Ποσο διακριτικοί γονείς πιστεύετε ότι θα γινετε?

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Αλήθεια κορίτσια πόση εμπιστοσύνη πιστεύετε ότι θα έχετε στα παιδιά σας? Θα μπείτε στην διαδικασία του κρυφού ελέγχου ή και του φανερού . Τα όρια απο πότε θα τα βάλετε και μέχρι πότε σκοπεύετε να τα διατηρήσετε?

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Αλήθεια κορίτσια πόση εμπιστοσύνη πιστεύετε ότι θα έχετε στα παιδιά σας? Θα μπείτε στην διαδικασία του κρυφού ελέγχου ή και του φανερού . Τα όρια απο πότε θα τα βάλετε και μέχρι πότε σκοπεύετε να τα διατηρήσετε?

 

Λοιπόν επειδή δεν βλεπω συμμετοχή ας δώσω το έναυσμα των σχολιασμών εγώ πρώτη. Λοιπόν.......... πιστεύω καταρχήν ότι τα όρια μπαίνουν απο τώρα κιόλας που ένα παιδί αρχίζει να καταλαβαίνει και δεν θεωρώ ότι τα σταματάω κάπου. Στην εφηβεία θα είμαι δίπλα τους αλλα πολύ διακριτικά θα είμαι και λίγο απο πίσω τους .Δεν θέλω να κάνω τα λάθη των γονιών μου γιατί δεν θέλω να νοιώσουν τα παιδιά μου αυτά που ένοιωθα εγώ. Ωστόσο δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν έβλεπα πχ κάτι σε ένα κινητό , σε έναν υπολογιστή ή σε ένα τυχαίο (και καλά )σήκωμα του τηλεφώνου. Τα όρια που θα μου έβαζαν τα παιδιά μου θα προσπαθούσα να μην τα ξεπεράσω απλά λίγο να τα αγγίξω έτσι για να αισθάνομαι και λίγο ΄΄μαμά΄΄. Αν είχα κόρη (εύχομαι να μου έρθει γρήγορα) θα είμαι πολύ πιο κοντά της απο ότι ήταν η μητέρα μου ΟΧΙ ΦΙΛΗ αλλα μαμά που ακούει και δεν ειναι μπαμπούλας και στον γιο μου το ίδιο απλά νομίζω δεν ξέρω κιόλας ότι τα αγόρια δεν ανοίγονται στους γονείς ωστόσο ισχυουν τα ίδια με αυτα που έγραψα αν ειχα κορη

[maria- elpida]

εγω δεν εχω ακομα παιδια αλλα αν κρινω απο τους γονεις μου πρεπει να ειμαστε διακριτικοι αλλα και κοντα στα παιδια. νομιζω πως θα θελω να με ακουν και να ειναι συζητησημα. θα ηθελα να μου λενε τα προσωπικα τους αλλα να ξερουν πως ειμαι η μαμα τους. και πανω απο ολα θα ηθελα να τους μαθω να σεβονται τον ευατο τους και φυσικα τους γονεις του.

[Ellemphriem]

ΔΕΝ ΕΧΩ ιδεα......απο τοτε που γεννησα εμαθα να λεω ποτε μην λες ποτε. Οποτε δεν ξερω πως θα μου βγει......

[valia40]

Εγω ημουν πολυ διακριτικη με τα παιδια μου,μεχρι που βρηκα το κλειδι απο ενα ντουλαπι στο οποιο κραταει καποια πραγματα κλειδωμενα ο μεγαλος μου γιος.Κ πριν λιγες μερες εψαξα το ντουλαπι.Κ το καταλαβε ο γιος κ εγινε χαμος.Κ δν βρηκα τιποτα ανησυχιτικο στο ντουλαπι.Κ η συμπεριφορα του γιου μου ηταν μια χαρα,δεν ειχα λογο να ψαξω.Αλλα σκεφτηκα "ποτε δν ξερεις" κ εκανα το λαθος.Ηθικο διδαγμα "δεν ψαχνουμε τα πραγματα των παιδιων μας,παρα μονο στην περιπτωση που εχουμε υποψια οτι κατι δεν πηγαινει καλα"

