Προσκόλληση - τι είναι ?

[Polina]

Οπως έγραψα και στο άλλο πόστ για τον ύπνο, ο Ιωακείμ έχει κολλήσει πάνω μου τον τελευταίο καιρό, σε σημείο που να κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην του φωνάξω ( και έχω γαιδουρινή υπομονή). Προσπαθώ πχ να μαγειρέψω και συνεχώς με σπρώχνει ή με τραβάει για να παίξουμε. Του εξηγώ ότι εχω δουλειά...κλαψουρίζει και όταν μετά απο 5-6 φορές του επαναλάβω ότι θα παίξουμε μετά, σταματάει. Αλλά αυτό το κλαψούρισμα...δεν το αντέχω. Δεν ήταν έτσι πριν απο 1-2 μήνες. Τώρα το απόκτησε και το συσχετίζω με το ότι ξεκίνησε παιδικό σταθμό.

Κάπου διάβασα ότι 2,5-3 κορυφώνεται η προσκόλληση στη μαμά...ισχύει; Μαρία τα φώτα σου...Πως να τον αντιμετωπίσω; θέλω να τον βοηθήσω να ανεξαρτητοποιηθεί και να παίζει και μόνος του. Οταν δεν έχω κάτι να κάνω με ξεκουράζει πάρα πολύ να παίζω μαζί του και αυτό γίνεται σε καθημερινή βάση, αλλά υπάρχουν και κάποιες υποχρεώσεις...

Κάθε συμβουλή ευπρόσδεκτη!

[christina]

Θα κρατηθώ απο αυτο που ειπες, οτι ξεκινησε τώρα παιδικό.

 

Αν είναι ετσι, θεωρώ οτι περνάει μια περίοδο προσαρμογής, οπότε θέλει και απαιτεί περισσότερο την προσοχή σου.

 

Περάσαμε μια ανάλογη φάση, οταν ειχε ξεκινήσει σταθμό, μαζί με βραδυνούς εφιάλτες.

Η διευθύντρια του σταθμού, μας είχε πει τοτε, να κάνουμε υπομονή και να συμβαδίζω με τις επιθυμιες του παιδιού μου, για 1 μήνα σίγουρα, αν και η περίοδο προσαρμογής στον παιδικό σταθμό, μπορεί να πάρει κ 3 μήνες(Χωρις να σημαίνει αυτο, οτι θα φέρεται ετσι ο μικρός σου για 3 μήνες, μην τρομάξεις).

 

Οντως, η ''περίεργη'' φαση που πέρασε η μικρή μου τοτε, κράτησε για 3 βδομάδες. Βεβαια δεν εχει ανεξαρτοποιηθεί τοσο ώστε να μην θέλει να παιζουμε μαζί ή να μην με ακολουθεί και στην τουαλέτα.

 

Αλλά η συμπεριφορά της δεν έχει ακρότητες, οπως τότε, είναι υπάκουη τις περισσότερες φορές και συνεργάσιμη πλεον, στα περισσότερα θέματα.

[ΣΟΦΙΑ]

Οπως έγραψα και στο άλλο πόστ για τον ύπνο, ο Ιωακείμ έχει κολλήσει πάνω μου τον τελευταίο καιρό, σε σημείο που να κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην του φωνάξω ( και έχω γαιδουρινή υπομονή). Προσπαθώ πχ να μαγειρέψω και συνεχώς με σπρώχνει ή με τραβάει για να παίξουμε. Του εξηγώ ότι εχω δουλειά...κλαψουρίζει και όταν μετά απο 5-6 φορές του επαναλάβω ότι θα παίξουμε μετά, σταματάει. Αλλά αυτό το κλαψούρισμα...δεν το αντέχω. Δεν ήταν έτσι πριν απο 1-2 μήνες. Τώρα το απόκτησε και το συσχετίζω με το ότι ξεκίνησε παιδικό σταθμό.

Κάπου διάβασα ότι 2,5-3 κορυφώνεται η προσκόλληση στη μαμά...ισχύει; Μαρία τα φώτα σου...Πως να τον αντιμετωπίσω; θέλω να τον βοηθήσω να ανεξαρτητοποιηθεί και να παίζει και μόνος του. Οταν δεν έχω κάτι να κάνω με ξεκουράζει πάρα πολύ να παίζω μαζί του και αυτό γίνεται σε καθημερινή βάση, αλλά υπάρχουν και κάποιες υποχρεώσεις...

Κάθε συμβουλή ευπρόσδεκτη!

 

Δεν ξέρω αν είναι απαραίτητα από τον παιδικό.. πάντως και εμένα που δεν πάει παιδικό τους τελευταίους δυο - τρεις μήνες θελει αφοσίωση το απόγευμα.. Βέβαια δουλεύω και το θεώρησα λογικό το απόγευμα να μην διαπραγματεύεται το χρόνο που δικαιούται...!! Οσο μεγαλώνει μας διεκδικεί περισσότερο και ειδικά εμένα.. παίζει και μόνος του στη διάρκεια της ημέρας που τον έχει η γιαγιά του..παίζει και με τη γιαγιά του... Δεν νομίζω οτι αυτη η επιθυμία τους να είναι συνεχεια μαζί μας σ'αυτήν την ηλικία εχει να κάνει με την ανεξαρτητοποίηση τους.. ΤΟΥΣ ΛΕΙΠΟΥΜΕ...

