Αναζήτηση στο φόρουμ

Είπα να ανεβάσω την άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την τελευταία φορά που έβαψα τα μαλλιά μου. Και δεν εννοώ σταμάτησα να είμαι πχ βαμμένη ξανθιά και είμαι φυσική καστανή. Εννοώ σταμάτησα να είμαι βαμμένη καστανή και είμαι γκριζομάλλα. Τα μαλλιά μου είναι γκρίζα. Πολύ γκρίζα! Λοπόν, για να πιάσω την αδιάφορη ιστορία μου από την αρχή. Άρχισα να έχω λευκές τρίχες (αν θυμάμαι καλά) γύρω στα 20. Δεν ασχολήθηκα. Δεν ήταν στο στυλ μου να βάφω τα μαλλιά μου. Γύρω στα 30 και ενώ οι λευκές τρίχες είχαν πληθύνει... αρκετά, αποφάσισα ότι έχει παραγίνει το κακό και άρχισα να βάφω τα μαλλιά μου. Με την βαφή φαρμακείου (box dye). Κομμωτήριο ούτε κατά διάνοια για βαφή. Για κούρεμα μόνο κι αυτό όποτε. Δεν είναι στον τρόπο ζωής μου το κομμωτήριο. Δεν ήταν ποτέ. Όταν έμεινα έγκυος στο πρώτο παιδί, η τότε γυναικολόγος μου, μου έδωσε την γνωστή σύσταση να αποφύγω την βαφή μαλλιών το α'τρίμηνο. Ένας κόμπος στο λαιμό με έπιασε. Συναναστρεφόμουν τότε με αρκετό κόσμο λόγω εργασίας. Σκεφτόμουν τα γκρίζα μαλλιά μου και ντρεπόμουν. Τελικά τα έβαψα όταν είχα το ok. Όταν γέννησα πρόωρα λόγω θέματος που προέκυψε με το μωρό, το μαλλί αφέθηκε ξανά στην τύχη του. Και ντρεπόμουν ξανά για αυτό. Όταν μετά το πρώτο σοκ ρώτησα την παιδίατρο: "Κάνει να βάψω τα μαλλιά μου ενώ βγάζω γάλα για το παιδί;" με είδε μέσα στη μαυρίλα, ταλαίπωρη, ψυχολογία στον πάτο, κλπ και με ένα πλατύ χαμόγελο (να είναι καλά η γυναίκα δεν θα ξεχάσω το βλέμμα της ποτέ) μου είπε "Εννοείται! Δεν υπάρχει θέμα. Είναι πολύ σημαντικό να είναι η ψυχολογία της μαμάς καλή". Τα έβαψα. Στην δεύτερη εγκυμοσύνη, είχα αποφασίσει ότι δεν θα τραβήξω πάλι το λούκι του χάλια μαλλιού. Δεν ρώτησα καν τον καινούργιο γυναικολόγο για το θέμα (αν και ξέρω ok θα έλεγε), έβαφα τα μαλλιά μου κανονικά. Ούτε βέβαια και στο θηλασμό ρώτησα (άλλωστε μιλάμε για την ίδια παιδίατρο, ήξερα την άποψη της). Μέχρι περίπου έναν χρόνο πριν. Όπου η καθημερινότητα πλέον είχε γίνει έτσι που έβαφα το μαλλί κάτι άκυρες ώρες ξημερώματα (το έχω αναφέρει και σε παλαιότερο post σε topic βαφή και θηλασμός). Τα γκρίζα ήταν πλέον πάρα πολλά και επίμονα. Δεύτερη εβδομάδα από την βαφή και τα γκρίζα άρχιζαν να φαίνονται (those silver sparkles). Κι όπου είπα μέσα μου, "Αρκετά! Δεν θέλω άλλο να είμαι δέσμια της βαφής!". Τι μπορώ να κάνω; Κι έτσι άρχισα να το ψάχνω το θέμα. Στο διαδίκτυο αρχικά. Και ανακαλύπτω ένα ολόκληρο κίνημα-τάση πολύ διαδεδομένη στο εξωτερικό (γι'αυτό αναφέρω και κάποιες φράσεις κλειδιά στα αγγλικά - για όποιον θέλει να το ψάξει). Την Going grey ή Grey hair transition. Δηλαδή την μετάβαση στο φυσικό γκρίζο μαλλί. Με πολλές υποστηρίκτριες-ακόλουθους, bloggers, influencers, youtubers, άσημες και διάσημες, ολόκληρη κομμωτική φιλοσοφία-"επιστήμη" τολμώ να πω (με πιο γνωστό εκπρόσωπο τον αμερικανό colorist Jack Martin) και ολόκληρες σειρές προϊόντων περιποίησης και όλα αυτά για τα φυσικά γκρίζα μαλλιά. Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα! Στη συνέχεια άρχισα να ρωτάω σχετικά κομμωτές-κομμώτριες αλλά και γυναίκες στην ηλικία μου (γυρώ στα 40) που άρχισα να παρατηρώ και έβλεπα να έχουν φυσικά γκρίζα μαλλιά. Και η αλήθεια είναι ότι ενώ πριν δεν το είχα προσέξει, πλέον εντόπιζα πιο συχνά γυναίκες όχι μεγάλης ηλικίας με φυσικά γκρίζα. Τέλοσπάντων το συμπέρασμα μου είναι ότι οι επαγγελματίες εδώ, στην πλειοψηφία τους, δεν το κατέχουν το θέμα. Το γκρίζο μαλλί για αυτούς είναι είτε η μοντέρνα γυναίκα που βάφει το μαλλί γκρι επειδή είναι της μόδας, είτε η άνω τον 60ετών γκριζομάλλα γυναίκα. Το 35-40άρα γκριζομάλλα, από άποψη, είναι κάτι άγνωστο και μάλλον αντιαισθητικό. Δεν γνωρίζουν να σου λύσουν απορίες σχετικά, δεν γνωρίζουν να σου προσφέρουν την περιποίηση που ζητάς και κάποιοι μπορεί να γίνουν ακόμη και είρωνες-αγενείς. Εντέλει έμεινα σταθερή στην απόφαση μου έως τώρα. Και δεν έχω βάψει τα μαλλιά μου σχεδόν έναν χρόνο (going cold turkey). Απόφαση λίγο πριν το ξέσπασμα του κορωνοϊού (φοβερή συγκυρία). Η κόμη μου πέρασε από διάφορα άβολα στάδια. Το ίδιο και η ψυχολογία μου, αλλά όχι κάτι φοβερό. Όταν: α) έχεις να τρέξεις για τόσα πράγματα μέσα στη μέρα, β) το περιβάλλον σου είναι υποστηρικτικό, γ) έχεις στόχο και τον ακολουθείς, δεν είναι κάτι δα το τραγικό. Για τρίχες μιλάμε άλλωστε. Επιπλέον μετά από αρκετό ψάξιμο βρήκα έναν έμπειρο κομμωτή γνώστη της όλης φάσης, υποστηρικτικό και δεξιοτέχνη του ψαλιδιού. Και εκεί που τον βρήκα, μας ήρθε το lockdown και είμαι ένα κούρεμα πίσω (μάλλον δύο) από την απόκτηση του full grey look. Οπότε κι εγώ ανυπομονώ για το πότε θα ανοίξουν τα κομμωτήρια αν και μάλλον όταν ανοίξουν, τα ραντεβού θα είναι φουλ μέχρι να ξανά κλείσουν. Όπως και να έχει πάντως έχω πλέον συμφιλιωθεί με την εικόνα μου στον καθρέφτη. Δεν λέω: "Ουάου! Ευτυχώς που είναι γκρίζα τα μαλλιά μου. Ακόμη κι αν δεν ήταν εγώ πάλι γκρίζα θα τα ήθελα!". Αλλά αυτό που έγινε ήταν ότι από ένα σημείο κι έπειτα η διαδικασία ανά λίγες εβδομάδες βάψιμο έπαψε να με "εξυπηρετεί", έπαψε να μου φτιάχνει την διάθεση, μου έγινε βραχνάς και με έκανε να αποστρέφομαι το φυσικό μου χρώμα και ως επακόλουθω την εμφάνιση μου. Και αυτό δεν ήταν καθόλου ok κι έρεπε να σταματήσει. Το γκρίζο μου μαλλί δεν είναι τέλειο, αλλά εξυπηρετεί τον τρόπο ζωής μου, είναι μοναδικό, και έχει αρχίσει να μου αρέσει. Σίγουρα πάντως έχω πάψει να ντρέπομαι για αυτό και για την εικόνα μου στον καθρέφτη. Λοιπόν αυτά. Όποια βρίσκεται σε παρόμοια φάση ή το σκέφτεται και θέλει πληροφορίες/υποστήριξη/να πει την ιστορία της σχετικά, ας ποστάρει.

