Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[Stellinula]

Εκφραζομαι παντου,οπου μου δινεται η ευκαιρια και προπαντων νιωθω ανετα...

Για μενα το σημαντικο ειναι το οτι εχω βρει τη ριζα του προβληματος και δεν εθελοτυφλω...Το επομενο βημα τωρα,ειναι να προσπαθησω να το επιλυσω ή τουλαχιστον να με βελτιωσω....

 

Οσο για την συγχωρεση....Ειλικρινα,αν και εχω μαθει να ξεχναω ή καλυτερα να προσπερνω...Με τη μητερα μου,δεν μπορω να το κανω...Με χει πληγωσει πολυ..ΚΑι οι πληγες μου δεν γιατρευονται!!

 

 

Βικούλα μαζί ανεβαίνουμε τον Γολγοθα πίστεψε με!!!! Πάρε με αγκαζέ και πάμε μαζί θα νιώσεις καλυτερα να μοιράζεσε με ομοιπαθή τα προβληματα σου!!!!

 

Να ξέρεις όμως κάτι σημαντικό, Σκληρένεις τόσο που αποκτάς ασπίδα.....¨οτι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατή λένε...Να το πιστεύεις λένε αλήθεια!!!!

[πιγκουινακι]

Για μενα το σημαντικο ειναι το οτι εχω βρει τη ριζα του προβληματος και δεν εθελοτυφλω...Το επομενο βημα τωρα,ειναι να προσπαθησω να το επιλυσω ή τουλαχιστον να με βελτιωσω....

 

 

 

το επομενο βημα ειναι να κοιταξεις μπροστα κοπελα μου!

το ειδες το προβλημα,θυμωσες ,πενθησες,καταλαβες

τωρα βρες τη δυναμη να τα αφησεις όλα αυτα πισω σου και να κοιταξεις το παρον και το μελλον!

μην πεσεις στην παγιδα της αυτολυπησης . ειναι ασχημο παιχνιδακι να γυριζεις συνεχως πισω την κασσετα.Οχι πως ξεχνιουνται ποτε καποια πραγματα,ξεπερνιουνται όμως -ειδικα αν γεμισεις τη ζωη σου όμορφες στιγμες απο δω και περα!Μπορεις ,είμαι σιγουρη!

[elenik]

Βικουλα μου κουραστηκες και ειναι φυσικο.

Πολλες ευθυνες για την ηληκια σου.

[Vitsi]

Κοριτσια μου δεν ξερετε ποσο με συγκινειται με την στηριξη σας....Ποσο κοντα μου σας νιωθω..Αν και δεν γνωριζομαστε...

Ολα αυτα που εγραψα,σε συνδυασμο με τον προσφατο χωρισμο μου,με χουν κανει ευαλωτη και πολυ πολυ θλιμμενη...

Δεν εχω απο καπου να σταθω,να παρηγορηθω!ΚΑι δεν μιλαω για φιλες,που ουτως ή αλλως,κανουν ο,τι μπορουν και τις ευχαριστω γι αυτο...

Αλλιως ομως ειναι η κουβεντα απ τη μαμα ή το μπαμπα...Νιωθεις προστασια και ανακουφιση....Εγω δεν εχω τπτ απ ολα αυτα...ΚΑι αναρωτιεμαι γιατι????

Τι εκανα και δεν μου αξιζουν???

Ειμαι μολις 22 και νιωθω ψυχικα 60...Νιωθω κουρασμενη....

Θελω να φυγω,να τ αφησω ολα πισω μου....Απ την αλλη,δεν πιστευω σε μενα και τις δυνατοτητες μου....

[elenik]

Κακως. Στηριξες μια οικογενεια στα 15 σου.

Πως μπορεις να μην πιστευεις σε σενα.

[georgiamami]

 

Θα μπορούσα να σου γράφω μέχρι μεθαύριο για πολλά τέτοια θέματα...Ελπίζω να έβαλα το λιθαράκι μου στους προβληματισμούς σου και να βοήθησα έστω και λίγο!!!:lol:

 

Φυσικα κι εβαλες οχι ενα αλλα πολλα λιθαρακια.Πολυ σημαντικες οι αποψεις σου και σ'ευχαριστω για το χρονο σου.

Ο καθενας που απαντησε στο θεμα συνεβαλε θετικα.

