Που ειναι ο μπαμπας μου?

[goody]

Καλησπερα σε ολους!

 

Η ερωτηση του τιτλου ειναι ο ''εφιαλτης'' μου..

και οσο μεγαλωνει ο μικρος μου τοσο τρεμω οτι πλησιαζει η ωρα που θα αρχισουν οι αποριες...

''Που ειναι ο μπαμπας μου?'' ''Ποιος ειναι?" "Γιατι δεν με θελει?'' κτλ...

Με τον αντρα μου χωρισαμε οταν ημουν 7 μηνων εγκυος (και πολυ ασχημα, με καβγαδες κτλ) και απο τοτε δεν επικοινωνουμε καθολου.

Δεν ξερω πως θα εξελιχθουν μελλοντικα τα πραγματα αλλα εαν παραμεινει εξαφανισμενος θα ηθελα να ακουσω τις εμπειριες σας αν εχετε ζησει τετοια κατασταση.

Φυσικα θα συμβουλευτω ειδικο αλλα ποτε ξεκινανε τα παιδακια να τα ρωτανε αυτα? Δεν θελω να πληγωθει το μωρο μου επειδη ο πατερας του ειναι ... (χιλιαδες χαρακτηρισμοι μου ηρθαν αλλα θα συγκρατηθω)

Τι απαντας αν σε ρωτησει το παιδι σου γιατι δεν ερχεται ο μπαμπας του να το δει?

Δεν θελω να νιωσει την απορριψη...

[Victoria μπεμπακος]

δυστυχωσ , ουτε εγω εχω απαντηση σε αυτο. το μονο που ξερω ειναι οτι τα 1000 στραβα του πατερα του, το παιδι δεν πρεπει να τα μαθει . τουλαχιστον οχι απο μενα. βεβαια, εγω που τα λεω αυτα, εχω εναν πρωην που μου ειπε "Μη στενοχωριεσαι. Θα φροντισω εγω το παιδι να μαθει τι ...μητερα εχει". σ αυτο τωρα τι απαντασ? και πωσ γλιτωνεισ το παιδακι απο αυτα τα λεγομενα?

[goody]

Κι εγω δεν σκοπευω σε καμια περιπτωση να κακολογω τον μπαμπα του, και οτι με ρωταει θα του το απανταω, και φωτογραφιες θα του δειξω και απολα.

Αλλα στο ''γιατι δεν με θελει'' δεν ξερω ποια ειναι η καλυτερη απαντηση...

Και φοβαμαι πως δεν υπαρχει και στεναχωριεμαι που θα πληγωθει το παιδακι μου.. Ελπιζω οτι οταν μεγαλωσει θα καταλαβει...

[Victoria μπεμπακος]

μηπωσ να του πεισ οτι αυτο δεν εχει καμια σχεση που εφυγε ο μπαμπασ του, και οπωσ ειπεσ κι εσυ, οταν μεγαλωσει θα καταλαβει

[UFO]

ειναι νωρίς να ανησυχείς

αλλα αν είσαι οκ (μεσα σου ) μπορεί να σε ρωτήσει και στα 6-7 (σχολείο)

τεσπα μεγαλη κουβεντα

till then

http://mporona.gr/2009-09-21-18-35-48/82-2010-03-13-22-46-12/125-2010-06-23-19-22-57

[Χριστιάνα]

Καλησπερα και απο εμενα..

Εγω γραφω σαν παιδι εξαφανισμενου μπαμπα..

Ειμαι 26 χρονων και ακομα σπαραζει η καρδια μου οταν με ρωτανε "ο μπαμπας σου"?

 

Βεβαια εγω εζησα πολλα μαζι του..

Με μεγαλωσε με ολη του την αγαπη..

Και μετα εξαφανιστηκε..

Καποιες φορες αναρωτιεμαι αν ειναι καλυτερα ετσι..Που τον εζησα και μετα τον εχασα..Μετα οταν ομως με ρωταει ο μικρος μου ο αδερφος διαφορα για τον μπαμπα -που εκεινος δεν τον εζησε καθολου- σκεφτομαι οτι τουλαχιστον εγω εχω καποιες αναμνησεις,,γι`αυτο καλη μου και εσυ να μιλας με πολυ ομορφα λογια στο παιδακι σου για τον μπαμπα του για να εχει ομορφες εικονες στο μυαλο του!

 

Υ.Γ.Τον εχω συγχωρεσει αληθεια,,αλλα δεν ξερω τι θα πω και εγω στο γιο μου οταν με ρωτησει "ο παππους μου"?

[goody]

Σας ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας! Arial ευχαριστω για το link!

Χριστιανα αυτα που λες για τον μπαμπα σου ειναι αυτα που φανταζομαι οτι θα νιωθει ο γιος μου καποτε και ειναι τοσο σπαστικο!

Να μεγαλωνεις μονη σου ενα παιδι, να ειναι η ζωη σου, να το λατρευεις, να καλυπτεις τον αδικαιολογητο πατερα του βρισκοντας δικαιολογιες και στην τελικη το παιδι να σκαει που δεν εχει μπαμπα!Δεν μπορεις να τον βρεις εσυ και να τα βρεις μαζι του?

Πως το κανουν αυτο στα παιδια τους ρε παιδια, δεν το χωραει το μυαλο μου...

[Χριστιάνα]

Πιτσι μου εγω ποναω γιατι τον εχω ζησει.

Δεν ξερω πως ειναι να μην εχεις ζησει κατι και απλα να το φανταζεσαι..

Ισως να ειναι καλυτερο δεν ξερω...

Το μονο σιγουρο παντως, ειναι πως πρεπει να συμβουλευτεις καποιο ειδικο.

Γιατι εχεις αγορι και θα ειναι λιγο δυσκολοτερα τα πραγματα γιατι θα λειπει το προτυπο του. Και δυστυχως η απουσια ειναι απουσια..

 

*και οσο για το αλλο που με ρωτησες , ο μπαμπας μου εχει παρει τις αποφασεις του, και μαζι με αυτες εφυγε στο εξωτερικο.Τραβηξε το δικο του δρομο και εγω πλεον σεβομαι αυτο που ζητησε..Τελοσπαντων..

 

Τι να κανουμε, ο καθε ανθρωπος εχει τη δικη του ιστορια και το δικο του πονο και απλα μαθαινει να ζει μαζι με αυτον.

 

Κουραγιο και δυναμη σου ευχομαι.

[πρωταρα]

Ειναι ενας απο τους δικους μου φοβους και ο λογος που δεν θελω να θυμωσω ακομη μαζι του, να μην τον μισησω για να μην μεταφερω στο μωρο την πικρία μου. Απο την αλλη λεω οταν ερθει αυτη η ωρα (που ευχομαι να μην συμβει ποτε) να εχω συμβουλευτει παιδοψυχολογο και να ειμαι προετοιμασμενη για την απαντηση

[Babycakes]

Αυτό είναι το άγχος όλων μας, ακόμα και από τώρα που δεν έχω γεννήσει το σκέφτομαι, παρόλο που κάνει τώρα ο πατέρας ότι ενδιαφέρεται, ξέρω καλά ότι θα χαθεί κάποια στιγμή...

Ήδη πηγαίνω σε ειδικό και επικεντρωνόμαστε στο θέμα του παιδιού και φυσικά υπάρχουν βιβλία να μας βοηθήσουν, είναι όμως στα αγγλικά τα καλύτερα..

Αυτό που πόσταρε η Άρια, όταν το πρωτοδιάβασα δεν σταμάτησα να κλαίω για ώρες...

[Aeriko]

Δεν θα απαντούσα αλλά είδα την απάντηση της Χριστιάνας και θέλω να της πω πως ούτε εγώ που δεν τον έζησα τον πατέρα μου και δεν τον γνώρισα, δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν ήταν έτσι καλύτερα ή αλλιώς. Βέβαια ήξερα από τότε που ρώτησα ότι δεν ήθελε να παντρευτεί με τη μαμά μου για λόγους που μου είχαν εξηγήσει και πως έχει κάνει δική του οικογένεια πια κ.λπ. κλπ. Το ότι ήξερα δεν σημαίνει πως δεν με ενοχλούσε και οι αντιδράσεις μου ήταν ίδιες με του Έρικ. Πάντα είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι αφού δεν κάνει προσπάθεια να με γνωρίσει δεν με θέλει και χρειάστηκε να φτάσω 22 χρονών να τον ψάξω για να το διαπιστώσω και με τα αυτιά μου... Δεν πόνεσε λιγότερο το ότι ήμουν 22 χρονών... δεν πόνεσε λιγότερο που κατά βάθος το ήξερα... δεν πονεσε λιγότερο που ήξερα την αλήθεια. Την ήξερα όμως και γι' αυτό δεν μπορούσα να κατηγορήσω κανέναν για τον πόνο μου παρά μόνον εκείνον!

 

Δεν ξέρω αν βοηθάει αυτή η κατάθεση τις μανούλες που έχουν τέτοιο δίλημμα... δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση τους...

[sevoula]

ειναι νωρίς να ανησυχείς

αλλα αν είσαι οκ (μεσα σου ) μπορεί να σε ρωτήσει και στα 6-7 (σχολείο)

τεσπα μεγαλη κουβεντα

till then

http://mporona.gr/2009-09-21-18-35-48/82-2010-03-13-22-46-12/125-2010-06-23-19-22-57

Τέλειο! συγχαρητήρια!

[goody]

Καλημερα κοριτσια, διαβασα αυτα που γραψατε και με επιασε ταχυπαλμια!

Εγω τον μισω... δεν μαρεσει που το λεω αλλα ετσι νιωθω.

Και οχι για οσα εγιναν μεταξυ μας αλλα για τον τροπο που φερεται στο παιδι του.

Γιατι οταν χωριζαμε (αρχικα με δικη του πρωτοβουλια) και τον ρωταγα για το παιδι μου ελεγε οτι δεν θα του λειψει τιποτα και θα ειναι διπλα του αλλα 15 μερες αφου γυρισα στην Αθηνα μου ειπε ''και που ξερω εγω οτι ειναι δικο μου?'' και απο τοτε δεν ξαναμιλησαμε. Παρολο που του ειπα αν εχει αμφιβολιες να κανουμε τεστ dna (που φυσικα δεν μου απαντησε, 6 χρονια ειμασταν μαζι και δεν του εδωσα ποτε δικαιωμα να νομιζει οτι τον απατησα).

Παλιοτερα εμπαινα στο διλημμα να τον ξαναπλησιασω εγω για να δει το παιδι αλλα δεν θελω.

Αφου δεν θελει να ειναι πατερας δεν θα τον κανω με το ζορι γιατι θα ειναι κακος πατερας, αν θελησει απο μονος του να δει το παιδι τοτε καλως...

Αλλα ως πατερας και για παντα, οχι σαν επισκεπτης 2 φορες τον χρονο απο περιεργεια..

Ουφ δεν ξερω.. Μηπως ομως σκεφτομαι εγωιστικα? Μηπως πρεπει να του δωσω λιγο χρονο και αν δεν κανει τιποτα να τον πλησιασω εγω?

Αλλα οπως εξελισεται σαν ανθρωπος δεν θα ειναι το καλυτερο προτυπο για το παιδι ετσι κι αλλιως (πολυ εγωιστης, γυναικας, παλαιων αρχων..)

Αλλα ειναι ο πατερας του.

Κανω μονολογο, συγνωμη, αλλα σαυτα τα διλημματα μπαινω οταν τα σκεφτομαι...

 

Σας ευχαριστω για τις απαντησεις σας, ειναι ευαισθητο θεμα και σας ευχαριστω που τα μοιραζεστε μαζι μου, ευχομαι στις κοπελες που το εζησαν με τους μπαμπαδες τους να εχουν ισορροπησει μεσα τους και να μην τις βαραινει πια...

[Aeriko]

Εγώ δεν έχω ισορροπήσει και είμαι 41. Και δεν έχω ισορροπήσει ακριβώς επειδή αυτό το

 

"και που ξερω εγω οτι ειναι δικο μου?''

 

είπε όταν τον έψαξα και μάλιστα χωρίς καν να έχει οπτική επαφή! μέσω τρίτων.

 

Να μείνεις στο

 

Αφου δεν θελει να ειναι πατερας δεν θα τον κανω με το ζορι γιατι θα ειναι κακος πατερας, αν θελησει απο μονος του να δει το παιδι τοτε καλως...

 

και να σταματήσεις να το σκέφτεσαι... το ότι βιολογικά κάποιος είναι γονιός δεν σημαίνει ότι είναι κιόλας... Ζήσε με το παιδάκι σου και μην απασχολείς το μυαλό σου και την καρδιά σου με πράγματα που ίσως να μην χρειαστεί τελικά να τα αντιμετωπίσεις καν

[UFO]

Aeriko κακως έφτασε αυτη η πληροφορία σε εσένα !

απέναντι στους γονείς μας είμαστε παντα παιδια

ακόμα και στα 80 να μάθαινες οτι ο τυπος είπε αυτο πάλι θα σε πειραζε και θα έκανες αναδρομή της ζωής σου

με όχι και τόσο ωραία αποτελέσματα

 

θέλω να πω το εξής: η ανεπάρκεια των γονιών μας ΉΤΕ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΗΤΕ ΟΧΙ ειναι εκει ... και μας καθορίζει

ένας λόγος παραπάνω όταν η ανεπάρκεια αυξάνεται μεσο ΚΑΙ της φυσικής ΑΠΟΥΣΙΑΣ του ενός απο τους δύο γονείς !

 

για να διυλίσει μια ψυχή αυτην την απουσία και να συνειδητοποιήσει οτι ΔΕΝ ευθύνεται ο αποδέκτης - αυτός που την βιώνει- της απουσίας αλλα ο στοκος που έφυγε

θελει πολυυυυυυυυυυ ψυχοθεραπεία (και δεν ειναι καιροί για έξοδα )

(θα σας μαζέψω για σεμινάριο ωχου ..... :-) )

[AngelMama]

(θα σας μαζέψω για σεμινάριο ωχου ..... :-) )

 

Να κάνουμε και σύνδεση με Skype... μη με ξεχάσετε ε;;;;

[Babycakes]

Αφου δεν θελει να ειναι πατερας δεν θα τον κανω με το ζορι γιατι θα ειναι κακος πατερας, αν θελησει απο μονος του να δει το παιδι τοτε καλως...

Αλλα ως πατερας και για παντα, οχι σαν επισκεπτης 2 φορες τον χρονο απο περιεργεια..

 

Αυτό είναι και μένα ο μεγαλύτερος φόβος μου...

Να έχεις προσπαθήσει με διάβασμα, με ειδικούς, με ψυχοθεραπεία να τραυματιστεί το παιδί το λιγότερο δυνατό και να εμφανίζεται ο άλλος όποτε του τη δώσει, για τους δικούς του λόγους, και να δίνει μια κλωτσιά σε όλα, κάνοντας τη ζωή του παιδιού άνω κάτω...

Τουλάχιστον μια σταθερή στάση....που ποτέ όμως δεν θα μάθουμε αν θα ισχύει ή όχι...

Μάλλον θα πρέπει να αποδεχτούμε, ότι ποτέ δεν θα ξέρουμε τι θα γίνει..απλά να κάνουμε ό,τι μπορούμε για τα παιδιά μας...

 

Άρια, θέλουμε σεμινάρια σαν τρελές...

[AngelMama]

Νομίζω ότι αυτήν την ερώτηση την φοβόμαστε λίγο πολύ όλες μας.

Ένα ξέρω... όσο πιο χαλαρές είμαστε τόσο το καλύτερο.

Οποιοδήποτε συναίσθημα ενοχής και δισταγμού δεν θα κάνει καλό.

Έτσι και το παιδί αρχικά θα το δεχτεί σαν κάτι φυσιολογικό.

Μεγαλώνοντας θέλει πολύ δουλειά βέβαια... και μη ξεχνάμε πως

τα παιδιά κινδυνεύουν από αυτά που δεν εξωτερικεύουν...

 

Φυσικά και κάθε περίπτωση πάλι είναι διαφορετική

μιας και το κάθε παιδί έχει διαφορετική προσωπικότητα.

[Aeriko]

Όχι δεν είναι καιρός για έξοδα.... οποιαδήποτε φιλική προσφορά ευπρόσδεκτη γιατί μ' αυτά και μ' αυτά τρέμω για τη δική μου μικρή...

 

Καλώς ή κακώς έφτασε στα αυτιά μου... είχε ειπωθεί και από τη μητέρα μου αλλά όχι έτσι... μου είχε αναφέρει ότι είχε ζητήσει δικαστήριο για την αναγνώριση αλλά χρειαζόταν τα χρόνια εκείνη εξέταση σε μυελό των οστών και ήταν επικίνδυνο και δεν το έκανε... δεν το είχα συνδέσει όμως... όταν το άκουσα έτσι ωμά κάπως μου ήρθε... και με δεδομένο ότι οι σχέσεις μου με τη μητέρα δεν ήταν καλές μου γύρισαν όλα τούμπα και φυσικά όλο αυτό έκανε ακόμα χειρότερα τη σχέση μου με τη μάνα μου...

 

γι' αυτό ξαναλέω... να είναι δίπλα στο παιδί της... αυτό έχει σημασία τώρα... και όχι ο ανύπαρκτος μπαμπάς...

 

Αν η σχέση που θα χτίσει με το παιδί της εκείνη είναι δυνατή κανείς δεν θα μπορέσει να την αγγίξει... και αν η σχέση είναι δυνατή τότε και το παιδί θα είναι δυνατό.

[goody]

Αν η σχέση που θα χτίσει με το παιδί της εκείνη είναι δυνατή κανείς δεν θα μπορέσει να την αγγίξει... και αν η σχέση είναι δυνατή τότε και το παιδί θα είναι δυνατό.

 

Αυτο ακριβως ειναι το πρωτο μου μελλημα, θελω να καταφερω να νιωθει το παιδι οτι θα ειμαι παντα διπλα του να το στηριζω και να το αγαπαω και να εχουμε μια δυνατη σχεση ωστε να μειωθει η ανασφαλεια που ισως θα νιωθει.

Ευτυχως εχω την στηριξη των γονιων μου και εχω και μεγαλο σοι οποτε θα καταλαβει τι ειναι οικογενεια, θα νιωθει οτι ανηκει καπου...

Θα παρω και βιβλια, θα μιλησω και με ειδικο, θα ερθω και στο σεμιναριο και ελπιζω να το χειριστω οσο πιο καλα γινεται!

Κι αν ο μπαμπας του του πει καμια βλακεια μεγαλωνοντας και μου το πληγωσει θα τον πεταξω σε κανα χαντακι να τελειωνουμε πια...

[UFO]

το χαντάκι ειναι μια κάποια λύση ...!

[tzitzikaki123]

Καλημερα κοριτσια, διαβασα αυτα που γραψατε και με επιασε ταχυπαλμια!

Εγω τον μισω... δεν μαρεσει που το λεω αλλα ετσι νιωθω.

Και οχι για οσα εγιναν μεταξυ μας αλλα για τον τροπο που φερεται στο παιδι του.

Γιατι οταν χωριζαμε (αρχικα με δικη του πρωτοβουλια) και τον ρωταγα για το παιδι μου ελεγε οτι δεν θα του λειψει τιποτα και θα ειναι διπλα του αλλα 15 μερες αφου γυρισα στην Αθηνα μου ειπε ''και που ξερω εγω οτι ειναι δικο μου?'' και απο τοτε δεν ξαναμιλησαμε. Παρολο που του ειπα αν εχει αμφιβολιες να κανουμε τεστ dna (που φυσικα δεν μου απαντησε, 6 χρονια ειμασταν μαζι και δεν του εδωσα ποτε δικαιωμα να νομιζει οτι τον απατησα).

Παλιοτερα εμπαινα στο διλημμα να τον ξαναπλησιασω εγω για να δει το παιδι αλλα δεν θελω.

Αφου δεν θελει να ειναι πατερας δεν θα τον κανω με το ζορι γιατι θα ειναι κακος πατερας, αν θελησει απο μονος του να δει το παιδι τοτε καλως...

Αλλα ως πατερας και για παντα, οχι σαν επισκεπτης 2 φορες τον χρονο απο περιεργεια..

Ουφ δεν ξερω.. Μηπως ομως σκεφτομαι εγωιστικα? Μηπως πρεπει να του δωσω λιγο χρονο και αν δεν κανει τιποτα να τον πλησιασω εγω?

Αλλα οπως εξελισεται σαν ανθρωπος δεν θα ειναι το καλυτερο προτυπο για το παιδι ετσι κι αλλιως (πολυ εγωιστης, γυναικας, παλαιων αρχων..)

Αλλα ειναι ο πατερας του.

Κανω μονολογο, συγνωμη, αλλα σαυτα τα διλημματα μπαινω οταν τα σκεφτομαι...

 

Σας ευχαριστω για τις απαντησεις σας, ειναι ευαισθητο θεμα και σας ευχαριστω που τα μοιραζεστε μαζι μου, ευχομαι στις κοπελες που το εζησαν με τους μπαμπαδες τους να εχουν ισορροπησει μεσα τους και να μην τις βαραινει πια...

 

 

1)αν δεχτει/απαιτησει/κτλ.. να κανει dna, θα φανει το αυτονοητο και θα στραφει εναντιον του.δεν νομιζω να μην το εχει καταλαβει για αυτο δεν εχει ξαναπει τιποτα..

2)το αν θα ειναι ενας γονιος επισκεπτης η οχι, ειναι αποκλειστικα δικη του υποθεση. τι θελω να πω...?αμα δεν θελεις να εισαι γονιος, δεν μπορω εγω να σου αλλαξω γνωμη. τι δηλαδη, αμα δεν ηθελα να ειμαι μανα , θα μου ανοιγε καποιος το κεφαλι και ξαφνικα θα γινομουν..?

 

εσυ κοιτα να παρεχεις σταθεροτητα, ασφαλεια αγαπη στο παιδι σου.οταν το εχεις καλυψει σε αυτα, οτι και να ακουσει θα ξερει ποια ειναι πραγματικα η μανουλα του. μονο μην φτασεις στο αλλο ακρο , ποτε δε θα πεις αρνητικη κουβεντα για τον πατερα του. θα το ανακαλυψει μονο του.

[beba09]

Νομίζω ότι μπορείς πολύ απλά να του πεις την αλήθεια με απλό τρόπο, «ο μπαμπάς δεν είναι μαζί μας, είμαστε μονογονεική οικογένεια (δηλαδή έχεις την μαμάκα μόνο), ο μπαμπάς και εγώ δεν ταιριάζουμε για να είμαστε μαζί, όμως εγώ σε αγαπώ πολύ και θα είμαστε πάντα μαζί». Επίσης αν έχει παππού μπορείς να πεις ότι .... «μπορεί να μην έχεις τον μπαμπά σου αλλά έχεις τον παππού σου που σε λατρεύει» ή πχ τον θείο κλπ (τέλος πάντων κάποιο συγγενή).

[Meg]

 

γι' αυτό ξαναλέω... να είναι δίπλα στο παιδί της... αυτό έχει σημασία τώρα... και όχι ο ανύπαρκτος μπαμπάς...

 

Αν η σχέση που θα χτίσει με το παιδί της εκείνη είναι δυνατή κανείς δεν θα μπορέσει να την αγγίξει... και αν η σχέση είναι δυνατή τότε και το παιδί θα είναι δυνατό.

 

Αυτό ακριβώς μου είπε και ψυχολόγος που πήγα προχτές.

Θα πρέπει το παιδί να μάθει από μικρό όλη την αλήθεια, να καλυφτεί με τις απαντήσεις που θα πάρει στο "γιατί ο μπαμπάς δεν είναι μαζί μας ή γιατί δεν έχω εγώ μπαμπά και στο που είναι ο μπαμπάς μου". Αν καλυφθεί θα είναι δυνατό και θα μπορεί να δίνει απαντήσεις στις ερωτήσεις των άλλων χωρίς να πληγώνεται.

Επίσης θα πρέπει πάντα να τονίζουμε ότι είμαστε οικογένεια ασχετα αν είμαστε οι δυο μας.

Μου είπε οτι η ηλικία των 4-6 είναι η πιο κρίσιμη και εκεί θα πρέπει οποσδήποτε να υπάρχει δίπλα ένας παιδοψυχολόγος.

Πολύ καλό είναι να γράψουμε ένα παραμυθί με την όλη ιστορία και να το ακούει για να θυμάται μετά τι πρέπει να απαντάει σε αυτούς που θέλουν να το πληγώσουν.

Αλλά το σημαντικότερο είναι να χτιστεί μια δυνατή σχέση από μικρό που είναι τώρα.

[goody]

Αυτό ακριβώς μου είπε και ψυχολόγος που πήγα προχτές.

Θα πρέπει το παιδί να μάθει από μικρό όλη την αλήθεια, να καλυφτεί με τις απαντήσεις που θα πάρει στο "γιατί ο μπαμπάς δεν είναι μαζί μας ή γιατί δεν έχω εγώ μπαμπά και στο που είναι ο μπαμπάς μου". Αν καλυφθεί θα είναι δυνατό και θα μπορεί να δίνει απαντήσεις στις ερωτήσεις των άλλων χωρίς να πληγώνεται.

 

Εκει κολλαω δυστυχως.. οτι απαντησεις και να σκεφτω ειναι εις βαρος του παιδιου.

Δηλαδη ''ο μπαμπας δεν ηθελε οικογενεια'' αρα δεν θελει το παιδι του..

''Ο μπαμπας σε αγαπαει και σε ηθελε αλλα τσακωθηκαμε πολυ και απο τοτε δεν ξαναμιλησαμε'' , θα μου πει ε μιληστε τωρα , παρε τον τηλεφωνο, θελω τον μπαμπα μου...

 

Τελοσπαντων το παραμυθι μου ακουγεται πολυ καλη ιδεα. Και μηπως σου ειπε απο ποια ηλικια να αρχισεις να του το λες?