Έχω φρικάρει.............! Δεν αναγνωρίζω την κοιλιά μου... Έχει σκιστεί από πάνω (από το στομάχι) εώς χαμηλά...!!!!!! Γέμισα ροζ ροζ ροζ ραγάδες... Θα φύγουν? Και γιατί γέμισα ΠΑΝΤΟΥ?! Είναι άπειρεςςςςςς

Καλησπέρα.Πριν τήν εγκυμοσύνη μου ειχα αντιμετωπισει στο παρελθον κρισεις πανικού και εμφανιζα συμπτωματα καταθλιψης με την βοηθεια ψυχορεθαπευτριας και την στηριξη του αντρα μου καταφερα και το ξεπερασα . Παρολο που η αρχη της εγκυμοσυνης μου ηταν πολυ δυσκολη, το ειχα παρει χαλαρα . Τωρα που μπηκα στον 6 μηνα και η εγκυμοσυνη μου παει μια χαρα,παθαινω παλι κρισεις πανικου εχω απιστευτο ανχος και εμφανιζω συμπτωματα καταθλιψης. εχω απελπιστη παρα πολυ και συνεχως ερχονται στο μυαλο μου αρνητικες σκεψεις και φοβαμαι πολυ για το τι θα αντιμετοπισω κατα την διαρκεια της γεννας αλλα και μετα με τον ερχομο του παιδιου. Νομιζω πως σκεφτομαι παραλογα πραγματα και θα ηθελα να ακουσω την δικη σας αποψη που ισως με βοηθησει να δω τα πραγματα πιο θετικα!!!

Να 'μαι λοιπόν, λίγους μήνες πριν τον τρίτο τοκετό και συνειδητοποιω ότι μάλλον περνάω τραύμα τοκετού. Οι 2 προηγούμενοι τοκετοι δεν πήγαν πολύ ομαλά, ο πρώτος ήταν πάρα πολύ μακρύς τόσο που στο τέλος έχασα τις αισθήσεις μου, στον δεύτερο παρότι μικρός σε διάρκεια έτυχα στην πιο αντιπαθητική μαία που μόνο που δεν με έβριζε που δεν έκανα καλά τις εξωθησεις και ακόμα και τώρα 1,5 χρόνο μετά, μόνο που την θυμάμαι αναστατωνομαι. Τώρα λοιπόν, ενώ θεωρητικά θα έπρεπε να σκέφτομαι τον τοκετό και να το βλέπω πιο ψύχραιμα, με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι, πολύ άγχος και άρνηση για τον επερχόμενο τοκετό. Έχει περάσει καποια κάτι παρόμοιο; έχετε καμία ιδέα για το πως θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω; έχω αρχίσει να διαβάζω για το birth trauma association, έχω παραγγείλει και ένα βιβλίο, αλλά και πάλι δεν με έχει βοηθήσει αρκετά. Σκέφτομαι να απευθυνθώ σε ψυχολόγο, αλλά και πάλι δεν ξέρω κατά πόσον κάποιος που δεν έχει περάσει την διαδικασία του τοκετού θα μπορεί να με βοηθήσει αρκετά. Δηλαδή όλα τα θεωρητικά που διαβάζω καλά μεν στην θεωρία, αλλά δεν με βοηθάνε, το άγχος παραμένει. Να σημειώσω ότι γένναω σε δημόσιο νοσοκομείο, με την μαία της βάρδιας. Οπότε είναι πάνω κάτω οποιος μου τύχει.

