Σημειώστε εδώ την εμπειρία σας (μωράκια στην θερμοκοιτίδα)

[marinaxk]

Τι να σας πω για τη δικη μου ιστορια!

ολα κυλουσαν ομαλα ή σχεδον ομαλα, στον 4ο μηνα επαθα μια μικρη αποκοληση εμειν αμια εβδ κατω ,στη 25 εβδομαδα μου σπασαν τα νερα ,δεν το αντιληφθηκα αμεσως ηταν η πρωτη μου εγκυμοσυνη και εχανα υγρα σταδιακα σε τρεις μερες θεωρησα οτι ηταν μια μορφη ακρατειας ,το τριτο βραδυ ομως ειχα και αιμα,τηλεφωνησα την αλλη μερα στο γιατρο μου ,μου ειπε να καθισω κατω στη συνεχεια ειχα συσπασεις μεχρι που το βραδυ εγιναν πιο εντονες, πηγα στο ΙΑΣΩ,μου εβαλαν αντισυσπαστικο ορο, μοθ εκαναν εξετασεις και βρεθηκε λοιμωξη ,την αλλη μερα γεννησα με φ.τ.ενα αγορακι 780γρ.,το παιδι το ειχαμε για χαμενο , ο γιατρος μας ειχε απελπισει,τελικα το παιδι εκλαψε,διασοληνωθηκε και μπηκε στη μοναδα απο εκει και επειτα ξεκινησε ο αγωνας ,καθε μερα αγωνια, στις 15 ημερες επαθε μια κριση του αναπνευστικου παρα λιγο νατο χασουμε,εκεινο το βραδυ ηταν το πιο δυσκολο στη ζωη μου,η παναγια το βοηθησε και οπροφ.Ηλιας γιατι ανημερα στη γιορτη του γεννηθηκε ειμαι σιγουρη ,αφου οι γιατροι ελεγαν και απορουσαν και οι ιδιοι την αλλη μερα οτι η κλινικη του κατασταση ειναι πολυ καλη η ακτινογραφια των πνευμονων ομως χαλια,στο μηνα επανω μεταφερθηκαμε στο παιδων γιατι επρεπε να κανουμε συγκλιση βοταλιου πορου γιατι το παιδι λογω αυτου δεν μπορουσε να βγει απο το οξυγονο ,στο παιδων ηταν σαν να ξεκινουσαμε απο την αρχη,παλι εξετασεις ,τρυπηματα ,το αγγιζες και μαζευοτανε σαν κουταβακι, μονο φοβο ενιωθε,οπως καταλαβαινετε αλλοι γιατροι ,αλλη τακτικη,στην αρχη ειχαμε τρελαθει,μετα ηρθε η επεμβαση μας τρομοκρατησαν για αλλη μια φορα ,ολα ομως πηγαν καλα με μια μικρη μετεγχειρητικη ανωμαλια, αλλα ολα καλα,στην πορεια βγαλαμε το οξυγονο ,αρχισαμε να τρωμε και ολα πηγανε κατ'ευχην,στις 20 οκτωβρη ακριβως τρεις μηνες μετα την γεννηση του τον πηραμε σπιτι,ανελπιστο πραγματικα,τωρα ειναι 5 μηνων και 5,700 και ολα πανε καλα!το σημαντικο ειναι οτι δεν εκανε κανενα αιματωμα πραγμα σπανιο για την προωροτητα του,δεν ξερω τι να περιγραψω και πως,δεν ηξερα πως ειναι να ειναι ενα μωρο σε ΜΕΝ και ουτε το ειχα φανταστει οτι θα συνεβαινε αυτο ποτε σέμας,ειναι φοβερο να βλεπεις ενα μωρο σε αναπνευστηρα για 40 ημερες,ειναι φοβερο να βλεπεις ενα μωρο μετα το χειρουργειο,ολα ειναι φοβερα,ειχαμε κανει 10 μεταγγισεις αιματος ουτε εγω θυμαμαι ποσες φορες τον εβρισκα σε φαση μεταγγισης,ειχε κανει και μια απνοια αφου εβγαλε το οξυγονο.Θελω να πω πως ειναι τυχεροι οι γονεις αλλα και τα μωρα που γεννιουνται στην ωρα τους,μακαρι ναμη συμβαινουν αυτα σε κανενα,ομως παντα το αποτελεσμα μετραει,δεν ξερω πωσ θα ημουν αν δεν ειχα αυτο το πλασματακι στη ζωη μου ,λυπαμαι πολυ για τους γονεις που χανουν τα μωρα τους και ευχομαι κουραγιο σε ολους.

