φιλία ανάμεσα σε μάνα-κόρη... μύθος;;;

[zeta77]

πιστευω οτι με την πολυ φιλια χανεται κατι αλλο.θα ηθελα να με εμπιστευεται κ να με συμβουλευεται αλλα προς θεου οχι φιλεναδες εδω οι γυναικες λεμε ανατριχιαστικα πραγματα μεταξυ μας δεν πιστευω οτι θα μπορουσα ποτε να τα πω με την κορη μου ουτε να τα ακουσω φυσικα

[marandnik]

ρε κορίτσια, εσείς που έχετε καλές σχέσεις με τις μανάδες σας... σε φάση που αγγίζουν τη φιλία...... έχετε νιώσει ποτέ άβολα όταν εκείνη σας εμπιστεύεται κάτι δικό της;;; κάτι προσωπικό της;;;

θα προτιμούσατε κάτι που ξέρετε να μην το είχατε μάθει ποτέ;;;;

 

Τι άβολα να αισθανθώ αν μου εμπιστευτεί κάτι δικό της;

Έχουμε περάσει όλη μας τη ζωή μαζί. Έχουμε ζήσει μαζί οικονομικές δυσκολίες, οικογενειακά προβλήματα, προβλήματα υγείας, θάνατο...

Τι παραπάνω θα μπορούσε να με κάνει να αισθανθώ "άβολα";

[marandnik]

Εγώ θέλω να κάνω σε όλες σας μια ερώτηση:

αν η μάνα μας είναι η φίλη μας τότε ποιά είναι η μαμά μας? ή αν έχουμε φιλίες με τα παιδιά μας τότε ποιά είναι η μαμά τους?

 

Και τι θέλω να πω, ο ρόλος της μαμάς εκτός από εκτελεστικός (τάισμα, άλλαγμα, πλύσιμο κλπ) είναι και εκπαιδευτικός σε όλη την διάρκεια της ζωής μας. Αυτή βάζει τα όρια, τιμωρεί, μαθαίνει, διαμορφώνει χαρακτήρα μας μαθαίνει το καλό και το κακό και άλλα πολλά στο παιδί.

 

 

Αλίμονο αν ένας ενήλικας στα 30 -35 του χρειάζοντανν μαμά με εκπαιδευτικό ρόλο, να του βάζει όρια, να τον τιμωρεί και να τον μαθαίνει το καλό και το κακό.

 

Υ.Γ. mantinop, μήπως είσαι ο άντρας μου και μπαίνεις στο φόρουμ με ψευδώνυμο; Σε τσάκωσα μπαγάσα!

[Niki81]

Εγώ θέλω να κάνω σε όλες σας μια ερώτηση:

αν η μάνα μας είναι η φίλη μας τότε ποιά είναι η μαμά μας? ή αν έχουμε φιλίες με τα παιδιά μας τότε ποιά είναι η μαμά τους?

 

Και τι θέλω να πω, ο ρόλος της μαμάς εκτός από εκτελεστικός (τάισμα, άλλαγμα, πλύσιμο κλπ) είναι και εκπαιδευτικός σε όλη την διάρκεια της ζωής μας. Αυτή βάζει τα όρια, τιμωρεί, μαθαίνει, διαμορφώνει χαρακτήρα μας μαθαίνει το καλό και το κακό και άλλα πολλά στο παιδί.

Αν λοιπόν είναι φίλη τότε ποιός βάζει όρια στο παιδί? ποιός το "τιμωρεί" αν δεν είναι πειθαρχημένο? ποιός το μαθαίνει να πειθαρχεί? ποιός θα του δώσει μαθήματα ζωής εφόδια για την ζωή του? ποιός θα το κυνηγάει να φάει, να διαβάσει, να αγωνιά τα βράδυα που αργεί να γυρίσει κλπ? ποιός θα του λέει "με ποιόν θα βγεις? μην πιείς...μην αφήνεις να σε κερνάνε...μακρυά από ναρκωτικά...κλπ

 

Μια φίλη προσφέρει άλλα πράγματα πολύ σημαντικά αλλά όχι μαμαδίστικα δεν μπορώ να με φανταστώ να μιλάω με την μαμά μου για αντισύλληψη όταν ήμουνα 25...θα με έπρηζε δεν της λέω όλα τα προβλήματα με τον άντρα μου γιατί πιθανόν να του...όρμαγε

Η μαμά είναι πάντα μαμά, η φίλη είναι φίλη και η πεθερά είναι πάντα η πεθερά Οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι.

Όπως η πεθερά δεν μπορεί να γίνει μαμά μας έτσι και εμείς δεν μπορούμε να γίνουμε φίλες με τα παιδιά μας.