Κορίτσια γεια σας!!! Γέννησα πριν 16 μήνες με φυσιολογικό τοκετό και εκ τότε έχω ανοίξει από κάτω. Δεν ξέρω αν θα επανέλθω, δε νομίζω μετά από τόσο καιρό. Χθες πήγα να βάλω ένα υπόθετο καθισμένη στην τουαλέτα και μου έφευγε από τον κόλπο. Το έχει πάθει άλλη κοπέλα; δεν ξέρω αν έχουν γίνει λάθος κινήσεις από τη μαία η αν είναι οργανικό το θέμα. Θέλω να πάω κ σε άλλον γυναικολόγο για δεύτερη γνώμη. Εν τω μεταξύ θέλω να κάνω κ δεύτερο παιδί αλλά σκέφτομαι σοβαρά την καισαρική πλέον. Έχει τύχει σε άλλη κοπέλα κάτι τέτοιο;

Καλησπέρα! Χθες το βράδυ έπεσα πάνω σε ένα θέμα για γέννες στο Παπαγεωργίου. Σε λίγο παλιές δημοσιεύσεις(2010) είδα πως μια γυναίκα-έγκυος-μαία έγραφε για αρνητική κατάσταση στο νοσοκομείο αυτό, όπως και κάποιες άλλες γυναίκες που τους είπαν τα ίδια γυναικολόγοι τους. Συγκεκριμένα πήρα αφορμή από την απάντηση ενός μέλους -που θεώρησα αρκετά ειρωνική- για να δημοσιεύσω κι εγώ την άποψη μου για τους τοκετούς στα δημόσια νοσοκομεία της Θεσ/νίκης... Προσωπικά είμαι φοιτήτρια μαιευτικής στη θεσ/νίκη και τα τελευταία 3 χρόνια πηγαίνω 2 φορές την εβδομάδα πότε στο Ιπποκράτειο πότε στο Παπαγεωργιου για κλινική άσκηση. Δεν πρόκειται να κατηγορήσω κανένα, απλά θα πω αυτά που βλέπω κι αυτά που πιστεύω. Έχω δει και στα δύο νοσοκομεία και πολύ καλούς γιατρούς και μαίες αλλά και πολύ απαράδεκτους και το πιο επικίνδυνο ανίδεους "γιατρούς" και "μαίες". Η ευθύνη όμως δεν είναι μόνο των επαγγελματιών υγείας. Και δυστυχώς, η κατάσταση με τους τοκετούς δεν είναι μόνο θέμα της Ελλάδας... Η άποψή μου είναι πως ο τοκετός έχει γίνει εμπόριο. (Και μιλάω μόνο για ό,τι έχω δει μέχρι τώρα σ'αυτά τα δύο δημόσια νοσοκομεία γιατί δεν έχω ιδέα τι γίνεται στον ιδιωτικό τομέα) Βλέπω στην πλειοψηφία αντιμετώπιση των γυναικών που πιο πολύ με παραπέμπει σε άβουλο ζώο(συγχωρέστε την λέξη) παρά σε ανθρώπους με νου και ελεύθερη βούληση. Αλλά δεν φταίνε μόνο αυτοί. Ναι, έχουν αγαπήσει το χρήμα και γι αυτό κάνουν ό,τι μπορούν. Πιστεύω ότι πάνω απ' όλα φταίμε εμείς που τους αφήνουμε. Κι όταν λέω "εμείς" εννοώ εμείς οι γυναίκες, γιατί θα έρθει και εμένα η σειρά μου κάποια μέρα να γεννήσω και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα βρεθεί κάποιος να με βλέπει σαν ζωντανό χιλιάρικο. Και αν κάποιος μπορεί να αλλάξει την κατάσταση αληθινά το πιστεύω πως είμαστε εμείς. Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται γνώση. Εγώ σαν Μαρία και σαν φοιτήτρια δεν μπορώ να πω στο γιατρό τι είναι αυτά που κάνεις, αλλά αν το πει η εγκυμονούσα έχει πολύ μεγαλύτερη βαρύτητα. Γι' αυτό αποφάσισα να δημοσιεύσω αυτό το θέμα και να γράψω όσο καλύτερα μπορώ ό,τι βρήκα μετά από έρευνα για τα δικαιώματα της εγκύου στον τοκετό. Το πρώτο και κυριότερο για μένα -και να γιανα πω την αλήθεια αυτό που με πείραξε στην απάντηση του μέλους που ανέφερα πιο πάνω, η οποία ανέφερε "μας αρκούν οι παλιές τεχνικές γέννας"- είναι η ΘΕΣΗ του τοκετού! Είναι το πιο μεγάλο φάουλ και των δύο νοσοκομείων, και από ότι διάβασα, γενικά όσον αφορά τον τοκετό και στις υπόλοιπες χώρες. Η στάση