[Λίτσα]

Συμφωνώ με την Σοφία. Το απόγευμα είναι το πιο δύσκολο για τα παιδιά γιατί ήδη έχουν κουραστεί από όλη την ημέρα και το απογευμα βγάζον όλες τις παραξενιές και τα θέλω τους. Τους λειπουμε και εμείς και άστα να πάνε.

Προσπάθησε τώρα που ξεκίνησε παιδικό στην αρχή να μην του μιλάς πολυ για αυτό το θέμα. Ισως να αρνείται γενικότερα και να αντιδρά έτσι. Θα θεωρείς δεδομένο το σχολείο και δεν θα εισαι υποχωρητική. Αν δεν αντέχεις την γκρίνια πες του να το κοιμίζουν το μεσημέρι και να πέρνεις ξεκούραστο. Εγω προσωπικά προτιμώ την γκρίνια και τον ύπνο νωρίς το βράδυ. Στις πεντε που επιστρέφω στο σπίτι προσπαθώ να μην κάνω τιποτα άλλο απο το να παίξουμε και να ειμαστε ΜΑΖΙ!! Δηλ και σουπερ μαρκετ να παω τα πέρνω μαζί μου! Ειναι πολυ σημαντικό να σε νιώθουν κοντά τους. Γενικότερα το απόγευμά μας ειναι εξαντλητικό από κάθε άποψη. Μετά ξεκινάμε την διαδικασία του μπάνιου και του ύπνου. Απλά επαναλλαμβάνω κάθε βράδυ τα ίδια πράγματα και αυτά έχουν συνηθήσει.

Σε γενικές γραμμες τα παιδια δεν καταλαβαίνουν τι έχουμε να κάνουμε εμεις και επικρατει εκνευρισμος και κόντρες. Η φόρμουλα που βρήκα εγώ είναι να ασχολούμαι 5-8 με τα παιδιά αποκλειστικά, να τα κοιμίζω και ΜΕΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ και αυτο γιατί δεν ΑΝΤΕΧΑ ΤΗΝ ΓΚΡΙΝΙΑ

[rike]

ΤΟΥΣ ΛΕΙΠΟΥΜΕ συμφωνώ. Κι εγώ γυρίζω σπίτι στις 5:30 και τις φέρνει το σχολικό. Τους ετοιμάζω να φάνε και μας παίρνει όλο αυτό μέχρι τις 6:30. Από εκεί μέχρι τις 9 εάν δεν ασχοληθώ μαζί τους και θέλω πχ να μαγειρέψω ή να κάνω άλλες δουλειές τους σπιτιού, θα παίζουμε μεταξύ τους αλλά θα έχουν γκρίνια, τους βγαίνει κούραση και τελικά αντιλαμβάνονται ότι είναι καλύτερα να μείνουν πίσω οι δουλειές και να ασχοληθώ μαζί τους.

Πολλές φορές τους βάζω να συμετέχουν στις δουλειές μου, πχ να μαγειρεύουμε μαζί, να απλώνουμε ρούχα μαζί κλπ. Τους έχω απλώσει τα κουζινικά τους δίπλα στην κουζίνα και μαγειρεύουμε μαζί. Χθες παίζαμε μαζί με τις πλαστελίνες, και μετά διαβάσαμε παραμύθια. Η ώρα περνάει χωρίς γκρίνια και ευχάριστα για όλους.

Μετά στις 9 διαδικασία μπάνιου γάλα ύπνος που μας πάει μέχρι τις 10 και το υπόλοιπο να κάνω ότι δουλειά θέλω να αφιερώσω χρόνο στον εαυτό μου τον άντρα μου κλπ.

ΕΞΑΝΤΛΗΤΙΚΟ για εμάς το πρόγραμμα, ξεκούραση καθόλου, αλλά μας έχουν ανάγκη και τους αξίζουν αυτές οι ώρες την ημέρα. Αν σκεφτούμε ότι τελικά είναι μόνο 3 ώρες τις καθημερινές δικαιολογείται και η προσκόληση.

[Μαρια Στυλιανακη]

Είναι αλήθεια αυτό που ανέφερες.

Κάπου διάβασα ότι 2,5-3 κορυφώνεται η προσκόλληση στη μαμά...ισχύει;

 

Ο καλύτερος τρόπος για να ανεξαρτητοποιηθούν(αργότερα) είναι η υγιής προσκόλληση.

Έτσι την ονομάζουν απο ότι θυμάμαι στην ψυχολογία, και σημαίνει ότι είναι καλό να υπάρχει μία υγιής προσκόλληση και ότι είναι ΠΑΡΑ πολύ σημαντικό στάδιο για την ψυχολογική εξέλιξη ενός παιδιού.

Η υγιής προσκόλληση χαρακτηρίζεται απο το δέσιμο που έχει ο γονέας,

και

σταματάει να είναι υγιής όταν είναι υπερβολική

-ο γονέας δεν κάνει τίποτε χωρίς το παιδί του και εξαρτάται απο αυτό

 

ή όταν δεν υπάρχει/δεν είναι επαρκής το δέσιμο

- όταν ο γονέας δεν ενδίδει/αρνείται στην ανάγκη του παιδιού για εγγύτητα.

