2 χρονών, χτυπάει

[Ilaeira]

Καλημέρα. Θα ήθελα τη γνώμη σας για κάτι που έχει αρχίσει να με απασχολεί πολύ. 

Ο μικρός είναι 2 χρονών και εδώ και δύο μήνες έχει αρχίσει να χτυπάει. 

Χτυπάει όταν του παίρνει κάποιο παιδάκι το παιχνίδι που κρατάει (ΟΚ αναμενόμενο), όταν νιώθει ότι κάποιος εισέβαλε στον χώρο του (ΟΚ και πάλι αναμενόμενο), αλλά και στην ψύχρα, στα καλά καθούμενα. Εκεί που παίζουμε δηλαδή μπορεί να σηκώσει το χέρι να μας σκάσει κι εμάς καμιά, εντελώς αψυχολόγητα στα δικά μας μάτια. 

Το συζητάμε πάντα ήρεμα, του λέμε ότι αυτό δεν επιτρέπεται. Διαβάζουμε και τα "Χέρια δεν είναι για να δέρνουμε". Το μόνο που δεν έχουμε κάνει είναι να του ρίξουμε ένα γερό χέρι ξύλο, μέθοδος που πλέον έχει αρχίσει να μου φαίνεται επικίνδυνα ελκυστική (αστειεύομαι μόνο κατά το ήμισυ δυστυχώς). 

 

Όταν είμαστε με φίλους με παιδιά ή με τα ξαδέλφια του είμαστε πάντα από δίπλα για να προλάβουμε καταστάσεις. Το έχουμε συζητήσει και με τις δασκάλες στον παιδικό, οι οποίες εξηγούν και προλαμβάνουν. 

 

Είμαι φοβερά προβληματισμένη. Πολλώ δε μάλλον που δεν είναι θέμα που μπορείς να κάνεις υπομονή μέχρι να του περάσει, γιατί δεν είναι κάτι ενδοοικογενειακό, επηρεάζει κι άλλα άτομα. 

 

Πέρασα από διάφορες φάσεις, στην αρχή είχα φρικάρει, μετά ηρέμησα κάπως κι έλεγα θα περάσει, πλέον έχω αρχίσει να αγχώνομαι ξανά. Έχει τάση προς τη βία; Έχουμε κάνει κάτι πολύ λάθος; 

 

Σας έχει τύχει κάτι παρόμοιο; Κι αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;

[Super.mum]

πρίν από 9 λεπτά , Ilaeira είπε:

Καλημέρα. Θα ήθελα τη γνώμη σας για κάτι που έχει αρχίσει να με απασχολεί πολύ. 

Ο μικρός είναι 2 χρονών και εδώ και δύο μήνες έχει αρχίσει να χτυπάει. 

Χτυπάει όταν του παίρνει κάποιο παιδάκι το παιχνίδι που κρατάει (ΟΚ αναμενόμενο), όταν νιώθει ότι κάποιος εισέβαλε στον χώρο του (ΟΚ και πάλι αναμενόμενο), αλλά και στην ψύχρα, στα καλά καθούμενα. Εκεί που παίζουμε δηλαδή μπορεί να σηκώσει το χέρι να μας σκάσει κι εμάς καμιά, εντελώς αψυχολόγητα στα δικά μας μάτια. 

Το συζητάμε πάντα ήρεμα, του λέμε ότι αυτό δεν επιτρέπεται. Διαβάζουμε και τα "Χέρια δεν είναι για να δέρνουμε". Το μόνο που δεν έχουμε κάνει είναι να του ρίξουμε ένα γερό χέρι ξύλο, μέθοδος που πλέον έχει αρχίσει να μου φαίνεται επικίνδυνα ελκυστική (αστειεύομαι μόνο κατά το ήμισυ δυστυχώς). 

 

Όταν είμαστε με φίλους με παιδιά ή με τα ξαδέλφια του είμαστε πάντα από δίπλα για να προλάβουμε καταστάσεις. Το έχουμε συζητήσει και με τις δασκάλες στον παιδικό, οι οποίες εξηγούν και προλαμβάνουν. 

