Ερωτευμένος με την κολλητή μου - Πόσο άλλο πια;

[nickm]

Καλησπέρα σας,

είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι τόσο προσωπικό σε forum, αλλά δεν μπορώ άλλο, θέλω κάπου να τα πω. Το κείμενο θυμίζει περισσότερο εξομολόγηση, παρά κείμενο για βοήθεια και κατανόηση. Επίσης, είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ, αφού περιγράφω σε αυτό το τι μου έχει συμβεί τα τελευταία πέντε χρόνια. Θα ήταν τιμή μου και μεγάλο κατόρθωμα να το διαβάσετε ολόκληρο και να με βοηθήσετε να πάρω μια μεγάλη απόφαση. Δεν είναι κάτι το πρωτότυπο ή το σπουδαίο, αλλά σημαίνει πολλά για εμένα, καθώς είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής που με βασάνισε και θα συνεχίσει να το κάνει. Αρχικά, να συστηθώ. Είμαι ο nickm και είμαι 16 χρονών. Το θέμα μου αφορά μια κοπέλα. Μια κοπέλα την οποία την γνώρισα πριν από πέντε χρόνια, στη πρώτη γυμνασίου, καθώς έτυχε να είμαστε μαζί στο ίδιο τμήμα. Τον πρώτο καιρό δεν γνωρίζαμε, ούτε καν, την ύπαρξη ο ένας του άλλου. Όμως, μια μέρα, έτυχε η μαθηματικός μας να την σηκώσει στον πίνακα. Ήταν τότε που την παρατήρησα για πρώτη φορά και απλά την ερωτεύτηκα. Βέβαια, εκείνη, ακόμα αγνοούσε την παρουσία μου και η αδιαφορία της απέναντί μου ήταν αναμενόμενη. Μέχρι που μια μέρα, όταν μια καθηγήτρια με ρώτησε κάτι, απάντησε εκείνη για εμένα. Γεγονός που με άφησε έκπληκτο, καθώς όχι μόνο με είχε προσέξει, αλλά ήξερε το όνομά μου, το επίθετό μου, και άλλα στοιχεία για εμένα που σίγουρα δεν τα είχε ακούσει από εμένα. Σκέφτηκα πως της είχα τραβήξει το ενδιαφέρον, αφού, προφανώς, είχε ρωτήσει φίλες της για να ξέρει τόσα πράγματα για εμένα και έτσι, πήρα την μεγάλη απόφαση να την πλησιάσω. Έτσι και έγινε. Αρχίσαμε να μιλάμε, να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον και γενικότερα, ξεκινήσαμε να κάνουμε πολύ παρέα. Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίχθηκαν, καθόλου, όπως θα ήθελα. Με την νοοτροπία δημοτικού (μην ξεχνάμε πως ήμουν ακόμα ένα παιδάκι, χωρίς πείρα σε αυτά τα θέματα και απίστευτα ντροπαλός) την πλησίασα, τελείως, φιλικά. Το ενδιαφέρον της στράφηκε σε άλλα αγόρια. Έκανε διάφορες σχέσεις και έτσι εγώ δεν πρόλαβα ποτέ να της αποκαλύψω τι νιώθω για εκείνη. Μη μπορώντας να την βλέπω να "περνάει καλά" με άλλους και σκεπτόμενος το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί, αλλά από βλακεία μου δεν κάνουμε, αποφάσισα να απομακρυνθώ. Επιστρέφοντας στο κοντινό παρελθόν μου και στην πρώτη λυκείου, αρχίσαμε να κάνουμε και πάλι πολύ καλή παρέα. Τόσο καλή που, δυστυχώς, για εμένα, με θεώρησε κολλητό της! Τα συναισθήματά μου, για εκείνη, τα ίδια και πιο έντονα από ποτέ. Δεν είχα πάψει, ποτέ, να την σκέφτομαι. Τότε, ήταν, ήδη, σε μια σχέση και τα πήγαιναν πολύ καλά. Το καλοκαίρι, λοιπόν, της πρώτης λυκείου ξεκίνησα να μιλάω με μια κοπέλα, που λίγο αργότερα έμαθα από φίλη της ότι με θέλει. Εγώ δεν γούσταρα πολύ, αλλά με την πεποίθηση πως θα ξεχνούσα εκείνη, τα έφτιαξα μαζί της. Τα πηγαίναμε αρκετά καλά, μέχρι που ένα βράδυ του καλοκαιριού με παίρνει η "κολλητή μου" και μου λέει κλαίγοντας πως χώρισε με το αγόρι της. Συναισθήματα απίστευτα μπερδεμένα. Χαρά, καθώς πλέον ήταν ελεύθερη. Λίπη, γιατί επί έναν μήνα ήταν στα πρόθυρα κατάθλιψης. Ενοχές, γιατί σκεφτόμουν κάποια άλλη, ενώ είχα σχέση. Την έπαιρνα, από μόνος μου, τηλέφωνο για να την παρηγορήσω, κάθε μέρα, καθώς τα συναισθήματα που είχα για εκείνη, δεν μου επέτρεπαν να την αφήσω να είναι τόσο χάλια, κάτι όμως που με έκανε να μπω, ακόμα πιο βαθιά στο "Friendzone". Στο παρόν, πλέον, και στις αρχές της δευτέρας λυκείου, έχοντας ξεπεράσει το αγόρι της, αρχίζει να με πλησιάζει πιο πολύ. Θέλει διαρκώς να βγαίνουμε και κάνει σαν μικρό παιδί κάθε φορά που είμαστε μαζί. Με άλλα λόγια, άρχισε να μου δίνει ελπίδες. Έτσι, μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, παίρνω την μεγάλη απόφαση να χωρίσω από την κοπέλα μου, κάτι που αργά ή γρήγορα θα γινόταν, αφού έβλεπα, διαρκώς, εκείνη, στην θέση της κοπέλας μου. Ο καιρός πέρασε και με είχε, συνεχώς, σε μία κατάσταση ζεστού - κρύου. Θέλω και δεν θέλω. Μου αρέσεις – δεν μου αρέσεις. Ταυτόχρονα, φλέρταρε με άλλα αγόρια. Ο συνδυασμός αυτών, πραγματικά με τσάκισε. Σκέψεις όπως: “Δείχνει πως με θέλει. Μα αν με θέλει, γιατί μου λέει, συνέχεια, για αυτό το αγόρι; Μήπως για να ζηλέψω;”, “Σήμερα, δεν μου δίνει καθόλου σημασία. Άρα, δεν το έκανε για να ζηλέψω. Γραμμένο με έχει. Είπε πως είμαι κουραστικός. Ούτε κοντά της δεν με θέλει;”, “Αυτή η μέρα ήταν υπέροχη! Ήθελε διαρκώς να είμαι δίπλα της. Με αγκάλιαζε, με φιλούσε και με πείραζε, συνέχεια. Μπορεί και να με θέλει, τελικά.” περιτριγύριζαν – και ακόμα το κάνουν – το μυαλό μου, κάθε μέρα που την έβλεπα. Ήταν λες και τα συναισθήματά της προς εμένα καθορίζονταν, καθημερινά, από έναν τροχό της τύχης. Αποφάσισα να σταματήσω να της μιλάω. Χωρίς λόγο. Χωρίς εξηγήσεις. Περίμενα να με προσεγγίσει εκείνη. Ναι, ήθελα λίγο ενδιαφέρον! Ήθελα να δω αν σημαίνω κάτι για εκείνη, όχι