Σχέση μπαμπά-2χρονης κόρης μετά από διαζύγιο

[Avanti]

Γεια σας!

 

Είμαι νέα στην παρέα σας, αν και όχι στο site, το οποίο επισκέπτομαι συστηματικότατα εδώ και πολύ καιρό.

 

Εχω μία κόρη 27 μηνών και έχουμε χωρίσει με τον μπαμπά της από όταν ήταν 6 μηνών.

 

Θα ήθελα να θέσω κάποιο θέμα που έχει προκύψει και να ακούσω απόψεις σας.

 

Η μικρή μας μεγαλώνει μαζί μου. Σταμάτησα τη δουλειά μου από τότε που γεννήθηκε, προκειμένου να μείνω μαζί της μέχρι να πάει στον παιδικό σταθμό. Με τον πατέρα της έχουμε και προσπαθούμε πολύ γι'αυτό μία πολιτισμένη σχέση. Ερχεται στο σπίτι δύο φορές την εβδομάδα και άλλη μία φορά την παίρνει στους γονείς του. Από την πλευρά μου της μιλάω γι'αυτόν όπως θα της μιλούσα αν είμασταν μαζί και γενικά φροντίζω να στηρίζω τη σχέση τους όπως πιστεύω καλύτερα.

 

Οταν είναι να φύγουν μαζί άλλες φορές πηγαίνει με χαρά, άλλες ... έτσι κι έτσι και άλλες δε θέλει να φύγει καθόλου. Οταν είναι μαζί του γενικά είναι καλά, αν όμως προκύψει κάτι (π.χ. χτυπήσει, κουραστεί κλπ) ζητάει εμένα και δεν ηρεμεί με τίποτα. Για μένα αυτό δεν είναι και τόσο περίεργο, αφού είναι τόσο μικρή και αφού δεν έχει την εξοικείωση που θα είχε μαζί του αν έμενε μαζί μας. Δεν αισθάνεται την ασφάλεια που νιώθει μαζί μου. Για εκείνον, όμως, αυτό είναι πρόβλημα, πιστεύει ότι το παιδί έχει πρόβλημα και ότι χρειάζεται να γίνει κάτι άμεσα. Εγώ πιστεύω πως είναι η ηλικιακή της φάση και ότι όσο μεγαλώνει και συνειδητοποιεί ποιος είναι ποιος και τι είναι ο καθένας μας αυτό θα αλλάξει και θα δεθεί και μαζί του.

 

Καμία γνώμη πάνω στο θέμα? Καμία ιδέα ώς προς το αν υπάρχει κάτι περισσότερο να κάνουμε?

 

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[NTINAT]

Γεια σας!

 

Είμαι νέα στην παρέα σας, αν και όχι στο site, το οποίο επισκέπτομαι συστηματικότατα εδώ και πολύ καιρό.

 

Εχω μία κόρη 27 μηνών και έχουμε χωρίσει με τον μπαμπά της από όταν ήταν 6 μηνών.

 

Θα ήθελα να θέσω κάποιο θέμα που έχει προκύψει και να ακούσω απόψεις σας.

 

Η μικρή μας μεγαλώνει μαζί μου. Σταμάτησα τη δουλειά μου από τότε που γεννήθηκε, προκειμένου να μείνω μαζί της μέχρι να πάει στον παιδικό σταθμό. Με τον πατέρα της έχουμε και προσπαθούμε πολύ γι'αυτό μία πολιτισμένη σχέση. Ερχεται στο σπίτι δύο φορές την εβδομάδα και άλλη μία φορά την παίρνει στους γονείς του. Από την πλευρά μου της μιλάω γι'αυτόν όπως θα της μιλούσα αν είμασταν μαζί και γενικά φροντίζω να στηρίζω τη σχέση τους όπως πιστεύω καλύτερα.

 

Οταν είναι να φύγουν μαζί άλλες φορές πηγαίνει με χαρά, άλλες ... έτσι κι έτσι και άλλες δε θέλει να φύγει καθόλου. Οταν είναι μαζί του γενικά είναι καλά, αν όμως προκύψει κάτι (π.χ. χτυπήσει, κουραστεί κλπ) ζητάει εμένα και δεν ηρεμεί με τίποτα. Για μένα αυτό δεν είναι και τόσο περίεργο, αφού είναι τόσο μικρή και αφού δεν έχει την εξοικείωση που θα είχε μαζί του αν έμενε μαζί μας. Δεν αισθάνεται την ασφάλεια που νιώθει μαζί μου. Για εκείνον, όμως, αυτό είναι πρόβλημα, πιστεύει ότι το παιδί έχει πρόβλημα και ότι χρειάζεται να γίνει κάτι άμεσα. Εγώ πιστεύω πως είναι η ηλικιακή της φάση και ότι όσο μεγαλώνει και συνειδητοποιεί ποιος είναι ποιος και τι είναι ο καθένας μας αυτό θα αλλάξει και θα δεθεί και μαζί του.

