Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[mouris]

Αυτη η διαφημιση που αναφερει ηΣτελλα ειναι η πλεον καλυτερη προσεγγιση που εχει γινει στο θεμα γονεις-παιδια-κοινωνια.Ητανε τελεια!Το θεμα ειναι οτι και βαση ψυχολογιας,οταν καποιον το παριβαλλον του τον υποβαλει αθελα σε κατι,και ειναι επαναλαμβανομενο τον κανει να το θεωρει ως φυσικο και δεδομενο.Δηλ. αν λες σε ενα παιδι,εισαι αχρηστος,ανεπροκοπος,βλα... και πολλα αλλα...τοτε το παιδι θα το πιστεψει καποια στιγμη κ θα λεει πως ναι...ειμαι ολα αυτα κ αυτο θα εχει αντικτυπο στη ψυχολογια του.Γι αυτο λεμε πως "ποτε" δε χαρακτηριζουμε ενα παιδι αλλα τις πραξεις του μονο,δε λεμε εισαι κουτος,αλλα αυτο που εκανες ητανε κουτο,για παραδειγμα.Οταν υποτιμας ενα παιδι απανοτα κ σε καθε ευκαιρια αποκαλοντας το αχρηστο κ.λ.π. θεωρει δεδομενο πως αξιζει αυτη τη περιφρονηση κι ετσι τη δεχετε και απο ολους αδιαμαρτυρητα

[foubi]

[quote name=ΛΕΝΑ148;2032646

Παντως πιστευω πως δεν ειναι η υπερμετρη αγαπη που κανει τη φιλη μας να ειναι ολα αυτα που λεει' date='αλλα η ελειψη οριων κ αλλα τετοια.Η αγαπη ειναι η μονη που δε βλαπτει κανεναν,ουτε αυτον που τη δινει ουτε αυτον που την περνει.Ισως τα συνοδευτηκα της φταινε...ναι....αλλα οχι η αγαπη!Ακομη κ γι αυτους που θα σπευσουνε να πουνε πως βλαπτει εχω να πω πως δεν αφηνει καταλοιπα...ενω η ελειψη της αφηνει...κ κανει ζημιες ανεπανορθωτες.

Αχ Λενα ποσο συμφωνη με βρισκεις......

[georgiamami]

Αυτη η διαφημιση που αναφερει ηΣτελλα ειναι η πλεον καλυτερη προσεγγιση που εχει γινει στο θεμα γονεις-παιδια-κοινωνια.Ητανε τελεια!Το θεμα ειναι οτι και βαση ψυχολογιας,οταν καποιον το παριβαλλον του τον υποβαλει αθελα σε κατι,και ειναι επαναλαμβανομενο τον κανει να το θεωρει ως φυσικο και δεδομενο.Δηλ. αν λες σε ενα παιδι,εισαι αχρηστος,ανεπροκοπος,βλα... και πολλα αλλα...τοτε το παιδι θα το πιστεψει καποια στιγμη κ θα λεει πως ναι...ειμαι ολα αυτα κ αυτο θα εχει αντικτυπο στη ψυχολογια του.Γι αυτο λεμε πως "ποτε" δε χαρακτηριζουμε ενα παιδι αλλα τις πραξεις του μονο,δε λεμε εισαι κουτος,αλλα αυτο που εκανες ητανε κουτο,για παραδειγμα.Οταν υποτιμας ενα παιδι απανοτα κ σε καθε ευκαιρια αποκαλοντας το αχρηστο κ.λ.π. θεωρει δεδομενο πως αξιζει αυτη τη περιφρονηση κι ετσι τη δεχετε και απο ολους αδιαμαρτυρητα

 

Mouriς, εκανες πολυ καλα που, με την τοποθετηση σου στο θεμα, δινεις μια ωθηση προς: τους τροπους και τους χειρισμους που οφειλουμε ως γονεις, ωστε να αποφυγουμε τα λαθη των γονιων μας.

Συμφωνω απολυτα με την αποψη σου για τους χαρακτηρισμους που χρησιμοποιουμε στα παιδια μας. Αν εμεις ως γονεις, κακοχαρακτηριζουμε τα παιδια, τοτε αυτα δε θα νιωσουν αυτοπεποιθηση και θα γινουν εσωστρεφη!!! Και φυσικα η ολη εξελιξη τους θα ειναι "παραδοξη"!!!

[Σνουφελ μου]

Αυτη η διαφημιση που αναφερει ηΣτελλα ειναι η πλεον καλυτερη προσεγγιση που εχει γινει στο θεμα γονεις-παιδια-κοινωνια.Ητανε τελεια!Το θεμα ειναι οτι και βαση ψυχολογιας,οταν καποιον το παριβαλλον του τον υποβαλει αθελα σε κατι,και ειναι επαναλαμβανομενο τον κανει να το θεωρει ως φυσικο και δεδομενο.Δηλ. αν λες σε ενα παιδι,εισαι αχρηστος,ανεπροκοπος,βλα... και πολλα αλλα...τοτε το παιδι θα το πιστεψει καποια στιγμη κ θα λεει πως ναι...ειμαι ολα αυτα κ αυτο θα εχει αντικτυπο στη ψυχολογια του.Γι αυτο λεμε πως "ποτε" δε χαρακτηριζουμε ενα παιδι αλλα τις πραξεις του μονο,δε λεμε εισαι κουτος,αλλα αυτο που εκανες ητανε κουτο,για παραδειγμα.Οταν υποτιμας ενα παιδι απανοτα κ σε καθε ευκαιρια αποκαλοντας το αχρηστο κ.λ.π. θεωρει δεδομενο πως αξιζει αυτη τη περιφρονηση κι ετσι τη δεχετε και απο ολους αδιαμαρτυρητα

 

 

Συμφωνω..αυτα τα εχω διδαχθει πολλακις κι εγω και αυτο που λες οτι δεν χαρακτηριζουμε "ΠΟΤΕ" ενα παιδι αλλα τις πραξεις του ειναι η πλεον σαφη οδηγεια κ μπορεις σκεπτομενος αυτο κ μονο να πετυχεις πολλα....Ενα παιδι δεν εχει αισθηση των οριων κ της ανοχης...οποτε οταν το αποκαλεις π.χ. συνεχεια ανεπροκοπο,δεν καταλαβαινει την αιτια,θεωρει ως δεδομενο οτι ειναι αυτο που του λενε,αποκτα εσωστρεφια κ δεχεται αυτη τη συμπεριφορα και απο τριτους εφοσν τη θεωρει ως φυσιολογικη

 

Σε αντιθεση,ενα παιδι που το γεμιζεις αυτοπεποιθηση μαθαινει να μη δεχεται τις αρνητικες συμπεριφορες.Αλλα στις δικες μας περιπτωσεις συμβαινει το αντιθετο με τοσο ξυλο κ τοση περιφρονηση...το θεωρεις κ δεδομενο!

[Πάνος Β]

Καλημέρα σε όλους,

 

σας ζητώ συγνώμη αλλά δεν έχω το χρόνο να διαβάσω όλες τις απαντήσεις, αν και μερικές που διάβασα επιλεκτικά είναι πολύ πολύ ενδιαφέρουσες.

 

Έτσι, θα ξεκινήσω απαντώντας στο αρχικό ποστ. Και παρόλο που έχω γράψει πολλές φορές στο φόρουμ, είναι η πρώτη φορά που θα γράψω γράφοντας προσωπικά. Ποτέ δεν είναι αργά...