σαν φίλος, μήτε ως boyfriend, αλλά σαν άνθρωπος, ως προσωπικότητα. Ήθελα να με πιάσει και να μου πει: “Τι έχει συμβεί και είμαστε έτσι;”. Η αλήθεια είναι πως απάντηση δεν είχα έτοιμη. Δεν είχα, όχι γιατί δεν είχα κάτσει επί ώρες να το σκέφτομαι, αλλά επειδή, βαθιά μέσα που, ήξερα πως, παρά τον απίστευτα δυναμικό της χαρακτήρα, θα την κυρίευε ο εγωισμός της και δεν θα ερχόταν ποτέ. Τα αποτελέσματα της δοκιμασίας: Αναμενόμενα και χάλια. Εκτός από το γεγονός ότι δύο μήνες που κράτησε, ήμουν άθλια από θέμα ψυχολογίας, εκείνη έδειχνε να μην επηρεάζεται καθόλου. Πλήρης αδιαφορία. Το θέμα έληξε μετά από ατελείωτα παρακάλια, της φίλης της, για επανασύνδεση. Ήταν τόσο απογοητευτικό. Από τότε που την γνώρισα, της δείχνω, συνεχώς, πόσο σημαντική την θεωρώ και πόσο ψηλά την έχω. Όταν, μία μοναδική φορά, της ζήτησα να κάνει αυτό το τόσο απλό πράγμα, για να μου δείξει μία στάλα ενδιαφέροντος, μου έδωσε ένα απόλυτο τίποτα. Ίσως πρέπει να αναθεωρήσω την αξία που έχω δώσει σε πολλά άτομα, όμως πραγματικά για εκείνη δεν μπορώ. Γνωρίζω ότι την έχω τόσο ψηλά – που πλέον δεν την φτάνω -, αλλά δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα από αυτά που σκέφτομαι και νιώθω για εκείνη. Ο χρόνος, όμως, κυλάει και πλέον αυτά βαφτίστηκαν: “περασμένα, ξεχασμένα”. Βέβαια, μετά την “επανασύνδεση”, έχω δει περισσότερο ενδιαφέρον. Το περισσότερο ενδιαφέρον, όμως, φέρνει και την περισσότερη αδιαφορία, στις αντίστοιχες μέρες. Τα συναισθήματά της για εμένα, μπορούν να χαρακτηριστούν, εύκολα, από μία συνάρτηση της μορφής f(x)=ημx. Ναι, αυτή που μοιάζει με κύμα και παρόλο που φτάνει αρκετά ψηλά από τον άξονα xʼx, αμέσως βουτάει και φτάνει ανάλογες υψηλές τιμές, μόνο που τώρα, τα νούμερα είναι αρνητικά, άρα και πολύ κάτω του x΄x. Με απογειώνει και με ρίχνει στο κενό. Το ξέρω, είναι αλλόκοτος χαρακτήρας, αλλά αυτό είναι και το στοιχείο που με τραβάει σε εκείνη. Φτάνοντας, λοιπόν, στο κυριολεκτικό σήμερα, η σχέσεις μεταξύ μας είναι εντάξει. Είναι η γνωστές. Αυτές που μία με ανεβάζουν και μία με κατεβάζουν. Το κακό είναι πως δεν θα μπορέσω ποτέ μου να της πω αυτά που νιώθω, καθώς τίθεται το ζήτημα του “κολλητού”, όμως τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι τόσα πολλά και έντονα συναισθήματα για εκείνη που μετά βίας κρατιέμαι. Το δεύτερο κακό είναι ότι τις τελευταίες μέρες έχει αρχίσει να μιλάει με ένα παιδί από το φροντιστήριό της. Εκείνη θέλει, αλλά όχι και πολύ. Εκείνος θέλει πολύ. Μάλιστα έμαθα πως την τελευταία φορά που βγήκαν, αυτός έκανε κίνηση, αλλά εκείνη τον σταμάτησε. Αυτό, καθώς και η “καλή" της συμπεριφορά μού γεννά, για ακόμα μία φορά, ελπίδες. Όμως, το θέμα μεταξύ τους κυλάει και εγώ φοβάμαι πως, για ακόμα μία φορά, θα την χάσω. Γιατί αυτό είναι που βλέπω κάθε φορά που κάνει μια νέα σχέση. Βλέπω ότι την χάνω. Εγωιστικό, το ξέρω. Είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι απαίσια, γιατί δεν την “χάνω”, επειδή δεν θέλω να προσπαθήσω, αλλά επειδή δεν μπορώ. Ακόμα, με ισοπεδώνει το γεγονός ότι μιλάει, απίστευτα συχνά, για αυτόν, και το ότι εγώ θα πρέπει να δείχνω χαρούμενος για αυτό, επειδή είμαι φίλος της και πρέπει να την στηρίζω σε αυτά, ενώ τελείως αντιφατικά συναισθήματα κυριαρχούν μέσα μου, καθώς εγώ θέλω την θέση αυτού. Μπλέχτηκα σε μάχη που μπήκα, εξʼ αρχής, χαμένος. Αλλά αυτός είναι ο έρωτας. Χτυπάει εκεί που δεν πρέπει. Σαν να σου λέει, με ειρωνικό ύφος: “Μάγκα, πόσο σκατά ψυχολογικά είσαι διατεθειμένος να γίνεις και πόσα είσαι ικανός να κάνεις για να κερδίσεις αυτό που θες;” Και εδώ είναι το σημείο που χρειάζομαι την βοήθειά σας. Τι να κάνω; Να τολμήσω να της πω όλα αυτά που νιώθω για εκείνη, γνωρίζοντας πως δεν μπορεί να με δει ποτέ σαν αγόρι της και εν όψει καινούργιας σχέσης, με κίνδυνο να την χάσω από φίλη μου και φόβο ότι θα της δώσω ακόμα περισσότερο αξία, αλλά με αντάλλαγμα την ανακούφιση της απαλλαγής ενός βάρους που κουβαλάω εδώ και πέντε (!) χρόνια ή τα κρατάω για τον εαυτό μου και γίνεται το κρυφό μου απωθημένο που θα το κουβαλάω για όλη μου την ζωή, σε κάθε μου σχέση, αλλά ως αντάλλαγμα μία φίλη ζωής; Ειλικρινά το θέμα με έχει τσακίσει. Την θέλω τόσο πολύ, ενώ εκείνη με βλέπει τόσο φιλικά. Κάποιοι –αν το διαβάζεται ακόμα και δεν με έχετε βαρεθεί- θα μου πείτε, ότι απλά μπορεί να μην με θέλει, γιατί πιστεύει ότι δεν θα ταιριάζουμε, αλλά, πιστέψτε με, ταιριάζουμε απίστευτα σαν χαρακτήρες και από ότι έχω δει, επιλέγει για συντρόφους της, άτομα με αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με εμένα. Τι να κάνω; Δεν αντέχω άλλο! Είμαι χάλια ψυχολογικά, κάθε μέρα. Εκεί που λέω ότι θα την ξεχάσω και θα προχωρήσω, εκεί κάνει κάτι και τα ανατρέπει όλα. Θέλω να την παρατήσω και να μην της δώσω ποτέ ξανά σημασία και ταυτόχρονα να την αγκαλιάσω με τόσο πάθος και να κάνω τα πάντα για εκείνη. Την μισώ και την λατρεύω, ταυτόχρονα. Αυτά αισθάνομαι κάθε μέρα. Αυτή η σύγκρουση συναισθημάτων συμβαίνει, κάθε μέρα, μέσα μου και είναι αυτή που με έχει εξαντλήσει.