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Εγω ημουν πολυ διακριτικη με τα παιδια μου,μεχρι που βρηκα το κλειδι απο ενα ντουλαπι στο οποιο κραταει καποια πραγματα κλειδωμενα ο μεγαλος μου γιος.Κ πριν λιγες μερες εψαξα το ντουλαπι.Κ το καταλαβε ο γιος κ εγινε χαμος.Κ δν βρηκα τιποτα ανησυχιτικο στο ντουλαπι.Κ η συμπεριφορα του γιου μου ηταν μια χαρα,δεν ειχα λογο να ψαξω.Αλλα σκεφτηκα "ποτε δν ξερεις" κ εκανα το λαθος.Ηθικο διδαγμα "δεν ψαχνουμε τα πραγματα των παιδιων μας,παρα μονο στην περιπτωση που εχουμε υποψια οτι κατι δεν πηγαινει καλα"

 

Το διάβασα το θέμα σου και με αφορμή το δικό σου πρόβλημα έβαλα αυτό το θέμα .......... πάντως και εγώ στην θέση σου το ίδιο θα έκανα .. μάλλον

[kyra]

Εγώ από τη φύση μου είμαι πολύ διακριτικός άνθρωπος. Ακόμα και στον άντρα μου δεν έχω απαντήσει ποτέ το κινητό του, δεν έχω ανοίξει φάκελο αλληλογραφίας του και δεν έχω ψάξει ποτέ τα πράγματά του. Η αιτία είναι ότι δεν είμαι καθόλου περίεργη. Δεν ρωτάω ποτέ και τίποτα και αυτό μπορεί να το λάβει κάποιος ως αδιαφορία, αλλά δεν είναι. Αν μου πει μία φίλη μου πχ. ότι έχει πρόβλημα, θα την αφήσω να μιλήσει και δεν θα τη ρωτήσω τίποτα. Θα την απαντήσω με όσα στοιχεία μου δώσει. Υποθέτω ότι, όταν θέλουμε να πούμε κάτι στον άλλον, δεν θέλουμε να μας κάνει ανάκριση. Είμαι όμως πολύ παρατηρητική. Προσεχω κάθε αλλαγή συμπεριφοράς και μπορώ να ξέρω στους φίλους μου, πότε έχουν κάτι και θέλουν να το μοιραστούν, οπότε με την παρουσία μου δηλώνω διαθέσιμη. Γιατί τα λέω αυτά:

Τα παιδιά, τα διδάσκω διακριτικότητα από μικρά, ανάλογα με τη ηλικία τους (χτυπάμε την πόρτα πριν μπούμε κάπου κλπ.). Αν θεωρήσω ότι κάτι δεν πάει καλά με τον έφηβο γιό μου, δεν θα του ανοίξω κρυφά το ντουλάπι. Θα το ανοίξω φανερά. Θα το πω 'κοίτα, ανησυχώ για σένα γιατί παρατήρησα αυτό κι αυτό. Θέλω να μπω στα mail σου. Ή να μου ανοιξεις την τσάντα σου, τώρα. Λυπάμαι αλλά οι γονείς έχουν αυτό το δικαίωμα, νομίζω και έχω ενδείξεις πχ. πτώση στους βαθμούς, απομόνωση κλπ κλπ, ότι πρέπει να παρέμβουμε ως γονείς.'.

Αυτό έκαναν κάποτε οι γονείς μου για μένα και με βοήθησε πολύ, γιατί ήταν η αφορμή να μοιραστώ μαζί τους ένα πρόβλημά μου. Όταν όλα πάνε καλά με τη συμπεριφορά του παιδιού μου, και το ημερολόγιό του να ξέχάσει στον τραπέζι (αν υποθέσουμε ότι θα κρατάει ημερολόγιο), δεν έχω καμία περιέργια να το διαβάσω.

