Ασχημα παιδικα χρονια δημιουργουν προβληματα .....

[georgiamami]

Γεια σας. θα ηθελα να μοιραστουμε τις αποψεις σας, τις εμπειριες σας, τους προβληματισμους οσων αφορα το θεμα :

Μπορει μια ασχημη παιδικη ηλικα να δημιουργησει προβληματα στην μετεπειτα ζωη ως ενηλικα?

Για να γινω πιο σαφης:

Οταν ενα παιδι εχει μεγαλωσει σε οικογενειακο περιβαλλον οπου υπηρχαν εντονες διαφωνιες, υποτιμηση, προσβολη, κακοποιηση κ.α., ειναι δυνατον να δημιουργησει μια δικη του υγιη οικογενεια?

Μπορει να συσχετισει υποσυνειδητα τον συζυγο με τον <<κακο> πατερα ή την συζυγο με την <κακη> μητερα?

Μπορει να κατηγορει και να επιριχνει ευθυνες αδικα?

Μπορει, τελος, να οδηγηθει σε προσωπικο διαζυγιο επειδη οι γονεις του εμειναν μαζι αν και η ζωη τους ηταν αθλια?

Ευελπιστω, να βρω τα λανθασμενα βηματα μου για να διορθωσω την πορεια ζωης μου. Ευχαριστω.

[arleta]

δε θυμαμαι σε ποιο θεμα σε διαβαζα πριν μερικα λεπτα, μαλλον στο "ποτο και συζηγος" η καπως ετσι;;;; με προβληματισες εντονα. καθομουν στο τζακι και σκεφτομουν και τωρα ειδα το θεμα. καιρο σκεφτομουν να το ανοιξω και δεν ηξρα πως....

θυμαμαι τις δικες μου παιδικες μνημες και χεσε μεσα..... ασχημα παιδικα χρονια. κι εκεινο που αναρωτιεμαι ειναι φταινε οι γαμ...νες οι γιορτες που γινοτανε χαμος στο σπιτι μας η εγω θυμαμαι τις γιορτες επειδη παντα τις περιμενα με λαχταρα;;; κι εννοειετε τις μισησα τις γιορτες, πασχα, χριστουγεννα κτλ. πανατ προσπαθουσα τις γιορτες να δουλευω (σερβιτορα ημουνα). να μην υπαρχουν γιορτες στη ζωη μου. ευτυχως παλευω να το αλλαξω αυτο. εχω ενα παιδακι 11 μηνων κι ειμαι εγκυος παλι. φετος εκανα γιορτες κι ητανε καλα. κατι ομως δε με αφηνει να τις ευχαριστηθω..... και φταινε εκεινες οι μνημες.....

οι δικες μου μνημες μου δημιουργησαν πολλα προβληματα. ευτυχως ειμαι ατομα που ψαχνομαι, διαβαζω, μιλαω με τον εαυτο μου και προσπαθω να βρισκω απαντησεις και λυσεις. αυτο με εσωζε παντα.

οσο για τα υπολοιπα παλευω για την οικογενεια μου, παντα με το φοβο μη πληγωσω τα παιδια μου, μη κανω κατι που δεν ειναι σωστο κτλ. ο καλος μου (ο αντρας μου δηλ) ειναι πρωην χρηστης. εχει κι αυτος περασει τα δικα του. ειανι περιπλοκο μερικες φορες να επικοινωνησουμε ουσιαστικα ομως προσπαθουμε. ειδικα απο οταν εμεινα εγκυος τη πρωτη φορα ειπαμε τελος οι μαλακιες παμε να φτιαξουμε οικογενεια, και συμφωνησαμε να μιλαμε ο ενας στον αλλον για οτι σκεφτομασται για οτι μας απασχολει κι αυτο μας βοηθαει πολυ πολυ πολυ!!!!! ειμαστε ακομα στο φουλ ερωτευμενοι κι ευτυχισμενοι...... αλλα αυτα τα γαμη..να τα ψυχολογικα ολο και μου σκαλιζουν το νου............

δε ξερω αν απαντησα σε αυτο που θες, η αν σε βοηθησα σε ευχαριστω ομως που μου δινεις την ευκαιρια να μιλησω γι αυτο, εστω και με αυτο το τροπο!!!

[ol_ko]

τα παιδικα χρονια και οι σχεσεις με τους γονεις μας ειμαι σιγουρη οτι μας ακολουθουν μια ζωη και μας εχουν εεπηρεασει στο χαρακτηρα μας.Αυτο ειναι σιγουρα.Το θεμα ειναι τι δουλεια κανουμε με τον εαυτο μας για να συμφιλιωθουμε με το παρελθον και να προχωρησουμε μπροστα.

Εγω δεν ειχα κακοποιηση καιψ φασαριες αλλα αν περψιγραψω τα παιδικα μυο χρονια θα πηδηχτητε απ το παραθυρο ..... ειναι ιστορια για ταινια.

Συνοπτικα θα πω:πεθανε ο πατερας μου στα 6 μου αφηνοντας νια 28χρονη χηρα με 3 παιδια , αφραγκη, χωρις δουλεια και σπιτι.Στα δυσκολα της σταθηκε ο κολλητος του πατερα μου και κουμπαρος ....ο οποιος ηταν παντρεμενος.Ερωτευονται τρελλα αλλα αυτος δε χωριζει.Αποτελεσμα: Μεναμε ΟΛΟΙ μαζι σα μια ευτυχισμενη οικογενεια σε ενα δυαρι(ουτε φανταζεστε πως).Στο μεταξυ διαγιγνωσκεται κληρονομικη καιρδιοπαθεια και στους 3.Η αδερφη μου χειρουργειται στα 10 και του αδερφου μου -πολυ πιο σοβαρο και περιπλοκο -δεν παιρνει εγχειρηση.

