ΦΟΒΟΣ!

Καλημέρα σε όλους. Εχω ένα γιό 6 χρόνων. Δεν έχει, και ούτε προβλέπεται να έχει αδερφάκια. Μετακομίσαμε από τον Πειραιά το 2007 σε νησί. Η σχέση του άντρα μου και δική μου με το παιδί είναι σε πολύ καλό επίπεδο και αυτό το οφείλω σε μια σχολή γονέων που παρακολουθούσα για 2 χρόνια και από την οποία διδάχθηκα απίστευτα πράγματα. Η ευγνωμοσύνη μου παει πρώτα απ'όλους στη γλυκιά εισηγήτρια της ομάδας μας, Ερη.Εξ'άλλου δε γεννιόμαστε γονείς, μαθαίνουμε μαζί με τα παιδιά μας πώς να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. (Συστήνω ανεπιφύλακτα να παρακολουθείτε ομάδες - σχολές γονέων). Το θέμα μου με τον γιό μου είναι ότι χωρίς να έχει γίνει κάτι που να του έχει ταράξει τις ισορροπίες και την καθημερινότητά του, εδώ και αρκετό καιρό φοβάται να βρίσκεται σε κάποιο δωμάτιο του σπιτιού μόνος του. Δηλαδή, παίζει στο σαλόνι μαζί μας για να είναι σίγουρος ότι κάποιος θα είναι μαζί του Επίσης, όταν για παράδειγμα πάει στο δωμάτιό του για να πάρει κάτι, ή στην τουαλέτα για να πλύνει τα δόντια του, λέει πάντα, "μαμά κοίτα", δηλαδή θέλει να αισθάνιεται ότι κάποιος τον προσέχει. Βεβαια αυτό το "πρόβλημα" δεν το έχει όταν έχει φίλους σπίτι. Τότε παίζει μαζί τους στο δωμάτιό του άνετα. Τον ενθαρρύνουμε συνέχεια τονίζοντάς του πόσο πολύ τον εμπιστευόμαστε και ότι στο δωμάτιό του δεν υπάρχει κάτι για να φοβάται. Εχετε κάποια παρόμοια εμπειρία που θα μπορούσε να με βοηθήσει;; Ευχαριστώ!!

Καλημέρα! Εγώ μένω από το 2007 σε νησί. Πριν μέναμε στον Πειραιά. Ο γιός μου θα πάει του χρόνου Α δημοτικού. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά το ολοήμερο, διότι ο γιός μου έχει μεγαλώσε σε περιβάλλον σχολείου από πολύ μικρός.Ξεκίνησε όταν ήταν 3 μηνών και πήγε σε βρεφονηπιακό. Από τότε, πηγαίνει πάντα σε παιδικούς που τελείωναν γύρω στις 4. Γι'αυτό το λόγο πιστέυω ότι το ολοήμερο θα του ταιριάζει. Πιστεύω όμως ότι θα πρέπει να σκεφτούμε τον χαρακτήρα του παιδιού μας και τί του ταιριάζει. Εννόώ ότι εμένα είναι μοναχοπαίδι και αποζητά να είναι παρέα με άλλα παιδιά. Επίσης, η καλή προετοιμασία για το τί θα αντιμετωπίσει στο νέο σχολείο, (με περιγραφές των δραστηριοτήτων που θα έχει, ακόμη και μια επίσκεψη στο χώρο πριν ξεκινήσει η νέα χρονιά), θα βοηθούσε πολύ τα παιδιά μας να το πάρουν πιο ήπια. Αυτά! Ελπίζω τα παιδιά μας που θα το τολμήσουν από τη νέα χρονιά να είναι ευτυχισμένα και ανέμελα!!

βασουλα τα πραγματα ειναι πολυ απλα!σε αυτη την ηλικια που ειναι ο μικρος η φαντασια τους οργιαζει και δεν ειναι εκει το προβλημα αλλα στο οτι δεν μπορει τις περισσοτερες φορες ο εγκεφαλος ακομη να διαχωρισει το φανταστικο απο το πραγματικο!προσεξτε τι βλεπει στην τηλεοραση,κανε μια βολτα μες στο δωματιο του μαζι του και μιλωντας δες μηπως καποιο παιχνιδι τον φοβιζει εμας ο μεγαλος ειχε εναν μεγαλο δεινοσαυρο που επαιζε συνεχεια αλλα μετα απο χρονια μου ειπε οτι το βραδυ τον φοβιζε γτ νομιζε οτι κουνιωταν...ακου τωρα!!!!!μην τον καταπιεζετε γτ εσας σας φενετε καπως η συμπεριφορα αυτη θα ελεγα να ειστε διπλα στο παιδι και να του δινετε ασφαλεια αλλα να μην το μεγαλοποιητε το θεμα και το συζητατε προστα του συνεχεια θα περασει.συνηθως σε αυτη την ηλικια εχουν και τρομερα ξεσπασματα γτ ειναι η πρωτη προεφηβικη ηλικια δεν μας ειπες ακτι τετιοι οποτε εισαι απο της μανουλες που δουλευουν με το παιδι τους και οπως συμπεριφερετε τωρα ετσι και σε τετοιο βαθμο θα ειναι και εφηβος εισαι απο τις τυχερες αλλα και παλι οτι σπερνεις θεριζεις!!!

  βασούλα7 είπε:

Καλημέρα σε όλους. Εχω ένα γιό 6 χρόνων. Δεν έχει, και ούτε προβλέπεται να έχει αδερφάκια. Μετακομίσαμε από τον Πειραιά το 2007 σε νησί. Η σχέση του άντρα μου και δική μου με το παιδί είναι σε πολύ καλό επίπεδο και αυτό το οφείλω σε μια σχολή γονέων που παρακολουθούσα για 2 χρόνια και από την οποία διδάχθηκα απίστευτα πράγματα. Η ευγνωμοσύνη μου παει πρώτα απ'όλους στη γλυκιά εισηγήτρια της ομάδας μας, Ερη.Εξ'άλλου δε γεννιόμαστε γονείς, μαθαίνουμε μαζί με τα παιδιά μας πώς να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. (Συστήνω ανεπιφύλακτα να παρακολουθείτε ομάδες - σχολές γονέων). Το θέμα μου με τον γιό μου είναι ότι χωρίς να έχει γίνει κάτι που να του έχει ταράξει τις ισορροπίες και την καθημερινότητά του, εδώ και αρκετό καιρό φοβάται να βρίσκεται σε κάποιο δωμάτιο του σπιτιού μόνος του. Δηλαδή, παίζει στο σαλόνι μαζί μας για να είναι σίγουρος ότι κάποιος θα είναι μαζί του Επίσης, όταν για παράδειγμα πάει στο δωμάτιό του για να πάρει κάτι, ή στην τουαλέτα για να πλύνει τα δόντια του, λέει πάντα, "μαμά κοίτα", δηλαδή θέλει να αισθάνιεται ότι κάποιος τον προσέχει. Βεβαια αυτό το "πρόβλημα" δεν το έχει όταν έχει φίλους σπίτι. Τότε παίζει μαζί τους στο δωμάτιό του άνετα. Τον ενθαρρύνουμε συνέχεια τονίζοντάς του πόσο πολύ τον εμπιστευόμαστε και ότι στο δωμάτιό του δεν υπάρχει κάτι για να φοβάται. Εχετε κάποια παρόμοια εμπειρία που θα μπορούσε να με βοηθήσει;; Ευχαριστώ!!

Κοίταξε να δεις τι γίνεται τώρα. Εγώ έχω δύο αγόρια. Το ένα είναι 4 χρονών και το άλλο 7. Ο μικρός δεν φοβάται τίποτα και παίζει στο δωμάτιό του μόνος του με τις ώρες. Ο μεγάλος πάλι φοβάται και δεν το κάνει ποτέ αυτό. Δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω τι είναι αυτό που φοβίζει τον μεγάλο γιατί και λόγω ηλικίας μπορώ να κάνω συζήτηση μαζί του.

Τον έχω ρωτήσει λοιπόν πολλές φορές τι είναι αυτό που φοβάται και μου λέει "τίποτα" απλώς δεν του αρέσει να είναι μόνος.

Αν πραγματικά βρεις άκρη θα μ΄ενδιέφερε πολύ να μάθω

Το θέμα είναι ότι γενικώς είμαστε κατά της καταπίεσης στο σπίτι μας. Συζητάμε πολύ και πάντα (οι γονείς) στοχεύουμε στο να τον ενθαρρύνουμε σε ότι και αν κάνει, άσχετα με το αποτέλεσμα. Δηλαδή, δεν τον έχουμε κοροιδέψει ποτέ που νιώθει έτσι, ίσα - ίσα του το αναγνωρίζουμε και προσπαθούμε να τον καταλάβουμε. Τί άλλο όμως να του πώ όταν μού λέει ότι κάτω από το κρεβάτι του είναι το χταπόδι; Του εξήγησα ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση και γιατί δε ζει έξω από το νερό! και γιατί στο σπίτι μας που είναι τόσο ασφαλές αποκλείεται να μπήκε. Προσπαθώ να βρώ και άλλους τρόπους να τον προσεγγίσω, αλλά δεν έχω άλλες ιδέες....

  βασούλα7 είπε:

Τί άλλο όμως να του πώ όταν μού λέει ότι κάτω από το κρεβάτι του είναι το χταπόδι; Του εξήγησα ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση και γιατί δε ζει έξω από το νερό! και γιατί στο σπίτι μας που είναι τόσο ασφαλές αποκλείεται να μπήκε. Προσπαθώ να βρώ και άλλους τρόπους να τον προσεγγίσω, αλλά δεν έχω άλλες ιδέες....

Είναι φορές που οι φόβοι τους είναι ανεξήγητοι αλλά δεν παύει να είναι σημαντικοί για τα αγγελούδια μας. Θυμάμαι η κόρη μου στα προνήπια φοβόταν το λύκο και πάντα εμφανιζόταν στο κρεβάτι της. Και τι δεν είπαμε για να το ξεπεράσει (με τη λογική γονέων) .... είμαστε της ίδιας άποψης ότι μόνο με τη συζήτηση χτίζεις τις βάσεις της εμπιστοσύνης με τα παιδιά. Μετά από άπειρες συζητήσεις με τον άντρα μου, μας ήρθε η ιδέα !! Όχι με τη λογική αλλά με μπόλικη φαντασία !! Να σκοτώσουμε το λύκο... φυσικά χωρίς να είναι μπροστά το παιδί.... ο μπαμπάς μας είναι πιο δυνατός, άρα αυτός έπιασε το λύκο και όταν γύρισε από το σχολείο της αφηγήθηκε με τελετουργικό τρόπο πως σκότωσε το λύκο!! Πολύ παραστατικός !!! Μπορεί αργότερα να φοβόταν για άλλα πράγματα αλλά το λύκο τον ξεπεράσαμε. Λοιπόν, πιάστε και εσείς το χταπόδι και μετά κάντο φαγητό :razz:

  mama maria είπε:

Είναι φορές που οι φόβοι τους είναι ανεξήγητοι αλλά δεν παύει να είναι σημαντικοί για τα αγγελούδια μας. Θυμάμαι η κόρη μου στα προνήπια φοβόταν το λύκο και πάντα εμφανιζόταν στο κρεβάτι της. Και τι δεν είπαμε για να το ξεπεράσει (με τη λογική γονέων) .... είμαστε της ίδιας άποψης ότι μόνο με τη συζήτηση χτίζεις τις βάσεις της εμπιστοσύνης με τα παιδιά. Μετά από άπειρες συζητήσεις με τον άντρα μου, μας ήρθε η ιδέα !! Όχι με τη λογική αλλά με μπόλικη φαντασία !! Να σκοτώσουμε το λύκο... φυσικά χωρίς να είναι μπροστά το παιδί.... ο μπαμπάς μας είναι πιο δυνατός, άρα αυτός έπιασε το λύκο και όταν γύρισε από το σχολείο της αφηγήθηκε με τελετουργικό τρόπο πως σκότωσε το λύκο!! Πολύ παραστατικός !!! Μπορεί αργότερα να φοβόταν για άλλα πράγματα αλλά το λύκο τον ξεπεράσαμε. Λοιπόν, πιάστε και εσείς το χταπόδι και μετά κάντο φαγητό :razz:

:lol: Απίστευτοι είστε!!!! Μπράβο

mama maria είναι πραγματικά πάρα πολύ ωραία η λύση που βρήκατε. Ομως σε τί ηλικία ήταν η κόρη σας όταν το κάνατε αυτό; Γιατί σε ρωτάω; Γιατί ο γιός μου αυτήν τη στιγμή, σε αυτήν την ηλικία που είναι και με τον χαρακτήρα που έχει, θα μου πει ότι μάλλον τον κοροιδεύω. Και αυτό δεν το θέλω. Δηλαδή θεωρώ ότι μέσα του ξέρει ότι δεν υπάρχει, απλά για κάποιον ανεξήγητο (για μένα τουλάχιστον) λόγο, φοβάται. Δηλαδή, με λίγα λόγια, στην υπόλοιπη συμπεριφορά του ως παιδί, είναι πολύ ώριμο, συνεργάσιμο & λογικό. Σε αυτό το σημείο μόνο έχουμε αυτό το "θέμα". Δεν ξέρω αν σου δίνω να καταλάβεις τί εννοώ;;; Το ελπίζω.... Πάντως θα σκεφτώ και τη λύση που μού πρότεινες, ίσως σε καποια θεατρική μορφή, ίσως βάζοντας και τον ίδιο να συμμετέχει... Αν έχεις άλλη ιδέα, πάντα ευπρόσδεκτη!

Μακάρι να είμασταν έστω και για λίγο στη ψυχούλα τους !! Ξέρεις καμιά φορά εμείς οι γονείς μπερδεύουμε τους ρόλους μας (εννοώ της φίλης και της μαμάς). Η κόρη μου ήταν περίπου 5 χρόνων και είχε ανάγκη τη στοργή της μαμάς και τη δύναμη του μπαμπά. Σου εύχομαι να το "φάτε" τελικά το χταπόδι με οποιοδήποτε τρόπο !

Σ'ευχαριστώ!

εχω προσωπικη εμπειρία: σαν παιδί ακριβώς οπως ο γιος σου φοβομουν απιστευτα να είμαι μονη μου, ειχα φοβερη δυσκολία στον υπνο και στον ξυπνιο. Η αλήθεια είναι οτι αυτο που λεει το κουφετακι ισχύει: ειχα μπολικη φαντασία.

Το κακο (οσο μπορω να θυμηθω) είχε προκυψει απο μια ταινία που ειχα δει οπου καποιος ξεπροβαλε σιγα σιγα πισω απο ενα παραθυρο και ειχε θηυμωμενο υφος. Μαλιστα για αγνωστο λογο επεμενα οτι η ταινία ήταν με τον Ελβις Πρισλευ (εκ των υστέρων ειδα ολες τις ταινίες του και δεν υπάρχει καμία τετοια). Υποθέτω οτι μπερδεψα - δεν κατανοησα καλα αυτο που ειδα. Σε συνδυασμό με το γεγονος οτι εμενα στην μαντρα της Κοκκινιάς οπου οι Γερμανοι ειχαν σκοτωσει καμια 50αρια ατομα και κατι γειτονισσες τις μανας μου την ρωτουσαν αν φοβαται οτι υπάρχουν φαντασματα στο σπιτι .....ηρθε και εδεσε το γλυκο μεχρι που νομισα οτι ειδα στο παραθυρο του φωταγωγου να ξεπροβαλει ενα κεφαλι και ουρλιαζα :lol:

Επισης πολλα παιδακια φοβουνται τις σκιες που σχηματιζουν τα φωτακια νυκτος στους τοιχους. Ρωτα αν ειναι αυτο που τον φοβιζει.

Παντως περαν της πλακας ο φοβος αυτος με βασανιζε για χρονια. Θα σου προτεινα λοιπον μια και δεν εχεις κολλημα να ζητησεις την συμβουλη ειδικου, να το κανεις. Να χασεις αποκλειεται, μονον να κερδίσεις εχεις.

Οταν θα εχεις νεοτερα και επιθυμεις να το μοιραστεις πες μου σε παρακαλω.

αυτο με τους φοβους των παιδιων εκει γυρω στα 4-6 το ειχα δει και στη νταντα (ναι μη γελατε το βλεπω που και που) και ειχε πει και αυτη οτι η μονη αντιμετωπιση ειναι να μπουμε στο κοσμο των παιδιων....αυτη εδιωξε τα ''τερατα'' με ενα ραβδακι ο μπαμπας ενα το κοριτσακι νεραϊδοσκονη και κανανε ολοκληρο θεατρο μεχρι που διωξανε τα ''τερατα'' εξω απο τη πορτα....το παιδακι κοιμηθηκε πρωτη φορα ησυχο στο κρεββατακι του εκεινη τη νυχτα...οποτε το χταποδι πρεπει να φαγωθει.....και οσο και αν σου φαινεται ωριμο παιδι μη ξεχνας οτι ακομη ειναι παιδι...και θα πρεπει να σκεφτεις σαν παιδι....εχουμε τη ταση μερικες φορες να τα βλεπουμε πιο μεγαλα απο οτι ειναι και να ξεχναμε οτι ειναι παιδια...ειδικα σε αυτη την ηλικια που δεν ειναι και μωρα αλλα δεν ειναι και μεγαλα για να ξεφυγουν απο το κοσμο της φαντασιας....

Δεν προλαβαινω τωρα να πω την γνωμη μου.

Δες λιγο αυτα

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=19803

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=21172

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=42420

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=37751

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=32009 (αυτο ισως δεν ειναι αμεσα σχετικο αλλα πιστευω αξιζει να το διαβασεις)

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=56951

alan, είναι πολύτιμη η εμπειρία σου που μοιράστηκες μαζί μου! Ο μικρός μου δε βλέπει τηλεόραση ούτε βίαια κινούμενα. Δεν του αρέσουν. Οσο για το φωτάκι νυκτός δεν το είχα σκεφτεί. Θα του κανω μια κουβεντα. Πρίν πάω σε ειδικό, διότι στο νησί δεν έχω και πολλές επιλογές για να βρώ αυτόν που μού ταιριάζει, θα το δουλέψω μέσω βιβλίων και μιας κατασκευής που φυλακίζει τους φόβους (το είδα στο forum) και θα δω. Βέβαια και το ότι του κάνω ομοιοπαθητική από 2 χρόνων έχει βοηθήσει τρομερά. Ελπίζω το σύνολο αυτών των ενεργειών να έχει κάποιο αποτέλεσμα. Σε ευχαριστώ!!

yasemi, εχεις δίκιο. Μάλλον θεωρώ το αγαπάκι μου ωριμότερο απ'ότι είναι πραγματικά. Θα εστιάσω στην φαντασία του και θα προσπαθήσω να ταξιδέψω μαζί του με σκοπό να "σκοτώσω" όποιο χταπόδι.... τον κάνει και τρομάζει. Ευχαριστώ!!

Ευχαριστώ elenik. Θα τα δω και τα λέμε.

μου ήρθε και μια φλασια, που ποτε δεν ξέρεις μπορει να βοηθήσει:

εχετε δει την ταινια του Νιτσνευ "ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ Α.Ε."?

έίναι μια πολυ πολυ εξυπνη προσεγγιση που αποφορτιζει το παιδι

(δες το πρωτα μονη σου για να εισαι σιγουρη οτι κανει για το δικο σου παιδι)

γι αυτο ειμαστε εδω βρε κοριτσι για να μοιραζομαστε και να μην παθουν οι αλλοι οτι παθαμε και εμεις και αντιστροφα. Μην το συζητας κι ολα καλα να πανε με το παιδακι σου

Καλή ιδέα alan! Ευχαριστώ!

γγααγ

sorry κορίτσια. Λάθος!