[mikri_mpoumpou]

Καταφερα και το διαβασα ολο...Εγω αυτο που δεν καταλαβαινω ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ..τι φιλο σε βλεπει που οταν της κοβεις την καλημερα απροειδοποιητα, δεν κανει κινηση για μηνες??Τι φιλια ειναι αυτη δηλαδη?

Και γνωμη μου ειναι να της πεις αυτα που αισθανεσαι με πασα ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ και οτι ειναι να γινει θα γινει!Δεν γινεται να ζεις με τετοιο βαρος...

Καλυτερα να προσπαθησεις και να χασεις(που λεει ο λογος γιατι σε ενενα μπορει να εξελιχθει και σε καλο) παρα να μην προσπαθησεις ποτε και να μεινεις με την απορια!Κι αν τοτε της τα ελεγα και γινοταν κατι?Κι αν τελικα με ηθελε?Κι αλλα "αν" που θα εχεις για παντα αναπαντητα..ενω αν της πεις ολα οσα αισθανεσαι θα ξερεις οτι προσπαθησες..εκανες οτι περναει απο το χερι σου για αυτο τον ερωτα!

Εμενα αυτη ειναι η γνωμη μου..δεν ξερω αν ειναι λαθος ή σωστη..ετσι πορευομουν στη ζωη μου και προσωπικα μου βγηκε σε καλο...

[Niki81]

Καλυτερα στη ζωη σου να μετανιώνεις για κατι που εκανες(ακομα κι αν απετυχες) παρα για κατι που δεν εκανες.Κι εγω ετσι πορεύομαι.

 

ΥΓ Αν οντως εισαι 16 ετων,γραφεις πολύ ωραια...

[peper]

Αχ τι ωραία χρόνια!

άρπαξε τη δωστης ένα φιλί εκεί στα καλά καθούμενα χωρίς να της πεις τιποτα και αν θέλει θα ενδώσει. Αν δεν θέλει, τουλάχιστον θα ξέρεις δεν θα μείνεις με την απορία.

Να μας γραψεις την εξέλιξη της ιστορίας.

[despina88]

Τι σεντονι ειναι αυτο βρε παλικάρι; :shock::shock::shock:

[Gwgoula 23/5/15]