 

Έτσι λοιπόν υπάρχει ένα μέτρο το οποίο ο γονέας καλείται να τηρήσει.

 

Πολλές φορές οι γονείς νομίζουν ότι η ανάγκη του παιδιού σε αυτή την ηλικία για εγγύτητα, δείχνει αδύναμο χαρακτήρα ή εξαρτημένο χαρακτήρα ή κακομαθημένο παιδί.

Δεν είναι έτσι φυσικά.

Αντίθετα, το πιό φυσιολογικό είναι ένα παιδί να έχει ανάγκη την εγγύτητα του γονιού του και να κάνει ότι μπορεί απο την πλευρά του για να μπορέσει να το αποκτήσει!!

Υπάρχει περίπτωση ένα παιδί να μήν έχει την εσωτερική δύναμη για να "παλέψει" να πάρει την εγγύτητα και προσοχή που έχει ανάγκη ... και ο γονέας να νομίσει/υποθέσει ότι το παιδί του (σε αυτή την ηλικία) δεν έχει τόση ανάγκη για εγγύτητα.

Εκεί είναι που θα πρέπει να δραστηριοποιηθεί ο γονέας και να δρά ενεργά έτσι ώστε το παιδί του να νιώσει τον γονέα του κοντά του.

 

Η υγιής προσκόλληση είναι κάτι που μετά όταν το παιδί είναι ενήλικας καθορίζει τον τύπο της σχέσης που κάνει στην ζωή του.

 

Εάν είναι εξαρτητική - τότε και στις σχέσεις του θα παίζουν τέτοιες δυναμικές.

Εάν δεν υπάρχει προσκόλληση, τότε και στις σχέσεις του δεν θα υπάρχει ουσιαστικό δέσιμο ή αυτό θα είναι επιφανειακό.

 

 

Όταν ένα παιδί δεν έχει ευκαιρία να έχει καλή προσκόλληση με την μητέρα ή τους γονείς του, τότε συνεχίζει και σε μεγαλύτερη ηλικία να προσπαθεί για να πάρει την προσοχή που δεν πήρε σε αυτό το κρίσιμο στάδιο.

 

Δηλαδή ένα παιδί του οποίου οι γονείς αρνούνται την εγγύτητα και δεν αφήνουν να υπάρχει υγιής προσκόληση, δεν θα θέλει να ανεξαρτητοποιηθεί - δεν θα περάσει δηλαδή στο στάδιο αυτό, τουλάχιστον εύκολα και με την ίδια ταχύτητα όπως άλλα συνομήλικα παιδιά.

 

Αυτό είναι ένα σύνηθες λάθος που πολλοί γονείς κάνουν εν αγνοία τους, συμβάλλοντας έτσι στην καθυστέρηση όλης αυτής της διαδικασίας και δημιουργώντας παιδιά που η αίσθηση που σου δίνουν είναι ότι είναι συναισθηματικά στερημένα. .... δεν το λέω σαν υπερβολή είναι κάτι που έχω αισθανθεί σε παιδιά... (όχι απλώς επειδή δούλευαν πολύ οι γονείς - εννοείται αυτό...)

 

Το πρώτο που χρειάζεται είναι η υγιής προσκόλληση, έτσι ώστε μετά να θέλει να απομακρυνθεί απο αυτή και να πλησιάσει και άλλα άτομα (παιδιά, δασκάλα).

 

Για τον γονέα που δουλεύει ο κίνδυνος είναι να μήν μπορέσει λόγω χρονικού πλαισίου να προσφέρει αυτή την υγιή προσκόλληση στο 2,5-3 ετών παιδί του - Επειδή όταν γυρνάει, θέλει να ξεκουραστεί και ο ίδιος, θέλει να κάνει δουλειές του σπιτιού.

Για αυτό υπάρχει η γκρίνια - επειδή υπάρχει η ανάγκη για υγιή προσκόλληση - και αυτό είναι κάτι που οπωσδήποτε όλοι οι γονείς είναι σημαντικό να γνωρίζουν.

 

Καλά κάνετε λοιπόν όσες όταν γυρνάτε απο τη δουλειά, ασχολείστε πραγματικά με τα παιδιά σας και τους αφιερώνεται αποκλειστικά τον χρόνο σας, παρόλο που το κόστος είναι φυσικά πολύ μεγάλο όσον αφορά την κούραση και αντοχή...!!!

Καλή συνέχεια και κουράγιο!!

[Polina]

Μαρία και υπόλοιπα κορίτσια ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές. Προφανώς απ' οτι κατάλαβα αφενός είναι φάση που κορυφώνεται την περίοδο αυτή, αλλά συνέπεσε και με την αλλαγή περιβάλλοντος.

Η συμπεριφορά του είναι φυσιολογική και δεν τίθεται θέμα "κακομαθημένου" παιδιού. Του δίνουμε αυτά που θέλει και όταν ωριμάσει περισσότερο δεν θα είναι πλέον τόσο προσκολλημένο, αφού θα του έχουμε ικανοποιήσει τις συναισθηματικές του ανάγκες. Καλά κατάλαβα απο τα γραφομενά σου Μαρία; Οπότε να υποθέσω ότι όταν απαιτεί πχ να παίξουμε, καλύτερα ας αφήσω το μαγείρεμα για αργότερα!

φιλιά πολλά!