 

 

Μα και μονη σου το λες οτι ο ρολος της μαμας ειναι και εκπαιδευτικος.Αλλά κατα τ'αλλα θα αρνηθεις να μιλησεις εσυ η ιδια στην κορη σου για την αντισυλληψει?Αν δεν την εκπαιδευσεις εσυ σωστα πανω σε ενα τοσο σοβαρο θεμα ποιος περιμενεις να το κανει?

Πως γινεται να λες πως δε μπορουσες 25 χρονων να μιλησεις στη μαμα σου για αντισυλληψη...25 χρονων εισαι ολοκληρη γυναικα...τοσο ταμπου ειναι η αντισυλληψη?

Και επειδη βλεπω οτι εχεις και κορουλα...ξανασκεψου τα καθως μεγαλωνει.Το να εχεις μια πιο φιλικη σχεση με το παιδι σου δε σημαινει να καθεται να σου εξιστορει τι της λεει ο φιλος της και τι κανουν στις προσωπικες τους στιγμες...και να θελεις σιγα μη το κανει.Το παν ειναι να εχει το θαρρος να σου μιλησει για το προβλημα της...και να εχεις κι εσυ τη δυναμη να τη βοηθησεις χωρις να θυμωσεις η να την κριτικαρεις.

[arleta]

Αλίμονο αν ένας ενήλικας στα 30 -35 του χρειάζοντανν μαμά με εκπαιδευτικό ρόλο, να του βάζει όρια, να τον τιμωρεί και να τον μαθαίνει το καλό και το κακό.

 

κι όμως η δική μου κάπως έτσι λειτουργεί ώρες ώρες....

ειμαι 28 χρονων και ακόμα νομίζει πως τίποτα δε ξέρω, πως τίποτα δεν έχω μάθει.......

[arleta]

Πως γινεται να λες πως δε μπορουσες 25 χρονων να μιλησεις στη μαμα σου για αντισυλληψη...25 χρονων εισαι ολοκληρη γυναικα...τοσο ταμπου ειναι η αντισυλληψη?

 

κι όμως για κάποιους είναι ταμπού....

μη σου φαίνεται παράξενο... κι ας εννοείται πως η μανα πρέπει να μιλήσει στη κόρη γι αυτά τα θέματα, κάποιες δε το κάνουν... ελπίζω μόνο να είναι η μειοψηφία....

πόσα πράγματα θα είχα γλιτώσει αν είχα σωστή ενημέρωση........

[mantinop]

Αλίμονο αν ένας ενήλικας στα 30 -35 του χρειάζοντανν μαμά με εκπαιδευτικό ρόλο, να του βάζει όρια, να τον τιμωρεί και να τον μαθαίνει το καλό και το κακό.

 

Υ.Γ. mantinop, μήπως είσαι ο άντρας μου και μπαίνεις στο φόρουμ με ψευδώνυμο; Σε τσάκωσα μπαγάσα!

 

Καλέ δεν λέω ότι μέχρι τα 35 κάποιος θέλει πατρονάρισμα αλλά για τις μαμάδες πάντα το παιδί είναι παιδί ανεξαρτήτου ηλικίας

Ο άντρας σου? θα τρελαθώ...αφού έκανα πρόσφατα αποτρίχωση....ακόμα φαίνονται τρίχες? θα βάλω και κραγιόν τ' ορκίζομαι....όχι δεν είμαι άντρας

 

Μα και μονη σου το λες οτι ο ρολος της μαμας ειναι και εκπαιδευτικος.Αλλά κατα τ'αλλα θα αρνηθεις να μιλησεις εσυ η ιδια στην κορη σου για την αντισυλληψει?Αν δεν την εκπαιδευσεις εσυ σωστα πανω σε ενα τοσο σοβαρο θεμα ποιος περιμενεις να το κανει?

Πως γινεται να λες πως δε μπορουσες 25 χρονων να μιλησεις στη μαμα σου για αντισυλληψη...25 χρονων εισαι ολοκληρη γυναικα...τοσο ταμπου ειναι η αντισυλληψη?

Και επειδη βλεπω οτι εχεις και κορουλα...ξανασκεψου τα καθως μεγαλωνει.Το να εχεις μια πιο φιλικη σχεση με το παιδι σου δε σημαινει να καθεται να σου εξιστορει τι της λεει ο φιλος της και τι κανουν στις προσωπικες τους στιγμες...και να θελεις σιγα μη το κανει.Το παν ειναι να εχει το θαρρος να σου μιλησει για το προβλημα της...και να εχεις κι εσυ τη δυναμη να τη βοηθησεις χωρις να θυμωσεις η να την κριτικαρεις.

 

'Οχι δεν έχω κόρη έχω γιό....τι έγινε καλέ κορίτσια σ' αυτό το φόρουμ με καταμπερδέψατε με τα φύλλα....λοιπόν εγώ είμαι σίγουρα γυναίκα και ο πιτσιποπάκος έχει σίγουρα λουλού....το πρωί που τον άλλαξα ήταν ακόμα εκεί:wink:

Λοιπόν εγώ ποτέ δεν μίλησα με την μαμά μου για αντισύλληψη...ναι ήταν ταμπού. Επίσης ποτέ δεν μου εξήγησε για την περίοδο....περιττό να σας πω τι έπαθα την πρώτη φορά που μου ήρθε....νόμιζα ότι τα είχα κάνει πάνω μου όταν δε μου έδωσε να βάλω σερβιέτα δεν μου εξήγησε πως μπαίνει και εγώ έβαλα το πάνω κάτω....ε....κόλλησε και δεν έβγαινε με τίποτα τα σκεύτομαι τώρα και γελάω....α ρε μαμά....τραύματα παιδικής ηλικίας

[mantinop]

κι όμως η δική μου κάπως έτσι λειτουργεί ώρες ώρες....

ειμαι 28 χρονων και ακόμα νομίζει πως τίποτα δε ξέρω, πως τίποτα δεν έχω μάθει.......

 

Εγώ κοντεύω τα 40 και ακόμα μου κάνει διαλέξεις για το πως πρέπει να φέρομαι και τι να κάνω.... καμιά φορά μάλιστα είναι και έτοιμη να με στείλει τιμωρία στην γωνία:shock:....α ρε μαμά...

[Niki81]

'Οχι δεν έχω κόρη έχω γιό....τι έγινε καλέ κορίτσια σ' αυτό το φόρουμ με καταμπερδέψατε με τα φύλλα....λοιπόν εγώ είμαι σίγουρα γυναίκα και ο πιτσιποπάκος έχει σίγουρα λουλού....το πρωί που τον άλλαξα ήταν ακόμα εκεί:wink:

 

Τι να πεις κι εσυ...εχεις τα δικια σου.Χίλια συγγνωμη βρε κοριτσακι...προσπαθω να δω πως μου ηρθε οτι εχεις κορη...δειξε κατανοηση...λεω και καμια κοτσανα που και που :oops:.Να το χαιρεσαι το αντρακι σου!!!

[mor@ki_K]

και γω, αλλα μου φαινεται πολυ δυσκολο..........................

 

η μανα δεν ειναι φτιαγμενη για να ειναι φιλη......... η μανα ειναι φτιαγμενη απο αλλο υλικο... το βλεπω τωρα πια καθαρα

 

Φιστικάκι μου εγώ πιστεύω πως η μανα ειναι φτιαγμενη για να ειναι και φιλη..και για να ειναι φτιαγμενη και απο αλλο υλικο.

 

Μπορούμε να συνδιάσουμε και τα 2 αρκεί να υπάρχουν όρια και αρκεί να υπάρχει πάνω απόλα μητρική αγάπη.

 

Πολλές γυναίκες γίνονται μητέρες αλλά λίγες είναι αυτές που αγαπούν πραγματικά τα παιδιά τους περισσότερο από τον εαυτό τους.

 

Και πολλές βγάζουν τα ψυχοσωματικά τους πάνω στα παιδιά και τα φορτώνουν με τύψεις επειδή 1)παθαίνουν αρρώστεις μετά την γέννα και ξεσπάνε, επειδή 2)δεν τα πηγαίνουν καλά με τους συζύγους τους ,επειδή 3)δεν έχουν ενδιαφέροντα ή 4)επειδή έχουν ψυχολογικά γιατί δεν ήταν έτοιμες και ίσως και δεν θέλανε να γίνουν μητέρες.

 

Εγώ με την μητέρα μου δεν τα πήγαινα ποτέ καλα. Εγώ έτυχα την 2η, την 3η και την 4η περίπτωση. Αυτό όμως με έκανε δυνατη να είμαι καλά με την κόρη μου. Ότι στερήθηκα εγώ από συναισθήματα τα δίνω στην κόρη μου.

Της μιλάω για τα πάντα σα να είναι μεγάλο παιδί από τώρα και αργοτερα που θα γίνει κοπέλα και θα βγαινουμε, θα φροντίσω να της δείξω πως είμαι πραγματική της φίλη. Βέβαια δεν θα μπορούσα ποτέ να της πω τα προσωπικά μου προβλήματα αν έχω με τον μπαμπά της γιατί θεωρώ πως θα της χαλάσω το πρότυπο που θα έχει για εμάς. Μια χαρα είναι και οι φίλες για να λέω τέτοιου είδους προβλήματα.

 

Εάν υπαρχουν όρια στις σχέσεις και πολύ αγάπη και όχι μίσος, τότε όλα γίνονται απλά και όμορφα.