της λιθοτομής (αυτή με τα πόδια ψηλά, πιστεύω όσες γεννήσατε την ξέρετε καλά) είναι η πλέον ακατάλληλη και λιγότερο βοηθητική για τον τοκετό. Ακόμα και από αυτό να γίνει η αρχή, αν η έγκυος πει ΔΕ ΘΕΛΩ να γεννήσω έτσι, θέλω να γεννήσω ΑΛΛΙΩΣ, υπάρχει ελπίδα. Το μόνο πλεονέκτημα αυτής της στάσης είναι η ευκολία του γιατρού ή της μαίας που κάνει τον τοκετό. Και μαζί μ'αυτή τη θέση, πάει πακέτο και ο χειρισμός Κριστέλερ (που η μαία σου πιέζει την κοιλιά για να "βγει" το μωρό). Ο οποίος χειρισμός πρέπει να γίνεται ΜΟΝΟ σε ειδικές περιπτώσεις και όχι σε κάθε τοκετό που έχω δει, με κίνδυνο να προκληθεί ατονία μήτρας και άλλα πόσα. Και τέλος, η χορήγηση οξυτοκίνης σε κάθε τοκετό. Ευτυχώς, στο Παπαγεωργίου δεν χορηγούν οξυτοκίνη (ορμόνη που προκαλεί συσπάσεις της μήτρας) και αν δώσουν είναι όταν η διαστολή είναι ήδη 7-8 εκατοστά (απ'ότι έχω δει μέχρι τώρα τουλάχιστον), που και πάλι δεν θα πρέπε, αλλά ΕΣΤΩ δεν κάνουν το ανήκουστο του Ιπποκρατείου που σε κάθε γυναίκα που εισάγεται για τοκετό δίνουν οξυτοκίνη με το καλημέρα σας. Ο τοκετός θα πρέπει να γίνεται χωρίς φαρμακευτική παρέμβαση, γιατί η οξυτοκίνη παράγεται φυσιολογικά από το σώμα της γυναίκας και σε δόσεις ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ. Η απ'εξω χορήγηση οξυτοκίνης ουσιαστικά ψοφάει τη γυναίκα στον πόνο ΑΛΛΑ, προς θεού, επιταχύνει τον τοκετό και ξεμπερδευουμε μια ώρα αρχίτερα . . . Για το θηλασμο δεν θα μπω καν στον κόπο να αναφερθώ γιατί και σε αυτό και τα δύο νοσοκομεία είναι για κλάμματα... Μπουκώνουν τα νεογνά με ξένο γάλα και μετά τα πηγαίνουν στις μητέρες να τα "θηλάσουν". Στις οποίες μητέρες τις περισσότερες φορές δεν δίνουν καν σωστές οδηγίες για επιτυχή θηλασμό. Πάνω σε αυτό το μόνο που έχω να πω είναι να ρωτάτε για το θηλασμό και το πως γίνεται (αν δεν ξέρετε, πχ. 1ο παιδί) μέχρι να τους σπάσετε τα νεύρα όσο είστε μέσα στο νοσοκομείο και από εκεί και πέρα αν δείτε πως δεν υπάρχει σωτηρία να ψάξετε ΜΟΝΕΣ σας τις τεχνικές του θηλασμού... Σε βιβλία, στο ίντερνετ, σε βίντεο, αν βρείτε κάποιον καλό γιατρό ή μαία... Όπως μπορείτε... Για τα δικαιώματα των εγκύων τώρα. Το καλύτερο όπλο είναι η γνώση. Και επίσης, το καλύτερο όπλο είναι η ομιλία ! Αν κάτι δε σας αρέσει ή δεν το θέλετε ΠΕΣΤΕ το. Το σώμα και το μωρό (και τα λεφτά που θα τους δώσετε στην τελική) είναι ΔΙΚΑ σας και θα κάνετε ό,τι ΕΣΕΙΣ θέλετε μαζί τους. Θα βάλω σαν απάντηση σε αυτό το ποστ ό,τι βρήκα για τα δικαιώματα της εγκύου και τις θέσεις τοκετού αλλά και άλλες σχετικές πληροφορίες, γιατί θα βγουν πάρα πολλά αν τα βάλω όλα εδώ... Δεν ξέρω αν θα βοηθήσω κάπου ή πως σας ακούγονται αυτά που έγραψα, αλλά το θέμα είναι ότι κυριολεκτικά έχει φοβηθεί το μάτι μου και δε θέλω να ξαναπατήσω σε νοσοκομείο! Και τρέμω τη μέρα που θα είμαι έγκυος και θα σκέφτομαι που να γεννήσω. Δεν είναι σκοπός μου να τρομοκρατήσω κανέναν... Αλλά δεν μπορώ να δεχτώ να κάνει ο κάθε γυναικολόγος/μαιευτήρας και η κάθε μαία ό,τι θέλει για τα χρήματα κι οι έγκυες να μην αντιδρούν από φόβο ή/και άγνοια... Αν είναι δυνατόν, που ζούμε...