 

Γεωργία, νομίζω το δεύτερο ερώτημα σου

 

Οταν ενα παιδι εχει μεγαλωσει σε οικογενειακο περιβαλλον οπου υπηρχαν εντονες διαφωνιες, υποτιμηση, προσβολη, κακοποιηση κ.α., ειναι δυνατον να δημιουργησει μια δικη του υγιη οικογενεια?

 

έχει γραφτεί για μένα (όπως και δυστυχώς για πολλές/ούς άλλους). Η απάντηση όμως δεν είναι τόσο απλή.

 

Οι σχέσεις της οικογένειας είναι οι ισχυρότερες όλων, είτε αναφερόμαστε στην οικογένεια που μας έφερε στον κόσμο, είτε στην οικογένεια την οποία εμείς υποστηρίζουμε. Το βασικότερο θεμέλιο στο ταξίδι μας αυτό είναι ο μόνος οικογενειακός συγγενής που διαλέγουμε. Όλοι οι άλλοι, πατεράδες, μανάδες, παιδιά, παππουδογιαγιάδες, έρχονται δεδομένοι. Τον άνθρωπο της ζωής μας όμως, τον / την σύζυγο, τον διαλέγουμε (όσο μπορούμε να πούμε ότι είναι επιλογή). Και, τελικά, είναι ο σημαντικότερος όλων. Με αυτόν θα τελειώσουμε την ζωή μας. Με αυτόν θα περάσουμε όλες τις κακουχίες. Μʼ αυτόν θα μοιραστούμε τις πίκρες και τις ευτυχίες μας.

 

Κατά την γαμήλια τελετή, ο παπάς λέει «και οι δύο θα γίνουν ένα». Είναι μεγάλη αλήθεια αυτό τελικά. Και όσο πιο ένα γίνει το δύο, τόσο το καλύτερο.

 

Όπως κάθε άνθρωπος, είχα τις τύχες μου και τις ατυχίες μου στην ζωή. Η τύχη μου όμως είναι από τις πιο ανακουφιστικές και ωφέλιμες. Γνώρισα πολύ νωρίς έναν άγιο άνθρωπο που ακόμα καμιά φορά αναρωτιέμαι γιατί με αγάπησε. Και από τότε, η γυναίκα μου είναι ο βράχος της ζωής μου. Ο φάρος του λιμανιού μου. Ο μαγνητικός βορράς μου. Γιατί όπου κι αν είμαι, η πυξίδα μου δείχνει πάντα στην καρδιά της. Εκεί που βρίσκεται και η δικιά μου.

 

Δυστυχώς, έχω ζήσει όλο το δεύτερο ερώτημα σου Γεωργία. Όλο. Και είναι κάποιες φορές που νιώθω μια τεράστια μαύρη τρύπα να με τραβάει, να μου ρουφάει μέσα στην οδύνη της, κι εγώ να χάνομαι. Άλλες πάλι, η γυναίκα μου με βοηθάει να πάω προς το φως, να βγω έξω, να σχετιστώ με ανθρώπους, με τους ανθρώπους μου.

 

Ελπίζω να μην σας τρομάζει η ωμή αλήθεια μου.

 

Μέσα σε όλα αυτά, έχω μια απόφαση. Δεν θέλω να επαναλάβω το κακό. Δεν θέλω να γίνω η ηχώ του παρελθόντος μου, να αντηχήσω την βία, τον φόβο, την ταπείνωση, την κακοποίηση. Θέλω να σταματήσω την βία εδώ. Θέλω να γυρίσω το κοντέρ στο 0. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο.

 

Πολλές φορές, οι πρώτες μου αντιδράσεις είναι ο θυμός, η βία. Σε κάποια παλιά μου ποστ κάποιες κοπέλες είχαν αναρωτηθεί ποιο σταυρό εγώ κουβαλάω. Αυτός είναι ο σταυρός μου. Μια οικογένεια που με πικραίνει ολόκληρη την ζωή μου. Μια οικογένεια που δεν καταλαβαίνει τι κάνει – παρά τις τόσες πια προσπάθειες μου να καταλάβει.

 

Κι αυτή είναι η ισορροπία της ζωής μου. Η οικογένεια που με έφερε στον κόσμο, είναι το βαρίδι στο σάκο μου. Η γυναίκα μου και τα παιδιά μας, είναι ο αέρας στα πανιά μου. Μαζί τους είμαι ο άνθρωπος που θέλω να είμαι, που είμαι από φυσικού μου. Με τους γονείς μου, ακόμα και σήμερα στα κλεισμένα 41 χρόνια μου, είμαι ένας άνθρωπος που απεχθάνομαι, που με αρρωσταίνει να είμαι.

 

Κι εδώ είναι το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου. Μπορώ να πω όχι στην κατάρα αυτή; Μπορώ να σταματήσω την βία εδώ; Μπορώ να είμαι με τα παιδιά μου ο άνθρωπος που θέλω να είμαι, που ξέρω ότι είμαι;

 

Στην πράξη, το 90 με 95% του χρόνου μου, είμαι ο εαυτός μου. Ένας μειλίχιος τύπος, προσγειωμένος, καλόβολος και πάνω από όλα αισιόδοξος. Το υπόλοιπο 5% είμαι η ηχώ ενός παρελθόντος που προσπαθώ να απαλλαγώ αλλά όσο πιο βαθιά σκάβω τόσο πιο βαθιά βρίσκω ρίζες. Με τους γονείς μου έχω πάρει ορισμένες βασικές αποφάσεις πλέον και δεν με ενοχλεί. Ξέρω ότι στα 70+, δεν πρόκειται να αλλάξουν. Ξέρω ότι δεν γνωρίζουν τι κάνουν. Και ξέρω ότι πια δεν έχουν ούτε την δύναμη, ούτε το κουράγιο να κοιτάξουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Χρόνο με το χρόνο, βυθίζονται όλο και περισσότερο στην δική τους υποκειμενική αλήθεια, επιλέγοντας να πιστέψουν πως όλος ο (άλλος) κόσμος είναι περίεργος και κακός.

 

Καλώς ή κακώς, εγώ έχω μια πλευρά του εαυτού μου που εμφανίζεται μόνο μαζί τους. Μόνο; Όχι και δυστυχώς, εδώ είναι που τα πράγματα μπλέκονται. Για ένα 5% του χρόνου μου με την οικογένεια μου, είμαι ένας παράξενος σχιζοφρενής. Γιατί; Γιατί αντηχώ το παρελθόν μου. Ιδρώνω την κακή ενέργεια από μέσα μου. Φτύνω το πύον από το σώμα μου (μάλλον την ψυχή μου). Και όταν συμβαίνει αυτό, η καρδιά μου χαράζεται. Γιατί ξέρω ακριβώς πως αισθάνονται τα παιδιά μου και η γυναίκα μου. Τα έχω περάσει κι εγώ

 

Η γυναίκα μου, ο Θεός να της δίνει όλα όσα της αξίζουν, μπορεί και βλέπει πίσω από την άσχημη πλευρά μου. Εξάλλου δεν υπάρχει κάτι που δεν το γνωρίζει από την ζωή μου – ή δεν το ζει! Τα παιδιά μου όμως; Αυτά τα υπέροχα πλάσματα, τα τόσο αγνά και ευτυχισμένα, δεν αξίζουν την βρώμα μου.

 

Φυσικά, ένα πενιχρό 5% έχει πολύ μικρή σημαντικότητα απέναντι στο υπόλοιπο 95%, το οποίο είναι όπως έχω περιγράψει σε προηγούμενα ποστ. Ένας χώρος αγάπης, προσωπικής ευτυχίας και γέλιου. Και ένα μεγάλο μέρος της προσπάθειας μου σαν γονιός, είναι να μικραίνω συνέχεια αυτό το 5%. Ιστορικά, το έχω καταφέρει, αν και τελευταία η πρόοδος γίνεται όλο και πιο δύσκολη.

 

Είναι όμως η απόφαση μου. Κάθε μέρα, ξυπνάω και κοιμάμαι με στόχο να μην συνεχίσω το κακό. Να μην επαναλάβω την ιστορία. Να σταματήσω την βία, σε κάθε της μορφή, εδώ.

 

Σε όλους όσους ταλανίζονται με ...οικογενειακές υποθέσεις, εύχομαι αστείρευτο κουράγιο και υπομονή, βαθιά μακροβούτια ενδοσκόπησης και πολλή πολλή τύχη. Χωρίς την γυναίκα μου και τα παιδιά μας, ούτε ο μισός άνθρωπος δεν θα ήμουν. Ειδικά στο θέμα της πατρικής μου οικογένειας, η οποία με έχει πικράνει τόσο μα τόσο πολύ.

[georgiamami]

Φιλε Πανο,

Χαιρομαι ....που σε γνωριζω!!!!!!

 

Διεκρινα......... πολυ σωστα χναρια και ........ ο στοχος σχεδον επιτευχθει!!!!!

 

Πολυ ομορφα αυτα που αναφερεις για τη συζυγο σου και πραγματικα εισαι πολθυ τυχερος που υπαρχει διπλα σου. Ελπιζω ολα αυτα που αισθανεσαι για κεινη να τα εκφραζεις καθημερινα με εργα και ...λογια. Διαφορετικα την τοποθετεις κι εκεινη σε εναν Γολγοθα που δεν της αξιζει.

 

Εχεις απολυτο δικιο οσον αφορα στην ενδοσκοπηση που πρεπει να κανει ο καθενας απο εμας ωστε να βγει "νικητης" απο ολη αυτη την κατασταση.

Επιτρεψε με να παραθεσω ατοφιο το μηνυμα αυτο :

Σε όλους όσους ταλανίζονται με ...οικογενειακές υποθέσεις, εύχομαι αστείρευτο κουράγιο και υπομονή, βαθιά μακροβούτια ενδοσκόπησης και πολλή πολλή τύχη.

Οποιος εργασθει..... θα ανταμοιφθει απο την ιδια τη ζωη!!!!

 

Την καλημερα μου και να ειστε ολοι καλα στη ψυχη και στο σωμα.:razz:

[alcyon]

Φιλε Πάνο... κι εσύ εδώ;!

 

Χαίρομαι για την τροπή της ζωής σου.

Η αλλαγή γίνεται, αλλά αυτό που βλέπω -από τον εαυτό μου- είναι πως, κάποια πράγματα... πραγματικά απουσιάζουν. Πόσο θα ήθελα να υπήρχαν...!

 

Εγώ γίνομαι εσωστρεφής στο αντίστοιχο "5%". Δεν ξέρω πόσο είναι το αντικειμενικό δικό μου ποσοστό. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ξεφυτρώνει εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Έτσι σαν ένα μικρό φλας. Μια στιγμή, που σφίγγω τα δόντια και λέω... "αχ! Τι το ήθελα αυτό τώρα!"

 

Γι' αυτό προτιμώ την εσωστρέφεια όταν νιώθω πως ψυχολογικά "ανοίγει" εκείνο το σκοτεινό παραθυράκι. Ένα παραθυράκι με τόσο βάρος.

 

 

Και θέλει να είμαι σε εγρήγορση για να παραμείνει κλειστό και απρόσιτο στην οικογένεια. Να μη φέρνει εμπόδια στην καθημερινή ζωή και κυρίως στην ευτυχία των παιδιών. Γι' αυτό προσπαθώ να τα κοιτώ στα μάτια. Να βλέπω αν είναι χαρούμενα ή όχι... Να με "καθοδηγούν" με τον τρόπο τους. Κι έτσι να ξέρω κι εγώ αν ξεφεύγω από τον κύκλο ή αν τα φαντάσματα του παρελθόντος ξαναζούν.

[arleta]

Στην πράξη, το 90 με 95% του χρόνου μου, είμαι ο εαυτός μου. Ένας μειλίχιος τύπος, προσγειωμένος, καλόβολος και πάνω από όλα αισιόδοξος. Το υπόλοιπο 5% είμαι η ηχώ ενός παρελθόντος που προσπαθώ να απαλλαγώ αλλά όσο πιο βαθιά σκάβω τόσο πιο βαθιά βρίσκω ρίζες. Με τους γονείς μου έχω πάρει ορισμένες βασικές αποφάσεις πλέον και δεν με ενοχλεί.

 

αχ αυτή η ηχω του παρελθόντος... ποσο με ταλαιπωρεί....

δυστυχώς όμως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν και το παρελθόν που κουβαλάμε μένει πάντα εκεί και παραφυλάει. πως να το πω ρε παιδί μου; αισθάνομαι μερικές φορές να τραβάω μπροστά στο δικό μου καινούριο δρόμο που χαράζω αλλά τα σημάδια από την εμπειρία του παλιού κακού δρόμου να μη με αφήνουν να απελευθερωθώ και να τρέξω...

προσπαθώ όμως!!!

και γίνομαι όλο και καλυτερη με τον καλό μου, με τα παιδιά μας, με τη ζωή μας. δε θέλω να νιώσουν το παραμικρό από αυτά που έχω νιώσει εγώ σαν παιδί... τη μοναξιά μετά το ξύλο, την απόρριψη, την ασφυξία μέσα στο σπίτι, τα κομπλεξ κατωτερότητας κι ενα σωρό άλλα.....

 

Εγώ γίνομαι εσωστρεφής στο αντίστοιχο "5%". Δεν ξέρω πόσο είναι το αντικειμενικό δικό μου ποσοστό. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι ξεφυτρώνει εκεί που δεν το περιμένει κανείς. Έτσι σαν ένα μικρό φλας. Μια στιγμή, που σφίγγω τα δόντια και λέω... "αχ! Τι το ήθελα αυτό τώρα!"

 

 

αυτή η φρίκη της στιγμής με νευριάζει πολύ.... αυτό το φλας... κι ύστερα αν φερθώ άσχημα στα παιδιά κλαίω, νιώθω απαίσια, πολλες τύψεις και δε συμαζεύεται.... και ξέρω καλά ότι φταίνε τα παιδικά μου χρόνια... αλλά δε μπορώ να τα αλλάξω... μπορώ όμως να αναγνωρίζω τα λάθη μου και να τα διορθώνω!

δε φτάνει όμως μόνο να τα αναγνωρίζω... πρέπει και να τα διορθωνω γιατι αν δε τα διορθώσω τίποτα δεν εχω καταφέρει... τι να τη κάνω την αναγνώριση αμα δε γίνομαι καλύτερη;;;

[LA LATINA]

ο αντρας μου εζησε σε παρομοιες συνθηκες

δεν εχω δυναμη να πολυλογησω

παντα προσπαθει να ειναι ηρεμος και να μην επαναλαβει οσα εζησε

παντα το καταφερνει

δε θα αρνηθω ομως οπως κανεις δεν το αρνηθηκε οτι ειναι εκει αυτη η σκια

και μολις καταλαβει οτι τα ντεσιμπελ ανεβηκαν

παλευει το θεριο του και ηρεμει

 

παιδια δεν ειναι ευκολο

γιατι υπαρχει τι θεριο.....ειναι εκει

παντως μου λεει οτι νιωθει ακομα πιο καλα μετα που νιωθει οτι το ελεγξε και παλι

πολλες φορες ακομα και τωρα θυμαται τι εζησε και καθεται και κλαιει

 

ευτυχως ειναι ο πιο ηρεμος ανθρωπος στη γη............