Στα 23 μου δεν αντεχω το αρρωστο περιβαλλον και την απιστευτη καταπιεση και λεω γεια χαρα.Δε μου μολουσαν γιια 5 χρονια και επιβιωσα εντελως μονη μου.

Πηγα σε ψυχολογο για να τα βρω με τον εαυτο μου και να αποενοχοποιηθω απο τις τυψεις οτι τους παρατησα.Επισης με βοηθησε να καταλαβω τη συμπεριφορα της μανας μου.

Φυσικα ακομα παλευω με ανασφαλειες και φοβιες αλλα εγινα δυνατη και ειπα οτι ολο αυτο θα το γυρισω υπερ μου.

θελει κοπο και πονο να τα βρεις με το παρελθον σου και να μην εχεις απωθημενα

[elenik]

Οταν ενα παιδι εχει μεγαλωσει σε οικογενειακο περιβαλλον οπου υπηρχαν εντονες διαφωνιες, υποτιμηση, προσβολη, κακοποιηση κ.α., ειναι δυνατον να δημιουργησει μια δικη του υγιη οικογενεια?

Ειναι δυνατον ναι. Αλλα θα πρεπει να ξεπερασει τον εαυτο του.

Η υποτιμηση και οι προσβολες θα τον κανουν να βλεπει παντα μειονεκτικα τον εαυτο του και να αμφισβητει καθε κινηση.

Η κακοποιηση απο την αλλη (που ειναι ακομα πιο δυσκολο θεμα) θα τον κανει να πρεπει να εχει μεγααααλο αυτοελεγχο ωστε να μην ειναι το "σηκωνω το χερι μου" η πρωτη επιλογη.

 

Μπορει να συσχετισει υποσυνειδητα τον συζυγο με τον <<κακο> πατερα ή την συζυγο με την <κακη> μητερα?

Συνηθως οχι. Αν ειναι υγιεις ανθρωπος θα βρει το ακριβως αντιθετο απο αυτο που βιωσε πριν αποφασισει να κανει οικογενεια.

Εχω ακουσει βεβαια περιπτωσεις γυναικων που ανεχονται "να τις τρωνε" επειδη αυτο εμαθαν οτι σημαινει οικογενεια και δεν ειχαν ποτε τα κοτσια να αλλαξουν . Εβλεπαν την μαμα να το ανεχετε και δεν ξερουν να πραξουν διαφορετικα . Γενικα ολο αυτο εξαρταται απο τον ανθρωπο και λιγο νομιζω.

 

Μπορει να κατηγορει και να επιριχνει ευθυνες αδικα?

Τι εννοεις? Να κατηγορει τον/την συζυγο αδικα?

Ισως κανω λαθος αλλα δεν νομιζω οτι μια ασχημη παιδικη ηληκια δικαιολογει τετοια πραγματα. Ισως οπως ειπα παραπανω μια χαμηλη αυτοεκτιμηση αλλα οχι αυτο.

 

Μπορει, τελος, να οδηγηθει σε προσωπικο διαζυγιο επειδη οι γονεις του εμειναν μαζι αν και η ζωη τους ηταν αθλια?

Χμμμ ειναι πιο ευκολος στο να πει "ως εδω".

Αν εχει εμπεδωσει οτι ολο αυτο ηταν λαθος (που δεν χωρισαν οι δικοι του) και δεν επρεπε να το τραβηξουν τοσο καταστρεφοντας του την ζωη και το δει να επαναλαμβανεται αν ειναι υγιεις θα το σταματησει εγκαιρως πιο ευκολα. Αλλα παλι οπως ειπα παραπανω ειναι και στον ανθρωπο.

Ετσι οπως το σκεφτομαι... αν εχεις δει το αποτελεσμα σε σενα ως παιδι δεν νομιζω να αντεξεις να το κανεις στο παιδι σου. Αλλα μονο αν υπαρχει οντως προβλημα ... αν ο γαμος ειναι καλα πιστευω πως οχι.

 

ΥΓ. θα σου πω επισης το εξης. Θεωρω οτι το οτι κακοποιηθηκε ή εστω περασε ασχημη ηληκια καποιος δεν του δινει αφεση αμαρτιων για οτι κανει. Ειναι ενηλικος ανθρωπος και υπευθυνος για τις πραξεις του και το εταιρον του ημιση ωφειλει να "προστατευσει" τον εαυτον του και τα "πρεπει" του ωστε να μην γινει το θυμα στην σχεση. Ειδικα αν υπαρχουν παιδια.

[ol_ko]

Συνηθως οχι. Αν ειναι υγιεις ανθρωπος θα βρει το ακριβως αντιθετο απο αυτο που βιωσε πριν αποφασισει να κανει οικογενεια.

Εχω ακουσει βεβαια περιπτωσεις γυναικων που ανεχονται "να τις τρωνε" επειδη αυτο εμαθαν οτι σημαινει οικογενεια και δεν ειχαν ποτε τα κοτσια να αλλαξουν . Εβλεπαν την μαμα να το ανεχετε και δεν ξερουν να πραξουν διαφορετικα . Γενικα ολο αυτο εξαρταται απο τον ανθρωπο και λιγο νομιζω.

 

 

.

