Κάτι δεν πάει καλά...

[Josephine]

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Δεν το πιστεύω αυτό με το ένστικτο ούτε στιγμή: δε θέλει ένστικτο να αλλάξεις μία λερωμένη πάνα ούτε να πας το παιδί μια βόλτα. Διάθεση θέλει, και να ξέρεις ότι δε θα το κάνει άλλος για σένα

 

Συμφωνώ απόλυτα μ' αυτό. Επίσης, μια μαμά υποστηρικτική δίπλα σου να μη σε ακυρώνει κάθε ώρα και λεπτό. Είναι ανεκτίμητος ο δεσμός που δημιουργείται μεταξύ ενός μπαμπά και ενός βρέφους (γιατί για τα νήπια πια όλοι το θεωρούν αδιαμφισβήτητο) και αυτό φαίνεται καθώς το βρέφος γίνεται παιδάκι.

 

Επίσης, θα συμφωνήσω με ορισμένες προλαλήσασες για το ότι σημασία μεγάλη έχει, εκτός από απλώς η μαμά και ο μπαμπάς να είναι σωματικά παρόντες κοντά στο παιδί, κάποιες ώρες κάθε ημέρας τουλάχιστον, κυρίως να είναι ποιοτικά παρόντες και όπως λέει και η έρευνα που παρατέθηκε -και νομίζω ότι δεν σταθήκαμε καθόλου εκεί, στο συμπέρασμα στο τέλος του άρθρου- σημασία έχει η "διαδραστική γονεϊκότητα" (interactive parenting) και επομένως όχι μια μαμά βαριεστημένη τις περισσότερες ώρες της ημέρας είτε από την κλεισούρα των οικοκυρικών είτε εξοντωμένη από το πολύωρο ωράριο. Δυστυχώς, μπορεί να συμβεί είτε έτσι είτε αλλιώς, είτε είναι εργαζόμενη δηλ. είτε όχι.

 

Και φυσικά, ο αδιαμφισβήτητος εμπλουτισμός της ζωής και των δεξιοτήτων ενός παιδιού που περνάει χρόνο και με τους παππούδες και με άλλους συγγενείς και στον παιδικό και με ουσιαστικό χρόνο με τους γονείς έγκειται θεωρώ πολύ απλά στο ότι "θέλει ένα χωριό να μεγαλώσει ένα παιδί" και πράγματι θέλει φρέσκα και κεφάτα χέρια, ξεκούραστα. Η μαμά κι ο μπαμπάς σήμερα θέλουν βοήθεια και στο βαθμό που μπορούν καλό είναι να τη βρίσκουν με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας.

 

[nat2308]

5 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 Η απλά τον μέσο Ελληνα άντρα τον έμαθε η μαμά του να μην κάνει τίποτα, ή να την παίρνει τηλέφωνο για το παραμικρό, και το μοντέλο συνεχίζει να αναπαράγεται από γενιά σε γενιά

Δεν το πιστεύω αυτό με το ένστικτο ούτε στιγμή: δε θέλει ένστικτο να αλλάξεις μία λερωμένη πάνα ούτε να πας το παιδί μια βόλτα. Διάθεση θέλει, και να ξέρεις ότι δε θα το κάνει άλλος για σένα

Προσωπικά προσπαθώ να του δίνω ευθύνες και τα πάει καλά πλέον, αν και ακόμα φοβάται. Βέβαια κακά δεν αλλάζουμε γιατί μας μυρίζουν και φωνάζουμε τη δόλια μάνα να καθαρίσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά... 

Υποτίθεται ότι είχε μεγαλώσει τα ανίψια του και ήξερε από παιδιά, αλλά στην πράξη εγώ δεν είδα τίποτα τέτοιο. Πανικός με το παραμικρό και ζητούσε τη βοήθεια του κοινού (βλέπε πεθερά), τώρα ευτυχώς το έχει κόψει γιατί με έχει δει που γυαλίζει το μάτι μου!!!

Εξάλλου κατάλαβε και μόνος του ότι η μάνα ξέρει καλύτερα τι θέλει το παιδί!!!

 

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, nat2308 είπε:

Προσωπικά προσπαθώ να του δίνω ευθύνες και τα πάει καλά πλέον, αν και ακόμα φοβάται. Βέβαια κακά δεν αλλάζουμε γιατί μας μυρίζουν και φωνάζουμε τη δόλια μάνα να καθαρίσει, κυριολεκτικά και μεταφορικά... 

 

Αυτό δε λέγεται έλλεψη μητρικου/γονεϊκού ενστίκτου, λέγεται κακομαθημένος  Το κακό είναι ότι αν τα παιδιά μεγαλώσουν με αυτό το παράδειγμα, προφανώς θα βγει και άλλη μία γενιά ίδια...

[kine]

Νομίζω ότι το πρότυπο της ελληνίδας συζύγου, στο σπίτι να μεγαλώνει τα παιδιά, είναι ξεπερασμενο. Πλέον είναι πιο ισχυρο το πρότυπο της "αυτόνομης" εργαζόμενης γυναίκας, που όμως όταν κάνει και οικογένεια, πρέπει να συνεχίσει το πολλαπλό της έργο, χωρίς να διαταραχθεί το υπόλοιπο σκηνικό. 

 

Σε ότι αφορά τον σύζυγο-μαχαραγιά, η συμπεριφορά του, η θέση του μέσα στο σπίτι, η συμμετοχή του στην ανατροφή των παιδιών και στις ευθύνες του σπιτιού, είναι αποτέλεσμα της μαμάς που τον μαγάλωσε, αλλά πάντοτε είναι και ευθύνη της συζύγου που το συνεχίζει! Τις περισσότερες φορές, οι γυναίκες τέτοιων συζύγων, θεωρούν σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη και κατανοητή την αποστασιοποίηση του μπαμπά από το γονεϊκό του ρόλο, πόσο μάλλον από την φροντίδα του νοικοκυριού. Οπότε, ναι μεν δυσφορούν, αλλά δεν αλλάζουν και πρακτική-κάνουν "τη δούλα και την κυρά" μέχρι τελευταίας εξαντλήσεως των αποθεμάτων και ο σύζυγος δεν παίρνει σχεδόν ποτέ χαμπάρι, το ζόρι που τραβά η δούλα και κυρά του. 

 

Είναι πολύ επώδυνο αυτό που περνά μια γυναίκα με παιδί, όταν ο άντρας της είναι λίγο τουρίστας ή περαστικός από το σπίτι και απλώς θεατής της ζωής τους. Στο περιβάλλον μας, έχουμε ζευγάρια με πολλά χρόνια συμβίωσης, όπου μετά τον ερχομό του παιδιού, ο σύζυγος συνεχίζει την ζωή του και η σύζυγος ζει, βιώνει όλες τις αλλαγές που φέρνει το νέο μέλος στη ζωή της. Το αποτέλεσμα είναι η μαμά να έχει φρικάρει με την αναισθησία και την απουσία του μπαμπά από τη ζωή τους και ο μπαμπάς να βρίσκεται στην άμυνα με δηλώσεις όπως "ε, τι να κάνουμε, δουλεύω!" ή "δεν την αντέχω, έχει αλλάξει πολύ!  όλο γκρινιάζει ! όποτε πάω σπίτι, μαλώνουμε" κι άρα δεν πηγαίνει σπίτι "για να μη μαλώνουμε".... 

Δύσκολες καταστάσεις...Το πιο πρόσφατο: μαμά άφησε ραβασάκι στον μπαμπά "έχεις 37 ημέρες να δεις το παιδί σου". Η αντίδραση του μπαμπά, που μου μεταφέρει το συμβάν: "έχει αλλάξει πολύ, όλο γκρινιάζει και όλα τις φταίνε...τι εννοεί τώρα με αυτό; όταν γυρίζω από τη δουλειά κοιμούνται (άγρια μεσάνυχτα)...εγώ της λέω, να το κρατάει ξύπνιο να το βλέπω, αλλά αυτή κάνει το πρόγραμμά της."

Τι να του πεις και τι να του εξηγήσεις αυτού του ανθρώπου; Γι'αυτό μαμάδες, σταματήστε να τους κρατάτε στη γυάλα, να τους προστατεύετε από κακάκια που μυρίζουν και από δουλειές που δεν κάνουν καλά, αφήστε τα υπονοούμενα και τα ραβασάκια και αρχίστε να είστε ξεκάθαρες και ουσιαστικές με τους συζύγους σας. Αν περιμένεις να καταλάβει από μόνος του κάποτε και να εκτιμήσει τον κόπο σου, θα περιμένεις πολύ. Η μάνα μου ακόμη περιμένει. Ο πατέρας μου νομίζει ότι την εκτιμά ιδιαιτέρως. Η μάνα μου ακόμη προσπαθεί. Ο πατέρας μου ζει στα νησιά των μακάρων! - κλασικό ελληνικό ζευγάρι 

Επεξεργάστηκαν 12 Ιουλίου,2017 by kine

[marakiz]

Για τη μη βοήθεια ή/και ισότιμη συμμετοχή στο μεγάλωμα των παιδιών από τον άντρα μας ευθυνόμαστε εξίσου θαρρώ. Είτε γιατί "εμείς το κάνουμε καλύτερα" άρα δεν του δίνουμε χώρο να αναπτυχθούν οι γονεϊκές του ικανότητες/ευθύνες, είτε γιατί έτσι έχουν μάθει/συνηθίσει και βολεύονται στις δικές μας ικανότητες, που όσο να είναι μας βγαίνει πιο εύκολα. Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να χαλαρώσουμε με την τελειότητα (που νομίζουμε ότι τα κάνουμε εμείς όλα), να τους ενθαρρύνουμε και στο τέλος ακόμα και να το απαιτήσουμε, ε ναι, δεν τα φέραμε μόνοι μας τα παιδιά στον κόσμο. Ωστόσο πιστεύω ότι έχουν ήδη αλλάξει τα πράγματα και πλέον οι περισσότεροι μπαμπάδες συμμετέχουν ενεργά στο μεγάλωμα των παιδιών και βοηθούν συνολικά στο σπίτι όπως πχ με τις δουλειές. Εδώ που τα λέμε βέβαια, τι πάει να πει βοηθούν? Μάλλον αυτή η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει περισσότερο. Δεν είναι βοήθεια, είναι εξίσου ίδια ευθύνη. Κατά τα άλλα, όσο αφορά ένα μωρό και όσο μικρότερο είναι, έχει ανάγκη και τους δυο γονείς του, απόλυτη όμως έχει τη μητέρα του.

Επεξεργάστηκαν 13 Ιουλίου,2017 by marakiz

[Deena]

O άντρας μου είναι πολλές ώρες εκτός σπιτιού, βλέπει τα παιδιά περίπου 1-2 ώρες την ημέρα, είναι όμως πιο παρών και από παρόντα και ως σύντροφος και ως μπαμπάς. Ο γιος μας τον προτιμά φανερά, το λέω με απόλυτη σιγουριά και επίγνωση...και δεν εννοώ ότι προτιμά να παίζει μαζί του, εννοώ ότι π.χ. όταν είναι άρρωστος νιώθει καλύτερα να τον φροντίσει ο μπαμπάς του, εάν ξυπνήσει μέσα στη νύχτα, 8 στις 10 θα φωνάξει τον μπαμπά του, ο μπαμπάς του θα καταλάβει καλύτερα από εμένα τί χρειάζεται για να ηρεμήσει όταν είναι εκνευρισμένος κ.λπ. Είναι αποτέλεσμα του ότι είναι εκεί, ακόμα κι όταν δεν είναι.

 

Ούτε εγώ πιστεύω στο ένστιγκτο...όσον αφορά στο φαινόμενο του mother overload που περιγράφεται από την θεματοθέτρια, είναι αλήθεια ότι είναι πολύ κοινό. Προσωπικά έχω λίγο θέμα με το "θέτω προτεραιότητες" που προτείνεται ως λύση, γιατί μπορεί να καταλήξει να σημαίνει "Αποφασίζω που θα είμαι τέλεια και τί θα θυσιάσω για αυτό". Προτιμώ να πορεύομαι με τα δεδομένα που έχω (μητρότητα, συντροφικότητα, χρόνια δουλειάς και σπουδών που δεν θέλω να θυσιάσω), κάνοντας το καλύτερο που μπορώ χωρίς να προσπαθώ να αριστεύσω πουθενά και προσπαθώντας - κατά τον δυνατόν- να κρατάω τις ενοχές μακριά. 

[xarouli]

Τα πραγματα δεν ειναι ασπρο ή μαυρο και ειδικα στη συγχρονη κοινωνια, που η μητροτητα "πυροβολειται" η κατασταση για μας τις μαναδες! θελει γερο στομαχι. Νομιζω υπαρχει διακριση του ποιο ειναι το "προτυπο" των συγχρονων κοινωνιων και του τι ειναι καλο για τα παιδια...

Η αγορα εργασιας δε θελει μαναδες, τελος. Ειτε γιατι θα τις πληρωνει το επιδομα, θα τις δωσει αδεια κυησης, γαλουχιας κτλ (τοσοι και τοσοι εργοδοτες αναγκαζουν τις γυναικες να υπογραψουν οτι δε θ μεινουν εγκυες), ειτε γιατι δε θα ειναι διατεθειμενες να κανουν τη νυχτα μερα στη δουλεια, ειτε γιατι ως ελευθερες επαγγελματιες δε θα ειναι το ιδιο ανταγωνιστικες με συναδελφους/ισσες τους, που δεν εχουν τις ιδιες υποχρεωσεις.

Εγω αποφασισα οτι δε θα μπω σε αυτη τη λογικη, την κουρσα να τα καταφερω ολα. Η δουλεια μου ειναι για να ζησω, αυτο. Δεν υπαρχει τπτ σημαντικοτερο για ενα παιδι απο το να εχει εμπειριες ασφαλειας και ξεγνοιασιας με τους γονεις του. Εγω οταν περναω δυσκολα, γυριζω υποσυνειδητα εκει, σε αυτες τις στιγμες και νομιζω ολοι μας τις κουβαλαμε μεσα μας μεχρι να πεθανουμε, ειτε ειναι καλες ειτε κακες.

Φυσικα, ειναι και δειγμα ισορροπιας για το παιδι να βλεπει και τη μαμα του και τον μπαμπα του να δουλευουν αλλα και να κανουν δουλειες στο σπιτι, αλλα και να ΞΕΚΟΥΡΑΖΟΝΤΑΙ, γιατι εχουμε γινει ρομποτ και με το περασμα του χρονου αυτο θεωρειται ολο και πιο φυσιολογικο.

Παραδειγμα απο το περιβαλλον μου που μου προκαλεσε λυπη: Πολυ επιτυχημενη ελευθερη επαγγελματιας μετα απο προσπαθειες εξωσωματικων κανει διδυμα. Μπραβο της. Μολις σαραντιζει αποφασιζει οτι δεν μπορει να αλλαξει τπτ στην καθημερινοτητα της- το πρωι τα μωρα τα προσεχει η γιαγια συν 2 βαρδιες ντανταδες κι αυτη τα παιδια, εμμ, δεν ξερω ποτε, τις Κυριακες; Τωρα που θελουν να καταργησουν και την κυριακατικη αργια, μπορει τα Χριστουγεννα και το Πασχα. Ε τι να πω, κριμα στα παιδια. Θα μεγαλωσουν και ουτε αυτη θα ξερει τα παιδια της ουτε τα παιδια της αυτην. 

 

 

[xarouli]

Α, και για τις δουλειες του σπιτιου...οσον κι ακουστω τεμπελα κι "ανοικυρευτη" (που λεει η μανα μου), πιατα: πλυντηριο πιατων, ρουχα: πλυντηριο στεγνωτηριο, μπανιο: συζυγος (αν του πεις γενικα θελω βοηθεια, ΔΕΝ καταλαβαινει, μια ευθυνη ειναι πιο κατανοητη), τζαμια και κατι τετοιες λεπτομερειες: στα πολυ μεγαλα κεφια,

ε, τα υπολοιπα, αναγκαστικα, και μαλιστα, οσα βλεπει η πεθερα, οι δουλειες στο σπιτι ειναι εκει και δεν τελειωνουν ποτε, τα παιδια ομως μεγαλωνουν και οι στιγμες μαζι τους τελειωνουν...

[dora1982]

Μετά από αρκετό καιρό επανέρχομαι κορίτσια μου.. Ελπίζω να σας βρίσκω καλά, να περάσατε ένα καλό καλοκαιράκι με τα μικράκια σας και να ξεκουραστήκατε.

Εμείς περάσαμε λίγο δύσκολα καθώς αρρωστήσαμε κ τη βγάλαμε στο νοσοκομείο, αλλά τώρα είμαστε καλά, ευτυχώς!

Ήθελα να σας ρωτήσω, αυτό που με την επιστροφή στην καθημερινότητα που νιώθουμε σαν εγκλωβισμό σε σημείο κρίσης πανικού είναι φυσιολογικό ή ξαναλάλησα;

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 32 λεπτά , dora1982 είπε:

Μετά από αρκετό καιρό επανέρχομαι κορίτσια μου.. Ελπίζω να σας βρίσκω καλά, να περάσατε ένα καλό καλοκαιράκι με τα μικράκια σας και να ξεκουραστήκατε.

Εμείς περάσαμε λίγο δύσκολα καθώς αρρωστήσαμε κ τη βγάλαμε στο νοσοκομείο, αλλά τώρα είμαστε καλά, ευτυχώς!

Ήθελα να σας ρωτήσω, αυτό που με την επιστροφή στην καθημερινότητα που νιώθουμε σαν εγκλωβισμό σε σημείο κρίσης πανικού είναι φυσιολογικό ή ξαναλάλησα;

Ειμαι δεύτερη μέρα πίσω στο σπίτι, στη δουλειά και τα καθημερινά προβλήματα και νιωθω μία ακατάσχετη επιθυμία να αρχίσω να τρεχω στο δρόμο ουρλιάζοντας. Αν έχεις λαλήσει, δεν είσαι μόνη