Καλησπέρα σας,

είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι τόσο προσωπικό σε forum, αλλά δεν μπορώ άλλο, θέλω κάπου να τα πω. Το κείμενο θυμίζει περισσότερο εξομολόγηση, παρά κείμενο για βοήθεια και κατανόηση. Επίσης, είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ, αφού περιγράφω σε αυτό το τι μου έχει συμβεί τα τελευταία πέντε χρόνια. Θα ήταν τιμή μου και μεγάλο κατόρθωμα να το διαβάσετε ολόκληρο και να με βοηθήσετε να πάρω μια μεγάλη απόφαση. Δεν είναι κάτι το πρωτότυπο ή το σπουδαίο, αλλά σημαίνει πολλά για εμένα, καθώς είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής που με βασάνισε και θα συνεχίσει να το κάνει. Αρχικά, να συστηθώ. Είμαι ο nickm και είμαι 16 χρονών. Το θέμα μου αφορά μια κοπέλα. Μια κοπέλα την οποία την γνώρισα πριν από πέντε χρόνια, στη πρώτη γυμνασίου, καθώς έτυχε να είμαστε μαζί στο ίδιο τμήμα. Τον πρώτο καιρό δεν γνωρίζαμε, ούτε καν, την ύπαρξη ο ένας του άλλου. Όμως, μια μέρα, έτυχε η μαθηματικός μας να την σηκώσει στον πίνακα. Ήταν τότε που την παρατήρησα για πρώτη φορά και απλά την ερωτεύτηκα. Βέβαια, εκείνη, ακόμα αγνοούσε την παρουσία μου και η αδιαφορία της απέναντί μου ήταν αναμενόμενη. Μέχρι που μια μέρα, όταν μια καθηγήτρια με ρώτησε κάτι, απάντησε εκείνη για εμένα. Γεγονός που με άφησε έκπληκτο, καθώς όχι μόνο με είχε προσέξει, αλλά ήξερε το όνομά μου, το επίθετό μου, και άλλα στοιχεία για εμένα που σίγουρα δεν τα είχε ακούσει από εμένα. Σκέφτηκα πως της είχα τραβήξει το ενδιαφέρον, αφού, προφανώς, είχε ρωτήσει φίλες της για να ξέρει τόσα πράγματα για εμένα και έτσι, πήρα την μεγάλη απόφαση να την πλησιάσω. Έτσι και έγινε. Αρχίσαμε να μιλάμε, να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον και γενικότερα, ξεκινήσαμε να κάνουμε πολύ παρέα. Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίχθηκαν, καθόλου, όπως θα ήθελα. Με την νοοτροπία δημοτικού (μην ξεχνάμε πως ήμουν ακόμα ένα παιδάκι, χωρίς πείρα σε αυτά τα θέματα και απίστευτα ντροπαλός) την πλησίασα, τελείως, φιλικά. Το ενδιαφέρον της στράφηκε σε άλλα αγόρια. Έκανε διάφορες σχέσεις και έτσι εγώ δεν πρόλαβα ποτέ να της αποκαλύψω τι νιώθω για εκείνη. Μη μπορώντας να την βλέπω να "περνάει καλά" με άλλους και σκεπτόμενος το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί, αλλά από βλακεία μου δεν κάνουμε, αποφάσισα να απομακρυνθώ. Επιστρέφοντας στο κοντινό παρελθόν μου και στην πρώτη λυκείου, αρχίσαμε να κάνουμε και πάλι πολύ καλή παρέα. Τόσο καλή που, δυστυχώς, για εμένα, με θεώρησε κολλητό της! Τα συναισθήματά μου, για εκείνη, τα ίδια και πιο έντονα από ποτέ. Δεν είχα πάψει, ποτέ, να την σκέφτομαι. Τότε, ήταν, ήδη, σε μια σχέση και τα πήγαιναν πολύ καλά. Το καλοκαίρι, λοιπόν, της πρώτης λυκείου ξεκίνησα να μιλάω με μια κοπέλα, που λίγο αργότερα έμαθα από φίλη της ότι με θέλει. Εγώ δεν γούσταρα πολύ, αλλά με την πεποίθηση πως θα ξεχνούσα εκείνη, τα έφτιαξα μαζί της. Τα πηγαίναμε αρκετά καλά, μέχρι που ένα βράδυ του καλοκαιριού με παίρνει η "κολλητή μου" και μου λέει κλαίγοντας πως χώρισε με το αγόρι της. Συναισθήματα απίστευτα μπερδεμένα. Χαρά, καθώς πλέον ήταν ελεύθερη. Λίπη, γιατί επί έναν μήνα ήταν στα πρόθυρα κατάθλιψης. Ενοχές, γιατί σκεφτόμουν κάποια άλλη, ενώ είχα σχέση. Την έπαιρνα, από μόνος μου, τηλέφωνο για να την παρηγορήσω, κάθε μέρα, καθώς τα συναισθήματα που είχα για εκείνη, δεν μου επέτρεπαν να την αφήσω να είναι τόσο χάλια, κάτι όμως που με έκανε να μπω, ακόμα πιο βαθιά στο "Friendzone". Στο παρόν, πλέον, και στις αρχές της δευτέρας λυκείου, έχοντας ξεπεράσει το αγόρι της, αρχίζει να με πλησιάζει πιο πολύ. Θέλει διαρκώς να βγαίνουμε και κάνει σαν μικρό παιδί κάθε φορά που είμαστε μαζί. Με άλλα λόγια, άρχισε να μου δίνει ελπίδες. Έτσι, μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, παίρνω την μεγάλη απόφαση να χωρίσω από την κοπέλα μου, κάτι που αργά ή γρήγορα θα γινόταν, αφού έβλεπα, διαρκώς, εκείνη, στην θέση της κοπέλας μου. Ο καιρός πέρασε και με είχε, συνεχώς, σε μία κατάσταση ζεστού - κρύου. Θέλω και δεν θέλω. Μου αρέσεις – δεν μου αρέσεις. Ταυτόχρονα, φλέρταρε με άλλα αγόρια. Ο συνδυασμός αυτών, πραγματικά με τσάκισε. Σκέψεις όπως: “Δείχνει πως με θέλει. Μα αν με θέλει, γιατί μου λέει, συνέχεια, για αυτό το αγόρι; Μήπως για να ζηλέψω;”, “Σήμερα, δεν μου δίνει καθόλου σημασία. Άρα, δεν το έκανε για να ζηλέψω. Γραμμένο με έχει. Είπε πως είμαι κουραστικός. Ούτε κοντά της δεν με θέλει;”, “Αυτή η μέρα ήταν υπέροχη! Ήθελε διαρκώς να είμαι δίπλα της. Με αγκάλιαζε, με φιλούσε και με πείραζε, συνέχεια. Μπορεί και να με θέλει, τελικά.” περιτριγύριζαν – και ακόμα το κάνουν – το μυαλό μου, κάθε μέρα που την έβλεπα. Ήταν λες και τα συναισθήματά της προς εμένα καθορίζονταν, καθημερινά, από έναν τροχό της τύχης. Αποφάσισα να σταματήσω να της μιλάω. Χωρίς λόγο. Χωρίς εξηγήσεις. Περίμενα να με προσεγγίσει εκείνη. Ναι, ήθελα λίγο ενδιαφέρον! Ήθελα να δω αν σημαίνω κάτι για εκείνη, όχι σαν φίλος, μήτε ως boyfriend, αλλά σαν άνθρωπος, ως προσωπικότητα. Ήθελα να με πιάσει και να μου πει: “Τι έχει συμβεί και είμαστε έτσι;”. Η αλήθεια είναι πως απάντηση δεν είχα έτοιμη. Δεν είχα, όχι γιατί δεν είχα κάτσει επί ώρες να το σκέφτομαι, αλλά επειδή, βαθιά μέσα που, ήξερα πως, παρά τον απίστευτα δυναμικό της χαρακτήρα, θα την κυρίευε ο εγωισμός της και δεν θα ερχόταν ποτέ. Τα αποτελέσματα της δοκιμασίας: Αναμενόμενα και χάλια. Εκτός από το γεγονός ότι δύο μήνες που κράτησε, ήμουν άθλια από θέμα ψυχολογίας, εκείνη έδειχνε να μην επηρεάζεται καθόλου. Πλήρης αδιαφορία. Το θέμα έληξε μετά από ατελείωτα παρακάλια, της φίλης της, για επανασύνδεση. Ήταν τόσο απογοητευτικό. Από τότε που την γνώρισα, της δείχνω, συνεχώς, πόσο σημαντική την θεωρώ και πόσο ψηλά την έχω. Όταν, μία μοναδική φορά, της ζήτησα να κάνει αυτό το τόσο απλό πράγμα, για να μου δείξει μία στάλα ενδιαφέροντος, μου έδωσε ένα απόλυτο τίποτα. Ίσως πρέπει να αναθεωρήσω την αξία που έχω δώσει σε πολλά άτομα, όμως πραγματικά για εκείνη δεν μπορώ. Γνωρίζω ότι την έχω τόσο ψηλά – που πλέον δεν την φτάνω -, αλλά δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα από αυτά που σκέφτομαι και νιώθω για εκείνη. Ο χρόνος, όμως, κυλάει και πλέον αυτά βαφτίστηκαν: “περασμένα, ξεχασμένα”. Βέβαια, μετά την “επανασύνδεση”, έχω δει περισσότερο ενδιαφέρον. Το περισσότερο ενδιαφέρον, όμως, φέρνει και την περισσότερη αδιαφορία, στις αντίστοιχες μέρες. Τα συναισθήματά της για εμένα, μπορούν να χαρακτηριστούν, εύκολα, από μία συνάρτηση της μορφής f(x)=ημx. Ναι, αυτή που μοιάζει με κύμα και παρόλο που φτάνει αρκετά ψηλά από τον άξονα xʼx, αμέσως βουτάει και φτάνει ανάλογες υψηλές τιμές, μόνο που τώρα, τα νούμερα είναι αρνητικά, άρα και πολύ κάτω του x΄x. Με απογειώνει και με ρίχνει στο κενό. Το ξέρω, είναι αλλόκοτος χαρακτήρας, αλλά αυτό είναι και το στοιχείο που με τραβάει σε εκείνη. Φτάνοντας, λοιπόν, στο κυριολεκτικό σήμερα, η σχέσεις μεταξύ μας είναι εντάξει. Είναι η γνωστές. Αυτές που μία με ανεβάζουν και μία με κατεβάζουν. Το κακό είναι πως δεν θα μπορέσω ποτέ μου να της πω αυτά που νιώθω, καθώς τίθεται το ζήτημα του “κολλητού”, όμως τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι τόσα πολλά και έντονα συναισθήματα για εκείνη που μετά βίας κρατιέμαι. Το δεύτερο κακό είναι ότι τις τελευταίες μέρες έχει αρχίσει να μιλάει με ένα παιδί από το φροντιστήριό της. Εκείνη θέλει, αλλά όχι και πολύ. Εκείνος θέλει πολύ. Μάλιστα έμαθα πως την τελευταία φορά που βγήκαν, αυτός έκανε κίνηση, αλλά εκείνη τον σταμάτησε. Αυτό, καθώς και η “καλή" της συμπεριφορά μού γεννά, για ακόμα μία φορά, ελπίδες. Όμως, το θέμα μεταξύ τους κυλάει και εγώ φοβάμαι πως, για ακόμα μία φορά, θα την χάσω. Γιατί αυτό είναι που βλέπω κάθε φορά που κάνει μια νέα σχέση. Βλέπω ότι την χάνω. Εγωιστικό, το ξέρω. Είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι απαίσια, γιατί δεν την “χάνω”, επειδή δεν θέλω να προσπαθήσω, αλλά επειδή δεν μπορώ. Ακόμα, με ισοπεδώνει το γεγονός ότι μιλάει, απίστευτα συχνά, για αυτόν, και το ότι εγώ θα πρέπει να δείχνω χαρούμενος για αυτό, επειδή είμαι φίλος της και πρέπει να την στηρίζω σε αυτά, ενώ τελείως αντιφατικά συναισθήματα κυριαρχούν μέσα μου, καθώς εγώ θέλω την θέση αυτού. Μπλέχτηκα σε μάχη που μπήκα, εξʼ αρχής, χαμένος. Αλλά αυτός είναι ο έρωτας. Χτυπάει εκεί που δεν πρέπει. Σαν να σου λέει, με ειρωνικό ύφος: “Μάγκα, πόσο σκατά ψυχολογικά είσαι διατεθειμένος να γίνεις και πόσα είσαι ικανός να κάνεις για να κερδίσεις αυτό που θες;” Και εδώ είναι το σημείο που χρειάζομαι την βοήθειά σας. Τι να κάνω; Να τολμήσω να της πω όλα αυτά που νιώθω για εκείνη, γνωρίζοντας πως δεν μπορεί να με δει ποτέ σαν αγόρι της και εν όψει καινούργιας σχέσης, με κίνδυνο να την χάσω από φίλη μου και φόβο ότι θα της δώσω ακόμα περισσότερο αξία, αλλά με αντάλλαγμα την ανακούφιση της απαλλαγής ενός βάρους που κουβαλάω εδώ και πέντε (!) χρόνια ή τα κρατάω για τον εαυτό μου και γίνεται το κρυφό μου απωθημένο που θα το κουβαλάω για όλη μου την ζωή, σε κάθε μου σχέση, αλλά ως αντάλλαγμα μία φίλη ζωής; Ειλικρινά το θέμα με έχει τσακίσει. Την θέλω τόσο πολύ, ενώ εκείνη με βλέπει τόσο φιλικά. Κάποιοι –αν το διαβάζεται ακόμα και δεν με έχετε βαρεθεί- θα μου πείτε, ότι απλά μπορεί να μην με θέλει, γιατί πιστεύει ότι δεν θα ταιριάζουμε, αλλά, πιστέψτε με, ταιριάζουμε απίστευτα σαν χαρακτήρες και από ότι έχω δει, επιλέγει για συντρόφους της, άτομα με αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με εμένα. Τι να κάνω; Δεν αντέχω άλλο! Είμαι χάλια ψυχολογικά, κάθε μέρα. Εκεί που λέω ότι θα την ξεχάσω και θα προχωρήσω, εκεί κάνει κάτι και τα ανατρέπει όλα. Θέλω να την παρατήσω και να μην της δώσω ποτέ ξανά σημασία και ταυτόχρονα να την αγκαλιάσω με τόσο πάθος και να κάνω τα πάντα για εκείνη. Την μισώ και την λατρεύω, ταυτόχρονα. Αυτά αισθάνομαι κάθε μέρα. Αυτή η σύγκρουση συναισθημάτων συμβαίνει, κάθε μέρα, μέσα μου και είναι αυτή που με έχει εξαντλήσει.

