* Εχω διαβάσει πολλά θέματα εδώ αλλά δεν έχω γράψει ποτέ μου. Πήρα το θάρρος σήμερα να γράψω για να νιώσω λίγο καλύτερα γιατί η ψυχολογία μου έχει πέσει αρκετά από τη στιγμή που έγινα μαμά. Θα σας κουράσω λίγο βέβαια, γιατί για να καταλάβετε θα γράψω αρκετά πράγματα.
Είμαι 38 ετών και πριν 9 μήνες γέννησα με καισαρική το αγοράκι μου. Εδώ θα πρέπει να σας πω οτι από πάντα φοβόμουν να κάνω παιδιά, γιατί πίστευα οτι είναι τρομερά δύσκολο να έχεις την ευθύνη μιας νέας ζωής. Φοβόμουν οτι θα του μεταφέρω κόμπλεξ, οτι δε θα είναι ευτυχισμένο και οτι δεν κάνω για μητέρα, καθώς η δική μου οικογένεια είχε πολλά προβλήματα, και δεν ήθελα να επαναλάβω την απερισκεψία της μητέρας μου που έκανε παιδιά με έναν άντρα που παντρεύτηκε μόνο για το κοινωνικό του στάτους και έκανε τραγικά λάθη με μένα σαν παιδί.
Γνωρισα τον άντρα μου πριν 7 χρόνια. Είμαστε ένα πάρα πολύ αγαπημένο ζευγάρι που όμως κανείς από τους δύο μας δεν ήθελε παιδιά. Εγώ ασχολούμουν με οτιδήποτε άλλο εκτός από τα παιδιά: Τη μόρφωσή μου, τη δουλεια μου, πολιτικά θέματα κλπ.. Ο άντρας μου κι εγώ ζούσαμε για τους εαυτούς μας και δεν είχαμε μπει σε αυτή τη διαδικασία.
Μεχρι που μετά απο συζητήσεις με φιλους και οικογένεια αποφασίσαμε να κάνουμε σεξ χωρίς προφύλαξη και ο,τι γίνει έγινε. Μέσα μου πίστευα οτι λόγω ηλικίας δε θα έμενα εύκολα έγκυος ή θα αργούσε πολύ. Και είχαμε πει οτι αν δε γινόταν μέσα σε ενα χρόνο, θα ξεχνάγαμε για πάντα τη λέξη “παιδι”. Με την πρώτη όμως προσπάθεια έμεινα έγκυος και ήμουν εντελώς απροετοίμαστη καθώς δεν είχα ποτέ ασχοληθεί με το θέμα παιδιά. Ηταν κάτι έξω από εμένα που μέχρι τότε δεν το είχα σκεφτεί.
Η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ καλή, αν εξαιρέσουμε οτι παρουσίασα από πολύ νωρίς διαβήτη, ή μάλλον έμαθα οτι είχα διαβήτη και δεν το ήξερα, καθώς συνεχίζω και τώρα να έχω υψηλό ζάχαρο. Σε όλη την εγκυμοσύνη μου ασχολούμουν με το άν είναι γερό το παιδί, και δεν ενημερώθηκα για τίποτε. Ούτε για θηλασμό, ούτε καν τι κάνουμε με ένα μωρό. Μη με ρωτήσετε γιατί, απλά νόμιζα στην άγνοιά μου οτι αυτά τα πράγματα είναι “πάμε και βλέπουμε”, “το ένστικτο θα με οδηγήσει”. Τόσα ήξερα, τόσα έλεγα. Απο που ν αρχίσω;
Οταν γέννησα και μου έδειξαν το μωρό στο χειρουργείο,- υγειέστατο, μεγάλο και δυνατό- δεν αισθάνθηκα τίποτε, παρα μόνο αίσθηση οτι εφυγε αυτο το τεράστιο βάρος από την κοιλιά μου. Έκανα να το δω μιαμιση μέρα, και όταν εγκαταστάθηκε στο δωμάτιο μου (είχα rooming in γιατι ημουν σε δημόσιο) δεν ήξερα τι να το κάνω. Κανένα ένστικτο δε λειτούργησε, το μόνο που ένιωθα ήταν ένας απαίσιος πόνος από την καισαρική. Ο θηλασμός δε, φιάσκο!!! Εβλεπα ένα μωρό να κλαίει και να μην μπορεί να πιάσει το στήθος, κι ενώ προσπάθησαν οι μαίες να με βοηθήσουν, περναγαν 2-3 ώρες και συνέχιζε να κλαίει. Στο τέλος πάντα κατέληγα να ζητάω ξένο γάλα από μόνη μου, γιατι το σπαρακτικό κλάμα του μου δημιουργούσε πανικό. Αρχισα το θηλαστρο και κουτσά-στραβα δεν έβγαζα ουτε 10 ml!