[Πάνος Β]

Γεωργία,

 

από μια άποψη είναι κρίμα που αυτή η συζήτηση γίνεται τώρα, σε μια από τις πιο απαιτητικές στιγμές της ζωής μου. Δεν έχω το χρόνο να απαντήσω όπως θα ήθελα - ή έπρεπε. Δεν πειράζει όμως. Θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε με τον χρόνο που διαθέτουμε

 

Ελπιζω ολα αυτα που αισθανεσαι για κεινη να τα εκφραζεις καθημερινα με εργα και ...λογια. Διαφορετικα την τοποθετεις κι εκεινη σε εναν Γολγοθα που δεν της αξιζει.

 

Μερικές φορές έχω την αίσθηση πως είσαι μέσα στο μυαλό μου. Έχεις σκεφτεί να σπουδάσεις ψυχολογία; Ποτέ δεν είναι αργά

 

Ναι, κ. Πρόεδρε, ένοχος. Την γυναίκα μου πολλές φορές την παίρνω ως δεδομένη με αποτέλεσμα να μην της εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου όπως θα ήθελα ή έπρεπε.

 

Αλκυόνη,

 

είσαι πολύ ευγενική που ...σώζεις τον κόσμο από τον εαυτό σου, τις δύσκολες στιγμές σου. Το έχω προσπαθήσει κι εγώ, όμως συνήθως με οδηγεί σε χειρότερο ξέσπασμα λίγο αργότερα, λες και κράτησα με βία το καπάκι της χύτρας ταχύτητας κι αυτό εκτινάχτηκε, μην αντέχοντας την πίεση της κατσαρόλας

 

Βουνίτσα,

 

όπως λέει η αδερφή μου η ψυχολόγος, είναι ύψιστης σημασίας σε εμάς τους ενήλικες να θέτουμε τα όρια που εμείς επιθυμούμε στις ενήλικες σχέσεις μας, όπως ακριβώς σεβόμαστε τα όρια που επιθυμούν οι άλλοι. Ιδιαίτερα με τις κοντινές μας σχέσεις, όπου μια υπέρβαση ορίου μας κοστίζει πολύ περισσότερο από την υπέρβαση που θα κάνει ένας συναισθηματικά ασήμαντος για μας άνθρωπος. Αν τώρα, κάποιος κοντινός μας άνθρωπος "περάσει το φράχτη μας" και "καταπατήσει τον προσωπικό μας χώρο", η δουλειά μας είναι να τον βάλουμε πάλι στην θέση του, έξω από το φράχτη. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

 

Ένα λάθος που εγώ είχα κάνει κατ' επανάληψη στο παρελθόν, ήταν να επιτρέπω στους γονείς μου να καταπατούν το χωράφι μου και να θέτουν τα όρια στην ζωή μου εκεί που εκείνοι θέλουν. Τώρα που προσπαθώ να τους δείξω τα όρια και την θέση τους, είναι πολύ δύσκολο γιατί έχουν συνηθίσει πια να βολοδέρνουν στο τσαρδί μου - ειδικά τώρα που έχουν κι εγγόνια (δηλ. ακόμα ένα "κτηματάκι" δικό τους).

 

Στέλλα,

 

ο άντρας σου θέλει την ηρεμία γιατί έχει ζήσει φασαρία για μια ολόκληρη ζωή!

 

Φυσικά, δεν σας ξέρω και μην με παρεξηγήσεις. Εγώ όμως έχω ζήσει την φασαρία για μια ολόκληρη ζωή, και τα νεύρα και τις μάχες κι αν ήταν στο χέρι μου, δεν θα μάλωνα ποτέ ξανά, για το υπόλοιπο της ζωής μου.

 

Ταυτόχρονα, σιχαίνομαι τον εαυτό μου γιατί είμαι καλός σε αυτό (το μάλωμα), πράγμα λογικό μετά από τόση προπόνηση

 

Εμείς οι άνθρωποι στην ζωή είμαστε πρότυπα για τους άλλους γύρω μας. Πολλές φορές κατηγορούμε ένα πολιτικό, ένα διάσημο, ένα πλούσιο, για την ζωή που διάγουν. Και μέχρι ένα σημείο καλά κάνουμε, γιατί οι άνθρωποι αυτοί επηρεάζουν χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι κι εμείς επηρεάζουμε τους λιγους ανθρώπους γύρω μας και, πάνω από όλα, τα παιδιά μας.

 

Το θέμα αυτό με καίει γιατί κι εγώ, με τα παρανοϊκά ξεσπάσματα μου, επηρεάζω τους ανθρώπους γύρω μου. Καλά η γυναίκα μου, που μπορεί πάντα και βλέπει τον άνθρωπο πίσω από το ζώο. Τα παιδιά μου όμως; Τι πρότυπο δίνω εγώ στα παιδιά μου φωνάζοντας σαν λυσσασμένος;

 

Γεωργία είσαι πολύ γενναιόδωρη στα λόγια σου μ' εμένα. Μπορεί να βαδίζω σε καλά μονοπάτια, όμως δεν το έχω λύσει το θέμα μου. Κι όσο μένει άλυτο, τόσο εγώ δεν εκπληρώνω το ρόλο του πατέρα. Γιατί εγώ δεν θεωρώ ότι η πατρότητα τελειώνει με την αποστολή μου να έχω το τραπέζι του σπιτιού πάντα γεμάτο. Δεν είμαι μονάχα προμηθευτής. Είμαι και παιδαγωγός. Είτε μου αρέσει, είτε όχι. Τα παιδιά μου εμένα κοιτάνε και μαθαίνουν τον κόσμο. Και μέχρι να πάμε και σχολείο, δεν υπάρχει αντίλογος

 

τεσπα, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον

 

Φιλικά,

 

Πάνος

[LA LATINA]

Πανο μου δεν ξερεις ποσο φοβαμαι

διαβαζω συνεχεια σε βιβλια ψυχολογιας

ακουω ομιλιες

και εδω εχουν ποσταρει πολλα λινκ

 

και παντα ολοι οι επιστημονες λενε

πως οτι εζησες αυτα θα κανεις θες δε θες γιατι ειναι γραμμενα στον εγκεφαλο σου

 

τρεμω τοσο που καθε φορα που ο αντρας μου ανεβαζει τη φωνη του νομιζω οτι θα τα σαπισει στο ξυλο

και ο καημενος μονο καμια στο παμπερακι να δωσει οταν γκρεμιζουν το σπιτι

εγω εζησα σε μια υπεροχη οικογενεια κι επειδη οι γονεις μου αργησαν να με κανουν και ηταν μεγαλοι ειχα και μια εξτρα περιποιηση σα μοναχοπαιδι

 

και φοβαμαι.....αν ο αντρας μου γινει σαν τον πατερα του δεν ξερω τι θα κανω

 

εγω νομιζω οτι οταν εχεις ζησει ετσι διορθωνεις τα λαθη που ειδες να γινονται

 

φοβαμαι τοσο

και ο αντρας μου αυτο λεει

διορθωνεις τα λαθη που ειδες πού οδηγησαν, σιγουρα κανεις τα δικα σου λαθη

[LA LATINA]

Πανο μου, ο αντρας μου λεει οται καθε φορα που καταφερνει να ελεγξε το θηριο που παει να βγει απο μεσα του και χαμηλωνει τη φωνη νιωθει δυνατος, νιωθει υπεροχα....

