Παραμύθια γραμμένα απο τα μέλη του φόρουμ

[CHRISTIE.M]

δεν έχω λόγια....

[Νίκη]

Συνέχισε να μας καθηλώνεις με το ταλέντο σου

[Sam]

Αδικείσαι μας συγκίνησες πάλι

Συνέχισε το έργο σου και σύντομα να αγοράζουμε τα βιβλία σου

Μόνο που τα δικά μας τα θέλουμε με ειδική αφιέρωση

Δεν φαντάζομαι να μας χαλάσεις το χατήρι όταν θα γίνεις διάσημη

[angela]

Αδικείσαι μας συγκίνησες πάλι

Συνέχισε το έργο σου και σύντομα να αγοράζουμε τα βιβλία σου

Μόνο που τα δικά μας τα θέλουμε με ειδική αφιέρωση

Δεν φαντάζομαι να μας χαλάσεις το χατήρι όταν θα γίνεις διάσημη

Καταρχήν σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια , ναι μου δίνεται το θάρρος να συνεχίσω να γράφω. Δευτερον ας βρεθεί πρώτα κάποιος εκδότης να τα εκδόσει και φυσικά θα έχουν αφιέρωση τα δικά σας και αν μπορώ θα σας τα στείλω σαν δώρο!!!

[angela]

http://www.olimazi.eu/?articleid=1502

για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχει και αυτός ο διαγωνισμός!

[angela]

Μαρία

 

Ιστορία πέμπτη

 

 

 

Με λένε Μαρία… δεν θυμάμαι όμως ηλικία, ούτε επίθετο, οδό και αριθμό.

Στον κόσμο τούτο δεν ξέρω τι κάνω, που πάω, τι ζητάω.

Είμαι απλά η Μαρία και αυτό μου φαίνεται αρκετό.

 

Κοιτάζω τηλεόραση , το κουτί του διαβόλου , που πολλοί έτσι το χαρακτήρισαν με τις κεραίες του σαν κέρατα που στις ταράτσες των σπιτιών καλά κρατούν.

 

Νέα πολλά, νέα άσχημα με βομβαρδίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, νέα που με τρομοκρατούν, νέα που με καθηλώνουν και με υποτάσσουν στις ιδέες των ισχυρών, αυτών που με το ζόρι με βάζουν να θέλω όλο και πιο πολλά από τα υλικά αγαθά, που τι κι αν μου είναι άχρηστα, χρήσιμα μου τα δείχνουν.

Ο κόσμος όλος με ένα πάτημα του κουμπιού στο σαλόνι μου, πίσω από το γυαλί. Άλλος πεινάει , άλλος πονάει, άλλος γελάει, μα εγώ ακόμη εκεί.

 

Δεν αντέχω άλλο και θέλω να ξεφύγω , να ρίξω μια αληθινή ματιά στην ζωή.

Την πόρτα μου επιτέλους ανοίγω , το σπίτι και την πολυθρόνα μου αφήνω, τον ήλιο ζητάω να δω, όπως έκανα κάποτε κάθε πρωινό.

 

Έτσι βγαίνω στον ήλιο να με λούσει η ζεστασιά του, μα δεν κάνει μου λένε .

Τον ήλιο τον ευεργέτη τον χάλασαν και τώρα σκορπά τον τρόμο και δεν τον κοιτάνε κατάματα πια. Η σάρκα αρρωσταίνει από το χάδι του πια. Κρύβομαι στα ρούχα μου και αν και κατακαλόκαιρο μακρυμάνικο με ανάγκασαν να φορώ, με σκούφο και με γάντια μέσα από το μαύρο το πλαστικό ότι μπορώ να δω , αλλιώς πρέπει να πάω πίσω σπίτι να του κρυφτώ.

 

 

Στον καθαρό αέρα επιθυμώ τώρα να βρεθώ να γεμίσω τα πνευμόνια μου , να αναζωογονηθώ. Απαγορεύεται μου λένε και αυτό. Διοξείδιο του άνθρακα πολύ που δεν είναι πια φυσιολογικό μου απαγορεύει να αναπνεύσω. Θαρρώ πως είδα κάποιον να πουλά το οξυγόνο με το κιλό. Στο κουτί του διαβόλου το εντόπισα και αυτό .

 

Νερό αποφάσισα να πιω καθάριο να τρέχει από την πηγή. Το θυμάμαι καλά αυτό , άφθονο, κρυστάλλινο και δροσερό σε κάθε γωνιά υπήρχε μια πηγή αργότερα της έβαλαν και βρύση. Όχι μου λένε απαγορεύεται και αυτό. Μολύνθηκε και βρώμισε, απέκτησε και οσμή και χρώμα. Άσε που λιγόστεψε μα υπάρχει μόνο καθαρό στο διαφανές το πλαστικό και το πληρώνεις αρκετά, στην τηλεόραση το έμαθα καλά και αυτό.

 

Λέω απλά να περπατήσω μόνη μου στον έξω κόσμο, μα μήπως είχα πολύ καιρό να βγω;

Ο δρόμος γεμάτος με κόσμο και με σπρώχνει η λαοθάλασσα μαζί της στο κάτω κόσμο, εκεί στο μετρό. Παλεύω στην επιφάνεια της γης επιτέλους να μείνω, προσπαθώ πολύ να τους αντισταθώ. Δεν θέλω μέσα στη γη ζωντανή να θαφτώ.

 

Θέλω να ξεφύγω από όλα αυτά , μα δε θέλω να γυρίσω στο σπίτι πίσω, θέλω και άλλα να δω, όπως τα πουλιά που πετούν ελεύθερα ψηλά στον καθαρό τον ουρανό. Μα το μόνο που βλέπω είναι ένα γκρίζο να τον καλύπτει και τα πουλάκια στο σιδερένιο το κλουβί στο μαγαζί.

Α ναι το είχα ξεχάσει, απαγορεύτηκε και αυτό, τώρα είναι είδος προς εξαφάνιση τα πτηνά και διατίθενται μόνο σε μεταλλικό κουτί για την προστασία τους,, από τους ανθρώπους φυσικά.

 

Την θάλασσα πεθύμησα , τα κύματα να σκάνε χαλαρά στην ακτή, παιχνίδια με την άμμο τα παιδάκια να παίζουν στην αμμουδιά την καθαρή. Να κολυμπήσω μου ήρθε μια λαχτάρα, να αφεθώ απλά στην γλυκιά της αγκαλιά, ακριβώς όπως έκανα παλιά. Μια πινακίδα με αποτρέπει σιωπηλά. Είναι μολυσμένα μου λέει τα νερά.

 

Κοιτάζω το ρολόι μου και είναι ήδη πολύ αργά, μα η νυχτιά δεν φαίνεται πια πουθενά. Τα φώτα της πόλης εκτυφλωτικά, μέρα συνεχόμενη και αυτή, καλά μου τα είπαν στην τιβί.

 

Περιμένω να δω τα αστέρια στον ουρανό όπως έκανα με τους φίλους μου παλιά μα τι κι αν η ώρα είναι κοντά στην πρωινή, ο ουρανός σκεπασμένος με ένα φωτεινό πέπλο ροζ δεν με αφήνει ούτε αυτή την επιθυμία μου να εκπληρώσω. Φυσικά είναι η αντανάκλαση από τα πολλά και δυνατά φώτα της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται .

 

Έτσι ήρθε το πρωί στο σπίτι γυρνώ, την τηλεόραση κοιτώ και παραδίνομαι στον ψεύτικο κόσμο της, που τελικά κατάφεραν και μας τον έκαναν αληθινό.

 

Όμως αναρωτιέμαι γιατί ; που πήγε ο κόσμος όπως τον θυμόμουνα ; που ήμουν εγώ τόσο καιρό ; μήπως ενώ νόμιζα ότι ήμουν ξύπνια εγώ κοιμόμουνα;

Νοιώθω μόνο φόβο, αγανάκτηση, και αηδία.

 

Δεν ξέρω τίποτα πια, μόνο… πως με λένε Μαρία.

 

Ίσως τελικά να είμαι απλά μια οπτασία , ένα κακό όνειρο στον δικό σου μυαλό. Ίσως να είμαι η δική σου κραυγή αγωνίας για το μέλλον που τελικά φαντάζει θολό !!!

 

 

 

 

Συγγραφέας

Αγγελική Δ. Παπασταύρου

[Ελένη]

Μαρία

Ιστορία πέμπτη

 

 

[Ίσως τελικά να είμαι απλά μια οπτασία , ένα κακό όνειρο στον δικό σου μυαλό. Ίσως να είμαι η δική σου κραυγή αγωνίας για το μέλλον που τελικά φαντάζει θολό !!!

 

 

Συγγραφέας

Αγγελική Δ. Παπασταύρου

 

Ας ελπίσουμε ότι αυτός εφιάλτης δεν θα γίνει πραγματικότητα και ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν σε έναν καλύτερο πλανήτη. Βέβαια μόνο οι ευχές δεν πιάνουν.

[angela]

Μαρία

Ιστορία έκτη

 

 

Με λένε Μαρία … και όπως μου αρέσει να μου λένε όλοι, είμαι μεγάλη και όχι μωρό.

 

Μου είπε η μαμά μου σήμερα ότι θα μου μάθει να λέω που μένω ώστε αν ξαναχαθώ να μπορώ να το πω και να με βρούνε πιο εύκολα αν και δεν θέλω να ξανανιώσω το φόβο αυτόν, αλλά όπως είπε και ο παππούλης μου, τελικά είμαι ακόμη μωρό.

Μου έμαθε η μαμά μου σήμερα πως με λένε Μαρία και είμαι τεσσάρων , σε μερικούς μήνες βέβαια μου είπε, δεν ξέρω πόσο είναι αυτό αλλά είμαι σίγουρη πως θα μου πουν, γιατί τότε θα μου κάνουν αυτό που λένε πάρτι γενεθλίων με μια μεγάλη τούρτα και κεριά για να τα κάνω φου φου και να τα σβήσω, το ξέρω , το θυμάμαι και μου άρεσε πολύ.

Μου είπε επίσης ότι αν τύχει και ξαναχαθώ να προσπαθήσω να βρω μια καλή κυρία να της τα πω και πως μένω εδώ στο σπίτι μου στην Μελάς οδό, στον αριθμό 14, στον Κορυδαλλό. Τα είπαμε πολλές φορές για να τα θυμάμαι, αχρείαστα να είναι μου είπε και μου είπε πως πολύ με αγαπά και μου έφτιαξε και κέικ σοκολάτας η γιαγιά και έκλαιγε με λυγμούς ο μπαμπάς στο μπάνιο μα είπε πως πλένονταν και δεν ήταν δάκρυα αυτά αλλά τελικά δεν είμαι και τόσο μωρό.

Το βράδυ με έβαλε η μαμά μου για ύπνο, με πήρε αγκαλιά και μου είπε γλυκά πόσο πολύ με αγαπά και πόσο πολύ φοβήθηκε σήμερα που με έχασε για λίγο αλλά δεν με μάλωσε πολύ όπως περίμενα . Τελικά είναι πολύ καλή η μαμά μου και την στεναχώρησα σήμερα δεν το ήθελα όμως ήταν τελείως τυχαίο, είμαι μεγάλη και καλό παιδί.

Μετά ήρθε ο μπαμπάς μου και με φίλησε για καληνύχτα και η γιαγιά με τον παππού με κοίταξαν με τα μεγάλα κατακόκκινα μάτια τους και με χάιδεψαν γλυκά . Τότε δεν ξέρω γιατί αλλά υποσχέθηκα όπως κάνουν οι μεγάλοι, ότι δεν θα το ξανακάνω και χάρηκαν πολύ.

Το φως μου σβήσανε και έμεινα μόνη μου να σκέφτομαι το σοκ της σημερινής μέρας που στα αλήθεια δεν θέλω να ξανά συμβεί. Μικρό παιδάκι είμαι και εγώ και φοβήθηκα πάρα πολύ, μα δεν ήθελα να τους το πω να μην τους στεναχωρήσω ακόμη πιο πολύ, άλλωστε εγώ έφταιγα και όχι αυτοί.

 

 

Είχαμε πάει το πρωί στο μεγάλο εμπορικό κατάστημα στην μεγάλη την πόλη εκεί που τόσο μου αρέσει να παίζω και στην μαμά μου τόσο της αρέσει να πιάνει τα πράγματα εκεί και μετά να διαλέγει πιο θα αγοράσει.

Εμένα μου αρέσει στον πρώτο τον όροφο που έχει τα παιχνίδια που βλέπω στην τηλεόραση και τα βιβλία και τα CD με των ζουζουνιών την μουσική.

Μόλις περάσουμε από κει στους υπόλοιπους ορόφους η μαμά μου κάνει σαν μικρή , όλα θέλει να τα δει και για όλα με χαρά κάτι καλό έχει να πει, όμως εγώ βαριέμαι εκεί πολύ.

 

Έτσι τις κυλιόμενες κατέβηκα για να πάω στα παιχνίδια μιας και η μαμά μου κουβέντιαζε με τον πωλητή για ένα μεγάλο που ήθελε να πάρει καφέ χαλί.

Στον κάτω όροφο ήθελα να πάω να παίξω με τα παιχνίδια που ήταν μπόλικα χύμα εκεί για δοκιμή. Όμως αν πήγαινα και λίγο παρακάτω δεν θα ήταν και τόσο κακό να κάνω έναν όροφο μετά παραπάνω για να ανέβω με τις κυλιόμενες σκάλες που μου άρεσαν πολύ για παιχνίδι.

 

Βγήκα έτσι στην καφετέρια και μου μύρισε το ζεστό το κέικ της σοκολάτας που τόσο νόστιμο φαινόταν ακριβώς ίδιο με την γιαγιάς μου και η κοιλίτσα μου γουργούριζε πολύ.

Είχα χρήματα από τα ρέστα που πήρα το πρωί από τα εισιτήρια του λεωφορείο που μου τα έδωσε η μαμά γιατί το λεωφορείο έφευγε και δεν προλάβαινε να ανοίξει την μεγάλη τσάντα και μετά το μικρό τσαντάκι που βάζει τα ψιλά. Στην τσέπη μου τα έβαλε και μου είπε πως είμαι μεγάλη και μπορώ να τα φυλάξω για να πάρουμε κάτι νόστιμο να φάμε μετά.

Τώρα όμως εγώ ήθελα να φάω το κέικ έτσι πήγα στην καλή κυρία που το μαγείρεψε και της ζήτησα ένα κομμάτι .

Με κοίταξε καλά και με ρώτησε που είναι η μαμά μου και αν έχω λεφτά.

Έχω της είπα, η μαμά μου τα έδωσε γιατί είμαι μεγάλη τώρα και πρέπει να πάρω αυτή την λιχουδιά. Σκεπτική ήταν για λίγο, το βλέμμα της με τρόμαξε δεν ήθελε να μου δώσει το γλυκό, όμως είχε πολύ κόσμο που περίμενε και έτσι μου το έδωσε το κέικ και πήρε τα λεφτά μου.

Στο καρεκλάκι δυσκολεύτηκα να κάτσω όμως το έβαλα πείσμα και ήθελα πολύ να φάω το γλυκό μου και τα κατάφερα να ανέβω και τώρα σαν μεγάλη το κέικ μου τρώω.

Σκεφτόμουνα πως θα πάω στην μαμά μου σε λίγο και θα τις πως τι έκανα και με καμάρι θα με αγκαλιάσει και θα πει και στον παππού να μη με ξαναπεί μωρό.

Να μη ξεχάσω να της πω και τι παιχνίδι θα ήθελα να μου πάρει στα γενέθλιά μου και τα Χριστούγεννα και στην γιορτή μου αλλά και το Πάσχα έτσι γιατί είναι ευτυχώς πολλές οι γιορτές που μας παίρνουν δώρα και μου αρέσει πολύ.

 

Με αυτές τις σκέψεις η ώρα πέρασε και νύσταξα.

Έπρεπε να πάω στον όροφο πάνω από τον πρώτο που ήταν τα παιχνίδια να βρω την μαμά που ήθελε να αγοράσει αυτό το καφέ χαλί να φύγουμε γιατί κουράστηκα πήγε μεσημέρι και θα μας περιμένει η γιαγιάκα μου η καλή.

Στις κυλιόμενες τις σκάλες πήγα μα αυτές μόνο κατέβαιναν που να ήταν αυτές που ανέβαιναν ; Έψαξα πολύ όλο το μαγαζί μα δεν τις έβλεπα και έτσι ρώτησα ένα μεγαλύτερο παιδί που μου είπε πως πρέπει να βγω έξω από το μαγαζί και μετά να πάω στο δίπλα το στενό και να μπω από την άλλη πόρτα για να ξανά ανέβω στο πάνω το μαγαζί με τα παιχνίδια.

Τον ευχαρίστησα απορημένη, μα δεν κατάλαβε πως ήμουνα μόνο ένα μωρό και μου ήταν δύσκολο όλο το δρομολόγιο αυτό;

 

Την εξώπορτα πέρασα και στον μεγάλο δρόμο βρέθηκα , κόσμος πολύς πάνω κάτω πήγαινε και πολλά αυτοκίνητα και λεωφορεία και εγώ μόνη εκεί στην γωνία.

Μα τι μου είπε το μεγάλο το παιδί , δεν θυμόμουν ακριβώς όμως κάτι για το δίπλα το στενό μα να ήταν άραγε αυτό το σωστό ;

Τώρα φοβόμουνα πάρα πολύ, άλλο με την μαμά και άλλο μόνη μέσα στην τόση φασαρία και στον ξένο κόσμο που βιαστικός τρέχει πέρα δώθε.

Στην αρχή ο φόβος με έκανε να μη μπορώ ούτε να κουνηθώ, μετά όμως ένα δάκρυ άρχισε να με γαργαλάει στο μάγουλο και μετά άλλο και άλλο …. Δεν μπορούσα να δω από τα δάκρυα και φοβόμουνα πολύ στο τοίχο πίσω μου κόλλησα την πλάτη και περίμενα, δεν ξέρω τι.

 

Η κυρία η καλή που μου έδωσε το κέικ από το μαγαζί περνάει μπροστά μου βιαστική. Την πιάνω δειλά με το χέρι μου και ευτυχώς με βλέπει, τρομάζει που μόνη μου είμαι κει και με παίρνει αγκαλιά και γρήγορα με ξαναβάζει μέσα στο μαγαζί.

Με ρωτάει γλυκά πως με λένε, που είναι η μαμά, πως βρέθηκα εκεί.

Ξέρω μόνο να της πως πως με λένε Μαρία και η μαμά μου ψωνίζει ένα μεγάλο καφέ χαλί.

Μου δίνει μια πορτοκαλάδα και ένα ακόμη πιο μεγάλο κομμάτι κέικ και μάλιστα δεν μου ζήτησε λεφτά γιαυτά, στιγμή δεν με αφήνει από τα μάτια της και μετά από λίγο έρχεται η μαμά μου δακρυσμένη και σαστισμένη και με βουτάει στην αγκαλιά της και με φιλά.

Τι μου έκανες παιδάκι μου, τι, με ρωτάει, Δεν με νοιάζει που μέσα στο κλάμα της μου φωνάζει με νοιάζει μόνο που με έχει αγκαλιά και δεν θέλω να βγω από κει, μόνο εκεί νοιώθω σιγουριά.

Ευχαρίστησε την καλή μαγείρισσα και εκείνη με φίλησε γλυκά και με αποχαιρέτησε.

 

Στο σπίτι η μαμά ο μπαμπάς ο παππούς και η γιαγιά είχαν συμβούλιο σήμερα το απόγευμα για τα καμώματά μου όπως μου είπαν και η απόφαση βγήκε να μου μάθουν καταρχήν πως δεν φεύγουμε ποτέ από το χέρι τους ή μακριά τους και πως πρέπει να ξέρω πως με λένε που μένω και το τηλέφωνό μας,

 

 

Ξέχασα μέσα στην σαστιμάρα μου απόψε να κάνω την προσευχή μου , Χριστούλη μου σε παρακαλώ κάνε με γρήγορα μεγάλη, βοήθησέ με να μη ξανά ξεχαστώ και χαθώ και να μη τους ξαναστεναχωρήσω αλλά προπάντων να μη ξανά φοβηθώ, η φίλη σου Μαρία.

 

Συγγραφέας

Αγγελική Δ. Παπασταύρου

 

αυτή η ιστορία μου βασίζεται σε αληθινό περιστατικό και είναι αφιερωμένη στην μητέρα μου που σαν μωρό της έκανα την ζωή πολύ δύσκολη ...

[angela]

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη και πολύ πιο συγκινημένη !!!

Ελαβα σήμερα ένα e-mail συγχαρητηρίων από τον διαγωνισμό παραμύθια που είχα λάβει μέρος με τα δυό μου παραμύθια "ο Αετός και ο Πετεινός" και το "Ασημένιο κουταλάκι". Τελικά κέρδισα στο διαγωνισμό με το παραμύθι "ο Αετός και ο Πετεινός"!!!Είμαι πολύ ευτυχισμένη και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας μιας και είμαι μόνη στο σπίτι αυτή τη στιγμή!!!

 

Το μαιλ έγραφε :

 

Αγαπητή Κυρία Παπασταύρου

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!

Με χαρά σας πληροφορώ ότι το παραμύθι σας είναι ένα από τα 3 νικητήρια παραμύθια του διαγωνισμού που διεξήγαγε το paramithia.gr.

Σας παρακαλώ να μου στείλετε με e-mail όσο το δυνατόν συντομότερα τη διεύθυνση σας ώστε να μπορέσω να σας στείλω το δώρο σας...

...Συγκεκριμένα το παραμύθι που κέρδισε είναι ο αετός και ο πετεινός.

Και πάλι συγχαρητήρια!!

 

Με τιμή,

Μπουρμπάκη Κλαίρη

Paramithia.gr

 

 

 

και για όσους δεν έχουν διαβάσει το παραμύθι μου το ξαναδημοσιεύω:

 

 

Ο αετός και ο πετεινός

 

 

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας πετεινός καμαρωτός και φουντωτός,

που σένα κοτέτσι κατοικεί,

και έχει όμως έναν καημό βαρύ.

 

Ήθελε πολύ να πετάξει ψηλά, πολύ ψηλά στον ουρανό

σαν τον αετό που πάνω από το κοτέτσι τους πετά

και θέλει να τους φάει,

αλλά ο πετεινός παρόλα αυτά

ήθελε να μάθει σαν και εκείνον που θαύμαζε να πετά.

 

Έκανε κάθε μέρα προσπάθειες πολλές

για να μπορέσει να φτάσει να απογειωθεί

τουλάχιστον από την γη και είχε επιτυχίες αρκετές

αλλά πάντα ήθελε και πιο πολλές.

 

Οι κότες όμως τον περιγελούσαν

και γελούσαν μαζί του αλλά αυτός εκεί,

έπρεπε να φτάσει το όνειρό του

και τον αετό που θαύμαζε και ζήλευε μαζί.

 

Μια μέρα, ένας κυνηγός πυροβόλησε και τραυμάτισε τον αετό

την ώρα που πετούσε πάνω από το κοτέτσι.

Έτσι έπεσε μέσα στην αυλή του κοτετσιού τραυματισμένος.

Δεν μπορούσε να πετάξει και πόναγε πολύ.

Οι κότες έτρεξαν αμέσως να δούνε τι είναι τούτο το φαΐ

που έπεσε από τον ουρανό

και εκείνος βλέποντάς τες να τρέχουν καταπάνω του φοβήθηκε πολύ,

στα αλήθεια φοβήθηκε το φαγητό του!

 

Μα ατρόμητος ο πετεινός έτρεξε και στάθηκε ανάμεσα στις κότες και τον αετό

και αφού τις παραμέρισε,

του έριξε μια συμπονετική ματιά

και έκατσε κοντά στον εχθρό του να τον προσέχει

και να τον φυλά.

 

Έκατσε για αρκετές ώρες εκεί

μέχρι που ήρθε η κυρία της αυλής και απόρησε και αυτή

και τον άντρα της φώναξε ευθείς να έρθει το περίεργο το θέαμα να δει.

Έκπληκτος και αυτός πήρε αμέσως το πληγωμένο το πουλί

και αφού του περιποιήθηκε την πληγή

τον έβαλε σε διπλανό απ΄το κοτέτσι κλουβί.

 

Κάθε μέρα ο πετεινός το είδωλο του πήγαινε να δει,

μα εκείνος δεν του έδινε σημασία,

σιγά μη μίλαγε με το φαΐ!

 

Με τον καιρό όμως και αφού η μοναξιά αβάσταχτη είχε γίνει,

έδωσε σημασία στον πετεινό

και του έδωσε και συμβουλές για το πώς θα πετάξει καλύτερα και πιο ψηλά

και ο πετεινός έπαιρνε θάρρος και χαρά.

Κάθε μέρα λίγο πιο ψηλά

και ήταν χαρούμενος για τον καινούργιο φίλο του αλλά

και η υπεροψία του αετού έγινε αγάπη και θαυμασμός

για αυτό το μειονεκτικό πουλί

που προσπαθούσε καλύτερο να γίνει στη ζωή.

 

Πέρασε ο καιρός και ήρθε η στιγμή

που έγειανε η πληγή

και ο αετός μπόρεσε τα φτερά του πάλι να κουνεί.

Πολύ προσεκτικά

και με παρότρυνση του φίλου του πετεινού,

τέντωσε τα πελώρια φτερά και να,

πάλι ψηλά πετά!

Κάνει τότε μια βουτιά

και δίπλα από τον πετεινό πετά

τον χαιρετά

και πάλι στον ουρανό ψηλά γυρνά.

 

Τώρα που κάθε μέρα πάνω από το κοτέτσι πετά

δεν σκέφτεται ούτε μια φορά

ότι πάνω από φαΐ πετά.

Θαυμάζει τον νέο φίλο του αλλά και τον φυλά

πετώντας και διώχνοντας τα άλλα αρπακτικά μακριά.

 

Τώρα ξέρει

ότι τι κι αν είναι διαφορετικοί,

φίλοι είναι και τα άλλα τα πτηνά

που έχουνε φτερά

και σαν τον πετεινό

του στάθηκαν σε δύσκολη στιγμή.

 

 

Αγγελική Δ. Παπασταύρου

http://noesi.gr/node/913#comment-3980

 

Σας ευχαριστώ όλους που με στηρίξατε !!!!

[Ελένη]

Αγγελική συγχαρητήρια! Πολύ όμορφη ιστορία.

[Marilena]

ΜΠΡΑΒΟ κοριτσακι !!!

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΥΓΕ !!!

ΣΥΝΕΧΙΣΕ !!!

 

Άσχετο, εχεις απευθυνθει σε εκδοτικους οικους ? Αν οχι μπορωουμε να το κανουμε παρεα... θα σε βοηθησω με μεγαλη χαρα...

[angela]

...Άσχετο, εχεις απευθυνθει σε εκδοτικους οικους ? Αν οχι μπορωουμε να το κανουμε παρεα... θα σε βοηθησω με μεγαλη χαρα...

οχι γιατί δεν ξέρω πως να το κάνω και αν το υλικό μου είναι αρκετό , άσε που ντρέπομαι κιόλας!!!

Ναι θα τηλ να τα πούμε από Δευτέρα!!!

[maria]

Μπράβο!! Σου αξίζουν τα συγχαρητήρια, όχι μόνο επειδή κέρδισες αλλά επειδή μοιράστηκες αυτά τα υπέροχα παραμύθια μαζί μας

 

Σου εύχομαι να τα εκδόσεις κιόλας!!

[christina]

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη και πολύ πιο συγκινημένη !!!

Ελαβα σήμερα ένα e-mail συγχαρητηρίων από τον διαγωνισμό παραμύθια που είχα λάβει μέρος με τα δυό μου παραμύθια "ο Αετός και ο Πετεινός" και το "Ασημένιο κουταλάκι". Τελικά κέρδισα στο διαγωνισμό με το παραμύθι "ο Αετός και ο Πετεινός"!!!Είμαι πολύ ευτυχισμένη και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας μιας και είμαι μόνη στο σπίτι αυτή τη στιγμή!!!

 

 

Συγχαρητήρια και μπράβο για το ταλέντο σου.

Εστειλα και εγω στον διαγωνισμό και με ειδοποιήσανε οτι κέρδισα, αλλά σε εμένα, δεν μου ανέφεραν, ποιο απο τα 2 παραμύθια που είχα στείλει ήταν αυτό που νίκησε...

[Marilena]

Αντζελακι, τι ντρεπεσαι καλε ???

Αυτο που πρεπει να κανεις αρχικα, ειναι να κατοχυρωσεις τα πνευματικα σου δικαιωματα...

Λοιπον διαλεξε δυο - τρια οποια θες και ξεκιναμε !!!

Θα κατοχυρωσεις τα πνευματικα σου δικαιωματα και θα αρχισουμε να επικοινωνουμε με εκδοτικους οικους !!!

ΑΝΤΕ !!!

[ΣΟΦΙΑ]

ΜΠΡΑΒΟ ΑΝΤΖΕΛΑΑΑ!!!!!!!!!!!!!!! ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

 

[alvadi]

 

 

[angela]

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη και πολύ πιο συγκινημένη !!!

Ελαβα σήμερα ένα e-mail συγχαρητηρίων από τον διαγωνισμό παραμύθια που είχα λάβει μέρος με τα δυό μου παραμύθια "ο Αετός και ο Πετεινός" και το "Ασημένιο κουταλάκι". Τελικά κέρδισα στο διαγωνισμό με το παραμύθι "ο Αετός και ο Πετεινός"!!!Είμαι πολύ ευτυχισμένη και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας μιας και είμαι μόνη στο σπίτι αυτή τη στιγμή!!!

 

 

Συγχαρητήρια και μπράβο για το ταλέντο σου.

Εστειλα και εγω στον διαγωνισμό και με ειδοποιήσανε οτι κέρδισα, αλλά σε εμένα, δεν μου ανέφεραν, ποιο απο τα 2 παραμύθια που είχα στείλει ήταν αυτό που νίκησε...

 

και σε σένα καλή μου θερμά συγχαρητήρια!!! Αντε να δούμε τώρα ποιο θα είναι το επόμενο μας βήμα!!!

[ΡΟΥΛΑ]

Μπράβο angela ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

[ssidi]

Μπράβο Άντζελα, και εις ανώτερα σου εύχομαι! Με το καλό να δεις όλα τα "παιδιά" σου δημοσιευμένα! Πραγματικά πολύ όμορφη η ιστορία!

Μπράβο και σε σένα Christina!

Πολύ σας χαίρομαι που έχετε τέτοια ταλέντα!

[Ελένη]

christina συγχαρητήρια και σε σένα. Πάντα τέτοια κορίτσια. Τι ταλαντούχα μέλη που έχουμε!

[christina]

Ευχαριστώ κορίτσια

 

Angela, δες λιγο το site http://www.lexima.gr/lxm/main.php, μπορείς και εκεί να αναρτήσεις δείγματα δουλειάς σου.

Γίνονται επίσης, συχνά διαγωνισμοί διηγήματος ή ποίησης. Εχθες το ανακάλυψα.

Αυτή την στιγμή, οποτε εχω χρόνο, γράφω ενα διήγημα, το ''Ζωή μέσα απ'το παράθυρο'', έχω σκοπό να το στείλω, χωρίς να έχω την πεποίθηση, οτι θα κερδίσω, απλώς είναι ενα απο τα μοναδικά χόμπυ, που μου έχουν απομείνει

[tsalek]

Angela και Christina πολλά συγχαρητήρια .

Είμαι καινούργια στο forum και μόλις διάβασα το παραμύθι "Ο πετεινός και ο αετός" της Angelas. Μόλις βρω περισσότερο χρόνο θα διαβάσω και το άλλο παραμύθι σου Angela αλλά και τις ιστορίες σου με τις Μαρίες σου !!! Από ότι διαβάζω τα σχόλια των άλλων κοριτσιών πρέπει να είναι πολύ καλές.

Συνεχίστε έτσι και ακόμα καλύτερα!!!!

[Νίκη]

[Αντιγόνη]

Angela έχεις ιδιαίτερο, σπάνιο χάρισμα! Συγχαρητήρια!.. Πρέπει κάτι να κάνεις. Βρες μια άκρη να τα εκδόσεις. Πρέπει!

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