[valia40]

Εγώ από τη φύση μου είμαι πολύ διακριτικός άνθρωπος. Ακόμα και στον άντρα μου δεν έχω απαντήσει ποτέ το κινητό του, δεν έχω ανοίξει φάκελο αλληλογραφίας του και δεν έχω ψάξει ποτέ τα πράγματά του. Η αιτία είναι ότι δεν είμαι καθόλου περίεργη. Δεν ρωτάω ποτέ και τίποτα και αυτό μπορεί να το λάβει κάποιος ως αδιαφορία, αλλά δεν είναι. Αν μου πει μία φίλη μου πχ. ότι έχει πρόβλημα, θα την αφήσω να μιλήσει και δεν θα τη ρωτήσω τίποτα. Θα την απαντήσω με όσα στοιχεία μου δώσει. Υποθέτω ότι, όταν θέλουμε να πούμε κάτι στον άλλον, δεν θέλουμε να μας κάνει ανάκριση. Είμαι όμως πολύ παρατηρητική. Προσεχω κάθε αλλαγή συμπεριφοράς και μπορώ να ξέρω στους φίλους μου, πότε έχουν κάτι και θέλουν να το μοιραστούν, οπότε με την παρουσία μου δηλώνω διαθέσιμη. Γιατί τα λέω αυτά:

Τα παιδιά, τα διδάσκω διακριτικότητα από μικρά, ανάλογα με τη ηλικία τους (χτυπάμε την πόρτα πριν μπούμε κάπου κλπ.). Αν θεωρήσω ότι κάτι δεν πάει καλά με τον έφηβο γιό μου, δεν θα του ανοίξω κρυφά το ντουλάπι. Θα το ανοίξω φανερά. Θα το πω 'κοίτα, ανησυχώ για σένα γιατί παρατήρησα αυτό κι αυτό. Θέλω να μπω στα mail σου. Ή να μου ανοιξεις την τσάντα σου, τώρα. Λυπάμαι αλλά οι γονείς έχουν αυτό το δικαίωμα, νομίζω και έχω ενδείξεις πχ. πτώση στους βαθμούς, απομόνωση κλπ κλπ, ότι πρέπει να παρέμβουμε ως γονείς.'.

Αυτό έκαναν κάποτε οι γονείς μου για μένα και με βοήθησε πολύ, γιατί ήταν η αφορμή να μοιραστώ μαζί τους ένα πρόβλημά μου. Όταν όλα πάνε καλά με τη συμπεριφορά του παιδιού μου, και το ημερολόγιό του να ξέχάσει στον τραπέζι (αν υποθέσουμε ότι θα κρατάει ημερολόγιο), δεν έχω καμία περιέργια να το διαβάσω.

 

 

 

Κ αν δεν την ανοιγε μπροστα σου τι θα το εκανες 16 χρονων παιδι?Αναγκαστικα θα εψαχνες κρυφα.Εδω ο δικος μου γιος δν ειχε τιποτα περιεργο μεσα στο ντουλαπι κ αν του ελεγα "θελω να δω το ντουλαπι σου" δεν θα μ αφηνε.Για το ιντερνετ ξερει οτι παρακολουθω συζητησεις κτλ,ηταν κανονας που ειχαμε θεσει απο την αρχη που βαλαμε ιντερνετ.

[elenik]

ΔΕΝ ΕΧΩ ιδεα......απο τοτε που γεννησα εμαθα να λεω ποτε μην λες ποτε. Οποτε δεν ξερω πως θα μου βγει......

Το αυτο και εγω. Βλεποντας και κανοντας. Εχω ενα γενικο θεωρητικο πλανο αλλα κατσε να δουμε

[kyra]

Κ αν δεν την ανοιγε μπροστα σου τι θα το εκανες 16 χρονων παιδι?Αναγκαστικα θα εψαχνες κρυφα.Εδω ο δικος μου γιος δν ειχε τιποτα περιεργο μεσα στο ντουλαπι κ αν του ελεγα "θελω να δω το ντουλαπι σου" δεν θα μ αφηνε.Για το ιντερνετ ξερει οτι παρακολουθω συζητησεις κτλ,ηταν κανονας που ειχαμε θεσει απο την αρχη που βαλαμε ιντερνετ.