έχω βρεθεί σχεδόν στη θέση σου..ηταν φίλος μου εδεινα τα παντα για αυτον ήμουν δίπλα του σε όλα...μέσα μου όμως δεν είχα ερωτικά συναισθατα...όταν μου εξομολογήθηκε τι ένιωθε για μενα του είπα την αλήθεια δεν τον άφησα μα ζει σε όνειρα..αυτός ως επέμενε ..η μονη λύση για να μην πληγώνεται άθελά μου ηταν να εξαφανιστω απο τη ζωη του..(αλλά παντα μαθενα για αυτον).έτσι ξαφνικα δεν τον ξαναειδα δε του ξαναμιλησα..όχι για μένα αλλά για αυτον...ίσως η κοπελα έχει καταλάβει οτι ενδιαφερεσαι και ίσως να σε βλέπει μονο φιλικά...συζήτησε το μαζί της αλλά να είσαι έτοιμος για κάθε απάντηση!

[Lorien]

Κατάφερα και το διάβασα όλο!!

Λοιπόν κοίταξε έτσι και μπεις στο friendzone μετά δύσκολο για παραπάνω!

Εφόσον όμως νιώθεις πράγματα και σε βασανιζει ολο αυτό, μίλησέ της και πες της αυτά που νιώθεις. Ειναι ασχημο να βασανίζεσαι και να τα κρατάς μέσα σου!

Φυσικά να είσαι προετοιμασμένος για οποιαδήποτε απάντησή της και να μπορείς να είσαι σε θέση να διαχειριστείς αυτό που πιθανόν θα ακούσεις!

Good luck!!

[manoula.com]

Αγαπητέ μου ,

 

Η κοπέλα έχει καταλάβει (μάλλον) πως την βλέπεις ερωτικά και σε παίζει....

 

Όταν χρειάζεται επιβεβαίωση έρχεται κοντά σου , όταν βρίσκει αλλού επιβεβαίωση ,φεύγει....

 

Πρέπει να της δώσεις να καταλάβει οτι μπορείς να κάνεις και το επόμενο βήμα ,να της εξομολογηθείς τα πάντα "σαν άντρας"!

 

Το συντομότερο δυνατόν πες της την αλήθεια , την αφορά άμεσα!

 

Αν σε θέλει , καλώς ..

Αν όχι , καλύτερα να φύγει τελείως απο τη ζωή σου (αν το θελήσετε και οι δύο)

για να μη σε μαραζώνει!

 

Καλή επιτυχία!!

 

Υ.Γ. Ελπίζω να τα λες όσο ωραία τα γράφεις!