πηγη http://www.ajronline.org/doi/full/10.2214/ajr.182.3.1820719 Διαθέσιμες συζητήσεις με tag: θεραπεία χωρίς φαρμακευτική ουσία: φύλλα λάχανου τα οποία σύμφωνα με μαρτυρίες περιέχουν αντιφλεγμονώδεις ουσίες (τυλίξτε ένα φύλλο γύρω απο το σημείο που σας πονάει , με μεμβράνη - αφήστε το όλη την μέρα/νύχτα.) + πάγος πολλές φορές την ημέρα για λίγα λεπτά. θεραπεία με φαρμακευτική ουσία: o θεράπων ιατρός συστήνει συνήθως ανάλογα με την περίπτωση κάποιο μή στεροειδές αντιφλεγμωνόδες. Υπάρχουν μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη που είναι συμβατά με τον θηλασμό, ζητήστε απο τον γιατρό σας να συμβουλευτεί την ιστοσελίδα https://www.e-lactancia.org/ https://hhma.org/healthadvisor/aha-dequerva-rex/ ( McKesson Corporation)

Καλημερα!! Εχω γεννησει ενα υγιεστατο αγορακι εδω και 3 μηνες με φυσιολογικο τοκετο. Βγηκε μεγαλος 4060 και χρειαστηκε να γινει τομη στο περινεο. Το θεμα ειναι οτι οταν πηγα στις 40 μερες να με τσεκαρει η γιατρος μου μου ειπε οτι ο οργανισμος μου απεβαλε τα ραμματα με αποτελεσμα να εχω πλεον μια τεραστια τρυπα αντι για κολπο..ηταν σαν μην με ειχε ραψει ποτε κανεις. Επισης να σημειωσω οτι εχω ακομα πολλα κολπικα υγρα και ειναι αδυνατο να κυκλοφορησω χωρις σερβιετα.εχει καμια καποια αντιστοιχη εμπειρια?εγω τωρα θα πρεπει να κανω χειρουργειο για να φτιαχτει αυτο.η γιατρος με αναβαλει συνεχεια,πηγαινω καθε 3 εβδομαδες και μου λεει να ξαναπαω. δεν ξερω ποτε πρεπει να το κανω..τι θα γινει με το γαλα του παιδιου γιατι θηλαζω αποκλειστικα.

για όσους γνωρίζουν Αγγλικά Απο τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ( World Health Organization - http://www.who.int/reproductive-health/publications/MSM_96_24/MSM_96_24_chapter4.en.html): In the USA they are carried out on between 50 and 90% of women giving birth to their first child = στην Αμερική γίνεται σε ποσοστό 50 -90% των γυναικών που φέρνουν στον κόσμο το πρώτο τους παιδί. στο τέλος αυτού του επιστημονικού άρθρου In conclusion, there is no reliable evidence that liberal or routine use of episiotomy has a beneficial effect, but there is clear evidence that it may cause harm. = Σαν συμπέρασμα δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι η χρήση της περινεοτομής σαν τεχνική ρουτίνας, έχουν κάποιο ώφελος, ενώ υπάρχουν ξεκάθαρες αποδείξεις ότι μπορεί να προβεί επιζήμια. Φυσικα εννοεί ότι υπάρχουν περιπτώσεις που είναι αναγκαία - αλλά τις διαχωρίζει απο αυτές τις περιπτώσεις που αποτελούν μέρος ρουτίνας-επαναλαμβανόμενης λόγω πολιτικής των γιατρών - αναγνωρίζοντας ότι χρησιμοποιείται και έτσι στις Η.Π.Α..