[Μαρια Στυλιανακη]

Όχι όταν το απαιτεί - πες του να σου μιλάει ευγενικά εννοείται έτσι - ?

Αλλιώς θα μάθει ότι όλα γίνονται εδώ και τώρα απλώς επειδή σήκωσε τόνο φωνής.

Μπορεί μιά χαρά αυτή τη στιγμή που είναι πάνω απο δυόμισυ να ζητάει κατι ευγενικά.

 

όταν δεν το κάνει αυτό να του λες

"έτσι όπως μου μιλάς δεν μου αρέσει, αν θέλεις να παίξουμε πες μου το ευγενικά, και τότε θα παίξουμε! εντάξει?" και πάρε τον αγκαλιά!

 

Αν το μαγείρεμα το κάνεις την ώρα που γυρνάς αμέσως τότε φυσικά θα θέλει την προσοχή σου δεν θα του αρκεί να βοηθήσει σε κάτι...

οπότε ναι καλύτερα να ρυθμίζεις το μαγείρεμα αλλιώς... να το κανεις όταν σε εχει χορτάσει δηλαδή λίγο.

.. αν πρέπει να μαγειρέψεις, πες του να σε βοηθησει - να κόψει κάτι πχ με πλαστικό μαχαιράκι ή στρογγυλό παιδικό. κάποιο φρούτο για το επιδόρπιο πχ για φρουτοσαλάτα.

(μπανάνα και μήλο και αχλάδι κόβονται εύκολα - τα δίνεις σε μεγάλα ξεφλουδισμενα κομμάτια και για να τα κόψουν μικρά κομματάκια)

για να καταλάβει κιόλας ότι κάποιες δουλειές πρέπει να γίνουν.

 

ή να ανακατέψει κάτι- (αλεύρι και νερό πχ) και φρόντισε να του μιλάς συνέχεια έτσι ώστε παρόλο που δεν του δίνεις προσοχή εκείνη τη στιγμή να σε ακούει.

[Sofia]

Κι εμείς έτσι κάνουμε Μαρία.

Όταν πρέπει οπωσδήποτε να κάνω κάτι (μαγείρεμα, καθάρισμα ...) βάζω τη Μαρία να με βοήθησει. Είναι απίστευτο το πόσο χαίρονται όταν τους αναθέτεις να κάνουν διάφορα. Πιστεύουν ότι τους έχεις εμπστοσύνη. Όταν κάνει κάτι και με βοηθάει φροντίζω βέβαια να της τονίσω "Τί καλά που το έκανες", " Τί μεγάλο κορίτσι έχω εγώ" και διάφορα τέτοια, ακόμη φυσικά κι αν δεν τα έχει καταφέρει και πολύ καλα...

Βέβαια μεγάλη βοήθεια για μένα είναι και το ότι τα απογεύματα και τα Σ/Κ η Μαρία παίζει πάρα πολύ με τον μπαμπά της ο οποίος της αφιερώνει πάρα πολύ χρόνο. Πάντως στο παιχνίδι, θεωρώ ότι οι μπαμπάδες δεν συγκρίνονται... έχουν τρομερή φαντασία και πολύ διάθεση... Βέβαια μπορεί στο τέλος να είναι όλο το σπίτι άνω κάτω, αλλά μόνο που βλέπεις 2 φατσούλες (μια μικρή και μια μεγάλη) ευτυχισμένες... λες χαλάλι...

 

Σοφία

[ΣΟΦΙΑ]

Σοφάκι Και γω τον έχω κάνει μικρό Μαμαλάκη!! Βάζουμε και απο μια ποδιά και ξεκινάμε (έτσι για περισσότερη πλάκα)!! Τα γλυκά είναι η ειδικότης του.. Αμα τον δείτε πόσο σωστά βάζει το αλεύρι λίγο λίγο για το κεικ ή πως κρατάει το μιξερ θα τρελλαθείτε!! Είναι απίστευτος!!! Του αρέσει πολύ.... νομίζω ότι είναι πολύ αγαπημένη του δραστηριότητα γιατί δημιουργεί, με βοηθάει, μαθαίνει και νιώθει πολύ χρήσιμος!!!

Που να τον δείτε να πλάθει κεφτεδάκια και να τα αλευρώνει!!! Καθε Παρασκευή σχεδόν βράδυ αύτό κάνουμε τα φτιάχνουμε και τα πλάθουμε για να τα έχουμε έτοιμα το Σαββάτο να τα τηγανίσουμε !!!

Η Σχέση Μπαμπά και Παιδιού είναι μαγική - συγκινητική - καταλυτική!!!!!!

[Polina]

Οταν αρχίζει να κλαψουρίζει για κάποιο λόγο, του λέω να το ζητήσει μιλώντας και όχι κλαιγοντας γιατί δεν τον καταλαβαίνω. Αυτό πιάνει τις περισσότερες φορές. Κάποιες φορές είναι ΤΟΟΟΟΣΟΟ επίμονος και δεν τον αποσπάς με τίποτα απο αυτό που θέλει να πετύχει.

 

Αυτό που με προβλημάτισε και έγραψα αυτό το ποστ είναι ότι η συμπεριφορά αυτή (κλαψούρισμα και νεύρα) έχει πολλαπλασιαστεί τον τελευταίο καιρό, χωρίς βέβαια να σημαίνει ότι γίνεται και όλη την ώρα. Χθές για παράδειγμα τα πράγματα κύλησαν ομαλά.

