Ειμαι μπερδεμενη και στεναχωρημενη

[Pipila33]

Η αληθεια ειναι οτι το σκεφτηκα παρα πολυ μεχρι να γραψω διοτι γνωριζω πως οι περισσοτερες θα με κρινετε πολυ αρνητικα ομως πραγματικα δεν εχω σε ποιον να μιλησω....Η εγκυμοσυνη μου ηρθε εκει που δεν το περιμενα.... Ειμαι 29.Ειχα επιλογη να την διακοψω η οχι αλλα δεν το εκανα. Με το που το εμαθα σοκαριστικα (ναι γνωριζω θα μπορουσα να προφυλακτω και ολα αυτα και ενω επαιρνα χρονια αντισυλιπτικα λες και η μοιρα θελησε να τα σταματησω εκεινη την περιοδο). Ημουν πολυ μπερδεμενη και δεν ηξερα τι να κανω και ετσι περασαν 3 μηνες ηδη.... Λογο ανωριμοτητας ακουσα τους γονεις μου που μου ειπαν πως ειναι αμαρτια να το ρηξω και το αγορι μου το ηθελε παρα μα παρα πολυ και ετσι δεν ηθελα να τους στεναχωρησω.Το θεμα ειναι οτι με το αγορι μου γνωριζομασταν παρα πολυ λιγο... Στο πρωτο τριμηνο Σκεφτομουνα συνεχεια πως θα φυλακιστω πως δεν θα θελω το παιδι μου , πως δεν νιωθω κατι για αυτο, πηγα σε ψυχολογο στον 1,5 μηνα κυησης. Μου ειπε πως εχω χρονο να σκεφτω τι θελω και πως καλυτερα να ακουσω την καρδια στον υπερηχο και να σκεφτω. Ετσι και εγινε. Δεν ενιωσα απολυτος τιποτα ομως το κρατησα. Αν και εψαχνα να βρω καποιον που να εχει το ιδιο με εμενα, να νιωθει ασχημα οτι δεν θα αγαπησει ποτε τοπαιδι, αν και βρηκα και σε φορουμς και αλλου, δεν βρηκα παρηγορια..Προσπαθησα να μη σκεφτομαι αρνητικα και να σκεφτομαι οτι ολα για καποιο λογο γινοντε....Μετα αρχισε να με πιανει ενας φοβος οτι θα μας εγκαταλειψει το αγορι μου αλλα ελεγα μεσα μου οτι δεν πειραζει θα το μεγαλωσω μονη μου... μεταξυ 3-6 μηνων ενιωθα καλυτερα, απο εκει που δεν ηθελα να βλεπω μωρουδιακα αρχισα να ψωνιζω ρουχαλακια και ενιωθα καλυτερα. ξαφνικα μετα απο μια γρηγορη νοσηλεια που ειχα λογο φοβου για σκωλικοειδητη, εκεινη την μερα αρχισαν να με πιανουν οι παλιες κρισεις πανικου που παθαινα ( εχω ιστορικο ΙΔΨ και αγχοδους διαταραχης με αγωγη την οποια διεκοψα στην εγκυμοσυνη) και ολο και ποιο πολυ βυθιστικα σε μελαγχολια. Με σκεψεις οπως, δεν θα ειμαι καλη μανα, φοβαμαι τις ευθυνες, θα ερθει ενα μωρο στην ζωη και δεν ειμαι ικανη,οτι θα φυλακιστω οτι δεν θα κανω ξανα τιποτα απο οσα εκανα πριν, οτι ειμαι υποχρεωμενηνα μεγαλωσω εγω το παιδι και κανενας αλλος μονο και μονο γιατι αποφασισα εγω να το φερω στην ζωη, πως ηταν ενα μεγαλο λαθος το μεγαλυτερο της ζωης μου, οτι ηταν μια βιαστικη αποφαση η οποια θα με κυνηγαει εφορους ζωης, οτι παθαινω κρισεις πανικου και δεν θα μπορω ποτε να ανταπεξελθω, οτι δεν θα το αγαπαω και θα μισω τον εαυτο μου μολις το δω διοτι καταδικασα τον εαυτο μου μονη μου. Νιωθω τυψεις και ντρεπομαι να μιλησω σε αλλους. Οσους γνωριζω αγαπανε τα παιδια τους. Νιωθω πως ειμαι η μοναδικη που νιωθω ετσι διοτι δεν εχω ακουσει καμια να μην ηθελε το παιδι της απο πριν, Ολες λιγο πολυ το ηθελαν και ας ενιωθαν ανασφαλειες και μελαγχολιες κατα την κυηση, Εχω ακουσει και κοπελα να εχει καταθλιη εγκυμοσυνης και να νιωθει πιεσμενη και φυλακισμενη ομως το ηθελε το παιδι απο την αρχη. Απευθυνθηκα και σε ψυχολογους και σε ψυχιατρο. Η γνωμη τους απο οτι μου λενε ειναι οτι απλα φοβαμαι την αλλαγη και τις ευθυνες και μου ηρθαν αποτομα ολα, Οτι δεν εχω μαθει να αναλαμβανω ευθυνες φοβαμαι μη ξεβολευτω Οτι το εσωτερικο παιδι μεσα μου παει κοντρα με το κανονικο παιδι γιαυτο νιωθω ετσι, οτι ολα θα περασουν και πως θα αλλαξει η ζωη μου προς το καλυτερο , πως ολες οι μανες αγαπανε τα παιδια τους και πως ολα για καποιο λογο γινοντε και πως για να μην απεβαλα με τοση ταραχη τοσο καιρο, καποιος λογος θα υπαρχει και για καποιο λογο ερχεται το παιδι στην ζωη. Πως ειμαι πολυ αγχοδης ανθρωπος σκεφτομαι ολες τις λεπτομεριες παντα αρνητικα, λογου της IΔΨ μου κολλανε οι αρνητικες σκεψεις και νιωθω ασχημα, πως κανω τον μελλοντολογο χωρις να ξερω, Πως θα μπορουσα να το δωσω για υιοθεσια η να το δωσω στον πατερα αποκληστικα (εγω τους απαντω οτι εφοσον το κρατησα ειμαι υποχρεωμενη να το εχω εγω , οτι το βλεπω σαν υποχρεωση) Πως μια κοπελα που δεν θελει το παιδι της πραγματικα δεν παιρνει ολα της τα φαρμακα στην ωρα τους, δεν τρεχει για εξετασεις καθε λιγο και λιγακι, δεν σκεφτεται οσα σκεφτομαι για το αν θα αγαπησει ενα μωρο,δεν θα χαιδευε την κοιλια της η θα επαιζε με αυτην, δεν τρομαζει με καθε συσπαση και ουτε θα εκλαιγε εστω και λιγο μολις εβλεπε το μωρο σε 3d οπως εγω, και ουτε θα εκανε ολοκληρη αναλυση με γενετιστη για το τι προβληματα θα εχει το μωρο αν παρει αγωγη αγχολιτικη και τα λοιπα. Εγω παρολα αυτα νιωθω οτι δεν νοιαζομαι για το παιδι, οτι ολα αυτα που μου ανεφεραν τα εκανα γιατι νοιαζομαι μονο για την παρτη μου,( Οτι και καλα αναγκαζομαι να φερω στον κοσμο ενα παιδι, τουλαχιστον να μην ειναι και προβληματικο και βασανιστω περισσοτερο). ακομα και οταν παντρευτηκα στον 7ο μηνα δεν ηθελα εκανα διαφορα σεναρια με τασεις φυγης ομως μου περασαν μετα απο 2-3 μερες αφοτου εγινε ο γαμος. Ομως ο γαμος δεν ειναι σαν ενα παιδι, τελειωνει οποτε θελησεις. Ο αντρας μου με στηριζει σε ολα πραγματικα. Νιωθω πολυ ασχημα ομως για ολα. Νιωθω πως εβγαλα τα χερια μου και εβγαλα τα ματια μου για κατι το οποιο στην ουσια δεν εχω δει μιας και ακομα ειμαι στα μεσα του 8ου. Απλα νιωθω πολυ ασχημα διοτι σε αντιθεση με αλλες εγω επιδη δν το ηθελα απο την αρχη και επιδη ακομα και τωρα δεν νιωθω καμια αγαπη για το εμβρυο νιωθω οτι οντως πραγματικα δεν θα το αγαπησω, Πλεον εχω χειροτερεψει, εχω αυπνιες πολλες, κρισεις πανικου, ακομα και να γεννησω φοβαμαι, μηπως παθω τιποτα την ωρα τις γεννας,Οτι θα παθω κρισεις πανικου και θα γινω ρεζιλι, οτι κανεις δεν θα με σωσει, τι θα γινει μολις γεννησω και θα ειμαι στο δωματιο με αλλες κοπελες και θα δουν οτι δεν θα θελω το μωρο, οτι εφοσον περναω τωρα καταθλιψη θα περασω και επιλοχειο και πως θα κανω κακο στον εαυτο μου. Οτι δεν αξιζει να ζω και τετοια. Με πιανουν και υπαρξιακα , ποια ειμαι που παω νιωθω μοναξια δεν εχω φιλους δεν εχω καριερα ειμαι παχουλη ασχημη θα μας εγκαταλειψει ο αντρας μου και πολλα σεναρια....Ολα αυτα τα ξερουν οι ειδικοι και μου λενε οτι ειμαι πολυ δυνατος ανθρωπος και πως εχω κανει υπομονη πολυ και θα τα καταφερω και πως θα ξεκινησω αγωγη μολις γεννησω και πως θα καλυτερεψουν ολα, Εγω δεν το πιστευω αυτο, τοσο ασχημα νιωθω ομως κανω υπομονη. Νιωθω τυψεις ενοχες, Διαβαζω που λενε πολλες οταν κλωτσισε ενιωθαν ομορφα και ντρεπομαι για αυτο.Βλεπω αλλα μωρα στον δρομο η γνωστων μου και νιωθω ασχημα ( ενω μεταξυ 3-6 μηνων ενω εβλεπα μωρα ενιωθα ωραια ακομα και γεννες εβλεπα και εκλεγα και ελεγα τι ωραια να ειμαι στην θεση τους να εχω και εγω το μωρο και αλλα τετοια) Νιωθω οτι ειμαι η μοναδικη, πως δεν αξιζω τιποτα. Κανονικα δεν θα επρεπε να διαβαζω διαφορα στο ιντερνετ αλλα δεν ξερω απο που να παρω παρηγορια. Ολη η οικογενεια ειναι διπλα μου και εγω νιωθω μονη μου. Εκτος αυτου μου λενε οτι φταινε και τα ορμονικα μου, διοτι εχω καουρες ατονιες ταχυπαλμιες δυσπνοιες αυπνιες ολα + τις κρισεις πανικου το πλακομα στο στηθος και οι φοβιες..Aσε που και πλεον με το παραμικρο τσιτωνω και εχω νευρα, Με το παραμικρο φωναζω οτι δεν αντεχω αλλο και εχω καταδικαστει.Με ενοχλει η ζεστη, ο αντρας μου που τον παιρνει ο υπνος ευκολα, με ενοχλει που μονο εγω σκεφτομαι οσα σκεφτομαι και νιωθω προβληματικη. Πως γινετε ομως να ειναι τα ορμονικα μου εφοσον απο την αρχη ενιωθα περιεργα....... δεν ξερω τι να σκεφτω αλλο.... Προσπαθω να γραφω ημερολογιο, διαλογισμο,κανα τσαι χαλαροτικο, παιρνω και βαλεριανα ( με συνφωνια γιατρου) , διαβαζω και κανα βιβλιο, ομως τα εχω γιγαντοσει στο μυαλο μου τοσο πολυ που δυσκολα χαλαρωνω........Καποιες φορες που δεν νιωθω τοσο ασχημα προσπαθω να φανταστω το μωρο πως θα ειναι μπας και νιωσω καπως καλα.... Δεν θελω αληθεια να νιωθω ετσι μακαρι να ενιωθα οτι τα θελω ολα αυτα.....  Κουραστικα πια.... 

[Dust pink]

Κορίτσι μου κάνενας δεν θα σε κρίνει και δεν τον αφορά ούτε τι σκέφτηκες ,ούτε τι ένιωσες αλλά ούτε και τι έπραξες. Πριν σκεφτείς το μέλλον σου πιστεύω άμεσα μέσω ειδικού πρέπει να σκεφτείς το παρόν σου και να καταπολεμήσεις όσα σε βαρύνουν.

Έχεις την στήριξη δικών σου ανθρώπων, είναι κάτι σημαντικό που θα το διαπιστώσεις στην πορεία. Φρόντισε τον εαυτό σου άμεσα μέσω ειδικών,ίσως νιώσεις καλύτερα!

[Macgyver]

@Pipila33 νομίζω ότι οι ορμόνες της εγκυμοσύνης μαζί με την ξαφνική αλλαγή στη ζωή σου, σου πεφτουν ως συνδυασμός λίγο βαριά . 

Καμία δεν είναι τέλεια μαμά , όποτε οι φόβοι , το άγχος , η απαισιοδοξία κλπ είναι συναισθήματα που όλες μας έχουμε νιώσει σε διαφορετικό βαθμό η κάθε μια μας . 

Η ζωή αλλάζει μετά το παιδί αλλά όχι προς το χειρότερο . 

Ενα παιδί σε ακολουθεί όπου θες εσυ πχ και ταξίδια μπορείς να κανεις , και μαζί σου βόλτα στα μαγαζιά , και για φαγητό (ακόμα και για ένα χαλαρό ποτό ) . Κοιτά γύρω σου και θα δεις ότι ΔΕΝ είσαι μόνη ! 

Θα ήσουν ανεύθυνη αν δεν φροντίζες για αυτό , αλλά κοιτά πως φροντίζεις ήδη ! Πως ανησυχείς ! 

Θα συνιστούσα αν σε βοηθάει να συνεχίσεις να βλέπεις έναν ψυχολόγο. 

Οι ορμόνες παίζουν άσχημα παιχνίδια όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο . 

Εχεις ανθρώπους να σε στηρίξουν και είσαι σε μια υπέροχη ηλικία ! 

Γονέας γίνεσαι , δε γεννιέσαι ! 

Ζηστο και μην αφήνεις τις μαύρες σκέψεις να σε κατακλύζουν ! Βγες έξω , δες φίλες , φίλους , κάνε ότι σε ευχαριστεί ! Πιες μια μπυρα χωρίς αλκοόλ (υπάρχει κ κρασί χωρίς αλκοόλ και είναι ωραίο !) 

γράφε τις σκέψεις σου αν σε εκτονώνει . Ζωγράφισε κλπ 

Κι όποτε είστε στις απόλυτες μαύρες : γράφε κ διάβαζε δυνατά : ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ ! 

 

[tzenaki1982]

Λυπαμαι πραγματικα που εισαι σ αυτη τη κατασταση...μακαρι να μπορουσα να παρω λιγο απο το βαροσ που νιωθεισ...το καλο ειναι πωσ πηρεσ ηδη βοηθεια..κ μολισ με το καλο γενησεισ θα παρεισ κ την αγωγη κ να δεισ δεν ειναι τα πραγματα ετσι οπωσ τα σκεφτεσαι..

Κ εγω που δεν ειχα ιστορικο, μετα τη γεννα θεσ η αυπνια θεσ η κουραση θεσ οι ορμονεσ ειχα κ εγω τα σκαμπανεβασματα μου...

Σου εγγυωμαι ομωσ..πωσ μολισ βρεισ τον εαυτο σου..θα νιωσεισ τετοιο ερωτα τετοιο δεσιμο κ απεραντη αγαπη για το μωρο σου...τετοια που δεν εχεισ νιωσει ποτε κ για κανεναν ανθρωπο...

Τωρα νιωθεισβπωσ ειναι λαθοσ...σου υποσχομαι πωσ μετα θα ναι το μεγαλυτερο δωρο που σε αξιωσε ο θεοσ να σου δωσει..θα το κοιταδ κ θα λιωνεισ..

Κανε λιγο υπομονη κανε λογο κουραγιο..περασαν τοσοι μηνεσ..λιγο ακομη μολισ παρεισ κ την αγωγη δεν θα ναι ολα τοσο μαυρα...σε λιγο καιρο θα κρατασ στην αγκαλια σου τον πιο δικο σου ανθρωπο...δεν εχεισ αγαπησει ποτε κ κανεναν ετσι...

Ευχομαι με το καλο..εμεισ θα μαστε διπλα σου να σε ακουμε..οτι κ να χεισ να πεισ...

[ΑΡΓΚ]

Ακολούθησε τις οδηγίες του γιατρού σου, ξεκίνησε φαρμακευτική αγωγή όποτε σου υποδείξει ο γιατρός και προετοίμασε σύζυγο και γονείς ότι δεν σκοπεύεις τον πρώτο καιρό να μείνεις μόνη με το παιδί. Μετά, βλέποντας και κάνοντας. Το παιδί έχει δύο γονείς εξάλλου, και αν συνεχίσεις να νιώθεις έτσι, μπορεί να μην είναι το ιδανικό, αλλά μπορείς απλά να αφήσεις την κηδεμονία στον πατέρα, δεν είναι έγκλημα. Αν δεν το έχει ήδη κάνει ο άντρας σου, πρότεινε του να ψάξει γκρουπ για συγγενείς ατόμων με ψυχικές ασθένειες, γιατί όλα αυτά μαλλον του είναι εντελώς ξένα και νέα και θα δυσκολευτεί να καταλάβει ότι τα νιώθεις και δεν υπερβάλλεις ή ότι δε θα περάσουν με μαγικό τρόπο μόλις δεις το μωρό.

 

[μαγιοπουλας]

Απευθυνσου στη Φαιναρετη.Ειναι δωρεαν κ πολυ εξειδικευμενοι.ζισως βοηθηθεις.

[Pipila33]

Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας, Ομολογω οτι δεν περιμενα να απαντησει καποιος, η εστω τοσο ομορφα διοτι συνηθως απο κατι αλλα που διαβαζω ειναι του στιλ "δεν εισαι αξια για μανα", "αχρηστη" και πολλα αλλα (οχι για μενα αλλα παιζει πολυ στο ιντερνετ αυτο)

 

Η αληθεια ειναι οτι τωρα που τα ξαναδιαβασα ολα μαζι διοτι αλλιως ειναι να τα γραφεις αλλιως να ξυπνας και να τα ξαναδιαβαζεις ποιο ψυχραιμα.... Σκεφτομαι πως κατα καποιο τροπο εχω μπει στο τρυπακι της υπερμεγενθυσης και ο αγχοδης χαρακτηρας μου με εχει κανει να τα βλεπω ολα τεραστια. Ισως εχει να κανει με το πως νιωθω κιολας διοτι δεν μπορω να πω οτι τωρα ειμαι και ο ποιο χαρουμενος ανθρωπος στον κοσμο. Αυτο που σκεφτομαι και το θελω πολυ ειναι να νιωσω τοση αγαπη για το μωρο που να "σκασω".... Γενικα ειμαι ενας ανθρωπος που δεν ανοιγεται συναισθηματικα ευκολα και δεν νιωθει και ευκολα.... Δεν ξερω ισως εχω μαθει να ειμαι τοσο αγχομενη που με τρομαζει η ευτυχια και κραταω αμυνες......

 

Αστε που ενα αλλο γεγονος εχει ερθει να με τρομαξει μαζι με ολα τα αλλα.... Θα σας ακουστει λιγο περιεργο αλλα θα ηθελα να το μοιραστω και αυτο.... Επιση βρισκομαι σε νησι και οχι στην αθηνα/θεσσαλονικη και τα λοιπα... εχω αγχοθει με το θεμα που να γεννησω, Ο ιδιωτικος μου γιατρος που εχω ξεγενναει σε ενα μεγαλο ιδιωτικο της αθηνας και οχι εδω. Εδω εχω το δημοσιο μαιευτηριο και εχει παρα πολυ καλους γιατρους, η μοναδα ειναι λιγο παραξενη. Το θεμα ειναι πως αν γεννησω αθηνα θα πρεπει να ερθω και 20 μερες πριν και θα πρεπει να φαω εξτρα αγχος με το μεσο μεταφορας που λογο των αυξημενων κρισεων πανικου ειναι λιγο αστα να πανε, επισης ο ψυχιατρος κ ο ψυχολογος μου βρισκοντε εδω και οχι στην αθηνα ( μου ειχανε πει οτι αν φοβασαι τοσο πολυ μπορουμε να ερθουμε στην γεννα - διοτι μια τοκοφοβια την εχω ). Ολοι οι γιατροι ανεξαρτητου ιδιωτικο η δημοσιο θα κανουν καισαρικη προγραμματισμενη ( αν κ εγω ηθελα φυσιολογικο στην αρχη ) λογο του οτι ειναι ελεγχομενη και επιδη δεν ειμαι σε θεση αυτη τη στιγμη ψυχολογικα να ειμαι οκ σε κατι τετοιο. Τελος παντων η ουσια ειναι πως στο νοσοκομειο εδω θα μου το παρουν προωρα ( 37-38 εβδομαδες) γιατι θα πανε διακοπες χαχαχαχα + οτι θελουν να κανω καποιες ενεσεις κορτιζονης για τα πνευμονια του μωρου γιατι σε περιπτωση αναπνευστικου θεματος δεν εχουν εδω μοναδα.... ( εγω γιατι το βρισκω τοσο τρομακτικο ολο αυτο? ) ! Μονο ενας γυναικολογος θα μεινει εδω αλλα δεν εχουμε μιλησει ποτε και γενικα περα απο τον γιατρο μου ολοι ειναι γενικα ψυχροι και δεν μου εχουν μιλησει για πανω απο 3 λεπτα, σαφως και δεν τους ενδιαφερει πως νιωθω εγω, καθε μερα βλεπουν κ αλλες γυναικες..... Με οσες γυναικες μιλησα πως τους φανηκε η γεννα στο συγκεκριμενο δημοσιο μου ειπαν πως ηταν τερμα ικανοποιημενες και ας ειχανε καποιες κ πρωτο παιδι απο ιδιωτικη κλινικη. Ο ιδιωτικος μου γιατρος ειπε θα αναλαβει τα παντα και το αγχος μου και ολα.... Ομως και μονο στην ιδεα οτι θα πρεπει να παω 10 μερες πριν και να ταξιδεψω με καραβι τοσες ωρες (σε αεροπλανο δεν με αφηνει) με φρικαρει...... Πφφφφ κατι που μπορει να σας φανει πολυ απλο εμενα με τρομαζει...

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 59 λεπτά , Pipila33 είπε:

Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας, Ομολογω οτι δεν περιμενα να απαντησει καποιος, η εστω τοσο ομορφα διοτι συνηθως απο κατι αλλα που διαβαζω ειναι του στιλ "δεν εισαι αξια για μανα", "αχρηστη" και πολλα αλλα (οχι για μενα αλλα παιζει πολυ στο ιντερνετ αυτο)

 

Η αληθεια ειναι οτι τωρα που τα ξαναδιαβασα ολα μαζι διοτι αλλιως ειναι να τα γραφεις αλλιως να ξυπνας και να τα ξαναδιαβαζεις ποιο ψυχραιμα.... Σκεφτομαι πως κατα καποιο τροπο εχω μπει στο τρυπακι της υπερμεγενθυσης και ο αγχοδης χαρακτηρας μου με εχει κανει να τα βλεπω ολα τεραστια. Ισως εχει να κανει με το πως νιωθω κιολας διοτι δεν μπορω να πω οτι τωρα ειμαι και ο ποιο χαρουμενος ανθρωπος στον κοσμο. Αυτο που σκεφτομαι και το θελω πολυ ειναι να νιωσω τοση αγαπη για το μωρο που να "σκασω".... Γενικα ειμαι ενας ανθρωπος που δεν ανοιγεται συναισθηματικα ευκολα και δεν νιωθει και ευκολα.... Δεν ξερω ισως εχω μαθει να ειμαι τοσο αγχομενη που με τρομαζει η ευτυχια και κραταω αμυνες......

 

Αστε που ενα αλλο γεγονος εχει ερθει να με τρομαξει μαζι με ολα τα αλλα.... Θα σας ακουστει λιγο περιεργο αλλα θα ηθελα να το μοιραστω και αυτο.... Επιση βρισκομαι σε νησι και οχι στην αθηνα/θεσσαλονικη και τα λοιπα... εχω αγχοθει με το θεμα που να γεννησω, Ο ιδιωτικος μου γιατρος που εχω ξεγενναει σε ενα μεγαλο ιδιωτικο της αθηνας και οχι εδω. Εδω εχω το δημοσιο μαιευτηριο και εχει παρα πολυ καλους γιατρους, η μοναδα ειναι λιγο παραξενη. Το θεμα ειναι πως αν γεννησω αθηνα θα πρεπει να ερθω και 20 μερες πριν και θα πρεπει να φαω εξτρα αγχος με το μεσο μεταφορας που λογο των αυξημενων κρισεων πανικου ειναι λιγο αστα να πανε, επισης ο ψυχιατρος κ ο ψυχολογος μου βρισκοντε εδω και οχι στην αθηνα ( μου ειχανε πει οτι αν φοβασαι τοσο πολυ μπορουμε να ερθουμε στην γεννα - διοτι μια τοκοφοβια την εχω ). Ολοι οι γιατροι ανεξαρτητου ιδιωτικο η δημοσιο θα κανουν καισαρικη προγραμματισμενη ( αν κ εγω ηθελα φυσιολογικο στην αρχη ) λογο του οτι ειναι ελεγχομενη και επιδη δεν ειμαι σε θεση αυτη τη στιγμη ψυχολογικα να ειμαι οκ σε κατι τετοιο. Τελος παντων η ουσια ειναι πως στο νοσοκομειο εδω θα μου το παρουν προωρα ( 37-38 εβδομαδες) γιατι θα πανε διακοπες χαχαχαχα + οτι θελουν να κανω καποιες ενεσεις κορτιζονης για τα πνευμονια του μωρου γιατι σε περιπτωση αναπνευστικου θεματος δεν εχουν εδω μοναδα.... ( εγω γιατι το βρισκω τοσο τρομακτικο ολο αυτο? ) ! Μονο ενας γυναικολογος θα μεινει εδω αλλα δεν εχουμε μιλησει ποτε και γενικα περα απο τον γιατρο μου ολοι ειναι γενικα ψυχροι και δεν μου εχουν μιλησει για πανω απο 3 λεπτα, σαφως και δεν τους ενδιαφερει πως νιωθω εγω, καθε μερα βλεπουν κ αλλες γυναικες..... Με οσες γυναικες μιλησα πως τους φανηκε η γεννα στο συγκεκριμενο δημοσιο μου ειπαν πως ηταν τερμα ικανοποιημενες και ας ειχανε καποιες κ πρωτο παιδι απο ιδιωτικη κλινικη. Ο ιδιωτικος μου γιατρος ειπε θα αναλαβει τα παντα και το αγχος μου και ολα.... Ομως και μονο στην ιδεα οτι θα πρεπει να παω 10 μερες πριν και να ταξιδεψω με καραβι τοσες ωρες (σε αεροπλανο δεν με αφηνει) με φρικαρει...... Πφφφφ κατι που μπορει να σας φανει πολυ απλο εμενα με τρομαζει...

 

Να σε ρωτήσω πόσο καιρό σε παρακολουθεί ο ψυχίατρός σου; Ήταν παρόμοια η κατάσταση και πριν να μείνεις έγκυος ή ελέγχοταν με φάρμακα; Έχετε συζητήσει το ενδεχόμενο αγωγής έστω και τώρα; Έχετε συζητήσει το τι θα γίνει όταν γεννήσεις, είτε στον τόπο σου είτε στην Αθήνα; Ποιο είναι το πλάνο του ψυχίατρου για μετά τον τοκετό; Ποιος θα αναλάβει να σε συνοδεύσει, και πριν και μετά τον τοκετό;

[tzenaki1982]

Ε ενταξει...τα τελευταια που περιγραφεισ φυσιολογικα ειναι..κ εγω θα αγχωνομουν...κ φυσικα αγχωθηκα που χα 1 ωρα δρομο για το νοσοκομειο..

Κ εγω που χω νοσηλευτει σε δημοσιο νοσοκομειο για εξωμητριο 12 μερεσ εχω να πω τα καλυτερα .κ ασ μην ειχα δικο μου γιατρο..κ θα γεννουσα κ στο ιδιο αν δεν ειχε φυγει απο τη θεση του ο μετεπειτα γιατροσ μου..θελω να πω πωσ δεν πρεπει να τα υποτιμαμε.κ τα δημοσια εχουν εξαιρετικουσ γιατρουσ...

Κ ενεσεισ κορτιζονησ εκανα κ εγω στη μπεμπα μου... 

Ποτε γενασ???ξερετεβτο φυλο του μωρπυ??

[Dust pink]

Είναι φυσιολογικοί οι φόβοι σού. Όλες οι γυναίκες φοβόυνται μια γέννα και ειδικά αν είναι και η πρώτη. Όλα καλά εύχομαι να πάνε! Να γεννήσεις όπου σου εμπνέει περισσότερη ασφάλεια.

 

 

[marakiz]

Θα συμφωνήσω κι εγώ στο να απευθυνθείς στη Φαιναρέτη, θα σε καθοδηγήσουν κατάλληλα. Χρειάζεσαι σίγουρα βοήθεια ειδικού για όλα αυτό που νιώθεις. Να θυμάσαι απλά πως για όλα υπάρχουν λύσεις, μην απελπίζεσαι. Προς το παρόν κάνε ένα τηλέφωνο στη Φαιναρέτη (2109319054) ή/και στην Αγκαλιά 2108828788.

[gkmpl]

Ίσως όλες αυτές οι σκέψεις σου, για το παιδί , για τον άντρα σου κτλ, να είναι επίσης ιδεοληπτικες. Το σκέφτηκες; Εφ όσων ήδη έχεις ιδεοληψίες. Οι αντιδράσεις σου με τις σκέψεις σου όντως δεν συμπίπτουν. Άρα; 

Συζήτησε με τον θεραπευτή σου...  όλα θα πάνε καλά!