[pandora83]

Τι σεντονι ειναι αυτο βρε παλικάρι; :shock::shock::shock:

 

χαχαχαχαχα

[15teen]

Βρίσκομαι σε παρόμοια θεση...είμαι 15 την ξέρω απο το νηπιαγωγείο, στο δημοτικό συμμαθητες και τώρα στο γυμνασιο χωριστά! Της τα ζήτησα δυόμιση, άντε πες τρεις φορες (ναι 3 και δεν έχω ακόμα χορτάσει απο χυλοπιτα) στο δημοτικό και πολλές φορες σκέφτομαι πως αν και μπορουσε και την βόλευε να ερθει στο γυμνάσιο μου επέλεξε να παει σε ενα άλλο αλλά δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση ή αν το έκανε για μένα ή αν είναι μια μιξη ολων...το θέμα είναι πως στο λύκειο του χρονου (πάω γ' γυμνασίου) θα ξανασυναντηθουμε, κατά πάσα πιθανότητα! Ταυτόχρονα είμαι και μπερδεμένος, την μια εκνευριζομαι μαζί της δεν παιρνει ενα τηλεφωνο ή έστω ενα μήνυμα στο Facebook αλλά απο την αλλη όπως κι εσύ την αγαπώ τόσο πολύ που οτιδήποτε κι αν κάνει έχει αυτοματως συγχώρεση εκ μέρους μου ενω την έχω παντα ως κορυφη και χτιζω όλα μου τα όνειρα και σκέψεις με αυτήν! Φοβάμαι, αν τελικά δεν υπαρχουν πλεον συναισθήματα αλλά απλή περιέργεια ή οτιδήποτε άλλο μήπως οι φλόγες των συναισθημάτων αναζωπυρωθουν όταν ξανασυναντηθουμε;;;

[pandora83]

