Εμπειρια απο το Παιδων...χθες και σημερα.

[μπου-μπουμ]

Χρονια πολλα σε ολους και ολες που παρακολουθουν το Φορουμ και μετεχουν στις συζητησεις.

Εχοντας μια Χριστουγεννιατικη εμπειρια με το βλασταρι μου χθες το βραδι απο το Παιδων θελησα να το αναφερω και ν'ανοιξω μια συζητηση σε σχεση με αυτο.

Ξεκινωντας θα πω,πως γυριζοντας χθες απο μια γεματη χριστουγεννιατικη μερα στο σπιτι,πριν προλαβω να ξεντυθω,πιανω το βλασταρι μου στο τσακ να'χει βουτηξει ενα τσιγαρο και'ναι σε φαση να το φαει.

Αρχικα εζησα ενα σοκ!Την βουτηξα ετσι οπως ημασταν ξανα στο αμαξι και κατευθειαν στο Παιδων.Να καταλαβετε το κεντρο δηλητηριασεων το πηρα απο το αμαξι.Τον γιατρο της,δεν μπηκα στον κοπο!

Φτανω στο Αγλαια Κυριακου,εφημερευε,δεν ημουν σιγουρη ποιο εφημερευε,παρακαλουσα να μην ηταν το Πεντελης.

Βουταω το παιδι,μπαινω επειγοντα,φωναζοντας πως εφαγε τσιγαρο(μετα περασα απο ταμειο,μου λενε στο ποδι μπες στο 12,μπουκαρω στο 12 και'κει ψιλοηρεμησα.Θα κανουμε πλυση μου λενε,με τσ πολλα και αυριο πρωι υπογραφεις και φευγεις.ΟΚ!

 

Καλα περιττο να πω πως το παιδι το εφαγε η υπερενταση παροτι ηταν κουρασμενο παρα πολυ και κοιμηθηκαμε στο σαλονι γιατι στο θαλαμο το ενα εβηχε το αλλο ειχε σαραντα πυρετο κ.τ.λ.

 

Σ'αυτο που θελω να σταθω ειναι το εξης.Παρα πολλες φορες αναφερθηκε εδω μεσα το σε ποσο δυσκολη θεση ερχομαστε οσες εχουμε μη αναγνωρισμενα απο τον πατερα τεκνα.

Αυτο που ηθελα να καταθεσω ειναι πως χθες με ρωτησαν γυρω στις πεντε φορες ονομα πατρος.Ε,βρε κοριτσια δεν αισθανθηκα σε καμια δθσαρεστα να πω το ονομα μου ή κατι αλλο για να καταλαβουν πως εχω μονη μου το παιδι.

Και κανεις δεν αντεδρασε περιεργα.

Ηθελα λοιπον να καταθεσω μια αποψη,που ισως να'ναι λανθασμενη βεβαια αλλα μηπως ειναι και αληθινη πλεον?Μηπως εμεις νιωθουμε μειονεκτικα σε αυτο το θεμα και θεωρουμε πως μας κοιτανε καπως οταν ερχεται η ωρα να πουμε ονομα πατρος?Μηπως τελικα στην εποχη που ζουμε σε κανεναν δεν κανει εντυπωση αυτο και κανενας δεν ασχολειται με αυτο πια?Μηπως τελικα απο εμας εξαρταται η αντιμετωπιση του κοσμου προς εμας και τα παιδια μας?

[Skybeam]

Kατ' αρχήν πολλές ευχές για την καινούργια χρονιά και πολλά περαστικά. Ελπίζω να είναι όλα καλά τώρα! Για το θέμα που ανοίγεις, πιστεύω κι εγώ ότι είναι χαζό να κατακρίνει και να σχολιάζει κανείς ένα τόσο λεπτό θέμα. Θέλω να πιστεύω (και μέσα μου το πιστεύω) ότι τουλάχιστον για τους γιατρούς και τους υπαλλήλους ενός νοσοκομείου κάτι τέτοιο δεν έχει καμία μα καμία σημασία. Ένα παιδί είναι ένα παιδί. Εξίσου σημαντικό όπως όλα τα άλλα. Μπράβο λοιπόν στον κόσμο του Παίδων που δεν σε έφερε σε δύσκολη θέση!

[μπου-μπουμ]

Γενικα δεν εχει χρειαστει να ερθω αντιμετωπη με τον δημοσιο φορεα που κατα καιρους εχουν αναφερθει περιστατικα,ξερεις,σε κοιτανε λοξα κ.τ.λ.,σε φερνουν σε δυσκολη θεση να ρωτανε ξανα και ξανα το ιδιο πραγμα.

Και στο παιδων πρωτη φορα πηγα και ελπιζω να μην ξαναπαω.

Αλλα πραγματικα ρε παιδι μου ,ουτε και'γω αισθανθηκα ασχημα.Τωρα βεβαια ισως μελλοντικα το αντιμετωπισω αλλα 16 μηνες τωρα δεν το΄χω ζησει.Και οποτε εχει προκυψει συζητηση για το θεμα,και αλλου,δεν το'χω αισθανθει.

Μηπως ειμαι τυχερη,μηπως ονειροβατω?Τι να πω?Μονο μια φορα στο Αλεξανδρας,ενιωθα περιεργα,αλλα ισως ηταν που τοτε ακομα δεν το'χα δουλεψει πολυ με τον εαυτο μου ακομα.Ηταν η εποχη που μολις ειχα γεννησει και πιστευα πως ο πατερας της θα νοιαστει και θα την αναγνωρισει.

 

ΦΡΟΥΔΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΕΤΡΕΦΑ,ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΩ.

[goody]

Σιγουρα παιζει μεγαλο ρολο η δικη μας ψυχολογια.. Εμενα το παιδι ειναι αναγνωρισμενο γιατι γεννηθηκε απο γαμο ο οποιος ομως κρατησε 2 μηνες και χωρισαμε πριν γεννηθει το παιδι, ο πατερας του δεν το εχει δει και δεν εχει ενδιαφερθει ποτε.

Αρχικα ντρεπομουν.. ενιωθα οτι απετυχα, σκεφτομουν οτι οι αλλοι θα με λενε χαζη που δεν εβλεπα ποσο σκαρτος ηταν ο πρωην μου και τωρα εμεινα μονη μου με ενα παιδι... Οποτε με ρωταγε καποιος ''ο αντρας σου τι κανει?'' ενιωθα πολυ αβολα, σε καποιους ελεγα ''καλα'' δεν μπορουσα να πω οτι χωρισαμε...

Τωρα που εχει περασει ο καιρος και εχω συνηθισει το ρολο της μαμας και εχω δεθει με το παιδακι μου εχει αλλαξει πολυ η ψυχολογια μου σε αυτο το θεμα. Επειδη λατρευω το παιδακι μου ειμαι περηφανη που το εχω εστω και μονη μου και χαιρομαι με την αποφαση μου να το κρατησω και να παντρευτω. Οκ ο γαμος δεν μου βγηκε αλλα εχω το μωρο μου που μου εχει αλλαξει ολη μου τη ζωη προς το καλυτερο οποτε πλεον δεν ντρεπομαι για οτι εγινε. Και οταν καποιος με ρωταει για τον πατερα του απανταω με πιο δυναμικο και ανετο υφος (αυθορμητα μου βγαινει οχι επειτηδες) οποτε και οι αλλοι νομιζω με βλεπουν σαν μια δυναμικη κοπελα και οχι σαν την κακομοιρα που την πατησε..

Η δικη μας σταση παιζει τον μεγαλυτερο ρολο στο πως μας αντιμετωπιζουν οι αλλοι.

Αν εμεις νιωθουμε μειονεκτικα και ντρεπομαστε αυτο θα βλεπουν και οι γυρω μας, πρεπει πρωτες εμεις να το φιλοσοφισουμε και να αποδεχτουμε την τροπη που πηρε η ζωη μας και μετα δεν θα μας ενοχλουν ουτε τα λοξα βλεματα ουτε τιποτα.

Περαστικα στο παιδακι σου!

[μπου-μπουμ]

Να'σαι περιφανη που το κρατησες και το μεγαλωνεις μονη σου.

Εγω μετα το προχθεσινο(δεν ειχε χρειαστει να μπουμε νοσοκομειο πριν) νομιζω πως πραγματικα ειναι αθλος αυτο που κανουμε.Ολοι οι γονεις βεβαια,αλλα και οσες τα μεγαλωνουμε μονες ακομα περισσοτερο.Ειχε φτασει η πιεση στους αστραγαλους απο το φοβο μην παθει κατι και δεν ειχα να το μοιραστω με κανεναν!

Οπως λεει και ενας φιλος το να μεγαλωνεις παιδια ειναι τρομακτικο αλλα ωραιο.

[beba09]

Έχεις δίκαιο αρχικά εμείς νοιώθουμε περίεργα όχι ή άλλοι, εμένα είναι αναγνωρισμένο αλλά μέχρι να γίνει η αναγνώριση παντού έλεγα αγνώστου πατρος και δεν αντιμετώπισα θέμα. Τώρα βέβαια να ξέρεις γιατί αυτό μου συμβαίνει συνέχεια όταν είναι αναγνωρισμένο λένε ο σύζυγος, μα στον ΟΑΕΔ μα στο ΙΚΑ μα όπου και να πας ο σύζυγος, εννοείται ότι βλέπουν ότι είσαι ανύπαντρη. Εγώ λέω ο μπαμπάς της.

[riya20]

Ολοι οι γονεις βεβαια,αλλα και οσες τα μεγαλωνουμε μονες ακομα περισσοτερο.Ειχε φτασει η πιεση στους αστραγαλους απο το φοβο μην παθει κατι και δεν ειχα να το μοιραστω με κανεναν!