 

Καμία γνώμη πάνω στο θέμα? Καμία ιδέα ώς προς το αν υπάρχει κάτι περισσότερο να κάνουμε?

 

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

 

Καλως ηρθες βασικα!!!!!!

Κοιταξε αυτη η ηλικια ειναι οντως περιεργη για τα πιτσιρικια.

Εγω αντιμετωπιζω το ιδιο προβλημα με το μικρο ο οποιος δεν καθεται με το πατερα του καθολου. Ετσι κ κανω πως φευγω για καποια δουλεια αρχιζει ο σπαραγμος κ ο οδυρμος μεσα στο σπιτι. Που μεγαλωνει κ με τους δυο μας ετσι?

Αρα ειναι κ πως μεγαλωνουν ειναι η ηλικια τους εμενα πχ εχει μαθει κ ειναι μαζι μου (επειδη δεν δουλευω) ολες τις ωρες οποτε ειναι κ συνηθεια κ ας τον πηγαινω κ παιδικο σταθμο ειναι 3.5 χρονων.Αλλα κ παλι δεν καθεται με τον μπαμπα του ειναι ολο παραπονα.

Ενω με τον μεγαλο μου το γιο δεν το ειχα αυτο το προβλημα.Τι να πω?

Διαφορετικοι χαρακτηρες.....ευχομαι παντως να πανε ολα καλα!!

 

Που θα παει θα μεγαλωσουν τα σπορακια μας!!!!!!!!!

[demi]

Καλως ηρθες και απο μενα..

και ο δικος μου γιος οταν χτυπαει η οταν νυσταξει ζηταει εμενα και να φανταστεις οτι σαφως ζουμε μαζι και του εχει και τρελη αδυναμια..

 

παντως παντα ηθελα να ρο ρωτησω αυτο και φυσικα δεν νομιζω οτι θα παρεξηγηθεις και απαντας ΑΝ θελεις...

 

στο πισω μερος του κεφαλιου μου τριγυρναει η ιδεα οτι οι αντρες οταν χωριζουν και κανουν αλλη οικογενεια (αλλα παιδια )ξεχνουν το πρωτο παιδι τους...η δεν του δινουν την σημασια που θα επρεπε...

προσωπικα θα του ανοιγα το κεφαλι με το τηγανι αν το εκανε διοτι δεν αντεχω την αδικια (ως ζυγος που ειμαι)..

εσυ τι πιστευεις μια που το βιωνεις τωρα..

[hara]

Και οι δύο μου κόρες παρόλο που ο σύζυγός μου ασχολείται πολύ μαζί τους και περισσότερο και απο μένα θα έλεγα αφού πρώτος επιστρέφει σπίτι μετά τη δουλειά!!

 

Εμένα ζητούν.....εγώ να τους βάλω φαγητό, εγώ να τις βάλω για ύπνο, εγώ να τις πλύνω...εμένα ζητούν σε όλα!!

Παρόλο που ξανατονίζω ο άντρας μου ασχολείται!!!

[ΡΟΥΛΑ]

Αυτό που πρέπει να ξέρεις και εσύ και ο μπαμπάς είναι ότι το παιδί μέχρι την ηλικία των 3-4 χρονών έχει φοβερή ανασφάλεια μακριά από την μαμά του γιατί ξέρει ότι μαμά κάνει τα πάντα για κείνη. Από κει και μετά αρχίζει το δέσιμο με τον μπαμπά το οποίο είναι φοβερό!!!!! Το έχω περάσει και εγώ με την μεγάλη μου κόρη, να φανταστείς έχω πάει στις 12 το βράδυ στο σπίτι του μπαμπά της για να την πάρω επειδή απλά έκλαιγε και ήθελε την μαμά της!!!!!! Τώρα όμως έχουν μια χαρά σχέση οι δυο τους!!!!!

[Μαρια Στυλιανακη]

Avanti αυτό που αντιμετωπίζετε έχει σχέση με το πολύ φυσιολογικό στάδιο της προσκόλλησης...