 

Είμαι φοβερά προβληματισμένη. Πολλώ δε μάλλον που δεν είναι θέμα που μπορείς να κάνεις υπομονή μέχρι να του περάσει, γιατί δεν είναι κάτι ενδοοικογενειακό, επηρεάζει κι άλλα άτομα. 

 

Πέρασα από διάφορες φάσεις, στην αρχή είχα φρικάρει, μετά ηρέμησα κάπως κι έλεγα θα περάσει, πλέον έχω αρχίσει να αγχώνομαι ξανά. Έχει τάση προς τη βία; Έχουμε κάνει κάτι πολύ λάθος; 

 

Σας έχει τύχει κάτι παρόμοιο; Κι αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;

Καλημέρα. Εμάς το έκανε ο δικός μας μετά τον 1 μισή χρόνο μέχρι και τα 2 χρόνια και κάτι. Τώρα που πάει κοντά 2 ετών και 4 μηνών απλά κάποια στιγμή το σταμάτησε μόνος του. Στην αρχή είχα καταλάβει ότι το έκανε για παιχνίδι γιατί η πεθερά μου γέλαγε κάθε φορά που θα της πέταγε κάποια μπάλα η κάτι άλλο. Άρχισα να του εξηγώ και εγώ και ξανά και ξανά .. χίλιες φορές και ακόμα το κάνει μερικές φορές μην φανταστείς ότι το έχει κόψει. Αλλά ότι το έχει ελαττώσει πολύ ναι πραγματικά το έχει κόψει αρκετά. Έχει αρχίσει να μιλάει το παιδακι σου ; Γιατί εμένα το έκανε περισσότερο όταν δεν μπορούσε να εκφράσει αυτό που θέλει. Τώρα και ο αδερφός του να του πάρει το παιχνίδι του η να του χαλάσει τα τουβλάκια δεν θα βαρέσει γιατί ξέρει πως να πει τι τον ενόχλησε. 

[Ilaeira]

Ναι, μιλάει κανονικά. Είναι πολύ προχωρημένος στην ομιλία.

[Deena]

πρίν από 14 λεπτά , Ilaeira είπε:

Καλημέρα. Θα ήθελα τη γνώμη σας για κάτι που έχει αρχίσει να με απασχολεί πολύ. 

Ο μικρός είναι 2 χρονών και εδώ και δύο μήνες έχει αρχίσει να χτυπάει. 

Χτυπάει όταν του παίρνει κάποιο παιδάκι το παιχνίδι που κρατάει (ΟΚ αναμενόμενο), όταν νιώθει ότι κάποιος εισέβαλε στον χώρο του (ΟΚ και πάλι αναμενόμενο), αλλά και στην ψύχρα, στα καλά καθούμενα. Εκεί που παίζουμε δηλαδή μπορεί να σηκώσει το χέρι να μας σκάσει κι εμάς καμιά, εντελώς αψυχολόγητα στα δικά μας μάτια. 

Το συζητάμε πάντα ήρεμα, του λέμε ότι αυτό δεν επιτρέπεται. Διαβάζουμε και τα "Χέρια δεν είναι για να δέρνουμε". Το μόνο που δεν έχουμε κάνει είναι να του ρίξουμε ένα γερό χέρι ξύλο, μέθοδος που πλέον έχει αρχίσει να μου φαίνεται επικίνδυνα ελκυστική (αστειεύομαι μόνο κατά το ήμισυ δυστυχώς). 

 

Όταν είμαστε με φίλους με παιδιά ή με τα ξαδέλφια του είμαστε πάντα από δίπλα για να προλάβουμε καταστάσεις. Το έχουμε συζητήσει και με τις δασκάλες στον παιδικό, οι οποίες εξηγούν και προλαμβάνουν. 

 

Είμαι φοβερά προβληματισμένη. Πολλώ δε μάλλον που δεν είναι θέμα που μπορείς να κάνεις υπομονή μέχρι να του περάσει, γιατί δεν είναι κάτι ενδοοικογενειακό, επηρεάζει κι άλλα άτομα. 

 

Πέρασα από διάφορες φάσεις, στην αρχή είχα φρικάρει, μετά ηρέμησα κάπως κι έλεγα θα περάσει, πλέον έχω αρχίσει να αγχώνομαι ξανά. Έχει τάση προς τη βία; Έχουμε κάνει κάτι πολύ λάθος; 

 

Σας έχει τύχει κάτι παρόμοιο; Κι αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;

 

Ψυχραιμία, είναι πολύ μικρός. Φαντάζομαι καλά καλά δεν μιλάει ακόμα. Δεν το βλέπει το παιδί ως ξύλο ή βία αυτό που κάνει.

 

Θα συνεχίσεις το μπίρι-μπίρι και θα συνεχίσεις να προλαμβάνεις. Όταν του μιλάς, μην επικεντρώνεσαι στο αν επιτρέπεται ή όχι, εκτός αν είσαι διατεθειμένη να επιβάλεις συνέπεια αν το κάνει, αλλά στο πώς σε κάνει να αισθάνεσαι όταν σε χτυπάει, ώστε σιγά-σιγά να καταλάβει ότι αυτό που κάνει που για τον ίδιο είναι πιθανότατα ένα καινούριο παιχνίδι που τραβάει την προσοχή των μεγάλων, ενοχλεί τους άλλους.

 

Σε λίγο καιρό ή ακόμα και τώρα, μπορείς - πριν πάτε κάπου "επικίνδυνα" - να τον προειδοποιείς ότι αν χτυπήσει τον οποιονδήποτε, θα φύγετε. Αυτό όμως μόνο αν νομίζεις ότι μπορεί να το καταλάβει (κατά την γνώμη μου ένα 2χρονο μπορεί) και εφόσον φυσικά είσαι διατεθειμένη όντως να φύγεις, έστω κι αν έχεις φτάσει πριν 5 λεπτά.

[kotsifikos]

Μπορώ να γράφω μέρες ολόκληρες για αυτό το θέμα καθώς και εμείς το αντιμετωπίσαμε.

Καταρχήν στα δύο πρέπει να έχεις στον νου σου πως δεν χτυπάει συνειδητά, δεν το κάνει για να σας πονέσει, ούτε καταλαβαίνει πόσο άσχημο είναι, δεν το νοιάζει καν πως νιώθετε την ώρα που το κάνει, γιατί απλά σε αυτή την ηλικία ο εγκέφαλος του δεν είναι τόσο ανεπτυγμένος ώστε να μπορέσει να το διαχειριστεί.

Μην έχεις προσδοκίες πως είναι κάτι που θα σταματήσει από τη μία ημέρα στην άλλη, ούτε χρειάζεται να σε πνίγει η νέα του ''συνήθεια''.

Για αρχή να σου πω πως όσο ανεπτυγμένος και αν είναι ο λόγος του αυτό που νιώθει δεν μπορεί να σου το εκφράσει καθώς δεν μπορεί να καταλάβει καλά καλά το ίδιο τι είναι αυτό που νιώθει.  Για εκείνο ότι δεν μπορεί να πει με λέξεις θα το κάνει με πράξη, θα χτυπήσει είτε από θυμό/ είτε από χαρά / είτε από υπερένταση / είτε από ενθουσιασμό, το ίδιο όμως δεν είναι σε θέση να το εξηγήσει αυτό που αισθάνεται.

Δεν μαλώνεις το παιδί επειδή χτυπάει, αν δώσεις έκταση και αρχίσεις το κήρυγμα το πιο πιθανό σενάριο είναι να ενοχοποιήσεις αυτό το συναίσθημα και να έχεις αντίθετα αποτελέσματα. Του πιάνεις τα χέρια και καθε φορά (μα κάθε φορά) του λες πως αυτό που κάνει δεν είναι καλό, κάθε φορά το ίδιο θα κάνεις, αν χτυπήσει εσένα του κρατάς πάλι το χέρι και του λες πως σε πονάει, και συνεχίζεις τη δουλειά που έκανες χωρίς να του δίνεις άλλη σημασία, όσο και αν το κάνει συνεχίζεις αυτή τη σταθερά, μπορεί τώρα να μη δεις αποτελέσματα όμως θα δεις σε βάθος χρόνου. Κάθε φορά εξηγείς πως δεν κάνει να χτυπάει, με απλά λόγια, μη κάνεις μονόλογο γιατί δεν θα καταφέρει να σε παρακολουθήσει για πάνω από 10-15 δευτερόλεπτα, τόσο θα σε ακούσει, μετά μιλάς στον βρόντο. Αν έχει θυμώσει πολυ μπορείς να πεις ''καταλαβαίνω πως έχεις θυμώσει'' ή ''έχεις δίκιο που νιώθεις έτσι '' ώστε έτσι να το βοηθήσεις να αποδεχθεί αυτό που νιώθει , και να το βοηθήσεις να το διαχειριστεί.  Επίσης θα συμφωνήσω με την @Deena πως όταν πηγαίνεις κάπου μπορείς πριν φτάσεις να θέσεις τον κανόνα ''δε σηκώνουμε χέρι'' , ενημερώνεις από πριν πως αν δεν τηρηθεί θα φύγετε, να το κάνεις όμως, να φύγεις εφόσον ξεφύγει η στάση του. Θα κλάψει θα χτυπηθεί εσύ όμως θα πρέπει να φύγεις, όταν γυρίσεις του λες ''καταλαβαίνω πως λυπάσαι, έχεις δίκιο όμως ξέχασες τον κανόνα και έτσι φύγαμε'' εγώ χρησιμοποιούσα πολύ και την ατάκα ''δεν ήσουν έτοιμος να πάμε εκεί, μέχρι να είσαι έτοιμος και να καταλάβεις τον κανόνα δεν θα μπορέσουμε να ξαναπάμε'', βέβαια αυτό όχι στα δύο, το έλεγα στα 4-5 που ήταν στοίχημα για εκείνον να μου δείξει πως μεγάλωσε, κατάλαβε τους κανόνες και μπορώ να του δώσω μία ευκαιρία.

Στα αλήθεια μπορώ να μιλάω άπειρες ώρες για αυτό, επίσης εγώ όταν ένιωσα πως αυτά που κάνω δεν πιάνουν ζήτησα βοήθεια - καθοδήγηση από ειδικό και είναι κάτι για το οποίο ακόμα και σήμερα ευχαριστώ τον εαυτό μου, ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να κάνω για το παιδί μου και τη σχέση μας.

[Yovanna]

57 minutes ago, Ilaeira said:

Καλημέρα. Θα ήθελα τη γνώμη σας για κάτι που έχει αρχίσει να με απασχολεί πολύ. 

Ο μικρός είναι 2 χρονών και εδώ και δύο μήνες έχει αρχίσει να χτυπάει. 

Χτυπάει όταν του παίρνει κάποιο παιδάκι το παιχνίδι που κρατάει (ΟΚ αναμενόμενο), όταν νιώθει ότι κάποιος εισέβαλε στον χώρο του (ΟΚ και πάλι αναμενόμενο), αλλά και στην ψύχρα, στα καλά καθούμενα. Εκεί που παίζουμε δηλαδή μπορεί να σηκώσει το χέρι να μας σκάσει κι εμάς καμιά, εντελώς αψυχολόγητα στα δικά μας μάτια. 

Το συζητάμε πάντα ήρεμα, του λέμε ότι αυτό δεν επιτρέπεται. Διαβάζουμε και τα "Χέρια δεν είναι για να δέρνουμε". Το μόνο που δεν έχουμε κάνει είναι να του ρίξουμε ένα γερό χέρι ξύλο, μέθοδος που πλέον έχει αρχίσει να μου φαίνεται επικίνδυνα ελκυστική (αστειεύομαι μόνο κατά το ήμισυ δυστυχώς). 

 

Όταν είμαστε με φίλους με παιδιά ή με τα ξαδέλφια του είμαστε πάντα από δίπλα για να προλάβουμε καταστάσεις. Το έχουμε συζητήσει και με τις δασκάλες στον παιδικό, οι οποίες εξηγούν και προλαμβάνουν. 

 

Είμαι φοβερά προβληματισμένη. Πολλώ δε μάλλον που δεν είναι θέμα που μπορείς να κάνεις υπομονή μέχρι να του περάσει, γιατί δεν είναι κάτι ενδοοικογενειακό, επηρεάζει κι άλλα άτομα. 

 

Πέρασα από διάφορες φάσεις, στην αρχή είχα φρικάρει, μετά ηρέμησα κάπως κι έλεγα θα περάσει, πλέον έχω αρχίσει να αγχώνομαι ξανά. Έχει τάση προς τη βία; Έχουμε κάνει κάτι πολύ λάθος; 

 

Σας έχει τύχει κάτι παρόμοιο; Κι αν ναι, πώς το αντιμετωπίσατε;

Αχ πόσο σε καταλαβαίνω.. Τρέμαμε να τον αφήσουμε να απομακρυνθεί μισό μέτρο από μας, μην αρπάξει κανένα παιδάκι από τα μαλλιά και του τα ξεριζώσει.. Άπλωνε χέρι χωρίς κανένα απολύτως λόγο, απλά πηγαίναμε στην παιδική χαρά πχ και άρχιζε να τραβάει μαλλιά, μπλούζες, να σπρώχνει.. Μια φορά έσπρωξε ένα μικρό παιδάκι από το ντε ντέι και έπεσε και χτύπησε το κεφάλι του. Ήταν κάτο λιγότερο από 2 τότε. Έκλαιγα από τη στενοχώρια μου. Τρέχαμε από πίσω του και φωνάζαμε καλό καλό τα παιδάκια! Και εμάς χτυπούσε, αλλά αυτό ήταν δευτερεύον. Είχε μαλλιάσει η γλώσσα μας να εξηγούμε , να τον παίρνουμε και να φεύγουμε κτλ..Το σταμάτησε λίγο μετά τα 2 και το ξεκίνησε πάλι πέρσι που ξεκίνησε παιδικό. Σήκωσε 2 φορές χέρι σε παιδάκια και άρχισε να χτυπάει και εμάς. Όταν μίλησα και τη διευθύντρια και της είπα ότι εξηγούμε συνεχώς και έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας, με κοίταζε σαν ούφο. Μία φορά εξηγούμε κυρία τάδε μου λέει! Δεν επαναλαμβάνουμε τα ίδια συνεχώς! Μετά υπάρχουν συνέπειες. Όχι τιμωρίες, αλλά, πχ με χτύπησες και τώρα δεν έχω πλέον διάθεση να πάμε εκεί που ήταν να πάμε, ή να παίξουμε μαζί ή να ασχοληθώ άλλο μαζί σου για τώρα. Και απομακρυνόμαστε. Για τα του σχολείου, το χειρίστηκαν μόνοι τους. Κορίτσι, στο σχολείο δεν ξαναπείραξε ποτέ παιδάκι και για εμάς ήταν υπόθεση μιας βδομάδας περίπου για να το σταματήσει με την τακτική αυτή.  Ένα χρόνο τώρα, δεν έχει σηκώσει το χέρι του σε μας πάνω από 2-3 φορές και αυτό επειδή ήταν πολύ θυμωμένος.

[Ilaeira]

Το ξέρω πως η λεκτική επικοινωνία μπορεί να τον αδικήσει, γιατί έχεις την εντύπωση ότι μιλάς με μεγαλύτερο παιδί. Το έχουμε στο μυαλό μας αυτό συνέχεια, όχι μόνο για το ξύλο αλλά γενικά. 

 

Ακριβώς επειδή είναι μικρός, δεν ξέρω κατά πόσο θα πιάσει το να φύγουμε από εκεί που είμαστε. Παρόλο που του αρέσουν πολύ οι κούνιες και το παιχνίδι, δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα να φύγει, έρχεται σπίτι και παίζει με τα δικά του παιχνίδια.

 

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις, θα το δουλέψουμε κι άλλο. Θα επανέλθω εν καιρώ με νέα.

[Super.mum]

4 ώρες πρίν, Ilaeira είπε:

Ναι, μιλάει κανονικά. Είναι πολύ προχωρημένος στην ομιλία.

Εγώ πάντως όταν με βάραγε του έλεγα «δεν βαράμε ξέρεις ότι η μαμά πονάει αυτή την στιγμή» και πολλές φορές έκανα ότι στεναχωριέμαι για να καταλάβει ότι με πόνεσε και ερχόταν αμέσως να μου δώσει φιλί. Του έλεγα «εντάξει δεν πειράζει τώρα μου πέρασε αλλά άλλη φορά μην βαράς γιατί πονάει» θα πρέπει να του δείξεις ότι όντως τον πονάει τον άλλον γιατί μπορεί να μην το έχει καταλάβει. 

[Super.mum]

Γεια σας κορίτσια!! Θα ήθελα την γνώμη σας πάνω σε ένα θέμα. Ο μεγαλύτερος  μου γιος απλώνει συχνά χέρι και χτυπάει. Οκ καταλαβαίνω όταν παίζουν με τον αδερφό του και του διαλύσει τον Πύργο με τα τουβλάκια η το παζλ ότι θυμώνει και μπορεί να τον τσιμπήσει ας πούμε η να του φωνάξει και να τον χτυπήσει. Τον μαλώνω πάντα και πολλές φορές τον βάζω και στην καρέκλα να κάτσει για 2 με 3 λεπτά και του λέω ότι θα κάτσει εκεί μέχρι να ηρεμίσει. Μόλις ηρεμίσει του μιλάω και του εξηγώ τον λόγο που τον έβαλα να κάτσει εκεί , ζητάει συγνώμη από τον αδερφό του και του λέει ότι δεν θα το ξανά κάνει και συνεχίζουν το παιχνίδι. Να πω εδώ ότι δεν το κάνω κάθε φορά που απλώνει χέρι αλλά μόνο στις φορές που ο μικρός αρχίσει να κλαίει και όταν όντως τον πόνεσε. Διαφορετικά απλά λέω «όχι έχουμε πει δεν χτυπάμε τον αδερφό μας». Το θέμα μου είναι ότι τις προάλλες που πήγαμε στις κούνιες, παίζανε με ένα παιδακι που είχε την ηλικία του ήταν και αυτό σχεδόν 3 ετών. Μέχρι που ο δικός μου πήγε να κάνει τσουλήθρα και το άλλο παιδακι τον έσπρωξε ελαφρά πάνω στο παιχνίδι. Ο δικός μου απλά κατέβηκε από την τσουλήθρα. Δεν ήταν η σπρωξιά τόσο δυνατή ώστε να του δημιουργήσει θέμα και να χτυπήσει η να πέσει γρήγορα ας πούμε από την τσουλήθρα. Όμως ο δικός μου ανεβαίνει πάλι πάνω στην τσουλήθρα που ήταν αυτό το παιδακι και τον χτυπάει με το χέρι στην πλάτη. Οκ όχι πολύ δυνατά. Αλλά και μόνο ότι το έκανε αυτό εγώ απογοητεύτηκα κάπως. Του είπα ότι πρέπει να κατέβει να μιλήσουμε. Τον πήρα σε μια άκρη του εξήγησα ότι τώρα θα φύγουμε γιατί χτύπησε το παιδακι και ότι δεν επιτρέπεται να χτυπάμε. Μου ζήτησε παγωτό και είπε ότι δεν θα το ξανά κάνει , του είπα ότι θα του πάρω παγωτό γιατί του το είχα υποσχεθεί από πριν και το περίμενε με ανυπομονησία. Αλλά να μην το ξανά κάνει. Η μάνα του παιδιού του άλλου με κοιτούσε περίεργα που έγινε αυτό. Δεν ξέρω που έκανα λάθος , που έκανα το σωστό. Έχω στεναχωρηθεί με αυτή την συμπεριφορά. Το κρατησε δηλαδή στο μυαλό του ότι τον έσπρωξε το παιδακι και ανέβηκε μόνο και μόνο πάλι πάνω για να το χτυπήσει ;