Καλησπέρα σας,

είναι η πρώτη φορά που γράφω κάτι τόσο προσωπικό σε forum, αλλά δεν μπορώ άλλο, θέλω κάπου να τα πω. Το κείμενο θυμίζει περισσότερο εξομολόγηση, παρά κείμενο για βοήθεια και κατανόηση. Επίσης, είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ, αφού περιγράφω σε αυτό το τι μου έχει συμβεί τα τελευταία πέντε χρόνια. Θα ήταν τιμή μου και μεγάλο κατόρθωμα να το διαβάσετε ολόκληρο και να με βοηθήσετε να πάρω μια μεγάλη απόφαση. Δεν είναι κάτι το πρωτότυπο ή το σπουδαίο, αλλά σημαίνει πολλά για εμένα, καθώς είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής που με βασάνισε και θα συνεχίσει να το κάνει. Αρχικά, να συστηθώ. Είμαι ο nickm και είμαι 16 χρονών. Το θέμα μου αφορά μια κοπέλα. Μια κοπέλα την οποία την γνώρισα πριν από πέντε χρόνια, στη πρώτη γυμνασίου, καθώς έτυχε να είμαστε μαζί στο ίδιο τμήμα. Τον πρώτο καιρό δεν γνωρίζαμε, ούτε καν, την ύπαρξη ο ένας του άλλου. Όμως, μια μέρα, έτυχε η μαθηματικός μας να την σηκώσει στον πίνακα. Ήταν τότε που την παρατήρησα για πρώτη φορά και απλά την ερωτεύτηκα. Βέβαια, εκείνη, ακόμα αγνοούσε την παρουσία μου και η αδιαφορία της απέναντί μου ήταν αναμενόμενη. Μέχρι που μια μέρα, όταν μια καθηγήτρια με ρώτησε κάτι, απάντησε εκείνη για εμένα. Γεγονός που με άφησε έκπληκτο, καθώς όχι μόνο με είχε προσέξει, αλλά ήξερε το όνομά μου, το επίθετό μου, και άλλα στοιχεία για εμένα που σίγουρα δεν τα είχε ακούσει από εμένα. Σκέφτηκα πως της είχα τραβήξει το ενδιαφέρον, αφού, προφανώς, είχε ρωτήσει φίλες της για να ξέρει τόσα πράγματα για εμένα και έτσι, πήρα την μεγάλη απόφαση να την πλησιάσω. Έτσι και έγινε. Αρχίσαμε να μιλάμε, να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον και γενικότερα, ξεκινήσαμε να κάνουμε πολύ παρέα. Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίχθηκαν, καθόλου, όπως θα ήθελα. Με την νοοτροπία δημοτικού (μην ξεχνάμε πως ήμουν ακόμα ένα παιδάκι, χωρίς πείρα σε αυτά τα θέματα και απίστευτα ντροπαλός) την πλησίασα, τελείως, φιλικά. Το ενδιαφέρον της στράφηκε σε άλλα αγόρια. Έκανε διάφορες σχέσεις και έτσι εγώ δεν πρόλαβα ποτέ να της αποκαλύψω τι νιώθω για εκείνη. Μη μπορώντας να την βλέπω να "περνάει καλά" με άλλους και σκεπτόμενος το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί, αλλά από βλακεία μου δεν κάνουμε, αποφάσισα να απομακρυνθώ. Επιστρέφοντας στο κοντινό παρελθόν μου και στην πρώτη λυκείου, αρχίσαμε να κάνουμε και πάλι πολύ καλή παρέα. Τόσο καλή που, δυστυχώς, για εμένα, με θεώρησε κολλητό της! Τα συναισθήματά μου, για εκείνη, τα ίδια και πιο έντονα από ποτέ. Δεν είχα πάψει, ποτέ, να την σκέφτομαι. Τότε, ήταν, ήδη, σε μια σχέση και τα πήγαιναν πολύ καλά. Το καλοκαίρι, λοιπόν, της πρώτης λυκείου ξεκίνησα να μιλάω με μια κοπέλα, που λίγο αργότερα έμαθα από φίλη της ότι με θέλει. Εγώ δεν γούσταρα πολύ, αλλά με την πεποίθηση πως θα ξεχνούσα εκείνη, τα έφτιαξα μαζί της. Τα πηγαίναμε αρκετά καλά, μέχρι που ένα βράδυ του καλοκαιριού με παίρνει η "κολλητή μου" και μου λέει κλαίγοντας πως χώρισε με το αγόρι της. Συναισθήματα απίστευτα μπερδεμένα. Χαρά, καθώς πλέον ήταν ελεύθερη. Λίπη, γιατί επί έναν μήνα ήταν στα πρόθυρα κατάθλιψης. Ενοχές, γιατί σκεφτόμουν κάποια άλλη, ενώ είχα σχέση. Την έπαιρνα, από μόνος μου, τηλέφωνο για να την παρηγορήσω, κάθε μέρα, καθώς τα συναισθήματα που είχα για εκείνη, δεν μου επέτρεπαν να την αφήσω να είναι τόσο χάλια, κάτι όμως που με έκανε να μπω, ακόμα πιο βαθιά στο "Friendzone". Στο παρόν, πλέον, και στις αρχές της δευτέρας λυκείου, έχοντας ξεπεράσει το αγόρι της, αρχίζει να με πλησιάζει πιο πολύ. Θέλει διαρκώς να βγαίνουμε και κάνει σαν μικρό παιδί κάθε φορά που είμαστε μαζί. Με άλλα λόγια, άρχισε να μου δίνει ελπίδες. Έτσι, μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, παίρνω την μεγάλη απόφαση να χωρίσω από την κοπέλα μου, κάτι που αργά ή γρήγορα θα γινόταν, αφού έβλεπα, διαρκώς, εκείνη, στην θέση της κοπέλας μου. Ο καιρός πέρασε και με είχε, συνεχώς, σε μία κατάσταση ζεστού - κρύου. Θέλω και δεν θέλω. Μου αρέσεις – δεν μου αρέσεις. Ταυτόχρονα, φλέρταρε με άλλα αγόρια. Ο συνδυασμός αυτών, πραγματικά με τσάκισε. Σκέψεις όπως: “Δείχνει πως με θέλει. Μα αν με θέλει, γιατί μου λέει, συνέχεια, για αυτό το αγόρι; Μήπως για να ζηλέψω;”, “Σήμερα, δεν μου δίνει καθόλου σημασία. Άρα, δεν το έκανε για να ζηλέψω. Γραμμένο με έχει. Είπε πως είμαι κουραστικός. Ούτε κοντά της δεν με θέλει;”, “Αυτή η μέρα ήταν υπέροχη! Ήθελε διαρκώς να είμαι δίπλα της. Με αγκάλιαζε, με φιλούσε και με πείραζε, συνέχεια. Μπορεί και να με θέλει, τελικά.” περιτριγύριζαν – και ακόμα το κάνουν – το μυαλό μου, κάθε μέρα που την έβλεπα. Ήταν λες και τα συναισθήματά της προς εμένα καθορίζονταν, καθημερινά, από έναν τροχό της τύχης. Αποφάσισα να σταματήσω να της μιλάω. Χωρίς λόγο. Χωρίς εξηγήσεις. Περίμενα να με προσεγγίσει εκείνη. Ναι, ήθελα λίγο ενδιαφέρον! Ήθελα να δω αν σημαίνω κάτι για εκείνη, όχι σαν φίλος, μήτε ως boyfriend, αλλά σαν άνθρωπος, ως προσωπικότητα. Ήθελα να με πιάσει και να μου πει: “Τι έχει συμβεί και είμαστε έτσι;”. Η αλήθεια είναι πως απάντηση δεν είχα έτοιμη. Δεν είχα, όχι γιατί δεν είχα κάτσει επί ώρες να το σκέφτομαι, αλλά επειδή, βαθιά μέσα που, ήξερα πως, παρά τον απίστευτα δυναμικό της χαρακτήρα, θα την κυρίευε ο εγωισμός της και δεν θα ερχόταν ποτέ. Τα αποτελέσματα της δοκιμασίας: Αναμενόμενα και χάλια. Εκτός από το γεγονός ότι δύο μήνες που κράτησε, ήμουν άθλια από θέμα ψυχολογίας, εκείνη έδειχνε να μην επηρεάζεται καθόλου. Πλήρης αδιαφορία. Το θέμα έληξε μετά από ατελείωτα παρακάλια, της φίλης της, για επανασύνδεση. Ήταν τόσο απογοητευτικό. Από τότε που την γνώρισα, της δείχνω, συνεχώς, πόσο σημαντική την θεωρώ και πόσο ψηλά την έχω. Όταν, μία μοναδική φορά, της ζήτησα να κάνει αυτό το τόσο απλό πράγμα, για να μου δείξει μία στάλα ενδιαφέροντος, μου έδωσε ένα απόλυτο τίποτα. Ίσως πρέπει να αναθεωρήσω την αξία που έχω δώσει σε πολλά άτομα, όμως πραγματικά για εκείνη δεν μπορώ. Γνωρίζω ότι την έχω τόσο ψηλά – που πλέον δεν την φτάνω -, αλλά δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα από αυτά που σκέφτομαι και νιώθω για εκείνη. Ο χρόνος, όμως, κυλάει και πλέον αυτά βαφτίστηκαν: “περασμένα, ξεχασμένα”. Βέβαια, μετά την “επανασύνδεση”, έχω δει περισσότερο ενδιαφέρον. Το περισσότερο ενδιαφέρον, όμως, φέρνει και την περισσότερη αδιαφορία, στις αντίστοιχες μέρες. Τα συναισθήματά της για εμένα, μπορούν να χαρακτηριστούν, εύκολα, από μία συνάρτηση της μορφής f(x)=ημx. Ναι, αυτή που μοιάζει με κύμα και παρόλο που φτάνει αρκετά ψηλά από τον άξονα xʼx, αμέσως βουτάει και φτάνει ανάλογες υψηλές τιμές, μόνο που τώρα, τα νούμερα είναι αρνητικά, άρα και πολύ κάτω του x΄x. Με απογειώνει και με ρίχνει στο κενό. Το ξέρω, είναι αλλόκοτος χαρακτήρας, αλλά αυτό είναι και το στοιχείο που με τραβάει σε εκείνη. Φτάνοντας, λοιπόν, στο κυριολεκτικό σήμερα, η σχέσεις μεταξύ μας είναι εντάξει. Είναι η γνωστές. Αυτές που μία με ανεβάζουν και μία με κατεβάζουν. Το κακό είναι πως δεν θα μπορέσω ποτέ μου να της πω αυτά που νιώθω, καθώς τίθεται το ζήτημα του “κολλητού”, όμως τις τελευταίες μέρες αισθάνομαι τόσα πολλά και έντονα συναισθήματα για εκείνη που μετά βίας κρατιέμαι. Το δεύτερο κακό είναι ότι τις τελευταίες μέρες έχει αρχίσει να μιλάει με ένα παιδί από το φροντιστήριό της. Εκείνη θέλει, αλλά όχι και πολύ. Εκείνος θέλει πολύ. Μάλιστα έμαθα πως την τελευταία φορά που βγήκαν, αυτός έκανε κίνηση, αλλά εκείνη τον σταμάτησε. Αυτό, καθώς και η “καλή" της συμπεριφορά μού γεννά, για ακόμα μία φορά, ελπίδες. Όμως, το θέμα μεταξύ τους κυλάει και εγώ φοβάμαι πως, για ακόμα μία φορά, θα την χάσω. Γιατί αυτό είναι που βλέπω κάθε φορά που κάνει μια νέα σχέση. Βλέπω ότι την χάνω. Εγωιστικό, το ξέρω. Είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι απαίσια, γιατί δεν την “χάνω”, επειδή δεν θέλω να προσπαθήσω, αλλά επειδή δεν μπορώ. Ακόμα, με ισοπεδώνει το γεγονός ότι μιλάει, απίστευτα συχνά, για αυτόν, και το ότι εγώ θα πρέπει να δείχνω χαρούμενος για αυτό, επειδή είμαι φίλος της και πρέπει να την στηρίζω σε αυτά, ενώ τελείως αντιφατικά συναισθήματα κυριαρχούν μέσα μου, καθώς εγώ θέλω την θέση αυτού. Μπλέχτηκα σε μάχη που μπήκα, εξʼ αρχής, χαμένος. Αλλά αυτός είναι ο έρωτας. Χτυπάει εκεί που δεν πρέπει. Σαν να σου λέει, με ειρωνικό ύφος: “Μάγκα, πόσο σκατά ψυχολογικά είσαι διατεθειμένος να γίνεις και πόσα είσαι ικανός να κάνεις για να κερδίσεις αυτό που θες;” Και εδώ είναι το σημείο που χρειάζομαι την βοήθειά σας. Τι να κάνω; Να τολμήσω να της πω όλα αυτά που νιώθω για εκείνη, γνωρίζοντας πως δεν μπορεί να με δει ποτέ σαν αγόρι της και εν όψει καινούργιας σχέσης, με κίνδυνο να την χάσω από φίλη μου και φόβο ότι θα της δώσω ακόμα περισσότερο αξία, αλλά με αντάλλαγμα την ανακούφιση της απαλλαγής ενός βάρους που κουβαλάω εδώ και πέντε (!) χρόνια ή τα κρατάω για τον εαυτό μου και γίνεται το κρυφό μου απωθημένο που θα το κουβαλάω για όλη μου την ζωή, σε κάθε μου σχέση, αλλά ως αντάλλαγμα μία φίλη ζωής; Ειλικρινά το θέμα με έχει τσακίσει. Την θέλω τόσο πολύ, ενώ εκείνη με βλέπει τόσο φιλικά. Κάποιοι –αν το διαβάζεται ακόμα και δεν με έχετε βαρεθεί- θα μου πείτε, ότι απλά μπορεί να μην με θέλει, γιατί πιστεύει ότι δεν θα ταιριάζουμε, αλλά, πιστέψτε με, ταιριάζουμε απίστευτα σαν χαρακτήρες και από ότι έχω δει, επιλέγει για συντρόφους της, άτομα με αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με εμένα. Τι να κάνω; Δεν αντέχω άλλο! Είμαι χάλια ψυχολογικά, κάθε μέρα. Εκεί που λέω ότι θα την ξεχάσω και θα προχωρήσω, εκεί κάνει κάτι και τα ανατρέπει όλα. Θέλω να την παρατήσω και να μην της δώσω ποτέ ξανά σημασία και ταυτόχρονα να την αγκαλιάσω με τόσο πάθος και να κάνω τα πάντα για εκείνη. Την μισώ και την λατρεύω, ταυτόχρονα. Αυτά αισθάνομαι κάθε μέρα. Αυτή η σύγκρουση συναισθημάτων συμβαίνει, κάθε μέρα, μέσα μου και είναι αυτή που με έχει εξαντλήσει.