 

Valia μου, αναφέρεσαι σε 16 χρόνων παιδί σαν να είναι ενήλικος. Τί θα πει τί θα έκανα? Θα υπάρχουν συνέπειες, αν δεν την ανοίξει. Η αρμονική συνύπαρξη είναι ο στόχος σε μία οικογένεια, αλλά αν τα μέλη δεν υπακούουν στους κανόνες, υπάρχουν συνέπειες. Και, πίστεψέ με, υπάρχουν πολλά που μπορείς να ... απειλήσεις έναν έφηβο. (μην το κάνουμε σαν μία φίλη μου που δεν μπορεί να κλείσει την τηλεόραση στο γιό της γιατί .... την ξανανοίγει). Φτάνει βέβαια να έχει δώσει σημεία ανησυχίας. Αλλιώς δεν έχω ούτε διάθεση, ούτε βρίσκω σωστό να ξέρω τί έχει στο ντουλάπι του.

[ραφαελ]

Δεν ξερω τι θα κανω...το μονο σιγουρο ειναι οτι ο γιος μου (δεν ξερω αν θα καταφερω να κανω οσα ηθελα τελικα) θα μου εχει εμπιστοσυνη, θα μου λεει τα παντα...

η εμπιστοσυνη ''χτιζεται'' δεν την αποκταει ενα παιδι ετσι ξαφνικα προς τους γονεις του....κ το αντιθετο....

πως θα πει το προβλημα του ενα παιδι στους γονεις οταν οι γονεις του λενε ψεματα για να αποφυγουν τις ερωτησεις του.....θελει ειλικρινια κ συζητηση...

Εγω δεν ειμαι μια μανα που εφερα στον κοσμο ενα παιδι για να λεω οτι εχω παιδι, ειμαι μανα με ολη την σημασια της λεξεως....θα σταθω σε ολα διπλα του....κ προτιμω να του πω για τις προφυλαξεις (οταν θα ερθει η ωρα) κ οχι να μου πει εχω αφησει εγκυο γιατι δεν ηξερα....συμβαινουν κ αυτα....

σημασια εχει να μην ξεχωριζουμε τα παιδια ειτε ειναι αγορια ειτε κοριτσια κ να μιλαμε ανοιχτα για ολα...

εγω δεν εμπλεξα ποτε σε τιποτα κ δεν με πλησιασαν ''περιεργοι τυποι'' ποτε...μιλουσα με την μανα μου για ολα...οι φιλες μου μου λεγαν η μανα σου ειναι η καλυτερη, μακαρι να την ειχα κ εγω....στο μπαμπα φυσικα δεν λεγαμε τιποτε....αλλα εγω θελω να μας τα λενε ολα...τα προβληματα τους κ οτιδηποτε τους ερθει..

γνωμη μου κ ελπιζω να με καταλαβατε...

[kyra]

αλλα εγω θελω να μας τα λενε ολα...τα προβληματα τους κ οτιδηποτε τους ερθει..

γνωμη μου κ ελπιζω να με καταλαβατε...

 

Τα παιδιά πολλές φορές, ακόμα και υποσυνείδητα, μας δοκιμάζουν, αν αντέχουμε να ακούσουμε τα πάντα. Είχα μία φίλη που είχε αυτή την τέλεια σχέση με την κόρη της. Σαν φίλες ήταν, την είχε κάνει και μικρή. Και όλα ήταν καλά μέχρι που η μικρή στα 19 της ενημέρωσε ότι τα έφτιαξε με τον μέχρι πριν ένα χρόνο φιλόλογό της, περίπου 20 χρόνια μεγαλύτερο. Την πήρε με το καλό στην αρχή, όπως κάνουν οι φίλες. Μετά όμως κατάλαβε, όπως μου είπε πάντα, ότι μερικά πράγματα τα αντιμετωπίζουμε ψύχραιμα σε μία φίλη, όχι όμως στο παιδί μας. Της είπε λοιπόν καθαρά, ότι, την αγαπάει, την εμπιστεύεται είναι σίγουρη ότι θα κάνει στο σωστό, ότι αν βρεθεί σε δύσκολη θέση να πάει σε αυτήν και όχι σε μία ξένη, αλλά .... δεν θέλει να ακούσει άλλα. Απλά δεν μπορεί. Η μικρή έπαθε πλάκα, και μου είπε ότι την πρώτη φορά που κατάλαβε ότι δεν μπορεί να τα πει όλα στη μαμά της, την έπιασε πανικός. ΤΟΤΕ αιστάνθηκε πραγματικά μεγάλη.

Εγώ, η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να μου τα λένε όλα τα παιδιά μου. Θέλω να μου λένε την αλήθεια και φυσικά τα σοβαρά θέματα που τα απασχολούν. Τα ερωτικά τους ... με το μπαμπά. Νομίζω ότι είναι το καλύτερο πρότυπο γι αυτά.

[Μαριρενα]

δεμ ξερω δεν απαντω

[kyra]

Κι εμείς, στην θεωρία πάντα μιλάμε....... μη νομίζεις.

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Valia μου, αναφέρεσαι σε 16 χρόνων παιδί σαν να είναι ενήλικος. Τί θα πει τί θα έκανα? Θα υπάρχουν συνέπειες, αν δεν την ανοίξει. Η αρμονική συνύπαρξη είναι ο στόχος σε μία οικογένεια, αλλά αν τα μέλη δεν υπακούουν στους κανόνες, υπάρχουν συνέπειες. Και, πίστεψέ με, υπάρχουν πολλά που μπορείς να ... απειλήσεις έναν έφηβο. (μην το κάνουμε σαν μία φίλη μου που δεν μπορεί να κλείσει την τηλεόραση στο γιό της γιατί .... την ξανανοίγει). Φτάνει βέβαια να έχει δώσει σημεία ανησυχίας. Αλλιώς δεν έχω ούτε διάθεση, ούτε βρίσκω σωστό να ξέρω τί έχει στο ντουλάπι του.

 

Οταν λες συνέπειες? γραψε μας ένα παράδειγμα για να το συζητήσουμε

[kyra]

Θεωρώ ότι τα παιδιά έχουν αυξημένο το αίσθημα της δικαιοσύνης. Όταν οι συνέπειες είναι δίκαιες και δικαιολογημένες, το καταλαβαίνουν και τις υφίστανται. Αν κάτι μαθαίνω τα παιδιά μου, είναι ότι πρέπει ως άντρες να υφίστανται τις συνέπειες των πράξεών τους. Οπότε στην οικογένεια υπάρχουν κανόνες. Ένας από τους κανόνες λέει ότι η μαμά και ο μπαμπάς είναι απολύτως διακριτικοί, αλλά έχουν δικαίωμα απόλυτης πρόσβασης όταν αισθανθούν ανησυχία, γιατί ακόμα είναι απολύτως υπεύθυνοι για την ασφάλειά μας. Οπότε: δόθηκε αφορμή (κακοί βαθμοί, ανυποκοή, μελαγχολία κλπ)= η διακριτικότητα δεν υπάρχει.

Αν δεν δώσει πρόσβαση και δεν συζητήσει? Περικοπή προνομίων. Δεν μπορώ να ξέρω τί θα είναι σημαντικό στο παιδί μου. Η εκδρομή του σχολείου? Το απογευματινό σινεμά? Ένα πάρτυ? Μέχρι να δοθούν πλήρεις εξηγήσεις.

Και όλα αυτά με ειλικρινή διάθεση για βοήθεια και συμπαράσταση. Όχι ως τιμωρία.

Οι φίλοι μας που έχουν έφηβους (και είναι πολλοί, γιατί εμείς κάναμε τα παιδιά μας σχετικά αργά) μας διαβεβαιώνουν ότι η σταθερότητα και το ενδιαφέρον γίνεται πάντα κατανοητό.

Αν τώρα το παιδί μου υποστεί όλες αυτές τις συνέπειες μόνο και μόνο για να μη μου δείξει το ντουλάπι του, ε τότε τα πράγματα είναι πολύ πολύ σοβαρά......

[valia40]

Ας υποθεσουμε οτι το παιδι κρυβει κατι περιεργο.Κ δν μας δινει προσβαση στα δεδομενα του.Κ γι αυτο θα υποστει συνεπειες.Αν ομως μας ανοιξει ντουλαπια-τσαντες-mail κτλ κ βρουμε κατι ανησυχητικο παλι δεν θα εχει συνεπειες?Αφου θα εχει συνεπειες κ στις δυο περιπτωσεις θα προτιμησει να μην μας διξει τι κρυβει.

 

 

Οσο για την πτωση τους βαθμους δν ειναι παντα κατι ανησυχητικο.Πρεπει να συνδιαζεται κ με τα υπολοιπα που ειπατε πριν.Ειδικα τα αγορια στο λυκειο σχεδον παντα εχουν πτωση στους βαθμους.

[elenik]

Θεωρω οτι ολοι απο μικροι εως γεροι εχουμε δικαιωμα να εχουμε κατι προσωπικο που δεν γουσταρουμε να δειξουμε στους αλλους (και κυριως στους γονεις μας) . Εδω ο Βασιλης και δειχνει να χρειαζεται καποιον απολυτα προσωπικο χωρο για δικα του πραγματα που κανεις δεν θα πειραζει. Ποσο ενας εφηβος. Εξου και τα ημερολογια και η διασφαλιση του απαραβατου με διαφορα κλειδακια, βραχιολια ασφαλειας κλπ. Ολα αυτα ειναι σταδια της αναπτυξης τους πιστευω και εχω σκοπο να το σεβαστω εκτος και αν υπαρχουν ενδειξεις για κατι πολυ επικυνδινο.

Η ανησυχια μας και η αναγκη να ξερουμε τα παντα πρεπει να υπαρχει σε λογικο βαθμο και να κινειτε στα πλαισια της διακριτηκοτητας και του σεβασμο του τι θελει να μοιραστει και τι οχι ενα παιδι μαζι μας.

[kyra]

Καταρχήν το παιδί πρέπει να σε εμπιστεύεται. Όταν είμαι μία διακριτική γενικά μητέρα και ΜΙΑ φορά, αιτιολογημένα, ζητήσω να δω την τσάντα του, θεωρώ ότι, ακόμα και να φέρει αντίρρηση, θα το θεωρήσει δίκαιο. Τώρα, αν υπάρχει κάποιο σοβαρό θέμα, τότε δεν υπάρχει συνέπεια (με την έννοια του το θέτω εγώ) αλλά συζήτηση και βοήθεια (ανάλογα με το θέμα). Αν προκύψει δηλαδή ότι το παιδί μου άφησε έγκυο την κοπέλα του, ή ότι παίρνει ναρκωτικά, τότε, τί συνέπεια να υπάρχει? Θα καθίσουμε όλη η οικογένεια, να δούμε τί θα κάνουμε. Θα το συζητήσουμε, θα ζητήσουμε βοήθεια κλπ. Τώρα οι ενδείξεις, φυσικά και δε μπορεί να είναι μεμονωμένες. Ο καθένας κρίνει από το παιδί του. Τί στο καλό, μετά από 16 χρόνια παρατήρησης, κάτι θα μπορώ να καταλάβω. Γενικά θεωρώ ότι τα προνόμια στα παιδιά πρέπει να παραχωρούνται σταδιακά και πάντα είναι υπό την αίρεση ότι θα γίνει σωστή χρήση. Η ψυχολόγος του σχολείου μας λέει ότι η εφηβεία είναι πολύ πιο ομαλή, όταν το παιδί έχει μάθει από μικρό (εκεί στα 5) ότι η οικογένεια λειτουργεί με κανόνες, ότι τους κανόνες τους θέτουν οι γονείς, και ότι στους κανόνες πρέπει να υπακούμε.

Γενικά εγώ έχω μάθει πολλά, παρατηρώντας τους γονείς που έχουν καλή σχέση με τα παιδιά τους. Είναι διακριτικοί, τους συμπεριφέρονται σαν υπεύθυνα άτομα αλλά ταυτόχρονα είναι αυστηροί στους κανόνες και δίκαιοι.

[ΣΩΤΗΡΙΑ]

Καταρχήν το παιδί πρέπει να σε εμπιστεύεται. Όταν είμαι μία διακριτική γενικά μητέρα και ΜΙΑ φορά, αιτιολογημένα, ζητήσω να δω την τσάντα του, θεωρώ ότι, ακόμα και να φέρει αντίρρηση, θα το θεωρήσει δίκαιο. Τώρα, αν υπάρχει κάποιο σοβαρό θέμα, τότε δεν υπάρχει συνέπεια (με την έννοια του το θέτω εγώ) αλλά συζήτηση και βοήθεια (ανάλογα με το θέμα). Αν προκύψει δηλαδή ότι το παιδί μου άφησε έγκυο την κοπέλα του, ή ότι παίρνει ναρκωτικά, τότε, τί συνέπεια να υπάρχει? Θα καθίσουμε όλη η οικογένεια, να δούμε τί θα κάνουμε. Θα το συζητήσουμε, θα ζητήσουμε βοήθεια κλπ. Τώρα οι ενδείξεις, φυσικά και δε μπορεί να είναι μεμονωμένες. Ο καθένας κρίνει από το παιδί του. Τί στο καλό, μετά από 16 χρόνια παρατήρησης, κάτι θα μπορώ να καταλάβω. Γενικά θεωρώ ότι τα προνόμια στα παιδιά πρέπει να παραχωρούνται σταδιακά και πάντα είναι υπό την αίρεση ότι θα γίνει σωστή χρήση. Η ψυχολόγος του σχολείου μας λέει ότι η εφηβεία είναι πολύ πιο ομαλή, όταν το παιδί έχει μάθει από μικρό (εκεί στα 5) ότι η οικογένεια λειτουργεί με κανόνες, ότι τους κανόνες τους θέτουν οι γονείς, και ότι στους κανόνες πρέπει να υπακούμε.

Γενικά εγώ έχω μάθει πολλά, παρατηρώντας τους γονείς που έχουν καλή σχέση με τα παιδιά τους. Είναι διακριτικοί, τους συμπεριφέρονται σαν υπεύθυνα άτομα αλλά ταυτόχρονα είναι αυστηροί στους κανόνες και δίκαιοι.

 

Συμφωνώ με όλα οσα γράφεις αλλα το πρότυπο που παρουσιάζει εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται ειδυλιακό ....... δεν ξέρω κατα πόσο μιλάω για τον ευατό μου θα μπορούσα να τα έχω όλα τόσο ΄΄τέλεια΄΄, ΄΄σωστά ΄΄, ΄΄τακτοποιημένα΄΄ τα συναισθήματα του παιδιού μου. Για να τα μεταφέρω όλα αυτά τα ωραία που γράφεις στο παιδί μου θα πρέπει να δώσω το καλό παράδειγμα εγώ η ίδια σαν μάνα. Αν εγώ η ίδια δεν ειμαι τόσο τέλεια σαν άνθρωπος πρώτα και μετά σαν μάνα πως θα έχω την απαίτηση το παιδί μου να είναι βγεί τόσο τέλειο?

[kyra]

Τί να σου πω? Εγώ δεν είμαι τέλεια. Και έχω πολλές φορές ζητήσει συγνώμη από το παιδί μου, όταν αισθάνομαι ότι συμπεριφέρομαι λάθος. Δεν πρέπει να το κάνει κι αυτός, όταν θα γίνει 16? Φυσικά και δίνω το καλό παράδειγμα. Είμαι εντάξει στις υποχρεώσεις μου, ως μητέρα, αγαπώ και σέβομαι και αυτά και τον πατέρα τους, τους συμπεριφέρομαι με κατανόηση, λαμβάνοντας υπόψη την ηλικία τους και συζητώ από τώρα κάθε πρόβλημά του σοβαρό ή μη. Δεν είναι φυσικό να απαιτώ σεβασμό, όταν θα γίνουν 16? Δεν θέλω να είναι τέλεια τα παιδιά μου (για τους άλλους, γιατί για μένα θα είναι), θέλω να μπορούμε να ζούμε αρμονικά όλοι μαζί. Ούτε φυσικά μπορούν να έχουν στην εφηβία 'τακτοποιημένα' συναισθήματα. Η συνύπαρξη όμως απαιτεί να μιλάμε ωραία, να γυρίζουμε στο σπίτι την ώρα που έχει συμφωνηθεί, και να τηρούμε μία σειρά από κανόνες, τους οποίους μέχρι κάποια ηλικία, βάζουν οι γονείς.

[valia40]

Καταρχήν το παιδί πρέπει να σε εμπιστεύεται. Όταν είμαι μία διακριτική γενικά μητέρα και ΜΙΑ φορά, αιτιολογημένα, ζητήσω να δω την τσάντα του, θεωρώ ότι, ακόμα και να φέρει αντίρρηση, θα το θεωρήσει δίκαιο. Τώρα, αν υπάρχει κάποιο σοβαρό θέμα, τότε δεν υπάρχει συνέπεια (με την έννοια του το θέτω εγώ) αλλά συζήτηση και βοήθεια (ανάλογα με το θέμα). Αν προκύψει δηλαδή ότι το παιδί μου άφησε έγκυο την κοπέλα του, ή ότι παίρνει ναρκωτικά, τότε, τί συνέπεια να υπάρχει? Θα καθίσουμε όλη η οικογένεια, να δούμε τί θα κάνουμε. Θα το συζητήσουμε, θα ζητήσουμε βοήθεια κλπ. Τώρα οι ενδείξεις, φυσικά και δε μπορεί να είναι μεμονωμένες. Ο καθένας κρίνει από το παιδί του. Τί στο καλό, μετά από 16 χρόνια παρατήρησης, κάτι θα μπορώ να καταλάβω. Γενικά θεωρώ ότι τα προνόμια στα παιδιά πρέπει να παραχωρούνται σταδιακά και πάντα είναι υπό την αίρεση ότι θα γίνει σωστή χρήση. Η ψυχολόγος του σχολείου μας λέει ότι η εφηβεία είναι πολύ πιο ομαλή, όταν το παιδί έχει μάθει από μικρό (εκεί στα 5) ότι η οικογένεια λειτουργεί με κανόνες, ότι τους κανόνες τους θέτουν οι γονείς, και ότι στους κανόνες πρέπει να υπακούμε.

Γενικά εγώ έχω μάθει πολλά, παρατηρώντας τους γονείς που έχουν καλή σχέση με τα παιδιά τους. Είναι διακριτικοί, τους συμπεριφέρονται σαν υπεύθυνα άτομα αλλά ταυτόχρονα είναι αυστηροί στους κανόνες και δίκαιοι.

 

 

 

 

Εννοειται οτι σε τετοιες περιπτωσεις δεν υπαρχουν συνεπειες αλλα συζητηση,ομως το παιδι μπορει να μην ειναι ετοιμο ψυχολογικα να αντιμετωπισει μια συζητηση τετοιου ειδους με τους γονεις του.Οση εμπιστοσυνη κ να υπαρχει,το παιδι σιγουρα θα φοβαται οτι μπορει να υπαρξουν συνεπειες.