Πως αντιδράτε όταν άλλο παιδάκι χτυπάει το δικό σας;

[Lenia16]

Τι κάνετε όταν ένα λίγο μεγαλύτερο παιδάκι χτυπάει το δικό σας; Πως αντιδρατε; Ο γιος πολύ κοντινών μας προσώπων που είναι ούτε χρόνο μεγαλύτερος από την κόρη μου, κάθε φορά που βρίσκονται τη χτυπάει, της παίρνει τα παιχνίδια με τη βία, τη σπρωχνει, ενώ σε γενικές γραμμές είναι πολύ γλυκό κ χαρούμενο παιδάκι. Η δικιά μου απλά στέκεται τρομαγμένη ή απομακρύνεται ή στη χειρότερη αν έχει πονέσει θα κλάψει. Πως πρέπει να το αντιμετωπίσω; Το παιδί μου δε μιλάει ακόμη για να αντιδράσει λεκτικά.

[marakiz]

Είσαι δίπλα και απαλά προλαβαίνεις το χτύπημα. Γίνεσαι η φωνή του παιδιού σου. Λες στο άλλο παιδάκι, στην τάδε δεν της αρέσει να τη χτυπάνε/σπρώχνουν/αρπάζουν τα παιχνίδια από τα χέρια. Αν επαναλαμβάνεται ζητάς ευγενικά από το γονιό του παιδιού να επέμβει (που μάλλον αγενώς δεν έχει επέμβει).

[ninaki80]

πρίν από 6 λεπτά , Lenia16 είπε:

Τι κάνετε όταν ένα λίγο μεγαλύτερο παιδάκι χτυπάει το δικό σας; Πως αντιδρατε; Ο γιος πολύ κοντινών μας προσώπων που είναι ούτε χρόνο μεγαλύτερος από την κόρη μου, κάθε φορά που βρίσκονται τη χτυπάει, της παίρνει τα παιχνίδια με τη βία, τη σπρωχνει, ενώ σε γενικές γραμμές είναι πολύ γλυκό κ χαρούμενο παιδάκι. Η δικιά μου απλά στέκεται τρομαγμένη ή απομακρύνεται ή στη χειρότερη αν έχει πονέσει θα κλάψει. Πως πρέπει να το αντιμετωπίσω; Το παιδί μου δε μιλάει ακόμη για να αντιδράσει λεκτικά.

ενταξει δεν νομιζω οτι σε τετοιες ηλικιες χρειαζετε καποια ιδιαιτερη αντιμετωπιση. αν δεν πουν οι γονεις του αλλου μωρου κατι οπως πχ μοιραζομαστε τα παιχνιδια μας κτλ απλα της δινεις ενα αλλο παιχνιδακι κ της λες ελα να παιξουμε με αυτο. σε τοσο μικρες ηλικιες ειναι το πιο συνηθες να τραβαει το ενα τα παιχνιδια του αλλου εσυ απλα αν δεν επεμβει ο αλλος γονιος δινεις ενα αλλο παιχνιδι στο δικο σου κ λες ελα να πεξουμε με αυτο. 

τι αλλο θα μπορουσες να κανεις δηλαδη με παιδακια που δεν μιλανε? 

[Lenia16]

πρίν από 1 λεπτό , marakiz είπε:

Είσαι δίπλα και απαλά προλαβαίνεις το χτύπημα. Γίνεσαι η φωνή του παιδιού σου. Λες στο άλλο παιδάκι, στην τάδε δεν της αρέσει να τη χτυπάνε/σπρώχνουν/αρπάζουν τα παιχνίδια από τα χέρια. Αν επαναλαμβάνεται ζητάς ευγενικά από το γονιό του παιδιού να επέμβει (που μάλλον αγενώς δεν έχει επέμβει).

Τα κάνω όλα αυτά κ προσωρινά το καταλαβαινει, την αγκαλιάζει, της κάνει καλό καλό, αλλά μετά από λίγο πάλι τα ίδια. Οι γονείς επεμβαίνουν κάθε φορά, του μιλάνε κ του εξηγούν ότι δε χτυπάμε τα άλλα παιδάκια γιατί πονανε κ παίζουμε όλοι μαζί με τα παιχνίδια κλπ. Το παιδάκι πηγαίνει σταθμό κ από όσο γνωρίζω αντιμετώπισε στην αρχή κ το ίδιο παρόμοιες συμπεριφορές κ ίσως αντιδρά έτσι τώρα στο μικροτερο. Το θέμα όμως είναι ότι στεναχωριέμαι να βλέπω την κόρη μου σαστισμένη κ δαρμενη να μην ξερει γιατί της συνέβη αυτό κ πως να αντιδράσει. 

[marakiz]

Δεν είναι έτσι νινάκι, έτσι το παιδί μαθαίνει ότι είναι οκ να μας σπρώχνουν, χτυπάνε, αρπάζουν κλπ κλπ. Όπως επαναλαμβάνουμε στα δικά μας παιδιά πως πρέπει να φέρονται, έτσι επαναλαμβάνουμε μπροστά τους πως πρέπει να τους φέρονται.

πρίν από 4 λεπτά , Lenia16 είπε:

Τα κάνω όλα αυτά κ προσωρινά το καταλαβαινει, την αγκαλιάζει, της κάνει καλό καλό, αλλά μετά από λίγο πάλι τα ίδια. Οι γονείς επεμβαίνουν κάθε φορά, του μιλάνε κ του εξηγούν ότι δε χτυπάμε τα άλλα παιδάκια γιατί πονανε κ παίζουμε όλοι μαζί με τα παιχνίδια κλπ. Το παιδάκι πηγαίνει σταθμό κ από όσο γνωρίζω αντιμετώπισε στην αρχή κ το ίδιο παρόμοιες συμπεριφορές κ ίσως αντιδρά έτσι τώρα στο μικροτερο. Το θέμα όμως είναι ότι στεναχωριέμαι να βλέπω την κόρη μου σαστισμένη κ δαρμενη να μην ξερει γιατί της συνέβη αυτό κ πως να αντιδράσει. 

 

Εφόσον είναι στάνταρ πως θα το ξανακάνει, είσαι εντελώς δίπλα και το προλαβαίνεις. Πρέπει να είναι σαφές στην κόρη σου πως δεν είναι ανεκτό ακόμα κι αν δεν το κάνει επίτηδες. Θέλει επανάληψη, ξανά και ξανά και ξανά.

[Lenia16]

πρίν από 3 λεπτά , ninaki80 είπε:

ενταξει δεν νομιζω οτι σε τετοιες ηλικιες χρειαζετε καποια ιδιαιτερη αντιμετωπιση. αν δεν πουν οι γονεις του αλλου μωρου κατι οπως πχ μοιραζομαστε τα παιχνιδια μας κτλ απλα της δινεις ενα αλλο παιχνιδακι κ της λες ελα να παιξουμε με αυτο. σε τοσο μικρες ηλικιες ειναι το πιο συνηθες να τραβαει το ενα τα παιχνιδια του αλλου εσυ απλα αν δεν επεμβει ο αλλος γονιος δινεις ενα αλλο παιχνιδι στο δικο σου κ λες ελα να πεξουμε με αυτο. 

τι αλλο θα μπορουσες να κανεις δηλαδη με παιδακια που δεν μιλανε? 

Δε γίνεται αυτό που λες, αφενός είναι σαν να αποδέχομαι σιωπηλά την υπεροχή του ενός έναντι του άλλου κ να μαθαίνω στο παιδί μου να υποχωρεί αντί να διεκδικεί αυτό που θέλει κ αφετέρου διδάσκεις στο άλλο παιδί ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει. Διαφωνώ.

πρίν από 5 λεπτά , marakiz είπε:

Δεν είναι έτσι νινάκι, έτσι το παιδί μαθαίνει ότι είναι οκ να μας σπρώχνουν, χτυπάνε, αρπάζουν κλπ κλπ. Όπως επαναλαμβάνουμε στα δικά μας παιδιά πως πρέπει να φέρονται, έτσι επαναλαμβάνουμε μπροστά τους πως πρέπει να τους φέρονται.

 

Εφόσον είναι στάνταρ πως θα το ξανακάνει, είσαι εντελώς δίπλα και το προλαβαίνεις. Πρέπει να είναι σαφές στην κόρη σου πως δεν είναι ανεκτό ακόμα κι αν δεν το κάνει επίτηδες. Θέλει επανάληψη, ξανά και ξανά και ξανά.

Δε γίνεται να είμαι πάντα καταπάνω για να το προλαβω. Αυτά συμβαινουν σε δευτερόλεπτα, ξέρεις πως γίνεται. 

[marakiz]

πρίν από 8 λεπτά , Lenia16 είπε:

Δε γίνεται αυτό που λες, αφενός είναι σαν να αποδέχομαι σιωπηλά την υπεροχή του ενός έναντι του άλλου κ να μαθαίνω στο παιδί μου να υποχωρεί αντί να διεκδικεί αυτό που θέλει κ αφετέρου διδάσκεις στο άλλο παιδί ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει. Διαφωνώ.

Δε γίνεται να είμαι πάντα καταπάνω για να το προλαβω. Αυτά συμβαινουν σε δευτερόλεπτα, ξέρεις πως γίνεται. 

 

Λένια μου εγώ αυτό θα έκανα αν έκρινα πως το άλλο παιδί θα το ξανακάνει και το δικό μου παιδί δεν αντιδρά. Αυτό θα έκανα για να προλάβω και το δικό μου παιδί αν τυχόν σήκωνε χέρι. Αλλιώς τι άλλη λύση έχεις? Να το αφήνεις έτσι δεν γίνεται για τους λόγους που η ίδια ανέφερες. 

[ninaki80]

πρίν από 4 λεπτά , Lenia16 είπε:

Δε γίνεται αυτό που λες, αφενός είναι σαν να αποδέχομαι σιωπηλά την υπεροχή του ενός έναντι του άλλου κ να μαθαίνω στο παιδί μου να υποχωρεί αντί να διεκδικεί αυτό που θέλει κ αφετέρου διδάσκεις στο άλλο παιδί ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει. Διαφωνώ.

Δε γίνεται να είμαι πάντα καταπάνω για να το προλαβω. Αυτά συμβαινουν σε δευτερόλεπτα, ξέρεις πως γίνεται. 

το αλλο παιδι ειναι υπο την ευθυνη φανταζομαι των γονιων του αν δεν επεμβουν οι γονεις του δεν μπορεις να κανεις κ πολλα. εσυ τι προτεινεις να πεις στο 2 χρονο? το μονο που μπορεις να πεις ειναι μοιραζομαστε τα παιχνιδια μας. στο δικο σου παιδακι τι να πεις  διεκδισε τα δικαιωματα σου??? μιλαμε για νηπια που δεν μιλανε κιολας. επισης η συμπεριφορα μερικων γονιων να μαλωνουν ξενα παιδια ειναι παρα πολυ ασχημη γιατι διδασκουν στο παιδι τους οτι ειναι το κεντρο του κοσμου. οταν μεγαλωσει θα πρεπει να λυνει μονο του τα προβληματα του.  

[marakiz]

Δεν θα μαλώσει το άλλο παιδί, θα του πει να μην φέρεται έτσι. Πως θα μάθουν τα παιδιά μας όταν μεγαλώσουν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα τους όταν ενώ είναι μικρά και δεν μπορούν να το κάνουν ακόμα, δεν το κάνουμε εμείς για αυτά? Το να μην μιλάμε για λογαριασμό τους όταν δεν τους φέρονται καλά είναι σαν να τους διδάσκουμε να είναι παθητικά.  

[Dust pink]

πρίν από 39 λεπτά , Lenia16 είπε:

Τι κάνετε όταν ένα λίγο μεγαλύτερο παιδάκι χτυπάει το δικό σας; Πως αντιδρατε; Ο γιος πολύ κοντινών μας προσώπων που είναι ούτε χρόνο μεγαλύτερος από την κόρη μου, κάθε φορά που βρίσκονται τη χτυπάει, της παίρνει τα παιχνίδια με τη βία, τη σπρωχνει, ενώ σε γενικές γραμμές είναι πολύ γλυκό κ χαρούμενο παιδάκι. Η δικιά μου απλά στέκεται τρομαγμένη ή απομακρύνεται ή στη χειρότερη αν έχει πονέσει θα κλάψει. Πως πρέπει να το αντιμετωπίσω; Το παιδί μου δε μιλάει ακόμη για να αντιδράσει λεκτικά.

Οι γονείς τι θέση παίρνουν απέναντι σε όλα αυτά;; Γνωρίζοντας το πρόβλημα του παιδιού που πιθανόν δεν περιορίζεται μόνο στην κόρη σου αλλά και σε άλλα παιδιά ή απλή και χαλαρή επίπληξουλα δεν αρκεί. Πχ βλέπω να χτυπάει κάποιο παιδί και λέω "Αγάπη μου μην το ξανακάνεις" . Ίσως το παιδί βλέπει μια χαλαρή στάση των γονιών του οπότε και το ίδιο το παίρνει χαλαρά συνεχιζοντας.

Η θέση σου είναι δύσκολη , δεν μπορείς ούτε να κάνεις παρατήρηση εσύ στο ξένο παιδί (αυτό είναι δουλειά των γονιών του) αλλά ούτε και να στήνεις καραούλι στα μικρά για να προλάβεις το κακό.

Δεν γνωρίζω την στενότητα της σχέσης σας αλλά αν δεν είναι υπό μορφή υποχρεώσης θα περιόριζε τις επαφές μέχρι να συμμορφωθεί το παιδί με κάποιο τρόπο.

Δεν έχει νόημα ακόμη και αν η κόρη σου διεκδικούσε το δίκαιο της να έρθουν σε αντιπαράθεση η να τσακώνονται επειδή το άλλο παιδάκι λειτουργεί ανεξέλεγκτα.

Κάπου ρίχνω το φταίξιμο στους γονείς του παιδιού και τον γενικότερο χειρισμό τούς.... Δεν εννοώ ότι το κάνουν επίτηδες , ίσως όμως να μην κατανοούν πλήρως ότι το θέμα είναι σοβαρότερο απ' όσο πιστεύουν.

Προφανώς και αν βλέπεις ακραία σκηνικά υπερασπίζεσαι το παιδί σου μιλώντας στο άλλο παιδί

[ninaki80]

πρίν από 4 λεπτά , marakiz είπε:

Δεν θα μαλώσει το άλλο παιδί, θα του πει να μην φέρεται έτσι. Πως θα μάθουν τα παιδιά μας όταν μεγαλώσουν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα τους όταν ενώ είναι μικρά και δεν μπορούν να το κάνουν ακόμα, δεν το κάνουμε εμείς για αυτά? Το να μην μιλάμε για λογαριασμό τους όταν δεν τους φέρονται καλά είναι σαν να τους διδάσκουμε να είναι παθητικά.  

οπως βλεπεις ειπα παραπανω θα πει στο αλλο παιδακι μοιραζομαστε τα παιχνιδια μας κ αν δεν το κανει που συνηθως αν δεν το πει η το τραβηξει ο γονιος του συνεχιζει δεν μπορει να επεμβει παραπανω. ειναι πολυ μικρες οι ηλικιες για να πεις κατι πααραπανω απο αυτο πιστευω. τι αλλο να κανεις σε ενα διχρονο οου δεν επεμβαινουν οι γονεις του? 

[xaroumenh mama]

Αχ το ίδιο αντιμετωπίζω κ εγώ αλλά με τα ξαδέρφια του που είναι κ μεγαλύτερα σε ηλικία 5 χρόνων..!! Του περνούν τα παιχνίδια του γιου μου δε του τα δίνουν πίσω όταν τα ζητάει τον χτυπάνε κ μετά ο μικρός κάνει τα ίδια γιατί τους μιμυτε κ δε ξέρω πως να το χειριστω.....

[ninaki80]

πρίν από 9 λεπτά , xaroumenh mama είπε:

Αχ το ίδιο αντιμετωπίζω κ εγώ αλλά με τα ξαδέρφια του που είναι κ μεγαλύτερα σε ηλικία 5 χρόνων..!! Του περνούν τα παιχνίδια του γιου μου δε του τα δίνουν πίσω όταν τα ζητάει τον χτυπάνε κ μετά ο μικρός κάνει τα ίδια γιατί τους μιμυτε κ δε ξέρω πως να το χειριστω.....

στα μεγαλητερα παιδια μιλας κανονικα τους λες ειναι μικρος δωστε του να παιξει κ μην το βαρατε. ενα πενταχρονο ειναι απολυτα συνενοησημο αν του μιλησεις θα καταλαβει ειναι πια μια ηλικια που ακουνε τους μεγαλητερους χωρις καμια παρεμβαση. 

[Dust pink]

Σε όποια μικρή ηλικία και αν είναι ένα παιδί μεγάλο ποσοστό χειρισμού έχουν οι γονείς του. Αν έχω ένα άτακτο παιδί το οποίο βλέπω ότι χτυπάει τα μικρότερα και παρόλες τις εξηγήσεις μου εξακολουθεί το ίδιο βιολί, τότε την επόμενη φορά που θα το δω να απλώσει το χέρι σε άλλο παιδί το έχω πάρει και έχω φύγει προς "τιμωρία". Πέρα από τους κανόνες καλό είναι να γνωρίζουν και τις συνέπειες των πράξεών τους. 

Σαφώς και περνάμε στα παιδιά μας αρχες και διεκδικήσεις προστατεύοντας τα ,άλλα και η άλλη πλευρά πρέπει με κάποιο τρόπο να μάθει ότι δεν μπορεί να κάνει ότι θέλει κάνοντας κατάχρηση ευγένειας.

