος θελει κοκο εγω προτιμω να κανω νανι λιγο ακομα,

ΕΝΩ ΕΣΥ φτανεις και περισευεις για ολους..για τα παιδια σου και τον αντρα σου..εισαι απλα ΤΕΛΕΙΑ.

[stefanakos]

καλημερα συζυγος σημαινει συν το ζυγο δηλαδή συν τα βαρη δεν γινεται να τα κανεις ολα μονη σου μην τα κρατας μεσα σου βγαλτα απο μεσα σου ξεσπασε στον αντρα σου σημερα κιολας βρες δουλεια και πες του να αναλαβει τις υποχρεωσεις του, τα παιδια δεν είναι διακοσμητικα στοιχεια πρεπει να συμμετεχει και αυτός στην ανατροφή τους, λαθος σου που του εκανες ολα τα χατιρια έκανες το πρωτο βημα που εγραψες το μηνυμα τωρα ήρθε ή ωρα να παρεις την κατασταση στα χερια σου και να αλλαξεις ποτε δεν είναι αργα

[noni]

αχ demi τι καλά τα λες! Πόσο συμφωνώ μαζί σου όμως! Τα ίδια και από εδώ!

[terra]

Πάνω απ' όλα πρέπει να είσαι καλά, για να μπορείς να συνεχίσεις να προσφέρεις. Πράγματι, όταν "υπομένουμε" αρνητικές συνέπειες καταστάσεων, οι οποίες μπορεί να ήταν κι από επιλογή μας, το σώμα μας κάποια στιγμή αντιδρά ακόμη κι αν το κάνει το μυαλό και η ψυχή μας.

 

Συμφωνώ ότι ποτέ δεν είναι αργά. Αξίζει να κάνεις μια σοβαρή συζήτηση μαζί του ξανά και ίσως να δεις και κάποιον ψυχολόγο από τη στιγμή που το σώμα σου ήδη αντιδρά σοβαρά.