μηπως να το κανεις κι εσυ???? να δαμαζεις το θηριο και να λες

ΝΑ, ΣΕ ΕΒΑΛΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ, ΔΕ ΜΕ ΝΙΚΗΣΕΣ

για να μπορεις να το κανεις πιο καλα

 

λεω κι εγω μια αποψη

[Mammy in love]

Να ΄μαι κι εγώ στην παρέα σας.Θα γράψω κι εγώ κάποια πράγματα που με απασχολούν και που με έκαναν να μην θέλω να κάνω παιδί...Η οικογένεια μου σε γενικές γραμμές είναι μια πολύ καλή οικογένεια.Σίγουρα δεν είχα τόσο σοβαρά προβλήματα όπως ίσως κάποιοι άλλοι εδώ στην παρεούλα.Οι γονείς μου ήταν και είναι άνθρωποι που κοιτάνε να κάνουν το καλύτερο για την οικογένεια τους.Στηρίζουν τα παιδιά τους και είναι πάντα δίπλα τους για να τα βοηθήσουν ,αυτό είναι που με κάνει να νιώθω τύψεις για τον τρόπο που σκέφτομαι κάποιες φορές.Δεν θυμάμαι ποτέ να άκουσα τη λέξη σ΄αγαπώ από τα χείλια τους σαν παιδί ,δεν θυμάμαι ποτέ την μάνα μου να παίζει μαζί μου η΄με τον αδερφό μου ,θυμάμαι ότι έτρωγα πολύ ξύλο όταν έκανα κάποια σκανταλιά ,όταν δεν έπαιρνα καλούς βαθμούς.Θυμάμαι ότι η μάνα μου με σύγκρινε με άλλα παιδιά που ήταν καλύτεροι μαθητές ,και ότι ο πατέρας μου όταν είπα ότι θα πάω λύκειο με κορόιδεψε και μάλιστα μπροστά σε οικογενειακούς φίλους λέγοντας μου ότι "με το ζόρι τελείωσα το γυμνάσιο ,πως θα πάω και λύκειο;".Τελικά λύκειο δεν πήγα γιατί δεν θα άντεχα να τις τρώω λόγω βαθμών για άλλα 3 χρόνια...Ο πατέρας μου είχε προβλήματα με τους γονείς του και τον αδερφό του και όποτε γινόταν κάτι μας έλεγε να μην μιλάμε και να μην ανακατευόμαστε ,τρώγαμε βέβαια τα σ@@@α αλλά δεν είχαμε το δικαίωμα να πούμε κουβέντα...Σαν μεγαλύτερη και κορίτσι που ήμουν με είχαν αρκετά περιορισμένη ,λόγο χαρακτήρα δεν μιλούσα ,έκανα αυτό που ήξερα ότι ήθελαν οι δικοί μου και αν ήθελα κάτι διαφορετικό κάποιες φορές το έκανα κρυφά...Η μητέρα μου μου έχει πει πως έκαναν πολλά λάθη μαζί μου και το εκτιμώ που έστω και μετά από χρόνια κατάλαβε κάποια πράγματα.Ο πατέρας μου είναι στον κόσμο του η΄τουλάχιστον ήταν γιατί με το που έμεινα έγκυος άρχισα να ξεσπάω...Ήρθε μια μέρα σπίτι χτύπησε το κουδούνι κρατώντας μια σκάλα στα χέρια του για να δει την κεραμοσκεπή ,επειδή του παραπονέθηκε η γυναίκα του αδερφού του ότι σε μια πολύ δυνατή καταιγίδα πλημμύρισε το μπαλκόνι τους.Νευρίασα κι εγώ γιατί όταν προσπάθησα να του εξηγήσω ότι η κεραμοσκεπή και ο υδρορροός που βάλαμε βγαίνουν πολύ έξω από το μπαλκόνι του θείου εκείνος μου είπε να μην μιλάω και τον φουντώνω.Ε τότε έγινε χαμός.Του είπα πως δεν είμαι μωρό για να μην μιλάω και ότι βρίσκεται μέσα στο σπίτι μου και δεν έχει καμιά δουλειά να μου κάνει κουμάντο όπως έκανε πάντα.Παιδιά βγήκα εκτός εαυτού ,μου γύρισε το μάτι...Τα αισθήματα είναι ανάμεικτα...Τους αγαπώ πολύ και ξέρω πως θα μου σταθούν σε ότι έχω ανάγκη αλλά με πληγώνει το ξύλο ,η υποτίμηση ,έχω πολλά απωθημένα και μου βγαίνουν όλα τώρα που έχω το δικό μου παιδί...Συγνώμη για το μεγάλο ποστ...

[LA LATINA]

δες το θετικα

δε σου βγαινει στο παιδι σου αλλα εκει που πρεπει να σου βγει

ξεσπασες....ζητωντας ουσιαστικα το δικιο σου

 

δεν ειναι ευκολο φανταζομαι να ζεις τετοιες καταστασεις αν και συνηθισμενο το ξυλο για τους βαθμους στη γενια μας και το μη μιλας συνεχεια

 

εμενα παντα μου ελεγε ο πατερας μου οτι δεν εχει καμια σημασια τι βαθμο θα φερω γιατι ειναι ολα σχετικα αλλα ηθελε να ειμαι μετρια μαθητρια μην παω και χαλια

δε θυμαμαι κατι να ζητησα και να μην εγινε αλλα θυμαμαι οτι ειχα μεγαλη ωριμοτητα σχετικα με το τι θα ζητησω

 

εμενα επειδη οι γονεις μου ηταν μεγαλοι οταν γεννηθηκα (45 και 55) και ημουν και μοναχοπαιδι με εκαναν δυναμικη γιατι παντα ειχαν στο πισω μερος του μυαλου τους οτι συντομα θα μεινω μονη πραγμα που δεν εγινε γιατι αυτα ειναι θεου δουλειες, ο πατερας μου πεθανε οταν ημουν 22 και η μητερα μου ζει ακομα και αντι να τη βοηθησω με βοηθαει κιολας

 

εζησα τοσο καταπληκτικα που καθε τι αλλο μου φαινεται τραγικο

 

παντως να ξερεις κατι.... καλα εκανες και μιλησες και το εβγαλες απο μεσα σου

ετσι πρεπει για να μην εχεις απωθημενα και σου βγουν στη δικη σου οικογενεια

αν και ειμαι σιγουρη οτι εσυ συγκεκριμενα ποτε δε θα φεροσουν ετσι στα παιδια σου

 

μη νομιζεις κι οι γονεις ξερουν οτι καναν λαθη, γι αυτο με τα εγγονια ειναι τοσο μαλακοι

οι περισσοτεροι σας εκαναν και νεοι οποτε δεν ηξεραν και πολλα τοτε

τωρα διαβαζουμε, ενημερωνομαστε, μεχρι να γεννησουμε εχουμε κανει διατριβη

καλο θα ειναι να τον συγχωρεσεις στην ψυχη σου για να νιωσεις καλυτερα

 

γιατι οταν λειψει μια μερα, θα θυμασαι μονο τα καλα του...

[PEPI1979]

Οι σχέσεις της οικογένειας είναι οι ισχυρότερες όλων, είτε αναφερόμαστε στην οικογένεια που μας έφερε στον κόσμο, είτε στην οικογένεια την οποία εμείς υποστηρίζουμε. Το βασικότερο θεμέλιο στο ταξίδι μας αυτό είναι ο μόνος οικογενειακός συγγενής που διαλέγουμε. Όλοι οι άλλοι, πατεράδες, μανάδες, παιδιά, παππουδογιαγιάδες, έρχονται δεδομένοι. Τον άνθρωπο της ζωής μας όμως, τον / την σύζυγο, τον διαλέγουμε (όσο μπορούμε να πούμε ότι είναι επιλογή). Και, τελικά, είναι ο σημαντικότερος όλων. Με αυτόν θα τελειώσουμε την ζωή μας. Με αυτόν θα περάσουμε όλες τις κακουχίες. Μʼ αυτόν θα μοιραστούμε τις πίκρες και τις ευτυχίες μας.

 

 

Μέσα σε όλα αυτά, έχω μια απόφαση. Δεν θέλω να επαναλάβω το κακό. Δεν θέλω να γίνω η ηχώ του παρελθόντος μου, να αντηχήσω την βία, τον φόβο, την ταπείνωση, την κακοποίηση. Θέλω να σταματήσω την βία εδώ. Θέλω να γυρίσω το κοντέρ στο 0. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο.

 

Σε όλους όσους ταλανίζονται με ...οικογενειακές υποθέσεις, εύχομαι αστείρευτο κουράγιο και υπομονή, βαθιά μακροβούτια ενδοσκόπησης και πολλή πολλή τύχη. Χωρίς την γυναίκα μου και τα παιδιά μας, ούτε ο μισός άνθρωπος δεν θα ήμουν. Ειδικά στο θέμα της πατρικής μου οικογένειας, η οποία με έχει πικράνει τόσο μα τόσο πολύ.

Εσύ ξέρεις καλά τι θες να αποφυγεις και αυτός είναι ο στόχος σου , δεν ξέρω από αυτά που γράφεις δεν φαίνεται πιο ακριβώς είναι το πρόβλημα είσαι όμως ο πιο τυχερος άνθρωπος του κόσμου που βρήκες τον άνθρωπό σου και όσο εσύ ξέρεις τι δεν θες να γίνεις θα το προσπαθείς !οι μνήμες θα είναι μέσα σου αλλά εσύ απλά μην πηγαίνεις πίσω ..................

[Mammy in love]

Στελλάκη ξέρεις πόσο παράξενη τους φαίνεται τώρα η συμπεριφορά μου;Ακόμα και εγώ απορώ με τον εαυτό μου.Ξέρεις επίσης τι είναι πολύ άσχημο;Έχω πολλά νεύρα.Είμαι όλη την ώρα στην τσίτα μην τυχόν εκνευριστώ με το μωρό... Πριν αποκτήσω το μωρό φοβόμουν να κάνω παιδί μην τυχών κάνω τα λάθη των γονιών μου...Φαντάζομαι πόσο χάλια μπορεί να αισθάνεται κάποιος που έχει ζήσει πολύ άσχημα μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον...

[LA LATINA]

Στελλάκη ξέρεις πόσο παράξενη τους φαίνεται τώρα η συμπεριφορά μου;Ακόμα και εγώ απορώ με τον εαυτό μου.Ξέρεις επίσης τι είναι πολύ άσχημο;Έχω πολλά νεύρα.Είμαι όλη την ώρα στην τσίτα μην τυχόν εκνευριστώ με το μωρό... Πριν αποκτήσω το μωρό φοβόμουν να κάνω παιδί μην τυχών κάνω τα λάθη των γονιών μου...Φαντάζομαι πόσο χάλια μπορεί να αισθάνεται κάποιος που έχει ζήσει πολύ άσχημα μέσα στο οικογενειακό του περιβάλλον...

 

εχεις πμ

[alcyon]

Πάνο μου,

δεν είναι θέμα ευγένειας... Είναι θέμα εκπαίδευσης.

Όλοι έχουμε κοινό παρονομαστή μια "μαύρη" ιστορία, αλλά με διαφορετικά αντικειμενικά δεδομένα.

 

Εμένα με έσωζε να γίνομαι "αόρατη". Δεν κάνω τίποτα περισσότερο από αυτό που εκπαιδεύτικα τόσα χρόνια ως παιδί. Απλά από όλο το άσχημο αυτό "πακέτο", ας κρατήσω και ας χρησιμοποιήσω κάποια "δεξιότητα" προς το συμφέρον της οικογένειάς μου.

 

Αυτό είναι όλο.

[georgiamami]

Γεωργία,

................

Μερικές φορές έχω την αίσθηση πως είσαι μέσα στο μυαλό μου. Έχεις σκεφτεί να σπουδάσεις ψυχολογία; Ποτέ δεν είναι αργά

 

Ναι, κ. Πρόεδρε, ένοχος. Την γυναίκα μου πολλές φορές την παίρνω ως δεδομένη με αποτέλεσμα να μην της εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου όπως θα ήθελα ή έπρεπε.

 

Καλημερα σας και καλο μηνα. Δυστυχως ειμαι πολυ βιαστικη και δεν εχω χρονο να διαβασω τα ...νεα σας. Αλλα ειμαι τυχερη.... ερχεται Σαββατοκυριακο!!!

 

Πανο, μερικοι ανθρωποι σπουδαζουν καποια επαγγελματα και οταν ερθει η ωρα να τα εξασκησουν, δεν γνωριζουν πως να το κανουν. Εγω ασχολουμαι "ερασιτεχνικα" με τη ψυχη των ανθρωπων αλλα με πραγματικο ενδιαφερον και φυσικα ...ανευ αποδοχων. Αυτο που με χαροποιει ειναι οταν καταφερνω να δειξω την υπαρξη και της "αλλης πλευρας" στους ανθρωπους που νιωθουν οτι βρισκονται σε αδιεξοδο ή γενικοτερα που νιωθουν "κατι". Γιατι ΠΑΝΤΑ υπαρχει και η αλλη πλευρα του ...νομισματος.

 

Δεν υπαρχει μεγαλυτερη ψυχικη ικανοποιηση απο το να δεις ενα κλαμενο παιδικο μουτρακι να ....ΧΑΜΟΓΕΛΑ!!!! Ειναι η μεταβαση που οδηγει η ελπιδα απο τη θλιψη στην ευτυχια.

 

ΥΓ. Χαμογελατε!!! Ειναι μεταδοτικο!!!!

(Κλεμενο απο τον Α.Μικρουτισκο αλλα πολυ σωστο!!! Ας ειναι καλα ο ανθρωπος που μου "κολλησε" την ατακα του!!! χαχαχαχα )

[Χρυσάννα]

Καλημέρα! Χωρίς να έχω διαβάσει όλα τα μηνύματα, θα ήθελα να πω κάτι όχι από εμπειρία αλλά ως ψυχολόγος και μετά από 5 χρόνια προσωπικής θεραπείας. Υπάρχουν πράγματα που τα κουβαλάμε μέσα μας όλη μας τη ζωή, τα κουκουλώνουμε και φοβόμαστε να τα ακουμπήσουμε. Αυτά διαμορφώνουν τη συμπεριφορά μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε και πολλές φορές καθορίζουν τις επιλογές μας. Δεν υπάρχουν στάνταρ κανόνες του τύπου "έχεις υποστεί κακοποίηση μικρή, άρα θα χτυπάς τα παιδιά σου", για τον καθένα είναι πολύ διαφορετικό. Εφόσον το σκέφτεσαι και το παλεύεις έχεις κάνει ήδη τη μισή δουλειά, αν θες μπορείς να ζητήσεις και τη βοήθεια κάποιου ψυχοθεραπευτή, γιατί πιστεύω ότι μόνοι μας μπορούμε να φτάσουμε μέχρι ενός σημείου και η εξωτερική βοήθεια είναι πολύτιμη...Εγώ ανακάλυψα πράγματα για μένα που ούτε καν φανταζόμουν, ήταν σα να τραβήχτηκε ένα πέπλο από τα μάτια μου και είδα καθαρά τι με κρατούσε πίσω, ποιοι ήταν οι λόγοι για τις επιλογές μου, γιατί συμπεριφερόμουν με τον τρόπο που το έκανα κτλ... Και τώρα που έγινα μανούλα καταλαβαίνω πολύ καλύτερα ποια πράγματα που βγάζω στο παιδί είναι δικά μου, ποια προέρχονται από τους δικούς μου, πότε ακούγομαι σαν τη μάνα μου και μπορώ να τα ελέγξω καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση η δουλειά με τον εαυτό μας είναι δύσκολη αλλά αξίζει τον κόπο, ειδικά αν υπάρχουν και παιδιά...

[martavani]

Καλησπέρα σε όλους. Εγω δεν μπορω να πω πως έζησα άσχημα παιδικά χρόνια, θα ήμουν αχάριστη αν το έλεγα αυτο. Πραγματική όμως επικοινωνία με τους γονείς μου δεν ειχα ποτέ. Με έκαναν πολυ μικρη ο πατέρας μου ηταν φοιτητης ακόμα, με αποτέλεσμα για πολλά χρόνια να μεγαλώσω με τις γιαγίαδες και τους παπουδες μου χωρις φυσικα να στερηθώ την αγάπη, αλλα για να μπορέσουν ετσι οι γονείς μου να κάνουν τη ζωή τους επειδη ήταν πολυ νεοι. Δεν θυμάμαι ποτε διακοπες με τους γονεις μου ή ταξίδια πάντα πηγαιναν μονοι τους και εμεις μέναμε πισω με τη γιαγια και τον παπππου. Το ξέρω οτι με αγαπάνε αν και δεν το άκουσα ποτε να μου το λένε. Μου πρόσφεραν οτι ήθελα, υλικα αγαθά και σπουδές απλόχερα ποτε όμως ουσιαστική επικοινωνία. Εμείς ποτέ δεν χοράγαμε στις κοινωνικές τους εκδηλώσεις ήμασταν μικρα και πηγαιναμε στη γιαγια. Σαββατοκύριακα, γιορτες και διακοπές με τη γιαγια. Όταν θέλησα να παντρευτώ μου δημιουργησαν αρκετα προβλήματα μεχρι να το αποδεχτουν, κόντεψα να φυγω απο το σπιτι αλλα τελικα μην έχοντας αλλη επιλογη ειπαν το ναι. Δεν μπορεσαν ποτε να καταλάβουν την ανάγκη μου για αγάπη και στοργη που βρήκα σε αυτον τον άνθρωπο. Τώρα 2 χρόνια παντρεμενη με ένα κοριτσακι 1,5 χρονων και ενα δευτερο στην κοιλία έχουμε ακόμα προβλήματα και πραγματικα δεν μπορω να καταλάβω το γιατι. Θέλουν πάντα ολα να γίνονται σύμφωνα με τα δικα τους κριτήρια κια ζουν σε ενα κόσμο αλλόν απο την πραγματικότητα παρ΄ολα τα οικονομικα προβληματα που αντιμετοπίζουμε και αυτοι και εμεις αλλα δεν λένε να το καταλάβουν. Το θέμα ειναι οτι την πραγματική έλλειψη τους την συνειδητοποίησα οταν έκανα δικο μου παιδι και υποσχεθηκα στον εαυτο μου να μην το κάνω ποτε στα παιδια μου να ζω την κάθε μου στιγμη μαζι τους.

[georgiamami]

.....................

Καλως ή κακως, μεσα στο ποστ σου, ειδα .....εμενα. Δε θελω να γραψω συγκεκριμενα γεγονοτα σε δημοσια προβολη γιατι εχω αδερφια τα οποια ισως να μη θελουν αυτην την εκθεση (δεν ειμαι τοσο αγνωστη στο χωρο). Ανοιξα αυτο το θεμα πριν αρκετο καιρο, θελοντας να βγαλω απο μεσα μου αυτα που -τοτε- με βαραιναν. Ειδα μεγαλη βελτιωση σε μενα μα κυριως εμαθα οτι η συμπεριφορα του καθενος μας οφειλεται ναι μεν στα βιωματα μας αλλα κυριως στη δουλεια που θα κανουμε εμεις οι ιδιοι με τον εαυτο μας. Μεσα απο εσας ειδα οτι υπαρχουν γονεις που δημιουργησαν ψυχολογικα προβληματα στα παιδια τους επειδη "ασκησαν βια" στα ματια τους ή και στα ιδια τα παιδια. Γονεις που "ελαμψαν" με την απουσια τους. Γονεις που φερθηκαν με πολλη αγαπη και στοργη και πολλους ακομη γονεις που ο καθενας απο αυτος ....καπου ....κανε λαθος.

Δυστυχως δεν υπαρχει συγκεκριμενη τακτικη που πρεπει να ακολουθουν ολοι οι γονεις ωστε να μεγαλωσουν - διαπαιδαγησουν - εξελισουν σωστα τα παιδια τους. Αλλα σε αυτο το πολυ σημαντικο ρολο, πρωταρχικο ρολο παιζει η ΑΓΑΠΗ και ο ΧΡΟΝΟΣ που αφιερωνουν στα παιδια τους. Το παιδι πρεπει να εχει αναμνησεις με ευχαριστες ποιοτικες στιγμες και να το προστατευουμε απο καθε εικονα και ηχο που θα θυμαται και θα πονα. Θα μπορουσα να γραφω ,ωρες γι αυτο ......... συγχωρηστε με!!!!!

 

................ εσύ ξέρεις τι δεν θες να γίνεις θα το προσπαθείς !οι μνήμες θα είναι μέσα σου αλλά εσύ απλά μην πηγαίνεις πίσω ..................

Το βημα εμπρος μπορει να γινει μολις συνηδειτοποιησει κανεις σε ποιο ακριβως σημειο βρισκεται και πως εφτασε ως εκει. Και τοτε ....ξημερωνει νεα μερα βασισμενη στην προηγουμενη νυχτα.

 

Πανο, συνεχισε να περπατας.......... χωρις να στρεφεις το κεφαλι πισω........ οπως πολυ σωστα λεει το μελος PERI 1979. Και κατι αλλο. Καθε στιγμη που θα θεριευει το θεριο ......... κρατα την οργη σου με μερικες βαθειες αναπνοες. Η σωστη οξυγονωση κατευναζει την ενταση και επαναφερει τον αυτοελεγχο. Καθε φορα που θα καταφερνεις να το συγκρατησεις θα νιωθεις πιο δυνατος απο την προηγουμενη. Οπως πολυ σωστα συμβουλευει η boyboom "να δαμαζεις το θηριο και να λες :ΝΑ, ΣΕ ΕΒΑΛΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ, ΔΕ ΜΕ ΝΙΚΗΣΕΣ".