[Jean]

Αχ βρε κοπελα μου τραβηξες κι εσυ των παθων σου τον ταραχο!

Εμενα το παιδι μου γεννηθηκε 1η Νοεμβριου ανημερα των Αγιων Αναργυρων (προστατες της ιατρικης) κι ο γιατρος μου λεγεται Αργυρης. Το θεωρησα σημαδι απ' το Θεο. Τη μερα που μου ειπαν οτι εκανε εγκεφαλικη αιμορραγια ηταν 21 Νοεμβριου, τα Εσοδια της Θεοτοκου (την εταξα αμεσως στο εκκλησακι του νοσοκομειου και την εβγαλα Μαρια) και κατι μεσα μου απο εκεινη τη στιγμη μου ελεγε οτι ολα θα πανε καλα. Και πηγαν!

Να τον χαιρεσαι τον μπουμπουκο σου!

[marinaxk]

Αυτο που λες ισχυει ξεχασα να πω οτι οταν επαθε την κριση ηταν παραμονη της Σωτηρος , οταν καναμε χειρουργειο παλι ηταν γιορτη και οταν βγηκαμε το ιδιο.Ε! τοτε πειτε μου δεν ειναι θαυμα?

[marilia12]

Τι τραβηξατε καλη μου και εσεις. Και εμεις την ιδια εποχη ειμασταν πανω κατω στο παιδων με την δικια μας περιπετεια. Τωρα ομως ειναι καλα η μπουμπου μου τοσο καλα που νομιζω οτι δεν περασα ποτε απο το παιδων δεν εγχειριστηκε ποτε. Λεσ και το μυαλο μου θελει να τα θαψει ολα.

Πολυ πολυ χαιρομαι να ακουω θετικες εξελιξεις!!

[marilia12]

Τι να πώ μανούλες αυτή τη συγκίνηση που ενιωσα ι.

Ειμαι λοιπόν και εγώ μια μανούλα που γέννησα προώρο μωρό. Γέννησα στη 38 εβδομάδα ένα μωρό 1970 kg

Georgia

Γεωργια πολυ χαιρομαι για την θετικη εκβαση της γεννησης του μωρου. Ομως 38η εβδομαδα δεν θεωρειται ενα μωρο προωρο αν κανω λαθος ας με διορθωσουν οι μανουλες εδω.

Εγω γεννησα στην 36η και στο παιδων μου το ελεγαν τελειομηνο. Αλλα ασχετα απο αυτο οι προγραμματισμενες καισαρικες δεν υπερβαινουν ποτε την 38η εβδομαδα συνεπως τα μωρα που γεννιουνται με καισαρικη θα επρεπε ολα να χαρακτηριζονται προωρα.

Αν κανω λαθος ας με διορθωσουν εδω.

[marinaxk]

κοριτσια απ'οτι ξερω εγω απο την 36 εβδομαδα και μετα ενα μωρο ειναι τελειομηνο γιατι ο ενατος μηνας ειναι απο τη 36 εως και 40 εβδομαδες,

[Goofy-Mom]

Georgia2006 μήπως έκανες κάποιο λάθος 38η εβδομάδα και μόνο 1970 γραμμάρια???? Ένα οποιοδήποτε μωρό στην 38η εβδομάδα πρώτον δεν θεωρείτε πρόωρο και δεύτερον το βάρος του είναι σαφώς μεγαλύτερο.

