Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[alcyon]

Αν μου επιτρέπει η φίλη μας georgiamami να κάνω λίγο κατάχρηση του τόπικ... και να ρωτήσω....

Στο σχολείο πώς θυμάστε τον εαυτό σας...;; Τι κάνατε.. τι εντύπωση δίνατε στους άλλους; Μιλάγατε για αυτά που συμβαίνουν στο σπίτι με τους φίλους ή/και με τους καθηγητές σας;

 

Οι εμπειρίες σας είναι πολύτιμες...

[georgiamami]

Αν μου επιτρέπει η φίλη μας georgiamami να κάνω λίγο κατάχρηση του τόπικ... και να ρωτήσω....

Στο σχολείο πώς θυμάστε τον εαυτό σας...;; Τι κάνατε.. τι εντύπωση δίνατε στους άλλους; Μιλάγατε για αυτά που συμβαίνουν στο σπίτι με τους φίλους ή/και με τους καθηγητές σας;

 

Οι εμπειρίες σας είναι πολύτιμες...

Να σου πω alcyon, στα πολυ μιρα παιδικα οχι δεν μιλουσα γιατι δεν ειχα επιγνωση του μεγεθους της πληγης. Στο γυμνασιο ναι, ψαχνομουν, ειχα εντονες φοβιες, αντιμετωπιζα με πολλη υπερβολη το καθετι, ντρεπομουν για τον πατερα μου και κατ' επεκταση και για μενα, δεν εκανα ευκολα παρεες, ειχα βεβαια την κολλητη αλλα δεν με πολυκαταλαβαινε γιατι ζουσε σε normal οικογενειακο περιβαλον.Ειχα την τυχη να εχω μια πολυ καλη φιλολογο η οποια ευαισθητοποιηθηκε απο την συμπεριφορα μου και με πλησιασε, μου μιλησε, με καθοδηγησε. Στο λυκειο εγιναν οι μεγαλες αλλαγες μεσα μου. Πεισμωσα και αποφασισα να απεξαρτηθω απο τον πατερα, να σταθω στα ποδια μου, να μην τον χρειαζομαι (υλικα τουλαχιστο). Εβαλα τα δυνατα μου και καταφερα να σπουδασω. Μιλουσα για το προβλημα μου και τα συναισθηματα μου μονο σε ανθρωπους που μου "αγγιζαν τη ψυχη". Δεν ενιωσα απο κανεναν την απορριψη.Εδειχναν να με καταλαβαινουν αλλα δεν μπορουσαν να με βοηθησουν. Σε ολα αυτα τα χρονια, ηταν κοντα μου η μητερα μου, η οποια μου εδινε κουραγιο να αντεχω. Εβγαλες κανενα συμπερασμα???

[πιγκουινακι]

κοριτσια καλησπερα και καλη ανασταση σε όλες και ευχομαι να αναστηθει μεσα μας ότι ομορφο υπηρχε και έχει θαφτει κατω απο τονους καθημερινοτητας, κουρασης ,συμβιβασμου

και απογοητευσης!!!

georgiamami και ολες οι κοπελες με παρομοιους προβληματισμους σας προτεινω να διαβασετε το καταπληκτικο βιβλιο που με εχει βοηθησει παρα πολυ να καταλαβω και να αλλαξω πολλα πραγματα στη ζωή μου σχετικα με αυτα που συζηταμε.Ειναι εκλαικευμενη ψυχολογια (βιβλιο αυτοβελτιωσης) χωρις ομως να ειναι καθολου ''φτηνο'' και απλοικο και επειδη η ψυχοθεραπεια ειναι απογορευτικα ακριβη για πολλους ανθρωπους νομιζω οτι προσφερει αξιολογη βοηθεια ενω δεν κουραζει οπως ίσως ένα καθαρα επιστημονικο βιβλιο