 

Αν πρέπει να κάνω κάτι και στο βαθμό που μπορεί να με βοηθήσει του αναθέτω κάτι. πχ αν κάνουμε τυροπιτάκια τον βάζω και ανοιγει ζυμαράκια. Χθές έκανε (τρόπος του λέγειν) μια πίτα μαζί με τον μπαμπά του (είδε τη συνταγή στο μαμαλάκη).

 

Αυτό που θα εφαρμόσω είναι:

1. πρώτα να ασχολούμαι μαζί του - τα απογεύματα όταν ξυπνάει κυριως έχουμε το πρόβλημα- και μετά να κάνω τις δουλείες μου, έτσι ώστε να με έχει ψιλοβαρεθεί .

2. αν ζητάει κάτι κλαψουρίζοντας, να του ζητάω να μιλάει και να μην κλαίει και να του εξηγώ τους λόγους για τους οποίους δεν μπορεί να γίνει αυτό που θέλει.

 

Η επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως ε; κάποια στιγμή πιστεύω θα σταματήσει το κλαψούρισμα όταν θέλει κάτι και απλά θα το ζητάει.

[hara]

 

Αυτό είναι ένα σύνηθες λάθος που πολλοί γονείς κάνουν εν αγνοία τους, συμβάλλοντας έτσι στην καθυστέρηση όλης αυτής της διαδικασίας και δημιουργώντας παιδιά που η αίσθηση που σου δίνουν είναι ότι είναι συναισθηματικά στερημένα. .... δεν το λέω σαν υπερβολή είναι κάτι που έχω αισθανθεί σε παιδιά... (όχι απλώς επειδή δούλευαν πολύ οι γονείς - εννοείται αυτό...)

 

Το πρώτο που χρειάζεται είναι η υγιής προσκόλληση, έτσι ώστε μετά να θέλει να απομακρυνθεί απο αυτή και να πλησιάσει και άλλα άτομα (παιδιά, δασκάλα).

 

 

Και πότε "περνάει" ας πούμε η συγκεκριμένη φάση;;

Υπάρχει κάποιο "φυσιολογικό" χρονικό πλαίσιο άραγε;;

 

Εμένα πάντως αρχίζει και η μικρή να μπαίνει σε αυτή τη φάση!

Οπότε με το που επστρέφω και ακούνε το κλειδί στην πόρτα πέφτουν, στην κυριολεξία, και οι δύο επάνω μου!!

 

Σαν εικόνα είναι υπέροχο...αλλά στη συνέχεια αρχίζουν να σπρώχνονται για το ποιά θα καθίσει στην αγκαλιά μου!!

Μαζί δεν θέλουν...με θέλουν αποκλειστικά η κάθε μία για τον εαυτό της!!

 

Φροντίζω να μιλάω και να χαίδεύω και τις δύο, μετά αναθέτω κάτι στη μία και ασχολούμαι με την άλλη για λίγο και τούμπαλιν...ή άν είναι πιο ήρεμες κάνουμε κάτι όλες μαζί!

 

Η μεγάλη μου έχει φοβερή προσκόλληση αλλά τελευταία αρχίζει λίγο να φθίνει...ελπίζω να μην είναι απο κακούς χειρισμούς μου!

Κάποιες φορές η αλήθεια είναι ότι μου έχει περάσει απο το μυαλό ότι το κάνει επειδή κακόμαθε!

 

Αλλά διαβάζοντας το post σου τα τοποθέτησα καλύτερα στο μυαλό μου!

[IRINI]

Και εγω που νομιζα οτι ημασταν οι μοναδικοι ΣΕΦ !!!

Ξεκινησα τυχαια μια ημερα που ειχα πολλες δουλειες για να φτιαξω μια τυροπιτα και τον ειχα μαζι μου στον παγκο ης κουζινας να μου λαδωνει τα φυλλα και απο τοτε οποτε πολυ συχνα μαγειρευουμε μαζι.Προσπαθω να βρισκω φαγητα στα οποια μπορει να συμμετεχει(μου πλενει τις πατατουλες μου κοβει τα κολοκυθακια και τα καροτα)η καλυτερη μας ειναι τα μπιφτεκια και τα κεφτεδακια και καθε φορα μου λεει θα κανουμε δουλεια σημερα οπως χθες που φτιαχναμε μπαλακια????

Παιρνει δε τοσο σοβαρα το ρολο του που μετα συνεχιζουμε και με βοηθαει και σε αλλες δουλειες μαζευει με μεγαλυτερη ευκολια τα παιχνιδια του για παραδειγμα.Επισης πρεπει να πως οτι τρωει και με μεγαλυτερη ευκολια γιατι του λεω ελα Δημητρη να φαμε το φαγακι που εφτιαξες και ειναι ολο περηφανεια.

[Μαρια Στυλιανακη]

Στην ηλικία των τεσσάρων δεν υπάρχει πιά αυτή η προσκόλληση όπως πρίν , αλλά εάν υπάρχει και ένα αδερφάκι μικρότερο σίγουρα ένα μεγαλύτερο παιδί θα το μιμηθεί κιόλας.