 

δυστυχως εχουμε την ταση να αναπαραγουμε αυτο που βλεπουμε και οχι αυτο που ειναι σωστο, πχ αγορια που εβλεπεαν τημαμα τους να κακοποιειται ειναι πιο πιθανο να το κανουν στη γυναικα τους και αντιστοιχα κοριτσια να το ανεχονται.Δυστυχως δεν ειναι λιγες περιπτωσεις και δεν εχουν απλα μαθει οτι αυτο ειναι οικογενεια, το εχουν ταυτισει με την αγαπη.Χρειαζεται δυνατος χαρακτηρας για να ξεπερασεις τετοιες παραστασεις και να δημιουργησεις καινουριες μεσα σου πιστευω

[elenik]

πχ αγορια που εβλεπεαν τημαμα τους να κακοποιειται ειναι πιο πιθανο να το κανουν στη γυναικα τους και αντιστοιχα κοριτσια να το ανεχονται.

Κι αλλο παιδακι του Φρουντ . Νομιζα οτι ημουν η μονη κολημενη :lol:

[Ellemphriem]

δυστυχως εχουμε την ταση να αναπαραγουμε αυτο που βλεπουμε και οχι αυτο που ειναι σωστο, πχ αγορια που εβλεπεαν τημαμα τους να κακοποιειται ειναι πιο πιθανο να το κανουν στη γυναικα τους και αντιστοιχα κοριτσια να το ανεχονται.Δυστυχως δεν ειναι λιγες περιπτωσεις και δεν εχουν απλα μαθει οτι αυτο ειναι οικογενεια, το εχουν ταυτισει με την αγαπη.Χρειαζεται δυνατος χαρακτηρας για να ξεπερασεις τετοιες παραστασεις και να δημιουργησεις καινουριες μεσα σου πιστευω

 

ΑΚΡΙΒΩΣ !!!! Και γινεται υποσεινηδητα και φταιει η παιδικη ηλικια για ολα αυτα. Εγω ειχα προτυπο μια μανα να ουρλιαζει....μετα ΒΙΑΣ συγκρατω τα νευρα μου ορισμενες φορες....και στον αντρα μου δεν τα καταφερνω παντα. Προσπαθω να τα καταφερω αλλα ειναι λες και εχω φυτιλι μεσα μου. Και καταληγω να βγαζω τα νευρα μου επανω μου με σωματικη βια για να μην τα δει το παιδι ΜΠΑΣ και σπασω αυτον τον κυκλο.....μακαρι να ηταν οπως τα λες Ελενικ, ετσι θα εσπαγαν οι κυκλοι αυτοι. Αλλα δεν ειναι ετσι. Η κολλητη μου εχει ενα πατερα που χτυπαγε την μανα της και υποβιβαζε εκεινη. Αυτος που ερωτευτικε ειναι ιδιος ο πατερας της....σε ολη του την συμπεριφορα...... Και ναι φταινε οι γονεις και η παιδικη ηλικια για ολο αυτο.

[nnm004]

Καλημερα και χρονια πολλα σε ολους

εγω ειμαι ενα παιδι οπου η οικογενεια του ηταν αγαπημενη , δεν μαλωνανε ποτε , αγαπιοντουσαν και ηταν καλα μεταξυ τους , ομως με κανανε σε μεγαλη ηλικια οποτε εγινα υποσινειδιτα ενα βαρος για τη ζωη τους ,την κοσμικη ζωη τους . Η μαμα μου ως ειναι λογικο κλειστικε μεσα για να με μεγαλωσει και πολλες φορες παλευε και μοναχη μιας και ο πατερας μου ηταν διευθυντης σε μια δημοσια υπηρεσια και καθηγητης στο πανεπιστημιο και αναγκαζοτανε να λειπει πολλες φορες εκτος πολεως . Ειμαι ενα παιδι οπου κακοποιηθηκε με ξυλο πολυ , ακομα θυμαμαι που φοβομουνα οτι επειδη εκανα σκανταλια θα φαω ξυλο , ειμαι της γεννιας οπου δυστηχως πιστευανε το περιφημο "το ξυλο βγηκε απο τον παραδεισο" , η μητερα μου οσο και αν με αγαπουσε παντα πιστευε οτι με τη βια θα μπορουσε να πετυχει την διαπαιδαγωγιση μου καθως και την αγαπη μου για τη μορφωση και το σχολειο , επισης εχω κακοποιηθει και λεκτικα με προσβολες και υποτιμιση , παντα με αποτερο σκοπο να με βοηθησουνε να προοδευσω . Οι γονεις μου ηταν μορφωμενοι ανθρωποι αλλα ανηκανε σε αλλη γενια , ναι τους εχω συγχωρεσει , δεν κανανε κατι απο κακια , καλο πιστευανε οτι μου κανανε . Ομως εγω πως ειμαι τωρα 34 ετων ? κανω ψυχοθεραπεια για αγοραφοβια , κρισεις πανικου και ειμαι ενα φοβισμενο πλασμα , εχω πολλες παραξενιες και ευτυχως που εχω διπλα μου εναν τοσο υπεροχο ανθρωπο που τα 3ερει ολα αυτα και ειναι παντα διπλα μου ετοιμος να μου συμπαρασταθει . Αγαπω πολυ τους γονεις μου και στεναχωριεμε τωρα ποιυ του βλεπω γερους και τοσο αρρωστο τον πατερα μου και που συντομα θα τους χασω , οι σχεσεις με τη μητερα μου πλεον εχουνε αποκατασταθει και ειμαστε καλα , ομως παντα μου εχει μεινει αυτο το γιατι , το οτι ποτε σε καμια μου κινηση αν ηταν διαφορετικη απο την αποψη της δε ειχα τη συμπαρασταση της απο την αρχη .