[despoina]

βρε κοριτσια γινεται. Αν εχει υπολειπομενη αναπτυξη((IUGR) ειναι πολυ πιθανον να πηγε 38η με βαρος κατω απο 2 κιλα!

[Goofy-Mom]

despoina δεν αντιλέγω! Υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις, οι οποίες όμως γίνονται γνωστές κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης . Η Georgia2006 δεν ανέφερε κάποιο αίτιο ή τους λόγους που το μωράκι της γεννήθηκε ελλειποβαρές και επίσης απεκάλεσε το μωρό της πρόωρο αν και γεννήθηκε στις 38 εβδομάδες. Αυτά μου έκαναν εντύπωση, γι'αυτό και το έθιξα το θέμα. Είμαι μαία και γνωρίζω τέτοιες περιπτώσεις νεογνών , αλλά στην προκυμένη περίπτωση η Georgia2006 μας τα είπε λίγο περίεργα. Βρισκόμαστε σε ένα site το οποίο ενημερώνει τους γονείς (και τους μέλλοντες εννοείται) και το να βγαίνουν κάποια πράγματα προς τα έξω τα οποία δεν έχουν βάση , δεν το θεωρώ σωστό. Γι'αυτο και ρώτησα μήπως μπερδεύτηκε και είπε κάτι λάθος ώστε να επιστρέψει και να δώσει κάποιες διευκρινήσεις. Προς Θεού δεν την στήνουμε στα 3 μέτρα την γυναίκα...αλλά μία απάντηση θα ήταν ότι πρέπει.

[marilia12]

βρε κοριτσια γινεται. Αν εχει υπολειπομενη αναπτυξη((IUGR) ειναι πολυ πιθανον να πηγε 38η με βαρος κατω απο 2 κιλα!

Ναι αυτος ειναι ενας λογος για χαμηλο βαρος στην 38η εβδομαδα. Ομως οπως εγραψα 38η εβδομαδα θεωρειται τελειομηνο το μωρο.

[greek.mother]

Georgia2006 μήπως έκανες κάποιο λάθος 38η εβδομάδα και μόνο 1970 γραμμάρια????

Καλημέρα και από μένα.

Κατά την διάρκεια της εκπαίδευσής μου, και αργότερα στον εργασιακό χώρο, συνάντησα αρκετά τέτοια περιστατικά ελλειποβαρών νεογνών!

Προσωπικό μου παράδειγμα, η γέννηση του 2ου γιού μου, αν και ήταν 38 εβδ. + 5 ημ. το βάρος του ήταν 2030 γρ.

Έχω θρομβοφιλία,αλλά την διαπίστωσα στις 31 εβδ. κύησης και θεωρώ ότι ήμουν τυχερή, γιατί δεν είχα καμία αποβολή, που θεωρείται κύριο σύμπτωμα της πάθησης.

Δυστυχώς, καθώς προχωρούν τα βήματα της ιατρικής, μεγάλώνουν και οι αιτιολογικοί παράγοντες, που επιβαρρύνουν την πορεία μιας κύησης!

Και το χειρότερο είναι, ότι αυξάνονται και με γρήγορους ρυθμούς!

Το μόνο που θα ευχηθώ, σε όλους τους γονείς που περνούν τέτοιες δοκιμασίες, είναι να έχουν υπομονή, επιμονή, κουράγιο και πολύ πίστη.

Οι παραπάνω ιστορίες, εκτός του ότι με συγκίνησαν, με έκαναν να ανατριχιάσω, όταν έγινε αναφορά στις διάφορες ημερομηνίες.

Τον 1ο μου γιό τον έταξα και τον βάφτισα στην Παναγιά της Τήνου και τον 2ο, τον έταξα και θα τον βαφτίσω στον Αγ. Φανούριο!