 

είναι ένα "αναπτυξιακό" στάδιο στο οποίο τα παιδιά, όλα τα παιδιά, αποκτούν το άγχος του αποχωρισμού απο την μητέρα, συγκεκριμένα.

διάβασε εδώ περισσότερα,

 

http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=308&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=%D0%F1%EF%F3%EA%FC%EB%EB%E7%F3%E7

 

και εάν είναι προμήθευσε στον πατέρα του παιδιού σου, ένα βιβλίο που τα γράφει αυτά για την καλύτερή του ενημέρωση

πχ όπως αυτό που αναφέρω σε αυτό το πόστ, που είχε σχέση με μικρότερο παιδάκι, εξηγεί όμως πάλι και εκεί το γιατί υπάρχει αυτό το άγχος.

 

πρίν απο αυτό το στάδιο, τα μωρά αισθάνονται ακόμα ένα με την μητέρα, δεν έχουν κατανοήσει ακόμα ότι είναι ξεχωριστά όντα.

 

για αυτό ξαφνικά όταν βλέπουν ότι είναι μόνα τους, και στην ουσία πάρα πολύ αβοήθητα, αφού ούτε μπορούν να μιλήσουν, να περπατήσουν ή να κάνουν κάτι άλλο, φοβούνται..

είναι ένας πολύ φυσικός μικρός πανικός, και είναι απαραίτητο να τα παρηγορείτε έτσι ώστε να βιώσουν σιγά σιγά, ότι ναι μεν η μητέρα δεν είναι κολλημένη πάνω τους και δεν είναι μέρος τους σωματικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι "μόνα" τους.

Είναι ένα στάδιο - και συνήθως μετά απο αυτό είναι που αρχίζει η διαδικασία της προσκόλλησης μιάς και κατα φυσικό επακόλουθο, θέλουν να αισθανθούν σωματικά κοντά στην μητέρα για να ηρεμήσουν αυτό το φόβο τους, και κάθε αποχωρισμός έστω και για λίγο, ακόμα και σε γνώριμα πρόσωπα όταν βρίσκονται, τους προκαλεί ανησυχία και άγχος.

 

εκεί αρχίζει και ο φόβος προς τα ξένα άτομα.

 

μέχρι να περάσει κάποιος καιρός και συνειδητοποιήσουν ότι η μαμά (και ο μπαμπάς) δεν εξαφανίζονται αλλά έρχονται μετά απο λίγο, έχουν αυτά τα συναισθήματα.

Λόγω του ότι όταν είναι μικρά δεν κατανοούν τόσο καλά την έννοια του χρόνου, δηλαδή τα λεπτά φαίνονται ώρες, αργεί να καταλαγιάσει αυτή η ανησυχία και συνήθως, διαρκεί μέχρι και όταν γίνουν 3 ετών.

 

Για αυτό, η διαδικασία πχ της προσαρμογής στον παιδικό, θεωρείται εξαιρετικά σημαντική - για να λάβει υπόψη αυτό το ιδιαίτερο αναπτυξιακό χαρακτηριστικό των παιδιών σε αυτές τις μικρές ηλικίες.

 

Όταν αυτά τα δυο χρόνια πχ, υπάρχει καλή διαχείριση αυτής της ανησυχίας, τα παιδιά μετά δεν έχουν κάποιο πρόβλημα μεγάλο όταν μεγαλώνουν, να αποχωρίζονται τους γονείς - (έχουν "ασφαλή προσκόλληση" ) (γύρω στο 70% των παιδιών, σύμφωνα με κάποια μελέτη της Ainsworth.

 

εάν όμως οι διαδικασίες (αποχωρισμός) δεν είναι σύμφωνες με αυτό το αναπτυξιακό χαρακτηριστικό, τότε είναι αρκετά συχνό, τα παιδιά μεγαλώνοντας να έχουν αυτό το άγχος αρκετά ακόμα μέσα τους, να τους μείνει δηλαδή αυτή η ανησυχία το ίδιο έντονη μάλλιστα. ("ανασφαλή προσκόλληση" ) η συμπεριφορά των παιδιών αυτών, τα πρώτα λεπτά όταν γυρίσει η μητέρα μπορεί να είναι - αποφυγή, θυμός, έντονη αναστάτωση, κλωτσιές, μπερδεμένη συμπεριφορά (σε θέλω δε σε θέλω, αδιαφορία)

 

Οι συγραφείς του βιβλιου που θα παραθέσω πιο κάτω, λένε ότι πολυήμεροι αποχωρισμοί πρέπει να αποφεύγονται πάση θυσία μεταξύ του 12 και 18 μήνα.