Οταν πήγα στο σπίτι μου συνειδητοποίησα λίγο καλύτερα τι γινόταν, αγόρασα θήλαστρο και ξένο γάλα δια παν ενδεχόμενο. Οι μαίες με είχαν συμβουλέψει οτι ο,τι και να γίνει να το βάζω στο στήθος, και αυτό έκανα. Με την πρώτη μισή ώρα κλάματος όμως, πάλι έδινα μπιμπερό γιατί πανικοβαλλόμουν. Το οτι δεν προσπάθησα αρκετά για το θηλασμό το κατάλαβα αφού είχα σταματήσει, από το ίντερνετ . Η μητερα μου δε, δε με βοήθησε καθόλου καθως δεν είχε θηλάσει, ούτε και η πεθερά μου. Μου έλεγαν οτι δεν πειράζει και οτι και αυτές δε θήλασαν. Κι εγώ τις άκουγα –ειδικά την πεθερά μου με την οποία είχα πολύ καλή σχεση, καλύτερη από τη μητέρα μου- γιατί πίστευα οτι “αυτές ξέρουν”. Τελικά κατάφερα 4 μήνες με το θηλαστρο να του δίνω το γάλα μου, (αρχικά μεχρι να έχω γάλα πιο πολύ ξένο έδινα για 10 μέρες) και 1-2 φορές την ημέρα ξένο, καθώς έτρωγε γιγαντιαίες ποσότητες και δεν έφτανε το δικό μου. Βασικά σταμάτησα γιατί η ψυχολογία μου ήταν υπό το μηδέν, έχανα ωρες από το μωρό με τα μισάωρα του θήλαστρου κάθε 3 ώρες και ξανάρχισα και το τσιγάρο που είχα κόψει εντελώς στην εγκυμοσύνη μου και είχα πει οτι δε θα το ξαναρχίσω!
Ας αφήσω το θηλασμό που ακόμη με πονάει και έχω τύψεις κι ας πιάσουμε τους πρώτους μήνες με το μωρό. Το βασικό μου λάθος είναι οτι έψαχνα υποστήριξη μέσα στην αγνοιά μου και όπως σας είπα πριν, τη “βρήκα” στην πεθερά μου. Για να μην τα πολυλογώ ήθελε να με βοηθήσει πολύ –καθως και ο πόνος της καισαρικής μου κράτησε πολύ καιρό- και τελικά καταλήξαμε να παίρνει πιο πολλές φορές εκείνη το μωρό αγκαλιά απʼ ό,τι εγώ. Και αν μια φορά δεν είχα συνδεθεί με το μωρό μου από την αρχή, 10 φορές χειρότερο έγινε γιατί το δέσιμο ερχεται με την αγκαλιά. Αλλά εγώ στον κόσμο μου, και στον πανικό μου να σκέφτομαι “Τι τραγικό λαθος έκανα που έγινα μητέρα! Το ξερα οτι είμαι ακατάλληλη και λυπάμαι αυτό το παιδί που με έχει μάνα”. Απ ό,τι καταλάβατε (και το κατάλαβα κι εγω μετά), προφανώς και πέρασα επιλόχειο, που ενέτεινε το όλο θέμα που είχα με το μωρό μου. Και μέσα σε όλα αυτά είχα και κάτι άλλο καινούργιο στη ζωή μου, το ζάχαρο, με δίαιτες, με μετρήσεις, με το να μην μπορώ ουτε στο φαγητό να ξεσπάσω το άγχος μου!
Το σοκ του οτι κάνω λάθος το έφαγα με την παιδίατρο στο πρώτο του εμβόλιο, 2 μηνών, οπου όταν έκλαψε, μου είπε “Παρτο αγκαλιά” κι εγώ πάγωσα… Συνειδητοποίησα οτι οι φορές που το έπαιρνα αγκαλια ήταν πολύ λιγότερες απʼ όσο θα έπρεπε κι οτι 2 μηνες μετά δεν είχα δεθεί με το μωρό μου, αλλά λειτουργούσα σα ρομπότ, έκανα ό,τι μου έλεγαν ή διάβαζα οτι είναι σωστό, τα ξενύχτια τα έκανα μηχανικά, όλα μηχανικά. Μέχρι που έμαθα να το κοιμίζω στο καρότσι με κούνημα και όχι παίρνοντας το αγκαλιά, πράγμα που δυστυχώς έμαθα από την πεθερά μου η οποία ετσι το κοίμιζε, κι ετσι έκανα κι εγώ –βλακωδώς. Η μόνη περίπτωση να κοιμόταν στην αγκαλιά μου ήταν κάποιες φορές που τον έπαιρνε ο υπνος με το μπιμπερό. Άλλες φορές όταν έτρωγε, εκλαιγε γιατι νυσταζε, και δωστου καρότσι και κουνημα!
Εδώ οφείλω να πω οτι ο άντρας μου είναι ένας γλυκός κι ακομπλεξάριστος άνθρωπος ο οποίος με βοήθησε από την πρώτη στιγμή με την υπομονή του να με ακούει, και την προθυμία του να αλλάξει το μωρό να κάνει δουλειές, να το ταϊσει, να το πάρει αγκαλιά, καθώς εγώ χανόμουν με τις ώρες στα θηλαστρα και στην κατάθλιψη. Και ο λόγος που θεοποίησα έτσι την πεθερά μου είναι οτι ο άντρας μου μεγάλωσε με πολλή αγάπη, από μια μάνα που είναι πολύ γλυκειά. Πλην όμως πλέον είναι μεγάλη και απέχει πολύ η ηλικία της από το να θυμάται τι έκανε ως νεα μαμά και τα προβλήματα που μπορεί να είχε. Ετσι οι συμβουλές της ήταν τελείως λάθος, κι ας το έκανε για να με βοηθήσει.
Μετά λοιπόν από το ξαφνικό μου “ξύπνημα”, από 2 μηνών άρχισα να προσπαθω να βγώ από το λούκι μου, να το παίρνω αγκαλιά, κι ας παλλινδρομούσα ψυχολογικά μέσα σε τύψεις και αυτομαστίγωμα για το “τι μάνα είμαι εγω”. Να πω εδώ οτι σε αυτή τη φάση το ίντερνετ όχι μόνο δε με βοήθησε, αλλά διαβαζοντας τα ωραία λόγια που έλεγαν άλλες μαμάδες για τα μωρά τους, για το οτι θήλασαν με επιτυχία , οτι τα κοιμίζουν στην αγκαλιά τους με έκανε να αισθάνομαι ακόμη πιο άχρηστη. Μπήκα σε ένα φαύλο κύκλο, όπου από τη μία το μωρό δεν με ειχε συνηθίσει, από την άλλη όταν έβλεπα οτι δεν αισθανόταν καλά στην αγκαλιά μου –προφανώς επειδή αισθανόταν οτι το κάνω με άγχος- το άφηνα. Αυτό που με βοήθησε στο θέμα “αγκαλιά” ήταν ο μάρσιππος, τον οποίο αγόρασα όταν ο γιος μου ηταν 3 μηνών, και με τον οποίο άρχισα να κυκλοφορώ συνέχεια μεσα στο σπίτι μου. Μέχρι που μια μέρα καθώς έκανα δουλειές, το μωρό μου κοιμήθηκε για πρώτη φορά στο μάρσιππο, 4ων μηνων!!!!!!!! Και περιττό να σας πω οτι έβαλα τα κλάματα από χαρά!
Εκτοτε, για να μη σας κουράσω άλλο, έχω κάνει πολλά βήματα σύνδεσης, παίζω μαζί του, κοιμάται με καρότσι αλλά και στην αγκαλιά μου, με αναγνωρίζει, μου γελάει υστερικά κι εγώ τον έχω αγαπήσει περισσότερο. Βοηθάει και οτι είμαι άνεργη και μενω σπίτι. Βέβαια η πεθερά μου έρχεται ακόμη σπίτι 2-3 φορές την εβδομάδα και τον κρατάει, και με τύψεις σας λέω οτι κάποιες μέρες δε βλέπω την ώρα να έρθει, γιατί πολλές φορές θέλω να κλειστώ στον εαυτό μου και να μη σκέφτομαι τίποτε.
Αν κι εχω κάνει πάρα πολλά βήματα, ακόμη δεν μπορώ να ξεπεράσω τους πρώτους μήνες που πέρασα, κι ακόμη πολλές φορές κοιτάζω το μωρό μου και θλίβομαι για το οτι του στέρησα μια βασική ανάγκη, τη συνδεση με τη μαμά του… Παρόλα αυτά ακόμη δε νιώθω αυτήν την απόλυτη αγάπη, αν και με πιάνει πανικός οταν σκέφτομαι οτι μπορεί το μωρό μου να πάθει κάτι, οτιδήποτε.
Δεν ξέρω αν κάποια από εσάς έχει νιώσει έτσι, απλά ψάχνω κάποια λόγια να με ξεκολλήσουν, να προχωρήσω, να σταματήσω να αντιδρώ από ανασφάλεια και τύψεις, γιατί ξέρω οτι όλα αυτά φέρνουν λάθος αποτελέσματα και ο χειρότερος εφιάλτης μου είναι να κάνω το παιδί μου δυστυχισμένο.
Ευχαριστώ για την υπομονή σας.