[arleta]

με τη μαμά μου είχα τέλειες σχέσεις και δεν ξέρω πως ειναι να εχεις προβλημα.παντως πολλες φιλες μου που ειχαν προβλημα με τις μαμαδες τους ειχαν προβληματικες σχεσεις με τους αντρες τους και πολλα παρα πολλα κομπλεξ.νομιζω η μανα για ενα παιδι οτι φυλο και αν ειναι ειναι ισχυρο προτυπο.

 

 

αυτό που λες ίσως να έχει βάση και λογική.... αλλά σε εμένα έχει λειτουργήσει εντελώς ανάποδα.... παρόλο που η σχέση με τη μάνα μου δεν ήτανε καλή πάντα προσπαθούσα, κόμπλεξ, απωθημένα, άσχημες συμπεριφορές κτλ να τα αποβάλλω και να ψάχνω να βρίσκω τι είναι σωστό για μένα και να το κάνω πράξη....

κι όσο για το τώρα που έχω οικογένεια, ευτυχώς δεν έχω "κληρονομήσει" καμιά τέτοια συμπεριφορά της, ή δικό μου κόμπλεξ....

[arleta]

Και πολλές βγάζουν τα ψυχοσωματικά τους πάνω στα παιδιά και τα φορτώνουν με τύψεις επειδή 1)παθαίνουν αρρώστεις μετά την γέννα και ξεσπάνε, επειδή 2)δεν τα πηγαίνουν καλά με τους συζύγους τους ,επειδή 3)δεν έχουν ενδιαφέροντα ή 4)επειδή έχουν ψυχολογικά γιατί δεν ήταν έτοιμες και ίσως και δεν θέλανε να γίνουν μητέρες

 

αυτό είναι ότι χειρότερο...... αυτό δε παλεύεται με τίποτα......

μεγάλο σφάλμα να το κάνει η μάνα στο παιδί.... σκέτος πόλεμος ψυχολογικός.....

 

Της μιλάω για τα πάντα σα να είναι μεγάλο παιδί από τώρα και αργοτερα που θα γίνει κοπέλα και θα βγαινουμε, θα φροντίσω να της δείξω πως είμαι πραγματική της φίλη.

 

κι εγώ θα το ήθελα πολύ να βγαίνω με τα παιδιά μου....

δε το έκανα ποτέ με τη μάνα μου.... με το πατέρα μου πηγαίναμε για καμιά μπύρα ή κανα καφέ.... κι ήτανε γαμάτο!!!!!!!!!

[Dawn]

Νομίζω μπουνίτσα πως οι κοπέλες που είχαν καλή σχέση με την μαμά τους, δεν ενημερώνονταν για τα προσωπικά της μαμάς, τουλάχιστον σε μικρή ηλικία.

 

Αν θα προσέξεις από τις απαντήσεις οι κοπέλες που είχαν κακή σχέση, μάθαιναν και τα προσωπικά της μαμάς.

 

Το ίδιο συμβαίνει και σε μένα. Κακή σχέση - μου έλεγε πάντα από μικρή τα προβληματα της. Κουβάλαγα πάντα το φορτίο των δικών της προβλήματων. Για τα πάντα αντί να τα εκμυστηρεύεται στις φίλες της (δεν είχε) τα έλεγε σε εμένα. Για την αποβολή, για την έκτρωση, για τους καβγάδες με τον πατέρα μου, για το πόσο μισούσε το σπίτι μας κτλ.

 

Με όλα αυτά ποτέ δεν μπόρεσα να την δω σαν μαμά. Πλέον είμαι σίγουρη πως εκείνη είναι το παιδί και εγώ η μαμά. Γιατί φυσικά το τροπάριο συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

 

Έτσι αν κάποια στιγμή καταφέρουμε και έρθει το πολυπόθητο παιδί ελπίζω να γίνω καλύτερη μητέρα. Που θα ακούει και δε θα εκμυστηρεύεται, που θα συμβουλεύει αλλά δε θα κατακρίνει, που θα στηρίζει και δε θα γίνεται βάρος, που θα είναι χαρούμενη και δε θα απογοητεύει. Αν φυσικά έρθει το παιδί.

[arleta]

Νομίζω μπουνίτσα πως οι κοπέλες που είχαν καλή σχέση με την μαμά τους, δεν ενημερώνονταν για τα προσωπικά της μαμάς, τουλάχιστον σε μικρή ηλικία.

 

Αν θα προσέξεις από τις απαντήσεις οι κοπέλες που είχαν κακή σχέση, μάθαιναν και τα προσωπικά της μαμάς.

 

ω ναι!!! έχεις απόλυτο δίκιο.....

έτσι λειτουργεί αυτό.... αν έχουμε κακή σχέση με το παιδί το φορτώνομυε με ένα σωρό προβλήματα που δε το αφορούν, σαν να θέλουμε να το κάνουμε επίτειδες, κι αντί να προσπαθούμε να γίνει καλύτερη αυτή η σχέση να τη σπρώχνουμε ακόμα περισσότερο προς το κακό....

 

κι αν υπάρχει καλή σχέση, εκεί γίνεται όλο και καλύτερη, κυρίως από τη πλευρά της μάνας...

 

τελικά όλα χρειάζονται γερές βάσεις για να λειτουργήσουν σωστά....

αν οι βάσεις είναι καλές από την αρχή, ότι ρωγμές και να υπάρξουν θα διορθωθούν....

αν οι βάσεις είναι κακές όλο ρίξεις θα θυπάρχουν και πολύ δύσκολα θα διορθωθούν τα πράγματα.....

[SKEK]

Οχι, δεν νομιζω να εμπιστευομουν την κορη μου με τα προσωπικα μου. Κυριως για τον λογο οτι ειναι πολλα, πολυ βαριά και το παιδι δεν ειναι ο νυπτηρας μου εμενα. Εγω θα ηθελα να ειμαι μανα της. Μια σωστη μανα απεναντι της, τιποτα αλλο. Φιλες θα εχει απειρες. Μανα μονο μια ομως. Και αυτη ειναι η δουλεια μου. Ουτε να καθομαι να της λεω τα εσωψυχα μου τα οποια ειναι σκετη μαυριλα ουτε να την κυνηγαω να μου πει τα δικα της. θα ειμαι εκει οταν με χρειαζεται για να μιλησει ΕΚΕΙΝΗ σε μενα και οχι το αναποδο. Αν το θελησει φυσικα και χωρις πιεση. Αυτο-σκοπος μου ειναι το παιδι να μην το βαρυνω με τπτ δικο μου. Ποτε....ουτε καν με την παρουσια μου την ιδια οταν γερασω. Και θελω να το κανω αυτο γιατι σε εμενα εγινε το αναποδο.....και ΔΕΝ ειναι ωραιο. Πραγματικη φιλια μεταξυ μανας κορης οπως με την κολλητη μου λοιπον πιστευω οτι ΟΧΙ δεν θα υπαρξει ποτε. Γιατι ποτε δεν προκειτε να μιλησω στο παιδι μου για το πως αισθανομαι ακομα και για τον πατερα της οπως θα μιλαγα στην κολλητη μου.......δεν γινεται. Αρκουμε στο να ειμαι η μανα της. Σταθερο και ακλονητο κομματι της ζωης της. Παντα εκει οταν χρειαστει. Τιποτα αλλο........

 

Έτσι ακριβώς!!

 

Με τη μάνα μου η σχέση μας είναι περίεργη και μεταβαλλόμενη. Από βρέφος με μεγάλωσε η γιαγιά μου που έμενε μαζί μας γιατί η μάνα μου δούλευε. Έτσι στην εφηβεία, ακόμα και την πρώτη μου σχέση, η γιαγιά μου την ήξερε. Τη μάνα μου δεν την έπαιρνα και πολύ στα σοβαρά μέχρι και τα 24 μου που πέρασα άσχημη κατάθλιψη και νευρική ανορεξία και ήταν κοντά μου μέρα νύχτα, παράτησε τη δουλειά της τότε και με φρόντιζε. Τότε κατάλαβα ακριβώς αυτό που είπε και το φυστίκι... ότι η μάνα είναι φτιαγμένη από άλλο υλικό...Μπορώ να της εμπιστευτώ πολλά αλλά δεν θέλω να μου εμπιστεύεται. Βρέθηκα πολλές φορές στη διαμάχη της μάνας μου με τη γιαγιά μου και αυτό με πλήγωνε πολύ. Το ίδιο και στους καβγάδες (κάποτε σοβαρούς και κάποτε όχι) μεταξύ της μάνας μου και του πατέρα μου.

 

Εν τέλη θα ήθελα να είμαι σε θ'εση όσο ζω να μην γίνω ποτέ β'άρος στο παιδί μου, να είμαι δίπλα του και να το βοηθώ και θα χαιρόμουν πολύ αν κάποια στιγμή έχει παιδιά να το βοηθήσω να τα μεγαλώσει.

[arleta]

Βρέθηκα πολλές φορές στη διαμάχη της μάνας μου με τη γιαγιά μου και αυτό με πλήγωνε πολύ. Το ίδιο και στους καβγάδες (κάποτε σοβαρούς και κάποτε όχι) μεταξύ της μάνας μου και του πατέρα μου.

 

αυτές οι διαμάχες κι αυτοί οι καυγάδες θεωρώ πως αφήνουν το στίγμα τους πάνω στα παιδιά....

άσε τις άσχημες αναμνήσεις που αναγκάζονται να κουβαλάνε....

[Skybeam]

αυτές οι διαμάχες κι αυτοί οι καυγάδες θεωρώ πως αφήνουν το στίγμα τους πάνω στα παιδιά....

άσε τις άσχημες αναμνήσεις που αναγκάζονται να κουβαλάνε....

 

Έχω βρεθεί σε άπειρους καυγάδες των γονιών μου. Έχω παρακολουθήσει άπειρες διακυμάνσεις της ζωής τους. Μου έχουν εκμυστηρευθεί και οι δύο τους μεγάλους τους έρωτες και τις αποτυχημένες τους σχέσεις. Τους έχω νιώσει και τους δύο, εκτός απο γονείς, ως ανθρώπους, ως αντρα και ως γυναίκα.

 

Παλιότερα ενδεχομένως να έπαιρνα το μέρος του ενός. Πλέον βλέπω πιο σφαιρικά. Δεν με στιγμάτισαν τα ασχημα. Η μάνα μου δεν ζει. Ο μπαμπάς μου είναι 76 ετών. Με λάτρεψαν και οι δυο. Ο μπαμπάς μου, αμόρφωτος αλλά ευαίσθητος, τώρα που είναι μόνος του πιάνει στον αέρα τις διαθέσεις μου και διαισθάνεται αν κάτι δεν παει καλά, θέλει να με βοηθάει όσο μπορεί, οικονομικά, όταν μαγειρεύει να μου δώσει φαγητό, ό,τι μπορεί, και μ'έχει εκπλήξει τόσο πολύ...

 

Τι απωθημένο να μου μείνει πια και τι να με βαρύνει... τους κατανοώ και τους δυο ξεχωριστά, τους αγαπώ και τους δυο, με πόνο ψυχής πλέον. Και η παρουσία τους (του μπαμπά μου, έστω, αφού αυτός μου έμεινε) με ανακουφίζει ψυχολογικά.

 

Eίμαι off topic ίσως, και συγγνώμη γι' αυτο. Μην τους βλέπετε όμως με τη μάσκα του πατέρα και της μάνας. Η μάνα είναι γυναίκα, άνθρωπος. Ίσως κι εσείς οι μανούλες αργότερα, οταν περάσουν τα χρόνια και καταλαγιάσουν οι κοινωνικές σας δραστηριότητες, πάνω σε κάποια πίκρα ή πόνο σας, να εμπιστευθείτε τα βλαστάρια σας. Δεν είναι κακό, έτσι νομίζω...

[arleta]

Μην τους βλέπετε όμως με τη μάσκα του πατέρα και της μάνας. Η μάνα είναι γυναίκα, άνθρωπος. Ίσως κι εσείς οι μανούλες αργότερα, οταν περάσουν τα χρόνια και καταλαγιάσουν οι κοινωνικές σας δραστηριότητες, πάνω σε κάποια πίκρα ή πόνο σας, να εμπιστευθείτε τα βλαστάρια σας. Δεν είναι κακό, έτσι νομίζω...

 

όχι κακό δεν είναι να κάνεις αληθινές κουβέντες με τα παιδιά σου.... ίσα ίσα που ενισχύεις τη σχέση μαζί τους....

και για να δεις τους γονείς σου χωρίς τη μάσκα τους, πρέπει κι εκείνοι να κάνουν τη προσπάθεια να ρίξουν τη μάσκα και να βγάλουν τον άντρα ή τη γυναίκα από μέσα τους....

 

πέρα από τους καυγάδες που είχες ζήσει με τους γονείς σου η σχέσεις σας κατά τ' άλλα ήταν καλές ή απλά οι τυπικές;;;;

δηλ. ήταν απόλυτα σχέση γονιών-παιδιού ή ήταν και κάτι πιο πέρα;;; κάτι σαν μια φιλία ας πούμε;;;

εσύ τι εισέπρατες;;;;

[Skybeam]

και για να δεις τους γονείς σου χωρίς τη μάσκα τους, πρέπει κι εκείνοι να κάνουν τη προσπάθεια να ρίξουν τη μάσκα και να βγάλουν τον άντρα ή τη γυναίκα από μέσα τους....

Πάρα πολύ σωστό.

 

πέρα από τους καυγάδες που είχες ζήσει με τους γονείς σου η σχέσεις σας κατά τ' άλλα ήταν καλές ή απλά οι τυπικές;;;;

δηλ. ήταν απόλυτα σχέση γονιών-παιδιού ή ήταν και κάτι πιο πέρα;;; κάτι σαν μια φιλία ας πούμε;;;

εσύ τι εισέπρατες;;;;

Ε, τυπικές μέχρι και πολύ μετά την εφηβεία... Σκοτωνόμασταν! Όχι ότι δεν υπήρχε αγάπη, αλλά εγώ εξαγριωνόμουν με πολλά! Πολύ μετά ήρθε η βαθύτερη σχέση, η πιο ανθρώπινη και με στοιχεία φιλίας και κατανόησης σχέση, μετά τα 27 μου.

[arleta]

Ε, τυπικές μέχρι και πολύ μετά την εφηβεία... Σκοτωνόμασταν! Όχι ότι δεν υπήρχε αγάπη, αλλά εγώ εξαγριωνόμουν με πολλά! Πολύ μετά ήρθε η βαθύτερη σχέση, η πιο ανθρώπινη και με στοιχεία φιλίας και κατανόησης σχέση, μετά τα 27 μου.

 

η αγάπη πάντα υπάρχει νομίζω.... απλά μάλλον λείπει ο τρόπος να την εκφράσουμε.....

σε εκείνες τις δύσκολες καταστάσεις των εξαγριωμένων νιάτων πρέπει να δείξουν οι γονείς πόσο "μάγκες" είναι....

γιατί είναι δύσκολο σε ένα παιδί να καταλαγιάσεις τα έντονα συναισθήματα του... και δε ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό αυτό στο 100%.....

 

χαίρομαι που έστω και μετά τα 27 σου φτιάξατε μια πολύ όμορφη σχέση!!!!!

[STELLINI2]

Νομίζω πως η φιλία είναι εφικτή, όταν πια περάσουν τα ζόρια της εφηβείας και καταλαγιάσουν όλες αυτές οι κόντρες μεταξύ μάνας και κόρης.

Εμένα πάντως η μητέρα μας μου εμπιστευόταν τα πάντα και το ομολογώ πως με βάραινε, σε μία ηλικία που δεν μπορούσα να το αντέξω. Έφτασα σε σημείο να την υποστηρίζω παντού και άργησα να καταλάβω ότι αυτός δεν ήταν ο ρόλος μου, αλλά έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, εγώ ήμουν αυτή που είχε ανάγκη υποστήριξης, την οποία δεν λάμβανα. Φυσικά και υπήρχε αγάπη και εγώ την είχα ανάγκη, αλλά τα προβλήματα που αντιμετωπίζαμε (οικονομικά, μοναξιάς, κλπ) δεν ήθελα να τα ξέρω.

Επαναστάτησα, έφυγα από το σπίτι, χρειάστηκα κάποια στιγμή την στήριξη της μάνας και όχι την φιλία της και ευτυχώς την εισέπραξα όσο δεν την είχα εισπράξει ποτέ.

Κάποτε όταν έγινα και εγώ μάνα, της είπα ότι με βάραινε όλο αυτό και ότι δεν ήθελα να είμαι φίλη της εκείνα τα χρόνια, αλλά κόρη της.

Τώρα πια συζητάμε σχεδόν τα πάντα, μου εκμυστηρεύεται τα προβλήματά της, αλλά υπάρχει ένα όριο που το έβαλα εγώ, ότι ναι σε ακούω, αλλά δεν μπορώ να σε βοηθήσω σε αυτά.

 

Πάντως, και εγώ τώρα μαμά ενός αγοριού και μιας κόρης, υπάρχει μια φυσικότητα στη σχέση μου με την κόρη μου, αλλά όταν με βλέπει αγχωμένη ή στεναχωρημένη, της λέω ότι τα προβλήματα μου τα συζητάω με τον μπαμπά και τις φίλες μου. Η κόρη μου λέει ότι θα μου λέει όλα τα μυστικά της και της απαντώ ότι θα είμαι πάντα εδώ για ότι θέλεις. Κάνουμε πράγματι μαζί (δικές μας εξόδοι, βόλτες μαμάς-κόρης, δικές μας δραστηριότητες). Τώρα αν θα γίνουμε φίλες, θα δείξει.

Μακάρι, αλλά προτιμώ να είμαι μαμά της πρώτα. Φίλες έχει και θα έχει πολλές.

[vouraikos]

αλήθεια, πως νιώθεις όταν η μάνα σου, σου εμπιστεύεται προσωπικά της θέματα;;;;

νιώθεις καθόλου άβολα;;; υπάρχουν στιγμές που νιώθεις σαν να ντρέπεσαι;;;

δηλ, τη νιώθεις σαν να μιλάς σε μια φίλη σου;;; τόσο άνετα;;;

 

αφου ειχαν περασει 7 χρονια που ειχε πεθανει ο πατερας μου και με την πιεση και την δικια μου και των αδερφων μου (2 αγορια) να συνεχισει στην ζωη της , καποια στιγμη αρχισε να βγαινει με εναν κυριο. παρολο που το περιμενα , οταν μου το ανακοινωσε.....εκλαιγα στην αγκαλια του αντρα μου. αλλα οχι για αυτο που ακουσα....αλλα γιατι δεν μπορουσε η μαμα μου να χαρει την ζωη της με τον μπαμπα μου πια. και αυτο το νεο ηταν σαν μια ακομα επιβεβαιωση αυτου. δηλαδη παλι για τον μπαμπα μου εκλαιγα.

μετα την πρωτο ακουσμα. δεν ειχα και δεν εχω κανενα προβλημα να συζητησω τα παντα μαζι της. σε αντιθεση με την ιδια που οταν την πειραζω και της λεω "εεεελλααα λεγε λεπτομεριες" βαζει τα γελια και λεει "εεε μεχρι εκει που αντεχω και εγω αντε....ψωφας να σου λεω τετοια, χαζοβιολα!!"

 

αλλα ξαναλεω οτι πια μπορουμε να πουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!

 

εγω αυτο το εχω και με τους αδερφους μου και σε πιο εντονο βαθμο. τα αγορια με την μαμα μου οχι!

[ritaf]

εγω ειχα παντα και εχω εξαιρετικες σχεσεις με την μαμα μου

κατα την διαρκεια της εφηβειας ηξερε αρκετα απο τα προσωπικα μου αλλα οχι ολα

σεβοταν παντα την προσωπικη μου ζωη

βεβαια περασα και την κλασικη συγκρουση μανας-κορης για ενα χρονο αλλα ομολογω οτι με διαχειριστικε πολυ καλα

ηξερε παντα να ειναι μαμα και φιλη χωρις να επισκιαζει ο ενας ρολος τον αλλο

ηξερα παντα πως οτι και γινει θα ειναι εκει για μενα οχι για να με κρινει αλλα για να με στηριξει οταν χρειαστει , οχι να βγαλει τα καστανα απο την φωτια για μενα αλλα να βαλει την κρεμα στα χερια μου μετα

η σχεση μας εγινε ακομα καλυτερη μετα τα 20 , οταν απομυθοποιησα τους γονεις μου και ειδα πισω απο την μασκα της μαμας οτι υπηρχε μια γυναικα με ελαττωματα και προτερηματα, και την εκτιμησα και ως ανθρωπο περα απο την αγαπη μου για την μαμα μου

επισης πολυ σημαντικο για μενα ειναι οτι εισεπραξα την δικη της εκτιμηση και το θαυμασμο για μενα

για πραγματα που θα ηθελε να κανει στη ζωη της και δεν τα καταφερε αλλα εγω τα εκανα στην δικη μου την ζωη

και ναι μπορω να πω οτι ειμαστε οι καλυτερες φιλες

 

βλεποντας απο φιλες και φιλους μους τα προβληματα τους με τους γονεις τους

νιωθω πολυ τυχερη που ειχα τετοιους γονεις

τους χρωσταω πολλα

 

υ.γ μικροκαυγαδακια και διαφωνιες σαφως και υπαρχουν αλλα σε ηρεμο κλιμα και με καλή διαθεση παντα

[arleta]

Πάντως, και εγώ τώρα μαμά ενός αγοριού και μιας κόρης, υπάρχει μια φυσικότητα στη σχέση μου με την κόρη μου, αλλά όταν με βλέπει αγχωμένη ή στεναχωρημένη, της λέω ότι τα προβλήματα μου τα συζητάω με τον μπαμπά και τις φίλες μου.

 

και πάρα πολύ καλά κάνεις!!! ανάλογα φυσικά και την ηλικία των παιδιών.... αλλά δε χρειάζεται σε μικρές ηλικίες να φορτώνονται παραπάνω πράγματα από ότι αντέχουν....

 

Η κόρη μου λέει ότι θα μου λέει όλα τα μυστικά της και της απαντώ ότι θα είμαι πάντα εδώ για ότι θέλεις. Κάνουμε πράγματι μαζί (δικές μας εξόδοι, βόλτες μαμάς-κόρης, δικές μας δραστηριότητες). Τώρα αν θα γίνουμε φίλες, θα δείξει.

 

στα πράγματα που κάνετε μαζί μάνα και κόρη αυτή πως αντιδρά;;; της αρέσει;; το ζητάει και μόνη της;;; από δραστηριότητες τι κάνετε μαζί;;;;

[arleta]

μετα την πρωτο ακουσμα. δεν ειχα και δεν εχω κανενα προβλημα να συζητησω τα παντα μαζι της. σε αντιθεση με την ιδια που οταν την πειραζω και της λεω "εεεελλααα λεγε λεπτομεριες" βαζει τα γελια και λεει "εεε μεχρι εκει που αντεχω και εγω αντε....ψωφας να σου λεω τετοια, χαζοβιολα!!"

 

ωραία η μαμά σου!!!!!!!

συγχαρητήρια για την υπέροχη σχέση σας!!!