Εχω παντως παρει εναν ορκο και απο τα λαθη της μητερας μου εχω μαθει εγω , ξυλο στα παιδια μου ουτε για πλακα δεν θα δωσω ουτε εχω δωσει , λεκτικα δεν θα τα επιτεθω ποτε μου και παντα μα παντα θα ειμαι διπλα τους να τα συμβουλευω και να τα συμπαραστεκομαι οπως επισης και δεν προκειτε ποτε μα ποτε να τα αφησω , ακομα και να ειχα τη δυνανατοτητα , για να παω μονη με τον αντρα μου διακοπες , ολοι μαζι ειναι καλυτερα .

Μην δερνετε τα παιδια σας ουτε καν μια ξυλια στο χερακι , Θεε μου κανει τοσο μα τοσο κακο , υποβιβαζουμε τοσο την προσωπικοτητα τους βαιοπραγοντας στο σωμα τους το οποιο δεν ανηκει σε μας αλλα σε εκεινα , οχι στη βια , οχι στο ξυλο .

[alan]

Σε οσα ρωτας η απαντηση είναι αυτη που φοβάσαι ......και πολλές φορες πολυ πολυ χειροτερηΚαλή Ανασταση

[arleta]

το θεμα εξελισεται σε πολυ ενδιαφερον... ολες οι αποψεις ειναι πολυ μα πολυ ενδιαφερον.....

να ρωτησω κατι, κ οποιος ξερει ή φανταζεται ας μου πει.... εχω ακουσει το εξης:

πολλες φορες υποσυνειδητα αναζητουμε στο συντροφο μας το κακο "πατερα" ή τη "κακια" μητερα, λες και το κανουμε επιτειδες να ξαναζησουμε τετοιες στιγμες...

μια φιλη μου, ελεγε "τι να κανω με ολους τους μαλακες που παω και μλπεκω; ολοι ιδιοι με το πατριο μου ειναι!" λες κι αυτη η κοπελα τους τραβουσε κοντα της και ζουσε ξανα και ξανα τα ιδια και τα ιδια....

τι λετε γι' αυτο; συμβαινει;;;

[ol_ko]

δεν ειναι οτι ψαχνουμε τον πατερα ή τον πατριο απλα ταυτιζουμε την αγαπη, αφου αυτους που μας μεγαλωσαν τους αγαπαμε , με συγκεκριμενες συμπεριφορες.Το οικειο ψαχνουμε, αυτο που ξερουμε να αντιμετωπιζουμε και ας μη μας αρεσει.

Αυτο με την αγοραφοβια το χα και εγω οταν εφυγα απ το σπιτι,Ημουν τοσο κλεισμενη που φοβομουμα οτι αν κυκλοφορησω μετα τη δυση του ηλιου το λιγοτερο θαμμε βιαζαν.Τοπ παλεψα ομως τοσο που εφτασα να παω Κρητη ενα καλοκαιρι να δουλεψω χωρις να ξερω κανενα.Πιστευω οτι μονο αν μεινεις με τον εαυτο σου μπορεις να τον "παλεψεις"

Η μανα μου λογω χαρακτηρα,τροπου ανατροφης και συνθηκων-δυσκολιων δεν ηταν διαχυτικη ,δε μας χαιδευε ,δε μας ελεγα σ αγαπω και διαπιστωσα οτι παρολο που ηξερα οτι με αγαπουσε αφου ηταν μανα μου ειχα αναγκη να το ακουω.Ειχα απιστευτες ανασφαλειες που με οδηγησαν σε λαθη στις επιλογες της προσωπικης μου ζωης.Οποιος μου λεγε δυο γλυκα λογια κολλαγα τρελλα.Αφου περασαν χρονια και απειρα πακετα ειπα ως εδω,αξιζω πολυ περισσοτερα.Τωρα οταν ο αντρας μου μου λεει σ αγαπω του λεω ετσι πρεπει.Φυσικα εχω βγαλει απωθημενα πανω του αλλα προσπαθω να μην το κανω πια.Και φυσικα λεω εκατο φορες τη μμερα στο γιο μου οτι τον αγαπαω

[arleta]

δεν ειναι οτι ψαχνουμε τον πατερα ή τον πατριο απλα ταυτιζουμε την αγαπη, αφου αυτους που μας μεγαλωσαν τους αγαπαμε , με συγκεκριμενες συμπεριφορες.Το οικειο ψαχνουμε, αυτο που ξερουμε να αντιμετωπιζουμε και ας μη μας αρεσει.

 

μαλιστα!! σωστο κι αυτο! το δυσκολο ειναι, πως το αλλαζουμε αυτο. ποσο κοπο και ποση προσπαθεια απαιτει για να αλλαξει. και καμια φορα πιστευω πως κυνηγαμε τετοιες σχεσεις κι ας ειναι ψευτικες. εχω πιασει αρκετες φορες τον εαυτο μου να επιμενω σε μια σχεση κι ας ειναι σκατα η σχεση. δε ξερω για ποιο λογο, αφου γνωριζω οτι ουτε αξιζει το ατομο ουτε η σχεση οπυτε τιποτα μαζι του. μου πηρε χρονια να αποβαλλω αυτες τις εμμονες μου με τα λαθος παντα ατομα.

[alcyon]

Γεια σας. θα ηθελα να μοιραστουμε τις αποψεις σας, τις εμπειριες σας, τους προβληματισμους οσων αφορα το θεμα :

Μπορει μια ασχημη παιδικη ηλικα να δημιουργησει προβληματα στην μετεπειτα ζωη ως ενηλικα?

