παιδι και αυτοπεποιθεση

εγω θα ηθελα πολυ να ξερω πως μπορουμε να βοηθησουμε τα παιδια να αποκτησουν απο μικρα αυτοπεποιθεση,αλλα εννοω υγιη αυτοπεποιθεση?

Καλησπέρα,

εγώ μεγάλωσα ορφανή από πατέρα και η αυτοπεποίθηση μου ήταν πάντα χαμηλή. Επομένως, πάντα ηθελα τα παιδιά μου να μεγαλώσουν έχοντας πολύ αυτοπεποίθηση. Ο μεγάλος μου γιος, ο Βαγγελάκης(7 ετων), προς ευχαρίστηση μου, είναι σίγουρος για τον εαυτό του. Ξέρει οτι αγαπιέται πολύ, του το λέμε συνέχεια και το δείχνουμε, και κάνει πολλά πράγματα για τα οποια ειναι περήφανος. Π.χ απο οταν ηταν 4,5 ετων, τον εστελνα στο φουρνο, απέναντι από το σπίτι, μονο του. Είναι βέβαια ένα στενό χωρίς κινηση αλλα τον έβλεπα συνέχεια απο το μπαλκόνι. Φοβόμουν πολύ αλλα οταν έβλεπα την ικανοποίηση στο πρόσωπο του οτι τα κατάφερνε, μου έφτανε και μου περίσσευε. Ο μικρούλης μου, ο Σαββούλης, 3 ετών παλευει και αυτός να βρει τον δρόμο του. Μονο η αγάπη και η εμπιστοσύνη δίνουν αυτοπεποίθηση. Για πάντα. Και βέβαια η παρουσία των γονιών στο σπίτι.

Φιλικά

Τζουλια

αυτό που γράφει η julias.

και το να εχουν τα εργαλεία, να επικοινωνήσουν, να διεκδικήσουν, να αμυνθούν,

χωρίς να εχουν ενοχές ή τύψεις, που να τους εχουν περάσει ατομα του περίγυρού τους.

αλλαγές, απώλειες, ή οικογένεια που να μην μοιαζει με τις άλλες, κανει τα παιδιά να αισθάνονται ενοχές ή τύψεις, τα οποια αν οι γονείς δεν ξέρουν πως να χειριστούν, τα ακολουθούν αρκετά χρονια, εμποδίζοντάς τα να διεκδικήσουν και να ανοιχτούν προς τα έξω.

για αυτό ειναι σημαντικό σε καθε γεγονός, να επιδιώκουν οι γονείς την εγγύτητα με τα παιδιά τους για να περάσουν αυτά τα συναισθήματα που περιγράφει και η julias,

γιατι ιδιαίτερα σε κρίσιμες φάσεις, εκεί ειναι που ο γονέας και οι πράξεις του θα βοηθήσουν ή όχι το παιδί του.

είναι και η καθημερινότητα αλλά ειναι και αυτές οι στιγμές.. οι οποίες μπορεί να μην ειναι πολύ μεγάλες αλλα για το παιδί μπορεί να σημαίνουν κατι μεγάλο.

καποια διεκδικηση που για τον γονέα ειναι μηδαμινή για το παιδί μπορεί να είναι σημαδιακή,

και ετσι μονο με εγγύτητα ο γονέας μπορεί να αναγνωρίσει αυτές τις στιγμές και να ενθαρρύνει και ενισχύει τα θετικά συναισθήματα του παιδιού του - ακόμα και σε αυτές τις μικρές στιγμές.

Φυσικα και συμφωνω με τα παραπανω,ομως ο τροπος που επελεξε η julias στο να ενθαρρυνει και να δειξει στον γιο της οτι του εχει εμπιστοσυνη δεν με αντιπροσωπευει και δεν θα τον επελεγα.Το βρισκω επικινδυνο να στειλω ενα παιδακι 4,5 χρονων καπου μονο του,εστω και αν το βλεπω απο το μπαλκονι......ποσο μαλλον να περασει και δρομο.Και αν περασει καποιο αυτοκινητο?τι θα κανω εγω απο το μπαλκονι?

Οι δικοι μου τροποι ειναι πιο light μα κανουν την δουλεια τους Αγαπη,ενθαρυνση,εμπιστοσυνη,επιβραβευση στην καλη αποδωση,καμαρι,

ειναι και μενα ο τροπος μου.Οταν θα φορεσει τα ρουχα του μονος του,θα φτιαξει το σαντουιτς του,θα δεσει τα κορδονια του,θα μαζεψει το τραπεζι,θα καλεσει μονος του καποιο παιδακι στο σπιτι,θα φτιαξει μια ωραια ζωγραφια,θα μαζεψει τα παιχνιδια του,θα φτιαξει το κρεβατι του κ.λ.π.

Δεν θελω να προσβαλλω την julias για την επιλογη της και εκεινη θελει ενα ευτυχισμενο και γεματο αυτοπεποιθηση παιδι οπως εγω,απλα διαφωνω με τον τροπο.

Υπάρχει ένα μικρό βιβλιαράκι από τις εκδόσεις Κριτική, Τονώστε την αυτοπεποίθηση του παιδιού σας, 501 τρόποι, που αν και δεν μπορώ να πώ πόσο επιστημονικό είναι, με έκανε πολλές φορές να χαμογελάσω. Ξεκινάει με κάτι που το έχω ξαναγράψει στο forum 'μην δίνεται στο παιδί σας ένα άχαρο όνομα που θα το συνοδεύει όλη του τη ζωή'. Και έχει μικρές ιδέες ανάλογα με την ηλικιά πχ. Μάθετε το παιδί να χορεύει, Μάθετε στο παιδί να κολυμπάει, Δείξτε στο παιδί τα πρώτα σημάδια της άνοιξης, Να γιορτάζετε πάντα τα γενέθλιά του, Δείτε μαζί με το παιδί παλιές οικογενιακές φωτογραφίες ,κά. Εγώ ανατρέχω συχνά στο βιβλιαράκι αυτό, γιατί καλό είναι να ξέρουμε τα γενικά, όμως το δύσκολο είναι να μπορούμε να τα εφαρμόσουμε στην καθημερινότητα....

Καλησπέρα,

ουτε εγώ θέλω να προσβάλλω κανέναν, ο καθένας έχει το δικό του τρόπο, Το μέλλον θα δείξει και θα δικαιώσει όποιουσ κάνουν αυτό που πρέπει.

Με εκτίμηση

Κι εγώ για να είμαι ειλικρινείς άργησα πολύ ν΄αρχίσω να στέλνω την μεγάλη μου κόρη παρέα με την μικρή στο Mini - Market που είχαμε ακριβώς απέναντι απο το σπίτι που μαίναμε μέχρι προσφατως παρόλο που δεν είχε σχεδόν καθόλου κίνηση ο δρόμος.

Ο κόσμος που ζούμε σήμερα έχει γίνει πια τόσο επικίνδυνος που δεν ξέρω απο πού να πρωτοπροστατέψω τα παιδιά μου. Πόσες φορές δεν ακούσαμε για αρπαγές παιδιών ακόμη και στις πιο ύσηχες γειτονιές που κανείς δεν θα περίμενε να συμβεί το παραμικρό.

Ακόμη και κάτω στην αυλή δεν τ΄άφηνα ποτέ να παίζουν μόνα τους άν δεν ήμουν κι εγώ κάτω (μαίναμε στον 1ο όροφο πολυκατοικίας).

Ίσως θεωριθεί υπερβολικό αυτό άν αναλογιστούμε πως εμείς κάποτε παίζαμε για ώώώώρες ατέλειωτες στις αλάνες και δεν μας μάζευαν οι γονείς μας πρίν νυχτώση. Άλλοι οι καιροί όμως τότε και άλλοι σήμερα !

Εγώ την μεγάλη μου κόρη ακόμη κι απο το Δημοτικό (θα πάει φέτος 4η Δημοτικού) πήγαινα και την έπαιρνα κι ας ήταν το σχολείο απέναντι απο το σπίτι μας σε απόσταση 100 μέτρων.

Προσπαθώ και στις δυο κόρες μου να τονίσω με άλλους τρόπους την αυτοπεπίθησή τους, τονίζοντάς τους συχνά πως είναι μοναδικές στον κόσμο και πως δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά άλλο παιδάκι που θα είναι ακριβώς σαν κι αυτές. Τους λέω πως κάθε παιδάκι στον κόσμο είναι μοναδικό και το καθένα έχει τα δικά του χαρακτηρηστικά, τόσο στην εμφάνηση όσο και στον χαρακτήρα.

Όταν μου ζητάνε να βοηθίσουν σε κάτι, πάντα τις αφήνω να το κάνουν και τις επιβραβεύω, δίχνοντάς τους πόσο περίφανη είμαι για τα κατορθώματά τους και πολλές φορές με κάτι που τους αρέσει, όπως μια έξτρα μερίδα σοκολάτα ή ενα μικρό δωράκι (π.χ κάποιο παραμύθι απο το βιβλιοπωλείο ή μια παιδική ταινία απο το Videoclub, κ.λ.π.).

Τους έχω πεί πως για το δωμάτιό τους είναι αποκλειστικά υπεύθυνες και πως εγώ αναλαμβάνω μόνο την καθαριότητα του δωματίου τους. Αυτό δεν τους αρέσει πάντα αλλά όταν τις πιάσει η όρεξη το τακτοποιούν. Μερικές φορές πρέπει να γίνω λίγο πιο αυστηρή για να συμαζέψουν ! Άν δεν το κάνουν, ξέρουν πως θα στεριθούν κάτι που τους αρέσει όπως π.χ μια παιδική εκπομπή που παρακολουθούν τακτικά ή την καθημερινή τους μερίδα σοκολάτας, κ.λ.π.

Κάθε φορά που ντήνοντε και χτενίζοντε με ρωτάνε άν είναι ωραίες κι εγώ φυσικά τους λέω πόσο κούκλες είναι ! Τί μάνα Κουκουβάγια που είμαι, έ;

Πιστεύω πως με τους παραπάνω τρόπους αποκτούν αυτοπεπίθηση τα παιδιά αν και δεν ξέρω με 100% σιγουριά άν όντως είναι και σωστοί αλλά βλέπω πως στα παιδιά μου έχουν αποτέλεσμα. Δεν μπορώ να πώ οτι οι κόρες μου είναι "ψωνάρες" άν και για πλάκα τις λέω έτσι καμιά φορά όταν κάθοντε με τις ώρες μπροστά στον καθρέφτη !

Για μερικά χρόνια με την μεγάλη μου κόρη είχαμε μεγάλο πρόβλημα στο θέμα της αυτοπεπίθησης. Το πρόβλημα αυτό δημιουργήθηκε απο κάποια άλλα παιδάκια στο νηπιαγωγείο που πήγαινε και συνεχήστικε ακόμη και μέχρι την Β΄Δημοτικού όπου και η δασκάλα της δεν την βοήθισε πολύ να κερδίσει αυτοεκτίμηση κι αυτοπεπίθηση. Μάλιστα έτυχαν και φορές που έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα, αλλά αυτό ανοίκει σε άλλη θεματική ενότητα.

Εδώ κι ενα χρόνο όμως τα πράγματα πάνε καλύτερα και η μεγάλη μου κόρη έχει πια περισσότερη αυτοπεπίθηση, μάλιστα νιώθει και υπεύθυνη για την μικρότερη αδερφή της, όταν θα χρειαστεί να λείψω για λίγο απο το σπίτι για να πεταχτώ μέχρι τον κοντινό φούρνο ή στο μάρκετ και δεν θέλουν να΄ρθουν μαζί μου. Ξέρω οτι σε πολλά πράγματα μπορώ να έχω εμπιστισύνη στα κορίτσια μου, άν και τους τονίζω πάντα πως πάνω απ΄όλα είναι ακόμη παιδιά και δεν μπορούν να θεωριθούν για τίποτα απολύτως υπεύθυνα.

Ακόμη κι όταν κάνουν κάποια ζημιά ή κάποιο λάθος π.χ σε θέματα συμπεριφοράς, προσπαθώ όσο πιο ήρεμα μπορώ να τους εξηγώ το λάθος τους χωρίς να τα μαλώνω και να υψώνω την φωνή μου.

Δεν μπορώ ν΄αρνηθώ πως έχει τύχη και να τα μαλώσω σε στιγμές που κι εγώ ήμουν πιεσμένη και ξέρω πως αυτό είναι λάθος, αλλά κι εγώ μόνο άνθρωπος είμαι και δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνω λάθη !