 

Απο εδώ και πέρα, όταν αποχωρίζεστε το μωρό σας είναι καλό να δημιουργείτε μια ρουτίνα,- έτσι θα ξέρει ότι θα φύγετε αλλά θα ξανάρθετε πάλι. (και μην φεύγετε χωρίς αυτή την ρουτίνα-προειδοποίηση αποχώρησης-αποχαιρετισμό) . πχ, τρία φιλάκια μέτωπο αυτί,αυτί, μύτη και τα ίδια λόγια κάθε φορά. (όλα αυτά σε συνδυασμό). αυτή η ρουτίνα πρέπει να είναι σχέτικα σύντομη αλλά σε πολύ ήρεμο τόνο.

 

Η ασφαλής προσκόλληση, βοηθάει την ομαλή κοινωνικοποίηση του παιδιού και τα παιδιά με ασφαλή προσκόλληση εμφανίζουν ηγετικές τάσεις, πρωτοβουλία, ενσυναίσθηση, αυτοπεποίηση και αυτοέλεγχο, είναι πιο δημοφιλή κτλ (Waters, Cohn, Harter, Pipp, Sroufe σε έρευνες απο το 79' - 92')

ακόμα και εάν μέχρι κάποιο στάδιο δεν υπήρχε ασφαλή προσκόλληση, μπορεί αν αλλάξουν οι συνθήκες, να δημιουργηθεί εκ των υστέρων κατά την διάρκεια της προσχολικής ηλικίας.

 

"Τα 6 πρώτα χρόνια της ζωής" Λουκία Δημητρίου Χατζηνεοφύτου Dr.Rer.Nat.Ψυχολόγος εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα

960 393 844Χ το ISBN..

σελ 420 -425

(το απο πάνω κείμενο δεν είναι ακριβώς όπως το γράφει το βιβλίο, σύμπτυξα πολλές σελίδες αλλά είναι και όπως τα έχω ζήσει τόσα χρόνια με τα παιδιά)

 

χωρίς να το έχω διαβάσει κάπου πιστεύω ότι σε μονογονεική οικογένεια, όπως είναι η δική σας, (δεν υπάρχει καθημερινή επαφή με δύο γονείς)

το άγχος άυτό, θα είναι μεγαλύτερο, καθώς στο σπίτι υπάρχει το πιο ισχυρό δέσιμο μόνο με ένα άτομο, την μητέρα.

Ίσως εάν οι επαφές του πατέρα είναι πιο συχνές, να υπάρχει λιγότερο άγχος. ...

[Avanti]

Κατ'αρχάς να σας ευχαριστήσω όλες για την ανταπόκριση.

 

Ολα όσα γράψατε είναι αυτά που σκέφτομαι κι εγώ. Φροντίζω να ενημερώνομαι, να μαθαίνω και να συζητάω σχετικά με ό,τι μπορεί να αφορά ένα παιδάκι, την ανάπτυξή του, την υγεία του και να έχω ανοιχτά τα μάτια, τα αυτιά και το μυαλό μου!

 

Σίγουρα η μικρή μας έχει μία προσκόλληση, ίσως λίγο περισσότερη ή πιο έντονη από ένα παιδάκι που μεγαλώνει καθημερινά με τους δύο γονείς στο σπίτι. Παρ'όλα αυτά επειδή α)στο ίδιο κτήριο μένουν γιαγιά-παππούς, θεία-θείος-ξαδελφάκια ίδιας ηλικίας περίπου, με τους οποίους υπάρχει καθημερινή στενή επαφή και β)έχει συχνή επαφή και με τον μπαμπά της, ο οποίος ενδιαφέρεται ουσιαστικά, πιστεύω ότι αυτή η προσκόλληση είναι μέσα στα φυσιολογικά πλαίσια (χωρίς να είμαι και ειδικός βέβαια). Είναι ένα χαρούμενο παιδάκι, με όρεξη, θετικότητα και πολύ συνεργάσιμη (στα πλαίσια της ηλικίας του "όχι"!).

 

Από τη μεριά μου προσπαθώ να δώσω στον πατέρα της να καταλάβει το στάδιο στο οποίο βρίσκεται και ότι το "θέλω τη μαμά μου" δε σημαίνει "δε θέλω το μπαμπά μου". Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο για εκείνον να αισθάνεται ότι το παιδί του δε νιώθει σιγουριά δίπλα του, όμως είναι κάτι παροδικό και χρειάζεται να το σεβαστούμε και οι δύο προκειμένου να μπορέσει όταν έρθει η ώρα να νιώσει σίγουρη και δυνατή και να αναζητήσει τον κόσμο και έξω από τη μαμά.

 

Του είπα να κάνει και από εδώ καμιά επίσκεψη! Δεν ξέρω αν το έκανε ή αν έδωσε και πολύ σημασία, αλλά μακάρι να διαβάσει κάποια πράγματα από όσα συζητιούνται εδώ. Ισως πάλι να τυπώσω κάποια σχετικά θέματα και να του τα δώσω. Χρειάζεται να είναι σωστά ενημερωμένος κανείς, για να μπορεί να χειρίζεται και το παιδί και τον εαυτό του με αποτέλεσμα.

 

Οποιαδήποτε άλλη ιδέα είναι καλοδεχούμενη!

[Guest Nepheli]

Γεια σας!

 

Είμαι νέα στην παρέα σας, αν και όχι στο site, το οποίο επισκέπτομαι συστηματικότατα εδώ και πολύ καιρό.

 

Εχω μία κόρη 27 μηνών και έχουμε χωρίσει με τον μπαμπά της από όταν ήταν 6 μηνών.

 

Θα ήθελα να θέσω κάποιο θέμα που έχει προκύψει και να ακούσω απόψεις σας.

 

Η μικρή μας μεγαλώνει μαζί μου. Σταμάτησα τη δουλειά μου από τότε που γεννήθηκε, προκειμένου να μείνω μαζί της μέχρι να πάει στον παιδικό σταθμό. Με τον πατέρα της έχουμε και προσπαθούμε πολύ γι'αυτό μία πολιτισμένη σχέση. Ερχεται στο σπίτι δύο φορές την εβδομάδα και άλλη μία φορά την παίρνει στους γονείς του. Από την πλευρά μου της μιλάω γι'αυτόν όπως θα της μιλούσα αν είμασταν μαζί και γενικά φροντίζω να στηρίζω τη σχέση τους όπως πιστεύω καλύτερα.

 

Οταν είναι να φύγουν μαζί άλλες φορές πηγαίνει με χαρά, άλλες ... έτσι κι έτσι και άλλες δε θέλει να φύγει καθόλου. Οταν είναι μαζί του γενικά είναι καλά, αν όμως προκύψει κάτι (π.χ. χτυπήσει, κουραστεί κλπ) ζητάει εμένα και δεν ηρεμεί με τίποτα. Για μένα αυτό δεν είναι και τόσο περίεργο, αφού είναι τόσο μικρή και αφού δεν έχει την εξοικείωση που θα είχε μαζί του αν έμενε μαζί μας. Δεν αισθάνεται την ασφάλεια που νιώθει μαζί μου. Για εκείνον, όμως, αυτό είναι πρόβλημα, πιστεύει ότι το παιδί έχει πρόβλημα και ότι χρειάζεται να γίνει κάτι άμεσα. Εγώ πιστεύω πως είναι η ηλικιακή της φάση και ότι όσο μεγαλώνει και συνειδητοποιεί ποιος είναι ποιος και τι είναι ο καθένας μας αυτό θα αλλάξει και θα δεθεί και μαζί του.

 

Καμία γνώμη πάνω στο θέμα? Καμία ιδέα ώς προς το αν υπάρχει κάτι περισσότερο να κάνουμε?

 

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

 

Κάπως έτσι θα ένοιωθε και αν ακόμα ήσασταν μαζί και δούλευε πολλές ώρες ο μπαμπάς της. Τον περισσότερο χρόνο τον περνάει μαζί σου, οπότε φυσικό είναι να σε ζητάει όταν φοβάται ή όταν νοιώθει ανασφάλεια.

 

Μη νοιώθεις ενοχές για το χωρισμό, δεν έχει να κάνει, ειδικά όταν προσπαθείτε και οι δυο να έχετε μια καλή σχέση για το παιδί...και μπράβο σας.

 

Συζητήστε το θέμα με τον πρώην σου...πρέπει εκείνος να νοιώσει ασφάλεια με το παιδί, να της εμπνεύσει αυτή την ασφάλεια και να γνωρίζει ότι είναι κάτι που πρέπει να κερδίσει...όπως κάθε μπαμπάς που απουσιάζει πολύ από το σπίτι.

 

Αυτή είναι η άποψη μου...εκ πείρας.