Πάντως είναι φυσικό να βλέπεις την μεγάλη να μήν είναι πια τόσο προσκολλημένη!

Εάν πάλι είναι, τότε σίγουρα είναι και λόγω του δεύτερου παιδιού που σε διεκδικεί - αλλά μην σε ανησυχεί αυτό!

[NAFSIKA]

Εγω απο τοτε που γεννησα,χωρις καμια βοηθεια γιαγιας κτλ,το παιδι ειναι κολλημενο σε μενα!!!οπου και να παμε δεν ξεκολλαει απο πανω μου!!σε παρτυ παιδικα(πχ σε σπιτι )ειναι μαζεμενα ολα τα παιδακια που πηγαινουν παιδικο σταθμο σε ενα δωματιο και πηγαινει μετα απο 1 ωρα το λιγοτερο,και αφου συμπαθησει πρωτα καποιο παιδακι απο την παρεα...αρχισαμε προοδο το καλοκαιρι που μας περασε,τον αφηνα ωρες πολλες στη μανα μου για να την μαθει,και απ'οτι θυμαμαι,δεν εκλαψε ποτε!!ετυχε να τον αφησω και μερα ολοκληρη-βραδυ ποτε μεχρι στιγμης! αν ομως με δει να φευγω κλαιει απαρηγορητος -αν φυγω κρυφα,δεν καταλαβαινει τιποτα,μονο ρωταει που ειμαι.οταν γυρναμε με το μπαμπα του να τον παρουμε απο τη γιαγια του,τρεχει σε μενα και γελαει ειναι πολυ χαρουμενος-τουλαχιστον δεν κλαιει...μεχρι ποτε θα φευγω σαν κλεφτης???

επισης,στο σπιτι δεν θελει να παιζει στο δωματιο του μονος,φυσικα θελει παρεα,κι ετσι οταν μαγειρευω/σιδερωνω ειναι στον ιδιο χωρο με μενα αρκει να νιωθει την παρουσια μου-να με βλεπει/ακουει!

σε παιδοτοπο εχω πολυ καιρο να τον παω γιατι μεχρι τωρα δεν επαιξε ποτε μεσα στα παιχνιδια!τωρα που βλεπει πιο πολυ παιδακια,θα δοκιμασω να δω τη διαφορα!πιστευω να καθισει...

[Αικατερίνη]

Nafsika πόσων χρονων είναι ο γιος σου?

 

Η στάση των ίδιων των γονέων παίζει σημαντικό ρόλο στην ανεξαρτητοποίηση του παιδιού. Είναι σημαντικό να τον ενθαρρύνεις να παίζει με άλλα παιδιά, να του δίνεις συχνά την ευκαιρία να το κάνει και να τον επιβραβεύεις όταν τελικά τα καταφέρνει έστω και για λίγη ώρα να παίξει με άλλα παιδιά.

 

Είναι σηματικό να τον επιβεβαιώνεις ότι είσαι εκει (πχ στο διπλανο δωματιο σε κάποιο σπίτι ή στη διπλανη αίθουσα στον παιδότοπο), δεν πρόκειται να πας πουθενα. Διαβεβαίωσέ τον ότι μπορεί να έρθει σε λίγο ή όποτε θελήσει να σου πει πως τα περνάει.

 

Ανάλογα με την ηλικία του μπορείς να του μάθεις κάποιες κοινωνικές δεξιότητες, πχ ατάκες για να γνωρίσει άλλα παιδιά ή πως να τα προσεγγίζει και να προτείνει να παίξουν κάτι όλοι μαζί. Παιξτε με αρκουδάκια ή κουκλάκια που πρωτογνωρίζονται και γίνονται φίλοι.

 

Επίσης, θα βοηθούσε να παίζατε μαζί παιχνίδια που θα μπορούσε μετά να παίξει και με άλλα παιδιά, ώστε να γνωρίζει κάπως τους κανόνες.

 

Γενικά, για να αρχίσει το παιδί να ανεξαρτητοποιείται πρέπει να νιώσει ασφάλεια ότι οι γονείς του δε θα το εγκαταλείψουν και ότι συνεχίζουν να το αγαπούν ακόμη κι όταν δεν τους βλέπει και δεν είναι δίπλα τους. Κι εδώ είναι ιδιαίτερα καθοριστικός ο ρόλος των γονέων, να δώσουν ασφάλεια αλλά και ώθηση στο παιδί να παίξει, δείχνοντάς του εμπιστοσύνη!

[Μαρια Στυλιανακη]

Γειά σου Nafsika.

 

θα ήθελα να σε παρακαλέσω κάτι

 

πρέπει να σταματήσεις, άμεσα, να φεύγεις σαν κλέφτης.

 

πως να μην αισθάνεται το παιδί σου αβεβαιότητα για τη παρουσία σου και ανασφάλεια όταν γνωρίζει ότι την κάθε στιγμή μπορεί να φύγεις και να μη του το πείς?

 

αυτή η πράξη σου προέρχεται καθαρά απο το ότι πιστεύεις ότι ίσως έτσι είναι καλύτερα.

όμως οφείλω να σου πω, ότι ίσα ίσα τα κάνει χειρότερα.

 

ο αποχωρισμός, είναι κάτι που απο την αρχή πρέπει να προβάρετε με την έννοια ότι πρέπει να μπορείς να τον αποχωρίζεσαι κανονικά.

να του λές τι θα κάνετε όταν γυρίσεις, να του δώσεις φιλάκια να του πεις ότι πρέπει να φύγεις τώρα και θα γυρίσεις μόλις παίξει φάει κοιμηθεί κτλ.

 

πάντα θα κάνεις το ίδιο πράγμα, και ας κλαίει όταν φευγεις.

 

δεν θυμάμαι την ηλικία του παιδιού σου, αλλά να ξέρεις ότι αυτή η μέθοδος (το λέει και η λέξη) του κλέφτη που λες, είναι μια μέθοδος, ξεγελάσματος.

 

το παιδί σου, το νιώθει αυτό! είναι έξυπνο και έχει νοημοσύνη να καταλάβει ότι κάθε στιγμή που αυτό μπορεί να ξεχαστεί, την επόμενη εσύ μπορεί να έχεις φύγει!

 

πως να νιώσει ασφάλεια και σιγουριά για το ότι είσαι εκεί μαζί του και δεν θα φύγεις? (και μετά απο αυτό να ανεξαρτητοποιηθεί?)

 

μόνο αν περάσουν απο αυτό το στάδιο τα παίδιά μπορούν να ανεξαρτητοποιηθούν και να δείξουν ενδιαφέρον για τα άλλα πράγματα - μόλις έχουν αισθανθεί ασφάλεια για το ότι οι γονείς τους είναι εκεί και δε φεύγουν.

για αυτό θα είμαι πέρα για πέρα κατηγορηματική - δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απο το να μην αποχαιρετάς το παιδί σου και να φεύγεις σαν το κλέφτη.

είμαι σίγουρη ότι και εσένα σε έχει ενοχλήσει να το κάνεις αυτό - ευτυχώς το ένστικτό σου σου το φωνάζει άκουσέ το.

 

το ότι κλαίει είναι απολύτως φυσιολογικό. και εσύ δεν στεναχωριέσαι όταν φεύγει ένα άτομο το οποίο αγαπάς πολύ και το έχεις ανάγκη δίπλα σου κάποια δεδομένη στιγμή? Εμείς σαν ενήλικες απλώς μπορούμε να ηρεμήσουμε τον εαυτό μας σε τέτοιες καταστάσεις - τα παιδιά δεν έχουν άκόμα μάθει αυτή τη δεξιότητα -

με το να τα αποχαιρετούμε με μία ρουτίνα κάθε φορά ίδια, τους δείχνουμε συναισθηματικά πως κάτι που δεν τους αρέσει, θα περάσει, και όλα θα είναι πάλι καλά μετά απο λίγη ώρα. "Μαθαίνουν" το να τους ηρεμεί κάποιος και να ηρεμούν τον εαυτό τους επαναλαμβάνοντας αυτές τις ίδιες σκέψεις και λόγια που έχουν ακούσει.

Μπορεί να μην ηρεμούν μπροστά σας, αλλά μετά απο λίγη ώρα ο λόγος που έχουν ηρεμήσει είναι το ότι τα όσα είπατε, έχουν καταχωνιαστεί μέσα τους.

δεν είναι μόνο ότι κάτι άλλο τους αποσπά την προσοχή και σταματούν να κλαίνε.

Μόνο με έναν σωστό αποχαιρετισμό, μπορεί ένα παιδί, σιγά σιγά να δεχτεί ότι κάποιες ώρες αποχωρίζεται το γονέα του,

και να μην αισθάνεται διαρκή φόβο για τον αποχωρισμό του - ξέρει, ότι όταν θα έρθει αυτή η στιγμή, ο γονέας θα το ενημερώσει, ξέρει ότι θα κλάψει αλλά ξέρει ότι αυτή η στιγμή, δεν θα την ανακαλύψει μόνο του ξαφνικά παθαίνοντας πανικό/φρίκη.

 

μπορεί να μην φαίνεται ότι αισθάνεται άγχος λόγω του αποχωρισμού σου σαν κλέφτη, (δηλαδή να μην κλαίει μπροστά σου ή μπροστά σε κάποιον άλλο κατα την διάρκεια της απουσίας σου, ) αλλά φαίνεται σίγουρα, το διαρκές άγχος που έχει για αυτό το πράγμα - για την απροειδοποίητη αποχώρισή σου - απο αυτά που περιγράφεις.

 

ελπίζω να σε έπεισα να αναθεωρήσεις άμεσα!

[NAFSIKA]

O Nikolas ειναι 2χρονων ακριβως.σας ευχαριστω παρα πολυ,απο αυριο θα αρχισουμε τη νεα μεθοδο πιστευω οτι ειναι η σωστη ωρα...μα φοβαμαι οτι και στο νηπιαγωγειο θα εχουμε προβλημα(παιδικο δεν θα παει με τιποτα-εντολη γιατρου)

μα το βλεπω Μαρια,ακομα και στο δωματιο μου να παω για 1 λεπτο θα με ακολουθησει και καταλαβαινω απο το υφος του οτι φοβαται μην φυγω!εχουμε καβα απεναντι απο το σπιτι μας και καθε μερα πεταγομαι για νερα,σ'αυτη την περιπτωση του λεω που πηγαινω και δεν κλαιει συνεχιζει να παιζει με τα παιχνιδακια του.αρα...αλλαζουμε τακτικη!!!

[Αικατερίνη]

Nafsika είναι πολύ καλό που αποφάσισες να προσπαθήσεις να αλλάξεις τακτική.

 

Να θυμάσαι ότι στόχος σου είναι να κάνεις το παιδί να νιώσει ασφάλεια, ώστε να σε έχει σαν βάση και να μπορεί να απομακρυνθεί σιγά σιγά από σένα για να εξερευνήσει τον κόσμο. Στόχος είναι το αίσθημα ασφάλειας του παιδιού, όχι η προσπάθεια να το κάνεις ανεξάρτητο και δυνατό.

 

Αν υπάρχει κάποιο ιατρικό θέμα υγείας είναι λογικό και επόμενο να είναι ακόμη πιο δύσκολο για το παιδί να νιώσει ασφαλές μακρυά από τη μητέρα του. Και φυσικά είναι λογικό και οι γονείς να ανησυχούν περισσότερο και να θέλουν να προστατεύουν το παιδί.

Εδώ χρειάζεται διπλή προσπάθεια, υπομονή και εμπιστοσύνη ότι το παιδί μπορεί να τα καταφέρει!

 

Καλή συνέχεια!

[NAFSIKA]

απορω γιατι δεν το εκανα τοσο καιρο!!!αρχισα να του δινω αναφορα για το που παω τι θα κανω κλπ,κουναει το κεφαλι του,ετυχε μερα που με εδιωξε,μου εκλεισε και την πορτα !!

ολα καλα,αλλαξε ακομα και μεσα στο σπιτι,επισης κατι που δεν ανεφερα...δεν ξυπναει τα βραδια φοβισμενος να με ψαχνει!!!

του ειχα κανει τοσο κακο και δεν το ειχα καταλαβει!!!το εβαλα σημαδι,απο τοτε που του εξηγω το καθε τι,κοιμαται μεχρι το πρωι...μεχρι τωρα ξυπνουσε και εκλαιγε-με εψαχνε και ηθελε να κοιμαμαι μαζι του!τωρα ξεκολλησε λιγο!!

[Αικατερίνη]

[Μαρια Στυλιανακη]

τέλεια

[faith]

καλησπερα...θα ηθελα να συζητησω και εγω κατι μαζι σας γιατι μου εκανε ενα κλικ αυτο που ειπε η μαρια στυλιανακη το να μην γινει η προσκολληση αρρωστημενη...εχω ενα αγορακι 10 μισο μηνων, δουλευω 5 με 6 ωρες την ημερα απο επιλογη μου για να περναω περισσοτερο χρονο με τον μικρο και γενικα κανουμε τα παντα μαζι, επειδη η μαμα μου μενει απο κατω καποια βραδια που βγηκαμε ανεβαινει και το παιδι δεν αλλαζει περιβαλλον κοιμαται στην κουνια του...επισης και στις διακοπες το καλοκαιρι τον πηραμε μαζι.Γενικα τα πρωινα τον κραταει η πεθερα μου αλλα μεχρι στιγμης δεν χρειαστηκε να τον αφησω το βραδυ ουτε να κοιμηθει αλλου ουτε να φυγουμε καπου για μερες και ναμεινει με καποια γιαγια...μηπως δεν ειναι σωστο αυτο?μηπως πρεπει να συνηθισει οτι καποια στιγμη η μαμα θα χρειαστει να παει μια εκδρομη ή καπου αλλου??

εγω αισθανομαι οτι κανω το καλυτερο που μπορω για να μην του λειπω και μου λειπει φυσικα αλλα μηπως το παρατραβαω?

[Αικατερίνη]

faith να σου ζήσει ο γιόκας σου.

Συμβουλή μου είναι να κάνεις ό,τι νιώθεις και να πράττεις ό,τι αισθάνεσαι ότι είναι καλύτερο.

Ο γιος σου είναι πολύ μικρούλης και καλό είναι να νιώθει ασφάλεια όσο γίνεται περισσότερο. Θεωρώ ότι κάνεις πολύ καλά, εφόσον μπορείς και θέλεις, να τον αφήνεις πάντα στο χώρο του με οικεία πρόσωπα να το φροντίζουν όταν λείπεις. Δεν είναι κακό αυτό, ούτε υπερβολικό, ούτε παρατραβηγμένο.

Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι αν χρειαστεί κάποια στιγμή να γίνει κάτι διαφορετικό δε θα το κάνεις, έτσι? Όπως και τον πήρες στις διακοπές σας! Είναι καλό να μαθαίνουν σταδιακά τα παιδιά και σε άλλους χώρους, αρχικά μαζί με τη μαμά τους όμως, το άτομο που τους δίνει ασφάλεια.

Εμπιστέψου το ένστικτό σου λοιπόν...

[faith]

αικατερινη μου σευχαριστω πολυ για την συμβουλη!

φυσικα και θελω να τον μαθω το διαφορετικο αλλα τον θεωρω μικρουλι ακομα...στις διακοπες βεβαια που το πηρα τον αλλαξα εντελως προγραμμα αλλα δεν εκανε ουτε κιχ παρολο που ηταν 8 μηνων, νομιζω του αρεσε κιολας

και εγω σε γενικες γραμμες κανω αυτο που μουλεει η καρδια μου..αλλα ολα με μετρο ετσι?