 

 

φιλε μου ως γυναικα και αρκετααααααααα μεγαλυτερη σου ενα θα σου πω...

τα λες πολλα...παααρα πολλα....η λυση ειναι μια και μονο μια και πολυ απλη..

την αρπαζεις...τη φιλας..να δει το δεσποτη παναγιωτη..σαν αντρας κατακτητης και αρσενικο που δε σηκωνει πολλα πολλα και ναζακια απο γκομενιτσες οταν γουσταρει καποια και η αλλη το χει ψιλιαστει (γιατι το χει ψιλιαστει να σαι σιγουρος) τη διεκδικεις...δεν αφηνεις τον καθε τυπα να παιρνει τη θεση σου πρεπει να γινει δικη σου τη θελεις για σενα. τελειωσε διεκδίκησε την.ριξτης λοιπον το φιλι και απο οπου και ναστε σηκω και φυγε αφηνοντας τη να ψαχνεται..να δεις που θα τρεχει απο πισω σου μετα..θα παθει πλακα η κυρια..θα δει τι εστι βερυκοκακι..

[laughter]

φιλε μου ως γυναικα και αρκετααααααααα μεγαλυτερη σου ενα θα σου πω...

τα λες πολλα...παααρα πολλα....η λυση ειναι μια και μονο μια και πολυ απλη..

την αρπαζεις...τη φιλας..να δει το δεσποτη παναγιωτη..σαν αντρας κατακτητης και αρσενικο που δε σηκωνει πολλα πολλα και ναζακια απο γκομενιτσες οταν γουσταρει καποια και η αλλη το χει ψιλιαστει (γιατι το χει ψιλιαστει να σαι σιγουρος) τη διεκδικεις...δεν αφηνεις τον καθε τυπα να παιρνει τη θεση σου πρεπει να γινει δικη σου τη θελεις για σενα. τελειωσε διεκδίκησε την.ριξτης λοιπον το φιλι και απο οπου και ναστε σηκω και φυγε αφηνοντας τη να ψαχνεται..να δεις που θα τρεχει απο πισω σου μετα..θα παθει πλακα η κυρια..θα δει τι εστι βερυκοκακι..

 

 

χαχα, γελασα πολυ με τον τροπο που τα γραφεις,αλλα συμφωνω!!

[Stela1]

Θα συμφωνήσω με τα κορίτσια!

Κάνε μια κίνηση να τελειώνουμε!

 

Γιατί θα σου περάσει κάποια στιγμή αλλά δεν γίνεται κάθε φορά που θα ερωτεύεσαι να σου παίρνει τόσο καιρό να κάνεις κίνηση!

 

Επίσης χρησιμοποιήσε σωστά τα σημεία στίξης, γράψε κάνα βιβλίο, πες μας ποιο θα είναι και μάλλον θα το αγοράσουμε!

[despina88]

Θα συμφωνήσω με τα κορίτσια!

Κάνε μια κίνηση να τελειώνουμε!

 

Γιατί θα σου περάσει κάποια στιγμή αλλά δεν γίνεται κάθε φορά που θα ερωτεύεσαι να σου παίρνει τόσο καιρό να κάνεις κίνηση!

 

Επίσης χρησιμοποιήσε σωστά τα σημεία στίξης, γράψε κάνα βιβλίο, πες μας ποιο θα είναι και μάλλον θα το αγοράσουμε!

 

Στελλα ΘΕΑ

[robenula]

τι εγινε αγορι τελικα?μπες να μας πεις

[Lorien]

φιλε μου ως γυναικα και αρκετααααααααα μεγαλυτερη σου ενα θα σου πω...

τα λες πολλα...παααρα πολλα....η λυση ειναι μια και μονο μια και πολυ απλη..

την αρπαζεις...τη φιλας..να δει το δεσποτη παναγιωτη..σαν αντρας κατακτητης και αρσενικο που δε σηκωνει πολλα πολλα και ναζακια απο γκομενιτσες οταν γουσταρει καποια και η αλλη το χει ψιλιαστει (γιατι το χει ψιλιαστει να σαι σιγουρος) τη διεκδικεις...δεν αφηνεις τον καθε τυπα να παιρνει τη θεση σου πρεπει να γινει δικη σου τη θελεις για σενα. τελειωσε διεκδίκησε την.ριξτης λοιπον το φιλι και απο οπου και ναστε σηκω και φυγε αφηνοντας τη να ψαχνεται..να δεις που θα τρεχει απο πισω σου μετα..θα παθει πλακα η κυρια..θα δει τι εστι βερυκοκακι..

 

Χαχαχαχαχαχα έλιωσα λέμε!!!!! :lol: