ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙ

[TARA]

Ο καθένας γράφει τα πράγματα όπως τα βιώνει, σε σχέση με το κατά πόσο τα΄χει καλά με τον εαυτό του αλλά και με τον σύντροφό του.΄Οταν μια σχέση είναι προβληματική, θα γίνει πολύ χειρότερη με τον ερχομό ενός παιδιού.΄Οταν όμως η σχέση έχει θεμέλια και πολύ αγάπη, θα ομορφύνει πολύ περισσότερο.

Ούτε εγώ τρελαινόμουν να κάνω παιδί όταν γνώρισα τον δεύτερο σύζυγό μου, είχα συνηθίσει σε μια μποέμικη ζωή που δεν ήθελα ν΄αλλάξω. Αντίθετα αυτός, προερχόμενος από πολύτεκνη οικογένεια και με ένα παιδί από τον πρώτο του γάμο που μεγάλωσε μακριά του, ήθελε πολύ να δημιουργήσει οικογένεια.

Εγώ κλείστηκα από την αρχή μέσα γιατί είχα εγκυμοσύνη υψηλού κινδύνου, όπως και τώρα, ζορίστηκα αρκετά τους πρώτους μήνες με το βρέφος, όλα άλλαξαν στη ζωή μου, αλλά ομολογώ προς το καλύτερο!

Εκεί λοιπόν μπαίνει και ο ρόλος του συντρόφου, αλλά και η ποιότητα της σχέσης.΄Εχω βαρεθεί ν΄ακούω πως όλοι οι άντρες είναι ίδιοι, τα περιμένουν όλα απ΄τις γυναίκες τους και δεν κάνουν τίποτα. Διαφωνώ απόλυτα και επιμένω πως εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο και μόνο.

Εμείς μεγαλώνουμε το παιδί μας μαζί και οι δύο, συνειδητά ομολογώ πως δεν έχω προσφέρει τίποτα παραπάνω από τον άντρα μου στο παιδί μου, εκτός φυσικά από την κυοφορία και τον θηλασμό. Είναι μέσα σ΄όλα, και αν και δουλεύει τουλάχιστον 12 ώρες την ημέρα, κάνει τα πάντα. Ξενύχτια, φροντίδα, παιχνίδι... Ουδέποτε μ΄έχει αφήσει για να βγει μόνος, μόνο στο γήπεδο πάει όταν είναι εφικτό, με υποστηρίζει αν θέλω να κάνω κάτι για τον εαυτό μου, και βοηθάει πολύ και στο σπίτι. Επίσης, προσπαθούμε να διατηρούμε τη σχέση μας και βγαίνουμε όσο συχνά μπορούμε οι δυο μας, είναι πολύ βασικό αυτό.

Περνάμε πολύ όμορφα σαν οικογένεια, η αγάπη μας σαν ζευγάρι έχει δυναμώσει, και τώρα που περιμένουμε και την κόρη μας είμαστε πολύ ευτυχισμένοι. Θα είναι δύσκολα στην αρχή, το γνωρίζω αυτό, αλλά δε φοβάμαι πλέον, γιατί δοκιμαστήκαμε και τα καταφέραμε.

Τα γράφω όλα αυτά, για να αποδείξω πως υπάρχουν 2 όψεις σε κάθε νόμισμα, δε βάζουμε όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι, και τελικά αυτό που είναι σημαντικό στη δημιουργία οικογένειας, είναι η σχέση του ζευγαριού και πρωτίστως φυσικά η σχέση με τον εαυτό μας. Φοβίες πάντα υπάρχουν, καμιά κατάσταση δεν είναι ιδανική και τίποτα δεν είναι εύκολο στη ζωή.΄Οταν όμως είμαστε σωματικά, ψυχικά και συναισθηματικά καλά, όλα αντιμετωπίζονται.

[eleanax]

αυτό που νομίζω αναζητά η φίλη που άνοιξε το θέμα είναι μια επιβεβαίωση ότι μπορεί κάποια στιγμή να το θέλει, ο προβληματισμός για μένα σημαίνει θα το ήθελε αλλά πιθανά όχι ακόμη, αυτό είναι θεμιτό αρκεί να είναι ξεκάθαρο και για τους δύο συντρόφους, κι εμείς αποφασίσαμε ότι θέλουμε παιδί στα δύο χρόνια γάμου, και έχοντας περάσει και αρκετά προηγούμενα χρόνια ως ελεύθεροι μαζί, οπότε θα έλεγα ότι η απόφαση ήρθε μάλλον φυσιολογικά, αυτό που σκέφτεσαι τώρα εγώ το σκεφτόμουνα τον πρώτο χρόνο του γάμου, χωρίς να έχω αποκλείσει όμως την προοπτική για το μέλλον γιατί για μένα γάμος=οικογένεια και συντροφικότητα βέβαια όταν είναι εφικτό, το δεύτερο χρόνο αρχίσαμε να το προσδιορίζουμε χρονικά και τον τρίτο ήρθε το πλήρωμα του χρόνου σε κάτι που μόλις 2 χρόνια πριν ήμουνα σχεδόν τόσο αρνητική όσο εσύ, για μένα προέχει μία ειλικρινής συζήτηση με τον άντρα σου για το τι θέλει ο καθένα τώρα αλλά και σε βάθος χρόνου για είναι είναι δίκαιο και για τους δύο

[ΜΠΟΥΚΙΤΣΑ]

Εναι δικαιωμα σου να μην θελεις παιδι.

Μα για στασου............εσυ εκανες παιδι!!!!!Και τωρα το κατηγορεις για ολα;;;;;

Eνα πραγμα θα πω μονο:Αν οι ανθρωποι δεν εβαζαν στην ακρη τον ΕΓΩΙΣΜΟ τους μαλλον η ιστορια θα ειχε τελειωσει στον Αδαμ και την Ευα!..........Φιλικα(παντα).

[almak]

..................΄Εχω βαρεθεί ν΄ακούω πως όλοι οι άντρες είναι ίδιοι, τα περιμένουν όλα απ΄τις γυναίκες τους και δεν κάνουν τίποτα. Διαφωνώ απόλυτα και επιμένω πως εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο και μόνο.

.....................

Εσύ αγαπητή μου να τα λες πιο συχνά αυτά , να τα ακούν οι γυναίκες και να μαθαίνουν πως υπάρχουν σύντροφοι εκεί έξω ( τουλάχιστον ένας για την κάθε μία) και πως η υπόθεση άντρας δεν είναι καμμένο χαρτί.

Διότι έχουν πάρει φόρα αρκετές και θέλουν να τα κάνουν όλα μόνες τους

[RENAH]

Τα γράφω όλα αυτά, για να αποδείξω πως υπάρχουν 2 όψεις σε κάθε νόμισμα, δε βάζουμε όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι, και τελικά αυτό που είναι σημαντικό στη δημιουργία οικογένειας, είναι η σχέση του ζευγαριού και πρωτίστως φυσικά η σχέση με τον εαυτό μας. Φοβίες πάντα υπάρχουν, καμιά κατάσταση δεν είναι ιδανική και τίποτα δεν είναι εύκολο στη ζωή.΄Οταν όμως είμαστε σωματικά, ψυχικά και συναισθηματικά καλά, όλα αντιμετωπίζονται.

 

Συμφωνω απολυτα φιλη ΤΑRA!!!!!!!!!!Πολυ μου αρεσουν οι αποψεις σου!!!

[TARA]

Εσύ αγαπητή μου να τα λες πιο συχνά αυτά , να τα ακούν οι γυναίκες και να μαθαίνουν πως υπάρχουν σύντροφοι εκεί έξω ( τουλάχιστον ένας για την κάθε μία) και πως η υπόθεση άντρας δεν είναι καμμένο χαρτί.

Διότι έχουν πάρει φόρα αρκετές και θέλουν να τα κάνουν όλα μόνες τους

 

Το πιστεύω αυτό που λες.΄Οχι ότι δεν υπάρχουν ζευγάρια που ο άντρας δεν βοηθάει στο σπίτι και στο μεγάλωμα των παιδιών, αλλά σίγουρα υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες που δε δίνουν την ευκαιρία στο σύντροφό τους να κάνει κάποια πράγματα με το δικό του τρόπο, λόγω τελειομανίας. Πώς να αντιδράσει μετά ο άνθρωπος όταν η γυναίκα του τον έχει μονίμως στη μπούκα και τον επικρίνει σε ότι και αν καταπιαστεί να κάνει?

Δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο, και σίγουρα η γνωστή θυματοποίηση της γυναίκας, δε με βρίσκει σύμφωνη.΄Εχουμε ευθύνη σ΄αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας, και αν δε βάλουμε τα όριά μας στην αρχή της σχέσης, τότε γινόμαστε θύματα γιατί εμείς το επιτρέψαμε. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους, και όχι μόνο για τις γυναίκες.

΄Εχω άδικο?

[starfish2581]

Κοριτσια, ευχαριστω για ολες τις απαντησεις . Και για να μην το ξεχασω, να απαντησω πως εγω ειμαι 27 ετων και ο αντρας μου 33. Κατι επισης κατι πολυ σημαντικο που δεν σας ανεφερα ,ειναι οτι εργαζομαι ως ιδιωτικος υπαλληλος πεντε ημερες την εβδομαδα και οχταωρο, ενω ο αντρας μου δουλευει καθημερινα και Σαβ/κο και αργιες (Πάσχα-Χριστουγεννα & Πρωτοχρονια) χωρις κανενα μα κανενα ρεπο από το πρωι και γυριζει καθε βραδυ στις δεκα σπιτι μας. Περα λοιπον απο τις δικες μου ανησυχιες(για μενα προσωπικα) μεσα στο ολο αγχος μου μπαινει και το οτι οταν καποια στιγμη κανουμε ενα παιδι, θα εχω ελαχιστη βοηθεια απο εκεινον λογω ελλειψης χρονου δικου του, με σκεφτομαι το οτι το μωρο δεν θα βλεπει αρκετα τον μπαμπα του αλλα και το αντιστροφο, αλλα και κατι ακομη, που ισως εσας σας φανει αστειο αλλα για μενα δεν ειναι καθολου, σαν οικογενεια ολοκληρωμενη που θα ειμαστε πια, πως θα απολαμβανει το παιδι μου και τις πιο απλες οικογενειακες στιγμες? Οταν δηλαδη ο αντρας μου λειπει τοσες ωρες καθημερινα απο το σπιτι, μονη μου θα παω το παιδακι μια βολτα? Σιγουρα θα υπαρχουν στιγμες που θα το κανω αυτο μονη μου, αλλα ειναι αλλιως να πηγαινεις καπου για να ευχαριστηθει το παιδι σου (αλλα και εμεις οι ιδιοι) και σχεδον παντα να λειπει ο ενας απο τους δυο γονεις. (το πιο απλο παραδειγμα ηταν αυτο που σας ανεφερα)

Και για να απαντησω στις φιλες που με ρωτησαν, πριν παντρευτουμε με τον αντρα μου, δεν συζητησαμε καθολου για το θεμα των παιδιων, ουτε εγω αλλα ουτε και εκεινος δεν θιξαμε αυτο το θεμα, τι να πω τωρα, λαθος μας, ισως και οι δυο τοτε να το θεωρουσαμε δεδομενο οτι στην πορεια θα καναμε ενα παιδι.

Επειδη παντως καποια απο τα μελη το αναφερατε, σε καμια περιπτωση δεν θα εφερνα στον κοσμο ενα παιδακι αν δεν ημουν σιγουρη για την αποφαση μου. Οταν καποια στιγμη μπορεσω να ξεκαθαρισω οσα με προβληματιζουν (και νομιζω πως θα γινει αυτο, μπορει να αργησει βεβαια αλλα θελω να γινει) τοτε μονο θα προχωρησω για να φερω στον κοσμο ενα μωρακι που τοσο εγω οσο και οντρας μου θα το κανουμε ευτυχισμενο !

[feravgia]

starfish2581: σίγουρα η απόφαση ενός παιδιού είναι πολύ μεγάλη και θέλει σκέψη, και σίγουρα υπάρχει φόβος για πολλά πράγματα... αλλά όταν έρθει με το καλό, βρίσκεις άλλα κουράγια, διευθετείς το χρόνο διαφορετικά και εσύ και ο μπαμπάς...

Αλλά το σίγουρο είναι ότι όταν ο μέλλων πατέρας είναι συνειδητοποιμένος και είναι έτοιμος είναι σίγουρο ότι θα σε αγαπήσει και θα σε σεβαστεί περισσότερο γιατί του έδωσες αυτό το πλασματάκι και έχεις δεσμευτεί μαζί του να το μεγαλώσεις και να είσαι δίπλα του αν σε χρειαστεί, μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου από αυτό τον κόσμο... και αυτό είναι μεγαλειώδες όταν το νιώσεις, είναι η αφιλοκερδής αγάπη που μέχρι τώρα δεν την νοιώθουμε ως σύντροφοι, αυτό συμβαίνει μόνο όταν γίνουμε γονείς...

 

Όσο για καταστάσεις που βιώνει η φίλη μας η bobolinos, παίζει ρόλο η κούραση και η σχέση της με το σύζυγο πριν την απόφαση τους για παιδί.

Πρέπει bobolinos να μπορέσεις να βρεις τη δύναμη να σκεφτείς πως μπορείς να κάνεις τη ζωή σου πιο όμορφη και να ζήσεις αυτό που σου συμβαίνει όσο πιο καλά γίνεται, τόσο για τη δική σου ισορροπία, ηρεμία και ευτυχία, όσο και αυτού του μωρού που έχετε φέρει στο κόσμο. Να είσαι σίγουρη ότι όλοι έχουμε προβλήματα, αλλά όταν σκεφτείς τις προτεραιότητες...και πόσα πιο δύσκολα πράγματα υπάρχουν γύρω μας, κάπου καταλαγιάζουν πράγματα μέσα σου...

[nnm004]

Η ΤΑΡΑ μιλαει παρα πολυ σωστα και ο αλμακ , πριν γεννησω τον μικρο οι περισσοτεροι απο τον κυκλο μου με ειχανε πρηξει για το ποιες ειναι γυναικιες και αντρικες δουλειες , λ.χ "τι θα νταντευει και ο Πανος ??? " , "ολα καλα αλλα να σε βοηθαει και αυτος ε ?" και γυρναω και τους λεω σε τι να με βοηθαει στο να ειναι πατερας ???? βοηθεια ειναι αυτο η αναγκη δικια του να φροντιζει τα παιδια μας και εκεινος σαν πατερας ??? γιατι να μην νταντευει ? επειδη ειναι αντρας ?? οι αντρες δηλαδη δεν νταντευουνε καλα ? σας πληροφορω μια χαρα νταντευει , με περισσοτερη υπομονη απο οτι εγω και τα βραδια αυτος ξυπναει για η μπεμπα μας για να την ταισει ( ειναι λιγο φαγανη τρωει ακομα ενα μεταμεσονυχτιο γευμα ) και οπως ειπα για αυτο τον αγαπησα ακομα περισοτερο , επειδη ειναι τοσο καλος πατερας στα παιδια μας , ποτε δεν μου περασε απο το μυαλλο να του κλεψω αυτο το ρολο και να μην τον αφησω να ειναι ετσι οπως ειναι , οπως επισης ποτε δεν μου περασε απο το μυαλλο οτι θα μπορουσα να συνυρπαξω και να συνεχισω να αγαπαω εναν ανθρωπο που δεν θα ηταν τοσο καλος πατερας στα παιδια μας και που δεν θα μεγαλωνε μαζι μου τα παιδια μας ( εφοσον το επετρεπε και το ωραριο του φυσικα ).

[Olg@]

Ο καθένας γράφει τα πράγματα όπως τα βιώνει, σε σχέση με το κατά πόσο τα΄χει καλά με τον εαυτό του αλλά και με τον σύντροφό του.΄Οταν μια σχέση είναι προβληματική, θα γίνει πολύ χειρότερη με τον ερχομό ενός παιδιού.΄Οταν όμως η σχέση έχει θεμέλια και πολύ αγάπη, θα ομορφύνει πολύ περισσότερο.

Ούτε εγώ τρελαινόμουν να κάνω παιδί όταν γνώρισα τον δεύτερο σύζυγό μου, είχα συνηθίσει σε μια μποέμικη ζωή που δεν ήθελα ν΄αλλάξω. Αντίθετα αυτός, προερχόμενος από πολύτεκνη οικογένεια και με ένα παιδί από τον πρώτο του γάμο που μεγάλωσε μακριά του, ήθελε πολύ να δημιουργήσει οικογένεια.

Εγώ κλείστηκα από την αρχή μέσα γιατί είχα εγκυμοσύνη υψηλού κινδύνου, όπως και τώρα, ζορίστηκα αρκετά τους πρώτους μήνες με το βρέφος, όλα άλλαξαν στη ζωή μου, αλλά ομολογώ προς το καλύτερο!

Εκεί λοιπόν μπαίνει και ο ρόλος του συντρόφου, αλλά και η ποιότητα της σχέσης.΄Εχω βαρεθεί ν΄ακούω πως όλοι οι άντρες είναι ίδιοι, τα περιμένουν όλα απ΄τις γυναίκες τους και δεν κάνουν τίποτα. Διαφωνώ απόλυτα και επιμένω πως εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο και μόνο.

Εμείς μεγαλώνουμε το παιδί μας μαζί και οι δύο, συνειδητά ομολογώ πως δεν έχω προσφέρει τίποτα παραπάνω από τον άντρα μου στο παιδί μου, εκτός φυσικά από την κυοφορία και τον θηλασμό. Είναι μέσα σ΄όλα, και αν και δουλεύει τουλάχιστον 12 ώρες την ημέρα, κάνει τα πάντα. Ξενύχτια, φροντίδα, παιχνίδι... Ουδέποτε μ΄έχει αφήσει για να βγει μόνος, μόνο στο γήπεδο πάει όταν είναι εφικτό, με υποστηρίζει αν θέλω να κάνω κάτι για τον εαυτό μου, και βοηθάει πολύ και στο σπίτι. Επίσης, προσπαθούμε να διατηρούμε τη σχέση μας και βγαίνουμε όσο συχνά μπορούμε οι δυο μας, είναι πολύ βασικό αυτό.

Περνάμε πολύ όμορφα σαν οικογένεια, η αγάπη μας σαν ζευγάρι έχει δυναμώσει, και τώρα που περιμένουμε και την κόρη μας είμαστε πολύ ευτυχισμένοι. Θα είναι δύσκολα στην αρχή, το γνωρίζω αυτό, αλλά δε φοβάμαι πλέον, γιατί δοκιμαστήκαμε και τα καταφέραμε.

Τα γράφω όλα αυτά, για να αποδείξω πως υπάρχουν 2 όψεις σε κάθε νόμισμα, δε βάζουμε όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι, και τελικά αυτό που είναι σημαντικό στη δημιουργία οικογένειας, είναι η σχέση του ζευγαριού και πρωτίστως φυσικά η σχέση με τον εαυτό μας. Φοβίες πάντα υπάρχουν, καμιά κατάσταση δεν είναι ιδανική και τίποτα δεν είναι εύκολο στη ζωή.΄Οταν όμως είμαστε σωματικά, ψυχικά και συναισθηματικά καλά, όλα αντιμετωπίζονται.

 

Ακριβώς όλα αυτά!!! Με κάλυψες πλήρως !!!

[Demi7]

Η ΤΑΡΑ μιλαει παρα πολυ σωστα και ο αλμακ , πριν γεννησω τον μικρο οι περισσοτεροι απο τον κυκλο μου με ειχανε πρηξει για το ποιες ειναι γυναικιες και αντρικες δουλειες , λ.χ "τι θα νταντευει και ο Πανος ??? " , "ολα καλα αλλα να σε βοηθαει και αυτος ε ?" και γυρναω και τους λεω σε τι να με βοηθαει στο να ειναι πατερας ???? βοηθεια ειναι αυτο η αναγκη δικια του να φροντιζει τα παιδια μας και εκεινος σαν πατερας ??? γιατι να μην νταντευει ? επειδη ειναι αντρας ?? οι αντρες δηλαδη δεν νταντευουνε καλα ? σας πληροφορω μια χαρα νταντευει , με περισσοτερη υπομονη απο οτι εγω και τα βραδια αυτος ξυπναει για η μπεμπα μας για να την ταισει ( ειναι λιγο φαγανη τρωει ακομα ενα μεταμεσονυχτιο γευμα ) και οπως ειπα για αυτο τον αγαπησα ακομα περισοτερο , επειδη ειναι τοσο καλος πατερας στα παιδια μας , ποτε δεν μου περασε απο το μυαλλο να του κλεψω αυτο το ρολο και να μην τον αφησω να ειναι ετσι οπως ειναι , οπως επισης ποτε δεν μου περασε απο το μυαλλο οτι θα μπορουσα να συνυρπαξω και να συνεχισω να αγαπαω εναν ανθρωπο που δεν θα ηταν τοσο καλος πατερας στα παιδια μας και που δεν θα μεγαλωνε μαζι μου τα παιδια μας ( εφοσον το επετρεπε και το ωραριο του φυσικα ).

 

Οπως τα λες κούκλα μου...

Κι εμένα στο χωριό του άντρα μου που πήγαμε τώρα το Πάσχα όταν τον έβλεπαν να ταίζει τον μικρό τους ερχότανε κάπως... Αλλά ο δικός μου ακάθεκτος. Ειδικά τώρα που ήμουνα χειρουργημένη και δεν έπρεπε να σηκώνω βάρος με είχε στα όπα όπα (την Μ. Τετάρτη έκανα επέμβαση ομφαλοκήλης και σκωληκοειδοεκτομή....).

Ερχονταν οι θειάδες του "χμ καμάρ΄μ' έχεις τέτοιο πιδί και σι φροντίζ' εμείς δεν ίχαμ' τίπτα". Απο μέσα μου σκεφτόμουνα διάφορα αλλά έλεγα συνέχεια (κασέτα δλδ)... " ε.. άλλοι καιροί πια, οι πατεράδες δεν είναι μόνο διακοσμητικά στοιχεία στο σπίτι" στραβομουτσουνιάζανε αλλά δεν με απασχολούσε...

 

Στο θέμα τις κοπελιάς πάντως,

το πως νοιώθει ο καθένας είναι δικό του θέμα και πολύ σωστά το εκφράζει γιατί άμα κάνεις παιδί έτσι θα γίνουν πολλοί άνθρωποι δυστυχισμένοι....

[DEMS]

Η ανατροφή ενός παιδιού απαιτεί να αφήσεις πίσω λίγο τον εαυτό του. Αν δεν είσαι έτοιμη να το κάνεις αυτό, καλά κάνεις και αφήνεις το παιδί για αργότερα. Άλλωστε και εσύ και ο άντρας σου είστε ακόμα αρκετά νέοι.

[almak]

Η ανατροφή ενός παιδιού απαιτεί να αφήσεις πίσω λίγο τον εαυτό του. Αν δεν είσαι έτοιμη να το κάνεις αυτό, καλά κάνεις και αφήνεις το παιδί για αργότερα. Άλλωστε και εσύ και ο άντρας σου είστε ακόμα αρκετά νέοι.

Εγώ δεν θα το έλεγα ακριβώς έτσι.

Δεν θεωρώ πως αφήνουμε τον εαυτό μας πίσω.

Πιστεύω πως με την έλευση ενός νέου μέλλους στο σπίτι ( το οποίο απαιτεί ΚΟΜΜΑΤΙ του χρόνου μας) κάνουμε μια μοιρασιά του διαθέσιμου χρόνου μας σε ότι μας απασχολεί καθημερινά.

Αν από αυτήν την μοιρασιά χρόνου δεν περισσεύει για καφέ.......δεν πάμε για καφέ.

Αν κάτσουμε και μοιρολογάμε την τύχη μας που δεν φτάνει ο χρόνος για καφέ , δεν φταίει ο καφές ούτε και τα παιδιά. Φταίει το γεγονός πως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τις αλλαγές στην ζωή μας και επιμένουμε στο να μην χάσουμε τίποτα από την ζωή που κάναμε ώς χθες.

 

Μα συγνώμη , κάναμε ότι κάναμε μέχρι χθες , προσθέτουμε και τις νέες υποχρεώσεις τις οικογενειακές !!!!!!! πόσο να αντέξει αυτό το γήϊνο κορμί να συνεχίσει να τα κάνει όλα. Μπορεί η ψυχή να το θέλει , η ημέρα όμως θα συνεχίσει να έχει μόνο 24 ώρες και αν το πιέσουμε το κορμί θα το χάσουμε

Αφήστε που παίζει να χάσουμε και την ψυχή μαζί και τότε :mrgreen:"μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά":mrgreen:

[beboulinos]

Starfish ειναι πολύ συγκροτημένη και ξεκάθαρη η σκέψη σου, μην νιώθεις λοιπόν άσχημα για τις επιλογές σου αυτή τη χρονική στιγμή. Εισαι μικρή ακόμα λογικό είναι να μην θέλεις ακόμα παιδί και ειδικά οταν ο άντρας σου αναγκαστικά λείπει. Και εμένα δουλεύει πολλές ώρες και αυτό σκέφτομαι, θα το βλέπει κοιμισμένο το πρωί κοιμισμένο το βράδυ??

Οταν έρθει η ώρα θα δεις πως μόνη σου θα το επιδιώξεις! ΚΑΝΕΙΣ δε μπορεί να ξέρει καλύτερα απο εσένα!!! Και εγώ που περιμένω το 1ο μου, κάποιες μέρες λέω αμάν να έρθει και κάποιες μέρες φοβάμαι πως θα είναι μετά, πχ τωρα πάμε μια βόλτα πάμε όπου θέλουμε στο λεπτό μετα? θα μπορούμε? ανθρώπινες και λογικές ειναι αυτές οι φοβίες και κανείς δε μπορεί να σου πει εισαι λάθος που τις νιώθεις!!! Ζησε την στιγμή σου με τον άντρας σου και μην στεναχωριέσαι, η ζωή πάντα βρίσκει το δρόμο της...

[starfish2581]

Beboulinos κατ'αρχην με το καλο να ερθει το μωρακι σου!

Τις ιδιες σκεψεις κανω κι εγω με σενα χωρις να ειμαι ακομη εγκυος, κι εκει που νομιζω πως τα εχω ξεμπερδεψει ολα μεσα στο μυλο μου και τα βλεπω ολα ωραια, ξαφνικα σα να γινομαι ενας αλλος ανθρωπος και αναρωτιεμαι και πως θα ειμαστε μετα, πως θα τα προλαβαινουμε ολα ή σχεδον ολα και... και... και... !

[Έλενα Μ]

Μπράβο σου γιατί είσαι ειλικρινής και δεν φοβάσαι να πεις αυτό που νιώθεις.

 

Εγώ ποτέ δεν είχα σκεφτεί να κάνω παιδιά ώσπου γνώρισα τον άντρα μου, φοβόμουν την ευθήνη και ότι δεν θα ήμουν έτοιμη να τα μεγαλώσω σωστά.

 

Όταν σου γίνει το κλίκ θα κάνεις παιδιά. Αν δεν το νιώσεις να μην το κάνεις, μια χαρά άνθρωπος θα είσαι και τότε. Αν βέβαια το σκεφτείς και το αποφασίσεις ποτέ να ξέρεις ότι το μόνο που χειάζεται είναι ΑΓΑΠΗ και πιστεύω έχεις πολύ. Μην σκεφτείς το μετά μόνο το τώρα όταν έχεις το αγγελούδι σου αγκαλιά!

 

One step at a time!!!

[sofia_nefeli]

γραφιστρια σε διαβαζω και βλεπω πολλες αντιφασεις στα λογια σου...σε βλεπω και αγριευεις και μετα χαλαρωνεις. αυτο το αλλοι στη θεση σου θα παρακαλουσαν μου ακουγεται πολυχρησιμοποιημενο και αδικο. αλλοι δεν εχουν να φανε. τι παει να πει αυτο?

αυτα που ειπε η κοπελα ειναι αυτα που νοιωθει. και καλα κανει και τα λεει. δεν ειναι ολα ροζ ουτε ολες εχουν εναν αντρα ικανο να παλεψει τις αμφιθυμιες της γυναικας του, τις αναγκες ενος παιδιου, τις αναγκες ενος σπιτιου. δε ξερω αν καταλαβαινεις τι λεω...

επισης αυτο που ηθελα να πω ειναι οτι εκτος φορουμ η ζωη ειναι διαφορετικη. εδω μεσα μπαινουν μαμαδες μιας αλφα νοοτροπιας...επισης οντως ακουγονται τα πραγματα αρκετα ωραιοποιημενα να το πω? δε ξερω πως να το εκφρασω....

κοπελια να μην αγχωνεσαι καθολου...επισης νομιζω οτι οι περισσοτερες δεν ημαστε "ετοιμες" στη πορεια μαθαινουμε να χορευουμε.... θα συμφωνησω μαζι σου στο οτι πρεπει λιγο να φτιαξετε το προγραμμα σας αν θελετε οικογενεια. οχι οτι δε γινεται αλλιως απλα θα ειναι πιο δυσκολα. και για τους τρεις σας. μικρη δεν εισαι για παιδι ουτε ομως και μεγαλη!!

οι ανησυχιες σου εμενα με βρισκουν συμφωνη (εκτος του αν θα ερθεις σε δευτερη μοιρα που μου ακουστηκε καπως "παιδικο"). χαλαρα παρτο!! και σε 2 κ σε 3 χρονια κ σε 5 φανταζομαι το φορουμ θα ειναι ετοιμο να απαντησει στις αποριες σου σχετικα με το ποια πανα ειναι καλυτερη!!!

[starfish2581]

sofia_nefeli σ'ευχαριστω για οσα μου ειπες, με "ανεβασαν" ηδη λιγο ψυχολογικα (γιατι για να ειμαι ειλικρινης καποιες στιγμες μου περναει απο το μυαλο μηπως αυτο που εγω ονομαζω "φοβιες" ειναι κατι πιο σοβαρο απ'σο πιστευα και ισως πρεπει να το συζητησω με καποιον ειδικο).

ΕΛΕΝΑ Μ ειπες πως δεν ειχες σκεφτει ποτε να κανεις παιδια μεχρι που γνωρισες τον αντρα σου. Αυτο ειναι κατι που εχω ακουσει και απο αλλες γυναικες.

Υπαρχει αραγε περιπτωση να ευθυνεται σε ενα βαθμο και ο αντρας μου που δεν μου εχει "ξυπνησει" ακομη αυτη την επιθυμια για παιδι ? Δεν προσπαθω να ριξω τις ευθυνες αλλου, (γιατι οπως ειπα και στο αρχικο μου μηνυμα ,τον αντρα μου τον λατρευω,δεν θα μπορουσα να ειμαι παντρεμενη με κανεναν αλλο) απλα στην προσπαθεια μου να βρω καποιες απαντησεις σκεφτομαι καθε πιθανο ενδεχομενο .

[Έλενα Μ]

Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει ο άντρας σου και το ότι δεν στο έχει 'ξυπνήσει' αυτό (εφόσον μάλιστα λες ότι τον λατρεύεις κι ότι δεν θα μπορούσες να ήσουν με κανέναν άλλον). Μην ταλαιπωρήσαι άδικα, απλά δεν είσαι έτοιμη. Ο περίγυρος παίζει μεγάλο ρόλο επίσης (τουλάχιστον έπαιξε σε μένα). Δεν εννοώ ότι κάνεις παιδιά γιατί έκανε η κολλητή σου απλά αν βλέπεις ότι όλοι έχουν παιδιά κάπου επηρεάζεσαι - και το αντίθετο.

 

Πόσο χρονών είσαι? Συγνώμη αν το έχεις πει ήδη. Η συμβουλή μου (αν μπορώ να δώσω) είναι:

 

- Ζήσε ξένοιαστη όσο θέλεις

- Κάνε παιδί όποτε θέλεις εσύ

- Αν σου προκύψει απρογραμμάτιστα...μην φοβηθείς. Τίποτα δεν αλλάζει αν εσύ δεν το αφήσεις να αλλάξει. Ζήστο έστω και απρογραμμάτιστα και θα με θυμηθείς...Είναι ΥΠΕΡΟΧΟ

 

Και κάτι τελευταίο...Πριν μπούμε σε μια κατάσταση (πχ μητρότητα) έχουμε την τάση να αναλύουμε, να προβληματιζόμαστε, να αμφιβάλουμε και να αναθεωρούμε. Όταν γίνεις μαμά απλά θα τα ξεχάσεις όλα αυτά!

 

Ελπίζω να σε βοήθησα κάπως

[mitaki]

Αν δεν νιώθεις εσύ έτοιμη να προχωρήσεις σε κάτι τόσο σοβαρό και ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΟ καλά κάνεις και δεν προχωράς. Δεν θα σου πω το "πόσο τέλεια είναι να είσαι μητέρα" κλπ κλπ. Φυσικά και λατρεύω την κόρη μου και δεν θα την άλλαζα με τίποτα στον κόσμο, αλλά εννοείται ότι η ζωή σου θα αλλάξει και οι συνήθειές σου επίσης και φυσικά είναι πολύ πολύ απαιτητικό "επάγγελμα" (το λέω χαριτολογόντας το "επάγγελμα" μη με αποπάρετε) το να είσαι γονιός και είναι εφ΄όρου ζωής. Κοίτα ίσως εγώ να μην τα περιγράφω τόσο "ροζ" όπως προείπε η sofia- nefeli γιατί και εγώ ήμουν πολύ υπέρ της ελευθερίας και γενικότερα της συγκατοίκησης ούτε καν του γάμου πριν .... μάθω ότι με ένα πρόβλημα υγείας ξαφνικό που απέκτησα υπήρχε περίπτωση να μην έκανα και καθόλου παιδιά αν καθυστερούσα λίγο ακόμη. Εκεί τρόμαξα, χτυπήθηκα, έκλαψα, αλλά τελικά αποφάσισα ότι προκειμένου να μην κάνω ποτέ ας κάνω τώρα και όχι αργότερα όπως ήθελα... Τελικά ήταν για μένα τουλάχιστον όσο δύσκολα το φανταζόμουν, αλλά ένιωσα και την έννοια της απόλυτης αγάπης που ΔΕΝ φανταζόμουν ότι υπάρχει, τουλάχιστον όχι έτσι όπως τη βιώνω τώρα. Κοίτα η απόφαση είναι δική σου καθαρά, αλλά σίγουρα δεν πρέπει να αισθάνεσαι άσχημα που νιώθεις όπως νιώθεις. Όσο για την αγάπη του άντρα σου σίγουρα θα σε αγαπήσει ακόμη περισσότερο μετά. Τουλάχιστον αυτό έγινε με το δικό μου άντρα!!!!

[DEMS]

Εγώ δεν θα το έλεγα ακριβώς έτσι.

Δεν θεωρώ πως αφήνουμε τον εαυτό μας πίσω.

Πιστεύω πως με την έλευση ενός νέου μέλλους στο σπίτι ( το οποίο απαιτεί ΚΟΜΜΑΤΙ του χρόνου μας) κάνουμε μια μοιρασιά του διαθέσιμου χρόνου μας σε ότι μας απασχολεί καθημερινά.

Αν από αυτήν την μοιρασιά χρόνου δεν περισσεύει για καφέ.......δεν πάμε για καφέ.

Αν κάτσουμε και μοιρολογάμε την τύχη μας που δεν φτάνει ο χρόνος για καφέ , δεν φταίει ο καφές ούτε και τα παιδιά. Φταίει το γεγονός πως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τις αλλαγές στην ζωή μας και επιμένουμε στο να μην χάσουμε τίποτα από την ζωή που κάναμε ώς χθες.

 

Μα συγνώμη , κάναμε ότι κάναμε μέχρι χθες , προσθέτουμε και τις νέες υποχρεώσεις τις οικογενειακές !!!!!!! πόσο να αντέξει αυτό το γήϊνο κορμί να συνεχίσει να τα κάνει όλα. Μπορεί η ψυχή να το θέλει , η ημέρα όμως θα συνεχίσει να έχει μόνο 24 ώρες και αν το πιέσουμε το κορμί θα το χάσουμε

Αφήστε που παίζει να χάσουμε και την ψυχή μαζί και τότε :mrgreen:"μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά":mrgreen:

Όταν λέω να αφήσουμε πίσω τον εαυτό μας, δεν εννοώ με κρύα καρδιά. Εννοώ ότι πρέπει να έχουμε φτάσει σε ένα τέτοιο επίπεδο ωριμότητας που να μας επιτρέπει να σκεφτόμαστε λιγότερο εγωκεντρικά και να δώσουμε προτεραιότητα σε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα χωρίς να μαζεύουμε απωθημένα και να το χρεώνουμε για όλα όσα θεωρητικά θα κάναμε αν δεν υπήρχε.

[starfish2581]

Ευχαριστώ και πάλι για όλες σας τις απαντήσεις. Τελικά με όσα διαβάζω καταλήγω στο συμπέρασμα (από καιρο πίστευα ότι αυτό μάλλον είναι η πραγματικότητα) ότι δεν είμαι ακόμη έτοιμη για να πάρω αυτή την μεγάλη και υπέυθυνη απόφαση, και τελικά απ'όσα μου λέτε ότι δεν πρέπει να νιώθω άσχημα γι'αυτο. Αυτό που εσείς, οι ήδη υπάρχουσες μανούλες με κάνατε να καταλάβω είναι πως όταν έρθει αυτή η στιγμή σίγουρα θα το καταλάβω ότι είμαι έτοιμη (αφήνοντας τις προσωπικές μου φοβίες στην άκρη) και το μόνο που θα σκέφτομαι τότε είναι πως να κάνω ευτυχισμένο αυτό το μωράκι .

Σας ευχαριστώ και πάλι για τις πολύτιμες συμβουλές σας ! !

[starfish2581]

Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει ο άντρας σου και το ότι δεν στο έχει 'ξυπνήσει' αυτό (εφόσον μάλιστα λες ότι τον λατρεύεις κι ότι δεν θα μπορούσες να ήσουν με κανέναν άλλον). Μην ταλαιπωρήσαι άδικα, απλά δεν είσαι έτοιμη. Ο περίγυρος παίζει μεγάλο ρόλο επίσης (τουλάχιστον έπαιξε σε μένα). Δεν εννοώ ότι κάνεις παιδιά γιατί έκανε η κολλητή σου απλά αν βλέπεις ότι όλοι έχουν παιδιά κάπου επηρεάζεσαι - και το αντίθετο.

 

Πόσο χρονών είσαι? Συγνώμη αν το έχεις πει ήδη. Η συμβουλή μου (αν μπορώ να δώσω) είναι:

 

- Ζήσε ξένοιαστη όσο θέλεις

- Κάνε παιδί όποτε θέλεις εσύ

- Αν σου προκύψει απρογραμμάτιστα...μην φοβηθείς. Τίποτα δεν αλλάζει αν εσύ δεν το αφήσεις να αλλάξει. Ζήστο έστω και απρογραμμάτιστα και θα με θυμηθείς...Είναι ΥΠΕΡΟΧΟ

 

Και κάτι τελευταίο...Πριν μπούμε σε μια κατάσταση (πχ μητρότητα) έχουμε την τάση να αναλύουμε, να προβληματιζόμαστε, να αμφιβάλουμε και να αναθεωρούμε. Όταν γίνεις μαμά απλά θα τα ξεχάσεις όλα αυτά!

 

Ελπίζω να σε βοήθησα κάπως

 

 

EΛΕΝΑ Μ με βοήθησες και μάλιστα αρκετά !

Όσο για την ηλικία μου, εγώ είμαι 27 και ο άντρας μου 33 .

[almak]

sofia_nefeli σ'ευχαριστω για οσα μου ειπες, με "ανεβασαν" ηδη λιγο ψυχολογικα (γιατι για να ειμαι ειλικρινης καποιες στιγμες μου περναει απο το μυαλο μηπως αυτο που εγω ονομαζω "φοβιες" ειναι κατι πιο σοβαρο απ'σο πιστευα και ισως πρεπει να το συζητησω με καποιον ειδικο).

.......

Μα με ειδικούς μιλάς ίδη και δεν το έχεις αντιληφθεί ακόμα .

Να χαλαρώσουμε και λίγο το κλίμα ....είμαι και στις "μέρες μου":mrgreen:.

[starfish2581]

Μα με ειδικούς μιλάς ίδη και δεν το έχεις αντιληφθεί ακόμα .

Να χαλαρώσουμε και λίγο το κλίμα ....είμαι και στις "μέρες μου":mrgreen:.

 

 

Μα εξυπακούεται αυτό !