 

Το θέμα ειναι οτι την πραγματική έλλειψη τους την συνειδητοποίησα οταν έκανα δικο μου παιδι και υποσχεθηκα στον εαυτο μου να μην το κάνω ποτε στα παιδια μου να ζω την κάθε μου στιγμη μαζι τους.

Να ζεις μαζι τους και να τα χαιρεσαι. Μονο, προσεχε, μην κανεις το ακριβως αντιθετο απο αυτο που εσυ στερηθηκες. Παν μετρον αριστον!!!

 

Σας ευχαριστω ολους για τη συμμετοχη σας στο θεμα. Να ξερετε πως μου προσφερετε τεραστια δυναμη και με βοηθατε να διατηρω το δικο μου αυτοελεγχο.

[Πάνος Β]

Γεωργία,

 

Καθε στιγμη που θα θεριευει το θεριο ......... κρατα την οργη σου με μερικες βαθειες αναπνοες. Η σωστη οξυγονωση κατευναζει την ενταση και επαναφερει τον αυτοελεγχο.

 

Γνωρίζω για τις βαθιές αναπνοές. Τις κάνω σχεδόν κάθε μέρα. Με βοηθούν να αντιμετωπίσω τα ποτάμια της ζωής μου και να καθαρίζω το κεφάλι μου, μιας και είμαι πολυάσχολος άνθρωπος γενικά.

 

Την ώρα του θυμού, είναι δύσκολο να τις κάνω. όταν ο θυμός μου κοχλάζει, έχω ήδη πια χάσει τον έλεγχο. πρέπει να βρω ένα τρόπο να τις κάνω πριν θυμώσω

 

Σας ευχαριστω ολους για τη συμμετοχη σας στο θεμα. Να ξερετε πως μου προσφερετε τεραστια δυναμη και με βοηθατε να διατηρω το δικο μου αυτοελεγχο.

 

Χαίρομαι. Να περάσουμε λοιπόν στο επόμενο ερώτημα;

 

Μπορει να συσχετισει υποσυνειδητα τον συζυγο με τον <<κακο> πατερα ή την συζυγο με την <κακη> μητερα?

 

Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά, θα δούμε ότι οι άνθρωποι έχουν την τάση να ταυτίζονται με μια κατάσταση ή να πηγαίνουν εκ διαμέτρου αντίθετα. Είναι η φύση του ανθρώπου που μας οδηγεί σε μια τέτοια ταύτιση ή πόλωση.

 

Συνεπώς είναι πολύ λογικό να συσχετίζουμε υποσυνείδητα τους ρόλους του παρελθόντος με τους ρόλους του παρόντος. Για την ακρίβεια, όχι απλώς συσχετίζουμε αλλά και ζούμε ξανά τους ρόλους του πατρικού μας σπιτιού. Κάποιοι άνθρωποι θα ζουν τις δύσκολες στιγμές τους με τον / την σύζυγο για άλλη μια φορά, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να τις εξαγνίσουν και κατόπιν να τις εξωραίσουν, και κάποιοι άλλοι θα απεμπολούν το παρελθόν, μέσω της "επιλογής" συζύγου που βρίσκεται εκ διαμέτρου αντίθετα από τον αντίστοιχο τυρρανικό ρόλο του παρελθόντος.

 

Η γυναίκα μου για παράδειγμα είναι το αντίθετο της τρεμάμενης οργής των δικών μου. Πριν έρθουν τα παιδιά, ειλικρινά, δεν θυμάμαι μια φορά να είχε θυμώσει. Τώρα, με τα παιδιά, που είναι αδύνατο ακόμα και για ένα Ζεν ιερέα να μην θυμώσει, έχει κατά καιρούς εκφραστεί με ήχους που αμυδρά ίσως θυμίζουν ένα κάποιο εκνευρισμό.

 

Υπάρχει όμως κοντινό μου πρόσωπο, που τα οικογενειακά πλοκάμια δεν το άφησαν να δραπετεύσει, το οποίο διαγεί καθ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν της πατρικής οικογένειας. Το πρόσωπο αυτό αναπαράγει το παρελθόν του προκειμένου να το εξωραΐσει. Και η σύζυγος του φέρει τρομακτικές ομοιότητες με την μητέρα του (κάποιες, όχι όλες).

 

Δεν νομίζω πως υπάρχει ενδεδειγμένος τρόπος μεταξύ των δύο, αρκεί ο τρόπος να βολεύει το άτομο. Εγώ αρρωσταίνω από άτομα που θυμώνουν με το παραμικρό. Με τα χρόνια, τους έβγαλα από την ζωή μου έναν προς ένα, εκτός από τους γονείς μου που φυσικά δεν μπορώ να τους διώξω (δηλαδή μπορώ αλλά δεν θέλω να φτάσω σε ένα σημείο από το οποίο δεν θα υπάρχει πλέον γυρισμός).

 

Εσύ Γεωργία τι τύπος είσαι; Πρωινός ή απογευματινός, που λέει και η διαφήμιση; Διώχνεις τις συμπεριφορές που σε ενόχλησαν ή τρίβεσαι πάνω τους προσπαθώντας να τις συνηθίσεις;

[elenik]

Μέσα σε όλα αυτά, έχω μια απόφαση. Δεν θέλω να επαναλάβω το κακό. Δεν θέλω να γίνω η ηχώ του παρελθόντος μου, να αντηχήσω την βία, τον φόβο, την ταπείνωση, την κακοποίηση. Θέλω να σταματήσω την βία εδώ. Θέλω να γυρίσω το κοντέρ στο 0. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο.

 

Αυτο ακριβως. Αυτο παλευουμε ολοι.

Θελει μια σκληρη μαχη με τον εαυτο μας , με οσα μαθαμε οτι ειναι "σωστα" και "αυτονοητα" .

 

Αλλα ειναι μια μαχη που ειμαι σιγουρη θα κερδισουμε

Η αγαπη για τα πλασματα που εχουμε γυρω μας και λατρευουμε και σιγουρα δεν θελουμε να ζησουν τον ιδιο προβληματισμο στο μελλον, ειμαι σιγουρη ειναι το καλυτερο οπλο μας. Αυτο που θα μας οδηγησει στην νικη

[elenik]

,έχω πολλά απωθημένα και μου βγαίνουν ...

 

Αρχικα (συγνωμη κι ολας) αλλα να πω οτι αυτο που περιγραφεις δεν ειναι "καλη" οικογενεια .

 

Προσωπικα απορω που δεν ξεσπασες νωριτερα και δεν μου κανει καθολου εντυπωση η αντιδραση σου προς εκεινους.

 

Πολλες φορες οταν γινομαστε γονεις και ερχομαστε στην θεση τους κατανοουμε καποια πραγματα. Εαν το ιστορικο ειναι θετικο φτανουμε να καταλαβουμε το γιατι σε καποια που τοτε φαινοντουσταν παραλογα.

Αν ομως ειναι αρνητικο ισως ερχεται η ωρα να καταλαβουμε ποσα στραβα μας ειχαν περασει ως αυτονοητα τοτε. Και τοτε ισως ποια ηρθε η στιγμη να αντιδρασουμε και να πουμε...ΦΤΑΝΕΙ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ.