Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[georgiamami]

  alcyon είπε:

Αυτό που λες είναι συμπεριφορά που μιμήθηκε...

Έλεγα αν καμιά είχε παρατηρήσει ψυχικό νόσημα.... (ή κάποιο άλλο νόσημα που να είχε ψυχικές επιπτώσεις).

Μπορεις να γινεις λιγο πιο σαφης στην ερωτηση σου?

[alcyon]

Ουσιαστικά ρωτάω αν κάποιος/-α είχε τέτοιες αρνητικές εμπειρίες ως παιδί επειδή ο γονιός είχε κάποιο ψυχικό νόσημα που δεν είχε αντιμετωπιστεί.

[georgiamami]

  elenik είπε:

Ηταν η δικη της τσεπη.

Αρα μπορουσε να σας συντηρησει χωρις εκεινον.

Οπως εκανε αλλωστε.

Δεν τον χρειαζοταν για να ζησετε και να εχετε φαγητο και σπιτι .

 

Το οτι τον λυποταν και φοβοταν πως θα ζησει εκεινος ηταν αλλου παπα ευαγγελιο.

Οπως επισης και η απειλη που συνηθως παιζει ¨"αν φυγεις θα σε σκοτωσω, θα σκοτωθω και χιλιες 2 τετοιες..."

 

Οχι καλη μου, δεν ειχε δικη της τσεπη αν και δουλευε γιατι ο εκαστοτε εργοδοτης εδινε τα χρηματα στον πατερα (αλλοι καιροι τοτε). Δεν ειχαμε αλλο σπιτι για να παμε εκτος αν νοικιαζαμε αλλου. Και οι απειλες για σκοτωμο, ηταν σε εξαρση καθε μερα. Ποτε δεν αναφερθηκε σε δικη του αδυναμια να ζησει χωρις εμας. Δεν τον λυποταν, τον αγαπουσε και τον δικαιολογουσε και πιστευε πως "θα αλλαξει". Οταν πειστηκε οτι δεν αλλαζει και πλεον δεν αντεχε το ξυλο..... εφυγε.

[alcyon]

Όπως είπε και η φίλη μας η nekt ... που αναφέρθηκε σε προβλήματα κατάθλιψης..

Φανταστείτε αν αυτά είχαν εντοπιστεί εγκαίρως και είχαν αντιμετωπιστεί κατάλληλα, πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή της........

[georgiamami]

nekt : Τι θα είχε γίνει αν είχα βάλει ένα οριστικό Χ;

 

Δεν νομιζω οτι μπορουμε να βαλουμε οριστικο Χ. Ειναι η ζωη μας, ειναι η ιστορια μας, ειναι η βαση μας. Το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι να μη θεωρουμε τους εαυτους μας υπευθυνους για οτι εκαναν οι γονεις μας, να αποδεχθουμε το γεγονος οτι ειμαστε παιδια που βιωσαν βια με τον εναν ή τον αλλο τροπο χωρις να ντρεπομαστε γι' αυτο, να εκμεταλλευτουμε τις εμπειριες μας προς οφελος μας, να βρουμε τη δυναμη να τους συγχωρησουμε και να καλλιεργησουμε και να χαρισουμε τα πιο γλυκα συναισθηματα μας στους δικους μας ανθρωπους.

Νομιζω πως αυτο ειναι το καλυτερο <<αντιβιωτικο>> για την περιπτωση μας.

Συμφωνειτε?

[angel_mammy]

Αν και προχώρησε η συζήτηση...

 

Δεν νομίζω πως μπορεί κανένας ενήλικας, να μεταφέρει ευθύνες για τις αποφάσεις του σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να νιώθει κάποιος υπευθυνος για ότι πέρασε καποιος άλλος. Στο κάτω κάτω, δεν αποφάσισε να έρθει σε αυτον τον κόσμο κανένας μόνος του.

Εγώ θα δώσω το πιο απλό παράδειγμα. Έκανα καισαρική με δική μου πρωτοβουλία φοβούμενη κάποιο μικρόβιο μην περάσει στο παιδί (παρότι ο γιατρός διαφωνούσε). Υπάρχει περίπτωση έστω και έμμεσα να περάσω στο παιδί μου οτι κοίτα... η μανούλα έχει μια χαρακιά στην κοιλίτσα της για σένα. Ποτε ποτε ποτε. Και επαναλαμβάνω. Δεν αναφέρομαι επι προσωπικού. Πολλές φορές έχω ακούσει μαναδες να λένε "εγώ που σε μεγάλωσα" Οκ, μπράβο που κάνατε τον κόπο, αλλα μήπως κάπου έχει χαθεί για κάποιους ανρθρώπους η ανιδιοτέλεια (συγχωρέστε με εαν το γράφω λάθος) στην αγάπη? Μήπως καμιά φορά ο άνθρωπος ως δικαιολογία του οτι δεν κατάφερε κάτι, ψάχνει να βρει κάπου να ρήξει το φταίξιμο? Ίσως να είμαι αυστηρή και να κάνω λάθος.

 

Έχω πλέον καταλήξει να πιστευω, οτι ακόμα και υπό το μηδεν να φτάσει κάποιος, πάντα υπάρχει η δύναμη να ανέβει πάλι ψηλά. Ο θεός μας δίνει όσα μπορούμε να αντέξουμε μου είπαν κάποτε. Μήπως τελικά είναι όντως έτσι?

[alan]

  bounitsa είπε:

συμφωνω... κι ετσι μενεις παντα στα ιδια. μεχρι που μια μερα ξυπνας!!!

 

 

καλά μερικοι φτανουν να μην ξυπνουν ποτε! Τοσο που κοιμουνται ακομα και τον υπνο τον αιώνιο

[alan]

  alcyon είπε:

Αυτό που λες είναι συμπεριφορά που μιμήθηκε...

Έλεγα αν καμιά είχε παρατηρήσει ψυχικό νόσημα.... (ή κάποιο άλλο νόσημα που να είχε ψυχικές επιπτώσεις).

 

 

ναι

[nekt]

  alcyon είπε:

Ουσιαστικά ρωτάω αν κάποιος/-α είχε τέτοιες αρνητικές εμπειρίες ως παιδί επειδή ο γονιός είχε κάποιο ψυχικό νόσημα που δεν είχε αντιμετωπιστεί.

 

Δυστυχώς τέτοια ακριβώς είναι η περίπτωση της οικογενειάς μου.Οι γονείς μου είναι πολύ καλοί άνθρωποι και ξέρω ότι με αγαπάνε, η οικογενειά μου όμως ήταν (και είναι) δυσλειτουργική. Η μητέρα μου είχε σοβαρό πρόβλημα κατάθλιψης που αρνήθηκε πεισματικά να δει και να αντιμετωπίσει. Το πρόβλημα της εκδηλωνόταν με διαφορετικούς τρόπους ανά τα χρόνια και βέβαια είχε σχεδόν πάντα εξιλαστήριο θύμα εμένα. Ένα μόνο θα αναφέρω χαρακτηριστικά γιατί σιχαίνομαι τις λεπτομέρειες, ότι είχε πχ. για πολλά χρόνια πρόβληματα βουλιμίας και δεν έκανε ποτέ τον κόπο να το κρύψει από εμένα για να με προστατεύσει, γιατί ήμουν κορίτσι, έφηβη, καταλαβαίνετε.

Μου έκανε όμως εντύπωση που αναφέρθηκες στα αγόρια, γιατί πχ. ο αδελφός μου φαίνεται να έχει βιώσει πολύ πιο ομαλά την κατάσταση.Η αλήθεια βέβαια είναι ότι συνήθως εγώ ήμουν αποδέκτης της όλης κατάστασης

[πιγκουινακι]

  alcyon είπε:

...

 

Έχετε αναρωτηθεί αν πίσω από αυτή την συμπεριφορά των γονιών κρύβονται άλλα (ίσως... ψυχικά) νοσήματα;

 

ναι το εχω αναρωτηθει πολλες φορες

μου φαινεται οτι πισω απο τις τεραστιες και συχνοτατες εκρηξεις θυμου ενος μελους της οικογενειας μου(και μαλιστα και για ελαχιστα σημαντικους λογους πολλες φορές) κρυβεται κατι περισσοτερο απο το χαρακτηρα ή την ελλειψη καλων τροπων!αυτη η παντελης ελλειψη αυτοελεγχου- που οσο να ναι ξεφευγει καπως απο το μεσο όρο -με εχει βαλει σε υποψιες.

Ψυχιατρος δεν ειμαι για να βγαλω διαγνωση κι ουτε νομιζω πως προκειται για καποια απο τις σοβαρες διαταραχες, αλλα καποια νευρωσουλα μαλλον την εχουμε στο τσεπακι μας...

[alcyon]

Αυτή η αίσθηση πως υπάρχουν... κι άλλοι που βιώνουν τέτοια πράγματα... κι άλλοι... κι άλλοι.... κι ακόμα περισσότεροι, με βάζει σε σκέψεις.... Να χαρώ ή να λυπηθώ;;;;

[nekt]

  alcyon είπε:

Αυτή η αίσθηση πως υπάρχουν... κι άλλοι που βιώνουν τέτοια πράγματα... κι άλλοι... κι άλλοι.... κι ακόμα περισσότεροι, με βάζει σε σκέψεις.... Να χαρώ ή να λυπηθώ;;;;

 

Μπορεί να ακουστεί κλισε, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι στην Ελλάδα οι ασθένειες της ψυχής θεωρούνται ταμπού.Δεν θα ζητήσει κανείς εύκολα βοήθεια ακόμη και σήμερα, πολλώ δε μάλλον πριν χρόνια, όταν μιλάμε για τους γονείς μας.Για το λόγο αυτό γιγαντώνονται ψυχικές καταστάσεις που θα μπορούσαν εύκολα να είχαν λυθεί και "μεταφέρονται" από τον γονιό στα παιδιά.Γιατί,στατιστικά μιλώντας, ποιές είναι οι πιθανότητες μια πχ.καταθλιπτική μάνα να μεγαλώσει ένα ευτυχισμένο παιδί;

[angel_mammy]

  alcyon είπε:

Αυτή η αίσθηση πως υπάρχουν... κι άλλοι που βιώνουν τέτοια πράγματα... κι άλλοι... κι άλλοι.... κι ακόμα περισσότεροι, με βάζει σε σκέψεις.... Να χαρώ ή να λυπηθώ;;;;

 

Είναι πιστευω αποτέλεσμα των καιρών που ζούμε. Και έτσι όπως πάει η κατάσταση που ο κόσμος δεν έχει πως να εξωτερικέυσει τα προβλήματά του, μάλλον θα είναι όλο και περισσότεροι στο μέλλον. Όλο ακούω τον κόσμο να μιλάει για κρίσεις πανικού, ψυχολογικά προβλήματα και αλλα παρόμοια.

[alcyon]

Κι όμως ο "καιρός που ζούμε".... οφείλεται στον "παλιό καλό καιρό"...

 

Όσα έκρυψαν επιμελώς κάτω από το χαλί οι προηγούμενες γενιές, γιγαντώθηκαν, μετατέθηκαν, πολλαπλασιάστηκαν (γιατί... τα παιδιά δεν ήταν όλα μοναχοπαίδια)... και δυστυχώς μεταφέρθηκαν στη νέα γενιά.... Κι άντε μετά... φταίνε οι "νέοι"... κι άντε θα πουν μερικοί... φταίνε τα παιδιά...

 

Αυτός ο μίτος της Αριάδνης δεν έχει αρχή... κι όποιος την ψάξει θα χαθεί στα βάθη του χρόνου από γενιά σε γενιά.....

[georgiamami]

  alcyon είπε:

Αυτή η αίσθηση πως υπάρχουν... κι άλλοι που βιώνουν τέτοια πράγματα... κι άλλοι... κι άλλοι.... κι ακόμα περισσότεροι, με βάζει σε σκέψεις.... Να χαρώ ή να λυπηθώ;;;;

 

Να ΛΥΠΗΘΕΙΣ που υπαρχουν κι αλλοι και να χαρεις που υπαρχουν ανθρωποι που μπορουν να σε ΝΟΙΩΣΟΥΝ. Λενε οτι ο πονος οταν τον μοιραζεσαι γινεται μισός και η χαρα διπλη.

[eleni_k]

  angel_mammy είπε:

Μήπως καμιά φορά ο άνθρωπος ως δικαιολογία του οτι δεν κατάφερε κάτι, ψάχνει να βρει κάπου να ρήξει το φταίξιμο? Ίσως να είμαι αυστηρή και να κάνω λάθος.

 

 

Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ... Να σημειώσω όμως ότι είμαι έξω από τον χορό, δεν έχω άσχημα παιδικά βιώματα, το αντίθετο μάλιστα, μια ησυχία που καταντούσε βαρετή...

Γενικότερα πάντα θεωρούσα ότι έχεις δύο επιλογές στην ζωή: α) να κρυφτείς πίσω από τις φοβίες σου, πίσω από τα άσχημα που σου έχουν συμβεί, να σταματήσεις τον χρόνο και να κατηγορείς τους άλλους για την σημερινή κατάστασή σου, ή β) να κοιτάξεις κατάματα την ζωή, όλα αυτά που σου έχουν συμβεί αποτελούν εμπειρίες (καλές ή κακές), μαθήματα τα οποία θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις ή να αποφύγεις στο μέλλον...

 

 

  georgiamami είπε:

Δεν νομιζω οτι μπορουμε να βαλουμε οριστικο Χ. Ειναι η ζωη μας, ειναι η ιστορια μας, ειναι η βαση μας. Το μονο που μπορουμε να κανουμε ειναι να μη θεωρουμε τους εαυτους μας υπευθυνους για οτι εκαναν οι γονεις μας, να αποδεχθουμε το γεγονος οτι ειμαστε παιδια που βιωσαν βια με τον εναν ή τον αλλο τροπο χωρις να ντρεπομαστε γι' αυτο, να εκμεταλλευτουμε τις εμπειριες μας προς οφελος μας, να βρουμε τη δυναμη να τους συγχωρησουμε και να καλλιεργησουμε και να χαρισουμε τα πιο γλυκα συναισθηματα μας στους δικους μας ανθρωπους.

Νομιζω πως αυτο ειναι το καλυτερο <<αντιβιωτικο>> για την περιπτωση μας.

Συμφωνειτε?

 

Συμφωνώ απολύτως... Είσαι μανούλα πλέον και ξέρεις ότι δεν φταίνε τα παιδιά μας για την ανεπάρκεια που εμείς νιώθουμε σε διάφορους τομείς της ζωής μας... Τα φέραμε στον κόσμο χωρίς να τα ρωτήσουμε, εκτός της αγάπης που είναι δεδομένη, οφείλουμε να τα προστατεύσουμε πρώτα πρώτα από τον κακό μας εαυτό.... Και αυτό δεν είναι δουλειά των παιδιών, είναι δική μας... Ξέρεις λοιπόν ότι οι γονείς σου (όπως και πολλοί εκείνης της εποχής, εδώ υπάρχουν πολλοί ακόμα και σήμερα που είναι έτσι) λόγω πολλών παραγόντων (ελλειπής μόρφωση ή ενημέρωση, οικονομικής δυσχέρειας κτλ) δεν σου πρόσφεραν την ήσυχη παιδική περίοδο που όφειλαν... Τόσα ήξεραν τόσα έκαναν... Βρες την δύναμη (που το πας πολύ καλά και μπράβο σου) και απομόνωσε τις άσχημες εμπειρίες σου σε ένα κουτί, μπορείς να εξιλεωθείς προσπαθώντας να χτίσεις φοβερές παιδικές εμπειρίες στα παιδιά σου... Ζήστο μαζί τους σαν να τις ζεις πρώτη φορά τώρα... Μην προσπαθείς να δικαιολογήσεις ή να συγχωρήσεις τους γονείς σου... Αυτοί είναι, εκείνοι επέλεξαν (συνειδητά ή ασυνείδητα) το τι θα χαρούν ή τι θα χάσουν από τα παιδιά τους, μην μπαίνεις σε αυτό το τριπάκι... Μην στεναχωριέσαι για αυτά που έχασε ο πατέρας σου από τα παιδιά ή τα εγγόνια του, συνειδητοποίησε ότι χάνοντας χρόνο με αυτές τις σκέψεις που δεν βγάζουν πουθενά, χάνεις εσύ πράγματα από τα δικά σου παιδιά τώρα...

 

Εν κατακλείδι θέλω να πω ότι σαφώς τα βιώματά μας τα βρίσκουμε μπροστά μας στην ζωή... Το θέμα είναι πώς θα επιλέξουμε να τα βρούμε, κλαίγοντας και μιζεριάζοντας για αυτά που χάσαμε και το γιατί ή σαν μαθήματα ζωής που θα μας βοηθήσουν να γίνουμε καλύτεροι και να πάμε παραπέρα???

 

Χριστός Ανέστη κορίτσια, να είστε πάντα γερές και να χαίρεστε τις οικογένειές σας...

[sweet_february]

  alcyon είπε:

Αυτή η αίσθηση πως υπάρχουν... κι άλλοι που βιώνουν τέτοια πράγματα... κι άλλοι... κι άλλοι.... κι ακόμα περισσότεροι, με βάζει σε σκέψεις.... Να χαρώ ή να λυπηθώ;;;;

Το ιδιο ακριβως σκεφτομουν κι εγω..

[angel_mammy]

  Φαίη 1986 είπε:

Το ιδιο ακριβως σκεφτομουν κι εγω..

 

Να είστε και οι δύο χαρούμενες. Χαρούμενες που έχετε φτιάξει την δική σας οικογένεια και μπορείτε να πράξετε διαφορετικά. Χαρούμενες γιατί είστε δυνατές, ενώ άλλοι άνθρωποι δεν καταφέρνουν κάν να σηκώσουν κεφάλι. Για να αλλάξει ο κόσμος πρέπει να αλλάξει πρώτα η μονάδα. Δεν μιλάω εγωιστικά, απλά πρώτα γινόμαστε εμείς καλύτεροι πιστευω και αργότερα, αποτελούμε παράδειγμα για τους γύρω μας.

 

Μόνο με αισιοδοξία και καλές σκέψεις μπορεί να έρθει το καλύτερο στη ζωή μας. Το να μιζεριάζουμε δεν βγάζει ποτέ πουθενά.

[elenik]

  nekt είπε:

πχ.καταθλιπτική μάνα να μεγαλώσει ένα ευτυχισμένο παιδί;

θα με δειρετε αν απαντησω σε αυτο :lol: (πολλες, θα ηταν η απαντηση )

 

Ο καταθλιπτικος αν δεν κανω λαθος κανει κακο στον εαυτο του οχι στους αλλους.

Μην βαφτιζουμε τα παντα καταθλιψη και κρυβομαστε πισω απο αυτο.

Δεν ξερω ισως να κανω λαθος αλλα καταθλιπτικο ανθρωπο να βαραει τα παιδια του δεν ξερω αν εχω γνωρισει. Σχιζοφρενη ...ισως

[elenik]

  georgiamami είπε:

Οχι καλη μου, δεν ειχε δικη της τσεπη αν και δουλευε γιατι ο εκαστοτε εργοδοτης εδινε τα χρηματα στον πατερα (αλλοι καιροι τοτε).

:shock:

[nekt]

  elenik είπε:

θα με δειρετε αν απαντησω σε αυτο :lol: (πολλες, θα ηταν η απαντηση )

 

Ο καταθλιπτικος αν δεν κανω λαθος κανει κακο στον εαυτο του οχι στους αλλους.

Μην βαφτιζουμε τα παντα καταθλιψη και κρυβομαστε πισω απο αυτο.

Δεν ξερω ισως να κανω λαθος αλλα καταθλιπτικο ανθρωπο να βαραει τα παιδια του δεν ξερω αν εχω γνωρισει. Σχιζοφρενη ...ισως

 

Δεν είναι τόσο απλό.Πρώτα απ'όλα δεν μίλησαν όλοι εδώ για ξύλο.Πρέπει όμως να ξέρεις ότι η κατάθλιψη εκδηλώνεται με χιλιάδες τρόπους και ποτε δεν ξέρεις ένας καταθλιπτικός πώς θα αντιδράσει.Δεν μιλάμε για συστηματικό ξύλο, άλλά φυσικά ένα καταθλιπτικός μπορεί να φτάσει να σηκώσει το χέρι του, γιατί το πρόβλημά του τον εμποδίζει να βρει άλλο τρόπο αντίδρασης. Επίσης μην έχεις στο μυαλό σου την κατάθλιψη ως μια απλή "μελαγχολία", έχει πολύ σοβαρές πλευρές και εκφάνσεις και ζώντας με έναν τέτοιο άνθρωπο μπορεί να είναι επώδυνο.

[elenik]

  nekt είπε:

Δεν είναι τόσο απλό.Πρώτα απ'όλα δεν μίλησαν όλοι εδώ για ξύλο.Πρέπει όμως να ξέρεις ότι η κατάθλιψη εκδηλώνεται με χιλιάδες τρόπους και ποτε δεν ξέρεις ένας καταθλιπτικός πώς θα αντιδράσει.Δεν μιλάμε για συστηματικό ξύλο, άλλά φυσικά ένα καταθλιπτικός μπορεί να φτάσει να σηκώσει το χέρι του, γιατί το πρόβλημά του τον εμποδίζει να βρει άλλο τρόπο αντίδρασης. Επίσης μην έχεις στο μυαλό σου την κατάθλιψη ως μια απλή "μελαγχολία", έχει πολύ σοβαρές πλευρές και εκφάνσεις και ζώντας με έναν τέτοιο άνθρωπο μπορεί να είναι επώδυνο.

αυτο δεν ονομαζετε απλη καταθλιψη.

Δες λιγο τις μορφες .

http://psi-gr.tripod.com/depression2.html

Απλα το λεω γιατι ενοχοποιουμε μια ομαδα ατομων που ΔΕΝ εχουν τετοιες δρασεις απλα και μονο επειδη δεν ξερουμε τι εχει ο αρρωστος που περιγραφουμε.

Υπαρχουν παθησεις τις ψυχης και του μυαλου που ναι βλαπτουν τους αλλους με ολους τους τροπους που περιγραφονται στα παραπανω ποστ . Η καταθλιψη δεν ειναι μια απο αυτες.

Ο καταθλιπτικος δεν θα εχει το κουραγιο καν να σηκωσει το χερι του. Μπορει να κανει αποπειρεις αυτοκτονιας κλπ.

 

Ειναι οντως δυσκολη και επωδυνη για την ψυχη του παιδιου η συμβιωση. Αλλα μονο σε περιπτωσεις που δεν παιρνει φαρμακευτικη αγωγη ο ασθενης.

[nekt]

  elenik είπε:

 

Ειναι οντως δυσκολη και επωδυνη για την ψυχη του παιδιου η συμβιωση. Αλλα μονο σε περιπτωσεις που δεν παιρνει φαρμακευτικη αγωγη ο ασθενης.

 

Μα αυτό ήταν το ερώτημα της alcyon για περιπτώσεις γονέων που δεν αντιμετώπισαν το πρόβλημα με φαρμακευτική αγωγή

[PASOUMI]

2 αδερφια μεγαλωσανε δυσκολα σε μια φτωχική οικογενεια με εναν πατερα να μεθαει κ να ξενογυριζει κ το βασικο να βριζει κ να κακοποιει τη γυναικα του. τελικα τους παρατησε κ πηγε κ εκανε παιδι με αλλη γυναικα.το αποτελεσμα ειναι το αγορι να μην μπορει να στεριωσει σε καμια σχεση κ σε ολες τις συντροφους του να φερεται οπως ο πατερας του. με βρισιες κ κακοποιηση για ψηλου πηδημα. η κορη κοντευει 40 χρονων κ ειναι φανατικα κατα του γαμου κ γενικοτερα κατα των σχεσεων συγκατοικησης κλπ. ειμαι πεπεισμενη κ για τους 2 οτι φταιει ο τροπος που μεγαλωσανε. Εγω με τη λογικη μου ελεγα οτι αφου εχεις ζησει τετοιες καταστασεις, αμα κανεις δικια σου οικογενεια κοιτας να μην κανεις τα ιδια, γιατι ξερεις ποσο ασχημο ειναι κ οτι δεν οδηγει πουθενα.τελικα ομως καταλαβα οτι συνηθως μενουν τοσο βαθια χαραγμενα στη ψυχη σου ολα αυτα που εχεις περασει ειδικα στη παιδικη σου ηλικια, που δυσκολα μπορεις να τα αποβαλεις κ να αντιδρασεις αλλιως.κ το πιο περιεργο για μενα ειναι οτι κ οι 2 τους, ενω με τον πατερα τους πλεον εχουν τυπικες κ σπανιες επαφες, νιωθουν απ οτι εχω καταλαβει σεβασμο γι αυτον κ τον εχουν στην καρδια τους (εστω κ πολυ βαθια) σαν πατερα....

[sofia-totti]

χρονια πολλα georgiamammi!!

σε καταλαβαινω απολυτα αλλα γιατι εσυ επρεπε να διορθωσεις ολη αυτη την κατασταση με την οικογενεια σου??εσυ ησουν και εισαι το παιδι τους απλα.οτι κι αν συνεβη εσυ ησουν το ΠΑΙΔΙ της οικογενειας.σαν να λεςοτι και αυριο μεθαυριο τα οποια προβληματα αντιμετωπισουν τα παιδια σου με εσενα και τον πατερα τους θα πρεπει ΕΚΕΙΝΑ να τα λυσουν.οχι δεν ειναι υποχρεωμενο ενα παιδι να ¨"αναλαβει" ολες τις ευθυνες ενος χωρισμου των γονιων του...να νιωθει τυψεις γιατι ο πατερας αποφασισε να απομακρυνθει και επειδη δεν του σταθηκε το παιδι οσο εκεινος θα ηθελε ΟΧΙ γισ μενα ειναι λαθος.λογικο ειναι να επηρεαζεται το παιδι και να κουβαλαει ολα αυτα μεσα του ΑΛΛΑ η ζωη συνεχιζεται καλη μου!!!τωρα εχεις τα δικασου παιδια την δικη σου οικογενεια που εφτιαξες με τοσο κοποκαι αγαπη...που πασχιζεις καθε μερα να τους προσφερεις τοκαλυτερο.....που ζεις ουσιαστικα για αυτους!!!!σκεψου τα παιδια σου αυριο να αντιμετωπιζουν τις ιδιες ανασφαλιες που εχεις εσυ αποπαιδι γιατι η μητερα τους τους το μετεδιδε???ολα αυτα στα λεω με αγαπη ειλικρινα γιατι κι εγω με την μητερα μου δεν περασε και λιγα λογω των δικως τις ανασφαλειων εγινα και εγω ενας ανθρωπος ανασφαλης σε πολλα πραγματα.ολα τα παιδια θελουν μιαμητερα ΔΥΝΑΜΗ!!

κι ο αντρας μου καπως ετσι ειναι με την οικογενεια του.χωρισμενοι οι γονεις απο μωρο οταν ηταν και ο πατερας του μονος πια να τον παιρνει συνεχεια τηλεφωο και να τον γενιζει τυψεις και ενοχες γιατι σαν παιδι πρεπει να ειναι εκει συνεχεια διπλατου να υπομενει τις παραξενιες του και τις φωνες του.με παρατησες του λεει και εσυ και η αδελφη σου δεν εχω να φαω και τετοια.και οαντρας μου ολο να στεναχωριεται για την κατασταση που βρισκεται ο πατερας του.ΟΧΙ ηταν δικη του επιλογη η ζωη του.δεν ηταν του παιδιου του.

μην βασανιζεσαι με τετοιες σκεψεις κοπελα μου μονο κακο θα σου κανουν η ζωη ειναι ομορφη και πολλη λιγη για τετοια πραγματα!!!!δεν εχουμε χρονο μακους???:)