ΝΙΩΘΩ ΤΥΨΕΙΣ

[Π+Μ]

Καλημερα μανουλες... εχω να γραψω πολυ καιρο γιατι η αληθεια ειναι οτι δεν εχω πολυ χρονο. σημερα ομως εγινε ενα περιστατικο με την 3,5 ετων κορη μου και νιωθω πολυ ασχημα απο το πρωι και θα ηθελα να το μοιραστω μαζι σας επεδη ειμαι ασχημα ψυχολογικα...

η μερα απο απο την ωρα που σηκωθηκα πηγε καπως στραβα,ειχα νευρα με τον αντρα μου για καποιο θεμα και χειροτερεψε με την μικρη!!! Πρωτον θα ερχοταν το σχολικο να την παρει για τον παιδικο και μου εκανε νουμερα για να ντυθει με αποτελεσμα να αγχωθω και με τα χιλια ζορια ντυνεται... και ενα λεπτο πριν φτασει στην πορτα μας αρχισε να κλαιει και να γκρινιαζει για καποιο θεμα οπου ενω μου ελεγε αλλο, εγω καταλαβαινα το αντιθετο και ειχαμε ενα προβλημα συνεννοησης εκεινη την ωρα... με αποτελεσμα εγω απο τα νευρα μου να χτυπησω δυνατα τα χερια μου στην πορτα του μπανιου (δυστυχως ετσι ξεσπασα) και η μικρη φυσικα φοβηθηκε και αρχισε να κλαιει πιο πολυ... με τα χιλια τελικα καταλαβα τι ηθελε και ηρεμησαμε...

αλλα μεχρι να φτασουμε στο τελικο σημειο εγινε το ελα να δεις στο σπιτι... η μικρη να κλαιει και να μιλαει χωρις να καταλαβαινω τι εννοουσε και εγω για να μην ξεσπασω πανω της εκανα οτι εκανα... μετα βεβαια ηρεμησαμε την φιλησα και της ειπα να μου μιλας πιο καθαρα για να καταλαβαινω τι θελεις....

απο τοτε εγω δεν ειμαι καλα γιατι σκεφτομαι τι παραδειγμα της δειχνω, και οτι δεν πρεπει να ξεσπαω ετσι....αλλα ανθρωπος ειμαι και τελικα αν ξυπνησεις στραβα ολα συνεχιζουν ετσι...

[Titi_S]

Μην στενοχωριέσαι! Σε όλους συμβαίνει! Κι εγώ αισθανομαι τύψεις, αλλά το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι την επόμενη φορά που θα αισθανθούμε ότι πάμε να βγούμε έξω από τα όριά μας, να αποσυρθούμε για λίγο, να ηρεμήσουμε μόνες μας και μετά να χειριστούμε το θέμα με το παιδί πιο ψύχραιμα...

Και φυσικά είμαστε άνθρωποι, με ευθύνες πολλές, ανησυχίες, δεν είμαστε ρομπότ...

Γι'αυτό μην το σκέφτεσαι άλλο, το πιθανότερο είναι ότι και η κόρη σου το έχει ήδη ξεχάσει.

Φιλιά!

[elachl]

φαινετε οτι ειναι η μερα σημερα!και γω ειχα ενα περιστατικο..τη μικρη δεν την εχω χτυπησει ποτε αλλα σημερα της εδωσα μια δυνατη στο μπουτακι και εγινε κοκκινο..

φοραμε ακομα pampers και τωρα τελευταια οταν παω να την αλλαξω σηκωνει ολο το σωμα της..της λεω ομορφα ειδικα σημερα που ειχε και κακα της ελεγα να μην το κανει θα γεμισει τον καναπε αυτη τιποτα ωσπου την εφαγε..και γω εχω φοβερες τυψεις..

[Π+Μ]

THANKS!! Η αληθεια ειναι οτι τις περισσοτερες φορες μπορω και διαχειριζομαι τα νευρα μου αλλα σημερα δεν το καταφερα... ευτυχως που τα παιδια τα ξεπερνανε γρηγορα αυτα, γιατι ηδη οταν μπηκε στο σχολικο ηταν καλυτερα...

[Lucy]

Σε καταλαβαίνω... Όλοι μας έχουμε περάσει τέτοιες στιγμές.

[Stellinula]

Θα σου πω ένα περιστατικό παρόμοιο (αλλά το δικό μου χειρότερο διότι εγώ δεν χτύπησα την πόρτα του μπάνιου)....

Έπεζα με τον αδερφό μου τότε ήταν 3 χρονών και όπως παίζαμε, από τότε το χέρι του βαρύ μου χώνει μία στην μύτη και μου ανοίγει..Παντού αίματα και πόνος αφάνταστος....Τότε εγω θόλωσα από όλα αυτα και του χώνω μια στο ποπουδάκι του (πάνω από την πάνα του), με κοιτάει και αρχιζει το παράπονο και έκλαιγε..Ένιωασα τρελές τύψεις...Μόλις κατάλαβα τι έκανα και αφου είχα ηρεμήσει εντελώς και για τις επόμενες 5 μέρες τον αγκάλιαζα συνέχεια και του έλεγα "συγγνώμη αγάπη μου, είμαι μια χαζή αδερφή, χιλια συγγνώμη" και έκλαιγα και αυτό ήταν εκεί να ανταποδώσει την αγκαλιά του...Από τότε έχουν περάσει 11 χρόνια και ακόμα σκέφτομαι πόσο κακο ήταν αυτό που έκανα....Τώρα του τα λέω και τρελαίνετε στο γέλιο και με κοροιδεύει κιόλας "Αδερφούλα μου, σου άνοιξα την μύτη ε? Τέτοια που ήταν μου λέει καλά έπαθε" και με αγκαλιάζει και τα ξεχνάω όλα....

[love4four]

... To έχει η μέρα σήμερα... όλες στραβά ξυπνήσαμε ????? Καλά, για να λέω και την αλήθεια δεν πολυκοιμηθήκαμε και καλά το βράδυ γιατί ο Νικόλας είχε γκρίνια... ξύπνησε στις 3 και τον ξαναέβαλα στην κούνια του κατά τις 5 και στις 7 πάλι τα ίδια... πήγα και στον Δημοτικό Σταθμό να μάθω πότε γίνονται οι αιτήσεις και μου είπαν πως δεν θα τον πάρουν γιατί δεν θα είναι ακριβώς 2,5.... μαύρισε η ψυχή μου και πρωί-πρωί έκλαιγα λες και μου είπαν ότι έρχεται το τέλος του κόσμου.... γιατί σκέφτηκα πως πάει και αυτή η ευκαιρία και αγχώνομαι για το πότε θα μιλήσει επιτέλους.... έκλαιγα έκλαιγα και στο τέλος ο σύζυγος μου είπε ότι συμπεριφέρομαι σαν τον Νικόλα... μέχρι να έρθω στο γραφείο ηρέμησα...

Π+Μ μην βαραίνεις την ψυχούλα σου άλλο. ΟΚ άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε. Ευτυχώς ξέσπασες πάνω στην πόρτα. Ξέρω πως αισθάνθηκες. όλες το έχουμε περάσει και μετά μπορεί να μετανοιώνουμε για μέρες ολόκληρες, αλλά σκέψου πως η μικρή σου το έχει ήδη διαγράψει και πως τώρα παίζει με τα άλλα παιδάκια και είναι μες στην τρελή χαρά ! Καλό θα ήταν να κυκλοφορούμε με αυτά τα αγχολυτικά μπαλάκια στο χέρι επί 24ώρου βάσεως, αλλά, δυστυχώς, δεν γίνεται !

Χαμογέλασε, πάει πέρασε !

[ΘΑΛΑΣΣΑ]

Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσουν οι δικοί μου προβληματισμοί, τους οποίους μπορείς να δεις αναλυτικότερα κι εδώ http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=60350

αλλά καταλήγω να πιστεύω ότι οι ενοχές είναι πολλές φορές η αιτία και όχι μόνο το αποτέλεσμα μιας αρνητικής συμπεριφοράς.

 

Και ότι είναι ολέθριες για τα παιδάκια μας. Ξέχασε ό,τι έγινε. Προχώρα μπροστά!

[ismeni]

οντως τα ξεχνανε; ή εμεις παρηγοριόμαστε λέγοντας οτι "το εχει ξεχάσει ήδη";

κι αυτα... "τα παιδικά τραυματα" τι είναι;

μεγαλώνοντας δεν θα εχει γραφτεί στο υποσυνήδητο του παιδιου και θα γίνει επιθετικός εφηβος ή επιθετικό γονιός;

[Titi_S]

οντως τα ξεχνανε; ή εμεις παρηγοριόμαστε λέγοντας οτι "το εχει ξεχάσει ήδη";

κι αυτα... "τα παιδικά τραυματα" τι είναι;

μεγαλώνοντας δεν θα εχει γραφτεί στο υποσυνήδητο του παιδιου και θα γίνει επιθετικός εφηβος ή επιθετικό γονιός;

 

Σιγά καλέ! Μην πάθει τραύμα από μια φορά.

 

Το θέμα είναι να μην γίνουν κοινή τακτική στο σπίτι αυτές οι εκρήξεις...

 

Μην είμαστε υπερβολικές... Εντάξει, κάποια στιγμή ΟΛΟΙ ξεσπάμε... Το θέμα είναι πόσο συχνά...

Μην υπερβάλλουμε κιόλας.

[love4four]

οντως τα ξεχνανε; ή εμεις παρηγοριόμαστε λέγοντας οτι "το εχει ξεχάσει ήδη";

κι αυτα... "τα παιδικά τραυματα" τι είναι;

μεγαλώνοντας δεν θα εχει γραφτεί στο υποσυνήδητο του παιδιου και θα γίνει επιθετικός εφηβος ή επιθετικό γονιός;

 

Ε με ένα μεμονωμένο περιστατικό δεν νομίζω να δημιουργηθεί και τραύμα... δεν μιλάμε για υστερική μητέρα που ολημερίς και οληνυκτίς στριγγλίζει σαν την υστέρω.....

[ΝΤΙΝΤΙ]

ολοι αντιμετωπιζουμε τετοιες εντασεις στο σπιτι μας ,δυστηχως δεν ειναι ολα ροδινα οσο τα παρουσιαζουν καποιοι οποτε να μην αισθανεσε ασχημα.

Καλα εκανες και βαρεσες το χερι σου στην πορτα παρα να βαρουσες το παιδι ,ξεσπασες και ηρεμησες και ετσι καταφερατε και βγαλατε ακρη.

Θα σου πω κατι που το κανω και εγω πολλες φορες για να ηρεμησω και να αποφυγω αλλες καταστασεις.Οτι και να γινετε φασαρια ,τσακωμος οταν καταλαβαινω οτι εχω φτασει στα ορια μου ,φευγω απο το δωματιο που ειμαι ,βγαινω εξω για κανα 5λεπτο και προσπαθω να ηρεμησω.Αυτο το απλο πραγματακι με εχει βοηθησει παρα πολυ και με κανει να λυνω και να σκεφτομαι το κεθετι με ποιο ηρεμο και σωστο τροπο.Την επομενη φορα που θα ερθεις στα ορια σου(απολυτα φυσιολογικο)καντο και θα με θυμηθεις.

[Nefelirene]

Εγώ δυστυχώς φωνάζω αρκετά συχνά σε σημείο που η μικρή έλεγε στην γιαγιά της " Αυτή η μαμά μου συνεχώς φωνάζει"

Βάλτε και εμένα στο club της απαίσιας ημέρας.Εχτές το βράδυ φώναζα στην μικρή να κοιμηθεί γιατί για άλλο ενα βράδυ ξύπνησε κατά τις 02:30 οπότε πήγε η ώρα 05:00 για να ξανακοιμηθεί και τελικά το πρωί μας πήρε ο ύπνος τρέχαμε να προλάβουμε το σχολικό μου έσπασε το μπιμπερό άργησα στην δουλεία και όλα μου πήγαν στραβά και πρίν απο λίγο η δασκάλα της μου είπε ότι το παίδάκι μου έχει πυρετό άρα η κακομοίρα εχτές ξύπνησε γιατί κάτι την ενοχλούσε και εγώ τις φώναζα να κοιμηθεί.

Αφήστε που επείδή εγώ έχω ωτίτιδα και είμαι με αντιβίωση φοβάμαι μη κόλλησα το μανάρακι.Οπότε όταν μιλάτε για τύψεις σας καταλαβαίνω :sad:

[Stellinula]

Ρε παιδιά μήπως έχουμε κανένα ανάδρομο Ερμη???? χαχαχαχαχ

[Nefelirene]

Νομίζω έκλειψη αν δεν κάνω λάθος και μας την έχει δώσει κατακέφαλα , μέχρι ο συνάδελφος μου εδώ που είναι μια χαρά παιδάκι 28χρονών χάλια είναι απο προχτές.

[red rose]

μπορειτε σας παρακαλω να βαλετε κ ,μενα στο κλαμπ με τισ τυψεις????

ειμαι εγκυος 6μιση μηνων κ ο γιος μου ειναι σχεδον 22μηνων.γενικα ξερω να

ελεγχω τα νευρα μου κ ποτε μεχρι τωρα δεν ειχα ξεφυγει!!

απο την πεμπτη ομως μεχρι κ εχτες δεν ειμουνα καλα,νευριαζα αμεσωσ λεσ κ αν

δεν του φωναζα θα εσκαγα!!ενω ηταν ησυχος εχει αρχισει κ εχει γινει πολυ νευρικος

ενω δεν ειναι κανενασ απομας.Προχτες λοιπον ηθελα να κοιμηθουμε το μεσημερι οχι τοσο

εγω αλλα το παιδι,εκεινο με τιποτα,βαραγε το κεφαλι του πολυ δυνατα στη τζαμοπορτα κ

απο το φοβο μην παθει κατι του εχωσα μια σφαλιαρα.αφηστε που φωναζα να κοιμηθει κ αυτο

εκανε ζημιες.στο τελος πηρε τολαδι κ το αδειασε στην κουζινα,μονο τοτε συγκρατηθηκα κ πηρα τον συζηγο τηλ.να ερθει γιατι δεν αντεχα,αλλο!!!

Εκεινο το βραδυ περιττο να σας πω τι κλαματα εβαλα κ πως εγινα ετσι!!!Αχ παναγιτσα μου!!

σημερα εχυτυχως ειμαστε καλυτερα,αλλα δεν ξερω αν εφταιγα εγω κ του μετεδειδα την νευρικοτητα μου,ομωσ βρε κοριτσια,συνεχεια πεταει πραγματα κατω κβαραει το κεφαλακι του

ειτε στο πλακακι ειτε σε τζαμαρια,τι να κανω???ειμαι κ εγκυουλα κ δεν μπορω!

[ΘΑΛΑΣΣΑ]

Το χαβά μου εγώ,

 

...αλλά μόνο σ' εμένα συμβαίνει τη στιγμή που είμαι έξαλλη, ακριβώς τότε να αισθάνομαι ότι εγώ είμαι ο στόχος κάθε πράξης που μ' εκνευρίζει (δηλαδή, λέω από μέσα μου, γιατί μου το κάνει εμένα αυτό;;;;);

 

Σωστό;;;;

 

Λάθος!!!!!!

 

Στην πραγματικότητα δεν περιστρεφεται το σύμπαν γύρω μου, απλά ο άλλος, το παιδί, ο άντρας μου έχει κάποια δυσκολία και την εκφράζει όπως του βγαίνει εκείνη τη στιγμή.

Αν δεν ασχολιόμουνα τόσο πολύ με το - υπέροχο κατά τ' άλλα - άτομό μου κι έβλεπα τον άλλο με κατανόηση (όχι, οίκτο, εννοώ προσπάθεια να "μεταφράσω" τη συμπεριφορά του), δε θα αντιμετωπιζόταν ταχύτερα η κατάσταση;

[nastasia]

Κορίτσια γεια σας! Είμαι καινούργια. Εγώ είμαι δημόσιος υπάλληλος και ως εκ τούτου δικαιούμαι ένα χρόνο άδεια μετά τη γέννα! Εχω δύο αγοράκια και έχουν μόλις 21 μήνες διαφορά οπότε δεν τα αποχωρίστηκα σχεδόν καθόλου και είχα (και έχω) τρομερό δέσιμο μαζί τους!!! Όμως τώρα που επέστρεψα στη δουλειά μου και όταν αυτά ξυπνούν δεν με βρίσκουν στο σπίτι αλλά ασχολείται ο άντρας μου μαζί τους (είναι ελεύθερος επαγγελματίας και πηγαίνει πιο αργά στη δουλειά) αυτά δείχνουν μεγαλύτερη προτίμηση σε εκείνον, πράγμα που με κάνει να νιώθω τύψεις!!!! Να φανταστείται ο μεγάλος μου, πάντα ήθελε να κοιμόμαστε μαζί και το απαιτούσε, από τότε όμως που ξεκίνησα τη δουλειά θέλει να κοιμάται μαζί του!!! Νιώθω άσχημα και παρόλο που τους αφιερώνω όλο τον υπόλοιπο χρόνο μου, τιποτα δεν είναι όπως παλιά....