Η πρέπει κάποια πράγματα να του τα περνάς καθημερινά και συνέχεια η με την συμπεριφορά σου θα καταλάβει ότι όλα τα πράγματα έχουν όριο ,αν το περάσεις θα υποστείς τις συνέπειες.

[Lenia16]

5 ώρες πρίν, Dust pink είπε:

Οι γονείς τι θέση παίρνουν απέναντι σε όλα αυτά;; Γνωρίζοντας το πρόβλημα του παιδιού που πιθανόν δεν περιορίζεται μόνο στην κόρη σου αλλά και σε άλλα παιδιά ή απλή και χαλαρή επίπληξουλα δεν αρκεί. Πχ βλέπω να χτυπάει κάποιο παιδί και λέω "Αγάπη μου μην το ξανακάνεις" . Ίσως το παιδί βλέπει μια χαλαρή στάση των γονιών του οπότε και το ίδιο το παίρνει χαλαρά συνεχιζοντας.

Η θέση σου είναι δύσκολη , δεν μπορείς ούτε να κάνεις παρατήρηση εσύ στο ξένο παιδί (αυτό είναι δουλειά των γονιών του) αλλά ούτε και να στήνεις καραούλι στα μικρά για να προλάβεις το κακό.

Δεν γνωρίζω την στενότητα της σχέσης σας αλλά αν δεν είναι υπό μορφή υποχρεώσης θα περιόριζε τις επαφές μέχρι να συμμορφωθεί το παιδί με κάποιο τρόπο.

Δεν έχει νόημα ακόμη και αν η κόρη σου διεκδικούσε το δίκαιο της να έρθουν σε αντιπαράθεση η να τσακώνονται επειδή το άλλο παιδάκι λειτουργεί ανεξέλεγκτα.

Κάπου ρίχνω το φταίξιμο στους γονείς του παιδιού και τον γενικότερο χειρισμό τούς.... Δεν εννοώ ότι το κάνουν επίτηδες , ίσως όμως να μην κατανοούν πλήρως ότι το θέμα είναι σοβαρότερο απ' όσο πιστεύουν.

Προφανώς και αν βλέπεις ακραία σκηνικά υπερασπίζεσαι το παιδί σου μιλώντας στο άλλο παιδί

Οι γονείς είναι πολύ κοντινά μας πρόσωπα κ οι σχέσεις σε γενικές γραμμές είναι αρμονικές. Κ τα παιδάκια παίζουν πολύ καλά όταν βρισκόμαστε. Δεν το θεωρώ σπουδαίο πρβλ γιατί το παιδάκι είναι δύο ετών κ γνωρίζω ότι σε αυτή την ηλικία περνάνε τη φάση των terrible twos κ τα ταντρουμ κ γενικά είναι ένα πολύ καλό μωρό. Όμως, έχω προβληματιστεί γιατί γενικά η κόρη μου δεν αντιδρά απότομα ούτε νευρικά, είναι υποχωρητική από ότι έχω δει (με τα άλλα παιδάκια μόνο όχι με μας), είναι ντροπαλή στην αρχή μέχρι να εγκλιματιστεί κ αναρωτιέμαι πώς πρέπει να την καθοδηγήσω. Δλδ, τι της λέω σε μια τέτοια περίπτωση; Στην αρχη, να πω την αλήθεια, όταν είδα ότι συμβαίνει κατά κόρον εκνευρίστηκα λίγο κ της είπα κατ'ιδιαν αν σε χτυπάει κάποιο παιδάκι δε θα κάθεσαι να τις τρως, θα διεκδικείς το παιχνίδι σου κ αν χρειαστεί θα το χτυπήσεις κ εσύ αλλά μετά το σκεφτηκα κ θεωρώ ότι αυτό είναι λάθος προσέγγιση γιατί διαιωνίζει τη βία αφενός κ αφετέρου δε θέλω να εξελιχθεί σε νταή! Οπότε δεν πρόκειται να της το ξαναπώ. Όμως δε μιλάει για να της πω να μιλήσει στο άλλο παιδάκι αντί να το χτυπήσει αλλά δε θέλω να κάθεται κ να τη δέρνουν. Γι αυτό αναρωτιέμαι, οι μαμάδες με μεγαλύτερα παιδάκια πως αντιμετωπίζουν αυτά τα θέματα;

[kine]

1 hour ago, Lenia16 είπε:

γενικά η κόρη μου δεν αντιδρά απότομα ούτε νευρικά, είναι υποχωρητική από ότι έχω δει (με τα άλλα παιδάκια μόνο όχι με μας), είναι ντροπαλή στην αρχή μέχρι να εγκλιματιστεί κ αναρωτιέμαι πώς πρέπει να την καθοδηγήσω.

 

Σε αυτή την γενική περιγραφή εμπίπτει και η κόρη μου: στο σπίτι είναι διεκδικητική και ζητά και απαιτεί και μιλά και απ' όλα, αλλά έξω, με άλλα παιδιά κρατά μια στάση παθητική και παρατηρεί, περιμένει και δεν αντιδρά άμεσα σε επιθέσεις εναντίον της.

 

Τι πράττω εγώ:

α) είμαι ούτως ή άλλως ΠΑΝΤΑ δίπλα της, όταν παίζει με άλλα παιδιά διότι ζητά την παρουσία μου για να νιώσει άνετα, προτιμά να είμαι εκεί γύρω, ακόμη κι αν δεν παίζουμε μαζί και επιπλέον, επειδή ξέρω πως όλα γίνονται σε δευτερόλεπτα, προτιμώ να βλέπω με τα μάτια μου πώς αλληλεπιδρούν, για να μπορώ να κρίνω, πώς να της μιλήσω σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση και να μην χάνομαι σε γενικολογίες όπως "δεν χτυπάμε/μοιραζόμαστε τα παιχνίδια μας" κτλ.

Ανάλογα με το τί συμβαίνει, παίρνω θέση εκ μέρους της, αν και όταν το χρειάζεται και γίνομαι η φωνή της, αν και όταν το χρειάζεται

 

β) εφόσον είμαι παρούσα στην αλληλεπίδραση των παιδιών, αν το κρίνω θα μιλήσω και θα καθοδηγήσω ΚΑΙ το άλλο παιδί, ανάλογα με την περίσταση. Δηλαδή, αν χρειαστεί θα βάλω μπροστά το χέρι μου για να μην ολοκληρωθεί μια κίνηση/χτύπημα προς την κόρη μου ή θα το μετακινήσω με τα χέρια μου για να μην την πατάει ή κάτι άλλο που λύνεται με ήπιους χειρισμούς και συνοδευτική λεκτική επεξήγηση "γιατί σε πιάνω και τί κάνεις/δεν πρέπει να κάνεις". 

 

γ) σε πολλές περιπτώσεις, αφήνω την κατάσταση να εξελιχθεί την πρώτη φορά: βλέπω ότι το παιδί πάει να σπρώξει ή να αρπάξει κτλ και το αφήνω να το κάνει (αρκεί να μην πρόκειται να προκληθεί σοβαρός τραυματισμός). Το αποτέλεσμα είναι να πέσει η κόρη μου κάτω, να της αρπάξουν τα παιχνίδια, να την ακουμπήσουν άγαρμπα στο πρόσωπο ή τα μαλλιά κτλ. Το αφήνω να συμβεί, ενώ είμαι δίπλα της να την παρηγορήσω, αν το ζητήσει και να της μιλήσω, να της εξηγήσω γιατί συνέβη αυτό. 

 

Εξηγώ καθαρά για να ακούνε και τα δυο παιδιά:

α)τι κάνει το δικό μου παιδί

β)τι κάνει το άλλο παιδί ή τι ήθελε να κάνει

γ) ότι η κίνηση του προκάλε πόνο/ στεναχώρια/φόβο στην κόρη μου

δ) ότι η κόρη μου θα ήθελε να την μεταχειριστεί έτσι την επόμενη φορά κι όχι έτσι

Αυτά τα λέω κανονικά σε α' και β' πρόσωπο, απευθυνόμενη στα παιδιά όπως θα απευθυνόμουν και σε οποιονδήποτε ενήλικα, αλλά με απλές προτάσεις. Και καθώς λέω κάθε ένα από τα παραπάνω, ζητώ διαλεκτικά την επιβεβαίωση της κόρης μου για να δω αν συμμερίζεται τα όσα εκφράζω εκ μέρους της και αν όντως συμφωνεί με το πώς περιγράφω όσα αισθάνεται.

 

Το αποτέλεσμα είναι, ότι μετά από μια έντονη σπρωξιά και μια επικείμενη πτώση, κλάμα, αγκαλιές κτλ, η κόρη μου θα αρχίσει να λέει "όχι άλλο" και θα απλώνει το χέρι της σε χειρονομία "stop" προς το συγκεκριμένο κοριτσάκι ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που την πλησιάζει.

Ή μετά από απανωτά αρπάγματα παιχνιδιών, σε μια στιγμή θα αγανακτήσει και θα βάλει τις φωνές στο άλλο παιδί. Το συγκεκριμένο εκείνο παιδί, που παίζει εκείνη την ώρα. Και θα έχει το νου της στα επόμενα παιχνίδια, ότι αυτό το παιδί, είναι έτοιμο να της αρπάξει κάτι από το χέρι της.

 

Δηλαδή, είναι χρήσιμο να υποστεί αυτές τις άσχημες συμπεριφορές, για να συνειδητοποιήσει:

α) ότι είναι ΑΣΧΗΜΕΣ και όταν συμβαίνουν, οι άλλοι αισθάνονται άσχημα

β) ότι κάποια παιδιά έχουν αυτούς τους τρόπους (και υπάρχει λόγος γι'αυτό)

γ) ότι μπορούμε να διαχειριστούμε αυτούς τους τρόπους

δ) ότι η αντίδραση/διεκδίκηση έχει νόημα ΜΟΝΟ όταν κάποιος μας ενοχλεί και δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε ευγενικά ή διακριτικά και δεν είναι λύση πρώτης επιλογής, σε όλες μας τις διαπροσωπικές σχέσεις.

 

Στο σπίτι φυσικά, μαθαίνουμε να κάνουμε διάλογο, να λύνουμε μικρά προβλήματα και να μην βάζουμε απλώς τα κλάματα ή να ζητάμε από την μαμά να το λύσει, να προσπαθούμε ΜΑΖΙ να βρούμε λύση, να δίνουμε χώρο και χρόνο στον άλλο να πράξει, να μιλήσει, να παίξει, να χαρεί κ.α. Με αυτό τον τρόπο θέλω να πιστεύω, είναι λογικό οι αντιδράσεις της να είναι πρώτα ήπιες και χαμηλών τόνων και δευτερευόντως διεκδικητικές ή αντιδραστικές. Αλλά αυτό είναι κάτι το οποίο εγώ θεωρώ υγιές. Δεν θέλω να διεκδιεκεί προκαταβολικά, δεν θέλω να την απασχολούν τα "δικαιώματα" της στο χώρο, πριν να κατανοήσει το χώρο στον οποίο βρίσκεται και τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφεται. Δεν θέλω να σκέφτεται πρώτα τον ευατό της και μετά το άλλο παιδί. 

 

Θέλω να μπορεί να "ακούσει" τις ανάγκες των άλλων παιδιών, στο παιχνίδι, ακόμη κι αν τις εκφράζουν άγαρμπα και βίαια. Να απορρίπτει τον τρόπο τους, αλλά να συνεχίζει να κατανοεί τις ανάγκες τους. 

 

Οπότε, είναι σκόπιμο, να σκεφτείς καλά, τί θέλεις να μάθει το παιδί από όλα αυτά, πώς θέλεις να στέκεται και τί νόημα θα έχουν αυτές οι μικρές διενέξεις για το πώς κατανοεί τις σχέσεις της με τους άλλους. Κάθε μικρή λεπτομέρεια, έχει τη σημασία της και είναι πέρα για πέρα βέβαιο, πως κάθε παιδί, όσο μικρό κι αν είναι, κατανοεί τον κόσμο και δίνει νόημα στα πράγματα, μέσα από τις σχέσεις του με τους άλλους: η ποιότητα των σχέσεων μας, η ποιότητα των αντιδράσεων αυτών αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία θα χτίσει ένα παιδί τις σχέσεις του και τον τρόπο που νοηματοδοτεί αυτές.

Επεξεργάστηκαν 28 Ιουνίου,2018 by kine

[Lenia16]

πρίν από 51 λεπτά , kine είπε:

 

Σε αυτή την γενική περιγραφή εμπίπτει και η κόρη μου: στο σπίτι είναι διεκδικητική και ζητά και απαιτεί και μιλά και απ' όλα, αλλά έξω, με άλλα παιδιά κρατά μια στάση παθητική και παρατηρεί, περιμένει και δεν αντιδρά άμεσα σε επιθέσεις εναντίον της.

 

Τι πράττω εγώ:

α) είμαι ούτως ή άλλως ΠΑΝΤΑ δίπλα της, όταν παίζει με άλλα παιδιά διότι ζητά την παρουσία μου για να νιώσει άνετα, προτιμά να είμαι εκεί γύρω, ακόμη κι αν δεν παίζουμε μαζί και επιπλέον, επειδή ξέρω πως όλα γίνονται σε δευτερόλεπτα, προτιμώ να βλέπω με τα μάτια μου πώς αλληλεπιδρούν, για να μπορώ να κρίνω, πώς να της μιλήσω σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση και να μην χάνομαι σε γενικολογίες όπως "δεν χτυπάμε/μοιραζόμαστε τα παιχνίδια μας" κτλ.

Ανάλογα με το τί συμβαίνει, παίρνω θέση εκ μέρους της, αν και όταν το χρειάζεται και γίνομαι η φωνή της, αν και όταν το χρειάζεται

 

β) εφόσον είμαι παρούσα στην αλληλεπίδραση των παιδιών, αν το κρίνω θα μιλήσω και θα καθοδηγήσω ΚΑΙ το άλλο παιδί, ανάλογα με την περίσταση. Δηλαδή, αν χρειαστεί θα βάλω μπροστά το χέρι μου για να μην ολοκληρωθεί μια κίνηση/χτύπημα προς την κόρη μου ή θα το μετακινήσω με τα χέρια μου για να μην την πατάει ή κάτι άλλο που λύνεται με ήπιους χειρισμούς και συνοδευτική λεκτική επεξήγηση "γιατί σε πιάνω και τί κάνεις/δεν πρέπει να κάνεις". 

 

γ) σε πολλές περιπτώσεις, αφήνω την κατάσταση να εξελιχθεί την πρώτη φορά: βλέπω ότι το παιδί πάει να σπρώξει ή να αρπάξει κτλ και το αφήνω να το κάνει (αρκεί να μην πρόκειται να προκληθεί σοβαρός τραυματισμός). Το αποτέλεσμα είναι να πέσει η κόρη μου κάτω, να της αρπάξουν τα παιχνίδια, να την ακουμπήσουν άγαρμπα στο πρόσωπο ή τα μαλλιά κτλ. Το αφήνω να συμβεί, ενώ είμαι δίπλα της να την παρηγορήσω, αν το ζητήσει και να της μιλήσω, να της εξηγήσω γιατί συνέβη αυτό. 

 

Εξηγώ καθαρά για να ακούνε και τα δυο παιδιά:

α)τι κάνει το δικό μου παιδί

β)τι κάνει το άλλο παιδί ή τι ήθελε να κάνει

γ) ότι η κίνηση του προκάλε πόνο/ στεναχώρια/φόβο στην κόρη μου

δ) ότι η κόρη μου θα ήθελε να την μεταχειριστεί έτσι την επόμενη φορά κι όχι έτσι

Αυτά τα λέω κανονικά σε α' και β' πρόσωπο, απευθυνόμενη στα παιδιά όπως θα απευθυνόμουν και σε οποιονδήποτε ενήλικα, αλλά με απλές προτάσεις. Και καθώς λέω κάθε ένα από τα παραπάνω, ζητώ διαλεκτικά την επιβεβαίωση της κόρης μου για να δω αν συμμερίζεται τα όσα εκφράζω εκ μέρους της και αν όντως συμφωνεί με το πώς περιγράφω όσα αισθάνεται.

 

Το αποτέλεσμα είναι, ότι μετά από μια έντονη σπρωξιά και μια επικείμενη πτώση, κλάμα, αγκαλιές κτλ, η κόρη μου θα αρχίσει να λέει "όχι άλλο" και θα απλώνει το χέρι της σε χειρονομία "stop" προς το συγκεκριμένο κοριτσάκι ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που την πλησιάζει.

Ή μετά από απανωτά αρπάγματα παιχνιδιών, σε μια στιγμή θα αγανακτήσει και θα βάλει τις φωνές στο άλλο παιδί. Το συγκεκριμένο εκείνο παιδί, που παίζει εκείνη την ώρα. Και θα έχει το νου της στα επόμενα παιχνίδια, ότι αυτό το παιδί, είναι έτοιμο να της αρπάξει κάτι από το χέρι της.

 

Δηλαδή, είναι χρήσιμο να υποστεί αυτές τις άσχημες συμπεριφορές, για να συνειδητοποιήσει:

α) ότι είναι ΑΣΧΗΜΕΣ και όταν συμβαίνουν, οι άλλοι αισθάνονται άσχημα

β) ότι κάποια παιδιά έχουν αυτούς τους τρόπους (και υπάρχει λόγος γι'αυτό)

γ) ότι μπορούμε να διαχειριστούμε αυτούς τους τρόπους

δ) ότι η αντίδραση/διεκδίκηση έχει νόημα ΜΟΝΟ όταν κάποιος μας ενοχλεί και δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε ευγενικά ή διακριτικά και δεν είναι λύση πρώτης επιλογής, σε όλες μας τις διαπροσωπικές σχέσεις.

 

Στο σπίτι φυσικά, μαθαίνουμε να κάνουμε διάλογο, να λύνουμε μικρά προβλήματα και να μην βάζουμε απλώς τα κλάματα ή να ζητάμε από την μαμά να το λύσει, να προσπαθούμε ΜΑΖΙ να βρούμε λύση, να δίνουμε χώρο και χρόνο στον άλλο να πράξει, να μιλήσει, να παίξει, να χαρεί κ.α. Με αυτό τον τρόπο θέλω να πιστεύω, είναι λογικό οι αντιδράσεις της να είναι πρώτα ήπιες και χαμηλών τόνων και δευτερευόντως διεκδικητικές ή αντιδραστικές. Αλλά αυτό είναι κάτι το οποίο εγώ θεωρώ υγιές. Δεν θέλω να διεκδιεκεί προκαταβολικά, δεν θέλω να την απασχολούν τα "δικαιώματα" της στο χώρο, πριν να κατανοήσει το χώρο στον οποίο βρίσκεται και τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφεται. Δεν θέλω να σκέφτεται πρώτα τον ευατό της και μετά το άλλο παιδί. 

 

Θέλω να μπορεί να "ακούσει" τις ανάγκες των άλλων παιδιών, στο παιχνίδι, ακόμη κι αν τις εκφράζουν άγαρμπα και βίαια. Να απορρίπτει τον τρόπο τους, αλλά να συνεχίζει να κατανοεί τις ανάγκες τους. 

 

Οπότε, είναι σκόπιμο, να σκεφτείς καλά, τί θέλεις να μάθει το παιδί από όλα αυτά, πώς θέλεις να στέκεται και τί νόημα θα έχουν αυτές οι μικρές διενέξεις για το πώς κατανοεί τις σχέσεις της με τους άλλους. Κάθε μικρή λεπτομέρεια, έχει τη σημασία της και είναι πέρα για πέρα βέβαιο, πως κάθε παιδί, όσο μικρό κι αν είναι, κατανοεί τον κόσμο και δίνει νόημα στα πράγματα, μέσα από τις σχέσεις του με τους άλλους: η ποιότητα των σχέσεων μας, η ποιότητα των αντιδράσεων αυτών αποτελούν τη βάση πάνω στην οποία θα χτίσει ένα παιδί τις σχέσεις του και τον τρόπο που νοηματοδοτεί αυτές.

Ο τρόπος αντιμετωπισης που ακολουθείς με βρίσκει απολυτα συμφωνη ομως είναι λίγο γενικευμένος. Τι γίνεται όταν το άλλο παιδί είναι κουμπάρου/αδερφού/κολλητού φιλου; Πως μπορείς να επέμβεις κατ' αυτον τον τρόπο κ να κάνεις μάθημα, ουσιαστικα, σωστης κοινωνικής συμπεριφοράς στο παιδί του, παραμερίζοντας κ παραβλέποντας τον, χωρίς να δημιουργηθεί παρεξήγηση; Όταν η αντίδραση του είναι αρκετά ήπια, του στυλ αγάπη μου γιατί το κάνεις αυτό, δεν έχουμε πει ότι δεν χτυπάμε/κλωτσαμε/σπρώχνουμε τα άλλα παιδάκια, εσύ με ποιο τρόπο μπορείς να επέμβεις; Κ ακόμη κ αν το κανεις, τι γίνεται στην περίπτωση που ο άλλος γονιός παρέμβει υποστηρίζοντας το παιδί του;

 

Επίσης, δε θέλω να γίνω μια μαμά που ακολουθεί/παρακολουθεί το παιδί στο παιχνίδι μην τυχόν το δειρουν. Αυτό που αποζητώ είναι έναν τρόπο να της περάσω ότι είμαστε πάντα ευγενικοί, συνεργάσιμοι, φιλικοί, δοτικοί αλλά μέχρι το σημείο που θα ενοχληθούμε από κάποια συμπεριφορα κ όχι απαραίτητα μόνο προς το άτομο της. Εκεί θέλω να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της (ή κάποιο τρίτο παιδακι αν χρειαστεί) χωρίς να περιμένει ότι εγώ θα είμαι από πίσω να την υποστηρίξω ή να προλαβω/επιλύσω την οποία διαφορά.

 

Τώρα ξαναδιάβασα το δεύτερο σκέλος της απάντησης σου κ με καλύπτει στα παραπάνω. Δλδ εσύ πιστεύεις ότι με τον καιρό θα μάθει να αντιδρά στις άσχημες συμπεριφορές, αρκεί να δει από μας τον τρόπο;

Επεξεργάστηκαν 28 Ιουνίου,2018 by Lenia16

[Dust pink]

2 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Οι γονείς είναι πολύ κοντινά μας πρόσωπα κ οι σχέσεις σε γενικές γραμμές είναι αρμονικές. Κ τα παιδάκια παίζουν πολύ καλά όταν βρισκόμαστε. Δεν το θεωρώ σπουδαίο πρβλ γιατί το παιδάκι είναι δύο ετών κ γνωρίζω ότι σε αυτή την ηλικία περνάνε τη φάση των terrible twos κ τα ταντρουμ κ γενικά είναι ένα πολύ καλό μωρό. Όμως, έχω προβληματιστεί γιατί γενικά η κόρη μου δεν αντιδρά απότομα ούτε νευρικά, είναι υποχωρητική από ότι έχω δει (με τα άλλα παιδάκια μόνο όχι με μας), είναι ντροπαλή στην αρχή μέχρι να εγκλιματιστεί κ αναρωτιέμαι πώς πρέπει να την καθοδηγήσω. Δλδ, τι της λέω σε μια τέτοια περίπτωση; Στην αρχη, να πω την αλήθεια, όταν είδα ότι συμβαίνει κατά κόρον εκνευρίστηκα λίγο κ της είπα κατ'ιδιαν αν σε χτυπάει κάποιο παιδάκι δε θα κάθεσαι να τις τρως, θα διεκδικείς το παιχνίδι σου κ αν χρειαστεί θα το χτυπήσεις κ εσύ αλλά μετά το σκεφτηκα κ θεωρώ ότι αυτό είναι λάθος προσέγγιση γιατί διαιωνίζει τη βία αφενός κ αφετέρου δε θέλω να εξελιχθεί σε νταή! Οπότε δεν πρόκειται να της το ξαναπώ. Όμως δε μιλάει για να της πω να μιλήσει στο άλλο παιδάκι αντί να το χτυπήσει αλλά δε θέλω να κάθεται κ να τη δέρνουν. Γι αυτό αναρωτιέμαι, οι μαμάδες με μεγαλύτερα παιδάκια πως αντιμετωπίζουν αυτά τα θέματα;

Εφόσον οι σχέσεις είναι αρμονικές και το παιδάκι δεν παρουσιάζει άλλη παραβατική συμπεριφορά με την σωστή καθοδήγηση των γονιών του το πρόβλημα θα ξεπεραστεί.

Αυτό που μπορείς να κάνεις σε τόσο μικρό παιδί είναι όσο μπορείς να είσαι παρόν έτσι ώστε να μην γίνει κάποιο ατύχημα λογω ηλικιών. Στο μεταξύ σας θα συμβουλεύεις το παιδί σου πως αυτά δεν είναι ωραία πράγματα και να μην ανέχεται τέτοιες καταστάσεις ,όσο καταλαβαίνει για να μπορέσει να ενεργήσει. Αν είναι κοντά στα 1,5 είναι πολύ μικρό ακόμη για να διαχειριστεί διάλογο , μόνο αντανακλαστικά ότι κάνει για να προστατεύτει

 

Από την άλλη αν με την μαμά έχεις θάρρος μπορείς να κάνεις μια διακριτική συζήτηση μαζί της έτσι ώστε να καταλάβει ότι ενοχλεί την μικρή το ξύλο. Έτσι και τα μικρά θα παίζουν αρμονικά (όσο μπορούν... μικρά παιδιά είναι) και εσύ δεν θα κάνεις τον δερβέναγα. Αν το παραεκανε πάντως το άλλο παιδί, και ήμουν στην θέση σου ,δεν ξέρω πόσο υπομονή θα έκανα... Δεν θα έλεγα τίποτα αλλά στο παραμικρό χτύπημα θα έπαιρνα το δικό μου παιδί μακριά και θα του έδινα παιχνίδια να παίξει μόνο του. Αν ήταν και οι γονείς μπροστά ,καλύτερα μήπως και καταλαβουν ότι είναι ενοχλητικό αυτό που κάνει το παιδί τους 

 

Ως καθοδήγηση σαφώς και δεν θα κάθεται να τις τρώει...αυτό θα της  το λες ,να λέει μη και αν συνεχίζει το άλλο παιδί να χτυπάει να φεύγει. 

 

 

 

 

[ΑΡΓΚ]

Σε πολύ μικρές ηλικίες, όλα αυτά είναι εντελώς φυσιολογικά. Τα παιδιά έτσι μαθαίνουν πώς να συμπεριφερθούν. Δε θα άφηνα ποτέ παιδιά σε αυτές τις ηλικίες χωρίς επιτήρηση, ο ένας χρόνος διαφορά είναι μεγάλος όταν μιλάμε για μωρά και αυτό φαίνεται και στη συμπεριφορά τους. Εξάλλου τα παιδιά 1-2 ετών ουσιαστικά δεν μπορούν ακόμη να παίξουν μαζί, μόνο να παίξουν παράλληλα με καθοδήγηση ενήλικα, ή να παίξουν με ένα αρκετά μεγαλύτερο παιδί. Το παιχνίδι των παιδιών όντως δε θα είναι χαλάρωση για τη μαμά, πρέπει οι γονείς να είναι πάνω από τα παιδιά και να προλαβαίνουν και να διορθώνουν, ξανά και ξανά. Αλλιώς χωρίστε τα παιδιά στις επισκέψεις, ως να μεγαλώσουν λίγο.

[xaroumenh mama]

8 ώρες πρίν, Dust pink είπε:

Εφόσον οι σχέσεις είναι αρμονικές και το παιδάκι δεν παρουσιάζει άλλη παραβατική συμπεριφορά με την σωστή καθοδήγηση των γονιών του το πρόβλημα θα ξεπεραστεί.

Αυτό που μπορείς να κάνεις σε τόσο μικρό παιδί είναι όσο μπορείς να είσαι παρόν έτσι ώστε να μην γίνει κάποιο ατύχημα λογω ηλικιών. Στο μεταξύ σας θα συμβουλεύεις το παιδί σου πως αυτά δεν είναι ωραία πράγματα και να μην ανέχεται τέτοιες καταστάσεις ,όσο καταλαβαίνει για να μπορέσει να ενεργήσει. Αν είναι κοντά στα 1,5 είναι πολύ μικρό ακόμη για να διαχειριστεί διάλογο , μόνο αντανακλαστικά ότι κάνει για να προστατεύτει

 

Από την άλλη αν με την μαμά έχεις θάρρος μπορείς να κάνεις μια διακριτική συζήτηση μαζί της έτσι ώστε να καταλάβει ότι ενοχλεί την μικρή το ξύλο. Έτσι και τα μικρά θα παίζουν αρμονικά (όσο μπορούν... μικρά παιδιά είναι) και εσύ δεν θα κάνεις τον δερβέναγα. Αν το παραεκανε πάντως το άλλο παιδί, και ήμουν στην θέση σου ,δεν ξέρω πόσο υπομονή θα έκανα... Δεν θα έλεγα τίποτα αλλά στο παραμικρό χτύπημα θα έπαιρνα το δικό μου παιδί μακριά και θα του έδινα παιχνίδια να παίξει μόνο του. Αν ήταν και οι γονείς μπροστά ,καλύτερα μήπως και καταλαβουν ότι είναι ενοχλητικό αυτό που κάνει το παιδί τους 

 

Ως καθοδήγηση σαφώς και δεν θα κάθεται να τις τρώει...αυτό θα της  το λες ,να λέει μη και αν συνεχίζει το άλλο παιδί να χτυπάει να φεύγει. 

 

 

 

 

Και πώς χειριζόμαστε μια κατάσταση όταν δεν είμαστε παρουσες για να βοηθήσουμε το παιδί μας να καταλάβει ότι δε λύνουμε τα προβλήματα μας με το "ξύλο " .. δλδ ο γιος μου έτρωγε μερικές όταν τον άφηνα στη πεθερά μου που δούλευα όταν πηγεναν να πάρουν την ξαδέρφη του από το σχολείο ... Κ γενικά όταν ξέρουμε ότι οι γονείς του παιδιού δεν δέχονται να ακούνε αρνητικά σχολια για τα παιδιά τους ....μια φορά ειμουν παρούσα που η μικρή έβαλε τρικλοποδιά στον μικρό κ της είπα ότι αυτό που έκανε δεν είναι σωστό κ η απάντηση της ήταν καλά μωρέ ...

[belleblue]

είχαμε τέτοια περίπτωση σε πολύ στενό φιλικό περιβάλλον (σχεδόν οικογενειακό) και με συζήτηση με σύζυγο +  παιδαγωγό συμφωνήσαμε ότι ΔΕΝ θα κάνουν τα παιδιά παρέα συχνά μέχρι να μεγαλώσουν και να σταματήσει η συμπεριφορά. σε εμάς υπήρξε στην πορεία και διάγνωση του άλλου παιδιού που έδειξε ότι δεν ήταν ωριμο ωστε να το καταλάβει. 

Η συνεχής βίαιη συμπεριφορά  (το να παίρνεις παιχνιδι κ να το ρίχνεις πανω στο άλλο παιδί με δύναμη ή να σπρώχνεις δυνατά πχ χωρίς αίσθηση, να χτυπας, δαγκώνεις ) ακόμα και σε παιδιά πολύ μικρά με τίποτα  όταν είναι συνεχόμενη δεν είναι φυσιολογική και δεν θα έπρεπε κανένα παιδάκι να συνηθίζει σε αυτή, για τον οποιοδήποτε λόγο. 

Δεν είναι κάτι που μπορεί να το καταλάβει ή να μάθει να ανέχεται ή ότι είναι αποδεκτό μέρος της "καθημερινότητας". Χαίρομαι για την επιλογή μας, τώρα μεγάλωσαν τα παιδιά και κάνουν περίφημα παρέα χωρίς προβλήματα, και στα 3-4 που μας ρώτησε και γιατί δεν βλεπουμε συχνά το παιδάκι αυτό περισσότερο της είπαμε ότι δεν ξέρει ακόμα ότι πρέπει να προσέχουμε τους άλλους και όταν το μάθει θα το κάνουμε πάλι παρέα αφού τον αγαπάμε.  Την αλήθεια απλώς - γιατί και ή ίδια μας΄ελεγε   " .... με χτυπάει όταν τον βλεπουμε".

Εννοείται και ότι όταν βλεπόμασταν (δεν σταματησε εντελώς η επαφή εγινε πχ μια φορά το δίμηνο ή τρίμηνο αντί μια φορά το 10 ήμερο) ήταν πάντα κάποιος από πάνω.

 Χρειάστηκε δηλαδή με τακτ να παρατείνουμε πιθανές συναντήσεις έτσι ώστε να αποφύγουμε αυτές τις στιγμές.

Ποτέ δεν μπήκα στη φάση να το συζητήσω με τους γονείς γιατί αναγνώρισα ότι ήταν κάτι που δεν μπορούσαν οι ίδιοι να επηρεάσουν ή αλλαξουν, κ μόνο άσχημα θα ένιωθαν, καθώς ήδη έβλεπαν αντίστοιχη συμπεριφορά και προς το μεγάλο αδερφο του παιδιού, δηλαδή δεν ήταν κάτι που ήταν στη φαντασία μας ή κάτι που δεν τους ήταν συνειδητό. Είμαστε τώρα μια χαρά, και κανένας δε χαλάστηκε και η μικρή μου πήρε ένα μάθημα ότι τα παιδιά που δεν καταλαβαίνουν ότι μας κάνουν κακό, πρέπει να τα κάνουμε μια απόσταση για να προστατεύουμε τον εαυτό μας. Αλλά και ότι αλλάζουν τα παιδιά ή οι άνθρωποι καθώς ωριμάζουν, εάν μπορούν & εάν το θέλουν - οπότε τώρα κάνουμε παρέα κ παίζουν χαρούμενα, κ βλεπόμαστε πιο συχνά.  

 

Επεξεργάστηκαν 29 Ιουνίου,2018 by belleblue

[Dust pink]

1 hour ago, xaroumenh mama είπε:

Και πώς χειριζόμαστε μια κατάσταση όταν δεν είμαστε παρουσες για να βοηθήσουμε το παιδί μας να καταλάβει ότι δε λύνουμε τα προβλήματα μας με το "ξύλο " .. δλδ ο γιος μου έτρωγε μερικές όταν τον άφηνα στη πεθερά μου που δούλευα όταν πηγεναν να πάρουν την ξαδέρφη του από το σχολείο ... Κ γενικά όταν ξέρουμε ότι οι γονείς του παιδιού δεν δέχονται να ακούνε αρνητικά σχολια για τα παιδιά τους ....μια φορά ειμουν παρούσα που η μικρή έβαλε τρικλοποδιά στον μικρό κ της είπα ότι αυτό που έκανε δεν είναι σωστό κ η απάντηση της ήταν καλά μωρέ ...

 Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά μεταξύ αντίληψης μωρού και βίας. Η αντίληψη του μωρού αναπτύσσεται και εξελίσσεται, η βία διδάσκεται... 

Αν ο γονιός ειναι ελαστικός σε τέτοιες συμπεριφορές ...άθελά του τις ενίσχυει. Όταν στο παιδί που χτυπά το μόνο που λέει είναι " Έλα μωρέ εντάξει"... Λογικό δεν είναι το παιδί να πάρει αψηφιστα το όλο θέμα;; Και να επαναλαμβάνεται;;

 

Αν βλέπεις ότι συνέχιζει το θέμα ξύλο από το ξαδερφάκι , τότε πιάνεις την νυφη/κουνιάδα και της μιλάς αυστηρά να μαζέψει το παιδί της (ας μην το διορθώσει αν δεν θέλει...μόνο να το μαζέψει) γιατί λόγω ηλικίας ο δικός σου μιμείται συμπεριφορες που δεν θα έπρεπε και ας παρεξηγηθεί...τι να κάνουμε. Γιατί δηλαδή για κάποιους ανθρώπους είναι αυτονόητο ότι το παιδί τους δεν θα πρέπει να ενοχλεί και πασχίζουν να το μεταδώσουν η διορθώσουν και άλλοι να σφυρίζουν κλέφτικα;;;

 

Αν έχεις την επιλογή να ορίζεις εσύ συναντήσεις απλώς τις περιορίζεις.

[Deena]

13 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Ο τρόπος αντιμετωπισης που ακολουθείς με βρίσκει απολυτα συμφωνη ομως είναι λίγο γενικευμένος. Τι γίνεται όταν το άλλο παιδί είναι κουμπάρου/αδερφού/κολλητού φιλου; Πως μπορείς να επέμβεις κατ' αυτον τον τρόπο κ να κάνεις μάθημα, ουσιαστικα, σωστης κοινωνικής συμπεριφοράς στο παιδί του, παραμερίζοντας κ παραβλέποντας τον, χωρίς να δημιουργηθεί παρεξήγηση; Όταν η αντίδραση του είναι αρκετά ήπια, του στυλ αγάπη μου γιατί το κάνεις αυτό, δεν έχουμε πει ότι δεν χτυπάμε/κλωτσαμε/σπρώχνουμε τα άλλα παιδάκια, εσύ με ποιο τρόπο μπορείς να επέμβεις; Κ ακόμη κ αν το κανεις, τι γίνεται στην περίπτωση που ο άλλος γονιός παρέμβει υποστηρίζοντας το παιδί του;

 

Επίσης, δε θέλω να γίνω μια μαμά που ακολουθεί/παρακολουθεί το παιδί στο παιχνίδι μην τυχόν το δειρουν. Αυτό που αποζητώ είναι έναν τρόπο να της περάσω ότι είμαστε πάντα ευγενικοί, συνεργάσιμοι, φιλικοί, δοτικοί αλλά μέχρι το σημείο που θα ενοχληθούμε από κάποια συμπεριφορα κ όχι απαραίτητα μόνο προς το άτομο της. Εκεί θέλω να μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της (ή κάποιο τρίτο παιδακι αν χρειαστεί) χωρίς να περιμένει ότι εγώ θα είμαι από πίσω να την υποστηρίξω ή να προλαβω/επιλύσω την οποία διαφορά.

 

Τώρα ξαναδιάβασα το δεύτερο σκέλος της απάντησης σου κ με καλύπτει στα παραπάνω. Δλδ εσύ πιστεύεις ότι με τον καιρό θα μάθει να αντιδρά στις άσχημες συμπεριφορές, αρκεί να δει από μας τον τρόπο;

 

Τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες δεν έχουν σαφή επίγνωση του σωστού και του λάθους, πράγμα που σημαίνει ότι ούτε η κόρη σου μπορεί να καταλάβει ότι είναι λάθος να ανέχεται να την χτυπάνε, ούτε το άλλο παιδάκι καταλαβαίνει ότι είναι λάθος να χτυπάει.

 

Το καλύτερο σε αυτές τις ηλικίες είναι να είσαι κοντά και  όταν συμβεί κάτι γίνεσαι όντως η φωνή του παιδιού σου, λες στο άλλο παιδί αυτά που θέλεις να πει το παιδί σου όταν μπορέσει να μιλήσει, κάνεις αυτά που θέλεις να κάνει. Για παράδειγμα : "Σε παρακαλώ μην την χτυπάς, γιατί δεν της αρέσει. Θέλεις να το πεις με λόγια?" ή σηκώνεις το χέρι σου σαν να δείχνεις το ΣΤΟΠ. Κατά την γνώμη μου δεν έχει χρησιμότητα να προσπαθείς να "διδάξεις" την κόρη σου με τα λόγια πώς πρέπει να αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις, είναι πολύ μικρή για να μπορέσει να αφομοιώσει μια τέτοια συζήτηση (η οποία έτσι κι αλλιώς θα γίνει αργότερα από το περιστατικό) και να την επαναφέρει στην μνήμη της όταν χρειαστεί, περισσότερη χρησιμότητα έχει το παράδειγμα που δίνεις με την στάση σου.

 

Επίσης, εξαιρετικά χρήσιμη και αποτελεσματική είναι η επιβράβευση της θετικής και επιθυμητής συμπεριφοράς. Τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες (όπως και σε επόμενες βέβαια) επιζητούν την προσοχή του ενήλικα, είτε θετική είτε αρνητική. Αν οι μαμάδες, όσο παίζουν ήσυχα και απροβλημάτιστα, δεν λέτε τίποτα και δεν ασχολείστε και ξαφνικά πέφτετε και οι δύο από πάνω όταν συμβεί το "κακό", η μία για να παρηγορήσει το ένα παιδί και η άλλη για να νουθετήσει το άλλο, δίνετε στα παιδιά το μήνυμα ότι αν επαναλάβουν την ίδια συμπεριφορά έχουν εξασφαλισμένη την προσοχή σας, έστω και αρνητική. Μπορείτε λοιπόν όταν τα βλέπετε να παίζουν όμορφα να τους λέτε λόγια του τύπου "Τί όμορφα που παίζετε", "Ήταν καταπληκτικό που της έδωσες το παιχνίδι σου", "Μπράβο που δεν τον άφησες να σε χτυπήσει", "Έκανες πολύ καλά που είπες αυτό που ήθελες με λόγια και όχι με τα χέρια" και άλλα τέτοια. Με αυτό τον τρόπο, δίνετε κίνητρο (την επιβράβευσή σας) στα παιδιά ώστε να υιοθετήσουν καλή συμπεριφορά και ταυτόχρονα την διδάσκετε.

 

Πάντως, και εμένα ο γιος μου έτσι ήταν ως νήπιο, στην πορεία και αφού μπήκε στην "αρένα" του σχολείου άρχισε σταδιακά να προσαρμόζεται και να γίνεται πιο ανθεκτικός και διεκδικητικός, βοήθησε σίγουρα στο ότι έχει και τον ανταγωνισμό μέσα στα πόδια του (την αδερφή του) και πάλι όμως δεν είναι και ούτε θα γίνει ποτέ το παιδί που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και που είναι σούπερ δυναμικός και διεκδικητικός, αλλά κάπου ειναι και θέμα ιδιοσυγκρασίας και προσωπικότητας. Από την έναρξη της σχολικής του πορείας έχω νιώσει αρκετές φορές ότι ίσως μεγαλώνω το "κορόιδο" της υπόθεσης (για να μην πω καμιά χειρότερη έκφραση....) αλλά δεν το έχω να τον ωθήσω στο καφριλίκι, έτσι προσπαθώ να τον θωρακίσω.

 

Για μελλοντική χρήση να ξέρεις ότι ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους θωράκισης και ενδυνάμωσης ενός τέτοιου παιδιού είναι η δημιουργία μιας καλής όμαδας φίλων που υποστηρίζουν ο ένας τον άλλο και μέσα στην οποία το παιδί αισθάνεται ασφάλεια και αντλεί αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Αυτό δηλαδή που σε μικρές ηλικίες οφείλει να κάνει η οικογένεια.

Επεξεργάστηκαν 29 Ιουνίου,2018 by Deena

[marakiz]

12 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Στην αρχη, να πω την αλήθεια, όταν είδα ότι συμβαίνει κατά κόρον εκνευρίστηκα λίγο κ της είπα κατ'ιδιαν αν σε χτυπάει κάποιο παιδάκι δε θα κάθεσαι να τις τρως, θα διεκδικείς το παιχνίδι σου κ αν χρειαστεί θα το χτυπήσεις κ εσύ αλλά μετά το σκεφτηκα κ θεωρώ ότι αυτό είναι λάθος προσέγγιση γιατί διαιωνίζει τη βία αφενός κ αφετέρου δε θέλω να εξελιχθεί σε νταή! Οπότε δεν πρόκειται να της το ξαναπώ. Όμως δε μιλάει για να της πω να μιλήσει στο άλλο παιδάκι αντί να το χτυπήσει αλλά δε θέλω να κάθεται κ να τη δέρνουν. Γι αυτό αναρωτιέμαι, οι μαμάδες με μεγαλύτερα παιδάκια πως αντιμετωπίζουν αυτά τα θέματα;

 

Ναι δεν είναι σωστό η βία να απαντιέται με βία ακριβώς γιατί τη διαιωνίζει. Αυτό που πρέπει να της λες συνέχεια είναι πως δεν αφήνουμε ποτέ και κανέναν να μας σπρώχνει, πειράζει. Είναι πάρα πολύ μικρή για να διαχειρίζεται τέτοιες καταστάσεις μόνη της. Σε απασχολεί να μην γίνεις μαμά που τρέχει πίσω από το παιδί της μην τυχόν το πειράξουν, όμως αυτό πρέπει να κάνεις τώρα.  Σε αυτή την ηλικία τα παιδιά δεν μπορούν να παίξουν μαζί, μπορούν να παίξουν στον ίδιο χώρο παράλληλα. Άλλα είναι πιο παθητικά (όπως το δικό σου), άλλα πιο επιθετικά (όπως των φίλων σου). Κανένα από τα δυο παραδείγματα δεν είναι λάθος, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Αυτονομούνται και μαθαίνουν τον κόσμο. Το λάθος είναι να αφήνουμε τα παιδιά σε αυτή την ηλικία να τα βρίσκουν μόνα τους, χρειάζονται καθοδήγηση. Στα παιδιά που είναι πιο παθητικά τα μαθαίνουμε να διεκδικούν το δίκιο τους, στα παιδιά που είναι πιο επιθετικά μαθαίνουμε πως μπορούν να διεκδικούν ως ένα σημείο.

 

10 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

 

Τώρα ξαναδιάβασα το δεύτερο σκέλος της απάντησης σου κ με καλύπτει στα παραπάνω. Δλδ εσύ πιστεύεις ότι με τον καιρό θα μάθει να αντιδρά στις άσχημες συμπεριφορές, αρκεί να δει από μας τον τρόπο;

 

Τα γράφει ωραία κι αναλυτικά η Kine, ακριβώς έτσι θα γίνει. Επανάληψη στην επανάληψη θα μάθει.

 

 

 

Προσωπικά, έχω  "παρεξηγηθεί" κάπως με αγαπημένη μου ξαδέρφη για σχετικό θέμα. Το παιδί μου ήταν σχεδόν 1χρ, το δικό της 2χρ. Ας τα πούμε αγόρι και κορίτσι για χάριν συντομίας. Ήρθανε στο σπίτι μας και ότι παιχνίδι έπιανε στα χέρια του το αγόρι, το άρπαζε το κορίτσι.  Στην αρχή απευθύνθηκα ήρεμα και γλυκά στο κορίτσι. "Αγάπη μου δεν αρπάζουμε έτσι τα παιχνίδια, μπορείς να περιμένεις να τελειώσει με αυτό που παίζει τώρα και να το πάρεις μετά. Να πάρε από εδώ αν θέλεις" και της έδινα ένα σωρό εναλλακτικές. Το κορίτσι συνέχιζε ακόμα κι όταν υποχωρούσε ο δικός μου και συμβιβαζόταν με κάποιο άλλο παιχνίδι, κατευθείαν του έπαιρνε κι αυτό. Αρχισε κάποια στιγμή και να τον σπρώχνει. Ο μικρός μου ίσα που περπατούσε τότε. Η μαμά του κοριτσιού, παρέμβαινε μόνο λεκτικά, δεν έκανε καμία κίνηση να το σταματήσει. Μετά από λίγο κι εφόσον συνεχιζόταν όλο αυτό απευθύνθηκα σε εκείνη ήρεμα πάλι. "σε παρακαλώ θέλω να επέμβεις. δεν γίνεται να είναι στο σπίτι του και να τον σπρώχνουν, με τα παιχνίδια του και να του τα αρπάζουν όλα. Τι μήνυμα του περνάω εγώ αν το αφήνω να συμβαίνει?". Επενέβη κάπως περισσότερο και σταμάτησε κάπως όλο αυτό. Την επόμενη φορά που ξαναήρθαν στο σπίτι με το που ξεκίνησε να συμβαίνει το ίδιο, απευθύνθηκα κατευθείαν στη ξαδέρφη. Η συμπεριφορά της δίχρονης ήταν φυσιογικότατη, της μαμάς της όμως όχι. 

 

Την πείραξε τη ξαδέρφη μου και το καταλαβαίνω εν μέρει, ωστόσο ο καθένας είναι υπεύθυνος για το παιδί του. Δεν μπορεί να αδικείται το παιδί μου επειδή η μαμά του άλλου παιδιού απλά το αφήνει να συμβαίνει. Όπως όμως θα υπερασπιστώ το παιδί μου αν αδικείται, το ίδιο θα υπερασπιστώ το οποιοδήποτε άλλο παιδί. Δεν τον έχω αφήσει ποτέ να αρπάζει παιχνίδια άλλων όταν τα άλλα παιδιά δεν το θέλουν. Κλαίει, χτυπιέται και είμαι εκεί να τον παρηγορήσω και να του εξηγήσω. Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Γιατί είναι μικρός και νομίζει πως όλα είναι δικά του, είναι στην πιο εγωκεντρική φάση της ζωής του. Θέλει υπομονή κι επιμονή. Σιγά σιγά τον βλέπω να εξοικειώνεται. Διεκδικεί, δεν αφήνει κανέναν να αρπάζει τίποτα από τα χέρια του. Αν τον σπρώξουν θα αντιδράσει. Δεν θα αρπάξει, δεν θα σπρώξει από μόνος του, αν το κάνει είμαι εκεί για να επέμβω και είμαι αυστηρή κι απόλυτη ως προς αυτό. Του εξηγώ, όπως εσύ διαλέγεις πότε θα μοιραστείς τα πράγματα σου, έτσι αποφασίζουν και τα άλλα παιδιά για τα δικά τους. Αν είναι κάτι κοινόχρηστο όπως πχ η τσουλήθρα επιμένω πως περιμένουμε τη σειρά μας. Αντίστοιχα, διεκδικώ τη σειρά μας όταν βλέπω ότι πάνε να του την πάρουν. 

 

Δεν γίνεται να αφήνουμε παιδιά 2-3 χρονών να αλληλεπιδρούν μόνα τους, δεν είναι ακόμα ικανά νοητικά για να το κάνουν. Είμαστε εκεί, διακριτικά κι επεμβαίνουμε όποτε χρειάζεται.

 

 

 

[Dust pink]

Πάντως γενικά στο συγκεκριμένο θέμα ,όχι στο πρόβλημα της θεματοθετριας, ως νέα μαμά με ένα μωρό που τώρα έρχεται στον κόσμο των παιδιων παρατηρώ μια γενικότερη απάθεια από γονείς προς τα μικρά τους πάνω σε τέτοιες συμπεριφορές. Στην παιδικη χαρά , στην βόλτα, σε γνωστούς...αντιμετωπίζουν πολλοι το θέμα αγένειας και βίας αδιάφορα έως με καμάρι...

Δεν συμβουλεύουν τα παιδιά τους ,δεν επεμβαίνουν προσπαθώντας να τα συνετίσουν, δεν ,δεν ,δεν, αντίθετα πιάνουν μία καρέκλα στο καφέ δίπλα από  την παιδικη ξεχνωντας ότι έχουν παιδί και κινητοποιούνται μόνο όταν χτυπήσει η κλάψει.

Έχω ένα πρόσφατο παράδειγμα από παιδική που πήγαμε το μωρό, το ανεβάσαμε λίγο στην κούνια για μωρά και ίσα που την κουνούσα λίγο από μπροστά. Έρχεται ένα μεγαλύτερο κοριτσάκι  (οι γονείς δίπλα) και κάνει κίνηση να αρπάξει την κούνια φωνάζοντας " Άντε , φύγε θέλω να βάλω την κούκλα μου να κάνει κούνια" του λέω "Αγάπη μου μόλις ήρθαμε ,να κάνει λίγο η μπέμπα και σε 2 λεπτά θα βάλεις την κούκλα σου. Αλλά μην τρανταζεις την κούνια γιατί πάνω είναι μωράκι και θα πέσει"  και απαντά " Σκάσε, εγώ τώρα θέλω να βάλω την κούκλα μου ,να φύγει"

Οι γονείς δίπλα έβλεπαν και άκουγαν τα πάντα χασκογελωντας και ψελλιζοντας μεταξύ τους "Μα είναι πανέξυπνη" 

Και αναρωτιέμαι ...μα καλά από ποτέ η αγένεια μεταφράζεται ως εξυπνάδα;; Το παιδί στερείται βασικών κανόνων συμπεριφοράς όπως καλοί τρόποι , πληθυντικό ευγένειας σε μεγαλύτερους και άγνωστους κτλ. Μόλις σήκωσα το μωρό να φύγουμε μου λένε για την κόρη τους " Παιδάκι είναι ,ήθελε να παίξει" 

 

Στην προκειμένη δεν φταίει το παιδί αλλά η απάθεια και ασέβεια των γονιών του που με την στάση τους συντηρουν το πρόβλημα.