 

Η οικογένεια είναι η "μήτρα" στην οποία μεγαλώνουμε συναισθηματικά. Μια φιλόξενη και ζεστή οικογένεια, θα έχει σαφώς καλύτερα αποτελέσματα στα δικά της παιδιά και στις ικανότητες που θα τους δώσει.

 

Για να γινω πιο σαφης:

Οταν ενα παιδι εχει μεγαλωσει σε οικογενειακο περιβαλλον οπου υπηρχαν εντονες διαφωνιες, υποτιμηση, προσβολη, κακοποιηση κ.α., ειναι δυνατον να δημιουργησει μια δικη του υγιη οικογενεια?

Ναι. Γίνεται. Είναι δύσκολο μεν, αλλά όχι ακατόρθωτο. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του ατόμου, από τις εμπειρίες του εκτός οικογένειας, από το ποιοι άνθρωποι θα βρεθούν στο "δρόμο" του, και από το πόση δουλειά θα κάνει με τον εαυτό του. Βασική προϋπόθεση.... να απομακρυνθεί από τις αιτίες που προξενούν όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα. Ό,τι δουλειά κι αν κάνει κάποιος με τον εαυτό του, αν βρίσκεται σε ένα περιβάλλον όπου οι αιτίες εξακολουθούν να υπάρχουν, τίποτα δε θα αλλάξει.

 

Μπορει να συσχετισει υποσυνειδητα τον συζυγο με τον <<κακο> πατερα ή την συζυγο με την <κακη> μητερα?

Τα συναισθήματα υπάρχουν για όλους. Η διαχείρηση των συναισθημάτων όμως είναι θέμα μάθησης. Το πώς θα ανταποκριθεί κάποιος σε ένα χαρούμενο ερέθισμα ή σε μια κατάσταση πανικού ή κινδύνου, εξαρτάται από το πώς έμαθε να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του.

 

Επίσης επειδή αυτές οι συμπεριφορές μαθαίνονται βιωματικά, αναπαράγονται ασυνείδητα. Ο βασικός μηχανισμός για να σταματήσει η αναπαραγωγή τέτοιων συμπεριφορών είναι να συνειδητοποιήσει το πρόβλημα. Κι έπειτα να αναζητήσει τις κατάλληλες λύσεις.

Με πιο απλά λόγια. Αναπαράγοντας τον τρόπο που έχει μάθει να τον αγαπούν ψάχνει να βρει συντρόφους και φίλους που να έχουν αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά. Γιατί αυτά "πέρασαν" στην ψυχή ως τα επιθυμητά. Για να βρει κάποιος καλύτερο σύντροφο, θα πρέπει πρώτα να επιμεληθεί τα θέματα που έχει εντοπίσει στον εαυτό του και έπειτα να αναζητήσει σύντροφο. Τότε οι επιλογές θα έχουν καλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.

 

Μπορει να κατηγορει και να επιριχνει ευθυνες αδικα?

Σε τέτοια περιβάλλοντα η μετατόπιση ευθυνών είναι σύνηθες φαινόμενο. Επομένως είναι αρκετά αναμενόμενο να το αναπαράγει. Μετατρέπει δηλαδή τις εκάστοτε αφορμές σε δικαιολογίες και τις παρουσιάζει ως αιτίες μιας συμπεριφοράς. Και κυρίως, απενοχοποιεί τις αρνητικές συμπεριφορές του λόγω των "αιτιών" αυτών. Κι εκεί με συστηματική δουλειά ως προς την ανάληψη των ευθυνών που αναλογούν (προσοχή: ΟΧΙ περισσοτέρων!!!), αρχίζει μια σταδιακή βελτίωση.

 

Μπορει, τελος, να οδηγηθει σε προσωπικο διαζυγιο επειδη οι γονεις του εμειναν μαζι αν και η ζωη τους ηταν αθλια?

Ευελπιστω, να βρω τα λανθασμενα βηματα μου για να διορθωσω την πορεια ζωης μου. Ευχαριστω.

Αν η επιλογή συντρόφου έχει γίνει πριν την ενασχόληση και προσπάθεια βελτίωσης του εαυτού μας, σαφώς και μπορεί να οδηγηθεί εκεί. Ειδικά αν προϋπάρχει ως παράδειγμα κάποιο διαζύγιο από τους γονείς. Αν όμως ο σύντροφος είναι συγκροτημένο άτομο και διατεθημένο να βιώσει αυτές τις αλλαγές στο χαρακτήρα του άλλου, τότε... τα πράγματα μπορεί να είναι αισιόδοξα.

 

Όλα αυτά... χωρίς να είμαι απόλυτη...

[arleta]

Με πιο απλά λόγια. Αναπαράγοντας τον τρόπο που έχει μάθει να τον αγαπούν ψάχνει να βρει συντρόφους και φίλους που να έχουν αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά. Γιατί αυτά "πέρασαν" στην ψυχή ως τα επιθυμητά. Για να βρει κάποιος καλύτερο σύντροφο, θα πρέπει πρώτα να επιμεληθεί τα θέματα που έχει εντοπίσει στον εαυτό του και έπειτα να αναζητήσει σύντροφο. Τότε οι επιλογές θα έχουν καλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.

 

συμφωνω... κι ετσι μενεις παντα στα ιδια. μεχρι που μια μερα ξυπνας!!!

[georgiamami]

το θεμα εξελισεται σε πολυ ενδιαφερον... ολες οι αποψεις ειναι πολυ μα πολυ ενδιαφερον.....

να ρωτησω κατι, κ οποιος ξερει ή φανταζεται ας μου πει.... εχω ακουσει το εξης:

πολλες φορες υποσυνειδητα αναζητουμε στο συντροφο μας το κακο "πατερα" ή τη "κακια" μητερα, λες και το κανουμε επιτειδες να ξαναζησουμε τετοιες στιγμες...

μια φιλη μου, ελεγε "τι να κανω με ολους τους μαλακες που παω και μλπεκω; ολοι ιδιοι με το πατριο μου ειναι!" λες κι αυτη η κοπελα τους τραβουσε κοντα της και ζουσε ξανα και ξανα τα ιδια και τα ιδια....

τι λετε γι' αυτο; συμβαινει;;;

Αυτο φοβομουν κι εγω. Πιστευω πως λειτουργουμε ως μαγνητης. Αυτο που θελουμε να απωθησουμε, τελικα το ελκουμε. Φυσικα οπως σε καθε κανονα, υπαρχουν και οι εξαιρεσεις. Εγω βρηκα συντροφο που εχει σχεδον ολα τα μειονεκτηματα του πατερα μου, εκτος απο το συγκεκριμενο ειδος κακοποιησης (λεκτικη και σωματικη βια). Αυτο του το ξεκαθαρισα απο την αρχη οτι δεν θα το ανεχομουν ποτε. Και η αληθεια ειναι οτι προσπαθω να μην συμβει. Επισης και οσες σχεσεις ειχα στο παρελθον (φιλικες ή προσωπικες) ολοι ηταν ατομα με .... καποιο ψυχολογικο προβλημα.

[arleta]

Αυτο φοβομουν κι εγω. Πιστευω πως λειτουργουμε ως μαγνητης. Αυτο που θελουμε να απωθησουμε, τελικα το ελκουμε. Φυσικα οπως σε καθε κανονα, υπαρχουν και οι εξαιρεσεις. Εγω βρηκα συντροφο που εχει σχεδον ολα τα μειονεκτηματα του πατερα μου, εκτος απο το συγκεκριμενο ειδος κακοποιησης (λεκτικη και σωματικη βια). Αυτο του το ξεκαθαρισα απο την αρχη οτι δεν θα το ανεχομουν ποτε. Και η αληθεια ειναι οτι προσπαθω να μην συμβει. Επισης και οσες σχεσεις ειχα στο παρελθον (φιλικες ή προσωπικες) ολοι ηταν ατομα με .... καποιο ψυχολογικο προβλημα.

 

 

οπως ελεγα κι εγω για σχεσεις και φιλους "καθε περιεργο και μυστηριο εγω το τραβαω;;;". γιατι αν το ατομο δεν ειχε τουλαχιστον ενα ψυχολογικο προβλημα δεν εκανα παρεα μαζι του. ασυνειδητα φυσικα. το καταλαβα πολυ αργοτερα.... κι ολο αυτο επιφερει ενα σωρο αλλες συμπεριφορες και επιλογες που δεν ειναι καθολου ασυνδετε μεταξυ τους....

[georgiamami]

Σας ευχαριστω ολες για τις απαντησεις σας. Ομολογω πως δεν περιμενα τετοια συμμετοχη στο θεμα. Πιστευα πως μονο εγω νιωθω ακομα ετσι. Ειμαι 42 ετων, εχω δικη μου οικογενεια απο τα 20. Δεν θα ελεγα οτι ο συζυγος μου ειναι το ατομο που με συμπληρωνει αλλα το παλευω. Τα περισσοτερα προβληματα που υπαρχουν στη σχεση μας προερχονται απο τη δικη μου ανασφαλεια, την αναγκη επιβεβαιωσης, την απαιτηση κατανοησης και φυσικα την αδυναμια καλυψης των κενων που εχω μεσα μου. Οι γονεις μου χωρισαν μετα απο 40 χρονια γαμου. Ηρθαν τα δυσκολα, ανιατες ασθενειες, ψυχολογικα, τυψεις, και ολα αυτα συγχρονως με τους δικους μου αγωνες για επιβιωση. Για 13 χρονια δεν ηθελα να περασω εξω απο το πατρικο μου σπιτι, δεν ηθελα να σκεφτω καν οτι υπαρχει ο πατερας μου. Εκεινος για να επιβιωσει φιλοξενησε κατα καιρους ολων των εθνικοτητων γυναικες, που καμια δεν τον αντεξε.Εμας, τα παιδια του και τα εγγονια του, μας στολιζε με πολλες καταρες και κουβεντες του τυπου <Δεν εχω αναγκη κανεναν.Να φυγετε ολοι>. Εχω κλαψει πολυ για καθε αποριψη που μου εδινε. Παλεψα να πεισω τον εαυτο μου να αλλαξω πορεια πλευσης. Να αφοσιωθω στην οικογενεια μου και τιποτε αλλο. Ηθελα τοσα να του πω ...... Ηθελα τοσο πολυ να κλαψω και να με καταλαβει... Ποτέ. Παντα μας πληγωνε. Οσες φορες προσπαθησαμε να τον πλησιασουμε (γιατι περνουσε δυσκολα με την αρρωστεια του) εκεινος μας εδιωχνε. Ωσπου πεθανε. Και τοτε εκλαψα για οσα στερηθηκε, για οσα μας στερησε, για οσα δεν εζησαν τα παιδια μας απο εκεινον. Δεν εκλαψα που εσβησε. Αντιθετα παρακαλω το Θεο να τον συγχωρεσει και να συγχωρεσει κι εμας τα παιδια του για οσα δεν του δωσαμε.

Ζητω συγνωμη και απο εσας, για αυτη την καταθεση συναισθηματων. Εχω δουλεψει για χρονια με τον εαυτο μου και μεχρι τωρα ... επιβιωνω. Καποιες φορες ομως λυγιζω, αδυνατω να ανταπεξελθω στις υποχρεωσεις μου, εχω αναγκη απο λιγη στοργη, λιγη εκδηλωση αγαπης. Και την απαιτω. Και γινομαι πιεστικη, κουραστικη, γκρινιαρα. Στην πραγματικοτητα εχω αναγκη απο ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΚΗ ΑΓΑΠΗ. Αυτη που μου ελλειψε, αυτη ζητω αθελα μου απο τον συζυγο και τους δυο γιους μου. (Εδω μιλαει ο Φροϋντ μεσα μου). Και εδω εντοπιζω το δικο μου προβλημα. Ξερω οτι η αγαπη του καθενος δεν θα ειναι ποτε αυτη που εγω χρειαζομαι. Πως μπορω να κλεισω αυτο το κεφαλαιο και να συνεχισω τη ζωη μου απολαμβανοντας τη δικη μου πλεον οικογενεια? Μπορω?

Και οσο για το θεμα των γιορτων που ανεφερε η bounitsa, ναι, ναι, ναι.

Ο,τι χειροτερο, συνεβαινε τοτε. Γιορτη γα μενα σημαινε καταστροφη. Αποτελεσμα : Δεν μπορω ακομη και σημερα να χαρω τις γιορτες ετσι οπως πραγματικα ειναι. Σημερα δεν θελω καν να παω στην Ανασταση.

Και παλι ζητω συγνωμη αν σας κουρασα.

[georgiamami]

Να ρωτησω κατι??? Συνηθως λυνω ολα μου τα προβληματα αντιμετωπιζοντας τα καταματα και αποφασιστικα με οποιο κοστος εχουν. Αυτο το προβλημα ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΩ ???????????????

[alcyon]

Αν θες να ανέβεις σε μια σκάλα, αρχίζεις σιγά σιγά, σκαλί-σκαλί. Δε μπορείς να πας αμέσως στην κορυφή. Η επιθυμία σου σαφώς είναι για εκεί. Αλλά, η επίτευξη του στόχου σου θέλει κινήσεις βήμα - βήμα.

 

Έχεις ήδη αρχίσει να το αντιμετωπίζεις!!

 

Αλλά δε χρειάζεται να σηκώσεις όλο το βάρος μαζί. Όταν θα είσαι συναισθηματικά έτοιμη θα το νιώσεις και θα έρθει η στιγμή που θα απελευθερωθείς από όλα αυτά. Προς το παρόν... Κάνε αυτό που σε ευχαριστεί.

[Ellemphriem]

Διαφωνω Αλκυον μου, σε παρα πολλες περιπτωσεις ΔΕΝ απελευθερωνεσαι ποτε για υποσεινηδητα κυνηγας ιδιες καταστασεις. Το ζω εγω. Παντρευτικα ενα αντρα που με εκνευριζει ΑΚΡΙΒΩΣ με τον ιδιο τροπο που το εκανε η μανα μου. Ζω ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ και ΔΕΝ μπορω να ξεφυγω και πνιγομαι.......και αυτο ισως (το πιο πιθανο) να μην λυθει ποτε......και σταματαω εδω γιατι δεν ειμαι εγω το θεμα, απλα το φερνω ως αντιπαραθεση της θετικοτητας σου. Μακαρι να ηταν τοσο απλα τα πραγματα. Ελπιζω καποια απο σας να το καταφερει παντως.......το θεμα ειναι να μην μπαινεις ΚΑΝ σε ιδιες καταστασεις. Αλλα δυστυχως οπως ειπε και μια αλλη κοπελα το κυνηγαμε δεν μας κυνηγαει......γιατι αυτο εχουμε μαθει και ειναι οικειο.......

[alcyon]

Απλά δεν είπα πως είναι!!!

Ίσα ίσα θέλει πολύυυυυυυ δουλειά. Αν όμως προσπαθεί κάποιος να πιάσει το μήλο από τη μηλιά χωρίς να σκαρφαλώσει πρώτα στο δέντρο.... όσο και να πηδά θα κουραστεί και θα παραιτηθεί. Ενώ αν "ξεχάσει" για λίγο την επιθυμητή γεύση του μήλου και αρχίζει να βρίσκει τρόπους να σκαρφαλώσει στο δέντρο.... σιγά σιγά θα βρει και τον τρόπο να αρπάξει και να δαγκώσει το μήλο με όλη του την ψυχή. Το πότε θα γίνει όμως αυτό.... θα το καταλάβει μόνο όταν φτάσει στο σημείο/απόσταση που μπορεί να απλώσει το χέρι και να το αγγίξει. (Ελπίζω να μη σας μπέρδεψα! )

 

Όμως όπως κι αν έχει.... θετική σκέψη χρειάζεται!!

[Ellemphriem]

Μωρε ωραια τα λες, στην πραξη που ζω και πνιγομαι ομως δεν ειναι τοσο ωραια.......και παλι ελπιζω και ειμαι σιγουρη οτι καποιες κοπελες θα το καταφερουν. Εγω αμφιβαλω.....

[alcyon]

Πάντως .... γίνεται. Είναι κάτι εφικτό. Δύσκολο μεν, αλλά εφικτό!

[sofia-totti]

κι εγω αυτο προσπαθω georgiamami να φτιαξω μια υγειη οικογενεια αμια σχεση με την δικη μου...που οι δικοι μου ζουσαν μαζι δεν εχουν χωρισει τωτα ειναι πιο αγαπημενοι απο ποτε ομως........η μητερα μου επασχε και πασχει απο χρονια καταθλιψη με συνεχεις τασεις αυτοκτονιας και η κατασταση στο σπιτι δεν ηταν και η καλυτερη...μαλλον η χειροτερη που θα μπορουσε να ζησει ενα παιδι.ντρεπομουν για την μητερα μου οσο ημουνα παιδι και τωρα ακομα που ειμαι 26 δεν το εχω ξεπερασει τελειως. τι μαχαίρια μας εβγαζε-εμενα και την μικροτερη αδελφη μου- και μας απειλουσε οτι θα κανει κακο και στον εαυτο της τι αστυνομιες ερχοντουσαν κατω απο το σπιτι απο τις φωνες της...εφευγε τα βραδυα με σκοπο να παε να αυτοκτονησει και εγω να κλαιω μικρο παιδι 7 χρονων οτι δεν θα την ξαναδω θα μου πεθανει η μανουλα μου....γιατι κατα τα αλλα ειναι ενας υπεροχος ανθρωπος που σημερα κανει σαν μωρακι μικρο χαιδευεται σε μας και ολα αυτα απο αυτα τα γαμ....μενα τα χαπια που σου θολωνουν το μυαλο.......

αυτο που θελω να πω εγω ειναι πως οτι εχεις ζησει μεσα σου το κουβαλας εφορου ζωης.ειναι αναποφευκτο ΑΛΛΑ σκεπτωμενος πια ως ενηλικας μυαλωμενος προσπαθεις οσα σου χαραξαν την ψυχη και σε πληγωσαν ως παιδι να τα αποβαλλεις και να κανεις το καλυτεροπου μπορεις για την καινουργια σου οικογενεια...

κι εγω σκεφτομαι μηπως γινω σαν την μαμα μου μηπως ειναι τρελη???ΑΛΛΑ εχω εναν ανθρωποπου κατι τετοιες στιγμες με συνεφερνει....

μου χουν μεινει φοβιες και μενα...να φανταστεις ακομακαι σημερα ακουω ασθενοφορο και νομιζω οτι η μανουλα μου κατι επαθε.....ΑΛΛΑ το παλευω να μην σκεφτομαι ετσι και να κανω παντα ομορφες σκεψεις στο μυαλο μου...οσο μπορω και εγω...

και τελος θα ηθελα να πω οτι για μενα ενα παιδι πρεπει να μεγαλωνει σε ενα υγιες περιβαλλον..τετοιες καταστασεις με φασαριες φωνες και κλπκαι κλπ μονο κακο μπορουν να του επιφερουν στην μετεπειτα ζωη του και φυσικο επακολουθο ειναι να τις αναπαραγει και ο ιδιος μετα.γιατι οσα λαθη εκανα μεχρι τωρα ητανε τελικα απορια ολων αυτων των καταστασεων που εζησα σαν παιδι...και η αυτοεκτιμηση μου?πολυ χαμηλη...

ευχαριστω.

[georgiamami]

Sofia μου, Χρονια πολλα και υγιη σου ευχομαι μεσα απο τη ψυχη μου, καθως και σε ολα τα ατομα που συμμετεχουν στο parents. Θα σου πω το εξης : Τοσα χρονια, ειχα αφοσιωθει στο μεγαλωμα των παιδιων μου, στη φροντιδα των πεθερικων μου, στις αναγκες γενικα της οικογενειας μου απο την πλευρα του αντρα μου. Ο πατερας μου πεθανε πριν ενα χρονο και η μητερα μου -ανω των 70 σημερα- οδευει προς τα εκει. Αισθανομαι πως ολα αυτα τα χρονια, <<κουκουλωνα>> το προβλημα μεσα μου και ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ να το αντιμετωπισω. Για πολλα χρονια προσπαθουσα να μη σκεφτομαι, να μη θυμαμαι, να μην επαναλαμβανω οτι εζησα. Δεν ηθελα να ακουω λεξεις που ηταν συνδεδεμενες στο μυαλο μου με ασχημες στιγμες. Τωρα νιωθω ετοιμη να ξεκαθαρισω μεσα μου αυτο που με βαραινει, να το αποβαλλω και να μπορω να πορευθω ηρεμα πλεον. Για μενα εχει μεγαλη σημασια που καταφερα να τον συγχωρησω (τον πατερα μου) και προσευχομαι για τη γαληνη της ψυχης του. Πιστευω πως το κεφαλαιο θα κλεισει οταν <φυγει> και η μητερα (δεν εννοω οτι αυτο επιθυμω απλα ετσι διαισθανομαι οτι θα συμβει) και αυτο με φορτωνει ενοχες . Συγνωμη αλλα ειμαι πολυ μπερδεμενη και ταραγμενη σε αυτη τη φαση. Και αυτο εκδηλωνεται με μια ταση απομακρυνσης απο τους γυρω μου, με μια δοση απελπισιας, ενοχης και απογοητευσης για οσα δεν προλαβα να διορθωσω στην πατρικη μου οικογενεια. Μου εχει γινει τοσο εντονο στην καθημερινη μου ζωη, που δεν ησυχαζω ουτε στον υπνο μου. Και ειδικα αυτες τις μερες που δεν δουλευω λογω εορτων και το μυαλο μου δεν απασχολειται. Φαινεται μ' επιασε η καταθλιψη των εορτων.