Μπορώ να γράφω για ώρες για το πόσο με έχει βοηθήσει η πίστη μας, αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό!

Μην το βάζετε κάτω!

[ΡΙΑ]

Εγω κοριτσια οταν ημουν εγκυος στον γιο μου ολα πηγαν μια χαρα. Μου εσπασαν τα νερα μια χαρα, πηγαμε στο μαιευτηριο και γεννησα μεσα σε 2 ωρες πολυ γρηγορα χωρις ιδιαιτερους πονους και εφερα στον κοσμο τον κουκλο μου 3.100κιλα. Την ιδια ημερα το βραδυ εφεραν τα μωρα στο δωματιο (6κλινο) και περιμενα να δω το παιδι μου για 1η φορα μετα την γεννα. Ερχοταν το ενα μωρο, μετα το αλλο και το δικο μου καθυστερουσε. Οταν ηρθαν ολα τα μωρα, ξαφνικα ερχεται ενας γιατρος πανω απο το κρεβατι μου και μου κοπηκαν τα ποδια, εχασα το φως μου και φωναξα"ΤΙ ΕΓΙΝΕ?ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ?". Ο γιατρος μου ειπε οτι "κρυωνε και μαυρισε και το πηγαν να ζεσταθει σε μια θερμοκοιτιδα. Αν ειναι δυνατον!!Τελικα για να μην σας κουραζω το παιδι μου ειχε παθει αναρροφηση και κοντευε να πνιγει και η μαια που ηταν??που ηταν??? Σε ιδιωτικο μαιευτηριο!! Βγηκαμε μετα απο 3 ημερες απο την θερμοκοιτιδα.

[drosostalia]

εχω να πω κι εγω μια ιστορια.πριν αρκετα χρονια μια φηλη μου εκανε ενα αγορακι το γενησε προορα στον 7 μηνα. αφου γενηθηκε τησ ειπε ο γιατροσ οτι εχει ελειπσει βιταμινον και βαρουσ 1280γρ το πιγανε στο παιδον απο λαθοσ χειρισμοθ τισ νοσοκομασ εστριπσε το εντερο του παιδιου δε μπορουσε να φαι προσπαθουσαν οι γιατροι να καταλαβοθν τι εχει το μορο αλλα τπτ τελικα το παιδι χειροτερεψε επαθε σιψεμια ειχε κανει αρκετεσ ακτινογραφειεσ ι φιλι μου εκανε φασαριεσ αρκετεσ γιατι δε το προσεχαν οσο θα πρεπε τελικα με τα πολα το βαζουν χειρουργειο και του κανουν αφερεσει εντερου 40 εκατοστα γιατι ειχε τριπισει τελευτεα φορα που ειδα το παιδι μου ειταν πριν το χειρουργειο ζωντανο πεθανε μεσα στο χειρουργειο. αυτα που εγραψα ουτε τα μισα δεν ειταν τωρα θα ειταν 11 χρονων και φυσικα μιλαο για το δικο μου αγορι το δικο μου παιδι το προτο μου παιδι και το τελευταιο περασαν αρκετα χρονια χορισα γιατι ο προιν ελεγε συνεχεια οτι εγο εφτεγα αλειθεια ποτε δε καταλαβα τι εφτεξε τελοσ παντον. παντρευομαι ξανα σε λιγεσ μερεσ και σε 5 μηνεσ θα γενησω ελπιζο να μι μου το παρει κι αυτο ο θεοσ. με πολυ σεβασμο και αγαπη σε ολεσ τησ μητερεσ του κοσμου

[bibikos]

Πολύ καιρό τώρα αποφεύγω το ζήτημα και δεν έχω μπεί στη σελίδα αυτή.. σήμερα το χέρι μου λειτούργησε αυτοβούλως!!! Όλες οι ιστορίες όλα όσα γράφει κάθε μανούλα έχει κάτι και από τι δική μου ιστορία.. Όλες όσες περάσαμε απο ΜΕΝ.Θερμοκοιτίδες, πρόωρο τοκετό κτλ όλες έχουμε τα ίδια λόγια να πούμε, τις ίδιες σκέψεις να μοιραστούμε,περάσαμε τους ίδιους φόβους και ξεκινήσαμε μία από τις πιό όμορφες στιγμές της ζωής μας με κλάμα και πόνο.Και η δική μας ιστορία ήρθε να μου πεί ότι τίποτα δεν χαρίζεται και ακόμα και για τα απλά κάποιοι άνρθωποι πρέπει να πολεμήσουν. Και λέω η δική μας γιατί εμείς (οι γονείς)δίναμε μια εύκολη μάχη σε σχέση με τις μικρές ψυχούλες που ήρθαν στον κόσμο με δυσκολία. Έμαθαν αμέσως, να μάχονται για να αναπνεύσουν,να φάνε, να αντέξουν τον πόνο, μόνα τους χωρίς αγκαλιά, χωρίς βοήθεια χωρίς τη ζεστασία της μητρικής αγκαλιάς και αποδείχτηκαν "ήρωες". Ο μικρός μπου γεννήθηκε στην 31 εβδομάδα και 6 μέρες αλλά με βάρος που παρέπεμπε 2-3 εβδομάδες πίσω 1490γρ. ήδη από τον 5ο μήνα ήξερε για πρόβλημα στην μητριαία αρτηρία με ζήτημα χαμηλού βάρους και πιθανότητα πρόωρου τοκετού.. τίποτε όμως δεν πλησίαζε στη πραγματικότητα που θα περνούσαμε...Λίγες μέρες πρίν τον τοκετό οι έλεγχοι γίνονταν κάθε 4 μέρες ώσπου ο μικρός δεν παίρνει βάρος και τίθεται θέμα αναγκαστικής καισαρικής. αναμενόμενο σοκ αλλά και προσπάθεια να είμαστε θετικοί!! Και σε μένα η πρώτη στιγμή του τοκετού ήρθε με μιά κλεφτή ματιά στο μωρό 2 λέξεις "είναι καλά " και τον πήραν μακριά μου. Λόγω ωρών κτλ δεν με άφησαν να τον επισκευτώ καθόλου εκείνη την ημέρα και την επόμενη το μωρό μεταφέρθηκε στη ΜΕΝ ΑΓ.Σοφίας (τους οποίους ευχαριστώ θερμά για την υποστήριξη και τη φροντίδα του παιδιού μου). Το μικρό μου το είδα 4 μέρες μετά ( και εγώ έφυγα νωρίτερα). η πρώτη ματιά..ΣΟΚ .ένα μικρό διάφανο πλασματάκι γεμάτο σωληνάκια με τα μάτια κλειστά ευτυχώς χωρίς οξυγόνο ήταν εκεί ξαπλωμένο και ανάμεσά μας ένα τζάμι.. δεν μπορούσα να ακούσω τα χτύπο της καρδιάς του δεν μπορούσε να ακούσει τη δική μου. τα δάκρυα ποτάμι και τύψεις ενοχές "γιατί έγινε αυτό, εάν έφταιγα εγώ πώς το σώμα μου έκανε τόσο κακό σε σένα". Πρώτη στιγμή που έβαλα το χέρι μου μέσα στη θερμοκοιτίδα να το αγγίξω το χέρι μου έτρεμε. μια γιατρός μου είπε με θάρρος "Αγγίξτε το μη φοβάστε, το περιμένει όπως και εσείς"... μετά από αυτό η ιστορία γνωστή 2 φορές τη μέρα εκεί απ'εξω με όλο το γάλα που είχα βγάλει μετά από 6-7 απογαλακτισμούς ... το δώρο μου όπως έχει γράψει και άλλη μιά μαμά... ξεροσταλιάζαμε για ένα λεπτό περισσότερο χάδι ένα λεπτό περισσότερη κουβεντούλα και τραγούδι και όταν ήρθε η στιγμή να το πάρουμε την πρώτη αγκαλιά στη μονάδα ΜΕΘ τότε ήταν ανείπωτη χαρά... Χαρά και ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά... όμως η μνήμες είναι πολλές, από κουβέντες με άλλους γονείς που δεν ήταν τόσο τυχεροί που είχαν την μία λοίμωξη πάνω στην άλλη που έφυγαν χωρίς μωρό που κάνουν ακόμα αγώνα να λύσουν κινητικά ή άλλα προβλήματα όλα αυτά που δεν αφήνουν την εμπειρία αυτή να σβήσει.. μιά εμπειρία που όσο και να θέλουν άνθρωποι που δεν την έχουν περάσει δεν μπορούν να την κατανοήσουν.. μια εμπειρία που δεν ξέρουμε τι έχει χαράξει στις ψυχές των παιδιών μας. Τώρα είμαστε καλά έχει περάσει χρόνος και μοιάζουν σας κακό μακρυνό εφιάλτη το μόνο που κάνει το θέμα πιό ζωντανό είναι η πιθανότητα ενός αντίστοιχου τοκετού στο μέλλον... Η μόνη μου ευχή και προσευχή για όλες τις μαμάδες του κόσμου και για όλα τα παιδιά είναι να ζήσουν ποτέ ποτέ ποτέ μια Μονάδα Εντατικής.. ποτέ να μην αποχωριστεί μάνα το παιδί της και παιδί τη πρώτη αγκαλιά της μαμάς του.. και αυτόν τον πόνο να μην τον ξανανιώσει ποτέ κανείς........

 

 

(1 μήνα μακριά μου έμεινε ο μπιμπίκος μου ευτυχώς όλα πήγαν καλά)

[nea mamaka]

Προσπαθω να σας διαβάσω ..... αλλά τα μάτια μου θολώνουν!

Προσπαθώ να σας νιώσω ..... αλλα η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή!

Σας θαυμάζω!

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο!

Για την δύναμη που εχετε!

Εσείς, τα μικρά σας!

[babystar]

Δεν έχω καμία σχέση με πρόωρο τοκετό, το αντίθετο θα έλεγα...

Διαβάζω όμως τις εμπειρίες σας και προσπαθώ να σας κατανοήσω, πράγμα δύσκολο.

Συγχαρητήρια για τη δύναμη σας, το κουράγιο σας, την αγάπη σας.

Δεν υπάρχουν λόγια.

[MarcoPolo]

Δροσοσταλια καταλαβαινω οτι αυτο που περασες δεν θα το ξεπερασεις ποτε απλα θα το εχεις κρυμενο στην καρδουλα σου και θα το κουβαλας. Ομως το μωρακι που κουβαλας ειναι μια νεα ψυχουλα ποα θα ερθει στον κοσμο και σε χρειαζεται δυνατη και χωρις φοβο. Προσπαθησε να εισαι ηρεμη κατα την διαρκεια της εγκυμοσυνης σου και ολα θα πανε καλα. Να σκεφτεσαι αισιοδοξα και το μωρακι σου θα τα παει μια χαρα. Οσο για τον πρωην καλυτερα που δεν ειστε πλεον μαζι γιατι ενας αντρας που δεν σου στεκεται στα δυσκολα και δεν αντεχει τις μπορες και σε κατηγορει σε μια τοσο δυσκολη στιγμη μονο για πατερας δεν κανει.

Να σκεφτεσαι μονο οτι ολα θα πανε καλα γιατι ο θεος σου το χρωσταει.

[gourou]

Εγω γεννησα 32 εβδομαδων απο αποκολληση πλακουντα,αιμοραγια βρυση!το μωρο πηγα να το δω την 9τη μερα γιατι ηθελα ψυχολογικα να σταθω λιγο στα ποδια μου πριν τον δω,ο αντρας μου εντωμεταξυ πηγαινε θεσνικη καθε μερα κ το βλεπε.Οσο ημουν στον 7μηνα του τραγουδουσα καθε μερα και ολη μερα το τραγουδι αν το θυμαστε που λεει:τ αγορι μου τ αγορι μου γλυκο και τραγανο σαν καραμελα,τ αγορι μου τ αγορι μου τ αγοριμου ειναι μουρλια ειναι τρελλα!Λοιπον οταν πηγα να το δω πρωτη φορα ηταν με πολλα σωληνακια και διασωληνομενο,μαζεψα δυναμη μεσα στα δακρυα μου κ αρχισα να του τραγουδαω δυνατα και διπλα στο αυτακι του το ιδιο τραγουδι.Με τις πρωτες λεξεις(το σκεφτομαι και συγκινουμαι ακομη και τωρα),με τις πρωτες λεξεις που αρχισα να του τραγουδω ανοιξε τα ματακια του αμεσως γυρισε το κεφαλακι του και κοιταξε προς τη μερια που ακουγε το τραγουδι,το στομα μου ειχε αποσταση 10 ποντους απο το αυτι του.Τα ματια του τα ανοιξε για 5 δευτερολεπτα οχι παραπανω και συνεχισε να κοιμαται παλι.Ηταν η πρωτη φορα που κοιταχτηκαμε και απο τοτε δε χορταινω να τον κοιταω.Σημερα κοντευει τα 2 ετη και δε σταματησα να του τραγουδω αυτο το τραγουδι...

[cruelty]

κι εμεις 32η εβδομαδα γεννησαμε....ολη η εγκυμοσυνη ηταν πολυ δυσκολη ειχα διαφορα προβληματα πιεση,λευκωμα,οιδηματα, διαβητη νοσηλευτηκα πολλες ημερες και η τελευταια φορα που μπηκα για νοσηλεια εφερε και τον μικρο μου. Επαθα εξαλειψη τραχηλου ευτυχως προλαβαμε και καναμε τις celeston και ο μικρος δε διασωληνωθηκε.Μπηκε ομως σε διαχυτο οξυγονο και 2-3 μερες του βαζαν λιγο με γυαλακια καθισαμε 28 ημερες στη ΜΕΝΝ του Ιασω ...τωρα ειμαστε σπιτι ειανι δυσκολα γιατι εχω και ενα αλλο παιδακι σε μικρη ηλικια ,τωρα ειμαι πιο ηρεμη με τον μικρο μου τρωει Δοξα το Θεο .Οσο για την εμπειρια της Μενν, ακομα επειδη ειμαι στο τρεξιμο νομιζω πως θα μου βγει πιο μετα, σιγουρα δεν ειμαι η Ελινα που ημουν ...με αλλαξε πολυ.Ηταν η χειροτερη εμπειρια της ζωης μου ως τωρα να δω το νεογεννητο μωρο μου με σωληνακια και ορους...Να το αγκαλιασω 15 μερες μετα τη γεννα γιατι ειχα ορους στα χερια...Τοτε καθε βραδυ εκλαιγα...και τωρα κλαιω γιατι φοβαμαι...λεω Θεε μου τι αλλο θα μου δωσεις. Κινδυνεψα πολυ στον τοκετο μου ακομα δνε εχω συνελθει αλλα μου φτανει που ναι το παιδι σπιτι..

[gourou]

Και μενα κοντεψαν να με χασουν στο χειρουργειο,ενοιωθα τονους βαρος στο σωμα μου πρωτα στα ποδια και μετα στην κοιλια και μετα στο στηθος και ρωταω ,χωρις να πω τιποτα για το πως νιωθω, τον αναισθησιολογο αν μου βαλε ακομα το φαρμακο για αναισθησια και μου πε οχι ακομα θα το βαλω μολις μου πει η γιατρος.Τοτε αρχιζω να τους λεω δεν ειμαι καλα πιστεψτε με δεν ειμαι καλα παραλυω και τοτε φωναζει η γιατρος της το παιρνουμε τωρα!τοτε μου βαλαν μια μασκα στο στομα και τελος.Οταν ξυπνησα το μωρο ειχε ξεκινησει για θεσνικη εντατικη.Εγω ειχα πολυ αιμοραγια,πληρη αποκολληση πλακουντα μετα που ξυπνησα απο τον μεσημεριανο μου υπνο...Θελει πολυ προσοχη και οχι επαφες και αγκαλιες απο τριτους και εννοω και γιαγιαδες.Εμεις φορουσαμε μασκα συνεχεια στο σπιτι εως το μωρο να φτασει στην ημερομηνια που ηταν να γεννηθει κανονικα, οχι οτι το σταμητησαμε αμεσως μετά.

[cruelty]

παει περασανε αυτα..

εμας ο γιατρος ειπε να του φερομαστε κανονικα του μωρου οχι μασκες κτλ τωρα δεν εχουμε και κανενα να θελει να το πιασει οποτε ειμαστε κυριλε!!!!!

[gourou]

Και μενα Χαρουλη τον λενε!Εμας γεννηθηκε Οκτωβρη και τον φεραμε Νοεμβρη σπιτι,περιοδος ιωσεων τοτε και γι αυτο ειχαμε τετοιες οδηγιες.Για εμας περασανα αυτα γιατι ειναι τωρα σχεδον 2 ετων,απλα επειδη ειναι και το πρωτο παιδι τα περιμενεις ολα διαφορετικα ,μεχρι και γεννα στο νερο σκεφτομουν, και ακομα σκεφτομαι τι περασαμε και οι δυο μας.Απλα το ξεχνας οταν το βλεπεις να ειναι γερο.

[cruelty]

αχ κι εγω 2 γεννες κι οι 2 ασχημες κι εγω ονειρευομουν ασε...

 

α να χαιρομαστε τους χαρουληδες!!!!!κιο μεγαλος μου νωριςγεννηθηκε 36η βδομαδα αλλα δεν μπηκε σε μοναδα

 

που μενεις?

[MarcoPolo]

Δεν πειραζει κοριτσια σημασια εχει να ειναι καλα τα μπεμπε μας!!!!!

Και εσυ Ελινα τα καταφερες και 2 φορες παρακαλω!!!!!

Μια χαρα ολα, ολοκληρωσες την οικογενεια σου με πολυ κοπο βεβαια αλλα αφου ολα πηγαν καλα μην σε νοιαζει τιποτα αλλο!!!!

[ant]

κοριτσια εγω ειχα μια εγκυμοσηνη χαλια.ο μικρος μου γεννηθηκε στις 37εβδομαδες και 6 ημερες.δεν ηταν πρωορο αλλα μπηκα να γεννησω με αιμοραγια ενω ειχα ραντεβου να μπω στην κλινικη μετα απο μια εβδομαδα.ημασταν τυχεροι γιατι γεννηθηκε 3.150 ο γυναικολογος μου,μου ειπε οτι επαθα ολικη αποκοληση του πλακουντα.το μικρο βγηκε με αναπνευστηκο προβλημα ευτηχως μπηκε στη θερμοκιτιδα μονο για 3 ημερες.δεν ετρωγε,ειχα και εναν νεογνολογο που ολο με αγχωνε και μπροστα στον αντρα μου ελεγε αλλα.σημερα δοξα το θεο ειναι 11 μηνων ειναι λιγο φιλασθενος αλλα εχει γινει μπουλουκακι.οσο για την εγκυμοσηνη,το πρωτο τριμηνο στο κρεβατι ημουν με αιμοραγια,το τριτο τριμηνο το περασα με χαπια για τις συσπασεις και πονους απο τον εβδομο μηνα.μην χανετε το κουραγιο σας και ολα καλα θα πανε.το ευχομαι με ολη μου την καρδια.