Νομιζω οτι με αυτο το θεμα που ανοιξα πριν καιρο, θα βρουν απαντησεις και αλλα ατομα που "ψαχνονται". Ειναι ενα κεφαλαιο της ζωης μου που για πολλα χρονια - λογω αλλω υποχρεωσεων- το ειχα θαψει. Πριν λιγο καιρο βγηκε στην επιφανεια και θελησα να το ολοκληρωσω με το, λιγοτερο δυνατον, ψυχικο κοστος.

Με προβληματισατε με τις αποψεις σας και ναι βρηκα τις απαντησεις που γυρευα.

Ελπιζω να βρουνε ολοι αυτο που στερηθηκαν και να πορευονται παντα με αισιοδοξια, αυτοεκτιμηση και πολλη αγαπη.

Θα ειμαι εδω.

Και παλι σας ευχαριστω θερμα.

[ilonka19]

Zηλεύω πολύ τους ανθρώπους που έζησαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, σε μία "φυσιολογική" οικογένεια. Τελικά είμαστε πολλές στο club.

[georgiamami]

Κοριτσια μου δεν ξερετε ποσο με συγκινειται με την στηριξη σας....Ποσο κοντα μου σας νιωθω..Αν και δεν γνωριζομαστε...

Ολα αυτα που εγραψα,σε συνδυασμο με τον προσφατο χωρισμο μου,με χουν κανει ευαλωτη και πολυ πολυ θλιμμενη...

Δεν εχω απο καπου να σταθω,να παρηγορηθω!ΚΑι δεν μιλαω για φιλες,που ουτως ή αλλως,κανουν ο,τι μπορουν και τις ευχαριστω γι αυτο...

Αλλιως ομως ειναι η κουβεντα απ τη μαμα ή το μπαμπα...Νιωθεις προστασια και ανακουφιση....Εγω δεν εχω τπτ απ ολα αυτα...ΚΑι αναρωτιεμαι γιατι????

Τι εκανα και δεν μου αξιζουν???

Ειμαι μολις 22 και νιωθω ψυχικα 60...Νιωθω κουρασμενη....

Θελω να φυγω,να τ αφησω ολα πισω μου....Απ την αλλη,δεν πιστευω σε μενα και τις δυνατοτητες μου....

 

Βικουλα, καταρχην το ονοματακι σου και μονο παραπεμπει σε μια γλύκα.

Οντως ειμαστε εδω, κοντα σου, και θα σε στηριξουμε οσο μας χρειαζεσαι.Ειναι πολυ φυσιολογικο να αισθανεσαι κουρασμενη, γερασμενη.Το βαρος των ευθυνων που σου ανατεθηκαν προωρα και οπως λες ο προσφατος χωρισμος σου, ηταν πολυ βαρια για την ευαισθητη ηλικα των 22 χρονων.

Δε φταις εσυ (ουτε κι εγω) για τα λαθη των γονιων μας.Εκμεταλευσου τα βιωματα σου ωστε να τα απωθησεις και να τα θυμασαι μονο ως παραδειγμα προς αποφυγην (σορι καποια το προανεφερε αλλα δε θυμαμαι το ονομα)..

Οπως σου ειπε η ViviKk, εκανες ηδη το πρωτο σημαντικο βημα. Και αυτο ηταν το δυσκολοτερο.Απο εδω και περα,θα σκεφτεσαι εσενα, το ποσο αξιζεις και ποσο σημαντικος ανθρωπος εισαι.Να μην αμφιβαλεις ποτε ξανα γι' αυτο. Και οπως σου ειπα νωριτερα, ΔΩΣΕ οτι δεν ελαβες. Θα εκπλαγεις ευχαριστα με αυτο που θα γινει. Και μακαρι να βρεθει στο διαβα σου, ο ανθρωπος που θα σε κανει να απογειωθεις.

[georgiamami]

Zηλεύω πολύ τους ανθρώπους που έζησαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, σε μία "φυσιολογική" οικογένεια. Τελικά είμαστε πολλές στο club.

Εν μερει ειμαστε και τυχερες γιατι μας δοθηκε η δυνατοτητα να δουμε τη ζωη και απο αλλη πλευρα. Οσες/οσοι χρησιμοποιησουμε τη γνωση αυτη με σωστο τροπο, ειμαστε πιο ευτυχιχμενες γιατι ξερουμε να εκτιμαμε....

[Vitsi]

Βικουλα, καταρχην το ονοματακι σου και μονο παραπεμπει σε μια γλύκα.

Οντως ειμαστε εδω, κοντα σου, και θα σε στηριξουμε οσο μας χρειαζεσαι.Ειναι πολυ φυσιολογικο να αισθανεσαι κουρασμενη, γερασμενη.Το βαρος των ευθυνων που σου ανατεθηκαν προωρα και οπως λες ο προσφατος χωρισμος σου, ηταν πολυ βαρια για την ευαισθητη ηλικα των 22 χρονων.

Δε φταις εσυ (ουτε κι εγω) για τα λαθη των γονιων μας.Εκμεταλευσου τα βιωματα σου ωστε να τα απωθησεις και να τα θυμασαι μονο ως παραδειγμα προς αποφυγην (σορι καποια το προανεφερε αλλα δε θυμαμαι το ονομα)..

Οπως σου ειπε η ViviKk, εκανες ηδη το πρωτο σημαντικο βημα. Και αυτο ηταν το δυσκολοτερο.Απο εδω και περα,θα σκεφτεσαι εσενα, το ποσο αξιζεις και ποσο σημαντικος ανθρωπος εισαι.Να μην αμφιβαλεις ποτε ξανα γι' αυτο. Και οπως σου ειπα νωριτερα, ΔΩΣΕ οτι δεν ελαβες. Θα εκπλαγεις ευχαριστα με αυτο που θα γινει. Και μακαρι να βρεθει στο διαβα σου, ο ανθρωπος που θα σε κανει να απογειωθεις.

 

Ειλικρινα σε ευχαριστω παρα πολυ για ολα οσα μου λες,για τη δυναμη που μου δινεις,εστω και απο μακρια...

Θα ηθελα πολυ να ειμαι ξεγνοιαστη,χωρις ιδιαιτερα προβληματα να απασχολουν την οικογενεια μου και το μελλον ειδικα της μητερας μου,να ζω συμφωνα με την ηλικια μου....

Αν ομως δεν ημουν τοσο ευαισθητη,τα πραγματα θα ηταν καλυτερα για μενα..Δεν θα μ αφηνα τοσο πολυ εκτεθειμμενη σε ασχημες καταστασεις...

Απο δω και περα,θελω να κανω τοοοσα πραγματα για μενα...Να βρω μια δουλεια μακρια απ την Αθηνα,να ζησω μονη μου και να "χτισω"τη ζωη μου,οπως τη θελω εγω και οπως πιστευω οτι θα ειμαι ηρεμη...

Θελω πολυ να κανω οικογενεια,να κανω παιδακια που θα τους προσφερω ευτυχισμενα παιδικα χρονια...Ν αγαπησω τον αντρα μου και να τον στηριζω...

Φοβαμαι ομως,οτι μπορει και να μην σταθω τυχερη και να μην γευτω την πολυποθητη επιθυμια μου...Να κανω δικη μου οικογενεια...

[Vitsi]

Εν μερει ειμαστε και τυχερες γιατι μας δοθηκε η δυνατοτητα να δουμε τη ζωη και απο αλλη πλευρα. Οσες/οσοι χρησιμοποιησουμε τη γνωση αυτη με σωστο τροπο, ειμαστε πιο ευτυχιχμενες γιατι ξερουμε να εκτιμαμε....

 

Το εχω σκεφτει και εγω αυτο...Ο,τι ειμαι,το "χρωσταω"στις ασχημες εμπειριες μου και χαρη αυτων,θα αποτραπω απ το να κανω τα ιδια λαθη στα παιδια μου!

Ηταν αναγκη ομως να περασω τοσο πονο???:roll:

[alcyon]

Τέτοια "λαχεία".... να λείπουν καλύτερα! .....

[nekt]

Τέτοια "λαχεία".... να λείπουν καλύτερα! .....

 

Σύμφωνώ απόλυτα.Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι γίναμε "σοφότερες".Οι οικογενειακές αυτές καταστάσεις μου θυμίζουν ακρωτηριασμό.Σου έχουν κόψει το πόδι και, αν δουλέψεις σκληρά, μπορεί (δεν είναι καθόλου βέβαιο) να μάθει να περπατάς σωστά και χωρίς να φαίνεται αμέσως η αναπηρία σου.Δεν θα φτάσεις όμως ποτέ στο επίπεδο εκείνου που είχε και τα δύο του πόδια, πάτησε σε αυτά γερά και περπάτησε σταθερά.

[georgiamami]

...

Αν ομως δεν ημουν τοσο ευαισθητη,τα πραγματα θα ηταν καλυτερα για μενα..Δεν θα μ αφηνα τοσο πολυ εκτεθειμμενη σε ασχημες καταστασεις...

Απο δω και περα,θελω να κανω τοοοσα πραγματα για μενα...Να βρω μια δουλεια μακρια απ την Αθηνα,να ζησω μονη μου και να "χτισω"τη ζωη μου,οπως τη θελω εγω και οπως πιστευω οτι θα ειμαι ηρεμη...

Θελω πολυ να κανω οικογενεια,να κανω παιδακια που θα τους προσφερω ευτυχισμενα παιδικα χρονια...Ν αγαπησω τον αντρα μου και να τον στηριζω...

Φοβαμαι ομως,οτι μπορει και να μην σταθω τυχερη και να μην γευτω την πολυποθητη επιθυμια μου...Να κανω δικη μου οικογενεια...

 

α)Αν ησουν αλλιως, δε θα ησουν ΕΣΥ.

β)Ψαξε το ετερον ημισυ σε αυτο που λεει η υπογραφη σου... Μην υποκυψεις σε τιποτα λιγοτερο.

γ)Οι φοβιες ειναι για τους δειλους κι εσυ δεν εισαι.

δ)Θα κανεις οικογενεια οταν βρεθει ο .... ακροατης της σιωπης σου.

[georgiamami]

Σύμφωνώ απόλυτα.Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι γίναμε "σοφότερες".Οι οικογενειακές αυτές καταστάσεις μου θυμίζουν ακρωτηριασμό.Σου έχουν κόψει το πόδι και, αν δουλέψεις σκληρά, μπορεί (δεν είναι καθόλου βέβαιο) να μάθει να περπατάς σωστά και χωρίς να φαίνεται αμέσως η αναπηρία σου.Δεν θα φτάσεις όμως ποτέ στο επίπεδο εκείνου που είχε και τα δύο του πόδια, πάτησε σε αυτά γερά και περπάτησε σταθερά.

 

Συμφωνω οσων αφορα στο σοφια μας και συμπληρωνω οτι υπαρχουν ατομα με δυο υγιη ποδια που δεν σηκωθηκαν καν απο την καρεκλα τους!!!

Θεωρω πιο αξιολογα τα ατομα που αγωνισθηκαν για κατι, απο εκεινα που ολα τους χαριστηκαν...

[Vitsi]

Τα άσχημα συνεχίζονται και στην ενήλικη ζωή....Και πνίγομαι,πνίγομαι πολύ!!!!

 

Λυπάμαι,λυπάμαι πολύ που μια τέτοια γυναίκα σαν τη "μάνα" μου,την αξίωσε ο Θεός να φέρει 2 παιδιά στο κόσμο,2 κορίτσια που τους έχει αναθέσει να την νταντεύουν και να τη νουθετούν σαν να είναι νήπιο!!

 

Δύο γυναίκες-αλλά καλύτερα ας μιλήσω για 'μενα-μία γυναίκα δυστυχισμένη γιατί δεν έχει νιώσει τι σημαίνει μητρική στοργή,φροντίδα και στήριξη.

 

Πολλές αφορμές,λόγια,κόντρες..Δεν ξέρει να σταθεί στα πόδια της.....

 

Γράφω και κλαίω με αφορμή τον προ λίγου καβγά μας....

 

Απαιτεί από 'μένα να της δώσω ένα μεγάλο ποσό-αναλογικά με το μισθό που παίρνω- κάθε μήνα για 5 μήνες,ώστε να αντικαταστήσουμε τον ηλιακό.

 

Της εξήγησα,έτρεχα σαν τρελή να βρω άλλη λύση πιο οικονομική,δεν τα κατάφερα όμως στο τέλος και με κατηγόρησε κιόλας πως την πήρα στο λαιμό μου.