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΠΟΛΥ

ΤΗΣ ROBIN NORWOOD, εκδ.φυτρακη

αν μενετε επαρχια νομιζω ότι το βιβιλιοπωλειο πολιτεια τα αποοστελει με κουριερ

επισης οχι ακριβως πανω στο θεμα που συζηταμε αλλα πολυ σχετικο για το πως καταφερνουμε να αλλαξουμε καταστασεις που δε μας αρεσουν και να αποβαλλουμε το μονιμο εκνευρισμο μας , ειναι ένα αλλο βιβλιο που επισης βοηθαει πολυ,επισης εκδοσεις φυτρακη

ΓΥΝΑΙΚΕς ΚΑΙ ΘΥΜΟΣ

ΤΗΣ HARRIET GOLDHOR LERNER

Ellemphriem ριξε μια ματια και θα με θυμηθεις

τι μια ματια δηλαδη ,εγώ ειχα τοσο συναρπαστει που τα έπαιρνα μαζι και για πιπι όταν πηγαινα!!

[georgiamami]

alcyon σ' ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον σου.

 

Πού καιρος για ειδικους? Νομιζω πως ενας ειδικος θα ελεγε μια γνωμη. Εσεις εδω λετε ο καθενας τη δικη του κι εγω βγαζω τα δικα μου συμπερασματα. Σε διαβεβαιωνω πως αν ειστε ειλικρινεις, αξιζετε οσο πολλοι ειδικοι. Παντα ειχα εμπιστοσυνη στους αληθινους ανθρωπους και πιστευω πως η σοφια ειναι προνομιο της εμπειριας. Πειτε ελυθερα την αποψη σας κι εγω θα κρινω πρως θα πραξω στο εξης. Σιγουρα νιωθω πολυ καλυτερα τωρα που αποφασισα να αντιμετωπισω το προβλημα. Και θα το λυσω.

[georgiamami]

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΝ ΠΟΛΥ

ΤΗΣ ROBIN NORWOOD, εκδ.φυτρακη

 

ΓΥΝΑΙΚΕς ΚΑΙ ΘΥΜΟΣ

ΤΗΣ HARRIET GOLDHOR LERNER εκδ.φυτρακη

vivikk Σ' ευχαριστω πολυ. Θα προσπαθησω να τα βρω. Αλλωστε διαβαζω γενικα πολλα βιβλια καθε χρονο ψαχνοντας " την αληθεια μου".

[πιγκουινακι]

αν δεν τα βρεις (γιατι τα αγορασα πριν απο 5 χρονια κα ισως έχουν εξαντληθει) και παρολαυτα θελεις να τα διαβασεις στειλε μου π.μ να στα στειλω με το ταχυδρομειο να τα διαβασεις και μου τα ξαναστελνεις με τον ιδιο τροπο!κανενα προβλημα!

[georgiamami]

ΟΚ. Θα σε ενημερωσω.Ευχαριστω.

[nekt]

Φοβάμαι ότι κι εγώ δεν μπορώ να απαντήσω στο σχετικό ερώτημα με αισιοδοξία. Μεγάλωσα και εγώ σε οικογένεια με προβλήματα κατάθλιψης. Φωνές, εντάσεις, ασυνεννοησία, συναισθηματική ανωριμότητα που με έκαναν πάντα το εξιλαστήριο θύμα.Από μικρή καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι ήμουν διαφορετική.Κι όμως άργησα πολύ και να ζητήσω βοήθεια από ειδικό και να φύγω από την σπίτι μου.Έφτασα να σωματοποιώ τα συναισθήματα μου και να έχω πρόβλημα παθολογικό και να φτάσω στον ψυχολόγο. Έκανα πολλή προσπάθεια, δούλεψα πάρα πολύ και έφτασα κάπου.Είπα «τα κατάφερα».Κι όμως μετά τον γάμο και ιδίως την γέννηση της μικρής, με τις ορμόνες, την κούραση, μέχρι να συντονιστούμε με τον άντρα μου έκανα τρομερά πισωγυρίσματα, έπιασα τον εαυτό μου να επαναλαμβάνει συμπεριφορές της οικογένειάς μου που νόμιζα ότι είχα αφήσει πίσω μου.Μάλλον τελικά τα παιδικά μας χρόνια μας στοιχειώνουν. Μόνο να καλυτερεύσεις μπορείς τις καταβολές σου και όχι να τις εξαλείψεις, με μόνη εξαίρεση την περίπτωση που κάποιος θα φύγει όσο το δυνατόν νωρίτερα από το προβληματικό περιβάλλον (και όχι στα 25 και στα 30) και δεν θα έχει (ουσιαστική) επαφή πια με την οικογένεια του (όσο σκληρό και να ακούγεται αυτό).

Αν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα η δική μου η συμβουλή προς όλες τις κοπέλες που έχουν τέτοια ερωτήματα θα ήταν να συμβουλευτούν ειδικό.Με την προυπόθεση ότι αυτός ξέρει την δουλειά του μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ.

[georgiamami]

Μόνο να καλυτερεύσεις μπορείς τις καταβολές σου και όχι να τις εξαλείψεις, με μόνη εξαίρεση την περίπτωση που κάποιος θα φύγει όσο το δυνατόν νωρίτερα από το προβληματικό περιβάλλον (και όχι στα 25 και στα 30) και δεν θα έχει (ουσιαστική) επαφή πια με την οικογένεια του (όσο σκληρό και να ακούγεται αυτό).

----Θα συμφωνησω απολυτα σε αυτο το μερος. Εφοσον υπαρχουν εικονες, ηχοι, συναισθηματα, θα τα κουβαλαμε ειτε το θελουμε είτε οχι. Οσο κι αν προσπαθουμε να απαλλαγουμε απο δαυτα, στην πορεια της ζωης μας θα τυχουν στο δρομο μας παρομοιες εικονες, ηχοι κλπ, που αντανακλαστικα θα μας θυμιζουν το παρελθον (οπως η εικονα του ασθενοφορου που προανεφερε καποια κοπελα).

----Και νομιζω οτι ενα ατομο δεν μπορει να ξεφυγει απο μια τετοια κατασταση σε μικρη ηλικια γιατι δεν ειναι σε θεση να αντιληφθει το μεγεθος της βλαβης που υποκειται. Μονο καποιος τριτος που μπορει να προνοησει το κακο, μπορει να παρεμβει και να απομακρυνει το ατομο.

----Και οσων αφορα στο τριτο μερος <<δεν θα έχει (ουσιαστική) επαφή πια με την οικογένεια του (όσο σκληρό και να ακούγεται αυτό>> . Ναι, πραγματι, πρεπει να αδιαφορησεις για να σωσεις τη ψυχη σου. Το θεμα ειναι οτι καποια μερα θα κληθεις να το αντιμετωπισεις οπως συμβαινει τωρα με μενα. Κι εγω ελεγα <εφυγα και δε με νοιαζει> . Ελεγα μονο. Στην πραγματικοτητα με ενοιαζε και με το παραπανω. Ξεγελουσα τον εαυτο μου. Απλα λιποτακτουσα. Τωρα με πνιγει. Θελω να κλεισω αυτο το κεφαλαιο (γονιων) για να ηρεμησω και να χαρω τη δικη μου οικογενεια.

[georgiamami]

Σε οσα ρωτας η απαντηση είναι αυτη που φοβάσαι ......και πολλές φορες πολυ πολυ χειροτερηΚαλή Ανασταση

 

Καπου διαβασα <<Ο,τι φοβομαστε, αυτο ειμαστε. Ο,τι δεν θελουμε να μας συμβει αυτο παθαινουμε>> .

 

ΑΡΝΟΥΜΕ να το δεχτω. Ξερω οτι εχει μεγαλη αληθεια αλλα παλευω να αποδειξω το αντιθετο. <Αυτο που με πληγωσε δεν θελω να επαναλαβω στα παιδια μου. Αυτο που δεν θελω να παθω, δεν θα το επιτρεψω.>> Ετσι λεω εγω.

Λετε, αυτο να πηγαζει απο την αντιδραστικοτητα μου? Και αν ναι, μηπως γινεται ενας πολεμος μεσα μου για το ποια τελικα αποψη θα κυριαρχησει?

Που θα μου παει, θα βρω τη λυση. Ισως σας κουρασω λιγο αλλα εγω θα βγω νικητρια απο αυτη τη μαχη.

Συνεχιστε να καταγραφετε τις σκεψεις σας. Ειμαι σε καλο δρομο. Σας ευχαριστω.

[georgiamami]

.... εχω ακουσει το εξης:

πολλες φορες υποσυνειδητα αναζητουμε στο συντροφο μας το κακο "πατερα" ή τη "κακια" μητερα, λες και το κανουμε επιτειδες να ξαναζησουμε τετοιες στιγμες...

μια φιλη μου, ελεγε "τι να κανω με ολους τους μαλακες που παω και μλπεκω; ολοι ιδιοι με το πατριο μου ειναι!" λες κι αυτη η κοπελα τους τραβουσε κοντα της και ζουσε ξανα και ξανα τα ιδια και τα ιδια....

τι λετε γι' αυτο; συμβαινει;;;

Συμφωνω πως μας ελκει το οικειο, το γνωριμο. Ασυνειδητα, ψαχνουμε συντροφο που θυμιζει τον γονεα. Που εχει τουλαχιστο πολλα κοινα στοιχεια χαρακτηρα ή συμπεριφορας.Γι' αυτο ξαναπεφτουμε στα ιδια λαθη.Δυστυχως.

[georgiamami]

Μωρε ωραια τα λες, στην πραξη που ζω και πνιγομαι ομως δεν ειναι τοσο ωραια.......και παλι ελπιζω και ειμαι σιγουρη οτι καποιες κοπελες θα το καταφερουν. Εγω αμφιβαλω.....

Καλη μου, ποτέ μη λες ποτέ. Ειναι θεμα δουλειας. Θα σου πω τι εκανα εγω οταν εφυγα απο το σπιτι. Πεισμωσα, υποσχεθηκα στον εαυτο μου να μην παρω τιποτα απο τα ασχημα του, πως δεν θα επαναλαβω καμια συμπεριφορα του, δεν θα σπασω κανενα αντικειμενο πανω στα νευρα μου και πολλα πολλα αλλα. Δεν τα ειπα απλως, τα πιστεψα και επιδιωξα να τα αποποιηθω. Εικοσι δυο χρονια δεν εχω ξεσπασει σε αλλον ανθρωπο. Δουλεψα πολυ με τον εαυτο μου, διαβασα, ακουσα, προβληματιστηκα, αναρωτηθηκα. Επελεξα το δρομο μου. Προπαντων ομως ΠΙΣΤΕΨΑ ΣΕ ΜΕΝΑ. Ενισχυσα τις θετικες πλευρες του χαρακτηρα μου και τις ασχημες προσπαθησα να τις εξαλλειψω. Εκανα πραξεις που με γεμιζαν αυτοπεποιθηση και ικανοποιηση. Εγινα πιο δυνατη, πιο ατρομητη. Οταν εφυγα απο το σπιτι, ειπα <δεν θα επιτρεψω ποτε σε κανεναν να με κανει να ξανακλαψω>. Φυσικα εκλαψα ξανα αλλα για λογους που ουδεμια σχεση δεν ειχαν με το συγκεκριμενο θεμα. Με λιγα λογια αποφασισα να επιλεγω για ποια θεματα θα στεναχωριεμαι και για ποια θα αδιαφορω.

Αν μπορω να σου δωσω μια συμβουλη ειναι η εξης: Μην αφηνεσαι στη ζωη. Πιστεψε σε σενα και παρε εσυ τη ζωη σου στα χερια σου. Και τοτε θα δεις τον αντρα σου και θα πεις <μα αυτος ειναι ο αντρας μου και οχι η μητερα μου>.......

[alcyon]

Είναι μεγάλο σοκ όταν βλέπεις πως κατά τη δημιουργία της δικής σου οικογένειας, αναπαράγονται συμπεριφορές που είχαν εδραιωθεί παλαιότερα. Επίσης τότε συνειδητοποιείς πόσο σημαντική είναι η ανατροφή που δέχθηκε κάποιος ως παιδί για να τη χρησιμοποιήσει ως σημείο αναφοράς για να μεγαλώσει τα δικά του παιδιά. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο νου κατά τη δημιουργία της νέας οικογένειας είναι να αναπαράγει (ασυνείδητα συνήθως) τις εικόνες και τις εμπειρίες που έχει καταγεγραμμένα. Αν αυτές δεν είναι αποδεκτές ή επιθυμητές θέλει πολύ κόπο για να τις φρενάρει κάποιος και ακόμα περισσότερο να τις αντικαταστήσει με κάτι άλλο.

 

 

Έχεις πμ.... ρίξε μια ματιά

[angel_mammy]

Το άσχημα παιδικά χρόνια είναι σχετικό πιστεύω. Πέρα από ακραίες καταστάσεις υπάρχουν πολλά και μικρά πράγματα που στιγματίζουν κατα τη γνώμη μου την ψυχή ενός παιδιού. Πιστευω πως οι περισσότεροι ενήλικες της εποχής μας κουβαλάμε ανασφάλειες που προέκυψαν από την παιδική μας ηλικία και δεν το γνωρίζουμε. Όχι γιατί μας φέρθηκαν άσχημα απαράιτητα, αλλά γιατί βιώσαμε μια κατάσταση. Θα μπορούσε να έχει συμβεί και στο σχολείο, στη συναναστροφή μας με άλλα παιδιά κτλ. Ίσως γιατί η ψυχή ενός παιδιού δεν έχει τη λογική του ενήλικα, που μπορεί με την αδιαφορία του να παρακάμψει κάποια άσχημα σχόλια ή συμπεριφορές.

 

Όλοι μας, "κουβαλάμε κάποιο σταυρό" μικρό ή μεγάλο ανάλογα με τις αντοχές μας και τα βιώματά μας στην τρυφερή παιδική ηλικία.

[georgiamami]

Το άσχημα παιδικά χρόνια είναι σχετικό πιστεύω. Πέρα από ακραίες καταστάσεις υπάρχουν πολλά και μικρά πράγματα που στιγματίζουν κατα τη γνώμη μου την ψυχή ενός παιδιού. Πιστευω πως οι περισσότεροι ενήλικες της εποχής μας κουβαλάμε ανασφάλειες που προέκυψαν από την παιδική μας ηλικία και δεν το γνωρίζουμε. Όχι γιατί μας φέρθηκαν άσχημα απαράιτητα, αλλά γιατί βιώσαμε μια κατάσταση. Θα μπορούσε να έχει συμβεί και στο σχολείο, στη συναναστροφή μας με άλλα παιδιά κτλ. Ίσως γιατί η ψυχή ενός παιδιού δεν έχει τη λογική του ενήλικα, που μπορεί με την αδιαφορία του να παρακάμψει κάποια άσχημα σχόλια ή συμπεριφορές.

Όλοι μας, "κουβαλάμε κάποιο σταυρό" μικρό ή μεγάλο ανάλογα με τις αντοχές μας και τα βιώματά μας στην τρυφερή παιδική ηλικία.

 

***Να επισημανω μια διαφορα στο θεμα.Αναφερομαι στα ασχημα παιδικα χρονια μεσα στην οικογενεια. Οταν βιωνει το παιδι κατι τραγικο εκτος σπιτιου, η υγιης οικογενεια θα στηριξει το παιδι και θα το βοηθησει να ξεπερασει τυχον τραυματα. Οταν ομως συμβαινει κατι μεσα στην οικογενεια, δεν υπαρχει καποιο οικειο υγιη προσωπο (ενδογενης) που να μπορει να βοηθησει. Και τοτε το ατομο στρεφεται σε εξωγενεις παραγοντες για επουλωση των τραυματων του ή πεφτει θυμα εκμεταλλευσης ή τον τρωει η εσωστρεφεια. Ελπιζω να εγινα κατανοητη.

[alcyon]

Δύσκολα σπάνε αυτές οι σιωπές....

Πιστεύω πολλοί θα βλέπουν, αλλά λίγοι θα τολμούν να γράψουν..... κι αν γράψουν... δε θα μπαίνουν σε βαθιές λεπτομέρειες... Είναι σκληρό, δύσκολο και συχνά πονάει....

[angel_mammy]

Συγνώμη που βγήκα εκτός τότε.

[georgiamami]

Πρεπει ομως, να σπασουμε τη σιωπη μας, για να κοιταξουμε καταματα την πληγη μας και να την επουλωσουμε οσο αυτο ειναι εφικτο.

 

Τιποτα δεν βοηθαει περισσοτερο οσο <<η ματια στον καθρεφτη μας>>.

[angel_mammy]

Δύσκολα σπάνε αυτές οι σιωπές....

Πιστεύω πολλοί θα βλέπουν, αλλά λίγοι θα τολμούν να γράψουν..... κι αν γράψουν... δε θα μπαίνουν σε βαθιές λεπτομέρειες... Είναι σκληρό, δύσκολο και συχνά πονάει....

 

Έχεις τόσο δίκιο... Είναι δύσκολο να μιλήσεις. Ειδικά όταν προκειτε για τους γονείς σου. Είσαι ανάμεσα στην αγάπη και στις πληγές σου. Ίσως γι' αυτό δεν επουλόνονται και απλώς αλλάζουν μορφή. Μεγάλη κουβέντα είπες alcyon.

[angel_mammy]

Εγώ πχ. (πήρα απόφαση να ανοίξω ελαφρώς το στόμα μου) έζησα "περίεργες στιγμες". Δεν υπήρξα εγώ ο λόγος κάποιας φασαρίας, ή κάποιας διαμάχης. Αλλά είχα βρεθεί στη μέση της "μάχης". Μπορεί να μην ανέπτυξα παρόμοια συμπεριφορά, αλλά σίγουρα κουβαλάω ανασφάλειες και έχω διάφορα κενά, που πιθανότατα οφείλονται εκεί. Έχω αναπτύξει απίστευτες φοβίες για παράδειγμα. Καμιά φορά φοβάμαι ακόμα και να γράψω στο φόρουμ, μην τυχόν και γράψω κάτι και παρεξηγηθεί ή προσβάλει κάποιον.

Ίσως επειδή μένω σε γενικότητες δεν γίνετε κατανοητό. Μακάρι στην πορεία του topic να μπορέσω να γίνω πιο κατανοητή.

[πιγκουινακι]

θα συμφωνησω σε όλα οσα γραφετε και σιγουρα ειναι αγωνας και στοιχημα ζωης να αποστασιοποιηθεις ,να δεις τι σου συνεβη, να πενθησεις για όσα ασχημα εζησες και οσα ωραια στερηθηκες ,να δουλεψεις με τον ευατο σου, να γκρεμισεις τα προβληματικα προτυπα σχεσεων και να προχωρησεις προς μια φυσιολογικη και πληρη ζωη.

μενει ομως ένα αγκαθακι για να μπει η τελεια.ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ με τις σχεσεις μας με τους γονεις μετα? το να κλεισεις μια πορτα για παντα , ενδυκνειται κατα εμενα μονο σε περιπτωσεις πραγματικα τραγικων καταστασεων.σε ολες τις αλλες περιπτωσεις νομιζω πρεπει να βρουμε τη δυναμη να τους συγχωρεσουμε όσο δυσκολο κι αν ειναι. Πρωτα πρωτα για μας τις ιδιες.

οσο κι αν το απωθουμε, το να φωλιαζει στη ψυχη μας θυμος ή εκδικητικοτητα ή παλι η ταση να γυρναμε ξανα και ξανα την κασσετα πισω και να υποφερουμε, δεν ειναι ο,τι καλυτερο για την ψυχικη αλλα και τη σωματικη μας υγεια! εμενα με βοηθα να βρω στοιχεια που εξηγουν τις συμπεριφορες που με πληγωσαν-βεβαια αλλο εξηγουν αλλο δικαιολογουν, την ευθυνη τους την εχουν , αλλα παλι οταν σκεφτομαι τι εχουν περασει κι εκεινοι και μαλιστα δεν ξερουν και κατι παραπανω απο το να τα απωθουν...ο θυμος μου μαλακωνει καπως..τοσο μπορουσαν ,τοσο ήξεραν ,τοσο έκαναν...

επειτα δεν τα καναν και όλα στραβα!απο τοτε που εγινα κι εγω μαμα έγινα λιγοτερο επικριτικη...έχουν δει ουκ ολιγα τα ματια μου και έχω αισθανθει πολυ μοναξια και αλλα πολλα στο πατρικο μου ,αλλα με φροντισαν ,δουλεψαν για μενα ,στερηθηκαν, πιστεψαν πως όλα γινονται για το καλο μου , με βοηθησαν οταν το ειχα αναγκη εστω και βγαζοντας το μου ξινο μετα,'ηταν διπλα μου οταν αρρωστησα -έστω με το δικο τους υστερικο τροπο...και εστω και αν τα καναν με το δικο τους εντελως ακαταλληλο για τη δικη μου ψυχοσυνθεση τροπο, κατι χρωσταω και δεν το λεω ενοχικα αυτο

δεν έχω βρει απαντηση, εκει που λεω βρηκα μια ισοροππια εκει και τη χανω ,αλλα εχω μια αισθηση οτι ειμαι σε καλο δρομο

δε συζηταω ποτε μαζι τους το παρελθον.οσες φορες το επιχειρησα γινεται ενα χαος χωρις κανενα νοημα -μονο που βγαινω τρελη και φαντασιοπληκτη στο τελος.

προσπαθω να ειμαι ενταξει στις τυπικες υποχρεωσεις μου ως κορη, να τους δινω καποιες μικρες χαρες οπου μπορω ,να μη δημιουργω σκανδαλα και φασαριες ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ,ΤΟΣΟ ΟΣΟ ΑΝΤΕΧΩ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΤΥΨΗ και οταν η κατασταση αρχιζει να ξεφευγει απο τον ελεγχο μου ή αρχιζουν οι υπογειες προσβολες και αλλα παρατραγουδα ,κατεβαζω ρολα και λεω σταθερα οχι.

σημαντικο πραγμα και η απολυτη οικονομικη ανεξαρτησια και γενικα να μη ζηταω.Πριν διοριστω ,που εμενα και εξαμηνο απληρωτη ως ωρομισθια και αναγκαζομουνα και ζητουσα βοηθεια ,οι ισορροπιες πηγαιναν περιπατο και εγω ξαναγινομον το αδυναμο κοριτσακι που εκλαιγε με τις ώρες.το ιδιο και με τα παιδια αν πω μαμα έλα να τα κρατησεις δυο ώρες να παω σινεμα θα πρεπει να ακουω για καμια βδομαδα κριτικες που με γυριζουν πισω σε εξευτελισμους των παιδικων μου χρονων.οταν μονοι τους θελουν να παρουν τα εγγονια τους στο σπιτι τους (και ειναι καλοι παππουδες ομολογω!) δε λεω οχι!

και ποτε δε χρειαζεται να συζηταω μαζι τους θεματα προσωπικα ,μονο ανωδυνα πραγματα και που δε θα μου γυρισουν μπουμερανκ

αυτη η διαχυτη αγαπη που βγαινει σε αλλες κορες εμενα δυστυχως δε μου ερχεται...αλλλα παλι θελω να ειμαι σωστη και με κατανοηση και ειλικρινα θελω να ειναι καλα και ευτυχισμενοι και εγω να τους βλεπω.. απο την αποσταση ασφαλειας μου

ειλικρινα συγγνωμη αν σας ζαλισα!ευχαριστω που μου δωσατε την ευκαιρια να τα πω!

[georgiamami]

Έχεις τόσο δίκιο... Είναι δύσκολο να μιλήσεις. Ειδικά όταν προκειτε για τους γονείς σου. Είσαι ανάμεσα στην αγάπη και στις πληγές σου. Ίσως γι' αυτό δεν επουλόνονται και απλώς αλλάζουν μορφή. Μεγάλη κουβέντα είπες alcyon.

 

 

Θυμηθηκα κατι.Τα δυσκολα χρονια (της εφηβειας μου) καθε φορα που ημουν φορτισμενη και δεν μπορουσα να βρω διεξοδο, ειχα ενα τετραδιο και κατεγραφα ο,τι αισθανομουν. Εχω γραψει απειρα "γιατι" με μικρα, με κεφαλαια, με αγγλικα.... Εχω κλαψει πολυ γραφοντας πανω σε αυτα τα χειρογραφα. Μερικες φορες τα διαβαζω και αναρωτιεμαι "Πως αντεξα?" Για ενα ειμαι σιγουρη. Αυτα ειναι ο καθρεφτης μου.

[elenik]

Συμφωνω πως μας ελκει το οικειο, το γνωριμο. Ασυνειδητα, ψαχνουμε συντροφο που θυμιζει τον γονεα. Που εχει τουλαχιστο πολλα κοινα στοιχεια χαρακτηρα ή συμπεριφορας.Γι' αυτο ξαναπεφτουμε στα ιδια λαθη.Δυστυχως.

Προσωπικα διαφωνω.

Εαν ενας ανθρωπος εχει πεισει τον εαυτο του οτι αυτο του αξιζει τοτε το κυνηγαει.

Διαφορετικα παει στην αντιπερα οχθη και αποδοκιμαζει, αρνειτε και αποβαλει καθε ευθυνη γι αυτα που βιωσε .

[angel_mammy]

Εγώ έχω απομακρυνθεί απο την οικογένειά μου. Βέβαια έχασα τον πατέρα μου και η μητέρα μου δεν βρίσκετε στην Ελλάδα. Αλλα γενικώς τα της οικογένειας μου φένονται too much. Απομακρύνθηκα γιατί βασανιζόμουνα ψυχολογικά. Παλιά δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι, γιατί δεν ήξερα τι θα βρώ.

 

Αποφάσισα υποσυνείδητα αρχικά να είμαι απλά τυπική με όλους. Έχω κάποιες σχέσεις αλλά δεν είναι βαθιές και με νόημα. Αποφάσισα να κάνω μια διαφορετική οικογένεια. Αυτή που πάντα ήθελα. Με τον άντρα μου είμαστε ένα. Είναι ο σύντροφος, ο καλύτερος πατέρας για το παιδί μου, ο καλύτερός μου φίλος, πατέρας, αδερφός και ότι άλλο μου έλειψε από τη ζωή αυτή. Δίπλα του κατάφερα να σβήσω σιγά σιγά τα όποια προβλήματά μου. Πιστεύω πως το κλέιδί είναι η αγάπη. Για όλα. Όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται σε μερικούς. Και είμαστε 11 χρόνια μαζί, δεν είμαστε "φρέσκιοι".

 

Αντρούλη μου σε ευχαριστώ, μου χάρισες ξανά ζωή.

 

Κορίτσια όλα ξεπερνιούντε. Απλώς θέλει χρόνο και δουλειά με τον εαυτό μας.

[georgiamami]

Μια παρακληση για ολες εσας που συμετεχετε στο θεμα. Επειδη καταλαβαινω πως αγγιζουμε πολυ βαθια προσωπικα θεματα,και σιγουρα δεν θελω σε καμια περιπτωση να ξυσουμε πληγες, αν καποια απο εσας πιστευει πως θα της κανει κακο να μιλησει, ας μην το κανει. Ας φανταστουμε πως βρισκομαστε σαν μια ομοιοπαθη ομαδα που βρισκεται σε συνεδρια αντιμετωπισης προβληματων. Εδω βοηθαει η ανωνυμια, αλλα και μονο το γεγονος της ενδοψυχης ματιας, ποναει. Εγω, προσωπικα, πιστευω πως πρεπει να πολεμαμε το προβλημα στη ριζα του. Και οσο κι αν το αναβαλουμε, ερχεται η στιγμη που καλουμαστε να το αντιμετωπισουμε. Οπως προανεφερα, το ειχα σκεπασει αλλα τωρα θελει λυση.