 

Μου "χτύπησε"πως 2 χρόνια πριν, όταν ήμουν εκτός Αθηνών και είχα ξεμείνει από λεφτά,της ζήτησα να μου δώσει 50? και δεν της επέστρεψα ποτέ....

Με σύγκρινε με κάτι άλλα παιδιά αγνοώντας ό,τι έχω κάνει και υπονοώντας ότι μου κάνει χάρη που πληρώνει λογαριασμούς κτλ.

 

Θα συνεχίσω αργότερα γιατί τώρα πρέπει να κλέισω.

[elenik]

Τα ορια μας τα οριζουμε ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ.

Μην αφηνεις να στα πατανε.

Βαλε το δικο σου προσωπικο STOP σε οσα δεν ανεχεσαι.

 

Το "απαιτει" δεν ειναι κατι που εχει δικαιωμα να κανει.

Το να θελετε να βοηθησετε ειναι αλλο θεμα.

 

Καλο κουραγιο.... και θεσε τα ορια σου και τα δικαιωματα των αλλων σε σενα

Ξεκινωντας απο ΤΩΡΑ!!

[Vitsi]

Και συνεχίζω.....

 

Γιατί να καλούμε εγώ να πληρώσω λάθος επιλογές στη ζωή τους;;Δεν έχει συνειδητοποιήσει ποιος είναι ο ρόλος της και ποιος ο δικός μου;;;;Τόσα χρόνια,απ'τη στιγμή που χώρισαν οι γονείς μου,αναλάβαμε(εγώ και η αδερφή μου)αλλότρια καθήκοντα κάνοντάς της το κηδεμόνα και "μαζεύοντάς" της απ'τις ερωτικές της αποτυχίες.

 

Δουλέυω απ'τα 17 μου για να μην επιβαρύνω κανέναν,ποτέ δεν ήμουν απαιτητικό παιδί και ό,τι ήθελα το αποκτούσα ΜΟΝΗ ΜΟΥ,ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΛΕΦΤΑ.

 

Στήριξη;;;;Καμία!!Ποτέ δεν ήταν κοντά μου σαν μάνα να μου απαλύνει το πόνο μου,παρά μόνο ήξερε να μου μεταδίδει τις δικές της ανασφάλειες και κόμπλεξ!

 

Και αναρωτιέμαι....Γιατί ρε γαμώτο;;;;Γιατί τόση ατυχία;;;Δεν κάνω κακό σε κανέναν,γίνομαι χαλί να με πατήσουν και αντί να με προσέχει σαν τα μάτια της,με διώχνει όλο και πιο μακριά!!

 

Ντρέπομαι που με έφτασε στο σημείο να της μιλήσω έτσι,ξεπέρασα τα όριά μου....

Να τρέχω να καλύπτω δικές της υποχρεώσεις,να βοηθάω για το συμφέρον της και εκείνη να με κατηγορεί!!!

 

Δεν πάει άλλο......Τέρμα,ως εδώ ήταν.....

 

Δεν ζητάω τίποτα παραπάνω από μια μάνα που θα είναι δίπλα μου βράχος,δυνατή και όχι μες στη μιζέρια και τη γκρίνια!!!

 

Ας πρόσεχε να μην φτάσει ως εδώ.....Δεν φταίω σε τίποτα να ταλαιπωρούμε εγώ τώρα....Αντί να ανοίξω τα φτερά μου,με φορτώνει με οργή και θυμό.

 

Ενδεχομένως να σας ζάλισα.....Αλλά αν δεν τα πω,θα "πνιγώ".....Και δεν μου αξίζει νομίζω να ζω έτσι....Δεν είμαι εγωίστρια,ούτε πετάω στα σύννεφα!

Μια ισορροπημένη και ευτυχισμένη οικογένεια ήθελα που δυστυχώς μόνο κάποιες στιγμές της γεύτηκα....

[demi]

Zηλεύω πολύ τους ανθρώπους που έζησαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, σε μία "φυσιολογική" οικογένεια. Τελικά είμαστε πολλές στο club.

 

ΕΙΜΑΙ απο τους ανθρωπους που εζησαν σε μια φρικτα ευτυχισμενη οικογενεια.οι γονεις μου ειναι αγγελοι και δεν εχω κατι αρνητικο να θυμαμαι...

ΑΛΛΑ διαβαζοντας ολα οσα γραφετε με ταρακουνησατε και αισθανομαι τεραστια ευθυνη απεναντι στα παιδια μου..πρεπει να μεγαλωσουν ευτυχισμενα οπως εγω..

πωπω συγκλονιστηκα μιλαμε..

[Katerina.S]

Aunt-V θα συμφωνήσω με την elenik...βάλε επιτέλους το δικό σου stop, βάλε όρια.

είσαι το παιδί και όχι ο γονιός...ειλικρινά καταλαβαίνω πως είναι άσχημο να μπερδεύονται οι ρόλοι αυτοί και όμως γίνεται και εσύ είσαι αυτή που πρέπει να το σταματήσεις.

[elenik]

Και συνεχίζω.....

 

Γιατί να καλούμε εγώ να πληρώσω λάθος επιλογές στη ζωή τους;;Δεν έχει συνειδητοποιήσει ποιος είναι ο ρόλος της και ποιος ο δικός μου;;;;Τόσα χρόνια,απ'τη στιγμή που χώρισαν οι γονείς μου,αναλάβαμε(εγώ και η αδερφή μου)αλλότρια καθήκοντα κάνοντάς της το κηδεμόνα και "μαζεύοντάς" της απ'τις ερωτικές της αποτυχίες.

 

Δουλέυω απ'τα 17 μου για να μην επιβαρύνω κανέναν,ποτέ δεν ήμουν απαιτητικό παιδί και ό,τι ήθελα το αποκτούσα ΜΟΝΗ ΜΟΥ,ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΛΕΦΤΑ.

 

Στήριξη;;;;Καμία!!Ποτέ δεν ήταν κοντά μου σαν μάνα να μου απαλύνει το πόνο μου,παρά μόνο ήξερε να μου μεταδίδει τις δικές της ανασφάλειες και κόμπλεξ!

 

Και αναρωτιέμαι....Γιατί ρε γαμώτο;;;;Γιατί τόση ατυχία;;;Δεν κάνω κακό σε κανέναν,γίνομαι χαλί να με πατήσουν και αντί να με προσέχει σαν τα μάτια της,με διώχνει όλο και πιο μακριά!!

 

Ντρέπομαι που με έφτασε στο σημείο να της μιλήσω έτσι,ξεπέρασα τα όριά μου....

Να τρέχω να καλύπτω δικές της υποχρεώσεις,να βοηθάω για το συμφέρον της και εκείνη να με κατηγορεί!!!

 

Δεν πάει άλλο......Τέρμα,ως εδώ ήταν.....

 

Δεν ζητάω τίποτα παραπάνω από μια μάνα που θα είναι δίπλα μου βράχος,δυνατή και όχι μες στη μιζέρια και τη γκρίνια!!!

 

Ας πρόσεχε να μην φτάσει ως εδώ.....Δεν φταίω σε τίποτα να ταλαιπωρούμε εγώ τώρα....Αντί να ανοίξω τα φτερά μου,με φορτώνει με οργή και θυμό.

 

Ενδεχομένως να σας ζάλισα.....Αλλά αν δεν τα πω,θα "πνιγώ".....Και δεν μου αξίζει νομίζω να ζω έτσι....Δεν είμαι εγωίστρια,ούτε πετάω στα σύννεφα!

Μια ισορροπημένη και ευτυχισμένη οικογένεια ήθελα που δυστυχώς μόνο κάποιες στιγμές της γεύτηκα....

 

Οπως το βλεπω και οπως το καταλαβαινω ,

ο μονος τροπος να "απαγκιστρωθεις" χωρις τυψεις (αδικαιολογητες βεβαια αλλα καταλαβαινω την ευθυνη που νοιωθεις) ειναι να την βοηθησεις να σταθει στα ποδια της.

Ξεκινα και παρε σβαρνα τους ψυχολογους. Βρες της μια δουλεια. Οδηγησε την προς δραστηριοτητες του Δημου να βγει στην ζωη και να παρει ανασες ωστε να λειτουργησει ο εγκεφαλος και να παψεις να εισαι το δεκανικι της ζωης της.

 

Δεν ξερω αν εχουν βαση αυτα που λεω αλλα αν καταλαβα καλα, το οικονομικο βαρος δεν ειναι το μονο που σε εχει "φορτωσει".

 

Ειναι νεα? Μπορει να προχωρησει μονη της ή εχει θεματα υγειας που σε υποχρεωνουν να εισαι διπλα? Ο πατερας σου που ειναι σε ολο αυτο?

 

Τα επιδοματα αποροιας τα εχεις κοιταξει λιγο αν δεν εχει δικα της εισοδηματα?

 

Σιγουρα αυτο που συμβαινει δεν ειναι υγιες και δεν ειναι καθολου ευκολο για σενα.

Αλλα ξαναλεω. Θεσε τα ορια σου και υποχρεωσε την να δει καταματα την ζωη .

[alcyon]

elenik... ίσως έχεις δίκιο.

Πάντως αυτό που λες, εγώ προσωπικά, δε θα μπορούσα να το κάνω στη θέση της.

 

Δηλαδή, είναι κάποιος εξουθενωμένος ψυχολογικά από όσα έχει περάσει. Κουβαλάει στην "πλάτη" του όλα αυτά τα χρόνια 2 ανθρώπους (τον εαυτό του... και το γονιό του). Και τώρα θα πρέπει για μια ακόμα φορά να φανεί ... ο γονιός του γονιού... για να ορθοποδήσει πρώτα ο γονιός και μετά να έχει δικαίωμα να ηρεμίσει;

 

Το βλέπω λίγο ... άδικο για το παιδί. Δεν είναι στο κάτω κάτω δική του ευθύνη ΚΑΙ αυτό.

 

 

Ξαναλέω... με εντελώς προσωπικά κριτήρια...

νομίζω πως ένας (από τους ενδεχομένως πολλούς) δρόμους είναι

- απομάκρυνση από την αιτία

- οριθέτηση για το τι ανέχεται και τι όχι

 

Μετά ως συνέπεια θα έρθει μια περίοδος ηρεμίας και εσωτερικής ανασκόπισης για επούλωση τραυμάτων.

Μετά... ίσως..... αν βρει σε μεγάλο βαθμό τον εαυτό του (το παιδί), τότε μπορεί να περάσει στη συγχώρεση. Η βοήθεια που προτείνεις θα ήταν μια έμπρακτη απόδειξη συγχώρεσης.

 

 

 

Να το πω διαφορετικά... (για να ελαφρύνουμε και την ατμόσφαιρα)

Αν πιάσεις στα χέρια σου μια κατσαρόλα που καίει... δεν κάθεσαι να σκεφτείς στρατηγική για το αν είναι καλύτερα να την αφήσεις στο πάτωμα, στον πάγκο, στην κουζίνα ή όπου αλλού. Απλά την πετάς από τα χέρια σου. Φροντίζεις τις πληγές σου. Και μετά... μόλις ηρεμίσεις από τα πράγματα άμεσης ανάγκης, κοιτάς να διορθώσεις ζημιές και να πάρεις τα μέτρα σου μεθοδευμένα και με στρατηγική που θα οφελήσουν κι εσένα... και την κατσαρολίτσα σου .. που πιθανά τώρα σταμάτησε να καίει.

 

 

Τονίζω πως όλα τα παραπάνω είναι εντελώς προσωπική θεώρηση των πραγμάτων.

[elenik]

Αν ομως ο μονος τροπος να φυγεις χωρις τυψεις ειναι να μπορεσεις να ξερεις οτι μπορει πια να τα καταφερει μονη της....

[alcyon]

Οι ενοχές είναι μεγάλο κεφάλαιο... Δεν εξαντλούνται στις τύψεις για το αν μπορεί να τα καταφέρει ο γονιός να πατήσει στα πόδια του (αν μιλήσουμε για τη συγκεκριμένη περίπτωση).

 

Συνήθως, οι ενοχές υπάρχουν για όλους και για όλα. Ακόμα και χωρίς προφανή λόγο. Ακόμα και για τον αέρα που αναπνέει κάποιος.... υπάρχουν ενοχές, σε τέτοιες περιπτώσεις.

 

 

 

 

Υ.Γ. Λείπει και η κοπέλα... κι έτσι δε μπορούμε να ακούσουμε τη δική της οπτική.

[eirini]

Πήρα το θάρρος να γράψω κ γω, μιλώντας ως σύζυγος κακοποιημένου παιδιού.

Βέβαια, να επισημάνω πως κ γω δε μεγάλωσα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι. Υπήρχαν καβγάδες, τσακωμοί κ κυρίως πολύ μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ του πατέρα κ του αδερφού μου. Πράγμα που συνεχίζεται ακόμα κ σήμερα!...

Παρόλαυτα, σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι είχα μια καλή παιδική ηλικία!

 

Ο σύζυγός μου όμως είχε δραματικές εμπειρίες. Δε θα ήθελα να αναφέρω περιστατικά, μιας κ αφορούν τα δικά του προσωπικά δεδομένα. Θα σας πω μόνο πως η μητέρα του, όταν εκείνος ήταν γύρω στα 10-12, άρχισε να έχει πολύ άσχημες συμπεριφορές απέναντι στον ίδιο κ την αδερφή του (6 χρόνια μικρότερη). Ο πατέρας ναυτικός, συνεπώς έλειπε πάρα πολλούς μήνες. Όταν βέβαια ερχόταν γινόταν σκηνικά απείρου κάλους μες στο σπίτι (κουζινομάχαιρα, βρισιές, απειλές)... Μαζί έμενε κ η γιαγιά η οποία επίσης δεχόταν κακοποίηση από την κόρη της.

 

Μιλάμε για σκηνικά που μόνο οι περιγραφές τους σε σοκάρουν. Και επειδή η δική μου μάνα είναι πραγματικά υπόδειγμα μάνας, με συγκλονίζει κάθε φορά που ακούω σκηνικά. Βία λεκτική, ψυχολογικός πόλεμος, βία σωματική, υποτίμηση, εκβιασμοί...Επίσης να πω ότι μιλάμε για μορφωμένη γυναίκα, εργαζόμενη στο δημόσιο τομέα, μετέπειτα επιχειρηματία, νεότατη, όμορφη.

 

Από την αρχή που γνώρισα τον άντρα μου -11 χρόνια πριν- μου είχε μιλήσει, καθώς ήταν η περίοδος του διαζυγίου των γονιών του. Τα ήξερα όλα. Στην αρχή είχα την κλασική αντίδραση -που τώρα μου σηκώνεται η τρίχα όταν την ακούω- "όπως κ να το κάνεις μάνα είναι, δε μπορεί να μη θέλει το καλό των παιδιών της".

 

Μπορεί...και παραμπορεί. Δεν έχει υπάρξει ιατρική γνωμάτευση για την κατάστασή της, αν κ έχει μέσω εισαγγελίας παραγγελθεί η ψυχιατρική της εξέταση. Μη με ρωτήσετε γιατί, είναι μεγάλη ιστορία.

 

Αυτό που θέλω να πω κ να κλείσω, είναι πως ο άντρας μου είναι καταπληκτικός σύζυγος, στοργικός πατέρας, αφοσιωμένος εργαζόμενος κ υπόδειγμα γαμπρού!

Να επισημάνω όμως πως ο άντρας μου έφυγε από την πόλη που βίωσε όλη αυτή την τραγωδία, δε διατηρεί καμία σχέση με τη μητέρα του κ έχει άριστες σχέσεις με τον μπαμπά του. Άρα πιστεύω πως έγκειται στη δουλειά που κάνει κάποιος με τον εαυτό του, πως τα συντάσσει μέσα του, πως εξορθολογίζει τα βιώματα. Φυσικά η βοήθεια κάποιου ειδικού νομίζω είναι πάντα μεγάλης αξίας.

 

Θέλω να συμπαρασταθώ σε όλους που έχουν άσχημα βιώματα, σε όσους δεν εισέπραξαν την αγάπη που τους άξιζε ως παιδιά. Και να σας πω αυτό που έλεγα στις αρχές κ στον άντρα μου...Πως κ οι γονείς μας ανθρώπινα πλάσματα είναι, μπορεί να παρουσιάσουν ελαττωματικά χαρακτηριστικά. Πολλές φορές δε φταίνε καν, δεν είναι επιλογή τους να είναι άρρωστοι, σκληροί, άδικοι. Αλλά φταίμε εμείς αν τους αφήσουμε να μας χαλάσουν την πορεία της ζωής μας! Ας είναι αυτοί το παράδειγμα προς αποφυγήν ή προς μίμηση!